Έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος μουσικός και συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, το Σάββατο 28 Δεκέμβρη 2019, μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο. Μια μάχη που την έδωσε με αξιοπρέπεια αλλά και γενναιότητα μέχρι και την τελευταία στιγμή.
Το πολιτικό τραγούδι -και όχι μόνον- του οφείλει πολλά.
Από τον συγκλονιστικό πρώτο δίσκο του, τα Πολιτικά Τραγούδια που κυκλοφόρησε σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ και Βολφ Μπίρμαν το 1975, ακούμε το τραγούδι “Χιονίζει” με τη φωνή της αξέχαστης Μαρίας Δημητριάδη.
Πρόκειται για ένα δίσκο που εκφράζει το κλίμα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Έναν δίσκο που “σταδιοδρόμησε” πάρα πολύ καλά, παρά το ότι ο ήδη φτασμένος ομότεχνος καλλιτέχνης στον οποίο με σεβασμό είχε απευθυνθεί ο νεαρός τότε Θάνος, τον είχε αποπάρει…
Θυμίζουμε ότι ο Θάνος Μικρούτσικος είχε παίξει πιάνο στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973.
RIP
Να’ ναι ελαφρύ το χώμα που τονέ σκεπάζει, ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι τη λευτεριά
https://www.youtube.com/watch?v=YOp2ngStfEE
ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Κλαίμε τους ίδιους νεκρούς.
Ακούμε τα ίδια τραγούδια.
Χορεύουμε τα ίδια ζεϊμπέκικα.
Υψώνουμε την ίδια σημαία.
Έχουμε τους ίδιους εχθρούς.
Ορκιζόμαστε στα ίδια εικονίσματα.
Έχουμε τους ίδιους Χριστούς.
Διαβάζουμε τα ίδια βιβλία.
Βλέπουμε τα ίδια όνειρα.
Τότε;;;
Αν δεν γράψεις μια άσχετη κουβέντα σε ΚΑΘΕ ανάρτηση, δε θα αντέξεις. Έλεος με το τρολάρισμα
Σέβομαι [ξέρεις, σέβομαι: ρήμα μεσοπαθητικό, 1. δείχνω σεβασμό (σέβομαι τους γονείς μου), 2. εκτιμώ, δέχομαι (σέβομαι την άποψή σου), 3. τηρώ (σέβομαι τον κανονισμό)] την περίσταση γι’ αυτό και δεν σου απαντώ καταλλήλως.
Βεβαίως και γνωρίζω την έννοια και θα σου συνιστούσα να τη μελετήσεις. Δε διαφεύγει από κανένα ότι συστηματικά παρουσιάζεις τις αναρτήσεις της Παντιέρα, ειδικά όταν απηχούν τις θέσεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν ρηχή συνθηματολογία και προϊόν πολιτικής απάτης για τη χειραγώγηση του κόσμου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που τον αντιμετωπίζεις σαν αφελείς και πρόβατα. Και φυσικά είναι ο λεφτ που θα τους ανοίξει τα μάτια, σήμερα με τη γραμμή της αλτ ράιτ.
Σαν να μη φτάνουν αυτά σπαμάρεις και με άσχετα σχόλια γιατί πρέπει να δεις την υπογραφή σου παντού.
Άσε λοιπόν το ύφος της τεθλιμένης χήρας, μάθε να σέβεσαι, δες πώς θα γιατροπορέψεις τον ναρκισισμό και τη μεγαλομανία σου
https://www.youtube.com/watch?v=PU-z6uGm1MI
https://www.youtube.com/watch?v=5xNys-dXZRQ
https://www.youtube.com/watch?v=b_tBctJA_PY
Αντίο Θάνο… Είσαι από αυτούς που καθόρισαν το πολιτικό τραγούδι στην χώρα μας… Ο αγώνας συνεχίζεται….
Και μια ανθρώπινη σκηνή:
https://www.youtube.com/watch?v=J4zmZ85u0lQ
Θα περίμενα μια άλλη ανθρώπινη σκηνή, όχι αυτόν που κατηγορούσε τους ανέργους… https://www.youtube.com/watch?v=_sccd2QsoKM Ας ήσαν συγγενείς με το μακαρίτη (έχω μάθει ότι έχει παντρευτεί τη μία κόρη του Θάνου), νομίζω πως θα μπορούσε να βρεθεί κάτι καλύτερο…
Καλό ταξίδι και πάλι γίγαντα!
Καλό ταξίδι!
Και μια σούμα, σήμερα είχε ροή όλη μέρα:
https://www.902.gr/fakelos/politismos/210994/shediase-me-notes-mellon-poy-oneireyomaste-video-foto
Ο πληθωρισμός δημοσιευμάτων στα μέσα του ΚΚΕ Γιώργο είναι ένα θέμα πότε γίνεται γκροτέσκος, αν αυτό εννοείς. Γιατί δεν είναι μόνο το 902, μια ματιά στα φιλοΚΚΕ θα σε κάνει να νομίζεις πως “‘εφυγε”, χτύπα ξύλο, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Το ότι μου φαίνεται εμένα γκροτέσκο δεν σημαίνει πως είναι και αθέμιτο ή κακό, άλλα θέματα μπαίνουν. Πχ το αν καλώς το ΚΚΕ έχει ανάγκη από κομματικούς καλλιτέχνες, ασχέτως αν αυτοί ήταν όντως τέτοιοι, αν καλά κάνει το ΚΚΕ και θέλει να έχει. Είναι άλλο θέμα η εκτίμηση της πολιτικής σκέψης του Θάνου Μικρούτσικου και άλλο της πολιτικής σημασίας του έργου του. Εϊναι δηλ 3 διαφορετικά θέματα, το έργο του Μικρούτσικου, η πολιτική θέση του Μικρούτσικου ή μάλλον οι πολιτικές του θέσις ανά τις δεκαετίες και η στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Μικρούτσικο
Εμένα προσωπικά δεν με χωρίζει κάτι από την πολιτική τέχνη του Θάνου Μικρούτσικου και δεν τον θεωρώ σε καμία περίπτωση κομματικό καλλιτέχνη.
Θα τον αποχαιρετίσω με μια στιγμή που θεωρώ κορυφαία του και είναι στο παλαικό συλλαλητήριο της 3ης Ιουλίου 2015 για το ΟΧΙ στον ιμπεριαλισμό.
https://www.youtube.com/watch?v=-01ASFpxCQg
Κώστας
Νομίζω Κώστα πως η λογική του ΚΚΕ συμπυκνώνεται στον επικήδειο που εκφώνησε ο ΓΓ.
https://www.youtube.com/watch?v=87yLj8VaDJo
Έχω να πω πάρα πολλά, αλλά δεν είναι η ώρα τώρα. Όταν, πρώτα ο Θεός, βρεθούμε στο τόπο που θα συναντηθούμε ξανά, έχουμε πάρα πολλά να συζητήσουμε.
Είναι χαρακτηριστικό Γιώργο όντως το απόσπασμα, η αντίφαση ανάμεσα στην ανυπόκριτη συγκινηση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και ένα περιεχόμενο που μοιάζει να βγήκε από γραμμή παραγωγής και τελικά δεν συγκινεί κανέναν, άντε τον Άντρο Κυπριανού που βλέπω στο πλάνο.
Γενικά καλός είναι ο προβληματισμός, δεν θίγεται η περίσταση αν μας πεις περισσότερα για το τι εννοείς. Ο Θάνος Μικρούτσικος δεν μένει πια εδώ, δεν θα κάνει άλλα λάθη, και άλλα σωστά στην πολιτική του ζωή και δεν θα δώσει άλλο έργο να είναι πάνω από τα λάθη του και τα σωστά του. Ένα έργο όχι ουδέτερο αλλά soundtrack από ένα μέλλον που δεν το έχουμε ακόμα, που δεν το αξίζει ακόμα ο ανθρώπινος πολιτισμός. Ένα ουτοπικό δηλ ρεαλιστικό έργο. Εμείς πρέπει να γράψουμε άλλα τραγούδια και να φτιάξουμε κόμματα και οργανώσεις καλύτερες και καλύτερα από αυτές και αυτά του Θάνου Μικρούτσικου και το να λέμε τι δεν μας αρέσει είναι αναγκαία συνθήκη.
Ο ίδιος πχ το 2012 έλεγε αρκετά πράγματα
Μπαίνοντας στο 1983, θα ξεκινήσω με την πολιτική διάσταση των πραγμάτων. Έχουν περάσει βέβαια δύο χρόνια από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εγώ είμαι ακόμη στο ΚΚΕ, έχοντας σοβαρές διαφωνίες με την επίσημη άποψη του Κόμματος για τα θέματα του πολιτισμού κυρίως, αλλά και γενικότερα για ιδεολογικά ζητήματα. Υπήρχαν καθημερινές, μικρές ή μεγάλες αφορμές για να αναδειχτούν αυτές οι διαφωνίες και να γίνουν αντιπαραθέσεις. Θυμάμαι, για παράδειγμα, ένα άρθρο που είχε γράψει η Μαρία Δαμανάκη στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση, στο οποίο υποστήριζε – εκφράζοντας την επίσημη γραμμή – πως τη νεολαία θα έπρεπε να την αφορά το λαϊκό μας τραγούδι και όχι η αμερικάνικη μουσική. Λίγες μέρες αργότερα, κάναμε μία συνέντευξη στον Ριζοσπάστη με τον Δημήτρη Δανίκα, όπου έλεγα «Ναι στον Φρανκ Ζάππα, όχι στην εμπορευματοποιημένη αμερικάνικη μουσική που προσπαθεί να επιβάλλει έναν μητροπολιτικό ήχο». Αν αυτή η άποψη ακούγεται αυτονόητη σήμερα, σε διαβεβαιώ πως τότε δεν ήταν καθόλου αυτονόητη.
Μάλιστα σε μία ημερίδα του Κόμματος για τον πολιτισμό, ο εισηγητής από πλευράς Κεντρικής Επιτροπής υποστήριξε πως το τελευταίο βιβλίο περί αισθητικής που αποδέχεται το ΚΚΕ είναι το βιβλίο του Πλεχάνοφ, γραμμένο το 1903. Σήκωσα το χέρι μου και είπα πως δεν είναι δυνατόν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να μιλάμε για το βιβλίο του Πλεχάνοφ, τη στιγμή μάλιστα που σαράντα χρόνια πριν είχε προηγηθεί η σύγκρουση Λούκατς και Ζντάνοφ – ο Μπρεχτ είχε πάρει το μέρος του Λούκατς – και σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης, κάποιες άκαμπτες απόψεις αρχίζουν να αναθεωρούνται. Θυμάμαι πως εκείνην τη μέρα ήταν έξαλλος και ο Γιάννης Ρίτσος με την τοποθέτηση αυτού του στελέχους. Η παρέμβασή μου έκανε κακή εντύπωση στα ηγετικά στελέχη του Κόμματος. Φοβούνταν εκείνο το κομμάτι της ίδιας τους της Νεολαίας – της ΚΝΕ – που είχε αρχίσει να μην αποδέχεται άκριτα παρόμοιες απόψεις. Τα περισσότερα από εκείνα τα παιδιά – ο ανθός της ΚΝΕ κατά την άποψή μου – διαγράφηκαν σταδιακά στους επόμενους μήνες.
Λίγες ημέρες μετά την ημερίδα, ήμαστε καλεσμένοι μαζί με πολλούς άλλους καλλιτέχνες και στελέχη του ΚΚΕ – συμπεριλαμβανομένου του Φλωράκη – σε μία πρεμιέρα στο θέατρο «Καρέζη – Καζάκου». Μετά την παράσταση έστησαν μπουφέ στο φουαγιέ, ήμαστε γύρω στα σαράντα άτομα. Κάποια στιγμή, πλησιάζει ο σπουδαίος ηθοποιός Βασίλης Διαμαντόπουλος τον Χαρίλαο και του λέει «Νομίζω, σύντροφε, πως εμείς οι καλλιτέχνες που είμαστε μέλη του κόμματος δεν κάνουμε το καθήκον μας». Θύμωσα με αυτό που άκουσα και του είπα «Με συγχωρείς, Βασίλη μου, αλλά θεωρώ πως έχεις άδικο, έχω άλλη άποψη». Ποια είναι η άλλη άποψη;» με ρώτησε ο Χαρίλαος. Του απάντησα πως θεωρώ ότι το ΚΚΕ που είναι πρωτοπορία στους αγώνες του λαού, θα έπρεπε να είναι πρωτοπορία και στα ζητήματα αισθητικής και πολιτισμού και να αφήνει, χωρίς φόβο, πολλές απόψεις να ανθίσουν. Τότε ο Χαρίλαος χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι και φωνάζει: «Οι αρχές του Μαρξισμού-Λενινισμού και στην αισθητική είναι αμετακίνητες!» Δηλαδή, του λέω, μένουμε ακόμη στον Πλεχάνοφ; «Βεβαίως στον Πλεχάνοφ» απαντάει θυμωμένος ο Χαρίλαος και απευθυνόμενος στον Φαράο τον ρωτάει: «Έτσι δεν είναι, Γρηγόρη;» Ο Φαράκος, προς τιμήν του, έβγαλε την πίπα από το στόμα και δεν απάντησε, δείχνοντάς του πως διαφωνούσε. Όλοι οι άλλοι πήραν το μέρος του Φλωράκη, μαζί και ο Ανδρουλάκης με τη Δαμανάκη. Τότε σκύβει προς το μέρος μου ο Δανίκας και μου ψιθυρίζει «Θάνο, την κάτσαμε!»
Στους πρώτους μήνες του 1984 με διέγραψαν από το Κόμμα, χωρίς να μου ζητήσουν να παραστώ όπως προέβλεπε το καταστατικό. Ήμουν στις Βρυξέλλες, με πήρε τηλέφωνο η Ειρήνη και μου είπε πως το έγραφαν οι εφημερίδες. Γράφοντας άρθρο για τη διαγραφή μου στην εφημερίδα Απογευματινή, ξεκίνησε την καριέρα του ο Νίκος Χατζηνικολάου…
http://www.mousikaproastia.gr/2012/03/blog-post_08.html?m=1
Κώστας
Γενικά, η εικόνα που δίνει ο ΓΓ για τον αγωνιστή που θυμίζει προσκοπάκι, δεν αισθάνομαι ότι ακουμπάει κάπου ανθρώπους που για χρόνια επιμένουν σε μια προσωπική πάλη που μόνο απώλειες έχει και όπου η μία μάχη διαδέχεται την άλλη χωρίς ορατό τέλος, εκ των οποίων πολλές φορές ίσως οι σκληρότερες είναι αυτές που δίνει ο καθένας μέσα του.
Ομολογώ ότι δεν είχα τον Κουτσούμπα ικανό για πραγματική συγκίνηση, και κάπου τώρα μια κάποια συμπάθεια έχει εισχωρήσει στη ψυχή μου. Παρ’ όλα αυτά, έχω συνηθίσει πιο πολύ με την Αλέκα και την εν γένει παλιά φρουρά, που παραμένουν γαληνεμένοι ακόμη και απέναντι στο χειρότερο, γιατί είναι όντως, εκτιμώ, φιλοσοφικά θωρακισμένοι.
Τολμώ να πω, πως πιο πολύ με εξέφρασε η σόμπερ μούρη του Βαρουφάκη, που χθες πείστηκα ότι τα εννοεί αυτά που λέει, ασχέτως του κατά πόσον στέκουν ή όχι, καθώς και της Δανάης Στράτου η οποία πάντα έλεγα ότι είναι καλή γυναίκα. Επειδή δε, παρακολούθησα όλες τις ομιλίες και έκοβα μούρες, μου κάνει εντύπωση ο δεσμός ανάμεσα στους δύο ανθρώπους ο οποίος τελικά νομίζω δεν είναι για το φακό. Άλλωστε, ομολογώ ότι οι αμερικανιές τύπου εξομοληγητικών βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=VrzDBnMvqCc, εμένα μου αρέσανε.
Θλιβερή νότα ο Τσίπρας σε μία γωνία, μου έφερε στο μυαλό πως ό,τι κι αν γίνεις στη ζωή, αν κερδίσεις τη χλεύη του κόσμου, τπτ από αυτά δεν έχει σημασία. Φυσικά, στο τέλος δεν τον νοιάζει, και απλά προσπαθεί να κερδίσει τη ψήφο κανενός που περίσσεψε, κολλώντας σα βδέλλα εκεί που δεν έχει καμία θέση πια.
Μου’ ρθε στο μυαλό το τραγούδι που λέει https://www.youtube.com/watch?v=68VkYerWdBM . Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, τώρα που πέθαναν ως Αριστερά, που ξεφτυλίστηκαν στη συνείδηση του κόσμου, που γίναν το μπαίγνιο του κάθε δεξιού ο οποίος τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, είναι συνεπής, τι τους έμεινε ως ανθρώπινων υποστάσεων; Μάλλον δε θέλω να ξέρω.
Σκόρπιες σκέψεις, πολιτικές, προσωπικές, αισθητικές μια που το πιάσαμε.
Για τον Θάνο τον ίδιο, το μόνο που έχω να πω αυτή τη στιγμή, είναι πόσοι και πόσοι καρκίνοι έχουν τη πηγή τους σε ένα lifestyle καταχρήσεων, τσιγάρο, αλκοόλ, φαϊ τα νόμιμα & παραδεδεγμένα, που δείχνουν το βαθμό παραδοχής της εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου σώματος και στο εσωτερικό όσων υποτίθεται ότι αντιπαλεύουμε το σύστημα και που ο τρόπος ζωής μας δε δικαιώνει τους ισχυρισμούς μας και αντανακλά, θα έλεγα, έναν άκρατο πολιτικό υποκειμενισμό.
Φυσικά η περίπτωση του ανθρώπου μπορεί να οφείλεται σε άλλες αιτίες, ωστόσο η κουλτούρα “όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι, με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη” έμενα πλέον με έχει κάθετα πολέμιο και προσπαθώ να γίνω και σε αυτόν τον τομέα η αλλαγή που θέλω να δω στο κόσμο, οριστικά με τη φούμα, σχεδόν ολοκληρωτικά με τα ξύδια, και όσο μπορούμε το παλεύουμε με τη μάσα.
Και γενικά, νομίζω πως είναι άλλο πράμα η γαλήνη αυτού που ξέρει πως έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής και ήρθε η ώρα και άλλο πράμα η αγωνία του βίαιου κοψίματος του νήματος, και αυτό περνάει και στους γύρω του.
Βλέποντας τα βίντεο ένιωσα πως αυτός ο άνθρωπος δεν έπρεπε, δεν ήταν σωστό, δεν ήταν η ώρα του ακόμα να φύγει και αυτό σε σπάραζε.
Γιώργο δεν θα πάψεις να γράφεις με έναν πρωτότυπο προσωπικό τρόπο και αυτό δεν πάψει να με εκπλήσσει, αρκετές φορές ευχάριστα.
Δεν συμφωνώ με το υγιεινό life style που προτείνεις σαν κομμάτι κάποιας αγωνιστικής στάσης ζωής. Ούτε προτείνω το … αντίθετο. Γενικά προτείινω την οικοδόμηση συλλογικών λύσεων και πρακτικών, πρακτικών αποεμπορευματοποίησης και αλληλεγγύης. Μπορεί να είναι υγιεινές ή όχι και τόσο γιατί το αν κάτι είναι υγιεινό ή όχι και ποσο κακό κάνει πρέπει να κοινωνικοποιείται, και να προβληματοποιείται πολιτικά. Ο καπιταλισμός δεν μας θέλει γενικά ούτε fit ούτε unfit, μας θέλει μόνους μας και καταναλωτές. Πολλά μπορούμε να μάθουμε από την αντικαπνιστική υστερία
Ο Τσίπρας έμοιαζε εντελώς ξένος, πραγματικά είναι τρομερά τα πλάνα. Δεν αρνούμαι πως ήταν και αυτός στεναχωρημένος, δεν είναι αυτό το θέμα και δεν βάζω εγώ μέτρο στην αυθόρμητη ανθρωπιά κανενός. Ήταν ξεκάθαρο πως γνώριζε πως είναι ξένος και ένιωθε άβολα διότι δεν ήταν από πάντα σαφές πως θα ήταν ξένος σε αυτή την δυσάρεστη περίσταση. Ο Βαρουφάκης και η Δανάη είναι συμπαθητικοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι, έχεις απόλυτο δίκιο, είναι προοδευτικοί αστοί δημοκράτες, ο Γιάνης και μεγάλος επιστήμονας, η Δανάη δεν γνωρίζω ακριβώς τι αξία έχει στα εικαστικά. Υπάρχει όμως το θέμα που λες, το πόσο εφικτά είναι αυτά που λέει. Δυστυχώς ή ευτυχώς η ταξική πάλη δεν έχει εφέυρει έναν θετικό ρόλο μέχρι κάποιο τέλος τέλος πάντων, μέχρι κάποιον κόμβο, σε όσα πρεσβεύει για την ελληνική, την ευρωπαική και την παγκόσμια Πολιτική Οικονομία. Αλλά εννοείται, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να πω την καλή μου την κουβέντα για τους ανθρώπους αυτούς
Έφυγε νωρίς όντως ο Θάνος Μικρούτσικος, έχω την εντύπωση πως έφυγε άνθρωπος 50 ετών, τόσα πολλά νομίζω πως είχε να προσφέρει ακόμα.
Καλή χρονιά σε όλες και όλους
Κώστας
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ
Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν από τη εδώ μεριά, τη δική μας. «Δικός μας» ήταν. Ακόμα κι όταν ανέλαβε Υπουργός Πολιτισμού στην τελευταία κυβέρνηση Παπανδρέου, ακόμα και τότε ήταν «δικός μας». Για εμάς πρώτα και κύρια έγραφε τα τραγούδια του, τα δικά μας χειροκροτήματα ήταν που ήθελε ν’ ακούγονται πιο δυνατά, έτσι που να σκεπάζουν όλα τ’ άλλα, τον δικό μας έπαινο «ζητούσε η ψυχή του», εμείς ήμασταν «ο Δήμος και οι Σοφιστές» του, από εμάς περίμενε πώς και πώς «τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε». Αυτό μπορούν να το καταλάβουν όσοι όχι μόνο ξέρουν αλλά και νιώθουν.
Ανάμεσά σ’ αυτούς, πρώτη και καλύτερη, είναι η άρχουσα τάξη που και ξέρει και νιώθει. Ξέρει ότι ο Θάνος Μικρούτσικος, ακόμα και τις στιγμές που βρέθηκε στα σαλόνια της καπνίζοντας τα ακριβά πούρα της και πίνοντας το φίνο γαλλικό κονιάκ «έξτρα παλαίωσης» που του πρόσφερε, δεν ήταν ούτε καν τότε δικός της. Αλλά νιώθει ότι πρέπει να σκύψει με σεβασμό πάνω από το φέρετρό του. Έτσι αναδείχθηκε σε άρχουσα τάξη κι έτσι θα διατηρηθεί: δείχνοντας ότι έχει όλη την βαθιά καλλιέργεια που απαιτείται για να αναγνωρίζει την υψηλή τέχνη «οποθενδήποτε κι αν προέρχεται» αλλά και –προ πάντων αυτό!– όλη τη σοφή μεγαλοψυχία που πρέπει να διαθέτει ένας Κύριος για να αγκαλιάζει –άρα γιατί και να μην αντιπροσωπεύει;– ακόμα και τα «απολωλότα πρόβατα», αυτά που δεν αποδέχθηκαν ποτέ την κυριαρχία της. Γι’ αυτό και έσπευσε ήδη να αναλάβει τα έξοδα της κηδείας του. Γι’ αυτό και αύριο, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, αναμένεται να δώσουν βροντερό «παρών» πολλοί εκπρόσωποί της, ίσως και κορυφαίοι.
Δεν πα’ να κάνουν ό,τι θέλουν! Ας φορέσουν το πιο επίσημο μαύρο ένδυμά τους, το πιο θλιμμένο ύφος τους, την πιο λεπτοδουλεμένη μάσκα που θα τους δείχνει (τάχα) σαν κάποιους από εμάς. Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν και θα είναι για πάντα «δικός μας». Με τα λόγια ενός άλλου μεγάλου και επίσης «δικού μας», «δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει»!
Με αφορμή τις αμπελοφιλοφίες που γράφεις να πούμε ότι το μόνο σίγουρο είναι πως ο Θ. Μικρούτσικος δεν είχε καμιά σχέση με το αντιπροσφυγικό ρατσισμό που προπαγανδίζεις και την υστερία σου ενάντια στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, την οποία και συκοφαντείς σαν υποταγή στο αστικό φιλελευθερισμό, τον ιμπεριαλισμό κλπ. Όπως και με πολλά άλλα που εκπροσωπείς.
Ο λεφτ είναι τυπική και θλιβερή περίπτωση που επιδιώκει λίγη προσοχή με αφορμή το θάνατο επωνύμων, διαφημίζοντας πόσο κοντά τους ήταν δήθεν, κοινωνικά, ιδεολογικά κλπ
Ε όχι: η ελληνική καπιταλιστική άρχουσα τάξη, δεν είχε ποτέ κάποιο “υψηλό αισθητικό κριτήριο”: η πλειοψηφία των μελών της, πιθήκιζε κ ακόμα πιθηκιζει , από την εποχή της βαυαροκρατίας , όλα τα δυτικοτροπα στυλ στις τέχνες , την ενδυμασία κλπ.
Απλά, τις τελευταίες δεκαετίες επειδή η πασοκοκρατια αλλά κ η ενσωμάτωση τμημάτων της αριστεράς στον καπιταλισμό, έδωσαν νέα μέλη στην ελληνική καπιταλιστική άρχουσα τάξη, αυτή έγινε επικοινωνιακά πιο “λαϊκή”, πιο “προσιτή” κ κυρίως πιο “δημοκρατικοφανης”. Αφήστε δε, που το κομμουνιστικό κίνημα φρόντισε παγκόσμια να ενσωματωθεί κ αυτό στην πλειοψηφία του στον καπιταλισμο, οπότε οι απανταχού εθνικες καπιταλιστικές άρχουσες τάξεις, ένιωθαν ανικητες, τουλάχιστον μέχρι τότε πρόσφατους τριγμούς.
Οπότε ναι οι καπιταλιστές Έλληνες πολιτικοί θα δώσουν το παρών στην κηδεία του μεγάλου Θάνου Μικρούτσικου. Δεν υπήρξε δικός τους , δεν το κανουν από αναγνώριση του έργου του , αλλά και γνωρίζουν πως είναι οι νικητές του 20ου αιώνα.
Το τραγούδι του έμπορα
Ρύζι έχει κει κάτω κοντά στο ποτάμι
Εκεί ψηλά στο βουνό χρειάζονται ρύζι
Αν το ρύζι το κρύψουμε στις αποθήκες
θ’ ακριβύνει το ρύζι γι’ αυτούς εκεί πάνω
Οι μαούνες του ρυζιού θα ‘χουν λιγότερο ρύζι
και το ρύζι φτηνότερο θα ‘ναι για μένα
Τι είναι στ’ αλήθεια το ρύζι
Πού να ξέρω το ρύζι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το ρύζι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Φτάνει χειμώνας και χρειάζουνται ρούχα
Πρέπει μπαμπάκι λοιπόν ν’ αγοράσουμε
και το μπαμπάκι να μην το πουλήσουμε
Σαν θα ‘ρθει το κρύο, θ’ ακριβύνουν τα ρούχα
Τα κλωστήρια πληρώνουν πολύ ψηλά μεροκάματα
Κι έπειτα υπάρχει πάρα πολύ μπαμπάκι
Τι είναι στ’ αλήθεια το μπαμπάκι
Πού να ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω το μπαμπάκι τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Κι ο άνθρωπος παρατρώει φαΐ
γι’ αυτό κι ο άνθρωπος όλο ακριβαίνει
Για να φτιάξεις φαΐ, χρειάζεσαι ανθρώπους
Οι μάγειροι κάνουν φτηνότερο το φαΐ
αλλά οι φαγάδες όλο και τ’ ακριβαίνουν
Κι έπειτα υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι
Τι είναι στ’ αλήθεια ο άνθρωπος
Πού να ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ποιος να το ξέρει τάχα
Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι
Ξέρω την τιμή του μονάχα
Μπρέχτ: Ποιήματα, εκδόσεις Κοροντζή, 2009.
YΓ. https://praxisreview.gr/%ce%bf-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%8d%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%ac%cf%82/
ΥΓ.2
Σε λογαριασμό υπερ των ασυνόδευτων παιδιών της Μοριάς επιθυμεί η οικογένεια του εκλιπόντος να κατατεθούν ‘αντι στεφανου’. Εις μνήμην.
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
ΕΥΣΗΜΑ
Τώρα που τελείωσε η κηδεία τού Θάνου Μικρούτσικου και το Α´ Νεκροταφείο έχει πια ερημώσει και το βράδι έπεσε, μπορώ να το πω:
Έτυχε να δω την είδηση του θανάτου του από την Παντιέρα. Αν και το περίμενα, όπως πολλοί άλλωστε, ο τίτλος τής είδησης μου φάνηκε σαν εκπυρσοκρότηση. Από το Σάββατο, είδα αμέτρητες αναρτήσεις-αγγελτήρια του τέλους. «Δικές μας» και «των άλλων». Καμία μα καμία όμως δεν είχε σαν τίτλο αυτή τη σπαρακτική λιτότητα που εξέφραζαν οι επτά μόλις λέξεις που διάβασα εδώ:
Χιονίζει μες στη νύχτα – Αντίο Θάνε Μικρούτσικε!
Την ανάρτηση την υπογράφει ο φίλος kokkiniotis. Να του αποδώσω, λοιπόν, τα εύσημα. Όχι επειδή κατά τη γνώμη μου αποδείχθηκε ο καλύτερος υλατζής (= οι δημοσιογράφοι οι επιφορτισμένοι με το καθήκον τής τιτλοφόρησης των άρθρων σε ένα έντυπο ή ηλεκτρονικό ΜΜΕ). Αλλά επειδή έδειξε ακόμα μια φορά αυτό για το οποίο δεν έχω κρύψει ότι τον έχω συμπαθήσει και εκτιμήσει, παρά τις πολιτικές διαφωνίες μας (ή και τους διαξιφισμούς μας):
Νιώθει!
https://iskra.gr/%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%ad%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%bf%cf%8d%cf%84%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%ae%cf%87%ce%b8%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bd%ce%bf%cf%83/
https://www.902.gr/eidisi/politismos/211466/veltionetai-alla-paramenei-sovari-i-katastasi-tis-ygeias-toy-mikroytsikoy