Γράφει ο Αντώνης Δραγανίγος
Το κείμενο «Για τον συντονισμό δράσης και τον διάλογο κομμουνιστικών δυνάμεων», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, είναι το πρώτο κείμενο μιας «ανοιχτής πρωτοβουλίας διαλόγου και κοινής δράσης» δυνάμεων κομμουνιστικής αναφοράς με στόχο τόσο τον διάλογο για το κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας, όσο και την παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις, όπως αναφέρεται από τις πέντε οργανώσεις-πολιτικές κινήσεις που το συνυπογράφουν (Αριστερή Ανασύνθεση, Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας, Παρέμβαση, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο και Σύλλογος Γ. Κορδάτος).
Από άποψη αφετηριακή, κάθε προσπάθεια με αναφορά στη συγκρότηση κομμουνιστικών δυνάμεων και πρόθεση παρέμβασης στις πολιτικές εξελίξεις από ανατρεπτική σκοπιά, είναι θετική. Η «επαναφορά» του ζητήματος της κομμουνιστικής στρατηγικής στην ημερήσια διάταξη και η προσπάθεια αυτό να συνδεθεί με τις σύγχρονες εξελίξεις στο πεδίο της καπιταλιστικής κρίσης, της έντασης των ανταγωνισμών και των πολεμικών κινδύνων, της πολιτικής κρίσης και της ανόδου της δεξιάς και της ακροδεξιάς μπορεί να συνεισφέρει στην υπόθεση του μαζικού κινήματος και της συνεργασίας των αντικαπιταλιστικών αντιιμπεριαλιστικών αντιΕΕ δυνάμεων.
Προφανώς κάθε αρχικό κείμενο πρέπει να αντιμετωπιστεί στα όριά του. Ωστόσο, από το κείμενο αυτό αναδεικνύονται ορισμένα σημαντικά ερωτήματα που αξίζει να συζητηθούν, ειδικά σε κάποια ζητήματα που αφορούν την τρέχουσα επικαιρότητα, και σε αυτά θα επικεντρωθεί το παρόν σχόλιο, με σκοπό να ανοίξει τον αναγκαίο διάλογο. Άλλωστε οι στρατηγικές στοχεύσεις απαιτούν σοβαρότερο και πιο εμπεριστατωμένο διάλογο, που ελπίζουμε –και είναι σημαντικό– να γίνει κι αυτός δημόσια.
Το πρώτο σημείο αφορά τη συμφωνία των Πρεσπών. Το κείμενο δίνει –και σωστά– μεγάλη έκταση στις διεθνείς εξελίξεις, στους ανταγωνισμούς και τους πολεμικούς κινδύνους στην περιοχή μας εκφράζοντας, όμως, μια αμφίθυμη θέση για την συμφωνία των Πρεσπών. Αναγνωρίζει ότι η συμφωνία «προωθεί τις επιδιώξεις της ελληνικής ολιγαρχίας στα Βαλκάνια, η οποία, υπό τη σκέπη των ΗΠΑ, επιχειρεί να ανακτήσει κάποιες θέσεις» (σημείο 5), και παρακάτω λέει «όχι στη νατοϊκή Συμφωνία των Πρεσπών» (σημείο 13). Όμως το σημείο που αναφέρει «παρά ορισμένα θετικά σημεία της», είναι κάπως καινοφανές για την συζήτηση που έχει ανοίξει στην ριζοσπαστική αριστερά.
Δεν θα περίμενε κανείς τέτοια «αβρότητα» απέναντι στην ευρωνατοϊκή συμφωνία των Πρεσπών, σε μια συμφωνία που σηματοδοτεί την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από δυνάμεις που ιεραρχούν τόσο ψηλά την αντιιμπεριαλιστική αντινατοϊκή πλευρά της πάλης και μάλιστα κριτικάρουν άλλες δυνάμεις από αυτή την σκοπιά. Μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι αυτά τα «ορισμένα θετικά σημεία» δεν ονοματίζονται. Είναι τα σημεία εκείνα που καταδικάζουν οι εθνικιστές (σύνθετη ονομασία που περιέχει τον όρο Μακεδονία, αναγνώριση «μακεδονικής γλώσσας» και ιθαγένειας); Ή αντίθετα είναι τα σημεία της επιβολής του ελληνικού κράτους πάνω στην γειτονική χώρα (ονομασία erga omnes, κατάργηση κάθε αναφοράς σε μειονότητα, προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής ακόμη και στρατιωτικής επιβολής);
Οι αναφορές σε τόσο σοβαρά ζητήματα ούτε ουδέτερες είναι, ούτε μπορούν να προσπερνιούνται με εύκολες διατυπώσεις, τις οποίες ο καθένας ερμηνεύει όπως θέλει.
Ειδικά στο έδαφος μιας οξυμένης συζήτησης και εντός της αριστεράς, όπου υπάρχουν δυνάμεις που θεωρούν θετικό το να ψηφιστεί η συμφωνία των Πρεσπών (λχ Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα) και άλλες που διαφωνούν με επιχειρήματα που σχεδόν ταυτίζονται με βασικές θέσεις του ελληνικού εθνικισμού (βλ. θέσεις του ΚΚΕ και της ΛΑΕ περί «αλυτρωτισμού») ή φλερτάρουν ακόμα και με τα εθνικιστικά «συλλαλητήρια» (βλ. και ακόμα και σήμερα την προβολή από την ιστοσελίδα iskra της απαράδεκτης τοποθέτησης του Μ. Θεοδωράκη).
Δυστυχώς, οι λεκτικές ακροβασίες και οι κραυγαλέες αμφισημίες είναι βοηθητικές για να «κλείνουν» τα κείμενα, σε καμία περίπτωση όμως δεν αποτελούν πολιτική σύνθεση, ούτε λύνουν τα πολιτικά προβλήματα.
Στην ίδια ενότητα (σημείο 6), προκαλεί εντύπωση ο περιορισμός του κειμένου στην οπτική που βλέπει από τη μια μεριά την Τουρκία με την επιθετικότητά της και από την άλλη τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η απλή συμπερίληψη του ελληνικού καπιταλισμού στον δεύτερο άξονα, υποβαθμίζει τον επιθετικό ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης και, κυρίως, έχει πολιτικές συνέπειες: την απουσία αναγκαίων στόχων του προγράμματος, όπως για παράδειγμα η μάχη ενάντια στα εξοπλιστικά προγράμματα και η απαίτηση για άμεση μείωση των πολεμικών δαπανών στην χώρα μας.
Το δεύτερο σημείο αφορά το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο. Το κείμενο αναφέρεται στην ανάγκη ενός
«σύγχρονου εργατικού και λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις και θα διεκδικεί τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζόμενων του λαού και της νεολαίας προωθώντας την ρήξη και ανατροπή της επίθεσης του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού και του φασισμού» (σημείο 12).
Το πρόγραμμα του προτεινόμενου μετώπου (σημείο 13) περιέχει βασικούς άξονες του «αντικαπιταλιστικού προγράμματος» κι αυτό είναι προφανώς θετικό.
Αυτό που αποτελεί πραγματική έλλειψη είναι ότι το πρόγραμμα αυτό δεν περιέχει καμία στρατηγική στόχευση και καμιά σύνδεση τακτικής και στρατηγικής. Είναι ένα πρόγραμμα άμεσων πολιτικών στόχων, και ως τέτοιο αντιστοιχεί περισσότερο στο πρόγραμμα μιας προσωρινής πολιτικής συμμαχίας, παρά ενός «πολιτικοκοινωνικού μετώπου» για το οποίο προορίζεται. Εκτός αν το μέτωπο αυτό δεν θεωρείται από τους υπογράφοντες ότι είναι αναγκαίο, ή ότι είναι ώριμο, να έχει στρατηγικές στοχεύσεις –και οι δύο εκδοχές όμως έχουν κάποιες πολιτικές συνεπαγωγές.
Αλλά δεν είναι μόνο τα φυσιογνωμικά ζητήματα, που έτσι και αλλιώς από την φύση τους απαιτούν βαθύτερες συζητήσεις και χρόνο για να απαντηθούν από οποιοδήποτε εγχείρημα. Στο κείμενο υπάρχουν ορισμένα πολιτικά «δια ταύτα» που είναι ακόμα πιο αμφίσημα, παρότι ο πολιτικός ορίζοντας για την απάντησή τους είναι πολύ πιο κοντινός.
«Ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να είναι μόνο κοινωνικό» (σημείο 12), αναφέρει –και σωστά- το κείμενο. «Είναι αναγκαία μια πολιτική συμμαχία των ανατρεπτικών αριστερών δυνάμεων· που θα συσπειρώσει δυνάμεις ενάντια στον διπολισμό γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφασισμό».
Δηλαδή; Ποιες είναι οι δυνάμεις αυτές σήμερα; Ποια είναι η πολιτική έκφραση του εργατικού και λαϊκού μετώπου; Μια πολιτική συμμαχία των δυνάμεων ενάντια στον αστικό διπολισμό; Και τι σημαίνει αυτή η γενική διατύπωση στην πράξη, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές;
Αυτή η αόριστη τοποθέτηση (που διαπερνά σε πολλά σημεία το κείμενο) αποτελεί αναποτελεσματική προσπάθεια αποφυγής της συγκεκριμένης ανάλυση για τον πολιτικό ρόλο και χαρακτήρα δυνάμεων όπως το ΚΚΕ και η ΛΑΕ. Από ποια σκοπιά διατυπώνεται η κριτική για την πολιτική τους, αν βεβαίως αυτό θεωρείται σκόπιμο;
Στο γενικό πεδίο (σημείο 8), το κείμενο επιλέγει μια ατεκμηρίωτη λογική ίσων αποστάσεων μεταξύ «της ρεφορμιστικής και συστημικής πολιτικής στην Αριστερά, μαζί με το σεχταρισμό και αριστερισμό» (όλα παρατακτικά), ενώ στο σημείο 10 το κείμενο επαναλαμβάνει με αρκετή αυτάρκεια ότι «στην αριστερά κυριαρχεί ο σεχταρισμός μαζί με τον οπορτουνισμό», αρνούμενο να κάνει διάκριση, για παράδειγμα, μεταξύ ενός ρεφορμιστικού ρεύματος με εθνικιστικές επιρροές (όπως είναι η ΛΑΕ) και ενός αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου (όπως είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), με όποιες αδυναμίες και αν έχει.
Τελικά ποια είναι η ουσία του προτεινόμενου «πολιτικού σχήματος», όπως φαίνεται σε μια προσεκτική ανάγνωση; Ένας κομμουνιστικός φορέας με κομμουνιστική στρατηγική, ένα μέτωπο στη βάση ενός τρέχοντος ριζοσπαστικού προγράμματος αποσυνδεδεμένο από οποιαδήποτε στρατηγική στόχευση και μια εκλογική συμμαχία «ενάντια στον διπολισμό»; Και ποια είναι η αιτία όλων αυτών των περίτεχνων διατυπώσεων, εκτός από την απόπειρα με λεκτικούς συμβιβασμούς να «καλυφθεί» το διάστημα από δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέχρι δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΛΑΕ, πάνω στη βάση της «ελάχιστης συμφωνίας»;
Για το ότι οι περιστάσεις είναι κρίσιμες δεν χωράει αμφιβολία. Για το ότι απαιτείται συσπείρωση δυνάμεων, επίσης. Για το ότι ανάμεσα σε ένα αρκετά ευρύ φάσμα δυνάμεων και αγωνιστών υπάρχει έδαφος για συνεργασία τόσο σε επίπεδο δημοτικών και περιφερειακών εκλογών (και στη βάση της κοινής δράσης στα αντίστοιχα κινήματα), όσο και για μια εφ’ όλης της ύλης πολιτική συνεργασία (για παράδειγμα στις ευρωεκλογές) είναι επίσης γεγονός. Μια τέτοια πορεία μπορεί να ανοίξει δρόμους και ελπίδα σε ένα μαχόμενο κόσμο, σε ένα κόσμο της αριστεράς που αναζητά ξανά να βαδίσει σε ανατρεπτικούς δρόμους.
Όμως, αυτό προϋποθέτει καθαρές απαντήσεις. Αν είναι κάτι που στα σίγουρα διδάχτηκαν όλοι από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ακριβώς αυτό: Δρόμους δεν μπορούν να ανοίξουν τα μισόλογα, οι διατυπώσεις που χωρούν τα πάντα και τίποτα, οι αμφίσημες συμμαχίες και μια λογική «γέφυρας» ανάμεσα στην αντικαπιταλιστική αντιιμπεριαλιστική λογική με ρεφορμιστικά ρεύματα που σήμερα φτάνουν να γίνονται ουρά του εθνικισμού, ούτε βέβαια οι κάθε είδους ιδεολογικές περιχαρακώσεις. Δρόμους ανοίγουν οι καθαρές απαντήσεις, οι «γέφυρες» με τον μαχόμενο κόσμο και τους εργαζόμενους, η συντροφική πολιτική συζήτηση και σύνθεση, η κοινή δράση στο κίνημα.
Προσπαθώντας να υπηρετήσει αυτή την κατεύθυνση, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει ήδη απευθύνει μια ανοιχτή πρόταση πολιτικής συνεργασίας της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής, αντιΕΕ αριστεράς σε πολιτικές δυνάμεις και σε αγωνιστές της μαχόμενης αριστεράς. H πολιτική συμφωνία όλου αυτού του δυναμικού, που θα μπορούσε να αλλάξει το τοπίο στην αριστερά, δεν σημαίνει ταύτιση. Σημαίνει μια πολιτική και προγραμματική αφετηρία που ξεπερνάει το όριο των συγκροτημένων ρεφορμιστικών προτάσεων τύπου ΛΑΕ και ΚΚΕ, που δεν συμβάλλουν να αναπτυχθεί το αντίπαλο δέος στην αστική πολιτική. Σε αυτόν τον δρόμο ελπίζουμε να βαδίσουμε όλοι και όλες…
Ασε το κ-σχεδιο ήσυχο και τράβα να μαζέψεις τα φιλαράκια σου το ΣΕΚ που μαζί ψηφιζατε θεσεις και τώρα σε πουλάει σε όλους τους δήμους
Φτιάξε και το κόμμα με τους φανταστικούς φίλους σου και άσε τον υπόλοιπο κόσμο.
αντε τραβα να βρεις ρε μπαγλαμα τα θετικα σημεια της συμφωνιας των πρεσπων .και μην ξεχασεις να κολοτρυφτεις και με την λαφαζανοπαρεα .
Ποσο χαζός πρέπει να είσαι για να κατηγορείς κάποιον ταυτόχρονα ότι τρίβεται στο Λαφαζάνη και ότι βρίσκει θετικά στη συμφωνία… Επίσης για πες μας τι λέει η νκα, θετικό ή αρνητικό σημείο η αναγνώριση της μακεδονικής ιθαγένειας?
Φίλε ανώνυμε, ΔΕΝ βοηθά καθόλου το κακιστο και εμπαθές σχόλιο σου. Ούτε και βοηθά μια ανάλογη εμπαθής απάντηση.
Το κ-σχέδιο, κρίνεται και αυτό, όπως κρίνεται και το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αναμέτρηση, η ΛΑΕ, το ΚΚΕ, το ΕΕΚ, η αναρχία κλπ. Ολοι κρίνονται, όμως το ζήτημα είναι η κριτική να είναι διαλεκτική και όχι εμμονική, πολιτικάντικη και άλλα τέτια φαιδρά.
Προσωπικά πιστεύω, ότι, η θέση του κ-σχεδίου που μπορεί να το σύρει σε ενσωματώσιμες λογικές, είναι η θέση που έχει για τις συμμαχίες, εκλογικές ή μη, και η αξιολόγηση ως πρώτιστη την οποία και κάνει.
Το ότι το κ-σχέδιο και η αναμέτρηση ιεραρχούν ως ΠΡΩΤΙΣΗ την ανάγκη για ενότητα, και δεν επιλέγουν ή δεν μπορούν, να αντιληφθούν την γενικότερη ανεπάρκεια της Αριστεράς, ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα: Διότι, ΓΙΑΤΙ να ενώσεις κάτι, το οποίο έχει ήδη τρελή ανεπάρκεια, ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΣ ή δεν μπορείς να υπερβείς αυτή την ανεπάρκεια; για να ενώσεις τις επιμέρους ανεπάρκειες σε μια μεγαλύτερη;
ΑΥΤΟ έγινε: Ηταν ο ΣΥΡΙΖΑ. είδαμε που κατέληξε. Πολιτικαντισμός, καπιταλιστική πολιτική, παραγοντιλίκια, ΑΥΤΑ κυριάρχησαν ως μεθοδολογία ενότητας, όπως ΕΧΕΙ ΠΑΓΙΩΘΕΙ επι δεκαετίες γενικά, και στην Αριστερά!
διαβάζοντας λοιπόν ΚΑΙ τις σημερινές προσεγγίσεις του κ-σχεδίου, της ΑΡΑΝ, της Αναμέτρησης κλπ, ε, ΔΕΝ βλέπω καμία διαφορετική προσέγγιση της ενότητας: τόσο ως μεθοδολογία, όσο και ως πρακτική. Οπότε, γιατί να είναι διαφορετική η ενότητα που προτείνει το κ-σχέδιο, η ΑΡΑΝ, η αναμέτρηση κλπ απο αυτό που τόσα χρόνια είδαμε, δοκιμάσαμε και απέτυχε ή ενσωματώθηκε; Ε;
επίσης αγαπητέ ανώνυμε κ-σχέδιο: Προσωπική μου άποψη είναι πώς η υπόθεση του νέου κομμουνιστικού κόμματος ΔΕΝ μπορεί να υλοποιηθεί ούτε απο το ΝΑΡ ούτε φυσικά από κ-σχέδιο/αραν/κορδάτο κλπ. τουλάχιστον στα επόμενα χρόνια. Διότι, νέο κομμουνιστικό κόμμα, σημαίνει ΝΕΑ, ΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕΝΗ πολιτική, πολιτισμό και θεωρία τα οποία να έχουν ενσωματώσει την έμπρακτη υπέρβαση των ανεπαρκειών του παλιού τελειωμένου κομμουνιστικού κινήματος.
ΑΥΤΟ δεν συμβαίνει! Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι: Ούτε στο επίπεδο λειτουργίας το κόμματος, ούτε στο επίπεδο της μετωπικής πολιτικής, ούτε στο επίπεδο της ανάλυσης του σημερινού καπιταλισμού, ούτε στο επίπεδο της ανάλυσης της Ελλάδας ως καπιταλιστική χώρα, ως ταξική διάρθρωση κλπ, έχουν γίνει τα απαραίτητα βήματα που να παρουσιάζουν μια συνεκτική νέα κομμουνιστική αντίληψη.
Οι αναλύσεις για τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, είναι η σωστή προγραμματική βάση, αλλά θέλουν μεγάλη εξιδείκευση/ανάπτυξη. Για το καπιταλιστικό κράτος και γενικά για το κράτος, επίσης. Γιι τον ρόλο του κόμματος ο οποίος είναι δίκοπο μαχαίρι, επίσης.
Ναι μεν η αναγκαιότητα για ένα νέο κομμουνιστικό κόμμα, υφίσταται, αλλά και η πράξη και η θεωρία, απέχουν πολύ ακόμα απο κάτι τέτιο.
Ωωω, εκνευρισμός βλέπω σύντροφε. Δεν χρειάζεται, πήγαινε στο φίλο σου τον Π. Λαφαζάνη και να κάνεις “αντιιμπεριαλισμό” ενάντια στους Αμερικάνους (αλλά όχι αντιιμπεριαλισμό στους Ρώσους, με αυτούς θα κάνετε “παραγωγική ανασυγκρότηση”…) και άσε το ΣΕΚ ήσυχο. Εμείς θα τη βρούμε την άκρη, με λίγο υπομονή και πολύ διαπάλη, έτσι είναι τα μέτωπα. Εσύ κάνε τις “γέφυρες” που θέλεις, αλλά πρόσεξε μην πιαστείς…
Κοντεύετε να γίνεται-μαζί με τη ΛΑΕ που ήδη έχει γίνει-πιο γραφικόί και από την… Τσαγκαράδα!!!
Η συμφωνία των Πρεσπών είναι “επιβολή” των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ΝΑΤΟ….ΕΕ…) σε 2 μετριοπαθείς κυβερνήσεις που μπορούν τώρα να την ψηφίσουν. Όμως αποτελεί ΚΑΙ λύση μεταξύ των 2 λαών που χρόνια τώρα επηρεάζονται από ακροδεξιά και εθνικιστικά στοιχεία… Αν η Βόρεια Μακεδονία θέλει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ δεν είναι απόφαση που θα πάρουμε εμείς αλλά ο λαός της…Το ΚΚΕ και άλλοι μακριά από την αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας….που γενικά δεν νομίζω η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να διαφέρει και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ…
Νομίζω ότι η συμφωνία είναι κάτω από αυτές τις περιστάσεις είναι καλή….για να μην ταυτιζόμαστε -άθελα μας- με την ακροδεξιά- εθνικιστική δεξιά και ρεφορμιστική αριστερά…..
Και το 73, η χούντα πρότεινε την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, η οποία ήταν μεν “επιβολή” της χούντας, αλλά έφερνε και στοιχεία δημοκρατίας.
Έτσι ακριβώς το παρουσίαζε η ΕΑΔΕ, το δημιούργημα του “ΚΚΕ(ες)” και ζήταγε από τον κόσμο να ψηφίσει την κυβέρνηση Μαρκεζίνη.(*)
Αυτή ακριβώς, είναι και η ουσία του οπορτουνισμού – τυχοδιωκτισμού. Δεν διστάζουν να κάνουν συμφωνίες ακόμα και με τον διάβολο προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους για λογαριασμό της αστικής τάξης!
Πεμπτοφαλαγγίτες και μέσα στην εργατική τάξη και μέσα στη χώρα γενικότερα.
(*) Και κάτι επί πλέον για την ιστορία. Το μεγάλο πλεονέκτημα της κυβέρνησης Μαρκεζίνη για το “ΚΚΕ(ες)”, ήταν ότι δημιουργούταν μια “δημοκρατία” με αυτούς σαν κομμουνιστικό κόμμα. Το ΚΚΕ, εξαφανιζόταν!
Πάλι εδώ;
Σύντροφε χιυλιγκανε , εποιγον να διαβάσει το νέο δοκίμιο ιστορία;, Του ΚΚΕ σας.
Πρόσεξε γιατί ίσως η άνοιξη να φτάσει και για σας, μετά την Πράγα!!
Πολύ αφιλόξενος είσαι “σύντροφε”. Είπα να πω ένα γειά, να σας φέρω και πεσκέσι το κεφάλι ενός ΣΥΡΙΖΑίου κι εσύ με διώχνεις.
Κάτι μου λέει, ότι ακόμα και τώρα, προτιμάτε τον ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΚΕ…..
Το κόμμα αποκατέστησε τον Άρη, απέδωσε ευθύνες στο 7συνεδριο της Κ.Δ., για τα αντιφασιστικά μέτωπα, κατηγόρησε το Ν.Ζ. για το πρώτο γράμμα , αποκατέστησε την παλιά κεντρική επιτροπή (Πλουμπίδης) που το απέρριψε ως πρακτορικο(!)
Εγώ σας ταλέγα επί χρόνια , τελικά το κόμμα ΤΑ ΒΡΗΚΕ, για αυτό σου λέω διάβασε το δοκίμιο.
«Το πρόβλημα στρατηγικής έχει τη ρίζα του κυρίως στη δεκαετία του 1930, με καθοριστικές τις Αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934 και του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ το 1935, και στη συνέχεια, την ίδια χρονιά, του 6ου Συνεδρίου του Κόμματός μας».δες εδω
https://rproject.gr/article/dokimio-istorias-kke-endiaferonta-symperasmata-alla-xehasan-tin-3i-periodo-giati
ΤΙ ΜΑΣ ΚΡΥΒΟΥΝ ΣΟΥ ΤΟΥ; Μήπως είναι όλα μία καλοστημένη παγίδα για να σε απαξιώσουν , εσένα που ταλεγες τόσα χρόνια αλλά δε σε ακούγανε, στα μάτια των αριστερών;
Η ηγεσία είναι σταλινική επειδή δεν αναφέρει τίποτα για την 3η περίοδο ή αντισταλινική επειδή βγάζει -έστω «λειψά»- συμπεράσματα ενάντια στον Στάλιν; Ας βγει κάποιος υπεύθυνος να πει.
Άλλη ερώτηση: οι τροτσκιστές θα γράψουν ποτέ κάτι που απαιτεί νοητική σκέψη άνω των 15 ετών ή θα μας ζαλίζουν με τις ιδεαλιστικές προσεγγίσεις του μαρξισμού για Σταλινισμούς για μια ζωή;
Σε έχει ξεπεράσει το κόμμα σου. Αυτά που λες δεν με αγγίζουν καν. Ισχύει η συμβουλή που έδωσα στον άλλο. ΔΙΑΒΑΣΤΕ το τελευταίο δοκίμιο ιστορίας. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο.
Εννοείται. Τώρα πάω να το διαβάσω και αύριο είμαι έτοιμος για την ΟΚΔΕ. Το ότι δε μασάς σε κανένα επιχείρημα είναι προφανές. Αφού «τα έλεγες», δε γίνεται να κάνεις λάθος.
Μη σου περνάει καν από το μυαλό ο διαλεκτικός υλισμός για τις αναλυσάρες σου. Η απάντηση σε όλα είναι απλή:
ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΣΤΑΛΙΝ…
Μπερδεύεσαι και θες να μπερδεύεις. Το δοκίμιο του κόμματος σου του ΚΚΕ σου είπα να διαβάσεις το λέω καθαρά, και στα δύο σχόλια. Δε σου είπα να διαβάσεις την προδομένη επανάσταση. Αν πάντως το ΚΚΣΕ αποκαταστήσει τον Τρότσκι, θα πρέπει να ετοιμαστείτε καλού καιρού για όλα. ;-)
Ο Τρότσκι ήταν σταλινικός πριν τον Στάλιν. Λογική η αποκατάστασή του.
ΥΓ
Το απόσπασμα που αναφέρα, και που μάλλον σε εξόργισε, το επαναλαμβάνω για την διευκόλυνση σου
«Το πρόβλημα στρατηγικής έχει τη ρίζα του κυρίως στη δεκαετία του 1930, με καθοριστικές τις Αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1934 και του 7ου Συνεδρίου της ΚΔ το 1935, και στη συνέχεια, την ίδια χρονιά, του 6ου Συνεδρίου του Κόμματός μας»
Δεν είναι ξερογω του Νταβανελου…..είναι αυτούσιο από τον Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ. ..μάλλον εσύ είσαι που δεν χαμπαριαζεις από επιχειρηματα…
Δεν μπερδεύομαι καθόλου. Εσύ υποστηρίζεις ότι αν διαβάσω το δοκίμιο, θα δικαιωθείς(;).
Μήπως απλά αντέγραψες το κομμάτι και δε διάβασες το κείμενο που βάζεις το λινκ; Ουσιαστικά, υποστηρίζει ότι η σταλινική ηγεσία κατέληξε σε αντισταλινικά συμπεράσματα φαντάζομαι λόγω της ύπαρξης/πίεσης «μια νέα γενιά ταξικών αγωνιστών που να εγκαταλείψει τον σταλινισμό». Ή ήταν κάτι σαν ευχή αυτό; Μιλάμε για ανάλυση Ογκουνσότο.
Επίσης, φαίνεται πως δεν έχεις και ιδιαίτερη επαφή με τις απόψεις στον κόσμο του ΚΚΕ γιατί αυτά που εσύ «τα λεγες» και φαντάζομαι δεν τα έλεγε η ηγεσία ήταν θέμα συζήτησης εδώ και πολλά χρόνια και η πλειοψηφία των μελών συμφωνεί με τις αναλύσεις.
Φαντάσου πόσο μπερδεμένος είσαι που λες σε κόσμο του ΚΚΕ να διαβάσει το δοκίμιο, ενώ θα πρεπε να στο λέει ο ίδιος, απλώς επειδή ασκεί κριτική στις αποφάσεις της ΚΔ. Επιτομή του μαρξισμού η ανάλυσή σου.
Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς να μπαίνω στην ουσία: α) Η ΕΑΔΕ (“Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα”) ήταν μεταπολιτευτική πολιτική του ΚΚΕ (εσωτερικού). Η ουσία της ήταν: ενότητα και με τον Καραμανλή απέναντι στον κίνδυνο νέας δικτατορίας. Εφαρμογή της στο εργατικό κίνημα ήταν η ΑΣΔΗΣ (“Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Δημοκρατική Συνεργασία”). Επρόκειτο για απαράδεκτη πολιτική για ένα υπολογίσιμο μέρος του ΚΚΕ (εσωτερικού) και για μεγάλο μέρος της νεολαίας του, του Ρήγα Φεραίου που αντιδρούσε. (ορισμένοι πρόσθεταν ειρωνικά και ένα Τ, “ταξική”, στην ΑΣΔΗΣ: ΑΣΔΗΤΣ…)
β) Η ηγεσία του ΚΚΕ (εσωτερικού) είχε πράγματι, πολύ κακώς, τη γραμμή της συμμετοχής στις εκλογές του Μαρκεζίνη. Μια γραμμή που νομιμοποιούσε τη χούντα και τη μετεξέλιξή της με την -υποτιθέμενη- ”φιλελευθεροποίησή” της. Δεν καλούσε όμως το λαό να ψηφίσει Μαρκεζίνη, αφού θα κατέβαινε με κάποιο όνομα στις ”εκλογές”. Πρόκειται για βαρύ πολιτικό λάθος, όμως ας είμαστε ακριβείς. Βέβαια, μετά τον Οκτώβρη του ’73, ήρθε ο Νοέμβρης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που τίναξε στον αέρα και το Μαρκεζίνη και τις εκλογές του, τα σχέδια της ηγεσίας του ΚΚΕ (εσωτερ.) αλλά και τα σχέδια όσων έψαχναν συμμαχίες με τη δεξιά…
Το έχω ξαναγράψει, αλλά μάλλον δεν το θυμάστε. Για το θέμα, έχω προσωπική εμπειρία. Το 73 και επειδή η οικογένειά μου είχε επαφές με το “εσωτερικό”, είχαν έρθει στο σπίτι μου και είχαν προσπαθήσει να πείσουν τους γονείς μου ότι αυτές οι εκλογές ήταν για το καλό μας. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά, σε αρκετά έντονο ύφος, να τους ζητηθεί να αποχωρήσουν – να το πω ευγενικά. Αυτό το περιστατικό, έγινε παρουσία μου, που τότε ήμουνα παιδί, αλλά καταλάβαινα από πολιτικά.
Γι αυτό που λες, ότι το “εσωτερικό” θα κατέβαινε κι εκείνο με κάποιο όνομα, έχεις δίκιο, αλλά, αν γινόταν αυτές οι εκλογές, ήταν απόλυτα σίγουρο ότι θα έβγαινε ο Μαρκεζίνης. Είτε κανονικά, είτε με νοθεία. Αυτό, αν και το καταλάβαιναν οι “εσωτερικοί”, δεν δίσταζαν, μπροστά στην προοπτική των εκλογών, να ενθαρρύνουν τον κόσμο να ψηφίσει ακόμα και Μαρκεζίνη, όποιος δεν ήθελε την “αριστερά”. Λογική δηλαδή του μικρότερου κακού.
Η πιο σημαντική ζημιά που θα προκαλούνταν, ήταν ότι η χούντα, που θα παρέμενε στο παρασκήνιο σαν το πραγματικό αφεντικό, θα αποκτούσε δημοκρατική νομιμοποίηση και στα μάτια της “δημοκρατικής” δύσης που απλά αναζητούσε μια πρόφαση για να αναγνωρίσει την Ελλάδα ως δημοκρατία.
Το κέρδος που ανέμεναν οι “αναθεωρητές” (να μην τους αποκαλώ ΚΚΕ(ες)…) ήταν η ντε φάκτο καθιέρωσή τους σαν κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδας- ή κάποιου είδους εκπρόσωπος της αριστεράς τέλος πάντων – πετώντας έξω το ΚΚΕ.
Δεν δέχομαι ότι ήταν “λάθος”, ούτε καν “βαρύ λάθος”. Ήταν συνειδητή πολιτική σκοπιμότητα και τυχοδιωκτισμός αίσχιστου είδους, του τύπου “Συμφωνία με τον Διάβολο”.
Oχι μασημένα λόγια: Ποιοί “έψαχναν συμμαχίες με τη δεξιά”;
Και μέχρι πότε οι εξωχωρικοί θα σέρνονται στο δίπολο δεξιά vs. ….”προοδευτικές δυνάμεις”;!
Ποιές ήταν/είναι οι ….αντιδεξιές δυνάμεις;!
Αυτές, που πέρασαν/περνούν τις πιο σκληρές δεξιές πολιτικές ….με την “συναίνεση” του Λαού;!
Και οι ΟΛΟΙ οι εξωκοινοβουλευτικοί αβανταδόροι τους;;;;;;;;;;;;;
Δεν ήταν αρκετά ’19-’74 = 45 χρόνια “πασοκίλας”;
Ακου, λέει, “λάθος” η προδοτική αβάντα στο ευρωπαϊκό ξέπλυμα της χούντας!
Οι εκλεκτικές συγγένειες δεν κρύβονται, σας βλέπουμε.
Αειντε, γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν και δεν μπορείτε για πολύ καιρό ακόμη να κάνετε το παπί, και να ….ιδρύετε(!!!) το ….”νέο κομμουνιστικό κόμμα”!
Ιδρύστε το, επιτέλους, μπας και καταλάβετε και οι ίδιοι τι θέλετε!
Χαχαχα
Άντε παιδάκι μου ένας να πιείς κανα ποτηράκι μπας κ χαλαρώσεις! Και πάψεις να γράφεις αηδίες!
Όσον αφορά το ΝΑΡ κτην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διάβασε τις θέσεις τους: Θέλουν αντικαπιταλιστικο αντιιμπεριαλιστικο μέτωπο. Αυτά με το δεξια/αντιδεξια, πες τα στην ΛΑΕ, πες τα στο ΚΚΕ κ στα μέλη του για την πολιτική που άσκησαν απο το ’75 κ μετά!
Γιατί φιλε ένας επιλέγεις να γράφεις συνεχώς ψευδη;
Στο δίπολο «δεξιά-αντιδεξιά», …κερδίζετε 2/2. Λουστήκατε και τα δύο και μιλάς τώρα κι από πάνω.
Αβανταδόροι είναι όσοι έφτιαξαν το Συνασπισμό, όσοι διέγραψαν όσους διαφωνούσαν -όχι βέβαια σαν πασόκους αλλά σαν αδιάλλακτους υπερεπαναστάτες που δεν συμμερίζονται το πρόγραμμα ανασυγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση…
Όσοι διαπνέονταν από …«αδιάλλακτο» κυβερνητισμό την εποχή εκείνη.
Όσα έγραψα για το ΚΚΕ(εσ) και το Μαρκεζίνη, είναι μετά λόγου γνώσεως. Εδώ παραπάνω είναι το σχόλιό μου, μπορεί ο καθένας να το διαβάσει. Προσπαθείς με το ζόρι να με παρουσιάσεις ως …μαρκεζινικό! Θα γελάνε και οι πέτρες… Νομίζω πως θα έπρεπε να είναι κανείς ευπρεπέστερος στην πολιτική αντιπαράθεση. Θυμίζω με την ευκαιρία, και τη ρήση του Ταλεϋράνδου: «Αυτό δεν είναι έγκλημα, μεγαλειότατε. Είναι κάτι χειρότερο, είναι λάθος!»
Όσο για την «πασοκίλα», επισημαίνω ότι «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί»…
Αγαπητοί μου “ένας” και “λαθραναγνώστη”, πολύ καλά αυτά για την ΕΑΔΕ και τις δημοκρατικές δυνάμεις. Λύστε μας μια απορία: Γιατί στις πρώτες εκλογές λοιπόν το δικό σας ΚΚΕ κατέβηκε σε εκλογική συμμαχία με το τότε ΚΚΕ εσωτερικού (τους αναθεωρητές λέω) με το ενιαίο ψηφοδέλτιο “Ενωμένη Αριστερά”, υλοποιώντας τη γραμμή της ΕΑΔΕ;
Ρωτάω για να καταλάβω…
Δεν ήταν καμιά συμμαχία! Οι οπορτουνιστές γίνανε δεκτοί στην “Ε.Α.” σαν πρόσωπα η σαν μέλη της ΕΔΑ, όχι με την ιδιότητά τους σαν μέλη του “εσ”. Ηταν μια λύση ανάγκης για να μην πληρώσει η Αριστερά και ο Λαός, στην πρώτη εκλογική μάχη μετά τη Χούντα, κι ενώ ακόμη η Χούντα ήταν πανίσχυρη, μιαν ακόμη ήττα. Ο Λαός δε γνώριζε τα της διάσπασης και δεν ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή και τρόπος για να τα μάθει. Αλλωστε για την “Ενωμένη Αριστερά” οι πρώτοι που την αποκηρύξανε ήταν οι εσωτερικάκηδες, που ξεπουπουλιαστήκανε.
Για να υπάρξει μια ενωμένη αριστερά – ένα αριστερό μέτωπο, κατά τα τότε πρότυπα και κατά την επιθυμία της βάσης.
Φυσικά το εγχείρημα απέτυχε, αλλά δεν ήταν μέσα στα πλαίσια της ΕΑΔΕ, απ όσο ξέρω τουλάχιστον.
Όταν ένα επαναστατικό κόμμα, είναι αναγκασμένο να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αντιφάσεις μεταξύ των μερίδων της αστικής τάξης, είναι δεδομένο ότι και αυτό θα πέφτει κάθε τόσο σε αντιφάσεις, χωρίς όμως αυτό να αλλοιώνει τον χαρακτήρα του.
Σε αντιφάσεις δεν πέφτουν μόνο οι οπορτουνιστές, με αυτό το γεγονός μάλιστα, να αναδεικνύει τον δικό τους χαρακτήρα.
Η απόδειξη βρίσκεται μπροστά στα μάτια σου……
“Όταν ένα επαναστατικό κόμμα, είναι αναγκασμένο να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αντιφάσεις μεταξύ των μερίδων της αστικής τάξης…”
Πόσο έντονος ο παραλληλισμός. “Όταν ένα αριστερό κόμμα, είναι αναγκασμένο να λειτουργεί μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τις αντιφάσεις μεταξύ των ισχυρών κρατών…”
ΤΣΙΠΡΑ ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΟ ΛΑΘΡΑΝΑΓΝΩΣΤΗ!!!
Είναι γνωστό ότι ο Τσίπρας δεν διστάζει να “τσιτάρει”, Λένιν, Σταλιν, Μαρξ…..ακόμα και μένα!
Το ίδιο κανεις κ εσύ λαθραναγνωστη κ οι περισσότεροι στο κκε (και φυσικά η νοοτροπία αυτη ενδημεί στις περισσότερες οργανώσεις και ομάδες της αριστερας). Τσιταρετε μαρξ, λενιν κλπ, Προκειμένου να υπερασπίσετε σώνει κ ντε τις επιλογές σας οποίες κ να ναι αυτές. Τσιτάτο, οπαδός και άγιος ο θεός.
Για αυτό κ σε επίπεδο θεωρίας κ πράξης έχουμε μείνει δεκαετίες πίσω απο τον καπιταλισμό κ το πως αυτός, επαναδιαμορφωνει την κοινωνία, τις τάξεις, την ηγεμονία του συνολικά.
Τσιτάτο, οπαδός και άγιος ο θεός.
Γιατί είσαι τόσο άχαρος ρε Ρόκκο? Σαν αριστερός ιησουίτης.
Μπας κι είσαι κρυφοσταλινικός?
Δε ξέρω αν σε τσιτάρει συνειδητά, πάντως αυτός ο παλιός Συνασπισμός ρε πούστη έχει την τάση να στοιχειώνει ανθρώπους..
Ελευθεριακό ξεφτέρι μου, Θανάση Ανεστόπουλε,
Μόλις μάς έδωσες τον ορισμό τού ετεροπροσδιορισμού:
Νομίζω ότι η συμφωνία είναι κάτω από αυτές τις περιστάσεις είναι καλή….για να μην ταυτιζόμαστε -άθελα μας- με την ακροδεξιά- εθνικιστική δεξιά και ρεφορμιστική αριστερά…..
Την ίδια στιγμή, μας αποκαλύπτεις σε έγχρωμη και σινεμασκόπ προβολή για ποιους λόγους οι ετεροπροσδιοριζόμενοι μοιάζουν με τους σκύλους που κυνηγούν την ουρά τους:
Για να μην ταυτιστείς –άθελά σου– με την «ακροδεξιά-εθνικιστική δεξιά και ρεφορμιστική αριστερά» ταυτίζεσαι –επίσης άθελά σου– με τις …διεθνιστικές ΗΠΑ και την ‘‘επαναστατική’’ ‘‘αριστερά’’ τού …ΣΥΡΙΖΑ!!!
Παλιοζωή, ό,τι και να πεις! ;-):-)
Καλά κάνετε και τσαντιζεστε, καλά κάνετε και προσβάλλεται, εγώ έκανα ένα έπαινο όχι σε εσάς προσωπικά, αλλά στα όργανα του Π.Γ.
Η γνώμη η δικιά σας δεν με ενδιαφέρει καθόσον δεν λογοδοτείτε πουθενά ούτε στην λογική.
Γενικά βλέπω θετικά οποιαδήποτε κίνηση/πρωτοβουλία/ενέργεια που κινείται στην κατεύθυνση του συντονισμού και συνεργασίας αριστερών/κομμουνιστικών δυνάμεων. Όμως αρκεί να υπάρχει κι ένα αντίκρυσμα, διότι έχουμε ‘πήξει’ τα τελευταία 2-3 χρόνια σε προσκλήσεις συνεργασίας που μένουν αναπάντητες και σε δημιουργίες ‘μετώπων’ που ουδεμία απήχηση και συνέχεια έχουν. Επίσης καλό θα ήταν να υπάρχει και μία αυτοκριτική, να επισημαίνουμε τα κακώς κείμενα των λοιπών δυνάμεων αλλά και τα δικά μας…
Δεν μου προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στην Ελλάδα (μοναδικό προνόμια παγκόσμια) υπάρχει και συντηρείται έντεχνα, από διάφορους κρυφό σταλινικούς ανανεωτές , ο μύθος του αιματοβαμμένου Τρότσκι, και του αρχάγγελου Στάλιν…..του φίλου των αναρχικών, του εξολοθρευτή της γραφειοκρατίας…..
Στην χώρα του ο Στάλιν, όταν πέθανε, δεν του είχε απομείνει ΚΑΝΕΝΑΣ σύμμαχος, όλοι τον εγκατέλειψαν…..τόσο λαοφιλής ήταν, τόσο ο μύθος του έσβησε γρήγορα…πριν προλάβει να κρυώσει το πτώμα…