Γράφει ο Πάνος Παπανικολάου
“Η σημερινή εποχή διψά για μια κομμουνιστική συνισταμένη που θα έχει κρατήσει τις φλόγες από το κομμουνιστικό κίνημα του περασμένου αιώνα και θα έχει αποτινάξει τις στάχτες του”
Τα γεγονότα του 1989 αποτέλεσαν έναν ιστορικό σταθμό. Σε μια περίοδο ακραίας ηττοπάθειας της ηγεσίας και πλήρους υποταγής της στην αστική πολιτική, χιλιάδες στελέχη και μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ αποφασιστικά και δημόσια συγκρούστηκαν με αυτές τις απαράδεκτες επιλογές της ηγεσίας και κυριολεκτικά έσωσαν την τιμή του κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτούς τους χιλιάδες κομμουνιστές και τις χιλιάδες κομμουνίστριες που συγκρούστηκαν το 1989 με τις επιλογές της ηγεσίας, τους/τις ένωναν τότε βασικά τρία πράγματα.
1. Η κάθετη διαφωνία τους με το «κοινό πόρισμα ΚΚΕ – ΕΑΡ», με τον τρόπο που συγκροτήθηκε ο «ΣΥΝασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου» (ΚΚΕ – ΕΑΡ – ΚΟΔΗΣΟ) και με την συμμετοχή στις αστικές συγκυβερνήσεις Τζαννετάκη (ΝΔ – ΣΥΝ) και Ζολώτα (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ).
2. Η απογοήτευση και οργή από την άθλια τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ ενάντια σε κάθε μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που διαφωνούσε με την υποταγή της ηγεσίας του ΚΚΕ στην αστική πολιτική.
3. Η κάθετη διαφωνία τους με τον Γκορμπατσωφισμό και με την τότε γραμμή του ΚΚΣΕ.
Για τα δύο πρώτα σημεία έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί πάρα πολλά αυτά τα 30 χρόνια, ενώ έχει κάπως υποτιμηθεί το τρίτο. Κατά την γνώμη μου κακώς, γιατί είναι καθοριστικό αφού σχετίζεται με τις τότε ιστορικές δραματικές εξελίξεις στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και με κρίσιμα θέματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος.
Κατ’ αρχήν πολύ γρήγορα επιβεβαιώθηκε από τις εξελίξεις πως ήταν εξαιρετικά παιδαριώδης και κοντόφθαλμη η τυφλή δογματική προσήλωση στον Γκορμπατσωφισμό ΟΛΩΝ των πτερύγων της τότε «πλειοψηφίας» της ΚΕ από το 1985 ως και το 1990. Όποιος εξέφραζε στο ΚΚΕ ή στην ΚΝΕ έστω και επιφύλαξη ή υπαινιγμό πως μάλλον «στραβά αρμενίζει» η ηγεσία του ΚΚΣΕ δεχόταν την «Ιεράν Μήνιν» ΣΥΣΣΩΜΗΣ αυτής της «πλειοψηφίας» ως προδότης που αμφισβητεί τα «ιερά και τα όσια» και που τολμά να υπαινιχθεί πως η πάνσοφη και ατσάλινη ηγεσία του ΚΚΣΕ δεν θα «ανανεώσει τον σοσιαλισμό» με την «Περεστρόικα» και την «Γκλάσνοστ» ώστε αυτός όχι απλά να αντέξει αλλά να κυριαρχήσει στον πλανήτη.
Τα παραπάνω γλαφυρά άλλωστε αναφέρονται (μεταξύ άλλων επίσης γλαφυρών) στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ 12/1989 «περί της αντικομματικής ομάδας» την οποία απόφαση ΟΜΟΦΩΝΑ είχαν υπερψηφίσει ΟΛΟΙ οι εκπρόσωποι των πτερύγων της τότε «πλειοψηφίας» (Κουτσούμπας, Παπαρήγα, Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Δραγασάκης, Μπαλάφας, Λαφαζάνης, Αλαβάνος κλπ). Μόνο μετά από λίγους μήνες όταν ο κόσμος συγκλονίστηκε από την παταγώδη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» άρχισαν όλοι οι παραπάνω να παίρνουν χαμπάρι τι συνέβαινε, δηλαδή μόνο εκ των υστέρων…
Όσον αφορά τα διάφορα ρεύματα των τότε «διαφωνούντων» στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, σε κάποιους και ιδιαίτερα στην αρχική περίοδο (1985 – 1987), η διαφωνία με τον Γκορμπατσωφισμό, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, έπαιρνε την μορφή της ιστορικής «αναπόλησης» του Σταλινισμού. Αυτό όμως μόνο προσωρινά για διάφορους λόγους.
Ένας από τους λόγους αυτούς ήταν το συνεχιζόμενο ως το 1988 «μορατόριουμ» της ηγεσίας του ΚΚΕ με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και η ΟΛΟΪΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΛΛΑΚΤΗ ευθύνη του ΚΚΣΕ για το «μορατόριουμ» αυτό και με Μπρέζνιεφ, και με Αντρόπωφ, και με Τσερνιένκο, και με Γκορμπατσώφ: έγινε δηλαδή πλέον μαζικά αντιληπτό πως σε ένα φλέγον και σημαντικότατο για τον κόσμο του ΚΚΕ εσωτερικό πολιτικό ζήτημα (την συνεχιζόμενη τακτική «ουράς» της ηγεσίας του απέναντι στην κυβερνώσα σοσιαλδημοκρατία, με τον … Ευάγγελο Γιαννόπουλο κεντρικό ομιλητή στην εκδήλωση του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση) ο Γκορμπατσωφισμός ήταν η απευθείας συνέχεια του Μπρεζνιεφισμού, δηλαδή του Σταλινισμού.
Με άλλα λόγια άρχισε να γίνεται μαζικά αντιληπτό στον κόσμο του ΚΚΕ πως τα τελευταία (τότε) 45 χρόνια (από το 1944 και μετά) το ΚΚΣΕ είτε με Στάλιν ή με Χρουτσώφ ή με Μπρέζνιεφ ή με Γκορμπατσώφ πάντα θεωρούσε τα «αδελφά» κομμουνιστικά κόμματα ως «διπλωματικές αποστολές» της ΕΣΣΔ στο εξωτερικό που έπρεπε να υπηρετούν την εκάστοτε εξωτερική κρατική της πολιτική και όχι τον επαναστατικό αγώνα στις δικές τους χώρες.
Ο κυριότερος λόγος όμως τελικά ήταν άλλος: η συγκλονιστική και ηρωική εξέγερση της κινέζικης νεολαίας το 1989 που πνίγηκε στο αίμα από το καθεστώς Ντενγκ Ζιαοπίνγκ.
Η ΚΝΕ (που ήδη είχε κάνει τεράστια βήματα όσον αφορά την κατανόηση της πραγματικότητας και όσον αφορά την κινηματική της λογική με το 4ο Συνέδριό της τον Ιούνη 1988) είδε αυτό που αρνήθηκαν να δουν οι ηγεσίες όχι μόνο του ΚΚΣΕ και του ΚΚΕ αλλά και της ΕΑΡ Κύρκου. Πως αυτή η εξέγερση (αντίθετα με την διαστρέβλωση γεγονότων και καταστάσεων από την Δυτική προπαγάνδα) είχε αυθόρμητα στοιχεία σύγκρουσης με την προσπάθεια του καθεστώτος Ντενγκ να εισαγάγει βίαιες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» που ήθελαν να φέρουν τον καπιταλισμό, όχι να …«σταθεροποιήσουν και ανανεώσουν τον σοσιαλισμό».
Γι’ αυτό φτάσαμε τον Ιούνη του 1989 στο ακόλουθο «σουρεαλιστικό» γεγονός: το ΚΣ της ΕΦΕΕ με πλειοψηφία 7 ΠΣΚ – ΚΝΕ + 3 ΔΑ – ΡΦ (διαφωνούντες με την ηγεσία Κύρκου, είχαν πάει με τον Μπανιά) + 1 Συσπειρώσεις – Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά = 11 στους 21 οργανώνει διαδήλωση συμπαράστασης στην εξέγερση των Κινέζων φοιτητών και του Κινέζικου λαού με σύνθημα «Τα όπλα που πυροβολούν τον λαό, πυροβολούν τον σοσιαλισμό, πυροβολούν το μέλλον». Πάνω από τρεις χιλιάδες φοιτητές κατεβαίνουν από τα Προπύλαια και μπαίνουν στην πλατεία της Ομόνοιας. Εκεί βλέπουν στο εκλογικό κέντρο του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» (επί της πλατείας, ανάμεσα στην Πειραιώς και στην Αθηνάς) διάφορους να βγαίνουν στο μπαλκόνι και να …μουντζώνουν ( ! ) τη διαδήλωση. Οι μεν του ΚΚΕ επειδή θεωρούσαν πως οι φοιτητές «είναι θύματα της Δυτικής προπαγάνδας ενάντια στα σύμβολα του παγκόσμιου κομμουνισμού», οι δε της ΕΑΡ επειδή ο Κύρκος και οι συν αυτώ διατηρούσαν πολλά χρόνια προνομιακές σχέσεις με την ηγεσία του ΚΚ Κίνας και με το περιβάλλον του Ντενγκ Ζιαοπίνγκ.
Το ΚΚΣΕ πάντα θεωρούσε τα «αδελφά» κομμουνιστικά κόμματα ως «διπλωματικές αποστολές» της ΕΣΣΔ στο εξωτερικό που έπρεπε να υπηρετούν την εκάστοτε εξωτερική κρατική της πολιτική και όχι τον επαναστατικό αγώνα στις δικές τους χώρες
Έτσι, τις κρίσιμες εβδομάδες που ακολούθησαν με τις «διερευνητικές εντολές», με τις αλλοπρόσαλλες κομματικές γραμμές που «κατέβαιναν» από την ηγεσία στην βάση (αρχικά «πρέπει να συγκυβερνήσουμε με το ΠΑΣΟΚ», τελικά «πρέπει να συγκυβερνήσουμε με την ΝΔ») μέχρι τον σχηματισμό της συγκυβέρνησης Τζαννετάκη, έλαβαν χώρα καθοριστικές ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις στα μέλη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που ήταν ήδη «υποψιασμένα» για την υποταγή της ηγεσίας στην αστική πολιτική. Έγινε πλέον μαζικά κατανοητό πως η ρεφορμιστική «στραβομάρα» που κυριαρχούσε τότε επί πολλά χρόνια στην ηγεσία του ΚΚΕ (αρχικά με το «μορατόριουμ» ΠΑΣΟΚ – ΚΚΕ 1978 – 1988 και, μετά το 1985, και με την δογματική υποταγή στον Γκορμπατσωφισμό) δεν ήταν «αυτοφυής» αλλά πήγαζε από την αντίστοιχη (τηρουμένων των αναλογιών) επί πολλές δεκαετίες «στραβομάρα» των δύο πιο μεγάλων και σημαντικών κομμουνιστικών κομμάτων εξουσίας, του ΚΚΣΕ και του ΚΚΚ. Και πως η αφετηρία αυτής της «στραβομάρας» ΔΕΝ μπορούσε να ερμηνευτεί με τα συνήθη παιδαριώδη περί … «πρακτόρων του ιμπεριαλισμού» κλπ αλλά οι αιτίες της πρέπει να αναζητηθούν πολύ μακριά και πολύ βαθιά και κυρίως εσωτερικά στις χώρες αυτές.
Αυτή η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση και αναζήτηση ήταν (και εξακολουθεί να είναι) πολύ σημαντική όπως προαναφέρθηκε γιατί συνδέεται άμεσα με την στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος: τι σοσιαλισμό θέλουμε, πώς θα φτάσουμε σε αυτόν κλπ.
Το μεγαλείο και η πολύτιμη ιστορική σημασία της ρήξης του 1989 ήταν ακριβώς πως πολλές χιλιάδες κομμουνιστές έθεσαν ακριβώς αυτά τα θέματα σε μια περίοδο που η ηγεσία τους σερνόταν σε αστικές συγκυβερνήσεις, είχε τεράστιες αυταπάτες για τον ρόλο του Γκορμπατσωφικού καθεστώτος, είχε συνταχθεί πρακτικά με το καθεστώς Ντενγκ στην κατάπνιξη της εξέγερσης της Κινέζικης νεολαίας, προσπαθούσε να κάνει «πολιτική» μέσα από την αστική εφημερίδα «Πρώτη», αναθεωρούσε την θέση της για τον ρόλο της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ κλπ, κλπ… Άλλωστε η ευκολία της «ανακυβίστησης» (λαϊκιστί κωλοτούμπας) και των δύο βασικών «πτερύγων» της τότε κομματικής ηγεσίας αφού τα «έσπασαν» και μεταξύ τους το 1991 (οι μεν από τον Γκορμπατσωφισμό βουρ πίσω στον Σταλινισμό, οι δε στον ανοικτό ευρωατλαντισμό) δείχνει ακριβώς ΑΥΤΟ. Πως δηλαδή τα αίτια της παγκόσμιας ρεφορμιστικής «στραβομάρας» του τριτοδιεθνιστικού κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα πρέπει να αναζητούνται πολύ μακριά και πολύ βαθιά.
Τα παραπάνω αποτελούν μια πολύτιμη ιστορική παρακαταθήκη της ρήξης του 1989 για το κομμουνιστικό κίνημα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ από τους πολλούς διαφορετικούς δρόμους που αργότερα τράβηξαν πολλοί από τους τότε «διαφωνούντες» και πολλοί από τους τότε «συμφωνούντες». Ανεξάρτητα αν ο κάθε Κοτζιάς πολύ αργότερα προσχώρησε τελικά στο ΠΑΣΟΚ και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν ο κάθε Θεοδωρικάκος πολύ αργότερα έγινε επιχειρηματίας και τελικά προσχώρησε στην ΝΔ. Δεν έχει τόση σημασία η κατοπινή ατομική πορεία κάθε συνιστώσας. Σημασία έχουν οι συνισταμένες. Όχι τόσο στην οργανωτική τους μορφή αλλά στην ιδεολογικοπολιτική, γιατί το πρώτο πρέπει να υποτάσσεται στο δεύτερο και όχι αντίστροφα. Και η σημερινή εποχή, 30 χρόνια αργότερα, η εποχή του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η αντιφατική εποχή της αντίδρασης από την μία και των νέου τύπου λαϊκών εξεγέρσεων από την άλλη, διψά για μια κομμουνιστική συνισταμένη που θα έχει κρατήσει τις φλόγες από το κομμουνιστικό κίνημα του περασμένου αιώνα και θα έχει αποτινάξει τις στάχτες του.
Συγγνώμη αλλά η δήθεν “συνεπής” πτέρυγα δεν ήταν εκείνη που έκανε τα στραβά μάτια στον Γκόρμπι και την Περεστρόικα?
Μήπως δεν ήταν εκείνη όπου ναι μεν έκανε κριτική στην ηγεσία αλλά τους Ανδουλάκηδες,Φαράκους,Λαφαζάνηδες και τις Δαμανάκηδες τους άφηνε στα “μαλακά”?
Μάλιστα με πολλούς από αυτούς τα έβρισκε ωραιότατα στο κίνημα αργότερα…
Αν διαφωνούσε θα μπορούσε φυσικά και επόμενα να το εκφράσει ποικιλοτρόπως μέσω της παρέμβασης σε διάφορα μέσα,κομματικά και μη.
Ας μην αστειευόμαστε και ας μην κρυβόμαστε πίσω από κάποια ηγεσία-μπαμπούλα που έβαζε “φίμωτρο” σε κάθε φωνή “αμφισβήτησης”. Αν ήταν έτσι τόσα χρόνια τι στο καλό έκαναν οι λεγάμενοι μέσα στο κόμμα και δεν φεύγανε νωρίτερα? Πώς δεχόντουσαν να είναι σε ένα κόμμα που θέλει προβατάκια και υπάκουα ρομποτάκια ΟΕΟ?
Ή μήπως ο Πρετεντέρης και οι συντάκτες του Φιλελεύθερου θα εκτιμούσαν διαφορετικά την εσωκομματική λειτουργία του ΚΚΕ? Μάλλον τα ίδια θα λέγανε πάνω κάτω αλλά με άλλο προσανατολισμό στην κριτική τους…
Να μας εξηγήσει επίσης κάποιος γιατί ορισμένοι βλέπανε στην Περεστρόικα την άρση της γραφειοκρατίας στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και αν τελικά αποδείχθηκαν οι περιβόητες εκτιμήσεις τους.
ΥΓ:70 και βάλε χρόνια ακόμα κάποιοι στη βάση της αντίληψης τους υιοθετούν τον άκρατο αντισταλινισμό και το επιδεικνύουν σε κάθε αφορμή με εξαιρετικά απόλυτο τρόπο.
Ο τεράστιος Κώστας Κάππος που σύντομα κατάλαβε την πατάτα του ΝΑΡ και επέστρεψε με συγκεκριμένο ρόλο πλάι στο ΚΚΕ είχε δηλώσει κάποτε πως ο αντισταλινικός είναι ο ντροπαλός αντικομμουνιστής.
Χρόνια πολλά και καλή δύναμη με λιγότερες αυταπάτες.
Μα η ηγεσία του ΚΚΕ τότε ήταν ενιαία, συντηρητικοί και ανανεωτικοί παρέα. Παπαρήγα, Κουτσούμπας, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης. ΜΑΖΙ ψήφισαν το κοινό πόρισμα ΚΚΕ/ΕΑΡ, μαζί καμανε τον ενιαίο ΣΥΝ, μαζί κανανε την ουρά στο ΠΑΣΟΚ, μαζί στηρίζανε Γκορμπατσόφ, από κοινού ψήφιαν την συγκυβέρνηση ΝΔ/ΚΚΕ/ΣΥΝ και μετά ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΚΚΕ/ΣΥΝ:
https://www.youtube.com/watch?v=LoA8Epro8Ek&feature=emb_logo
Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε τα λάθη του που προφανώς δεν γίνεται να εξηγηθούν με τη λογική του μπακάλη σε λίγες γραμμές ούτε με τη λογική του απόλυτου που ισοπεδώνει καταστάσεις,αγώνες και αξίες. Αυτοκριτική και αποτίμηση έχει γίνει από μεριάς του ΚΚΕ για τη στάση του το 89 και για τις λεγόμενες ευρωκομμουνιστικές ομάδες που λειτουργούσαν με υπονομευτικό ρόλο προς τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του. Υπάρχει υλικό και μπορείς να κοιτάξεις εκεί αν το θέλεις παρά να γράφω σεντόνια δίχως λόγο εδώ μέσα.
Τα ερωτήματα μου όμως είναι ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά.
Πώς άφηνε την δεξιά πτέρυγα του ΚΚΕ στα “μαλακά” η λεγόμενη συνεπής?
Πώς τα έβρισκε στο κίνημα αργότερα μαζί τους ενώ πριν ήταν “ουρά του ΠΑΣΟΚ” και τα σχετικά?
Πώς γίνεται να υπήρχε μια τόσο τερατώδης ηγεσία και να την ανέχονταν εδώ και δεκαετίες κάποιοι πριν αποχωρήσουν?
“Δικαιώθηκαν” άραγε όσοι βλέπανε στην Περεστρόικα του Γκόρμπι την άρση της γραφειοκρατίας και την ελπίδα για αλλαγή στο σοβιετικό σχηματισμό?
Πώς γίνεται το ΝΑΡ να συγκροτήθηκε στη βάση της άρνησης του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού,της απαξίωσης της σοβιετικής ένωσης και του χαρακτήρα της σοσιαλιστικής κοινωνίας και κληρονομιάς σε μια σειρά από χώρες,την δημιουργία νέου σταδίου του καπιταλισμού (ολοκληρωτικός καπιταλισμός),την αναζήτηση νέου υποκειμένου,την αποφυγή υιοθέτησης των νομοτελειών του αντικειμενικού χαρακτήρα κίνησης της ύλης και την εξαφάνιση μιας σειράς χαρακτηριστικών του κόμματος νέου τύπου?
Μήπως όλα αυτά κυοφορούνταν και ζυμώνονταν φραξιονιστικά σε διεργασίες του κατά τα άλλα κόμματος-φυλακή?
Φίλε ΦΦ1917,
Παρεμβαίνω φυτρώνοντας εκεί που δεν με έσπειραν για τις εξής δύο επισημάνσεις:
α) Αν παραλληλίζεται το ΚΚΕ με τον τρέχοντα συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας που ακολουθεί με κάτι, αυτό δεν είναι το κόμμα-φυλακή, αλλά το κόμμα-στρατώνας.
β) Δεν νομίζεις ότι περιττεύει (ως ερώτηση αυτονόητης απάντησης) η τελευταία-τελευταία ερώτηση του σχολίου σου; Διότι, φίλε ΦΦ1917, αν εσύ έχεις φτιάξει ένα κόμμα που λειτουργεί σαν στρατώνας (ή και φυλακή, δεν ενδιαφέρει εν προκειμένω η διαφορά), τι άλλο μού μένει εμένα (που δεν θέλω να διαλύσω το κόμμα, αλλά μόνο να του αλλάξω τον τρόπο λειτουργίας), ποια άλλη διέξοδο μου αφήνεις εκτός από το να συμμετέχω ακριβώς σε «φραξιονιστικές διεργασίες»;;;
Ευχές για τις γιορτές.
Λεφτ μου εάν θεωρείς τις λειτουργίες ενός κόμματος νέου τύπου ως στρατώνα με υπαινιγμούς περί δομής που ευνουχίζει κάθε δημιουργική και γόνιμη διαφωνία με βρίσκεις πέρα για πέρα αντίθετο.
Αν από την άλλη το κρίνεις με λενινιστικά κριτήρια σχετικά με την πειθαρχία,την αυτοπειθαρχία και την στοχοπροσήλωση του θαρρώ πως βρισκόμαστε στον ίδιο άξονα σύγκλισης.
Στην τελευταία ερώτηση μου προφανώς και καταδεικνύω το αυτονόητο του φραξιονισμού από τη λεγόμενη “συνεπή” πτέρυγα που φάνηκε ιδιαίτερα “ασυνεπής” με την ταξική πάλη τα επόμενα χρόνια.
Ωστόσο όμως επειδή το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη και επειδή καλό το παραμύθι τους αλλά δεν μας λένε για δράκο, παρέθεσα μια σειρά από ερωτήσεις και προβληματισμούς που ενδεχομένως να είναι ρητορικής φύσεως.
Αλλά το ζήτημα τους απ’ότι αποδείχθηκε με την πορεία των γεγονότων δεν ήταν η εσωκομματική λειτουργία (ααα όποιος θεωρεί πως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι μονάχα οργανωτικό μέτρο να με συμπαθάτε αλλά είναι άσχετος από μαρξισμό-λενινισμό) αλλά η φυσιογνωμία και η στροφή της πολιτικής του ΚΚ.
Ουσιαστικά η δημιουργία του ΝΑΡ δεν ήταν απότοκος κακών επιλογών και περιχαρακωμένης οργανωτικής δομής.
Ούτε τυχαία είναι τα πονήματα περί του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ούτε η αναζήτηση του υποκείμενου και των λοιπών αναλύσεων για την φύση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Το ΝΑΡ ήρθε να πλασαριστεί ως ένα αγνωστικιστικό αριστερό ρεύμα με αρκετά μεταμοντέρνα χαρακτηριστικά και ένα ετερογενές συνονθύλευμα απόψεων και ατόμων. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός της απόσπασης του από το ΚΚΕ, σε ένα εξαιρετικά κομβικό σημείο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος όπως η παλινόρθωση του καπιταλισμού στις χώρες του υπαρκτού.
Φίλε ΦΦ1917,
Δεν καταλαβαίνω ποια είναι η διαφορά μεταξύ του:
Λεφτ μου εάν θεωρείς τις λειτουργίες ενός κόμματος νέου τύπου ως στρατώνα με υπαινιγμούς περί δομής που ευνουχίζει κάθε δημιουργική και γόνιμη διαφωνία με βρίσκεις πέρα για πέρα αντίθετο.
Και του:
Αν από την άλλη το κρίνεις με λενινιστικά κριτήρια σχετικά με την πειθαρχία,την αυτοπειθαρχία και την στοχοπροσήλωση του θαρρώ πως βρισκόμαστε στον ίδιο άξονα σύγκλισης.
Αν δεν μου την εξηγήσεις, δεν μπορώ να προχωρήσω.
Τα λέμε
Αν η διαφωνία σου είναι με τις αρχές και τη λειτουργία ενός κόμματος νέου τύπου ή αν θεωρείς πως το ΚΚΕ είναι στρατώνας και έχει αποκλίνει από το παραπάνω με τις όποιες συνέπειες στη δομή και τη δημοκρατία εντός του.
Φίλε ΦΦ1917,
Μετά τη διευκρίνιση, προχωρώ στο παρασύνθημα.
Όχι, το πρόβλημά μου δεν είναι η οργάνωση του κόμματος νέου τύπου. Ωστόσο, πρέπει να σου υπενθυμίσω ότι η συγκεκριμένη μορφή που παίρνει ένα κόμμα γενικά νέου τύπου δεν είναι πάντα μια, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Είναι αυτονόητο ότι σε φάση έντονης σύγκρουσης η δημοκρατία υποχωρεί προς όφελος του συγκεντρωτισμού. Ακόμα και στο στρατό, τον κανονικό στρατό, συμβαίνει αυτό. Σε συνθήκες ειρήνης μπορείς να βγεις παραπονούμενος για την ποιότητα του συσσίτιου. Κάτι μάλλον «δύσκολο» όταν είσαι στους χώρους διασποράς και με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Αυτό έχει αναλυθεί από τον ίδιο τον Λένιν και, εξ άλλου, το είδαμε να συμβαίνει στην πράξη: κόμμα νέου τύπου ήταν το ΣΔΕΚΡ (μπ) μετά την κατάργηση των τάσεων, αλλά και κόμμα νέου τύπου ήταν και πριν από αυτή την κατάργηση, έτσι δεν είναι;
Έρχομαι τώρα στο ΚΚΕ. Ισχυρίζομαι ότι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το ΚΚΕ στις σημερινές συνθήκες είναι εν πολλοίς μια καρικατούρα δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Αυτό προκύπτει τόσο από θεσμικές ή «εθιμικές» πρόνοιες (= καταστατικό ή άγραφες καθιερωμένες πρακτικές που επέχουν θέση καταστατικής ρύθμισης) όσο και από το «καλλιεργούμενο κλίμα» που επικρατεί μέσα στις τάξεις του. Και οι δύο αυτοί συντελεστές είναι διαμορφωμένοι με τρόπους που συντείνουν στην προστασία τής καθοδήγησης και της ισχύουσας κάθε φορά πολιτικής γραμμής. Και αυτό συμβαίνει σε συνθήκες κάθε άλλο από επαναστατικές ή έστω και κρισιακές. Η κριτική, η κατάθεση ερωτημάτων, το «άνοιγμα ζητημάτων» κ.λπ. στην καλύτερη περίπτωση αποθαρρύνεται και στη χειρότερη δαιμονοποιείται και καταδικάζεται ως «δυσλειτουργική» και «αντιπαραγωγική» ή και «υπονομευτική», «αντικομματική» στάση. Η επικοινωνία μεταξύ τών μελών είναι αυστηρά καθορισμένη και γίνεται πάντα κάθετα και όχι οριζόντια. Αυτό είναι ένα από τα κύρια σημεία ομοιότητας με στρατώνα. Επιπλέον, ακυρώνει στην πράξη και καθιστά γράμμα κενό τις (λίγες) πρόνοιες για έκτακτες συγκλήσεις οργάνων. Για παράδειγμα (άρθρο 20): πώς είναι δυνατόν να γίνει έκτακτη Συνδιάσκεψη «των Κομματικών Οργανώσεων των Τομέων, Περιφερειακών Τομέων και Περιοχών» όταν το ζητήσουν «ΚΟΒ της συγκεκριμένης Οργάνωσης που εκπροσωπούν το 1/3 των μελών της» αν δεν επιτρέπεται η οριζόντια επικοινωνία τών μελών;;; Και πώς είναι δυνατόν, εγώ, ας πούμε, που είμαι μέλος π.χ. τής ΚΟΒ αρτεργατών και θέλω για κάποιο λόγο έκτακτη σύγκληση της οργάνωσής μου, να προωθήσω αυτή την άποψή μου, όταν ξέρω ότι θα καταγγελθώ ως φραξιονιστής επειδή θα κάνω μερικά τηλέφωνα στα άλλα μέλη τής Κόβας μου;;; Αδυνατώ να το συλλάβω.
Μίλησα για τη δυνατότητα έκτακτης σύγκλησης κάποιου οργάνου ή σώματος και είπα ότι είναι λίγες αυτές οι δυνατότητες που δίνονται στη βάση. Αυτό είναι θεμελιακά αντιδημοκρατικό. Και είναι χαρακτηριστικό ότι το Καταστατικό σας δεν προβλέπει τέτοια διαδικασία και για καμία από τις δύο κορυφαίες διαδικασίες –η μια είναι κορυφαία γιατί αφορά το ανώτερο καθοδηγητικό σώμα, το Συνέδριο, η άλλη γιατί αφορά «το θεμέλιο του Κόμματος», όπως ρητά αναγνωρίζεται στο άρθρο 31. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Η αποθέωση του συγκεντρωτικού και αντιδημοκρατικού πνεύματος παρατηρείται στις διαδικασίες εκλογής αντιπροσώπων για τα Συνέδριά σας. Όπου εκεί η καθοδήγηση έρχεται να ορίσει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό ενώπιον ποιων θα λογοδοτήσει. Ακόμα κι ο Χριστός ο ίδιος, αν βρισκόταν σε μια τέτοια θέση, θα έμπαινε σε πολύ μεγάλο πειρασμό να ορίσει ως κριτές του τούς μαθητές του! Έτσι, στο 19ο Συνέδριό σας παρουσιάστηκε η εξής «μαγική εικόνα»:
Ενώ το 25 με 30% αυτών που συμμετείχαν στον Προσυνεδριακό Διάλογο απέρριπτε τη νέα γραμμή και ζητούσε επαναφορά τής γραμμής τού ΑΑΔΜ (τόσο ήταν το ποσοστό τών διαφωνούντων –το μέτρησα με τα ματάκια μου και δεν σηκώνω ούτε μύγα στο σπαθί μου επ’ αυτού!– όσο το κατέγραψα παρακολουθώντας τον Ρίζο μέχρι τον Ιανουάριο του 2013 –μέχρι εκεί άντεξα, μετά τα παράτησα), από την άλλη, όπως μάς πληροφόρησε το Γραφείο Τύπου τής ΚΕ «Το 19ο Συνέδριο υπερψήφισε ομόφωνα το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, το νέο Καταστατικό και την Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου»!!! Να με συμπαθάς, φίλε ΦΦ1917, αλλά αυτά δεν γίνονται ούτε στη Ζιμπάμπουε! Με μια εξαίρεση:
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς για σοβαρές κουβέντες (και όχι για τρισδιάστατες μπούρδες που ήταν στην πραγματικότητα) τις ατάκες που μας πέταξε η Αλέκα κατάμουτρα όταν έληγε ο Προσυνεδριακός για το 19ο Συνέδριο και είδαμε αστράκια κόκκινα, κίτρινα και πράσινα σαν τη Βουγιουκλάκη:
Η πιο ουσιαστική κριτική και βαθιά είναι όταν συμφωνείς με τη στρατηγική του Κόμματος. Γιατί τότε μπορείς να κρίνεις ουσιαστικά, όχι αυτός που διαφωνεί, αυτός που διαφωνεί δεν μπορεί να κρίνει γιατί κυριαρχεί η διαφωνία του. Κρίνει με βάση τη διαφωνία του.
Αντίθετα, αυτός που συμφωνεί με τη στρατηγική, μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός κριτής και του συγκεκριμένου καθοδηγητή και της ΚΕ.
Περί ποιου δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ομιλείς, φίλε ΦΦ1917;;;
Τα λέμε
ΥΓ Για να μη με θεωρείς αφελή, να σου ξεκαθαρίσω με κάθε επισημότητα ότι, από όσα έχω δει και ακούσει μέχρι σήμερα, έχω οδηγηθεί στην ακράδαντη πεποίθηση πως ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός και γενικά η εσωκομματική δημοκρατία βιάζεται και παραβιάζεται ασύστολα σε όλες τις οργανωμένες δυνάμεις τής Αριστεράς. Απλώς με διαφορετικούς τρόπους (πιο πλάγιους) και πρακτικές (πιο υποκριτικές).
ΦΦ1917, τα ερωτήματά σου, αν και είναι απόψεις και δεν εκφράζονται για να απαντηθούν, θα τα σχολιάσω:
1. Η συνειδητοποίηση ότι το κόμμα έχει λαθεμένες πολιτικές και τέλος ότι δεν είναι πλέον επαναστατικό, ο καθένας από όσους φύγαμε το 1989 έγινε βαθμιαία, μέσα από τις προσωπικές μας διαδρομές, μέσα από την καθημερινή μας εμπειρία. Δεν ανεχόμασταν καμία δεξιά ηγεσία τόσα χρόνια, αλλά στην αρχή δεν πιστεύαμε ότι ήταν συνολικό το πρόβλημα (ή δεν θέλαμε να το πιστέψουμε), μετά κάναμε προσπάθεια να αντισταθούμε και όταν πια δεν γινόταν ούτε αυτό ήρθε η ρήξη.
2. Στο κίνημα μετά δεν τα βρήκε κανένας, δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά τα υπονοούμενα δεν βοηθάνε…
3. Αυτοί που έβλεπαν την περεστρόικα ως άρση της γραφειοκρατίας έμειναν στον ενιαίο ΣΥΝ και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που ήθελαν να δουν το μέλλον του κομμουνιστικού κινήματος μέσα από την περεστρόϊκα έμειναν ήταν η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ. Για όσους φύγαμε, η περεστρόϊκα ήταν καπιταλιστική παλινόρθωση (έτσι τη λέγαμε).
4. Το ΝΑΡ δεν συγκροτήθηκε στη βάση της άρνησης όσων λες, αλλά της -αυταπόδεικτης από τη ζωή και τις τότε εξελίξεις-ανάγκης ριζικής επαναστατικής επαναθεμελίωσης του κομμουνιστικού κινήματος που είχε πέσει στο βούρκο της ήττας, της υποταγής στον ταξικό αντίπαλο και της κατάρρευσης (διεθνώς όχι στην Ελλάδα, γιατί μάλλον το ΚΚΕ ήταν ότι καλύτερο είχε απομείνει από τα κόμματα της 3ης διεθνούς και του παλιού κομμουνιστικού ρεφορμισμού). Πιστεύω ότι και σε αυτή την εκτίμηση δικαιωθήκαμε.
5. Η ωρίμανση της κριτικής, των αμφισβητήσεων και της διαφωνίας ήταν εξέλιξη πολιτική και όχι φραξιονιστική. Εξελλισσόταν εντός του κόμματος και της ΚΝΕ, εντός της ταξικής πάλης. Πολύ αργά σχηματοποιήθηκε και μάλιστα χωρίς σοβαρή πλατφόρμα, πρόγραμμα και εναιία λογική, πράγμα που γρήγορα οδήγησε στη διαρροή, τις αντιφάσεις και μια σειρά προβλήματα, όπως αυτοκριτικά εκτιμάει το ΝΑΡ στα ντοκουμέντα του.
Ένα ένα μαλι μαδι.
1.Ρωτάω πολύ συγκεκριμένα για να απαντάς πολύ γενικά. Η κριτική σας αφορούσε κυρίως την ηγεσία του ΚΚΕ ενώ άφηνε στα “μαλακά” την δεξιά πτέρυγα με άσφαιρα πυρά. Η κριτική τόσο των ανανεωτικών όσο και της “συνεπούς” πτέρυγας σε πολλά σημεία ταυτιζόταν με ακρίβεια που εγείρει προβληματισμούς και σκέψεις. Επίσης η μπροσούρα “Μια συζήτηση που δεν έγινε ” κυκλοφορούσε από πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΝΑΡ και πάνω κάτω εξυμνούσε την λογική της Περεστρόικα. Επίσης σύσσωμο το ρεύμα του τροτσκισμού (και όχι μόνο) με εξέχοντες θεωρητικούς όπως τον Μαντέλ και σια βλέπανε στην ΕΣΣΔ την άρση της επάρατης γραφειοκρατίας με την εφαρμογή της Πρεστρόικα. Για να μην σε κουράζω στην αγνωστικιστική δεξαμενή του ΝΑΡ μια χαρά μπολιάστηκαν λοιπόν πολλά μέλη και απόψεις της παραπάνω θεώρησης δίχως όμως να υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα.
Για να μη σχολιάσω για όμορους χώρους εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με φιλο-ΠΑΣΟΚ περιεχόμενο που ακόμα και σήμερα διακινούν απαράδεκτες αναλύσεις περί κρατικού καπιταλισμού.
2.Δεν ξέρω πάντως με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο και πολλούς ακόμη ανανεωτικούς ο χώρος σου τα έβρισκε όμορφα και ωραία σε επίπεδο κινήματος και συνεργασιών τόσα χρόνια χωρίς να υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Δεν είναι υπονοούμενα αλλά η κατάληξη της “συνεπούς” πτέρυγας…Οι κακιές γλώσσες βέβαια λένε και για πριν αλλά ας μείνουμε στα γεγονότα.
3.Εγώ δεν ξέρω ποιος δικαιώθηκε και ποιος όχι,ποιος υπερασπίστηκε την εγχώρια και την διεθνή κομμουνιστική κληρονομιά στην αντικομμουνιστική λαίλαπα μετά το 89′ όταν κάποιοι χώροι θεωρούσαν ταμπού τον όρο κομμουνιστικό.Ποιοι φτάσανε να λένε για χαρτάκια απαξιώνοντας τον ΔΣΕ και τη δράση του πατώντας σε στεγανά της αστικής ιστοριογραφίας.
Δεν ξέρω επίσης ποιος έχει ρεφορμιστικές λογικές όταν πιστεύει σε μεταβατικά προγράμματα ενσωμάτωσης και καλοβλέπει διακυβερνήσεις εντός του καπιταλισμού.
Δεν γνωρίζω επίσης πως γίνεται να έχει επέλθει οριστική αλλαγή από την μήτρα (ΚΚΕ) στο τέκνο (ΝΑΡ) όταν έχει επέλθει αλλοίωση σε μια σειρά από επαναστατικά χαρακτηριστικά και απλά να είναι στη σφαίρα της γόνιμης αμφισβήτησης και διαφωνίας και όχι της φράξιας.Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες και πολλά λόγια στην πιάτσα για την δράση μελών της σπουδάζουσας πριν το 89′.
Εκεί όπου συμφωνούσαν οι τροτσκιστικες κομμουνιστικές ομάδες με τα κομμουνιστικά κόμματα αλά ΚΚΕ την δεκαετία του 80 , ήταν: α. Για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας όπου αμφότεροι την έβλεπαν με ελπίδα ή/και κάνανε μορατόριουμ υποτασσομενοι στην λογική των δημοκρατικών δυνάμεων κ β. Για τον ρόλο του ΚΚΣΕ υπό τον Γκορμπατσόφ , για την περεστρόικα κλπ. Ίδια γραμμή είχαν με μικρές διαφορές .
Το τροτσκιστικό ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος δεν μπόρεσε να αναλύσει τιποτα στα σοβαρά τόσο για τον ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας , ίσο και για τον χαρακτήρα της περεστρόικα. Από κοντά κ το ρεύμα των κομμάτων αλά ΚΚΕ .
Xαρακτηριστικη περιπτωση το ΕΕΚ που οχι μονο υποστηριζε την Περεστροικα αλλα πιστευε κιολας οτι πιο ριζοσπαστικη ηταν η πλατφορμα Γελτσιν! Τοσο στον κοσμο τους θεωρητικα ηταν μονο που ειχαν συμμετοχη στην πρωτξ ηραμμη των κοινωνικων αγωνων.
Οι τροτσκιστές του swr όμως υποστήριξαν τότε τον …Λιγκατσωφ! Ήταν και αυτοί στον κόσμο τους;
Εννοώ το wrp. Αλλά τότε δεν υπήρχε ΕΕΚ!!!
Παραπληροφόρηση….
ΕΕΚ φυσικα κ υπηρχε στα τελη της δεκαετιας του 80 κ αρχες δεκαετιας 90.Αυτο θα το βρεις στα καταστιχα που θα ψαξεις. Εγω το ξερω και επειδη ημουν δια ζωσης παρον ως πιτσιρικας στα τοτε τεκταινομενα
ΦΦ1917, ας γίνω πιο συγκεκριμένος:
1. Ανανεωτική πτέρυγα και “ορθόδοξοι” (ή σημερινή ηγεσία ΚΚΕ) ήταν ένα πράγμα μέχρι το 1991. Μαζί ψήφιζαν, μαζί και ταυτισμένα προχωρούσαν τη δεξιά γραμμή υποταγής, τη συμμετοχή στις αστικές κυβερνήσεις, κλπ. Δεν ήταν απλά ενιαίοι και ταυτισμένοι απέναντί μας, αλλά και πολιτικά στη γραμμή που προωθούσαν. Μόνο όταν τέθηκε ζήτημα ύπαρξης του κόμματος (το 1991) ή διάλυσής του μέσα στον ΣΥΝ, η σημερινή ηγεσία και η παλιά γενιά τα έσπασαν με του Ανδρουλακο-Δαμανάκηδες… Για την περεστρόϊκα απάντησα στο προηγούμενο σχόλιο. Αν θέλεις πιο συγκεκριμένα μπορείς να ανατρέξεις στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1989-Γενάρης 1990) όπου μας κατηγορεί ότι αρνούμασταν την περεστρόϊκα και τα μέτρα εισαγωγής των νόμων της αγοράς μιλώντας για “σοσιαλισμό της αγοράς” και άλλα μαργαριτάρια… (ξαναλέω, τα ψήφισαν ομόφωνα ανανεωτικοί και ορθόδοξοι αυτά…)
2. Με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ… άσε τις αναφορές για τις κακές γλώσσες. Οι αποφάσεις, τα κείμενα και η πρακτική δράση του ΝΑΡ δεν είχε σχέση με αυτά που λες. Κοινή δράση στο κίνημα, σε κάποιον αγώνα ή κάποιο ζήτημα με κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και με κόσμο ή παρατάξεις του ΚΚΕ βέβαια) κάναμε. Το συζητάμε αν στο κίνημα πρέπει να κάνεις κοινή δράση με το πολιτικό σου περιεχόμενο και με άλλο κόσμο… Αν θέλεις το ανοίγουμε.
3. Την αντικομμουνιστική λαίλαπα το 1989 δεν την υπερασπίστηκαν σίγουρα όσοι κυβερνούσαν με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κι ας είχαν στα εικονίσμτά τους το σφυροδρέπανο και τους κλασικούς. Το ρεύμα μας ούτε για μια στιγμή δεν υποτάχθηκε στην αστική επίθεση, μίλησε ανοιχτά για επαναστατική επαναθεμελίωση του κομμουνισμού από την πρώτη στιγμή. Κομμουνιστική επαναθεμελίωση, ενάντια στην ήττα, την κατάρρευση και την σκουριά του παλιού κομμουνιστικού κινήματος που έφτασε εκεί που έφτασε. Για το ΔΣΕ δεν ξέρω τι είναι αυτά που αναφέρεις, δεν ισχύσει στο ελάχιστο ότι απαξιώσαμε τον ηρωϊκό αγώνα του ΔΣΕ. Σε καιρούς που πολύ δειλά το ΚΚΕ μίλαγε για ΔΣΕ… Μπορούμε να μιλήσουμε με παραδείγματα.
4. Στην πιάτσα κυκλοφορούν διάφορα από διάφορους. Δεν είναι επιχείρημα αυτό. Αν έχεις να πεις κάτι πολιτικά, τεκμηριωμένα και πραγματικά, πες το. Δεν ξέρω σε τι αναφέρεσαι…
1.Συγγνώμη κιόλας αλλά αν δεν μιλάω σε τοίχο έφερα προ ευθυνών της και την ηγεσία του ΚΚΕ που προφανώς διολίσθησε σε μια σειρά από ζητήματα.
Άλλωστε η αυτοκριτική είναι ανοιχτή και δεν περιορίζεται μονάχα στη δεξιά πτέρυγα. Ωστόσο ρωτάω κάτι πολύ συγκεκριμένο και αυτό αφορά στο γεγονός πως η “συνεπής” πτέρυγα ταυτιζόταν σε μια σειρά ζητήματα με τους ανανεωτικούς τους οποίους μάλιστα η κριτική της τους άφηνε στα “μαλακά”.
Ωστόσο ξαναλέμε πως σε καμία των περιπτώσεων βάση της στροφής και της αλλοίωσης σε μια σειρά από χαρακτηριστικά και αναλύσεις δεν δικαιολογείται ο φραξιονισμός της “συνεπούς” πτέρυγας εξαιτίας της κυβέρνησης ειδικού σκοπού από μεριάς ΚΚΕ. Δεν νομίζω ότι η “εργατική δημοκρατία”,ο “ολοκληρωτικός καπιταλισμός”,”το νέο υποκείμενο”,η ανάλυση περί “μη καπιταλισμού αλλά και μη σοσιαλισμού” στην ΕΣΣΔ να ήταν προϊόντα του παραπάνω γεγονότος. Μόνο ένα νήπιο θα το πίστευε.
2.Με το ΜΑΡΣ του ανανεωτικού Αλαβάνου η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ήταν σε συμπόρευση και μάλιστα αριστερή?
Με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ των λοιπών ανανεωτικών στα κινήματα δεν ήσασταν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες μαζί,δεν είχατε κοινές παρατάξεις σε πολλά συνδικαλιστικά σχήματα ή δεν είχατε συντροφικές σχέσεις με πολλούς μέχρι πρότινος?
Δεν βλέπατε στον ΣΥΡΙΖΑ των ανανεωτικών την ελπίδα για φιλολαϊκή πολιτική?
Δεν έχετε μέσα στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκάθαρα ανανεωτικούς αποχωρήσαντες με τους οποίους μια χαρά τα βρίσκετε στα ρεφορμιστικά και απατηλά σας μεταβατικά προγράμματα?
Μέχρι και σήμερα μιλάτε για αντικαπιταλιστική επανάσταση χωρίς να κάνετε ουδεμία νύξη περί σοσιαλιστικής ή δικτατορίας του προλεταριάτου.
Να χαρώ εγώ μαρξιστές…
3.Όχι αγαπητέ μου τα ιδεώδη τα κρατήσανε εκείνοι που στην θύελλα της παλινόρθωσης και στο λεγόμενο τέλος της ιστορίας μείνανε και παλέψανε μέσα στο κόμμα τους απέναντι σε όλα τα ρεφορμιστικά βαρίδια και τις λάθος τακτικές. Όχι εκείνοι που βρήκαν αφορμή να διαλύσουν το κόμμα της εργατικής τάξης και να το μετατρέψουν σε μεταμοντέρνα αγνωστικιστική σούπα. Άλλωστε δεν είναι οι κομμουνιστές εκείνοι που εγκαταλείπουν την βάρκα στο πρώτο κύμα ούτε εκείνοι που μέσα σε μια επιλεκτικότητα πλατσικολόγου διαλέγουν τι τους συμφέρει για να πουλήσουν παπάτζα στον κάθε αριστερό που τρώει αμάσητη την αστική διανόηση και προπαγάνδα.
Δεν ήταν εκείνοι που μιλούσαν για χαρτάκια Τσόρτσιλ και ήδη δρομολογημένα γεγονότα άρα και μάταιου αγώνα του ΔΣΕ,δεν ήταν εκείνοι που μπροστά στην αστική σταλινοφαγία απαξίωσαν την κομμουνιστική κληρονομία επειδή δήθεν “σκούριασε” για τους απολογητές του συστήματος μα ούτε και εκείνοι που είχαν ταμπού τον όρο κομμουνιστικό και πλασάρανε το γενικό και αόριστο αριστερό για να τσιμπολογίσουν αγωνιστές.
Η επιστροφή πολλών που αποχώρησαν πίσω στις γραμμές του κόμματος καθώς και η σταδιοδρομία πολλών άλλων επανασταταράδων του ΝΑΡ δικαίωσε τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ.
Για τον ΔΣΕ άστο δεν σε παίρνει,άσε καλύτερα τους ίδιους τους αγωνιστές του να κρίνουν πιο κόμμα τους εκφράζει και αν το κάνει δειλά…
4.Δεν μου απαντάς ούτε για την μπροσούρα μα ούτε και για την διορατικότατη άρση της γραφειοκρατίας μέσω της Περεστρόικα από αρκετούς συντρόφους σου.
Ακόμα και αν αποδείχθηκε λάθος η εκτίμηση της Περεστρόικα στην ΕΣΣΔ πως δικαιολογείς τα παραπάνω λάθη τα οποία επαναλαμβάνατε αργότερα σε θεωρητικό επίπεδο?
ΦΦ1917, ή δεν θέλεις να ακούσεις κανένα επιχείρημα και γνώμη ή δεν ξέρω…
1. Η κριτική μας γινόταν στην ηγεσία του ΚΚΕ, στην οποία ήταν μαζί, αντάμα, ενιαίοι και αδιαίρετοι οι ανανεωτικοί και οι ορθόδοξοι. Τι μας γράφεις ότι έπεφτε στα μαλακά δήθεν η δεξιά ανανεωτική πτέρυγα; Αφού αυτοί μαζί με τους σημερινούς σας ηγέτες “κυβερνούσαν”. Ο Φαράκος ήταν γραμματέας όταν φύγαμε σου θυμίζω, ο Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, δραγασάκης κλπ στο Π.Γ. της ΚΕ. Ποιά μαλακά. Σκληρή κριτική τους κάναμε.
2. Να ενημερώνεσαι πιο σωστά για τις θέσεις αυτών στους οποίους κάνεις κριτική: Α. Με τη ΜΑΡΣ κάναμε μία εκλογική συνεργασία το Γενάρη 2015. Όταν όλοι… πήγαιναν ουρά στο ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι αυτοί-λίγοι και ελάχιστοι-πήγαν ενάντια στο ρεύμα. Φυσικά και δεν άλλαζαν τη φυσιογνωμία μας και φυσικά υποδέχεσαι μια τέτοια τάση σε μια εκλογική συνεργασία. Β. Με τον ΣΥΡΙΖΑ και τα γνωστά που αναπαράγεις, ΔΕΝ ισχύει, όχι. Γ. Δεν μιλάμε για αντικαπιταλιστική επανάσταση σκέτα. Δεν ξέρεις καν τις θέσεις μας. Το ΝΑΡ μιλάει και έχει στο πρόγραμμά του το εξής: “Η στρατηγική απάντηση στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, στην κρίση και στην αντιδραστική ανασυγκρότησή του είναι η επανάσταση, αρχή της πορείας προς την κομμουνιστική απελευθέρωση. Η επανάσταση στην Ελλάδα θα είναι αντικαπιταλιστική, εργατική με κομμουνιστικό περιεχόμενο. Θα συντρίψει το αστικό κράτος, θα εγκαθιδρύσει εργατική εξουσία-δημοκρατία, θα επιφέρει αποφασιστικά πλήγματα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα ενεργοποιήσει τη διαδικασία μετάβασης προς τον κομμουνισμό.”
Είναι καθαρό ή να σου εξηγήσω παραπέρα;
3. Δεν έχουμε την ίδια γνώμη. Κατά τη δική μας γνώμη, αυτοί που όλη τη δεκαετία του 1980 (για παράδειγμα και για να μην πάω πιο πίσω και γίνει σεντόνι) ήταν ουρά στο ΠΑΣΟΚ, εκείνοι που συνεργάστηκαν κυβερνητικά με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εκείνοι που στο όνομα της ανανέωσης και των σύγχρονων εξελίξεων υπέγραφαν κοινά πορίσματα με τον Κύρκο καταργώντας ακόμα και τη θέση για την ΕΟΚ/ΕΕ, κλπ κλπ δεν κράτησαν ψηλά τη σημαία του κομμουνισμού. Την κράτησαν αυτοί που αντιστάθηκαν, αμφισβήτησαν και ήρθαν σε ρήξη με αυτή τη γραμμή. Σου ξαναλέω επίσης (πάλι θα μου απαντήσεις άλλα βέβαια…) ότι από το πρώτο δευτερόλεπτο της δημιουργίας μας μιλούσαμε για κομμουνιστική επαναθεμελίωση και αντεπίθεση των επαναστατικών ιδεών και όχι γενικά αριστερό, αόριστα προοδευτικό κ.α. Αυτά τα λέγατε εσείς μέχρι το 1991, τι να κάνουμε τώρα;
Για το ΔΣΕ: Οι αγωνιστές του ΔΣΕ φυσικά και θα είναι με το ΚΚΕ (αν και όχι όλοι, αν και πολλοί κατάλαβαν τη γραμμή του ήδη από τη δεκαετία του 1950 και αποχώρησαν, αν και αρκετοί αποστασιωποιήθηκαν, κλπ) και καλά κάνουν. Και τους βγάζουμε το καπέλο, και καλά κάνουν. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική και πρέπει να λέμε “όλα καλώς καμομένα”. Επίσης, ο ΔΣΕ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, μπορούμε να τον τιμούμαι και όλοι οι υπόλοιποι κομμουνιστές, αγωνιστές, κόμματα, οργανώσεις… Γενικά, διάβασε το δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ (το νέο που κυκλοφόρησε), έχει πολύ κριτική και σκληρή αντιπαράθεση με μια σειρά πράγματα, μάλλον δεν έχεις ενημερωθεί…
4. Η μπροσούρα του Κοτζιά εκφράζει τις απόψεις του ίδιου. Δεν αποτέλεσε ντοκουμέντο του ΝΑΡ, ούτε συλλογική πολιτική γραμμή. Δεν θα σου απαντήσω εγώ λοιπόν για αυτά που έγραφε ο επί 15 χρόνια υπεύθυνος της ιδεολογικής επιτροπής του κόμματός σου και 7 μήνες μέλος του ΝΑΡ (όπως ξέρεις (;) ο Ν. Κοτζιάς αποχώρησε ήδη την επομένη των εκλογών του Απρίλη 1990, και σου θυμίζω ότι το ΝΑΡ ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 1990, αν βάλω και τους μήνες από το Σεπτέμβρη του 1989 έγινε η διάσπαση της ΚΝΕ, βγαίνει ότι ήταν στα πέριξ μας 6 μήνες…)
5. Οι επισημάνσεις και απαντήσεις μου δεν είναι για να “τσακωθούμε”, ούτε για να στην πω… Κατάλαβα ότι κάνεις κριτική και στην ηγεσία του κόμματος για το 1989. Συζητάμε για αυτά τα θέματα και είναι καλό. Αρκεί να συζητάμε πάνω στα πραγματικά γεγονότα και με διάθεση να ακούσει ο ένας τον άλλο.
Για τα θέματα αυτά θα ήθελα να ακούσεις κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων που έπαιξαν ρόλο εκείνη την περίοδο. Ξεκίνα με αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=LoA8Epro8Ek
Για το τι λέει το ΝΑΡ για την επανάσταη, τον κομμουνισμό και άλλα κορυφαία ζητήματα, συνιστώ να διαβάσεις τις πραγματικές του θέσεις (σε περίληψη και τα χοντρά κατ΄ αρχήν) εδώ: http://www.narnet.gr/articles/%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE%CF%81%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B1%CF%81-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CE%BB%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BE%CF%8C%CF%81%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7
Για να το συγκεφαλαιώνουμε γιατί χρονιάρες μέρες δεν έχω άπλετο χρόνο να σχολιάζω σεντόνια στην Παντιέρα και νομίζω ούτε και εσύ.
1.Μιλάω για κριτική στην δεξιά πτέρυγα με συγκεκριμένο προσανατολισμό και χαρακτηριστικά. Οι επιθέσεις τόσο από την δεξιά πτέρυγα όσο και από την λεγόμενη “συνεπή” σε αυτούς που παραμείνανε είχαν “όλως τυχαίως” ταυτόσημες θέσεις σε μια σειρά από ζητήματα,πόσο μάλλον στην εσωκομματική λειτουργία που και οι δύο ανακινούσαν παρόμοιες απαιτήσεις. Η “συνεπής” φράξια λοιπόν από το 84 έδινε πάτημα στους ανανεωτικούς.
Αυτό δεν βγάζει από το κάδρο την ηγεσία με τα λάθη της και το γεγονός ότι έκτοτε αποτίναξε τα όποια κατάλοιπα περί διακυβέρνησης σε καπιταλιστικό έδαφος, την ίδια ώρα που 25 χρόνια μετά κάποιοι βλέπανε φιλολαϊκό προσανατολισμό και ελπίδα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα στα “αντικαπιταλιστικά” τους προγράμματα μιλάνε για εργατικές κυβερνήσεις δίχως να αποσαφηνίζουν το οικονομικό-πολιτικό έδαφος δράσης και τον χαρακτήρα της εξουσίας.
2.Μπορώ να μιλήσω για καμιά δεκαριά και βάλε ονόματα στελεχών του ΝΑΡ τα οποία το 12-15 όχι μόνο εξέφραζαν την εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει ελπίδα για το κίνημα αλλά καλούσαν σε πανστρατιά μέσω παν-αριστερών μετώπων. Ενδεικτικά Μπιτσάκης,Δελαστίκ,Παπακωνσταντίνου,Μαρκέτος κτλπα με διαφορετικές εκτιμήσεις φυσικά ο καθένας κινούνταν σε φιλική στάση και κριτική προς τους ανανεωτικούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορούμε να πάμε στα σωματεία και τις συνδικαλιστικές ενώσεις για να διαπιστώσουμε πως συνεργάζονταν ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις του ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ομοψυχία και ομοβροντία.
Μπορούμε να δούμε στα φοιτητικά πως ΑΡΕΝ (είτε κυβερνητική-είτε μη κυβερνητική) αποτελούσε τον βασικό σύμμαχο της ΝΚΑ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ.
Μπορούμε επίσης να ανατρέξουμε στα βίντεο για τις πλατείες και τα διάφορα κινήματα όπου σε αγαστή συμφωνία απόψεων κινούντα ο χώρος του εξωκοινοβουλίου με τους ανανεωτικούς.
Για να μην αναφερθούμε και στην από κοινού δράση πριν το 2012,που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δυναμική αλλά δεν εμπόδιζε η ανανεωτική και ευρωκομμουνιστική του καταβολή να τα βρίσκετε στο κίνημα.
Αλλά κάτι το οποίο θέτω ως ερώτημα σε αρκετούς εδώ μέσα αν το ΚΚΕ είναι λασπολόγος και λέει ασυναρτησίες γιατί υπάρχουν τμήματα της Αριστεράς (Μ-Λ ΚΚΕ,ΚΚΕ Μ-Λ) και του αναρχικού χώρου που σας κατηγορούν για την χρόνια προσκόλληση σας στο κίνημα με τους ανανεωτικούς και τα εγγόνια του Κύρκου και του Φαράκου?
Για τα υπόλοιπα δεν νομίζω ότι απαιτείται να γράψω τα ίδια ξανά και να επικαλύψω τα λεγόμενα μου.Έχω διαβάσει προ πολλού τις θέσεις και τις εκτιμήσεις του ΝΑΡ πριν πετάξω την άποψη μου για ιδιαίτερα ζητήματα.
Ελπίζω με το καλό να βρείτε το “υποκείμενο της επανάστασης” που θα κάνετε με το “ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ χωρίς αυταπάτες” ΣΕΚ και να πάψετε να γίνεστε κατηγορούμενο που σέρνεται πίσω από κάθε ρεφορμιστικό μόρφωμα.
Ωστόσο κλείνοντας να επισημάνω πως η μπροσούρα δεν ήταν μόνο του Κοτζιά ο οποίος φυσικά και ήταν πρωτεργάτης στην ίδρυση του ΝΑΡ αλλά και του εκλιπόντα Μπατίκα.
Μπορείς να μας πεις Φφ που και πότε διαφοροποιήθηκαν η “δεξιά πτέρυγα” και τα στελέχη της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ πριν το 1990;
Γιατί σαν κατασκευή εκ των υστέρων είναι τα “επιχειρήματά” σου.
“Μάλιστα με πολλούς από αυτούς τα έβρισκε ωραιότατα στο κίνημα αργότερα…”
…και πριν …και πριν……
Απο τα πιο ενωτικά συνθήματα ο “αντί σταλινισμός”, μήπως βλεποντας ποιους ενώνει μπορούμε να διακρίνουμε κσι κάποιο κοινο πολιτικο στοχο;
…πλάι στο ΚΚΕ…Γιατί άραγε πλάι και όχι μέσα;
Όλη η αστική προπαγάνδα για το ρόλο του ΚΚΕ συμπυκνωμένη σε λίγες γραμμές. Τόσες χρειάζονταν και οι στρατοδίκες για να στείλουν στο απόσπασμα χιλιάδες αγωνιστές: “Το ΚΚΣΕ πάντα θεωρούσε τα «αδελφά» κομμουνιστικά κόμματα ως «διπλωματικές αποστολές» της ΕΣΣΔ στο εξωτερικό που έπρεπε να υπηρετούν την εκάστοτε εξωτερική κρατική της πολιτική και όχι τον επαναστατικό αγώνα στις δικές τους χώρες”
Είναι στραβός ο γιαλός;
Αυτά για τους στρατοδίκες, αλλού. Περιορίσου στην υποστήριξη των απόψεών σου.
Άθλιο κείμενο. Σύμφωνα με τη λογική του είχαν δικαιο οσοι κατηγορούσαν το ΚΚΕ σαν προδοτικό και ξενοκίνητο. Δικαιολογημένες και οι καταδίκες για κατασκοπία και οι εκτελέσεις ε? Για την Τιεν αν μεν τι να πω. Σαν τους τροτσκιστές που στις αντεπαναστάσεις έβλεπαν … εργατικές εξεγέρσεις.
Η Κίνα είναι εδώ και πολλές δεκαετίες καπιταλιστική χώρα με μονοκομματικό πολιτικό σύστημα κ το κομμουνιστικό κόμμα αιωνίως στην κυβέρνηση. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, αναδυκνριετσι κ ως ιμπεριαλιστική δυνσμη.
Όποιος νομίζει ότι η Κίνα ή το Βιετνάμ εχουν την παραμικρή σχέση με τον σοσιαλισμό λέει ψέματα κ παρακαλώ να φέρει κάνα στοιχείο. Δυστυχώς αλλά έτσι είναι.
Άκυρο σχόλιο για ακόμη μια φορά.
Ο μονοκομματισμός δεν είναι σύμφυτος με τον εκφυλισμό ιδίως όταν από τα γεννοφάσκια σου κυοφορείς πρακτικές που θα οδηγήσουν κατά εκεί.
Αυτά για Κίνα,Βιετνάμ,Κούβα και τα σχετικά.
Στην Ανατολική Γερμανία και στις χώρες του ανατολικού μπλοκ υπήρχαν και άλλα κόμματα εκτός του σοσιαλιστικού.
Μήπως τώρα η ανάλυση σου χωλαίνει λιγάκι?
Τα κόμματα που σωστά λες ότι υπήρχαν στην ανατολική Γερμανία και αλλού, ήταν διακοσμητικά. Μόνο το κκ είχε το δικαίωμα διεύθυνσης της κοινωνίας κ της οικονομίας. Κ χωρίς καμία δημοκρατία βάσης . Ο λαός κ η εργατική τάξη ήταν στην απέξω. Για αυτό και δεν υπερασπίστηκε το σύστημα όταν αυτό κατέρρευσε κ η κρατική/κομματική άρχουσα τάξη αποφάσισε να αλλάξει πουκάμισο κ να μετατραπεί σε καπιταλιστική τάξη. Μάλιστα, μεγάλα τμήματα των εκεί λαών ήταν και εναντίον του ονομαζόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Αιτίες: Δυτική προπαγάνδα; Όχι, ή με απειροελάχιστο ρόλο. Καπιταλιστικα κατάλοιπα στις συνειδήσεις των εκεί λαών; Σίγουρα ναι. Εκμεταλευτικες κοινωνικές σχέσεις με νέα άρχουσα τάξη την κρατική/κομματική γραφειοκρατία που αντικατέστησε την ανατραπεισα καπιταλιστική τάξη; Ακόμα πιο σίγουρα ναι!
Αναπαράγεις όλη την αστική προπαγάνδα με κακά κινηματικά λεγόμενα.
Δεν μας λες τι στο καλό έκανε την ΤΕΡΑΣΤΙΑ υπεραξία δισεκατομμυρίων αυτή η “άρχουσα τάξη”. Για να σε προλάβω επειδή θα πεις ότι ζούσε πιο άνετα τα μεγέθη είναι ΔΥΣΑΝΑΛΟΓΑ για τόσο έωλο επιχείρημα. Απλά γλιτώνω χρόνο γιατί τόσο προβλέψιμος γίνεσαι όταν ανακυκλώνεις τα ίδια και τα ίδια.
Δεν μας λες ποιες ήταν αυτές οι εκμεταλλευτικές σχέσεις λιγάκι πιο αναλυτικά πριν ταυτολογείς για ακόμα μια φορά?
Τις αστειότητες που αναπαράγεις σαν χώρος εδώ μέσα περί παθητικών και τα σχετικά πολιτών στο ανατολικό μπλοκ στην παλινόρθωση του καπιταλισμού στις έχω καταρρίψει σε παλαιότερο άρθρο με ντοκουμέντα.
Άλλωστε η νοσταλγία για τις κατακτήσεις του παρελθόντος και η φασιστικοποίηση ολόκληρων χωρών ή τμημάτων (Πολωνία,Βαλτικές χώρες,Ουγγαρία,Ανατολική Γερμανία) καταδεικνύουν ότι μέσα στις συνέπειες της ήττας του σοσιαλιστικού στρατοπέδου αντικειμενικά επήλθαν τεράστιες ήττες και για τους λαούς.
Δεν θα επαναλάβω ξανά την ίδια ατέρμονη κουβέντα μαζί σου επειδή αναπαράγεις για πολλοστή φορά αμάσητη την αστική προπαγάνδα και αντιμετωπίζεις με απολυτό και αντιδιαλεκτικό τρόπο την παλινόρθωση του καπιταλισμού και τις αδυναμίες της οικοδόμησης.
Εσύ πιστεύεις ότι με δύο τρία τσιτάτα και με ένα βιβλιαράκι της πλάκας των 86 σελίδων του 1998 ότι έχεις κάνει ανάλυση σε βάθος και έχεις καταλήξει στο τι συνέβη και γιατί.
Εγώ από την άλλη συνεχίζω να πιστεύω στην μελέτη και στις αναλύσεις με μαρξιστική βάση στο σήμερα και στο αύριο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού γιατί απλούστατα η πολυπλοκότητα των γεγονότων απαιτεί ακόμα μεγαλύτερη τομή και έρευνα στα ιστορικά γεγονότα.
Σε κάθε συνέδριο του το ΚΚΕ συνεχίζει την ανάλυση και την μελέτη για την φύση των καθεστώτων του υπαρκτού την ίδια ώρα που κάποιοι εδώ και 20 χρόνια τα έχουν ληγμένα και όλως τυχαίως πάνε σφήνα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Α. Δεν μπόρεσες να αποδομησεις ούτε λιθαράκι από το συμπέρασμα ότι μεγάλα κομμάτια των εκεί λαών πήγαν εναντίον του συστήματος του λεγόμενου υπαρκτού. Κ δεν μπόρεσες γιατί απλά, αυτό συνέβη.
Β. Ρωτάς τι έκαναν την υπεραξία εκεί; Την έκαναν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής για την κρατική/κομματική γραφειοκρατία κ την εκαναν δική τους κ με την βούλα μόλις άλλαξαν ρούχα κ μετατράπηκαν σε καπιταλιστική άρχουσα τάξη μαν. Οκ;
Γ. Μαρξισμός σημαινει απροκαταληπτη κριτική στον τρόπο παραγωγής , στις κοινωνικές σχέσεις κ στο πολιτικό σύστημα μιας κοινωνίας . Όπως λοιπόν κριτικάρουμε κ αναλύουμε με βάση τον υλισμό κ την διαλεκτική τον καπιταλισμό, έτσι μαθε να αναλύεις κ τις κοινωνίες των χωρών του ονομαζόμενου υπαρκτού. Αλλιώς αν δεν το κάνεις , θα μένεις μόνο στα σύμβολα, τα σφυροδρέπανα κ τις κόκκινες σημαίες κ θα ονομάζεις σοσιαλισμό κ την σημερινή Κίνα, ή το Βιετνάμ επειδή εκεί κυβερνά κκ με όλα τα σύμβολα στην θέση τους . Οκ;
Μιλάμε για ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ υπεραξίας και για μια άρχουσα τάξη η οποία υπήρχε εδώ και μισό αιώνα κατά τα λεγόμενα σου.
Που στο διάολο την βάζανε τόσα χρόνια?
Μια χαρά υπήρξε κύμα υποστήριξης αλλά ήταν τέτοιοι οι συσχετισμοί που αντικειμενικά η ήττα είχε επέλθει με την οριστική παλινόρθωση.
Άλλωστε η αγαπημένη σου αστική ιστοριογραφία έχει κάθε λόγο να κουκουλώνει τέτοια γεγονότα και να εμφανίζει ως σύμφωνη με την “κατάρρευση” την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα.
Μα η τσούλα η ιστορία αποδεικνύει πως μέχρι σήμερα η νοσταλγία για τις κατακτήσεις καλά κρατεί σε πείσμα αστών,μικροαστών και οπορτουνιστών.
Συγγνώμη ρε μάγκες αλλά για τον μαρξισμό δεν υπάρχουν αόριστες εκμεταλλευτικές σχέσεις. Υπάρχει ιδιοποίηση προϊόντος και καταπίεση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και όχι παπάτζες που πετάει ο κάθε σχολιαστής εδώ μέσα για να ισοπεδώσει καταστάσεις.
Ναι στην Κίνα όμως υπάρχουν καπιταλιστικοί κολοσσοί από την Foxconn μέχρι την Huawei.Στην Κίνα και στις λοιπές χώρες που αναφέρεις συνέχεια η οικοδόμηση ξεκίνησε με τμήματα της εγχώριας αστικής τάξης που είχαν δήθεν κάποιο προοδευτικό μανδύα.Ουδέποτε εφαρμόστηκε ο κεντρικός σχεδιασμός αλά ΕΣΣΔ προκειμένου να καταποντιστούν οι ατομικές και ομαδικές σχέσεις ιδιοκτησίας και διάθεσης των προϊόντων. Ποτέ δεν οικοδομήθηκε προλεταριακή βάση έναντι της αγροτικής και ποτέ δεν καταπολεμήθηκαν επαρκώς τα υπολείμματα του προηγούμενου σχηματισμού αλλά απεναντίας τους δόθηκε πάτημα να εκφραστούν.Τα αστέρια στη σημαία κάτι συμβολίζουν αλλά εσύ στο παραμυθάκι σου.
Αν είσαι αδιάβαστος δεν σου φταίμε εμείς στο να ακούμε χοντροκομμένες μπακαλίστικες εξυπνάδες σου.
Φφ η νοσταλγία υπάρχει κ καλώς! Ο υπαρκτός λεγόμενος σοσιαλισμός, είχε σπουδαίες κατακτήσεις σε παιδεία , υγεία, πρόνοια , στέγη κλπ . Η εργατική εξουσία δεν υπήρχε. Για τα υπόλοιπα αύριο
Μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση:
https://www.youtube.com/watch?v=Pi3sSw8439o
Ο μονοκομματισμος είναι συμφυτος με τον εκφυλισμό της εργατικής /λαϊκής εξουσίας. Διότι ο μονοκομματισμος δημιουργεί “κρατική εξουσία ελέω Θεού, ελέω κεφαλαίου , ή όταν εκλείπουν αυτά , ελέω κάποιας πολιτικής αντίληψης που καθίσταται μεταφυσική τελικά, όπως πχ το κόμμα, ή μια αφηρημένη ιδέα περί εργατικής τάξης”.
Μόνο η Κούβα ξέφυγε από τον κανόνα, μέχρι πότε κανείς δεν ξέρει, κ αυτό μάλλον, διότι παρόλο που είχε μονοκομματισμο, είχαν παράλληλα την οξύνοια να καταλάβουν σε τι γραφειοκρατική στρέβλωση μπορεί αυτός να συμβάλλει.
εν τω μεταξύ
https://www.902.gr/eidisi/ergazomenoi-symmahia/210905/se-taxiki-kateythynsi-synehizei-ergatiko-kentro-ioanninon
ταξική ενότητα 1 ψήφο από 5.
ο λαός απεχθάνεται την μικροπολιτική.