Μιχάλης Παπαμακάριος *
Το ΝΑΡ για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση οργανώνει πανελλαδική συνδιάσκεψη στις 14-16 Δεκέμβρη, θέτοντας στο κέντρο της συζήτησης το ζήτημα μιας σύγχρονης Προγραμματικής Διακήρυξης αντικαπιταλιστικής πάλης και κομμουνιστικής προοπτικής, η οποία έχει δοθεί ήδη στη δημοσιότητα. Σε αυτή τη διαδικασία, πέρα από τα μέλη του ΝΑΡ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, έχουν καλεστεί να συμμετάσχουν αγωνίστριες και αγωνιστές της μαχόμενης Αριστεράς και της κομμουνιστικής αναζήτησης, που συμμετέχουν στις πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί το προηγούμενο διάστημα και αφορούν το ζήτημα της συγκρότησης ενός νέου προγράμματος και κόμματος της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης της εποχής μας.
Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση προκρίνει σε αυτή την περίοδο την προσπάθεια μιας συνολικής προγραμματικής ανασυγκρότησης των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος των εργαζόμενων και της νεολαίας, κυρίως για δύο λόγους που βρίσκονται σε αλληλεξάρτηση ο ένας από τον άλλο.
Ο πρώτος είναι η επιμονή της κρίσης του καπιταλισμού, η οποία συνεχίζει να ρίχνει τη βαριά, αντιδραστική σκιά της στα δικαιώματα και τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και της νεολαίας τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. Δεν είναι τυχαίοι οι προβληματισμοί αρκετών σημαντικών οικονομικών κύκλων και «δεξαμενών σκέψης» του σύγχρονου καπιταλισμού που ανησυχούν πολύ σοβαρά για τις προοπτικές του συστήματος τα επόμενα χρόνια. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο της παρατεταμένης αστάθειας, κοινωνικής και πολιτικής, και των αδιεξόδων του συστήματος συγκροτούνται νέα αντιδραστικά ρεύματα και ανανεώνονται παλιά, ξαναεμφανίζονται το τέρας του φασισμού και του πολέμου και χτυπούν δυνατά την πόρτα μας, αποτελώντας τις επόμενες πιθανές «λύσεις» του σύγχρονου ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Ο δεύτερος είναι πλέον η εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για το ανέφικτο της αριστερής διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού που οδήγησε σε τραγικά αδιέξοδα και στον εκφυλισμό της έννοιας της Αριστεράς στα μάτια των εργατικών, λαϊκών στρωμάτων που σήμερα βρίσκονται έωλα απέναντι στην Ακροδεξιά και τους φασίστες τύπου Μπολσονάρο.
Τόσο η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των κυβερνητικών πειραμάτων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής υπογραμμίζουν την ανάγκη για τη συγκρότηση μιας άλλης, σύγχρονα κομμουνιστικής Αριστεράς, που θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επιστροφή στο προσκήνιο των οικονομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων. Μιας Αριστεράς που θα συμβάλει στη διαμόρφωση ενός ανατρεπτικού πολιτικού κινήματος, που με όπλο του ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης και κομμουνιστικής προοπτικής θα μπορεί να ανατρέψει τη βάρβαρη επίθεση του συστήματος, να τσακίσει τον φασισμό και να βάλει φρένο στον πόλεμο και την οικολογική καταστροφή που απειλούν τον πλανήτη.
Και οι δύο αυτοί λόγοι υπογραμμίζουν με έντονο τρόπο το κενό μιας συνολικής αντισυστημικής πρότασης στο σήμερα. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν δύο βασικές προϋποθέσεις για να επιχειρηθεί αυτή η αναγκαία συνολική πρόταση. Η πρώτη είναι η διαμόρφωση και παρέμβαση, με μαζικό τρόπο στους εργαζόμενους και τη νεολαία, μιας επαναστατικής προγραμματικής διακήρυξης, ενός σύγχρονου κομμουνιστικού μανιφέστου.
Σε αυτή την προϋπόθεση προσπαθεί να συμβάλει η πανελλαδική μας συνδιάσκεψη θέτοντας στο κέντρο της συζήτησης τα μεγάλα ερωτήματα της ανάλυσης του σύγχρονου καπιταλισμού, της δυνατότητας της επανάστασης στην εποχή μας και της επαναστατικής τακτικής για την προσέγγισή της, της εκτίμησης των αιτιών για την αποτυχία της πρώτης ανολοκλήρωτης εφόδου στον ουρανό, που επιχείρησαν οι κοινωνίες που προέκυψαν από τον κόκκινο Οκτώβρη του ’17 και τις υπόλοιπες επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα, για το τι σημαίνει κομμουνισμός στον 21ο αιώνα.
Συνολικά επιχειρούμε μέσα από τη διαλεκτική αντιμετώπιση του μαρξισμού, στην κατεύθυνση της δημιουργικής ανάπτυξης του και την έμπρακτη ανασυγκρότηση της εργατικής πολιτικής (στα επίπεδα του περιεχομένου, των φορέων και της προοπτικής) να συμβάλουμε σε μια αντιστροφή της κίνησης του βέλους της σημερινής Αριστεράς, η οποία βαλτώνει μέσα στη διαχείριση, τον κοινοβουλευτισμό και τις εκλογικίστικες τακτικές, τα νέα τύπου ρεφορμιστικά σχέδια, τις παραδοσιακές και ιστορικά ηττημένες αντιλήψεις για το κομμουνιστικό κίνημα, τον κινηματικό κατακερματισμό και τη μεταμοντέρνα θεώρηση.
Ταυτόχρονα επιχειρούμε να υπερβούμε και τις ανεπάρκειες της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής Αριστεράς και βέβαια του ίδιου του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση. Μια τέτοιου χαρακτήρα παρέμβαση μπορεί να συμβάλει άμεσα ώστε να δοθούν από καλύτερες θέσεις οι μάχες του μαζικού κινήματος και οι επερχόμενες πολιτικές αναμετρήσεις, με πολύπλευρη ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Κατανοούμε ότι μπαίνουμε στα δύσκολα. Το έργο για μια προγραμματική ανασυγκρότηση για τον κομμουνισμό της εποχής μας δεν είναι κάτι εύκολο. Έχουμε συναίσθηση των συσχετισμών τόσο των εγχώριων όσο και των διεθνών. Περισσότερο από όλα όμως κατανοούμε την ανάγκη των καιρών για μια βαθιά τομή μέσα στην Αριστερά και για την αποφασιστική συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, ώστε να πετάξει από πάνω του την αρχαία σκουριά της συμβιβασμένης και ηττημένης Αριστεράς.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η διαμόρφωση του φορέα αυτής της προγραμματικής ανασυγκρότησης, δηλαδή η ενότητα σε ανώτερο επίπεδο των σημερινών κατακερματισμένων πρωτοποριών του κινήματος και της σύγχρονης κομμουνιστικής αναζήτησης. Γι’ αυτό επιχειρούμε τη συγκρότηση μιας ανώτερου τύπου κομμουνιστικής οργάνωσης, η οποία θα υπερβεί δημιουργικά το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, αλλά και άλλες συλλογικότητες, οργανώσεις και ατομικές προσπάθειες και θα συνενώσει νέους και μεγαλύτερους αγωνιστές. Αυτή η νέα κομμουνιστική οργάνωση επιδιώκουμε να αποτελέσει το πρόπλασμα του σύγχρονου κόμματος της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης της εποχής μας.
* μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Πηγή: efsyn.gr
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, σας αποστέλλω από το υπερπέραν ένα μικρό copy paste σχόλιο για το σύνθημα της αφίσας «αντικαπιταλιστική επανάσταση για τον κομμουνισμό τού 21ου αιώνα». Όπως έχω πει πριν καμιά δεκαριά χρόνια, όταν ακόμα ήμουν ζωντανός:
https://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B6%CE%BF%CE%B6%CE%AD-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF
ΥΓ Δια την αντιγραφήν, Left G700. ;-) :-)
Σύντροφε Σαραμάνγκου, εδώ στο υπερπέραν των μικροτήτων αυτού του ματαίου αριστερού κόσμου,
ευχαριστούμε για την υπενθύμιση, και με την ευκαιρία θυμήθηκα κι εγώ, ότι αυτή η “γ……μένη” αριστερά σας λίγο νωρίτερα, είχε υψώσει τη φωνή της μαζί με όλη την παγκόσμια Αντίδραση, στοιχημένη πίσω από τους φωνακλάδες ηρακλείς των (απ-)”ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, ενάντια στην ….καταπίεση των διαφωνούντων με τον αγώνα του κουβανικού Λαού για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και μερικών κοινών προδοτών της Πατρίδας μου.
Θα θυμάστε, ασφαλώς, σύντροφε Σαραμάνγκου, τις κραυγές σας “Φτάνει πια Σύντροφε Φιντέλ, ως εδώ!”……ε;
Υποθέτω, πως στην κριτική σας περιλαμβάνετε όλα τα πεπραγμένα αυτής της “γ……μένης” αριστεράς.
Με συντροφική κατανόηση,
δικός σας
Φιντέλ Κάστρο
ΥΓ. Δια την αντιγραφήν, “ένας”
Αγαπητέ Σύντροφε Φιντέλ,
Να χαιρετίσω, κατ’ αρχήν, την ανταπόκριση εκ μέρους σας στο δικό μου χιούμορ (που δεν στερείτο πολιτικής σημασίας, όμως) με το αντίστοιχο δικό σας –το οποίο επίσης δεν ήταν άνευ πολιτικής ουσίας. Πάντα υποστήριζα ότι ένα από τα ελλείμματα των ανθρώπων τής Αριστεράς τού καιρού μου ήταν η υστέρησή τους ως προς την αίσθηση του χιούμορ. Χαίρομαι να διαπιστώνω, ολοκάθαρα πια, αυτό που πάντα, από την πρώτη σχεδόν στιγμή τής γνωριμίας μας, υποπτευόμουν για σας, ότι δηλαδή εσάς προσωπικά δεν σας χαρακτηρίζει μια τέτοια έλλειψη.
Δεν έχω την παραμικρή δυσκολία να συνταχθώ μαζί σας στις ευθείες και καθόλου πλάγιες αιχμές εναντίον τής υποκρισίας που υποκρύπτεται στους θρήνους και τις οιμωγές τών υπερασπιστών τών «ανθρωπίνως δικαιωμάτων», από τα οποία, ωστόσο, εξαιρούνται δια της αποσιώπησης κάμποσα από αυτά που εμείς οι αριστεροί θεωρούμε αναπόσπαστο τμήμα αυτής τής ανθρωπιστικής λίστας. Δεν θα σας κουράσω απαριθμώντας τα, διότι έχω τη βεβαιότητα ότι τα ξέρετε καλύτερα από εμένα.
Δεν έχω επίσης την παραμικρή δυσκολία να δεχθώ ότι ένα μεγάλο τμήμα τής Αριστεράς συντάχθηκε άκριτα και επιπόλαια με τους θρηνολογούντες για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξ άλλου, (και) αυτό το κομμάτι της Αριστεράς είχα στο μυαλό μου, και μάλιστα σε περίοπτη θέση, όταν εκτόξευα τη γνωστή οργισμένη αποστροφή μου.
Τώρα μού θυμίζετε ότι κάποια στιγμή αποτέλεσα και εγώ έναν από εκείνους τους θρηνολογούντες. Χωρίς αυτό που θα πω να θεωρηθεί αμφισβήτηση των ισχυρισμών σας, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να με διευκολύνετε με κάποια παραπομπή στην περίσταση που υπέπεσα σε ένα τέτοιο ολίσθημα –οι δικές μου προσπάθειες, δυστυχώς, δεν τελεσφόρησαν.
Με θερμούς συντροφικούς χαιρετισμούς και ειλικρινώς υμέτερος,
José Saramago
ΥΓ Δια την αντιγραφήν, Left G700.
Μια παραπομπή, που ίσως σας φρεσκάρει τη μνήμη, σύντροφε José Saramago:
«Έφτασα στο τέλος του δρόμου. Από εδώ και πέρα, η Κούβα μπορεί να συνεχίσει την πορεία της και να με αφήσει έξω», απάντησε από τις σελίδες της «Ελ Παΐς» ο άλλοτε υποστηρικτής του Κουβανού ηγέτη, Πορτογάλος συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου.”
Φίλε ένα (καλή ήταν η πλάκα μας, ας το πάμε κανονικά :-) ),
Sorry για την καθυστερημένη ανταπόκριση, αλλά κάτι έχει αρχίσει να κουνιέται από δουλειά, άσε να βγάλουμε και κάνα φράγκο να ’χουμε για μπύρες ;-) ).
Κοίτα, δεκτή η ένσταση για τον γέρο-Ζοζέ. Φαίνεται ότι τσίνησε τότε. Όμως, μου λείπουν τα συμφραζόμενα, μου λείπει η ειδική γωνία τού τσινίσματός του. Το έκανε από τη σκοπιά τής φιλολογίας τών «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»; Ίσως, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό. (Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, μια υπολανθάνουσα κριτική στην πολιτικοκορεκτίλα τής σύγχρονης Αριστεράς διακρίνεται στο κείμενο που επισύναψα, πράγμα που μάλλον ενισχύει τις επιφυλάξεις μου.) Κάλλιστα, η κριτική του θα μπορούσε να έχει πυροδοτηθεί από μια άποψη για άσκηση υπέρμετρης καταστολής, ας πούμε, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό. Διότι, αν είναι αλήθεια και γεγονός αναμφισβήτητο ότι η καταστολή «ταιριάζει» φούστα-μπλούζα σε ένα επαναστατικό καθεστώς, άλλο τόσο είναι αλήθεια, νομίζω, ότι και η ρημάδα η κάθε φορά συγκεκριμένη μπλούζα θα πρέπει να ταιριάζει στην συγκεκριμένη συγκεκριμένη φούστα.
Τα λέμε
Άσε μας βρε Φιντέλ Σοσιαλδημοκράτη που κάλεσες τον Τσίπρα στην χώρα σου! Μήν μας λές για αριστερά!!!