Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση
Αίσθηση προκαλεί το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Rheinische Post, η οποία αποκαλύπτει ότι πίσω από το συμβάν δεν κρύβεται η κατασκοπεία, αλλά η εντατική δραστηριότητα των Ελλήνων συνοριοφυλάκων να συλλαμβάνουν πρόσφυγες και μετανάστες προερχόμενους από την Τουρκία ή ακόμη και να τους απωθούν πίσω (push back), τακτική παράνομη σύμφωνα με το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο.
«Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Human Rights Watch και η Pro Asyl εδώ και καιρό δημοσιεύουν περιστατικά παράνομων, εν μέρει και φονικών ενεργειών push back της ελληνική ακτοφυλακής».
Μάλιστα, «το τελευταίο διάστημα τα τουρκικά ΜΜΕ έχουν γράψει για πολλές περιπτώσεις τέτοιων απωθήσεων από Έλληνες στρατιωτικούς στα κοινά σύνορα. Η Άγκυρα είναι πολύ εξοργισμένη για όλα αυτά».
Η γερμανική εφημερίδα αναδημοσιεύει πληροφορία της Sabah για ένα συμβάν την τελευταία εβδομάδα με 29 πρόσφυγες, κυρίως αραβικής καταγωγής, που σώθηκαν μέσα σε συνθήκες πολικών θερμοκρασιών από τουρκικές μονάδες ασφαλείας σε νησίδα του Έβρου. Οι πρόσφυγες διηγήθηκαν στον αρθρογράφο της τουρκικής εφημερίδας ότι μετά την διέλευση των συνόρων συνελήφθησαν από την ελληνική αστυνομία και στη συνέχεια κουκουλοφόροι άνδρες τους ανάγκασαν να γυρίσουν πίσω και κολυμπώντας κατέληξαν σε νησίδα του Έβρου.
Ένας εκ των προσφύγων, ο Λίβυος Μουσταφά Μπελκαζέμ ανέφερε ότι οι Έλληνες τους χτύπησαν, τους πήραν τα κινητά και τους άφησαν νηστικούς, οι άλλοι τρεις δεν κατάφεραν να φτάσουν στη νησίδα και «εξαφανίστηκαν».
Σύμφωνα με τη Sabah πέρυσι η Ελλάδα απώθησε παράνομα πίσω στην Τουρκία περίπου 4.000 πρόσφυγες. «Αυτή η τακτική παραβιάζει την προσφυγική συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα μπορεί να στέλνει νόμιμα πρόσφυγες στην Τουρκία και σε αντάλλαγμα η ΕΕ να δέχεται ορισμένο αριθμό Σύρων από την Τουρκία».
Πηγή: Deutche Welle
………………….
Τα παραπάνω είναι κοινό μυστικό.
Πρόσφατα υπήρξε αρθρογραφία και στον Ελληνικό τύπο και πιο συγκεκριμένα στη φιλοκυβερνητική Εφημερίδα των Συντακτών.
Η εμπλοκή των Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων στον πόλεμο κατά των προσφύγων είναι τεράστια.
Όχι μόνο υπήρξε παραδοχή από τους δύο εμπλεκόμενους Έλληνες στρατιωτικούς ότι η σύλληψη τους ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας τους να συλλάβουν αυτοί πρόσφυγες, αλλά επίσης επίσημη παραδοχή του ΥΕΘΑ Πάνου Καμμένου στο πλαίσιο συνόδου της ΕΕ
Ο Ελληνικός στρατός πολεμά στις βρώμικες επεμβάσεις του ΝΑΤΟ που προκαλούν την ανθρώπινη δυστυχία της προσφυγιάς, στέλνει τα υποβρύχια του να περιπολούν στα χωρικά ύδατα της Λιβύης εναντίον των μεταναστών, δρα πρωταγωνιστικά στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον των προσφύγων, κατασκευάζει τα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, τους φυλακίζει και αναλαμβάνει τη Φρούρηση τους.
Εμείς καλούμε να απεμπλακεί πλήρως ο ελληνικός στρατός.
Καλούμε τους Φαντάρους και τα στελέχη να Αρνηθούν πλήρως κάθε συμμετοχή.
Τους καλούμε σε μαζική συμμετοχή στο μεγάλο Αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στις 17 Μαρτίου.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Θαύμα, θαύμα! Τα παιδιά ξύπνησαν! Και αποφάσισαν, δέκα (10!) ολόκληρες μερούλες μετά τη σύλληψη των δυο στον Έβρο να ποστάρουν αυτό:
http://diktiospartakos.blogspot.gr/2018/03/blog-post_52.html
ΥΓ Ευτυχώς, κατά παράβαση της βλακώδους ιδέας ότι το διεθνιστικό καθήκον επιτάσσει να καταγγέλλεις πρώτα, κύρια και αποκλειστικά τον εθνικισμό τής χώρας σου, οι σύντροφοι της Δόξας Ορεστιάδας έγραψαν στο πανό τους: Φυλακή στους εθνικισμούς. Πώς και διέφυγε αυτό από τους ‘διεθνιστές’’ μας και δεν το κατήγγειλαν; Δεν είχαν πιει ακόμα τον πρώτο καφέ τους και ήταν με το ένα μάτι κλειστό. Αλλιώς “θα τους έδειχναν αυτοί”!
Παίδες τής διαχειριστικής ομάδας, έχω ακόμα δυο σχόλια, την ίδια ώρα περίπου με αυτό που δημοσιεύετε. Ποιος είναι ο λόγος που δεν εμφανίζονται;
ΕΝΤΑΞΕΙ, ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ. ΑΛΛΑ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ, ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ –ΕΠΙΠΛΕΟΝ– ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΜΕ ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ;;;
Χθες, την ίδια περίπου ώρα με αυτή που υπάρχει στο πρώτο μου σχόλιο παραπάνω (11/03/2018 12:51), έστειλα δύο ακόμα σχόλια, τα οποία δεν πέρασαν «τον έλεγχο» και κόπηκαν. Και σε αυτά, ασκούσα κριτική σε θέσεις και αντιλήψεις τής Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων – Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος και της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης.
Στο ένα από τα δύο κομμένα σχόλια, υπογράμμιζα επικριτικά την ακραία εθνομαχική διάθεση που επιδεικνύουν οι δύο παραπάνω συλλογικότητες, και κατέληγα να διατυπώνω τη σκέψη ότι τέτοιες ακραία αριστερίστικες και επί της ουσίας όχι αντιεθνικιστικές αλλά αεθνικές θέσεις οδηγούν στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Δηλαδή, αντί να αποδυναμώνουν την κοινωνική διείσδυση του ακροδεξιού (μέχρι ΧΑ) εθνικισμού, την ενισχύουν αντικειμενικά. Συμπλήρωνα δε τη σκέψη μου με την άποψη ότι, στο βαθμό που η Παντιέρα δίνει βήμα σε τέτοιες απόψεις χωρίς να τηρεί τις απαραίτητες κατά τη γνώμη μου κριτικές αποστάσεις ασφαλείας, βάζει κι αυτή ένα χεράκι όχι στην αντιπαράθεση με τον εθνικισμό, όπως είναι ασφαλώς η πρόθεσή της, αλλά στο να βγάζουμε τα ματάκια μας μόνοι μας. Ο εκφραστικός τρόπος με τον οποίο διατύπωνα τις παραπάνω σκέψεις ήταν το γνωστό αριστερό κλισέ «βούτυρο στο ψωμί τού…» (του ακροδεξιού εθνικισμού εν προκειμένω), όπου παρομοίαζα την Παντιέρα με το “μαχαίρι βουτύρου” (= το βήμα που δίνει σε τέτοιες απόψεις χωρίς κριτική απόσταση).
Το σχόλιο κόπηκε. Χωρίς την παραμικρή εξήγηση, ακόμα και μετά το αίτημά μου να μου κοινοποιηθεί τουλάχιστον το σκεπτικό που υπαγόρευσε τη λογοκρισία.
Στο δεύτερο κομμένο σχόλιο επισήμαινα μία κραυγαλέα αντίφαση σε θέσεις του Δικτύου Σπάρτακος σχετικά με το συλλαλητήριο που έγινε χθες στην Ορεστιάδα για την απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών και το έκλεινα με έναν πολιτικό σαρκασμό, στον οποίο, αντί να χρησιμοποιήσω πολυφορεμένες εκφράσεις τύπου «τι πίνετε και δεν μας δίνετε;» ή «να πάτε να σας δει κανένας γιατρός», ‘‘έπαιξα’’ με το μεταφορικό σχήμα-όχημα του «μπαφιάσματος» (= μπάφος).
Κι αυτό το σχόλιο κόπηκε μετά βαΐων και κλάδων. Και πάλι αναιτιολόγητα όπως μπορεί να δει ο καθένας.
Μια και η ομάδα που διαχειρίζεται την Παντιέρα δεν μου έκανε την τιμή να μου εξηγήσει γιατί έριξε τα σχόλιά μου στον Καιάδα[*] (ούτε καν την ελάχιστη τιμή να μου εξηγήσει γιατί δεν μου εξηγεί, πράγμα που μου επιτρέπει πανηγυρικά να υποθέσω ότι η αντίληψη που βρίσκεται πίσω από μια τέτοια στάση μπορεί, ενδεχομένως, να περιγραφεί με τη φράση «έτσι μάς γουστάρει, ρε, κι άμα δεν σου αρέ, κάνε τη βόλτα σου και να σε βλέπουμε σπανίως»), μια λοιπόν και η Παντιέρα με αφήνει στα σκοτάδια, είμαι υποχρεωμένος να καταφύγω σε εκτιμήσεις.
Καταλήγω, λοιπόν, να πιστέψω ότι:
α) Το πρώτο σχόλιο κόπηκε επειδή απηύθυνε την κριτική τής (αντικειμενικής) ενίσχυσης του ακροδεξιού εθνικισμού. Αυτό μού δημιουργεί, βέβαια, τεράστιες απορίες δεδομένου ότι σε πρόσφατο δημοσίευμα (για να μην πάω σε άλλα πιο παλιά) με τίτλο Επιστολή της ΛΑΕ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 10+1 εύλογα ερωτήματα ο αρθρογράφος (αρθρογράφος με ονοματεπώνυμο, όχι σχολιαστής με ψευδώνυμο!) και στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νίκος Ξηρουδάκης γράφει φάτσα κάρτα:
β) Το δεύτερο σχόλιο το έφαγε η μαρμάγκα επειδή χρησιμοποίησα το μεταφορικό σχήμα περί «μπάφων».
Μία είναι η ουσία: η πολιτική ουσία
Επειδή η πολιτική ουσία των κομμένων σχολίων είναι αυτό που μετράει, κι επειδή, κατά την άποψή μου, η συγκεκριμένη ουσία έχει πολύ ζουμί, θα κάνω αργότερα ένα rewriting των κομμένων σχολίων, φροντίζοντας, στο μεν πρώτο από αυτά να κάνω πιο σαφές ότι μιλάμε για αντικειμενική και πέρα από προθέσεις ενίσχυση του ακροδεξιού εθνικισμού (αν και ο Νίκος Ξηρουδάκης καμία τέτοια μέριμνα δεν επέδειξε στο απόσπασμα από το άρθρο του που παρέθεσα…), στο δε δεύτερο να αντικαταστήσω το μεταφορικό σχήμα τών «μπάφων» με άλλο, πιο politically correct…
[*] Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η βαρύτερη περίπτωση. Πρόσφατα διέγραψε εντελώς αυθαίρετα και χωρίς να είναι ορατός κανένας βάσιμος λόγος άλλα σχόλιά μου (που είχαν αρχικά δημοσιευτεί) για το άρθρο τού δικηγόρου και στελέχους τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κώστα Παπαδάκη Δίκες Πολιτικών Διώξεων Αντιεθνικιστικού λόγου για το Μακεδονικό, 1992-1993 και δεν δημοσίευσε καν αυτό με το οποίο ζητούσα να μου εξηγηθούν οι λόγοι…
Ξαναγράψε τα δύο σχόλιά σου, χωρίς ρατσιστικές εκφράσεις και χωρίς να προσάπτεις σε άλλους διάφορα περί ‘’μπάφων’’. Προκαλεί απορία πώς δεν κατάλαβες στη δεύτερη ανάγνωση του σχολίου σου, την αιτία που αυτό δεν εγκρίθηκε: Μια τόσο απροκάλυπτα ρατσιστική έκφραση που –προφανώς- σου ξέφυγε και, άθελά σου προσβάλλει μια κατηγορία συνανθρώπων μας που δεν έχουν καμία σχέση με όσα συζητούνται εδώ.
Γενικεύοντας, όσοι θέλουν να βλέπουν τα σχόλιά τους να δημοσιεύονται, θα πρέπει να μην προσβάλλουν τον συνομιλητή τους και να μην χρησιμοποιούν περιφρονητικές ή ρατσιστικές εκφράσεις.
Φίλοι τής διαχειριστικής ομάδας τής Παντιέρας,
Δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω. Τη διάβρωση της σκέψης σας από το αστικο-‘‘προοδευτικό’’ ιδεολόγημα τής πολιτικής ‘‘ορθότητας’’ ή τα προσχηματικά σας επιχειρήματα.
Ποια είναι η «απροκάλυπτα ρατσιστική έκφραση»[*]; Η μνεία μιας από τις νοητικές παθήσεις που πλήττουν εκ γενετής κάποιους ανθρώπους και μάλιστα μνεία που γίνεται με τη χρήση τού αυστηρά ιατρικού περιγραφικού όρου της; Από πότε η ουδέτερη και, εννοείται, μη αξιολογική αναφορά σε πραγματικές δυσάρεστες ανθρώπινες καταστάσεις που είναι όμως συνυφασμένες με την πραγματική ζωή –όπως είναι εξ άλλου και η πιο δυσάρεστη, ο θάνατος– αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για την κατηγορία τής «απροκάλυπτα ρατσιστικής έκφρασης»; Αν είναι έτσι, εγκαλέστε και τον Λένιν για τον τίτλο τής γνωστής μπροσούρας του («Αριστερισμός, η παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»), διατυπωμένο μάλιστα σε εποχή που οι παιδικές ασθένειες θέριζαν τα μικρά παιδιά, και ιδίως τα φτωχά, σαν στάχια! Και κατηγορείστε ακόμα για το ίδιο ‘‘θανάσιμο αμάρτημα’’ όσους στον προφορικό ή γραπτό λόγο τους θα πουν «ακόμα κι ένας τυφλός θα το έβλεπε αυτό» ή «φτου! μόνο ένας κουτσός θα έχανε τέτοιο έτοιμο γκολ»! Κι ακόμα-ακόμα, απαγορέψτε για τον ίδιο λόγο εκφράσεις που εμπεριέχουν αναφορές σε «κουτσή Μαρία» ή «Λωλοστεφανή» και παροιμίες σαν την «με στραβό κι αν κοιμηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις» ή την άλλη που λέει «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»!
Μάλιστα. Τι θα πει «να μην προσβάλλουν τον συνομιλητή τους»; Αυτή η διατύπωση είναι πολύ γενική και χωράει σχεδόν τα πάντα, μου το κάνετε πιο λιανά; Σημαίνει άραγε ότι σε περίπτωση ριζικής/δομικής/καθολικής διαφωνίας ο μοναδικός επιτρεπόμενος τρόπος να την εκφράσει κάποιος είναι να πει «διαφωνώ ριζικά/δομικά/καθολικά»; Απαγορεύονται οι εμφάσεις; Απαγορεύονται τα ρητορικά σχήματα; Απαγορεύονται τα σχήματα καθ’ υπερβολή, όπως είναι, λόγου χάρη, το «τρελός παπάς σε βάφτισε» ή το «δίκιο έχεις, δεν ξέρεις τι λες»; Ο κομμουνισμός τού 21ου αιώνα, όπως τον οραματίζεστε εσείς, επιτάσσει και την αποστείρωση της γλώσσας από κάθε χρώμα, κάθε χυμό, κάθε γωνία; Μα κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με απονέκρωση της γλώσσας, δηλαδή τής σκέψης! Γι’ αυτό επιδιώκετε τον κομμουνισμό τού 21ου αιώνα, για να εγκαθιδρύσετε το new speak τής πνευματικής νέκρας; Να λείπει το βύσσινο!
Κι ακόμα, τι θα πει η γενικούρα «να μην χρησιμοποιούν περιφρονητικές […] εκφράσεις»; (για τις ‘‘ρατσιστικές’’ τα είπαμε). Θα πει ότι αν κάποιος ανθρωπάκος στείλει ένα σχόλιο που λέει στο συνομιλητή του «Άσε μας, ρε φίλε! Δεν φταίει κανένας άλλος. Εγώ φταίω που έχασα το χρόνο μου να συζητάω μαζί σου!» ή κάποιος άλλος ένα όπου γράφει «Αυτά που λες δεν αξίζουν καν απάντηση!» θα τους τα κόψετε ως “περιφρονητικά”; Σοβαρολογείτε; Αν είναι έτσι, τουλάχιστον τα μισά από τα σχόλια που έχουν δημοσιευτεί από καταβολής Παντιέρας δεν θα έπρεπε ποτέ να έχουν δει το φως τής οθόνης!
Τέλος, το κερασάκι:
Ας πούμε ότι είναι έτσι όπως τα λέτε. Ότι αυτοί είναι οι κανόνες και είναι και σωστοί κανόνες. Για πείτε μου τώρα κι εμένα για να ’χω κι εγώ το καλό ρώτημα:
Από πότε ισχύουν; Από προχτές την Κυριακή; Γιατί αν ίσχυαν ανέκαθεν, πού ήσασταν εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, όταν, λόγου χάρη, ο ανέντακτος Αντάρσυος, πανεπιστημιακός και κατά καιρούς αρθρογράφος σας Νίκος Στραβελάκης με χαρακτήριζε περιφραστικά αλλά με κάθε σαφήνεια «μ@@@@@»;;; Πού είσαστε όταν, εδώ και λίγο καιρό, τακτικότατος Ναρίτης σχολιαστής σας, αλλάζει περιφρονητικά και υποτιμητικά διαδικτυακά ονόματα άλλων σχολιαστών (μεταξύ τών οποίων και το δικό μου από «Λέφτη» σε «κ.λέφτη», δηλαδή «κλέφτη», όπως δεν άντεξε να μη διευκρινίσει τελικά);;; Και πού ήσασταν την περασμένη Πέμπτη όταν μέλος του Δικτύου Σπάρτακος με αποκαλούσε «παπαρούλη»;;;[**] Λείπατε σε ταξίδι για δουλειές;;;
Τα λέμε
ΥΓ Βλέπω ότι και η δεύτερη εκδοχή τού δεύτερου κομμένου σχολίου μου έφαγε πόρτα. Εκτός από αναφορές σε «μπάφους», απαγορεύονται και οι αναφορές σε τραγούδια με ‘‘απρεπείς’’ και politically ‘‘incorrect’’ στίχους αγαπημένων και κατά κάποιο τρόπο «δικών μας» τραγουδιών όπως «βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα». Μάλιστα. Άντε να δω ως πού θα φτάσετε… Στη θέση σας θα σκεφτόμουν κάπως το ενδεχόμενο να πάθω μη αναστρέψιμη πολιτική αγκύλωση από την πολλή πολιτική ‘‘ορθότητα’’…
[*] Υποπτεύθηκα τη ‘‘θανάσιμη αμαρτία’’ μου την τελευταία στιγμή, όταν καθαρόγραφα το σχόλιο. «Θα ’χει γούστο» σκέφτηκα. Και να που τελικά «είχε γούστο»!
[**] Οι τρεις αυτές περιπτώσεις υβριστικής, περιφρονητικής και υποτιμητικής συμπεριφοράς απέναντί μου (αλλά και γενικότερα) δεν είναι και οι μοναδικές, στους λίγους μήνες που συχνάζω εδώ. Είναι απλώς αυτές που βρέθηκαν πρόχειρες στο μυαλό μου.
Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Δεν έχουν θέση στην Παντιέρα σχόλια που λένε στο συνομιλητή τους ότι “πίνει μπάφους” ή “βαριά ποτά” ή “βαριά τσιγάρα”. Τα άλλα που λες είναι αχαρακτήριστα. Αν έχεις πολιτικά επιχειρήματα, πέστα και άσε για αλλού τις εξυπνάδες. Επίσης, όχι εδώ ρατσισμός που, τελικά, δεν ήταν αθέλητος.
Εντάξει, παίδες, μην αγχώνεστε, τελικά κατάλαβα τι μου λέτε:
«Αυτοί είναι οι κανόνες μας για σένα, κι άμα δεν σου αρέσουν, έχει κι άλλους, χειρότερους!»
Συνεχίστε έτσι: να μοιράζετε μαύρες κάρτες (= «ηθελημένος ρατσισμός») σε όποιον αρνείται να βάλει κι αυτός τη σκέψη του στον αυτόματο πιλότο επειδή «έτσι κάνει η πλειοψηφία» και επιμένει να την έχει γυρισμένη στο manual… Εξ άλλου, τα αποτελέσματα αυτής τής μυωπικής αντίληψης σας ‘‘δικαιώνουν’’: στο 0,02% την παραλάβατε τη Χρυσή Αυγή και κοντεύετε να τη φτάσετε στο 10%!
ΥΓ Γιατί δεν συντάσσετε έναν κώδικα δεοντολογίας σχολιασμού (που να ισχύει, όμως, για όλους); Και εμάς που σχολιάζουμε θα βοηθήσετε, και θα αποφύγουμε –διαχειριστική ομάδα και σχολιαστές– τα αχρείαστα τζαρτζαρίσματα και το χάσιμο χρόνου που συνεπάγονται.
Οι γνωστές παιδαριωδίες© του παραχαραγμένου διεθνισμού αναρχοτροτσκιστικής κοπής!
Από τη μια καταγγέλλονται (σωστά) οι επαναπροωθήσεις. Από την άλλη καταγγέλλεται και η απόλυτα φυσική συνέπεια της ύπαρξης συνόρων! Δηλαδή, το να προσπαθεί κάθε κράτος να θέσει κατ’ αρχήν υπό τον έλεγχό του κάθε άτομο που μπαίνει στην επικράτειά του αντικανονικά, ώστε στη συνέχεια να ακολουθηθούν όλες οι προβλεπόμενες νόμιμες διαδικασίες. Τι σημαίνει πρακτικά αυτή η δεύτερη παράλογη καταγγελία σε συνδυασμό με την πρώτη σωστή; Όπως μπορεί να αντιληφθεί οποιοσδήποτε άνθρωπος διαθέτει (και τη χρησιμοποιεί!) στοιχειώδη λογική, αυτό σημαίνει στην πράξη και επί τής ουσίας κατάργηση των ελληνικών συνόρων μονομερώς. Και γιατί δεν μας το λένε αυτό στα ίσια οι ‘‘διεθνιστές’’ μας; Γιατί δεν προσθέτουν και την κατάργηση των συνόρων τής Ελλάδας στους στόχους και στα αιτήματα που θέτουν και διατυπώνουν; Γιατί ξέρουν κι οι ίδιοι ότι μία τέτοια θέση μόνο τρανταχτά γέλια (στην καλύτερη περίπτωση) μπορεί να προκαλέσει. Παρ’ όλα αυτά επιμένουν, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να ψέλνουν μονότονα τα ‘‘διεθνιστικά’’ τροπάριά τους. Τα οποία θα ήταν αστεία, αν δεν αποτελούσαν βούτυρο στο ψωμί τού ακροδεξιού εθνικισμού, αποτέλεσμα δηλαδή εντελώς τελείως αντίθετο από αυτό που επιδιώκουν.
Δυστυχώς για την Παντιέρα και τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί, ο οποίος, κατά τεκμήριο, διαθέτει ανθρώπους με πιο ανεπτυγμένη πολιτική σκέψη, η προσφορά εκ μέρους της βήματος σε τέτοιες απόψεις χωρίς την παραμικρή τήρηση των αναγκαίων και επιβεβλημένων αποστάσεων ασφαλείας, ισοδυναμεί, πάλι εντελώς τελείως αντίθετα από προθέσεις, με την προσφορά του μαχαιριού για να αλειφθεί αυτό το βούτυρο…
© Χαρακτηρισμός τού Β. Ι. Λένιν, σύμφωνα τουλάχιστον με τους μεταφραστές τών Απάντων του, στην έκδοση της Σύγχρονης Εποχής.
EΙΣΑΓΩΓΙΚΌ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:
Για υποψιασμένους, αλλά και ανυποψίαστους που ψυχανεμίζονται ότι είναι καιρός να αρχίσουν να υποψιάζονται σχετικά με το Εθνικό Ζήτημα. Αποσπάσματα από διάλεξη που έδωσε στο Institute of Education ο Eric Hobsbawm το 1996 με θέμα «Η πολιτική των Ταυτοτήτων και η Αριστερά». Πρωτοδημοσιεύτηκε σε δύο μέρη στον ιστότοπο praxisreview.gr σε μετάφραση Γιάννη Παπαδημητρακόπουλου* (Α’ Μέρος – Β’ Μέρος). Ολόκληρη τη διάλεξη –και σε πιο ευανάγνωστη μορφή– μπορείτε να τη διαβάσετε στη διεύθυνση:
https://theradicalmarxismproject.wordpress.com/2018/02/18/eric-hobsbawm-%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%84%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9/
* Η απόδοση του αποσπάσματος από το Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος στη σημείωση # 8 δική μου (όπως και οι εμφάσεις στο κείμενο).
ΥΓ Ας έκοψε τον παραπάνω επί τής διαδικασίας διάλογο η Διεύθυνση της Παντιέρας, κόβοντας και το δικό μου απαντητικό σχόλιο στις δικές της αιτιάσεις (να μια ιδέα που δεν μπόρεσε να σκεφτεί ο Σοπενχάουερ, για να τη συμπεριλάβει στο βιβλίο του «Η τέχνη τού να έχεις πάντα δίκιο»!). Εγώ, που δεν κρατάω κακία, όπως ξέρει ήδη ο ένας, ;-) της κάνω χρήσιμα δωράκια… ;-) :-) Αν θέλει να αξιοποιήσει το συγκεκριμένο ακόμα περισσότερο, ας σκεφτεί την περίπτωση να αναδημοσιεύσει σε μια από τις πρώτες σελίδες ολόκληρη τη διάλεξη του Hobsbawm.
**************************************************
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ
[…]
Άρα τι σχέση έχει η πολιτική των ταυτοτήτων με την Αριστερά; Επιτρέψτε μου να δηλώσω κατηγορηματικά αυτό που δεν χρειάζεται να επαναλάβω. Το πολιτικό πρόταγμα της Αριστεράς είναι οικουμενικό: Είναι για όλους τους ανθρώπους. Με όποιον τρόπο κι αν ερμηνεύουμε τις λέξεις, δεν είναι ελευθερία μόνο για μετόχους ή για τους μαύρους, αλλά για όλους. Δεν είναι ισότητα για όλα τα μέλη του «Garrick Club» ή για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά για όλους. Δεν είναι αδελφότητα μόνο για τους «Old Εtonians» ή τους ομοφυλόφιλους, αλλά για όλους. Και η πολιτική των ταυτοτήτων δεν είναι ουσιαστικά για όλους, αλλά μόνο για μέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας. Αυτό είναι απολύτως εμφανές στην περίπτωση εθνικών ή εθνικιστικών κινημάτων. Ο σιωνιστικός εβραϊκός εθνικισμός, ανεξαρτήτως από το αν τον συμπαθούμε ή όχι, είναι αποκλειστικά για τους Εβραίους, και ξεχάστε –ή κάψτε– όλα τα υπόλοιπα. Όλοι εθνικισμοί είναι. Ο εθνικιστικός ισχυρισμός ότι αφορά στο το δικαίωμα του καθενός σε αυτοδιάθεση είναι ψευδής.
Γι’ αυτό η Αριστερά δεν μπορεί να βασιστεί στην πολιτική των ταυτοτήτων. Έχει μία ευρύτερη ατζέντα. Για την Αριστερά, η Ιρλανδία ήταν ιστορικά, ένα, αλλά μόνο ένα από τα πολλά εκμεταλλευόμενα, καταπιεσμένα και στοχοποιημένα σύνολα ανθρώπων για τα οποία πολέμησε. Για τον εθνικισμό του IRA, η Αριστερά ήταν και είναι μόνο ένας πιθανός σύμμαχος στον αγώνα για τους στόχους του σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Σε άλλες [καταστάσεις] ήταν έτοιμος να καλέσει για υποστήριξη τον Χίτλερ, όπως έκαναν μερικοί από τους ηγέτες του κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Το ίδιο ισχύει για κάθε ομάδα (εθνική ή άλλη) που καθιστά την πολιτική ταυτότητας ως θεμέλιο.
Τώρα, «ευρύτερη ατζέντα» της Αριστεράς, φυσικά, σημαίνει να υποστηρίζει πολλές ομάδες ταυτοτήτων, τουλάχιστον κάποιες φορές, και αυτές με τη σειρά τους να στρέφονται προς την Αριστερά. Πράγματι, μερικές από αυτές τις συμμαχίες είναι τόσο παλιές και τόσο στενές ώστε η Αριστερά εκπλήσσεται όταν τελειώνουν, όπως ακριβώς οι άνθρωποι εκπλήσσονται όταν οι γάμοι διαλύονται μετά από μια ζωή. Στις ΗΠΑ φαίνεται να είναι σχεδόν ενάντια στη φύση το ότι οι «εθνοτικοί» –δηλαδή οι ομάδες των φτωχών μεταναστών και των απογόνων τους– δεν ψηφίζουν πλέον σχεδόν αυτόματα το Δημοκρατικό Κόμμα [Democratic Party]. Φαίνεται σχεδόν απίστευτο ότι ένας μαύρος Αμερικανός θα μπορούσε ακόμη και να σκεφτεί να βάλει υποψηφιότητα για την Προεδρία των ΗΠΑ ως Ρεπουμπλικάνος (Έχω στο μυαλό μου τον Colin Powell). Ωστόσο, το κοινό συμφέρον των Ιρλανδών, Ιταλών, Εβραίων και Μαύρων Αμερικανών στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν προέρχεται από τις ιδιαίτερες εθνότητες τους, παρόλο που οι ρεαλιστές πολιτικοί έδωσαν το σεβασμό τους σε αυτές. Αυτό που πραγματικά τους ενώνει ήταν η «δίψα» για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη και ένα πολιτικό πρόγραμμα που πίστευαν ότι ήταν ικανό να υποστηρίξει και τα δύο.
Το κοινό συμφέρον
Αλλά αυτό ακριβώς είναι που τόσο πολλοί στην Αριστερά έχουν ξεχάσει, καθώς καταδύονται στα βαθιά νερά της πολιτικής των ταυτοτήτων. Από τη δεκαετία του 1970 υπάρχει μια τάση –μια αυξανόμενη τάση– να βλέπουμε την Αριστερά ουσιαστικά ως συνασπισμό μειονοτικών ομάδων και συμφερόντων: της φυλής, του φύλου, των σεξουαλικών ή άλλων πολιτισμικών προτιμήσεων και τρόπου ζωής· ακόμη και οι οικονομικές μειονότητες όπως η παλιά βιομηχανική εργατική τάξη έτσι έχουν γίνει πλέον. Αυτό είναι αρκετά κατανοητό, αλλά είναι επικίνδυνο, κυρίως επειδή το να κερδίζεις την πλειοψηφία δεν είναι το ίδιο με το να συνασπίζεις τις μειονότητες. Πρώτα απ’ όλα, επιτρέψτε μου να επαναλάβω: οι ομάδες ταυτοτήτων είναι για τον εαυτό τους, για τον εαυτό τους και για κανέναν άλλον. Ένας συνασπισμός τέτοιων ομάδων που δεν συσπειρώνεται με βάση ένα κοινό σύνολο στόχων ή αξιών, έχει μόνο μια «ad hoc» ενότητα, όπως τα κράτη προσωρινά συμμάχησαν στον πόλεμο εναντίον ενός κοινού εχθρού. Διαλύονται όταν δεν είναι πλέον συσπειρωμένοι μαζί. Σε κάθε περίπτωση, ως ομάδες ταυτότητας, δεν είναι αφοσιωμένες στην Αριστερά σαν τέτοιες, αλλά συμμαχούν με όποιους μπορούν, μόνο για να υποστηρίξουν τους δικούς τους στόχους τους. Έχουμε στο μυαλό μας τη χειραφέτηση των γυναικών ως έναν αγώνα που συνδέθηκε στενά με την Αριστερά, από τις αρχές του σοσιαλισμού ακόμα και πριν από τους Μαρξ και Ένγκελς. Και όμως, ιστορικά, το βρετανικό φεμινιστικό κίνημα πριν από το 1914 ήταν ένα κίνημα και των τριών κομμάτων, και όπως γνωρίζουμε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός ήταν στην πραγματικότητα Συντηρητική.[7]
Δεύτερον ανεξάρτητα από τη ρητορική τους, τα κινήματα και οι οργανώσεις της πολιτικής των ταυτοτήτων κινητοποιούν μόνο τις μειονότητες, τουλάχιστον προτού αποκτήσουν τη δύναμη του καταναγκασμού και του νόμου. Το εθνικό συναίσθημα μπορεί να είναι καθολικό αλλά, απ’ όσο γνωρίζω, κανένα αποσχιστικό εθνικιστικό κόμμα στα δημοκρατικά κράτη δεν έχει πάρει μέχρι στιγμής τις ψήφους της πλειοψηφίας της εκλογικής του περιφέρειας (αν και οι Κεμπεκιώτες το προηγούμενο φθινόπωρο έφτασαν κοντά –αλλά τότε οι εθνικιστές τους ήταν προσεκτικοί ώστε να μην απαιτούν στην πραγματικότητα με μεγάλες διακηρύξεις την πλήρη απόσχιση.) Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν μπορεί ή δεν θα γίνει, ίσως, κάτι τέτοιο –λέω μόνο ότι ο ασφαλέστερος, μέχρι στιγμής, τρόπος να αποκτηθεί εθνική ανεξαρτησία από την απόσχιση είναι να μην ζητείται από τους πληθυσμούς να ψηφίσουν γι’ αυτήν μέχρι να κατακτηθεί πρώτα με άλλα μέσα.
Αυτό, παρεμπιπτόντως, δημιουργεί δύο ρεαλιστικούς λόγους να είναι κάποιος ενάντια στην πολιτική των ταυτοτήτων. Χωρίς έναν τέτοιο εξωτερικό καταναγκασμό ή πίεση, κάτω από φυσιολογικές συνθήκες δεν κινητοποιεί σχεδόν τίποτα περισσότερο από μία μειοψηφία – ακόμα και από την ίδια την ομάδα-στόχο. Ως εκ τούτου, οι προσπάθειες σχηματισμού ξεχωριστών πολιτικών κομμάτων γυναικών δεν ήταν πολύ αποτελεσματικοί τρόποι κινητοποίησης της γυναικείας ψήφου. Ο άλλος λόγος είναι ότι αναγκάζοντας τους ανθρώπους να περιχαρακώνονται σε μία, και μόνο μία ταυτότητα, τους διασπά, χωρίζοντας τον έναν από τον άλλο. Άρα απομονώνει αυτές τις μειονότητες.
Συνεπώς, το να παραδοθεί ένα γενικό κίνημα στις συγκεκριμένες απαιτήσεις των μειονοτικών ομάδων πίεσης, οι οποίες [μειονοτικές ομάδες] πολλές φορές δεν είναι καν από αυτούς που το αποτελούν, είναι σα να ψάχνεις για μπελάδες. Αυτό είναι πολύ πιο εμφανές στις ΗΠΑ, όπου η αντίδραση κατά των θετικών διακρίσεων υπέρ συγκεκριμένων μειονοτήτων και οι υπερβολές της πολυπολιτισμικότητας είναι πλέον πολύ ισχυρές. Όμως το πρόβλημα υφίσταται και εδώ [Στην Μ. Βρετανία].
Σήμερα τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά είναι «φορτωμένες» με πολιτικές ταυτοτήτων. Δυστυχώς, ο κίνδυνος της αποσύνθεσης σε μια καθαρή συμμαχία των μειονοτήτων είναι ασυνήθιστα μεγάλος στην Αριστερά επειδή η παρακμή των μεγάλων καθολικών συνθημάτων του Διαφωτισμού, που ήταν ουσιαστικά συνθήματα της Αριστεράς, την αφήνει χωρίς κάποιο προφανή τρόπο διαμόρφωσης ενός κοινού ενδιαφέροντος πέρα από τα όρια του μερικού. Το μόνο από τα επονομαζόμενα «Νέα κοινωνικά κινήματα» που διαπερνά όλα αυτά τα όρια, είναι εκείνο των οικολόγων. Αλλά, δυστυχώς η πολιτική του απεύθυνση είναι περιορισμένη και το πιθανότερο είναι να παραμείνει έτσι.
Ωστόσο, υπάρχει μια μορφή πολιτικής ταυτότητας, η οποία είναι πραγματικά καθολική, στο βαθμό που βασίζεται σε κοινή απεύθυνση, τουλάχιστον εντός των ορίων ενός μόνο κράτους: Ο εθνικισμός των πολιτών. Εξετάζοντάς τον από την πλευρά της παγκόσμιας προοπτικής, αυτό μπορεί να είναι το αντίθετο σε μια παγκόσμια απεύθυνση, αλλά θεωρούμενος από την πλευρά του εθνικού κράτους, το οποίο είναι ο τόπος στον οποίο οι περισσότεροι από μας ζουν και είναι πιθανό να συνεχίσουν να ζουν, παρέχει μια κοινή ταυτότητα, ή κατά τη φράση του Benedict Anderson, μια «φαντασιακή κοινότητα», όχι λιγότερο πραγματική για να τη φανταστεί κανείς. Η Δεξιά, ειδικά μια κυβερνώσα Δεξιά, πάντα διεκδικούσε το μονοπώλιο αυτό, και ισχυριζόταν ότι μπορεί ακόμα να το διαχειριστεί. Ακόμα και ο Θατσερισμός, ο νεκροθάφτης του «μονοεθνικού Συντηρητισμού» [One-Nation Toryism], το έκανε. Ακόμα και ο σκιώδης και ετοιμοθάνατος διάδοχός του, η κυβέρνηση του J. Major, ελπίζει να αποφύγει την εκλογική ήττα, καταδικάζοντας τους αντιπάλους του ως μη πατριωτικούς.
Γιατί λοιπόν ήταν τόσο δύσκολο για την Αριστερά, πόσο μάλλον για την Αριστερά στις αγγλόφωνες χώρες, να δει τον εαυτό της ως εκπρόσωπο ολόκληρου του έθνους; (Φυσικά, αναφέρομαι στο έθνος ως κοινότητα όλων των ανθρώπων σε μια χώρα, όχι ως εθνική οντότητα.) Γιατί βρίσκει [η Αριστερά] τόσο δύσκολο ακόμη και το να το δοκιμάσει; Σε τελική ανάλυση, η ευρωπαϊκή Αριστερά ξεκίνησε όταν μία τάξη ή μια ταξική συμμαχία, η Τρίτη τάξη στη Γαλλική σύγκληση των Γενικών Τάξεων του 1789, αποφάσισε να αυτοανακηρυχθεί «έθνος» σε αντίθεση με τη μειονότητα της άρχουσας τάξης, δημιουργώντας έτσι την ίδια την έννοια του πολιτικού «έθνους». Εξάλλου, ακόμη και ο Μαρξ οραματιζόταν μια τέτοια μεταμόρφωση στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο.[8] Πραγματικά, θα μπορούσε κάποιος να προχωρήσει περισσότερο. Ο Todd Gitlin, ένας από τους καλύτερους παρατηρητές της Αμερικανικής Αριστεράς, το έθεσε πολύ παραστατικά στο νέο του βιβλίο, «The Twilight of Common Dreams»: «Αλήθεια, τί είναι η Αριστερά, αν δεν είναι, η φωνή όλων των ανθρώπων;…Αν δεν υπάρχουν άνθρωποι, αλλά μόνο λαοί, δεν υπάρχει Αριστερά».[9]
…………………………………………..
[7] Jihang Park, «The British Suffrage Activists of 1913», Past & Present, no. 120, August 1988, pp. 156–7.
[8] «Αφού, όμως, το προλεταριάτο πρέπει πρώτα απ’ όλα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη*, να αποτελέσει εκείνο το έθνος, είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και όχι με την έννοια που δίνουν στη λέξη οι αστοί.», Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος, 1848, δεύτερο μέρος.
* Η αρχική (γερμανική) έκδοση αναφέρει «εθνική τάξη». Η αγγλική μετάφραση του 1888 κάνει λόγο για «ηγέτιδα τάξη τού έθνους».
[9] Todd Gitlin, «The Twilight of Common Dreams», New York 1995, p. 165.
ΜΕΣΑ Ή ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ; ΜΕΣΑΕΞΩ!
Την Κυριακή που μας πέρασε έγινε στην Ορεστιάδα συλλαλητήριο συμπαράστασης στους δυο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. Όπως έχει καταλήξει να είναι ‘‘φυσικό’’, μετά την απόσυρση τα τελευταία χρόνια πολλών μερίδων τής ελληνικής Αριστεράς από κάθε ζήτημα που μπορεί έστω και αμυδρά να συσχετιστεί με την εθνική διάσταση του Πολιτικού, την πρωτοβουλία γι’ αυτό το συλλαλητήριο την είχαν κύκλοι που προσεγγίζουν (ειλικρινώς ή προσχηματικά) τα πολιτικά πράγματα μόνο από εθνική σκοπιά.
Το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από την Αντιπολεμική Διεθνιστική Κίνηση/Δίκτυο Σπάρτακος που έσπευσε με δημοσίευμα να καταγγείλει το συλλαλητήριο από τον τίτλο κιόλας («Το Συλλαλητήριο στην Ορεστιάδα για τους συλληφθέντες στρατιωτικούς βρωμάει ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, εγκυμονεί κινδύνους από τους φασίστες!»). Μέχρι εδώ όλα καλά. Τα ‘‘περίεργα’’ αρχίζουν όταν διαβάζοντας κάποιος το περί ου ο λόγος δημοσίευμα φτάσει στο σημείο όπου γράφεται:
(http://diktiospartakos.blogspot.gr/2018/03/blog-post_97.html)
Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο όπου κάθε άνθρωπος με απλή αίσθηση στοιχειώδους λογικής δεν μπορεί παρά να σκεφτεί:
Όποιος δεν θέλει «να επιτρέψ[ει] σε λιγοστούς άθλιους, μέλη της γνωστής δολοφονικής Ναζιστικής συμμορίας να καπηλευτούν το ενδιαφέρον και την αγωνία για την τύχη των δύο στρατιωτικών, να αμαυρώσουν την κινητοποίηση με τα εμετικά τους συνθήματα και τις χυδαίες πράξεις», δίνει το «παρών». Δεν φεύγει από το εθνικό γήπεδο για να χάσει το παιχνίδι άνευ αγώνος προς όφελος αυτών ακριβώς τών «λιγοστ[ών] άθλι[ων], μ[ελών] της γνωστής δολοφονικής Ναζιστικής συμμορίας»!!!
Ψιλά και ‘‘εθνικιστικά’’ γράμματα όλα αυτά για τα παιδιά τού Σπάρτακου, που αδυνατούν να αντιληφθούν (αν και φτάνουν πολύ κοντά στη βρύση) ότι η διεκδίκηση της εθνικής ηγεμονίας (ο Μαρξ το έλεγε αυτό ανύψωση της εργατικής τάξης «σε ηγέτιδα τάξη τού έθνους») καθίσταται –παρά τις προθέσεις τους περί τού αντιθέτου– αδύνατη, αν επιχειρείται να πραγματωθεί μέσω τής καθολικής …απόσυρσης από το εθνικό πεδίο τής ταξικής πάλης. Και γιατί αδυνατούν να το αντιληφθούν; Διότι, βλέπετε, αυτοί είναι «ultra διεθνιστές», όχι γιαλαντζί ή/και σοσιαλσωβινιστές σαν το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ!
ΥΓ Δεν είναι να απορεί κανείς που μια τέτοια αντίφαση, η οποία θα έβγαζε ακόμα και το μάτι τού Κύκλωπα, αν δεν το είχε βγάλει ο Οδυσσέας, γίνεται εύκολα αντιληπτή από οποιονδήποτε άνθρωπο διατηρεί επαφή με τη στοιχειώδη λογική, όπως έγραψα παραπάνω. Εκείνο που προκαλεί πολλές απορίες είναι το άλλο:
Πώς και περνάνε στο ντούκου τέτοιου τύπου αντιφάσεις από τα τμήματα εκείνα τής ελληνικής Αριστεράς που σπεύδουν συχνά-πυκνά να προσυπογράφουν μέσω αναδημοσίευσης (καλή ώρα!) ακόμα και τις άνω τελείες τών ανακοινώσεων της ΑΔΚ/Δικτύου Σπάρτακος; Και πώς δεν βάζουν σε σκέψεις τους ανθρώπους που πυκνώνουν τις τάξεις αυτών των συνοδοιπόρων/αλληλέγγυων τμημάτων ότι κάτι σχετικά με το Εθνικό Ζήτημα δεν πάει καλά στο Βασίλειο της Αριστεράς;
http://ellinikoforoum.blogspot.gr/2018/03/blog-post_12.html?m=1
ο Λαφαζάνης πάντως δεν αφήνει μάζωξη που να μην ψαρεύει…
Φίλε Θεόδωρε Σαμιωτάκη,
Αυτό τώρα τι είναι; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο στην κριτική που κάνεις στον Λαφαζάνη, αυτό εμένα μού θυμίζει το “κι εσείς γιατί καταπιέζετε τους μαύρους;”. Όχι φίλε μου. Δεν πάει έτσι. Είναι παλιοί αριστεροί συνδικαλισμοί όλα αυτά και πρέπει να τα αφήσουμε εκεί που ανήκουν: στο παρελθόν.
Το σχόλιό μου είναι πολύ συγκεκριμένο:
Τα παιδιά τού Σπάρτακου έγραψαν:
Κι εγώ, συμφωνώντας, σχολίασα:
Ας συζητήσουμε πρώτα αυτό το ‘‘ζητηματάκι’’ και μετά μπορούμε να λύσουμε και το πρόβλημα της καταπίεσης των μαύρων!
Λοιπόν, είμαι όλος αυτιά!
Τα λέμε
Καμμία σχέση λεφτ με αυτο που νομίζεις Αυτό που υποστηρίζω είναι οτι η Ανταρσυα σωστή ή λάθος έχει γραμμή ενώ η ΛΑΕ έχει πολυγλωσσία όπως κ ο παλιος συριζα κ το μόνο που την ενδιαφερει είναι το 3%.Στην Λαε υπάρχει το δηκκι που συνεργαζεται κινηματικα κ με το Επαμ.Ο Λαφαζανης που θελει κ Ανταρσυα κ χριστιανικη δημοκρατια κ τραβιεται με την πιο δεξια διασπαση του επαμ οπως ειδες απο το λινκ.Με τι πλαισιο όλοι αυτοί.Μονο με το “παμε να αθροίσουμε κουκιά”.Επειτα στην Λαε υπαρχουν κ οι πουροι αντικαπιταλιστες της Δεα με κοσμοπολιτικες θεσεις ( κ φιλονατοικες για το συριακο).Καποιο παραγοντες στυλ βαλαβανη που ειναι κ ψιλοευρωπαιστες.Τελος υπαρχει κ η Αραν που μεσω Σωτηρη (αρθρο δογματικες θεσεις για το εθνος δημοσιευτηκε κ εδω) λέει αναμεσα στις γραμμές οτι παπαλα πια το “Εξω απο την ΕΕ” .Πρωτα η Λαε να βρει τι πιστευει κ μετα κανει προτάσεις.
Φίλε Θεόδωρε Σαμιωτάκη,
Βλέπω ότι δεν γίνομαι κατανοητός. Και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Νομίζω ότι στο σχόλιο που άφησα για σένα ήμουν αρκούντως σαφής. Εν πάση περιπτώσει, θα κάνω άλλη μια απόπειρα.
Κοίταξε, εκείνο που με έκανε να αφήσω το αρχικό σχόλιο («Μέσα ή έξω από το έθνος; Μεσαέξω!») ήταν η καραμπινάτη αντίφαση του να λες από τη μια ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τους φασίστες να λερώσουν με τα εμετικά συνθήματά τους ένα συλλαλητήριο συμπαράστασης κι από την άλλη να λες «ούτε στα δέκα χιλιόμετρα μην πλησιάσετε την πλατεία Ορεστιάδας, βρωμάει εθνικισμό»! Πιάστηκα δε από αυτή την αντίφαση για να πω ακόμα μια φορά τον καημό μου. Την άποψη δηλαδή που διατηρώ τα τελευταία χρόνια ότι η Αριστερά ως προς το χειρισμό τού Εθνικού Ζητήματος έχει μπερδέψει σε μεγάλο βαθμό τα μπούτια της και τα έχει κάνει μούσκεμα, βάζοντας κι αυτή το χεράκι της στο φούσκωμα των πανιών τού φασισμού, χωρίς να το θέλει και χωρίς να το καταλαβαίνει.
Ε, φίλε Θεόδωρε, όταν κάποιος έχει έναν καημό, γι’ αυτόν θέλει να συζητήσει πρώτα, τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις; Δεν έχω καμιά αντίρρηση να σχολιάσουμε και τα δικά σου. Δεν είναι όμως αυτά που με καίνε στην προκείμενη περίπτωση.
Τα λέμε