Μιχάλης Ρίζος, γιατρός εντατικολόγος, πρόεδρος σωματείου εργαζομένων στο Αττικό Νοσοκομείο, μέλος του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή στην Υγεία
Η συζήτηση για τα εμβόλια και την αναγκαιότητά τους, και γενικά και ειδικά απέναντι στην πανδημία Covid 19, συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Σε αυτό το μικρό σημείωμα δεν θα αναφερθούμε στην υγειονομική αξία του μαζικού εμβολιασμού στις λοιμώδεις, δυνητικά θανατηφόρους, μεταδοτικές νόσους κάτι που ομολογουμένως έχει καταγραφεί ως ιστορική κατάκτηση στην παγκόσμια ιατρική, ούτε στην καταφανή ως τώρα προστασία των εμβολιασμένων από τη βαριά εξέλιξη της λοίμωξης Covid 19.
Θα σταθούμε στο θέμα της «υποχρεωτικότητας» του εμβολιασμού και των περιορισμών στην «ελεύθερη βούληση» του ατόμου που υποτίθεται ότι αυτή συνεπάγεται.
- Η «καθολικότητα», ιδιαίτερα σε ένα υγειονομικό μέτρο που αφορά τη δημόσια υγιεινή δηλαδή το σύνολο ενός πληθυσμού σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, είναι γενικά σωστή. Στον καπιταλισμό όμως, όπου κυριαρχούν και διευρύνονται οι κοινωνικές και ταξικές ανισότητες, αυτή η αρχή ποτέ σχεδόν δεν εφαρμόζεται. Στην αρρώστια και στην υγειονομική προφύλαξη όλοι είναι «ίσοι», κάποιοι όμως είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής δημιουργεί χωριστά «ατομικά συμφέροντα», καθιερώνει το πρότυπο του ατομικού πλουτισμού, επικράτησης, ανέλιξης, ανταγωνισμού. Μεγάλα τμήματα εργαζομένων και φτωχολογιάς αποκλείονται ή δυσκολεύονται στην πρόσβαση σε πλήρη και δωρεάν περίθαλψη, φάρμακα, εμβόλια, μέτρα και συνθήκες προληπτικής υγιεινής, ζουν σε υποβαθμισμένες περιβαλλοντικές και οικιστικές συνθήκες, αναγκάζονται να δουλεύουν με άθλιους εργασιακούς όρους. Τα παραδείγματα του τυφλού lockdown, της υποβάθμισης του ΕΣΥ, της σαρδελοποίησης στους χώρους δουλειάς και τα ΜΜΜ, της στέρησης ελεύθερου χώρου και χρόνου στην ε.τ στην κορύφωση της πανδημίας, είναι χαρακτηριστικά και τρανταχτά.
- Η απαίτηση καθολικότητας σημαίνει όμως και υποχρεωτικότητα; Προφανώς όχι. Το μαχόμενο υγειονομικό κίνημα απαιτεί πρόγραμμα μαζικού και δωρεάν εμβολιασμού, με όλα τα διαθέσιμα εμβόλια, τις αναγκαίες προσλήψεις στις εμβολιαστικές δομές και την ασφάλεια στη μεταφορά και διατήρηση τους. Εξαντλητική ενημέρωση, απαντήσεις στα υπαρκτά ερωτήματα και εκστρατεία, με βάση τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και όχι την κυβερνητική, τηλεοπτική προπαγάνδα της «πανάκειας» και της «Ελευθερίας». Η ελευθερία δεν έρχεται με την υγειονομική δικτατορία και το αστυνομικό κράτος. Δεν έρχεται όμως και με την «ελευθερία της αγοράς» ή του ατόμου γενικώς. Η απαίτηση ίσης, δωρεάν και καθολικής υγειονομικής (και εμβολιαστικής) κάλυψης, διαμορφώνει ένα πλαίσιο συλλογικού αγώνα. Η περί «υποχρεωτικότητας» συζήτηση, μαζί και αυτή περί «προνομίων», αποτελεί στην ουσία προσπάθεια αποφυγής της καθολικότητας, των κυβερνητικών και κρατικών ευθυνών για την έλλειψή της. «Αντιγυρίζει» την υποχρέωση και την ευθύνη ατομικά προς τους πολίτες, συνδυάζοντας τη γλώσσα της υποκρισίας, της απειλής ή/και της εξαγοράς με τα δήθεν “προνόμια”.
- Το θέμα της «υποχρεωτικότητας», η υποστήριξη της ή η εναντίωση σε αυτήν, ανοίγει και από τα πάνω και από τα κάτω. Και από τους νεοφιλελεύθερους και από τους ελευθεριακούς. Από συντηρητικούς και προοδευτικούς κύκλους. Το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά γίνεται η συγκεκριμένη αντιπαράθεση: Για το αστικό κράτος και την κυβέρνηση ο εμβολιασμός είναι θέμα «ατομικής ευθύνης». Όπως και όλη η αντιμετώπιση της πανδημίας. Ο ανεμβολίαστος καθίσταται αυτομάτως δημόσιος κίνδυνος και «τιμωρείται» με διάφορα penalties ενώ ο «υπεύθυνος» εμβολιασμένος κερδίζει bonus, μόρια και προνόμια. Τι κι αν και οι δύο γίνονται θύματα μιας ανεύθυνης ενημέρωσης από τα media των μεγιστάνων, τον ανορθολογισμό της θρησκοληψίας και των θεωριών συνωμοσίας του ακροδεξιού εσμού, αντικείμενα εκβιασμού για εμβολιαστικές προτιμήσεις με βάση τους ανταγωνισμούς των πολυεθνικών εταιρειών και τις ειδικές πριμοδοτήσεις των «ειδικών» και όχι τις, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστες παρενέργειες τους. Για τους ελευθεριακούς, η μάχη απέναντι στην υποχρεωτικότητα γίνεται επίσης από τη σκοπιά του ατόμου (που γίνεται δέκτης της βιοεξουσίας), από τη σκοπιά της αυτοδιάθεσης του σώματος, της ατομικής επιλογής, του ατομικού δικαιώματος και αυτοπροσδιορισμού.
- Η δική μας απάντηση είναι από τη σκοπιά της κοινωνικής ευθύνης και υποχρέωσης. Της συλλογικής, ταξικής διεκδίκησης απέναντι στην κοινωνία, την οικονομία και τις αξίες των αστών. Στην περίπτωση του μαζικού εμβολιασμού απέναντι σε ένα επικίνδυνο, μεταδοτικό, λοιμώδες νόσημα απαιτείται κοινωνική συνειδητοποίηση και ενεργοποίηση, διότι «ο λαός σώζει το λαό». Το λαϊκό ένστικτο και η ωριμότητα του εργατόκοσμου ξέρει να εφαρμόζει συνειδητή πειθαρχία και να ξεχωρίζει το κοινωνικά αναγκαίο από το καπιταλιστικά ιδιοτελές στο ζήτημα του μαζικού εμβολιασμού. Η απάντηση σε μια πανδημία δεν είναι ατομική υπόθεση ούτε υποτάσσεται στο δίπολο αστική ελευθερία – κρατικός ολοκληρωτισμός.
- Στην κοινωνία δεν υπάρχουμε ως «άτομα», υπάρχουμε μέσα σε τάξεις με συγκεκριμένα αντιθετικά και ενοποιητικά στοιχεία. Τα ατομικά δικαιώματα εδράζονται, ορίζονται και περιορίζονται εντός συγκεκριμένων κοινωνικοικονομικών σχέσεων. Είναι απαίτηση και διεκδίκηση όλες οι επιστημονικές κατακτήσεις να είναι προσβάσιμες από την εργατική τάξη, τη φτωχολογιά, τους πρόσφυγες (κάτι αδύνατο στον καπιταλισμό). Η ιδεολογία της «ατομικής προσέγγισης» σε μια θεραπεία στο όνομα της δήθεν «ελεύθερης επιλογής» μπορεί να μας οδηγήσει σε επικίνδυνους δρόμους. «Όλα για όλους», όταν το έχουν ανάγκη. Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα μας. Ειδικά σε ένα μεταδοτικό νόσημα είναι προφανές ότι πρέπει συλλογικά και όχι ατομικά να σταθούμε. Όταν η κυβέρνηση και η αστική πολιτική σε στοιβάζει στους κλειστούς εργασιακούς χώρους υπερμετάδοσης μιας λοίμωξης ή μιας σχολικής τάξης με πολυάριθμους μαθητές ή σε ΜΜΜ, δεν σου εξασφαλίζει μέσα προστασίας κλπ, θυσιάζει την κοινωνική πολιτική, αναδεικνύοντας την «ατομική ευθύνη». Αν μπορείς σου λέει, και έχεις τα μέσα, να σώσεις τον εαυτό σου, κάνε το, η κυβέρνηση αυτά σου προσφέρει. Θα υποταχθούμε σε αυτό; Κάπως έτσι πρέπει να δούμε και την υποχρεωτικότητα ή όχι ενός εμβολιασμού. Το ζητούμενο δεν είναι η ατομική σύσταση του αστικού κράτους, του ίδιου που καταλόγιζε ατομική ευθύνη για την πανδημία. Εμείς προτάσσουμε την αναγκαιότητα του μαζικού, καθολικού εμβολιασμού, πρωτίστως στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες ή ομάδες ευπαθών, ως πλευρά, όχι μοναδική αλλά σημαντική, προβολής του κοινωνικό αιτήματος για την καθολικότητα στην υγειονομική προστασία. Πάντα με πειθώ και διάλογο, όχι με υγειονομική δικτατορία. Είναι πραγματικό υποκριτικό, τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες της για τα χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού σε συμπολίτες μας άνω των 65 ετών, να επιδίδεται σε απειλές και καταλογισμό ευθυνών στη νεολαία, όπου δεν υπάρχει η ίδια ανάγκη για επίσπευση εμβολιασμού με βάση τις προσωρινές άδειες για τα εμβόλια.
- Παρά την επείγουσα ανάγκη και σημασία που έχει ο εμβολιασμός, ειδικά για τις ευπαθείς κατηγορίες, θα πρέπει να είναι καθαρό πως ούτε ένα (έστω απόλυτα ασφαλές) εμβόλιο ούτε το καλύτερο φάρμακο, μπορούν να αντικαταστήσουν την ολιστική προσέγγιση για την υγεία και την ανάγκη για πρόληψη, διάγνωση και περίθαλψη μέσα από ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι άθροισμα λειτουργιών ή δυσλειτουργιών που απλά αναζητούν το αντίστοιχο άθροισμα φαρμάκων για να «κουμπώσουν» και να πηγαίνουν «όλα τέλεια». Αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο, αξεχώριστο από την ευρύτερη ψυχική και κοινωνική του υπόσταση, στο πλαίσιο της κοινής ζωής, της συμμετοχής στην κοινωνία. Ως εκ τούτου το θέμα της υγείας είναι κοινωνικό ζήτημα και άπτεται της ταξικής και πολιτικής πάλης. Η βελτίωσή της ποτέ δεν ήταν απλά θέματα φαρμάκων, αλλά αποτέλεσμα συνολικών κοινωνικών καταχτήσεων. Μην ξεχνάμε την άνοδο των ψυχικών ασθενειών. Ίσως περισσότερο από όλες, είναι αυτές που μας φανερώνουν ότι το ζήτημα της καλής και με νόημα ζωής δεν είναι αποτέλεσμα ενός φαρμάκου και πως η υγεία τελικά δεν ορίζεται απλά με απουσία ορατής ασθένειας.
- Ο σύγχρονος καπιταλισμός, μέσα στην αντιδραστικότητα του, αποθεώνει το άτομο, όχι για να το βοηθήσει αλλά για να το συντρίψει. Και το κάνει αποκόβοντάς το από το ζωτικό του χώρο, τη συλλογικότητα, την κοινότητα, το σωματείο, την οργάνωση. Με το νόμο Χατζηδάκη η διευθέτηση του χρόνου εργασίας είναι ατομική υπόθεση μεταξύ εργάτη και εργοδότη. Στο κεφάλαιο παραχωρείται όχι το «σώμα που θα εμβολιαστεί», ούτε μόνο η υπεραξία της εργατικής δύναμης αλλά όλο το «είναι» του παραγωγού, ο ελεύθερος χρόνος του, οι σκέψεις, η φαντασία και η δημιουργικότητα του. Οι ατομικές συμβάσεις εργασίας καταργούν τις συλλογικές. Τα ατομικά προσόντα και η αριστεία την ενιαία, καθολική, υποχρεωτική παιδεία, την αντιστοίχιση πτυχίου – δουλειάς. Η ατομική επιλογή γιατρού, νοσοκομείου, θεραπείας την καθολική δημόσια υγεία. Το δικαίωμα του απεργού είναι το ίδιο με το δικαίωμα του απεργοσπάστη. Τι κι αν υπάρχουν συλλογικές αποφάσεις, πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Στο εφιαλτικό νέο τοπίο η δημοκρατία και οι λαϊκές ελευθερίες καταργούνται στο όνομα της πολλαπλών, ξεχωριστών ατομικών ελευθεριών. Και οι κοινωνίες διασπώνται όχι μόνο ταξικά, αλλά και σε κατακερματισμένες ατομικότητες, για είναι αποδοτικότερα εκμεταλλεύσιμες.
Ο Μαρξ υπογράμμιζε ήδη πριν 150 χρόνια: «Στη θέση της παλαιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις της και τις ταξικές αντιθέσεις της μπαίνει μια ένωση, μέσα στην οποία η ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ατόμου είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων. Ενώ η ελευθερία εδώ (στον καπιταλισμό), βρίσκει την πρακτική της εφαρμογή στο δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, γεγονός που κάνει τον κάθε άνθρωπο να βρίσκει στον άλλο άνθρωπο όχι την πραγμάτωσή του αλλά το φραγμό της ελευθερίας του. Στον ελεύθερο ανταγωνισμό δεν απελευθερώνονται τα άτομα, αλλά το κεφάλαιο». «Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφότητα, δικαιώματα και αρχές διακηρυγμένες και γραμμένες με αίμα στις σημαίες των Γάλλων επαναστατών», θα υποστηρίξει o Μαρξ, «δεν είναι τίποτε άλλο από τα δικαιώματα του μέλους της κοινωνίας των ιδιωτών. Κανένα από τα λεγόμενα δικαιώματα του ανθρώπου, συνεπώς, δε φθάνει πέραν από τον εγωιστή άνθρωπο, πέραν από τον άνθρωπο ως μέλος της κοινωνίας των ιδιωτών, δηλαδή πέρα από το άτομο, που είναι αναδιπλωμένο στον εαυτό του, στα όρια των ιδιωτικών συμφερόντων και της ιδιωτικής αυθαιρεσίας του και αποχωρισμένο από την κοινότητα».
Είμαστε με την ελευθερία των «ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών». Αυτό είναι το πιο «υγιές» πλαίσιο για την ολοκληρωμένη αυτό-ανάπτυξη του κοινωνικού ατόμου.
28/6/21
Στο κείμενο του Μιχάλη Ρίζου τεκμηριώνονται ορισμένες σοβαρές πλευρές μιας χρειραφετητικης ταξικά και κοινωνικά αντίληψης, ενώ υποτιμώνται κάποιες άλλες. Αναλυτικά:
Α. Σωστά ο Μιχάλης Ρίζος γράφει ότι οι άνθρωποι δεν είναι κυρίως άτομα, είναι φυσικά πρόσωπα που εντάσσονται σε κοινωνικές τάξεις, ως εκ τούτου όλα τα κοινωνικά κ φυσικά φαινόμενα έχουν ταξικές συνέπειες κ αποτελέσματα: Αλλιώς περνά μια αρρώστια ή επιδημία ο πλούσιος και αλλιώς, πολύ πιο βαριά ο φτωχός. Από αυτό συνάγεται ένα πρώτο συμπέρασμα: τα θετικά επιτεύγματα των επιστημών αγωνιζόμαστε για να γίνονται κτήμα της εργατικής τάξης κ του υπόλοιπου λαού. Άρα, ναι στην δυνατότητα πχ για εμβολιασμό οποίου θέλει με δωρεάν κ όσο γίνεται αξιόπιστο εμβόλιο.
Β. Τι δεν αναφέρει ο Μιχάλης Ρίζος: Πρώτον , η επιστήμη δεν είναι μια και ουδέτερη έννοια: εγγραφει στο εσωτερικό της και από την αρχή, τον σκοπό και τον στόχο της έρευνας και της αναπτυξης της. Πχ κάνω έρευνα για να φτιάξω σύγχρονο ιατρικό μηχάνημα και κάνω έρευνα για να φτιάξω πυρηνικό όπλο, χημικό οπλο κλπ. Προοδευτικός ο σκοπός της επιστήμης στην πρώτη περίπτωση, ολέθριος ο ρόλος της στην δεύτερη περίπτωση.
Η συνειδητοποίηση ΤΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ ανάλογα με τον σκοπό και τον στόχο για τον οποίο αναπτύσσεται η επιστημονική έρευνα όπως και για το ποια συμφέροντα ταξικά κ πολιτικά εκπροσωπεί ο κάθε επιστήμονας, όπως κ η συνειδητοποίηση στην πράξη του απελευθερωτικού μα και του καταστρεπτικού ρόλου της επιστήμης και του επιστήμονα, οδήγησε μεγάλα κομμάτια των λαών να την αποκαθηλώσουν από το ιερό της βάθρο!
Και ανάλογα με το ποιες συνολικά ιδέες κυριαρχούν στα μυαλά, η αποκαθήλωση αυτή να κάνει την μορφή της υλιστικής και διαλεκτικής κριτικής απέναντι στην επιστήμη και τον επιστήμονα, ή να κάνει την μορφή της ακροδεξιάς ψεκας του τσιπακίου στο εμβόλιο ή της επίπεδης γης.
Ξαναλέω, η διάψευση στα μυαλά εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη την γη της αφελούς πίστης για την επιστήμη ως εργαλείο διαρκούς βελτίωσης της ζωής και η συνειδητοποίηση ότι η επιστήμη και ο επιστήμονας μπορουν και παίζουν και καταστροφικό ρόλο (κλιματική καταστροφή , δηλητήρια που τρώμε, πίνουμε, αναπνέουμε, βελτίωση της κυριαρχίας των αρχουσών τάξεων πάνω στην πλεμπα, όπλα μαζικής καταστροφής κλπ),οδήγησε στην από δεξιά και αριστερά αμφισβήτηση του μονοσήμαντα θετικού ρόλου επιστήμης και επιστήμονα. Και αν οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και των κομμουνιστών συνεχίσουν να χαράζουν πολιτική βάσει του ξεπερασμένου και αφελούς διπόλου “επιστήμη vs ψεκας” θα έχουν αποτύχει ξανά. Και θα έχουν συμβάλλει στην περαιτέρω διάχυση του ακροδεξιού απατεωνιστικου λόγου.
Οι ψεύτικες δοξασίες περί Κουφιας γης, τσιπακίου στο εμβόλιο, επίπεδης γης κλπ, είναι το ίδιο επικίνδυνες για πλανήτη και ανθρώπο, με τον επιστημονισμό που στην πράξη αποδέχεται την ενιαία φύση επιστημης και επιστήμονα. Που τσουβαλιαζει την ακροδεξιά απάτη, με την διαλεκτική και υλιστική αμφισβήτηση και απόρριψη της κρατικής και επιχειρηματικής επιστήμης/επιστημονικής έρευνας και του κρατικού/επιχειρηματία επιστήμονα.
Όλα τα παραπάνω ως πεδίο έρευνας δεν υπάρχουν ούτε στο παρόν κείμενο του Μιχάλη ούτε και στα κείμενα γραμμής των πολιτικών δυνάμεων των κομμουνιστών κ ευρύτερα της αριστεράς. Και είναι τρομαχτικό έλλειμα. Διότι η σύγχρονη υλιστική και διαλεκτική σκέψη και πράξη καλείται να τεκμηριώσει τόσο την απόρριψη της ακροδεξιάς αντιεπιστημονικης απάτης, όσο και την απόρριψη του επιστημονισμού και της κρατικής/επιχειρηματικής επιστήμης και επιστήμονα. Και όσο δεν κάνει το δεύτερο, τόσο θα κυριαρχει η κρατική/επιχειρηματική αντίληψη για την επιστήμη κ τον επιστήμονα. Και αντίο απελευθέρωση κομμουνιστική .
Η μοναδική σωστή θέση για τον εμβολιασμό είναι : προαιρετικός μαζικός εμβολιασμός, απόρριψη των προνομίων και των απαγορεύσεων και βάτος στον αγώνα για δωρεάν ποιοτικη δημόσια περίθαλψη με βάρος στην πρωτοβάθμια υγεία.
To κείμενο του Μιχάλη Ρίζου, αναφέρει από την αρχή που θα εστιάσει. Δεν αποτελεί κείμενο ανάλυσης της επιστήμης και της διπλής της φύσης-εξάλλου, είναι γνωστή η θέση του ΝΑΡ. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κάποια παράλειψη, πολύ περισσότερο κάποια υποτίμηση πλευρών, όπως αναφέρεις, απλά εστιάζει κάπου συγκεκριμένα, και το λέει -μάλιστα- εξαρχής. Το γράφω γιατί νομίζω πως παρερμηνεύεις τη θέση τόσο του Μιχάλη όσο και του ΝΑΡ και ίσως δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις (ηθελημένα ή άθελα).
Η μία κατάρα του σύγχρονου κοσμου η οποία ακούει στο όνομα “εγωιστικό άτομο” είναι καλο να γνωρίζουμε, πως αναπτύχθηκε και εξαιτίας της ιστορικής διάψευσης των ελπίδων που απεθεσαν στο κομμουνιστικό κίνημα εκατοντάδες εκατομμύρια λαού σε όλο τον πλσνητη. Δεν είναι μόνο καπιταλιστικό προϊόν το εγωιστικό άτομο, είναι και προϊόν της καπιταλιστικής μετάλλαξης και τελικής κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ. Και της τρομακτικής απογοήτευσης και μηδενισμού που αυτή η εξέλιξη δημιούργησε.
Δηλαδή, η καπιταλιστική εξέλιξη σε κοινωνικό/ιδεολογικό επίπεδο, η χρεοκοπία του κομμουνιστικού κινήματος και η διάψευση των ελπίδων εκατοντάδων εκατομμυρίων λαού σε όλο τον πλανήτη οι οποίες είχαν εναποτεθεί στην επιστήμη , όλα μαζί εξηγούν τον μηδενισμό, τον αγνωστικισμό και τον κυνισμο της εποχής μας. Δεν θα ξεμπερδεψουμε καθόλου αν μείνουμε στο ηλίθιο και ξεπερασμένο ιστορικά δίπολο “επιστήμη vs ανορθολογισμος”. Ποια επιστήμη, ποιος επιστήμονας και πως διαχέεται η χειραφετητικη τάση της επιστήμης και του επιστημονα στον κόσμο, αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν πρωτογενώς. Αλλιώς παπαλα.
εξαιρετικό κείμενο του αγωνιστή γιατρού Μιχάλη Ρίζου – εργατική απάντηση στα αστικά δίπολα
Η επιστήμη και ο επιστήμονας εγγράφουν από την αρχή της επιστημονικής έρευνας, σκοπό και στόχο: Δεν είναι ουδέτερα, έχουν πρόσημο, θετικό ή αρνητικό αναλόγως του σκοπού, του στόχου και των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπούν. Αυτή η διπλή φύση επιστημης/έρευνας και επιστήμονα, οδηγεί στον θετικό ή καταστροφικό ρόλο επιστήμης και επιστήμονα. Αλλο δλδ η έρευνα για νέα ιατρικά μηχανήματα και άλλο η έρευνα για πυρηνικά/χημικά/βιολογικά όπλα. Αλλο η έρευνα για αποκατάσταση δασικών συστημάτων και άλλο η έρευνα για μαζικές παρακολουθήσεις.
Για αυτό και το δίπολο “γενικά επιστήμη vs γενικά ψέκας” είναι απατεωνίστικο. Τι σημαίνει επιστήμη, ποια επιστήμη έχουμε σήμερα, για ποιον δουλεύει η επιστήμη, για ποιον θέλουμε να δουλευει η επιστήμη, ποια επιστήμη και ποιον επιστήμονα θέλουμε ως χειραφετητική πρόταση για την κοινωνία. Αυτά είναι σοβαρά ερωτήματα και επειδή ο επιστημονισμός αυτά τα ερωτήματα τα απορρίπτει και τα τσουβαλιάζει όλα στον ψεκασμό, για αυτό όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε απο τον επιστημονισμό, τόσο καλύτερα! Ο επιστημονισμός θρέφει τον σκοταδισμό και τούμπαλιν!
Όλο τον19ο αιώνα και το πρώτο μισό του 20ου συμβάδιζαν όσον αφορά την πίστη στο χαρούμενο μέλλον που μας επιφυλάσσει η ανάπτυξη γενικά της επιστήμης, η λαϊκή πίστη και, η πίστη των κομμουνιστών . Για αυτό και τα κ.κ. βρήκαν γόνιμο έδαφος στην ανάπτυξη της πολιτικής αποδόμησης των θρησκευτικών δοξασιών.
Η σταδιακή όμως αποδόμηση του μεσσιανικου ρόλου της επιστήμης ως η δύναμη που υπόσχεται κ πραγματώνει αέναα την ανθρώπινη πρόοδο κ ευτυχια, οδήγησε στην διάβρωση της κοινής αυτής βάσης μεταξύ κ.κ. κ λαών κ επιστήμης.
Και, συν τοις άλλοις, οδήγησε κ στην νέα ανάδυση θρησκευτικών ακροδεξιών δοξασιών, στην διάχυση της καχυποψίας, του αγνωστικισμού.
Για αυτό και όποιος επιμένει σήμερα στο ιστορικά ξεπερασμένο δίπολο “επιστήμη vs ανορθολογισμος” γενικά, είναι καταδικασμένος να συντηρεί τον αγνωστικισμό, τον κυνισμο κ την διάχυση περαιτέρω ακροδεξιών ψεματων.
Ποια επιστήμη; Ποιος επιστήμονας; Για ποιον; Αυτά τα ερωτήματα προσδιορίζουν την διπλή φύση της επιστήμης και του επιστήμονα: χειραφετητικη από την μια, καταστροφική από την άλλη. Αυτή η αντίληψη νομίζω πρέπει να χαρακτηρίζει όχι μόνο τα θεωρητικά κείμενα όπως πχ το πολύ καλό κείμενο που έβγαλε περισυ το ΝΑΡ, αλλά κ τα κείμενα γραμμής, τα άμεσα κείμενα. Αυτά όμως τα δεύτερα, δεν τα χαρακτηρίζει αυτή η γραμμή, τα χαρακτηρίζει η επιμονή στο ξεπερασμένο δίπολο που περιέγραψα..
Καθόλου “ξεπερασμένο” δεν είναι το δίπολο “επιστήμη vs ανορθολογισμος”. Απλά είναι ατελές.
Αλλο το ένα, άλλο το άλλο!
Μη φτύνουμε έτσι τις μνήμες ανθρώπων, που έδωσαν και τις ζωές τους για να απελευθερώσουν την Επιστήμη από τον Ανορθολογισμό και την Μεταφυσική! Υπατία, Τζιορντάνο Μπρούνο και πόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι…
Η Επιστήμη θα μάχεται τον Ανορθολογισμό μέχρι η Επανάσταση να τον στείλει στο Μουσείο της ανθρώπινης Προ-Ιστορίας, και να στήσει την Επιστήμη στο βάθρο της, σαν μια ανώτατη εκδήλωση του Ανθρωπίνου Πνεύματος και της Ζωής.
Ακου λέει ….”ξεπερασμένο”!
Ποιός είπε ότι φτυνουμε την μνήμη του Τζιορντανο Μπρούνο και της Υπατίας; Τι είναι αυτά που γράφεις αγαπητέ ανώνυμε;
Α. Εχει κάποια σχέση ο σημερινός επιχειρηματίας ή/και κρατικός επιστήμονας με τον Τζιορντάνο Μπρούνο και την Υπατία; Που δεν χάνουν κρατική επιδότηση ή επιχειρηματική χορηγία και που έχουν γίνει εξπέρ στο διαδρομιστάν και στο λομπι/πίεση για να πέφτει το μαρουλάκι!!!!
Β. Εχει κάποια σχέση σήμερα η επιστημονική έρευνα που σκοπό/στόχο έχει την ανάπτυξη ακόμα πιο φονικών οπλικών συστημάτων, ή την ανάπτυξη ακόμα πιο τελειοποιημένων ψηφιακών μηχανισμών παρακολούθησης, ή την ανάπτυξη μιας σειράς άχρηστων προιόντων που σκοπό έχουν μόνο την παραγωγή κέρδους για το κεφάλαιο, με την επιστήμη και τα υπαρξιακά ερωτήματα του Τζιορντάνο Μπρούνο και της Υπατίας; Μάλλον όχι και το σχόλιο σου δείχνει δυστυχώς και την άγνοια για την σύγχρονη ηγεμονική έκφραση της επιστήμης και του επιστήμονα που σαφώς έχει ως αξίες το κέρδος, την επιχειρηματικότητα, την κρατική ενσωμάτωση.
Αρα λοιπόν, ΝΑΙ το δίπολο “επιστήμη vs ανορθολογισμός” έχει σήμερα πρόβλημα: Ο ανορθλογισμός ναι, παραμένι ανορθολογισμός και απέναντι στην κούφια γη, στην επίπεδη γη, στο τσιπάκι στο εμβόλιο και στην ύπαρξη θεου και διαβόλου, είμαστε με την επιστήμη. ΟΜΩΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στεκόμαστε το ίδιο ΑΠΟΡΡΙΠΤΙΚΟΙ στην κρατική/καπιταλιστική νοπηματοδότηση της επιστήμης: Οχι λοιπόν, ΔΕΝ είναι ο κόβιντ 19 η φονική επιδημία του 21ου αιώνα όπως μας φλόμωσε στο ψέμα η κρατική/καπιταλιστική επιστήμη και δυστυχώς την πάτησε και το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς, ΟΧΙ δεν πρέπει να υπάρξει υποχρεωτικός έμμεσα ή άμεσα εμβολιασμός παρά μόνο προαιρετικός και με έμφαση στις ευπαθείς ομάδες, ΟΧΙ δεν θα ακολουθούμε τις επιταγές καμίας κρατικής επιτροπής γιατρών. Ούτε θα χεζόμαστε πάνω μας από την κινδυνολογία είτε του τσιπακίου στο εμβόλιο, είτε του Τσιόδρα.
Ο εμβολιασμός με εμβόλια που πέρασαν 10 χρόνια έρευνας και κυκλοφορούν 20 χρόνια ίσως θα μπορούσε να γίνει υποχρεωτικός.
Ο εμβολιασμός όμως με ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΆ εμβόλια, με ψευτοάδεια κυκλοφορίας, με νέα τεχνολογία που θα χρειαστεί 20 χρόνια έρευνας αντί για 10, είναι απαράδεκτος.
Ακόμα πιο ύποπτο είναι να υπάρχει υποχρεωτικότητα συμμετοχής στο πείραμα όλων εκτός από στρατό, αστυνομία και μετανάστες.
Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ μας αποπροσανατολίζουν με αφορμή τον ιό από το τι πραγματικά κάνουν στην βουλή:
* επιτάχυνση κατασχέσεων 1ης κατοικίας
* οι τράπεζες έχουν την δυνατότητα να σε χρεοκοπίσουν και να κατασχέσουν τα εισοδήματα σου για 3 χρόνια αφού σου κατασχέσουν τα πάντα
* οι τράπεζες πήραν έκτακτες χρηματοδότησης μερικά δις
* προσλαμβάνονται αστυνομικοί συνέχεια έτσι ώστε να είμαστε η 1η χώρα στην ΕΕ σε αναλογία αστυνομικών ανά κάτοικο, με δεύτερη την Κύπρο. Παρόλαυτα η εγκληματικότητα αυξάνει, άρα τι κάνουν και που βρίσκονται αυτοί οι αστυνομικοί;
* ξαφνικά ξοδεύουν πολλά δις για όπλα
* λεφτά για το ΕΣΥ και φάρμακα δεν υπάρχουν, αλλά υπάρχουν για εμβόλια και self test;
* γίνεται χαμός με εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκά, αυξάνεται το κόστος του CO2 ανά τόνο. Που σημαίνει ότι θα υποχρεώσουν τον κόσμο να αγοράσει ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή να πληρώσει υπερβολικούς φόρους ή να γίνει σαρδέλα στα ΜΜΜ στις πόλεις ή να μην μετακινείται καθόλου αν ζει σε χωριό
“Πειραματική” θα ήταν έτσι και αλλιώς η αντιμετώπιση μιας τέτοιας έκτακτης κατάστασης ακόμη και από επαναστατικό Κράτος. Αλλιώς ας ψοφάνε κατά χιλιάδες οι “περισσευάμενοι”, άλα Βραζιλία του Μπολσονάρο, Αγγλία του Τζόνσον, Αμερική του Τράμπ κλπ. Πήγανε οι ακραίοι καπιτάλες να περάσουν αυτή τη γραμμή αλλά αναγκάστηκαν από την κατακραυγή να αναδιπλωθούν. Ο Τραμπ-άκος έχασε την δεύτερη θητεία…
Οτι οι καπιτάλες αξιοποίησαν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να περάσουν την θωράκιση του συστήματος, (εργατικά-συνδικαλισμός-συντάξεις) ούτε λόγος, με την σημερινή κατάσταση του εργατικού κινήματος. Το να περιμένεις κάτι διαφορετικό, αυτό κι αν θα ήταν ρεφορμιστική αυταπάτη.
Ολο αυτό δείχνει πόσο επιτακτικά μπαίνει σήμερα η αναγκαιότητα της ριζικής-επαναστατικής ανατροπής. Δεν υπάρχουν πια “μεταβατικές λύσεις”.
Ολα τα υπόλοιπα, “αντιεμβολιασμοί”, κλπ. λειτουργούν μόνο παραπλανητικά και τελικά μάλλον σιγοντάρουν τον κρατικό αποπροσανατολισμό,
Μην ξεχνάς ότι η επιστήμη ως παραγωγική δύναμη του καπιταλισμού, έχει φτασει τον πλανήτη στο χείλος της καταστροφής. Ετσι; Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχοντας μετατρέψει την επιστήμη στην κατεξοχήν παραγωγική του δύναμη κρούσης γαμάει άνθρωπο κ πλανήτη. ανορθολογικός σκοταδισμός και επιστημονισμός, οι δυο όψεις του ίδιου σάπιου νομίσματος….
Αυτά παθαίνει όποιος αθροίζει μήλα με οδοντογλυφίδες.
Ο Καπιταλισμός είναι σχέση παραγωγής.
Η Επιστήμη είναι μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας και εργασίας.
Δεν είναι υποκείμενο του …εαυτού της.
Την καταστροφή χρεώνεται ο Καπιταλισμός.
Αλλωστε και γενικά, όχι μόνο η επιστήμη, αλλά όλη η Εργατική Δύναμη σαν εργαλείο του Καπιταλισμού τα ίδια και χειρότερα υλοποιεί. Θα της τα χρεώσουμε;
Αστεία πράματα.
Όχι, αλλά θα πούμε ότι η εργασία όπως και η επιστήμη, έχουν αντιφατικό είναι οσον αφορά την κοινωνικοπολιτική τους διάσταση: διασχίζονται από την τάση της υποταγής και της τάση χειραφέτησης.
Υποταγή στις ηγεμονικές κοινωνικοοικονομικές σχέσεις δλδ στον καπιταλισμό κ χειραφέτησης από αυτές, προς μια χειραφετητικη ταξικά κατεύθυνση.
Τρομερό επιχείρημα!!
Αφού, λοιπόν, “Όλη η Εργατική Δύναμη σαν εργαλείο και όργανο του καπιταλισμου τα ίδια και χειρότερα υλοποιεί”,
ε, τότε και οι ψυχοτσαρλατανοι, που επί πολλές δεκαετίες σακατευαν ανθρώπους στα ψυχιατρικα κολαστηρια με τις λοβοτομες και τα ηλεκτροσοκ, δεν έχουν καμία ευθύνη για τα εγκλήματα αυτά.
Εργαλεία του καπιταλισμου είναι!
Μην, προς θεού, τους χρεώσουμε τα εγκλήματα τους!
Και οι ψυχιατρικοι νοσηλευτες που σαπιζουν στο ξύλο τους ανθρώπους που, πάρα τη θέληση τους φυλακιζονται στα ψυχιατρικα κολαστηρια, ούτε αυτοί έχουν καμία ευθύνη, μαριονετες των καπιταλιστων είναι.
Το ότι οι επιζησαντες/επιζησασες της ψυχιατρικής βάζουμε στο στόχαστρο μας τους κομπογιανιτες των ψυχιατρικων κολαστηριων είναι γιατί είμαστε…παραολανημενοι και δε βρέθηκε κάποιος “ειδικός” της Αριστεράς να μας διαφωτίσει.
Η επιστήμη και η εργασία, διασχίζονται από την τάση υποταγής και αναπαραγωγής του παρόντος, δηλαδή του καπιταλισμού και της καπιταλιστικής κοινωνίας, όσο και από τξηνη σαφώς πιο αδύναμη αλλά υπαρκτή πάντα, τάση χειραφέτησης από το παρόν, δηλαδή απ΄πο τον καπιταλισμό και την ταξική κοινωνία, προς μια απελευθερωτική και χειραφετητική προοπτική.
Η παραπάνω υλιστική/διαλεκτική θέση είναι θέση του ΝΑΡ και αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές προσφορές του στην υπόθεση της ταξικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Τα παραδοσιακά πολιτικά ρεύματα του κομμουνισμού, δεν μπόρεσαν ο0ύτε και σε αυτό το πιο κρίσιμο πεδίο, να προχωρήσουν έστω και ένα χιλιοστό παρακάτω από τις θέσεις που πρωτοδιατύπωσαν και αναγκαστικά στον καιρό τους, ο Μαρξ, ο Ενγκελς, ο Λένιν κλπ. Διότι τους αντιμετώπισαν σαν παπάδες και όχι σαν υλιστές/διαλεκτικούς θεωρητικούς και πολιτικούς επαναστάτες. Και επίσης, αντιμετώπισαν επιστήμη και εργασία σ;αν ιερά τοτέμ της αέναης προοδου…. Αμ δε!!
Δυστυχως απεδείχθη ότι και η επιστήμη και η εργασία και πάνω απο όλα ΟΙ ΦΥΣΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ επιστήμης και εργασίας δηλαδή ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ επιστήμονες και εργάτες, διασχίζονται τόσο από την τάση υποταγής στο παρόν με Ο,ΤΙ και αν αυτό σημαίνει και συνεπάγεται, όπως επίσης διασχίζονται και απ΄πο την τάση ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ από το παρόν καπιταλιστικό σύστημα, επίσης με Ο,ΤΙ αυτό συνεπάγεται και σημαίνει!
Η επιστήμη δεν είναι ουηδέτερη και ΕΙΔΙΚΑ ο επιστήμονας ΔΕΝ είναι ουδέτερος εκ φύσεως, διότι η επιστημονική έρευνα ΕΓΓΡΑΦΕΙ από την αρχή της σκοπό και στόχο και η εργασία ΔΕΝ είναι μόνο επαναστατική/χειραφετητική αλλά μπορεί κάλλιστα να γείρει η πλάστιγγα στην υποταγή όπως βλέπουμε να συμβαίνει δεκαετίες τώρα με την σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία στην εργατική τάξη δλδ με την καπιταλιστική ηγεμονία στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης.
Συνεπώς, χρειάζεται να κατανοήσουμε περαιτέρω την φύση της επιστήμης και της εργασίας βάσει της αντιφατικόττηας του είναι τους, ν;α μελετήσουμε τις τάσεις υποταγής και χειραφέτησης, γιατί νικά΄η τάση της υποταγής στο παρόν πχ. Δεν είναι μόνο οικονομία η εργατική τάξη, είναι και πολιτισμική τάξη, είναι και ιδέες, και πολιτισμός, και φύλο, και δυστυχώς, εθνικότητα κλπ κλπ. Αρα, χοντροκομμένες θέσεις από την εποχή του παγώματος της θεωρίας της δεκαετίας του ’30 καληνύχτα, δεν έχετε κανένα παρόν και μέλλον.
Παρομοίως και η επιστήμη: Η επιστημονική έρευνα έχει κάνει θαυματα υπέρ του ανθρώπου, (εμβόλια, φάρμακα, τηλεφωνα, μετακίνηση κλπ) έχει κάνει όμως και κάνει και θα κάνει και εγκλήματα σε βάρος ανθρώπου και φύσης (ευγονική, στειρώσεις, θαλάμοι αερίων, τεχνολογία παρακολούθησης και καταστολής, πυρηνικά, βιολογικά, χημικά όπλα κλπ). Γιατί όλα αυτά; Γιατί όπως ΚΑΙ η εργασία, έτσι ΚΑΙ η επιστήμη, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. Αυτός τις κουμαντάρει καταρχήν, συνεπώς για να απελευθερωθούν απο αυτόν, να νικήσουν σταδιακά οι τάσεις χειραφέτησης δηλαδή, πρέπει επιστήμη και εργασία να αυτονομηθούν σταδιακά σε πολιτικό, πολιτισμικό, αντιληψιακό επίπεδο από τις καπιταλιστικές ιδέες και πρακτικές. Οχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο που έχουμε γκώσει πια με τον οικονομισμό…..
Το θέμα είναι πότε θα γκώσετε από τον ρεφορμισμό και τον αναθεωρητισμό.
Αν, ποτέ, είχατε θεωρήσει κάτι….
Ρεφορμισμός και μούχλα/δογματισμός δύο όψεις του ίδιου νομίσματος φίλε μου. Μάλλον εσύ πρέπει να ψαχτεις για αυτά
Τάσεις υποταγής του επιστήμονα και του εργάτη/εργαζόμενου (και διαμέσω αυτών υποταγής της εργασίας και της επιστήμης/επιστημονικής έρευνας σε κράτος/κεφάλαιο), που τους κρατάνε γερά στο καπιταλιστικό έδαφος/παρόν:
Από που γεννιούνται; Γεννιούνται από την ανάγκη να δουλέψεις για να έχεις φράγκα/μισθο να φας, να πληρώσιες το γαμωνοίκι, τους λογαριασμούς, το μεγάλωμα των παιδιών κλπ κλπ. ΑΥΤΟ είναι το έδαφος από όπου αναδύονται και στο οποίο στηρίζονται καταρχάς, οι τάσεις υποταγής του επιστήμονα και του εργάτη/εργαζόμενου. Τις τάσεις υποταγής ενισχύει το πολιτισμικό σύνολο ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών που εμφορο0ύνται από ρατσιστικό, σεξιστικό, εθνικιστικό περιεχόμενο.
Τις ενισχύει και η έλλειψη προτάγματος μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας. Εδώ, ο εκφυλισμός και η κατάρρευση του κομμουνιστικού κινήματος και του λεγόμενου υπαρκτού, έβαλε ταφόπλακα για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, για κάθε χειραφετητική απόπειρα: Εκατοντάδες εκατομμύρια εργατών/εργαζομένων/επιστημόνων, πιστεύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ότι, κάθε χειραφετητική/απελευθερωτική εναλλακτική απέναντι στον καπιταλισμό, είναι απλά, ΟΥΤΟΠΙΑ, μιας και είτε η ανθρώπινη φύση είναι κακή, είτε/και κάθε επανάσταση μοιραία οδηγεί σε καταστάσεις ίδιες ή/και χειρότερες απο πριν. Και εδώ επίσης δεν ωφελούνε κατάρες για την καπιταλιστική προπαγάνδα, διότι αυτή την δουλεια της κάνει. Το γεγονός όμως ότι, η πλειοψηφία των λαών του λεγόμενου υπαρκτού δεν υπερασπίστηκε το πολίτευμα/κοινωνικό σύστημα του υπαρκτού, λέει πολλά ε; Που δεν ωφείλονται στην προπαγάνδα, διότι αν μπορεί μια προπαγάνδα ΑΠ ΕΞΩ να σε κάνει να πιστεψεις όχι αυτό που ζεις αλλά κάτι άλλο, τότε, μάλλον αυτό που ζεις δεν είναι και τόσο οκ ε;
Επίσης, τις τάσεις υποταγής περιφρουρεί και προστατεύει, ο εσω και κυρίως ο εξωοικονομικός καταναγκασμός. Στρατός, αστυνομία, συνολικά το κράτος άμα διαμαρτυρηθείς και δεν πειστείς από την απόλυση αλλά συλλογικοποιηθείς, έρχεται να επιβάλλει την σιωπή και την υποταγή.
Θα μου πείτε γνωστά αυτά τι μας τα λές; Τα λέω γιατί ξαναμπήκαμε στην εποχή πριν το 1917 για τα καλά πια! Και εδώ δεν ωφελούνε συγκηνισιακές κραυγές για το ηρωικό παρελθόν.
Τάσεις χειραφέτησης: Αυτές αναβλύζουν μέσα από την γνώση της αδικίας και της ξεφτίλας, μέσα από την γνώση του ότι η εργασία και η επιστήμη μπορούν να οργανώσουν την κοινωνία/οικονομία ΧΩΡΙΣ την διαμεσολάβηση του κεφαλαίου/κέρδους. Αυτή όμως η γνώση για να μπορέσει να γίνει συνείδηση των πολλών και πρόταγμα/πρόγαμμα/σχέδιο, θα πρέπει να μπορέσουν να απαντηθούν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα/πεδία:
α. ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΑΤΗ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ φύση με τον κομμουνισμό δλδ με τον κοινοτισμό, με την αλληλεγγύη, με την συλλογικότητα; Ναι; Και αν ναι, ΠΩΣ; Μόνοο ο Ευτύχης Μπιρσάκης έχει καταπιαστεί με αυτό το κορυφαίο ερώτημα. ΟΥΔΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Αλλά έτσι, που να πάμε όταν οι πολιτικές κομμουνιστικές δυνάμεις δεν συζητάνε για αυτό; Ή αν συζητγάνε το κάνουν συνδικαλιστικά και εργαλειακά;
β. Μπορεί να βρεθεί έστω ως θεωρητική απάντηση άλλο κίνητρο για την παραγωγή εκτός από το γαμωκέρδος; Που αποτελεί την ύψιστη εγωιστική και απάνθρωπη πράξη του ανθρώπου; Σκεφτείται πόσο ανώμαλο και παρανοικό θα μπορούσε να ακούγεται σε μια ελεύθερη κοινωνία κομμουνιστική το ότι υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που επένδυαν λέει ΟΧΙ γιατί τους άρεσε το να παράγεται ένα χ πράγμα, αλλά γιατί προσδοκούσαν να βγάλουν φράγκα από αυτό, να αποκτήσουν καρριέρα και όνομα και άλλα τέτια! Φανταστείτε και σήμερα, ΠΟΣΟ ΑΝΩΜΑΛΟ, ΠΑΡΑΝΟΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ είναι να φτιάχνεις εταιρεία παραγωγής φαρμάκων για τον άνθρωπο, με κίνητρο, στόχο και σκοπό να τα κονομήσεις!
Ε αυτό το αξιακό σύστημα που πάνω του βασίζονται ΟΛΕΣ οι ταξικές εκμεταλλευτικές οικονομίες και παραγωγές, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΕΙ τουλάχιστον σε πρώτη ιστορικά φάση, ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Πως; Με ποια άλλα κίνητρα; Με ποιες κοινωνικές σχέσεις; Ούτε σε αυτό απαντά κάποια κομμουνιστική πολιτική δύναμη.
Γ. Χωρίς μιας μορφής κράτους πάπαλα η μεταβατική περίοδος απο τον καπιταλισμό προς τον κομμουνισμό γιατί απλά θα σε φάνε λάχανο τα καπιταλιστικά κράτη, αλλά ΚΑΙ ΜΕ ΚΡΑΤΟΣ πάπαλα η κομμουνιστική κοινωνία, διότι όπως απεδείχθη ιστορικά, το κράτος αποτελεί το ιδανικό θερμοκήπιο εκκόλαψης και ανάδυσης μιας νέας άρχουσας τάξης, όταν η παλιά εκλείψει. Το κράτος δεν είναι μόνο όργανο/σύνολο μηχανισμών στα χέρια κάποιας άρχουσας τάξης, είναι και ΤΡΟΠΟΣ οργάνωσης των κοινωνιών, δλδ των ανθρώπινων οικονομικών, δικαιικών, εργασιακών σχέσεων, Δυστυχώς, έτσι είναι. Αυτό λοιπόν το ολιγαρχικό σύνολο μηχανισμών που όσοι δουλεύουν σε αυτούς τους μηχανισμούς έχουν ως επάγγελμα τον έλεγχο, τη διοίκηση, την εποπτεία ανθρώπινων πληθυσμών εντός μιας χ επικράτειας, έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι ταυτόχρονα και τρόπος οργάνωσης μιας χ κοινωνίας. Και πάλι ταυτόχρονα, είναι και θερμοκήπιο αναδειξης μιας νέας άρχουσας τάξης όταν η παλιά εκλείψει.
Για αυτό και το κράτος αντέχει 5.000 χρόνια τώρα. Διότι σταδιακά οι άνθρωποι έμαθαν πως χωρίς μιας μορφής κράτους, δεν μπορούν να οργανώσουν εύρυθμα και σχετικά ειρηνικά τις υποθέσεις τους. Ετσι έμαθαν γινόμενοι και άκρως ανταγωνιστικοί μεταξύ τους. Ομως, η απονέκρωση του κράτους είναι επίσης κρίσιμη συνθήκη που χωρίς αυτή δεν θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει αταξική κοινωνία…. Φαύλος κύκλος; Οχι. Αλλά χρειάζεται πολύ ουσιαστική φιλοσοφική/θεωρητική συζήτηση, χρειάζεται εκπαίδευση πάνω στον συνδυασμό μορφών αυτοοργάνωσης στο σήμερα με μορφές κρατικής εξουσίας στο αύριο. Χρειαζεται ανεξαρτησία ανάμεσα στους εργατολαικούς θεσμούς και στο κράτος που αναγκαστικά θα υπάρξει σε μια επαναστατημένη κοινωνία. Αυτά επίσης γιατί δεν συζητώνται;