Συνέντευξη στην Εργατική Αλληλεγγύη, No 1358, 23/1/2019
Ο Αντώνης Δραγανίγος, μέλος της ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μίλησε στον Γιώργο Πίττα
-Αυτές τις μέρες κλείνουν ακριβώς 10 χρόνια από τη μεγάλη συνέλευση στο Σπόρτινγκ που λίγο αργότερα οδήγησε στην ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι ήρθε να εκφράσει και πως φτάσαμε σε αυτό το πρωτοφανές μέχρι τότε, για τα δεδομένα της επαναστατικής αριστεράς, μέτωπο αγωνιστών-τριων και οργανώσεων;
-H ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήρθε πάνω σε μια ρωγμή του χρόνου, συμπυκνώνοντας μια ολόκληρη κοινωνική και πολιτική διαδικασία.
Η ρωγμή του χρόνου αφορούσε το ξέσπασμα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού. Ένα πολύ σημαντικό τμήμα αγωνιστών κατάλαβε ότι «αλλάζουμε φάση», ότι μπαίνουμε σε νέα εποχή που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί με τα «παλιά όπλα». Η ριζοσπαστική αριστερά στην χώρα μας φυσικά δεν δημιουργήθηκε από το κενό. Αντίθετα υπήρχε ένας ολόκληρος γαλαξίας οργανώσεων, πολιτικών κινήσεων, αλλά και πολιτικοκοινωνικών σχημάτων σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, με μεγάλη ιστορία αγώνων, κινηματικών και πολιτικών μαχών, από το Πολυτεχνείο και την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Όμως η πολιτική, προγραμματική και οργανωτική συγκρότηση όλου αυτού του ρεύματος, δεν του επέτρεπαν να παίξει αυτοτελή πολιτικό ρόλο. Την περίοδο εκείνη μια ευρύτερη κοινωνικο-πολιτική πρωτοπορία κατανόησε την ανάγκη για μια ανώτερη πολιτική και προγραμματική συγκρότηση και υπήρξαν οι δυνάμεις που ανταποκρίθηκαν σε αυτή την ανάγκη. Ξεπερνώντας ιστορικά προβλήματα, διαφορετικές διαδρομές, και αντιθέσεις στο εσωτερικό τους, πήραν με αποφασιστικότητα την πρωτοβουλία για την ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε.
-Η δεκάχρονη πορεία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αποδείξει ότι δεν είναι ένα εφήμερο μέτωπο. Πώς κρίνεις το ρόλο που έπαιξε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις κρίσιμες καμπές; Και όσον αφορά στους εργατικούς, νεολαιίστικους, αντιφασιστικούς, αντιρατσιστικούς αγώνες, το κινηματικό κομμάτι αλλά και στην πρότασή της προς τους αγωνιστές-τριες της Αριστεράς – το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμά πάλης και τα βασικά σημεία που αυτό ανέδειξε για το χρέος, την ΕΕ, τον εργατικό έλεγχο;
-Αν θέλουμε, μετά από δέκα χρόνια πορεία, να δούμε ποια ήταν τα σημεία που της επέτρεψαν να αποτελεί το μαζικότερο και μακροβιότερο εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα και ένα από τα σημαντικότερα στην Ευρώπη, θα έλεγα τα εξής:
Το πρώτο ζήτημα ήταν η προγραμματική της συγκρότηση και συγκεκριμένα το γεγονός ότι συγκροτήθηκε εξαρχής σαν ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο με επαναστατική ηγεμονία. Ήταν ακριβώς αυτό το στοιχείο, που αν και πολεμήθηκε πιο ισχυρά από οτιδήποτε άλλο, αν και δεν κατακτήθηκε χωρίς αντιπαραθέσεις (από την περίοδο ακόμα της ύπαρξης του ΜΕΡΑ και του ΕΝΑΝΤΙΑ), που θεωρήθηκε η μήτρα του λεγόμενου «σεχταρισμού της», της επέτρεψε στις κρίσιμες στροφές της Ιστορίας να πάρει τις σωστές επιλογές. Να κοιτάξει στα μάτια τον αντίπαλο, να αντιπαρατεθεί με την αστική πολιτική και να υπερβεί κάθε λογική ουράς στο ρεφορμισμό.
Ένα παράδειγμα, είναι η στάση απέναντι στην «αριστερή κυβέρνηση» και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν έχει κανείς αντίληψη για τον ρόλο του αστικού κράτους και του πολιτικού του συστήματος, αν δεν κατανοεί τον ρόλο της στρατηγικής διαχειριστικής πρότασης και μένει στον ριζοσπαστισμό στα λόγια και στις μανούβρες των αστών και μικροαστών πολιτικών, αν με άλλα λόγια δεν υπηρετεί μια πολιτική και ένα μέτωπο με ανατρεπτική γραμμή και επαναστατική ηγεμονία, τότε ναι μπορούσε εύκολα να γίνει ουρά της φενάκης της αριστερής κυβέρνησης. Πολλοί σύντροφοί μας δεν ξέφυγαν από αυτή την πίεση.
Ή ακόμα η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα». Πώς μπορείς να έχεις μια σωστή ταξική παρέμβαση χωρίς μια βασική έστω αντίληψη για τον ρόλο της ελληνικής αστικής τάξης, την σχέσης με τα κυρίαρχα καπιταλιστικά / ιμπεριαλιστικά κέντρα, την σχέση εθνικού-διεθνικού στοιχείου σήμερα;
Αναντικατάστατο στοιχείο αυτής της «επαναστατικής ηγεμονίας» είναι το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης. Η δύναμή του έγκειται στο ότι αποτέλεσε μια σοβαρή προσπάθεια στην ελληνική αριστερά αρμονικής σύνδεσης της τακτικής με την στρατηγική, του σήμερα με το αύριο. «Γείωσε» τον αντικαπιταλιστικό αγώνα στους συσχετισμούς δύναμης, με στόχο την ανατροπή τους, μας άνοιξε δρόμους επικοινωνίας με πλατιές μάζες.
Άλλες λογικές για το πρόγραμμα και το μέτωπο όπως η προσχώρηση σε μέτωπα με ρεφορμιστική ηγεμονία (κλασικός εισοδισμός) ή και η πολιτική/οργανωτική συνύπαρξη με ρεφορμιστικές δυνάμεις χωρίς τον όρο της επαναστατικής ηγεμονίας έχουν οδηγήσει σε καταστροφές (ΣΥΡΙΖΑ) ή αδιέξοδα (ΛΑΕ).
Το δεύτερο στοιχείο, εξίσου ισχυρό και απαραίτητο με το πρώτο και αναγκαίο συμπλήρωμά του ήταν η πρωτότυπη και δημοκρατική της συγκρότηση. Η ύπαρξη επιτροπών όπου τα μέλη των οργανώσεων και οι ανένταχτοι αγωνιστές αποτελούν μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που μπορούν να συνεδριάζουν και να αποφασίζουν και να έχουν διαδικασίες «οργάνωσης» παραμένοντας μέτωπο, έδωσε «χώρο» σε ρεύματα και αγωνιστές. Το να διακυβεύεται η δημοκρατική και μετωπική κουλτούρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σαν να διακυβεύεται το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα. Ούτε χωρίς το ένα, ούτε χωρίς το άλλο μπορεί να υπάρξει.
-Ποια ήταν τα βασικά βήματα και οι κατακτήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και ποιες οι αδυναμίες της που αναδείχτηκαν όλο αυτό το διάστημα; Εξακολουθούν σήμερα η αντικαπιταλιστική εναλλακτική, το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και το μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς να είναι επίκαιρα και αναγκαία; Σε ποια κατεύθυνση πιστεύεις ότι πρέπει να κινηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
-Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα καμπή. Πολλά στοιχεία και αναλύσεις ακόμα και «έγκριτων» οργανισμών του κεφαλαίου δείχνουν ότι η δομική κρίση όχι μόνο δεν ξεπερνιέται, αλλά και νέα σύννεφα μαζεύονται στον ορίζοντα. Ταυτόχρονα ζούμε μια επιταχυνόμενη όξυνση των ιμπεριαλιστικών και αστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων, της βαθιάς αυταρχικής και ολοκληρωτικής στροφής των πολιτικών συστημάτων, της ανόδου της δεξιάς και ακροδεξιάς.
Είναι φανερό λοιπόν πως ό,τι έχουμε κατακτήσει δεν μας φτάνει, ενώ οι χτυπητές αδυναμίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο φως αυτών των εξελίξεων μεγεθύνονται και μας βάζουν, εφόσον δεν λυθούν, ανυπέρβλητα όρια στη δράση μας.
-Τι απαιτείται λοιπόν;
-Πρώτον η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να αντιστοιχίσει την πολιτική και προγραμματική της συγκρότηση στην νέα φάση της ταξικής πάλης. Να συμπεριλάβει βαθιά και οργανικά τα ζητήματα της νέας φάσης της κρίσης, του εθνικισμού και του ρατσισμού, των αστικών ανταγωνισμών και του πολεμικού κινδύνου.
Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η στάση απέναντι στην σημερινή τάση του αστικού πολιτικού συστήματος να «πολώνεται» ανάμεσα σε έναν φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό, αντιλαϊκό και έναν δεξιό/ακροδεξιό πόλο.
Η πλήρης ανεξαρτησία απέναντι και στους δύο πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος, χωρίς προαπαιτούμενα και αστερίσκους, η ανάδειξη της στρατηγικής τους σύμπλευσης, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, θα κρίνει σε σημαντικό βαθμό το μέλλον της αριστεράς, σε συνθήκες οπωσδήποτε πίεσης και οξυμένων διλημμάτων.
Οποιαδήποτε αίσθηση «συμμαχίας» με τον έναν από τους δύο, πχ με τον «ευρωπαϊκό, δημοκρατικό πόλο» στο όνομα του αντιφασισμού ή με τον εθνικιστικό στο όνομα του πατριωτισμού, αντιιμπεριαλισμού έχει ήδη οδηγήσει συγκεκριμένα τμήματα της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς σε στρατηγική ήττα και διάλυση!
Δεύτερον, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να υπερβεί την σημερινή κοινωνική της βάση, αποκτώντας μια πολύ ανώτερη διασύνδεση με τα φτωχά, πληβειακά νεά και «παλιά» στρώματα της εργατικής τάξης. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να αποκτήσει έναν τέτοιο προσανατολισμό, να ενοποιήσει τις δυνάμεις και τις πρωτοβουλίες της και να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κατανοώντας ότι αποτελεί συνολικά εχθρικό στρώμα απέναντι στο εργατικό κίνημα.
Τρίτο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αναπτύξει και να μην υπονομεύσει την δημοκρατική και μετωπική της κουλτούρα. Είναι φανερό ότι το τελευταίο διάστημα υπάρχουν επιλογές και πρωτοβουλίες που την τραυματίζουν σοβαρά. Ούτε προφανώς ιδιοκτησιακές λογικές, ούτε εργαλειακή αντιμετώπιση του μετώπου μπορεί να δώσουν διέξοδο. Αυτές σε συνδυασμό με τα γενικότερα προβλήματα δημιουργούν τον κίνδυνο αποσάθρωσης του ιστού της. Και χωρίς τους αγωνιστές και τις επιτροπές της τα υπόλοιπα δεν έχουν νόημα.
Τέταρτο: τέλος η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να έχει μια συνεπή πολιτική συμμαχιών. Αποκλείοντας τα συγκροτημένα ρεφορμιστικά ρεύματα αλλά επιμένοντας στη δυνατότητα να επιδράσει σε όλον τον κόσμο και τα ρεύματα που με τον ένα ή το άλλο τρόπο αποδεσμεύονται από τα αστικά και ρεφορμιστικά σχέδια και αναζητούν αριστερά ανατρεπτικά.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται μια τομή, μια βαθύτερη κομμουνιστική ηγεμονία για να μπορεί να κάνει όχι ένα βήμα, αλλά ένα νέο άλμα στην πορεία της.
Προφανώς ο λιβανος-καζερτα ήταν ένα από τα γραμμάτια που υπέγραψε ο Στάλιν.
120 δις $ σε σημερινές τιμές ήταν η αξία των εξοπλιστικών υλικών και υποδομών που δάνεισε η Αμερική μόνο στην Ρωσία μεταξύ 42-44.
540 δις ήταν η αξία των συνολικών χορήγησεων της Αμερικής σε όλες τις συμμάχους. Ήταν το 11% του συνολικού κόστος του πολέμου για την Αμερική.
Ενδεικτικά έδωσε έτοιμα 18.200 αεροπλάνα(!), 7.000 τανκ, 1.990 Λοκομοτίβες και 11.500 βαγόνια.το 90% του υλικού για τους σιδηροδρόμους καθώς και το 1/3 της δυναμικότητας σε φορτηγά αυτοκίνητα.
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Lend-Lease
Αccording to the Russian historian Boris Vadimovich Sokolov, Lend-Lease had a crucial role in winning the war:
On the whole the following conclusion can be drawn: that without these Western shipments under Lend-Lease the Soviet Union not only would not have been able to win the Great Patriotic War, it would not have been able even to oppose the German invaders, since it could not itself produce sufficient quantities of arms and military equipment or adequate supplies of fuel and ammunition. The Soviet authorities were well aware of this dependency on Lend-Lease. Thus, Stalin told Harry Hopkins [FDR’s emissary to Moscow in July 1941] that the U.S.S.R. could not match Germany’s might as an occupier of Europe and its resources.[26]
Nikita Khrushchev, having served as a military commissar and intermediary between Stalin and his generals during the war, addressed directly the significance of Lend-lease aid in his memoirs:
I would like to express my candid opinion about Stalin’s views on whether the Red Army and the Soviet Union could have coped with Nazi Germany and survived the war without aid from the United States and Britain. First, I would like to tell about some remarks Stalin made and repeated several times when we were “discussing freely” among ourselves. He stated bluntly that if the United States had not helped us, we would not have won the war. If we had had to fight Nazi Germany one on one, we could not have stood up against Germany’s pressure, and we would have lost the war. No one ever discussed this subject officially, and I don’t think Stalin left any written evidence of his opinion, but I will state here that several times in conversations with me he noted that these were the actual circumstances. He never made a special point of holding a conversation on the subject, but when we were engaged in some kind of relaxed conversation, going over international questions of the past and present, and when we would return to the subject of the path we had traveled during the war, that is what he said. When I listened to his remarks, I was fully in agreement with him, and today I am even more so.[32]
Joseph Stalin, during the Tehran Conference during 1943, acknowledged publicly the importance of American efforts during a dinner at the conference: “Without American production the United Nations [the Allies] could never have won the war.”[33][34]
In a confidential interview with the wartime correspondent Konstantin Simonov, the Soviet Marshal Georgy Zhukov is quoted as saying:
Today [1963] some say the Allies didn’t really help us … But listen, one cannot deny that the Americans shipped over to us material without which we could not have equipped our armies held in reserve or been able to continue the war.[35]
Οι παραπομπές είναι από δυτικές πηγές και η αξιοπιστία τους ελέγχεται ( ο γνωστός του γνωστού είπε…). Σε πολύ πρόχειρη έρευνα : “…During the war however, these European countries spent about $958,275,000,000 (nine hundred fifty-eight billion dollars) on war production. America’s spending at $341,491,000,000 is roughly one-third of what all of Europe spent on the war…”
https://researchworldwar2.weebly.com/economic-costs.html
Με απλά ελληνικά, η αμερικάνικη πολεμική παραγωγή ήταν μόλις το 1/3 της ευρωπαϊκής. Αν στα κόστη του πολέμου προσθέσουμε και τις υλικές καταστροφές, τα αμερικάνικα κεφάλαια μοιάζουν με φιστίκια.
Εκτός αυτού, εάν η καμπή στο ανατολικό μέτωπο ήταν η νίκη στο Στάλινγραντ, από την οποία δεν πήρε ποτέ ξανα πρωτοβουλία η Βέρμαχτ, η οποία έγινε αρχές του 1943, ο πόλεμος είχε ήδη κριθεί πριν ολοκληρωθεί το lend-lease.
Η πολεμική προσπάθεια του σοβιετικού λαο΄ήταν τιτάνια και δεν την έκριναν οι καιροσκοπιές επιδιώξεις των δυτικών ¨”συμμάχων”
Όσο για Λιβανο-Καζερτα (γιατί ξέχασες τη Βάρκιζα), δεν φταίει ούτε ο Στάλιν, ουτε το κακό το ριζικό μας, αλλά ο οπορτουνισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ.
Η ηγεσια του κκε ηταν διαπαιδαγωγημενη στον οπορτουνισμο απο τον ανωτερο καθοδηγητη το Δημητρωφ (τι ονομα,!)
Ο Δημητρωφ βεβαια ακολουθουσε και αυτος εντολες από τον σταλιν στον οποιο πευτει το κυριο βαρος για την οπορτουνιστικη στροφη .
Μην ξεχναμε οτι το κκε σαν τμημα της διεθνους δν ειχε καθοδηγηση αλλα ακολουθουσε κατα γραμμα τις οδηγίες της διεθνους.
Διαβαστε τις αποφασεις του 7ου συνεδρίου της διεθνους, την ομιλια του Δημιτρωφ αλλα και την ενδιαμεση συνδιασκεψη οπου νομιζω μιλησε και ο Σταλιν.
Εκει υπαρχει η σαφης γραμμη για αντιφασιστικα μετωπα. Ακομα περισσότερο εκει διατυωνεται η οπορτουνιστικη θεωρια για περασμα στο σοσιαλισμό με εκλογες και συνεργασιες των Κ.Κ. με αστικα κομματα.
_—_–_———–_——__-_———————+++++++++-:++++++++++—————————-‘
Πρωτα μελεταμε τα ντοκουμέντα και μετα κρινουμε ποια αναλυση εχει το λιγοτερο ψευδος και ποια αναλυση αντεχει στο χρονο. Πχ ο Τροτσκι μας διδαξε οτι η ρωσια ηταν ενας κοινωνικοοικονομικος σχηματισμος με σοσιαλιστικη βαση και ηγεσια που εχασε τον προσανατολισμό της. Αυτα το 1936. Ο Τροτσκι επιβεβαιωθηκε, γιατι μονο μια σοσιαλιστικη χωρα με λιγοτερα υλικα μεσα, θα μπορούσε να επιβληθει στον ναζισμο. Οχι μια κρατικοκαπιταλιστικη. Κερδισε η εσσδ παρολη τη ζημια που εκαναν οι γραφειοκρατες.
Σύμφωνα με άλλο υπολογισμό η Αμερική παρέδωσε στην Ρωσίαη 400.000 τζιπ, δύο εκατομμύρια τόνους πετρελαιοειδών και 1εκατομμυριο τόνους τροφίμων.
Theited States delivered to the Soviet Union from October 1, 1941 to May 31, 1945 the following: 427,284 trucks, 13,303 combat vehicles, 35,170 motorcycles, 2,328 ordnance service vehicles, 2,670,371 tons of petroleum products (gasoline and oil) or 57.8 percent of the High-octane aviation fuel,[26] 4,478,116 tons of foodstuffs (canned meats, sugar, flour, salt, etc.), 1,911 steam locomotives, 66 Diesel locomotives, 9,920 flat cars, 1,000 dump cars, 120 tank cars, and 35 heavy machinery cars. Provided ordnance goods (ammunition, artillery shells, mines, assorted explosives) amounted to 53 percent of total domestic production.[26] One item typical of many was a tire plant that was lifted bodily from the Ford Company’s River Rouge Plant and transferred to the USSR. The 1947 money value of the supplies and services amounted to about eleven billion dollars
ΔΙΑΔΩΣΤΕ
Σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς, η Αγγλία παρέδωσε προσωπικά στον Στάλιν, 119 κουτιά πούρων από αυτά που κάπνιζε ο Τσόρτσιλ και 187 λίτρα από το ουίσκι που προτιμούσε ο Γεώργιος ΣΤ´. Επιπλέον, ο ίδιος ο Ρούζβελτ προσωπικά τού απέστειλε κατά τη διάρκεια του πολέμου 44 δωδεκάδες νάιλον καλτσών για να δελεάζει τις γραμματίνες τού Κρεμλίνου και να τις ρίχνει στο κρεβάτι του, καθώς και αντίστοιχο αριθμό προφυλακτικών για να μην τις τρέχει για εκτρώσεις!
Συμμαζευτείτε όλοι σας! Έλεος! Συζήτηση κάτω από το μηδενικό επίπεδο είναι αυτή. Η ιστορία δεν διαβάζεται και δεν ερμηνεύεται έτσι. Ούτε με συμπάθειες και αντιπάθειες, ούτε με προσωπικά και ψυχολογία, ούτε με επιμέρους στοιχεία. Τα πράγματα ήταν (και πάντα είναι) πιο πολύπλοκα, ποτέ μονοσήμαντα και διόλου αυτονόητα ή σχεδιασμένα. Αν κάνουμε μαρξιστική ανα΄λυση (και όχι αντιγραφή των μαρατζιδο-καλύβηδων), απαιτείται μια πιο διαλεκτική, πιο σύνθετη και πιο συνολική εξέταση και ερμηνεία των γεγονότων και των αποτελεσμάτων τους. Μια πιο ταξική ματιά και κυρίως η αποφυγή του υποκειμενισμού και της ακατάσχετης “λαθολογίας” που διακατέχει -σχεδόν- όλες τις τάσεις της αριστεράς. Εκ των υστέρων, και μετά από 70, 60, 50 χρόνια χαίρω πολύ, ωραίες είναι ποι επισημάνσεις και τα σχολιάκια… Αλλά αυτό δεν είναι ιστορική συζήτηση δεν μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα, δεν βοηθάει κανέναν.