Γιάννης Χλιουνάκης
Την ημέρα της επετείου του αντιφασιστικού αγώνα και της εκλογής Μπολτσονάρο στη μεγάλη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στη μικρή μας πόλη μαζί με τους μαθητές παρέλασε μια απίθανη ομάδα με στολές παραλλαγής και με το χαρακτηριστικό τίτλο Ο.Δ.Ε.Υ.Ω. (Ομάδα Δυναμικών Επεμβάσεων Υψίστης Ωφελείας). Οι λεβέντες, προσκεκλημένοι από το δήμαρχο, τραγούδησαν «Μακεδονία ξακουστή», φώναξαν κατά των «λαθρομεταναστών» και καταχειροκροτήθηκαν –κατά τη δήμαρχο- από τους συγκεντρωμένους γονείς(!!!).
Η καταπληκτική επιτυχία του Όρμπαν και του Σαλβίνι εμπνέει βέβαια τον αριβίστα δήμαρχο και κάνει ότι μπορεί. Οι δημότες όμως;…
Όλοι μιλούν για την επέλαση της ακροδεξιάς και συγκρίνουν όσα συμβαίνουν σήμερα με το Μεσοπόλεμο. Οι περισσότεροι όμως κάνουν, νομίζω, ένα σημαντικό λάθος. Οι άνθρωποι τότε ήταν «κορεσμένοι από Ιστορία» (Θεοτοκάς), τους συνέθλιβε το συντριπτικό βάρος της εμπειρίας τους. Στη ‘μεταμοντέρνα» εποχή μας αυτό που λιώνει τους ανθρώπους είναι το βάρος του κενού, είναι η απουσία της εμπειρίας, της συλλογικής εμπειρίας, της εμπειρίας της πράξης, της εμπειρίας που δομείται σε τόπο και χρόνο.
Πόσο άστοχοι λοιπόν είναι οι παλιοί σύντροφοι, όταν ερμηνεύουν όσα συμβαίνουν σήμερα ξεκινώντας από τη ήττα και την έκλειψη της εργατικής πολιτικής και του κομμουνιστικού σχεδίου. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί τότε θα ήταν θέμα χρόνου να βρεθούν επιτέλους οι «καλοί» κομμουνιστές, οπότε… «πες το κι έγινε»! Υπήρξαν όμως στο παρελθόν, μέχρι και πρόσφατα, πάρα πολλοί «καλοί» κομμουνιστές. Όμως…
Τι αξία έχει –για μένα- η ελευθερία του λόγου, όταν δεν έχω τίποτα να πω; Τι αξία έχει η απεργία, όταν δεν έχω σκεφτεί ποτέ να απεργήσω κι όταν η λέξη δε φέρνει στο νου ως επόμενη τη λέξη «αγώνας» αλλά την «ενόχληση»; Τι αξία έχει η αλληλεγγύη, όταν εγώ δε νοιώθω αλληλέγγυος με κανένα έξω από το στενό μου περιβάλλον, ούτε έχω αισθανθεί την αλληλεγγύη κανενός, πέρα από «φιλανθρωπικά γκαλά» και εκδηλώσεις «λάιφ στάιλ»; Ξέρω ότι παιδεία, πρόνοια, ασφάλιση κ.λπ. είναι στη σφαίρα της ιδιωτικής κατανάλωσης. το μοναδικό «δημόσιο αγαθό» που εγώ γνωρίζω είναι η ασφάλεια…
Είναι καταθλιπτικό πράγματι το βάρος του κενού.
Άρα…; Δε γίνεται τίποτα;
Δεν είμαι βέβαια σε θέση να προτείνω μια αποτελεσματική πολιτική για τη ριζοσπαστική Αριστερά όλα όμως όσα μπορούν να γίνουν έχουν αφετηριακά σημείο και προϋπόθεση την τόλμη να αντικρύσουμε τα πραγματικά και δύσκολα προβλήματα.
Όλα κρίνονται νομίζω στο πεδίο της καθημερινότητας. Ίσως –για παράδειγμα- δεν είναι στο χέρι μας να στήσουμε περισσότερες ΒΙΟΜΕ και να ζητούμε εκεί σημεία αναφοράς, σίγουρα όμως θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερες «Εργατικές Λέσχες», όπως αυτή της Νέας Σμύρνης…
Η αισιοδοξία της θέλησης απέναντι στην απαισιοδοξία της κατανόησης.
“Μη χάσεις το θάρρος σου. Εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει μέσα στους τέσσερις τοίχους το μεγάλο μας
όνειρο.
Γιατί δική μας πατρίδα είναι όλοι οι δρόμοι που στα πλάγια
τους κοιμούνται
οι σκοτωμένοι του αγώνα μας.” λεει ο ποιητης!!
Οχι και start up πολιτικκες κινησεις! Μαζι με τα απονερα ο συγγραφεας πεταξε και το παιδι.
Σύντροφε Σταύρο το start up που αναφέρεις κινητοποιεί βέβαια τις άμυνες όλων εκείνων που θέλουν να συνεχίουν τον αγώνα και έχουν πολύ κακή πείρα από διάφορες “επανεκκινήσεις”. Όσο κι αν εκτιμώ και σέβομαι τις άμυνες αυτές θα πω καθαρά τη γνώμη μου: Ο κίνδτνος που απειλεί το χώρο στον οποίο κινείται η pandiera είναι να μας μείνει το μωρό πνιγμένο στα απόνερα. Ακόμη, κανείς βέβαια, από μόνος του, δε μπορεί να περιγράψει τους όρους και το περιεχόμενο της επίφοβης επανεκκίνησης, όμως αυτό την κάνει περισσότερο αναγκαία. Τέλος, εμείς οι παλιότεροι έχουμε τη βαριά ευθύνη της άρνησης να επιχειρήσουμε αυτή την επανεκκίνηση, όταν οι συνθήκες ήταν σαφώς ευνοϊκότερες. Σήμερα, στα πολύ δύσκολα , οι νέοι αγωνιστές δεν πρέπει να κλείσουν τα μάτια στα πραγματικά προβλήματα του αγώνα με τον οοίο επέλεξαν να δέσουν τη ζωή τους. Όπως είπε ένας ακόμη παλιότερος ¨είμαστε καταδικασμένοι να συνεχίζουμε από τη μέση”
Και το συγκεκριμένο κείμενο και το πολύ καλό βιβλίο του γισννη χλιουναλη “ικάρια πτήση”, δισπνεονται απο μια υλιστική διαλεκτική αντίληψη που βοηθούν τα μέγιστα, διότι θέτουν ορισμένα βασικά ερωτήματα που χωρίς απάντηση σε αυτα, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.
Η εργατικη τάξη και ο υπόλοιπος λαός εχουν φάει την ηττα κατακέφαλα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την χρεοκοπία του μέχρι τώρα κομμουνιστικού κινήματος σε ανατολή και δυση, εξηγούν την επελαση της ακροδεξιάς παγκόσμια.
Συνεπώς, ερωτήματα όπως ΠΩΣ έμπρακτα συγκροτουμε μαζικές λαϊκές συλλογικότητες κατοίκων, πως τα ταξικά σωματεία θα εμπνευσουν κόσμο, κλπ, ειναι γόνιμα και εκ των ων ουκ άνευ η απάντηση τους. Σε αυτά θα κριθουμε αριστεροί, κομμουνιστές και αναρχικοί.
Για όλα αυτά, σχολια σαν του ΣΤΑΥΡΟΥ μόνο ζημια κάνουν σε αυτή την αναγκαία συζήτηση και δράση.
Το κείμενο αυτο όπως και το βιβλίο “ικάρια πτήση” του γ. Χλιουνακη, ειναι πολύ γονιμα και συμβάλλουν σε μια ουσιαστικη συζήτηση διότι:
Α. Θέτουν ορισμένα πολύ κρισιμα ερωτήματα που αφιρουν το ΠΩΣ ο κόσμος αντιλαμβανεται την απεργία, την αλληλεγγύη, την ταξική πάλη, την συλλογικότητα κλπ.
Ερωτήματα που μάλλον λιγο μας απασχολούν στο να τα απαντήσουμε με ουσιαστικο τρόπο, μιας και μας τρώει η καθημερινότητα.
Σχολια σαν αυτο του ΣΤΑΥΡΟΥ ζημια κανουν κ δεν βοηθούν σε μια ουσιαστικη συζήτηση