Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη
Αλητάκια, φίδια, κατακάθια, αλλεργιογόνοι παράγοντες.
Και τι δεν ειπώθηκε; Και τι δεν γράφτηκε για να μουτζουρωθεί η εικόνα, να ασχημίσει το όμορφο.
Πού χωρούσε μέσα τους τόση χολή;
Πώς δεν δηλητηριάστηκαν όλοι τους;
Κι όμως, αν τους δεις είναι τόσο καλά αμπαλαρισμένοι.
Με αστραφτερά και ακριβά κοστούμια.
Με γραβάτες ολομέταξες και πουκάμισα με χρυσά μανικετόκουμπα.
Με θέσεις και αξιώματα. Άρχοντες εκλεγμένοι από όμοιους ή παρόμοιους.
Με την υποκρισία να ξεχειλίζει από κάθε πόρο του χοντρού δέρματός τους.
Με την αλαζονεία να ακτινοβολείται σε κάθε βλέμμα τους.
Με το ψέμα να έχει γίνει ένα με το πετσί τους.
Όμως η εικόνα δεν μουτζουρώνεται.
Πώς να καλυφθεί το φως του Ήλιου από το φωτάκι ενός μικρού κεριού που αχνοφέγγει;
Πώς να συγκριθεί η ομορφιά με την ασχήμια;
Πώς να μπορέσουν τα σκουλήκια να πετάξουν;
Γίνεται ποτέ το σκοτάδι να κρύψει τη μαυρίλα του στο φως;
Πώς το ανθρωπάκι το μικρό να μπορέσει ποτέ να πλάσει κάτι μεγάλο;
Πώς το μαύρο παρελθόν θα μπορέσει να εμπνεύσει το μέλλον;
Γίνεται ο αρρωστημένος νους να ονειρευτεί την Άνοιξη;
Πώς να καταφέρει το χθες να σταματήσει το αύριο;
Πώς θα μπορέσει το κατασκευασμένο ψέμα να καλύψει την αλήθεια;
Φοβάστε μικρά κι ασήμαντα ανθρωπάκια.
Φοβάστε να συγκριθείτε με αυτό που βρίζετε. Η ήττα σας είναι συντριπτική γι’ αυτό και βρίζετε.
Θα θέλατε λίγη από τη φλόγα τους μα είστε μόνο στάχτες.
Ζηλεύετε το καθάριο βλέμμα στα μάτια τους γιατί το δικό σας είναι σαν του μπαγιάτικου ροφού.
Σκούζετε μπροστά στις κάμερες για να σας προσέξουν μα ούτε που σας δίνουν σημασία.
Γι’ αυτούς απλά δεν υπάρχετε.
Τους είστε τελείως αδιάφοροι κι αυτό σας κάνει να λυσσάτε.
Δεν πειράζει. Θα σας περάσει.
Άλλωστε γι’ αυτούς που αποκαλείτε «αλήτες», γράφτηκαν στίχοι πολλοί και μελωδίες όμορφες.
Για όλους εσάς και τον «κακό καιρό» σας δεν γράφτηκε ούτε μία συλλαβή και ούτε μια νότα δεν θα ακουστεί ποτέ στον αέρα.
Συνεχίστε να σέρνεστε στη μαυρίλα σας κι αφήστε τους «αλήτες» να ανοίξουν τα φτερά τους.
Έτσι κι αλλιώς εσείς δεν είχατε και δεν θα αποκτήσετε ποτέ.
