Σωματείο Εργαζομένων στο ΑΤΤΙΚΟ Νοσοκομείο
Χαϊδάρι, 1/9/2020
Το χτεσινό τραγικό συμβάν στο νοσοκομείο μας αναδεικνύει με τον πιο καθαρό τρόπο:
-Την επικινδυνότητα του επαγγέλματος μας, τις σοβαρές συνέπειες, ακόμα και για τη σωματική μας ακεραιότητα, που μπορούν να προκύψουν κατά τη διάρκεια άσκησης του υγειονομικού έργου.
-Το περιστατικό αυτό δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό. Καθημερινά έχουμε περιστατικά λεκτικού ή/και σωματικού προπηλακισμού από ασθενείς ή συνοδούς τους σε νοσηλευτές, γιατρούς, τραυματιοφορείς, διοικητικούς, τεχνολόγους, υπαλλήλους στην καθαριότητα και τη φύλαξη, που κάποιες φορές μπορούν να πάρουν απρόβλεπτες διαστάσεις.
-Οι κυβερνώντες και οι διοικητές θέλουν να μας πείσουν όλα αυτά τα χρόνια, ότι τα περιστατικά αυτά είναι «τυχαία» ή αποτελούν «αναγκαστική συνέπεια» της δουλειάς που διαλέξαμε. Δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι εργατικό ατύχημα και τέτοια σαν και αυτό υπάρχουν εκατοντάδες, μικρότερης ή μεγαλύτερης σοβαρότητας. Κάποιες από αυτές τις καταστάσεις θα μπορούσαν να προληφθούν εάν υπήρχε επάρκεια νοσηλευτικού προσωπικού, αυξημένο προσωπικό φύλαξης ειδικά κατά τις νυχτερινές βάρδιες (αυτή τη στιγμή υπηρετούν μόνο 38 υπάλληλοι στη φύλαξη ολόκληρου του νοσοκομείου ενώ χρειάζονται τουλάχιστον 60), ανθρώπινες συνθήκες νοσηλείας και έγκαιρη αναγνώριση ψυχοκινητικών επιπλοκών ή παραληρηματικών διαταραχών στους ασθενείς.
-Οι υπουργοί και πάλι μας «χειροκροτούν», μας «συμπονούν», εκφράζουν τις ευχές τους «για γρήγορη ανάρρωση». Τους ευχαριστούμε πολύ. Όμως για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, μονιμοποίηση των συμβασιούχων, ένταξη στα ΒΑΕ, νομοθετική κατάργηση της αθλιότητας των ράντζων, βελτίωση των συνθηκών και της λειτουργίας των ΤΕΠ και των γενικών εφημεριών, ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ!
Η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Συνεχίζουμε και κλιμακώνουμε τον αγώνα για να ικανοποιηθούν επιτέλους τα αιτήματά μας!
Αυτή είναι η καλύτερη ευχή για ταχεία ανάρρωση στη συνάδελφό μας!
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
Συλλυπητήρια στην οικογένεια του 59χρονου «πρωταγωνιστή» του συμβάντος και ταχεία ανάρρωση στην τραυματία. Σχετικά με την ανακοίνωση του Σωματείου, καλό είναι να ξέρετε, ότι η επικινδυνότητα που αναφέρετε και αποδείχθηκε και στο συγκεκριμένο περιστατικό, υπάρχει και προέρχεται από τη γνωστή «καραμέλα» περί «διεφθαρμένων και άχρηστων ΔΥ». Ο ίδιος ο «πρωταγωνιστής» του συμβάντος, πίστευε ότι αδίκως χειρουργήθηκε, ενώ και από την οικογένειά του αναφέρθηκε ότι μόλις τελειώσουν με την κηδεία, θα ψάξουν να βρουν τί ήταν αυτό που «γύρισε» το μυαλό του ανθρώπου τους. Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να βγει είτε επίσημα ότι ο άνθρωπος είχε δίκιο, είτε ανεπίσημα αλλά ότι «και καλά» τα «κουκούλωσαν» μεταξύ τους οι εργαζόμενοι κλπ. Όλα αυτά είναι στοιχεία της «καραμέλας» εναντίον των ΔΥ, η οποία αναπαράγεται και διευρύνεται ανεξάρτητα από την έκβαση του κάθε περιστατικού.
Επίσης, πολλοί (αν όχι όλοι οι) επαγγελματικοί κλάδοι αναφέρονται στην επικινδυνότητα της δουλειάς τους, απαιτώντας σεβασμό, ο οποίος στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αυτονόητος. Φυσικά, η επικινδυνότητα σε κάθε επάγγελμα είναι υπαρκτή, μπορεί όμως με κατάλληλη εκπαίδευση, λήψη μέτρων προστασίας κλπ αυτή να μειωθεί. Όσο αφορά λοιπόν αυτή την «εφικτή» μείωση της επικινδυνότητας κλπ, δεν τη ζητάνε όλοι, είτε επειδή δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα με έκδοση ανακοινώσεων από τα Σωματεία (τα ποιά;) τους, είτε λόγω «πατριωτισμού». Μπορεί δηλαδή κάποιοι να κατηγορήσουν, το Σωματείο του ΑΤΤΙΚΟΥ Νοσοκομείου εν προκειμένω, ότι «και καλά» «γκρινιάζετε κι εσείς, ρωτήστε κι εμάς» και τελικά η λύση είναι «καμία προστασία για κανένα». Ισότητα δηλαδή μεταξύ των εργαζομένων, αλλά προς τα κάτω. Είναι κι αυτή μια πτυχή της διάσπασης μεταξύ των εργαζομένων και της λογικής «Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Παντιέρα, πιστεύω ότι σεβάστηκα αρκετά το όλο συμβάν, σεβάσου κι εσύ τον κόπο μου και πέρνα το σε παρακαλώ.
Ευχαριστώ
Τραγικό το συμβάν αυτό, αλλά νομίζω ότι, δεν πρέπει να ζητάμε αύξηση της φύλαξης των νοσοκομείων. Διότι θα γυρίσει μπούμερανγκ. Αν για κάθε περιστατικό βίας σε εργασιακό χώρο ζητάμε αύξηση της φύλαξης ως μέσο αποτροπής τότε γιατί έχουμε πχ πρόβλημα με το να αστυνομοκρατουνται οι γειτονιές; Ή κ ανάποδα: αν θέλουμε αύξηση της φύλαξης στους χώρους δουλειάς , γιατί δεν ζητάμε κ αύξηση της αστυνομοκρατιας στις γειτονιές, μιας κ εκεί επίσης συναντάμε περιστατικά βίας;;
Το πρόβλημα της βίας δεν απαντιεται με αύξηση της φύλαξης. Και σε αυτό το σημείο είναι που διαφωνώ με την κατά τα άλλα αξιόλογη ανακοίνωση του σωματείου .
Ragnarok ή με πρόλαβες ή σε πρόλαβα…
Μια αναγκαία διευκρίνιση για να μην υπάρχει παρεξήγηση:
-Η έννοια της “φύλαξης” στα νοσοκομεία δεν έχει την έννοια της αστυνόμευσης και της καταστολής. Αφορά κυρίως την προληπτική δράση και την παρέμβαση σε περιπτώσεις σαν αυτές οι οποίες συνέβησαν στο ΑΤΤΙΚΟ.
Αρκετά συχνά ασθενείς (κάποιες φορές δυστυχώς και συνοδοί τους) – στους πρώτους όμως αναφέρομαι – λόγω της πάθησης τους ή των κακών συνθηκών νοσηλείας σε πολλά νοσοκομεία, εκδηλώνουν άθελά τους ψυχοκινητική διέγερση και παραληρηματική κατάσταση (delirium) που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη κυρίως για τον ίδιο αλλά και για το προσωπικό. Εδώ χρειάζεται η παρέμβαση της “φύλαξης” ή ενός επαρκούς σε αριθμό προσωπικού για να προλάβει από τα χειρότερα την ακούσια βίαιη συμπεριφορά (όπως δυστυχώς εξελίχθηκε προχθές στο ΑΤΤΙΚΟ).
-Επίσης, να είναι γνωστό ότι πλέον στα περισσότερα νοσοκομεία, και στο ΑΤΤΙΚΟ, η φύλαξη – με την παρέμβαση του υγειονομικού κινήματος έχει φύγει πλέον από τις ιδιωτικές εργολαβικές εταιρείες και οι υπάλληλοι είναι συμβασιούχοι του δημοσίου (ζητάμε μονιμοποίηση).
-Τέλος είναι σωστή η παρατήρηση για “στοχοποίηση του δημοσίου και των υπαλλήλων του” που αναφέρει φίλος σχολιαστής. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι διάφορα φασιστοειδή ανοιχτά προπαγανδίζουν πχ στην αναμονή στα επείγοντα των γενικών εφημεριών για “του τεμπέληδες που μας έχουν και περιμένουμε” ή για το ότι “κοιτάζουν τους Πακιστανούς και όχι τους Έλληνες”.
Μια σκόπιμη συμπεριφορά που ωθεί κάποιους, τη διαμαρτυρία απέναντι στο σύστημα και τις κυβερνήσεις να την ξεσπούν στη νοσηλεύτρια της νυχτερινής βάρδιας ή στον μετανάστη που του “τρώει” τη σειρά εξέτασης.
Ο ΑΤΤΙΚΟΣ
Ευχαριστώ, μου απαντήσατε και στο άλλο σχόλιο, που δεν ανέβηκε (ακόμα…).