ΣΕΡΕΤΕ Αχαΐας
Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και πραγματοποίησαν μαχητικές διαδηλώσεις διεκδικώντας μείωση ωραρίου εργασίας, εξίσωση των μισθών τους με των ανδρών εργατών και υγιεινές συνθήκες εργασίας. Η απεργία αυτή αναδείχθηκε ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και για τον λόγο αυτό αποφασίστηκε από την Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών, το 1910, η καθιέρωσή της ως Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας. Η καθεστωτική καθιέρωσή της, από τον ΟΗΕ το 1977, επιχειρεί την απονοηματοδότηση κάθε μαχητικής διεκδίκησης, κάθε ιστορικής παρακαταθήκης και συλλογικής μνήμης που μπορεί να εμπνεύσει και να προωθήσει τον αγώνα για τη γυναικεία χειραφέτηση. Έναν αγώνα, τον οποίο η κυριαρχία συνεχώς επιχειρεί να εγκολπωθεί με καπιταλιστικούς όρους.
Διανύουμε μια περίοδο που τα περιστατικά έμφυλης βίας, γυναικοκτονιών, βιασμών και κακοποιήσεων έρχονται όλο και πιο συχνά στο φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνεται πως οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αποτελούν μαζί με τους μετανάστες τα πιο ευάλωτα κομμάτια της εργατικής τάξης, τα οποία βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση σε πολλαπλά επίπεδα. Οι εργαζόμενες καλούμαστε να αποδεικνύουμε καθημερινά πως είμαστε ικανές στην εργασία μας, σε πολλές περιπτώσεις δουλεύουμε σε συνθήκες μισθολογικής ανισότητας, αλλά καλούμαστε ακόμα και να διαχειριστούμε σεξουαλικές παρενοχλήσεις και άλλες κακοποιητικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας μας. Στην περίπτωση εγκυμοσύνης, είμαστε συνεχώς υπό την απειλή της απόλυσης/διακοπής σύμβασης ενώ χρειάζεται να διαπραγματευτούμε για την άδεια μητρότητας.
Σε όλα τα παραπάνω ο κρατικός-κυβερνητικός σχεδιασμός να ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων γυναικών δίνοντάς τους ψευδεπίγραφες λύσεις στα έμφυλα ζητήματα, όπως η αύξηση των ποσοστών των γυναικών σε διευθυντικές θέσεις, η αύξηση/ενίσχυση άδειας πατρότητας όταν η άδεια μητρότητας είναι υπό συνεχή διαπραγμάτευση και τέλος η “προστασία” των επιζωσών σεξουαλικών παρενοχλήσεων με την απομάκρυνση τους από τον χώρο εργασίας.
Ειδικότερα στο χώρο της έρευνας, τον τελευταίο καιρό έχει έρθει στο φως ένας αριθμός περιστατικών σεξουαλικής παρενόχλησης, αποδεικνύοντας ότι ο ακαδημαϊκός χώρος όχι μόνο δε μένει στο απυρόβλητο, αλλά αποτελεί ακόμα έναν κλάδο που οι παραβιαστικές συμπεριφορές τροφοδοτούνται από τις σχέσεις εξουσίας και εργασιακής εξάρτησης οι οποίες δημιουργούν οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση αλλά και εργοδοτική αυθαιρεσία για μέλος ΔΕΠ του τμήματος Βιολογίας του πανεπιστημίου Πατρών. Πίσω από το προσωπείο της αριστείας που προβάλλεται για τα ιδρύματα, δε μπορεί να κρυφτεί η ωμή πραγματικότητα ότι μια εργαζόμενη στην έρευνα, υπό τον φόβο της διακοπής της σύμβασης ή του διδακτορικού έργου από τον επιβλέποντα, αναγκάζεται να υπομείνει το κακοποιητικό περιβάλλον για όσο διαρκεί το ερευνητικό έργο ή το διδακτορικό της πριν προβεί σε καταγγελία.
Δεν περιμένουμε τίποτα από το αστικό κράτος και τους θεσμούς του. Δε θα αγγίξουν ποτέ εκείνους που εκφράζουν τα συμφέροντα τους, τους «ευυπόληπτους» πολίτες του Κολωνού, τους αστυνομικούς που βιάζουν εντός και εκτός των ΑΤ, τους μεγαλοκαθηγητές – manager που προσελκύουν ζεστό χρήμα στο πανεπιστήμιο. Οι μόνοι εχθροί τους είναι η συλλογικοποίηση και ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, εκείνος που εμείς οφείλουμε να οργανώνουμε.
Ο αγώνας ενάντια στην γυναικεία καταπίεση και εκμετάλλευση, οφείλει να περνάει μέσα από τα σωματεία. Θέλουμε σωματεία ασπίδες ενάντια στις ταξικές και έμφυλες καταπιέσεις, τα οποία πρωτοστατούν στη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία και καταπίεση για να τελειώνουμε με κάθε είδους πατριαρχική και σεξιστική αντίληψη, διάκριση και εξουσία στα ερευνητικά κέντρα και στις σχολές που εργαζόμαστε!
Το σωματείο μας στέκεται στο πλάι των συναναδελφισσών και προτρέπει κάθε συναδέλφισσα/ο να καταγγείλει οποιαδήποτε κακοποιητική συμπεριφορά, mobbing, σεξουαλική παρενόχληση, εκφοβισμό ή διάκριση λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού, κόντρα στο καθεστώς εκφοβισμού! Σπάμε τη σιωπή! Καμία μόνη απέναντι στους κακοποιητές και κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης.
Η φετινή 8η Μάρτη σημαδεύεται λοιπόν όχι μόνο από την οργή των καθημερινών φρικτών περιστατικών αλλά από τις χιλιάδες φωνές των συναδελφισσών μας κόντρα στο σύστημα που γεννά βία και εκμετάλλευση!
Προχωράμε σε προπαγανδιστικές δράσεις στο πανεπιστήμιο Πατρών και απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα σε σωματεία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, φοιτητικούς συλλόγους, στο ΕΚΠ αλλά και σε συλλογικότητες και οργανώσεις για τη διοργάνωση της φετινής πορείας ενόψει της 8ης Μάρτη.
Καλούμε σε συλλαλητήριο στις 8/3 στις 18:00 στην πλ. Γεωργίου!
Διεκδικούμε:
· Συλλογικές συμβάσεις εργασίας που καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων με αυξήσεις στους μισθούς.
· Μέριμνα για προστασία των συναδελφισσών στην έρευνα. Να μην εγκλωβίζονται στο κακοποιητικό περιβάλλον, αλλά να εξασφαλίζεται η συνέχιση της εργασίας/διατριβής της.
· Πλήρη προστασία της μητρότητας. Καμία απόλυση εγκύου! Άδειες εγκυμοσύνης και λοχείας ανεξάρτητα απ’ τη μορφή απασχόλησης.
· Καμία ανοχή στην κουλτούρα του βιασμού, στις παρενοχλήσεις, στις διακρίσεις λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού στους χώρους δουλειάς. Να προβλεφθούν στις συλλογικές συμβάσεις διατάξεις για την προστασία των εργαζομένων από τη σεξουαλική παρενόχληση και την κακοποίηση. Μισθοί υπερημερίας όταν εξαναγκάζεται μία γυναίκα να φύγει από τη δουλειά λόγω παρενόχλησης από τον εργοδότη. Άμεση δικαίωση σε περιστατικά σεξιστικών, εργοδοτικών αυθαιρεσιών, ηθικής και ψυχολογικής παρενόχλησης (mobbing) στους εργασιακούς χώρους.
· Δημόσια και δωρεάν ιατρική, ψυχολογική, νομική υποστήριξη των επιζωσών βίας λόγω φύλου ή/και σεξουαλικού προσανατολισμού. Οικονομική και πρακτική στήριξη των επιζωσών με ξενώνες φιλοξενίας και μονάδες περίθαλψης.
· Προστασία στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος. Καμία απαγόρευση ή περιορισμός των εκτρώσεων. Δημόσιες, δωρεάν ασφαλείς εκτρώσεις για όλες όσες το επιθυμούν.
· Να καταργηθεί ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη. Ίση αμοιβή για ίση εργασία. Ίσα δικαιώματα για όλες/α/ους. Όχι στις μισθολογικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με πλήρη ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, ωράριο και μισθό.
· Κατάργηση του αντιδραστικού νομοσχεδίου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Προστασία μητέρας-παιδιού από την κακοποίηση.
