Παναγιώτης Μαυροειδής
Ο Ριζοσπάστης επιχείρησε να απαντήσει, ως όφειλε, στην γελοία κατηγορία ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού.
Απέτυχε ωστόσο τελείως!
Η εφημερίδα της ΚΕ του ΚΚΕ δεσμευμένη από την πάση θυσία υπεράσπιση του «υπαρκτού», εξακολουθεί να επιμείνει στην ίδια γραμμή ταύτισης της αριστερής κομμουνιστικής κριτικής στην οικοδόμηση του ιδιότυπου εκμεταλλευτικού και αυταρχικού καθεστώτος αναίρεσης της Οκτωβριανής Επανάστασης και των καταχτήσεων της, με τον …ναζισμό, ακολουθώντας ακριβώς τη μεθοδολογία του Στάλιν στη ματωμένη δεκαετία του 1930.
Γράφει ο Ριζοσπάστης:
«Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική».
Ας έχουμε μια συναίσθηση για το τι μιλάμε και ποιες είναι οι «υπερβολές»:
- Από τους 1.966 σύνεδρους που συμμετείχαν το 1934 στο 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι 1.108 εκτελέστηκαν μέχρι το 1938,
- Από τα 139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εξελέγησαν, εκτελέστηκαν στη συνέχεια τα 98.
- Οι Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Πιατάκοφ, Ράντεκ και άλλοι κομμουνιστές κατηγορήθηκαν ως πράκτορες της Γκεστάπο και τουφεκίστηκαν. Το ίδιο έγινε με τους Μπουχάριν, Ρίκοφ και άλλους. Ο Τόμσκι αυτοκτόνησε το 1936 και ο Ορτζονικίτζε αυτοκτόνησε το 1937.
- Από τα 26 τακτικά μέλη της Κ.Ε. του 10ου συνεδρίου (δηλαδή της τελευταίας Κ.Ε. όπου συμμετείχε ο Λένιν), τα 17 εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν.
- Από τα 10 τακτικά μέλη του Π.Γ. του 1922 (δηλαδή από την καθοδηγητική ομάδα που διεξήγε το νικηφόρο εμφύλιο), εκτελέστηκαν τα 6.
- Από τα 31 στελέχη που αναδείχτηκαν στο Π.Γ. μεταξύ 1919 και 1935, οι 20 εκτελέστηκαν.
Αν όλα τα παραπάνω δικαιολογούνται ή έστω χαρακτηρίζονται απλά «υπερβολές», τότε δεν έχουμε καμία υπεράσπιση κανενός είδους κομμουνισμού, παρά μόνο συνηγορία υπέρ του αντικομουνισμού.
Δυστυχώς…
πηγές?
Σοσιαλισμός/κομμουνισμός είναι η κοινωνία στην οποία απονεκρώνονται το κράτος, οι κοινων. τάξεις και επομένως και τα κόμματα. Ταυτόχρονα κομμουνισμός ονομάζεται η κίνηση που καταργεί την κάθε φορά υπάρχουσα τάξη πραγμάτων προς την κατεύθυνση της απονέκρωσης κράτους (οποιουδήποτε κράτους), κοινωνικών τάξεων και κομμάτων, προς όφελος της κοινωνίας των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών!
Εάν μελετήσουμε την εμπειρία, τα ιστορικά στοιχεία κλπ των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού» θα διαπιστώσουμε πως δεν κινούνταν προς αυτά που προανέφερα, δλδ προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Δίκιο έχει το κείμενο του ΝΑΡ. Επίσης διαβάστε και το βιβλίο του σύντροφου Κώστα Κάππου, «κριτική του σοβιετικού σχηματισμού». Η ορθή υλιστική/διαλεκτική μεθοδολογία και τα συμπεράσματα του σ. Κώστα Κάππου, είναι παρόμοια με του ΝΑΡ:
https://www.ianos.gr/person/kappos-kostas-0040471.html
Κι έλεγα κι εγώ, δε θα βάλει το λιθαράκι του κι ο οπορτουνισμός στο αντικομμουνιστικό παραλήρημα των τελευταίων ημερών; (πάντα με το δικό του “αριστερό” τρόπο φυσικά, αλλιώς τι αξία θα είχε;)
Γιατί μιλάς για τον εαυτό σου με αυτά τα σκληρά λόγια φιλε του ΚΚΕ; Μπράβο 👏 επιτέλους που αντιλαμβανεσαι ότι στην αντικομουνιστική υστερία αστικής τάξης/φασιστών/φιλελεδων κ καθεστωτικών μμε, συνέβαλλε κ η συκοφάντηση του κομμουνισμού από το ΚΚΣΕ…
Ενώ, δεν έβαλε τον βράχο, όχι λιθαράκι της, η ηγετική ομάδα του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ από το 30 κ μετά στην παγίωση της γραφειοκρατίας κ την τελική κατάρρευση ;
απο που αντλεις τις πληροφοριες? χωρις πηγες το αρθρο ειναι αλλο ενα αντικομμουνιστικο παραληρημα
Αν τα νούμερα αληθεύουν, τότε δε θα πρόκειται για… αντικομμουνιστικο παραλήρημα;
Αν τα νούμερα δεν αληθεύουν και είναι ας πούμε τα μισά, εσύ βλέπεις κάποιο πρόβλημα στη Σοβιετική Ένωση του 1930 ή όχι;
Παρεπιμπτοντως τα νούμερα αυτά αναφέρονται στο βιβλίο του
Ζαν Ελλενστάιν, «Η ιστορία του σταλινικού φαινομένου», Θεμέλιο
1976. Ιστορικοί όπως ο Ντοιτσερ τα αμφισβητούν και μιλούν για μεγαλύτερα.
Όμως ας τους ξεχάσουμε όλους αυτούς και ας θεωρήσουμε ότι λένε… ψέματα και ότι αλήθεια λέει μόνο η εκάστοτε Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ ή του ΚΚΣΕ. Εσύ που μιλάς για… αντικομμουνιστικο παραλήρημα έχεις κάποια πληροφόρηση για το πως πέθαναν οι Μπουχαριν, Ζηνοβιεφ, Ράντεκ και τόσοι άλλοι μπολσεβικοι ηγέτες; Και μήπως επίσης πρέπει να κάνεις μια ερώτηση και στο Ριζοσπάστη : Όταν παραδέχεται τις εκτελέσεις και μιλά για “υπερβολες”, αυτές από πόσες χιλιάδες και πάνω είναι υπερβολές και παύουν να είναι αναγκαίες εκτελέσεις κομμουνιστών με διαφορετική γνώμη;
Πηγές υπάρχουν και από κομμουνιστές/αριστερούς ιστορικούς, και λένε αυτά που γράφει και ο παναγιώτης.
Ο Ζαν Ελενστάιν, δεν ήταν εκείνος που έδινε συνεντεύξεις με……κουκούλα (!!!!), για να μην τον αναγνωρίσει…….η KGB και τον εκτελέσει……?
Τέτοιο σούργελο!
Σωστά! Οταν κρίνεται μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΟΣΜΟΪΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ …δεν επιτρέπονται “υπερβολές” η “λάθη” από τους “αδέκαστους” κήνσορες της μικροαστικής εξεγερτικής (και ποτέ επαναστατικής) καθαρότητας, που δε χάνουν την ευκαιρία να διαχωρίσουν τη θέση τους, μην τυχόν τους βγεί και το κακό όνομα του …”σταλινικού”!!
Μικρή σημασία έχουν τα “νούμερα”, κυρ Π.Μ., μην το γυρίζεις εκεί,που σε βολεύει!
Το ζήτημα είναι αν τα “νούμερα”, μικρά η μεγάλα, ήταν αναπόφευκτα για ιστορικά γεγονότα σαν τον υπαρκτό Σοσιαλισμό, που γέννησε η Οκτωβριανή Επανάσταση, και ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ. Εδώ σε θέλω κάβουρα!
Αειντε, μέρες, που βρήκατε πάλι να ….διαχωρίσετε τη θέση σας!
Μη σας παρεξηγήσουν τα αφεντικά;
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι και εσύ και όσοι υπέρασπίζονται εν λευκώ και στο όνομα της…. αναγκαιότητας τις εκτελέσεις χιλιάδων επαναστατών/κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και προφανώς και χιλιάδων άλλων αθώων.
Και φυσικά οι κοσμοϊστορικές αλλαγές δεν γίνονται με το γάντι. Και φυσικά στις κοσμοϊστορικές αλλαγές θα σπάσουν πολλά τζάμια σε αντίθεση με την δήλωση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ λέκας Παπαρήγα η οποία έλεγε πως στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι!
Δική σας θέση είναι η λαθεμένη θέση πως στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι φίλοι του ΚΚΕ. Και δική σας θέση είναι παράλληλα η θέση πως θα εξοντώσουμε στο όνομα ΔΗΘΕΝ της αναγκαιότητας, όσους σταθούν εμπόδιο στον δρόμο των όποιων αποφάσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, όποιες και αν είναι αυτές. Και δεν θα κρίνουμε την ορθότητα των αποφάσεων της ΚΕ. ΑΥΤΑ τα αντικομμουνιστικά, αντιφατικά, άλλα λέω ως Αλέκα και άλλα λέω ο Σεχτάρ ο παπάρας, είναι δικές σας θέσεις!
Τι θα κάναμε λοιπόνν εμείς; ΤΙ θα επρεπε να κάνει κάθε κομμουνιστής; Η απάντηση βρίσκεται στο κείμενο ενός άλλου συντρόφου του ΝΑΡ: “…Θα έπρεπε έγκαιρα η σοβιετική κοινωνία και το ΠΚΚ (μπ) να αντιληφθούν την διπλή φύση των επιλογών τους…”. Δλδ θα έπρεπε να αντιληφθούν πως οι αποφάσεις του ΠΚΚ (μπ) απο την μία απαντούσαν ικανοποιητικά στις τρέχουσες ανάγκες, αλλά από την άλλη υπονόμευαν την πορεία προς τον κομμουνισμό, διότι γιγάντωναν την κομματική/κρατική γραφειοκρατία.
Ανόητε άνθρωπε, αυτό που είπε η Αλέκα ήταν ότι δεν θα καταστραφεί καμία υποδομή από τις υπάρχουσες του αστικού κράτους, όχι ότι δεν θα εκτελεστεί κανένα αντιδραστικό στοιχείο.
Ανόητε λαθραναγνώστη, πάντα ακόλουθε της εκάστοτε γραμμής, ακόμα και όταν οι γρταμμές μπλέκονται μεταξύ τους, η αλέκα ήταν σαφής τότε: “Στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι”. Τώρα αν εσύ θελεις να ερμηνεύεις κατά το δοκούν και ό,τι σε συμφέρει, κάντο. Ομως τα γραπτά του ΚΚΕ άλλα λένε από που εσύ αφελώς θέλεις να πιστεύεις!
…μυαλό καντηλανάφτη….
Δυστυχώς, τα πολύ σωστά ερωτήματα όπως “υπήρχε άλλη εναλλακτική για την ΕΣΣΔ το χρονικό διάστημα ’20-’40” και “ΠΩΣ;”, θα τα συζητάμε για καιρό ακόμα, μιας και δεν υπάρχει εύκολη απάντηση . Θα προσπαθήσω να ξετυλίξω ορισμένες σκέψεις γύρω από αυτά και ίσως να μπορέσω να συμβάλλω στο να πάμε ελάχιστα παρακάτω:
α. Οι συνθήκες που κάθε επανάσταση λαμβάνει χώρα, δεν είναι ποτέ οι ιδανικές. Και στην περίπτωση της οκτωβριανής οι εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες όπως απομόνωση της νεαρής εσσδ μέσω της αποτυχίας της γερμανικής και της ουγγρικής επανάστασης, η καθυστερημένη παραγωγική βάση, η ιμπεριαλιστική περικύκλωση κλπ, βάρυναν πάρα πολύ στην μετέπειτα εξέλιξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ποιες πιθανότητες υπήρχαν;
– Η οικειοθελής παράδοση της εξουσίας ξανά στην αστική τάξη. Πράγμα ανεπίτρεπτο, και καλώς φυσικά δεν έγινε.
– Η πάση θυσία πολιτική/οικονομική ενοποίηση και εκβιομηχάνιση της χώρας, με στόχο το κέρδισμα χρόνου είτε για να προλάβουν την επόμενη επανάσταση, είτε για να αντέξουν στην επόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση, είτε και για τα 2 μαζί.
Αυτές οι πιθανότητες υπήρχαν και δυστυχώς, καμία άλλη.
Πως όμως θα έπρεπε να πραγματευτούν την ουσιαστικά 1 δυνατότητα που είχαν, δλδ την πάση θυσία αντοχή; Αυτό είναι το επόμενο και το ουσιαστικό ερώτημα, και σε αυτό πάνω έχει γίνει μεγάλη συζήτηση.
Η δυσχερέστατη θέση της νεαρής ΕΣΣΔ σε όλα τα πεδία (οικονομικό, γεωπολιτικό, πολιτικό, πολιτισμικό) επέβαλλε υιοθέτηση πολιτικών επιλογών που αντικειμενικά έριχναν το βάρος στην εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας εκείνης της περιόδου. Τέτιες σημαντικές και κρίσιμες αποφάσεις/επιλογές ήταν η μονοπρόσωπη διεύθυνση στην παραγωγή και η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά συμβούλια (αλλά και τις λαϊκές συνελεύσεις των πόλεων), ο γραφειοκρατικός συγκεντρωτισμός στην παραγωγή, η αύξηση της κρατικής καταστολής, η -προσωρινή- απαγόρευση άλλων κομμάτων, η διατήρηση κρίσιμων καπιταλιστικών νόμων στην οικονομία (παραγωγή και διανομή).
Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις του ΠΚΚ (μπ)-μετέπειτα ΚΚΣΕ, είχαν διπλό αποτέλεσμα, είναι σαν τον Ιανό: Διότι αφενός έγινε κατορθωτό όχι μόνο να αντέξει η ΕΣΣΔ αλλά και να πετύχει σοβαρή εκβιομηχάνιση μέσα σε λίγα χρόνια, βάζοντας τις βάσεις για την απόκρουση του ναζισμού και την μετέπειτα συντριβή του. Αφετέρου όμως, απομάκρυναν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό (δλδ την σταδιακή απονέκρωση του κράτους και των τάξεων προς όφελος των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών), διότι συνέβαλλαν στην γιγάντωση μαζί με όλους τους αντικειμενικούς λόγους που προανέφερα, μιας νέας ηγεμονικής άρχουσας τάξης, της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας.
Εδώ βρίσκεται κατά την γνώμη μου η πρωταρχική αιτία αυτού που ονομάζουν πολλοί αριστεροί/κομμουνιστές είτε μεμονωμένα είτε σαν συλλογικότητες, “γραφειοκρατικοποίηση της ΕΣΣΔ ήδη από τα πρώτα χρόνια του ’30”.
Ίσως, εάν το ΠΚΚ (μπ) αλλά και η υπόλοιπη σοβιετική κοινωνία αντιλαμβάνονταν την διπλή φύση των πολιτικών αποφάσεων που ελάμβαναν και εντόπιζαν έγκαιρα τις αρνητικές τους επιπτώσεις στην πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, να μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά και όχι στα λόγια την επαναταξικοποίηση της ΕΣΣΔ και την επανα-εμφάνιση νέας ηγετικής άρχουσας τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού. Δυστυχώς σε υποκειμενικό επίπεδο, μόνο αυτή η συνειδητοποίηση μπορούσε να αντιστρέψει την πορεία γραφειοκρατικοποίησης και να οδηγήσει σε υιοθέτηση πολιτικών που να φρέναραν, να μείωναν ή/και να αντιστάθμιζαν την γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν συνέβη. Η καταγγελία της γραφειοκρατίας από την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ), ήταν απλώς ένα σχήμα λόγου, στον βαθμό που δεν αντιμετώπισε τις ουσιαστικές -σε πολιτικό επίπεδο- αιτίες άνδρωσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, όπως ήταν -ξαναγράφω- η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά (αλλά και τα εδαφικά) σοβιέτ/εργατικά συμβούλια/λαϊκές συνελεύσεις, η ολοένα εντεινόμενη κρατική/κομματική καταστολή, η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης, η διατήρηση βασικών καπιταλιστικών νόμων κλπ.
β. Μετά τον πόλεμο, η παγίωση της θέσης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας ως της νέας άρχουσας τάξης της ΕΣΣΔ, δεν επέτρεπε πια την αντιστροφή της πορείας και την εκ νέου επαναστατικοποίηση της ΕΣΣΔ. Ο δρόμος είχε κλείσει μιας και η απαγόρευση πολιτικής διαπάλης εντός της κοινωνίας, είχε γυρίσει μπουμερανγκ και πλέον φίμωνε οποιαδήποτε αριστερή/κομμουνιστική κριτική απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική των ΚΚ.
Οι πολιτικές της προηγούμενη περιόδου (της ονομαζόμενης σταλινικής), είχαν γίνει η μήτρα που πάνω στις αρνητικές πλευρές τους, αγκιστρώθηκε η δεξιά στροφή του ’56.
Εν τέλει νομίζω πως μόνο μια επιλογή είχε η ΕΣΣΔ το διάστημα ’20-’40: Να αντέξει και τπτ άλλο. Το ζήτημα είναι ΠΩΣ διαχειρίστηκε αυτή την επιλογή, τις θετικές και αρνητικές συνέπειες των πολιτικών της αποφάσεων. Και ενώ στο επίπεδο της ικανοποίησης των άμεσων αναγκών οι πολιτικές αποφάσεις στέφθηκαν με σχεδόν απόλυτη επιτυχία, στο επίπεδο της σοσιαλιστικής/κομμουνιστικής προοπτικής αυτές ακριβώς οι αποφάσεις συνέβαλαν στο να κλείσει αυτή η προοπτική.
Δυστυχώς η ΕΣΣΔ θα πάθαινε ότι και η κομμούνα του Παρισιού εάν δεν τα έκανε όλα αυτά. Είναι ακριβώς το ίδιο που θα συνέβαινε και στην κομμούνα εάν έμενε κλεισμένη μόνο στα σύνορα του Παρισιού, κάτι σαν μια ΛΔ Κορέας α λα Παρίσι… Πάντως! Μου φαίνεται λίγο παράλογο το ΚΚΕ να μιλάει για υπερβολές ενώ είναι Σταλινικό. Δεν λένε οι Σταλινικοί ποτέ για υπερβολές…
Αφού η ΕΣΣΔ το διάστημα 20-40 είχε μόνο μία επιλογή, να αντέξει, τότε δεν τίθεται καν θέμα “διαχείρισης” αυτής της επιλογής. Εξ άλλου, όλες οι κοινωνίες, το πρώτο πράγμα που φροντίζουν είναι η επιβίωσή τους και σ αυτό θυσιάζουν τα πάντα. Αν επιβιώσεις, μπορείς να κάνεις διορθώσεις, αν δεν επιβιώσεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!
ακόμα ένα αντικομμουνιστικό λογύδριο από τον λαθραναγνώστη: Οχι φίλε λαθραναγνώστη, οι κομμουνιστές πρέπει να βλέπουν ότι οι πολιτικές επιβίωσης, έχουν ΔΙΠΛΟ αποτέλεσμα: Σε βοηθούν μεν να επιβιώσεις, αλλά παράλληλα, σου ανατινάζουν τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, ΑΝ δεν προσέξεις! είτε σου αρέσει, είτε όχι, στην ΕΣΣΔ ΔΕΝ είδαν ποτέ κάτι τέιο. Ούτε φυσικά είπαν πως “…Αν επιβιώσεις, μπορείς να κάνεις διορθώσεις”, όπως αφελώς γράφεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τις υποχωρήσεις και τις αρνητικές επιπτώσεις από τις πολιτικές του ’30, τις εξέλαβαν και ως…σοσιαλισμό, όπως και εσύ φυσικά.
Να επιβιώνεις,μάλιστα! Αλλά πάντα με τις ιδέες και με τις αξίες σου.Οι πονηροί και οι διπρόσωποι να μην επιβιώνουν ούτε από ιδεολογικής ούτε από φυσικής πλευράς.Τι να γίνει,είμαι κακή,αλλά δε γίνεται διαφορετικά.Δε χωρούν και τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Σε ποιόν αναφέρεσαι ως “πονηρό και διπρόσωπο”?
Πονηροί κ διπρόσωποι είναι αυτοί που διακηρύσσουν κάποιες αρχές,αξίες κ οράματα μέχρι να ισχυροποιηθούν.Και μετά αρχίζουν να λένε για μονόδρομο,για πάσει θυσία σωτηρία της επανάστασης,του σοσιαλισμού,της χώρας,της οικονομίας,της ευρωπαϊκής προοπτικής, (ό,τι ταιριάζει στην περίσταση γενικά).Για να σώσουν,υποτίθεται,τους διακηρυγμένους στόχους κ τα οράματα που τους ανέδειξαν,τα τινάζουν στον αέρα κ έτσι τα εξασφαλίζουν μια κ καλή από κάθε κίντυνο.Στην πραγματικότητα βέβαια,αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το τομάρι τους κ τα ατομικά τους ιδιοτελή συμφέροντα.Το φαινόμενο είναι τόσο παλιό,όσο κ η εμφάνιση του homo sapiens.
Για την “κοινωνική διεργασία που λέγεται επανάσταση”, να το πω,όπως ο Λαθραναγνώστης,χαλάλι οι ζωές που χάνονται κ οι όποιες αναπόφευκτες υπερβολές.Αλλά όταν αφαιρείται η εξουσία από τα λαϊκά συμβούλια κ συνελεύσεις,όταν επιβάλλονται αφεντικά κ συγκεντρωτισμός στην παραγωγή,όπως κ κρατική καταστολή,μαζί με απαγόρευση πολιτικής έκφρασης κ καπιταλιστικοί νόμοι στην οικονομία,τότε έχομε κανονική κατεδάφηση της επανάστασης.Και ολ’ αυτά,υποτίθεται,για τη σωτηρία της χώρας,το κλασικό επιχείρημα σφετεριστών κ φασιστοειδών.Και ενώ είναι βασική αντίληψη κ πεπείθηση της κομμουνιστικής θεωρίας,ότι ο λαός που παίρνει τις τύχες του στα χέρια του,γίνεται ανίκητος κ ενώ αυτό έχει αποδειχτεί αρκετές φορές στην ιστορία.Όταν όμως επικρατήσουν οι αντεπαναστάτες σφετεριστές μέσα στις γραμμές της επανάστασης,δεν υπάρχει πια αναστροφή στον κατήφορο,μέχρι την τελική ήττα των λαϊκών δυνάμεων.Οι άνθρωποι αυτοί,ναι,κατάφεραν να σώσουν τη χώρα,να πετύχουν γρήγορη εκβιομηχάνηση κ να νικήσουν το ναζισμό,αλλά για πάρτη τους κ για τα συμφέροντά τους,όπως κάνουν κ μέ τον τρόπο που το κάνουν όλες οι άρχουσες τάξεις,όλων των χωρών ανα τους αιώνες.
Συμφωνώ Αναστασία τόσο με την μεθοδολογία που προσεγγίζεις το θέμα, όσο και με τα συμπεράσματα που εξάγεις.
Α μπά? Συμφωνείς με τη μεθοδολογία που προσεγγίζει το θέμα η Αναστασία?!!!! Δηλαδή, χαλάλι οι ζωές που χάνονται και οι όποιες αναπόφευκτες υπερβολές!
Τότε, γιατί μιλάς συνέχεια για τα “εγκλήματα του Στάλιν?
…….τι ψάχνω να βρω κι εγώ τώρα…….
Λαθραναγνώστη μην τρολαρεις συνέχεια. Είπα να συμβάλλω λιλγο περισσότερο στο να ξεκολλήσει η κουβέντα που την έχετε καταδικάσει με τα γραπτά σας, να έχει μείνει στο τι έκανε ο τάδε ηλ ο δείνα. Οκ λοιπόν συμφωνώ με την Αναστασία σε όλα, εκτός από το σημείο που αναφέρεται στις εκτελέσεις.
Οι ζωές που χάνονται για χάρη της επανάστασης δεν είναι δική μας υπαιτιότητα,αλλά νομοτέλεια.Εμείς δε θέλομε να χάνονται ζωές,ούτε οι δικές μας ούτε αλλονών.Αλλά υπάρχουν αξίες,ανώτερες από τη ζωή.Υπερασπίζομε το δίκιο το δικό μας και του ανθρώπου και είμαστε σε αυτοάμυνα.Αυτοί όμως που θυσιάζουν ζωές για την εκμετάλευση και την αδικία,είναι εγκληματίες.Το ερώτημα είναι τα κίνητρα και ο (πραγματικός) στόχος της εξόντωσης τόσων και τόσων κομμουνιστών στη ΣΕ τότε.
μην ήτανε “κομμουνιστές” Κατρούγκαλου τύπου;
Οταν πάρει κανείς το κομματικό βιβλιάριο γίνεται κομμουνιστής δια βίου;
Είναι ψέμμα πως οι περισσότεροι τα στρίβουν, κιοτεύουν, δεν είχαν καταλάβει κλπ.;
Αν τώρα, παρόλα αυτά, επιμένουν ότι η δική τους άποψη είναι η “κομμουνιστική” και των αλλουνών όχι, τι γίνεται; Αν δεν τους καλύπτουν οι πλειοψηφικές κομματικές διαδικασίες και αρχινάνε φράξιες, συνομωσίες, χούντες, δολοφονίες ακόμα και υπουργών ( Κίρωφ );
Αν, οι “άλλοι” παρά το ότι είναι πλειοψηφία, υποχωρήσουν στον τσαμπουκά και τους αφήσουν να κάνουν το μειοψηφικό “δικό τους”, για να μην έχουμε “δολοφονίες”….
….πόσο σίγουρο είναι πως τελικά θα έχουμε λιγότερες δολοφονίες;
Π.χ. η “περεστρόϊκα” και η κόρη της, η παλινόρθωση του Καπιταλισμού, που μείωσε τον σοβιετικό πληθυσμό είναι αθώα αίματος;
Τελικά, εκείνο, που ξεχωρίζει την “δολοφονία” από την “νομοτέλεια” είναι ο ισχυρισμός του “δολοφονημένου” ότι ήταν κομμουνιστής;
Αν μια Επανάσταση, δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό της, τι αξίζει;
Απορία μου, δεν αναρωτιέσαι για αυτο που έγινε και αναρωτιέσαι για.. Φανταστικές συνομωσίες φραξιών στο κκσε; δεν αναρωτιεσαι πχ για το τι γίνεται όταν η πλειοψηφία του κκ πάει δεξιά την εξέλιξη; αυτό έγινε διαχρονικά και σχεδόν παντού!
Εγώ πάντως, αναρωτιέμαι για την άμετρη αυτοπεποιθηση του ΝΑΡ ότι έχει δίκιο σ αυτά που λέει!
Όχι,δε φτάνει,να ισχυρίζεται κανείς,ότι είναι κομμουνιστής.Πρέπει κ να είναι στην πράξη.Όπως έχει πει κ ο Μαρξ,δε γίνεται κομμουνιστής,που να μην είναι δημοκράτης.Δημοκράτης,εννοείται σε μόνιμη βάση κ όχι μόνο όποτε συμφέρει,όπως επίσεις όχι μόνο όσον αφορά τις διαδικασίες μέσα στο κόμμα,αλλά πρωτίστως μέσα στα όργανα της λαϊκής εξουσίας.Βασικό στοιχείο της δημοκρατίας είναι η αρχή της πλειοψηφίας κ πρέπει να την υπερασπίζομε με προσήλωση.Η πολιτική διαπάλη (σε κόμμα κ λαό) γίνεται με επιχειρήματα (κ όποιος νικήσει,παίρνει,άρα θέλομε,δε θέλομε,υπάρχει ρίσκο κακών επιλογών,αλλά δε γίνεται αλλιώτικα).Το βέβαιο είναι,ότι σε μια κοινωνία όπου υπάρχει λαϊκή κυριαρχία κ λαϊκές ελευθερίες,συνομωσίες κ πραξικοπήματα δεν πιάνουν τόπο.Αυτά όσον αφορά στη δημοκρατία.Τώρα,όσον αφορά στη σοσιαλιστική επανάσταση,πρέπει να ξεκαθαρίσομε,πώς την εννοούμε.Θέλομε ένα σύστημα ισονομίας,ισηγορίας,ισοπολιτείας,που διέπεται από τις ανθρωπιστικές αξίες κ όπου ο κάθε ένας πολίτης έχει λόγο σε όλα τα ζητήματα της πολιτικής ζωής (κ σε ένα τέτοιο σύστημα η κοινωνική δικαιοσύνη εξασφαλίζεται αυτόματα) ή θέλομε ένα σύστημα γενναιόδωρων κοινωνικών παροχών,όπου όμως ο λαός κηδεμονεύεται από μια προνομιούχα ηγετική κάστα κ του είναι αυστηρά απαγορευμένο,να αμφισβητήσει αυτή την κάστα; Γιατί κάτι τέτοιο ισχύει κ στη Σαουδική Αραβία.Σε κάθε περίπτωση πάντως όσοι είναι της δεύτερης άποψης οφείλουν να το ξεκαθαρίζουν από την αρχή,για να ξέρει κ ο λαός ,για ποιές αξίες κ για ποιά προοπική καλείται να δώσει το αίμα του κ τη ζωή του.
Προφανώς Αναστασία, τα συμπεράσματά σου τα έχεις βγάλει, με την γνωστή αυτοπεποίθηση κάποιου που έχει στήσει τα δικά του δεδομένα και τα δικά του συμπεράσματα, όπως τα παιδιά στήνουν τα στρατιωτάκια τους για να νικήσουν αυτά και όχι ο άλλος.
Λαθραναγνώστη αν κάποιος στήνει δικά του δεδομένα κ συμπεράσματα, αυτός είσαι εσυλ κ το ΚΚΕ.
Θα κάνεις συζήτηση επιτέλους ή θα έρχεσαι κάτω από κάθε σχόλιο και θα λες για το κκε που κάνει που ράνει, που λέει αρλούμπες, αλλά δεν απαντάς σε αυτό που συζητιέται;
Κοίτα να δεις φίλε, πάντως, αυτός που μεταφυσικά έχει βγάλει συμπεράσματα και για τη φύση του σημερινού καπιταλισμού από το (!) ’99 κιόλας χωρίς μια σοβαρή έρευνα και προεύεται με αυτό ως αξίωμα, αυτός που κάνει τη μελέτη του πρώην υπαρκτού από την ανάποδη, δηλαδή παίρνεις ως αποδεδειγμένο ότι οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες δεν ήταν σοσιαλιστικές ας κοιτάξει πρώτα την αντιεπιστημονική του καμπούρα πριν το παίξει ξερόλας…
Εχω ήδη τοποθετηθεί με αρκετά σχόλια που αναλύουν διαλεκτικά, το μεγαλείο και την τραγωδία/εκφυλισμό της οκτωβριανής επανάστασης και της ΕΣΣΔ. Διάβασε και μην γράφεις ό,τι ναναι.
Δε βλέπω,Λαθραναγνώστη,από πού κι ως πού στήνω δικά μου δεδομένα και βγάνω δικά μου συμπεράσματα.Εδώ τα συζητούμε μαζί,για να βγουν συνολικά συμπεράσματα.
“Το ερώτημα είναι τα κίνητρα και ο (πραγματικός) στόχος της εξόντωσης τόσων και τόσων κομμουνιστών στη ΣΕ τότε.”
Από που κι ως που θεωρείς ΔΕΔΟΜΕΝΟ ότι “ο (πραγματικός) στόχος της εξόντωσης”, ήταν διαφορετικός από αυτόν που δήλωσε η τότε ηγεσία της Σ.Ε?
Έγιναν δίκες ανοιχτές παρουσία ξένων παρατηρητών (αν και δεν καταλαβαίνω για ποιόν λόγο η Σ.Ε θα έπρεπε να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία) και βρέθηκαν ένοχοι. Για ποιόν λόγο λοιπόν, δέχεσαι σαν δεδομένη την αντισοβιετική προπαγάνδα και όχι την επίσημη σοβιετική θέση?
Και κάτι ακόμα. Ο Χρουστσώφ, όπως και ο Γκορμπατσώφ και ο Γιέλτσιν κι αυτοί σαν “κομμουνιστές”, μέλη του ΚΚΣΕ, εμφανίζονταν και όλοι είδαμε το κακό που έκαναν. Δηλαδή, αν ο Χρουστσώφ, που ήταν και κομισάριος στην πολιορκία του Στάλινγκραντ, είχε αποκαλυφθεί εγκαίρως, είχε δικαστεί και καταδικαστεί, θα ήταν κι αυτός θύμα της θηριωδίας του Στάλιν?
Εκ του αποτελέσματος,Λαθραναγνώστη.Να μην ξαναλέμε πάλι τα ίδια,τα είπαμε ένα-ένα,αφαίρεση της εξουσίας από τις λαϊκές δομές,καταστολή,απαγόρευση πολιτικής έκφρασης,εντατικοποίηση της παραγωγής σε βάρος της ποιότητας ζωής κλπ.Χώρια βέβαια τα ιστορικά στοιχεία για τις δίκες,αλλά αφήνω στην άκρη αυτό το θέμα,καθώς υπάρχουν ιστορικοί,πιο αρμόδιοι από μένα, για να αντιπαραβάλουν στοιχεία.
δηλαδή “δεδομένο” είναι ό,τι επικαλείται η αντικομμουνιστική προπαγάνδα εδώ και 100 χρόνια!
Και αυτό είναι ….”αποτέλεσμα”!
Η τεράστια αλλαγή στον κόσμο, οι τόσες κατακτήσεις, που τώρα γκρεμίζονταιι ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ, εν χορώ, πρωτεργάτες αντιδραστικοί και αμφιταλαντευόμενοι “αριστεροί”, δεν ανήκει στα …”αποτελέσματα”!
Την καταστολή, φυσική και ιδεολογική, που αντιμετώπισε η Μπολσεβίκικη Επανάσταση, δεν γνώρισε καμία μέχρι σήμερα λαϊκή εξέγερση η προοδευτικό κίνημα.
Πως πρέπει κατά τους “άσπιλους κήνσορες” μια λαϊκή Επανάσταση να υπερασπίζεται τον Λαό;
Με την αγιαστούρα της μικροαστικής φιλισταϊκής υποκρισίας;
Εσείς, μόλις πριν από κανα-δυό χρόνια, εκθειάζατε μαζί με την Αντίδραση, τις εγκληματικές “εξεγέρσεις” της λεγόμενης “Αραβικής Ανοιξης”, που τώρα προτιμάτε να μη θυμόσαστε…
Οι άστεγοι στα παγκάκια, τα πνιγμένα παιδάκια σε ακτές γεμάτες πίσσα, ο ξεριζωμός και η αθλιότητα είναι το μέλλον, που υπερασπίζεστε.
Δεν θα μπορείτε για καιρό να πατάτε σε δυό βάρκες!
Δεν είναι η λαϊκή επανάσταση,που “πρέπει να υπερασπίζεται το λαό”, αλλά ο λαός είναι ο μόνος που έχει την αρμοδιότητα της υπεράσπισης της επανάστασής του.Το κομμουνιστικό κόμμα έχει πρωτίστως το καθήκον της υπεράσπισης της δημοκρατίας,γιατί κομμουνισμός και δημοκρατία είναι αλληλένδετα.Το ένα χωρίς το άλλο απλά δεν υφίσταται.Από κει και πέρα η συζήτηση σ’ αυτό το επίπεδο δεν έχει για μένα περετέρω νόημα,γιατί εδώ υπάρχουν δυο διαμετρικά αντίθετες απόψεις.Η άποψη όμως των “κηδεμόνων” του λαού διέπεται από σκοπιμότητα και είναι κακοπροαίρετη,γιατί η “κηδεμονία” έχει σε κάθε περίπτωση κίνητρο και σκοπό την εκμετάλευση.Μόνο κάτι ακόμα,σχετικά με τα επιτεύγματα.Άμα το περιορίσομε εκεί,επιτευγματα έχει να δείξει και η Ευρώπη και η Αμερική στην ιστορία της.
“O λαός μόνος του μπλα-μπλα-μπλα”, όπως “πλατείες”! Δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει πρωτοπορία, που ξεπηδάει μέσα από τον λαό, ενάντια στους κήνσορες μιας “δημοκρατίας” και “ελευθερίας” στη βάση της ανισότητας… Δεν παει νά έγραφε ο Λένιν τα κατεβατά του!
Και βρήκαμε και δουλειά στο κομμουνιστικό κόμμα: Να υπερασπίζεται μιαν απροσδιόριστη “δημοκρατία” (“δημοκρατία για ποιούς;” θα ρώταγε κάποιος, αλλά μην έχουμε πολλές απαιτήσεις…) πέρα και πάνω από την ταξική πάλη!
Οι …”πανανθρώπινες αξίες” μπλα-μπλα-μπλα!
Και σκεφτείτε τον Αρη στον Μελιγαλά, …να καλεί τους ταγματασφαλίτες σε “δημοκρατικό διάλογο”!
Μικροαστικός φιλελευθερισμός, ψιλοαναρχισμός, αστικός ιδεαλισμός και όλο αυτό να αυτοπροσδιορίζεται σαν …”κομμουνισμός”. Αυτό είναι το “αριστεροχώρι”, που όχι άδικα χαρακτηρίζεται σαν πασοκ με σφυροδρέπανα.
Είστε όλοι σαφείς.
Το φαινόμενο είναι ανάλογο της σχέσης ισλάμ και ισλαμισμού,δηλ. η στρέβλωση μιας κοσμοθεωρίας.Η επαναστατική πρωτοπορία δεν είναι μια αριστοκρατία του πνεύματος,που υπαγορεύει στο πόπολο. (Εξ άλλου τι θα πει, “ξεπήδησε μέσα από το λαό” ; Όλες οι εκμεταλευτικές μειοψηφίες μέσα από το λαό βγήκαν και μετά του κάτσανε στο σβέρκο).Η μαρξιστική πρωτοπορία περνά τις θεσεις της στο λαό με τα επιχειρήματα και τα πολιτικά εργαλεία που δίνει η γνώση της μαρξιστικής θεωρίας.Και ο τελευταίος αστοιχείωτος,αν δεν ξέρει απολύτως τίποτα άλλο,ξέρει το συμφέρον του.Και αν με τις επιλογές του ζημιώνεται,δεν είναι από έλειψη γνώσης,αλλά από έλειψη πολιτικής δύναμης.Ο μαρξισμός δε βασίζεται σε μια “πεφωτισμένη” ελιτ,αλλά στη δύναμη που δίνει στους καταπιεσμένους η οργάνωση και η δημοκρατία,μαζύ με τη γνώση των νόμων που διέπουν την κοινωνια.Δημοκρατική διαδικασία με αστούς και φασίστες δε γίνεται,επειδή εκείνοι! δεν αποδέχονται τη δημοκρατία.Ειπώθηκε,ότι η κίνηση της τάξης (και της μάζας) δεν είναι εξ ορισμού σε προοδευτική κατεύθυνση,ιδίως όταν επιρρεάζεται απο αντιδραστικές δυνάμεις.Εγώ λέω,ότι ο ξεσηκωμός της μάζας είναι πάντα σε προδευτική κατεύθυνση,ενάντια σε μια καταπιεστική-εκμεταλευτική κατάσταση.Αν δεν υπάρχει αυτή η κατάσταση, η μάζα δεν ξεσηκώνεται.Στο επιχείρημα “μα είμαστε σε διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμου” αντιτείνω: Σίγουρα; Ή μήπως πρόκειται για διαδικασία αποδόμησης του σοσιαλισμού σε κατεύθυνση παλινόρθωσης; Τώρα το ποιές δυνάμεις αποχτούν επιρροή μέσα στη μάζα και ποιες θα κυριαρχήσουν στην πορεία,είναι εντελώς άλλο ζήτημα.Μπορεί ένας κομμουνιστής να παρέμβει μέσα εκεί; Ας το κάνει!
“ξεπήδησε μέσα από τον Λαό” σημαίνει “ενάντια στο Κράτος της κυρίαρχης τάξης”, που περιλαμβάνει Γιούρες, βασανιστήρια κλπ. Λίγη Ιστορία δε βλάπτει.
Οι “εκμεταλλευτικές μειοψηφίες” (άλλος νεολογισμός και τούτος…) δεν ξεπήδησαν μέσα από τον Λαό!
Μάθετε επιτέλους τι σημαίνει “Λαός” και μην τον μπερδεύετε με το …πληθυσμό!
Τώρα θα εξισώσουμε και τις “εκμεταλλευτικές μειοψηφίες” με τις επαναστατικές δυνάμεις; Ακου, “αριστοκρατία του πνεύματος“!!! Ο Μαρξ, ο Λένιν, ο Γληνός, ο Γκράμσι κ.α….
Ελεος!
“Και ο τελευταίος αστοιχείωτος,αν δεν ξέρει απολύτως τίποτα άλλο,ξέρει το συμφέρον του.” ….
….οπότε, τι χρειάζεται η Πολιτική! Πάει, κι αυτή, τη βγάλαμε άχρηστη…. χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να εξηγήσουμε την ύπαρξή της… Αχρηστοι οι εργατοπατέρες, άχρηστοι οι αστοίι πολιτικοί, αφού “ο λαός ξέρει το συμφέρον του”. Ωϊμέ…
………
Σηκώνω τα χέρια!
Καλά, ρε εξωχωρικοί, στο ….Κατηχητικό γίνατε αριστεροί, πανάθεμά σας!
Οι έννοιες λαός,εθνότητα,έθνος,φυλή δεν μπορούν να διαχωριστούν απόλυτα,όσο και αν το προσπαθούμε.Από ένα σημείο και πέρα συμπλέκονται η μια με την άλλη.Επομένως έχουν τη σημασία που τους δίνομε κατά περίπτωση. (Η λέξη πληθυσμός δε σημαίνει υποχρεωτικά ανθρώπους,μπορεί να είναι και ζώα ή πράγματα).Πάντως άνθρωποι και ομάδες μέσα απ’ το λαό – λαό με την έννοια των κοινωνικά χαμηλών στρωμάτων,που δίνεις εσύ – μπορούν με διάφορους τρόπους να περάσουν σε ανώτερη τάξη.Οι κοινωνικές αριστοκρατίες των λαών (ή εθνών κλπ.) δεν ήρθαν από το διάστημα,αλλά γεννήθηκαν από τον “πληθυσμό” – για να το καταλάβεις,αν και δε μ’ αρέσει αυτή η λέξη,που λίγο απέχει από κοπάδι – και ανελίχτηκαν στην κλίμακα των κοινωνικών τάξεων.Ο Μαρξ και ο Λένιν δεν είχαν καμιά σχέση με αριστικρατία του πνεύματος (ή της διανόησης), που κοιτάζει αφ’ υψηλού το λαό.Στη δημοκρατία η πολιτική άποψη του αμόρφωτου εργάτη,του άξεστου αγρότη,της γιαγιάς του χωριού,του χαμάλη,του αλήτη και του πανεπιστημιακού μετρά ισότιμα,γι’ αυτό άλλωστε έχουν όλοι αυτοί ισότιμα δικαίωμα ψήφου.Αυτή η άποψη δεν είναι αυθαίρετη,αλλά έχει αιτία.Οι κομμουνάροι,οι εργάτες και οι αγρότες των σοβιέτ δεν ήταν καθηγητές πολιτικών επιστημών και δεν εξέλεγαν τους βουλευτές τους στη βάση πτυχίων.Δεν είναι ανάγκη να έχεις διδακτορικό της πολιτικής,για να ξέρεις το συμφέρον σου.Πήγαινε,ανθρωπέ μου,να μάθεις,τι είναι δημοκρατία.Και με την ευκαιρία και σε σχέση με αυτά που είπε ο Συνήγορος του Διαβόλου,σε έναν εμφύλιο πόλεμο ο καθένας διαλέγει στρατόπεδο κι από κει και πέρα μιλούν τα όπλα.Αν είναι δυνατόν,να κάνει κανείς δημοκρατικές διαδικασίες με τον εχθρό! Δεν ισχυρίστηκα εγώ τέτοια ανοησία.
“Οι έννοιες λαός,εθνότητα,έθνος,φυλή δεν μπορούν να διαχωριστούν απόλυτα,όσο και αν το προσπαθούμε.Από ένα σημείο και πέρα συμπλέκονται η μια με την άλλη.” … για νάχουμε την ευχέρεια, χάρη στην απροσδιοριστία του “σημείο και πέρα” να τα κάνουμε όλα σούπα και να λέμε ό,τι μας κατέβει, η μάλλον ό,τι ταιριάζει στον θεωρητικό μικροαστικό μας Συγκρητισμό.
Διάβασε κανά φιλοσοφικό λεξικό, τουλάχιστον για να μην πελαγοδρομείς.
Και ρώτα κανέναν πρωτάρη κνίτη να σου εξηγήσει ότι δεν υπάρχει “δημοκρατία” αιωρούμενη στον νεφελώδη κόσμο του ιδεαλισμού.
Υπάρχει “αστική δημοκρατία” και “προλεταριακή δημοκρατία”, (που στην φάση της μετάβασης στην κομμουνιστική δημοκρατία είναι “Δικτατορία του Προλεταριάτου”), δυό έννοιες, όχι απλά ασύμβατες αλλά αντίθετες, που η μία αποκλείει την άλλη. Το “ισότιμο δικαίωμα ψήφου” της αστικής δημοκρατίας είναι θεμελιωμένο στην ταξική ανισότητα και γι αυτό είναι μια καρικατούρα και απάτη, χρήσιμη μόνο στους απολογητές/ινστρούχτορες τύπου “Μπάμπη Παπαδημητρίου” και στους καθηγητάδες-σκοταδιστές της “πεφωτισμένης” παιδείας μας, που δείχνει και με αυτά, που αναμασάς, πόσο αποτελεσματική δουλειά κάνει.
Βαρυέμαι ειλικρινά να σου αναλύσω γιατί, όσο υπάρχουν ταξικές διακρίσεις (που υπήρχαν και στην μεταβατική Σοσιαλιστική Κοινωνία, που γνωρίσαμε, πόσο μάλλον στην κάργα αντιδραστική κεφαλαιοκρατική) δε θα είναι εύκολο για τον ξεκομμένο και πολιτικά ακαθοδήγητο εργάτη “να ξέρει το συμφέρον του”, και πως αυτές οι διακρίσεις αλλοιώνουν μέχρι και ακυρώνουν την δυνατότητα του και να συμμετέχει ισότιμα αλλά και, κυριολεκτικά, να σκεφτεί.
Σαν την …Παπακώστα της ΝΔ μας τα λές!
Ναι,το λεξικό διαχωρίζει τις έννοιες που ανέφερα,και δίνει στην κάθε μια έναν ορισμό.Από ένα σημείο και μετά όμως ο διαχωρισμός χάνεται,όπως μπορεί να παρατηρήσει ο καθένας στη χρήση κ μπορεί να γίνει μια αναλυτική συζήτηση σχετικά,αλλά αυτά δε γίνονται με σχόλια.Όσο γα τη δημοκρατία τώρα,ναι,υπάρχουν πολλών ειδών “δημοκρατίες”, κοινωνικο-πολιτικά συστήματα δηλαδή που διαμορφώθηκαν στην ιστορία και πήραν αυτό το όνομα,με κάποιο επίθετα από μπροστά.Ο όρος πάντως προέρχεται από την αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία,με όσα αυτό σημαίνει.Εγώ πάντως αναφέρθηκα στην ίδια την ουσία της δημοκρατίας και στη λογική βάση όπου στηρίζεται.Η ” δικτατορία του προλεταριάτου” αφορά σε τάξεις και όχι σε πολίτες.Γι’ αυτό και λέγεται “η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η πιο πλατειά δημοκρατία”,με την έννοια,προφανώς,ότι επιτρέπει την ουσιαστική πραγμάτωση της δημοκρατίας.Ο Μαρξ δε θα μπορούσε να είναι (κατά τη δήλωσή του) δημοκράτης και δικτάτορας μαζύ.Τώρα,αν περιμένομε τον κομμουνισμό,για να μάθει η εργατική τάξη και ο λαός το συμφέρον τους και να μή χρειάζεται να το καθορίζουν άλλοι για πάρτη τους,καήκαμε κυριολεκτικά.Αν ο Μαρξ και ο Λενιν ήταν μια αριστοκρατία της διανόησης και της πολιτικής,τότε ο Μαρξ δε θα ” υποκλίνονταν στην ιστορική πρωτοβουλία των μαζών”,κατα την έκφραση του Λένιν (επί καπιταλισμού,μιλούμε) ,αλλά θα έλεγε,η μάζα να υπακούει στις οδηγίες των διανοουμένων και κομματικών στελεχών,που ξέρουν πιο καλά.Και ο Λένιν δε θα έλεγε, “όλη η εξουσία στα Σοβιέτ”, αλλά “όλη η εξουσία στο κόμμα”.
…και για να μην δημιουργηθούν συγχύσεις: “Συγκρητισμός” = συγκερασμός διαφορετικών η και αντιθέτων δοξασιών, στον οποίο επεδόθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία οι …Κρήτες, για ιστορικούς λόγους επιβίωσης βέβαια.
Το γράφω γιατί πολλά “σαϊνια” στο παρελθόν το διαβάζουν σαν …”συγκριτισμό”.
Και κάτι ακόμα πάνω σ’ αυτά.Πιστεύω,ότι στο πεδίο των ιδεών τα πράμματα πρέπει να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένα.Καταλαβαίνω,ότι στη ζωή συχνά συναντούμε εξαιρετικά περίπλοκες και αντιφατικές καταστάσεις,έχει όμως σημασία,από ποια αφετηρία ξεκινούμε,για να αντιμετωπίσομε τα προβλήματα.
Και όμως! Για το ιστορικό γίγνεσθαι, για την κοινωνική διεργασία που λέγεται επανάσταση, που από την άποψη των ανθρώπινων ζωών που χάνονται, δίκαια ή άδικα, θεωρείται “κρεατομηχανή”, όλα αυτά τα γεγονότα που αναφέρεις, είναι απλά “υπερβολές”!
Στην επανάσταση, ως διεργασία βίαιης μετάβασης από το ένα καθεστώς στο άλλο, η κοινωνία είναι λογικό και απόλυτα αποδεκτό επιστημονικά να κάνει “υπερδιορθώσεις” (overshooting), που στην πράξη εμφανίζονται σαν αυτού του είδους τις “υπερβολές” που αναφέρει ο “Ρ”.
Και μην σου πω κι από πάνω, ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση, είχε τις λιγότερες “υπερβολές” σε σχέση με τις αστικές επαναστάσεις. (Βλέπε Γαλλική και Αμερικάνικο εμφύλιο).
Μην εξαιρείς και τη δική μας επαναστασούλα, Λαθραναγνώστη, με το “Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους”! Τι λέει το “όλον πασόκ” γι αυτή την “ανήκουστη θηριωδία”; Είμαι περίεργος και όλος αυτιά!
…….”υπερβολές”……!
Μετάφραση από: https://www.marxists.org/francais/clt/1979-1985/CLT06-1980.pdf
ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΩΝ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΑΝΣΚ
ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΟΥ 16ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΚΣΕ
(Ιούλιος 1930)
Εδώ και δυόμισι χρόνια, η πρωτοπορία του μπολσεβίκικου κόμματος υφίσταται μια ανηλεή καταστολή. Στο χρονικό αυτό διάστημα εφαρμόστηκαν όλοι οι τρόποι καταστολής στη πάλη ενάντια στην Αντιπολίτευση: συκοφαντίες και προβοκάτσιες, επιδρομές και συλλήψεις, εξορία και απομόνωση μέχρι εξοντώσεως. Ο μηχανισμός με τη βοήθεια της GPU και την προφανή συμπάθεια της εσωτερικής και διεθνούς αντεπανάστασης, εκτόπισε πολλές εκατοντάδες μπολσεβίκων στην σιβηριανή τάιγκα, στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, στα υγρά μπουντρούμια του Βερκχνεουράλσκ, του Τσελιαμπίνσκ, του Τομσκ και του Σουζντάλ. Μετά το 15ο συνέδριο, πίσω από τις πλάτες του κόμματος και της εργατικής τάξης, λειτούργησε μια ειδική επιτροπή της GPU για την Αντιπολίτευση. Η καταστολή της δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη μέσα στη χώρα. Από τότε, ο χαφιεδισμός, οι προβοκάτσιες, οι επιδρομές, κατέστησαν το τρέχον νόμισμα στις εργατικές συνοικίες, τις πανεπιστημιακές αίθουσες ακόμη και τα εργοστάσια. Οι συλλήψεις και οι διαγραφές των παλιών μπολσεβίκων, των εργατών, των μελών του κόμματος και της κομουνιστικής νεολαίας είχαν τις πιο βλαβερές συνέπειες στο κόμμα, αποθάρρυναν την εργατική τάξη και αποχαλίνωσαν τη γραφειοκρατία. Αυτό είναι το πιο προφανές αποτέλεσμα των δύο τελευταίων ετών: προκειμένου να εξυπηρετήσει τα φραξιονιστικά του μικροσυμφέροντα, ο μηχανισμός περικύκλωσε το κόμμα με ένα σύστημα χαφιεδισμού, έτσι ώστε μια καταγγελία ή μια μυστική αναφορά να υπερισχύει από την απόφαση μιας ολόκληρης κομματικής οργάνωσης.
Ενάντια στην Αντιπολίτευση έχουν εξαπολυθεί οι πιο τερατώδεις και παράλογες κατηγορίες χωρίς να υποστηρίζονται από καμιά απόδειξη. Η υποτιθέμενη «ιδεολογική» πάλη ενάντια στην Αντιπολίτευση δεν σηκώθηκε ποτέ πιο πάνω από το επίπεδο των δόλιων πρακτικών και τώρα έχει καταλήξει σε μια δίωξη χωρίς προηγούμενο. Η δίωξη αυτή διεγείρει μια άγρια καταστολή που έχει χάσει κάθε ίχνος νομιμότητας και αποβλέπει στην εκκαθάριση της Αντιπολίτευσης χωρίς να διστάζει ακόμη και μπροστά στον φυσικό αφανισμό των στελεχών της.
Έχοντας επίγνωση των ευθυνών της μπροστά στο κόμμα και την εργατική τάξη, η ομάδα των μπ.-λ. του Κανσκ, εφιστά τη προσοχή του συνεδρίου:
1) Μέσα στις παλιές φυλακές που χρησίμευαν στο τσαρισμό για να φυλακίζει τους επαναστάτες, αργοπεθαίνουν σήμερα οι μπολσεβίκοι – λενινιστές. Στην αρχή είχε επιλεγεί σαν σημείο συγκέντρωσης για την απομόνωση της λενινιστικής πτέρυγας του κόμματος, η κεντρική φυλακή του Τομπόλσκ, καθώς όμως υπερπληρώθηκε πέρα από κάθε μέτρο, πρόσθεσαν στο σύστημα της απομόνωσης των μπολσεβίκων, τη φυλακή του Βερκχνεουράλσκ που είναι απολύτως απαράδεκτη για διαμονή πολιτικών κρατουμένων. Σήμερα οι αντιπολιτευόμενοι έχουν κατανεμηθεί σε όλες τις φυλακές όλων των περιοχών της ΕΣΣΔ. Μόνο μέσα στην απομόνωση του Βερκχνεουράλσκ υπάρχουν περισσότεροι εκατό πενήντα άνθρωποι. Μεγάλος αριθμός μπολσεβίκων εκτίει τη κανονική ποινή του στη φυλακή του Σελιαμπίνσκ που άλλοτε δεν υπήρχαν παρά μόνο δραπέτες και υπότροποι. Στο Τομσκ, στις απομονώσεις του Βιάτκα, του Σουζντάλ και του Σβερντλόβσκ βρίσκονται επίσης μπολσεβίκοι-λενινιστές. Τέλος, εδώ και κάποιο καιρό, αντιπολιτευόμενοι έχουν αποσταλεί στην κεντρική φυλακή του Αλεξαντρόβσκ, στην απομόνωση των Ουραλίων, δηλαδή σε φυλακές που προορίζονται μόνο για εγκληματίες και που δεν υπάρχει ένα ιδιαίτερο καθεστώς για τους πολιτικούς. Η διάρκεια των ποινών φυλάκισης όλων των συντρόφων καθορίζεται αυθαίρετα, με το κανόνα να είναι στα τρία χρόνια, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις ανεβαίνει στα πέντε με έξι χρόνια. Μέσα στις πολιτικές απομονώσεις επικρατεί το παλαιό καθεστώς που επιτρέπει στη διοίκηση όλες τις αυθαίρετες πράξεις. Γνωρίζουμε περιπτώσεις κατά τις οποίες δηλώσεις ή καταγγελίες απευθυνόμενες στην ΚΕΕ και στην GPU επιστράφηκαν δεν παραδόθηκαν στους παραλήπτες τους ή ακόμη επιστράφηκαν με σβησμένη την διεύθυνση της ΚΕΕ (Ουράλσκ). Πολύ συχνά οι κρατούμενοι δέχονται χτυπήματα (V.O. , Σβερντλόβσκ) ή τους καταβρέχουν με παγωμένο νερό (V.O.). Τους απειλούν με τυφεκισμό, κάτι που ευτυχώς δεν έχει συμβεί, χάρις στην επαναστατική συνείδηση των κόκκινων στρατιωτών (Τομπόλσκ). Αρνούνται τη παροχή ιατρικής βοήθειας σε βαριά άρρωστους (Τομσκ, V.O., Ουράλσκ, κλπ.). Φυλακίζονται σε συνθήκες που τους καταδικάζουν σε φυσική εξόντωση (π.χ. στο V.O. που ο φυλακισμένος δεν έχει περισσότερο χώρο απ’ ότι μέσα σε έναν τάφο). Γίνονται διαρκείς έρευνες αποκλειστικά στις διαμονές των μπολσεβίκων-λενινιστών, που μέχρι να φτάσουν οι σύντροφοί μας στην απομόνωση (Σουζντάλ) διεξάγονταν ενάντια στους μενσεβίκους, τους σοσιαλεπαναστάτες και τους λευκοφρουρούς.
Τη στιγμή που πραγματοποιείται το 16ο συνέδριο, δεκάδες παλιοί μπολσεβίκοι δεινοπαθούν μέσα στις φυλακές, η υγεία των οποίων, καθώς είναι ήδη εξασθενημένη από την παράνομη δουλειά πριν από την επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο, καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Στη φυλακή του Τομσκ, μέσα σε άθλιες συνθήκες, ζει ο σύντροφος Σοσνόφσκι, που υποφέρει από βαριάς μορφής διαβήτη. Προηγουμένως, κρατούνταν στο Σελιαμπίνσκ όπου ήταν φυλακισμένος για δεύτερη φορά (η πρώτη φορά ήταν τις παραμονές του ιμπεριαλιστικού πολέμου). Ο σύντροφος Σοσνόφσκι δεν έχει τη δυνατότητα να διατραφεί κανονικά (η διοίκηση του το απαγορεύει) καθώς βρίσκεται στα χέρια δεσμοφυλάκων που στερούνται κάθε αισθήματος υπευθυνότητας απέναντι στην εργατική τάξη: του Ροστσίν, επικεφαλής του μυστικού τμήματος της GPU στο Τομσκ και του Τσεστάκοφ. Ο Μντιβάνι κρατείται στο V.O. εδώ και περισσότερο από 18 μήνες. Στο Σβερντλόβσκ κρατείται ο Γκρουνστάιν, παλιός μπολσεβίκος, παλιό μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ, βαριά άρρωστος, δύο φορές υπέστη ξυλοδαρμό από την σωφρονιστική διοίκηση. Ο Καφταραντζέ είναι στη Βιάτκα, ο Β. Μ. Σμιρνώφ, που έχει περάσει ήδη από τρεις απομονώσεις και δύο τόπους εξορίας από το 1927, βρίσκεται στο Σουζντάλ. Ο Β. Ελτσίν, ο Σαπράνοφ και άλλοι βρίσκονται απομονωμένοι με τέτοιο τα τρόπο που δεν γνωρίζουμε ακόμη σε ποια φυλακή βρίσκονται.
2) Καθώς ο εκτοπισμός και η φυλάκιση στις απομονώσεις δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ο μηχανισμός πέρασε σε πιο εγκληματικούς τρόπους καταπίεσης. Εδώ και πολύ καιρό μια ομάδα αντιπολιτευόμενων βρίσκεται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σολόβσκι. Σε κατάφωρη παραβίαση του διατάγματος του Σοβναρκόμ του 1926 που απαγορεύει την αποστολή στο Σολόβσκι πολιτικών κρατουμένων. Η GPU ήδη από το 1927 είχε εκεί έγκλειστο τον αντιπολιτευόμενο Πιτέρσκι. Μέσα στη διαμαρτυρία που απεστάλη στο όνομα της αποικίας των αντιπολιτευόμενων εξόριστων στο Τομσκ, μπορεί κανείς να βρει τα παρακάτω γεγονότα: «Στο Σολόβσκι βρίσκονται φυλακισμένοι μερικές δεκάδες συντρόφων μας, ο ένας από τους οποίους ξεκίνησε μια παρατεταμένη απεργία πείνας απαιτώντας την εφαρμογή του καθεστώτος για τους πολιτικούς. Κλείστηκε στο μπουντρούμι. Όταν βγήκε, έστειλε μια διαμαρτυρία στο κέντρο στην οποία αποκάλυπτε το τερατώδες αυθαίρετο καθεστώς της απομόνωσης. Η διαμαρτυρία κατασχέθηκε. Λίγο αργότερα τον μετέφεραν κάπου και δεν επέστρεψε ποτέ. Η επίσημη εκδοχή του Σολόβσκι είναι: «τουφεκίσθηκε στη διάρκεια μιας απόπειρας απόδρασης». Οι φυσικές εξοντώσεις των μπολσεβίκων-λενινιστών αποκρύβονται προσεκτικά από τη GPU. Ωστόσο η Αντιπολίτευση κατόρθωσε την άνοιξη του 1928, να αποκαλύψει τις περιστάσεις που προκάλεσαν το θάνατο στο σύντροφο Μπουτώφ μετά από μια παρατεταμένη απεργία πείνας. Ο θάνατος του Μπουτώφ αποτέλεσε μια ηρωική πράξη διαμαρτυρίας ενάντια στη προβοκάτσια που χάλκευσε η GPU για να συκοφαντήσει την Αντιπολίτευση. Το Νοέμβριο του 1928, ο σύντροφος Χαϊνριχσόν, εργάτης του εργοστασίου Κόκκινο Τρίγωνο χτυπήθηκε βάναυσα μέχρι θανάτου. Η ιατροδικαστική εξέταση επίσης απέδειξε ότι δέχθηκε χτυπήματα με μαχαίρι και ότι είχαν αναπαραστήσει τον απαγχονισμό. Τον Ιανουάριο του 1930, το συμβούλιο της GPU, βασιζόμενο στις προδοτικές πληροφορίες του αποστάτη Καρλ Ράντεκ, καταδίκασε σε θάνατο το σύντροφο Μπλουμκίν, μέλος του ΚΚΣΕ μέχρι τη τελευταία του μέρα. Σε συνθήκες που παραμένουν σκοτεινές, το συμβούλιο της GPU καταδίκασε σε θάνατο τους συντρόφους Σιλώφ και Ραμπίνοβιτς, μέλη του ΚΚΣΕ με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στην Αντιπολίτευση. Την ίδια στιγμή, ο παλιός μπολσεβίκος Ιοσέλεβιτς καταδικάσθηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε σε δέκα χρόνια αυστηρής απομόνωσης, για το μοναδικό έγκλημα ότι παρέμεινε πιστός στην Αντιπολίτευση μετά από την επιστροφή του από την εξορία.
3) Στην εξορία οι αντιπολιτευόμενοι υπόκεινται σε διάφορες μορφές καταπίεσης. Η πολιτική απομόνωση, οι φυσικές και υλικές στερήσεις, αυτή είναι η τύχη πολλών εκατοντάδων συντρόφων που εξορίσθηκαν πέρα από τα Ουράλια, σε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα βιομηχανικά κέντρα. Η ασήμαντη βοήθεια, συχνά καταβάλλεται καθυστερημένα, η έλλειψη εργασίας, καταδικάζουν τις οικογένειές τους σχεδόν καθημερινά να πεθαίνουν της πείνας (Ναρίμ, η περιοχή της Ανγκαρά, η δημοκρατία των Καρά-Καλπάκ, τοποθεσίες του Καζακστάν, η περιοχή του Βορρά, τα εδάφη του Κόμι). Ελάχιστοι σύντροφοι ζουν σε συνθήκες υλικής ασφάλειας, κυρίως στις πόλεις. Οι μπολσεβίκοι-λενινιστές, στερημένοι από κάθε δικαίωμα, ακόμη και το να υπερασπίζονται τον εαυτό τους από τις αυθαιρεσίες των τοπικών αρχηγίσκων, στην πραγματικότητα έχουν τεθεί εκτός νόμου. Με το ένα ή με το άλλο πρόσχημα, έχουν εξαπολυθεί εναντίον τους οι πιο σοβαρές και παράλογες διώξεις. Τους τοποθέτησαν στο καθεστώς των εγκληματιών, τους απαγόρευσαν να χρησιμοποιούν τις βιβλιοθήκες, τις αίθουσες διαλέξεων, το σινεμά (Κανσκ). Εκδιώχθηκαν από τις διαμονές τους με διαταγή της GPU (Κοντζέντ), υπέστησαν ξυλοδαρμό με τη βοήθεια της πολιτοφυλακής (Ιαλουταρόβσκ, Ιένισεϊσκ), οι μερίδες τους της διατροφής μειώθηκαν (Ναρίμ, περιοχή του Βορρά, κλπ.). Η διάρκεια του εκτοπισμού, κατά γενικό κανόνα, για κανένα δεν έχει όρια και συμβαίνει συχνά μετά από ενάμισι ή δύο χρόνια να προσθέτουν άλλα τρία χρόνια απλώς και μόνο γιατί αλληλογραφούσε με εκτοπισμένους συντρόφους. Όμως οι πιο φρικτές διώξεις πλήττουν εκείνους που συνεχίζουν στην εξορία να παλεύουν ενάντια στη γραφειοκρατία μέσα στις τοπικές σοβιετικές οργανώσεις και το κόμμα. Επειδή είχε αποκαλύψει την «αποσύνθεση» της GPU του Τσεμποκσαράκ (Τσουβασί), η αποικία των μπολσεβίκων-λενινιστών συντρίφτηκε. Μια ομάδα συντρόφων που είχε αποκαλύψει μια φωλιά παλιών λευκοφρουρών του Κολτσάκ μέσα στη GPU της περιοχής και στα τοπικά τμήματα του κόμματος (πόλη του Καμέν στη Σιβηρία) μεταφέρθηκε στο Ναρίμ .
Οι δηλώσεις και οι διαμαρτυρίες τους που απευθύνθηκαν στην ΚΕ και στην ΚΕΕ έμειναν χωρίς απάντηση. Η ταχυδρομική απομόνωση των εξόριστων τους στερεί τις πολιτικές σχέσεις, καθώς ακόμη και η αλληλογραφία με τους συγγενείς μπορεί να διακοπεί. Με μεγάλο τίμημα η GPU κατακλύζει τους εξόριστους με μια πλημμύρα πρακτόρων, οι οποίοι κάτω από τη μάσκα του αντιπολιτευόμενου, προκαλούν «αμαλγάματα». (Μπαρναούλ, Ισίμ).
Η μαζική καταπίεση ενάντια στους εξόριστους που επιχειρείται τις παραμονές του 16ου συνεδρίου έχει σαν στόχο να φέρει σε πέρας την εξόντωση των λενινιστικών στελεχών του κόμματος. Στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, οι καλύτεροι σύντροφοι, που αντιστέκονται στην επιδημία των συνθηκολογήσεων, έχουν συλληφθεί. Στον Αρχάγγελο, στο Κρασνοϊάρσκ, στο Μινουσίνσκ, στο Τομσκ, στο Σαραπούλ, στο Σλαβγκορόντ, στην Ούφα, στο Κοντζέντ, στο Κανσκ ακόμη και στην Άνγκαρα, σε 500 χιλιόμετρα σιδηροδρομικής γραμμής, επαναλαμβάνεται η κωμωδία των ερευνών για τη συγκέντρωση του «ανατρεπτικού» υλικού, προσωπικά γράμματα, αποκόμματα από σοβιετικές εφημερίδες, παραπομπές σε έργα του Λένιν, του Πλεχάνωφ και του Μαρξ, βιβλία δημοσιευμένα στην Σοβιετική Ένωση, κλπ. Η καταστολή που συνεχίζεται σήμερα, αφορά έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων. Φαίνεται ότι ένα καινούργιο έγκλημα προετοιμάζεται για το 16ο συνέδριο, ένα «πικάντικο πιάτο» όπως έλεγε ο Λένιν, προορισμένο να συγκαλύψει και να δικαιολογήσει όλες τις άθλιες πράξεις της σταλινικής ηγεσίας ενάντια στο ίδιο της το κόμμα, προκειμένου να συκοφαντήσει για μια φορά ακόμη την Αντιπολίτευση για να εξαπατήσει το κόμμα και την εργατική τάξη. Η προβοκάτσια χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει μια επαίσχυντη καταστολή, η συκοφαντία για να ενθαρρύνει τις εγκληματικές μεθόδους πάλης. Με αυτό το στόχο ο μηχανισμός εξαπάτησε το κόμμα τη παραμονή του 15ου συνεδρίου με την συνεργασία του «αξιωματικού του Βράνκελ», που υποτίθεται ότι συνδέονταν με την Αντιπολίτευση. Όμως αποδείχθηκε ότι ήταν ένας πράκτορας απεσταλμένος από την GPU (βλέπε τα στενογραφημένα πρακτικά της Ολομέλειας της ΚΕ του Οκτώβρη του 1927). Γι’ αυτό το σκοπό, τη παραμονή του 16ου συνεδρίου, προετοιμάσθηκε μια άθλια προβοκάτσια «στρατιωτικής συνωμοσίας», που απέτυχε όταν ο πράκτορας της GPU Κουλέτσεφ, που στάλθηκε ανάμεσα στους αντιπολιτευόμενους του Βορονέζ, αποκαλύφθηκε ντροπιασμένα (βλ. το B.O.). Με τον ίδιο εγκληματικό και ανέντιμο στόχο, ο Γιαροσλάβσκι αποδίδει στην Αντιπολίτευση, τις παραμονές του 16ου συνεδρίου, τη πρόθεση να «ηγηθεί των αγροτικών εξεγέρσεων» και εξαπολύει εναντίον των μπ.-λ. που κρατούνται στην εξορία, την συκοφαντική κατηγορία ότι έχουν δημιουργήσει «αντισοβιετικές οργανώσεις στη κλίμακα της ΕΣΣΔ». Εφιστούμε τη προσοχή του 16ου συνεδρίου ότι η σταλινική φράξια, στη πάλη της ενάντια στην Αντιπολίτευση, εφαρμόζει ένα όλο και πιο επώδυνο σύστημα καταπίεση,. Μπροστά στα μάτια του ταξικού εχθρού, μέσα στις συνθήκες μιας σοβαρής οικονομικής κρίσης και των τεράστιων προσπαθειών του προλεταριάτου, ο μηχανισμός έχει χρησιμοποιήσει τις πηγές του κράτους για τους σκοπούς της φραξιονιστικής της πάλης. Πολεμώντας ενάντια στην Αντιπολίτευση, αποσπά τη προσοχή της GPU από τους πραγματικούς εχθρούς της επανάστασης. Με το μίσος του προς την συνειδητή επαναστατική σκέψη, ο μηχανισμός οδηγείτε στο να καταστρέψει τα στελέχη του κόμματος. Συμφωνώντας με τις γενικές προτάσεις της Αντιπολίτευσης που παρουσιάζονται μέσα στο κείμενο που υπογράφουν ο Ρακόφσκι, ο Μουράλωφ, η Κασπάροβα και ο Κοσιόρ (απόσυρση του άρθρου 58, επιστροφή από την εξορία του Λ. Ντ. Τρότσκι, επάνοδο στο κόμμα όλων των αντιπολιτευόμενων μπολσεβίκων-λενινιστών, κλπ.) η αποικία του Κανσκ παρουσιάζει στο συνέδριο τα παρακάτω αιτήματα:
1) Το συνέδριο πρέπει να εκλέξει μια επιτροπή διερεύνησης όλων των δραστηριοτήτων της ΚΕΕ και της GPU ενάντια στους μπολσεβίκους-λενινιστές, ειδικότερα τη δραστηριότητα του «μυστικού συμβουλίου», να απαιτήσει από την ΚΕΕ και την GPU όλα τα υλικά που αφορούν την καταστολή. Να ορίσει μια επιτροπή διερεύνησης για τις συνθήκες εκτόπισης και κράτησης των μπ.-λ.
2) Να προσδιορισθεί η προσωπική ενοχή όλων αυτών που φέρουν μια ευθύνη για τη δολοφονία των συντρόφων Μπουτώφ, Χάινριχσον, Μπλουμκίν, Ραμπίνοβιτς, Σιλώφ και τις ακρότητες στο Σολόβκι. Να παραδοθούν οι ένοχοι στο κόμμα και στη δικαιοσύνη.
3) Σαν πρωταρχικό μέτρο, να απελευθερωθούν όλοι οι αντιπολιτευόμενοι από τις φυλακές του κοινού ποινικού δικαίου και από το Σολόβκι. Να σταματήσουν οι εκτοπίσεις σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μέχρι τη πλήρη αποσαφήνιση, να εγκατασταθούν οι Μπ.Λ. σε κανονικές συνθήκες εξορίας και φυλάκισης. Να απελευθερωθούν όλοι οι άρρωστοι σύντροφοι, να τους δοθεί η δυνατότητα να νοσηλευθούν κανονικά.
4) Να απαγορευθεί κατηγορηματικά στη GPU, να παρεμβαίνει στην εσωκομματική πάλη, να καταργηθεί ένα σύστημα σύμφωνα με το οποίο ακόμη και τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου παρακολουθούνται από την αστυνομία.
5) Να δημοσιευθούν τα πλήρη αποτελέσματα αυτής της έρευνας, να απαγορευθούν οι μυστικές αποφάσεις και οι μυστικές εκτελέσεις των μπολσεβίκων-λενινιστών.
Υπογράφουν: η ομάδα του Κανσκ.
1 Αγκρανόβσκι 8 Ραζορένωφ
2 Βαρντούνας 9 Σαβίτσκι
3 Ζαγκόβσκι 10 Σορκίν
4 Ζαϊτσούκ 11 Φορτουσκίν
5 Κουζμίνσκαγια 12 Σιλμπέργκ
6 Μιχαϊλωφ 13 Σμιτ
7 Ρομάσκο
Όλες οι πηγές για τον βρώμικο ρόλο του Τρότσκι και της λεγόμενης αντιπολίτευσης ανέβηκαν στην Παντιερα στο άρθρο 80 χρόνια απ τις δίκες της Μόσχας 26/8/2016 και μάλιστα από τροτσκιστικές πηγές.Οι τροτσκιστές Βόλεμπερκ,Ντόυτσερ και το marxists.org/archive τα βγάζουν όλα στη φόρα και προφανώς στο μέλλον θα βγούν κι’ άλλα.Να μιλούμε με στοιχεία,άστε τα σταλινομαθηματικά στην άκρη.Ο Στάλιν σαν επαναστάτης έκανε το καθήκον του.Πάρτε κι αυτή την πηγή,Correspondence between Trotsky and U.S Intelligence,ο Mathews γράφει στον Τρότσκι,the committee desires to have a complete record on the history of stalinism…και ο Τρότσκι απαντά,i accept your invitation as a political duty.
Καμμία εξυπηρέτηση, καμμίας αναγκαιότητας δεν δικαιολογεί/νομιμοποιεί τις εκτελέσεις χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων από την ηγεσία της ΕΣΣΔ. Η πολιτική αυτή, ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΕ και δεν ικανοποίησε την πορεία προς τον σοσιαλισμό.Αυτές οι πολιτικές αποφάσεις του ΠΚΚ (μπ), μπορεί μεν να συνέβαλλαν στο να ενοποιηθεί πολιτικά/οικονομικά η ΕΣΣΔ και να εκβιομηχανιστεί ταχέως, παράλληλα όμως συνέβαλλαν στο να κλείσει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό, γιγαντόνωντας την κομματική/κρατική γραφειοκρατία.
Φίλοι του ΚΚΕ και γενικά του μλ ρεύματος:
α. Υπερβολές απο υπερβολές διαφέρουν. Όπως λάθη, από λάθη επίσης διαφέρουν. Φυσικά και θα γίνουν λάθη σε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός όπως είναι μια επανάσταση! Φυσικά και θα σπάσουν τζάμια σε μια επανάσταση, σε αντίθεση με τα όσα λέει το ΚΚΕ διαμέσω της Παπαρήγα. Όμως, η γενίκευση του τρόμου, της κρατικής/κομματικής καταστολής σε χιλιάδες αθώους και κομμουνιστές, δεν ήταν υπερβολή: Ήταν μια πολιτική πράξη που προήλθε από την κρατική/κομματική γραφειοκρατία, η οποία νόμιζε πως έτσι όχι μόνο ενοποιεί πολιτικά την ΕΣΣΔ (κάτι που το κατάφετε), αλλά οικοδομεί και….σοσιαλισμό!
β. Όσο αναπόφευκτη είναι η κατστολή σε ένα κοσμοιστορικό γεγονός και είναι όντως αναπόφευκτη, άλλο τόσο πρέπει οι κομμουνιστές να γνωρίζουν πως μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπουμερανγκ και να συμβάλλει στο φράξιμο του δρόμου προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Ετσι δυστυχώς έγινε στην ΕΣΣΔ.
γ. Η κρατική/κομματική καταστολή, η απαγόρευση της πολιτικής διαπάλης εντός της κοινωνίας, μπορεί να φαίνεται ή/και να ευνοεί την ικανοποίηση πιεστικών αναγκών μιας χρονικής περιόδου, αλλά μεσομακροπρόθεσμα υπονομεύει την πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Το πλαίσιο της κρατικής/κομματικης καταστολής πρέπει λοιπόν αφενός να αφορά την αντιμετώπιση στρατιωτικών πραξικοπημάτων για την επαναφορά της αστικής τάξης και αφετέρου την προστασία των συνόρων. Η διαπάλη πολιτικών αντιλήψεων και ειδικά όσον αφορά τα αναρχικά και αριστερά/κομμουνιστικά πολιτικά ρεύματα πρέπει να βρει τρόπο να διεξάγεται ελεύθερα και μέσα στο πλαίσιο διατήρησης και προχωρήματος της επαναστατιής διαδικασίας. Δλδ πρέπει ένα σοσιαλισιτκό σύνταγμα να υπερασπίζει την ελέυθερη διαπάλη απόψεων και να ορίζει το πλαίσιο διεξαγωγής της. Ο,τι ΔΕΝ έπραξε δλδ η εσσδ και το ΠΚΚ (μπ) από τα τέλη του ’20, αρχές του ’30 και μετά.
Αν δεν κάνω λάθος, ο ίδιος ο Λένιν, μετά την απόπειρα δολοφονίας του από την αναρχική Φ. Καπλάν, είχε δηλώσει ότι ήλπιζε ότι εκείνοι (οι μπολσεβίκοι) θα μπορούσαν να αποφύγουν την περίοδο της τρομοκρατίας που ακολουθεί μια επανάσταση (αναφερόμενος στην περίοδο του τρόμου “la terreur” της Γαλλικής Επανάστασης), αλλά δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται εφικτό.
Όταν τελικά έρθει αυτή η ημέρα της επαναστατικής εποχής, όλοι μαζί ανεξαρτήτως ρεύματος θα δούμε πράγματα για τα οποία ποτέ δεν θα είχαμε υπολογίσει πιο πρίν. Εκεί θα γνωρίσουμε τελικά εάν θα τα καταφέρουμε να φέρουμε τον σοσιαλισμό με ειρηνικά μέσα, αφού έχει επικρατήσει στα ισχυρά οικονομικά κράτη ο σοσιαλισμός, ή εάν θα πρέπει να αντέξουμε με σκληρά μέτρα, εάν έχει επικρατήσει μόνο σε ένα δυνατό κράτος.
Ενδιαφέρον που κανείς αναφορά και στα πλαίσια του μλ ρεύματος!
Καλες οι στατιστικες (που ολες προερχονται από την εποχη και τις επιτροπες χρουτσοφ) αλλα δε μας λεει ο παναγιωτης τιποτα για την ουσια Ποιος ο λογος που χαθηκαν ολοι αυτοι
Μηπως επειδη ολοι τους ηταν εναντια στη σοσιαλιστικη οικοδομηση ?
Αρνηθηκαν την κολλεκτιβοποιηση την εκβιομηχανηση το τελος της ΝΕΠ τη δυνατοτητα οικοδμησης του σοσιαλισμου σε μια χωρα Στραφηκαν εναντια στο κομμα των Μπολσεβικων και βρεθηκαν στα ιδια χαρακωματα με τους ναζι και τους λευκους
Τα παλια παρασημα δεν σε κανουν εφόρου ζωης ηρωα. Ποια νομιζει η ανταρσυα θα είναι η τυχη του δραγασακη του σταθακη του λαφαζανη της αυλωνιτη και του κάθε αποστατη και προδοτη του κομμουνιστικου κινηματος σε μια μελλοντικη επανασταση ? Ιδια με αυτή του μανωλεα του τυριμου κλπ
επισης η ταυτιση ανταρσυα συριζα δημαρ -ποταμι για το σταλινισμο ειναι εντυπωσιακη Το ΣΕΚ κανει δουλια εντελει
«Για ορισμένους κριτικούς, η αποτυχία μας να καταδικάσουμε τη σκληρότητα του Στάλιν ήταν μια ασυγχώρητη παράλειψη. Για αυτό θα ήθελα να απαντήσω όπως ο Λένιν στον Μαξίμ Γκόρκι όταν είχε εκφράσει την ανησυχία του «για τη σκληρότητα της επαναστατικής τακτικής». Ο Λένιν είπε:
«Τι θέλετε; …. Είναι δυνατόν να συμπεριφερθούμε με ανθρωπισμό σε έναν αγώνα με τέτοια πρωτοφανή αγριότητα; Πού υπάρχει χώρος για επιείκεια ή γενναιοδωρία; Η Ευρώπη μας έχει αποκλείσει, έχουμε στερηθεί τη βοήθεια του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, η αντεπανάσταση μας τριγυρνά σαν αρκούδα. Τι θέλετε; Δεν έχουμε δίκιο; Θα έπρεπε να μην αγωνιστούμε και να μην αντισταθούμε; Δεν είμαστε ένα τσούρμο βλάκες … Ποιο είναι το κριτήριο σας για να ποια κτυπήματα είναι απαραίτητα και ποια είναι περιττά σε έναν αγώνα;».
Roger Keeran και Thomas Kenny»
Ο Π. Μαυροειδής με το άρθρο του “Το ΚΚΕ και οι δίκες της Μόσχας” πήρε την σκυτάλη της πτωματολογίας από τους αντικομμουνιστές του συρμού και την μετέτρεψε σε ριζοσπαστική ψευτοκριτική! Αναφερόμενος στην χυδαία και προκλητική -αλλά απόλυτα εξηγήσιμη- επιχείρηση ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό από το σύστημα και με αφορμή την προσπάθεια του ΚΚΕ ν’ απαντήσει σ΄ αυτήν (εδώ), επιλέγει και παραθέτει την γνωστή αντισταλινική αριθμολογία – πτωματολογία όσον αφορά τις «δίκες της Μόσχας». Λέω με αφορμή, διότι ο πραγματικός στόχος είναι ο διαχωρισμός από την «επάρατη» σταλινική περίοδο, το ανάθεμα στην ιστορία και την προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος. Όσο για κάποια προσπάθεια κριτικής αποτίμησης της ιστορίας και της πορείας του κομμουνιστικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα αυτό ούτε που του έρχεται κατά νου.
Γι’ αυτό «ξεχνάει» το τι έχει τεθεί με αφορμή την αντικομμουνιστική και φιλοναζιστική μάζωξη της Εσθονίας (Κατίν, Βαλτικές και ΣΕ, Ουκρανία, Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ), και επιλέγει να σταθεί στην πιο αμφιλεγόμενη περίοδο της ΣΕ την εποχή που ηγέτης της ήταν ο Στάλιν με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσθέσει κάτι κι αυτός -πάντα «ριζοσπαστικά»- στην ταύτιση ναζισμού και κομμουνισμού.
Στην ουσία τώρα και με την επισήμανση πως στα πλαίσια ενός άρθρου δεν μπορούν να ειδωθούν παρά οι βασικές πλευρές τέτοιας εμβέλειας ιστορικών γεγονότων και μάλιστα με συνοπτικό τρόπο:
Από τον Αύγουστο του 1936 έως τον Σεπτέμβρη του 1938 έχουμε μια περίοδο που είναι γνωστή σαν «η περίοδος των εκκαθαρίσεων». Σ’ αυτήν την περίοδο διεξάγονται μια σειρά δίκες (γι’ αυτό και από άλλους ονομάζεται και περίοδος «των δικών της Μόσχας») επιφανών -νυν και πρώην- στελεχών που όλοι τους σχεδόν εκτελέστηκαν. Ποιες οι αιτίες, η έκταση όλων αυτών των σοβαρών γεγονότων; Η αντισταλινική – αντικομμουνιστική προπαγάνδα αναφέρεται σε μια συνωμοσία του Στάλιν για να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους, ενώ άλλοι μιλούν απλώς για τον αιμοδιψή του χαρακτήρα…
Ας θέσουμε το ερώτημα: Υπήρχε ένας πολιτικός λόγος που η ΣΕ και η κομματική ηγεσία με επικεφαλής τον Στάλιν, να επιχειρήσει κάτι τέτοιο σε αυτή την περίοδο; Εδώ έχουμε ένα ερώτημα που χωρίζεται στα δύο.
Το πρώτο αν ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ να είχαν πολιτικούς λόγους να κάνουν έτσι κι αλλιώς εκκαθαρίσεις.
Το δεύτερο αν πράγματι υπήρχε συνωμοσία από την πλευρά της αντιπολίτευσης.
Στο πρώτο ερώτημα. Ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ δεν είχαν ούτε ένα πολιτικό λόγο να προχωρήσουν έτσι κι αλλιώς σε κάτι τέτοιο. Όλη την προηγούμενη δεκαετία ο Στάλιν είχε κερδίσει όλες τις πολιτικές μάχες απέναντι στην αντιπολίτευση. Μάχες που δίνονταν για χρόνια μέσα σε όλα τα κομματικά όργανα και τα σοβιέτ με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ είχαν κερδίσει καθολική αναγνώριση από το κόμμα, τα σοβιέτ, την εργατική τάξη και τον λαό. Το 17ο συνέδριο του 1934, «το συνέδριο των νικητών» όπως ονομάστηκε, αποτυπώνει την κατάσταση αυτή και το αδιαμφισβήτητο κύρος του Στάλιν. Τέλος να σημειώσουμε πως και η οικονομική κατάσταση της ΣΕ στα 1937 είναι επίσης πολύ καλή. Άρα δεν έχει να φοβηθεί (ο Στάλιν και η ηγεσία του ΚΚΣΕ) τίποτε και από κανέναν.
Υπήρχε όμως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που ετοιμάζονταν και που η σοβιετική ηγεσία τον είχε εδώ και καιρό μέσα στις εκτιμήσεις της. Όντως. Μα ο πόλεμος που έρχονταν, υπαγόρευε εκτός των άλλων την δημιουργία του ευρύτερου δυνατού εσωτερικού μετώπου. Πράγμα που μπορεί να ερμηνεύσει το άνοιγμα της περιόδου 1933-1935 όπου με απόφαση του κόμματος πολλά παλιά στελέχη της αντιπολίτευσης (εκτός του Τρότσκι) επιστρέφουν (συνοδεύοντας την επιστροφή τους με αυτοκριτικές) είτε στο κόμμα είτε σε διάφορες θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού (ο Μπουχάριν τίθεται επικεφαλής της επιτροπής σύνταξης του νέου συντάγματος της ΣΕ). Την περίοδο αυτή λαμβάνει χώρα και η δολοφονία του Κίροφ (Δεκέμβρης ’34), του δεύτερου καλύτερου μετά τον Στάλιν στελέχους του κόμματος και δεξιού χεριού του Στάλιν. Αν ήθελε ο Στάλιν και η ηγεσία να προχωρήσει σε εκκαθαρίσεις έτσι κι αλλιώς, δεν θα είχε καλύτερη αφορμή. Όμως δεν γίνεται αυτό. Διερευνάται η υπόθεση, γίνεται των δίκη Ζηνόβιεφ και Κάμενεφ που παραδέχονται πως ο δολοφόνος μπορεί να έδρασε κάτω από την επίδραση των απόψεών τους. Οι δύο τους καταδικάζονται σε 10 και 5 χρόνια φυλακή αντίστοιχα και μετά από κάποιες εκκαθαρίσεις στον κομματικό μηχανισμό η κατάσταση «χαλαρώνει» ξανά.
Συμπερασματικά ο Στάλιν και η ηγεσία του κόμματος δεν είχαν λόγο να προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο. Ίσα – ίσα το αντίθετο: είχαν έναν πολύ σημαντικό λόγο (πόλεμο) να προχωρήσουν στο επονομαζόμενο άνοιγμα της περιόδου αυτής που ουσιαστικά ξεκινά από το 1932 και λήγει βίαια στα μέσα του 1936.
Οπότε πάμε στο δεύτερο ερώτημα που αφορά την ύπαρξη συνωμοσίας που διέκοψε βίαια το άνοιγμα της προηγούμενης περιόδου. Κατ΄ αρχήν δεν έχει αμφισβητηθεί στα σοβαρά από κανένα, παρά μόνο επιχειρείται να διασκεδαστεί από διάφορους, η συνωμοσία των στρατηγών με επικεφαλής τον Τουχασέφσκι και με σκοπό την ανατροπή – εξόντωση της εκλεγμένης από το κόμμα ηγεσίας των Μπολσεβίκων. Δεύτερο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στα σοβαρά από κανέναν η ανάμιξη στη συνωμοσία των πολιτικών ηγετών της αντιπολίτευσης (που στο μεταξύ το κόμμα τούς έχει ξαναεμπιστευθεί θέσεις σημαντικές στη σοβιετική κοινωνία). Στις δίκες -ήταν όλες ανοιχτές εκτός από αυτή των στρατηγών που ήταν κλειστή για λόγους ασφάλειας- οι κατηγορούμενοι παραδέχονται τα λάθη τους υπερβάλλοντας μάλιστα σε σχέση με το κατηγορητήριο. Κανένας τους δεν βρήκε το ηθικό ανάστημα να πει κάτι άλλο και να υπερασπιστεί τον εαυτό του και την ιστορία του αν υποτεθεί ότι κατηγορούνταν άδικα;!
Η δική μας πολιτική εκτίμηση, και με βάση τα όσα έχουν εμφανιστεί στο φως της δημοσιότητας, είναι πως αυτή η εκτεταμένη συνωμοσία και οι τεροριστικές μέθοδες που ετοιμάζονταν να χρησιμοποιηθούν για να ανατρέψουν και να δολοφονήσουν τον Στάλιν και την ηγεσία του Μπολσεβίκικου κόμματος, ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού δύο παραγόντων. Ο πρώτος αφορούσε πως το γεγονός της συντριπτικής ήττας της αντιπολίτευσης και το απεριόριστο κύρος του Στάλιν, αφαιρούσε κάθε άλλη δυνατότητα απ’ αυτούς για να προχωρήσουν στην ανατροπή της κομματικής ηγεσίας, παρά μόνο μέσα από συνωμοσία και τερορισμό. Αυτό συνδυάζονταν με την ισχυρή πεποίθησή τους ότι έτσι θα έσωζαν την επανάσταση, το κόμμα και τη χώρα. Όλες αυτές βέβαια οι υποκειμενίστικες κατασκευές όταν βγήκαν στο φως κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος και μαζί τους κατέρρευσαν και όλα αυτά τα στελέχη που τις υπεράσπιζαν εν κρυπτώ.
Από την άλλη η αποκάλυψη της συνωμοσίας και του εύρους της, πιθανά να οδήγησε την ηγεσία στην αμείλικτη απάντηση που έδωσε. Αξιολογώντας δηλαδή το γεγονός πως το ξεδίπλωμα μιας τέτοιας ή ανάλογης προσπάθειας ενόψει πολέμου θα διακινδύνευε πια την ίδια την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι η πολιτική των εκκαθαρίσεων που έγινε αναπόφευκτη από την αποκάλυψη της συνωμοσίας, έδωσε τη δυνατότητα στη ΣΕ να σταθεί ενιαία απέναντι στον μεγάλο πόλεμο που πλησίαζε απειλητικά εναντίον της.
Ωστόσο η περίοδος αυτή παρά το γεγονός πως δεν «άγγιξε» τμήματα του λαού και αφορούσε ανώτερα και μεσαία στελέχη των κομματικών και κρατικών μηχανισμών, παρά το γεγονός πως ο λαός στήριζε τις αποφάσεις της ηγεσίας (απαιτούσε μέσα από μαζικές διαδηλώσεις την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων), άφησε τραύματα στο σώμα της σοβιετικής κοινωνίας και δημιούργησε μια σειρά παρενέργειες.
Ένα άμεσα αρνητικό αποτέλεσμα, που όμως οι μακροπρόθεσμες συνέπειές τους θα ήταν ακόμα μεγαλύτερες, αφορά την μετατόπιση της αρμοδιότητας για τέτοιες ή ανάλογες καταστάσεις από τις μάζες στους μηχανισμούς. Ένα άλλο αρνητικό γεγονός είναι η συσκότιση της ύπαρξης και του χαρακτήρα των κοινωνικών αντιθέσεων της σοβιετικής κοινωνίας. Διότι σε πλήρη συνέπεια με το σοβαρό θεωρητικό λάθος του συντάγματος του 1936 για το ζήτημα των τάξεων και των αντιθέσεών του στη ΣΕ, η συνωμοσία των στρατηγών και των ηγετών της αντιπολίτευσης ερμηνεύτηκε σαν αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ήταν πράκτορες του ιμπεριαλισμού και μάλιστα από πριν την επανάσταση του ’17 που εκτός από αστήρικτη συσκοτίζει την απαραίτητη πολιτική ερμηνεία των εξελίξεων αυτών.
Αυτά όμως τα ζητήματα που σχετίζονται τόσο με την υπεράσπιση αλλά και την κριτική αποτίμηση της πορείας του κομμουνιστικού κινήματος, απέχουν όσο η μέρα με τη νύχτα με τον «ριζοσπαστικό» αντικομμουνισμό στον οποίο πλειοδοτεί ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς στο τόπο μας και διεθνώς.
Τάσος Σαπουνάς, στέλεχος του ΚΚΕ(μ-λ)
Με λίγα λόγια, όποιος δεν υπερασπίζεται τον σταλινισμό κατατάσσεται στο στρατόπεδο όσων ταυτίζουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό. Τι μας λέτε, σοβαρά; Ο ανορθολογισμός των σταλινοταλιμπάνων δεν έχει όρια.
Ο “αντισταλινισμός” είναι “δειλός αντικομμουνισμός”? Δεν το ξέρεις αυτό?
Όσοι δεν έχουν το θάρρος να δηλώσουν ανοιχτά αντικομμουνιστές, ή ακολουθούν συγκεκριμένη ταχτική, ότι και καλά αυτοί είναι κομμουνιστές, αλλά με….δημοκρατικό πρόσωπο(!!), δηλώνουν αντισταλινικοί…….κι από κει και μετά, προσπαθούν να ξηλώσουν ολόκληρο το πουλόβερ!!
Αμ δεν περνάει…..
“Ο αντισταλινισμός είναι ντροπαλός αντικομμουνισμός” Κ.Κ.
Υπάρχει ένα ακόμα ζήτημα που κατέχει την κορυφή στις θέσεις της αστικής και της οπορτουνιστικής βιβλιογραφίας. Πρόκειται για τις δίκες της Μόσχας, που τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται ως η κατάληξη του σχεδίου του Στάλιν για την εξόντωση των μπολσεβίκων ηγετών. Μια τέτοια προσέγγιση σκοντάφτει σε μια σειρά από αντιφάσεις. Είναι κοινώς ομολογούμενο ότι η πολιτική γραμμή του Στάλιν ήταν κυρίαρχη από τις αρχές του ’30. Παρ’ όλα αυτά οι εσωκομματικοί αντίπαλοι όχι μόνο δεν εξοντώθηκαν, αλλά επανεντάχθηκαν στο κόμμα (με εξαίρεση τον Τρότσκι) πριν από το «συνέδριο των νικητών» (17ο Συνέδριο – 1934).
Οι δίκες της Μόσχας μπορούν να ερμηνευθούν μόνο ενταγμένες μέσα στις συνθήκες στις οποίες διεξήχθησαν. Πρόκειται για μια εποχή προετοιμασίας της Σοβιετικής Ενωσης σε σχέση με τον επερχόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Η σοβιετική εξουσία προσπαθεί να σταθεροποιηθεί στο εσωτερικό μέσα από όλο και πιο ευρείες κοινωνικές συμμαχίες που κατοχύρωνε το Σύνταγμα του 1936. Συνάμα, απαραίτητος παράγοντας ήταν η ενιαία δράση του κόμματος και του κράτους. Την ίδια εποχή ο Τρότσκι έχει περάσει στη θέση της ανατροπής της σοβιετικής ηγεσίας και οι οπαδοί του μετατοπίζονται από τη φραξιονιστική δραστηριότητα στο εσωτερικό των κομμουνιστικών κομμάτων και της Διεθνούς, στη δημιουργία αντιπολιτευόμενων κομμάτων. Επαφή με τον Τρότσκι φαίνεται να είχαν και οι Κάμενεφ και Ζινόβιεφ. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που ο Μπουχάριν θεωρούσε προδοτικές όλες τις παλιές ομάδες του κόμματος στις καινούριες συνθήκες. Επομένως, ανεξάρτητα από τις υπερβολές στις διώξεις της περιόδου 1936 – 1938, η σοβιετική εξουσία στην ουσία απαντούσε στις αντικαθεστωτικές πράξεις, μιας και οι σκοποί των αντιφρονούντων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού συνέκλιναν και μια αντεπαναστατική δραστηριότητα την περίοδο που η Σοβιετική Ενωση θα δεχόταν επίθεση θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.
Ο γόνιμος διάλογος συνεχίζεται στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ και μπράβο στην διαχειριστική ομάδα της, που αβαντάρει αυτές τις τόσο χρήσιμες διαδικασίες για το κίνημα, τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς!
Πάμε στο προκείμενο:
α. Πολλοί φίλοι του ΚΚΕ χρεώνουν στο ΝΑΡ, τα μέλη και τα στελέχη του, όπως και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και σε πολλούς άλλους αριστερούς, κομμουνιστές, “πτωματολογία”, “ταύτιση με την αστική τάξη”, “ανιστόρητες αντιλήψεις” κλπ. Και όλα αυτά, επειδή το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χιλιάδες ανένταχτοι προοδευτικοί άνθρωποι, αριστεροί, κομμουνιστές, αναρχικοί (με τις δικές τους προκείμενες), απορρίπτουν κρίσιμα χαρακτηριστικά της ΕΣΣΔ, ως αντικομμουνιστικά.
Λάθος φίλοι του ΚΚΕ! Εχετε λάθος και προσφέρετε κάκιστες υπηρεσίες στον λαό και το κίνημα.
β. Σας αποδείξαμε πως η αναγκαία επιβίωση μιας επαναστατημένης κοινωνίας, σχετίζεται, αλλά ποτέ δεν ταυτίζεται με τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Διότι οι μέθοδοι και οι αποφάσεις βάσει των οποίων θα καταφέρει η επαναστατημένη κοινωνία να επιβιώσει, μπορούν κάλλιστα να κλείσουν τον δρόμο στον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Διότι μπορούν να συμβάλλουν όπως και έγινε, στην γιγάντωση και παγίωση μιας νέας άρχουσας τάξης της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας!
γ. Σας αποδείξαμε πως αποφάσεις που διαμορφώνουν μόνιμα κοινωνικά/πολιτικά χαρακτηριστικά όπως είναι η μονοπρόσωπη διεύθυνση, η αφαίρεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων από τα εργατικά και τα λαϊκά συμβούλια, ο μονοκομματισμός, η όξυνση της κρατικής/κομματικής καταστολής, εκτός από την συμβολή τους στην επιβίωση ενός καθεστώτος, πάντα ενισχύουν την εξουσία μιας νέας άρχουσας τάξης σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.
Επίσης, είναι κρίσιμο ως κομμουνιστές και επιμένω πολύ πάνω σε αυτό, το να κατανοήσουμε πως οι αποφάσεις που μπορεί να αναγκαστεί να λάβει μια επαναστατημένη κοινωνία προκειμένου να επιβιώσει, είναι δίκοπο μαχαίρι.
Η επαναστατική διαδικασία ως κοσμοϊστορικό γεγονός που είναι, καταστρέφει την μέχρι τότε δεδομένη κανονικότητα/ομαλότητα για τους περισσότερους ανθρώπους αλλά και για το ΠΩΣ η κοινωνία αντιλαμβάνονταν την ίδια την επιβίωσή της ίσαμε τώρα. Οι μέθοδες επιβίωσης μιας οποιασδήποτε κοινωνίας άρα και της επαναστατημένης, ΔΕΝ διαφέρουν! είναι ίδιες και στοχεύουν πρώτα και κύρια στην επιβίωση αυτής της κοινωνίας. Η επιβίωση λοιπόν, έχει ένα ισχυρό/ηγεμονικό κάποιες στιγμές πρόσημο, που δεν είναι ούτε κομμουνιστικό, ούτε αναρχικό, ούτε φεουδαρχικό, ούτε καπιταλιστικό.
ΑΝ λοιπόν δεν προσέξουν οι κομμουνιστές ΑΥΤΟ το κρίσιμο χαρακτηριστικό, οι αποφάσεις που θα λάβουν και αυτοί και η επαναστατημένη κοινωνία, θα ενισχύσουν την τάση διαμόρφωσης μιας νέας άρχουσας τάξης. Διότι το κύριο χαρακτηριστικό των επιλογών που στοχεύουν στην επιβίωση μιας κοινωνίας, είναι η συγκεντρωτική εξουσία, ο βοναπαρτισμός, η καταστολή.
Αυτή την μεθοδολογία, ουδέποτε την συζήτησε το ΠΚΚ (μπ). Και οι αποφάσεις που έλαβε και εφάρμοσε την κρίσιμη δεκαετία του ’30, εκτός από την επιτυχή έκβαση της μάχης της επιβίωσης, οδήγησαν και στην γιγάντωση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, και σητν ανάδειξή της ως τη νέα κυρίαρχη άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ. Μετά το ’45 το μοντέλο αυτό της ΕΣΣΔ μεταφυτεύθηκε στις υπόλοιπες χώρες της ανατολικής ευρώπης.
Ολη αυτή η εξέλιξη, υπονόμευσε και τελικά ακύρωσε την πορεία προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό
Θα παρακαλεσω εκ των προτερων τους διαχειριστες να με προστατεψουν για αυτα που θα πω. Ειναι η αληθεια, η οποια εκνευριζει τους σταλινικους διοτι δεν μπορουν να την αντικρουσουν και καταφευγουν συστηματικα σε υβρεις.
Ειναι λοιπον γνωστο σε ολους τους σταλινικους οτι ο Σταλιν φτανοντας στο υψηλο απογειο της παρανοιας του καθαρισε τα στελεχη του ‘συνεδριου των νικητων’. Καθαρισε δηλαδη τα πιστα του στελεχη, επειδη υποπτευοταν οτι αυτοι οι αλλοι γραφειοκρατες εξυφαιναν συνομωσια ενανττιον του. Ο σταλιν και ολοι οσοι μαζευοταν γυρω του ηταν οι καπηλοι των αγωνων και των θυσιων του εμφυλιου πολεμου, οι οποιοι ηταν η βαση της γραφειοκρατιας που εκατσε στο σβερκο των λαων της Σοβιετικης Ενωσης και οσοι επεζησαν απο τις εκκαθαρισεις και τον πολεμο την οδηγησαν στην παρακμη και τον θανατο.
Η γραφειοκρατια δεν γεννησε κανενα ηρωα και αποδειξη για αυτο ειναι οτι οταν ο ματοβαμμενος δικτατορας πεθανε, κανενας δεν ακολουθησε την πολιτικη του. Μην εχοντας αντιπαλο πλεον εφοσον η Αριστερη Αντιπολιτευση ειχε εξολοθρευτει ή μαρτυρησει στα γκουλαγκ, οι γραφειοκρατες σταματησαν την εσωτερικη συγκρουση και αφωσιωθηκαν στην απολαυση των αγαθων τους.
“……..φτανοντας στο υψηλο απογειο της παρανοιας του……”
Υπάρχει και……”χαμηλό απόγειο”?
Από τους “σταλινικούς” κάποιος μπορεί να σε προστατέψει. Από την βλακεία, κανείς!
Η στάση απέναντι στο πρώτο βήμα της ανθρωπότητας προς τον Κομμουνισμό, δηλαδή η στάση απέναντι στην ΕΣΣΔ και ιδίως η στάση απέναντι στην πιο ένδοξή της περίοδο, που σηματοδοτήθηκε από την ηγεσία των Λένιν-Στάλιν αποτελεί ένα γερό κόσκινο για τους κάθε λογής πολιτικούς λαθρεπιβάτες του κομμουνιστικού αλλά και του προοδευτικού κινήματος. Οποιος τοποθετείται εχθρικά,και μάλιστα σε κρίσιμες στιγμές μπροστά σε ανοιχτή επίθεση του Μαύρου Μετώπου Φασιστών+Φιλελευθέρων+”Σοσιαλιστών”, όπως τώρα στην Εσθονία, ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ.
Το αντίστροφο, βέβαια, δεν ισχύει: Δε φτάνει να φωνάζει κανείς “ζήτω οι Λένιν-Στάλιν” για να θεωρηθεί κομμουνιστής η φιλοκομμουνιστής, χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Ομως για το πρώτο, είναι αλάνθαστο το κριτήριο.
Με λίγα λόγια, αυτές τις ώρες η Αντίδραση μετράει τα κουκιά της….
Φίλε Ηλία Τζαμουράνη δεν έχεις δίκιο.
α. Η στάση απέναντι στον Λένιν δεν ταυτίζεται με την στάση απέναντι στον Στάλιν μιας και θές να μιλήσουμε για πρόσωπα. Ο Στάλιν και η σταλινική αντίληψη για τον κομμουνισμό, δεν ήταν η μοναδική πολιτική δυνατότητα που υπήρχε για το μέλλον της ΕΣΣΔ. Ήταν μια σοβαρή πιθανότητα, μαζί με άλλες, και ήταν αυτή που τελικά επικράτησε.
β. Γιατί μαζί με το μωρό κρατά και τα απόνερα το ΚΚΕ αλλά και εσύ φίλε Ηλία Τζαμουράνη;
Και οι άλλες πολιτικές κατευθύνσεις που θα μπορούσε να πάρει η ΕΣΣΔ χωρίς να παραδωθεί η εξουσία και χωρίς να υποταχθεί στο γραφειοκρατικό κοινωνικό/ταξικό φαινόμενο που εξουδετέρωσε την σοσιαλιστική/κομμουνιστική προοπτική, συζητώνται στην Παντιέρα, αλλά και αλλού.
Και η συζήτηση αυτή φίλε Ηλία, πρέπει να έχει το βλέμμα της στο μέλλον. το παρελθόν έγραψε και δεν ξαναγυρίζει. Το μέλλον είναι αυτό που έχει σημασία. Τα πολύτιμα συμπεράσματα που πρέπει να αντλήσουμε από το παρελθόν για να μπορέσουμε να είμαστε πολύ πιο έτοιμοι στο παρόν και το μέλλον, έχουν σημασία. Τόσο για την επιβίωση μιας μελλοντικής επανάστασης, όσο και για το προχώρημά της προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό υπερβαίνοντας την κρατική/κομματική γραφειοκρατία που πάντα θα υπάρχει αφενός ως εμπόδιο για τον κομμουνισμό, αφετέρου ως ανάγκη επιβίωσης και ενοποίησης μιας επαναστατημένης χώρας και ως αποτέλεσμα ταυτόχρονα της αδυναμίας της κοινωνίας να αυτοκυβερνηθεί την επαύριο της ανατροπής του καπιταλισμού.
Και η σταδιακή απόκτηση της πρακτικής δυνατότητας της κοινωνίας να αυτοκυβερνηθεί με ολοένα μειούμενη την ανάγκη μιας κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας, είναι ο βασικός δείκτης πως η κοινωνία αυτή βαδίζει προς τον κομμουνισμό. Που όπως είπαμε, κομμουνισμός σημαίνει “εξαφάνιση/μαρασμός τάξεων και κράτους, προς όφελος των ελευθερα συνεταιρισμένων παραγωγών”.
http://pandiera.gr/80-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%87%CE%B1%CF%82/
αν μάθεις την αλήθεια …. μην τη πεις, χαφιές αν δεν θέλεις να βγεις! :
https://www.youtube.com/watch?v=erVLYMOU6co
αφιερωμένο εξαιρετικά
………………
Δεν ξεχωρίζεις πια
τι `ναι σωστό τι λάθος
και τη χεσμένη τους ποδιά
το στόμα σκύβει και φιλά
του κοπρολάγνου τη χαρά
Στην κάναν πάθος
(“Χαφιές – Π.Σιδηρόπουλος)
και αντικομουνιστή μη σου πω