Παναγιώτης Μαυροειδής
Το πώς διαμορφώνεται η κατανομή των εδρών στη Μεγάλη Βρετανία, έχει τη δική της μεγάλη σημασία, καθώς σχετίζεται με το καλπονοθευτικό και εντελώς αντιδραστικό εκλογικό σύστημα, όπου το πρώτο κόμμα σε μια περιφέρεια, παίρνει και τις έδρες!
Ας δούμε παράλληλα προσεκτικά τι ψήφισε ο κόσμος και ας κάνουμε μια σύγκριση ψήφων/ποσοστών μεταξύ των εκλογών 2019 και 2017.
Από τον πίνακα και σε ότι αφορά τις μετακινήσεις, προκύπτει ότι νικητής είναι φυσικά το κόμμα των Συντηρητικών, αλλά η πιο ηχηρή είδηση είναι η μεγάλη πτώση και ήττα των Εργατικών.
Ο Κόρμπιν υποτίθεται ότι έκανε το μεγάλο colpo grosso.
Στο ερώτημα
“τι θέση παίρνετε τελικά για το Brexit;”,
που ήταν στο κεντρικό της αντιπαράθεσης, οι Εργατικοί απάντησαν
“α, ναι, το Brexit ε; Κοιτάξτε, εμείς βασικά θέλουμε το καλό του λαού και θα φροντίσουμε για αυτό αν μας δώσετε την κυβέρνηση. Όσο για το Brexit, ότι μας πει ο λαός θα κάνουμε”.
Το να πει κανείς ότι αυτό το (αόριστο) “καλό του λαού”, δεν κρίνεται ΜΟΝΟ με την έξοδο ή την παραμονή στην ΕΕ, έτσι “σκέτα”, χωρίς πολιτικούς όρους και ταξικές προϋποθέσεις, είναι σωστό.
Το να παρακάμπτεις όμως το ερώτημα, συσκοτίζοντας αφενός το ρόλο της ΕΕ σε σχέση με τις κοινωνικές πολιτικές που εφαρμόζονται στη χώρα και αφετέρου το ποιες είναι οι γραμμές (κοινές, αλλά και διαφορετικές) της βρετανικής αστικής τάξης τόσο στο στρατόπεδο του Brexit όσο και του Remain, είναι ο συνδυασμός των χειρότερων δυνατών κόσμων.
Αυτό έκαναν ακριβώς ο Κόρμπιν και οι Εργατικοί, δουλεύοντας τελικά για ένα ακροδεξιό κλόουν Τζόνσον.
O κόσμος εν τέλει δεν είναι κουτός. Το «θα δούμε μετά» για το Brexit, ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν μια σταδιακή και τελικά πλήρης μετατόπιση προς την παραμονή στην ΕΕ. Την ίδια στάση είχε κρατήσει ο Κόρμπιν και στις ευρωεκλογές για να χαρίσει τότε την πρώτη θέση στον ακροδεξιό Φάρατζ (30,5%!) και στους Εργατικούς την τρίτη με ένα ταπεινωτικό 19,6%.
Αν δούμε τη «μεγάλη εικόνα», μια ισχυρή καπιταλιστική χώρα, με βαρύνουσα για το παγκόσμιο συσχετισμό οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη, αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδυναμώνοντάς της καίρια, σε μια στιγμή που στην Ελλάδα αυτή παρουσιάζεται ως το «άλογο που δε χάνει» και αιώνιος «σωτήρας» μας…
Όσο και αν σε πολλούς αυτή η γραμμή των Εργατικών φαίνεται παράλογη, έχει ως βασικό πυρήνα της την πρόταση ανάθεσης για κυβερνητική διαχείριση, που χαρακτηρίζει όλα τα “αριστεροδημοκρατικά” αστικά κόμματα.
Οι ανά τον κόσμο θιασώτες του αριστερού κυβερνητισμού, μετά το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ και τουΤσίπρα, εδώ και δυο χρόνια παρουσίαζαν τους Εργατικούς του Κόρμπιν, τον Σάντερς στους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ (αλλά κάποιοι και τους Σοσιαλιστές του Σάντσεθ στην Ισπανία!), ως το νέο υπόδειγμα για ένα “νικηφόρο δρόμο της αριστεράς”.
Πολλοί υπερτόνιζαν για το σκοπό αυτό, πριν τις Βρετανικές εκλογές, κάποια αιτήματα βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων που είχαν περιληφθεί στο πρόγραμμα των Εργατικών (επαναφορά στο δημόσιο ιδιωτικοποιημένων εταιρειών «κοινής ωφέλειας», όπως τρένα, νερό κλπ, φορολογική επιβάρυνση σε μεγαλύτερα εισοδήματα προς όφελος των περισσότερο κοινωνικά αδυνάτων, κατάργηση διδάκτρων και άλλα ανάλογα).
Πόσο έχει χαθεί το μέτρο στην αριστερά!
Όλα αυτά, όταν στη Βρετανία, οι Εργατικοί, ο παραδοσιακός πυλώνας του αστικού διπολικού συστήματος, που ταυτόχρονα είχε τον απόλυτο έλεγχο του εργατικού κινήματος, είχαν παλιότερα ως καταστατική αρχή την εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Τότε, και σωστά, αυτός ο κοινοβουλευτικός και δια του κράτους Βρετανικός «σοσιαλισμός», αντιμετωπιζόταν από τις βασικές πτέρυγες της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής αριστεράς ως κλασικός και ανέφικτος μεταρρυθμισμός εντός του καπιταλισμού.
Σήμερα, με καρικατούρα αυτής της προσέγγισης, απλά και μόνο την κρατικοποίηση των λεγόμενων «φυσικών μονοπωλίων» (μη ξεχνάμε ότι πολλές καπιταλιστικές χώρες διατήρησαν τον κρατικό έλεγχο σε αυτά, μη ακολουθώντας το ακραίο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα της Βρετανίας), πολλοί μιλούσαν για «σοσιαλιστικό πρόγραμμα».
Το μοναδικό ελάττωμα που έβλεπαν ήταν «η μη στήριξη στο εργατικό κίνημα», κενό που θεωρούσαν ότι θα γίνει αντιληπτό στην πορεία ή θα το κάλυπταν οι ίδιοι.
Περισσεύουν φυσικά οι δεξιοί κάθε είδους που ισχυρίζονται ότι οι Εργατικοί έχασαν, «τιμωρήθηκαν», επειδή έκαναν την ανοησία να προβάλλουν ένα υπερ-αριστερό πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι ακριβώς αντίθετη: Δεν προβάλλουν πλέον, έστω στα λόγια, ένα κάποιο σοσιαλιστικό σκοπό, έστω μέσω ενός ρεφορμιστικού, κοινοβουλευτικού δρόμου όπως παλιά, ούτε θέτουν ζήτημα για οποιοδήποτε κοινωνικό μετασχηματισμό, παρά μόνο για μια άλλη καπιταλιστική διαχείριση, με διαφορετικό ρόλο του κράτους.
Στην εποχή του φονικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού της εποχής μας, όχι μόνο σημαντικές αντικαπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις, αλλά και απλά εργατικά αιτήματα βελτίωσης, δεν μπορούν να απαντηθούν με μαγική παράκαμψη του ερωτήματος «και ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στου γάτου την ουρά;».
Δηλαδή, δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς συνολικό πολιτικό επαναστατικό αγώνα από μεριάς του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς και χωρίς την ισχυρή αυτοτελή της ύπαρξη και δράση.
Πέρα από τα εκλογικά ποσοστά, έχει μεγάλη σημασία η μεταβολή που συντελείται από την άποψη των κοινωνικών και πολιτικών μετατοπίσεων τμημάτων της εργατικής τάξης στη Βρετανία, από τους Εργατικούς στους Συντηρητικούς.
Το Εργατικό Κόμμα ήταν ο ορισμός του εργατικού κόμματος από άποψη ταξικής σύνθεσης και αντιπροσώπευσης. Στην ουσία βλέπουμε μετακινήσεις σαν και αυτές που έγιναν και στη Γαλλία σταδιακά μετά το 1980 (και με την κυβέρνηση της «πληθυντικής αριστεράς») μεταξύ ΓΚΚ και Λεπέν.
«Αντιδραστικοποιείται η εργατική τάξη», λένε πολλοί, αρνούμενοι να δουν σημαντικές πολιτικές μεταβολές στα χαρακτηριστικά της αριστεράς, όχι μόνο σε ότι αφορά τις πολιτικές θέσεις της, αλλά και τη ΘΕΣΗ που έχει στο σύστημα εξουσίας. Εντός ή εναντίον του; Αντιπροσωπεύοντας ποιες τάξεις και στρώματα; Αν διατρέξει κάποιος τη φιλολογία της λεγόμενης σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς, ξεχειλίζει η υποτίμηση ή/και περιφρόνηση προς την εργατική τάξη (στην καλύτερη περίπτωση της αποδίδονται υποτιμητικά, ευρωσκελτικιστικά αισθήματα, αν όχι αποκλειστικά ρατσιστικά και ξενοφοβικά αισθήματα) , ενώ δεν κρύβεται η γοητεία από τα μικροαστικά, μεσοαστικά, «κοσμοπολίτικης» αναφοράς κοινωνικά στρώματα και ομάδες και τις αντίστοιχες «ευαισθησίες» τους…
Με τούτο και με τα άλλα, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι που ο Κόρμπιν «δεν πήρε τις εκλογές», αλλά το γεγονός ότι «πήρε την αριστερά» στον κόρφο του και στο πρόγραμμά του. Και τελικά στον γκρεμό…
ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ
Δύσκολα τα πράγματα: η σοσιαλδημοκρατία όσα αριστερά λίφτινγκ κ να κάνει, είναι πια εδώ κ πολλές δεκαετίες καπιταλιστική δικαιωματικος χαρακτήρα δύναμη. Αυτό είναι ο κορμπιν του λιγότερο ή περισσότερο.
Η ακροδεξιά ο εθνικισμός προωθούν μια ακόμα αυταπάτη: λένε ότι το πρόβλημα της εξαθλίωσης κ της φτώχειας οφείλεται σε ένα ευρωπαϊκό διευθυντήριο κάποιων αναλγητων τραπεζιτών που θέλουν κατάργηση έθνους κράτους κ εμπέδωση παγκοσμιοποίησης. Αμ δε! Αυτή είναι ούτε καν η μισή αλήθεια . Την ΕΕ έθνη/κράτη την στήσανε , αυτά την στηρίζουν κ αυτά προωθούν την ατζέντα τους μέσω της ολοκλήρωσης που λέγεται ΕΕ. Είναι τα έθνη κράτη που με ή χωρίς ΕΕ προωθούν την εξαθλίωση των λαών. Γιατί; Διότι είναι καπιταλιστικα . Εδώ είμαστε . Όπως ο Ορμπάν στην Ουγγαρία ή οι Πολωνοί εθνικιστές , έτσι κ οι Βρετανοί ακροδεξιοί εθνικιστές θα ματώσουν τον λαό τους έξω από την ΕΕ πια.
Υπάρχουν κ ελάχιστοι αριστεροί που νομίζουν τα κορόιδα ότι ο Τζόνσον δεν είναι ακροδεξιός εθνικιστής. Ή ο τραμπ . Κούνια που τους Κουναγε. Θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι τους κ αυτοί θα βλέπουν αστεράκια όχι της βάρβαρης ΕΕ αλλά του βάρβαρου καπιταλιστικού έθνους κράτους .
Η ΕΕ είναι φυλακή των λαών. Γιατί είναι καπιταλιστική. Δεν μεταρρυθμίζεται μόνο καταλύεται . Όχι όμως με τον εθνικισμό διότι αυτός φέρει ήδη νέα βαρβαρότητα. Αναλυτές τύπου Σταύρου Λυγερού, καραμπελιας, Καζάκη αυτή την βαρβαρότητα του καπιταλιστικού έθνους κράτους προωθούν .
Γόνιμο το κείμενο του Μαυροειδή.
Πέρα από τον κύριο όγκο των αριστερών που αναζητούν θαρρώ ταξική κ χειραφετητικου χαρακτήρα διέξοδο από την σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα υπάρχουν δύο μικρότερες ομάδες που αξίζει να τις κατανοήσουμε πως σκέφτονται : η πρώτη μαλαγρωνεται κ ψήνεται με οτιδήποτε μοιάζει να υπερασπίζεται κάποιο δικαίωμα. Είναι έτοιμη να υποταχθεί στον οποιοδήποτε καπιταλιστή δικαιωματικο σοσιαλδημοκράτη πολιτικό. Κορμπιν Σάντερς κλπ.
Η δευτερη μαλαγρωνεται κ ψήνεται με οποιονδήποτε ακροδεξιό εθνικιστή πολιτικό υπόσχεται να αγωνιστεί κατά των τραπεζιτών , κ της παγκοσμιοποίησης .
Αυτές οι δύο φαινομενικά αντίθετες ομάδες αριστερών έχουν κάτι πολύ βασικό κοινό: δεν βλέπουν ότι δικαιωματιστες κ εθνικιστές πολιτικοί είναι ενωμένοι στην εκμετάλλευση των λαών από το κεφάλαιο εθνικό κ υπερεθνικό. Δεν θέλουν να δουν πως ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Πάντα αφελείς κ πάντα μετέπειτα προδομένοι να βρίζουν
Ως πότε; Έλα ντε! Ο μακρόν κ ο σαλβινι έχουν πολύ περισσότερα κοινά από ότι διάφορες! Ο κοσμοπολίτης μακρόν εφαρμόζει την ίδια καταστολή κ επιδρομή στα λαϊκά δικαιώματα, με τον εθνικιστή Ορμπάν ή τον τραμπ . Ο Πούτιν πήγε τα όρια συνταξιοδότησης στα 67 όπως κ ο ολαντ στην Γαλλία. Ενώ η καταστολή στην Ρωσία και την Κίνα που υπεραμύνονται του έθνους κράτους χτυπά κόκκινο. Αλλά κ η καταστολή κατά του λαού στην Γαλλία του κοσμοπολίτη μακρόν αρχίζει να μοιάζει με αυτή της Ρωσίας.
Ποτε οι αριστεροί μας που τρέχουν να υποταχθούν στον σαλβινι κ τον Τζόνσον, στον κορμπιν ή τον Σάντερς θα βάλουν διαλεκτικό μυαλό; Ποτε θα πάψουν να γοητεύονται από χάντρες κ καθρεφτακια;
Η «ΜΑΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ:
Τι λέει αυτή η «μαγική σκέψη»; Λέει το εξής ορέο:
Για να τιμωρήσει η αγγλική εργατική τάξη τούς Εργατικούς επειδή δεν πρόβαλαν «έστω στα λόγια, ένα κάποιο σοσιαλιστικό σκοπό, έστω μέσω ενός ρεφορμιστικού, κοινοβουλευτικού δρόμου», για να τους εκδικηθεί επειδή δεν είχαν πρόγραμμα σοσιαλιστικής ανατροπής ούτε καν μέσω κοινοβουλίου, πήγε και ψήφισε τους Συντηρητικούς που είχαν πρόγραμμα καπιταλιστικής εμβάθυνσης!!!
Είναι περίπου η ίδια λογική με την οποία τάχα εξηγείται η επάνοδος της Δεξιάς στην Ελλάδα. Απλούστευση σε επίπεδο παιδιών του Δημοτικού! έστω στα λόγια,
Αλλά τι βολική απλούστευση! Απαλλάσσει τη «συνεπή αριστερά» («εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς!», «βάλαμε οκτώ, βάλαμε οκτώ, βάλαμε οκτώ στον Ολυμπιακό!») από την ερμηνεία των μετατοπίσεων των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων προς συντηρητικές (όχι υποχρεωτικά δεξιές: απλώς συντηρητικές –σιγά μην καταλάβουν τη διαφορά οι ενταύθα παρεπιδημούντες κουφιοκεφαλάκηδες) κατευθύνσεις και, το κυριότερο, από τη λογοδοσία της, πρώτα και κύρια προς τους ελάχιστους εναπομείναντες οπαδούς και συνοδοιπόρους, για την ολοκληρωτική χρεοκοπία της και την οριστική αποτυχία της να χαράξει τον εναλλακτικό δρόμο που απαιτούν οι καιροί…
A! Πόσο ωραία, γλαφυρά και παραστατικά έχει περιγράψει ο μακαρίτης ο Πρέβε, ένας από τους τελευταίους «βλάσφημους» και «ιερόσυλους» αιρετικούς το γραφικο-τραγικό background τέτοιων «μαγικών σκέψεων»! Για δείτε:
Όλοι αυτοί οι οποίοι σπρώχνονται από την ακατανίκητη νοσηρή περιέργεια του πολιτικού ηδονοβλεψία, μόλις μπουν σε ένα βιβλιοπωλείο της «αριστεράς» ή του «κινήματος», θα προσελκυσθούν από εκείνα τα ράφια όπου είναι τοποθετημένα πολιτικά περιοδικά των μικρών φονταμενταλιστικών μαρξιστικών ομάδων διαφόρων πεποιθήσεων (νεο-μπορντιγκιστές, νεο-τροτσκιστές σε μία από τις πέντε χιλιάδες παραλλαγές του, παλαιο-σταλινικοί, νεο-σταλινικοί, αναρχοκομμουνιστές, ακατέργαστοι χειρώνακτες εργατιστές, εκλεπτυσμένοι εργατιστές της πληροφορικής και τα λοιπά). Παραδέχομαι ότι πάντα ήμουν ένας από αυτούς τους ηδονοβλεψίες. Το γνωστικό περιεχόμενο αυτών των περιοδικών είναι ελάχιστο, και ταυτόχρονα χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξή της «έμειναν έξω» από μια σημαντικότατη διάσταση της πιθανής φύσης της μαρξιστικής σκέψης, τη γνωστική και κατηχητική. Ας δούμε καλύτερα, γιατί αξίζει πραγματικά τον κόπο.
Οι μικρές μαρξιστικές φονταμενταλιστικές ομάδες ακολουθούν τον βιολογικό νόμο της αναπαραγωγής με αυτοαναφορά, όμοια σε αυτό με εκείνα τα είδη του ζωικού βασιλείου τα οποία αναπαράγονται με διχοτόμηση και εκβλάστηση, χωρίς να υπάρχει ανάγκη εξωτερικής γονιμοποίησης. Κάθε μία από αυτές τις ομάδες διαθέτει μία δική της κατηχητική γνώση, η οποία τους επιτρέπει να επιδιώκουν μία ψυχολογική εξασφάλιση που εξορκίζει την ανησυχητική συνθετότητα του κόσμου, σύμφωνα με το μοντέλο ψυχολογικής γένεσης της επιστήμης του Έσσεν, στον οποίο έχω αναφερθεί στο πρώτο κεφάλαιο. Στη βάση αυτής της κατηχητικής γνώσης ο κόσμος φαίνεται απλός και καθολικά κατανοητός. Σύμφωνα με τη μπορντιγκιστική γνώση όλος ο κόσμος είναι και ήταν πάντοτε εκατό τα εκατό καπιταλιστικός, ακόμη και στη Ρωσία τού Στάλιν την εποχή τών μεγάλων δικών, και τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο όταν ο Αγαθός Γίγαντας, η τάξη τών παγκόσμια ενοποιημένων μισθωτών, ξυπνήσει τρέποντας σε φυγή τούς άθλιους αστούς εχθρούς της και πάνω από όλα τούς μικροαστούς. Σύμφωνα με την τροτσκιστική γνώση υπάρχει μια ιερή εκπροσώπηση η οποία βάζει ασταμάτητα στο προσκήνιο τον Λαό και την Γραφειοκρατία, και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πότε θα αντικατασταθεί αυτό το σκηνικό, αν και είναι ενδεχόμενο ότι θα γίνει όταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων θα επιτρέψει μια πολιτική επανάσταση ενάντια στον Γάτο και την Αλεπού, δηλαδή ενάντια στην Αστική Τάξη και την Γραφειοκρατία . Υπό το φως τής υστερο-εργατιστικής γνώσης, αργά ή γρήγορα γιγαντιαία πλήθη επιθυμούντων θα τεθούν σε κίνηση για να ενεργοποιήσουν έναν άμεσο καταναλωτικό κομμουνισμό, ευνοημένο από έναν μεσσιανικό μηχανισμό. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Ο αναγνώστης δεν πρέπει να παρεξηγήσει. Δεν θέλω να κάνω εύκολο χιούμορ, διότι δεν υπάρχει τίποτα για να γελάμε. Η κατηχητική γνώση που εκδηλώνεται στην κωμική μορφή της αυτοαναφοράς, όπως οι μεθυσμένοι οι οποίοι μιλούν μόνοι τους χτυπώντας το στήθος τους, εκφράζει στην πραγματικότητα μία τραγική κατάσταση, δηλαδή τον παντελή διαχωρισμό ανάμεσα στο στοχασμό ο οποίος εμπνέεται από τον Μαρξ και την άμεση ή έμμεση παραγγελία του από κοινωνικές ομάδες οι οποίες αναφέρονται σε αυτόν. Το μόνο πράγμα λοιπόν που δεν μπορούμε να περιμένουμε από την κατηχητική γνώση αυτοαναφερόμενης αναπαραγωγής είναι ότι αυτή θα μπορέσει να απαντήσει στην τέταρτη κρίση του μαρξισμού. Θα έφθανε πράγματι να αγοράσουμε την εφημεριδούλα τους και η κρίση θα εξαφανιζόταν ως δια μαγείας. Εεοπ!
(«Κριτική ιστορία τού μαρξισμού», Εκδόσεις ΚΨΜ, 2010, σελ. 209 – 210)
Μας άνοιξες τα μάτια!
Μην κουράζεσαι να αποκαλύπτεις! Έχεις (και) τον Πρέβε στο πλευρό σου
ΕΙΠΕ Ο ΓΆΙΔΑΡΟΣ
ΤΟΝ ΠΕΤΕΙΝΟΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΓΆΙΔΑΡΟ ΚΕΦΑΛΑ!Τώρα το είδα αυτό! Ποιο «αυτό»;
Αυτό:
Αν διατρέξει κάποιος τη φιλολογία της λεγόμενης σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς, ξεχειλίζει η υποτίμηση ή/και περιφρόνηση προς την εργατική τάξη (στην καλύτερη περίπτωση της αποδίδονται υποτιμητικά, ευρωσκεπτικιστικά αισθήματα, αν όχι αποκλειστικά ρατσιστικά και ξενοφοβικά αισθήματα), […].
Θα τρελαθούμε τελείως; 16 – 17 χρόνια αναγνώστης τού ΠΡΙΝ, δύο χρόνια plus αναγνώστης τής Παντιέρας, γιατί εγώ δεν θυμάμαι ούτε ένα (1!) άρθρο που να είχε στόχο να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι; Δηλαδή ένα άρθρο που να αναλύει, να εξηγεί και να προτείνει την κατανόηση εκ μέρους τής Αριστεράς των φόβων, των ανασφαλειών και των αισθημάτων απειλής που αισθάνονται πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα μπροστά στο χάος τού σύγχρονου κόσμου απέναντι στο οποίο ο μέσος ανθρωπάκος νιώθει να είναι καρυδότσουφλο στη μέση τού Ειρηνικού σε συνθήκες τυφώνα;;;
Ψέματα! Μπορεί να μη θυμάμαι ούτε ένα άρθρο, αλλά κάτι θυμάμαι!
Τα αμέτρητα σχόλια στα οποία, μετά από τερατώδεις διαστρεβλώσεις, αισχρές δίκες προθέσεων, και ανύπαρκτα λόγια που δήθεν είπα, έχω καταγγελθεί (κι εγώ και άλλοι) άλλοτε ως πράκτορας, άλλοτε ως φασίστας, κι άλλοτε ως ακροδεξιός/ρατσιστής/επαγγελματίας προπαγανδιστής ακροδεξιών ιδεών και άλλα τέτοια παρόμοια που ακόμα και η ισχυρή μνήμη μου δεν μπορεί να ανακαλέσει στην επιφάνεια αυτή τη στιγμή.
Κι όλα αυτά (τα αναθέματα και οι κατάρες και οι αισχρές συκοφαντίες) γιατί;
Μόνο και μόνο επειδή επισημαίνω εδώ κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή κάτι παραπλήσιο με αυτό που επισημαίνει και ο Παναγιώτης Μαυροειδής τώρα (που το χρεώνει, όμως, εκείνος μόνο στην «ευρωπαϊκή αριστερά»), ζητώντας επίμονα πάλι και πάλι και πάλι:
Να μη διαπιστώνει κάποιος που διατρέχει τη φιλολογία τής λεγόμενης σύγχρονης Ριζοσπαστικής Αριστεράς ό,τι διαπιστώνει όταν διατρέχει τη φιλολογία της λεγόμενης σύγχρονης ευρωπαϊκής αριστεράς, στην οποία ξεχειλίζει η υποτίμηση ή/και περιφρόνηση προς την εργατική τάξη (στην καλύτερη περίπτωση της αποδίδονται υποτιμητικά, ευρωσκεπτικιστικά αισθήματα, αν όχι αποκλειστικά ρατσιστικά και ξενοφοβικά αισθήματα)!!!
Μα τι λες τώρα. Αναφέρει ο Μαυροειδής τον Fusaro, όλα καλά. Τον αναφέρω εγώ, είναι Σαλβίνι Λεπέν κλπ. Καλά είπες ότι είναι σαν την Λουκά, μόλις πεις κάτι πέρα από τις πέντε αράδες που παπαγαλίζουν αρχίζουν να υποπτεύονται ότι είσαι αντίχριστος, αντιαριστερός, του Σατανά, του Βορίδη κλπ
Κάνεις τίποτε άλλο από το να επιτίθεσαι στην αριστερά; Δε μας είπες την πολιτική σου θέση… Ούτε το ρόλο που παίζεις εδώ
Φίλε kokkiniotis,
Εγώ απ’ όσο έχω διαβάσει σχόλια του Avir, στην Αριστερά τον κατατάσσδίχως αμφιβολία. Εκτός κι αν είναι (και αυτός) πράκτορας.
Έλεος! Βαλθήκατε όλοι να μετατρέψετε την Παντιέρα σε NKVD και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή της;;;
Είναι περισσότερο από προφανές ότι δεν διάβασες το επίμαχο σχόλιο του προστατευόμενού σου, αλλιώς δεν θα τον κατέτασσες στην αριστερά την οποία με λύσσα πολεμάει και απαξιώνει. Συγκρατούμαι να μη σχολιάσω τις αθλιότητες περί “Παντιέρας -ΝΚVD και μάλιστα στη χειρότερη εκδοχή της”, καθώς και το παλαιότερο σχόλιό σου για δημιουργία εντυπώσεων ότι “του πήραμε το κεφάλι του καημένου”, τη στιγμή που, ίσα-ίσα, τον αφήνουμε να ρυπαίνει το χώρο με δηλητήριο. ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΟΡΙΟ.
Φίλε kokkiniotis,
Νομίζω ότι αρχίζεις και απομακρύνεσαι από το μέτρο της λογικής. Επειδή όμως, κατά τα φαινόμενα, είσαι μάλλον ο Chief τής διαχειριστικής ομάδας, κάτι τέτοιο, πέρα από τις προθέσεις σου (που δεν έχω κανένα πρόβλημα να δεχθώ ότι είναι οι αγνότερες), ισοδυναμεί με το άνοιγμα του ασκού τού Αιόλου και (κατα)πράσινο φως για τους διάφορους φιλόδοξους κυνηγούς «εσωτερικών εχθρών» που συχνάζουν εδώ.
Το επίμαχο σχόλιο που εννοείς είναι προφανώς αυτό:
Avir (12/12/2019 at 21:55)
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί αλλά οδεύουμε σε έναν ύπουλο και επικίνδυνο ολοκληρωτισμό από τον οποίο ίσως να μην μπορούμε να αποδράσουμε σε λίγα χρόνια. Ήδη η αστική δημοκρατία φαντάζει πολυτέλεια. Το μυαλό κάποιων έχει μείνει στην απειλή του παλιού φασισμού που σήμερα δεν υπάρχει. Αναφέρονται σε ονόματα όπως ο Βορίδης ή ο Γεωργιάδης, που σήμερα βρίσκονται στην ίδια πλευρά με αυτούς. Έχουν γίνει “προοδευτικοί” και καλωσορίζουν “λαθροεισβολείς” μαζί με τους ΑΝΤΑΡΣΥΟΥΣ. Που βρίσκεται η απειλή του εθνικισμού, που εκπροσωπούσαν αυτοί οι κύριοι, σήμερα; Μήπως όλα αυτά που ζητούσαν μέσα από την “ιδεολογία” τους τους τα έδωσε η ΕΕ; Μήπως ξεφορτώθηκαν μια για πάντα την απειλή της Αριστεράς; Μήπως η ΕΕ εγγυήθηκε τον πλούτο τους; Μήπως η ΕΕ εγγυήθηκε την καταπίεση, την εκμετάλλευση, την “ασφάλεια”; Μήπως τελικά η ΕΕ είναι ένα μεγάλο κράτος όπου ο “εθνικισμός” μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα;
Και ναι, όπως θα διαπιστώσατε και εσείς, ο εθνικισμός δεν είναι -ούτε ήταν ποτέ- φυλετικό θέμα (ως αυτοσκοπός) για τους δεξιούς/ακροδεξιούς. Είναι η προστασία των οικονομικών συμφερόντων του κεφαλαίου το ζητούμενο τους. Αν αυτό τους το παρέχει ο διεθνισμός, γίνονται διεθνιστές, γίνονται προοδευτικοί, γίνονται οτιδήποτε.
Αυτή τη στιγμή μας την έφεραν. Πατώντας πάνω σε στρεβλές ιδέες της σύγχρονης αριστεράς (μιας επιδοτούμενης “προοδευτικής” διανόησης) εγκαθίδρυσαν ένα καθεστώς που προστατεύει τα συμφέροντα τους καλύτερα από το έθνος/κράτος και το κλείδωσαν.
Εσείς βέβαια βλέπετε όλους τους καπιταλισμούς ίδιους, δικαίωμα σας και σεβαστές όλες οι απόψεις σε θέματα που αφορούν ταξική τοποθέτηση. Εγώ νομίζω ότι μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον της αριστεράς μπορεί να γίνει μόνο μετά από το Grexit, σε ένα κράτος που μπορεί να ασκήσει νομισματική πολιτική.
Φυσικά και το είχα διαβάσει (διαβάζω όλα τα σχόλια· και με ιδιαίτερη προσοχή τα σχόλια σε ανάρτηση που συμμετέχω κι εγώ). Αλλά, ακολουθώντας την έμμεση προτροπή σου, το διάβασα και πάλι (και πάλι, και πάλι). Δεν βρήκα κάτι που να σε επιβεβαιώνει ότι ο Avir είναι αντιαριστερός (και όχι, βέβαια, με την έννοια που οι φίλοι τού ΚΚΕ χαρακτηρίζουν εσάς «αντικομμουνιστές» όταν το κριτικάρετε). Εσύ, προφανώς, το έχεις βρει. ΟΚ. Ποιο/ποια είναι τα στοιχεία που κατ’ εσέ δείχνουν ότι ο Avir είναι πραγματικός εχθρός τής Αριστεράς; Πες μας συγκεκριμένα πράγματα για να συζητήσουμε επί τού συγκεκριμένου.
Δεν ξέρω αν είναι αθλιότητα αυτό που έγραψα περί ΝKVD. Να το συζητήσουμε κι αυτό, ουδεμία αντίρρηση, όλα υπόκεινται σε εξέταση και συζήτηση. Να δούμε όμως πρώτα αν ένας τέτοιος συσχετισμός έχει σαν βάση μόνο τη φαντασία μου ή, αντίθετα, αντικατοπτρίζει μια δυσάρεστη πραγματικότητα;
Δεν έχουν κορυφωθεί εδώ τον τελευταίο πάνω κάτω ενάμιση μήνα οι αστήρικτες συκοφαντικές κατηγορίες περί «ακροδεξιών», «ρατσιστών», «φασιστών», «πρακτόρων», «επαγγελματιών τής αντιαριστερής/αντικομμουνιστικής προπαγάνδας» και όλα αυτά τα ορέα;
Δεν έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα σύμφωνα με το οποίο η Παντιέρα, με όλα όσα αντιπροσωπεύει, δέχεται «ύπουλη επίθεση» από ανθρώπους τής 5ης φάλαγγας που επιδίδονται σε φαιά προπαγάνδα, φορώντας αριστερά προσωπεία (μουτσούνες πιο λαϊκά);
Δεν εκτοξεύονται ευθέως προτροπές και παραινέσεις για «διαγραφές» σχολιαστών;
Εσύ ο ίδιος δεν εκτοξεύεις τέτοιους απειλητικούς υπαινιγμούς;
Με δυο κουβέντες και σύμφωνα με το κλισέ, δεν έχει στηθεί εδώ ένα κυνήγι μαγισσών; Για το κυνήγι μαγισσών (επί δικαίων μαγισσών και αδίκων «μαγισσών») δεν έχει μείνει στην Ιστορία η NKVD; Πού και πώς, λοιπόν, αλλοίωσα την πραγματικότητα;
Τέλος: Τι να σχολιάσω εγώ, πώς θέλεις να τοποθετηθώ απέναντι στις διαμαρτυρίες σου για κατά την άποψή σου ανυπόστατες εκ μέρους μου διαμαρτυρίες περί επικείμενου «αποκεφαλισμού» τού Avir, όταν εσύ ο ίδιος λίγες μόλις λέξεις παρακάτω γράφεις «ίσα-ίσα, τον αφήνουμε να ρυπαίνει το χώρο με δηλητήριο. ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑ ΟΡΙΟ», κάτι που υπονοεί ευθέως, ευθύτατα, ότι η πόρτα μπορεί να ανοίξει ανά πάσα στιγμή για να μπουν στο κελί οι δύο βλοσυροί Νικαβεντέδες που θα του ζητήσουν να γυρίσει και να κοιτάξει προς τον τοίχο την ίδια στιγμή που θα οπλίζουν το Tokarev;
Θεωρώ άχαρη τη συζήτηση αυτή, απαντώ ωστόσο συνοπτικά:
1) Δεν μιλούσα για αυτό το σχόλιο, η παρανόηση ενδεχομένως δε βαρύνει εσένα. Μιλούσα για το επόμενο σχόλιο:
“Avir 14/12/2019 at 20:08
Πικαπα σε ποιο σοσιαλισμό και κομμουνισμό της σημερινής αριστεράς αναφέρεσαι; Η σημερινή αριστερά κατάντησε το πολιτισμικό δεκανίκι του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.
Τι επιδίωξε ο νεοφιλελευθερισμός και πως κατάφερε σήμερα να γίνει ένα αναπόδραστο ΤΙΝΑ; Δεν ήταν ο στόχος του η άλωση των εθνικών κρατών και η πολιτική τους αυτονομία – δημοκρατία; Δεν ήταν στόχος του η κατάργηση της δασμολογικής προστασίας που προστάτευε το εθνικό προϊόν και εμπόδιζε τον ιμπεριαλισμό να διεισδύσει με τις πολυεθνικές του και να λεηλατήσει από εργατικές κατακτήσεις μέχρι φυσικούς πόρους; Ποιος εκ των έσω προετοίμασε το έδαφος για να δεχθεί ο λαός χωρίς αντιδράσεις αυτή τη λεηλασία; Η αριστερά μας παιδιά, πολεμώντας με λύσσα κάθε τι εθνικό• χτυπώντας ύπουλα τις ρίζες του λαού, την ιστορία, τον πολιτισμό κι όλα αυτά που θα μπορούσαν να οπλίσουν την αντίστασή του.
Ποιος είναι αυτός που υπερασπίζεται τον δικαιωματισμό που υποκαθιστά κάθε συλλογική ταυτότητα προωθώντας το πρότυπο του κοσμοπολίτη καταναλωτή, δεν είναι η αριστερά χέρι-χέρι με τον σύγχρονο καπιταλισμό;
Το να λέτε ότι εσείς δεν είστε συριζαίοι και είστε κάτι άλλο, μόνο ως αστείο εκλαμβάνεται. Δεν ζούμε σε άλλη χώρα.
Εμείς λέει κάνουμε αντικαπιταλισμό. Εδώ είναι που κάθε λογικός άνθρωπος τραβά τα μαλλιά του. Ο καπιταλισμός είναι μια αρρώστια και η αριστερά προσπαθεί να πολεμήσει τα συμπτώματα όχι την ίδια την αρρώστια. Είναι δυνατόν έτσι να υπάρξει θεραπεία; Με το να αναβάλεις έναν πλειστηριασμό κατοικίας θα καταργηθούν οι πλειστηριασμοί; Με το να πετάς μολότοφ θα καταργηθούν τα ΜΑΤ; Με το να διαδηλώνεις για τη λιτότητα θα καταργηθεί η υπερεθνική εξουσία -μη δημοκρατικά εκλεγμένων- τεχνοκρατών που επιβάλουν τη λιτότητα; Ο αντικαπιταλισμός σας είναι μια μπούργκα που κρύβει τον υπερκαπιταλισμό σας.
Κάτω τα σύνορα παιδιά, όλοι αδέλφια είμαστε. Τα σύνορα όμως είναι αυτά που έπαιξαν τον ρόλο βαλβίδας ασφαλείας στη χύτρα της αγανάκτησης. Τι έγινε η προεπαναστατική κατάσταση των πρώτων μνημονιακών χρόνων; Που πήγαν οι αγανακτισμένοι νέοι; Μας χαιρέτησαν. Στεναχωρήθηκαν βέβαια οι αστοί μας για το δημογραφικό πρόβλημα αλλά τα ανοιχτά σύνορα διαθέτουν λύσεις για όλα τα προβλήματα. Αυτούς που έδιωξε ο οικονομικός ιμπεριαλισμός από την χώρα μας τους αντικαθιστά ο στρατιωτικός ιμπεριαλισμός με τα θύματα του από άλλες χώρες.
Μα μου λέει ο άλλος, θα απαιτήσουμε τη νομιμοποίηση των μεταναστών για να μην υπάρχει εκμετάλλευση και πίεση στους ντόπιους εργάτες. Για να καταλάβετε πόσο στον κόσμο της είναι η σημερινή αριστερά προσκολλημένη στα μεγάλα συνδικάτα και την εργατική αριστοκρατία. Εκτός του γεγονότος ότι σήμερα οι μισοί εργαζόμενοι είναι σε επισφαλείς θέσεις εργασίας (που σημαίνει ότι κι αυτά τα ψίχουλα που κερδίζουν με ελαστικές μορφές απασχόλησης μπορεί να τα χάσουν ξαφνικά γιατί έτσι γουστάρει ο εργοδότης που δεν λογοδοτεί πουθενά), έχουμε και το φαινόμενο της κρατικής επιδότησης για ολιγόμηνες συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ώστε να επιβιώσει ο πληθυσμός που σε μεγάλο βαθμό βρίσκεται κοινωνικά αποκλεισμένος.
Να αναφέρω εδώ ένα παράδειγμα μιας τραγελαφικής κατάστασης την οποία δεν μπορεί να διανοηθεί η αριστερά μας. Το κοινωνικό μέρισμα σε ανέργους δόθηκε με κριτήριο την συνεχόμενη ανεργία άνω των τεσσάρων ετών. Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που περιμένουν πάνω από τέσσερα χρόνια έστω μια οχτάμηνη σύμβαση με κρατική επιδότηση.
Και που τοποθετεί η αριστερά μας τους μετανάστες; Στο εργατικό δυναμικό (μιλώντας δηλαδή με όρους βιομηχανικής εποχής). Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η μετανάστες προστίθενται στην ανεργία και στα επιδόματα ή στην αναγκαστική μαύρη απασχόληση -αυτοαπασχόληση (μικροπαραβατικότητα) για επιβίωση. Είναι προτεραιότητα λένε οι αστοί η ένταξη των μεταναστών. Και όντως έχουν δίκιο. Από τη στιγμή που δέχεσαι έναν ξένο άνθρωπο στην κοινωνία σου είσαι υποχρεωμένος να του παρέχεις ό,τι απαιτείται για την ομαλή ένταξη. Ανακοινώθηκε λοιπόν πρόγραμμα επιδοτούμενων θέσεων εργασίας ειδικά για μετανάστες. Τι κι αν ο άλλος περιμένει πάνω από τέσσερα χρόνια χωρίς να έχει ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα ή να έχει βρει μια δουλειά; Είναι μια παράπλευρη απώλεια• αόρατη για την αριστερά μας. Η οποία τρέχει να υποδεχτεί μετανάστες πατώντας πάνω στα κουφάρια των ξαπλωμένων ανθρώπων που έχουν κατακλύσει τα πεζοδρόμια της χώρας και δεν τα βλέπει.
Μα είναι δυνατόν σε αυτή την οικονομική συγκυρία να δέχεται η χώρα μας μετανάστες και μάλιστα να της έχουν κλείσει τα σύνορα για να μη φύγουν στην Ευρώπη; Αντί να το καταγγέλλει αυτό η αριστερά, ζητά ανοιχτά σύνορα; Φυσικά έχουν ανάγκη οι μετανάστες, δεν έρχονται για χόμπι. Αλλά όλα τα πράγματα έχουν μια λογική και ένα όριο. Δεν θα πεθάνουμε για να φιλοξενήσουμε.
Και για να μην συγχέουν πάλι κάποιοι αυτά που λέω με το φυλετικό, να διευκρινίσω ότι το 30% των αστέγων υπολογίζεται ότι είναι αλλοδαποί, ενώ από την είσοδο νέων μεταναστών πλήττονται εξίσου οι παλιοί μετανάστες (Αλβανοί κλπ) η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι εναντίον των νέων μεταναστών. Γιατί το θέμα δεν είναι φυλετικό, ούτε πολιτισμικό. Είναι ταξικό. Η μετανάστευση σε μια χώρα χρεωκοπημένη, έχει κοινωνικές επιπτώσεις τις οποίες αγνοεί επιδεικτικά η αριστερά. Πλήττονται τα κατώτερα στρώματα τα οποία βρίσκονται χαμηλότερα από το πεδίο θέασης της σημερινής αριστεράς. Κι αν μια αριστερά δεν έχει ως αφετηρία τους απόκληρους της κοινωνίας, τι είδους αριστερά είναι αυτή και ποιους ακριβώς εκπροσωπεί;”
……………………….
Σου μοιάζει για μεγάλος θιασώτης της αριστεράς ο συντάκτης του; Μη στρεψοδικούμε άλλο. Όπως θα είδες, σε είχε αδειάσει και σένα όταν προσπαθούσες να τον παρουσιάσεις σαν μια διαφορετική φωνή κλπ. Ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης είναι από την ίδια πλευρά με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και ο δικός σου είναι λέει απέναντι. Έλα σε παρακαλώ, άσε…
2) Οι ΚΚέδες κατηγορούν άλλα κομμάτια της αριστεράς, η κουβέντα αυτή όμως δεν έχει να κάνει με απόψεις που επιτίθενται στην αριστερά όπως ο παραπάνω. Μη συγχέεις διαφορετικά πράγματα.
3) Δεν πρόκειται να καθήσω να απαντάω σε γελοία επιχειρήματα και στρεψοδικίες. Το σχόλιό σου περί του ότι “αποκεφαλίζουμε ηθικά ανθρώπους”, εκτός από ανυπόστατο, είναι και …προγενέστερο του δήθεν απειλητικού δικού μου στο οποίο υποστηρίζεις ότι απαντάει! Βαρετή συζήτηση, δε νομίζεις;
4) Η Παντιέρα δεν είναι χώρος ξεπλύματος αντιλήψεων που φλερτάρουν με το φασισμό και άσε τα γλαφυρά με τους Νικαβεντέδες. Μας λέει ο δικός σου ότι δεν υπάρχει φασισμός και άρα ο αντιφασισμός -όχι ο κρατικός μόνο, ο αντιφασισμός εν γένει- είναι κενός περιεχομένου. Και αυτά στη χώρα του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν, του Αλέξη Λάζαρη, του Δημήτρη Κουσουρή, των Αιγύπτιων αλιεργατών και των δεκάδων μαχαιρωμένων που γίνονται μαγική εικόνα στα αντιαριστερά μανιφέστα που πλασσάρονται εδώ.
Σταματάω εδώ, όχι μόνο για το άχαρο της συζήτησης, αλλά και για κάτι άλλο: Γιατί, όπως και νάχει, χρωστάω ένα “ευχαριστώ” για τη Warszawianka…
Μα τι λέμε τώρα; Ο αβιρ λέει φανερά ψέματα όταν γράφει πως η αριστερά δεν κάνει αγώνα για τους ανέργους, για τους φτωχους! Καταρχάς, κομμάτι των οργανωμένων μελών διαφόρων οργανώσεων είναι άνεργο. Άλλο κομμάτι επίσης οργανωμένων είναι στα οχταμηνα κ γενικά στην επισφαλεία! Την εργατική κίνηση Attack κατά της ανεργίας/επισφάλειας που είναι κίνηση που στηρίζει το ΝΑΡ κ η ΝΚΑ με σοβαρή δράση σε αυτά τα πεδία την γνωρίζεις αβιρ; Όχι λέω εγώ. Γιατί δεν τη γνωρίζεις; Μήπως γιατί δεν κάνει δράσεις η ατάκ; Όχι. Δράσεις ς κάνει, ευρύτερο κόσμο μαζεύει , αλλά σόρρυ αβιρ, ο καραμπελιας, ο Ρινάλντι , ο Σταύρος Λυγερός , ο Καζάκης κ οι επιρροές τους , είναι οικονομικά εύρωστοι. Όσο διαβάζεις αυτούς κ τα ΜΜΕ τους , μην περιμένεις να γνωρίζεις τι κάνει η αριστερά.
Ναι, ο αγώνας κατά της ανεργίας επειδή προϋποθέτει την ενεργό συμμετοχή των άνεργων δεν έχει να δείξει κάποια πρώτης τάξεως γεγονότα. Οι άνεργοι στην πλειοψηφία τους, έχουν βυθιστεί στο σπίτι. Όμως στην επισφαλεια έχουν γίνει μεγάλοι πσνκοινωνικοι αγώνες (πχ στους δήμους όπου με μαζικότητα συλλαλητήρια κ καταλήψεις του υπουργείου εργασίας καταφέραμε έστω τα 5μηνα να γίνουν 8μηνα με υπαρκτά εργασιακά δικαιώματα ενώ πριν τίποτα) που ο αβιρ και οι οικονομικώς εύρωστοι μέντορες που προανέφερα , δεν τους ξέρουν ενώ θαπρεπε.
Η θλιβερή σύναξη των εθνοκαπιταλιστοφυλάκων τύπου Καζάκη, Ρινάλντι , καραμπελια, Λυγερού έχει άλλον γκαιλε από τον αγώνα υπέρ των φτωχών. Μαζί με τους κοσμοπολίτες τύπου ΣΥΡΙΖΑ , κρωζουν υπέρ του λυσσασμένοι ανταγωνισμού Ελλάδας Τουρκίας , στηρίζουν την επιθετικότητα του ελληνικού κράτους απέναντι στην επίσης επιθετικότητα του τουρκικού κράτους, κ τελικά συνεισφέρουν στο να είναι τα μόνα θύματα οι λαοί μας. Μπράβο αβιρ κ λεφτ ορεους μέντορες έχετε.
Ειναι αληθεια οτι η οργανωμενες δυναμεις της αριστερας αγωνιζονται στα κοινωνικα μετωπα (με τα λαιη τους) ενω οι ασκουντες κριτικη απο το διαδικτυο δεν ειναι πουθενα.Εχω μια ενσταση για το τσουβαλιασμα Λυγερου καραμπελια καζακη ριναλντι.Προφανως διαφωνεις μαζι τους αλλα δεν ειναι το ιδιο.Ειναι σαν να γραφει καποιος για τσιπροκουτσουμποχαγιους…
Ειναι αληθεια οτι η οργανωμενες δυναμεις της αριστερας αγωνιζονται στα κοινωνικα μετωπα (με τα λαιη τους) ενω οι ασκουντες κριτικη απο το διαδικτυο δεν ειναι πουθενα.
______________________________
Ορέο επιχείρημα! Και πώς ξέρεις ότι δεν είναι πουθενά; Διαβάζεις
το φλιτζάνιτην οθόνη; Αλλά και πέραν αυτού:Κι αν ήταν κάποτε κάπου; Κι αν είναι τώρα πουθενά επειδή θεωρούν ότι οι οργανωμένες δυνάμεις τής Αριστεράς αγωνίζονται ποδηλωτώντας στον αέρα ή, ακόμα χειρότερα, πυροβολώντας τα πόδια τους (άρα και τη μαμά Αριστερά που τους γέννησε) και δεν θέλουν να γίνουν συνεργοί;
Δεν θέλω να μου απαντήσεις (δεν θέλω να σε εκθέσω: οποιαδήποτε απάντηση και να μου δώσεις θα επιβεβαιώνει ότι έγραψες ένα καραεπιπόλαιο σχόλιο). Μου αρκεί να σκεφτείς τα ερωτήματα…
Τα ειλικρινή σέβη μου στη διαχείριση και εύχομαι καλό κουράγιο. Φίλε Κοκκινιώτη, κάποτε τον ποστάρατε, δε μπορεί να έγινε ξαφνικά μαύρο πρόβατο. Το αντίθετο: Αντί γι άλλα κι άλλα, και του καθενός το ξυνισμένο γάλα, νομίζω ότι το κείμενο του Δ.Μ. (λινκ στο τέλος) ,πρέπει να αποτελέσει βάση σοβαρής συζήτησης. Πολλά πράγματα τότε θα μπορούσαν ευκολότερα να επιλυθούν (παρακάτω οι αντιρρήσεις μου στον Δ.Μ.)
Με την αντίρρηση, ότι: Τη στιγμή που οι ίδιοι οι όροι του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού όχι μόνο θέλουν ανατεκμηρίωση, αλλά και επειδή όποιος κατέχει τα πράγματα κατέχει και τις λέξεις, και άρα το παγκόσμιο ΚΚ είναι κατά 90%+ το ΚΚΚίνας, είναι εντελώς ασύστατη η εγκατάλειψη της έννοιας Αριστερά. Σε καταστάσεις ανα-νοηματοδότησης, η άμεσα υλική αίσθηση της κατεύθυνσης είναι το πιο “σταθερό” και “σίγουρο”, “πράγμα” : που διατηρεί ένα εμπράγματο υλικό περιεχόμενο και οδηγεί σε κίνηση, όσο είναι καιρός!. Την έννοια της κατεύθυνσης λοιπόν την εκφράζει η αρχέγονη αντιπαλότητα Αριστερά-Δεξιά. Είναι αυτή η διαπάλη μεταξύ δύο εμφανώς αντίθετων κατευθύνσεων που γέννησε τα ανεκπλήρωτα ¨ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα”, και κατόπιν “πολιτική-οικονομική-κοινωνική” δημοκρατία. Συνθήματα που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει εύκολα! Ακόμη και όταν υπάρχει σύγχυση και υπερ-πολυπλοκότητα, όποιος θέλει να ζυμώσει δουλεύει με απλά φιλοσοφικά δίπολα. Δεν πετάς λοιπόν αυτά που έχεις, όταν δεν έχεις άλλα (γιατί δεν έχεις..)
Με την παρατήρηση ότι: Από καθαρά πολιτική άποψη, συνήθως είναι μάταιο όταν σωστές θέσεις εκφέρονται απελπιστικά εκ των υστέρων, όταν πια τα ζητήματα δεν παίζονται (να θυμίσω την υπερήμερη κριτική του ευρωκομμουνισμού, το δούλεμα/αδρανοποίηση από τον σύριζα, την υστέρηση αντίδρασης στα της ΛΑΕ;). Ενώ μαζί με τα σωστά, εμμένουν ή εισάγονται και αμφίσημα ή προβληματικά θέματα που θα περιέπλεκαν τις παρατηρήσεις. (ένα από αυτά είναι και το γενικευμένο “αντισταλινικό”, για το οποίο υπάρχουν εδώ και κάποιες παλιότερες παρατηρήσεις..)
Με την επισήμανση ότι ενώ διατυπώνονται σωστές θέσεις σε κρίσιμα ζητήματα, ωστόσο δεν συνοδεύονται από αντίστοιχες κινήσεις. Για παράδειγμα, ενώ η ανάγκη εγκαθίδρυσης πλατφόρμας οριζόντιας επικοινωνίας (συντεταγμένης προφανώς και όχι ξέφραγο) έχει διατυπωθεί εδώ και έτη, έχουμε αντ αυτού την “ίδρυση” προσωπικής ιστοσελίδας και μάλιστα υπό τον τίτλο “controversy”! Να υποθέσω ότι ο διάλογος μέσω φουμπου θεωρείται ο δόκιμος?
http://controversy.gr/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac/
Προσθήκη στην παρατήρηση: Συναφές με τη λανθασμένη αντίληψη περί “σταλινισμού” είναι και η αναπαλαιωμένη κριτική στην αριστερά που εκκινεί από Πολάνι, Λας και φτάνει στα μη χειρότερα. Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι με τόση ευρυμάθεια να μην αναγνωρίζουν τουλάχιστον αστειότητα σε επιχειρηματολογίες π.χ. του Λας π.χ. για την οικογένεια. Δεν είναι δυνατόν να μην οριοθετούν το ζητούμενο σταμάτημα της εκτροχιασμένης κούρσας, από το πρωτο-φασιστικό “πίσω” σε ένα πίσω που ποτέ δεν υπήρξε. Ούτε να αγνοούν την γενικευμένη πανσπερμία αντιαριστερής λύσσας που έχει επιστρατεύσει ότι μπορεί να μηχανευτεί για να κάνει το άσπρο μαύρο. Αν έξυπνοι και πολυδιαβασμένοι άνθρωποι που εξ επαγγέλματος έχουν την ευχέρεια πρόσβασης σε βιβλία “ανθρωπιστικής κατεύθυνσης”, δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσουν το κάρβουνο από το διαμάντι, τότε πράγματι η υποστροφή είναι αναντίστρεπτη. Όταν θα διαγνωσθεί το λάθος, θα είναι και πάλι αργά..
Αν κάνει κάποιος κριτική στα κόμματα που υπάρχουν σήμερα στα αριστερά είναι αντιαριστερός; Τι λογική είναι αυτή; Η αριστερά σήμερα παγιδεύτηκε στα δίχτυα του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε μεγάλο βαθμό ενσωματώθηκε. Αν δεν απαγκιστρωθεί από τον νεοφιλελευθερισμό, είναι τελειωμένη. Και αυτό δεν γίνεται χωρίς επιστροφή στη δημοκρατία του εθνικού κράτους, όπου δίνεται η δυνατότητα στον λαό (δηλαδή στην αριστερά) να παλέψει, να διεκδικήσει και να κατακτήσει. Εδώ μεσοβέζικα του τύπου “είμαστε υπέρ της εξόδου αλλά μόνο με κομμουνισμό” δεν χωρούν. Τέτοιες θολές θέσεις ενισχύουν την άποψη ότι η αριστερά έχει βολευτεί μέσα σε αυτό το σύστημα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οπότε και η όποια αντικαπιταλιστική δράση (εκ των πραγμάτων αναποτελεσματική) αυτοακυρώνεται. Δικαίωμα σας να διαφωνείτε με αυτά που λέω αλλά οι προσωπικές επιθέσεις που κάνετε δεν σας τιμούν. Μάθετε να μιλάτε πολιτικά. Η ήττα είναι δεδομένη. Τα αίτια αναζητούνται και δεν βλέπω πάνω σε αυτό να έχετε κάτι σοβαρό να πείτε. Δεν δέχεστε και τον διάλογο. Μοιάζει σα να φυλάτε τη συνταγή της επιτυχίας μήπως σας τη νοθεύσουν.
Γκεμπελίζεις ενώ τα σχόλιά σου φιγουράρουν φαρδιά πλατιά σε δημόσια θέα. Αυτά για το ερώτημά σου: “Αν κάνει κάποιος κριτική στα κόμματα που υπάρχουν σήμερα στα αριστερά είναι αντιαριστερός;” Φορτώνεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά το νεοφιλελευθερισμό, τον Άδωνι, το Βορίδη και ένα σωρό άλλα. Ανεχόμαστε τις χυδαιότητές σου και μας κάνεις και μάθημα περί διαλόγου. Αυταπόδεικτα γελοίο το επιχείρημά σου ότι “δε δεχόμαστε το διάλογο”. Σταμάτα τη σπέκουλα. Αποκάλυψε την πολιτική σου θέση. Όσο για μαθήματα “να μιλάμε πολιτικά”, να μας επιτρέψεις, δε δεχόμαστε από σένα.
Σε συνέχεια του σχολίου μου που παρέθεσες και προς επίρρωση. Η δημοσκόπηση της Ντέλτα Πολ, που δημοσιεύθηκε τα τέλη του προηγούμενου μήνα στο κυριακάτικο φύλλο της Μέηλ, δείχνει ότι οι Συντηρητικοί επικρατούσαν έναντι των Εργατικών με 49% έναντι 23% στις κοινωνικές κατηγορίες C2DE–που ορίζουν τις τρεις χαμηλότερες θέσεις στην επίσημη κλίμακα επαγγελμάτων που έχει ορίσει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της χώρας. Και οι οποίες αφορούν τους ειδικευμένους χειρώνακτες, τους ανειδίκευτους, τους ημιαπασχολούμενους, τους άνεργους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους κατά τα λοιπά ωφελούμενους απ’ την κοινωνική πρόνοια, οι οποίοι σκόπευαν να στηρίξουν Συντηρητικούς αντί για Εργατικούς σε αναλογία 2:1 (η οποία φτάνοντας προς τις εκλογές έπεσε στο 1,5:1, σύμφωνα με τα έξιτ πόλς).
Ο Κόρμπιν μια χαρά πρόγραμμα είχε, με σοσιαλιστικές πινελιές και υποσχόμενος να τερματίσει την λιτότητα. Γιατί οι φτωχοί του γύρισαν την πλάτη, μπορείτε να το εξηγήσετε; Εδώ μπαίνουν κι άλλα ερωτήματα: ο Κόρμπιν μπορούσε να εφαρμόσει σοσιαλιστική πολιτική εντός ΕΕ αλλά δεν μπορούσε να την εφαρμόσει εκτός ΕΕ σε ένα κυρίαρχο κράτος; Γιατί λοιπόν έμεινε θεατής μιας προδιαγεγραμμένης ήττας; Γιατί χάρισε το Brexit στους συντηρητικούς; Ποιοι είναι οι δεσμοί της αριστεράς με την ΕΕ και όσους βρίσκονται πίσω από αυτήν και κινούν τα νήματα; Και είναι αυτοί οι δεσμοί τόσο ισχυροί ώστε να αγνοείται αποτέλεσμα δημοψηφίσματος; Να αγνοείται κατά κύριο λόγο η τάξη που κυρίως πλήττεται από τις ευρωπαϊκές πολιτικές και που παραδοσιακά ανήκε στην αριστερά;
Α,καλα, ο κορμπυν είναι αριστερός και σοσιαλιστής, και ο Παπαντωνίου θα πω εγώ, σοβαρά τι όχι;
Ο Κορμπιν δεν ειναι ουτε καν δημοκρατικος κεντρωος στον βαθμο που ειναι βασιλοφρωνας.Αυτο γιατι ξεχναμε ορισμενα πραγματα.Οταν αποδεχεσαι βασιλιαδες ουτε κεντροαριστερος δεν εισαι…
Φίλε Avir,
Στείλε μου, αν θέλεις, ένα email στο email του ανενεργού πια leftg700.blogspot.com (leftg700@hotmail.com). Για λόγους ισότητας μεταξύ μας (και για να μην αισθάνομαι άσχημα), αν δεν έχεις κάποιο συνωμοτικό (ψευδώνυμο) λογαριασμό, φτιάξε έναν, λίγα λεπτά τής ώρας θα σου πάρει. Φρόντισε όμως να αναφέρεις και κάποιο “σημάδι” στο γράμμα σου για να ξέρω ότι είσαι εσύ (έχω ισχυρή μνήμη).
Τα λέμε
Αντίο, κύριε Κόρμπιν. Μας ενθουσίασες, μας έδωσες τεράστιες ελπίδες, μας στενοχώρησες. Ισως είσαι ο μεταβατικός άνθρωπος μεταξύ ενός κατεστραμμένου κόσμου που δεν έφυγε ακόμη και ενός άλλου που δεν έχει γεννηθεί
Κώστας Δουζίνας πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ
Φίλε kokkiniotis,
Κλείνω κι εγώ από τη μεριά μου αυτό το γύρο. Και θα προσπαθήσω να το κάνω με τρόπο εποικοδομητικό.
Νομίζω ότι έχεις πάρει τον Avir, μάλλον από την αρχή, με στραβό μάτι (όπως ένας Φυσικός μου στο Λύκειο που μου είχε κάνει τη ζωή ποδήλατο ορειβασίας). Και αυτόν αδικείς, και τον εαυτό σου. Πιάνω μόνο τρία σημεία από το σχόλιο που επισύναψες τώρα (που και αυτό το είχα διαβάσει και το κατάλαβα με την πρώτη). Δεν πρόκειται να σταθώ αναλυτικά. Θα παραθέσω μόνο τρία σημεία από το σχόλιο του Αvir και κάτω από το καθένα θα αντιπαραθέτω λόγια κάποιου άλλου κάθε φορά, χωρίς εγώ να προσθέσω λέξη (εκτός άλλων, επειδή νομίζω ότι περιττεύει).
Avir: Κάτω τα σύνορα παιδιά, όλοι αδέλφια είμαστε. Τα σύνορα όμως είναι αυτά που έπαιξαν τον ρόλο βαλβίδας ασφαλείας στη χύτρα της αγανάκτησης. Τι έγινε η προεπαναστατική κατάσταση των πρώτων μνημονιακών χρόνων; Που πήγαν οι αγανακτισμένοι νέοι; Μας χαιρέτησαν.
Β. Ι. Λένιν*: Η μετανάστευση στην Αμερική απομακρύνει τη «δυσαρέσκεια» και εξασφαλίζεται η παραπέρα ύπαρξη της σημερινής αστικής τάξης [αστική τάξη με την έννοια της αστικής τάξης πραγμάτων, δηλαδή, κατά Λένιν στο ίδιο έργο του «ο πλούτος και η φτώχια»].
* Φιλοσοφικά τετράδια, γραμμένα την περίοδο 1914 – 1915 (το έχω βρει σε βιβλίο, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένη σελίδα· έχω ήδη δανειστεί τον 29ο τόμο τών Απάντων τού Λένιν, αφιερωμένο στο συγκεκριμένο έργο, και στην περίοδο των γιορτών, που έχω κι ένα υπολειμματάκι άδειας, θα βρω τη συγκεκριμένη σελίδα και θα την ποστάρω εδώ με σχόλιο).
______________________________
Avir: Και που τοποθετεί η αριστερά μας τους μετανάστες; Στο εργατικό δυναμικό (μιλώντας δηλαδή με όρους βιομηχανικής εποχής). Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η μετανάστες προστίθενται στην ανεργία και στα επιδόματα ή στην αναγκαστική μαύρη απασχόληση -αυτοαπασχόληση (μικροπαραβατικότητα) για επιβίωση.
Γιώργος Λαουτάρης* (μέλος τού ΝΑΡ και δημοσιογράφος τού ΠΡΙΝ): Ωστόσο, υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού [δηλ. της μετανάστευσης], που είναι ως γνωστόν και πάντα αθέατη στο γυμνό μάτι. Η δεύτερη φύση του φαινομένου προκύπτει από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς σε μια χώρα, από τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που απλώνονται σε όλο τον πλανήτη και συντελούν τελικώς στον ευνουχισμό αυτού του «δυνάμει» χαρακτηριστικού [σ.σ.: εννοεί την ομογενοποίηση της εργατικής τάξης]. Ο νόμος του ανταγωνισμού που κυριαρχεί στον καπιταλισμό παρεμβαίνει και την ομογενοποίηση της εργατικής τάξης τη σπρώχνει προς τα κάτω, συμπιέζοντας τους μισθούς. Ο νεολογισμός «κινεζοποίηση» περιγράφει αυτό ακριβώς το φαινόμενο στην πιο ακραία του μορφή, τους μισθούς δηλαδή που εξασφαλίζουν απλώς την υλική επιβίωση. Για το λόγο αυτό, το φαινόμενο της μετανάστευσης στις μέρες μας δεν έχει τίποτα από την επαναστατική του δυναμική, παρά είναι στην ουσία του αντιδραστικό.
* ΠΡΙΝ, 23 Απριλίου 2011 2011
______________________________
Avir: Τι επιδίωξε ο νεοφιλελευθερισμός και πως κατάφερε σήμερα να γίνει ένα αναπόδραστο ΤΙΝΑ; Δεν ήταν ο στόχος του η άλωση των εθνικών κρατών και η πολιτική τους αυτονομία – δημοκρατία; Δεν ήταν στόχος του η κατάργηση της δασμολογικής προστασίας που προστάτευε το εθνικό προϊόν και εμπόδιζε τον ιμπεριαλισμό να διεισδύσει με τις πολυεθνικές του και να λεηλατήσει από εργατικές κατακτήσεις μέχρι φυσικούς πόρους; Ποιος εκ των έσω προετοίμασε το έδαφος για να δεχθεί ο λαός χωρίς αντιδράσεις αυτή τη λεηλασία; Η αριστερά μας παιδιά, πολεμώντας με λύσσα κάθε τι εθνικό· χτυπώντας ύπουλα τις ρίζες του λαού, την ιστορία, τον πολιτισμό κι όλα αυτά που θα μπορούσαν να οπλίσουν την αντίστασή του.
Κοστάντσο Πρέβε*: Πρέπει λοιπόν ν’ αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στον πυρήνα του. Η αριστερά είναι σήμερα ο κατ’ εξοχήν πολιτισμικός χώρος της αποκοπής, και ακριβώς για το λόγο αυτό είναι το προνομιούχο πολιτισμικό σημείο αναφοράς της σημερινής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Η απόρριψη της σημασίας κάθε εθνικού ζητήματος δεν είναι παρά μία από τις μορφές, και δυστυχώς όχι η κυριότερη, αυτής της γενικής αποκοπής. Ας επιχειρήσουμε να δούμε βήμα βήμα πώς συμβαίνει αυτό. Η έννοια της αποκοπής μάς παραπέμπει στην ύπαρξη μια προγενέστερης κατάστασης από την οποία έχει κανείς ξεκόψει. Και αυτή ακριβώς είναι η περίπτωση της «αριστεράς» στο σύνολό της. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, το κομμουνιστικό τμήμα της αριστεράς ρίζωσε στο πρόσφορο έδαφος της Τάξης (εργατικής και προλεταριακής) και του Κόμματος (κομμουνιστικού), ενώ το μη κομμουνιστικό τμήμα της αναζητούσε τις κοινωνικές και πολιτισμικές του ρίζες μέσα σε μια προοδευτική μικροαστική τάξη, συνδεδεμένη με τις αξίες του πολίτικου ρεφορμισμού και της κοινωνικής ισότητας. Η αποκοπή από αυτές τις πολιτισμικές και κοινωνικές ρίζες προκλήθηκε από δύο αλληλοσυνδεόμενα φαινόμενα, δηλαδή από τον ενδογενή μετασχηματισμό του συνολικού καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, από τη μια -πράγμα που η αριστερά δεν είχε προβλέψει ούτε καν στις γενικές του γραμμές-, και από την παταγώδη αποτυχία στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής στον καπιταλισμό κοινωνίας, από την άλλη.
[…]
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αριστερά αποτελεί σήμερα το προνομιακό πολιτισμικό πεδίο του υπερκαπιταλιστικού κοσμοπολιτισμού, της καταναγκαστικής και χρονικά συνοπτικής αμερικανοποίησης, της πλήρους διάλυσης των τελευταίων απομειναριών του «αστικού» συντηρητισμού στην κατεύθυνση ενός καπιταλισμού ολοκληρωτικά μετα-αστικού. Κατά κάποιο τρόπο πρόκειται για μια διεστραμμένη διαλεκτική μεταστροφή των ουτοπιών περί του νέου ανθρώπου. Σύμφωνα με τις αναγεννητικές κομμουνιστικές ουτοπίες ο νέος άνθρωπος ξαναγεννιέται ανανεωμένος από την επαναστατική κάθαρση, έχοντας αποβάλει κάθε ίχνος αστικού εγωισμού και ατομικισμού. Παραμορφωμένη καρικατούρα του αστού, ο μετα-αστικός νέος άνθρωπος εμφανίζεται σαν ένα είδος «μηδενικού ορίου» του νεοκαπιταλιστικού καταναλωτισμού, όπου τα πάντα είναι πλέον επιτρεπτά, προφανώς μέσα στα συμβατά όρια της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Μέσα σ’ αυτά τα όρια, πράγματι, τα πάντα είναι επιτρεπτά. Ο λεγόμενος ιταλικός «buonismo» (Βελτρόνι κ.λπ.) είναι πράγματι μια μετριοπαθής μορφή «ανεκτικότητας»: μπορούμε να είμαστε «καλοί» απέναντι σε κάθε παραβατική συμπεριφορά, εφόσον όμως αυτή δεν υπερβαίνει τα όρια του συστήματος του σύγχρονου καπιταλισμού.
[…]
Η μη κατανόηση της σημασίας της εθνικής ταυτότητας, που παλιά οφειλόταν στην ιδεολογία του επιφανειακού διεθνισμού, ο οποίος, ωθούμενος από ένα είδος αφηρημένου ταξικού κοινοτισμού, απέρριπτε κάθε μορφή εθνικής ταυτότητας, γίνεται ακόμη πιο αισθητή στον νέο υπερκαπιταλιστικό κοσμοπολιτισμό. Σ’ αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρισκόμαστε δυστυχώς σήμερα.
* Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι τού 21ου αιώνα, Στάχυ, 2001 (από το 5ο κεφάλαιο, Η πολιτισμική παράδοση της αριστεράς μεταξύ αποκοπής και υπερκαπιταλιστικού κοσμοπολιτισμού, σελ. 29 – 30 & 32 – 33)
______________________________
Ένα τελευταίο σημείο «επί προσωπικού» αυτό. Με στενοχώρησε που μίλησες για «προστατευόμενό» μου, εννοώντας τον Avir. Είναι προσβλητικό για τον ίδιο και αδικεί κι εμένα (θεωρώ ότι το γιατί είναι αυτονόητο κι έτσι δεν θα κλέψω άλλα bites για να το εξηγήσω αυτό). Όμως, ως μια τελευταία απόπειρα να σε πείσω ότι ήταν μια άστοχη κουβέντα από τη μεριά σου, σε καλώ να αναρωτηθείς το εξής:
«Προστατευόμενό» μου ήταν και το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν έγινα μπίλιες* με τον λαθραναγνώστη, επειδή θεώρησα ότι σας συκοφάντησε πολιτικά; Και «προστατευόμενός» μου είναι και ο Σ.Τ. (που επίσης τον υπερασπίστηκα όπως και τον Αvir), ο οποίος, λίγο καιρό πριν με χαρακτήριζε ως φασίστα;** –συγχωρείται ό,τι και να πει γιατί υποφέρει από μια απέραντη σύγχυση εννοιών και καταστάσεων. Όχι, φίλε kokkiniotis, ούτε προστάτης είμαι ούτε προστατευόμενους έχω. Απλώς, έχω μια πολιτική ανατροφή (που ξεκίνησε πρώτα από τον πατέρα μου και θα τον τιμώ γι’ αυτό πάντα) που μου
υπαγορεύειαπαγορεύει να μένω σιωπηλός όταν είμαι πεπεισμένος ότι κάποιος άνθρωπος (ή η Αλήθεια όπως την καταλαβαίνω κάθε φορά εγώ) αδικείται. Αυτό είναι όλο κι όλο. Τίποτε λιγότερο τίποτε περισσότερο.Τα λέμε (αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία: να τα λέμε· όλα τα άλλα θα έρθουν αργά ή γρήγορα)
ΥΓ Εκτιμώ ιδιαίτερα το γεγονός ότι θυμάσαι την περίπτωση που πόσταρα εδώ το αγαπημένο μου επαναστατικό τραγούδι, τη Warszawianka.
______________________________
* εδώ
** εδώ (το δεύτερο σχόλιο από αυτά που ξαναποστάρεις)
Μεγάλε γκουρού της εθνικιστικής αριστεράς, κατέχεις ΚΑΙ το συγχυσιομετρο; Τι να πούμε άλλο; Που είσαι Λένιν να τον δεις;
Υ.Γ. σοβαρά τώρα, παίρνει βραβείο στην κατεδάφιση και της αριστεράς και του παρτιωτισμου
Εγώ είμαι ο Λένιν!
Εάν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός μου
Εκτός φυσικά αν είσαι αριστερός, κομμουνιστής, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, μεταναστης, πρόσφυγας, αντιφασίστας, αντιεθνικιστής, ΛΟΑΤ, φεμινίστρια κ.ο.κ.
Φροντίζει ο αβιρ κ αφήνει πολλά περιθώρια με τα σχόλια που κάνει, είτε για να παρεξηγηθεί , είτε όμως κ για να πει τις πραγματικές του απόψεις.
Ρε φίλος δεν μπορείς να γράφεις ότι η αριστερά είναι αυτή που έπεισε τον λαό να δεχθεί την ΕΟΚ , την κατάργηση των δασμών , τα μνημόνια, την κατάργηση των εργατικών κ λαϊκών κατακτήσεων , την κατάργηση του κράτους πρόνοιας, την ανεργία , το κλείσιμο των εργοστασίων ,ΟΛΗ ΔΛΔ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ Κ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!
Αν γράψεις αυτό το σχόλιο -κ ο αβιρ έχει γράψει αρκετά αυτής της αντίληψης- ε ναι έχουν δικαίωμα όλοι οι υπόλοιποι να σου κρεμάσουν κουδούνια! Τόσο γιατί είναι απατη αυτή η θέση, όσο κ γιατί βγάζει λάδι ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, εθνικιστές κ ελληνικό κεφάλαιο/κράτος!
Άλλο πράγμα να πεις ότι η αριστερά απέτυχε στο να συμβάλλει ουσιαστικά στην διατήρηση του προηγούμενου στάτους για τον λαό , κ άλλο να πεις “η αριστερά αγωνίστηκε για να περάσει στον λαό η καπιταλιστική βαρβαρότητα”. Αν πεις το δεύτερο, ναι είσαι απατεώνας κ αν το λες συνειδητά ναι είσαι κ στυλοβάτης του ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος.
Αν θες να πεις για το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ , ΔΕΝ θα πεις γενικά για την αριστερά, θα πεις για ένα τμήμα της μειοψηφικό που εκμεταλλεύθηκε τις καταστάσεις κ έγινε ΠΑΣΟΚ δλδ κόμμα καπιταλιστικής εξουσίας. Ναι, ένα κομμάτι της αριστεράς , ο ευρωκομμουνισμος ήταν στην Ευρώπη κ στην Ελλάδα κ είναι, η αριστερά του κεφαλαίου. Όμως ούτε κ αυτός ήταν η αιτία που μπήκαμε στην ΕΟΚ κ που αποδέχθηκε ο λαός την τότε ΕΟΚ κ την κατάργηση των δασμών. Το ελληνικό έθνος/κράτος κ το εθνικό ελληνικό κεφάλαιο (δλδ το 25% του έθνους), ήταν αυτοί που έβαλαν την χώρα στην ΕΟΚ, κατάργησαν τους δασμούς , μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους σε άλλες διπλανές χώρες για χαμηλότερα μεροκάματα κλπ κλπ. ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Κ ΥΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ/ΚΡΑΤΟΣ τα έκαναν αυτά αβιρ.
Τραβά εσύ τώρα να υπερασπίσεις την ενότητα του έθνους με ηγεμονία των καπιταλιστών! Τραβά εσύ τώρα μετά από όλα αυτά που έκαναν εθνικό κεφάλαιο κ έθνος /κράτος σε βάρος του λαού μας, να υπερασπίσεις την αυθαίρετη ελληνική αοζ, εναντίον της αυθαίρετης τουρκικής αοζ !
Υπάρχει μια παρέα σχολιαστών όπως ο Σταύρος Λυγερός, ο Δημήτρης Καζάκης , ο Γιώργος καραμπελιας που έχουν κάνει την άγνοια κ την ανοησία συγγραφικό επάγγελμα! Διατηρούν κάποιες ιστοσελίδες που σε αυτές γράφονται από “σοβαρούς” κ καλά τύπους, κάτι ανοησίες παιδιά , απίστευτες . !! Λίγες μέρες πριν που λέτε , στην ιστοσελίδα του Σταυρού Λυγερού , δημοσιεύθηκε ένα άρθρο κάποιου απίθανου μπάρμπα, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ εγκαλουσε τις δυνάμεις της αριστεράς ότι, “στις συζητήσεις των μελών κ του κόσμου της , ιντριγκαρεται κ θέλει να συζητά για το σεξ, τον σεξισμό, τον κινηματογράφο κλπ κ έχει παρατήσει τις συζητήσεις κ τους αγώνες για το μεροκάματο, την ανεργία , τις συνθήκες εργασίας κλπ”. !!!! Αυτός ο απιθανοαπιθανος πουθενας μπάρμπας, ειχε και άποψη! Η αριστερά δίνει μάχες για το μεροκάματο, την ανεργία κλπ , κάνουμε απεργίες, προσπαθούμε να μαζικοποιησουμε τα σωματεία, να γίνουν ταξικά, να φτιάξουμε καινούργια, είτε είμαστε στο ΝΑΡ , είτε στους μουλου, είτε στο κκε , είτε στους τροτσκιστρε, είτε στην πολιτική αναρχια -ο καθείς με τις ανεπάρκειες του κ με τα κολλήματα του- κ έρχεται το κάθε άσχετο τυπακι, νεώτερος ή μεγαλύτερος , που δεν έχει δει ποτέ του προκήρυξη πως μοιράζεται, κ σου λέει “η αριστερά δεν αγωνίζεται για το μεροκάματο κ μιλά μόνο για το σεξ “!. Ε, κάτι τέτοιους διαβάζει ο Χ αβιρ κ έρχεται εδώ κ γράφει αυτά που γράφει!
Μικρή υποσημείωση: στις εκλογές του ΟΕΕ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεργάζεται με το ΕΠΑΜ του Δημήτρη Καζάκη μέσω της ΑΡΣΥΟ.
Να κοιτάμε την καμπούρα μας πρώτα φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν ξεστομίσουμε μεγάλα λόγια!
Γιατί δεν υπογράφεις με το όνομά σου; Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνεις…
Για κυνήγι μαγισσών μιλάμε το 2020 μΧ. Φασίστας ο μεγαλύτερος μαρξιστής φιλόσοφος της γενιάς του! Φασίστας κι ο Μαυροειδής που παρουσιάζει τα βιβλία του; Αυτό δεν μας το διευκρίνισαν.
Ο Λεφτ αφού συστηματικά κάνει επίθεση στη διεθνιστική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και την πολεμική της Αριστεράς στην ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης και της ακροδεξιάς, τώρα κλαίγεται πάλι ότι τον παρεξηγούν.
Και τι κάνει ο φτωχός, λέει ότι το ΠΡΙΝ, ο Μαρξ, ο Άρης, ο Πρέβε κλπ.
Όσες λαθροχειρίες όμως και να κάνει, κανείς δεν ξεχνάει πως λέει ότι και το Antinews, ο Στόχος και το Μακελειό για τον “κίνδυνο” που δήθεν είναι οι πρόσφυγες.
ΑΩ μου, “καθάρισε” πρώτα με τον Ένγκελς για όσα έλεγε σχετικά με τους Ιρλανδούς μετανάστες στην Αγγλία τού 1845 και τους κινδύνους που αντιπροσώπευαν για την αγγλική εργατική τάξη (εκεί να δεις “ρατσισμό”, να σου φύγει το καφάσι!), και μετά κανόνισε με τη γραμματέα μου να σου κλείσει ραντεβού για να τα πούμε και μαζί. Έχουμε και δουλειές.
Στου κουφού λεφτ την πόρτα παρτην πόρτα κ φύγε…
Λεφτ, έχεις κουράσει με τη κάθε παπαριά των Μαρξ-Ένγκελς. Μου θυμίζεις κάποιον που μου είχε πει κάποτε “είχε γράψει και ο Παλαμάς σαβούρα, αλλά είναι σαβούρα του Παλαμά”.
Γιώργο μου, για να τα λέμε όλα, κουράζεσαι κι εσύ κάπως εύκολα, ε; Κάπως έτσι, άλλωστε, καταλήγεις να μην “το πολυψάχνεις”…
Έχεις άλλη δουλειά;
Μεταξύ μας, ΑΩ, παζαρεύω και για δεύτερη δουλειά. Μ’ έχει πλησιάσει η CIA για συνεργασία κατ’ αποκοπή (ξέρεις τώρα, μπλοκάκι κι έτσι) και το διαπραγματεύομαι με την Υπερεσία (καταλαβαίνεις, δεν θέλω να χάσω τα σίγουρα) για να μου δώσει το ΟΚ.
Έχω την εντύπωση ότι οι αναλύσεις είναι νταλού. Μη κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο, αριστερό Brexit δεν υπήρχε χωρίς ριζικές σεισμικές (συστημικές) αναταράξεις. Η θέση του Κόρμπιν ήταν στο πως ακριβώς θα χάσει. Από μια αριστερή άποψη, το σφάλμα του ήταν ότι δεν το έκανε Κούγκι με LEXIT, ρισκάροντας από το 10% (το πιθανότερο) ως και το 40% (απίθανο, μα όχι αδύνατο), θα έφτιαχνε όμως τουλάχιστο ένα αριστερό εργατικό κόμμα και όλος ο φιλελε συρφετός της κομματοκρατίας του θα πήγαινε με τους liberaldem. Οι αιτίες όμως που στέλνουν τον κόσμο στον αδρανοποιημένο ρεφορμισμό είναι μονιμότερες. Ακόμη και στην εξαιρετική περίπτωση του 40% “αποφασισμένου” LEXIT, η πατάτα θα ήταν πυρίκαυστη. Με καπιταλισμό θα έκανε το NHS και όλα αυτά τα ωραία σοσιαλιστικά του; Αν ναι, θα εξακολουθούσε το CITY να είναι πηγή πλούτου στο UΚ; Αν όχι, τότε τι θα το αντικαθιστούσε; Θα χρηματοδοτούνταν οι επιχειρήσεις με αντιιμπεριαλισμό; Ε λοιπόν λογικό ο κόσμος έκρινε ότι αφού το CITY το χρειαζόμαστε, τα univercity που πουλάνε πτυχία φύκια στους Άραβες (και στα δικά μας τα παιδιά) τα χρειαζόμαστε κλπ, κλπ, ε άσε το ξανθό ταλέντο στο τιμόνι, στο φινάλε αυτουνού είναι το μαγαζί.
Δεν διανθίζω με τσιτάτα, αλλά δίνω βραβείο ένα μπουκάλι μπρούσκο (σχήμα λόγου, γατί που να σας βρω) σε όποιον βρει από που το πήρα: “Το 1882 ο Engels έγραφε από το Λονδίνο: «Με ρωτάτε τι νομίζουν οι Άγγλοι εργάτες για την αποικιακή πολιτική ; … το ίδιο ό,τι και οι αστοί… οι εργάτες τρώνε κι αυτοί πρόσχαρα από το μονοπώλιο της Αγγλίας στην παγκόσμια αγορά και στις αποικίες».”
Αυτά όμως ήτανε για τα παλιά!. Στο μέλλον δείχνει πως δεν θα μιλάμε για πρόσχαρο μοίρασμα της λείας σε όποιον προλάβει, αλλά για ξεροκόμματο από soylent green – σε όποιον προλάβει!.
Όλα αυτά έχουν και άμεσες αναλογίες με τα πρόσφατα δικά μας εκλογικά, αν και εμείς είμαστε πράγματι ντιπ ψωροκώσταινα σε σχέση με το UK. Ωστόσο, η παράδοση του μαγαζιού στη φυσική του ηγεσία, στη ΝΔ, σχετίζεται κατά κύριο λόγο με τα δυσθεώρητα γεωπολιτικά θέματα που ήταν ήδη φανερά. Όπου μια αριστερή πολιτική το καλύτερο που έχει να κάνει είναι ένα, δυο; άντε τρία (το πολύ) παντός καιρού: Ο (κατ ευφημισμό) “εθνικός κορμός” , αυτός που έχει την ακέραια ευθύνη για όλη τη μίζερη εξέλιξη στο μεταπολεμικό μας κράτος, ήταν ο καθ ύλη αρμόδιος να διαχειριστεί την διαφαινόμενη τρικυμία, καθώς οι μαθητευόμενοι μάγοι της sosialdem τέλειωσαν μεν τη δουλειά με τα μνημονιακά, δεν θα μπορούσαν όμως να χειριστούν τα νέα επώδυνα ύψη. Κοινώς, όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς. Αλλά από που αντέγραψα το τσιτάτο;
Σωστός!
πικάπα, το σωστό ερώτημα για το τσιτάτο τού Ένγκελς δεν είναι αυτό που έβαλες (αν και έχει την πλάκα του, γιατί είναι παιχνιδιάρικο κουίζ κι αυτά τα γουστάρω, από το μπλογκ αλλά και από εδώ).
Το σωστό ερώτημα είναι: ποια πολιτικά συμπεράσματα πρέπει να αντλήσουμε από αυτόν τον ισχυρισμό τού Ένγκελς;
Ξέρεις ποια απάντηση δίνει (υπόρρητα) η εδώ συμπολίτευση; Να φέρουμε τις αποικίες εδώ!
Άντε τώρα να σε δώ πώς θα το φέρεις από εδώ θα το τραβήξεις από εκεί για να το φέρεις στην αγαπημένη σου θέση: στο κέντρο, το χώρο τής πανανθρώπινης και αιώνιας ισορροπίας και ειρήνης!
Θα σου απαντήσω σαν παλιός φιλοξενούμενος και φίλος, αλλά δεν θα το δεχθείς γιατί η διαφωνία μας είναι πάγια. Δεν θα ανταπαντήσω.
Κατ αρχή δεν υπάρχει κανένας λόγος να δώσω λόγο για το πως θα το εκλάβει ο οποιοσδήποτε τρίτος. Δε με αφορά, πρόβλημά του. Ενδεχομένως αφορά εσένα, να παραδεχθείς το πόσο μερικό και απρόσφορο ήταν το δικό σου τσιτάτο, καθώς κατά μία έννοια (την ορθή) είναι τα δύο τσιτάτα που αλληλοαναιρούνται (εκ πρώτης) και τελικά ανασυνθέτονται (για όποιον κατέχει..που γνωρίζω πως κατέχεις). Κατά δεύτερο δεν κρεμάστηκα στο τσιτάτο, απλά ήταν το κ(ε)ρασάκι μου, (αντιθέτως με εσένα που το κάνεις θεμέλιο).
Αλλά αυτά είναι τρίχες. Η πάγια διαφωνία μας αφορά ότι εξ αρχής και μέχρι τέλους είναι φανερό ότι ο σκοπός μου είναι η παραγωγή, ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται για τα δικά σου.. Σε τίποτες δεν είμαι κεντριστής, αλλά σαφής στις απόψεις και είναι για αυτό το λόγο που οι μεγάλες διαφωνίες μου με το χώρο που με φιλοξενεί έγιναν σεβαστές (όχι βέβαια δεκτές και είναι αναμενόμενο). Δεν υπέστειλα απόψεις, δεν καλόπιασα αυτιά. Όμως εσύ χρησιμοποιείς επιλεγμένα γραφόμενα ανθρώπων για να στηρίξεις την πολεμική σου, μια πολεμική που εμφανίζεται ως αυτοσκοπός, αφού ποτέ και με τίποτε δε τολμάς στο τι να κάνουμε και σε δικές σου προτάσεις και συνθέσεις. Εάν συνεχίσω αναλυτικότερα την κριτική που ήδη σου είχα κάνει από παλιά, στο μπλογκ σου, θα καταλήξω ότι πλέον η ατέρμονη και πομπώδης πολεμική όχι μόνο είναι αντιπαραγωγική, αλλά είναι τρολάρισμα. Δεν δύνασαι μόνο να κατηγορείς αν δεν κάνεις τη δική σου θέση καθαρή. Έχεις παραβιάσει προ πολλού αυτή την απλή λογική. Αλλά τι θα έλεγε για αυτά ο Μάρκομ ή ο Φιλίστορ, ή ο Γκρίσα;
Είναι χαρακτηριστικότατο το πόσο ανάποδα λειτουργείς π.χ από τον Μπελαντή που επικαλέστηκες και σέβεσαι λες. Μα λεφτ, ο άνθρωπος στο μπλογκ του έχει σαφείς προτάσεις για το τί να κάνουμε για την ανασυγκρότηση του όλου χώρου, (προτάσεις πανομοιότυπες με κάποιες δικές μου, χωρίς την νεότερη πρόβλεψή μου για πιθανότατη ανάγκη παραγωγικής διχοτόμησης). Αλλά το εννοεί, και σκοπεύει στη συνεργασία και με τους αγωνιστές του χώρου που μας φιλοξενεί, είναι σαφέστατο, τους υπολογίζει. Και όταν ζητάει ελεύθερο γραπτό διάλογο, είναι παραπάνω από σαφές πως δεν τον εννοεί σαν τη δική σου πολεμική. Δε λέω ότι είσαι εσύ που φταις για τη μη ανασυγκρότηση, έλεος. Αλλά σίγουρα δεν βοηθάς πλέον, ενώ θα μπορούσες. Όπως είπε και ο Μπελαντής, διάλογος όχι με σκοπό το διάλογο, αλλά με σαφή/άμεσο σκοπό για τον πολιτικό φορέα. Ελόγου μου έτσι βάδιζα ως τώρα, συνεπέστατος, κατά δύναμη, και του λοιπού κάνετε ότι σας φωτίζει ο θεός
πικάπα, εν πρώτοις δεν καταλαβαίνω σε ποιο τσιτάτο μου αναφέρεσαι που ήταν, λες, απρόσφορο και αλληλοαναιρείται με το δικό σου και ανασυνθέτεται στο τέλος. Για εξήγησέ μου αυτό πρώτα.
πικάπα, σου θυμίζω ότι σου έχω ζητήσει μια αυστηρά λειτουργική διευκρίνιση. Η απάντησή σου είναι απλύτως απαραίτητη για να γράψω δυο λόγια που θέλω.
Απευθύνομαι σε όσους σχολιαστές και στους Ρινάλντι, λυγερό, καραμπελια κλπ, πιστεύουν πως οι μετανάστες ρίχνουν τα μεροκάματα κ τους ρωτώ να απαντήσουν :
Α. Γιατί σε αρκετές χώρες της Ευρώπης ενώ έχουν καπιταλισμό, ενώ κυβερνούν πολιτικές δυνάμεις που ορκίζονται στο έθνος/κράτος και ενώ δεν έχουν ξένους μετανάστες ούτε για δείγμα, οι εργασιακές σχέσεις κ οι μισθοί είναι στον πάτο;
Β. Γιατί η Κίνα που είναι πρωτοπόρα καπιταλιστική/ιμπεριαλιστική δύναμη κ η οποία δεν έχει ούτε για δείγμα μετανάστες εργάτες , έχει εργασιακές σχέσεις κ μισθούς στον πάτο;
Γ. Γιατί αντιθέτως χώρες όπως οι σκανδιναβικές , η μεγ. Βρεταννίας, η Γαλλία κ η Γερμανία, ενώ ήταν πάντα καπιταλιστικές κ ενώ ήδη από την δεκαετία του 50 είχαν πάρα πολλούς μετανάστες εργαζόμενους, ταυτόχρονα είχαν υψηλούς μισθούς κ κακές εργασιακές σχέσεις (συγκρινόμενες ειδικά με το σήμερα); Ε;
Δ. Επίσης, μουσουλμάνοι μετανάστες υπάρχουν πάρα πολλοί από την δεκαετία του 50 σε Γερμανία, μεγ Βρεταννία κλπ. Γιατί επί δεκαετίες κ μέχρι κ σημερα μια χαρά τα πήγαιναν κ τα πηγαίνουν με τον ντόπιο πληθυσμό;
Το σωστό : “και ΚΑΛΕΣ εργασιακές σχέσεις συγκρινόμενες με το σήμερα”
Δεν είναι σαφές γιατί τα λες όλα αυτά. Μήπως τα περιπλέκεις χωρίς λόγο; Γιατί μπορεί να έχεις ξανά γαϊτανάκι-τουρλουμπούκι. Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να πάρουν διάφορες οδούς, το χαοτικές εντάξει το βεολεύουμε, αλλά θα ήταν αντιπαραγωγικές. Το γενικότερο θέμα είναι εάν δεδομένων των συγκεκριμένων συνθηκών η μετανάστευση δημιουργεί θετικότερες ή αρνητικότερες καταστάσεις, τόσο για τους εδώ, όσο και για τους νεόφερτους. Η απάντηση χωρίς περιστροφές είναι ότι είναι επί τα χείρα για όλους. Το ειδικότερο και άμεσο θέμα είναι τι να κάνουμε, πως αντιμετωπίζουμε άμεσα το θέμα, μέχρι τη δευτέρα παρουσία. Εδώ έχουμε τις όποιες εφικτές “μετρημένες” θέσεις του ΚΚΕ , και μετά -μέσα σε μια πανσπερμία άλλων εξ αριστερών- έχουμε και τις δικές σου, που όπως φαντάζομαι καταλαβαίνεις είναι ασήμαντες στο κοινωνικό πεδίο, ενώ φαντάζομαι πως επίσης καταλαβαίνεις ότι στην πράξη, επί του πεδίου, δεν υπάρχει σαφής διαφοροδιάγνωση με θέσεις και πράξεις άλλων εταίρων σου (γεγονός που μπορεί να κοστίζει..). Κάπου εδώ τελειώνει το θέμα, και είτε το κρύβουμε είτε όχι, η αριστερή αμηχανία είναι εξ αντικειμένου. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.
Ότι χρειάζεται να πει κανείς πλέον των θέσεων του ΚΚΕ, είναι τα όσα αναφέρει για το θέμα ο Δ.Μ. στο κείμενο που έδωσα λινκ. Ιδιαίτερη έμφαση θα δώσω στο ότι: “Επίσης, όσοι θέλουν να αφομοιωθούν μονιμότερα θα πρέπει να αποκτούν εκπαιδευτικά και κοινωνικά ορισμένους βασικούς δεσμούς ιστορικούς και πολιτιστικούς με την χώρα υποδοχής.”
Γενικότερα, με τον Δ.Μ. Συμφωνώ όπως ο Βαρουφάκης με το μνημόνιο, δηλ για το 80% (αν και το υπόλοιπο 20% μπορεί να είναι καθοριστικό..). Αλλά έχω μονίμως ένα μπέρδεμα για το ποιος τα είπε πρώτος!. Ειδικά για τα όσα λέει στο τέλος σχετικά με την ανασυγκρότηση, υπάρχουν και κάποια σχετικά τεκμήρια, χάρις και σε ένα μπλόγκ όπου “μαχόμουνα” παλιότερα (το lefg700).. ¨Όπως και εδώ κι ένα χρόνο εδώ, αυτά στην ουσία επαναλαμβάνω. Νομίζω όμως ότι ο χρόνος τρέχει πολύ γρηγορότερα από τις ορέξεις και τις δυνάμεις μου και έτσι σήμερα θα έλεγα: κάντε ότι σας φωτίσει ο θεός!
Τα λέω πικάπα, διότι πιστεύω πως αυτά είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ερωτήματα. Και όχι ιδεοληπτικά. Και όμως, υπάρχει απάντηση με συνοχή σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα: Ποια είναι αυτή;
Η απάντηση που δίνω είναι η εξής: Η χειροτέρευση ή η καλυτέρευση των όρων/συνθηκών εργασίας, των εργασιακών σχέσεων, των μισθών και γενικά των εργατικων/λαϊκών δικαιωμάτων, ΣΥΝΑΡΤΑΤΑΙ ΑΜΕΣΑ με το ΑΝ υπάρχουν εργατικές τάξεις που να αποδέχονται ή όχι, το ότι τα βραχυπρόθεσμα/μακροπρόθεσμα συμφέροντα των ανθρώπων που ανήκουν σε αυτές, ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ με τα συμφέροντα της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης της χώρας τους. Εάν δηλαδή οι άντρες και οι γυναίκες που ανήκουν στην εργατική τάξη μιας χώρας, θεωρούν ότι ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα/τάξη με ριζικά διαφορετικά συμφέροντα από αυτά της ομάδας/τάξης που ελέγχει την οικονομία, και το κράτος. Αν ναι, κάτι θετικό μπορεί να γίνει και για τα βραχυρπόθεσμα και κυρίως για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των εργαζομένων. Εάν πιστεύουν όμως ότι τους εργαζομένους και τους κεφαλαιοκράτες τους ενώνει το ίδιο εθνικό συμφέρον, τότε για την χειροτερευση των εργασιακών σχέσεων, μισθών κλπ, πρώτα και κύρια φταίει αυτή η πίστη των κοινών εθνικών συμφερόντων.
Μεταπολεμικά, και με δεδομένη την ύπαρξη της ΕΣΣΔ που λειτουργούσε ως φόβητρο για το κεφάλαιο, είχαμε ισχυρές και συγκροτημένες εργατικές τάξεις. Ενώ συνειδησιακά κυριαρχούσε ένας μαχητικός ρεφορμισμός, που απέσπασε κατακτήσεις. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως, και κυρίως μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, οι εργατικές τάξεις αποσασθρωθηκαν σε μεγάλο βαθμό: τόσο οργανωτικά όσο ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΙΑΚΑ. Κυριάρχησε η αντίληψη “όλοι το ίδιο είμαστε λαός και Κολωνάκι”. Αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο. Και σε συνδυασμό με την αυτοματοποίηση της παραγωγής, οδηγηθηκαμε στα σημερινά τραγικά αποτελέσματα: Αμαζα συνδικάτα, τα περισσότερα απο αυτά που υπάρχουν κυριαρχουνται από την συνδικαλιστική κρατική/εργοδοτική γραφειοκρατία, κυριαρχία των καπιταλιστικών αξιών του ατομισμού, του συντεχνιασμού, της απόρριψης του συλλογικού και της εθνικής ενότητας στα μυαλά των εργαζομένων.
Αν ισχύουν τα παραπάνω, είναι φανερό ότι, η ύπαρξη μεταναστών εργαζομένων, ΔΕΝ ΦΕΡΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ για την τραγική κατάσταση των εργαζομένων. Δεν μπορείς ρε φίλος να έχει 8% συνδικαλιστική πυκνότητα στην Ελλάδα, να πατάνε ακόμα πιο λλίγοι στις συνελεύσεις των σωματείων, να έχεις και ηγεμονία ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό κίνημα και μετά να θες να έχεις και εργατικές κατακτήσεις ή έστω να κρατήσεις τα υπάρχοντα. Δεν γίνεται! Θα στα πάρει όλα το ΕΘΝΙΚΟ και το ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟ κεφάλαιο, όπως και συμβαίνει.
Οταν είχες δυνατά συνδικάτα, έστω και με ηγεμονία του μαχητικού ρεφορμισμού (μεταρρυθμισμός ναι, αλλά ξηλώνανε πεζοδρόμια κάποτε έτσι; και όχι μόνο στην Ελλάδα), όταν είχες υψηλή συμμετοχή στις συνελεύσεις και στους αγώνες, τότε και τους μετανάστες ενσωμάτωνες αλλά και οι ίδιοι οι μετανάστες άμα το συνδικάτο δεν τους ενσωμάτωνε, κάνανε δικά τους (στη Μ. Βρετανία και στην Γαλλία αυτά γίνανε). Και αποσπούσανε νίκες. απαξ και αυτό παρήκμασε και η εργατική τάξη εξατομικευτηκε επιλέγοντας στην πλειοψηφία της την εθνική ενότητα και τον ατομισμό, πάπαλα.
ΑΥΤΑ τα συμπεράσματα έχω βγάλει από τα ερωτήματα που έθεσα παραπάνω.
ΟΚ, αυτονόητες παράγραφοι, και στο τέλος λες το αυτονόητο πως αν είχε η γιαγιά μου ρόδες, θα ήταν πατίνι. Αν και όχι πάτα: Η Τουρκική μειονότητα στη Γερμανία και αλλού, δημιουργήθηκε μεσούσης της ΕΣΣΔ, ουδέποτε όμως ενσωματωθηκε, πλην τμημάτων της. Ο λόγος είναι θα συμφωνήσω: ΟΧΙ οι πολιτισμικές διαφορές καθαυτές, αλλά το γεγονός ότι σε συνθήκες καπιταλ ανταγωνισμού, δεν έχει για όλους (παντεσπάνι) άρα το κύριο σώμα θα παραμένει στον ταυτοτικό αμυντισμό, χρησιμοποιώντας την πολιτισμική διαφορά. Αδιάφορο τελικά γιατί, αυτό όμως είναι πραγματικό πρόβλημα. Όπως είπε και και ο…Κ… οι πολιτισμικές διαφορές ποτέ δεν ήταν καθαυτές ο λόγος και η αιτία, αλλά το όχημα, όταν υπάρχουν άλλοι σοβαρότεροι λόγοι. Σας το λίνκαρα το κείμενο, -κειμενάρα- αλλά μάλλον το σνομπάρατε.
Αλλά το θέμα μας είναι, στην παρούσα κατάσταση ολόπλευρης φθοράς, πολύ χειρότερης από τη Γερμανία κλπ, όπου η γιαγιά μου δεν έχει ρόδες, κάθε επιπλέον βάρος βαρύνει πολύ βαρύτερο από το καθαυτό βάρος του. Περί του αυτού απλού πράγματος που όλος ο κόσμος το νοιώθει και εμείς θα το πούμε ότι… δυσχεραίνονται έτι περαιτέρω οι συνθήκες της ταξικής πάλης. Σου είχα αναφέρει δυο παραδείγματα καθημερινής ζωής, ζωντανές αφορμές να τα πάρει όποιος είναι ήδη πιεσμένος. Έχει και χειρότερα
Κατά τα άλλα εννοείτε θα συμφωνήσουμε στο ανθρωπιστικό, αλλά ξέρουμε ότι δε λύνεται φιλανθρωπικά, ενώ πολιτικά είμαστε εντελώς ασήμαντοι… Γι αυτό είμαστε αμήχανοι. Και πάλι θα σε παραπάνω στο κείμενο του Δ.Μ. Αλλά έχει εξαντληθεί, νομίζω είχαμε πει ήδη ο καθένας πολλά και δεν είχε θέση εδώ, αυτό ήθελα να σου πω.
San Rocco, όχι επιλεκτικές εξαιρέσεις, όχι επιλεκτικές εξαιρέσεις! Πιο αρμόδιοι από τους “όσους σχολιαστές” και τους “Ρινάλντι, λυγερό, καραμπελια κλπ” να σου απαντήσουν είναι οι Μαρξ και Ένγκελς. Εκεί να απευθυνθείς. (Μη φοβάσαι. Τους έχω μιλήσει για την περίπτωσή σου και θα δείξουν επιείκεια!)