17% διεκδικούσε το ΚΚΕ στις εκλογές του ’81 («ΚΚΕ – Αλλαγή – Δεύτερη κατανομή»), 17 έδρες πήρε τελικά και 10,7%. Το μετεκλογικό πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη, θυμίζει σε όλους μας την στήριξη του ΚΚΕ στο ΠΑΣΟΚ, τις λογικές «του αθροίσματος των δημοκρατικών δυνάμεων» και της «Πραγματικής Αλλαγής».
Αναρτήθηκε στο twitter με το σχόλιο: “18 Οκτώβρη σήμερα, και όσο να’ναι έρχονται αναμνήσεις για “τη μεγάλη νίκη” που έλεγε και το ΚΚΕ ..”
Εμείς το είδαμε εδώ: 18 Οκτώβρη, μέρα ΠΑΣΟΚ, Αλλαγής και Αθροίσματος Δημοκρατικών Δυνάμεων και, όπως διαβάζουμε, αφιερώνεται «σε όσους επιμένουν πως το πρόβλημα της αριστεράς δεν ήταν η υπόκλιση στο κάθε φορά ανερχόμενο ρεφορμιστικό ρεύμα και τελικά η υποταγή στο σύστημα, αλλά ο σεχταρισμός που αυτή δημιουργούσε ως συμμετρική αντανάκλαση. Ή αλλιώς, περί δέντρου και δάσους…»
Να θυμίσουμε ακόμη ότι, παρά την πίκρα των μελών του τότε ΚΚΕ εσωτερικού για τα χαμηλά ποσοστά που το άφησαν εκτός Βουλής, ο Λεωνίδας Κύρκος το βράδυ των εκλογών της Κυριακής 18 Οκτωβρίου 1981 βγήκε στο δρόμο και, συμμετέχοντας στους πανηγυρισμούς, άρπαξε μια πράσινη σημαία από νεολαίους του ΠΑΣΟΚ και την ανέμιζε στους δρόμους της Αθήνας.
Δυστυχώς για όλους μας, αυτές οι λογικές τελικά ‘πραγματώθηκαν’ λίγα χρόνια αργότερα, με τη συγκυβέρνηση Τζαννετάκη και την ‘Οικουμενική’ κυβέρνηση Ζολώτα που στιγμάτισαν ανεξίτηλα την αριστερά στο σύνολό της.
Μια ερώτηση: Αυτοί που το ’89 αποχωρήσατε (ή τουλάχιστον οι αντίστοιχοι αυτών) το ’81 τί πιστεύατε; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά, αλλά ούτε έξοδο από ΕΕ(τότε ΕΟΚ)-NATO υποσχέθηκε, ούτε η διεθνής κατάσταση του ’15 ήταν ίδια με αυτή του ’81(τότε υπήρχε και μια ΕΣΣΔ,το ’15 τί; τα BRICS;), ούτε κι ο κόσμος ήταν ίδιος(τότε ήταν μόλις 8 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και 7 από την πτώση της χούντας, ενώ”απ’το ’90 και μετά μας έχουν πνίξει στα σκ@@” όπως -ίσως περίπου έλεγαν ο μακαρίτης κι ο Μπιλάρας). Εννοώ, ότι το ’15, κάποιοι στηρίξαμε, έστω και χωρίς να τους ψηφίσουμε, έστω και μόνο στη διαπραγμάτευση, τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ξέραμε όμως τί περιμέναμε, ξέραμε το ταβάνι τους, είχαμε δεδομένα και τα “πουλήματα” που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ (συγκυβέρνηση με ΑΝΕΛ, Παυλόπουλος για ΠτΔ κλπ), ελπίζαμε όμως να “ανασάνουμε”, έστω για κάποιο διάστημα, όπως έγινε και τότε. Διαψευστήκαμε; Ποσοτικά τουλάχιστον, ναι. Μπορούσε να γίνει κάτι εντός καπιταλισμού; Όχι, αλλά τότε (στα ’80s και στη “χρυσή” μεταπολεμική 30-ετία) γιατί έγινε; Με λίγα λόγια καλή η (εκ των υστέρων) κριτική, αλλά να τα βλέπουμε όλα…
Αυτό θα λένε οι κκεδες στους εργαζόμενους για το 1981; Μπορεί να ήταν το ΚΚΕ ουρά του ΠΑΣΟΚ, μετά της ΝΔ, μετά και των δύο, αλλά και αυτοί που πήγαν μετά 10 χρόνια στο ΝΑΡ, τι έλεγαν και τι είπαν μετά;
Θα γίνει συμψηφισμός όσων έκανε το ΚΚΕ και όσα νομίζεις ότι είπαν τα μετέπειτα μέλη ΝΑΡ;
Αν δεν υπήρχε ΝΑΡ, θα ήταν οπορτουνιστική η στάση του ΚΚΕ;
Μαρξισμός του Γκράουτσο Μαρξ στη σκέψη κάποιων μελών του ΚΚΕ.
Μα οι μετέπειτα ΝΑΡίτες, (υποτίθεται ότι) κατηγορούν την πολιτική ουράς και σε ΠΑΣΟΚ, και σε ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που το κάνουν τώρα μετά και την εμπειρία των τελευταίων. Τότε, που ποσοτικά τουλάχιστον (αλλά όχι ποσοστιαία) ο κίοσμος πέρναγε “καλά” (ή καλά;) αντιδρούσε κανείς:
Ένα μή μέλος του ΚΚΕ
Αν διαβάσεις τις αποφάσεις της ΚΕ του ΚΚΕ θα δεις ότι οι διαγραμμένοι του 1989, ανάμεσά τους και όσοι ίδρυσαν το ΝΑΡ, κατηγορούνταν (και) για αριστερισμό επειδή αντιδρούσαν στην πολιτική ουράς στο ΠΑΣΟΚ, το περίφημο “άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων” και της “Αλλαγής”.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για άγριους
Το ’81 τα έλεγαν; Ή τα έλεγαν το ’89 και για το ’81;
Δες εδώ τι εκτιμούσε το ΚΚΕ:
“Η διασπαστική ομάδα έχει αναπτύξει τη δράση της έτσι ή αλλιώς, από μια θέση «πάση θυσία» αντιπολίτευσης προς την πολιτική του Κόμματος. Αντιπολίτευσης, βασικά, από θέσεις νεοαριστερίστικες και σεχταριστικές πολιτικά, δογματικές – σχηματικές ιδεολογικά, διαλυτικές οργανωτικά και τυφλά εναντίον της ηγεσίας του Κόμματος. Το κύριο στην προς τα έξω εμφάνισή τους είναι το «αντί», με γενικούς αφορισμούς περί «ουράς στην αστική τάξη», «ενσωμάτωσης» στο σύστημα, «συναίνεσης» κλπ. Με τον τρόπο αυτό κρύβουν απόψεις τους που μπορεί να λειτουργήσουν απωθητικά, δεν δεσμεύονται και ακόμα αποκρύπτουν και τις διαφορές τους και τα διαφοροποιημένα κίνητρα που τους συσπειρώνουν….
….
Αυτή η άρνηση, με τη μια ή την άλλη παραλλαγή, της συγκεκριμένης πολιτικής διαπερνά τη στάση τους από το 11ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Έτσι, στο 11 ο Συνέδριο και τα πρώτα χρόνια μετά απ’ αυτό, επικαλούμενοι μάλιστα το 10ο Συνέδριο, αντιτάχθηκαν στην προσπάθεια του Κόμματός μας να παρέμβει στην πορεία διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό μαζικό κίνημα με στόχους αλλαγής, να προωθήσει ανακατατάξεις στο χώρο του ΠΑΣΟΚ, να πλήξει τη λογική της αυτοδυναμίας, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για μια δημοκρατική κυβέρνηση με προοδευτικό πρόγραμμα. Η θέση αυτή του Κόμματος το βοήθησε — όπως είναι γνωστό — στη συνέχεια να κρατήσει μια ικανοποιητική επικοινωνία με τον κόσμο που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ και να αντιταχθεί με καλύτερους όρους στη συντηρητική στροφή της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ….
…..
Στο θέμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας επιδίωκαν να εγκλωβίσουν το Κόμμα αποκλειστικά στις μονότονες καταγγελίες και στην επανάληψη μόνο του συνθήματος «έξω από την ΕΟΚ»….”.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ (ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1989)
https://pandiera.gr/%CF%81%CE%AE%CE%BE%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BA%CE%B5-%CF%84%CE%BF-89-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9/
Ξαναρωτάω: Πότε υπήρχε αυτή η κόντρα; Αν υπήρχε (από) το ’81 πήρε τότε κάποια μορφή; Γιατί εγώ, που το ’81 ήμουν 6 χρονών, ξέρω για τα γεγονότα του ’89. Υπήρχε τότε κάποια συγκροτημένη μορφή αντίδρασης σε αυτή την πολιτική του κόμματος, ή ήσαν σαν τους οπαδούς της ομάδας που επειδή κερδίζει κι ας μην παίζει καλά, αυτοί δε μιλάνε, κι όταν αρχίζουν οι ήττες, αρχίζουν κι οι γκρίνιες;
Μέλη του κόμματος ήταν, προσπαθούσαν σε αυτό το πλαίσιο να συμμετέχουν στις συζητήσεις και τη δράση ώστε να αλλάξει η γραμμή. Δε πίστευαν ότι συνυπάρχουν με άλλες πολιτικές δυνάμεις στο ΚΚΕ.
Το 1989 πλέον οι διαφωνίες ήταν πολλές και αφορούσαν πολλούς και η ηγεσία του ΚΚΕ δεν σκόπευε να οργανώσει μια δημοκρατική συζήτηση. Γι αυτό έκανε μαζικές διαγραφές και κατασταλτικά μέτρα προκείμενου να μην αμφισβητήθεί ο συνασπισμός, ο κυβερνητισμός και ο γκορμπατσοφισμός.
Βρε Γιάννη δεν καταλαβαίνεις πως η γραμμή άμυνας που έχεις επιλέξεις είναι αδύναμη ? Αν δηλ αποδείξεις πως έπρεπε να γίνει η διάσπαση του 89 νωρίτερα τι θα κερδίσεις ? Ωραία, εμένα με έπεισες, έπρεπε να γίνει νωρίτερα.
Αλλά μην κάνεις αντιπαράθεση σε στυλ πανικόβλητου τηλεπαραθυράκια που θέλει να κάνει φασαρία. Αν θες να πεις πως αργήσανε αλλά είχανε δίκιο πες το. Αν θες να πεις πως είχανε άδικο άσε στην άκρη το αν αργήσανε. Διότι αυτό που συζητάμε δεν είναι η φερεγγυότητα, πήρανε μια επιλογή με κόστος κάθε είδους, αυτό δεν συζητιέται.
Από πότε λες υπήρχε αυτό και το περιφέρεις σαν δήθεν δύσκολη ερώτηση. Από τα τέλη της δεκαετίες του 70 σε ότι αφορά τουλάχιστον την ΚΝΕ, λέει η ΚΕ του ΚΚΕ πχ, που υποθέτω είναι η πηγή που εμπιστεύεσαι. Τι αποδείξαμε τώρα ?
Κώστας
Το σχόλιό σου είναι σχεδόν όλο λάθος! Ούτε γραμμή άμυνας (σε τί;) έχω επιλέξει, ούτε τηλεπαραθυράκιας (πανικόβλητος ή μη) είμαι, ούτε με στελέχη του ΚΚΕ επικοινωνώ. Σκέψεις κάνω, τις οποίες γράφω και γίνεται κουβέντα. Αυτό. Απλά, η εποχή εκείνη, σε κάθε περίπτωση, είναι σημείο αναφοράς και για κάποιους, η αρχή των κακών, είτε από τη μια, είτε από την άλλη σκοπιά. Επιπλέον, κάνω και μια σύγκριση με το σήμερα και το “φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ”. Το ότι τότε, μάλλον άργησαν να αντιδράσουν, είναι το μόνο στο οποίο συμφωνώ από το σχόλιό σου…
Βρε Γιάννη Σ θέτεις ξανά και ξανά (3 σχόλια είδα με μια γρήγορη ματιά) το ζήτημα του αν άργησαν σαν κάτι εναντίον όσων άργησαν. Αυτό είναι ορθό, είναι εναντίον όσων άργησαν και εμένα η γνώμη μου είναι πως άργησαν. Οι απαντήσεις που παίρνεις πως η διαφωνία δεν έσκασε μύτη ξαφνικά το 89 ΄όμως δεν τυγχάνουν από σένα κάποιας αξιολόγησης και επανέρχεσαι με τις ίδιες επίμονες ερωτήσεις. Το βασικό όμως είναι άλλο, να ξεκαθαρίσουμε το ότι συζητάμε αν άργησαν αν και μόνο αν έχουμε συμφωνήσει πως είχαν δίκιο. Γιατί αυτό που διατυπώνεις, ρητά ή υπόρρητα, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι μια τυπική συνδικαλιά της εκάστοτε εξουσίας (της ηγεσίας του ΚΚΕ εν προκειμένω) έναντι όσων πρόβαλαν αντίσταση εναντίον της. Είναι η συνδικαλια της ακύρωσης του αντιστεκόμενου, και κυρίως της αντίστασης, με βασικό όπλο της ακύρωσης του αντιστεκόμενου και της αντίστασης την ανεπάρκεια του αντιστεκόμενου και της αντίστασης. Είναι δηλ μια συνδικαλιά, μια σοφιστεία, που διαπερνάται από την αλαζονεία και τον κυνισμο της εκάστοτε εξουσίας που κουνάει το δάχτυλο στον αντιστεκόμενο προσάπτοντας του πως άργησε ή πως πέτυχε λίγα. Κάνοντας το αυτό αναπαράγει την ματαιότητα της αντίστασης και το ΤΙΝΑ μπροστά στην σημερινή τάξη πραγμάτων.
Κώστας
Δεν είμαι συνδικαλιστής! Τον εαυτό μου και μόνο εκφράζω. Απλά θεωρώ “δικαιολογημένο” ένα συμβιβασμό και μια “ύπνωση” όταν τα πράγματα πάνε “καλά”. Πρέπει όμως, ακόμα και τότε να παρατηρούνται οι ατέλειες και τα λάθη κι όχι να “ξυπνάμε” ξαφνικά όταν έρχεται η ήττα. Αλλιώς, με έναν πιο επιτυχημένο/τυχερό ΣΥΡΙΖΑ, θα επαναληφθεί, ότι έγινε και τότε (στα ’80s) και περιμέναμε να γίνει και το ’15.