του Λένορμαν
«Στη Ρωσία, ο μπολσεβικισμός έχει ανανεώσει, κατά έναν τρόπο ριζικό και μεθοδικό, τα συστήματα αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης». Σήμερα, αυτή η πρόταση θα ηχούσε, κατά πάσα πιθανότητα, ως μια ειρωνεία. Έτσι, όμως, αρχίζει ένα μικρό κείμενο που τιτλοφορείται «Η αυτοδημοκρατία», και ο συγγραφέας του δεν έχει καμιά πρόθεση να ειρωνευτεί τους μπολσεβίκους. Πιστεύει, αντίθετα, ότι η αξία των ριζικών μεταρρυθμίσεων που έγιναν μετά από τον Οκτώβρη του 1917 «ξεπερνά τα όρια της Ρωσικής Επανάστασης τόσο λόγω της επίδρασης που αυτές ασκούν στην πολιτική σκέψη των υπόλοιπων εθνών όσο και από την άποψη των ιδεολογικών καταβολών τους». Στην επαναστατική Ρωσία των εργατικών συμβουλίων δρομολογήθηκε ένα «πείραμα» καθολικού εκδημοκρατισμού της κοινωνικής ζωής.
Διαβάζοντας τις επόμενες παραγράφους του ίδιου κειμένου θα μάθουμε περισσότερα για τη γενεαλογία αυτού του πειράματος «αυτοδημοκρατίας». Στη «λαϊκή αυτοκυβέρνηση» που επιχειρήθηκε στην Ρωσία το 1917 βρήκαν την πρακτική εφαρμογή τους η «άμεση νομοθεσία», «η φεντεραλιστική οργάνωση» της δημόσιας σφαίρας και η «άμεση λαϊκή διακυβέρνηση» που είχαν οραματιστεί και προτείνει ορισμένοι ουτοπικοί σοσιαλιστές του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, όπως ο Moritz Rittinghausen, συνεργάτης του Μαρξ και του Ένγκελς στην Neue Rheinische Zeitung κατά την επανάσταση του 1848, ο Émile Leverdays, ένας από τους πρωτεργάτες της Παρισινής Κομμούνας, και ο επίσης κομμουνάρος, Victor Prosper Considerant. Οι ιδεολογικές όμως καταβολές της σοβιετικής «αυτοδημοκρατίας» εκτείνονται ακόμα πιο πίσω στο χρόνο:
«Το καθεστώς των σοβιέτ έλκει την προέλευσή του από τη φεντεραλιστική αυτονομία και βρίσκεται στον αντίποδα της συγκεντρωτικής τάσης του κρατικού σοσιαλισμού. Δεν είναι παρά ένα πολιτικό σύστημα του οποίου το γενικό περίγραμμα και τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά συναντώνται στα πολιτικο-φιλοσοφικά ιδεατά σχήματα των σημαντικότερων από τους στοχαστές της επαναστατικής και δημοκρατικής Γαλλίας» [1].
Το 1917 αποτελεί εκπλήρωση εκείνου που μετά το 1848 έγινε αντικείμενο θεωρητικής πραγμάτευσης, αλλά υπήρχε ως τάση ήδη από το 1789.
Μπορεί σήμερα να σκεφτόμαστε ότι ο συγγραφέας μας εδώ βλέπει φαντάσματα, ότι συγχέει τις δικές του επιθυμίες με τα πραγματικά γεγονότα. Εκείνος, όμως, που συνέταξε τις παραπάνω γραμμές δεν είναι κάποιος που θα περιμέναμε να βρούμε ανάμεσα στη μεγάλη λίστα των συνοδοιπόρων του μπολσεβικισμού κατά τον 20ο αιώνα. Το σύντομο άρθρο από το οποίο μόλις αντλήσαμε ορισμένες φράσεις ενδεικτικές μιας ασυνήθιστης θέασης του μπολσεβικισμού έφερε την υπογραφή του Ιταλού αναρχικού Camillo Berneri και δημοσιεύθηκε το 1919 στη δεκαπενθήμερη αναρχική επιθεώρηση Volontà (Βούληση) που εξέδιδαν στην Ανκόνα ο Luigi Fabbri και ο Cesare Agostinelli, αμφότεροι σύντροφοι και στενοί συνεργάτες του Ερρίκο Μαλατέστα.
Αυτά που γράφει ο Μπερνέρι δεν τα γράφει από «πολιτική αφέλεια», ούτε τυφλωμένος από έναν άκριτο ενθουσιασμό. Στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, έχει κάμποσους και σοβαρούς λόγους να πιστεύει ότι ο Λένιν και οι σύντροφοί του είναι επαναστάτες, άνθρωποι αφοσιωμένοι στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης.
Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι περισσότερες αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις στην Ευρώπη είχαν αποκρούσει τα κελεύσματα για εθνική ενότητα, με εξαίρεση την πλειοψηφία της γαλλικής CGT (Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας), και μια ισχυρή μειοψηφία της ιταλικής USI (Ιταλική Συνδικαλιστική Ένωσης) υπό τον Alceste de Ambris, η οποία αποχώρησε για να σχηματίσει Fasci d’Azione Rivoluzionaria Internazionalista (Σύνδεσμοι Διεθνιστικής [sic!] Επαναστατικής Δράσης) και κατόπιν, μαζί με άλλους σοσιαλιστές υπέρμαχους της εμπλοκής του ιταλικού κράτους στον πόλεμο, με προεξάρχοντα τον Μπενίτο Μουσολίνι, τους Fasci d’Azione Rivoluzionaria (Σύνδεσμοι Επαναστατικής Δράσης), την πρώτη οργανωτική έκφραση, δηλαδή, του ιταλικού φασισμού. Ενώ τα συνδικάτα και τα κόμματα που αναφέρονταν στη Δεύτερη Διεθνή συστρατεύθηκαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τις εθνικές αστικές τάξεις, οι αναρχικοί/ές, όλων των τάσεων, ως επί το πλείστον, αντιμετώπισαν τον πόλεμο ως μια καταστροφική κρίση της καπιταλιστικής νεωτερικότητας, το κόστος της οποίας καλούνταν να καταβάλλουν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης οι προλετάριοι/ες. Ο Λένιν και οι σύντροφοί του, υιοθετώντας κι αυτοί μια στάση διεθνιστικής εναντίωσης στον πόλεμο βρέθηκαν εκ των πραγμάτων κοντά στους/ις αναρχικούς/ές. Και παρέμειναν αρκετά κοντά και το 1917, αντιτάσσοντας από κοινού την εξουσία των εργατικών συμβουλίων στον κοινοβουλευτισμό, αλλά και κατά την περίοδο που ακολούθησε, μέχρι την άνοιξη του 1918, όταν έγιναν οι πρώτες μαζικές εκτελέσεις αναρχικών, με συνοπτικές διαδικασίες, στη Μόσχα, από το μπολσεβίκικο κόμμα-κράτος.
Ο ίδιος ο Μπερνέρι είχε εγκαταλείψει τη νεολαία του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ιταλίας και είχε στραφεί στον αναρχισμό, το 1915, επειδή στους ιταλικούς αναρχικούς κύκλους είχε επικρατήσει η αντιπολεμική και αντιεθνικιστική τάση που εκπροσωπούσαν ο Μαλατέστα και ο Φάμπρι. Στον Λένιν, το 1917, έβλεπε έναν διεθνιστή επαναστάτη, και όχι έναν αρχηγό κράτους. Το ίδιο έβλεπε και το 1919, όταν ακόμα η καταστολή των αναρχικών από τους μπολσεβίκους έμοιαζε περιστασιακή, και μπορούσε εξ αποστάσεως να ερμηνευθεί ως σύμπτωμα όξυνσης των προστριβών εντός ενός κοινού επαναστατικού στρατοπέδου. Ανάλογη εικόνα, τότε, είχαν και τα μέλη των αναρχικών ομάδων στη Ρωσία. Στις επί μακρόν αγνοημένες πολιτικές μαρτυρίες και αποτιμήσεις αναρχικών που έζησαν και έδρασαν εκείνα τα χρόνια στη Ρωσία, ο Οκτώβρης του 1917 εικονογραφείται ως μια ιστορική τομή, μεγαλύτερης σημασίας ακόμα και από τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι θεωρούνταν αρχικά, αλλά και για κάμποσο καιρό αφότου είχαν ανέλθει στην εξουσία, ως ένα από τα ρεύματα που άνοιγαν τον δρόμο γι’ αυτήν τη συλλογική «έφοδο στον ουρανό».
Στις 25 του Οκτώβρη, κι ενώ αποσπάσματα ένοπλων εργατών στο Πέτρογκραντ είχαν ήδη αρχίσει να τοποθετούνται στα νευραλγικά σημεία της πόλης, η εβδομαδιαία εφημερίδα που εξέδιδε η Αναρχοσυνδικαλιστική Ένωση Προπαγάνδας, Golos Truda (Φωνή της Εργασίας), ξεκαθάριζε ότι εφόσον αυτό που συνέβαινε ήταν μια «ενέργεια των επαναστατημένων μαζών για πολιτικούς σκοπούς και κάτω απ’ την αιγίδα ενός πολιτικού κόμματος», η στάση των αναρχικών όφειλε να είναι αρνητική. Αν, όμως, αναλάμβαναν δράση οι ίδιες οι «επαναστατημένες μάζες», τότε οι αναρχικοί/ές έπρεπε να συμμετέχουν στο μαζικό αυτό κίνημα «με την πιο μεγάλη ενεργητικότητα» [2].
Δεν χρειάστηκε να ξηλωθούν λιθόστρωτα και να πυρποληθούν κυβερνητικά κτίρια, για να επιτευχθεί η κατάληψη του Πέτρογκραντ και για να ανατραπεί η κυβέρνηση Κερένσκι. Τεχνικά μιλώντας, ό,τι έγινε θα μπορούσε να περιγραφεί ως πραξικόπημα. Αλλά, όπως αναγνώρισε αργότερα ο Vsevolod Mihajlovič Èjhenbaum, γνωστός και ως Volin (ή Voline), ένας από τους εμπνευστές και ο κύριος συντάκτης της Golos Truda, από τον Οκτώβρη και μετά, η επαναστατική διαδικασία που είχε ξεκινήσει από τον Φλεβάρη του 1917 στη Ρωσία μπήκε «σ’ έναν δρόμο πολύ ιδιαίτερο, ολοκληρωτικά ανεξερεύνητο»: πέρασε το κατώφλι της κοινωνικής επανάστασης [3]. Η ευρεία διάχυση και η ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση, μέσω της ανάπτυξης διάφορων μορφών αυτο-οργάνωσης (εργατικά συμβούλια, συμβούλια στρατιωτών και αγροτών, εργοστασιακές επιτροπές, συνοικιακές επιτροπές), μιας πολλαπλότητας πρακτικών εναντίωσης στην αστική ταξική κυριαρχία, έτσι όπως αυτή ασκούνταν είτε στη μικροκλίμακα των χώρων εργασίας και της καθημερινής αναπαραγωγής της εργασιακής δύναμης είτε στο κεντρικό επίπεδο της υλοποίησης των αποφάσεων της κυβερνητικής εξουσίας, τον Οκτώβρη του 1917 οδήγησε, σύμφωνα με έναν άλλο Ρώσο αναρχικό, τον Grigorij Maksimov, σε μια «προσωρινή εξάλειψη του κράτους και σ’ έναν κλονισμό της καπιταλιστικής οικονομίας εκ θεμελίων» [4].
Όσο κι αν απαιτήθηκαν πολιτικοί ελιγμοί για να επικρατήσει η εξουσία των εργατικών συμβουλίων έναντι της εξουσίας της προσωρινής κυβέρνησης συνασπισμού αστικών και εργατικών κομμάτων, που είχε σχηματιστεί μετά την εξέγερση του Φλεβάρη, ο Οκτώβρης δεν βιώθηκε ως μια θριαμβευτική απόδειξη του πόσο ιστορικά καθοριστική είναι η πολιτική διορατικότητα. Έγινε σημείο αναφοράς γιατί ήταν μια ριζική αμφισβήτηση της πολιτικής όπως την ξέρουμε: ως δραστηριότητα διαχωρισμένη από την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής, η οποία, ακριβώς επειδή παραμένει διαχωρισμένη, αφήνει άθικτες, και ακόμα περισσότερο, αντεπιδρώντας παραγωγικά, διαιωνίζει, τις κοινωνικές συνθήκες που καθιστούν την καθημερινή ζωή μια άθλια, επίμοχθη και ακατανόητη, εμπειρία διάψευσης πραγματικών δυνατοτήτων, προσαρμογής σε μια καταστατική ανελευθερία.
Εκείνο που έκανε την ιστορική διαφορά δεν ήταν ότι καταλήφθηκαν τα Χειμερινά Ανάκτορα από ανθρώπους οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονταν ως κομμουνιστές. Όπως έγραψε ο αναρχικός Efim Yartchuk, μέλος του σοβιέτ της Κρονστάνδης το 1917, και αργότερα, το 1937, ένας από τους χιλιάδες επαναστάτες που εκτελέστηκαν κατά τις Δίκες της Μόσχας: «η Επανάσταση του Οκτώβρη, φέροντας εντός της όλες τις δυνατότητες ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού, ήταν στα ίδια τα θεμέλιά της ελευθεριακή. Είχε καταστρέψει τη συγκεντρωτική εξουσία, διασπείροντάς την στα σοβιέτ, ώστε να είναι πια αυτά που αποφασίζουν. Κατάφερε ένα θανάσιμο πλήγμα στη φεουδαρχική αγροτική τάξη πραγμάτων και επιδίωξε να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα στο δρόμο της ολοσχερούς καταστροφής της νεωτερικής αστικής τάξης πραγμάτων. Η καταστροφή του παλιού ήταν ριζική, αλλά εκείνο που μετράει περισσότερο είναι ότι κίνητρο αυτής της τόσο ριζικής καταστροφής ήταν η θέληση να μετασχηματιστεί η κοινωνία στη βάση ελευθεριακών κομμουνιστικών αρχών. Να γιατί προκάλεσε τέτοιο μίσος, μια τόσο λυσσαλέα εχθρότητα από την πλευρά των εκμεταλλευτών, στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό» [5]. Μια δεκαετία μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, ωστόσο, ο Peter Archinov, ένας πρώην μπολσεβίκος που είχε γίνει αναρχικός το 1906, θα διακρίνει ανάμεσα σε δύο εκδοχές του Οκτώβρη.
Από τη μία μεριά, ήταν ο «Οκτώβρης των εργατών», που ανέτρεψε «το τελευταίο και μεγαλύτερο εμπόδιο στην επανάσταση τους: την εξουσία του κράτους των, ήδη ηττημένων και αποδιοργανωμένων, κατεχουσών τάξεων». Από την άλλη, ήταν ο «Οκτώβρης των μπολσεβίκων», η υπαγωγή της επανάστασης στο κόμμα, μέσω «της υποκατάστασης της ιδέας της κοινωνικής επανάστασης και της κοινωνικής χειραφέτησης των μαζών από την ιδέα της σοβιετικής εξουσίας» [6].
Ό,τι τεχνικά έμοιαζε να συνιστά ένα πολιτικό πραξικόπημα, η ανατροπή μέσω ένοπλης εξέγερσης της κυβέρνησης Κεράνσκι, στην πραγματικότητα ήταν η «νομική επικύρωση», κατά τη διατύπωση του Alexander Bergman (ενός αναρχικού που το 1919 απελάθηκε, μετά από φυλάκιση δύο ετών εξαιτίας της αντιπολεμικής του στάσης, από τις ΗΠΑ στη σοβιετική Ρωσία), της εκ βάθρων κοινωνικής αλλαγής στην οποία είχε ήδη αρχίσει να αποδύεται το προλεταριάτο [7]. Ο προλεταριακός Οκτώβρης ήταν μια εξέγερση εν εξελίξει. Κι ως τέτοιος είχε οικουμενικό περιεχόμενο. Αποτελώντας μια απόπειρα άρσης των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, ριζικής ανανέωσης των τρόπων με τους οποίους τα ανθρώπινα όντα σχετίζονται μεταξύ τους κατά την κοινωνική παραγωγή των ζωών τους, κατέτεινε σε μια παγκόσμια επανάσταση de facto, κι όχι μονάχα επειδή αυτό ήταν ένα κομβικό στοιχείο στον πολιτικό λόγο των μπολσεβίκων. Αυτό ήταν το πείραμα αυτοδημοκρατίας στο οποίο αναφερόταν ο Μπερνέρι. Ο Οκτώβρης των μπολσεβίκων, αντίθετα, η επαναστατική δικτατορία ενός κόμματος μετατρεπόμενου σε κράτος στο όνομα του προλεταριάτου, μακράν από το να εκφράζει σε ένα ανώτερο, υποτίθεται, επίπεδο ή να προασπίζει, τη νικηφόρα προλεταριακή εξέγερση, τελικά κατέπνιξε τη χειραφετητική δυναμική που η εξέγερση είχε αποδεσμεύσει σε όλες τις εκφάνσεις τις κοινωνικής ζωής, εγκαθιστώντας, κατά τις διατυπώσεις της αναρχικής Ida Mett, «πάνω στα συντρίμμια της κοινωνικής επανάστασης ένα ολιγαρχικό καθεστώς που δεν έχει τίποτα κοινό με τις ιδέες που είχαν εμπνεύσει την ίδια την ανάπτυξή της» [8].
Πέντε μόλις ημέρες πριν την εξέγερση του Οκτώβρη, η συντακτική ομάδα της Golos Truda είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Είναι αυτό το τέλος;». Θέμα του ήταν η ερμηνεία της λέξης «εξουσία» στο σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ», και το νόημα, επομένως, της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο:
«Αν με τον όρο “εξουσία” θέλουν να πουν ότι όλη η δημιουργική εργασία κι όλη η οργανωτική δραστηριότητα, σ’ όλη την έκταση της χώρας, θα περάσουν στα χέρια των εργατικών κι αγροτικών οργανισμών, που θα υποστηρίζονται απ’ τις ένοπλες μάζες· Αν με την “εξουσία” εννοούν το απόλυτο δικαίωμα αυτών των οργανισμών ν’ ασκήσουν μια τέτοια δραστηριότητα και να συνασπισθούν μ’ αυτό το σκοπό, κατά ένα τρόπο φυσιολογικό κι ελεύθερο, αρχίζοντας έτσι τη νέα οικονομική και κοινωνική οικοδόμηση που θα οδηγήσει την Επανάσταση σε καινούριους ορίζοντες ειρήνης, οικονομικής ισότητας κι αληθινής ελευθερίας· Αν με το σύνθημα “η εξουσία στα Σοβιέτ” δεν εννοούν τη δημιουργία εστιών μιας πολιτικής εξουσίας, εστιών υποταγμένων σ’ ένα γενικό πολιτικό κι εξουσιαστικό κέντρο του Κράτους· Αν, τέλος, το πολιτικό κόμμα που αποβλέπει στην εξουσία και στην κυριαρχία διαλυθεί μετά τη νίκη και παραχωρήσει πραγματικά τη θέση του σε μια ελεύθερη αυτο-οργάνωση των εργαζομένων· Αν η “εξουσία στα Σοβιέτ” δεν γίνει στην πραγματικότητα μια κρατική εξουσία ενός καινούριου πολιτικού κόμματος, Τότε, και μόνον τότε, η νέα κρίση θα μπορέσει νά ’ναι η τελευταία, θα μπορέσει να σημάνει την αρχή μιας καινούριας εποχής» [9].
Οι περισσότεροι Ρώσοι αναρχικοί, και ιδίως εκείνο το τμήμα τους που συμμετείχε δραστήρια στην οικοδόμηση μορφών προλεταριακής αυτο-οργάνωσης, όπως οι εργοστασιακές επιτροπές, δεν απέρριπταν συλλήβδην το ενδεχόμενο κατάληψης της πολιτικής εξουσίας. Η κυβέρνηση Κερένσκι έπρεπε να ανατραπεί, και για να συμβεί αυτό ήταν αναγκαίο να επιστρατευτούν πολιτικά μέσα, συντονισμένες τακτικές κινήσεις, ελιγμοί ή ακόμα και μορφές καταναγκασμού. Αναρχικοί αγωνιστές μπορούσαν, ή μάλλον έπρεπε συχνά, να συνεργάζονται με μπολσεβίκους για να πετύχουν την τάδε ή τη δείνα απόφαση σε μια συνέλευση ενός εργατικού συμβουλίου ή μιας εργοστασιακής επιτροπής, αλλά και να συντονίζονται ώστε στην πράξη να επιβληθούν συγκεκριμένοι τρόποι εφαρμογής, και συγκεκριμένες πολιτικές ερμηνείες, των αποφάσεων στις οποίες κατέληγαν τέτοιου είδους συνελεύσεις, διαμορφώνοντας έτσι ενεργητικά έναν ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης έναντι των άλλων, συμφιλιωτικών με την αστική τάξη, εργατικών κομμάτων. Και κάτι τέτοιο όντως γινόταν τακτικά από την άνοιξη του 1917 μέχρι και την εξέγερση του Οκτώβρη. Τόσο οι αναρχοκομμουνιστές όσο και οι αναρχοσυνδικαλιστές συνεργάζονταν με τους μπολσεβίκους. Τέσσερα τουλάχιστον από τα μέλη της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής του σοβιέτ της Πετρούπολης, η οποία κατάστρωσε και υλοποίησε το επιχειρησιακό πλάνο για την ανατροπή της κυβέρνησης Κερένσκι, μια πράξη αναμφίβολα πολιτική με την πιο στενή μάλιστα έννοια του όρου, ήταν αναρχικοί [10].
Η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας, όμως, άνηκε στο καταστροφικό σκέλος της επανάστασης. Συγκαταλεγόταν σε όσα έπρεπε αναγκαστικά να γίνουν ώστε να αναιρεθεί η υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων, βασική διάσταση της οποίας ήταν (και εξακολουθεί βέβαια σήμερα να είναι) ο διαχωρισμός της δημόσιας, τυπικής και αφηρημένης πολιτικής πραγματικότητας από την ιδιωτική, βιωματική και συγκεκριμένη κοινωνική-οικονομική πραγματικότητα. Το κόμμα των μπολσεβίκων, αντίθετα, από τη στιγμή που κατέλαβε την εξουσία άρχισε να στήνει μια επαναστατική δικτατορία η οποία έτεινε να γίνει ένα νέο πολιτικό καθεστώς, αντί να λειτουργεί ως μια πολιτική πτύχωση μιας μεταβατικής κοινωνικής μορφολογίας, ενός προσωρινού κι ασταθούς πλαισίου σχέσεων ανάμεσα σε ανταγωνιζόμενες κοινωνικές τάξεις, ενός πειράματος κοινωνικού μετασχηματισμού.
Τοποθετώντας στη θέση του αστικού κράτους, νοούμενου ως οργάνου καταπίεσης της εργατικής τάξης, ένα «σοσιαλιστικό κράτος», που προοριζόταν ιδεατά να λειτουργήσει ως όργανο καταπίεσης της αστικής τάξης, οι μπολσεβίκοι αναιρούσαν την «αυτοδημοκρατία» των συμβουλίων, την οποία επαινούσε ακόμα και το 1919 ο Μπερνέρι, και την οποία οι ίδιοι είχαν εγκαθιδρύσει ως πολιτικό σύστημα. Ενίσχυαν το κράτος αντί να το απονεκρώνουν. Για να υπερασπιστούν την εξουσία των εργατικών συμβουλίων ως πολιτική εξουσία υποκαθιστούσαν τον συλλογικό νου του αγωνιζόμενου προλεταριάτου από τον συλλογικό νου ενός κόμματος που αυτόκλητα διεκδικούσε το προνόμιο του αποκλειστικού εκπροσώπου της «πρωτοπορίας» του προλεταριάτου, εξουθενώνοντας τα εργατικά συμβούλια ως μορφές αμφισβήτησης της πολιτικής.
Πολύ πριν τους απηνείς διωγμούς που εξαπέλυσε τη δεκαετία του 1930 η σταλινική γραφειοκρατία, αυτό που είχε αρχίσει να δημιουργείται, όπως είχε διαγνώσει ήδη από το 1918 η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ήταν ένα «καπιταλιστικό κράτος με το κεφάλι κάτω» [11]. Η ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους, στη ρητορική των μπολσεβίκων, εμφανιζόταν ως ένας καρπός της επανάστασης, ως κάτι που ήλθε για να μείνει, και όχι ως ένα δυσάρεστο επεισόδιο κατά την πρώτη φάση της εκτύλιξής της, και δικαιολογούνταν με μια θεωρία περί δικτατορίας που προϋπέθετε υπόρρητα τη θέση «ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι ένα πράγμα, για το οποίο το επαναστατικό κόμμα έχει τη συνταγή έτοιμη στην τσέπη του και δεν έχει να κάνει τίποτε άλλο παρά να την εφαρμόσει με ζήλο» [12].
Στους επαναστατικούς κύκλους της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής δεν δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα στην αντίφαση ανάμεσα στην εξέγερση του Οκτώβρη ως σημείο καμπής μιας εξελισσόμενης διαδικασίας προλεταριακής αυτοχειραφέτησης και την εξέγερση του Οκτώβρη ως πολιτικό στρατήγημα για την εγκαθίδρυση μια πολιτικής δικτατορίας, την οποία είχαν έγκαιρα αναδείξει οι αναρχικοί/ές στη Ρωσία, καθώς και η Λούξεμπουργκ. Οι απόψεις, άλλωστε, των αναρχικών που έζησαν σε πραγματικό χρόνο την εκτύλιξη αυτής της αντίφασης, πριν από τη δεκαετία του 1940, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν στα Αγγλικά και τα Γαλλικά τα γραπτά του Βολίν, της Μετ και του Μαξίμοφ, δεν είχαν βγει και πολύ έξω από τα ασφυκτικά στενά όρια των μικρών κύκλων των ομόδοξών τους και των Ρώσων πολιτικών προσφύγων. Τα γραπτά των μπολσεβίκων ηγετών, αντίθετα, τυπώνονταν από κρατικά τυπογραφεία και μεταφράζονταν ταχύτατα σε δεκάδες γλώσσες από κομματικούς στρατούς που αποκτούσαν με το πέρασμα του χρόνου όλο και μεγαλύτερη ισχύ ως κατά τόπους αντιπρόσωποι του σοβιετικού κόμματος-κράτους.
Οι νικητές, όπως ξέρουμε, γράφουν την ιστορία. Ακόμα και σήμερα, όποτε τυγχάνει να ανοίξει κουβέντα για τον Οκτώβρη του 1917, έχουμε να αναμετρηθούμε με τους μύθους που το κόμμα-κράτος των μπολσεβίκων καλλιέργησε μετά την επικράτησή του. Ένας από αυτούς, ίσως ο πιο ανθεκτικός, είναι ότι ο μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων είναι επί της ουσίας έργο ενός κόμματος ικανού να λειτουργεί ως στρατηγικός νους για τις «μάζες», ότι οι κοινωνικοί αγώνες «δεν αρκούν» από μόνοι τους για να δρομολογηθεί μια επαναστατική αλλαγή, ότι πρέπει ένας συγκεντρωτικός φορέας, ορατός στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, ένα πρόπλασμα κράτους, να έλθει να βάλει τα σωστά «πολιτικά περιεχόμενα». Ένας άλλος είναι ότι οι χαφιέδες και τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που κατέκλυσαν από τη δεκαετία του 1930 τη σοβιετική επικράτεια ήταν ένα ατύχημα στον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Και οι δύο αυτοί μύθοι αποσυνδέουν την κριτική προς το κεφάλαιο από την κριτική προς το κράτος. Συσκοτίζουν, επίσης, τον πιο δύσκολο και κρίσιμο κόμπο στο κουβάρι των γεγονότων που εκτυλίχθηκαν από τον Οκτώβρη του 1917 και μετά, που δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι το ίδιο συλλογικό σώμα, το κόμμα των μπολσεβίκων, που υπήρξε ένα από τα πιο αποτελεσματικά όργανα της επανάστασης μεταστράφηκε σύντομα στο πιο καταστροφικό όχημα της αντεπανάστασης.
Ο Μαξίμοφ το 1940 θα κάνει λόγο για κάποιου είδους εξαπάτηση, τις παραμονές και κατά τον πρώτο καιρό της Οκτωβριανής Επανάστασης, από πλευράς των μπολσεβίκων, και προσωπικά του ίδιου του Λένιν: έβαλαν για λίγο στην άκρη τον μαρξιστικό κρατισμό, και διατράνωσαν την πίστη τους στην εργατική εξουσία, τον φεντεραλισμό, την αυτονομία και την προλεταριακή αυτοκυβέρνηση, για να καταφέρουν να επιβάλλουν από την πίσω πόρτα τη δική τους δικτατορία [13]. Ο Μπερνέρι, το 1936, από τη Βαρκελώνη, θα υποστηρίξει ότι η αντίφαση διέτρεχε τον ίδιο τον «λενινισμό», ο οποίος ήταν αφενός μια «επιστροφή στο επαναστατικό πνεύμα του μαρξισμού», κι αφετέρου μια «επιστροφή στα σοφίσματα και τις αφαιρέσεις της μαρξιστικής μεταφυσικής» [14].
Είτε έτσι είτε αλλιώς, αν κάτι αξίζει να διερωτηθούμε σήμερα, ανατρέχοντας στον Οκτώβρη του 1917 είναι ακριβώς αυτό: γιατί και πώς η αντεπανάσταση εμφανίστηκε εντός της επανάστασης, όχι ως μια εξωτερική δύναμη ανάσχεσης, αλλά ως μια εσωτερική δύναμη απονέκρωσης και καταστολής. Οι ιστορίες των αναρχικών εκείνης της περιόδου είναι ιστορίες ανθρώπων που μολονότι δεν έδωσαν, ή δεν μπορούσαν να δώσουν, πειστικές ή σωστές απαντήσεις, έθεσαν με διαύγεια ορισμένα από τα πιο ζωτικά ερωτήματα σε σχέση με τη δυνατότητα εξόδου της ανθρωπότητας από το μακραίωνο βασίλειο της ανελευθερίας. Και δεν έπαψαν να σκέφτονται τη δυνατότητα κατάργησης των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων ως κάτι αξεδιάλυτα συνυφασμένο με τη δυνατότητα κατάργησης του κράτους. Ο μύθος ότι ο ρόλος τους ήταν ασήμαντος, και τα γραπτά τους «αφελή», είναι ένα πολυφορεμένο, παρά την πλαστότητά του, άλλοθι για να συνεχίσουμε να αναπαράγουμε τους μπολσεβίκικους μύθους, για να εξακολουθούμε να πιστεύουμε άκριτα ότι οι πολιτικοί μέντορες και σύντροφοι του Στάλιν ήταν, τάχα, πιο διορατικοί/ές από τους συναγωνιστές/τριές τους που πρώτοι/ες βρέθηκαν στην θέση του θύματος γιατί επέλεξαν να υπερασπιστούν σε χρόνο ενεστώτα τον προλεταριακό Οκτώβρη ενάντια στον Οκτώβρη του κόμματος-κράτους, την επανάσταση ενάντια στην αντεπανάσταση, ακόμα κι αν αδυνατούσαν συχνά να συλλάβουν πόσο στενή ήταν η σχέση ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη.
[1] C. Berneri, “L’autodemocrazia” [1919], στον τόμο: P. C. Masini και A. Sorti (επιμ.), Scritti scelti di Camillo Berneri: Pietrogrado 1917 – Barcellona 1937, Milano: Sugar Editore, 1964, σελ. 30-34 – τα παραθέματα στις σελ. 30 και 34.
[2] Παρατίθεται στο έργο του Volin, Η άγνωστη επανάσταση, μετάφραση: Σ. Ζάκκας, 2 τόμοι, Αθήνα: Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1975-1976, τόμ. 2, σελ. 55-56.
[3] Ό.π., τόμ. 2, σελ. 5.
[4] G. P. Maximoff, The guillotine at work: Twenty years of terror in Russia, Chicago: The Chicago Section of the Alexander Berkman Fund, 1940, σελ. 343.
[5] E. Yartchuk, “Les soviets et la défense de la révolution”, μετάφραση: A. Skirda, Autogestion et socialisme, 18-19 (1972), σελ. 229-235 – η αναφορά στη σελ. 231.
[6] P. Archinov, “Les 2 octobres” [1927], μετάφραση: A. Skirda, Autogestion et socialisme, 18-19 (1972), σελ. 185-197 – η αναφορά στις σελ. 189, 191.
[7] A. Berkman, The Russian tragedy [1922], επιμέλεια: W. G. Nowlin Jr., Sanday, Orkney: Cienfuegos Press Ltd., 1976, σελ. 13-15.
[8] I. Mett, La commune de Cronstadt: Crépuscule sanglant des Soviets, Paris: Spartacus, [1949], σελ. 79.
[9] Το άρθρο αναδημοσιεύεται ολόκληρο από τον Volin, Η άγνωστη επανάσταση, σελ. 53-55 – το παράθεμα στις σελ. 53-54.
[10] Βλ. A. Rabinowitch, Prelude to revolution: The Petrograd Bolsheviks and the July 1917 Uprising, Bloomington και Indianapolis: Indiana University Press, 1968, σελ. 71-73, 100-102· P. Avrich, “The anarchists in the Russian Revolution”, Russian Review 26 (1967), σελ. 341-350 – οι σχετικές αναφορές στις σελ. 344-346.
[11] Ρ. Λούξεμπουργκ, Η ρωσική επανάσταση, μετάφραση: Κ. Μιλτιάδης, Αθήνα: Εκδόσεις Κοροντζή, 1978, σελ. 78.
[12] Ό.π., σελ. 79.
[13] Βλ. Maximoff, The guillotine at work, σελ. 19-34.
[14] Berneri, “La dittatura del proletariato e il socialismo di stato” [1936], στον τόμο: Masini και Sorti (επιμ.), Scritti scelti di Berneri, σελ. 218-221 – τα παραθέματα στη σελ. 221.
Γόνιμος προβληματισμός από τον υπογράφοντα. Συμφωνώ με την βασική διαπίστωση του κειμένου ότι, η συγκρότηση κράτους και κεντρικής διεύθυνσης της επαναστατημένης κοινωνίας, είναι ένα δικοπο μαχαίρι, διότι η οποιαδήποτε μορφή κράτους και κεντρικής διεύθυνσης της κοινωνίας, αποτελεί το ιδανικό θερμοκήπιο για την γέννηση και ανάδυση, μιας νέας άρχουσας κοινωνικά, τάξης! Εν προκειμένω, αυτή η τάξη στις χώρες του ονομαζόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, ήταν η κρατική/κομματική γραφειοκρατία.
Ωστόσο, πρέπει να παμε και πιο πέρα, αν θέλουμε να παράξουμε σύγχρονη και πειστική επαναστατική θεωρία και πράξη: ΤΙ πιθανότητες και ΠΟΙΕΣ δυνατότητες υπήρχαν σε μια επαναστατημένη κοινωνία τότε, πέραν της συγκρότησης κράτους; Με δεδομένο ότι μια πλειάδα καπιταλιστικών κρατών έπεσαν σαν τους γύπες πάνω στη νεαρή ΕΣΣΔ για να την τσακίσουν; Με μια πολυεθνική κοινωνία με διαφορετικές ταχύτητες στο εσωτερικό της και με αντικρουόμενα ατομικά και συλλογικά συμφέροντα; ΠΩΣ θα συνενώνονταν τα δεκάδες εκατομμύρια κατοίκων της ΕΣΣΔ για να πάει μπροστά η επανάσταση και οι μετασχηματισμοί της χωρίς κράτος και κεντρική διοίκηση; Αυτά τα ερωτήματα, ΙΣΧΥΟΥΝ τα ίδια, ΚΑΙ σήμερα!
Πρώτο συμπέρασμα; Φοβούμαι πως επειδή το κράτος πέρα από όργανο ταξικής καταπίεσης μιας μειοψηφίας πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία, πέρα από το ιδανικό θερμοκήπιο γέννησης και ανάδυσης μιας νέας άρχουσας τάξης, είναι και ΤΡΟΠΟΣ οργάνωσης των κοινωνιών ΓΕΝΙΚΑ, είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατο, μια επαναστατημένη κοινωνία να μπορέσει να οργανωθεί, να συγκροτηθεί, να ενοποιηθεί, χωρίς την ύπαρξη ΚΑΙ μιας μορφής κράτους. Το κράτος έχει διπλή φύση: Είναι πάντα εργαλείο παγίωσης της εξουσίας της εκάστοτε μειοψηφικής άρχουσας τάξης, είναι εργαλείο παραγωγής και αναπαραγωγής ταξικών σχέσεων και διαιρέσεων, αλλά είναι και ο βασικός τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών και δια-μεσολάβησης των ανθρώπινων/ατομικών υποθέσεων, που γνωρίσουν οι άνθρωποι. Για αυτό και πρέπει να υπερβούμε την υποταγή στην έννοια “κράτος” στην οποία υπέπεσε το παλιό΄κομμουνιστικό κίνημα, μα και την άκριτη απόρριψή της που πράττουν οι αναρχικοί και οι αυτόνομοι, ειδικά, όταν δεν υπάρχει καμία άλλη πειστική μορφή και τρόπος οργάνωσης μιας επαναστατημένης κοινωνίας.
Συνεπώς, αυτή την διπλή φύση του κράτους, πρέπει να την μελετήσουμε πολύ μα πολύ σοβαρά.
Τι έγινε, ρε παιδιά; Τελικά, το «σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα» που βάλθηκε να οικοδομήσει το ΝΑΡ θα έχει για κύριο καθήκον να κάνει καριέρα ως δεκανίκι τής αναρχίας; Αυτή είναι η «δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού»; Ο μπακουνισμός;;;
Αν ο Λένιν είχε ακούσει έστω και στο ελάχιστο τις αναρχικές ονειροφαντασίες, η επανάσταση δεν θα έβγαζε ούτε το 1919! Αν δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ούτε αυτό, τι διάολο θέλετε και μπλέκετε με οικοδομήσεις «σύγχρονων κομμουνιστικών προγραμμάτων και κομμάτων»; Τούβλο θα πιάνετε, πετραδάκι θα γίνεται!
λέφτη, πας καλά; Αδερφέ, η εμπάθειά σου, ΔΕΝ κρύβεται! Το να θέλει ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα να αναστοχαστεί και να μελετήσει στα σοβαρά τον θρίαμβο και την τραγωδία παράλληλα της Οκτωβριανής επανάστασης εσύ τα βαφτίζεις “δεκανίκι της αναρχίας”; δεν ντρέπεσαι καθόλου;
ΑΝ έχεις να πεις κάτι σοβαρό λέφτ γράψε! Αν πάλι όχι μην χαλάς τζάμπα τον χρόνο σου και τον χρόνο μας! Ευχαριστώ
Υπαρχουν τα “δεκανικια της αναρχιας”…υπαρχουν και τα δεκανικια της δεξιας απο τα οποια ειναι χορτατος ο χωρος σου.
Τι να σου πω, φίλε μου, τι να σου πω… Μπορεί και να υπάρχουν τέτοια δεκανίκια τής δεξιάς στο χώρο μου. Το θέμα είναι ότι δεν τους παραχωρήσαμε και την πρώτη σελίδα για να βγάζουν τα δεξιά μανιφέστα τους, όπως κάνετε εσείς για τα αναρχικά μανιφέστα!
Αυτά τα κατάλαβες μόνος ή τα διάβασες κάπου;
Προκαλεί πολλά ερωτήματα (ω, ναι: μαζί με κάποια πνιχτά γελάκια..) η αγανακτισμένη έγκληση του φίλου μας «μέλους τού ΝΑΡ», σύμφωνα με την οποία παίζει και να μην είμαι στα καλά μου. Και τούτο διότι, ενώ το «μέλος τού ΝΑΡ» με κατηγορεί για πολιτική διανοητική ανισορροπία, ο ίδιος, σε συνδυασμό με τις μόλις 329 λεξούλες του πρώτου σχολίου του (05/01/2018 19:35), καταφέρνει να αποδείξει α) ότι δεν έχει κατανοήσει ούτε καν τη «βασική διαπίστωση του κειμένου» («η συγκρότηση κράτους και κεντρικής διεύθυνσης της επαναστατημένης κοινωνίας» δεν είναι για τον Λένορμαν απλώς ένα «δίκοπο μαχαίρι»· είναι η 11η Πληγή τού Φαραώ!), και, β), ότι δεν είμαι εγώ που πάσχω από κάποιας μορφής διανοητική ισορροπία πολιτικής φύσης, αλλά εκείνος (δεν προϋποθέτει κάποια συγχυτική κατάσταση το γεγονός ότι με κατηγορεί ως ανισόρροπο την ίδια στιγμή που τη βασική πολιτική διαπίστωση του προηγούμενου σχολίου μου[*] την προσυπογράφει[**] και με τα δυο του τα χεράκια;).
Αν όντως έχουμε να κάνουμε με κάποια διαταραχή τής σκέψης τού φίλου μας «μέλους τού ΝΑΡ», πού πρέπει να την αποδώσουμε, ποια είναι η αιτία που την προκάλεσε; Αξίζει κάθε προβληματισμός πάνω σε αυτό, μια και μόνο έτσι μπορούμε να καταλήξουμε στην ενδεδειγμένη θεραπεία, την οποία και πρέπει, σύμφωνα και με τις επιταγές τής συντροφικής αλληλεγγύης, να τον προτρέψουμε ενθέρμως και επιμόνως να ακολουθήσει.
Τι εύκολη διάγνωση! Για όποιον έχει παρακολουθήσει έστω και μικρό μέρος από τη σχολιογραφία τού φίλου μας «μέλους τού ΝΑΡ» είναι φανερό, παρά τις περί τού αντιθέτου διαβεβαιώσεις του, πως πρόκειται για ένα ‘‘Party dog’’ πρώτης τάξεως (αν και πιο ευγενικής ράτσας και με καλύτερους τρόπους από αυτούς που συνηθίζουν τα αντίστοιχα καβγατζίδικα αλλά αβλαβή ‘‘τετράποδα’’ τού ΚΚΕ). Έτσι, είναι φως φανάρι ότι αυτό που τον ερέθισε στη συγκεκριμένη περίπτωση και τον έκανε να γαβγίσει ήταν ο (ευγενικός) σαρκασμός μου προς την οργάνωσή του (και γουαναμπί κόμμα): Τελικά, το «σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα» που βάλθηκε να οικοδομήσει το ΝΑΡ θα έχει για κύριο καθήκον να κάνει καριέρα ως δεκανίκι τής αναρχίας; Αυτή είναι η «δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού»; Ο μπακουνισμός;;;
Και τώρα που βρήκαμε την αιτία, ποια θεραπεία πρέπει να του προτείνουμε; Ρίχνω μερικές ιδέες (περιττό να πω ότι η σοβαρότητα της κατάστασής του είναι τέτοια που απαιτεί τη συνεισφορά όλων μας, ώστε να βρεθεί η βέλτιστη θεραπεία):
1. Να ξαναδιαβάσει το κείμενο του Λένορμαν και μία και δύο και τρείς και 1.013 φορές μπας και κατανοήσει ότι πρόκειται για το κείμενο ενός βαμμένου αναρχικού που τσοντάρει για ξεκάρφωμα και λίγη Κόκκινη Σημαία στη Μαύρη τής Αναρχίας (όπως κάνουμε με τις κουρελούδες). Η επανειλημμένη ανάγνωση του κειμένου τού Λένορμαν, (βάση και κλειδί τής θεραπείας του κατά την άποψή μου) θα βοηθήσει το «μέλος τού ΝΑΡ» να κατανοήσει αυτό που και ένα νεοφώτιστο (αλλά ξύπνιο) μέλος τής νΚΑ δεν θα δυσκολευτεί να συλλάβει. Δηλαδή, ότι η φιλοξενία ενός κάργα αναρχικού μανιφέστου για την Οκτωβριανή που επαναλαμβάνει τα γνωστά σχετικά τροπάρια της Αναρχίας, διόλου δεν σημαίνει ότι το ΝΑΡ βάλθηκε να γίνει δεκανίκι τής αναρχίας, όπως περιπαικτικά σάρκασα εγώ (κι εκείνος κατάπιε τη φόλα αμάσητη), αλλά, απλούστατα, αποτελεί τμήμα τής εκστρατείας διεύρυνσης της επιρροής τού ΝΑΡ προς την «πολιτικά οργανωμένη αναρχία». (Φυσικά, σύμφωνα και με την αρχή τής ετερογονίας τών σκοπών, η πρόθεση αυτή δεν εξασφαλίζει το ΝΑΡ από τον κίνδυνο της δεκανικοποίησης ούτε στο ελάχιστο: με αναρχικό κι αν κοιμηθείς το πρωί θα αναρχίζεις. Να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας την ελπίδα ότι και αυτό θα το κατανοήσει το μέλος τού ΝΑΡ, ή είναι κάπως υπερβολική μια τέτοια αισιοδοξία, επειδή, ίσως, υπερβαίνει τις δυνατότητές του στην παρούσα φάση τής πολιτικής ανάπτυξής του;)
2. Να κόψει με το μαχαίρι για (τουλάχιστον) δύο μήνες την ανάγνωση του ΠΡΙΝ (αν θέλει να ενισχύει οικονομικά το ΝΑΡ, ιδίως τώρα που αποφάσισε να μεγαλοπιαστεί και να μπει στα έξοδα της μετεξέλιξής του σε Κομμουνιστικό Κόμμα, μπορεί χωρίς κανένα πρόβλημα να περιοριστεί στην αγορά και μόνο τής εφημερίδας).
3. Να αρχίσει εντατική αντιαναρχική θεραπεία με τη λήψη (τρεις φορές την ημέρα, ανά οκτάωρο) ισχυρών δόσεων σχετικών κειμένων τού Μαρξ και του Λένιν.
[*]
[**]
Μάλιστα… Ο λέφτης μας, επανήρθε δριμύτερος και τίγκα ειρωνικός. Και φυσικά, θα τον ακολουθήσουμε στην ειρωνία του, αλλά χωρίς να αναπαραχθεί το αφ υψηλού ελιτίστικο στιλάκι του, που τόσο γέλιο βγάζει μιας και το μόνο που καταφέρνει ο φίλος μας, είναι να τσιτάρει Λένιν, μην μπορώντας ο φουκαράς ο λέφτης μας, να αρθρώσει καμμία γνώμη για το ΤΙ έχει συντελεστεί στα 90 χρόνια μετά τον θάνατο του Λένιν!
α. Αγαπητε λέφτη: Ο Λένορμαν σαφώς και είναι αναρχικός. Και σαφώς απορρίπτει το κράτος. Χαίρω πολύ χαιρόπουλος φουκαρά…. ΤΟ θέμα είναι δογματικέ λέφτη, η μελέτη της εξέλιξης της ΕΣΣΔ και των ΚΚ σε παγκόσμιο επίπεδο, μετά τον θάνατο του Λένιν. Το να απαντάς με τσιτάτα του βλαδίμηρου στην κριτκή που κάνουν κομμουνιστές και αναρχικοί για την μετά τον θάνατο του Λένιν περίοδο, είναι λάθος. ΔΕΝ απαντάς. Οχι γιατί η μεθοδολογία του Λένιν και το έργο του δεν είναι χρησιμα σήμερα, αλλά γιατί πολύ απλά, όλα αυτά συνέβησαν κυρίως, μετά τον θάνατο του Λένιν. Και τα συμπεράσματα απαιτούν μαρξιστική/υλιστική μεθοδολογία, και όχι τσιτάτα καψερε….
β. Στα κρισιμα ερωτήματα, λέφτη, κάνεις τον αλέκο! α. Είναι ναι ή όχι το κράτος όργανο ταξικής καταπίεσης, παγίωσης της εξουσίας της κάθε φορά άρχουσας τάξης, αλλά παράλληλα ΚΑΙ τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, ΚΑΙ θερμοκήπιο γέννησης μιας νέας άρχουσας τάξης, όταν η παλιά έχει συτριβεί/αποχωρήσει από τα εγκόσμια; ΠΩΣ αξιολογούμε την μετέπειτα του θανάτου του Λένιν εξέλιξη της εσσδ; Την γιγάντωση της κρατικής/κομματικης γραφειοκρατίας; Την ήττα των αδύναμων κομμουνιστικών τάσεων στην παραγωγή και την κοινωνία προς όφελος της γραφειοκρατίας;
ΝΑ ορισμένα κρίσιμα ερωτήατα! Σε αυτά δεν απαντάς λέφτη, αμολάς τσιτάτα και νομίζεις πως καθάρισες! Σου συνιστώ, για χ χρονικό διάστημα τα εξής:
– Αποχή για άγνωστο χρονικό διάστημα, από την ΛΑΕ ή τον περίγυρό της. Ούτως ή άλλως δεν ασχολείται με αυτά. Επισης, ο κυβερνητισμός και η δογματίλα σου επιτείνουν την τύφλωσή σου και την ανικανότητά σου να αρθρώσεις σοβαρό πολιτικό λόγο.
– Διάβασμα των “Τετραδίων Μαρξισμού” και διαφόρων βιβλίων στοχαστών όπως: Ευτύχης Μπιτσάκης, Γιώργος Ρούσης, Αλέξανδρος Χρύσης, Σαρλ Μπετελέμ, Γιάννης Χλιουνάκης, κλπ.
– Διαβασμα έργων των Μαρξ, Ενγκελς,, Λένιν χωρίς παρωπίδες και θρησκευτική έκσταση.
Σύννεφο με παντελόνια
Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
[…]
(Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Σύννεφο με παντελόνια, απόδοση Γιάννης Ρίτσος)
Πάντως το οργισμένο και κακιασμένο ύφος σου περισσότερο θυμίζει Κώστα Πρέκα και όχι Μαγιακόφσκι
Ενα σχόλιο λέφτη, χωρίς καμμία αναπαραγωγή ειρωνίας και ελιτισμού: Το κράτος ως συνολο μηχανσιμών παγίωσης της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας -μειοψηφικής πάντα- τάξης, ως τρόπος οργάνωσης των ταξικών κοινωνιών, και ως θερμοκήπιο γέννησης και ανάδυσης μιας νέας άρχουσας τάξης όταν η παλιά εκλείψιει, είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα.
Και δεν μπορούμε να το θεωρούμε άκριτα ένα χρήσιμο εργαλείο μετάβασης σε μια κομμουνιστική κοινωνίας όπως αφελώς ή /και δολίως πίστεψαν τα ΚΚ του 20ου αιώνα Δεν μπρούμε επίσης, να το απορρίπτουμε συλήβδην νομίζοντας πως είναι δυνατόν να περάσουμε κατευθείαν και χωρίς την ύπαρξη μιας μορφή κράτους, απο την καπιταλιστική κρατικά οργανωμένη κοινωνία, σε μια αταξική/ακρατική (δλδ κομμουνιστική) κοινωνία, όπως νομίζουν αφελώς οι αναρχικοί και οι αυτόνομοι.
Αυτά πρέπει να συζητήσουμε/απολογίσουμε απο την εμπειρία της ΕΣΣΔ και των χωρών του λεγόμενου «υπσρκτού».
Κάτι με την άρνηση του καταμερισμού και της διεύθυνσης(*) γενικώς και αορίστως, κάτι με την άρνηση της Διχτατορίας του Προλεταριάτου σαν ενδιάμεσης εξουσίας των πολλών πάνω στους λίγους μέχρι να τους εκμηδενίσουν, τώρα μπογιατίζουμε και …”μαυροκόκκινο”(!) τον Οχτώβρη, …..
…εδώ στο ΝΑΡ – ούτε η Οχτωβριανή μας κάνει ακριβώς όπως ήταν, βουρ να την …αλλάξουμε(!) κι αυτήν! (Ποιός Λένιν, ποιός Στάλιν…. στον κόσμο μας εμείς…)
Πίσω λοιπόν στον …Μάχνο(!), τον …Μπακούνιν(!), τον …Προυντόν(!), με ολίγον Νετσάγιεφ (ίσα να …”ακούγεται”), κι ο ..Κροπότκιν(!) βαρύς μας πέφτει, …
….πού θα πάει το γ@&h&eno το “νέο επαναστατικό υποκείμενο”, κάπου εκεί πίσω θα κρύβεται, θα το βρούμε, και μετά …τρέμετε συμβιβασμένοι κομμουνιστές, που δεν κάνετε τίποτε για τον απεγνωσμένο μικροαστικό “Λαό”!
———————————
(*) Δεν είπαμε να διαβάσουμε το Ενδέκατο κεφάλαιο από το Τέταρτο (IV) Τμήμα του A’ Tόμου του Κεφαλαίου για την ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ;
A, θα πάρω τη βέργα….
Καλύτερα ΕΝΑΣ, αντί για βέργα, να πιάσεις κανα βιβλίο να διαβάσεις χωρίς παπαδίστικες αντιλήψεις, μπας και μπορέσεις και εσύ να συμβάλλεις σε μια γόνιμη συζήτηση για τις αιτίες γραφειοκρατικού εκφυλισμού της οκτωβριανής επανάστασης!
α. Η σκέψη του Λένιν, είναι εξαιρετικά χρησιμη, ΑΝ εκληφθεί ως διαδικασία/υλιστική μεθοδολογική μελέτη/ανάλυση της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Είναι εντελώς άχρηστη, ΑΝ εκληφθεί ως ένα σύνολο από τσιτάτα “εξήγησης” κοινωνικών και πολιτκών πραγματικοτήτων οι οποίες προέκυψαν ΜΕΤΑ τον θάνατο του Λένιν.
β. Δεν αρνούμαστε εκ των προτέρων και γενικά, τον καταμερισμό και την διεύθυνση. Καταλαβαίνεις ό,τι θες και ό,τι νομίζεις πως σε συμφέρει! Προβληματοποιούμε τις έννοιες “κράτος”, “ιεραρχία – διεύθυνση” κλπ, ως έννοιες που παίζουν έναν εξαιρετικά αντιφατικό ρόλο: ΑΠο την μια είναι αναγκαίες, διότι ΕΤΣΙ έχουν μάθει οι καταπιεσμένοι να οργανώνουν τις μεταξύ τους σχέσεις και να οργανώονται γενικά, από την άλλη είναι εξαιρετικά καταστροφικές, διότι αυτές καθεαυτές οι έννοιες “κράτος” και “διεύθυνση-ιεραρχία” αποτελούν μια εκ των βασικών αιτίων αναπαραγωγής ταξικών εκμτελαλλευτικών κοινωνικών σχέσεων.
Ποιό “βιβλίο” εδώ έχεις ξεσκίσει όλα τα “βιβλία” του Μ/Λ, και σε …ενοχλεί η “βέργα”;!;!
1. Δεν άκουσα τίποτε για “για τις αιτίες”, που οδήγησαν στην ΗΤΤΑ της πρώτης απόπειρας εγκαθίδρυσης του Σοσιλαλισμού. Εκείνο, που ακούω συνεχώς εδώ, είναι ότι ο Οχτώβρης και ο Υπαρκτός δεν ήταν …επαρκώς …αναρχικά(!!!) και μάλλον εκ γενετής έπασχαν από “γραφειοκρατικό εκφυλισμό”, αφήνοντας και ένα θέμα τυπικής λογικής του τι ακριβώς “εκφυλίστηκε”, αφού ήταν εκ γενετής “έκφυλο”!!!
Η πάλη των τάξεων εδώ απουσιάζει παντελώς, όλα γίνονται στο Εποικοδόμημα, που αιωρείται αυτόνομα σε έναν δικό του κόσμο.
Ούτε Διαλεκτική ούτε Αριστοτέλεια Λογική. Σκέτος Παραλογισμός, ήγουν Μεταφυσική!
2. Καλή ταυτολογία (α) στην …”χρησιμότητα” του Λένιν, (μη χάσουμε και το ..Licence!), αλλά, βλέπω, τον …οριοθετεί(!!!) στην …”ανάλυση της καπιταλιστικής πραγματικότητας“, κάτι, που θα ‘ν τώλεγες για τον …Μαρξ! Ο Λένιν ήταν κυρίως ο θεωρητικός της Επανάστασης, για την Ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, που αποτέλεσε το “δια ταύτα” της μαρξικής ανάλυσης. Εξ ού και Μαρξισμός-Λενινισμός.
Τέσπα, μπορεί νάναι και λάθος εκ παραδρομής….
3. Το μαργαριτάρι είναι στο (β), όπου κάποιες …”έννοιες”(!), που μάλιστα αναφέρονται στο Εποικοδόμημα της κοινωνικής βάσης, αναγορεύονται σε “μια εκ των βασικών αιτίων αναπαραγωγής ταξικών εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων”!! Υποθέτω, δίπλα στις σχέσεις ιδιοκτησίας(;), η μήπως το …παρατραβάω “μηχανιστικά-υλιστικά“;!;!
Λοιπόν, τώρα θα πάρω τη βέργα!
Δεν είναι οι ..”έννοιες” αναγκαίες(!), είναι οι ίδιες οι σχέσεις καταμερισμού εργασίας και συνεργασίας και διεύθυνσης (άσε την “ιεραρχία” απέξω – περί αυτής μετά…), προσδιοριζόμενες από την ανάπτυξη των δυνάμεων παραγωγής, που γίνονται αναγκαίες για την Οργάνωση της Παραγωγής.
Στα πλάισια του Καπιταλισμού και της συνεπαγόμενης Εκμετάλλευσης, αυτές οι σχέσεις, που δεν είναι σχέσεις Ιδιοκτησίας, γίνονται φορείς-όργανα της Εκμετάλλευσης, που την χρειάζεται η Ιδιοκτησία (των Μ.Π), δηλ. ο Καπιταλισμός, για να υπάρξει.
Κι όχι γιατί …”ΕΤΣΙ έχουν μάθει οι καταπιεσμένοι …“!!
Οι καταπιεσμένοι έχουν κάνει αρκετές προσπάθειες να αποτινάξουν την εξαθλίωσή τους, αμφισβητώντας το Φαινόμενο και όχι το Είναι και γι αυτό φάγανε άμεσα τα μούτρα τους, με μοναδική εξαίρεση την Οχτωβριανή, που κράτησε 70 χρόνια, γιατί εδώ είχαν καταλάβει και στράφηκαν κατά της Υλικής Βάσης της κακοδαιμονίας τους.
Οσο θα εξελίσσεται η Κοινωνία, δηλαδή οι Δυνάμεις Παραγωγής, ο Καταμερισμός Εργασίας θα επιβάλει περισσότερη Συνεργασία, περισσότερα επίπεδα Διεύθυνσης, πιο σύνθετες Δομές κλπ. (Τις βλακείες τύπου “όλοι θα τα κάνουν όλα” τις αφήνω στα μπετότουβλα.)
Η Επανάσταση θα απελευθερώσει τον Καταμερισμό από την δυναστεία της Ιεραρχίας (σχέση “αφέντη-δούλου”, πολύ χαρακτηριστική στην Εκκλησία: “Εγώ διατάζω, εσύ εκτελείς, για να προστατέψουμε και οι δύο το δικαίωμά μου να σε εκμεταλλεύομαι”!), θα του αποδώσει την δυνατότητα να απογειώσει τις Δυνάμεις Παραγωγής, χάρη στην καθιέρωση της Ισότιμης Συνεργασίας, που θα προκύπτει αυθόρμητα, σαν φυσική αναγκαιότητα, σε περιβάλλον Κοινοκτημοσύνης-Κομμουνισμού.
Στον Σοσιαλισμό (και στον Υπαρκτό αυτό έγινε, εν μέρει και όσο πρόλαβε πριν τον πάρει από κάτω η ήττα), εκείνο, που μαραίνεται μέχρι να ψοφήσει, είναι ο Καταμερισμός της Εκμετάλλευσης. Αλλά, όσο ψοφάει ο Καταμερισμός της Εκμετάλλευσης και της Καταναγκαστικής Ιεραχίας, τόσο θα απελευθερώνεται ο Καταμερισμός Εργασίας, η Συνεργασία και η ελεύθερη από το ατομικά δεσμά Δημιουργικότητα και Αυτοδιεύθυνση (=ισότιμη διεύθυνση των κοινών) των ελεύθερα συνεργαζομένων Παραγωγών. Και η Εργασία, από Καταναγκασμός θα γίνει Ανάγκη, και όχι μικροαστικό….”δικαίωμα στην …τεμπελιά”(!), καθ’ εικόνα και ομοίωση των παρασίτων μιας κοινωνίας, που λέμε πως δεν την θέλουμε!
Ο ελεύθερος εργάτης της κομμουνιστικής κοινωνίας, θα έχει πάθος δημιουργικότητας και δεν θα θέλει να έχει “ελεύθερο” από την δημιουργικότητα και την αυτοδιεύθυνση της Κοινωνίας χρόνο!
Αυτό το τελευταίο αφιερωμένο στους αναρχικούς μικροαστούς φίλους του ΝΑΡ.
Ρε εκφυλισσμενε μικροαστε με την ντουντουκα ξέρεις τι σημαίνει Στάλιν που υπερασπίσεις; Από λεπιδι θα σας είχε περάσει μικροαστουλιδες μοβοροι και καλά
Δεν μου λες? Όταν ήσουν μικρός, η μαμά σου, σε φόβιζε ότι αν δεν φας όλο το φαγητό σου, θα έρθει να σε πάρει ο Στάλιν?
Αχ αυτές οι παλιομοδήτισες οι μαμάδες, με τους μπαμπούλες και τους Στάλιν, πόσα τραύματα έχουν δημιουργήσει στα παιδιά τους…….!
Εκφυλισμένα μικροαστε με την ντουντουκα, ο Λένιν που ήξερε από επαναστατες και από επαναστάσεις, θεωρούσε τον Στάλιν ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ (ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΟΧΙ ΓΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΘΕΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΚΑΤΟΠΙΝ) ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ……Δυστυχώς έπεσε μέσα και στα δύο….
όσο για θεωρητικές γνώσεις διαλεκτικής και οικονομιας….., δεν υπήρχε καν ο Στάλιν….
Λες ασυναρτησίες “ένας”. Τεκμηριωσα την θέση μου. Εσύ καμια τεκμηρίωση. Αν θες να μάθεις την θέση του ΝΑΡ μπες στην ιστοσελίδα του. Εκεί το ΝΑΡ τεκμηριώνει με υλιστικο/διαλεκτικο τρόπο, γιατί οι κοινωνίες των λεγομενων σοσιαλιστικών χωρών, δεν βαδιζαν προς τον σοσιαλισμό. Αλλά βγάλε παρωπίδες.
Φίλε Ναρίτη,
Μερικές ‘‘γρήγορες’’ (με την πολιτική έννοια). Έτσι, για να ξεμουδιάσω:
1.
Έλα, ρε συ! Το κατάλαβες επί τέλους; Βουλωμένο γράμμα διαβάζεις!
2.
Το θέμα είναι ότι δεν έχεις καταλάβει Χριστό ούτε από την κριτική τών αναρχικών (ο Λένορμαν τη διατυπώνει ξεκάθαρα) ούτε από την κριτική τών σύγχρονων Αριστερών Κομμουνιστών: δεν αναγνωρίζουν καμία κάθετη και ριζική τομή στο θάνατο του Λένιν και στην ανάληψη της εξουσίας από τον Στάλιν! Αντίθετα, υποστηρίζουν ότι το σπέρμα τού ‘‘σταλινισμού’’ ενυπάρχει στο λενινισμό!
3.
Σιγά μην κάτσω να συζητήσω αυτά τα ερωτήματα με τον Λένορμαν και τους ομοίους του! (Αν το κάνω θα το κάνω με πολεμική, μόνο και μόνο για να πολεμήσω τις χιμαιρικές ονειροφαντασίες τους!) Και σιγά μην κάτσω να συζητήσω αυτά τα ερωτήματα με κάποιον σαν εσένα, που είναι «εδώ να πέσω εκεί να γείρω» μεταξύ κομμουνισμού και αναρχίας και πηγαινοέρχεται από το ένα στο άλλο σαν τη μπίλια στα φλιπεράκια! Ξεδιάλυνε πρώτα όλο αυτό το κουβάρι περί κράτους που υπάρχει στο μυαλό σου, αποφάσισε ποιο είναι το μεγαλύτερο κακό για να μπορέσεις να επιλέξεις το μικρότερο και, προ παντός, μάθε να συζητάς αντί να βάζεις τις ίδιες και τις ίδιες κασέτες κι απέ τα ξαναλέμε.
Αγαπητέ λεφτη:
α. Συνεχίζεις την ειρωνία αλλά δεν θα σε ακολουθήσω, διότι ένας απο μας, πρέπει να μιλά σοβαρά και τεκμηριωμένα, μπας και συνεχίσει να είναι η συζήτηση γόνιμη. ΗΔΗ απο το 1ο σχόλιο που έκανα, τεκμηρίωσα την ειδοποιό διαφορά μεταξύ κομμουνιστών και αναρχικών για τον ρόλο και την φύση του κράτους. Οπότε, παραβιάζεις ανοιχτές πόρτες.
β. ΗΔΗ όμως από το 1ο σχόλιο που έκανα, τεκμηρίωσα και την ανεπάρκεια της αντίληψης των κομμουνιστών για την φύση και τον ρόλο του κράτους: Την αφελή ή/και δόλια αντίληψη των ΚΚ του 20ου αιώνα, όπου ενώ θεώρησαν σωστά πως το καπιταλιστικό κράτος πρέπει να καταστραφεί, στη συνέχειςα, θεώρησαν απλο”ικά πως το κράτος ΓΕΝΙΚΑ είναι ένα ουδέτερο και χρήσιμο εργαλείο μετάβασης προς μια κομμουνιστική κοινωνία. Αμ δε!
ΑΥΤΗΝ ακριβώς την αντίληψη θεωρώ πως πρεπει οι σύγχρονοι κομμουνιστές να ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΝ: Το κράτος ΔΕΝ είναι γενικά ένα χρήσιμο εργαλείο μετάβασης. Αναγκαία μια μορφή κράτους είναι, αλλά όσο αναγκαία είναι, διότι η κοινωνία και οι καταπιεσμένοι έχουν μάθει να οργανώνουν τις υποθέσεις τους δια-μέσω του κράτους, άλλο τόσο είναι και καταστροφική, διότι πάντα το κράτος, αναπαράγει εξουσιαστικές, ταξικές, εκμεταλλευτικές σχέσεις! ΑΥΤΟ έγραψα και τεκμηρίωσα.
Στην συζήτηση για την αξιολόγηση και τον αναστοχασμό της μετά τον θάνατο του Λένιν εξέλιξης της ΕΣΣΔ και των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, χωράν τόσο οι αριστεροί, και οι κομμουνιστές, όσο και οι αναρχικοί και οι αυτόνομοι. Αλλο πράγμα να απορρίπτεις μια αναρχική αντίληψη για το κράτος και άλλο πράγμα να την αποκλείεις εκ των προτέρων από την συζήτηση! Αλλο πράγμα να απορρίπτεις την παραδοσιακή αριστερή/κομμουνιστική κρατικίστικη αντίληψη για την μετάβαση ως χρεοκοπημένη και ως μία βασική αιτία της γραφειοκρατικής μετάλλαξης της ΕΣΣΔ και άλλο πράγμα να την αποκλείεις εκ των προτέρων απο την συζήτηση!
Ο αποκλεισμός ντιλήψεων, είναι βαθιά δογματικός και ατελέσφορος.
Μπα; Κι από πού κατάλαβαν οι αναγνώστες τής Παντιέρας ότι εσείς απορρίπτετε μια αναρχική αντίληψη για το κράτος με τη δημοσίευση του άρθρου που συζητάμε; Δεν μπήκε κανείς από σας στον κόπο να γράψει ούτε δυο εισαγωγικά λόγια που να τραβάνε κάποιες διαχωριστικές γραμμές! Εντάξει, κατανοητό να θέλετε να απλώσετε δίχτυα προς την πολιτικοποιημένη αναρχία. Αλλά έτσι; Χωρίς να κρατάτε ούτε την ελάχιστη απόσταση ασφαλείας; Αυτό είναι ο ορισμός τού οπορτουνισμού! (Παραδόξως, αν και εμφανίστηκε εδώ εκπρόσωπος τού ΚΚΕ, του κόμματος που συνηθίζει να αποκαλεί κάθε μη Κουκουέ «οπορτουνιστή», δεν σας την είπε, παρ’ όλο που στη συγκεκριμένη περίπτωση το αξίζετε 100%. Αλλά έτσι είναι κι αυτοί οι Κουκουέδες… Βρέξει-χιονίσει βάζουν την ίδια καταγγελτική κασέτα για όλους τους άλλους και τις λίγες φορές που έχουν όντως δίκιο δεν τις παίρνουν πρέφα γιατί έχουν πέσει νωρίς για ύπνο…)
Κανένα δεν είναι άξιος να συλλάβει το μεγαλείο της φωτεινής σου σκέψης.
Δεν αξίζουμε να μας απευθύνεις την τρομερή πολεμική σου. Η οποία είναι επιπέδου Λένιν και Μαγιακόφσκι βέβαια, αλλά και αυτοί θα μπορούσαν να μάθουν κάτι από σένα, αν άντεχαν να ζήσουν μέχρι σήμερα.
Άφες αυτοίς, πήγαινε για βόλτα.
Γυμνάσιο πηγαίνεις ακόμα; Αυτού τού επιπέδου είναι η ειρωνεία σου. Μη με παρεξηγήσεις, αλλά δεν μπορώ να πέσω τόσο χαμηλά. Ως φίρμα, έχω κι ένα ψηλό μεροκάματο να υπερασπιστώ, καταλαβαίνεις, ε;
Ακου ρε κάτι πράγματα που λέει ο λέφτ…. Σου λέει κάτι η φράση “διάλογος σημαίνει όσμωση μα και αντιπαράθεση αντιλήψεων”; Και επίσης, από πότε η δημοσίευση κειμένων σημαίνει και ταύτιση με τις απόψεις τους;
Η ΠΑΝΤΙΕΡΑ είναι ένα πόρταλ της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Και στο πλαίσιο της όσμωσης μα και αντιπαράθεσης αντιλήψεων, πολύ καλώς κάνει και δημοσιέυει και κείμενα αναρχικών, εκτός απο τα κείμενα ρευμάτων της αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς. Οπως ενίοτε δημοσιεύει και κείμενα σοσιαλδημοκρατών, ή ΚΚΕδων.
Οι θέσεις του ΝΑΡ είναι γνωστές. Μπες στην ιστοσελίδα του. είναι πολύ εύκολο να τις βρεις.
Και τι πιστευεις πως είναι οι αναγνώστες της παντιερας για να μην καταλαβαινουν λεφτ; γιδια; ΑΥΤΟ πιστεύεις για τους αναγνώστες της παντιερας; μπράβο λεφτ που κατά τα αλλα θες και διάλογο…
Δεν ψήνομαι καθόλου από τον σνομπισμό, την ειρωνία και την έλλειψη θέσεων και επιχειρημάτων από τον left. Το να αποκλείεις κείμενα επειδή είναι αναρχικών, ή κομμουνιστών, ή ρεφορμιστών και σοσιαλδημοκρατών τύπου ΛΑΕ από ένα πόρταλ όπως η ΠΑΝΤΙΕΡΑ που το διαβάζει πολύς κόσμος, είναι το λιγότερο αυταρχισμός και αντι-δημοκρατικό.
Δεν ξέρω αν ο left θέλει μια τέτοια αυταρχική κοινωνία, αλλά το να εγκαλεί την Σ.Ε. της Παντιέρας η οποία δημοσιεύει και κείμενα με τα οποία δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί και με φράσεις του στυλ “σέρνεστε πίσω απο την αναρχία” κλπ, είναι εξαιρετικά προβληματικό.
Συναγωνιστή left, δεν σερνόμαστε ούτε πίσω από την αναρχία, ούτε πίσω από την σοσιαλδημοκρατία τύπου ΛΑΕ (όπως μας καλείς αλλά δεν θα πάρουμε), ούτε πίσω από την αποδοχή της σταλινικής περιόδου ως… σοσιαλιστική (!!!), όπως κάνει πχ το ΚΚΕ και οι μουλούδες γενικά. ΕΠιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε για την κομμουνιστική επαναθεμελίωση, με μέθοδο τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό.
Χρεοκοπημένες αντιλήψεις όπως α. η λατρεία του κράτους την οποία είχε και έχει ένα μεγάλο μέρος του κομμουνιστικού κινήματος, β. η απόρριψη του κράτους και το άμεσο πέρασμα στον σοσιαλισμό τα οποία αφελώς πιστεύει η αναρχία και η αυτονομία, γ. η υποταγή στο καπιταλιστικό κράτος και τον καπιταλισμό την οποία έχει αποδεχθεί η ΛΑΕ ΔΕΝ τις αποδεχόμαστε!
Λεφτ ΔΕΝ απαντάς όμως! Για πες μας λεφτ ΠΟΙΑ είναι η θέση της ΛΑΕ ή έστω της πλειοψηφίας της λαε του αριστερού ρεύματος αλλά και η δικη σου για την εξέλιξη της εσσδ και του υπαρκτού μετά τον θάνατο του Λένιν; θα θέλαμε πολύ να ρις μάθουμε γιατί δεν υπάρχου πουθενά γραμμένες! Έχετε κάποια θέση, ή σας ενδιαφέρει μόνο η έξοδος απο το ευρώ και αυτή τσατρα Πάτρα;
Φίλε Ναρίτη,
Ανάθεμα κι αν έχεις καταλάβει τι με έφερε να σχολιάσω εδώ (ή, στην περίπτωση που το έχεις καταλάβει και κάνεις το Γερμανό, αλίμονο αν είμαι από ’κείνα τα παιδάκια που αποπροσανατολίζονται έτσι εύκολα από αυτό που θέλουν να πουν –δεν είμαι μέλος τής νΚΑ–, και μάλιστα με τόσο φτηνά και άτεχνα κολπάκια σαν το δικό σου). Λοιπόν, ο λόγος που σχολίασα είναι το γεγονός ότι δώσατε βήμα σε έναν ανάρχα τού κερατά, χωρίς να μπείτε στον κόπο να πάρετε κάποιες αποστάσεις. Αυτό είναι το θέμα μας, κι όχι τι θέσεις έχει ή δεν έχει η ΛΑΕ «για την εξέλιξη της εσσδ και του υπαρκτού μετά τον θάνατο του Λένιν». Μείνε εκεί (εξ άλλου, η επανάσταση προϋποθέτει συνειδητή αυτοπειθαρχία, δες το σαν εξάσκηση αυτοπειθαρχίας, λοιπόν).
«Γίδια»; Εγώ, φίλε μου, δεν χρησιμοποιώ τέτοιες εκφράσεις (η αγαπημένη μου είναι «κουφιοκεφαλάκηδες», αν θες να ξέρεις· πολύ πιο τρυφερή και αγαπησιάρικη). Κι ούτε μπορώ να ξέρω τι είναι στο σύνολό του το αναγνωστικό κοινό τής Παντιέρας. Ξέρω όμως ότι, με βάση τους στοιχειώδεις νόμους τών πιθανοτήτων, είναι απολύτως βέβαιο ότι μέσα σε αυτό το κοινό θα συμπεριλαμβάνονται και άνθρωποι που αγνοούν ακόμα και τα βασικά ή που έχουν συγκεχυμένη ή και λάθος εικόνα για την ιστορική εποχή που συζητάμε. Ε, αυτοί, βλέποντας ένα κομμουνιστικό site να δημοσιεύει αναρχικά μανιφέστα, είναι πολύ πιθανό να μπερδέψουν ακόμα περισσότερο τα μπούτια τους. Αλλά μια και το έφερε ο λόγος –ο δικός σου λόγος:
Αλήθεια, εσύ πώς θα χαρακτήριζες τον αναγνώστη τής Παντιέρας παραπάνω που αξιολόγησε το κείμενο του Λένορμαν, δίνοντάς του το βαθμό τού «γόνιμου προβληματισμού» και, επιπλέον, έβγαλε το συμπέρασμα ότι «η βασική διαπίστωση του κειμένου, η συγκρότηση κράτους και κεντρικής διεύθυνσης της επαναστατημένης κοινωνίας, είναι ένα δικοπο μαχαίρι», ενώ στην πραγματικότητα ο Λένορμαν, ως αναρχικός, θεωρεί το κράτος οποιασδήποτε μορφής και φύσης κατάρα χειρότερη κι από την πανούκλα, όπως φρόντισε εξ άλλου να κάνει ολοφάνερο στο άρθρο του; (Ναι, καλά κατάλαβες: εσύ είσαι αυτός ο αναγνώστης. Για να δούμε: στην κριτική προς τον πεζοδρομιακό υβριστή σύντροφό σου Στραβελάκη τα πήγες άθλια, αφού δεν κατάφερες, καημένε μου, να βγάλεις ούτε κιχ, όσες φορές κι αν σου πέταξα το γάντι. Στην αυτοκριτική θα τα πας καλύτερα;)
«Ώσμωση»; Με την αναρχία; Εσύ δεν μου είπες σε προηγούμενο σχόλιο «[ά]λλο πράγμα να απορρίπτεις μια αναρχική αντίληψη για το κράτος», εννοώντας ότι αυτό κάνει το ΝΑΡ, δηλαδή ότι απορρίπτει την αναρχική αντίληψη για το κράτος; Τώρα μού μιλάς για …«ώσμωση»;;; Ώσμωση σε τι, φίλε μου (αναρχο)κομμουνιστή, σε ποια από τις αναρχικές αντιλήψεις μού θέλετε «ώσμωση»; Δεν έχετε πάρει πρέφα ότι, ακόμα κι όταν η αναρχία θέτει σωστά ερωτήματα, δεν δίνει, ούτε και θα δώσει ποτέ, τις σωστές απαντήσεις;;; Πρέπει να σας πάρουμε από το χεράκι και να σας πάμε πίσω στην Α´ Δημοτικού τής Πολιτικής Θεωρίας;;; Τόσο σκράπες είσαστε, τόσο δεν τα παίρνετε τα (πολιτικά) γράμματα[*]; Ε, τότε, τι τα θέλετε τα νεοκομμουνιστικά προγράμματα και κόμματα; Περιοριστείτε να κολλάτε αφίσες και να κόβετε κάνα κουπόνι για τις άλλες οργανώσεις τής Αριστεράς! Πιο χρήσιμοι θα είστε!
Τα λέμε
[*] Όχι, δεν είσαστε τόσο σκράπες. Σου έχω πει ήδη τι είσαστε στην περίπτωση της αναρχίας: Οπορτούνες τού κερατά είσαστε, που ρίχνετε δίχτυα μπας και πιάσετε κάνα ψαράκι και μεγαλώσετε το κοινό σας. Αλλά, μέσα στη φούρια σας να αυξήσετε το πολιτικό πελατολόγιό σας, δεν παίρνετε χαμπάρι ότι, ρίχνοντας προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση κατ’ αυτόν τον τρόπο τα δίχτυα σας, που δεν είναι και σε καμία σούπερ-ντούπερ κατάσταση εδώ που τα λέμε, τους προκαλείτε κάτι τρυπάρες να, με το συμπάθιο!
“δώσατε βήμα σε έναν ανάρχα τού κερατά, χωρίς να μπείτε στον κόπο να πάρετε κάποιες αποστάσεις.”
Επειδή το κάνεις κατ’ επανάληψη, σε καλώ όταν έχεις κάτι να προσάψεις στην Παντιέρα, να το απευθύνεις ευθέως σε αυτούς που διαχειρίζονται το σάιτ και όχι σε συνομιλητές σου σχολιογράφους. Θεμιτή η όποια κριτική, αθέμιτη όμως η (σκόπιμη;) ”αφέλεια” της ταύτισης του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή της Παντιέρας με τον εκάστοτε συνομιλητή σου μέσω του β’ πληθυντικού που χρησιμοποιείς. Πρόσεξέ το στο μέλλον.
Φίλε kokkiniotis,
ΟΚ, μου τη λες, είναι σαφές αυτό. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω εντελώς καθόλου είναι για ποιο λόγο μού τη λες. Παίρνω το σχόλιό σου κομμάτι-κομμάτι:
Με καλείς να κάνω κάτι που ήδη το έχω κάνει;;; Για ξαναδές το πρώτο-πρώτο σχόλιό μου σε αυτό το θρεντ:
Δεν είναι ολοφάνερο ότι αυτό το σχόλιο πηγαίνει προς τους διαχειριστές τής ιστοσελίδας σας; Έπρεπε να κοτσάρω από πάνω «Προς τους αξιότιμους διαχειριστές τής ιστοσελίδας pandiera.gr» για να θεωρηθεί τέτοιο;
Για να καταλάβω: είναι αθέμιτο να απευθύνομαι στο β’ πληθυντικό πρόσωπο, εννοώντας το ΝΑΡ και κατ’ επέκταση την Παντιέρα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε κάποιον που ακόμα και το ψευδώνυμό του είναι ακριβώς …«μέλος τού ΝΑΡ»;;; Και θα είναι αθέμιτο αν το κάνω και με άλλους σχολιαστές που από τα συμφραζόμενα των σχολίων τους εξάγεται με βεβαιότητα το συμπέρασμα ότι πρόσκεινται στο χώρο σας (ΝΑΡ ή/και ΑΝΤΑΡΣΥΑ);;; Συνειδητοποιείς τι μου λες; Μήπως έκανες κάποιο εκφραστικό λάθος εκ παραδρομής (δεν είναι προς θάνατον· όλοι την έχουμε πάθει αυτή τη δουλειά); Δηλαδή εγώ, που έχω δηλώσει ότι συντάσσομαι με τη ΛΑΕ, θα πρέπει να τσινήσω αν κάποιος εδώ μού γράψει «εσείς εκεί στη ΛΑΕ το έχετε τερματίσει τελείως στο ρεφορμισμό»;;; Και θα πρέπει να τσινήσει και ο «ένας», λόγου χάρη, αν του γράψω κάποιο σχόλιο που θα αρχίζει με τη φράση «εσείς οι Κουκουέδες»;;; Ξαναρωτάω και ξαναρωτάω απολύτως ειλικρινά: μήπως πρόκειται για λάθος διατύπωση του σχολίου σου;
Να το προσέξω 100 φορές. Αλλά τι ακριβώς να κάνω; Να μην απευθύνομαι σε β’ πληθυντικό πρόσωπο σε κανέναν σχολιαστή, ακόμα κι αν είναι φανερό και ομολογημένο ότι πρόσκειται σε κάποιο πολιτική αριστερή συλλογικότητα; Δεν το πιστεύω ότι μου ζητάς κάτι τέτοιο! Είναι εντελώς τελείως πρωτόγνωρο αυτό για μένα στα κοντά 10 χρόνια που σουλατσάρω στο πολιτικό νετ. Γι’ αυτό και ξαναρωτάω για τρίτη φορά: μήπως έχεις κάνει κάποιο εκφραστικό λάθος;
Τα λέμε
Μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις. Ήμουν σαφής. Μιλάς σε σχολιογράφους σαν να είναι διαχειριστές της Παντιέρας, ταυτίζεις το ΝΑΡ με την Παντιέρα.
Δεν “σου τη λέω”, όπως λες, δεν “τα λέμε”. Αν θέλεις να γράφεις την πολιτική σου άποψη, δεκτή. Περαιτέρω σπέκουλα, όχι.
Φίλε kokkiniotis,
Καθόλου δεν έκανα πως δεν καταλαβαίνω από το προηγούμενο σχόλιό σου. Όντως δεν είχα καταλάβει. Και καθόλου δεν θα κάνω πως δεν καταλαβαίνω τι τρέχει από αυτό το απαντητικό σου σχόλιο. Γιατί τώρα το έπιασα το υπονοούμενο. Πριν πάω σε αυτό, όμως, ας ξεκινήσω και πάλι από την ανάλυση του σχολίου σου κομμάτι-κομμάτι:
Μίλησα σε σχολιογράφους (στον εξής έναν μέχρι στιγμής: το «μέλος τού ΝΑΡ») σαν να είναι διαχειριστές τής Παντιέρας για τον απλούστατο λόγο ότι υπερασπίστηκαν την (ασχολίαστη) δημοσίευση του αναρχικού μανιφέστου δια χειρός Λένορμαν σαν να ήταν όντως διαχειριστές τής Παντιέρας! Για δες την αρχική αντίδραση του «μέλους τού ΝΑΡ» (οι εμφάσεις από το πρωτότυπο):
Δες επίσης πώς ξεκινάει το σχόλιό του ο Γιώργος (και πάλι οι εμφάσεις από το πρωτότυπο):
Και συνεχίζεις ολοκληρώνοντας την πρότασή σου:
Δεν ταυτίζω το ΝΑΡ με την Παντιέρα. Ταύτιση σημαίνει σύμπτωση στο απόλυτο ποσοστό τού 100%. Αλλά, όπως ξέρει όλο το ελληνικό πολιτικό διαδίκτυο και σύμπας ο κόσμος τής Αριστεράς, έτσι ξέρω κι εγώ ότι η Παντιέρα πρόσκειται κατά πρώτο λόγο στο ΝΑΡ (κάτι μάλλον φυσιολογικό και αναμενόμενο μια και το ΝΑΡ αποτελεί τη βασική και πολιτικά πρωτεύουσα δύναμη εντός τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από τα σταθερά αναδημοσιευόμενα άρθρα τού ΠΡΙΝ, τη συνεχή αρθρογραφία και ενημέρωση για το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ, τόσο προ- όσο και μετασυνεδριακά, τη διαφημιστική προβολή τού ΠΡΙΝ με το μπανεράκι δεξιά κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
Μου τη λες –και μου την παραλές με το δεύτερο σχόλιό σου–, αλλά, αν εσύ θέλεις να αρνείσαι την πραγματικότητα, κάποιο σοβαρό λόγο θα έχεις και δεν θα ήθελα να σου κάνω εγώ χαλάστρα. Για την άρνησή σου να τα λέμε, πάλι, δημοκρατικό και αναφαίρετο δικαίωμά σου είναι να τα λες με όποιους γουστάρεις κι αγαπάς. Δεν μου πέφτει λόγος, οπότε, συμμορφώνομαι με την επιθυμία σου και κόβω τη σχετική χαιρετιστήρια φράση.
Αυτό ακριβώς κάνω, φίλε μου, αυτό ακριβώς κάνω: γράφω την πολιτική μου άποψη. Μόνο που τυχαίνει αυτή η άποψη να είναι αντιπολιτευτική ως προς το ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι ακόμα τυχαίνει να την εκφράζω με καυστική κριτική (παρόμοια με αυτή των κλασικών όταν διαφωνούσαν μεταξύ τους). Αυτή είναι που ενοχλεί και τη βαφτίζεις «σπέκουλα» (είδες που τελικά το έπιασα το υπονοούμενο;), όπως άλλοι τη βάφτισαν «αντισυντροφική» ή «κακό ύφος». Δεν είδα όμως να ενοχλεί καθόλου η καραμπινάτη βρισιά του συνεργάτη σας αρθρογράφου και ανέντακτου οπαδού τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ Νίκου Στραβελάκη, όταν με αποκαλούσε εμμέσως πλην σαφώς μ@@@@@… (http://pandiera.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%87%CE%AE%CE%BC%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B5%CF%80%CE%AF/ –σχόλιο 31/12/2017 08:55)
Ασε ρε λεφτ τα σάπια πλιιιιζ!!
α. Ναι αγαπητέ, το κείμενο του αναρχικού Λένορμαν, συνεισφέρει γόνιμα στον διάλογο (δλδ στην όσμωση μα και στην αντιπαράθεση) γύρω από το κρίσιμο θέμα του ΤΙ διάολο έφταιξε και πήγε άπατο το εγχειρημα της κοινωνικής απελευθέρωσης του 20ου αιώνα! Οσο και αν δεν σου αρέσει, συμβάλλει γόνιμα. Και όσο και αν δεν σου αρέσει επίσης, έχουμε και ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις ως ΝΑΡσε κρίσιμες πτυχές αυτου του κεφαλαιώδους ζητήματος και από την αναρχία/αυτονομία και από το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα και ΚΥΡΙΩΣ απο την σοσιαλδημοκρατία (πχ ΛΑΕ).
β. Ακόμα περιμένουμε να παραθέσεις την θέση της ΛΑΕ, ή έστω των συνιστωσών της όπως το Αριστερό Ρεύμα γύρω απο αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχουν, αλλά ΑΝ εσύ τις βρεις παρόλαυτά, καλοδεχούμενες στον διάλογο!
γ. Το κράτος αδερφέ, είναι μέγιστο πρόβλημα. Και είναι μέγιστο πρόβλημα, όσο και αν δεν σου αρέσει αυτή η υλιστική ανάλυση, διότι αφενός είναι όργανο κυριαρχίας στα χέρια της εκάστοτε και πάντα μειοψηφικής άρχουσας τάξης, αλλά αφετέρου, είναι ο βασικός τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών και δια-μεσολάβησης των ανθρώπινων υποθέσεων που γνωρίζουν οι άνθρωποι. Για αυτό άλλωστε και είναι τόσο δύσκολο να υπερβούν ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ οργάνωσης των κοινωνιών, οι ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι!
ΑΥΤΟ ως μια βασική αιτία σε συνδυασμό με την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, την τεχνολογική καθυστέρηση κλπ, ανέδειξε και η γραφειοκρατικοποίηση των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού. Συνεπώς, ΑΝ είναι έτσι η πραγματικότητα, αυτό μας δεικνύει πόσο λάθος είναι τόσο η αντίληψη λατρείας και αποδοχής άκριτα του κράτους ως “χρήσιμο (sic!!!) εργαλείο μετάβασης” εκ μέρους του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα, όσο και η αναρχική/αυτόνομη αντίληψη που νομίζει αφελώς πως μπορεί το κράτος να καταργηθεί την επαύριο της επανάστασης!
δ. Ξαναλέω και πάλι, ότι ΑΝ θέμε ουσιαστικό και όχι προσχηματικό διάλογο, ε, τότε, πολύ καλώς πράττει η ΠΑΝΤΙΕΡΑ που δημοσιεύει κείμενα -εκτός απο των κομμουνιστών πάσης φύσεως- κα ιτων αναρχικών και των σοσιαλδημοκρατών. Δογματισμοί είτε του παραδοσιακού κομμουνιστικού κινήματος σε όλες τις μορφές του (τροτσκιστικό, σταλινικό, ευρωκομμουνιστικό, μαοϊκό), είτε πολύ περισσότερο της σοσιαλδημοκρατίας, αλλού φίλε μου!
Ο left g700 δεν απαντά σε τίποτα όσον αφορά το κεφαλαιώδες ζήτημα της αξιολόγησης της έννοιας “κράτος”. Διαβάζοντας τα σχόλια, ο συναγωνιστής ΝΑΡιτης εχει πειστική επιχειρηματολογία. Έχω διαβάσει τις θέσεις του ΚΚΕ που δεν συμφωνώ, έχω διαβάσει τις θέσεις του ΝΑΡ που ειμαι πιο κοντά. Η ΛΑΕ δεν εχει καμια θέση, ούτε η βασική της συνιστώσα δλδ το αριστερό ρεύμα. Μόνο οι τροτσκιστές της ΛΑΕ η ΔΕΑ έχουν θέση. Επίσης, με ενοχλεί που ο left χρησιμοποιεί τόσο κακό ύφος όταν γράφει. Και με ενοχλεί που πολλές φορές δεν έχει κανένα επιχείρημα.
Σύννεφο με παντελόνια
Τη σκέψη σας που νείρεται
πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας
σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές
σ’ ένα ντιβάνι λιγδιασμένο,
εγώ θα την τσιγκλάω
επάνω στο ματόβρεχτο κομμάτι της καρδιάς μου.
Φαρμακερός κι αγροίκος πάντα
ως να χορτάσω χλευασμό.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
[…]
(Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Σύννεφο με παντελόνια, απόδοση Γιάννης Ρίτσος)
Μετά απο τόση αναρχοπαπάτζα, λίγος Λένιν είναι βάλσαμο για το μυαλό.
https://www.komep.gr/2010-teyxos-4/gia-to-kratos
Καλά εσύ ΠΑΜΕλα Αντερσον (καλά σε έχουν ονομάσει έτσι), είσαι αλλού για αλλού. Την διαλεκτική/υλιστική μελέτη της φύσης και του ρόλου του κράτους, εσύ την βαφτίζεις “αναρχοπαπάτζα”. Και μαζί με το ΚΚΕ, κακοποιείται πάλι τον Λένιν, χρησιμοποιώντας τσιτάτα του και πετώντας την μεθοδολογία του στα σκουπίδια!
Μόνο και μόνο, για να υπερασπίσετε τα μη υπερασπίσιμα από το σοβαρό τμήμα του εναπομείναντος κομμουνιστικού κινήματος: Την εξέλιξη της ΕΣΣΔ και του λεγόμενου υπαρκτού, μετά τον θάνατο του Λένιν. Ο,τι σας συμφέρει! αλλωστε ο Λένιν δεν ζει για να μιλήσει ο ίδιος ΑΝ συμφωνεί ή ΑΝ απορρίπτει την εξέλιξη της ΕΣΣΔ μετά τον θάνατό του. Και όλοι οι παπάδες όπου και αν βρίσκονται, ΤΙ πράττουν; Κοτσάρουν τσιτάτα του στις αναλύσεις τους, μπας και εκμαιεύσουν νομιμοποίηση για τα γραφτά τους και τις θέσεις τους.
A. Αυτό το περι “Παμελα Άντερσον” που χρησημοποιείτε όλοι, πέρα του πόσο μικρή φαντασία και τι είδους διαπαιδαγώγηση έχετε(δεν είναι η μόνη Πάμελα στην Ιστορία η Αντερσον), δείχνει και τι τελειωμένοι σεξιστές είστε. Αλλά κλάιν, δε περίμενα αυτό για να βγάλω συμπεράσματα.
Β. Δεν είδα πουθενά καμμία “διαλεκτική/υλιστική μελέτη της φύσης και του ρόλου του κράτους”. Αυτό που βλέπω είναι μια ιδεαλιστική αναρχική σαβούρα, κατάλληλη για κουβέντα σε καφέ των Εξαρχείων. Και δεν είναι και τόσο τυχαίο οτι το φέρνετε στη συζήτηση. Η σχέση σας με το α/α φαινόμενο είναι γνωστό σαν φλέρτ. Οχι για να τσιμπήσετε μέλη όπως λέει ο ανίκανος προς ανάλυση LeftG700, αλλά γιατί στην ουσία σας, ο αναρχικός χώρος έχει τα χαρακτηριστικά που λιγουρεύεστε. Εδώ έχετε μέλη της ηγεσίας σας, που κυρήτουν τον μεταμοντερνισμό σαν το απόλυτο εργαλείο(λχ. Ταξικές Μηχανές ιφ γιου νόου), στους αναρχικούς θα κωλλόσετε;
Γ. Δεν είδα κανέναν να κάνει κάποια χρήση κάποιου τσιτάτου. Ολόκληρη ομιλία του Λένιν παρέθεσα ακριβώς πάνω στο θέμα και σε περίοδο μετά την επανάσταση, που έγινε ειδική μνεία στη συζήτηση επ αυτού. Και τέλος πάντων το ΚΚΕ δεν είναι με “τα τσιτάτα του Λένιν”. Είναι με τον Λένιν. Αυτοί που λειτουργούν με όρους τσιτάτου και τσιμπολογήματος απο το ιδεολογικό σουπερ μάρκετ είναι αυτοί που είναι και με το Λένιν, είναι και με τον αναρχικό Λένορμαν, είναι και με τον μεταμοντερνισμό, είναι και με το έτσι, είναι και με το αλλιώς.
Όπως λέει και το επικαιροποιημένο σύνθημα “Ναριτες μεταλλαγμένοι ανάρχες”.
(Οσο για το τι πήγε στραβά, έχω να προτείνω φοβερό ανάγνωσμα: http://www.kke.gr/18o_synedrio/apofash_toy_18oy_synedrioy_toy_kke_gia_to_sosialismo
Μακριά απο αναρχικές φλυαρίες και οππορτουνιστικά τσαλαβουτήματα)
Φίλε Π.Α.ΜΕ.λα,
Μπορούμε να ανταλλάξουμε δυο-τρεις σοβαρές κουβέντες; Εγώ πάντως θα την κάνω την απόπειρα.
Έχουμε μια διαφορετική εκτίμηση ως προς το φλερτ τού ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον α/α χώρο. Εσύ υποστηρίζεις ότι οφείλεται στη διάβρωσή τους από την αναρχική ιδεολογία («αστισμός γυρισμένος από την ανάποδη» κατά τον Βλαδίμηρο, για να μην ξεχνιόμαστε και ξεχνιούνται κι οι φίλοι μας…) κι εγώ σε πολιτικό καιροσκοπισμό (οπορτουνισμό, σύμφωνα με τα κλισέ τής Αριστεράς) με στόχο τη διεύρυνση της επιρροής τους.
Αντικειμενικά, κάθε κριτική που ασκείται στους μπολσεβίκους στη βάση τού κομματικού ελέγχου τών συμβουλίων και τη σταδιακή υποβάθμισή τους, του περιορισμού της παρέμβασης των εργατών στην παραγωγική διαδικασία κ.λπ., μπορεί να πει κανείς ότι πλησιάζει προς τις θέσεις τής αναρχίας. Μία τέτοια κριτική ακούγεται και στο ΝΑΡ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι όμως αυτό αρκετό για να πει κανείς όπως κάνεις εσύ ««Ναριτες μεταλλαγμένοι ανάρχες»; Ο βαθμός και η έκταση του κομματικού ελέγχου είναι ένα ζήτημα παιζόμενο. Ποιος μπορεί να ορίσει με ακρίβεια μέχρι πού έπρεπε να εκτείνονται; Ή, ξέρω γω, με τη μονοπρόσωπη διεύθυνση. Αν εγώ ισχυριστώ ότι θα ήταν προτιμότερο ένα είδος διοικητικού συμβουλίου αντί για την ενός ανδρός αρχή, κάτι που ένας αναρχικός οπαδός τής προσέγγισης «απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα» θα προσυπέγραφε, αυτό με κάνει μεταλλαγμένο αναρχικό; Δεν το νομίζω. Ο φίλος μας ο Λένορμαν μας δίνει μια καλή γεύση από το «τι είναι και τι θέλει η αναρχία» και η απόσταση μέχρι αυτό που θέλει είναι τεράστια.
Ερχόμενος στη δική μου άποψη. Κοίτα, δεν έχω καμιά δυσκολία να δεχθώ ότι σε ένα χώρο που ιδεολογικοπολιτικά αυτοπροσδιορίζεται περισσότερο από το ούτε-ούτε (λόγου χάρη: «Ούτε Μπρέζνιεφ – ούτε Μπερλίνγκουερ, ούτε Φλωράκης – ούτε Κύρκος») και πολύ λιγότερο από το τι χωράνε πολλών καρυδιών καρύδια (μέχρι και οι Ταξικές Μηχανές –τι φάση! ο τύπος είναι τρελαμένος τελείως!). Όμως ο σκληρός πυρήνας τού ΝΑΡ, ιδεολογικά, δεν μπορείς να πεις ότι αναρχίζει.
Το έβαλα παραπάνω, έχοντας στο μυαλό μου το «μέλος τού ΝΑΡ» και το «Γιώργο» που βγήκαν να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια την ασχολίαστη δημοσίευση του αναρχομανιφέστου τού Λένορμαν, το βάζω και για σένα. Είναι η Θέση τους για την αναρχοαυτονομία όπως περιγράφεται στις Θέσεις για το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ:
Εντάξει, σε πολλά θα διαφωνείς και ιδίως στο πολιτικό δια ταύτα που λέει ότι με ορισμένα κομμάτια τής αναρχίας μπορούμε και πρέπει να δράσουμε από κοινού. Όμως το γεγονός ότι κάνουν σαφές πως ανεξάρτητα από την κοινή δράση πρέπει να διεξάγεται «ταυτόχρονη ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση» δεν σε καλύπτει, τουλάχιστον στα χαρτιά; Δεν είναι ταυτόσημη ή πολύ παραπλήσια μια τέτοια στάση με την προσέγγιση τού ΚΚΕ που λέει ότι έχουμε «σταθερό μέτωπο απέναντι στην αναρχία»;
Φυσικά, η δημοσίευση του κειμένου που συζητάμε χωρίς καμία υγειονομική ζώνη διαχωρισμού στέλνει στα θυμαράκια τα περί «ταυτόχρονης ολοκληρωμένης ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης». ΟΚ. Όμως –κι εδώ έχει έναν πόντο ο kokkiniotis– η Παντιέρα δεν μπορεί να κριθεί και σαν να είναι το ΠΡΙΝ ή ο Ρίζος. Δεν είναι όργανο του ΝΑΡ.
Τα λέμε
ΥΓ Μην έχεις την εντύπωση ότι σου έγραψα αυτό το ραβασάκι επειδή τσαντίστηκα που με αξιολόγησες ως «ανίκανο προς ανάλυση». Έχω πει, ακόμα και στο λίγο καιρό που σχολιάζω τακτικά εδώ, πολύ χειρότερα για τους συντρόφους σου κι έτσι δεν παραπονιέμαι.
ΥΓ2 Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το «Πάμελα Άντερσον» μυρίζει σεξισμό. Θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι με το «Π.Α.ΜΕ.λα» απλώνεις κι εσύ το ζωνάρι σου επίσης κάπως σεξιστικά; (Μου ’ρχονται τώρα στο νου οι περιπτώσεις με κάποιες κοπελιές που ενώ σεξίζουν μέχρι εκεί που δεν παίρνει, κυκλοφορώντας με μίνι μέχρι το εσώρουχο και ντεκολτέ μέχρι τον αφαλό, όταν τους πετάξεις κάνα πείραγμα σε χαρακτηρίζουν «σεξιστή»! Κι όταν τους απαντήσεις ότι κι αυτές, στο ντύσιμο, σεξίστριες είναι, σου λένε με κάθε αθωότητα: «φίλε, εγώ απλώς εκφράζω τη θηλυκότητά μου»! ;-) )
Ή μπορεί αυτό ο “κανείς” να διαβάσει το διάλογο μέσα στο μπολσεβίκικο κόμμα και στα ΚΚ ανα τον κόσμο. Αρκετά καλύτερη επένδυση χρόνου απο το να διαβάσει αναρχικούς. Να δει ας πούμε τι ειπώθηκε και απο ποιούς στο 10ο συνέδριο των μπολσεβίκων για το θέμα του εργατικού ελέγχου vs εργατικής διεύθυνσης. Και γιατί ο Λένιν ήταν με το πρώτο και όχι με το δεύτερο. Η παράδοση του μ-λ έχει πολύ πράγμα και για αυτά τα θέματα, το γεγονός οτι κάποιοι δε τα γνωρίζουν και καταφεύγουν μέσα στην αμάθεια τους σε υποχωρήσεις(γιατί ο αναρχισμός υποχώρηση ιδεολογικά είναι) είναι δικό τους πρόβλημα.
Το μπλογκ ανήκει στον Γιάννη Ευσταθίου, μέλους της ΠΕ του ΝΑΡ και δίνει και ομιλίες. Δεν είναι “τρελαμμένος”, μια χαρά σώας τας φρένας έχει. Και δεν είναι προσωπικό του ζήτημα, είναι εκλεγμένο στέλεχος στην ηγεσία. Που σημαίνει οτι υπάρχουν αρκετοί στο ΝΑΡ που συμφωνούν και τους εκφράζει.
Ο “σκληρός πυρήνας του ΝΑΡ” ούτε αναρχίζει, ούτε μεταμοντερνίζει και σίγουρα δεν κομμουνίζει. Το ΝΑΡ είναι ένας χυλός όπου “όλοι οι καλοί χωράνε” με αποτέλεσμα να μην είναι τίποτα. Οππορτουνισμός είναι για αυτό πηγαίνει σαν εκρεμές μια απο δω και μια απο κει.
Δε βλέπω καμμία απολύτως πραγμάτωση αυτής της θέσης. Καμμία όμως. ΑΝτίθετα βλέπω άρθρα στο Πριν να κάνουν χρήση λχ του Καστοριάδη.
Ούτε η Katiousa.gr είναι όργανο του ΚΚΕ, αλλά παρώτι έγραψε σε 10 μέρες 2 κείμενα μη εχθρικά περι αντιεξουσιαστικών θεμάτων(Κροπότκιν, Ζαπατίστας), κανείς δε μπορεί να χρεώσει ούτε σε αυτήν, ούτε στο ΚΚΕ που πρόσκεινται φιλοαναρχισμό. Μπορείς να μαντέψεις γιατί; Λες να έχει να κάνει με το γεγονός οτι κανένα απο τα μέλη της ΚΕ δεν εκδίδει περιοδικό που να μιλάει για το θησαυρό της σκέψης του Καστοριάδη και του Ντελεζ;
Τα υγ, ειδικά το δεύτερο δε τα σχολιάζω καν.
α. Φίλοι της ΛΑΕ και του ΚΚΕ, θα θέλατε πολύ το ΝΑΡ να είναι ένας χυλός! Αμ έλα που δεν είναι! Μια ματιά στις θέσεις του για διάφορα σημαντικά ζητήματα, μια ματιά στις δράσεις του, όπου συμβάλλει ενεργά σε διάφορα κρίσιμα πεδία ταξικής πάλης όπως στο εργατικό κίνημα, στο αντιφασιστικό, στο προσφυγικό/μεταναστευτικό, στις γειτονιές, στους πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας/περιουσίας, στο αντιπολεμικό κίνημα κλπ, φτάνει για να φανεί η απλή αλήθεια: Το ΝΑΡ και η ΝΚΑ με όλες τους τις ανεπάρκειες και τα στραβά, έχουν ουσιαστική συμβολή σε αυτά τα πεδία ταξικής πάλης. Και σε πρακτικό επίπεδο, και σε θεωρητικό επίπεδο, πάντα απο την σκοπιά της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης!
β. Δεν υπάρχει αντιθέτως μάλλον κανένας, που να μπορεί να μας πει, ΠΟΙΑ διάολο είναι η δράση του ΚΚΕ στους πλειστηριασμούς πχ, στο αντιφασιστικό πχ, στο μεταναστευτικό/προσφυγικό πχ, στις γειτονιές πχ! Σε αυτά τα πεδία, πέρα απο ανακοινώσεις και κάποιες ελάχιστες κομματικές μαζώξεις, το ΚΚΕ είναι απλά, ΑΦΑΝΤΟ! Δεν υπάρχει! Ψαχτείτε φίλοι.
γ. Αμ η ΛΑΕ; Που την βρίσκεις που την χάνεις, ένα πανώ/καπέλο σε όσες συλλογικότητες κατά των πλειστηριασμών το ανέχονται αυτό! Συμμετέχει στους πλειστηριασμούς δίνει την μάχη, αλλά, η προσπάθεια για καπέλωμα, πάει συννεφο. Αν φίλε λέφτη, καταπίνεις την κάμηλο για να ασκήσεις κουτσομπολίστικη κριτική σοτυς άλλους, και δεν βλέπεις την καμπούρα σου, μάλλον αν ζούσε ο μαγιακόφκι που τονε ποστάρεις,κατα πάσα πιθανότητα θα σε είχε στην φέρμα. Για δε πεδία πάλης όπως το αντιπολεμικό, το προσφυγικό /μετανΑστευτικό κλπ η ΛΑΕ έιναι και αυτή, απλά ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ!
Νατα μας…. Ηρθανε οι ΝΑΡολόγοι τύπου λέφτη και ΠΑΜΕΛΑς Άντερσον, να μας πουν για το ΝΑΡ! Βρτε σαϊνια, καλό το πιώμα, αλλά σας θολώνει το μυαλό!
Ναι το ΝΑΡ δεν είναι και δεν θέλει να είναι μονολιθική κομμουνιστική οργάνωση. Διότιι αυτή ΔΕΝ υπήρξε ποτέ! Αλλά με τις θέσεις του και την πρακτική δράση του, ε, μάλλον κινείται στον αντίποδα του χυλού.
Δεν κοιτάτε μάγκες μου που το μεν ΚΚΕ είναι ανυπαρκτο σε πολύη σημαντικά πεδία αγώνων και η ΛΑΕ τα υποτάσει όλα στον κυβερνητισμό και απο πολιτικές στρατηγικές θέσεις είναι περίπου ο καλός ΣΥΡΙΖΑ με μπόλικη καπιταλιστική Ελλάδα εκτός ευρώ, το ΝΑΡ σας μάρανε….
Αφήστε τα σάπια φίλοι των ΚΚΕ/ΛΑΕ και πείτε κάποια σοβαρή θέση για το κράτος (μιας και αυτό το θέμα συζητάμε εδώ) υπό το φώς των δραματικών εξελίξεων του 20ου αιώνα, αντίς να κάνετε σαν τους παπάδες που σας αμφισβήτησαν ένα ευαγγέλιο που μάλιστα ποτέ δεν το μάθατε ουσιαστικά…
Πόσο μάλλον, που όλοι οι σύντροφοι του ΝΑΡ, τοποθετούμαστε εδώ μέσα, τόσο διαχωριζόμενοι απο αναρχικές αντιλήψεις, όσο και από χρεοκοπημένες κομμουνιστικές αντιλήψεις για το κράτος. Τι να κάνουμε φίλοι; Το απελευθερωτικό εγχείρημα στον 20ο αιώνα, πήγε άπατο, και σεις απλά, τσιτάρετε φράσεις, κακοποιώντας την ουσία/μεθοδολογία του μαρξισμού. Αλλά, ΔΕΝ θα σας κάνουμε την χάρη να απαγορεύουμε αντιλήψεις και τον διάλογο. Αστυνομίες τύπου Μπρέζνιεφ και Κύρκου, αλλού!
Θέλετε κάτι συγκεκριμένο;πάρτε την επιστολή του Μπακούνιν προς Αλμπέρ Ρισάρ από marxists org/archives.Τι λέει;Φτιάξτε την αόρατη δικτατορία της φράξιάς μας ,βρείτε και άλλους συμμάχους πρόθυμους και αφήστε τη διεθνή και τους συμμάχους της στο Παρίσι.Αυτη η δικτατορία ,η δικτατορία των καπεταναίων όπως την αποκαλούσε,θα δρα αόρατα,καλυμμένα,φραξιονιστικά και θα σχηματιστεί χωρίς συζητήσεις,θεωριτικές αντιπαραθέσεις και μαζικές προπαγανδιστικές συγκεντρώσεις.
Και βέβαια κοπάναγε και το σύνθημα ισότητα των τάξεων.
Εκεί που κατηγορούσε τον Μαρξ για εξουσιομανή ο ίδιος ήθελε να επιβάλει τη δικτατορία της κλίκας,της φράξιας,όπου θα ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας.
ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ
Όπως όλοι όσοι παρακολουθούν τη σχολιογραφία σε αυτό το άρθρο ξέρουν, την Παρασκευή 5 Ιανουαρίου, την ίδια ημέρα τής δημοσίευσης του άρθρου, κατέθεσα με σχόλιό μου (05/01/2018 19:40) τη δομική διαφωνία μου για την ασχολίαστη δημοσίευσή του στην Παντιέρα. Αυτό το έκανα επειδή έχω την πεποίθηση ότι η δημοσίευση ενός αναρχικού μανιφέστου –κριτικού προς την Οκτωβριανή Επανάσταση σε βαθμό εκμηδένισης, αφού την κηρύσσει ουσιαστικά νεκρή από την 26η Οκτωβρίου (8 Νοεμβρίου) 1917–, σε ένα site κομμουνιστικής αναφοράς και μαρξιστικής θεωρητικής βάσης χωρίς την τήρηση έστω και μιας ελάχιστης απόστασης ασφαλείας συνιστά ιδεολογικοπολιτικό λάθος μεγέθους ογκόλιθου. Την κριτική μου αυτή τη σύνδεσα με το ΝΑΡ, επειδή, όπως όλος ο κόσμος ξέρει, έτσι ξέρω κι εγώ ότι η Παντιέρα πρόσκειται κατά κύριο λόγο στο ΝΑΡ, γεγονός απόλυτα αναμενόμενο και φυσιολογικό, μια και το ΝΑΡ τυχαίνει να είναι η πρωτεύουσα δύναμη στο σχήμα τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Με απαντητικά τους σχόλια δύο σχολιαστές («μέλος τού ΝΑΡ» και «Γιώργος» –ο πρώτος πέραν πάσης βεβαιότητας μέλος τού Νέου Αριστερού Ρεύματος για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και ο δεύτερος κατά πάσα πιθανότητα) υπερασπίστηκαν μέχρι κεραίας την ασχολίαστη δημοσίευση του αναρχικού μανιφέστου τού Λένορμαν.
Λέω να μη συνεχίσω τον αντιπαραθετικό διάλογο και να κλείσω το ζήτημα μια και καλή. Και «κλείνω το ζήτημα μια και καλή» σε τέτοιες περιπτώσεις σημαίνει ότι αφαιρώ κάθε δυνατότητα από τους διαφωνούντες να αρθρώσουν έστω και ένα γιώτα αντεπιχειρήματος, ότι τους αποστομώνω –η, εναλλακτικά, σε περίπτωση που παρ’ όλα αυτά θέλουν να επιμείνουν στις απόψεις τους, τους αφήνω να εκτεθούν σε σημείο κλαυσίγελου. Το λοιπόν:
Τους παραπέμπω στη Θέση αρ.38 από τις Θέσεις τής Π.Ε. τού ΝΑΡ όπως αυτές κατατέθηκαν και συζητήθηκαν στο πρόσφατο 4ο συνέδριό τους (οι εμφάσεις τού κειμένου από το πρωτότυπο):
Εγώ, που όπως έχω δηλώσει πρόσκειμαι στη ΛΑΕ, δηλώνω επίσης και με κάθε δεσμευτική επισημότητα ότι, πέρα από κάποιες φραστικές βελτιώσεις γραμματολογικού τύπου που θα πρότεινα, αποδέχομαι πλήρως τη Θέση αρ.38. Ιδίως το σημείο στο οποίο δηλώνεται ότι η όποια κοινή δράση με συλλογικότητες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου θα πρέπει να συνοδεύεται από:
Ας αναρωτηθούν κι εκείνοι αν η ασχολίαστη και χωρίς την ελάχιστη απόσταση ασφαλείας δημοσίευση ενός αναρχικού μανιφέστου, που μηδενίζει την Οκτωβριανή Επανάσταση από την επόμενη κιόλας ημέρα τής επικράτησής της, σε ένα site κομμουνιστικής αναφοράς από μαρξιστικές θέσεις συνιστά «ταυτόχρονη ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση» με την αναρχία-αντιεξουσία.
Θα περιμένω την απάντησή τους υπομονετικά και με απόλυτη κατανόηση.
Α, ναι! Υπομονετικά, με απόλυτη κατανόηση και μ’ ένα μικρό, διακριτικό γελάκι…
Μολονότι ξέρω ότι οι διαδικτυακοί πολιτικοί διάλογοι πάντα εκτρέπονται σε πεδία βολής, όπου η διάθεση (φαντασιακής) συντριβής του αντιπάλου εκτοπίζει κάθε ικανότητα έλλογης αντιπαράθεσης (και γι’ αυτό προσωπικά τους αποφεύγω), θα ήθελα να παρέμβω σε αυτήν τη συζήτηση με τρία σχόλια.
1) Το κείμενο αυτό δεν γράφηκε με σκοπό τη δημοσίευσή του στην Παντιέρα. Έχει ήδη δημοσιευθεί στο indymedia ως προδημοσίευση από το φύλλο 4 της αναρχικής εφημερίδας Βύρωνα, Παγκρατίου, Καισαριανής, “Ελάφαντας” που θα κυκλοφορήσει εντός των ημερών.
2) Δεν γράφηκε με κίνητρο να αποτελέσει κανένα “μανιφέστο”. Η ματιά που υιοθετεί είναι κατά βάση ιστορική: προσπαθεί να εκθέσει τη στάση των Ρώσων αναρχικών απέναντι στην Οκτωβριανή, τη δική τους κριτική απέναντι στους Μπολσεβίκους. Προφανώς, δεν είναι μια απλή ιστορική καταγραφή, αφού αποτυπώνει και την άποψη του ίδιου του γράφοντος, περισσότερο όμως υπό τη μορφή κάποιων ερωτημάτων, και προπάντων του ερωτήματος “γιατί και πώς η αντεπανάσταση εμφανίστηκε εντός της επανάστασης, όχι ως μια εξωτερική δύναμη ανάσχεσης, αλλά ως μια εσωτερική δύναμη απονέκρωσης και καταστολής”.
3) Στόχος του κειμένου δεν ήταν να εκθέσει, έστω και έμμεσα, μια θεωρία περί του κράτους. Ήταν περισσότερο να καταδείξει ότι “Οι ιστορίες των αναρχικών εκείνης της περιόδου είναι ιστορίες ανθρώπων που μολονότι δεν έδωσαν, ή δεν μπορούσαν να δώσουν, πειστικές ή σωστές απαντήσεις, έθεσαν με διαύγεια ορισμένα από τα πιο ζωτικά ερωτήματα σε σχέση με τη δυνατότητα εξόδου της ανθρωπότητας από το μακραίωνο βασίλειο της ανελευθερίας”. Ένα από αυτά τα ζωτικά ερωτήματα όντως αφορά το πώς συλλαμβάνεται και νοηματοδοτείται το κράτος. Και είναι το ερώτημα πώς το κράτος, αντί τελικά να λειτουργήσει ως μια εύχρηστη “μηχανή” της οποίας η λειτουργία θα μεταστρεφόταν από όργανο ταξικής καταπίεσης σε όργανο συντριβής των καταπιεστών, και μετά να πάει για “παλιοσίδερα”, όπως έλεγε το 1920 ο Λένιν (ένας συλλογισμός που βρίσκεται σε κάποια αντίθεση προς όσα είχε γράψει στο “Κράτος και Επανάσταση”), ήδη από την επόμενη ημέρα της Οκτωβριανής, άρχισε να εδραιώνεται ως κέντρο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας, συνθλίβοντας τις μορφές προλεταριακής αυτοοργάνωσης, για να γιγαντωθεί τα επόμενα χρόνια σε τρομακτικό βαθμό και να ξαναγίνει μια μηχανή καταπίεσης της εργατικής τάξης (σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή από τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη, από πολλές απόψεις). Άρα μάλλον το κράτος, ακόμα κι αν δεχτούμε να το δούμε ως “μηχανή”, είναι μια “μηχανή” ικανή να κάνει ορισμένα μόνο πράγματα και όχι άλλα, και άρα η κριτική της Λούξεμπουργκ (ήδη από το 1918) και των τότε Ρώσων αναρχικών δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται, μετά από όσα έγιναν, ως “παπάτζα”. Πολλώ δε μάλλον που η ίδια λογική, αξιοποίησης του κράτους ως λυτρωτικής “μηχανής”, επαναλήφθηκε και πολύ πρόσφατα, από το σύνολο της ευρωπαϊκής αριστεράς (παρεμπιπτόντως, το ΚΚΕ εδώ όντως αποτέλεσε μια εξαίρεση), αυτήν τη φορά όμως με τον στόχο απλά την “παύση της λιτότητας”, και μάλιστα για τους Λευκούς πολιτογραφημένους εργάτες, γιατί για τους μη πολιτογραφημένους η ευρωπαϊκή αριστερά ευχήθηκε απλά να μην γίνονται πόλεμοι και αναγκάζονται να φεύγουν απ’ τις χώρες καταγωγής τους, ή ζήτησε μια πιο “ανθρωπιστική” εκδοχή ελέγχου και καταστολής τους …
Φίλε (αλλά πολιτικέ αντίπαλε ;-) ) Λένορμαν,
Από μένα, όσο κι αν σου φανεί περίεργο (ή και υποκριτικό, δεν ξέρω), καλοδεχούμενο το σχόλιό σου. Γιατί θα μου δώσει την ευκαιρία να ανταλλάξω κάποιες σκέψεις μαζί σου, πράγμα που θα βοηθήσει στην αλληλοκατανόηση μεταξύ μας –κατάσταση προτιμότερη από την ακατανοησία κατά την άποψή μου, ακόμα και αν πρόκειται για πολιτικούς αντιπάλους. Επιπλέον, και ίσως σημαντικότερο, υπολογίζω η κουβέντα μας να βοηθήσει μερικούς κουφιοκεφαλάκηδες δικούς μου, δηλαδή αριστερούς που συχνάζουν εδώ, να κατανοήσουν, επί τέλους, σε τι συνίσταται η σφοδρή ένστασή μου για τη φιλοξενία τού άρθρου σου σε ένα κομμουνιστικό site μαρξιστικής αναφοράς χωρίς καμία τήρηση των διαχωριστικών κόκκινων γραμμών που χωρίζουν την Αριστερά (δηλαδή τους κατά βάση μαρξιστές, αυτό είναι για μένα –όπως, νομίζω, και για το site αυτό– η Αριστερά) από την Αναρχία. Τούτων διευκρινισθέντων, προχωρώ στο παρασύνθημα. Ακολουθώ τη δομή τών δικών σου τριών παρατηρήσεων. Όσα δεν χωρέσουν θα τα βάλω σε έναν επίλογο.
1. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η διευκρίνιση ότι το άρθρο δεν είναι παραγγελιά –so what?. Η μοναδική εξήγηση που μου φαίνεται εύλογη είναι ότι θέλεις να μαλακώσεις την αντίφαση να σου παραχωρεί βήμα ένα site μαρξιστικής αναφοράς, χωρίς κάποιος από αυτό να θεωρήσει πολιτικά επιβεβλημένο να σε προλογίσει, χαράζοντας μια κάποια διαχωριστική γραμμή, έστω και την πιο soft. Λόγου χάρη: «Η αναρχία θέτει κάποια σωστά ερωτήματα στα οποία αδυνατεί να δώσει τις σωστές απαντήσεις.[*] Ας ακούσουμε τα ερωτήματα κι ας προσπαθήσουμε να τις δώσουμε εμείς, οι μαρξιστές.» Λυπάμαι, αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα, ματαιοπονείς. Η παραχώρηση βήματος σε σένα εδώ χωρίς την τήρηση της ελάχιστης απόστασης ασφαλείας είναι τόσο εξόφθαλμο πολιτικό λάθος, αν μιλάμε για μαρξιστές, που ακόμα κι ο Θεός τής Αναρχίας (διάλεξέ τον εσύ) δεν θα μπορούσε να το διασκεδάσει.
2. Χαρακτήρισα το άρθρο σου «μανιφέστο», αλλά, εννοείται –και απορώ που δεν το κατάλαβες– όχι μανιφέστο εφ’ όλης τής αναρχικής ύλης. Μόνο επί της Οκτωβριανής Επανάστασης. Τοποθετημένο σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, δεν του λείπει τίποτε από όσα χαρακτηρίζουν την έννοια «μανιφέστο». Είναι μία ολιστική καταγγελτική διακήρυξη για το βίο και την πολιτεία τών μπολσεβίκων αμέσως μετά την επαναστατική ανάληψη της εξουσίας.
3. Αλήθεια, φίλε Λένορμαν: «Οι ιστορίες των αναρχικών εκείνης της περιόδου είναι ιστορίες ανθρώπων που μολονότι δεν έδωσαν, ή δεν μπορούσαν να δώσουν, πειστικές ή σωστές απαντήσεις, έθεσαν με διαύγεια ορισμένα από τα πιο ζωτικά ερωτήματα σε σχέση με τη δυνατότητα εξόδου της ανθρωπότητας από το μακραίωνο βασίλειο της ανελευθερίας». ΟΚ. Τι διαφορετικό έχετε να προσφέρετε τώρα εσείς οι σύγχρονοι αναρχικοί τού 21ου αιώνα σχετικά με τη διαφορετική μη κρατική πορεία που θα μπορούσε να πάρει η σοβιετική εξουσία χωρίς όμως να καταρρεύσει; Έχετε να προσφέρετε κάτι καλύτερο από τη χιμαιρική ιδέα τής ομοσπονδιακής οργάνωσης στη βάση τών «αυτόνομων κοινοτήτων», ιδέα που υπήρχε τότε και εξακολουθεί να βασιλεύει και τώρα στο χώρο σας, παρά την ολοφάνερη ανεπάρκειά της για την οργάνωση των κοινωνιών στη μεγάλη κλίμακα που αντιπροσωπεύουν οι χώρες, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση του ευρωπαϊκού χώρου, και αργότερα του παγκόσμιου, που εγκαινιάστηκε από τη Συνθήκη τής Βεστφαλίας;
Ναι, είναι αλήθεια ότι η προλεταριακή αυτοοργάνωση συμπιέστηκε από την κρατικοκομματική εξουσία πέρα από το σημείο θραύσης. Και είναι επίσης αλήθεια ότι το κράτος-κόμμα σταδιακά μεταβλήθηκε σε κέντρο κάθε κοινωνικής δραστηριότητας. Έναν αιώνα τώρα, όμως, δεν μπορείτε να συνειδητοποιήσετε ότι και η ριζοσπαστική λύση που οραματίζεται η αναρχία (καμία κεντρική εξουσία! κανένα κέντρο!) ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί στη Ρωσία τότε (και είναι αδύνατον να εφαρμοστεί και σήμερα σε οποιοδήποτε κοινωνικό σχηματισμό κλίμακας κράτους) κι ότι, αν εφαρμοζόταν, αυτό θα σήμαινε την ταχύτατη διάλυση της Ρωσίας εις τα εξ ων είχε συντεθεί και τότε αντίο επανάσταση κι αντίο σοβιέτ; Γιατί, ξέρεις, ορισμένες ριζοσπαστικές λύσεις είναι τόσο ριζοσπαστικές, που τελικά ξεραίνουν το δέντρο πάνω στο οποίο καθόμαστε και οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί και οι πολυάριθμες παραλλαγές τους.
Επίλογος
Ξέρεις κάτι, φίλε Λένορμαν; Αναφορικά με το κράτος, υπάρχουν μερικές πικρές αλήθειες που εσείς και το τμήμα τής Αριστεράς το οποίο γοητεύεται σε τέτοιο βαθμό από το γεγονός ότι βάζετε κάποια θέματα άξια προβληματισμού και συζήτησης ώστε να ξεχνάει ότι ο χώρος σας δεν έχει καμία πραγματοποιήσιμη λύση να προτείνει πλην αυτής τής διάλυσης των μεγάλων κοινωνικών σχηματισμών στις περίφημες αυτόνομες κοινότητές σας, υπάρχουν ορισμένες πικρές αλήθειες, λοιπόν, που αποφεύγετε να τις δείτε είτε επειδή υποπτευόσαστε ότι όντως ισχύουν και τις απωθείτε γιατί σας είναι δυσάρεστες, είτε λόγω επιπόλαιης σκέψης ή άγνοιας ή και διανοητικής τεμπελιάς.
Μία πικρή αλήθεια είναι ότι το κράτος το χρειαζόμαστε. Και δεν το χρειαζόμαστε μόνο μετά την κοινωνική επαναστατική αλλαγή αλλά ακριβώς και για να πραγματοποιήσουμε αυτή την αλλαγή. (Για σκέψου: Ο καπιταλισμός, για να εδραιωθεί, χρειάστηκε να συνενώσει τις μικρές τοπικές επικράτειες και να τις μετατρέψει στο έθνος-κράτος. Ο σοσιαλισμός –ή ο αναρχοκομμουνισμός, αν προτιμάς– πού θα πατήσει για να εδραιωθεί; Στην αναρχική κοινότητα Πετραλώνων και στην αυτόνομη κολεκτίβα Άνω Τούμπας;).
Μια άλλη πικρή αλήθεια είναι ότι το πρώτο κράτος που θα αυτοκαταργηθεί θα είναι και το τελευταίο. Με την έννοια ότι όσο υπάρχει έστω και ένα κράτος (το λέω λίγο τραβηγμένα για έμφαση) η αυτοδιάλυση των άλλων θα σκοντάφτει σε αντικειμενικές δυσκολίες. Πότε θα συμβεί αυτή η γενική αυτοδιάλυση; Εγώ δεν έχω την ικανότητα να βλέπω τόσο μακριά. Αν μπορείς εσύ, πάρε τη σκυτάλη. Στην παραδίδω ευχαρίστως και περιμένω να σε ακούσω.
Μια τρίτη πικρή αλήθεια είναι ότι το σοσιαλιστικό κράτος, ειδικά σε περιπτώσεις που η ριζική κοινωνική αλλαγή επέλθει βίαια και απότομα, αρχικά θα ενισχυθεί θέλουμε δεν θέλουμε σε πολλούς τομείς και μάλιστα θα ενισχυθεί ιδιαίτερα στην κατασταλτική λειτουργία του (η Τσε Κα δεν γεννήθηκε από το κεφάλι τού Λένιν σαν την Αθηνά από το κεφάλι τού Δία· τη γέννησε ο εμφύλιος και οι αντεπαναστατικές δυνάμεις που τον πυροδότησαν, η ‘‘διεθνιστική’’ καπιταλιστική δράση εναντίον του σοβιετικού κράτους, η υπονόμευση εκ των έσω από εχθρούς εντός τών τειχών κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.). Με αυτή την έννοια, το μισο-κράτος τού Λένιν, ακούγεται και λίγο ως σοβιετικό ανέκδοτο. :-) Αλλά, κι εδώ είναι η διαφορά μας, αυτή την κατάσταση τύπου «τα πράγματα θα χειροτερεύσουν πριν αρχίσουν να βελτιώνονται» εγώ τη θεωρώ αντικειμενική αναγκαιότητα επιβεβλημένη από την πραγματικότητα ενώ εσύ απλώς ζήτημα (κακής) βούλησης.
Σταματώ εδώ. Περιμένω νέα σου.
Τα λέμε
[*] Η μεγάααλη πλάκα που φέρνει γέλια μέχρι δακρύων είναι ότι αυτό το μισοδέχεσαι εσύ ο ίδιος! («Οι ιστορίες των αναρχικών εκείνης της περιόδου είναι ιστορίες ανθρώπων που μολονότι δεν έδωσαν, ή δεν μπορούσαν να δώσουν, πειστικές ή σωστές απαντήσεις, […]».) Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά εδώ που είναι στα κουμάντα δεν τόλμησαν ή δεν σκέφτηκαν ούτε καν αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμούλα να τραβήξουν σε ένα μικρό εισαγωγικό σχόλιο με το οποίο θα σε παρουσίαζαν στο αναγνωστικό τους κοινό –ως είθισται εξ άλλου σε τέτοιες περιπτώσεις, στις οποίες ο προσκεκλημένος ομιλητής ανήκει σε άλλο ιδεολογικοπολιτικό χώρο.
Δράττομαι της ευκαιρίας, να συμβάλλω εποικοδομητικά σε έναν γόνιμο διάλογο, μεταξύ αγωνιστών του κινήματος:
1. Νομίζω πως πρέπει πια να συνομολογήσουμε παρότι σχολιαστές, ότι το να δημοσιεύει ένα σοβαρό και αναγνωρίσιμο πόρταλ της αντικαπιταλιστικής/κομμουνιστικής Αριστεράς όπως είναι η ΠΑΝΤΙΕΡΑ μεταξύ των άλλων ΚΑΙ κείμενα αναρχικών συντρόφων/συναγωνιστών, είναι μια γόνιμη και σωστή πολιτική επιλογή. Μακριά απο μας, η αστυνομία σκέψης τύπου Στάλιν, Φαράκου, Κύρκου, Μπρέζνιεφ κλπ κλπ.
2. Το κράτος ως πολιτική έννοια και κοινωνική σχέση, έχει 3πλό χαρακτήρα: α. είναι ένα συνολο μηχανισμών οι οποίοι συμβάλλουν στην παγίωση και διατήρηση της εξουσίας της εκάστοτε και πάντα φυσικά μειοψηφικής, άρχουσας τάξης. β. Παράλληλα, είναι ο βασικός τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών και ρύθμισης των υποθέσεων μεταξύ των ανθρώπων, τον οποίο γνωρίζουν οι άνθρωποι. γ. Αποτελεί επίσης, το ιδανικό θερμοκήπιο γέννησης και ανάδυσης μιας νέας άρχουσας τάξης όταν η παλιά, ανατραπεί και εξαφανιστεί από το ιστορικό προσκήνιο. Το κράτος απο την φύση του (ως ένα σύνολο μηχανισμών που είναι ολιγαρχικοί και δουλειά τους είναι να εποπτεύουν/διοικούν μια κοινωνία), αντίκειται τόσο στην διάχυση των εξουσιών προς την βάση της κοινωνίας, όσο και στον ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της.
Αυτά τα 3 δομικά χαρακτηριστικά του κράτους, είναι, που καθιστούν στο σύνολό της εξαιρετικά δύσκολη την ταξική/κοινωνική χειραφέτηση. Διότι είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο έχουν μάθει οι άνθρωποι (και φυσικά και οι ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι) να λειτουργούν σε κοινωνικό επίπεδο.
Συνεπώς, αν έτσι έχουν τα πράγματα, ΤΙ ΔΕΝ πρέπει καταρχήν να συνεχίσουμε να κάνουμε:
α. Να ΔΙΑΙΩΝΙΣΟΥΜΕ την υποτίμηση ή/και υποταγή στην έννοια κράτος (“χρήσιμο εργαλείο μετάβασης”, “ισχυρό ‘σοσιαλιστικό’ κράτος=εγγύηση προς την αταξική/ακρατική κοινωνία ΚΛΠ) την οποία κατα κόρον υιοθέτησε καιεφάρμοσε ως αντίληψη το κομμουνιστικό κίνημα παγκόσμια. Η αντίληψη αυτή είναι χρεοκοπημένη και εν τέλει, αντικομμουνιστική. Τα αποτελέσματά της, τα είδαμε στον γραφειοκρατικό εκφυλισμό και την καπιταλιστική μετάλλαξη των χωρών του λεγόμενου “υπαρκτού”. Τα βλέπουμε δε σήμερα στην χειρότερη μορφή τους, στην Κίνα, στο Βιετνάμ
β. Να ΔΙΑΙΩΝΙΣΟΥΜΕ την αφελή αντίληψη του αναρχικού/αυτόνομου κινήματος, το οποίο πιστεύει πως στην επαύριο της επανάστασης, μπορούν οι άνθρωποι να οργανωθούν πάνω σε μορφές που θα αντικειται σε μια οποιαδήποτε μορφή “κράτους”. Διότι οι ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι, έχουν μάθει αιώνες πια, να ρυθμίζουν τις υποθέσεις τους και να εξισορροπούν τα επι-μέρους συμφέροντά τους, δια-μέσω του κράτους. Δυστυχώς, αλλά έτσι είναι.
γ. Να διαχωριζόμαστε με ταμπέλες που εν πολλοίς παρήχθησαν κατά τον 19ο και τον 20ο αιώνα που πέρασαν πια! Ο μαρξισμός, ο ιστορικός και διαλεκτικός υλισμός, πρέπει να στρέψουν τη ματιά τους (και μεις αντάμα) πάνω στις αντιθέσεις του σημερινού καπιταλισμού και τις σημερινές χειραφετητικές δυνατότητες! Το να παπαγαλίζουμε τσιτάτα των κλασικών (νομίζοντας αφελώς ότι μας νομιμοποιούν τάχα), το να παπαγαλίζουν οι σύντροφοι αναρχικοί τσιτάτα του Μπακούνιν (με τον ίδιο στόχο), ή το να κονταροχτυπιόμαστε μεταξύ μας με τσιτατοπόλεμο, ΔΕΝ οδηγεί πουθενα πια….
Συνεχίζοντας το σχόλιο:
ΟΛΑ αυτά τα επιχειρήματα που ο λέφτης παραθέτει τον lenorman, αφορούν και σωστά, την μία πλευρά, το ένα δομικό χαρακτηριστικό του κράτους: Το ότι το κράτος είναι ο βασικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και ρύθμισης των μεταξύ τους υποθέσεων, που γνωρίζουν εδώ και αιώνες πια, οι άνθρωποι. Συνεπώς, το να θεωρούμε -όπως θεωρούν οι αναρχικοί/αυτόνομοι σύντροφοι ότι την επαύριο της επανάστασης, αν και όποτε αυτή γίνει, μπορούμε να καταργήσουμε το κράτος, είναι μια αφέλεια που δεν πατά πουθενά. Διότι, όσο οι άνθρωποι ΔΕΝ οσμώνονται έμπρακτα με άλλες α-κρατικές μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, με άλλες α-κρατικές μορφές ρύθμισης των μεταξύ τους υποθέσεων, τόσο το κράτος, ΔΕΝ θα μπορεί να καταργηθεί/ξεπεραστεί!
Επίσης: Οσο υπάρχουν άλλα κράτη -και δυνατά καπιταλιστικά κράτη- που φυσικά θα θέλουν να συντρίψουν τις επαναστατημένες κοινωνίες, πάλι δεν θα μπορεί να ξεπεραστεί ιστορικά το κράτος! Διότι απέναντι στην ισχύ των καπιταλιστικών κρατών, θα πρέπει να μπορούμε να αντιτάξουμε μια επίσης δυνατή ισχύ. Και αυτό δεν βλέπω ΠΩΣ μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ύπαρξη μιας μορφής “κράτους”.
Ομως: Η πλευρά της αναγκαιότητας μιας ορισμένης μορφής κράτους τη νοποία θα χρειαζόμαστε για μιαν απροσδιόριστη χρονική περίοδο, πρέπει να συμβαδίζει απόλυτα, με την επίγνωση του ότι γενικά το “κράτος”, ΔΕΝ είναι ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της περαιτέρω εμβάθυνσης της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης! Το αντίθετο μάλιστα! Οσο αναγκαίο είναι για τους λόγους που έχω πολλάκις αναφέρει και τεκμηριώσει, άλλο τόσο, την ίδια στιγμή είναι και εργαλείο καταστροφής της επανάστασης!
Συνεπώς: Από σήμερα, συν τοις άλλοις, μαθαίνουμε, εκπαιδευόμαστε, συμβάλλουμε στην εκπαίδευση όσων τμημάτων του λαού μπορούμε, στο να υιοθετούμε πρακτικές κα ιμορφές συλλογικοποίησης που ΚΑΙ θα είναι αποτελεσματικές, ΚΑΙ θα εγκαθιδρύουν μορφές δημοκρατίας στην βάση της κοινωνίας! Παραπέρα: Εγχειρήματα τύπου ΒΙΟΜΕ, χωρίς να έχουμε αυταπάτες μέχρι που μπορούν να το πάνε, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να τα ενισχύουμε, ΑΠΟ την σκοπιά αυτή: Της εκπαίδευσης των ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένων, στο να μην έχουν την ανάγκη είτε του κράτους, είτε του κεφαλαίου, προκειμένου να οργανώσουν τις μεταξύ τους υποθέσεις! Αυτό φυσικά και δεν μπορεί να γίνει κυρίαρχο στον καπιταλισμό, αλλά όμως, με επίγνωση των ορίων του, πρέπει να το ενισχύουμε ως κοινωνική τάση! Σε συνδυασμό, με τον αγώνα για εργατική/λαϊκή εξουσία/δημοκρατία.
O Διαλεκτικός/Ιστορικός Υλισμός και οι κλασσικοί ….σε νέες περιπέτειες!
Δεν πα, νάγραφε ο Ενγκελς, δεν πα να σκιζότανε ο Λένιν……
ο Μπακούνιν νάναι καλά!
Στο χω ξαναγράψει “ένας”, αλλά δεν με ακούς: Άλλο οι κλασσικοί και άλλο τα κλασικά εικονογραφημένα, που τόσο σου αρέσουν και σου έχουν καθορίσει την σκέψη!
Ο διαλεκτικός υλισμός για κάποιους πέθανε με τον Μαρξ. Του συνιστώ να διαβάσει τις αναλύσεις του Τρότσκι στο βιβλίο ή προδομένη επανάσταση. Εκεί ο Μαρξ ξαναζεί.
Είναι λοιπόν η σοβιετική εμπειρία με τα θετικά αλλά και τα Αρνητικά τη;ς που απαιτούν την ΕΠΑΝΑΔΙΑΤΎΠΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ του ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ και όχι ο Μπακούνιν.
Αν λοιπόν οι οπαδοι του Κρατικοσοσιαλισμου θέλουν να κατηγορήσουν κάποιον για την ΑΛΛΟΙΩΣΗ του σοσιαλισμου ας τον ψάξουν στην ηγεσία του Υπαρκτού. Και ας αφήσουν ήσυχο το μπακουνιν
Ο Μαρξ διδάσκει: ότι λογιων είναι η άρχουσα τάξη μιας κοινωνίας, τετοια θα είναι και η φύση του κράτους της. Στην φεουδαρχία αντιστοιχεί το κράτος της μοναρχιας. Με τον Ένα ηγέτη. Στον καπιταλισμό αντιστοιχεί σε πρώτη φάση το κράτος της αστικής και μικροαστικής Δημοκρατίας ενώ στην ύστατη φάση του ιμπεριαλισμού αντιστοιχεί το κράτος της ολοκληρωτικής δημοκρατίας . Στον σοσιαλισμό αντιστοιχεί ένα μεταβατικό κράτος.στο οποίο επιβιώνουν αναχρονισμόι από το καπιταλιστικό παρελθόν . Τέτοιοι αναχρονισμόι είναι πχ ο μονοκομματισμος. Η λατρεία του υπέρτατου όντος (εννοώντας τον Στάλιν ). Ο διαχωρισμός ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνομενους.
Στον κομμουνισμό μπορούμε να πούμε ότι αντιστοιχεί η κατάργηση του κράτους ως οργάνου επιβολής της θέλησης της μειοψηφίας στην πλειοψηφία. Αυτό δεν είναι Μπακούνιν αλλά Μαρξ.
ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΝΕΤΑΙ η μετάβαση από το σοσιαλιστικό στο κομμουνιστικό κράτος; Πώς θα εφεύρουμε ένα τέτοιο κράτος το οποίο θα ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΕΚ ΠΡΟΟΙΜΙΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΊΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;
Μήπως γίνεται αυτόματα; Όχι βέβαια! Το σοσιαλιστικό κράτος πρέπει να μετασχηματιστεί σε κομμουνιστικό διαμέσου της εκπαίδευσης .
Αλλά εδώ πλέον φτάνουμε στο κύριο ζήτημα
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΙ τους εκπαιδευτές;
Σε αυτό λύση δεν έχει δοθεί ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ παρά μόνον πρακτικη. Δυστυχώς τα κόμματα γραφειοκρατικό ποιούνται (η και χειρότερα γίνονται Μαφιοζικα) και οι κοινωνίες μαθαίνουν μόνο από τα λάθη τους (και αν ..)
Οπότε θα συνιστούσα στα όμορα κόμματα να φυλαξουν τα Καρυοφυλλιά τους για όταν θα είναι καιρός!
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
O κήπος με τα ευκαιριοσκοπικά ιδεολογικά κρεμμυδάκια του μικροαστικού πασόκικου πολιτικού πολυσυλλεκτισμού!
1. “2. Το κράτος ως ….κοινωνική σχέση(!)”.
Οσοι ξέρατε πως το κράτος είναι εποικοδόμημα της κοινωνικής του βάσης, δηλαδή των υποκειμένων σχέσεων παραγωγής, ……..την πατήσατε(!) γιατί διαβάσατε το διάσημο ΄”κλασσικό εικονογραφημένο” του Λέν…. ε, συγγνώμην, ….Ντίσνευ, αλλά και τα …πιο “κλασσικά” των Μ/Ε….ε, συγγνώμην …..Γκοσινί/Ουντερζό !
Ναι, ρε, το ακούτε; Η …..GΡU(!), η τα …Σοβιέτ(!), η, ξέρω-γω, ο Κόκκινος Στρατός(!) κλπ. ήταν ….μέρος της …..κοινωνικής βάσης της ΕΣΣΔ!
Παληά, οι σοβιετολόγοι στο στρατό, μπερδεύανε τα Σοβιέτ με τα …Κολχόζ! (Σου λεγε, “κουμμουνιστικά είναι όλα αυτά, τι να τα ψειρίζουμε ….ας πάνε στο διάολο, όλα μαζί”!)
2. “2. Το κράτος …..είναι ένα συνολο μηχανισμών ….της …πάντα (μετα)φυσικά(!) μειοψηφικής, άρχουσας τάξης.”
Ελα, όμως, που (παρακάτω) …..”….το κράτος είναι ο βασικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας…” …”τον οποίο γνωρίζουν οι άνθρωποι“!!!
Αρα: Ο βασικός τρόπος όργάνωσης, που γνωρίζουν οι άνθρωποι, είναι ένας μηχανισμός της μειοψηφικής κλπ.”!!!!
Τόμπολα! “Το πεπρωμένο ου φυγείν”, “έτσι μας τάδωσε ο Θεός”, το ….”κισμέτι”(!), κλπ. κλπ.!
Αρα…. δεν μένει παρά μια μεταφυσική …επιφοίτηση …Αγίου Πνεύματος(!), αν υπάρχει ελπίδα ν’ αλλάξει κάτι!
Ο,τι ξέρατε για “ταξικές κοινωνίες”, “πάλη των τάξεων” και άλλα τέτοια, ξεχάστε τα.
Ισως, όμως η ενσάρκωση της επί της γής καθόδου του Αγ. Πνεύματος να είναι η ….αναρχοκομμουνιστική(!) “αριστερά”, οπότε …πληρούνται τα ρηθέντα κατά τας Γραφάς!
Αμήν……
3. “Το κράτος απο την φύση του (ως ένα σύνολο μηχανισμών που είναι ολιγαρχικοί … αντίκειται ….στην διάχυση των εξουσιών …)….”
Δεν τώχουμε αποδείξει, ισχυρισμός μας είναι, αλλά ταυτόχρονα …βασικό εργαλείο “απόδειξης” του ….εαυτού του!
Η πασόκικη λογική δεν παλεύεται με τίποτα!!!!!!
4. Ξανά: “Το κράτος απο την φύση του …..αντίκειται τόσο στην διάχυση των εξουσιών …κλπ. ”
Το “Κράτος“, αυτονομημένο από την ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΑΞΗ και την ΕΞΟΥΣΙΑ της έχει ….δική του βούληση(!!) και αρνείται να κατακερματίσει την εξουσία που το ελέγχει (πούσαι καημένη ..Περιστέρα!), είτε το θέλει είτε όχι αυτή!
Ποιός Διάβολος η Μαμμωνάς δημιούργησε αυτή την ακαταμάχητη διαβολική οντότητα, γαμώτο;
(Κάπου διάβασε, εδώ, ο αστέρας μας, για κάποια “σχετική αυτονομία” του εποικοδομήματος, αλλά το “σχετική” τώκανε ….γαργάρα, για να μην του χαλάει μιαν ωραία εικόνα…).
5. “Ο μαρξισμός, ο ιστορικός και διαλεκτικός υλισμός, πρέπει να ….”
Εδώ ο κήνσορας κουνάει μεγαλόπρεπα το δάχτυλο στον ….”μαρξισμό, ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό“!!!!
Τωρα, είπαμε, να περιμένεις “γνώθι σαυτόν” από …πασόκα, γίνετα;
6. …..παραιτούμαι, δεν έχει τελειωμό και νόημα! Τέτοιο συνοθύλευμα αλληλογρονθοκοπουμένων “συλλογισμών”, νεο- και παρα-λογισμών, μικροαστικών αντιδραστικών κλισέ, φανφαρονισμών, και, εν τέλει, αρλούμπας, χρόνια έχω να βρώ στο δίκτυο.
——————————————————————-
Ναρίτη, από όπου και να σε πιάσει κανείς, όποια κουβέντα σου αποπειραθεί να πάρει στα σοβαρά …ζημιά στην λογική και στα νεύρα του θα κάνει!
Είσαι άπαιχτος! Δεν είναι περίεργο, που ακόμη και ο δηλωμένος ρεφορμιστής Left G700, ειδικά εδώ σε αυτό το νήμα, σου βγήκε από τα αριστερά!
Ξέρεις, η βασική σου δήθεν πολιτική θέση “ούτε ΚΚΕ, ούτε Αναρχία, αλλά με πολλά γλυκά μάτια προς την Αναρχία” θυμίζει πολύ τους παπατζήδες Παπαντρέου, κι αυτή είναι η αιτία,που δεν μπορώ να σε δώ παρά σαν πασόκο., και με το συμπάθειο!
Aυτα που λες για το κράτος μας τα λέγανε οι προπαγανδιστές στο στρατό . Αλλά εμείς δεν μασαγαμε!!!!
Μην μασατε σύντροφοί.
Θα περάσει η λαίλαπα
!!!! Μπαμ μπουμ κρααατς γκλιγκλιγκλι ροααααρρρρ γκρρρ κρρρσσατς καμπουμμμ! Ωχ κρασαρε ο “ένας”. Παιδιά ζωή σε λόγου μας. Να ζήσουμε να θυμόμαστε το άπειρο γέλιο που μας χάριζε…
ΑΥΤΟ το παραλήρημα παθαίνει κανείς (όπως το παθε και ο “ένας”) όταν αντί για ουσιαστική κατανόηση της μεθοδολογίας προσέγγισης της πραγματικότητας που θεμειλίωσαν οι κλασικοί, αυτός ο έρμος την μπέρδεψε με τα κλασικά εικονογραφημένα!
Εμ, φίλε “ένας” αυτή είναι η πραγματικότητα: ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ και ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΗ! Ναι, λοιπόν, το κράτος είναι ο βασικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας και ρύθμισης των μεταξύ τους υποθέσεων και συμφερόντων, που γνωρίζουν οι άνθρωποι (και οι ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι)! Και αυτός ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας είναι παράλληλα και ο μηχανισμός παγίωσης και διαιώνισης της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης, ή/και ένας βασικός όρος, γέννησης μιας νέας!
ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ είναι πολύ δύσκολη η ταξική/κοινωνική χειραφέτηση “ένας”! Αλλά και για αυτούς τους λόγους πρέπει το κομμουνιστικό και το αναρχικό κίνημα να προβληματοποιήσουν την έννοια “κράτος” ξανά, και να υπερβούν τις μονομέρειες και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. ΑΝ γίνει αυτό, η υπόθεση της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης, θα μπει σε πολύ καλύτερη ρότα! Αϊντε μάθε λίγο διαλεκτική και υλισμό γμτ! Η παπαγαλία κάνει πάντα, κακό.
Αμ, το άλλο το ….ανεκδιήγητο που μας ξεφουρνίζει ο “ένας”; Δεν φτάνει που δεν μπορεί ο φουκαράς μας να αντιληφθεί την αντιφατική φύση του κράτους, θεωρεί ο τρισμέγιστος κιόλας, πως φέρνουμε σε αντίθεση την συγκεκριμένη θεώρηση για το κράτος, σε αντίθεση με την….ταξική πάλη! Ωιμε έρμη διαλεκτική…. Ή πως, ξεκόβουμε το κράτος, από τα συμφέροντα της εκάστοτε άρχουσας τάξης! Ντοϊιιινγκ!
Τι κι αν αποδεικνύουμε ότι ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά του κράτους είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων και η παγίωση/διαιώνιση της εξουσίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης; Αυτό για τον φίλο μας “ένας”, είναι αόρατο! Δεν το διάβασε!
Αλλά, σε συμφέρει πονηρούλη “ένας” η απάρνηση εκ μέρους σου (και προφανώς και εκ μέρους του πολιτικοϊδεολογικού ρεύματος που εντάσσεσαι) ενός άλλου δομικού επίσης χαρακτηριστικού του κράτους: Το ότι δλδ αποτελεί “ιδανικό θερμοκήπιο γέννησης και παγίωσης μιας νέας άρχουσας τάξης, όταν η παλιά, ανατραπεί/εκλείψει”! Διότι, ΠΩΣ αλλιώς θα κάνεις αβαβά την γέννηση/ανάδυση στις χώρες του λεγόμενου υπαρκτού, της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας, ως η νέα άρχουσα τάξη αυτών των χωρών!
Κράτος είναι υλικές δυνάμεις στρατός αστυνομία οι οποιες δεν είναι βέβαια ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, ούτε όμως και τα φορτηγά είναι μέσα παραγωγής αλλά τα συνυπολογίζουμε στο συνολικό ΚΕΦΑΛΑΙΟ διότι είναι απαραίτητα για την ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ του κεφαλαίου ΩΣ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΩΣ ΣΧΕΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
Ανήκουν τα φορτηγά στα μέσα παραγωγής ;
ΝΑΙ. Συνεπώς το ίδιο ισχύει και για τον στρατο, άστυνομια.
Το ίδιο συνεπώς ισχύει και για τις άλλες λειτουργίες του κράτους:
Εκπαίδευση, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή των ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ της εργασιας υλικής και πνευματικής.
Εκκλησία για τον ίδιο λόγο, υποβοηθά την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης ως τέτοια,ως δηλαδή υποκείμενο εκμετάλλευσης στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Λεμε συχνά::
Ότανργατική τάξη λαμβάνει την εξουσία κτλ
πρακτικά τις σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι η εργατική τάξη αποκτά την δύναμη να επιβάλλει τις διακηρύξεις προθεσεις της, οι οποίες είναι να πάρει να είναι αντικείμενο ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.
Από τις προθέσεις όμως ως την πραγματική τους υλοποίηση μεσολαβούν κάποια στάδια.
Κατάργηση της τάξης των κεφαλαιοκρατων και κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν σημαίνει απαραίτητα και άμεση κατάργηση της εκμετάλλευσής.
Οι μπολσεβίκοι κρατικοποιωντας τα μέσα παραγωγής πέτυχαν την δημιουργία μιας άλλης τάξης των γραφειοκρατών και των διευθυντών η οποία σε τελική ανάλυση ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΧΩΡΙΣΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Είδε τις πολλές δυνατότητες ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ για τον εαυτό της και όχι για το σύνολο της κοινωνίας. ΠΛΟΥΤΙΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΚΛΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΜΑΥΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.
Επειδή φυσικά η τάξη αυτή μπορούσε μεν να πλουτίσει, αλλά όχι να αυξάνει τον πλούτο της με άλλο τρόπο πέραν της κλοπής ΔΕ, αποφάσισε την κατάλληλη στιγμή να αποτινάξει τον ζυγό του σοσιαλισμού.
Αυτά προς γνώσιν και συμμόρφωση.
(Διαδικτυακέ) συνομιλητή και (αν το θες) φίλε Left G700, όπως έγραψα παραπάνω αποφεύγω γενικά τους διαδικτυακούς διαλόγους. Αλλά επειδή εκτιμώ το γεγονός ότι δαπάνησες χρόνο για να συνομιλήσεις μαζί μου, αντιμετωπίζοντάς τα γραφόμενά μου με την απαραίτητη, και μάλλον σπάνια στο διαδίκτυο, καλοπιστία, συνεχίζω την κουβέντα, για άλλον έναν, ας το πω έτσι, “γύρο”. Δεν θα ήθελα, όμως, να επανέλθω εδώ, αφού η κουβέντα αυτή έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά μεγάλη για να διεξάγεται μέσα από διαδικτυακά σχόλια. Αλλά κι εγώ, όπως υποθέτω και πολλές/οι συντρόφισσες και σύντροφοι αυτήν την περίοδο, έχω περισσότερα κενά και ερωτήματα, παρά ικανοποιητικές απαντήσεις να θέσω υπό συζήτηση.
Κατά τη γνώμη μου, η διαφορά ανάμεσα στο ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα και τον ιστορικό αναρχισμό δεν έγκειται τόσο στην κριτική προς το κράτος. Η άποψη που αποσυνδέει την κριτική προς το κεφάλαιο από την κριτική προς το κράτος, και που δέχεται το κράτος ως αναγκαίο εργαλείο σοσιαλιστικής οικοδόμησης, στην πραγματικότητα είναι λασσαλική, και όχι μαρξιστική, ιστορικά τουλάχιστον. Αυτό νομίζω καταδεικνύεται πολύ καθαρά από την ανάγνωση των γραπτών του Μαρξ και του Ένγκελς που κάνει ο Λένιν στο “Κράτος και επανάσταση”, και μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ακόμα κι αν διαβάσει τα γραπτά του Κάουτσκι (ιδίως αυτά της επαναστατικής του περιόδου). Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους κομμουνιστές και τους αναρχικούς κατά τον 20ο αιώνα (αλλά και κατά την περίοδο της 1ης Διεθνούς) χαράκτηκε, αντίθετα, περισσότερο στη βάση των εξής ζητημάτων: α) ανάγκη ή όχι μιας μεταβατικής δικτατορίας του προλεταριάτου, β) ανάγκη ή όχι συγκρότησης ενός κόμματος, κεντρικής έκφρασης της αγωνιζόμενης προλεταριακής πρωτοπορίας, που συμμετέχει ανά περίπτωση στις εκλογές και παρεμβαίνει στα συνδικάτα γ) ανάγκη ή όχι συστηματικής παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό (όπως βλέπεις, διαλέγω διατυπώσεις που αντιστοιχούν στις καλύτερες, διακηρυκτικά αντιγραφειοκρατικές, εκδοχές του ιστορικού κομμουνισμού).
Σήμερα, ωστόσο, η διαφορά ανάμεσα στον αναρχικό/αυτόνομο χώρο και την αριστερά δεν συμπίπτει ούτε με τη διαφορά ανάμεσα στον ιστορικό κομμουνισμό και τον ιστορικό αναρχισμό, ούτε με τη διαφορά ανάμεσα στον μαρξισμό και τις θεωρητικές προκείμενες του αναρχοσυνδικαλισμού, του αναρχοκομμουνισμού, του εξεγερσιακού αναρχισμού, κ.ο.κ. Η ευρωπαϊκή και βορειοαμερικάνικη αριστερά, στην πράξη, σήμερα οριοθετείται από αυτό που κυρίως κάνει. Και παντού, τις τελευταίες δεκαετίες (όταν συγκροτήθηκε και ως “αριστερά”, εκτοπίζοντας το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα) τείνει να κάνει, σχεδόν αποκλειστικά, το ίδιο πράγμα: διεκδικεί ένα πιο φιλολαϊκό κράτος, ή προσπαθεί (για να γίνω και πάλι όσο μπορώ πιο δίκαιος) να εκφράσει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό τις διεκδικήσεις των (πολιτογραφημένων στα ευρωπαϊκά και κράτη) εργατών/τριών χωρίς ποτέ να θέτει υπό κριτική το κράτος ως θεσμική υλικότητα προορισμένη να εγγυάται την αναπαραγωγή των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Γι’ αυτό και ο τωρινός α/α χώρος, ιδίως στην ελλάδα μετά την εμπειρία του Δεκέμβρη του 08 αλλά και των κατοπινών ταξικών αντιπαραθέσεων, συγκροτείται από μια πλειάδα τάσεων και αντιλήψεων που έχουν ως κοινό τους παρονομαστή το οτι εναντιώνονται ή διαφοροποιούνται από αυτήν την λογική της “αντιστασιακής/φιλολαϊκής κυβέρνησης” (είτε καλύπτεται από ευχές για τον κομμουνισμό του μέλλοντος είτε συνοδεύεται από πιο “ρεαλιστικές”, τάχα, πολιτικές στοχεύσεις). Προσωπικά, αυτός είναι και ο λόγος που παρότι ακόμα αυτοπροσδιορίζομαι ως κάποιου είδους μαρξιστής, τοποθετώ πια τον εαυτό μου εκτός και εναντίον της αριστεράς, στον α/α χώρο.
Σήμερα, όντως, είναι πάρα πολύ δύσκολο να φανταστούμε μια κοινωνία χωρίς κεφάλαιο και κράτος, ή και πώς ακόμα θα μπορούσε να δρομολογηθεί μια διαδικασία κατάργησης του κεφαλαίου και του κράτους. Αλλά αν δεν καταφέρουμε να μιλήσουμε γι’ αυτά δεν έχει νόημα να μιλάμε για κομμουνισμό. Ας δεχτούμε, τότε, ειλικρινά, ότι δεν μπορούμε, στην καλύτερη περίπτωση, να προτάξουμε τίποτα παραπάνω από μια νέα εκδοχή σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής. Για να γίνει, όμως, δυνατό να ξαναμιλήσουμε για τον κομμουνισμό, για τη δυνατότητα κατάργησης του κεφαλαίου και του κράτους, νομίζω ότι χρειάζεται να θέσουμε ξανά, και με όρους που αντιστοιχούν στις δικές μας εμπειρίες αγώνα, κάποια ερωτήματα, που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαν θεωρηθεί ληγμένα, ή είχαν εντελώς θαφτεί κάτω από διάφορες ηρωοποιητικές, και κατά τη γνώμη μου μυθολογικές, αφηγήσεις περί του μπολσεβικισμού και των κοσμοϊστορικών επιτευγμάτων του.
Φίλε (το θέλω) Λένορμαν,
Κατ’ αρχήν, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Και χωρίς καμία (αστική –και όχι μόνο) υποκριτική ευγένεια («έλα τώρα, Λένορμαν, μην υπερβάλεις», ή «φοβάμαι ότι δεν αξίζω τόσο καλά λόγια» κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.) θα σου πω απολύτως ειλικρινά ότι τα καλά σου λόγια τα χρειαζόμουν, αν όχι απεγνωσμένα, οπωσδήποτε επειγόντως. Κι αυτό γιατί είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να επιδείξω στους διάφορους κουφιοκεφαλάκηδες δικούς μου (αριστερούς και όχι αναρχικούς) που μου την έπεσαν στη συζήτηση του άρθρου σου και άλλων κειμένων το προηγούμενο διάστημα. Πράγματι: ποιο άλλο καλύτερο παράσημο υπάρχει για κάποιον από την αναγνώριση της καλοπιστίας του, όταν αυτή έρχεται από έναν ιδεολογικοπολιτικά διαφωνούντα και με αυτή την έννοια πολιτικό αντίπαλο; Τιμή του (μου) και καμάρι του (μου)!
Κατά δεύτερον: με λυπεί πολύ το γεγονός ότι δεν θα συνεχιστεί η κουβέντα μας κι ότι αυτό που γράφω είναι το τελευταίο σχόλιο. Η κουβέντα είναι καλή μαζί σου (όχι επειδή μού έβαλες καλό βαθμό στη διαγωγή) και, επιπλέον, έχει και έναν παιδευτικό χαρακτήρα: να που μπορούν να συζητούν δύο άνθρωποι τις δομικές (πλην όχι εφ’ όλης τής ύλης) διαφωνίες τους χωρίς να ξεπέφτουν σε συμπεριφορές ούγκα μπούγκα. Οπότε, είναι κρίμα που θα τερματιστεί. Παρ’ όλα αυτά, κατανοώ πλήρως και σέβομαι απολύτως την επιθυμία σου να μη συνεχιστεί ο εδώ διάλογός μας.
Αφού ειπώθηκαν αυτά τα αναγκαία προκαταρκτικά, μερικά λόγια επί τής ουσίας.
Με μπερδεύει λίγο η διευκρίνισή σου για τα τρία ζητήματα που χώρισαν τον ιστορικό κομμουνισμό από τον αντίστοιχο αναρχισμό. Γράφεις:
Παρατηρώ ότι εδώ αναμειγνύεις ένα, ας πούμε μετεπαναστατικό, ζήτημα (α. δικτατορία του προλεταριάτου) με δύο προεπαναστατικά (β. και γ.).
Για το πρώτο: Τι είναι η δικτατορία τού προλεταριάτου που εκτείνεται σε ένα μέχρι προ ολίγου αστικό έθνος-κράτος; Δεν είναι το κράτος (μισοκράτος κατά Λένιν, προλεταριακή δημοκρατία κατ’ άλλους κ.λπ.) τής εργατικής τάξης; Αυτό είναι. Άρα τι νόημα έχει η διευκρίνισή σου ότι το σχίσμα μεταξύ ιστορικού κομμουνισμού και ιστορικού αναρχισμού δεν είχε άξονα το ζήτημα του (μετεπαναστατικού) κράτους; Στο κάτω-κάτω, και το δικό σου κριτικό άρθρο για τη μορφή που πήρε μετεπαναστατικά το προλεταριακό κράτος στη σοβιετική Ρωσία, δεν είναι αντικρατική κριτική; Επομένως, για σένα, η διαφορά σου με το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα, όπως αυτή εκφράζεται από αυτό το κείμενό σου τουλάχιστον, είναι σαφώς το κράτος. Δεν είναι τυχαίο, εξ άλλου, ότι η συντριπτική πλειοψηφία τών σχολίων, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου προς εσένα, στο κράτος τής δικτατορίας τού προλεταριάτου, όπως αυτό εμφανίστηκε στην εξέλιξή του στη Ρωσία, εστιάζουν.
Για τα δύο δεύτερα ζητήματα, αυτό της κομματικής οργάνωσης και αυτό τής παρέμβασης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό ως μεθόδους και τρόπους άσκησης της πολιτικής στην πορεία προς τη σοσιαλιστική κοινωνική αλλαγή: Φίλε Λένορμαν, αυτά τα ζητήματα είναι ο σκληρός πυρήνας τής αναρχικής χίμαιρας και αυταπάτης. Όταν ακόμα και η εκδρομή μιας παρέας το Σαββατοκύριακο απαιτεί οργάνωση και προγραμματισμό κι όταν ακόμα και σε ένα ζωοφιλικό σύλλογο είναι αδύνατο να αναδειχθεί νέα διοίκηση αν οι άνθρωποι που επιδιώκουν να τον διοικήσουν με «νέο πνεύμα» δεν έχουν προηγούμενη διαρκή παρέμβαση στα ζητήματα που απασχολούν το σύλλογο, τι να γράψω εγώ και τι να σου πρωτοπώ; Είναι τόσο θεμελιωδώς λάθος μια τέτοια προσέγγιση που πραγματικά δεν έχω λόγια. Περιορίζομαι μόνο να σε παραπέμψω στα λόγια που εσύ πρώτος παρέθεσες, από το άρθρο τής Golos Truda (μας ενδιαφέρει η τονισμένη φράση με bold στοιχεία):
Τι εξάγεται με ασφάλεια από την παραπάνω τονισμένη πρόταση; Εξάγεται ότι οι σύντροφοι τής Golos Truda, αναρχικοί με σφραγίδα, βούλα και πιστοποιητικό αυθεντικότητας, δεχόντουσαν την πολιτική οργάνωση με μορφή κόμματος και την κατάληψη της εξουσίας από αυτό (με, εννοείται, προηγούμενη παρέμβαση στο «κεντρικό πολιτικό σκηνικό») ως κάτι το αναγκαίο στην πορεία προς την επανάσταση. Να ήταν μόνο η συντακτική ομάδα τής Golos Truda που ‘‘μπολσεβικόφερναν’’; Όχι βέβαια. Ποιος το λέει; Εσύ ο ίδιος! Ιδού:
Με αυτούς τους μάρτυρες (Golos Truda και Λόνερμαν) I rest my case ως προς την κομματική οργάνωση και την παρέμβαση στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Μεταφέρομαι αλλού.
Μεταφέρομαι στο ζήτημα του κράτους (μισοκράτους κ.λπ.) τής μετάβασης προς το σοσιαλισμό μετά την κατάληψη της εξουσίας από ένα ή περισσότερα κόμματα σοσιαλιστικού προσανατολισμού όπως το είδαν οι Αλλάχ τού ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος (Μαρξ και Ένγκελς) και ο Προφήτης τους (Λένιν). Νομίζω ότι κι εδώ πρέπει να πούμε κάποιες πικρές αλήθειες. Λίγο πικρές για σένα, αλλά πολύ πικρές για όσους κουφιοκεφαλάκηδες δικούς μου (οποθενδήποτε και αν προέρχονται: ΚΚΕ, ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ και άλλες ήσσονες πολιτικές ομάδες, φυλές κ.λπ.) έχουν στο μυαλό τους τούς παραπάνω κάτι σαν Θεούς αλάνθαστους και παντογνώστες.
Πικρή αλήθεια πρώτη: Πέρα από θεωρητικές γενικότητες, αδρές γραμμές και σχέδια επί χάρτου που δεν στερούνται τυφλών σημείων, απλοϊκοτήτων, αφελειών, αντιφάσεων και όλα τα παρεμφερή, δεν έχουμε να υπολογίζουμε και σε πολύ μεγάλη βοήθεια από τον γέρο Κάρολο και τον κολλητό του στο ζήτημα του μετεπαναστατικού κράτους και γενικότερα της μετεπαναστατικής κατάστασης των πραγμάτων. Ακόμα και η κριτική τής Κομμούνας από τον Μαρξ, που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως θεωρητικολογία, εμπεριέχει κάμποσα προβληματικά στοιχεία, οι τρύπες τών οποίων αποκαλύπτονται θεαματικά αν τα πάρει κανείς από μία πόλη, έστω και μεγαλούπολη, και τα προβάλλει στην κλίμακα της επικράτειας μιας ολόκληρης χώρας.
Πικρή αλήθεια δεύτερη: Το αυτό ισχύει και για τον Λένιν (πριν βρεθεί στην ηλεκτρική καρέκλα τής εξουσίας και δει πόσα απίδια βάζει ο σάκος και πει τον Δεσπότη Παναγιώτη! :-) ). Στο πολυδιαβασμένο και πολυδιαφημισμένο Κράτος και Επανάσταση που μνημονεύεις αναπαράγει κάμποσες από τις ανεπεξέργαστες γενικότητες που όταν επιχειρήσεις να τις εξειδικεύσεις και να τις κάνεις συγκεκριμένες αποδεικνύεται των αδυνάτων αδύνατο να ‘‘κουμπώσουν’’ με την πραγματικότητα χωρίς μετατροπή. (Προσωπικά, διατηρώ ισχυρές αμφιβολίες αν όντως πίστευε όλα όσα υποστήριξε σε αυτή τη μπροσούρα. Νομίζω ότι, μπροστά στο σκοπό να συντρίψει τους Δευτεροδιεθνιστές –μην ξεχνάμε ότι ήταν ο κατ’ εξοχήν άνθρωπος του σκοπού, στον οποίο υπέτασσε σχεδόν τα πάντα–, έκλεισε λίγο τα μάτια του στις αδύναμες πλευρές τών συγκεκριμένων ιδεών τού Μαρξ και του Ένγκελς.)
Πικρή αλήθεια τρίτη (αυτή θα πικράνει εσένα, όχι τους κουφιοκεφαλάκηδες εκ των μαρξιστών-λενινιστών) :-) ): Σε μεγάλο βαθμό (επαναλαμβάνω: σε μεγάλο ή, αν προτιμάς, σε σημαντικό βαθμό, όχι απολύτως), οι ανεπάρκειες των ιδεών των Μαρξ-Ένγκελς και του Λένιν (κατά την έκταση που είχε πάρει τοις μετρητοίς τις ιδέες του δίδυμου) για το μετεπαναστατικό κράτος τής μετάβασης φάνηκαν πολύ σύντομα μετά τη νικηφόρα έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης. Πέρα από αναμφισβήτητα λάθη, υπερβολές ή και ακρότητες που σημειώθηκαν και θα ήμουν ο τελευταίος που θα το αρνιόταν, τα όσα συνέβησαν εκεί και τότε δεν αποδεικνύουν ότι οι μπολσεβίκοι πρόδωσαν ή διέστρεψαν ή γύρισαν το μέσα έξω κ.λπ. τών μαρξικών ιδεών. Πολύ περισσότερο αποδεικνύουν ότι η ίδια η αμείλικτη πραγματικότητα (που δεν κατέχει από «σιδερένιους νόμους», ντετερμινισμούς και βολονταρισμούς μετέωρους μεταξύ ουρανού και γης) πρόδωσε (= φανέρωσε) την τεράστια πολλές φορές απόσταση που χωρίζει ακόμα και τον πιο «επιστημονικό σοσιαλισμό» από την ίδια τη ζωή (τη μεγαλύτερη π@@@@@@ μετά τη μπάλα :-) )…
Να κλείσω με ένα ζήτημα που βάζεις και στο οποίο με βρίσκεις σχεδόν απολύτως σύμφωνο. Εννοώ την έκπτωση της Αριστεράς (πολιτική έννοια που εγώ δεν την ξεχωρίζω από τη μεγάλη δεξαμενή τού κομμουνισμού, από την οποία, κανονικά, θα έπρεπε να αντλεί τη δύναμή της) και τη μετατροπή της από λιοντάρι που κάποτε βρυχιόταν κι έτρεμε η γη σε ένα γέρικο ξεδοντιάρη σκύλο που το μόνο που ξέρει είναι να γλύφει τις πληγές του γαβγίζοντας (με το μυαλό του· στην πραγματικότητα κλαψουρίζει), να τρώει με την ξιπασιά τού ξεπεσμένου τα ξεροκόμματα που του πετάνε και να ευχαριστεί το Θεό που ακόμα αναπνέει. Και θα συμφωνήσω και στο άλλο που λες: το παραπάνω παρακμιακό φαινόμενο έρχεται να ενισχύσει το αναρχικό ρεύμα (νομίζω έχει διατυπώσει την ίδια σκέψη και ο Λένιν). Σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι ο αναρχισμός είναι η κοσμοθεωρία που ταιριάζει περισσότερο στη νεαρή (αλλά ανώριμη) ηλικία τού ανθρώπου, γεγονός που αντικειμενικά σάς ευνοεί, ερχόμαστε κι εμείς να σας τροφοδοτούμε με ‘‘πελάτες’’! :-)
Τα λέμε (κάπου, κάποτε –ποιος ξέρει; :-) )
ΥΓ Θα σε αποχαιρετήσω με ένα μισοπείραγμα (ίσως και για να σε παρασύρω σε ένα ακόμα σχόλιο :-) ):
Σχετικά με τον Λασάλ οι γνώσεις μου είναι αυτό που λένε επιπέδου «γενικών εγκυκλοπαιδικών γνώσεων». Με την επιφύλαξη αυτής τής ανεπάρκειάς μου λοιπόν σκέπτομαι το εξής:
Με την κάποια απόσταση που παίρνεις σ’ αυτό το δεύτερο σχόλιό σου από τις καθαρά διοικητικές πλευρές τού κράτους, τις οποίες φαίνεται να τις μισοδέχεσαι ή, εν πάση περιπτώσει, να «το συζητάς το πράγμα», μήπως κινδυνεύεις να παρουσιάζεσαι εσύ λίγο σαν λασαλικός; ;-) :-)
Μερικές παρατηρήσεις για να κλείσει όντως το θέμα που έβαλε ο λεφτ και που κατά την γνώμη μου, είναι εντελώς τριτεύουσας σημασίας:
α. Η ΠΑΝΤΙΕΡΑ είναι πόρταλ της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. ΔΕΝ είναι πόρταλ του ΝΑΡ μόνο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Στην Παντιέρα δημοσιεύονται κείμενα του ΝΑΡ όπως και του ΕΕΚ της ΟΚΔΕ, του ΚΚΕ μλ κλπ κλπ. Δημοσιεύονται επίσης κείμενα μαρξιστών διανοητών όπως του Δ. Μπελαντή, του Γ. Ρούση, του Αλ. Χρύση κλπ. Δημοσιεύονται επίσης κείμενα αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος, εφημερίδων της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς, κείμενα σωματείων και εργατικών κινήσεων, συλλογικοτήτων γειτονιάς, δημοτικών κινήσεων της κομμουνιστικής Αριστεράς κλπ κλπ.
β. Αυτό το “ασχολίαστο αναρχικό κείμενο” που προβάλλει ως επιχειρημα λ λεφτης, δεν στέκει (ούτε αυτό). Ο σχολιασμός λέφτη, γίνεται ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΑ, και αυτό ισχύει για όλα τα κείμενα. Για αυτό υπάρχουν άλλωστε. Ετσι έχω καανοήσει πως λειτουργεί η Παντιέρα και αν θες την άποψή μου, συμφωνώ! Και στα σχόλια ξεκαθαρίστηκε ό,τι έπρεπε (κατά την γνώμη μου) να ξεκαθαριστεί. Ετσι αντιλαμβάνομαι πως λειτουργεί την Παντιέρα η Σ.Ε. Αν κάνω λάθος διαψεύστε με, και οκ!
γ. Δεν κοιτάς την ουσία, δεν συζητάς για τα θέματα που εγείρει η κριτική στην έννοια “κράτος” και πως την αντιλαμβάνονται κομμουνιστές και αναρχικοί, δεν συζητάς για τις ανεπάρκειες της αντίληψης των κομμουνιστών και των αναρχικών πάνω σε αυτό το θέμα! ΑΥΤΟ που σε ενδιαφέρει και για αυτό πετάς την μπάλα στην εξέδρα, είναι ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ να σταματήσεις την συζήτηση (και την γόνιμη αντιπαράθεση) θέτοντας στο πυρ το εξώτερο αντιλήψεις! Και μάλιστα, χρεώνεις και στην Παντιέρα πράγματα που δεν της αναλογούν.!
δ. Πες την δική σου λοιπόν αντίληψη (και της ΛΑΕ ή συνιστωσών της αν υπάρχει) για το ΠΩΣ χρησιμοποίησαν το κράτος οι κομμουνιστές, ΤΙ αποτελέσματα παρήγαγε αυτή η χρησιμοποίηση, ΤΙ είναι το κράτος, ΠΟΥ έχουν λάθος κομμουνιστές και αναρχικοί, ΠΩΣ πρέπει σήμερα και υπό το φώς των δραματικών εξελίξεων του 20ου αιώνα να δούμε την έννοια “κράτος” και άσε τις περιττές και ανούσιες σκιαμαχίες. Που δεν προσθέτουν τίποτα.
Υπάρχει ένα πρόβλημα στον συγγραφέα ως προς την εξιστόρηση των γεγονότων και τις πηγές του.
Αντιγράφουμε .”..το κίνητρο της ριζικής καταστροφής ήταν η θέληση να μετασχηματιστεί η κοινωνία στη βάση ελευθεριακών κομμουνιστικών αρχών”.
Προφανώς μόνο στα όνειρα σας αφού την πλειοψηφία στα σοβιέτ την είχαν οι μπολσεβίκοι οι οποίοι αμέσως μετά άρχισαν να εφαρμόζουν και το πρόγραμμα τους.
Δεν εξηγεί το τεχνικά όπως έγινε ήταν πραξικόπημα,εγώ ξέρω ότι πραξικόπημα πήγε να κάνει ο Μπακούνιν στη Λυών μετά το γράμμα που έστειλε το 1870 στον Ρισάρ,που ζήταγε κομμούνα και που ελάχιστοι τον ακολούθησαν.
Ο Βολίν δεν μπορεί να είναι αξιόπιστη πηγή αφού ο ίδιος αναφέρει ότι είχε σχέσεις με τον χαφιέ παπα Γκαμπόν ο οποίος και τον …γοήτευε.
Ο Αρσίνοφ είναι ο βιογράφος του Μάχνο που με 30 μαχητές και ένα πολυβόλο τα έβαλε τάχα με ένα καλά εξοπλισμενο στρατό 1000 στρατιωτών…απιστευτο.
8 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΥΡΟ ΟΚΤΩΒΡΗ
1. Ο πιο καλός Ναρίτης είμ’ εγώ! Γιατί ήμουν ο μόνος από όσους μίλησαν (μεταξύ τών οποίων και δύο, τουλάχιστον, Ναρίτες) που άσκησε κριτική στη σύνταξη της Παντιέρας, επειδή η δημοσίευση του άρθρου τού Λένορμαν δεν συνοδεύτηκε από ένα εισαγωγικό σημείωμα, στο οποίο θα χαράζονταν έστω και αδρά οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τής αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής αναρχίας στον κριτικό αναστοχασμό τής Οκτωβριανής Επανάστασης. Μία τέτοια τήρηση της απόστασης ασφαλείας ήταν επιβεβλημένη σύμφωνα με την υπερψηφισμένη Θέση 38 των Θέσεων της Π. Ε. τού ΝΑΡ στην οποία ορίζεται σαφώς ότι κάθε εγγύτητα με τα πολιτικοποιημένα τμήματα της αναρχίας θα πρέπει να συνοδεύεται από «ταυτόχρονη ολοκληρωμένη ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση».
2. Από την προσεκτική ανάγνωση των σχολίων Ναρίτικου προσανατολισμού (κυρίως αυτών τού «μέλους τού ΝΑΡ») προκύπτει σαφώς ότι για ένα απροσδιόριστο ποσοστό τών μελών και οπαδών τού συγκεκριμένου πολιτικού φορέα η κριτική προς τα στραβά τής Οκτωβριανής αρχίζει και τελειώνει στο πολύ γενικό και θεωρητικό (και γι’ αυτό εύκολο) ούτε-ούτε («ούτε κρατισμός ούτε αναρχισμός»). Χάρηκα πολύ, Λέφτης! Η υποψία ότι άμα τούς ζητήσεις να το κάνουν αυτό πιο συγκεκριμένο θα τα βρουν μπαστούνια, θα ξύνουν το κεφάλι τους με το μολύβι και θα κοιτάνε το ταβάνι μπας και υπάρχει κάπου εκεί η λύση δημιουργείται αυτομάτως ακόμα και στο λιγότερο ή και καθόλου καχύποπτο μυαλό.
3. Επίσης από την ίδια ανάγνωση προκύπτει ότι ορισμένοι από εκείνους που κρίνουν αρνητικά πλευρές τής πορείας που πήρε η Οκτωβριανή Επανάσταση μετά την επικράτησή της τρέφουν την πλάνη ότι η απλή επισήμανση των κινδύνων που συνεπάγεται η ως ένα βαθμό αναπόφευκτη γραφειοκρατικοποίηση (παράπλευρη απώλεια ακόμα και της απλής κρατικο-διοικητικής οργάνωσης που προβλέπει, λόγου χάρη, καταγραφή τών γεννήσεων και των θανάτων, ρύθμιση των φαναριών τής τροχαίας και προγραμματισμό τών εφημεριών τών νοσοκομείων) αποτελεί τη λύση τού προβλήματος. Αν αλήθευε αυτό, σημαίνει ότι θα αρκούσε κάποιος που βλέπει έναν λύκο να φωνάξει «προσοχή! λύκος!» για να τον εξοντώσει.
4. Ο κομματισμός, δηλαδή η τυφλή υποστήριξη του πολιτικού φορέα τής προτίμησής μας και η πρόσληψη οποιασδήποτε κριτικής προς αυτόν ως εχθρικής ενέργειας, ζει και βασιλεύει ακόμα και ανάμεσα στους αριστερούς που μιλούν για «κομμουνιστικές επαναθεμελιώσεις» και «κομμουνισμούς τής εποχής μας». Ίδια και σχεδόν απαράλλαχτα (αν εξαιρέσουμε τις λιγότερες κραυγές και πέτρες) με τους οπαδούς τού ΚΚΕ που θεωρούν ότι τα παλιά θεμέλια είναι μια χαρά κι ότι ο κομμουνισμός τής κάθε εποχής θα είναι πάντα ο κομμουνισμός τού Οκτώβρη.
5. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να συζητάει κάποιος καλύτερα και πιο ουσιαστικά με εκείνους με τους οποίους τον χωρίζει μία θάλασσα, παρά με εκείνους από τους οποίους τον χωρίζει μία λίμνη. Αυτό ακριβώς συνέβη σ’ εμένα, όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς, αν συγκρίνει τη συζήτησή μου με τον Λένορμαν με τις συζητήσεις μου με Ναρίτες που συχνάζουν εδώ.
6. Ο ειλικρινής, έντιμος και καλόπιστος αναρχικός δεν διαφέρει από τον ειλικρινή, έντιμο και καλόπιστο μαρξιστή: στο τέλος τής ημέρας θα παραδεχθούν αμφότεροι ότι έχουν περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.
7. Από το παραπάνω προκύπτει ότι μια καλή ιδέα θα ήταν αυτοί οι δύο να συζητήσουν για το καθεστώς μετάβασης στο σοσιαλισμό και κομμουνισμό μετά από την επικράτηση εκείνων που επιδιώκουν μια τέτοια κοινωνία. Αυτό προσκρούει όμως σε δυο δυσκολίες. Η πρώτη (και μικρότερη) είναι να παραδεχθεί ο μαρξιστής ότι έχει ανάγκη κάποιες από τις ιδέες τής αναρχίας. Η δεύτερη (και μεγαλύτερη), να παραδεχθεί ο αναρχικός ότι πρέπει να παραιτηθεί από την κεντρική ιδέα τής αναρχίας για την άμεση κατάργηση οποιασδήποτε μορφής κρατικού συγκεντρωτισμού αμέσως μετά την ανάληψη/κατάληψη της εξουσίας.
8. Για πολλοστή φορά σε συζητήσεις σχετικές με το καθεστώς μετάβασης το ρητορικό ερώτημά μου πώς είναι δυνατόν να μη χρειάζεται ο σοσιαλισμός, που υποτίθεται ότι θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό, αυτό που χρειάστηκε ο δεύτερος για να εδραιωθεί (δηλαδή το λιγότερο ή περισσότερο συγκεντρωτικό έθνος-κράτος στην πολύ γενική του μορφή και υπόσταση) έμεινε αναπάντητο να πλανάται στον αέρα σαν μπαλόνι με ήλιον…
Kαλα τώρα, θα βρούμε και πώ ςθαειναι οι κοινωνίες αυτές, όπου αναρχικοί και μαρξιστή θα συζητούν φιλικά .
( εδώ είναι το site για το ski-fi;
Δενμαςλεςκαλυτερααν το πως λειτουργεί τε χωρις καταστατικό και πρόγραμμα;
Και μετα θέλετε να προβλέψουμε πως θα είναι η αλλη κοινωνια;
Ο πιο καλός νάρκισσος και εγωϊστής είσαι εσύ λεφτ! ΕΣΥ παράγεις και αναπαράγεις τον άσχημο κα ιειρωνικό κλίμα στις συζητήσεις μας εδώ μέσα, και μετά γκρινιάζεις πως “….συζητάς καλύτερα με αυτούς που σε χωρίζει άβυσσος, παρά, με τους πιο κοντινούς σου”!. Μην ειρωνεύεσαι και μην δογματίζεις, για να μην σε ειρωνεύονται!
1. Μπα; Θα τα βρούμε μπαστούνια άμα προχωρήσουμε περαιτέρω στην κριτική του κράτους; Πολύ εύκολα και επιπόλαια συμπεράσματα βγάζεις φίλε! Οποιος διαβάσει τα σχόλια που έγραψα, καταλαβαίνει!
2. Εξακολουθείς το ίδιο μονότονο λογύδριο: “Επρεπε η ΠΑΝΤΙΕΡΑ να βάλει κριτικό εισαγωγικό σημείωμα”. Φίλε μου αδυνατείς να κατανοήσεις πως ο διάλογος γίνεται στα σχόλια. Επίσης αδυνατείς να κατανοήσεις πως οι αναγνώστες της ΠΑΝΤΙΕΡΑΣ δεν είναι γίδια, ούτε πρόβατα όπως αφελώς πιστεύεις!
3. Ακόμα να μας παραθέσεις μια θέση της ΛΑΕ ή του αριστερού ρεύματος για την φύση και τον χαρακτήρα των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού.