ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
Νέα αναβολή πήρε η δίκη των 15 κατηγορουμένων για “ανθρωποκτονία εξ΄ αμελείας” λόγω του θανάτου τριών μηχανικά καθηλωμένων ασθενών στο ΨΝΑ/Δαφνί, που προκλήθηκε από πυρκαγιά πριν πέντε ολόκληρα χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 2015.
Αιτία αυτή τη φορά για την εκ νέου αναβολή που πήρε η δίκη, ήταν η μη παρουσία του συνηγόρου τεσσάρων εκ των κατηγορουμένων. Η νέα ημερομηνία για την διεξαγωγή της καθορίστηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2020.
Στο μεταξύ, στις 30 Νοεμβρίου, γίνεται η δίκη για το δεύτερο σκέλος της ίδιας υπόθεσης, του θανάτου των τριών εσαεί καθηλωμένων ασθενών λόγω της πυρκαγιάς, με κατηγορούμενους οκτώ εργαζόμενους του ΨΝΑ για “παράνομη κατακράτηση” των ασθενών.
Δείτε περισσότερα στην ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας:
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΑΝ ΔΕΜΕΝΟΙ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΤΟ ΨΝΑ ΤΟ 2015 ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΕΣΤΩ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥΣ
Στις 23 Οκτωβρίου εκδικάζεται, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν, η υπόθεση της πυρκαγιάς στο Δαφνί, τον Σεπτέμβριο του 2015, που είχε ως αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο από τις αναθυμιάσεις, λόγω της φωτιάς, τριών μονίμως μηχανικά καθηλωμένων ασθενών.
Μάλιστα, το κατηγορητήριο για την υπόθεση αυτή «έσπασε στα δυο», με το ένα σκέλος να αφορά «ανθρωποκτονία εξ΄ αμελείας», με 15 κατηγορούμενους (από την τότε υποδιοικήτρια – που εκτελούσε χρέη Διοικητή – του ΨΝΑ, Διευθυντές/ντριες υπηρεσιών, υπαλλήλους, ψυχιάτρους, μέχρι και νοσηλεύτριες της βάρδιας) και το δεύτερο (το οποίο εκδικάζεται στις 30 Οκτωβρίου, με 8 κατηγορούμενους) να αφορά την «παράνομη κατακράτηση που διήρκεσε μακρό χρονικό διάστημα», δηλαδή την μηχανική καθήλωση των ασθενών που πέθαναν.
Μπορεί, με τον τρόπο που συνήθως συγκροτείται και λειτουργεί το νομικό/δικαστικό σκεπτικό, να καταλήγει στην εκδίκαση δυο υποθέσεων για ένα συμβάν, αλλά η «υπόθεση» είναι, στην ουσία της, μια: αιτία της «ανθρωποκτονίας από αμέλεια» δεν ήταν μόνο η απουσία μέτρων πυρασφάλειας, αισθητήρων καπνού κλπ, αλλά, πρωτίστως (έως και αποκλειστικά), η «παράνομη κατακράτηση», δηλαδή, η μηχανική καθήλωση με την οποία αυτοί οι ασθενείς, μαζί με όλους σχεδόν τους υπόλοιπους στο τμήμα στο οποίο έγινε το συμβάν, ήταν εσαεί καταδικασμένοι να ζουν.
Και, ως συνήθως σ΄ αυτές τις περιπτώσεις των ατυχημάτων, πάντα βρίσκεται αμέσως ο «ένοχος»: αυτός που ανέκαθεν χρησιμοποιείται και προβάλλεται προκειμένου να απαλλάσσεται το ολοπαγές ίδρυμα από τις συστατικές της ίδιας της ύπαρξής του εγκληματικές ευθύνες και ο οποίος δεν είναι άλλος από τον «ψυχικά ασθενή», που έχει κηρυχθεί ανεύθυνος για τα πάντα εκτός, φυσικά, για το όποιο ατύχημα, το οποίο αποτελεί και τη μόνη ευθύνη που του αναγνωρίζεται και του αποδίδεται από την κυρίαρχη ψυχιατρική. Ο «ένοχος», δηλαδή, όλων αυτών των ατυχημάτων, που συχνά στοιχίζουν ζωές, τα οποία παράγει και προκαλεί με τον τρόπο της λειτουργίας του ο ίδιος ο ιδρυματικός θεσμός.
Στην περίπτωση αυτής της πυρκαγιάς στο Δαφνί έσπευσαν άπαντες να αποδώσουν την ευθύνη στον «επικίνδυνο ψυχασθενή» Χ.Δ, που κρατείται εκεί βάσει του αρ.69 ΠΚ, του οποίου τις πολύπλοκες ανάγκες ολόκληρο το ψυχιατρείο, εδώ και χρόνια, κηρύσσει, με κάθε ευκαιρία, την αδυναμία του (και βασικά την ανικανότητά του) ν΄ αντιμετωπίσει, καθώς και τις όποιες δύσκολα διαχειρίσιμες συμπεριφορές, στη βάση ενός κατάλληλου γι΄ αυτόν, «εξατομικευμένου θεραπευτικού πλάνου».
Φυσικά, ακούστηκαν και εκδοχές για βραχυκύκλωμα ως αιτία της πυρκαγιάς, αλλά μπήκαν σύντομα στην άκρη, μέσα σ΄ ένα τρομολαγνικό κλίμα που καλλιεργήθηκε από την συνήθη συμπαιγνία ψυχιάτρων, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, πολιτικών γύρω από την περιγραφόμενη ως μοναδική στα χρονικά «επικινδυνότητα του ψυχασθενή».
Βέβαια η εκδοχή της αντίδρασης ενός υποκειμένου απέναντι στην χωρίς προηγούμενο ακύρωση, καταστολή και βαρβαρότητα με τη οποία αντιμετωπιζόταν διαχρονικά (και μέχρι τώρα), δεν θα αναγόταν για την κυρίαρχη ψυχιατρική παρά σε ζήτημα «ατομικής ευθύνης».
Να θυμίσουμε ότι ο «επικίνδυνος ασθενής» ήταν έγκλειστος σ’ ένα «δωμάτιο» (κελί) με τρόπο που και η επικοινωνία με τον «ειδικό», που ενίοτε πήγαινε να τον επισκεφθεί, γινόταν μέσα από μια τρύπα στον τοίχο. Και ακόμα ότι, το «δωμάτιο» αυτό ήταν μέρος ενός τμήματος όπου ήταν έγκλειστοι, σε συνθήκες πραγματικής αποθήκης ανθρώπινων ψυχών και σωμάτων, περί τα 20 άτομα με προβλήματα νοητικής αναπηρίας, αυτισμού κλπ, με τα περισσότερα από αυτά σε μηχανική καθήλωση για πολλές ώρες κάθε μέρα, ή και επί 24ώρου βάσεως κάθε μέρα. Χωρίς κανένα θεραπευτικό πλάνο ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, με τους εφημερεύοντες γιατρούς να καλούνται, απλώς, να επικυρώσουν την ήδη γραπτή και διαρκώς ισχύουσα οδηγία (για καθήλωση) του υπεύθυνου διευθυντή ψυχιάτρου – πράγμα που οδήγησε, κάποια στιγμή, σε άρνηση πολλών εκ των ειδικευόμενων γιατρών να υπογράφουν το «εντέλεσθαι» και να συμμετέχουν σ΄ αυτή την εγκληματική φαρσοκωμωδία.
Αν οι ασθενείς που πέθαναν από την πυρκαγιά του Σεπτέμβρη 2015 δεν ήταν δεμένοι, τώρα πιθανόν θα ζούσαν. Θα μπορούσαν, σε τελευταία ανάλυση, και χωρίς την όποια (ούτως ή άλλως, αναγκαία) βοήθεια από το προσωπικό, να διαφύγουν, να απομακρυνθούν κάπως, έστω και ενστικτωδώς, μακριά από τις αναθυμιάσεις.
Τις φωτιές που καταφέρνουν ν΄ ανάψουν μερικοί ασθενείς μέσα στα ψυχιατρεία και στις όποιες ψυχιατρικές κλινικές, τις βάζουν συχνά όταν είναι δεμένοι στο κρεβάτι και προσπαθούν να ελευθερωθούν. Ένα τσιγάρο και ένας αναπτήρας είναι το ελάχιστο και πιο πρόσφορο μέσο απελευθέρωσης από την άκρως απανθρωποποιητική, για την ανθρώπινη ύπαρξη, πρακτική της μηχανικής καθήλωσης, την οποία, η κυρίαρχη ψυχιατρική, θεωρεί ως «ιατρική πράξη», αλλά που, πέραν όλων των άλλων, αποτελεί αιτία για τον θάνατο πολλών. Πολλοί απ΄ αυτούς τους θανάτους δεν πιστοποιούνται ως οφειλόμενοι στην καθήλωση, αλλά παρουσιάζονται ως άλλης αιτίας, πχ, καρδιακής ανακοπής κλπ, όταν όλοι ξέρουμε ότι από τις πιο συχνές παρενέργειες της μηχανικής καθήλωσης είναι η πνευμονική εμβολή και το έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Και το ζήτημα, εν προκειμένω, δεν έχει να κάνει με την τήρηση του όποιου πρωτοκόλλου χρησιμοποιείται, πάντα τελείως προσχηματικά, για να καταλήξει, πάντα, ο έχων την εξουσία ψυχίατρος ότι «δεν γινόταν αλλιώς» και «έπρεπε να δεθεί». Τα πρωτόκολλα αυτά δεν είναι παρά ένα από τα πιο υποκριτικά άλλοθι για την συγκάλυψη του αδιαπραγμάτευτου, για την κυρίαρχη ψυχιατρική, της μηχανικής καθήλωσης, σε ριζική αντιδιαστολή προς την οικοδόμησης μιας διαδικασίας θεραπευτικής σχέσης.
Στην περίπτωση των ασθενών που, δεμένοι, πέθαναν από την πυρκαγιά, αλλά και των άλλων του ίδιου τμήματος που γλύτωσαν, δεν τηρούνταν ποτέ ούτε τα προσχηματικά πρωτόκολλα. Πρακτικές, δηλαδή, που επιβεβαιώνουν στο έπακρο την ανάγκη διεκδίκησης της απαγόρευσης της μηχανικής καθήλωσης, που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ποινικό αδίκημα. Εναλλακτικές στη μηχανική καθήλωση υπάρχουν και βεβαιωμένες στην πράξη παγκοσμίως. Αρκεί «να το θέλουμε». Πρωτίστως αυτό: «να το θέλουμε». Και, φυσικά, στελέχωση των υπηρεσιών με επαρκές και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό. Η βάση, βέβαια, για μια στροφή προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ριζική αμφισβήτηση του ιδρύματος και των πρακτικών που είναι συνυφασμένες με την ίδια ύπαρξή του, προς ένα κοινοτικά βασισμένο σύστημα ψυχικής υγείας.
Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ο συνδυασμός και η αλληλεπίδραση της ανέκαθεν κυρίαρχης ιδρυματικής κατασταλτικής κουλτούρας με την υποστελέχωση και την απεξάρθρωση των υπηρεσιών λόγω της οικονομικής κρίσης (πολύ περισσότερο σήμερα εν μέσω και του κορωνοϊού), έχουν οδηγήσει την επιδιωκόμενη από την κυρίαρχη εξουσία «ιδρυματική επάρκεια του κλειστού ολοπαγούς ιδρύματος» στην κατάρρευση, με επικρεμάμενο, ανά πάσα στιγμή, τον κίνδυνο εκρηκτικών καταστάσεων με τραγικές συνέπειες για τις ζωές των ασθενών – και αυτό αφορά και το ίδιο το προσωπικό (ιδιαίτερα το νοσηλευτικό), που μπορεί ανά πάσα στιγμή να πέσει θύμα της επικινδυνότητας, όχι του όποιου ψυχικά ασθενή, αλλά του ψυχιατρικού συστήματος εντός του οποίου είναι εντεταλμένο να λειτουργεί.
Γι΄ αυτό δεν θεωρούμε ότι η όποια «νοσηλεύτρια της βάρδιας» μπορεί να έχει την όποια ευθύνη για τα όποια τραγικά περιστατικά, όπως αυτό της πυρκαγιάς του 2015. Ευθύνη έχουν αυτοί που διοικούν από το Υπουργείο, ή μέσα στο ίδρυμα, και παίρνουν (ή δεν παίρνουν) τα όποια αναγκαία θεραπευτικά (και όχι κατασταλτικά) μέτρα, αυτοί που συνδιοικούν από διευθυντικές θέσεις μέσα στο ίδρυμα και φυσικά, οι ψυχίατροι που, από θέση εξουσίας, δίνουν εντολή για την μηχανική καθήλωση – και μάλιστα διαρκείας, όπως εν προκειμένω.
Η υπόθεση με την «πυρκαγιά του 2015» δεν θα τελειώσει με τις δίκες που είναι μπροστά μας. Έχει να κάνει με τις «πυρκαγιές διαρκείας», κυριολεκτικές και μεταφορικές, στη βάση των οποίων λειτουργεί το σύστημα ψυχικής υγείας, πράγμα που απαιτεί, όσο ποτέ, την οργάνωση αντιστάσεων διαρκείας σε όλα τα επίπεδα, απέναντι σε ό,τι έχει να κάνει με την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων των ψυχικά πασχόντων, ενάντια στην ιδρυματική βαρβαρότητα.
22/10/2020
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ
Χαίρετε.
Αυτό που θα πρέπει, πρώτα και κύρια, να επισημανθεί είναι ότι η ψυχιατρική συνολικά, κι όχι οι “”ακραίες πλευρές της”” όπως συνήθως λέγεται, αποτελεί το πρόβλημα που χρειάζεται να λυθεί.
Η ψυχιατρική ΕΙΝΑΙ το πρόβλημα!!
Ο θάνατος των τριών συνανθρώπων μας ήταν αποτέλεσμα της πραχτικής του δεσίματος στο κρεβάτι με ιμάντες (καθαρευουσιάνικα, “μηχανική καθήλωση”), όπως ορθότατα υπογραμμίζει το “Πολύμορφο Κίνημα Για Την Ψυχική Υγεία”.
Όμως, το δέσιμο στο κρεβάτι ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της υποστελέχωσης των νοσοκομείων, αλλά του βάρβαρου, απάνθρωπου θεσμού των “ακούσιων εισαγωγών” και των εισαγγελικών εντολών.
Πραχτικά, αυτή τη στιγμή το 60% των νοσηλειών σε ψυχιατρικά άσυλα αποτελούν ακούσιες νοσηλείες- παναπει βίαιους, με το στανιό εγκλεισμούς σε ψυχιατρική φυλακή. Αυτός ειν’ ο λόγος που χιλιάδες “ασθενείς” γίνονται βίαιοι κατά τη διάρκεια της φυλάκισής τους στις ψυχιατρικές φυλακές κι όχι η “έλλειψη προσωπικού”.
Όταν σε κλείνουν με το στανιό σε μια φυλακή επειδή έτσι αποφάσισε ένας ψυχομπάτσος (aka ψυχίατρος), είναι εξαιρετικά πιθανό να προσπαθήσεις να ξανακερδίσεις την ελευθερία σου με κάθε τρόπο.
Πρέπει η Αριστερά να πάρει ξεκάθαρη θέση στο μείζον αυτό ζήτημα καταπάτησης ατομικών δικαιωμάτων που λέγεται “ακούσιος εγκλεισμός σε ψυχιατρείο”.
Αλλά ακόμα περισότερο πρέπει ν’ ανοίξει η συζήτηση για το ρόλο των ψυχομπάτσων σε μια κοινωνία βάρβαρης ανισότητας, πολέμων, ρατσιστικών αποκλεισμών κλπ.
Η ψυχιατρική ΔΕΝ έχει καμία σχέση με την επιστήμη.
Αποτελεί ψευδο-επιστήμη, παραπροιόν του καπιταλιστικού ανορθολογισμού, και λειτουργεί ως εργαλείο κοινωνικού ελέγχου.
Στο στόχαστρο της αριστερής και ριζοσπαστικής κριτικής πρέπει να μπουν, πρώτα και κύρια, οι τσαρλατανικές “διαγνώσεις” των ψυχομπάτσων που ουδεμία σχέση έχουν με ο,τι γνωρίζουμε ως ιατρική διάγνωση.
Οι δήθεν “διαγνώσεις” των κομπογιανιτών της “ψυχιατρικής” είναι κοινωνικά κατσκευασμένες ταμπέλες-ετικέτες με τις οποίες ιατρικοποιούνται σοβαρά κοινωνικά προβλήματα καθώς κι ο ψυχικός πόνος που προκύπτει απ’ τα προβλήματα αυτά.
Σήμερα, το 2020 δεν υφίσταται ΟΥΔΕΜΙΑ ένδειξη -πόσο μάλλον απόδειξη- ότι ο ψυχικός πόνος και η ψυχική δυσφορία έχουν βιολογική αιτιολογία.
Το καλοκαίρι του 2003, εφτά μέλη της MindFreedom International (οργάνωση ψυχικά πασχόντων) είχαν ξεκινήσει απεργία πείνας με αίτημα να τους προσκομιστούν (από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ και την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία) αποδείξεις ότι τα ψυχολογικά προβλήματα έχουν βιολογικές αιτίες. Οι αποδείξεις ΔΕΝ δόθηκαν ΠΟΤΕ διότι απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Όσο το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα θα βυθίζεται στην αποσύνθεση, παρασέρνοντας μαζί του όλη την ανθρωπότητα, η ψυχική δυσφορία, ο ψυχικός πόνος και η φρίκη θα αυξάνονται εκθετικά.
Οι τσαρλατάνοι της ψυχιατρικής θα αποκτούν όλο και πιο κεντρικό ρόλο στην ιατρικοποίηση των σοβαρών προβλημάτων που θα προκύπτουν απ’ το σάπισμα του καπιταλισμού. Χρειάζεται να τους ξεμπροστιάσουμε ως αυτό που είναι: τσιράκια ενός συστήματος σε απόλυτη αποσύνθεση.
Αυτά ίσως είναι σωστά σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αλλά γνωρίζω και άλλες συγκεκριμένες περιπτώσεις, που ο ασθενής π.χ., κουβαλήθηκε στον ψυχίατρο με την βία των συγγενών (εισαγγελική παραγγελία) πήρε θεραπεία με χάπια και …βρήκε κυριολεκτικά την υγειά του. Και ζεί τώρα, παίρνοντας το χαπάκι του, ευτυχισμένος με τους συγγενείς του, που βέβαια είναι ακόμη πιο ευτυχείς. Αυτό φαίνεται να διαψεύδει τον μάλλον βιαστικό αφορισμό “δεν έχουν βιολογικές αιτίες”. Και ξέρω κι άλλες, πιο σκληρές περιπτώσεις, που καταστράφηκε η ζωή οικογενειών, κοινώς “κλείσανε σπίτια”.
Και βέβαια είδαμε μόλις χθες το έγκλημα στην Κρήτη, που δείχνει ότι μερικές φορές δεν μπορείς να ξεφεύγεις από τη δυσάρεστη πραγματικότητα κάνοντας τσίου-τσίου, ελπίζοντας ότι δε θα τύχει σε σένα το κακό.
Κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχουν και βιολογικές αλληλεπιδράσεις. Αλλωστε, δεν είμαι της άποψης ότι το κοινωνικό χωρίζεται με τείχη από το βιολογικό. Αυτό μοιάζει αντιδιαλεκτικό.
Για την Ψυχιατρική γενικά συμφωνώ, όχι σαν αρχή, αλλά για τον τρόπο, και τον δρόμο, που έχει πάρει η αστική Ψυχιατρική. Αλλά μην καταλήγουμε και στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει ψυχική ασθένεια και άρα ανάγκη κάποιας σωστής ψυχιατρικής επιστήμης.
Δεν πρόκανα να μιλήσω για “αλληλεπίδραση του βιολογικού με το κοινωνικό” και αμέσως μετά έπεσα πάνω σε τούτο δω:
https://www.vita.gr/2020/10/28/ygeia/egkefalos-einai-programmatismenos-na-vlepei-lekseis/
Ο εγκέφαλος είναι κατασκευασμένος να βλέπει και λέξεις!
Αλλά οι λέξεις έχουν μια πολύ σύντομη ιστορία μέσα στα τελευταία δύο + εκατομμύρια χρόνια της εξέλιξης του ανθρωπίνου είδους. Αντε να είναι υπόθεση των τελευταίων 5-6 χιλιετηρίδων το πολύ – δεν έχει η γραφή μεγαλύτερη ιστορία. Αρα μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια πρόλαβε να αλλάξει η βιολογία του εγκεφάλου για να προσαρμοστεί στη νέα εξέλιξη. Να πούμε μέσα σε 200-300 γέννες, με την γέννα να αντιστοιχεί σε κατά μέσον όρο 20 χρόνια. Εκπληκτικά γρήγορη αλλαγή-προσαρμογή. No news για την Διαλεκτική.
Αρα;
Κι επειδή αναφέρθηκε κάπου παραπάνω η λέξη “διαλεχτική”, απλά να επισημάνω ότι η διαλεχτική δεν αποτελεί, φυσικά, κάποιο είδος “υπερ-επιστημης” ή, ακόμα χειρότερα, “παν-επιστημης”, αλλά ένα εργαλείο με το οποίο ο μαρξισμος ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ τα επιστημονικά δεδομένα. Ούτε τα προβλέπει, ούτε τα κατασκευάζει.
Υπάρχουν, θα ξαναρωτησω, επιστημονικά δεδομένα που να λένε ότι τα ψυχολογικά προβλήματα συνδέονται αιτιολογικα με κάποια βιολογική αλλοίωση; Όποιος τα’χει ας μας τα προσκομισει.
Μέχρι τότε εγώ ν’ αναφέρω κάποια (υπαρκτα) στοιχεία ακόμα:
το 2013 οι καθηγητές Zipursky, Reilly, Murray (ο τελευταίος είναι πρώην πρόεδρος του Royal College of Psychiatrists της Βρετανιας) δημοσίευσαν στο Schizophrenia Bulletin ένα εξαιρετικό άρθρο που καταριπτει τη γνωστή μπαρουφα για τις ανατομικες αλλοιωσεις στους εγκεφάλους των “ψυχωτικων””.
Δες Zipursky, Reilly, Murray (2013). The Myth of Schizophrenia as a Progressive Brain Disease. Schizophrenia Bulletin.
Επίσης, επειδή αναφέρθηκε και η “”αποτελεσματικοτητα”” των φαρμάκων καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στην πολύ σοβαρή μελέτη του Martin Harrow με τίτλο “Do all schizophrenia patients need antipsychotic treatment continuously throughout their lifetime?A 20-year longitudinal study” (2012).
Η μελέτη του Harrow περιλάμβανε την παρακολούθηση ανθρώπων με διάγνωση “σχιζοφρενια” για 20 ολόκληρα χρόνια. Τα αποτελέσματα που δημοσίευσε το 2012 ήταν ότι “όσοι τα διέκοψαν είχαν καλύτερη έκβαση απ’ όσους τα έπαιρναν αδιακοπα”.
Να αναφερθεί επίσης και η ολλανδική μελέτη των Wunderink, Nieboer, Wiersma, και Sytema με τίτλο “Recovery in Remitted First-Episode Psychosis of 7 Years of Follow-Up of an Early Dose Reduction/Discontinuation or Maintenance Treatment”” στο JAMA Psychiatry. Οι ολλανδοι γιατροί κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα.
Και μιας και τα “”αντι-καταθλιπτικα”” είναι πολύ της μόδας, ας δούμε τι λένε τα hard figures.
Το 2018 δημοσιεύτηκαν τα πρώτα αποτελέσματα της κλινικής μελέτης STAR_D που διεξαχτηκε στις ΗΠΑ για 5 χρόνια (2001-2006). Πρόκειται για μελέτη 4 φάσεων, ξεκίνησε με το φάρμακο σιταλοπραμη (στην Ελλάδα seropram) και συνέχισε με πολλά άλλα “”αντι-καταθλιπτικα”” (μιρταζαπινη, νοτριπτυλινη, λίθιο κλπ). Απ’ τους 3110 συμμετέχοντες, αυτοί που βελτιώθηκαν και παρέμειναν “καλά” σ’ όλη τη διάρκεια της μελέτης ήταν 108 (παναπει 3/100). Όχι και πολύ καλό ποσοστό για ένα “φάρμακο”. Για μια καλή ανασκόπηση των αποτελεσμάτων δες Kirsch, Huedo-Medina, Pigott (2018). Do outcomes of clinical trials resemble those “real world” patients? A reanalysis of the STAR_D antidepressant data set. J Psychology of Consciousness.
Και για όποιον θέλει να προχωρήσει, αξίζει να διαβάσετε το paper των Kirsch, Moore, Scoboria (2002). Emperor’s new drugs: an analysis of antidepressant clinical trials.
Στο άρθρο αυτό ο Kirsch (καθηγητής στο πανεπιστημίου Κονετικατ) εξηγεί ότι τα καλύτερα αποτελέσματα των “αντικαταθλιπτικων” είναι 2 μονάδες στην κλίμακα Χάμιλτον (Hamilton Rating Scale Depression -HRSD), την ευρύτερα χρησιμοποιουμενη κλίμακα για μελέτες φαρμάκων. Η απαιτούμενη βαθμολογία για να νιώσει κάποιος μια ελάχιστη βελτίωση είναι 3 μονάδες (μιλάμε πάντα για διαφορά ενεργού φαρμάκου vs placebo). Για να το πω απλά, τα αντι-καταθλιπτικα πιάνουν μια μείωση του σκορ 7 μονάδων τη στιγμή που το placebo πιάνει 5 μονάδες. Όμως 2 μονάδες παραπάνω είναι δίχως καμία κλινική αξία. Κοινώς υπάρχει στατιστική σημαντικοτητα αλλά ο άνθρωπος δεν νιώθει καμία διαφορά.
Αυτά για αρχή.
Τα ψυχοφαμακα γενικά (είναι γνωστό) αποτελούν ένα προσωρινό και συμπληρωματικό όπλο της επιστήμης. Είναι ανεπαρκή από μόνα τους αν δεν υπάρχει ψυχο κοινωνική στήριξη.
Δεν θεραπεύουν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ανακουφίζουν προσωρινά. Το κύριο χαρακτηριστικό της ψύχωσης είναι ότι ο ασθενής υποφέρει. Μερικές φορές η ανακούφιση έρχεται και μέσα από την χρηση φαρμάκων.
Σκοπός των φαρμάκων πρέπει να είναι η ανακούφιση του πάσχοντα και ΟΧΙ του περιβάλλοντος του.
Οπότε ας επικεντρωθούμε στον ακούσιο εγκλεισμό που είναι το πραγματικό πρόβλημα. Μην κάνουμε το λάθος να ιδεολογικοποιουμε την επιστήμη, αυτό το λάθος έκανε η κλασσική “ψυχιατρική”. Μην το επαναλαμβάνουμε από την ανάποδη.
Οπως κατάλαβες δε θα συμφωνήσω πως η Διαλεκτική “είναι ένα εργαλείο με το οποίο ο μαρξισμος ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ τα επιστημονικά δεδομένα”. Την Διαλεκτική γέννησε πριν από όλα η ανάγκη να αλλάξει αυτός ο κόσμος, όχι απλά να ..ερμηνευτεί! H Διαλεκτική είναι η επιστήμη των επιστημών, που ήρθε να καλύψει την αδυναμία της Τυπικής Λογικής να κατανοήσει τα υλικά φαινόμενα στην κίνησή τους. Πρόκειται για την Λογική της Κίνησης, της Μεταβολής, δηλαδή για την Λογική του πραγματικού κόσμου, όπου “τα πάντα ρει”.
Και όσο για το “δεν είναι άρρωστοι” να πω απλά πως δείχνει σε τι τενάγη τσαλαβουτάει η αστική ψυχιατρική, γιατί όλα αυτά, που κατεβάζεις σε αυτήν ανήκουν. Αν μιλάμε για “ψυχική υγεία” τότε παραδεχόμαστε πως την αντιδιαστέλλουμε με την ψυχική ασθένεια. Αλλιώς, γιατί να μιλάμε για “υγεία”; Θέλεις να το πεις “απόκλιση” η δεν ξέρω γω τι, δεν θα διαφωνήσω στους όρους.
Και σε τελευταία ανάλυση, τα πραγματικά προβλήματα υπάρχουν στη ζωή και πρέπει να αντιμετωπίζονται για να προλαμβάνονται τα χειρότερα. Οτιδήποτε άλλο είναι φυγομαχία. Ο τρόπος, που προσπερνάς, π.χ. την προχθεσινή τραγωδία στην Κρήτη, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στον ακροατή η συνομιλητή σου. Το πιθανότερο είναι πως θα κοιτάξει να φυλαχτεί από σένα και τις ιδέες σου.
Γενικά η Δύση, δηλαδή ο θριαμβεύων Καπιταλισμός, (και) στα ακραία ζητήματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς έχει πάρει δρόμους, που εμφανώς πια οδηγούν σε καταστροφικά αδιέξοδα, όρα και ναρκωτικά. Και τελευταία επεκτείνεται και σε πιο μελετημένα θέματα, όπως π.χ. οι λοιμώξεις, που τραβάει ολοταχώς προς τα πίσω, “ανοσίες αγέλης” κλπ.
Θάλεγα πως πρόκειται για μια γενική γραμμή “δεν τρέχει τίποτε”, που δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκέτη ομολογία χρεοκοπίας.
Διαχειριστή, τούτο, το αποπάνω, σχόλιο περισσεύει.
Χάθηκε (παρέπεσε;) ένα μικρότερο αλλά νομίζω πολύ ενδιαφέρον σχόλιο, που τεκμηριώνει την αλληλεπίδραση κοινωνικού-βιολογικού.
Καλημέρα.
Λυπάμαι, Ανώνυμε, αλλά χρησιμοποιείς παραπλανητικές λέξεις δίχως καμία σχέση με το ζήτημα και κάνεις και παραλληλισμούς τουλάχιστον ρατσιστικούς, όπως η αναφορά σε κάποιο έγκληγμα στην Κρήτη.
Εξηγούμαι:
α) Μιλάς για “ψυχική ασθένεια”, λες κι είναι κάτι γενικά παραδεχτό ή αποδειγμένο από κάποια επιστήμη. Απλά προς ενημέρωσή σου, σου λέω ότι ούτε καν η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (στο εξής ΑΨΕ), στο τσαρλατανικό ευαγγέλιό της το DSM-V, δεν τολμάει να μιλήσει για “ψυχική ασθένεια” (mental illness) αλλά πολύ προσεχτικά αναφέρεται σε ψυχική διαταραχή (mental disorder).
Τυχαίο; Όχι φυσικά! Οι ψυχοτσαρλατάνοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι illness ή disease (νόσος) στην ιατρική ορολογία σημαίνει πολύ συγκεκριμένα πράματα: Μια κατάσταση όπου η επιστήμη έχει εντοπίσει τη βιοχημική ανωμαλία ή την ανατομική αλλοίωση που υπάρχουν από πίσω. Έχουνε εντοπίσει οι ψυχοτσαρλατάνοι κάτι τέτοιο έστω για μία ψυχική διατραχή;
Ούτε καν!
Το 2002, η (προαναφερθείσα) ΑΨΕ παραδέχτηκε ότι μετά από δεκαετίες προσπαθειών και πολλά δις δολάρια “ερευνών” δεν κατάφερε να εντοπίσει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ βιολογικό δείχτη (biomarker) για τις “ψυχικές διαταραχές”.
Προς ενημέρωσή σου: Kupfer, D. J. et al (2002). A research agenda for DSM-V. American Psychiatric Association.Washington DC.
Γι’ αυτό, για αρχή, θα σου πρότεινα να μελετάς καλύτερα πριν τοποθετηθείς για κάτι τόσο σοβαρό για εκατομύρια ανθρώπους.
β) Καλό θα ήτανε γενικά να σέβεσαι την άποψη των άμεσα ενδιαφερόμενων, των χρηστών υπηρεσιών ψυχικής υγείας δηλαδή, οι οποίοι (προς ενημέρωσή σου) απορρίπτουν κάθετα τον τίτλο “ψυχική ασθένεια” ή “ψυχικά ασθενής” και χρησιμοποιούν το psychiatric service user. Μπορείς, αν αμφιβάλεις, να μπεις στο hearingvoices.gr (το ελληνικό σάιτ των Ανθρώπων που Ακούν Φωνές-ΑΑΦ) και να ενημερωθείς.
Αμέτρητες φορές οι οργανώσεις χρηστών ψυχικής υγείας έχουν ζητήσει απ’τους ψυχοτσαρλατάνους κάποια- έστω- ένδειξη επιστημονική ότι ο ψυχικός πόνος ή η ψυχική δυσφορία (κι όχι “ψυχική ασθένεια”, όπως παραπλανητικά λες) έχουν βιολογική αιτιολογία. Μέχρι τώρα δεν την έχουμε πάρει. Θυμίζω την απεργία πείνας των μελών της MindFreedom International το 2003.
Δεκαετίες ερευνών για τα “γονίδια” των “ψυχιατρικών διαταραχών” επίσης έχουν αποτύχει να δώσουν οτιδήποτε. Προς ενημέρωσή σου:
Joseph J. (2013). Five decades of gene finding failures in psychiatry. Mad in America, February 15.
Να θυμίσω ότι τα “διαγνωστικά κριτήρια” για να εντοπίσουν μια “ψυχική διαταραχή”, οι ψυχοτσαρλατάνοι τα ορίζουν μέσω…ψηφοφορίας (!!!). Προς ενημέρωσή σου: Davies J (2017). How voting and consensus created the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-III). Anthropology and Medicine.
Μήπως 50 χρόνια μετά ν’ αναφέρω το περίφημο “πείραμα του Ρόζενχαν” που ξεφτίλισε τους ψυχοτσαρλατάνους; Προς ενημέρωσή σου: Rosenhan D (1973). On Being Sane in Insane Places. Science New Series.
Τέλος, επειδή πολύ ακούγεται η συζήτηση για το στίγμα, τα στοιχεία λένε ότι οι “ψυχιατρικές διαγνώσεις” χειροτερεύουν το στίγμα και σίγουρα δε βοηθούν. Προς ενημέρωσή σου: Stigma and Discrimination Linked to the Biomedical Model of Mental Health. Mad in America (2019).
γ) Οποιαδήποτε αναφορά στην (υποτιθέμενη) σχέση βίαιων εγκλημάτων και ψυχικού πόνου είναι παρμένη κατευθείαν απ’ το οπλοστάσιο του ρατσισμού. Δεν θα πω τίποτε άλλο σ’ αυτό (διότι δεν αξίζει) εχτός απ’ το ότι οι άνθρωποι με ψυχολογικά θέματα έχουν πολλές παραπάνω πιθανότητες να πέσουνε οι ίδιοι θύματα εγκληματικών βίαιων ενεργειών απ’ ότι όλοι οι υπόλοιποι.
Swartz M. (2017). Victimization of persons with severe mental illness: a pressing global health problem. World Psychiatry, 2017 Feb.
δ) Το πιο χυδαίο, παραπλανητικό και συνάμα άκρως αντι-επιστημονικό απ’ αυτά που γράφεις είναι το “Κάποιους τους βάλανε με το ζόρι στο ψυχιατρείο αλλά μετά πήραν τα χαπάκια τους και νιώθουνε καλύτερα”. Προσπερνάω τον κυνισμό της όλης φράσης- προφανώς υπονοείς το γνωστό ρατσιστικό “Όσοι υποφέρουν ψυχικά δεν ξέρουν τι τους γίνεται, οπότε μόλις τους δώσουν τα χαπάκια τους συνέρχονται”.
Διαβαστε για το ζητημα της βιολογικοποιησης της ψυχικης αποκλισης στο πολυ καλο βιβλιο του Μεγαλοοικονομου.
Προς Ανώνυμο (29.10.2020 at 12:31): Ανωνυμε, λυπάμαι, φασκεις κι αντιφασκεις διαρκώς.
Τη μια στιγμή μας μιλάς για “ψυχικες ασθένειες” που είναι (υποτίθεται) “πραγματικές νοσοι”, αλλά απ’ την άλλη λοιδωρεις την “αστική ψυχιατρική” για να τη βγεις κι απ τ’ αριστερά. Μα ποιος εφηυρε την έννοια “”ψυχική ασθένεια””, Ανωνυμε; Ο…μαρξισμος;;
Η αστικη ψυχιατρικη την έβγαλε, απ’ την… κοιλιά της. Τώρα για τις υπόλοιπες (κακοπροαιρετες) ανακρίβειες ότι είπα “Δεν τρέχει τίποτε”, αυτά επιστρεφονται. Παλεύω με τα ψυχολογικά προβλήματα απ’ την εφηβεία μου και σίγουρα δεν έχεις μεγαλύτερη ευαισθησία για το θέμα αυτό από μένα. Καποιος που πετάει ρατσιστικες αηδίες για σχέση των ψυχολογικων ζητηματων με το έγκλημα (παρεμπιπτόντως δε μας είπες γιατί συνδέεις την Κρήτη με τα “ψ” προβλήματα), σίγουρα δε νοιάζεται για όσους παλεύουν με τα “ψ”.
Παρεμπιπτόντως, όσοι παλεύουν με τα “ψ” μιλούν για “ψυχική δυσφορια” και “Ψυχικό πόνο” αλλά απ’ ό,τι φαίνεται λίγο σ’ ενδιαφέρει. Συνεχίζεις να πετάς ρατσιστικες αρλουμπες για “”αποκλίσεις”” και τα τοιαυτα. Ξέρεις, για “αποκλίσεις απ’ τη νορμά”” μιλάει μόνο η αστική ψυχιατρική, την οποία (κατά τ’ αλλά) απορρίπτεις.
Ο ψυχικος πόνος είναι πραγματικοτατος κι όσοι παλεύουν μ’ αυτόν χρειάζονται όλη την κοινωνική στήριξη του κόσμου. Σίγουρα δε χρειάζονται ρατσιστικες ταμπέλες όπως “ψυχικά ασθενής” και ακόμα πιο σίγουρα δε χρειάζονται κάποιους σαν και σένα που, ενώ απορρίπτουν (υποτίθεται) τη βαρβαροτητα της “”αστικής ψυχιατρικής”” αναπαράγουν το ρατσιστικό της δηλητήριο για τους καημένους που αν δεν “πάρουν τα χαπάκια τους” μπορεί και να σκοτώσουν. Ντροπή, Ανωνυμε. Απλά ντροπή. Το παίζεις και μαρξιστης.
Μάθε να συζητάς χωρίς πάθος. Με “ντροπές” και “ρατσισμούς” και τα ρέστα δεν κερδίζεις ούτε τον συνομιλητή σου, ούτε και το ακροατήριο.
Και ο Μαρξισμός δεν έχει καμιά σχέση με τον, σίγουρα πρόσφατης κοπής αλλά πάντα αντιδραστικό, “ελευθεριασμό”, μάλλον σε πόλεμο είναι μαζί του.
“Να μάθουμε να ζούμε με το ένα”, “να μάθουμε να ζούμε με το άλλο”, “δεν υπάρχουν προβλήματα – τα προβλήματα είμαστε εμείς οι ίδιοι” κ.ο.κ.
Εχει πια γίνει βαρετό αυτό το τροπάρι του “εκσυγχρονισμού”, που ξεκίνησε μετά το ’91, όταν ο “υπαρκτός” απήλθε, αφήνοντας τον Καπιταλισμό …μόνο του, με τα προβλήματά του!
Ανώνυμε (29.10.2010 at 15:28), επανέλαβες δυο φορές μια ρατσιστικη χυδαιοτητα ότι δήθεν οι ψυχικά τραυματισμενοι άνθρωποι έχουν κάποια “προνομιακή” σχέση με τα βίαια εγκλήματα. Θα ανακαλεσεις τη χυδαιοτητα ή θα συνεχίσεις τις γενικολογιες για “εκσυγχρονισμους” και λοιπά άσχετα;;