100 χρόνια από την ίδρυση του Κ.Κ.Κίνας
Γράφει η Αντωνία Αθανασοπούλου – Βαφειάδου
Την 1η Ιουλίου 1921 ιδρύεται στην Σαγκάη το KK Κίνας. Στο ιδρυτικό συνέδριο, που έγινε με την συμπαράσταση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και κάτω από την ακτινοβολία της Οκτωβριανής Επανάστασης, συμμετέχουν 12 αντιπρόσωποι. Σε σύντομο χρονικό διάστημα παίζει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και τη νίκη της κινεζικής εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς, στην οργάνωση απεργιών αλλά και στην πάλη κατά των γιαπωνέζων ιμπεριαλιστών και της κινέζικης μεγαλοαστικής τάξης και των φεουδαρχών. Με την Μεγάλη Πορεία, κάτω από την καθοδήγηση του Μάο Τσε Τουνγκ, αντιμετώπισε την σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσαν εναντίον του οι αντιδραστικές δυνάμεις και του – μεταμορφωμένου σε προπύργιο της αντίδρασης από τον Τσαγκ Κάι Τσεκ – Κουομιτάνγκ.
Αντιστάθηκε στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα του Ν. Χρουτσώφ στο ΚΚΣΕ, κράτησε ψηλά τη σημαία της σοσιαλιστικής επανάστασης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης.
Κάτω από την καθοδήγηση του Κ.Κ.Κ με το Μεγάλο Άλμα προς τα μπρος (1958-1962), παρά τα λάθη και τις υπερβολές, επιχειρήθηκε η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και μέσα από την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής οικονομίας, υπερτριπλασιάστηκε ο παραγόμενος πλούτος και το κατά κεφαλή εισόδημα μέσα σε λίγα χρόνια, για το ξεπέρασμα της πείνας και της εξαθλίωσης ενός λαού που αντιστοιχούσε στο 1/4 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Με τη Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση το Κ.Κ.Κ ξεσήκωσε τον ενθουσιασμό και τη μαχητικότητα χιλιάδων νέων για να ανατρέψουν κομματικές πλειοψηφίες που νοσταλγούσαν τον καπιταλιστικό δρόμο. Η Μεγάλη Πολιτιστική Επανάσταση με τη σειρά της, ξαναζωντάνεψε τις επιδιώξεις του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, εσωτερικά και για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, επηρέασε και εμφάνισε μαοϊκά ρεύματα το 1968 παγκοσμίως.
Ενισχύθηκε η λαϊκή τέχνη, η μουσική, το θέατρο, το μπαλέτο, η ζωγραφική, η ποίηση. Εκατομμύρια εφημερίδες τοίχου Ντάτσιμπάο ενίσχυσαν τη δημοκρατία με την εφαρμογή της κριτικής-αυτοκριτικής . Η τεράστια μαζική εκπαίδευση εκατομμυρίων ανθρώπων με παλλαϊκό το δικαίωμα στη μόρφωση μείωσε τον αναλφαβητισμό κατά 90%. Έγινε σύνδεση της χειρωνακτικής εργασίας με τη μόρφωση και τον πολιτισμό για ένα λαό κόκκινο και ειδικό.
Όπως τα πισωγυρίσματα στην Ε.Σ.Σ.Δ οδήγησαν στη ρήξη, έτσι αντίστοιχα ρεύματα στο εσωτερικό του Κ.Κ.Κ οδήγησαν στον εκφυλισμό, την υπονόμευση, την ανατροπή των σοσιαλιστικών κατακτήσεων και την παλινόρθωση του πιο άγριου καπιταλισμού στις μέρες μας.
Η ενεργή συμμετοχή εκατομμυρίων νέων και στελεχών που εμπνεύστηκαν από το Κ.Κ.Κ, άφησαν ένα βαθύ ίχνος στην κινέζικη κοινωνία, παρακαταθήκη για τους αγώνες του μέλλοντος. Παρά τις ήττες και τα πισωγυρίσματα, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν οι τεράστιες κοσμοϊστορικές κατακτήσεις ως το 1976. Με τα τεράστια άλματα πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης, ανάγκασαν το τρομοκρατημένο, σάπιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα να προχωρά σε παραχωρήσεις και δικαιώματα για την εργατική τάξη και τους λαούς σε όλη τη γη. Δικαιώματα, που σήμερα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής, οικολογικής και υγειονομικής κρίσης, μετά τις καταρρεύσεις, παίρνονται πίσω με πρωτοφανή βαρβαρότητα οδηγώντας σε ένα νέο κοινωνικό Μεσαίωνα.
Η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει την αναγκαιότητα και τις ιστορικές κατακτήσεις των μεγάλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με έμπνευσή από τις μεγάλες προσπάθειες ανύψωσης του παγκόσμιου προλεταριάτου, της Κομμούνας, του Οκτώβρη και της Κίνας, ξεπερνώντας τις ανεπάρκειες τους, αναζητώντας τους νέους δικούς μας δρόμους.
Αντωνία Αθανασοπούλου – Βαφειάδου
μέλος του Ε.Κ.Κ.Ε.
Η τραγική αλλά αληθινή διαπίστωση από τον 20ο αιώνα: ΝΑΙ μπορούν και τα ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ να οικοδομούν καπιταλισμό.
Άρα, η μεθοδολογία κ η εξίσωση: σοσιαλιστική επανάσταση + κομμουνιστικό κόμμα στην εξουσία + μονοκομματισμος/αστυνομική επαγρύπνηση = σοσιαλισμός, δεν ισχύει. Διότι μπορεί κάλλιστα να σε οδηγήσει στον καπιταλισμό, όπως κ έγινε.
Απαιτείται στην παραπάνω εξίσωση η προσθήκη εργατικής δημοκρατίας δλδ ανεξαρτησία των εργατολαικων θεσμών από κόμμα κ κράτος+ελευθερία λόγου κ έκφρασης για να κρατείται ανοιχτή η κατεύθυνση προς τον κομμουνισμό. Και οποσδηποτε η προσπάθεια διαρκούς διαπαιδαγώγησης του κόσμου στο να αναλαμβάνει ευθύνες .
Ανοικτή κατεύθυνση προς το σοσιαλισμό δεν σημαίνει τίποτα όταν οι μάζες δεν συμμετέχουν. Όταν οι μάζες τυφλά υπακούουν στη γενική γραμμή του γ.γ και του π.γ., δεν υπάρχει δυνατότητα αντίστασης στην καπιταλιστική αντεπανάσταση. Απλό είναι. Η εργατική εξουσία χρειάζεται απαραίτητα την άμεση συμμετοχή του λαού στην οικοδόμηση. Η λαϊκή ρωσική μάζα δεν πίστευε στο σοσιαλισμό, πίστευε στο Στάλιν που ήταν ένας νέος τσάρος, που αγαπούσε το λαό κτλ κτλ…όταν εξοντώσεις το κόμμα από την υγιή αντιπολίτευση, καταστρέφεις το σοσιαλισμό, αφοπλίζεις τη πρωτοπορία, της στερεις από τα καλύτερα κομμάτια της.
Όταν απαγορεύεις σε μια μεγάλη κομματική οργάνωση του κόμματος (πχ Μόσχας) να προπαγανδίζει ανοικτά την διαφονια του μετον γ.γ. και το π.γ., οταν οποίος διαφωνεί με τον μεγάλο ηγέτη, εξορίζεται στην Σιβηρία κτλ κτλ δεν προστατεύεις το κόμμα από την αντεπανάσταση….απλά το απονεκρωνεις από τις υγιείς δυνάμεις. Γιατί πρέπει να το πούμε επιτέλους. Οι λενινιστες πήγαν με την αντιπολίτευση, ανιδιοτελής και με αυτοθυσία, υπερασπίστηκαν την κληρονομιά της μεγάλης οκτωβριανής μόνο αυτοί φύλαξαν το σπόρο της ενώ οι καιροσκόποι πήγαν όλοι με την σταλινική εξουσία. Η πρωτοπορία δεν εξαφανίστηκε μαγικά. Εκκαθαριστηκε. Η Αντεπανάσταση δεν επικράτησε μαγικα. προετοιμάστηκε από τους σταλινικούς με υπομονή..
Διαβάστε την άποψη ενός σταλινικού (ανοικτή επιστολή στο Στάλιν Fyodor Ilyin-Raskolnikov ) υπάρχει στο mia και αποτελεί ιδανικο καλοκαιρινό ανάγνωσμα.
Σίγουρα η νίκη της κινεζικής επανάστασης το 1949 ήταν ένα χοντρό χαστούκι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που είχε “παίξει όλα του τα χαρτιά” για να εξασφαλίσει τη νίκη του εθνικιστικού ΚουοΜινΤανγκ.
Ήταν ένα χτύπημα στην τεράστια εξουσία των μεγάλων γαιοχτημόνων που λυμαίνονταν τα χωριά και τους αγρότες καθώς και μια ανακούφιση για τις γυναίκες που έπαψαν να είναι ιδιοχτησία των αντρών.
ΟΜΩΣ…
Το καθεστώς που εγκαθίδρυσε ο Μάο ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν είχε με το σοσιαλισμό.
Α) Οι εργάτες ήταν απλοί θεατές της επανάστασης και κανένα ρόλο δεν έπαιξαν σ’ αυτή. ΔΕΝ υπήρχαν εργατικά συμβούλια που να ελέγχουν τους χώρους δουλειάς, ούτε έγιναν ποτέ πραγματικές εκλογές.
Β) Οι αγρότες δεν έλεγχαν τη γη τους ενώ το 1958 με τη βία οδηγήθηκαν στις “Λαικές Κομμούνες”, περίπου 30 χιλιάδες αγρότες στην καθεμιά, όπου άρχισαν να δουλεύουν “από ήλιο σε ήλιο” για να “πιάσουν” τα πλάνα παραγωγής του Μάο, που σκοπό είχε να κάνει την Κίνα μεγάλη δύναμη.
Αποτέλεσμα των απάνθρωπων ρυθμών εργασίας ήταν το 1961 να υπάρξει ο μεγαλύτερος λιμός στην σύγχρονη ιστορία της Κίνας με 30 εκατομμύρια νεκρούς. Άνθρωποι έξυναν τους κορμούς των δέντρων για νάχουν κάτι να βάλουν στο στόμα τους.
Αυτό ήταν το κόστος του “Μεγάλου Άλματος προς τα Εμπρός” του Μάο.
Φαίνεται και από εδώ από τα σχόλιά σας ότι ξεκάθαρα ιεραρχείτε το νομικοπολιτικό εποικοδόμημα έναντι της οικονομικής βάσης. Αυτό βεβαίως το κάνετε ενάντια στην μαρξιστική πολιτική οικονομία και στο βασικό πόρισμά της ότι η οικονομία προηγείται της πολιτικής. Η θεώρησή σας αυτή πηγάζει θεωρώ πρωτίστως από την μικροαστική κοινωνική βάση των οργανώσεών σας.
Βεβαίως οικονομία και πολιτική βρίσκονται σε μια διαλεκτική σχέση, ωστόσο η οικονομία είναι η βάση. Άρα όταν το πρώτο πράγμα που κοιτάζεις είναι ποια συμπεριφορά υπήρχε έναντι της αντιπολίτευσης, χωρίς να μπαίνεις στον κόπο να δεις την οικονομική βάση κάθε φράξιας μέσα στο κκσε, δεν κρίνεις ως μαρξιστής αλλά ως αστός δημοκράτης.
Θα μου πείτε εδώ καλά ρε φίλε, γίνεται να υπάρχει οικοδόμηση του σοσιαλισμού χωρίς δημοκρατία και ελευθερία; Η δημοκρατία και η ελευθερία σταματάει εκεί που αρχίζει η νομοτελειακή ταξική πάλη, η οποία οξύνεται στον σοσιαλισμό όπως ξέρουμε, θα απαντούσα εγώ. Εξέφραζαν ή δεν εξέφραζαν οι διαφορετικές φράξιες στο κκσε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα; Δεν ήταν απλά μια άποψη, ο Μπουχάριν και ο Ζηνόβιεβ εξέφραζαν τα συμφέροντα των αγροτών ιδιοκτητών και ήταν κατά της κολεκτιβοποίησης πχ. Μέσα στο κκσε δρούσαν 3 ή 4 κόμματα ανάλογα την περίοδο με πλήρη δομή. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να επιλυθούν αυτές οι διαφορές παρά με βία, και πραγματικά πιστεύω ότι με βία θα λύνονταν και κατά της σταλινικής ομάδας εάν επικρατούσε άλλη ομάδα. Το είδαμε άλλωστε αυτό μετά το 56.
Η πραγματικότητα ξεπερνάει τα θέλω μας, άλλωστε αυτή είναι η φιλοσοφική βάση του υλισμού. Εσείς που λέτε για δημοκρατία και ελευθερία για πείτε πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό κράτος τη δεξιά και ακροδεξιά που σίγουρα θα θεριεύσει σε περίπτωση οικοδόμησης; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τα μικροαστικά στρώματα που θα αντιδράσουν στην κοινωνικοποίηση στον έναν ή στον άλλον κλάδο; Το ξέρω δεν είναι ευχάριστο αλλά για πείτε, θα τους πείσουμε απλά με επιχειρήματα;
Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν την αδήριτη ανάγκη να υπάρχει εργατικός-λαϊκός έλεγχος στην εξουσία και έλεγχος της βάσης του κόμματος στην ηγεσία του. Μάλιστα θα έλεγα ότι όταν αυτά αδυνατίζουν ο κίνδυνος πισωγυρίσματος είναι μεγαλύτερος. Αλλά τα κοιτάζω ως εποικοδόμημα και όχι ως βάση.
Ουάου Φάνη, ωραίο κομμουνισμό θέλεις: “…Η δημοκρατία και η ελευθερία σταματάει εκεί που αρχίζει η νομοτελειακή ταξική πάλη, η οποία οξύνεται στον σοσιαλισμό όπως ξέρουμε, θα απαντούσα εγώ….”. ΑΥΤΑ σας λένε στο κόμμα που υποστηρίζεις ή που είσαι οργανωμένος; Οτι κομμουνισμός vs ελευθερία και δημοκρατία; Ρε μπας και μπέρδεψες τον κομμουνισμό με την Θάτσερ ή τον Πιν οσέτ, ή τον Μεταξά;
2. Γράφεις: “…Εσείς που λέτε για δημοκρατία και ελευθερία για πείτε πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το σοσιαλιστικό κράτος τη δεξιά και ακροδεξιά που σίγουρα θα θεριεύσει σε περίπτωση οικοδόμησης; …”. Ωπα! Αυτό το θα θεριέψει που το βρήκες; Πάντως όχι από την ιστορία των επαναστάσεων: Ο εμφύλιος στην Ρωσία το ’18 δεν έγινε κυρίως “επειδή θέριεψαν η δεξιά και η ακροδεξιά” αλλά επειδή αυτή η δεξιά/ακροδεξιά που υπήρχε ΗΔΗ, πολέμησε λυσσασμένα ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΤΡΑΤΟ ΑΠΟ 19 άλλες χώρες έτσι; (άρα όχι και πολύ εμφύλιος, αλλά πιο πολύ ξένη επέμβαση) εναντίον του λαού.
3. Εποικοδόμημα/βάση: Αυτά τα δύο μπλέκονται αξεδιάλυτα και το ένα επηρεάζει το άλλο, έχοντας όμως και μια σχετική αυτοτέλεια: Εσύ τα παρουσιάζεις σαν δύο ψιλοανεξάρτητα μεταξύ τους πράγματα, και μάλιστα υποτιμάς και το….εποικοδόμημα….
Βάση δλδ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ η οποία πάντα έχει συγκεκριμένα ταξικά, πολιτικά, πολιτισμικά χαρακτηριστικά (τρόπος ανταλαγής, ανταγωνιστική ή συναγωνιστική νοοτροπία κλπ) χωρίς ένα σύνολο ιδεων/πρακτικών/νοοτροπιών/συμπεριφορών να τη νοηματοδοτούν και να τη νομιμοποιούν/στηρίζουν εντός κοινωνίας μπορεί να υπάρξει; ΟΧΙ είναι η απάντηση.
Από την άλλη ιδέες, πρακτικές, νοοτροπίες που νοηματοδοτο0ύν τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπφων εάν δεν αποκτήσουν και την δική τους οικονομική βάση μπορούν να ηγεμονευσουν; Πάλι ΟΧΙ είναι η απάντηση!
Βάση και εποικοδόμημα, οικονομία και σύνολο πολιτικών/πολιτισμικών ιδεών/πρακτικών/νοοτροπιών έσονται εις σάρκαν μιαν! Οταν οι ιδέες μέσα στην κοινωνία ΑΛΛΑΖΟΥΝ έρχονται πΝΜΑΤΑ αλλαγές και στην οικονομική βάση της κοινωνίας! Ο κομμουνισμός, ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ οι ιδέες και οι αντιλήψεις για το ΠΩΣ βλέπουν οι άνθρωποι τις διάφορες σχέσεις μεταξύη τους, δεν προκειται να έρθει. Για αυτό και έχουν βαλθεί οι καπιταλιστικές εθνικές και υπερεθνικές άρχουσες τάξεις να μας γυρίσουν πολιτισμικά/νομικά/πολιτικά σε επίπεδο δικαιωμάτων και ελευθεριών (εσχάτως με την κατσαπλιάδικη τρομουστερία του κορονοιού και ό,τι αυτή συνεπάγεται) στον άθλιο, βάρβαρο μεσαίωνα.
Αποθέωση της στατικής ερμηνεία των πραγμάτων. Η επανάσταση είναι η κυριαρχία του πολιτικού στο οικονομικό, με άλλα λόγια η παραγωγική βάση ανατρέπεται από την πολιτική κοινωνία…ακατανόητο για όσους βλέπουν τα φαινόμενα με τρόπο στατικό η απλά από άγνοια.
Διαλεκτικό δίπολο ονομάζεται η σχέση πολιτικης-οικονομιας και πολιτική οικονομία η μαρξιστική πλευρά της μελέτης αυτής της ΑΛΛΗΛΕΠΊΔΡΑΣΗΣ.
μα εννοείται ότι από την πολιτική κοινωνία θα ανατραπούν οι οικονομικές σχέσεις και θα φτιαχτούν άλλες, πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει άλλωστε; Δεν μου λέει αυτό κάτι καινούργιο.
Στο σχόλιό μου δεν έκρινα των δρώντα (αυτός είναι η πολιτική εξουσία, στον σοσιαλισμό η εργατική εξουσία) αλλά το ζητούμενο της δράσης, τον στόχο της. Και λέω λοιπόν ότι αυτός πρέπει να είναι πρώτιστα η αλλαγή των οικονομικών σχέσεων, η αλλαγή της βάσης. Από εκεί θα προκύψει και η αλλαγή της πολιτικής. Έναυσμα πήρα από τα σχόλια σας που διάβασα από τα οποία απουσίαζε εντελώς η οποιαδήποτε αναφορά στην οικονομική βάση, ενώ εκεί κρίνεται όλη η ιστορία.
Δέχομαι την απάντηση, και αν το ζήτημα είναι ποιος έχει δίκαιο, τότε ας πουμε ότι εσύ έχεις δίκαιο.
Φυσικά σοσιαλισμός ήταν όχι κομμουνισμός (αν και ο κοινωνικός μισθός ήταν ένα πρώτο βήμα κομμουνιστικόποίησης.
Φυσικά ο κεντρικός σχεδιασμός είναι κομμουνιστική σχέση παραγωγής.
Φυσικα πάλι η γραφειοκρατία παρακρατουσε ένα μέρος του προϊόντος, χωρίς όμως να μπορεί να θίξει τον τρόπο παραγωγής.
Φυσικά η κυβερνώσα φράξια υπό τον Στάλιν δεν έχει συνειδήση τι ακριβώς εκπροσωπεί, όπως πάντοτε συμβαίνει σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, θεωρεί ότι εκπροσωπεί το έθνος (το λαϊκό κράτος δηλαδή) με τον καλύτερο τρόπο συκοφαντώντας και καταστέλλοντας με κάθε τρόπο κάθε αντιπολίτευση….αυτό το φαινόμενο (βοναπαρτισμος) περιγράφει ο Μαρξ όταν εξηγεί την εξέλιξη της γαλλικής κοινωνίας μετά την επανάσταση σε αντιδραστική κατεύθυνση.
Φυσικά δεν θα με ενοχλούσε αν για να επικρατήσει η επανάσταση, το τίμημα θα ήταν να κάουν και μπόλικα χλωρά, ο Τρότσκι, η αντιπολίτευση…
Φυσικά δεν πρόκειται για αυτό.
Το αντίθετο. Η ιστορία, οι νόμοι της διαλεκτικής τιμωρούσαν το νέο σοβιετικό κράτος. Με τον θάνατο του Στάλιν, η γραφειοκρατία (που φυσικά καθόλου δεν είχε υποταχθεί μια που ο κύριος στόχος των εκκαθαρίσεων δεν ήταν αυτή αλλά φυσικά οι εσωκομματική αντιπολίτευση …..) αποτέλεσε την διαδοχή κατάσταση. Αλλά αυτό θα έπρεπε να το περιμένει ο Στάλιν, θα έπρεπε να ξέρει ότι με ότι υλικά φτιάχνεις ένα γεύμα τέτοιο φαι θα φας. Η με άλλα λόγια τα μέσα καθορίζουν το σκοπό και όχι το αντίστροφο. Αν ισχύει το αντίστροφο, δεν θα υπήρχε ανάγκη ούτε για οργάνωση ούτε για προτοπορια. Θα αρκούσε ένα πραξικόπημα με λίγους και αποφασισμένους.
Απαντώ μόνο σε ό,τι σχολιάσατε γιατί πολλά που έγραψα έμειναν ασχολίαστα άρα τεκμαίρω ότι δεν έχετε απάντηση σε αυτά.
Αρχικά δεν μιλάω για τον κομμουνισμό, μιλάω για τον σοσιαλισμό, την περίοδο δηλαδή που υπάρχει ακόμα κράτος, εξουσία και συνεπώς καταπίεση, υπάρχουν ακόμα τάξεις διεθνώς με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Στον κομμουνισμό δεν υπάρχουν τάξεις, κράτος άρα και δεν ισχύουν αυτά που έγραψα. Αρκετά βασικό αυτό για να μην το γνωρίζετε.
Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν είναι ουδέτερες ταξικά έννοιες. Από τη στιγμή που δέχεσαι ότι υπάρχουν ανειρήνευτες ταξικές αντιθέσεις, ελευθερία της μίας τάξης είναι ανελευθερία της άλλης, και η δημοκρατία νοείται σε αυτό το πλαίσιο. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση σημαίνει ακόμα πιο οξυμένη σύγκρουση εντός και εκτός των τειχών, σημαίνει μάχη για την οριστική εξάλειψη της αστικής τάξης. Ακόμα και η σύγκριση με Θάτσερ κτλ δείχνει ότι βάζετε κάθε κρατική καταπίεση στο ίδιο τσουβάλι. Αυτό είναι αναρχισμός. Αν είστε αναρχικοί να το πείτε. Δεν έκαναν η Θάτσερ και ο Πινοσέτ σοσιαλιστική οικοδόμηση νομίζω.
Ανεξάρτητα τί πολιτική μορφή θα πάρει είναι σίγουρο και νομίζω συμφωνούμε ότι στην μετεπαναστική περίοδο θα ενταθεί η αντεπαναστατική πάλη. Νομίζω ότι στην περίπτωση της Ελλάδας θα επενδύσουν στην ακροδεξιά για αυτό. Μπορεί και να μην γίνει έτσι, αλλά δεν είναι αυτό το ουσιαστικό. Το ουσιαστικό είναι ότι θα υπάρχει ανάγκη βίαης καταπίεσης των αντεπαναστικών σχεδίων, με τα οποία ενδέχεται να συνταχθούν και κομμάτια της εργατικής τάξης, με εξαγορά, προβοκάτσια ή οτιδήποτε άλλο.
Δεν υποτιμώ τη διαπάλη στο επίπεδο των ιδεών. Και συμφωνώ ότι αλληλοπλέκονται οικονομία-εποικοδόμημα. Όμως η οικονομία είναι η βάση (άρα δεν είναι σάρκα μία), το οποίο σημαίνει ότι εκεί πρέπει να πέσει το βάρος. Οι νέες οικονομικές σχέσεις αναπόδραστα θα παράξουν νέα ιδεολογία ενώ το αντίθετο όχι απαραίτητα! Και βέβαια δεν εννοώ να μην ασχοληθούμε με τη μάχη των ιδεών.
Τώρα για την περίοδο Στάλιν πολλά μπορούμε να δούμε και να κριτικάρουμε και είναι χρήσιμο. Σίγουρα μπορεί να διαφωνήσουμε στα συμπεράσματα όμως νομίζω ότι μπορούμε να πούμε το εξής: Τη διαπάλη μέσα στο κκσε δεν πρέπει να την βλέπουμε θεωρώ εγώ ούτε σαν μια μονόπλευρη μάχη εκ μέρους της σταλινικής ομάδας (που το κάνετε συχνά) ούτε σαν απλή μάχη μηχανισμών για την καρέκλα, παρόλο που είχε και τέτοιες πλευρές. Υπήρχαν πραγματικά οικονομικά σχέδια πίσω από κάθε ομάδα και αυτά πρέπει να αξιολογήσουμε. Όλα μα όλα τα σχέδια περιείχαν γραφειοκρατία, όχι μόνο το σταλινικό, άλλωστε μιλάμε για τη Ρωσία του 20-30, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Επίσης, παρατηρώ και προσωπική στοχοποίηση του Στάλιν στο πνεύμα της αστικής προπαγάνδας, ενώ δεν ήταν υπόθεση ενός ανθρώπου.
Αυτά τα λίγα, ευχαριστώ για τον χώρο και τη συζήτηση
Όχι Φάνη: Όσο καθορίζει η βάση δλδ η οικονομία το επικοδομημα, δλδ το σύνολο πολιτικών, πολιτισμικών, εμφυλων, κλπ ιδεών/νοοτροπιών/πρακτικών , άλλο τόσο καθορίζει και το εποικοδομημα την βάση!
Υπήρξε ποτέ κοινωνικοοικονομικό σύστημα που να μακροημέρευσε άμα οι ιδέες που το νομιμοποιούσαν στα μυαλά των ανθρώπων, έπαψαν να ισχύουν; Ποτέ! Εσύ τι λες οι αρχαίες δουλοκτητικες κοινωνίες δεν δέχτηκαν σφοδρό χτύπημα με την εμφάνιση του χριστιανισμού ως πολιτικό/πολιτισμικό θρησκευτικό κίνημα που διεκυρρητε έστω και με θεολογικό τρόπο την ισότητα των ανθρώπων; Και δεν δέχτηκαν τελειωτικό χτύπημα με την αποσύνθεση της δουλοκτητικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας λόγω και των μεταναστεύσεων λαών που δεν είχαν στο εσωτερικό τους την ταξική διάρθρωση άρα και τις αντίστοιχες αξίες, ιδέες κλπ της Ρώμης;
Από την άλλη, γίνετε να ηγεμονεύσουν ιδέες κλπ άμα η βάση δλδ η οικονομία είναι οργανωμένη βάσει αντιθέτων ιδεών/πρακτικών/αντιλήψεων /νοοτροπιών αντιθέτων προς αυτές; Πάλι όχι!
Τι συντηρεί τον καπιταλισμό λοιπόν σήμερα; Δεν τον συντηρεί εκτός του έσω και εξωοικονομικου καταναγκασμού, και ένα εποικοδομημα δλδ ένα σύνολο αντιλήψεων, ιδεών, νοοτροπιών, κλπ που είναι ανταγωνιστικές, ατομικίστικες, ρατσιστικές, σεξιστικές, εθνικιστικές κλπ; Τι σηματοδοτεί πχ για την οικονομία, την πολιτική το συνολικό κοινωνικοοικονομικό καπιταλιστικό σύστημα η έννοια της “αριστείας”; Η έννοια του ατομικισμού; Της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας; ανταγωνιστικότητας; Της καριέρας; Του ρατσισμού; Του σεξισμού; Της εθνοφυλετικης υπεροχής και του θρησκευτικού φονταμενταλισμού; Δεν σηματοδοτούν άραγε την νομιμοποίηση και τη διαιώνιση αυτού του συστήματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων ;
Δεν το ξέρουν αυτό τα θινκ τανκ των εθνικών κ υπερεθνικών κεφαλαίων; Το ξέρουν καλύτερα από εσένα κ από πολλούς άλλους! Για αυτό και έχουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ την κατεύθυνση και την πολιτική της σαπιλας που έχουν! Για να συνεχίσει η πλειοψηφία του κόσμου, να έχει τις ιδέες που έχει, άρα να νομιμοποιεί τον καπιταλισμό σαν το μοναδικό και αιώνιο σύστημα.
Αν θες και από την ανάποδη, αυτό το ιστορικό κακό έκανε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και το κομμουνιστικό κίνημα παγκόσμια: Με τον εκφυλισμό, την καπιταλιστική μετάλλαξη και τελικά την κατάρρευση του, επεισε πάρα πολύ μεγάλο κομμάτι των λαών παγκόσμια, είτε ότι ο κομμουνισμός είναι ένα επίσης κακό σύστημα που δεν αξίζει να παλεψει κάποιος για χάρη του, είτε ότι ο κομμουνισμός είναι μια ευγενική πλην όμως ανεφάρμοστη ουτοπία. Γιατί “η ανθρώπινη φύση είναι καλή”, γιατί ” η οικονομία δουλεύει μόνο με τον φόβο της απόλυσης, με οικονομικα κίνητρα”, γιατί “όλοι ίδιοι είναι “, κλπ. Και αυτά τα συμπεράσματα Φάνη ανήκουν στις ΙΔΕΕΣ.
Φανή καλά τα λες πάντα την σχέση παραγωγής κοιτάμε πρώτα. Ο Στάλιν εξέφραζε και αυτός την γραφειοκρατία. Φάνηκε στην πορεία ότι άφησε ένα κόμμα χωρίς πυξίδα. Γιατί μην μου πεις ότι στο κόμμα εξουσίαζε η εργατική τάξη. Ο Στάλιν εξουσίαζε το κόμμα και αυτό λέγεται βοναπαρτισμος μαρξιστικά πάντα μιλώντας.