Ημερίδα εργασίας και διαλόγου της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα
Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022,
Ανοιχτό Θεατράκι Πλατείας Κουμουνδούρου, οδός Πειραιώς/Αθήνα
Ώρες 7.30 μ.μ. – 10.00 μ.μ.
Στην πορεία για τη διαμόρφωση προγραμματικών θέσεων της «Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα», συγκροτήθηκαν θεματικές ομάδες εργασίας.
Η δουλειά των ομάδων αυτών παρουσιάζεται και τίθεται στη δημόσια συζήτηση σε σειρά θεματικών ημερίδων διαλόγου.
Η 2η θεωρητική Ημερίδα της «Πρωτοβουλίας» πραγματοποιείται τη Δευτέρα 18 Ιουλίου 2022, στο Ανοιχτό Θεατράκι της Πλατείας Κουμουνδούρου, οδός Πειραιώς/Αθήνα,
Ώρες 7.30 μ.μ. – 10.00 μ.μ.
Μεταρρυθμιστικές ουτοπίες ή καθολική επαναστατική αλλαγή;
Το αστικό καθεστώς, το κεφάλαιο -σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο- δεν θα εκχωρήσουν χωρίς σκληρή αντίδραση την εξουσία και τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των εργαζόμενων. Σήμερα, δεν είναι διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν ούτε καν στοιχειώδη αιτήματα και τις βασικές ανάγκες της λαϊκής πλειοψηφίας. Για να κατακτηθεί οτιδήποτε, από την πιο μικρή βελτίωση έως την πλέον ριζική αλλαγή, απαιτείται σκληρός συλλογικός αγώνας ενάντια στο αστικό καθεστώς, χρειάζεται μαζική επαναστατική δράση.
Γνωρίζουμε από την ιστορία και την εμπειρία μας, ότι μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, σε αντίθεση με τις πολιτικές προτάσεις οι οποίες μιλούν για βαθμιαία μετάβαση στον σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων, που αναζητούν «νέους» – «τρίτους δρόμους» που τάχα μπορούν να χωριστούν σε στάδια αντιμετωπίζοντας πρώτα τα «άμεσα» και στο… μέλλον τα «μεγάλα», είτε, περιγράφουν δρόμους που περνούν μέσα από επιμέρους αγώνες και αυτοδιαχειριστικά πειράματα εντός του σημερινού συστήματος ή – πολύ περισσότερο – εξαρτώνται από την αστική εκλογική διαδικασία και την κατάκτηση του κοινοβουλευτικού – κυβερνητικού κέντρου, για κάθε λογής “προοδευτικές/αριστερές κυβερνήσεις”. Όλες αυτές οι προτάσεις δεν είναι μόνο ουτοπικές –και μάλιστα πολύ περισσότερο από την επαναστατική πάλη και την επανάσταση που την παρουσιάζουν ως… ουτοπία–, αλλά αποδεικνύονται διαχρονικά καταστροφικές για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους αγώνες και το μέλλον μας.
Ο δικός μας δρόμος είναι καθολικά ανατρεπτικός και επαναστατικός. Περιλαμβάνει σε διαλεκτική σύνδεση και την ανατρεπτική πάλη στο παρόν και το ποιοτικό άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης. Χωρίς τη ριζοσπαστική ανατρεπτική πάλη στο παρόν είναι αδύνατον οι κομμουνιστές να συνδεθούν με τις ανάγκες, τα συμφέροντα και τα δικαιώματα της κοινωνικής πλειοψηφίας, να συμβάλλουν στη βελτίωση της θέσης και της συνείδησής της, να γίνουν τα απαραίτητα βήματα για τη διαμόρφωση του μαζικού κοινωνικοπολιτικού κινήματος που θα κάνει πράξη την κομμουνιστική απελευθέρωση. Εμείς, θέλουμε με τους σημερινούς αγώνες και το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης να επιταχύνουμε –αντί να αναμένουνε παθητικά– τις στιγμές των αποφασιστικών μαχών που θα κρίνουν αν η κοινωνία θα εξακολουθήσει να βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ή θα πορευτεί στον δρόμο της χειραφέτησης. Και χωρίς το άλμα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, χωρίς την ποιοτική τομή που τσακίζει τα στηρίγματα της αστικής εξουσίας-κοινωνίας, οδηγεί στην εργατική εξουσία κι εγκαινιάζει τους μετασχηματισμούς που χαρακτηρίζουν την κομμουνιστική απελευθέρωση, επίσης είναι αδύνατον να οδηγηθούμε σε μια τέτοια κοινωνία.
Σε καλούμε στην 2η θεματική ημερίδα εργασίας της Πρωτοβουλίας μας με θέμα:
Η επανάσταση στην εποχή μας.
Επαναστατική τακτική και στρατηγική.
Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης.
Εισηγήσεις:
– Τα κοινωνικά αδιέξοδα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και η εργατική απάντηση.
Είναι δυνατή η ανάδυση του κομμουνισμού στην παραγωγή χωρίς εργατική εξουσία;
Εισηγητής: Άλκης Σιούλας, άνεργος, νέος αρχιτέκτονας
– Το αστικό κράτος και τα όργανα εργατικής πολιτικής και εξουσίας.
Άλωση από μέσα ή πολιορκία απ’ έξω;
Εισηγητής: Μπάμπης Συριόπουλος, μέλος της ΣΕ των Τετραδίων Μαρξισμού
– Η σημασία και οι βασικές αρχές ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης.
Ο επαναστατικός δρόμος για τις άμεσες εργατικές ανάγκες.
Εισηγητής: Κώστας Δικαίος, μηχανολόγος μηχανικός σε βιομηχανία
– Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα σήμερα.
Ο αντικαπιταλιστικός αγώνας απέναντι στη σημερινή επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Εισηγητής: Κώστας Τριχιάς, μέλος της Γραμματείας της Πρωτοβουλίας για σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα
Στον Κώστα, 06/ 09 14:10
Εγώ, Κώστα δε θα απαρνηθώ ούτε τη λογική ούτε το μαρξισμό κ ούτε θα πάψω να φιλοσόφω, ασχέτως του ποιοί με παίρνουν στα σοβαρά. Και ο Γαλιλαίος έλεγε, μόνος αυτός, ότι η γη γυρίζει κ δικαιώθηκε. Βάνεις στο ίδιο τσουβάλι τον πολυκομματισμό με την ελευθεροτυπία, το συνδικαλισμό κ τη διαδήλωση. Λες, ότι τα αστικά, πολυκομματικά κράτη δεν έχουν δημοκρατία, αλλά κ τα μονοκομματικά κράτη που προέκυψαν από το κομμουνιστικό κίνημα δεν ήταν καλά κ δεν “εξηγείς ταξικά κ ιστορικοδιαλεκτικά”, γιατί δεν ήταν καλά. Το συμπέρασμα που βγάνεις είναι, ότι η δικτατορία του προλεταριάτου της θεωρίας του μαρξισμού είναι λάθος. Αλλά δεν έχεις πειστική επιχειρηματολογία, κατά την άποψη μου. Ποιά είναι λοιπόν η διαφορά αστικού κ εργατολαϊκού κράτους; Ουσιαστικά καμιά. Τι κράτος παραμένει σε κάθε περίπτωση καταπιεστικό κ ολιγαρχικό -δλδ αστικό- συνεπώς ανατροπή εξουσίας δεν υπάρχει κ οι λαϊκοί θεσμοί (συνδικάτα) συνεχίζουν να παλεύουν, για περισσότερα δικαιώματα. Εγώ λέω, ότι η κατάχτηση την εξουσίας (λαϊκό κράτος) είναι εφικτή, κατά πως υποστήριξε ο μαρξισμός, ότι η τάση σχηματισμού κέντρων πολιτικής ισχύος (ελίτ) μέσα στο κοινωνικό σύνολο κ επί του κοινωνικού συνόλου είναι εγγενής κ αυτό σταδιακά μπορεί να οδηγήση στην παλινόρθωση της ολιγαρχίας (του ρεβιζιονισμού στην εξουσία, κατά Μάο). Ο κόσμος είναι κ θα είναι δυϊκός κ διπολικός. Αλλά η διαφορά εντοπίζεται, στο ποιός έχει το πάνω χέρι. Δεν υπάρχει λόγος, να ενισχύη το εργατολαϊκό κράτος αυτά τα κέντρα ισχύος, δλδ τα κόμματα, θεσμικά κ οικονομικά, για να επιβάλλουν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα σε βάρος του συνόλου του λαού. Ξέρετε, τι έκαναν οι αρχαίοι Αθηναίοι με κάθε πολίτη, που άρχιζε να ξεχωρίχη από το σύνολο, σε πολιτική ισχύ; Τον εξόριζαν κακήν κακώς, χωρίς να έχη διαπράξει κανένα άλλο αδίκημα. Η υπέρμετρη πολιτική ισχύς ήταν καθεαυτή βαρύ αδίκημα. Ισοκατανομή πολιτικής ισχύος είναι το ζητούμενο. Τόσο απλό.
Α, κ να συμπληρώσω σχετικά με τους αρχαίους Αθηναίους πολίτες που εξορίζονταν λόγω πολιτικής ισχύος, ότι δεν τους εξόριζε η ΕΥΠ ούτε η Αρχή Προστασίας του Πολιτεύματος ούτε κάποιο δικαστήριο ούτε η κυβέρνηση, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες, δημοκρατικά, κατά πλειοψηφία κ χωρίς την εισήγηση κανενός αρμόδιου, με εξοστρακισμό. Αυτή είναι η δημοκρατία. Αλλά ο Μαρξ ήταν κατά τα άλλα φασίστας.
Η μαφία των δουλοκτητών “πολιτών”, που καταδυνάστευε τους δούλους, τους διακρίους, του θήτες, τους “πολίτες”, που δεν είχαν δούλους, δηλαδή όλη την κοινωνία, αυτή είναι η “δημοκρατία”!
Το”όραμα” του μικροαστού εξαντλείται στο πως θα βρεί μια θεσούλα στο τραπέζι των εκμεταλλευτών. Και γι αυτό θα κατεβάσει ό,τι “θεωρία” χρειάζεται…
Μαρκέλα δεν διαβάζω τα σχόλια σου, μην μου απευθύνεσαι, στο έχω ξαναπεί. Είναι θλιβερά και φαντασιόπληκτα, με στεναχωρούν. Είσαι σαν να έπεσες από το φεγγάρι στην συζήτηση της Αριστεράς
Καλή συνέχεια
Κώστας
Εννοείται, ότι δε γράφω αποκλειστικά για τον Κώστα ούτε κανέναν άλλο. Γράφω πάνω στις απόψεις που συνιστούν για μένα κίνητρο συζήτησης κ γράφω για όλους. Ο σχολιαστής της 07/09 09:56 αναφέρεται στη “μαφία των δουλοκτητών πολιτών” της αρχαιότητας κ το αποκαλεί δημοκρατία. Δημοκρατία ασφαλώς κ υπήρχε. Και υπήρχε επίσης δουλοκτησία, όπως κ πολλά άλλα αρνητικά φαινόμενα. Αλλά η δημοκρατία δεν ήταν μόνο αυτό. Ανάλογα αρνητικά φαινόμενα διαφορετικού τύπου υπάρχουν κ σήμερα στις “δημοκρατίες” μας, κ άλλα πάλι στις “λαϊκές δημοκρατίες”. Το καλό κ το κακό υπάρχουν δίπλα – δίπλα στον κόσμο κ στους ανθρώπους. Ο Τσε έλεγε, να στηρίζωμε το καλό στον άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει κ για τον κόσμο. Να διαχωρίζωμε το καλό από το κακό, το σωστό από το λάθος κ να τα κρατούμε. Αλλιώς δεν έχει νόημα, να λέμε, πώς είμαστε επαναστάτες μαρξιστές, όσοι βέβαια είμαστε.
Στο το 08/09 13:13
Σχετικά με την Ελβετία, εγώ δεν ξέρω τϊποτα. Αναφέρω σπλά αυτό που λέγεται σπό διάφορες πλευρές. Σε κάθε περίπτωση το θέμα σπαιτεί μελέτη. Αυτό που πιστεύω στα σίγουρα, είναι, ότι δε στέκει να διατυπώνωμε άποψη για πράμματα που δε γνωρίζομε επακριβώς. Κι ακόμα, είναι κ το άλλο. Ότι όλα τα πολιτεύματα φθείρονται κ εκφυλίζοντσι με την πάροδο του χρόνου, αργά ή γρήγορα.Τίποτα στον κόσμο δεν παραμένει αναλοίωτο κ αιώνιο. Όσο για το δικαίωμα ψήφου, που απέχτησαν οι Ελβετίδες αργότερα απ’ ότι οι γυναίκες στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα, δε νομίζω, ότι κάνει το ελβετικό πολίτευμα χειρότερο από το ελληνικό. Γενικά τα πράμματα δεν είναι τόσο σπλά, πρέπει να εξετάζωνται απ’ όλες τις πλευρές κ σε βάθος.