του Αλέκου Αναγνωστάκη
Με αφορμή και τις επερχόμενες «αυτοδιοικητικές» εκλογές και τη συγκρότηση μάχιμων ψηφοδελτίων επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση περί της «συνδιαχείρισης».
Περί της πολιτικής δηλαδή που ελλοχεύει στη δράση των αυτοδιοικητικών σχημάτων εργατικής αναφοράς (πολύ περισσότερο δημάρχων) και οδηγεί, αντικειμενικά και τελικά, στην καλλιέργεια αυταπατών, στην διευκόλυνση και εντέλει στην προώθηση της αστικής πολιτικής μέσω των Δήμων και των περιφερειών, με λίγα λόγια στην άρνηση του λόγου ύπαρξης και δράσης τους.
Το λογικό σχήμα, στο βάθος, είναι το εξής:
Το κράτος είναι μηχανή αστικής κυριαρχίας. Το αστικό κράτος μόνο αν διαλυθεί και στη θέση του δημιουργηθεί ένα εργατικό κράτος – κατά τους κλασικούς – τότε και μόνο τότε η νέα κρατική οντότητα μπορεί να δρα σε όφελος των εργατολαϊκών δυνάμεων.
Οι Δήμοι και πολύ περισσότερο οι περιφέρειες είναι κατώτερες δομές του (αστικού) κράτους. Άρα μόνο η διάλυση και αντικατάσταση τους από λαϊκά κρατικά όργανα έχει νόημα.
Επομένως η δράση μας σε αυτούς, αν δεν προσέξουμε τι ιεραρχούμε, ειδικά στην περίπτωση της κατάκτησης της πλειοψηφίας ενός αυτοδιοικητικού συμβουλίου, μπορεί να καταντήσει αστική διαχείριση, να οδηγήσει στην αφομοίωση και την υποταγή.
Αυτή η άποψη περιρρέει αγωνιστές και σχήματα κομμουνιστικής αναφοράς (ΚΚΕ, ΝΑΡ κ.α.)
Η άποψη αυτή ξεκινά από σωστή αφετηριακή βάση.
Αλλά ας το συζητήσουμε.
Το κράτος, ως «ο θεσμός των θεσμών», έχει ημερομηνία γένεσης.
Είναι γέννημα – εκεί γύρω στα 1700 – μιας κοινωνίας διαιρεμένης σε τάξεις.
Άρα η σχέση του κράτους με την κοινωνία είναι καταρχήν σχέση κυοφορούσας – κυοφορούμενου.
Η κοινωνία της καπιταλιστικής αγοράς για να διατηρήσει και αναπαράγει τη δομή της χρειάζεται αυτή τη δύναμη, το σύγχρονο κράτος, το οποίο κατ’ επίφαση, θα στέκει δήθεν υπεράνω ταξικών συμφερόντων, θα δρα τάχατες πέρα και πάνω από την κοινωνία.
Αλλά το αστικό κράτος με τη γένεση του διπλασίασε την κοινωνία σε κράτος – ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας και αναπόσπαστο μέρος της – και στην υπόλοιπη κοινωνία στα πλαίσια μιας σύγχρονης κοινωνικοκρατικής ολότητας.
Ο διακριτός αυτός μηχανισμός με τη συγκρότησή του και τη σχετική του αυτοτέλεια επιστρέφει στην κοινωνία και διεισδύει στις δομές της.
Όταν λοιπόν μιλάμε για κράτος ο λόγος γίνεται για ένα ειδικό σύνολο μηχανισμών, θεσμών και δραστηριοτήτων, μια σχετικά αυτόνομη ολότητα που δεν μορφοποιεί μόνο το διπλασιασμό της κοινωνίας σε κρατική σφαίρα και κοινωνία αλλά και εξασφαλίζει ενεργά τη διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας. Κυριαρχία την οποία επιχειρεί να τη μορφοποιεί σε γενική βούληση, να τη νομιμοποιεί κοινωνικά, να τις προσδίδει δημοκρατικό μανδύα. Να τη μορφοποιεί σε πανκοινωνική, δήθεν, κρατική πολιτική.
Αυτή είναι η κύρια και καθοριστική λειτουργία του: Το κράτος είναι μια σύνθετη αστική μηχανή – η οποία μάλιστα αυτονομείται σχετικά – για να προστατεύει, προωθεί, επιβάλλει τα συμφέροντα της αστικής τάξης συνολικά, να τις εξασφαλίζει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, να εξασφαλίζει την ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.
Αλλά γι αυτούς ακριβώς τους λόγους, για την ομαλή αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης και τις απαραίτητες για την αστική τάξη κοινωνικές συμμαχίες, αυτή η σύνθετη μηχανή αστικής κυριαρχίας, παράλληλα με την καλυμμένη ή απροκάλυπτη βία, (νομική, οικονομική, αστυνομική κ.α.) που το οδηγεί να δρα και να συμπεριφέρεται ως κατακτητής απέναντι στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους αυτοαπασχολούμενους, αποκτά αναγκαστικά μια δευτερεύουσα λειτουργία, μια κοινωνική λειτουργία μέσα από την όποια παροχή δημόσιων δαπανών υγείας, ασφάλισης, πρόνοιας, Παιδείας.
Αυτοί οι άνισοι δυο ρόλοι, ο ισχυρός καταναγκαστικός και ο αδύναμος κοινωνικός είναι η υλική βάση της σχέσης αντίθεσης που δρα στο εσωτερικό της ίδιας της ενότητας – κράτος.
Αυτός ο δευτερεύοντας, ο αναγκαστικός και αντικειμενικός «κοινωνικός» ρόλος του αστικού κράτους είναι όμως που «νομιμοποιεί» το εργατικό κίνημα να διεκδικεί και να επιβάλλει κατακτήσεις για την ικανοποίηση θεμελιωδών και διαρκώς διαφιλονικούμενων αιτημάτων κοινωνικής πολιτικής που βοηθούν να ζει, τώρα, εντός της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και πρωτοφανούς δυνατότητας, σχετικά πιο ανθρώπινα ο εργάτης δημιουργός. Να παίρνει μια ανάσα ζωής.
Όπου κι αν είναι.
Στο κράτος, στους δήμους και τις περιφέρειες ή στα ταξικά εργατικά ή στα αντιδραστικά συνδικάτα.
Αυτή η δευτερεύουσα πλευρά του αστικού κράτους, άρα και των κατώτερων δομών του (Δήμος, Περιφέρεια) είναι η βάση που νομιμοποιεί τις άμεσες, εντός του καπιταλισμού και από τον καπιταλισμό, διεκδικήσεις για την ικανοποίηση των ιστορικά διαμορφούμενων εργατικών αιτημάτων για δημόσια παιδεία, υγεία, πρόνοια, ασφάλιση δίχως να μετατρέπουν τον διεκδικητή ντε και καλά σε διαχειριστή. Έως τελικά τη μεγάλη αναμέτρηση που θα οδηγεί στην αλλαγή της κοινωνικής θέσης της εργατικής τάξης σε κυρίαρχη δύναμη.
Αυτή τη δευτερεύουσα πλευρά λησμονούν τμήματα της μαχόμενης Αριστεράς και μετατοπίζονται στο σεχταρισμό με αποτέλεσμα την περιθωριοποίηση.
Η ίδια πλευρά διογκώνεται από μαχόμενες δυνάμεις (τμήματα της ΛΑΕ κα) με αποτέλεσμα να έλκονται, να διολισθαίνουν ή και να περνούν εντολές της διαχειριστικής λογικής «για καλύτερους όρους ζωής).
Και ο κίνδυνος λοιπόν της αφομοίωσης, η απειλή της ενσωμάτωσης;
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, η αφομοίωση ως δυνατότητα είναι διαρκώς παρούσα, ο φόβος γι αυτήν είναι δικαιολογημένος.
Η σχέση τακτικής και στρατηγικής στην πολιτική είναι μια διαλεκτική σχέση ενότητας και αντίθεσης.
Όταν η εργατική τάξη διεκδικεί σπουδαία ζητήματα της καθημερινότητας και τα κατακτήσει τότε τείνει να «κουρνιάζει» στο κατακτηθέν.
Άρα να παραιτείται προσωρινά από το «μετά», τον αγώνα για το μεγάλο άλμα.
Εδώ βρίσκεται η υλική βάση της αντίθεσης που διασχίζει τη σχέση τακτικής στρατηγικής.
Καθώς όμως η αστική τάξη «επιστρέφει» για να ανακατακτήσει αυτό που έχασε, εκεί σε αυτό το διαρκές μπρα ντε φερ, κατανοείται η ανάγκη μόνιμων, σταθερών, γενικών και νομικά θεσμοθετημένων κατακτήσεων και ρυθμίσεων.
Αυτή η πραγματικότητα είναι η υλική βάση της σχέσης ενότητας τακτικής και στρατηγικής.
Η λύση αυτής της αντίθεσης είναι ζήτημα της ταξικής πάλης.
Στην εξέλιξη αυτής της διαπάλης οι δυνάμεις της επαναστατικής επαγγελίας και κομμουνιστικής στόχευσης οφείλουν να δρουν, «επί ποινή θανάτου», οργανωτικά και πολιτικά ανεξάρτητες.
Ακριβώς για να ενώνουν, να εμπνέουν, να οργανώνουν και να προσανατολίζουν, να δικαιολογούν έμπρακτα τον στρατηγικό τους ρόλο.
Άρα η δικαιολογημένη ύπαρξη του φόβου μπροστά στον κίνδυνο αφομοίωσης και τον κίνδυνο συνδιαχείρισης δεν μπορεί να οδηγεί στην υποταγή στο φόβο. Δεν επιτρέπεται να οδηγεί στην περιχαράκωση, στο σεχταρισμό ή στη διάχυση.
Και με τις «καθυστερημένες αστικές μεταρρυθμίσεις» φιλολαϊκού χαρακτήρα τι γίνεται;
Οι αστικές μεταρρυθμίσεις στη νέα εποχή για σοβαρούς λόγους έχουν υπεραντιδραστικό χαρακτήρα (λιγότερο κοινωνικό κράτος, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, γενικευμένη ιδιωτικοποίηση, σύγχρονη καταστολή κ.α.).
Αλλά υπάρχουν ορισμένες και εντελώς συγκεκριμένες που ενδιαφέρουν την Αριστερά.
Τέτοια ήταν, για παράδειγμα, η καθιέρωση στη χώρα μας της δημοτικής γλώσσας το 1976.
Ανάλογη είναι η προωθούμενη καθυστερημένη αστική μεταρρύθμιση στις συγκοινωνίες για τη δημιουργία σύγχρονου οδικού δικτύου και σιδηροδρόμων.
Ανάγκη που ενδιαφέρει την Αριστερά ακριβώς για να μη θρηνούμε μια επαρχιακή πόλη από νεκρούς στα οδικά δυστυχήματα κάθε χρόνο, να μη πληρώνουμε «το ένα άλλο ένα» με τα διόδια και τις σκανδαλώδεις εκχωρήσεις σε ομίλους, να γίνεται με διαφάνεια και σύμφωνα με εκρηκτικές δυνατότητες της σύγχρονης επιστήμης και της τεχνικής.
Μια τέτοια Αριστερά λοιπόν και στην «τοπική, αυτοονομαζόμενη, αυτοδιοίκηση» μπορεί και πρέπει να ιεραρχεί ως πρώτο την αγωνιστική οργάνωση του λαού ώστε να διεκδικεί από το κράτος αλλά και από την ίδια την τοπική αυτοδιοίκηση εντός της οποίας δρα.
Και να πετυχαίνει.
Ο Πελετίδης π.χ. με όλα τα όρια που έχει και την ανυπαρξία μετωπικής πολιτικής, διεκδικεί από το κράτος πόρους και δημόσια αγαθά. Ταυτόχρονα διεκδικεί και επιβάλλει εντός του Δήμου διαφοροποιούμενα δημοτικά τέλη και υποχρεώσεις υπέρ των φτωχών και σε βάρος των πλουσίων. Προσλαμβάνει οκταμηνίτες υπαλλήλους – άρα σε πρώτο πλάνο ενισχύει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις – και ταυτόχρονα τους ωθεί σε γενικές συνελεύσεις στις οποίες καλούνται οι ίδιοι να καταγγείλουν το θεσμό, μαζί με το δήμαρχο να διαδηλώνουν ενάντιά του, να διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους, ενάντια στην πολιτική ΕΕ – κυβέρνησης.
Άρα σε δεύτερο πλάνο στρέφεται ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις.
Όπως η κοινωνική πραγματικότητα και πρακτική δείχνουν, ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός, πρωτίστως η κανιβαλική αστική πολιτική που τον συνοδεύει, θρυμματίζουν τις σταθερές της προηγούμενης εποχής, τη σταθερή πατρίδα, τη σταθερή δουλειά, την οικογένεια, τη σταθερή κοινωνική ασφάλιση, κυρίως και πάνω απ’ όλα τη συλλογική δράση και τα αντίστοιχα συλλογικά όργανα.
Η τάση είναι η δημιουργία ρευστών, εγωιστικών, μοναχικών συλλογικών υποκειμένων και προσωπικοτήτων που θα ζουν σε διαρκή αβεβαιότητα.
Αυτή η κοινωνική παθολογία της νέας εποχής του γερασμένου καπιταλισμού αποτελεί τη βάση για τη σύγχρονη ανάπτυξη του ατομισμού και του αναρχισμού, τη μήτρα για την επανεμφάνιση ή και την αγωνιώδη αγκίστρωση σε εθνικές ή φυλετικές ταυτότητες, τη μητριά της Αριστεράς που καλλιεργεί την πολυδιάσπασή της.
Αλλά η κυρίαρχη αυτή τάση αποκαλύπτει τα όρια του νεοφιλελευθερισμού, οδηγεί κατά κύματα σε πολιτική κρίση τους διαχειριστές του και ταυτόχρονα σε κρίση την παραδοσιακή μεταρρυθμιστική στρατηγική του ρεφορμιστικού κόμματος.
Μοιραία επιδρά στο εργατικό κίνημα και τις πρωτοπορίες του δημιουργώντας νέες απαιτήσεις για όσους αγωνίζονται στα πεδία της θεωρίας και της πολιτικής για τη θεμελίωση της πολιτικής και των φορέων της και την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας.
Μπορούμε;
Μερικές σκέψεις πάνω στο κείμενο του Αλέκου Αναγνωστάκη:
Α. Δεν υφίσταται “τοπική αυτοδιοίκηση”. Είναι ένας εξωραϊστικός όρος που θέλει να πει με όμορφα λόγια το ότι οι Δήμοι είναι κατώτερη βαθμίδα του καπιταλιστικού κράτους.
Β. Το κράτος ΓΕΝΙΚΑ δεν εμφανίστηκε το 1700 μΧ. , το ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ κράτος εμφανίστηκε τότε. Το κράτος ΓΕΝΙΚΑ έχει ιστορία 5.000 χρόνων πια. Και το κράτος, πέρα από όργανο κυριαρχίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης, είναιπαράλληλα και ΤΡΟΠΟΣ οργάνωσης των σύγχροωνων καπιταλιστικών κοινωνιών. είναι ο ΒΑΣΙΚΟΣ τρόπος που γνωρίζουν ΚΑΙ οι καταπιεσμένοι, πριοκειμένου να εξυπηρετούν τις δια-προσωπικές τους δοσοληψίες (δίκαιο, νομικά, οικονομικά, κλπ).
Γ. Το πρόβλημα με την μετωπική αντίληψη που έχει παγιωμένη η Αριστερά εδώ και δεκαετίες, ΚΑΙ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ το τοπικό κράτος-“Δημο”, είναι ΤΟ ΕΞΗΣ:
Οι διαφορες αριστερές συλογικότητες αλλα ΚΑΙ Ο ΧΥΜΑ ΚΌΣΜΟΣ, θέλουν ενότητα ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΤΕ. Και ντύνεται πάντα αυτή η ενοτητα, με ΌΜΟΡΦΑ αγωνιστικά λόγια και κείμενα. Που ΔΥΣΚΟΛΑ μπορεί να ανακαλύψει κάποιος την καπιταλιστι΄κη αντίληψη για την διαχείριση που κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές!
ΟΜΩΣ πάντα ο διαολος κρύβεται ΟΧΙ κυρίως σε αυτά που γράφει ένα χαρτί ή που λέει ένας άνθρωπος,, ΑΛΛΑ ΣΕ ΑΥΤΑ που είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω σκοπιμότητας, είται και για τα 2 μαζί, ΔΕΝ λέει!
Ας πάρουμε ένα ΒΑΣΙΞΚΟ παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι, μια αριστερή παράταξη, ενωτικά και μπλα, μπλα, μπλα, πάρει έναν δήμο: Εχει συμβεί πολλάκις και με το ΚΚΕ, και με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΚΑΙ με τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που μετέπειτα πήγε στην ΛΑΕ (Χαλάνδρι, ο άθλιος Σίμος Ρούσσος και ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ). Η αριστερή ενώτικη και μπλα, μπλα παράταξη που έχει πάρει τον ΄δημο, ας πούμε ότι έχει τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ προθέσεις. Ομως ο δήμος όπως και το κεντρικό κράτος -οπως φρόντισε να μας το υπενθιμήσει ο Γ. Δραγασάκης, – ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: Πρέπει να λειτουργεί!!
Αρα ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ και να μην κλείσει, πρέπει ΑΜΕΣΑ η δημοτικ΄ξη αρχή να πάρει αποφάσεις. Και επειδή οι αγωνιστικές αποφάσεις αργούν να φέρουν αποτελέσματα (και μπορεί και να φέρουν και αρνητικά αποτελέσματα αν χάσεις), ΠΟΥ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ σχεδόν πάντα οι αριστερές παρατάξεις που ασκούν την διαχείριση ενός δήμου; ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΠΕΠΑΤΗΜΕΝΗ…. Στο να αποφασίζουν και να υλοποιούν δλδ, ΑΝΤΙΛΑΪΚΕΣ αποφάσεις, στο όνομα “του να μην κλέισει ο Δήμος”, στο όνομα του “δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς”, στο όνομα του “δεν τραβάει ο κόσμος”, κλπ κλπ. ΑΥΤΑ ΔΕΝ τα λένε μόνο οι του ΚΚΕ, ή ΄οι του ΣΥΡΙΖΑ, τα λέγανε για κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι που συνειδητοποίησηαν ΤΙ έκαναν και παραιτήθηκαν (και πολύ καλώς!) και οι σύντροφοι των ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ που μαζί με συριζαίους και τον ανεκδιήγητο Σίμο Ρούσσο, πήρανε τον Δήμο Χαλανδριου.
Ευχαριστώ για την υπενθύμιση πως το κράτος γενικά δεν γεννήθηκε το 17ο αιώνα.Αυτό είναι γνωστό.
Αν παρατηρήσει κανείς θα δει όμως πως το κείμενο αναφέρεται στο αστικό κράτος.
Αλλά και ο χρονικός προσδιορισμός – 17ος αιώνας – είναι ενδεικτικός για να δείξει πως και το αστικό κράτος σε σντίθεση με τα αστικά ιδεολογήματα – έχει «χρονολογία» γέννησης.
Ακριβώς για να αντιπαρατίθεται στο αστικό ιδεολόγημα.
Ο προβληματισμός για το ρόολο των Δήμων ξεκίνησε -για μένα – γύρω στο 1980.
Τότε και για ένα μεγάλο διάστημα προσπαθήσαμε και μέσω του περιοδικού Επιστημονική Σκέψη να ανιχνεύσουμε, δείξουμε και τελικά αποδείξουμε πως οι Δήμοι και οι περιφέρειες δεν ελχουν σχέση με τη λαϊκή αυτοδιόικηση που δημιουργήθηκε επί ΕΑΜ, πως είναι κατώτεροι μηχανισμοί του κράτους. Νομίζω αυτό χαρακτηρίζει το κέιμενο και γι αυτό ξεκινάει με το αυτοδιοικητικές εκλογές σε εισαγωγικά.
Τέλος έχουμε προφανώς διαφορετική άποψη, επί της ουσίας και μεθοδολογικά όταν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι Ρούσος και Πελετίδης (στον οποίο προσπαθώ να προσδιορίσω τα όρια του και να του ασκήσω κριτική).
Αλλά οι διαφορετικές απόψεις μπορεί να αποδειχθούν δύναμη για την Αριστερά.
Αρκεί να κατατίθενται καθαρά και ξάστερα.
Προφανώς σύντροφε αλεκο, δεν θεωρώ τον πελετιδη οτι έχει σχεση με τον άθλιο καπιταλιστή σιμο ρουσσο του Χαλανδρίου.
Επίσης δεν χρεώνω σε σένα κ στο κείμενο σου όσα προσαπτω στην ενωτιτιδα που στιγματησε μέχρι κ σημερα όλες σχεδόν τις μετωπικές αντιλήψεις στην αριστερα, εκτός του ΝΑΡ κ της ΝΚΑ που με συνεπεια τουλάχιστον προσπάθησαν να συγκροτήσουν κ εφαρμόζουν μια πολιτική που να απορρίπτει κ τον σεχταρισμο κ την ενωτιτιδα.
Όμως, πια μετά τον σύριζα κ τν εμπειρία αυτη, τίποτα δεν μπορεί να περνά αβασάνιστα. Και η πρόταση για κοινές δημοτικές παρατάξεις με την ΛΑΕ που κατσθετει το κομμουνιστικό σχέδιο ειναι θαρρω προβληματική. Διότι, στο ονομα της ενότητας, πάλι βλέπουμε την ίδια, ίδια ιστορία, που εμπράκτως υποτιμα την δύναμη ενσωμάτωσης στο ονομα της ενότητας.
Στα ψηφοδέλτια της ΛΑΕ μαζεύτηκε ποικίλος κόσμος. Κάποιοι έχουν απηυδήσει με τις ίδιες τους τις τοπικές ηγεσίες. Θέλει απεύθυνση το πράμα.
Δυο ΜΟΝΟ αξιόλογα παραδείγματα αγωνιστικής φιλολαϊκή διαχείρισης ενός δήμου έχουμε τις τελευταίες δεκαετίες. Κορτζιδη, πελετιδη.
Αλλα και αυτά τα δυο παραδείγματα, με πολλά πολλα όρια. Και με ενα τεράστιο κενό:
Άπαξ, πχ και έχασε την δημαρχια ο κορτζιδης κ η παράταξη του, ΤΙ έμεινε στην τοπική κοινωνία ως παρακαταθήκη; Εμεινε κάποια μαζική συλλογικότητα κατοίκων; Δυνάμωσε η ταξικη/χειραφετητιτικη διαδικασία; Αντίστοιχα, αυτο αφορά και τον πελετιδη κ την παράταξη του.
Άλλο ερώτημα: Τώρα, με το νέο εκλογικό σύστημα, αποκλειεται να συγκεντρώνει μια παράταξη την απόλυτη πλειοψηφία, εκτός κσι αν πάρει το 50%+1 των ψήφων. Άρα ενισχύεται η διαδικασία συνεναισης κ μάλιστα σε δεξιοτερη κατεύθυνση. Τι υα κάνει οχ ο πεκετιδης κ η παράταξη του αν επανεκλεγει και πρέπει να ψηφίσει προϋπολογισμό; θα δεχθει ακομα πιο συντηρητικές μετατοπισεις για να ψηφιστεί ο προϋπολογισμός, ή θα αφεθεί ο δήμο χώρο προϋπολογισμό κ θα επιδιωχθει να κατεβει ο κόσμος στον δρόμο με αίτημα “φιλολαικος προυπολογισμος τωρα;”.
Τέλος γιατί μόνο κορτζιδης/πελετιδης απετελεσαν κάποια φωτεινα έστω κ μερικώς παραδείγματα;
Η ενωτιτιδα επιμελώς αποφεύγει να θεσει αυτά τα κομβικα ερωτήματα κ να κάνει σοβαρό απολογισμό.
Τέλος γιατί μόνο κορτζιδης/πελετιδης απετελεσαν κάποια φωτεινα έστω κ μερικώς παραδείγματα;
Η ενωτιτιδα επιμελώς αποφεύγει να θεσει αυτά τα κομβικα ερωτήματα κ να κάνει σοβαρό απολογισμό.
___________________________________________________________
Ενώ η σεχταρίτιδα τα έχει θέσει προ πολλού και έχει δώσει και την απάντηση:
Ποιος τούς είπε να πάνε «για δημάρχοι»; Να καθόντουσαν στ’ αυγά τους να τα κλωσήσουν μέχρι να σκάσει μύτη η Επανάσταση!
Ας καγχάσω πεντάκις:
:-) :-) :-) :-) :-)
Βρε καγχασε κ πολλακις: Απάντηση δεν έχεις.
Ψηφίζω υπέρ της δεύτερης επιλογής.
Συνέχεια….
Φωτεινές εξαιρέσεις σε ορισμένα πεδία άσκησης δημαρχιακής πολιτικής, υπήρξαν οι Κορτζίδης και τώρα ο Πελετίδης. Φωτεινές εξαιρέσεις όμως, μέσα σε ένα μεγάλο σύνολο δημων που διοικήθηκαν και διοικούνται απο ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πήγε μετά στην ΛΑΕ. Ενα σύνολο δημοτικών αρχων, που:
α. Η πολιτική που άσκησαν και ασκούν, ΔΕΝ διαφέρει ουσιαστικά καθόλου απο μια καλή καπιταλιστική διαχείριση.
β. Η πολιτική που ασκούν, ΔΕΝ συνδέει την όποια φιλολαϊκότητα στην διαχείριση, με την διαδικασία της ταξικής/κοινωνικής χειραφέτησης. Στις γειτονιές που διοικούν, κατοικούν εργαζόμενοι, άνεργοι, χα,ηλοσυνταξιούχοι, ελευθεροι επαγγελματίες/αυτοαπασχολούμενοι, κλπ. ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ οι αριστερές παρατάξεις που διοικούν τους δημους να τους προσεταιριστούν σε μια κατεύθυνση ταξικής/κοιννωικής χειραφέτησης και όχι μόνο σε μια -όποια- φιλολαϊκότητα στην διαχείρισηη του τοπικού κράτους; Μάλλον ΟΧΙ, με μια ίσως μικρή εξαίρεση του Πελετίδη σήμερα.
ΝΑ ορισμένες διαπιστώσεις που μπορεί να μας φανούν χρήσιμες. Ξανατονίζω: Να φοβόμαστε την ΕΝΩΤΙΤΙΔΑ, όσο φοβόμαστε και τον σεχταρισμό. Διότι ο μεν σεχταρισμός σε διαλύει και σε οδηγεί στο περιθώριο. Η ενωτίτιδα όμως, σε οδηγεί στην διαχείριση και στην καπιταλιστική ενσωμάτωση.
Με μια επισήμανση.
Για να λειτουργήσει ο δήμος σε σύγκρουση με την κεντρική εξουσία όταν το κράτος κλείσει τη κάνουλα, χρειάζονται δύο πράματα που είναι ψιλοανάθεμα για τον μέσο παλαιού τύπου ντούρο κομμουνιστή:
ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ-ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ!!!!
Γιατί σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη περί κομμουνισμού στην Ελλάδα δεκαετίες τώρα, ο ταξικός αγωνιστής είναι ένας ΠΑΡΤΑΚΙΑΣ που το μόνο που ξέρει είναι να ωρύεται για αυτά που του οφείλουν οι άλλοι χωρίς να ενδιαφέρεται ποτέ να προσφέρει κι αυτός κάτι μια φορά, έτσι ρε παιδί μου για τη ψυχή της μάνας του.
Και όποιος πει το αντίθετο ΧΑΛΑΕΙ ΤΗ ΠΙΑΤΣΑ.
Προς San Rocco να πως αν κάτι είναι αδύνατο να συμβεί δεν συμβαίνει στην Πάτρα και στο Ελληνικό. Αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα, η ασυναρτησία στα σχόλια, αλλά η χυδαιότητα και ο μικροκομματικός τραμπουκισμός.
Το Χαλάνδρι έχει μια εντελώς άλλη ιστορία που δεν σε ενδιαφέρει να την μάθεις, δεν μπορείς να την καταλάβεις γιατί ξεπερνάει τα αναλυτικά σου εργαλεία της “δημοτικής κομματικής παράταξης” και σίγουρα δεν είναι η ιστορία της ΑΡΑΝ που έλεγε πως πρέπει να υλοποιήσουμε αντιλαϊκές πολιτικές. Είσαι χυδαίος ψεύτης. Επίσης δεν παραιτήθηκε η ΑΡΑΝ μόνο αλλά η ΛΑΕ συνολικά, και σε αυτό λες ψέματα. Εντελώς επιγραμματικά το Χαλάνδρι δεν έχει καμία σχέση με μια ιστορία ενότητας της αριστεράς,, ενωτικής παράταξης μπλα μπλα μπλα για να πάρουμε τον Δήμο.Δεν έχει καμία σχέση με το να παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ τον δήμο και να πάνε διάφοροι ως ουρά αλλά με σταδιακή στήριξη, από το 2006, από τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ με ήττα της κομματικής γραμμής τους που ήταν αντίθετη με αυτό, σε ένα ιστορικό σχήμα γειτονιάς. Το ότι αυτό το πράγμα ο ΣΡ το οδήγησε σε μια δημοτική αρχή που απλά διαχειρίζεται κάποιες καλές σχέσεις με την Περιφέρεια και την κυβέρνηση για να κάνει 2-3 πράγματα χωρίς να αλλάζει την σχέση των κατοίκων με τα κοινά και την καθημερινότητα τους και χωρίς να οξύνει την λαική συνείδηση στο Χαλάνδρι κατά πχ των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και εν γένει της ευρωχρεοκρατίας δεν είναι μια ήττα ειδικά της ΑΡΑΝ και του συνόλου της ΛΑΕ που αποχώρησαν από την Αντίσταση. Είναι μια ήττα της αριστεράς, του συνόλου της αριστεράς, του κινήματος κατοίκων στο Χαλάνδρι και παντού και προφανώς του συνόλου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που προφανώς ψήφισε Αντίσταση από τον πρώτο γύρο το 14. Όσοι όμως είχαν επιλέξει την αποχή, την εξέδρα και το καφενείο από την συμμετοχή σε ένα ιστορικό σχήμα γειτονιάς, το μοναδικό στην Ελλάδα με ιστορία πολλών δεκαετιών, δεν έχουν μικρότερη ευθύνη απ όσους δεν πούλησαν τους αγώνες του χαλανδριωτών. Μάλλον μεγαλύτερες ευθύνες έχουν. Αν θες να μου πεις πως στο Χαλάνδρι δεν έχει ΝΑΡ, που δεν έχω ιδέα, και αν είχε θα ήταν συμμέτοχο στον ιστορικό αγώνα δεκαετιών της Αντίστασης θα σου πω πως χαίρομαι και τότε μπορεί να μην είχαμε χάσει και το στοίχημα και το σχήμα ολόκληρο, να υπήρχε άλλη πολιτικοποίηση στο σχήμα και στους κατοίκους το καλοκαίρι του 15 που ήταν ένα σημείο τομής και για το Χαλάνδρι το ίδιο. Αν είναι έτσι όμως δεν καταλαβαίνω τι δεν έκανε η ΑΡΑΝ. Δεν έφυγε από το σχήμα στο οποίο είχε μια ιστορία δεκαετιών επειδή φαινόταν πως θα … το ψηφίσει ο κόσμος ? Δεν αρνήθηκε μια εναλλαγή στις κυκλικές αντιδημαρχίες ? Δεν αρνήθηκε την θέση στα ψηφοδέλτια και επειδή υπάρχει και ο φόβος να σε ψηφίσει ο κόσμος, και στο δημοτικό συμβούλιο ? Ποια ήταν η λύση δηλ όταν ένα ιστορικό σχήμα γειτονιάς συναντιέται εκλογικά με τις πλατιές μάζες, πέρα από τους αγώνες δεκαετιών ? Υπάρχει κάποια μέθοδος με την οποία μπαίνει κόφτης στα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα πόλης να παίρνουν μέχρι 15% γιατί προς θεού μην ρισκάρουμε να μπουν στον β γύρο ? Μα θα μου πεις να μην κάνει έναν δημαρχοκεντρικό κλασικό “αγώνα” για μια άλλη καλή διαχείριση αλλά να δημιουργεί αντιπρότυπα κλπ. Ε, το έκανε για δεκαετίες η Αντίσταση, και δεν ήταν σχήμα της ΑΡΑΝ, είχε ΑΡΑΝ, είχε αναρχικούς, είχε ανένταχτους αριστερούς, είχε νομίζω ΣΕΚ και Ξεκίνημα και άλλους που μπορεί να μην ξέρω και από ένα σημείο και μετά είχε και το ΑΡ του ΣΥΝ. ¨Ολο αυτό το αντιπρότυπο λαικής αντίστασης και συμμετοχής δεν άντεξε στην πίεση της διαχείρισης στην συγκυρία της συντριβής του κινήματος και της αριστεράς.. Δεν σημαίνει πως κακώς υπήρξε όλος ο αγώνας δεκαετιών
Σίγουρα San Rocco δεν θα δεις την ΑΡΑΝ να υλοποιεί είτε αντιλαϊκές πολιτικές είτε πολιτικές με μέσο την λάσπη και την προβοκάτσια όπως εσύ. Δεν είπες πως η ΑΡΑΝ ήταν στην δημοτική αρχή που εξελίχτηκε κάπως, είπες ψέματα πως μια γενικά και αόριστα ενωτική παράταξη φτιάχτηκε για να πάρει τον δήμο. Και πως η ΑΡΑΝ έλεγε συγκεκριμένα πως χρειάζονται αντιλαικές πολιτικές. Αυτό είναι και το στοιχείο που διαχωρίζει μια πολιτική άποψη από την προβοκάτσια.
Είσαι μικρός, ελάχιστος και ανόητος αν νομίζεις ότι λερώνεις έτσι αγωνιστές και συνειδήσεις. Το εαυτό σου λερώνεις και την οργάνωση σου που φέρει ακέραιη την πολιτική ευθύνη για την αναπαραγωγή του ανθρωπότυπου του κομματικού τραμπούκου, του Ανθρωπακίου του Τσίρκα, ξανά και ξανά.
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει
Κώστας
Χωρίς να έχω ιδέα για τι μιλάτε και μόνο από αυτό που λέει στο βιογραφικό του copy paste:
Ο Δήμαρχος Χαλανδρίου Συμεών (Σιμος) Ρούσσος πιστός στην πεποίθηση ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι απαραίτητη η ενεργή συμμετοχή των δημοτών δέχεται καθημερινά πολίτες της πόλης του Χαλανδρίου στο γραφείο του κατόπιν ραντεβού.
Να σας ζήσει η δημαρχάρα η αριστερή που κάνει τη χάρη στους πολίτες να δεχτεί να τους κλείνει και ραντεβού για να τον δούνε.
Συνεχίστε έτσι.
Τουλάχιστον τους δημάρχους του ΚΚΕ τους βλέπεις χωρίς ραντεβού. Από το δήμαρχο που θέλει ραντεβού για να με δει προτιμώ μακράν τον ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΗΜΑΡΧΟ.
Γιώργο ποιος υπερασπίστηκε τον ΣΡ ? Μήπως να διαβάζεις τα σχόλια για να έχεις ιδέα για τι μιλάμε ?
Κώστας
Δεν είπα ότι τον υπερασπίστηκες.
Δεν άντεξα να μη σχολιάσω τη στάση των ΑΡΑΣ/ΑΡΑΝ και του κομματιού του ΝΑΡ που με υπεραριστερή φρασεολογία μας έχει πάρε τα αυτιά ολωνών για διάχυση μέσα στην εν γένει σοσιαλδημοκρατία.
Και δε τα λέω μόνο για αυτή την κατηγορία. Υπήρξαν και από τη δική μας πλευρά πολλοί “πατριώτες” που μας κάναν διαχρονικά ανάλογα καλέσματα.
“Ελάτε εδώ όλοι μαζί. Εγκαταλείψτε τις φαντασιώσεις για σοσιαλισμό. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν από τέτοια”.
Κτλ, κτλ, κτλ…
Γιώργο έχασα την ικανότητα να σε παρακολουθώ. Αλλάζεις μονίμως το θέμα, όλο άλλο θες να πεις και όλο άλλο λες, συνδυάζεις προσπάθειες υπεραριστερής φλυαρίας με εθνικιστικά παραληρήμα, συνδυάζεις την υποστήριξη στον Τσοβόλα δώστα όλα με κυνήγι της … σοσιαλδημοκρατίας και γενικά σε ένα και μόνο έχεις δίκιο. Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάμε.
Κώστας
Τουλάχιστον δεν είμαι αριστεριστής και ούτε υπήρξα ποτέ.
Παρενθετικά για το “δώστα όλα” εδώ καταπίπτει με επίσημα στοιχεία:
http://www.tsovolas.gr/-na-poioi-uperxreosan-ti-xora
Άρπα τη πολιτική σου τάπα για ακόμα μια φορά.
Α, και αν δε σου αρέσει ο Τσοβόλας τα παράπονα σου στην ΑΡΑΝ που στηρίζει το Λαφαζάνη που του έκανε κάλεσμα:
https://iskra.gr/%CE%BB%CE%B1%CF%86%CE%B1%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%83%CE%BF%CE%B2%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7-%CF%84/
Επίσης οι σχέσεις του ΔΗΚΚΙ που καμία φυσικά σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία δεν είχε με την παραδοσιακή Αριστερά είναι γνωστές:
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3705422
Για να δούμε όμως τη στάση των Λαφαζάνη, Αλαβάνου με τους οποίους οι ΑΡΑΣ, ΑΡΑΝ και Άγιο Πνεύμα θέλουν κολλητιλίκια:
http://www.katiousa.gr/politika/diafonousan-ontos-o-alavanos-kai-o-lafazanis-maastricht/
Γιώργο πολύ δυνατή και η Κατσέλη και ο μακαρίτης ο Αρσένης και πολύ σοβαροί επιστήμονες αλλά δεν μου κάνουν. Έπαψε να υπάρχει σοσιαλιστικό μη σοσιαλδημοκρατικό κίνημα από το Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκτοτε ξανααποδείχτηκε πολλές φορές
Δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε καν κακό, αν τέτοιες αντιλήψεις (τα παιδιά του Νέου Αγωνιστή είναι το καλύτερο παράδειγμα) υπάρχουν σε ένα αριστερό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο απέναντι στον ιμπεριαλισμό και την ακροδεξιά. Δεν είναι καν ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει αλλά το ότι δεν το ήθελε η παραδοσιακή αριστερά δηλ το ΚΚΕ, η εξωκοινοβουλευτική και το ΑΡ. ¨Οχι όμως να κάνουμε και στρατηγική αναφορά τον Αντρέα, τον παλιό Σαντάμ, τον Νάσερ, τον Μαντέλα, τον Μιτεράν και δεν ξέρω γω ποιον άλλον. Δεν ήταν επιλογές προδοσίας που τους έκαναν σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλφιλελευθερους, επιλογές που κάποιος Τσοβολας, κάποιος Τζουμάκας ή κάποιος Κόρμπυν μπορεί να τις αποφύγει. Είναι τα δομικά αστικά ταξικά κοινωνικά όρια του σοσιαλιστικού ρεύματος, η σχέση του με το κράτος, την αστική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα.
Επίσης το “δώστα όλα” οταν το λέει η αριστερά ειρωνικά δεν είναι γιατί κάποια .., ασυδοσία χρέωσε την χώρα αλλά για το πως ο Αντρέας, με δεδομένη την λιτότητα της Ενιαίας Αγοράς από το 85 και ολο το πλαίσιο υπερχρέωσης, δίδυμων ελλειμμάτων και απόκλισης εντός ΕΕ και μετά από λίγο ΟΝΕ κλπ που είχε ενεργοποιηθεί ήδη, χρησιμοποίησε έτσι τον Τσοβόλα για να δουλεύει κόσμο (και τον εαυτό του ενδεχομένως) πως το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν είναι σαν την δεξιά αλλά δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατικό (αν και κάπου τότε νομίζω έκοψε τις μαγκιές με ένταξης στην ΣΔ).
Κώστας
Τώρα τα λες κάπως πιο σωστά.
Κατά την προσωπική, ιστορικού χαρακτήρα πλέον γνώμη μου, ο δημοκρατικός σοσιαλιστικός χώρος, αν το ΑΑΔΜ είχε εμπεδωθεί θα υπήρχε ακόμη:
https://www.tovima.gr/2008/11/24/politics/papariga-dimitri-moy-dimitri-moy/
Τώρα το ότι στο κάλεσμα του ΚΚΕ ανταποκριθήκαμε μόνον κάποιοι εκ δεξιών του και όχι οι εξ’ αριστερών του δεν είναι δικό μας ζήτημα. Εμείς θέλαμε.
Αλλά άλλες εποχές τότε και άλλες εποχές τώρα. Τώρα το αντικαπιταλιστικό πρόταγμα απέναντι στη φασιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων έρχεται πρώτο. Διαφορετικά η μόνη εναλλακτική είναι ο νέου τύπου φασισμός που προωθείται τώρα, είτε με την εθνικιστική του μορφή είτε με τη κοσμοπολίτικη.
Είσαι ανερματιστος Κώστα. Έγραψα οτι η αραν παραιτήθηκε. Για ποια λάσπη κ προβοκάτσια λοιπόν ομιλείς;
Και αφού λοιπόν παραιτήθηκε η λαε ως όλον απο την διοικούσα αντιλαϊκή παράταξη ρουσσου κ αφού μια ιστορία δεκαετιών αγωνιστικιτητας ηττήθηκε απο την διαχείριση κ χωρίς να αφήσει και κάτι ορατό έστω ως συνέχεια (διαλύθηκαν οι εκεί συλλογικότητες κατοίκων), ΠΟΙΑ συμπεράσματα έβγαλε η λαε για την δυνατότητα ή μη φιλολαϊκή διαχείρισης ενός δήμου; έβγαλε κανένα, ή συνεχίζει στα ίδια;
San Rocco έγραψες ότι η ΑΡΑΝ έλεγε πως χρειάζονται αντιλαικές πολιτικές. Είναι ψέμα, για να αποφύγω τώρα βαριές λέξεις
Το αν άφησε ή όχι κάτι θα το κρίνουν οι κάτοικοι και όχι εσύ. Ήδη υπάρχει νέο σχήμα.
Για το αν υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκής διαχείρισης ενός δήμου, πέρα από το πόσο ανερμάτιστος φαίνεσαι όταν λες ότι ο Πελετίδης κάνει κάτι δομικά ανέφικτο έγραψα και ανέβασα σεντόνι γιατί η διαφωνία δεν υπάρχει εκεί αλλά στην αντίληψη για τον Χώρο που αυτή γεννάει την αντίληψη για το αν και πως μπορεί να υπάρχει αριστερή δημοτική αρχή.
Επίσης εγώ δεν μιλάω για καμία ΛΑΕ γιατί δεν με ενδιαφέρει καμία ΛΑΕ. Είπες πως έφυγε η ΑΡΑΝ, είπα πως έφυγε όλη η ΛΑΕ. Δεν μπορείς όταν ξεκινάς να πεις πως κατά την γνώμη σου πρέπει να αποκλειστεί η ΛΑΕ κεντρικά να έχεις σαν επιχείρημα το Χαλάνδρι και να κρύβεις τι έκανε η ΛΑΕ. Αυτό δεν σημαίνει πως η ΛΑΕ έχει ή δεν έχει μια αντίληψη για τον Χώρο και την ΤΑ. Άποψη μου είναι πως η ΛΑΕ κεντρικά είναι πιο κοντά σε μια κοινοβουλευτική αντίληψη για τον Χώρο που μοιράζεται με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αν συμμετέχει στο νέο σχήμα, και πάλι μαζί με ΑΡΑΝ, ΣΕΚ, Ξεκίνημα, Οικοσοσιαλιστές και αναρχικούς και τα κινήματα κατοίκων μπροστά αυτό είναι κόντρα και απέναντι στην κοινοβουλευτική αντίληψη γα τον χώρο και καλά θα κάνει. Εκτιμάω δηλ πως στο Χαλάνδρι μπορεί να υπάρχει ενιαία αντίληψη της ΛΑΕ. ¨Οπου η ΛΑΕ, δηλ το ΑΡ στην πράξη, βγάλει δημοτικά κατεβάσματα από τον κομματικό σωλήνα δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη για τον χώρο και τα περιθώρια αριστερής κατάληψης των δήμων που η δέυτερη παράγεται από την πρώτη.
Αλλά σταματάω γιατί τα λέω αναλυτικά στο σεντόνι και δεν θέλω να γίνει και αυτό σεντόνι και ζητάω συγνώμη για την φλυαρία αλλά θεωρώ πως δεν φωτίζονται οι διαφωνίες αρκετά.
Κώστας
Κώστα ΤΙ λες; Πότε έγραψα οτι η άρα έλεγε ναι σε αντιλαϊκές πολιτικές; Αυτο που έγραψα ειναι οτι η αραν στο ονομα της “αποτελεσματικοτητας” κ των “αναγκών του δήμου”, συναινούσε σε αντιλαϊκές πολιτικές. Η διαφορα έγκειται στο οτι η άρα δεν τις ήθελε αυτές τις πολιτικές. Όμως συναινούσε.
Και αυτο συνιστά κ το όριο της πάσης φύσεως ενωτιτιδας η οποία αρνειται να θεσει βασικα ερωτήματα μερικά απο τα οποία περιέγραψα σε προηγούμενα σχολια.
Δεν έλεγε ΝΑΙ αλλά συναινούσε.
‘Ωρες ώρες San Rocco μιλώντας μαζι σου νοσταλγώ συζητήσεις με συντρόφους της οργάνωσης σου που διαφωνούσα μαζί τους αλλά κάτι είχαν να μου δώσουν, με ανάγκαζαν να σκεφτώ και γιατί όχι να μετατοπίσω και την γνώμη μου. Με σένα βέβαια γελάω, κάτι προσφέρεις
Κώστας
Γελάει ο μωρός, ων βούλεται απωλέσαι.. Δεν πειράζει κωστα
Γελά ο μωρός, κ’ αν τι μη γελοίον ει.
Μωραίνει Κύριος, όν βούλεται απολέσαι.
….”Γελάει ο μωρός,…ων(;) βούλεται απωλέσαι.”(;!;!)
Ωϊμέ!
Μήπως, αντί για Κόμμα , μέτωπα κλπ., να αρχίζατε από πιο βασικά διαβάσματα; “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, Γραμματική, κλπ.
Ε;
Ασε μας βρε ένας βραδιάτικα
Κε Αναγνωστάκη, είχα παρακολουθήσει την ομιλία σας στον Πύργο το ’15, λίγο μετά την κωλοτούμπα του Τσίπρα, και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Το συγκεκριμένο άρθρο σας όμως είναι πολύ καλό! Πρέπει σαν κόμμα να πάψετε (και γενικότερα σαν κίνημα να πάψουμε) να είστε (είμαστε) απλά μια φωνή διαμαρτυρίας! Στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που προανέφερα, είχα κάνει και μια ερώτηση που με ένα τρόπο, σχετίζεται με όλα αυτά που γράφετε εδώ.
Δεν επιτρέπετε να τη μάθουμε κι εμείς αυτή την ερώτηση, ιδίως από τη στιγμή που σχετίζεται με το άρθρο, καθώς και την απάντηση που, υποθέτω, πήρες;
Αφορούσε το εάν και κατά πόσο οι διάφορες εναλακτικές που ¨έπαιζαν¨ τότε (Ρωσία, Κίνα, κλπ) θα αποτελούσαν όντως λύση, ή θα γυρνάγαμε στην ΕΕ με την ουρά στα σκέλια, καθώς κι αυτοί καπιταλι(η)στές είναι και μάλιστα νέου τύπου (αναδυόμενοι). Για απάντηση μή ρωτάς… Ο άνθρωπος ήταν ακαταλαβίστικος, ακόμα και για τα μέλη του κόμματος εκεί. Αφού θεωρούν ότι η εκδήλωση εκείνη ήταν αποτυχία…
ΟΚ. Θενκς. Εγώ, ψάχοντας στο νετ, βρήκα ένα περσινό του βίντεο από μια τηλεοπτική συνέντευξή του στη Λάρισσα όπου τα λέει καλά, έστω και σε μια κάποια γενικότητα (υποχρεωτική λόγω περιορισμένου χρόνου). Μου φάνηκε δε και συμπαθής.
Όσο αποτελεί λύση για τον λαό η πρόσδεση στο δυτικό ιμπεριαλιστικο μπλοκ, άλλο τόσο αποτελεί λύση η πρόσδεση στο ανατολικό ιμπεριαλιστικο μπλοκ.
«Δεν επιτρέπετε»!!! Ο Χριστός κι η Παναγία!!! «Δεν επιτρέπεται» βεβαίως βεβαίως!
Κρίνοντας από όσα γράφει ο San Rocco, ο οποίος εκπροσωπεί εδώ –αυτόβουλα ή κατόπιν χρέωσης, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω– τη «φωνή τού Κυρίου» και βλέποντας ότι ο Αλέκος Αναγνωστάκης, όσο να ’ναι, έχει μια κάποια ηλικία, διερωτώμαι:
Πώς άντεξε ο χριστιανός (ο Αναγνωστάκης) τόσα χρόνια;;; Εγώ θα την είχα κάνει με θορυβώδεις ευθείες δρασκελιές πριν κι από το Euro τού 2004!!!
H στήριξη των ηττημένων κεντρικών πολιτικών μετωπικών μορφωμάτων της αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΛΑΕ) στα δημοτικά σχήματα ειναι επιθυμητή αλλά όχι το κέντρο του κόσμου. Η πραγματικότητα της εμπλοκής ανένταχτου αριστερού κόσμου, κόσμου της ΛΑΕ και κόσμου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους τοπικούς αγώνες (χώροι, πράσινο, αγώνες στέγης, ιδιωτικοποιήσεις, αντιρατσιστικοί, αλληλεγγύη, αντισεξισμός, μαχόμενος αντιφασισμός, γκετοποίηση και gentrification) ορίζει το δυνητικό πολιτικό εύρος.
Το καθοριστικό όμως είναι το πως και όχι το ποιοι. Αν είναι να εμφανίζονται ξαφνικά οι οργανώσεις και τα μέτωπα και να κουνάνε εκλογικές διακηρύξεις που γράψανε στα γραφεία τους και να ζητάνε και στήριξη αυτό δεν θα πάει πουθενά ακόμα και αν καταγράψει ποσοστά και εκλέξει συμβούλους. Πρέπει να πάμε με άλλη μέθοδο χωρίς καν το καθοριστικό να είναι τα ποσοστά και η εκλογή συμβούλων.
Με αυτή την έννοια δεν είναι και τόσο επίκαιρο η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από την ικανότητα της αριστεράς να υλοποιήσει μια άλλη πολιτική σε έναν δήμο. Οι δε διαφωνίες για τον χαρακτήρα της ΤΑ εντός του κράτους είναι και αυτές δευτερογενείς. Η πρωτογενής διαφωνία εν προκειμένω είναι το αν υπάρχει ο Χώρος σαν κοινωνικός χώρος. Σαν πεδίο ταξικής πάλης με κοινωνικό υποκείμενο της αντίστασης τους Κατοίκους ως διαταξική και σχετικά ενιαία κοινωνική κατηγορία. Ο Χώρος στον καπιταλισμό είναι ή όχι πεδίο ταξικής πάλης και κοινωνικός χώρος άσχετα αν έχουμε κατοχή, δικτατορία, μετεμφυλιακό κράτος, μεταπολιτευτική αστική δημοκρατία, μνημόνιο, Καποδίστρια, Καλλικράτη ή Κλεισθένη. Άσχετα αν το θεσμικό πλαίσιο της ΤΑ την κάνει περισσότερο ή λιγότερο υπηρεσία του κράτους και της ΕΕ. Οι κάτοικοι πάντα έχουν συμφέρον να αγωνιστούν και είναι και από δύσκολο εώς αδύνατο και λάθος να θες να κάνεις και σκληρή ταξική κατηγοριοποίηση τους. Στην πράξη βέβαια δύσκολα αυτά που λέμε θα αγγίξουν την Κηφισιά αλλά το θέμα είναι τι γίνεται στην πλειοψηφία των δήμων με την κλασική εργατική-μικροαστική-μεσοαστική σύνθεση. Εκεί είναι που η έννοια του Κατοίκου αποκτά το μεγαλύτερο νόημα γιατί δεν θα βρεις κάτοικο, γείτονα σου δηλ, να μην πλήττεται πχ από την υποβάθμιση των συγκοινωνιών, του πρασίνου κλπ. Βέβαια πρέπει να υπάρχουν διαφοροποιήσεις πχ στα δημοτικά τέλη κλπ αλλά δεν είναι ανάγκη να σκεφτόμαστε όλη την ώρα σαν Δημοτική Αρχή εν αναμονεί και δεν ζητάμε εκκαθαριστικό της εφορίας όταν καλούμε τους κατοίκους να υπερασπιστούν μια Παιδική Χαρά.
Το ότι μπορούμε εν δυνάμει να “παρουμε τον δήμο” είναι σωστό λόγω χαρακτήρα του χώρου σαν αναπαραγωγικό πεδίο ταξικής πάλης άρα που γεννάει πρωτογενεις αντιστάσεις κατοίκων και του ότι κατεβαίνουμε στις εκλογές και είναι και αυτό ένα κεκτημένο της ταξικής πάλης, ότι γίνονται εκλογές σε ένα πρωτογενές πεδίο (ο Χώρος και όχι η Τ “Α” που είναι κράτος). Ο χώρος ΔΕΝ είναι σαν την κοινοβουλευτική πολιτική σκηνή, ακόμα και μια κανονική αστικοδημοκρατική πολιτική σκηνή και όχι αυτήν που έχουμε. Ο Χώρος δεν εγκαλεί πολίτες αλλά ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ και με αυτή την έννοια προσομοιάζει περισσότερο με την εκπαίδευση παρά με τον κοινοβουλευτισμό. Έχω τελικά την εντύπωση πως οι διαφωνίες είναι σε αυτό και όχι στο αν μπορούμε να “πάρουμε τον δήμο”. Η τυπική αριστερή παρέμβαση από τους 3 πόλους της αριστεράς στην Ελλάδα δεν θέλει να δει τον Χώρο και το υποκείμενο του τους Κατοίκους, αλλά θέλει να δει απλά μια ευκαιρία κεντρικής πολιτικής καμπάνιας είτε θέλει να την απευθύνει σε αυτό που θεωρεί “Κατοίκους λαικής προέλευσης, εργατικής κατεύθυνσης κλπ” είτε γενικά και αόριστα σε αντιμνημονιακούς πολίτες ή σε δημότες που αξίζουν μια πιο καλή διαχείριση ή δεν ξέρω γω σε τι άλλο. Αντικείμενο της κλασικής αυτής κοινοβουλευτικής προσέγγισης του Χώρου πάντα η ψήφος και όχι οι αντιστάσεις και ο αγώνας. Αγώνας κατά της καπιταλιστικής αναδιάρθωσης του Χώρου που πρέπει να εντάσσεται στην ανάλυση κατά της ευρωχρεοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού με την αυτοτέλεια της και χωρίς άλματα και ταυτίσεις των επιπέδων που ακυρώνουν και τον επιμέρους αγώνα και τον γενικό.
Είναι αυτή η δομική αντίθεση της κοινοβουλευτικής αντίληψης του χώρου με την αντίληψη του Κινήματος Κατοίκων που δεν μας κάνει απλά να μην συμφωνούμε ότι μπορεί υπό προϋποθέσεις να “πάρουμε τον δήμο”. Δεν συμφωνούμε ούτε στην ύπαρξη σχημάτων στις γειτονιές, με μη στοιχισμένη με την κεντρική πολιτική σκηνή πολιτική σύνθεση που κατά πάσα πιθανότητα, αν έχουν μια σοβαρή παρέμβαση στους τοπικούς αγώνες, θα διεκδικήσουν ίσως κάποιους συμβούλους. Έτσι δεν θέλουμε συμβούλους των τοπικών κινημάτων και σχημάτων αλλά προτιμούμε να έχουμε συμβούλους του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛΑΕ. Έτσι αντί να στήσουμε από κάτω προς τα πάνω το σχέδιο της ανατροπής λέμε πως το έχουμε έτοιμο και το εξειδικεύουμε κεντρικά. Έτσι ούτε πανελλαδικό πολιτικό σχέδιο θα αποκτήσουμε ποτέ (για την ανατροπή της επιτήρησης και του νεοφιλελευθερισμού, για την έξοδο απο τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για την εργατική εξουσία, την ανατροπή του καπιταλισμού και δεν ξέρω τι άλλο) αλλά ούτε τοπικές αντιστάσεις. Είναι αυτή η διάσταση του Χώρου και των Κατοίκων που θα μας βοηθήσει να εξηγήσουμε την προκαταβολική άρνηση ΚΚΕ και ΝΑΡ, όπως εν προκειμένω τα ομαδοποίησε ο σ ΑΑ στην κατά τα άλλα καίρια παρέμβαση του, που θα μας βοηθήσει να εξηγήσουμε πως ο σεχταρισμός οδηγεί σε άρνηση στήριξης και μορφωμάτων που δεν έχουν φιλοδοξία και ελπίδες αριστερής νίκης. Υπάρχει δηλ δομικότερος λόγος πίσω από τον σεχταρισμό στην Τ”Α” από αυτόν που επισημαίνει ο σ ΑΑ
Προσωπικά βλέπω μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια στην Αθήνα που άρχισε τον Φεβρουάριο του 2016 και που κινήται στις αρχές του Χώρου σαν αναπαραγωγικό πεδίο ταξικής πάλης και όχι σαν εκλογική πελατεία και προεκλογική πλατεία. Υπήρχαν και άλλα και υπάρχουν, υπήρχε και υπάρχει το Χαλάνδρι (με το νέο σχήμα, η ενσωμάτωση της Αντίστασης και η ήττα τόσων δεκαετιών αγώνων δεν αφήνουν πίσω το κενό και το τίποτα) και υπάρχουν προσπάθειες, στην Πάτρα με την ΑΠ, στην Αγία Παρασκευή, στις πολύ ενδιαφέρουσες διεργασίες στην Λευκάδα και δεν ξέρω και γω που αλλού. Δεν χρειάζεται δηλ να συζητάμε όλη την ώρα για τον Πελετίδη αν και πρέπει να συζητήσουμε και για αυτό στα σοβαρά αλλά κυρίως για το από δω και πέρα γιατί η αποδοχή πως κάτι καλό έγινε είναι κοινός τόπος σε όλη την αριστερά. Πρέπει να κινηθεί και ο ίδιος εκλογικά και από τον πρώτο γύρο απέναντι στις προσπάθειες του καθεστωτικού μπλοκ να πάρει πίσω την Πάτρα ? Για να δούμε όμως πως ένα μονοκομματικά ελεγχόμενο αλλά όχι πάνω στην κομματική γραμμή κοινωνικό και πολιτικό υπόδειγμα νίκης μπορεί να διαχειριστεί την ενεργή αντίφαση του. Πως θα κινηθεί ο δήμαρχος των αγωνιζόμενων κατοίκων της Πάτρας που όμως τυπικά και συμβατικά αλλά δυστυχώς και εν δυνάμει ουσιαστικά είναι ο δήμαρχος του ΚΚΕ στην Πάτρα ? Ιδέα δεν έχω καν αν κινδυνεύει να χάσει τον δήμο, και δεν είναι αυτό το θέμα στον πυρήνα του. Πρέπει η όχι, και βασικά έπρεπε μέχρι τώρα, στο φόντο της συστράτευσης του β γύρου του 14, της ουσιαστικά κριτικά συμπολιτευόμενης πολιτικής πρακτικής δυνάμεων όπως η Ανυπότακτη Πολιτεία και του περάσματος δυνάμεων μάλλον χρήσιμων στον β γύρο του 14 στο ευρωχρεοκρατικό μπλοκ να επιδιωχτεί μια ευρύτερη συστράτευση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων από το κατέβασμα της ΛΣ του ΚΚΕ στα πλαίσια της ΚΣ του ? Ο ίδιος πχ συμφωνεί πως αξίζει να χαθεί ο δήμος αρκεί η τυπική μορφή (δημοτική αρχή της ΛΣ και του ΚΚΕ) να γίνει και ουσιαστική μέχρι τελικής πτώσης ? Δυστυχώς φοβάμαι πως ναι και γι αυτό ορθά φοβάμαι πως επισημαίνει και ο σ ΑΑ την άρνηση μετωπικής πολιτικής από την δημοτική αρχή.
Κώστας
Ερώτηση που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό:
Οι vegan που έξω από τη Βαρβάκειο σήκωσαν πανό kill capitalism not animals χωράνε;;;
Όχι, ούτε ο Καζάκης
Κώστας
Καλά, ο Καζάκης δε θέλει, αλλά γιατί όχι οι vegan. San Rocco πες κι εσύ τη γνώμη σου.
Εγώ έχω στη σκέψη μου όλους αυτούς τους εναλλακτικούς χώρους αρκεί να μη μπλέκονται οικονομικά συμφέροντα μέσα.
Αν μη τι άλλο προωθούν έναν πιο υγιή τρόπο ζωής και είναι μακριά από κάθε σκέψη περί εθνικισμού.
Ποιους χώρους μωρέ Γιώργο, έλεγα να μην απαντήσω αλλά δεν συζητιέται κάτι άλλο αυτή την στιγμή.
Ατομιστές και ψώνια του κερατά, ιδεαλιστές και ανορθολογιστές, καταπιεστικοί και αυταρχικοί είναι
Κώστας
Μόλις περιέγραψες επακριβώς τα κουσούρια σύσσωμης της ελληνικής κοινωνίας.
Σωστός Γιώργο!
Η ενότητα της αριστεράς για να μην εκφυλιστεί ξανά σε ενωτίτιτδα, θα πρέπει πρωτίστως πια, να στοχεύει στην διερεύνηση των όρων και στην διαδικασία με την οποία αυτή θα λάβει χώρα, της κοινωνικής/ταξικής ενότητας των καταπιεσμένων (πολυεθνική εργατική τάξη μαζί με τον υπόλοιπο λαό). ΑΥΤΗ η ενότητα έχει νόημα να πραγματωθεί, ΑΥΤΗ η ενότητα είναι ουσιαστική και πραγματική και προς το συμφέρον των ίδιων των καταπιεσμένων. Και σε αυτή την ενότητα να υποταχθεί και η αναγκαία ενότητα πολιτικών δυνάμεων. ΟΧΙ πια αντίστροφα:
Διότι ΟΣΟ πάς αντίστροφα, τόσο επιδιώκεις να ενώσεις πολιτικές δυνάμεις, εκ των οποίων οι περισσότερες είναι και αυτοαναφορικές, και τόσο περισσότερο η ενότητα ξεπέφτει σε ενωτίτιδα, δλδ σε βυζαντινολογία, παραγοντισμό, διαχειριστική λογική και τελικά ενσωμάτωση στο υπάρχον.
ΠΩΣ μπορεί σε αυτό να συμβάλλουν γόνιμα οι οργανώσεις, κόμματα, άλλες συλλογικότητες της Αριστεράς; Με το να ανατύσσουν κοινή δράση όχι για το ψηφαλάκιον, αλλά για την επίτευξη αποτελέσματος για το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η κοινή δράση. Για την άνοδο της ταξικής συνειδητοποίησης και όχι για το αν θα πουλήσει κάποιος μια εφημεριδούλα του παραπάνω. Για την εμπέδωση κοινών γόνιμων συλλογικών διαδικασιών βάσης και όχι για να βγάζει ο κάθε νάρκισσος την αποψάρα του μιλώντας λές και μιλά μπροστά στους εξεγερμένους εργάτες της Πετρούπολης.
Αυτό το τελευταίο με τους εξεγερμένους εργάτες της Πετρούπολης με ξέκανε.
Αλλά αυτή είναι η αλήθεια, πολύς κόσμος είναι “οργανωμένος” σε χώρους εκτός πολιτικής με δικά του αιτήματα και προβλήματα και ο μόνος που δυνητικά θα μπορούσε να ασχοληθεί μαζί του είναι ό,τι εν πάσει περιπτώσει έχει απομείνει από την Αριστερά.
Σε κάτι τέτοια ίσως θα μπορούσε να βγει κάτι.
Γιώργο όχι, η ελληνική κοινωνία δεν λέει ασυναρτησίες του στυλ “η κτηνοτροφία είναι δολοφονία”
Κώστας
Η ποια;;;;;;
Αυτή που σχεδόν δεν υπάρχει στη χώρα πλέον;;;;;;;;
Εκτός και αν μου πεις πως η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά εώς τώρα έδειξε ΜΑΧΙΜΟ ενδιαφέρον για τους αγροτοκτηνοτρόφους να πηδηχτώ από το παράθυρο.
Εδώ υπάρχουν ακόμα ονειρώξεις για ενεργειακή/βιομηχανική ανάπτυξη. ΜΟΝΟ το ΚΚΕ έχει δείξει ενδιαφέρον για τον αγρότη, με το στρεβλό αγροτοπατερούλικο τρόπο που το έκανε για να λέει ότι τους πιάνει και αυτούς λίγο.
Εμένα προσωπικά δε θα με χάλαγε μια ζωή με λιγότερο κρέας, λιγότερα φάρμακα, χώρια που οι εναλλακτική διατροφή/ιατρική κόβει κόστη για να το δούμε και έτσι.
Και θα σου το πω και αλλιώς. Μέτρα μόνο τις μέρες νηστείας στο Ορθόδοξο εορτολόγιο. Τρελοί ήτανε οι πρόγονοι μας στη τελική και σου λέγανε ισορρόπησε τη διατροφή σου, ήδη από την αρχαιότητα;
Γιώργο έχω παραιτηθεί από την ελπίδα να κρατήσεις το θέμα σταθερό σε 2 διαδοχικά σου σχόλια.
Κώστας
Παρενθετικά υπάρχει πολύς κόσμος στο χώρο της αγροτοκτηνοτροφίας (και ως ένα βαθμό και του κυνηγιού) που ψάχνονται χρόνια τώρα.
Περί ενωτίτιδας… Ο παππούς μου στο χωριό έλεγε ¨Αν φοβάσαι ότι το μπόλι σου δεν είναι καλό, μη μπολιάζεις δέντρα…δεν θα καρποφορίσουν ποτέ. Έχει συμβεί και συμβαίνει πολλές φορές. Αλλά το μπόλιασμα συνεχίζεται, αναζητόντας το κατάλληλο μπόλι. Τα δέντρα που προσφέρονται για μπόλιασμα και οι εποχές που πρέπει να γίνει είναι γνωστά. Το κατάλληλο μπόλι αναζητούμε.