Τα αποτελέσματα των γενικών εκλογών στην Ιταλία την περασμένη Κυριακή, δε θα περάσουν απαρατήρητα: Καθίζηση του κυβερνώντος κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος του Ρέντσι ( μόλις 19% και -6,6% ) και της Φόρτσα Ιταλία του Μπερλουσκόνι (13,5% και -7,6%). Άνοδος του λαϊκίστικου κινήματος των Πέντε Αστέρων (32% και +6,6%) και της ακροδεξιάς Λίγκας του Βορρά (17,7% και +13,5%).
Η αποδοκιμασία των πολιτικών της ΕΕ, τόσο γενικά σε ότι αφορά το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, όσο και ειδικότερα σε σχέση με τα ήδη εφαρμοζόμενα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις, τις απολύσεις και τις συντάξεις, κυριάρχησε στη συζήτηση και τελικά σφράγισε και το αποτέλεσμα. Ακόμη και οι συντηρητικοί και ακροδεξιοί σχηματισμοί τηρούσαν τις αποστάσεις τους, ζητώντας δημαγωγικά «τροποποιήσεις» και «εξαιρέσεις», ακόμη και «κατάργηση» ορισμένων μέτρων. Για αυτό και οι θεματοφύλακες των Βρυξελλών, έκαναν λόγο ευθύς αμέσως για νίκη του …λαϊκισμού. H Ιταλική κοινωνία βράζει, με τα προβλήματα της ανεργίας, της αντιδραστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων, της μαζικής μετανάστευσης σε άλλες χώρες, της περικοπής των μισθών, της αύξησης της ηλικίας εξόδου στη σύνταξη, των περικοπών σε παιδεία και υγεία, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, των φασιστικών απειλών, να είναι πολύ οξυμμένα
Το αποτέλεσμα δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει ώστε να φανεί ποιος σχηματισμός και με ποιες συμμαχίες θα εξασφαλίσει πλειοψηφία και θα ηγηθεί της νέας κυβέρνησης, αν και το προβάδισμα ανήκει στη συμμαχία Μπερλουσκόνι, Λέγκας και νεοφασιστών.
Μέσα σε αυτές τις μεγάλες αναταράξεις, εκκωφαντική η απουσία της κομμουνιστικής αριστεράς. Η διάσπαση των Δημοκρατικών «από τα αριστερά» με το σχηματισμό «Ελεύθεροι και Ίσοι», απέσπασε 3,5%, αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα σχήμα γέννημα θρέμμα της κυβέρνησης Ρέντσι και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του που καταδικάστηκε περίλαμπρα. Δυστυχώς και κατά βάση προς τα δεξιά…
Ο σχηματισμός «Η εξουσία στο λαό», μέσω του οποίου εκφράστηκε στην ουσία η Κομμουνιστική Επανίδρυση, σε συμμαχία με άλλες αριστερές ομάδες και ακτιβιστές από κοινωνικά κινήματα και κοινωνικά κέντρα, συγκέντρωσε κάτι περισσότερο από 1% (η κρατική τηλεόραση RAI εκτιμάει 1,1%). Ένα άλλο θραύσμα του πρώην Κόμματος Ιταλών Κομμουνιστών (διάσπαση της Επανίδρυσης) το Κομμουνιστικό Κόμμα (αδελφό κόμμα του ΚΚΕ), έλαβε 0,3% και το ρεύμα για μια Επαναστατική Αριστερά (στο ρεύμα του ΕΕΚ) πήρε κοντά στο 0,1%.
Πρόκειται για ένα ακόμη στιγμιότυπο μιας πορείας εκφυλισμού του κομμουνιστικού ρεύματος στην Ιταλία. Από την ίδρυσή της το 1991 η Κομμουνιστική Επανίδρυση, όχι μόνο δεν κατάφερε στοιχειωδώς να δικαιώσει το όνομά της έναντι μιας ανοιχτής μετατροπής του παραδοσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος στο αστικό Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά, αντίθετα, παρέδωσε μαθήματα καιροσκοπισμού, υποταγής στην αστική πολιτική, κυβερνοπληξίας και τελικά αλλεπάλληλων διασπάσεων.
Στήριξε και συμμετείχε δύο φορές σε κυβερνήσεις με τα αστικά κόμματα της «κεντροαριστεράς» (Πρόντι). Μέτρησε περίπου επτά διασπάσεις, ενώ σε λιγότερο από είκοσι χρόνια παρουσίας, κατέβηκε με καμιά δεκαριά ονόματα «ευρύτερων» μετώπων σε εθνικές εκλογές και ευρωεκλογές.
Στις περασμένες βουλευτικές εκλογές (2013) κατέβηκε με το σχηματισμό «Πολιτική Επανάσταση» και απέσπασε 2,2%, χωρίς να βγάλει βουλευτή.
Στις ευρωεκλογές του 2014 κατέβηκε με τον πρωτότυπο τίτλο συνδυασμού «Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» και εξέλεξε τρεις ευρωβουλευτές, μεταξύ των οποίων και την Ε. Φορένσα, που ήταν μέλος της. Η τελευταία ήταν και η ευρωβουλευτής του Κόμματος Ευρωπαικής Αριστεράς, η οποία μαζί με την Βιόλα Καρόφαλο, εκπρόσωπο του σχηματισμού «Η εξουσία στο λαό», παρουσίασαν σε συνέντευξη τύπου το νέο κόμμα στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Οι πολιτικές θέσεις του σχηματισμού «Η εξουσία στο λαό», περιείχαν πολλές κοινωνικές διεκδικήσεις, αλλά μάλλον με μια αθροιστική κινηματίστικη λογική, χωρίς να διαπνέονται από μια συνολική αντικαπιταλιστική ταξική κατεύθυνση και οποιαδήποτε αναφορά στο σύγχρονο καπιταλισμό και την ανάγκη της ανατροπής του σε μια σοσιαλιστική προοπτική. Η έλλειψη αυτή, όχι μόνο δεν αποκρυβόταν, αλλά αντίθετα προβαλλόταν και ως «πλεονέκτημα» από εκπροσώπους του νεότευκτου σχηματισμού, καθώς με «απλά λόγια» υποτίθεται ότι θα κατάφερναν να μιλήσουν και να γίνουν κατανοητοί «από τους πολλούς».
Οι μεγάλοι πολιτικοί κόμβοι ωστόσο δεν ξεπερνιούνται με αυταπάτες και με απλοϊκά κλισέ. Όσο η κομμουνιστική αριστερά κάνει ασκήσεις μετριοπάθειας και ακρωτηριασμού του ταξικού πολιτικού λόγου, όχι απλά την αριστερή κληρονομιά τη «μαζεύει» ένας θλιβερός Ρέντσι (σήκωσε ιδιαίτερα τον κίνδυνο του φασισμού), αλλά, ακόμη χειρότερα, η μαζική λαϊκή δυσαρέσκεια φουσκώνει τα πανιά λαϊκίστικων ή/και φασιστικών ρευμάτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το Κίνημα των Πέντε Αστέρων φούσκωσε τα πανιά του με τη δημαγωγία ενάντια στο ευρώ και την ευρωζώνη (τα έχει μαζέψει βέβαια τώρα), «Η εξουσία στο λαό» δεν τολμάει να θέσει θέμα κριτικής και πολύ περισσότερο εξόδου από ευρωζώνη και ΕΕ. 
Οι συντάκτες του προγράμματος του νέου σχηματισμού, φαίνεται πως αποδίδουν μεγάλο ρόλο στον πολιτικό συμβολισμό και τη γλώσσα, αποφεύγοντας τις πολιτικές οριοθετήσεις με ταξική και κομμουνιστική αναφορά. Αυτό βέβαια αποδεικνύεται ανέφικτο, καθώς, όπως και να έχει το να ξεκινάει ένα πολιτικό πρόγραμμα μιας αριστερής δύναμης με πρώτο σημείο την υπεράσπιση …του Συντάγματος της Ιταλίας, οπωσδήποτε δύσκολα την τοποθετεί στο αντισυστημικό στρατόπεδο ακόμη και με την πιο ευρεία έννοια.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις διεθνείς αναφορές του νέου σχηματισμού. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πανευρωπαϊκά το αρνητικό υπόδειγμα σε ότι αφορά την καταρράκωση λαϊκών ελπίδων και την δουλική εξυπηρέτηση των αστικών συμφερόντων στην Ελλάδα και των πολιτικών της ΕΕ, η Βιόλα Καρόφαλο σε συνέντευξή της στην εφημερίδα l’antidiplomatico, τον υπερασπίζει δηλώνοντας πως δε θα τον έλεγε «προδότη», χαρακτηρίζει εθνικισμό κάθε στάση αποχώρησης από την ΕΕ, ενώ παράλληλα πλέκει το εγκώμιο των Εργατικών του Κόρμπιν και (λιγότερο) των Podemos.
Π.Μ.
Τα αποτελέσματα των αριστερών/κομμουνιστικών κομμάτων ή/και μετώπων, είναι:
α. Ελεύθεροι και Ισοι: 3,5%
β. Η εξουσία στο λαό: 1,1%
γ. Partito Comunista (αδελφό κόμμα του ΚΚΕ): 0,33%
δ. Επαναστατική Αριστερά (PCL ήτοι Κομμουνιστικό κόμμα των εργατών [αδελφό κόμμα του ΕΕΚ] και μια μικρή αριστερή ομάδα): 0,08%
Οι “Ελευθεροι και ίσοι” είναι ένα μέτωπο-συνονθύλευμα αριστερών πολιτικών αντιλήψεων, τύπου “ΣΥΡΙΖΑ του ’10” και σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες που μελλεται να διαψευστούν ή να επιβεβαιωθούν, συζητά για κυβέρνηση, με το…. κίνημα των 5 αστέρων….. Με κάθε επιφύλαξη για την ορθότητά της, η πληροφορία αυτή, μας έρχεται απο το euronews.
Πολύ χάλια η εκεί κατάσταση χρόνια τώρα, απλά επιβεβαιώθηκε και εκλογικά. Το ΙΚΚ απο την δεκαετία του ’70 κιόλας, διοικούσε πάμπολλους δήμους, με μια αποτελεσματική μεν, καπιταλιστική δε, διαχείριση. Αργότερα, και όσο ενσωματώνονταν περισσότερο στον εθνικό καπιταλιστικό κορμό, παρήγαγε και σκάνδαλα. Η πλειοψηφία της Ιταλικής αριστεράς λοιπόν, πρώτα κυβέρνησε με καπιταλιστική λογική τοπικά, αργότερα συγκυβέρνησε και ψήφισε βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις της ΕΕ, αντιλαϊκές άλλες πολιτικές, μετά έκανε και σκάνδαλα… Ετσι, αφού πρώτα αυτοσυκοφαντήθηκε και συνέβαλλε στην στερέωση του ιταλικού καπιταλισμού, μετά απαξιώθηκε και τέλος σχεδόν εξαφανίστηκε….
“αποτελεσματική μεν, καπιταλιστική δε,” …….η αποκάλυψη-αποθέωση του ρεφορμιστή, που θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν τον αφήνει!
“Αποτελεσματική” για ποιόν, ρε μεγάλε …..”εργάτη”!
Για τον Λαό και την εργατική τάξη;
Δηλαδής, υπήρχαν τότε στην Ιταλία περιθώρια για ….”προοδευτική διαχείριση”, το ευαγγέλιο του ρεφορμισμού;;!!
Να χαρώ…….
Ε, για να ψηφιζουν το ρεφορμιστικό ιταλικό κκ ξανά κ ξανά σε παμπολλους δήμους τις δεκαετίες 70 και 80, την εποχή του κράτους προνοιας, πάει να πει οτι, πέρα απο καπιταλιστική η διαχειριση, ήταν και κάτι άλλο: Βελτιωτικη του βιοτικού επιπεδου και της εργατικής τάξης. Αποτελεσματικη δλδ για την παγίωση της καπιταλιστικής ηγεμονίας πάνω στον λαό, μέσω της βελτίωσης του βιοτικού του επιπέδου. Μαθε λιγο διαλεκτική κ μην γινεσαι κομματοσκυλακι
Είναι απλό! Την “εποχή του κράτους πρόνοιας”, όταν δηλαδή η αστική τάξη έκανε παροχές, δια τον φόβον των Ιουδαίων, το ΙΚΚ, ήταν ένα από τα κόμματα που είχαν αναλάβει να τις μεσιτεύουν στους εργαζόμενους, έχοντας κι εκείνο τα ανάλογα εκλογικά οφέλη. Το ΙΚΚ, ήταν και αυτό ενταγμένο σε αυτό που τα “κομματόσκυλα” αποκαλούν “πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης”.
Στην Ελλάδα, τις παροχές τις έκανε το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Το ίδιο προσπαθεί να εξαπατήσει τον κόσμο ότι θα κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που στην εποχή τη σημερινή, μετά τις ανατροπές, η αστική τάξη, ούτε θέλει – δεν έχει ανάγκη – αλλά ούτε και μπορεί πλέον να δίνει παροχές στους εργαζόμενους. Χώρια που η αστική τάξη, με την δυνατότητα που έχει κρατώντας στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας – άρα και την πραγματική εξουσία – μπορεί και ακυρώνει και να παίρνει πισω τις όποιες παροχές έχει κάνει μέχρι τώρα.
Να σημειώσω πως το κείμενο του σ. Μαυροειδή, λέει αλήθειες που πια δεν περιμένουν.
Εχει σημασία δε να σημειώσουμε, πως η ιταλική αριστερά στην μεγάλη της πλειοψηφία, πολιτεύεται με όρους “δικαιωματισμού” και “διαμεσολάβησης των λαϊκών προβλημάτων”, μέσω των κρατικών θεσμών (δήμοι, περιφέρειες κλπ). Αυτό δεν το έκανε πολιτική μόνο το ΙΚΚ απο το ’70 κιόλας, αλλά και μικρές πολιτικές ομάδες, όπως λχ και η τροτσκίζουσα, sinistra critica για όποιον την θυμάται.
Ιδια ακριβώς εικόνα με την ελληνική, ….αν υπήρχε ένας μαγικός τρόπος να βγάλεις το ΚΚΕ από το κάδρο!
Εύλογη η αμηχανία του αρθρογράφου…..
όσο η “αριστερά” χρησιμοποιεί όρους και εκφράσεις αστικής και νεοταξικής έμπνευσης, όπως λαϊκισμός, εθνικισμός κλπ, για να απαξιώσει λαϊκά κινήματα και ζυμώσεις στα οποία θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί, είναι πολιτικά νεκρή. Ο ελιτισμός, η περιφρόνηση και η συκοφάντηση του λαού, που προσπαθεί να αμυνθεί απέναντι στην επίθεση που δέχεται από την παγκοσμιοποίηση και την διεθνοποίηση του κεφαλαίου για να επιβιώσει, παράγει και κάποια πολιτικά αποτελέσματα. Όποιος δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα διαβάσει ή διαβάζει με όρους προηγούμενων δεκαετιών, είναι άξιος της μοίρας του.
Μπα; απο πότε ο όρος “εθνικισμός” είναι.. Νεοταξιτικος; δεν γνωρίζεις οτι ο όρος χρησιμοποιείται απο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ηδη απο το 1917;
από τότε που χρησιμοποιείται για να σπιλώσει ανθρώπους που πιστεύουν σε μια αριστερή πολιτική, κλειστών συνόρων για το κεφάλαιο. Εθνική πολιτική.
«Δεν μπορεί ούτε και να χωρέσει απλώς στο κεφάλι του Μπέρνσταϊν ότι μπορεί να υπάρξει θεληματικός συγκεντρωτισμός, θεληματική συνένωση των κοινοτήτων σε έθνος, θεληματική συγχώνευση των προλεταριακών κοινοτήτων στην υπόθεση της συντριβής της αστικής κυριαρχίας και της αστικής κρατικής μηχανής. Ο Μπέρνσταϊν, όπως και κάθε φιλισταίος, φαντάζεται το συγκεντρωτισμό σαν κάτι που μπορεί να επιβληθεί και να διατηρηθεί μόνο από τα πάνω, μόνο από την υπαλληλοκρατία και τη στρατοκρατία.» (Λένιν -για να σας διευκολύνω)
Μήπως κίνηση του λαού ονομάζεις τα εθνικιστικα συλλαλητήρια; αν ναι, μάλλον δεν γνωρίζεις τπτ για την κίνηση του λαού.
Μήπως η αριστερά απέτυχε γιατί όπως και η δεξιά και οι εθνικιστές, αποδεχθηκε και αυτή τον καπιταλισμό; μήπως; μήπως όπου κυβέρνησαν πρώην αριστερά κόμματα έγιναν δεξιά;
Γιατί “απέτυχε” ? Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία του 1884-1933 ,αλλα και μέχρι τις μέρες μας ακόμα, “απέτυχε” ? Ισα – ίσα ,που συνεχώς αποδείχνει ότι ήταν και θα είναι πάντα η ίδια, κάνει αυτό που η ταξική της φύση της επιβάλλει να κάνει καί αυτό θα συνεχισει να κάνει. Το ίδιο ισχύει και για το ιταλικό ΚΚ ,που ήδη εξαερώθηκε,όπως θα εξαερωθούν και όλοι όσοι ακολουθούν τέτοιες πορείες -και τις ακολουθούν συνειδητά – συνειδητώτατα θα έλεγα- και επίμονα. Οπως ακριβώς όλα τα τυχάρπαστα κομματίδια τυπου ‘επανιδρυση” κλπ. Εκείνο που παραβλέπεται είναι το ότι οι ελίτ όλων αυτών ,οι “ηγεσίες” , αμοίβονται πλουσιοπάροχα απο το κεφάλαιο γιά τις “υπηρεσίες” τους, και αποτελούν οργανικό τμήμα της άρχουσας τάξης. Δυστυχώς, ο μαρξισμος ,η ταξική ανάλυση, δεν φαινεται να έχει ισχύ όσον αφορά τις ελίτ αυτες. Οταν κάποιοι τολμήσουν να αντιληφθούν ότι οι λαικές μάζες των εξαθλιωμένων βλέπουν τις εξωνημένες αυτες “ηγεσίες” [ – αυτό που ονομαζεται / ονομάζετε “αριστερα” – ως τμήμα του “ιδεολογικου μηχανισμού” -που έλεγαν και μερικοί που έτρεχαν τα σάλια τους να μπούν σε αυτόν- ] ως εχθρική δύναμη , οπως ακριβώς τις έβλεπαν στη Γερμανία του 1929-33, θα είναι μάλλον αργά .
Χ. Παρίσης
διορθώνω μιά λεξη : “αμείβονται “
πρέπει να μελετηθούν, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ, από όλους οι τόμοι 26, 27 και 30 των Απάντων Λένιν