Συνέντευξη της Cybèle David στην ισπανική ιστοσελίδα El Salto (Το Άλμα). Η Cybèle David είναι Γενική Γραμματέας του συνδικάτου Union Syndicale Solidaires, ενός από τα οκτώ συνδικάτα που απαρτίζουν το δια-συνδικαλιστικό συντονιστικό που καλεί και οργανώνει τις απεργίες στη Γαλλία. Η συνέντευξη δόθηκε στις 27 Μάρτη και δημοσιεύτηκε στο elsaltodiario στις 28 Μάρτη, μέρα της 10ης κατά σειρά απεργίας.
Μετάφραση από τα ισπανικά: Ε.Μ.
Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει πίσω, ούτε τα συνδικάτα κάνουμε πίσω
Η συνδικαλίστρια Κυβέλη Δαβίδ
Γεννημένη στο Παρίσι το 1976, η Cybèle David είναι η Γενική Γραμματέας του συνδικάτου Union Syndicale Solidaires, ενός από τα οκτώ συνδικάτα που απαρτίζουν το δια-συνδικαλιστικό συντονιστικό που καλεί και οργανώνει τις απεργίες κατά του συνταξιοδοτικού νόμου που, παρά την απόρριψη μεγάλου μέρους της κοινωνίας και του Κοινοβουλίου, ενέκρινε ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron. Η U.S.Solidaires είναι μια αντικαπιταλιστική, φεμινιστική, περιβαλλοντική και αντιρατσιστική οργάνωση που επιδιώκει τον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω του συνδικαλιστικού αγώνα.
Σε μικρή απόσταση από το σπίτι της Cybèle, η αστυνομία χθες χτύπησε απεργούς εργάτες σκουπιδιών που μπλόκαραν τα απορριμματοφόρα. Στον έναν έσπασαν το πόδι του, σε άλλους δύο τούς έσπασαν τα χέρια. Την περασμένη Πέμπτη, οι χειροβομβίδες κρότου λάμψης, με τις οποίες τα αντίστοιχα ΜΑΤ στη Γαλλία προσπαθούν να διαλύσουν τις μαζικές διαδηλώσεις κατά της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του Μακρόν, έσκαγαν στα πόδια των επικεφαλής της διαδήλωσης, όπου βρισκόταν η Cybèle David. Όμως μια χειροβομβίδα πέρασε πάνω από τα κεφάλια τους και εξερράγη στο πρόσωπο ενός συντρόφου τους. Υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση και έχασε την όραση από το ένα μάτι.
Το δια-συνδικαλιστικό συντονιστικό έχει καλέσει για σήμερα τη δέκατη ημέρα εθνικής απεργίας, αυτό που στην Ισπανία θα ονομαζόταν γενική απεργία, σωστά;
Ακριβώς. Το κάλεσμα απευθύνεται σε όλο τον πληθυσμό και είναι ένα ενιαίο κάλεσμα από τα οκτώ εθνικά συνδικάτα που συνεχίζουμε ενωμένα -πράγμα εξαιρετικό για τη Γαλλία- σε αυτό το πλαίσιο.
Η ένατη απεργία ήταν την περασμένη Πέμπτη και, ενδιάμεσα, κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, υπήρξαν επίσης σημαντικές κινητοποιήσεις σε όλη τη Γαλλία. Πώς τις αξιολογείς;
Υπήρξαν αποκλεισμοί σε χώρους εργασίας. Ιδιαίτερα στους τομείς των μεταφορών, του εμπορίου και της αποκομιδής απορριμμάτων. Οι διαδηλώσεις του Σαββάτου οργανώθηκαν σε 30 πόλεις γύρω από δύο άξονες: τη συνταξιοδότηση και το μεταναστευτικό, λόγω του νόμου που ετοιμάζει ο Μακρόν για το μεταναστευτικό. Ομοίως, στα δυτικά της χώρας, σε μια αγροτική ζώνη, υπήρξε μια πολύ σημαντική διαμαρτυρία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των υπόγειων υδάτων προς όφελος της εντατικοποιημένης γεωργίας, κάτι που θα δημιουργήσει περισσότερη ξηρασία και θα βλάψει τους αγρότες. Στη διαμαρτυρία, που έδειξε πώς διαρθρώνονται οι αγώνες κατά του νεοφιλελευθερισμού, συμμετείχαν πάνω από 30.000 άνθρωποι. Υπήρξε τρομερή καταστολή. Αυτή τη στιγμή ένας σύντροφος παλεύει μεταξύ ζωής και θανάτου.
Τι συνέβη;
Η διαμαρτυρία πραγματοποιήθηκε στο Sainte-Soline και η καταστολή ήταν τρομερά βίαιη. Τραυματίστηκαν περισσότερα από 200 άτομα. Η αστυνομία, με υποτιθέμενο στόχο να διαλύσει τους διαδηλωτές, πέταξε χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Μία από αυτές έπεσε στο κεφάλι του συντρόφου και τώρα βρίσκεται σε κώμα.
Ανατρέχοντας στα στοιχεία για τους θανάτους, τους τραυματισμούς και τις συλλήψεις το 2018 και το 2019 στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων – 10 νεκροί, 24 άνθρωποι έχασαν ένα μάτι και πέντε ακρωτηριάστηκαν, έχασαν τα χέρια τους. Είναι τρομακτικό να βλέπει κανείς το επίπεδο καταστολής στο οποίο έφτασε ο Μακρόν εκείνη την εποχή. Και όλα δείχνουν ότι ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να επιβάλει το νόμο της, χρησιμοποιώντας τόσο τη δύναμη του Συντάγματος όσο και την ένοπλη βία. Τις τελευταίες δέκα ημέρες είναι απολύτως σαφές ότι έχει αυξήσει σημαντικά την αστυνομική βία σε όλη τη χώρα, καταστέλλοντας όλες τις επίσημες διαδηλώσεις, στις οποίες πολλοί άνθρωποι κατεβαίνουν για να διαδηλώσουν ειρηνικά. Η αστυνομία, πέρα από το γκλομπ, χρησιμοποιεί επανειλημμένα χειροβομβίδες κρότου, ακόμη και κανόνια νερού. Ένας σύντροφος από το συνδικάτο μας, από τον τομέα των σιδηροδρόμων, υποβλήθηκε σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση την Παρασκευή μετά την ένατη απεργία της Πέμπτης. Δεν θα ξαναδεί από το ένα μάτι. Η αστυνομία επιτέθηκε στην κεφαλή της διαδήλωσης, όπου βρίσκονταν οι εκπρόσωποι όλων των εθνικών συνδικάτων, πετώντας μεγάλο αριθμό χειροβομβίδων. Και στη Ρουέν [πόλη στα βόρεια, στη Νορμανδία] ένας άλλος σύντροφος τραυματίστηκε σοβαρά στον αντίχειρα του ενός χεριού, επίσης από χειροβομβίδα.
Οι εικόνες της αστυνομικής βίας είναι σοκαριστικές.
Βλέπουμε πως σε κάθε πόλη η αστυνομία βγάζει τα γκλομπ της για να χτυπήσει τον κόσμο. Χτυπούν τους νέους και τον κόσμο χωρίς λόγο. Και έχουν κυκλοφορήσει και ηχητικά ντοκουμέντα με αστυνομικούς να απειλούν και να εξευτελίζουν κρατούμενους. Υπάρχει πολύ έντονη κυβερνητική βία και εντολές για σκλήρυνση της καταστολής.
Κοντά στο σπίτι μου, εδώ και δύο εβδομάδες υπάρχει ένα μπλόκο των φορτηγών αποκομιδής απορριμμάτων και σήμερα το πρωί [χθες] η αστυνομία επιτέθηκε για πρώτη φορά με γκλομπ, με αποτέλεσμα τρεις άνθρωποι να τραυματιστούν και να μεταφερθούν στο νοσοκομείο με σπασμένα πόδια και χέρια. Τους έσπασαν τα κόκκαλα μόνο και μόνο γιατί βρίσκονταν μπροστά από κάποια απορριμματοφόρα.
Σε ακούω και σοκάρομαι.
Η καταστολή δυναμώνει την αποφασιστικότητα του κινήματος. Ο κόσμος είναι πολύ θυμωμένος με την εφαρμογή του άρθρου 49.3 του Συντάγματος και την αστυνομική καταστολή. Ο λαός και τα συνδικάτα δεν θα υποχωρήσουμε.
Πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος;
Στη Γαλλία, όπως και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, εδώ και αρκετούς μήνες αυξάνεται το κόστος της καθημερινής ζωής: αυξάνονται οι τιμές στην ενέργεια και τα τρόφιμα. Και οι μισθοί δεν έχουν μετακινηθεί καθόλου. Η κοινωνική κατάσταση είναι περίπλοκη και, αντίθετα με ό,τι λέει η κυβέρνηση, η ανεργία είναι πολύ υψηλή. Οι μεταρρυθμίσεις της έχουν βγάλει πολλούς ανθρώπους από τις στατιστικές της ανεργίας, υπάρχουν άνθρωποι που πια δεν παίρνουν ούτε καν κρατικά επιδόματα. Σε αυτό λοιπόν το πολύ σκληρό κοινωνικό πλαίσιο, η κυβέρνηση έρχεται με μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που αφαιρεί κι άλλα από τα δικαιώματά μας. Η μεταρρύθμιση -που επιπλέον επιβάλλεται με διάταγμα- έχει συμπυκνώσει τη δυσαρέσκεια. Εν τω μεταξύ, η απόρριψη των πολιτικών της κυβέρνησης έχει αυξηθεί και με τον μεταναστευτικό νόμο που είναι επίσης πολύ κατασταλτικός, και με τον νόμο για την ανεργία και με το νόμο για τη στέγαση, έναν νόμο που ποινικοποιεί την αδυναμία να πληρώσεις το ενοίκιό σου, προβλέποντας τεράστια πρόστιμα, μετά την έξωσή τους, για όσους δεν μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιο. Αυτή η οργή για τη συσσώρευση νόμων εναντίον ανθρώπων που δεν έχουν σχεδόν τίποτα αποκρυσταλλώνεται στο θάρρος και την αποφασιστικότητα του κόσμου: δεν θα αφήσουμε να μας αφαιρούν όλο και πιο πολλά δικαιώματα. Σε όλες τις προηγούμενες συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις υπήρξαν διαμαρτυρίες, δεν είναι η πρώτη φορά, αλλά σε αυτή δεν θα τα παρατήσουμε.
Είσαστε οκτώ συνδικάτα. Στην προηγούμενη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, το συνδικάτο των Χριστιανοδημοκρατών εγκατέλειψε την ενότητα των συνδικάτων και κατέληξε σε συμφωνία με την κυβέρνηση.
Τώρα δεν υπάρχουν κινήσεις τέτοιου τύπου. Η κυβέρνηση μας ενώνει γιατί δεν προσπαθεί να διαπραγματευτεί. Το δια-συνδικαλιστικό συντονιστικό ζήτησε ακρόαση από τον Μακρόν για να συναντηθούμε και ο Μακρόν αρνήθηκε. Η κυβέρνηση δεν θέλει να διαπραγματευτεί, οπότε τα συνδικάτα είμαστε σταθερά. Αν η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει πίσω, ούτε τα συνδικάτα κάνουμε πίσω.
Η ενότητα των συνδικάτων είναι το κλειδί για την επιτυχία κάθε διαμαρτυρίας;
Η ενότητα των συνδικάτων είναι το κλειδί αυτού του κινήματος, όλοι το λένε. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες μας ζητούν να την κρατήσουμε. Μας επιτρέπει να καλούμε πανεθνικές απεργίες και να ενώνουμε τα τοπικά και κλαδικά συνδικάτα που σε άλλα ζητήματα είναι διχασμένα. Παρά τις διαφορές στις διεκδικήσεις κάθε συνδικάτου, έχουμε καταφέρει να διατηρήσουμε τη θέληση να βρούμε τρόπους να αγωνιστούμε μαζί, γι’ αυτό και οι εθνικές απεργίες που προκηρύσσονται από το δια-συντονιστικό των συνδικάτων είναι το δυνατό σημείο σύνδεσης και, μετά από κάθε μέρα απεργίας, τη νύχτα, αξιολογούμε τι συμβαίνει στη χώρα. Δεν ξέρω τι θα αποφασιστεί αύριο το βράδυ [σήμερα], αλλά αν έχουμε άλλη μια ιστορική ημέρα, κάτι που πιστεύουμε, είναι πιθανό να ανακοινωθούν κι άλλες απεργίες.
Τι θα μπορούσε να σπάσει την ενότητα;
Η αλήθεια είναι ότι νομίζω πως δεν υπάρχει τρόπος να σπάσει τώρα. Είναι σαφές ότι η αποφασιστικότητα είναι ισχυρή και η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να αντιταχθεί στα συνδικάτα, μη θέλοντας να διαπραγματευτεί ή να συζητήσει οποιαδήποτε σημεία με κανέναν. Αυτό είναι εντυπωσιακό.
Η χαμηλή συμμετοχή στα συνδικάτα στη Γαλλία έρχεται σε αντίθεση με την υψηλή συμμετοχή στους δρόμους. Πώς θα εξηγούσατε αυτό το γαλλικό φαινόμενο;
Το γαλλικό συνδικαλιστικό μοντέλο δεν μοιάζει με το γερμανικό. Οι άνθρωποι εντάσσονται σε ένα συνδικάτο αν και όταν το θέλουν. Αυτό μπορεί κανείς να πει ότι συνδυάζεται με την απώλεια της εμπιστοσύνης των εργαζομένων προς τα συνδικάτα, αλλά, ταυτόχρονα, αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε τα συνδικάτα και δεν ενδιαφέρονται για αυτά που λέμε. Η χαμηλή εγγραφή μελών στα συνδικάτα δεν σημαίνει ότι δεν μας εμπιστεύονται. Κάτι που βλέπουμε τώρα: οι απεργίες που προκήρυξε το δια-συνδικαλιστικό συντονιστικό έβγαλαν στο δρόμο πολλούς ανθρώπους, μη εγγεγραμμένους σε συνδικάτα. Οπότε θα έλεγα ότι η εμπιστοσύνη στα συνδικάτα επιστρέφει και τα μέλη αυξάνονται σε όλα τα συνδικάτα.
Τι σύγκριση θα έκανες ανάμεσα σε αυτές τις διαμαρτυρίες και εκείνες των Κίτρινων Γιλέκων, οι οποίες έλαβαν χώρα επίσης υπό την κυβέρνηση Μακρόν;
Έχουν κοινά σημεία στο ότι απευθύνονται στο τμήμα του πληθυσμού που δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά για να ζήσει σωστά. Οι τιμές ξεπερνούν τους μισθούς. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι τα Κίτρινα Γιλέκα προέκυψαν από μη συνδικαλισμένους και απομονωμένους ανθρώπους, οι οποίοι άρχισαν να συγκεντρώνονται αλλά χωρίς να οργανώνονται με συντονισμένο τρόπο σε όλη τη Γαλλία. Συντονίστηκαν περιφερειακά. Οι διαμαρτυρίες τώρα είναι πολύ πιο οργανωμένες, συντονισμένες, αρθρωμένες και επικοινωνημένες. Είναι διαφορετικές μορφές αγώνα, αλλά όχι από διαφορετικούς ανθρώπους. Υπήρχαν μέρη όπου ήταν πολύ νομιμοποιημένες. Αν και τα κίτρινα γιλέκα είναι ένα πολύ διαφορετικό κίνημα, στο οποίο συμμετείχαν και άνθρωποι που εμείς τους πετάξαμε από τις πορείες μας επειδή είναι της άκρας δεξιάς.
Σε αυτήν τη φάση υπάρχουν διαφορές μεταξύ των διαδηλώσεων σε αγροτικές περιοχές και εκείνων σε αστικές;
Δεν υπάρχουν διαφορές. Αυτό είναι επίσης ένα χαρακτηριστικό του σημερινού κινήματος: απλώνεται σε όλες τις περιοχές της Γαλλίας. Από τις μεγαλύτερες μέχρι τις μικρότερες. Υπάρχουν διαδηλώσεις σε 200 με 300 πόλεις. Σε ορισμένες από αυτές δεν έχουν γίνει διαδηλώσεις από τον Μάιο του 1968. Είναι πολύ ισχυρό. Και υπάρχουν δήμοι όπου ο αριθμός των διαδηλωτών υπερβαίνει τον αριθμό των κατοίκων, γιατί έρχονται άνθρωποι από τις γύρω αγροτικές περιοχές. Γι’ αυτό λέμε ότι ο αριθμός των ανθρώπων στους δρόμους έχει φτάσει τα 3,5 εκατομμύρια, γιατί όλη η χώρα κινητοποιείται.
Η εφαρμογή του άρθρου 49.3 του Συντάγματος για τη μονομερή έγκριση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης αποτέλεσε σημείο καθοριστικό, ένα πριν και ένα μετά;
Η κινητοποίηση ήταν ήδη πολύ ισχυρή πριν από το άρθρο 49.3, αν και είναι αλήθεια ότι η εφαρμογή του εξόργισε ακόμη περισσότερο τον πληθυσμό και αφύπνισε ένα μέρος του πληθυσμού που δεν ήταν ακόμη στους δρόμους και τώρα βγήκε. Ειδικότερα, η νεολαία. Οι φοιτητές στα πανεπιστήμια και τα λύκεια.
Το αίτημα για την αυριανή [σημερινή] απεργία θα συνεχίσει να είναι η απόρριψη της μεταρρύθμισης του Μακρόν;
Ναι: Όχι στην περαιτέρω εργασία. Η απόσυρση της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης παραμένει το αίτημα των συνδικάτων.
Και η αμφισβήτηση της κυβέρνησης;
Προς το παρόν, το μόνο συμφωνημένο αίτημα είναι η απόρριψη αυτού του νόμου. Δεν έχουμε προσπαθήσει να πάμε παραπέρα. Ξέρουμε ότι είναι πολύ περίπλοκο. Αλλά αν κερδίσουμε, μπορούμε να δούμε πού μπορούμε να φτάσουμε.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη κινητοποίηση από…;
Από άποψη αριθμών, τουλάχιστον από το 1986. Αλλά κατά τη γνώμη μου έχει πιθανότατα παρόμοιο αντίκτυπο με τον Μάη του 1968. Αν και είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε τον αντίκτυπο, επειδή είμαστε ακόμα μέσα σε αυτό.
Εδώ στην Ελλάδα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Είπε η κυβέρνηση ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΠΙΣΩ και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ΠΑΣΚΕ/ΔΑΚΕ/ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, είπαν ΟΚ, ΕΜΕΙΣ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ. Και δυστυχώς, ο κόσμος ακολούθησε, μην έχοντας καμία εμπιστοσύνη στον εαυτό του.
Και έτσι, έκαναν πίσω και η κυβέρνηση της ΝΔ όχι μόνο θα κερδίσει το στοίχημα της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης των μεταφορών εν προκειμένω των σιδηροδρόμων, αλλά μας έφερε και στο κεφάλι την ιδιωτικοποίηση του νερού και το νόμο για την ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ να έχουν οι κατοικοι των χωριών, παραπάνω από 1-2 ζώα στα σπίτια τους.
Βεβαίως, βεβαίως, προεκλογική αλληλεγγύη από το ΚΚΕ στον ανυποχώρητο μέχρι στιγμής αγώνα συνδικάτων, εργατικής τάξης και λαού στην Γαλλία. Εδώ, έρχεται Πάσχα, αρνί στη σούβλα και φυσικά εκλογές.
Μικροαστικές ανοησίες και βολικά τσουβαλιάσματα. Ο Λαός και ειδικότερα οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται κυρίως (και όχι αποκλειστικά) χάρη στην πάλη των δυνάμεων, που συσπειρώνονται γύρω από το ΠΑΜΕ. Καμιά σχέση με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-(ΣΥΡΙΖΑ), που συστηματικά υπονομεύουν και μερικά εξωκοινοβούλια, που περισσότερο, είτε προβοκάρουν είτε και έχουν “κάτσει” τελείως. Το ΠΑΜΕ κάνει ότι μπορεί για να ενεργοποιήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε συνειδητή αντίσταση, και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τον παράλογο ισχυρισμό ότι τάχατες “φρενάρει” τον …Λαό!
Με τα λόγια χτίζουνται ανώγεια και κατώγεια ….για να δικαιολογήσουν πολιτικές χρεοκοπίες και αδιέξοδα.
Εσύ μικροαστε του ΚΚΕ με τα λόγια σου και την πράξη σου Τι εχεις χτίσει; Πόσο διαφορετική ήταν η πολιτική και πρακτική κατάληξη του σημερινού λαϊκού κινήματος με αφορμή τα Τέμπη στο οποίο ηγεμονευσε το ΚΚΕ από το αντίστοιχο λαϊκό κίνημα των πλατειων το 11-12 στο οποίο είχε ηγεμονευσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ο τρόπος που προσπαθείς να ερμηνεύσεις τη λαϊκή κινητοποίηση είναι τραγικός. Αποκόπτεις την ανάλυση σου από το ιστορικό πλαίσιο που γίνεται, το επίπεδο και την ωριμότητα οργάνωσης των κοινωνικών στρωμάτων που συμμετέχουν, τη σχέση μεταξύ των μορφών κινητοποίησης και του περιεχομένου τους. Όλοι αυτοί οι παράγοντες θέτουν τα όρια, τις προοπτικές, αλλά και τα αδιέξοδα τους. Η ερμηνεία που επιχειρείς με όρους ιδιοκτησίας των κινημάτων από τις πολιτικές/κοινωνικές ομάδες που πρωτοστατούν ή/και «ηγεμονεύουν», είναι και επιφανειακή και κοντόφθαλμη. Περιορίζει την οπτική σου, δεν βοηθά στο να βγουν συμπεράσματα που να είναι χρήσιμα στην ανάλυση της όποιας νίκης ή ήττας συνοδεύει τις κινηματικές διεργασίες ακόμη και όταν αυτές αποκτούν χαρακτήρα εξέγερσης (στη μορφή ή/και στο περιεχόμενό τους).
Είναι κατανοητή η απόπειρα ερμηνείας τους με όρους της στάσης του ΚΚΕ, καθώς είναι αναγκαία και χρήσιμη αφού μέσα και μέσω του ΚΚΕ εκφράζεται κατά κανόνα το πιο οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης. Όσο τα μικροαστικά στρώματα ή η μικροαστική αντίληψη εντός εργατικών στρωμάτων κυριαρχεί, αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο και στη μορφή και στο περιεχόμενο των ξεσπασμάτων. Θα καθορίζει τα όριά τους τη δυνατότητα της αστικής τάξης να τα ελέγχει και να τα χειραγωγεί. Όσο επίσης η δυναμική και η οργάνωση της εργατικής τάξης είναι σε χαμηλό επίπεδο, και αυτό δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της θέλησης ή της μη-θέλησης του ΚΚΕ, τα όρια των όποιων αγώνων αναπτύσσονται θα είναι περιορισμένο.
Το στοίχημα λοιπόν βρίσκεται στον αγώνα για να (ξανα)κατακτηθεί στην εργατική τάξη η συναντίληψη ότι αποτελεί τάξη, με ενιαία χαρακτηριστικά, κοινά συμφέροντα, αντίπαλο αλλά και στόχους. Αυτό δεν χτίζεται ούτε στο κενό, ούτε με βερμπαλισμούς και ξόρκια. Είναι σύνθετη μάχη, σε περιβάλλον που κυριαρχεί η εντελώς αντίθετη αντίληψη. Το ΠΑΜΕ τη δίνει συστηματικά και μεθοδικά. Το να συζητάνε, να αποφασίζουν με οργανωμένο τρόπο τα συνδικάτα οι ενώσεις τους, ακόμη και οι, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, «μοναχικοί» αγωνιστές, είναι κατάκτηση. Η πορεία δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε προδιαγεγραμμένη. Πρέπει να μαθαίνουμε και από το ένα βήμα εμπρός, και από τα δύο πίσω. Με οπαδικούς όρους αυτό δεν γίνεται.
Διάβασε λίγο με πόσο προσγειωμένο τρόπο απαντά στα ερωτήματα η Cybèle David, κάτω από τη συνέντευξή της οποίας γράφονται αυτά τα σχόλια.
Όντως, τρεις λαλούν, αυτά που γράφεις δικαιώνουν πλήρως το ψευδώνυμο που επέλεξες!
Αυτά που γράφεις για το όριο της συνείδησης του κόσμου, κλπ, δεν υπήρχαν το 08-12,τοτε που το ΚΚΕ έβριζε τον λαό κ τη νεολαία που εξεγείρονταν; Και που το ΚΚΕ αρνήθηκε να συμμετάσχει; Τώρα τα ανακάλυψες αυτά με τα ορια της συνείδησης του κόσμου; Τώρα που Αντίς για τον ΣΥΡΙΖΑ ηγεμονευσε το ΚΚΕ; Δόλιο σε βρίσκω στην ανάλυση σου, με στόχο να δικαιολόγησε την αληθινή διαπίστωση που λέει ότι το ΚΚΕ σήμερα, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από αυτά που έκανε ο σύριζα τότε!
Αμ το άλλο, αυτό που γράφεις για το ότι δεν ηγεμονευσε το ΚΚΕ σε αυτό το λαϊκό κίνημα και πως είναι λάθος να κρίνουμε έτσι τα λαϊκά κινήματα!!! Δεν μας τα λεγε αυτά τότε το 2008-2012 το ΚΚΕ!! Τότε το ΚΚΕ μια χαρά ανακαλύπτει τον σκαι να καθοδηγεί κ να ηγεμονευει στον λαό! Τώρα ανακαλύψατε ότι αυτά τα περί ηγεμονίας ειναι λάθος, επειδή ηγεμονευσε το ΚΚΕ στο παρόν λαϊκό κίνημα και τα κανε όπως τα κανε πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ!!!
Τρεις λαλούν, δεν διάβασες την συνέντευξη. Αν την διάβαζες θα διαπίστωνες την βασική διαφορά του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ από τα γαλλικά συνδικάτα που τραβάνε αυτόν τον αγωνα: Τα συνδικάτα στη Γαλλία επέλεξαν να πάμε τον αγώνα μέχρι της κανονικής εργατολαικης σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο, ενώ το ΠΑΜΕ – ΚΚΕ όχι, επέλεξε εκλογές.
Φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσετε πως η Γαλλίδα συνδικαλίστρια δεν «βρίζει τον λαό κ τη νεολαία» όταν λέει για το κίνημα των κίτρινων γιλέκων: «Αν και τα κίτρινα γιλέκα είναι ένα πολύ διαφορετικό κίνημα, στο οποίο συμμετείχαν και άνθρωποι που εμείς τους πετάξαμε από τις πορείες μας επειδή είναι της άκρας δεξιάς». Ανάλογη κριτική από το ΠΑΜΕ για το κίνημα των αγανακτισμένων είναι κάτι ως ιδιώνυμο… Το ότι από τις θέσεις της Γαλλίδας συνδικαλίστριας προκύπτει η διαπίστωση πως «τα συνδικάτα στη Γαλλία επέλεξαν να πάνε τον αγώνα μέχρι της κανονικής εργατολαικης σύγκρουσης με κράτος και κεφάλαιο», όπως ισχυρίζεται ο δεύτερος ανώνυμος, είναι για κλάματα. Η ίδια, σεμνά και ταπεινά και γειωμένα, το λέει καθαρά «Προς το παρόν, το μόνο συμφωνημένο αίτημα είναι η απόρριψη αυτού του νόμου. Δεν έχουμε προσπαθήσει να πάμε παραπέρα. Ξέρουμε ότι είναι πολύ περίπλοκο. Αλλά αν κερδίσουμε, μπορούμε να δούμε πού μπορούμε να φτάσουμε.»
Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστο, πως με οπαδικούς όρους ή με φαντασιώσεις δεν έχει κ α ν έ ν α νόημα η όποια συζήτηση για το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα στη χώρα μας, την οργάνωσή του και το ρόλο του στο ευρύτερα λαϊκά κινήματα. Η διαδικασία αυτή προχωρά σταθερά και με επιμονή με επίκεντρο τα συνδικάτα. Το ΠΑΜΕ σε αυτή την κατεύθυνση είναι προσανατολισμένο, παρά τις όποιες φωτοβολίδες από τη σιγουριά του πέταλου που απαιτεί γκολ εδώ και τώρα.
Καλό βράδυ.
Τρεις λαλούν συνεχίζεις το τροπάρι σου: Η Γαλλίδα συνδικαλίστρια λέει πολύ καθαρά ότι «Αν και τα κίτρινα γιλέκα είναι ένα πολύ διαφορετικό κίνημα, στο οποίο συμμετείχαν και άνθρωποι που εμείς τους πετάξαμε από τις πορείες μας επειδή είναι της άκρας δεξιάς». ΔΕΝ λέει ότι το κίνημα των κίτρινων γιλέκων ήταν γεμάτο προβοκατόρικες ενέργειες όπως πχ το ΚΚΕ λέει για τον Δεκέμβρη του ’08 , ούτε λέει για τα κίτρινα γιλέκα ότι τους καθοδηγούσε ο Γαλλικός ΣΚΑΙ, όπως λέει το ΚΚΕ για το κίνημα των πλατειών. Και φυσικά δεν λέει πουθενά ότι τα κίτρινα γιλέκα “εξέθρεψαν την Λεπέν” όπως λέει το ΚΚΕ για το κίνημα των πλατειών και την Χ.Α.
Ασε τα ψόφια.
Επίσης κανείς δεν λέει ότι θα κερδίσουμε αύριο. Η υπομονετική δουλειά στους χώρους δουλειάς, είναι το πιο βασικό και το κάνουμε. Ομως ΔΕΝ χρησιμοποιούμε την υπομονετική δουλειά, ως επιχείρημα για να κλείσουμε τους αγώνες. Και προφανώς, τα γαλλικά συνδικάτα μάχονται κατά της βασικής επιλογής/αιχμής της πολιτικής κράτους και κεφαλαίου, που είναι αυτή την στιγμή το συνταξιοδοτικό. Αντιθέτως το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ σαλπίζει εκλογές.