Από τον Μαρξ στον Λένιν. Και μετά;
Εισήγηση του Βασίλη Μηνακάκη στην εκδήλωση: 100 χρόνια από το θάνατο του Β.Ι. Λένιν- Η πολιτική και θεωρητική συμβολή του για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, 11/2/2024
Εξετάζοντας τη σχέση του Λένιν με τον Μαρξ με το βλέμμα στραμμένο προς τα μπρος, πρέπει να έχουμε δύο αφετηρίες.
Η πρώτη αφορά την εποχή. Τις διαφορές, δηλαδή, του 1840-1880 με το 1890-1924, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών όσο και στη δράση του εργατικού και επαναστατικού κινήματος. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε, να αποτιμήσουμε και κυρίως να αξιοποιήσουμε δημιουργικά το έργο τους αν δεν το τοποθετήσουμε εντός του ιστορικού πλαισίου του.
Η δεύτερη αφορά το τι πραγματικά είπαν κι έκαναν. Ως προς αυτό, είναι αναγκαίο να αποτινάξουμε από το έργο τους την αρχαία σκουριά των σοβιετικού τύπου εγχειριδίων, τη θρησκοληπτική προσέγγιση, την τσιτατολογία – ειδικά στον Λένιν, οι 55 τόποι των Απάντων του οποίου προσφέρουν τη δυνατότητα για επιλεκτική ανάγνωση ή αλίευση παραθεμάτων που μπορούν να «υποστηρίξουν» τούτη ή και την αντίθετή της θέση ενίοτε. Από την επιλεκτική ανάγνωση έχει κακοποιηθεί και ο Μαρξ, ο οποίος συχνά παρουσιάζεται να έχει ασχοληθεί μόνο με την οικονομία ή να δομεί τη σκέψη του μόνο με βάση τον λευκό άνδρα εργάτη – κάτι που ελάχιστη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Από την επιλεκτική ανάγνωση, ωστόσο, έχει κακοποιηθεί διπλά και τριπλά ο Λένιν. Άλλοτε γιατί ταυτίζεται κατά βάση με μερικά μόνο έργα του, άλλοτε γιατί η πράξη κι ο λόγος του –κάτω από ειδικές συνθήκες- αναγορεύονται σε θεωρητικό πρότυπο «παντός καιρού», άλλοτε γιατί, ενώ σωστά αναδεικνύεται η προσήλωση των τακτικών του κινήσεων στην επανάσταση πριν από το 1917 ελάχιστα απασχολεί το αν και κατά πόσο η μετεπαναστατική του πράξη χαρακτηριζόταν από ανάλογη προσήλωση στην αταξική κοινωνία, την αυτοδιεύθυνση των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών και την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Και κάτι ακόμα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα γραπτά τους αποτελούν σε μεγάλο βαθμό έργα πολεμικής, ανάπτυξης της άποψής τους διά μέσου της αντιπαράθεσης και όχι εγχειρίδια του τύπου που γνωρίσαμε από τον αποστεωμένο μαρξισμό. Αυτό αφορά λιγότερο τον Μαρξ –αυτός μάς άφησε το Κεφάλαιο, τις Θεωρίες για την υπεραξία, τα Grundrisse) και περισσότερο τον Λένιν. Είναι κι αυτό ένας ακόμη λόγος που επιβάλλει τη συνθετική κι εντός ιστορικών πλαισίων αντιμετώπισή τους, την πρόσληψη του έργου τους ως δυναμικής ενότητας, προκειμένου το πνεύμα του να μεταλαμπαδευτεί αναπτυσσόμενο δημιουργικά στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.
***
Ήταν, λοιπόν, διαφορετικές οι εποχές του Μαρξ και του Λένιν, κι αυτό αποτυπώθηκε και στη δράση και στο έργο τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσουμε με την επισήμανση του Πέρυ Άντερσον στον Δυτικό Μαρξισμό: συνδύαζαν και οι δύο τη θεωρία με την πράξη· ωστόσο, ο τρόπος που γινόταν αυτό δεν ήταν ίδιος, σχετιζόταν κάθε φορά με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης. Στον Λένιν, αυτή τη σύνδεση την αντιλαμβανόμαστε πιο εύκολα. Υπάρχει όμως και στον Μαρξ.
Γράφει ο Άντερσον:
«Η εκπληκτική ενότητα θεωρίας και πράξης που επιτεύχθηκε, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, στη ζωή του Μαρξ και του Ένγκελς δεν συνέστησε ποτέ μιαν αδιάσπαστη ή άμεση ταύτιση. […] Η σχέση ανάμεσα στη θεωρία του Μαρξ και την πρακτική του προλεταριάτου ήταν πάντα άνιση και έμμεση: η άμεσα σύνδεση των δύο ήταν σπάνια. […] τα όρια του εργατικού κινήματος της εποχής έθεταν ορισμένους περιορισμούς στο έργο των Μαρξ και Ένγκελς».
Παρ’ όλα αυτά, «δεν έχασαν την επαφή τους με τους κυριότερους αγώνες του προλεταριάτου της εποχής τους», καταλήγει, υπενθυμίζοντάς μας και το πόσο αναγκαίος είναι αυτός ο δεσμός αλλά και την ανάγκη να επιτευχθεί σήμερα με τους όρους της εποχής μας κι όχι με αναπαραγωγή μοντέλων -πόσο μάλλον αποτυχημένων- από το χθες του επαναστατικού κινήματος.
***
Το ότι ο Λένιν στηρίχτηκε στον Μαρξ είναι αδιαμφισβήτητο. Ο ιστορικός υλισμός, η διαλεκτική, η ουσία του καπιταλισμού ως εκμεταλλευτικού συστήματος, η ταξική διαίρεση της κοινωνίας, ο ρόλος του αστικού κράτους, η ανάγκη της επανάστασης, η σύνδεσή της με τον κομμουνισμό και με ένα συγκεκριμένο κοινωνικό υποκείμενο –οι βασικές έννοιες που εισήγαγε ο Μαρξ- αποτελούν ακρογωνιαίους λίθος της σκέψης και της δράσης του Λένιν. Το αποκαλύπτουν αυτό τόσο η διαδρομή του όσο και τα ειδικά κείμενά του για τον Μαρξ. Σε ένα από αυτά σημειώνει πως «το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι ότι φώτισε τον κοσμοϊστορικό ρόλο του προλεταριάτου ως δημιουργού της σοσιαλιστικής κοινωνίας». Η διδασκαλία του Μαρξ, συνεχίζει, «είναι πλήρης και αρμονική, γιατί δίνει στους ανθρώπους μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία, ασυμβίβαστη απέναντι σε κάθε δεισιδαιμονία, σε κάθε αντίδραση, σε κάθε υπεράσπιση της αστικής καταπίεσης».
Ωστόσο, ό,τι έγραψε κι έκανε ο Λένιν δεν αποτελεί μηχανιστική απομίμηση όσων έκανε κι έγραψε ο Μαρξ. Σημειώνει ο Κονστάντσο Πρέβε –υποδεικνύοντάς μας πώς πρέπει να σταθούμε εμείς απέναντι στον Λένιν, αλλά και στον Μαρξ:
«Η σχέση του Λένιν με τον Μαρξ είναι ανάλογη με τη σχέση του Αϊνστάιν με τον Νεύτωνα. Δεν γεννιέται μια άλλη φυσική, τελείως διαφορετική από την προηγούμενη, έτσι όπως δεν γεννιέται μια άλλη κοινωνική θεωρία· αλλά αναμφίβολα δεν βρισκόμαστε μόνο σε ένα είδος δευτερεύουσας επιστημολογικής μεταρρύθμισης, αλλά σε μια πραγματική επιστημονική τομή, με την έννοια του επιστημολόγου Κουν».
Συμπληρώνει ο Ένγκελς: «Η δική μας αντίληψη της ιστορίας είναι πρώτα απ’ όλα ένας οδηγός για μελέτη, όχι μοχλός για κατασκευάσματα χεγκελιανού τύπου». Στο ίδιο πνεύμα, ο Λένιν έγραφε το 1910: «Ακριβώς επειδή ο μαρξισμός δεν είναι νεκρό δόγμα, δεν είναι κάποια τελειωμένη, έτοιμη, αμετάβλητη θεωρία, μα ζωντανή καθοδήγηση για δράση, ακριβώς γι’ αυτό δεν μπορούσε παρά να αντανακλά την καταπληκτικά απότομη αλλαγή των όρων της κοινωνικής ζωής».
***
Ο μεγάλος Ρώσος επαναστάτης εξέφρασε αυτή τη σχέση του με τον Μαρξ ήδη από το 1899, όταν, εξόριστος στη Σιβηρία, έγραψε την Ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία, την πρώτη σοβαρή εφαρμογή της γενικής θεωρίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η οποία βρίσκεται στο Κεφάλαιο, σε έναν συγκεκριμένο κοινωνικό σχηματισμό. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή. Αποκαλύπτει ότι ο Λένιν είχε την ίδια αφετηρία με τον Μαρξ, την αντικειμενική πραγματικότητα, την ανάλυση του κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού της Ρωσίας και τα «διά ταύτα» που απορρέουν από αυτήν. Δείχνει την πρόθεσή του να θεμελιώσει τη στράτευση στην κομμουνιστική υπόθεση σε γερές βάσης. Συναντιέται, δηλαδή, με τον Μαρξ ο οποίος είχε σημειώσει ότι εμείς «δεν προετοιμάζουμε τον αυριανό κόσμο με βάση τη δογματική σκέψη, αλλά θέλουμε, αντιθέτως, να βρούμε τον νέο κόσμο στο τέλος της κριτικής του παλιού» κι ότι η κομμουνιστική απελευθέρωση είναι προϊόν της ιστορικής δυναμικής της ταξικής πάλης. Είναι, με άλλα λόγια, νομοτέλεια, όχι όμως ιδωμένη ντετερμινιστικά ή με μια λογική δανεισμένη από τις φυσικές επιστήμες, αλλά με μια λογική νόμου-τάσης, ο οποίος επιβεβαιώνεται μόνο αν το επαναστατικό υποκείμενο δράσει ανάλογα. Άλλωστε, το γεγονός ότι ήδη από τότε, και πολύ περισσότερο στον επόμενο, τον 20ό αιώνα, ήταν προσηλωμένος στην επανάσταση σε μια χώρα σχετικά καθυστερημένη, με έντονα φεουδαρχικά στοιχεία και την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων να υστερεί έναντι άλλων χωρών, υποδηλώνει ακριβώς ότι δεν ήταν δέσμιος μιας ντετερμινιστικής λογικής, ούτε θεωρούσε ότι την επαναστατική κατάσταση απλώς την αναμένεις – ότι δεν προσπαθείς, δηλαδή, να την επιταχύνεις κιόλας. Ένα σχόλιο εδώ για τις παραγωγικές δυνάμεις: η στάση του Λένιν προ- και μετεπαναστατικά δεν είναι ταυτόσημη. Προεπαναστατικά, κάθε άλλο παρά υποστήριξε ότι απόλυτος όρος για την επανάσταση ήταν οι απόλυτα αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις. Μετεπαναστατικά, όμως, έδωσε σε αυτή την ανάπτυξη ιδιαίτερη βαρύτητα – εξ ου και η υιοθέτηση του τεϊλορισμού στην οργάνωση της παραγωγής, της μονοπρόσωπης διεύθυνσης και της στρατιωτικού τύπου πειθαρχίας στο εργοστάσιο.
Επιστρέφοντας στην Ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία, πρέπει να πούμε ότι η σημασία της ήταν καταλυτική. Όπως σημειώνει ο Βρανίτσκι, «από εδώ βγαίνουν οι φωτισμένες εκτιμήσεις του [Λένιν] για τις διάφορες συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις», αναγνωρίζοντας ότι «ο σκοπός του Λένιν και σ’ αυτό το έργο δεν ήταν η καθαρή επιστημονική έρευνα, αλλά η κοινωνική δράση». Κρίσιμο δίδαγμα αυτό και σήμερα, σε μια εποχή τόσο ραγδαίων εξελίξεων στον σύγχρονο καπιταλισμό.
***
Η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» κόκκινο νήμα στη σκέψη του Λένιν, που του έδωσε εξαιρετική αποτελεσματικότητα, αλλά καθιστά εξαιρετικά προβληματισμό τον εξωιστορικό αναμηρυκασμό κάποιων επιλογών του- βρίσκεται πίσω και από το Τι να κάνουμε;, έργο που λανθασμένα παρουσιάζεται ως ο γενικός κανόνας, η θεωρητική παρακαταθήκη του Λένιν για τα ζητήματα του επαναστατικού κόμματος, του αυθόρμητου και του συνειδητού, του οικονομικού και πολιτικού αγώνα, μαζί με το Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω, το οποίο δημοσιεύτηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1904.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι ο Μαρξ κι ο Ένγκελς χρησιμοποιούσαν με διαφορετικό τρόπο την έννοια κόμμα – δεν υπήρχαν άλλωστε στην εποχή τους μαζικά κόμματα. Σπάνια εννοούσαν μια οργάνωση· συνήθως αναφέρονταν σε ένα ρεύμα ιδεών, μια συσπείρωση/στράτευση γύρω από κάποιες αντιλήψεις ή από μια εφημερίδα· ενίοτε και το να πάρεις απλώς θέση σε μια αντιπαράθεση. Να θυμίσουμε ακόμη ότι έγραψαν το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος το 1848 για ένα κόμμα που δεν υπήρχε –το καθήκον της συγγραφής, και μάλιστα με τη μορφή Κομμουνιστικού Όρκου Πίστης, τους είχε ανατεθεί από την Ένωση Κομμουνιστών. Επίσης ότι και οι δυο τους δεν ήταν φετιχιστές της οργάνωσης, η οργανωτική ένταξή τους ήταν ασυνεχής. Μάλιστα, ο Μαρξ δεν εντάχθηκε ποτέ σε ένα εθνικό κόμμα και μιλούσε για το «κόμμα με την ευρεία και ιστορική έννοια» του όρου, ταυτίζοντάς το με την ιστορική κίνηση της τάξης, πέρα από τα συγκυριακά οργανωτικά επεισόδια και αποκρυσταλλώματα που αυτή έχει.
Τομή για να πάρει η έννοια κόμμα νόημα κοντινό σε αυτό που ξέρουμε σήμερα ήταν η ίδρυση το 1875 του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, η κατοπινή μαζικοποίησή του και, στη συνέχεια, η κοινοβουλευτική θεσμοποίηση των πολιτικών κομμάτων, η οποία συνέβαλε ώστε να αποκτήσουν πλέον σταθερή οργανωτική μορφή. Όμως αυτά συνέβησαν στα τελευταία χρόνια της ζωής των Μαρξ και Ένγκελς και κυρίως μετά τον θάνατό τους.
Στο Τι να κάνουμε;, από την άλλη, η έννοια κόμμα αναφέρεται σε μια συνεχή μορφή, που είναι διαρκώς αναγκαία και μάλιστα ως οργάνωση επαγγελματιών επαναστατών.
Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να αποκόψουμε το Τι να κάνουμε; από την εποχή που γράφτηκε. Μια περίοδο άνθησης των πολύμορφων αντιπολιτευτικών ρευμάτων, αλλά και σύγχυσης, ταλάντευσης, χειροτεχνισμού, υποβάθμισης της πολιτικής πάλης, υπόκλισης στον οικονομισμό και στο αυθόρμητο. Όλα αυτά καθόρισαν τον Λένιν, οδήγησαν στη θέση ότι η πολιτική συνείδηση έρχεται «απ’ έξω», στα περί συνωμοτικής οργάνωσης, οργάνωσης επαγγελματιών επαναστατών, με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και πειθαρχία, η οποία αποτελεί αντίγραφο εκείνης που διδάσκεται ο εργάτης στο εργοστάσιο. Ο ίδιος ο Λένιν έλεγε έναν χρόνο αργότερα ότι «οι οικονομιστές τραβούσαν το σχοινί από τη μια μεριά· για να φτιάξει η κατάσταση έπρεπε να το τραβήξει κάποιος από την αντίθετη, κι αυτό ακριβώς έκανα». Μάλιστα, το 1907, προλογίζοντας την επανέκδοση του Τι να κάνουμε;, επέκρινε όσους ήθελαν να το αποσπάσουν από το ιστορικό του πλαίσιο και δήλωνε ότι «δεν είχα ποτέ την πρόθεση να αναγάγω τις διατυπώσεις του σε ένα είδος προγράμματος». Το δε 1921, θεωρούσε τη μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες «ανεπιθύμητη» και ζητούσε, αν παρ’ όλα αυτά γίνει, να συνοδευτεί από έναν καλό σχολιασμό, ώστε να αποφευχθούν οι λαθεμένες εφαρμογές. Αυτές οι λανθασμένες εφαρμογές που με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να επαναληφθούν σήμερα.
Θα ήταν μεγάλη παρέκβαση να παρατεθεί εδώ η εύστοχη κριτική της Λούξεμπουργκ στο οργανωτικό μοντέλο που εισηγήθηκε σε εκείνη τη φάση ο Λένιν –της Ρόζας, την οποία ο Βλαντίμιρ Ιλίτς εκτιμούσε τόσο πολύ, παρά τις διαφωνίες τους, ώστε να δηλώνει πως «μπορεί οι αετοί να περπατάνε κάποτε εκεί που περπατάνε οι κότες, ποτέ όμως οι κότες δεν μπορούν να πετάξουν ψηλά, όπως οι αετοί»· και η Ρόζα ήταν γι’ αυτόν αετός. Θα άξιζε όμως να παρατεθεί μια καίρια επισήμανση του Βρανίτσκι: «Για έναν διαλεκτικό σαν τον Λένιν, η ίδια η φόρμουλα του “δημοκρατικού συγκεντρωτισμού” ήταν πολύ ελαστική, καθώς ο τονισμός του συγκεντρωτισμού ή της δημοκρατίας εξαρτιόταν και από τις συγκεκριμένες συνθήκες». Αυτό ισχύει ιδίως για την περίοδο μετά την επανάσταση, στην οποία δεν ασχολήθηκε θεωρητικά με τα οργανωτικά ζητήματα, αλλά τα αντιμετώπιζε κατά περίπτωση. Στο 7ο Συνέδριο, για παράδειγμα, τον Μάρτιο του 1918, όταν συζητιόταν η αποδοχή ή μη της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ, αναγνώριζε έως και το ότι «καθένας μπορεί, με δική του ανακοίνωση, και χωρίς να παραιτηθεί από την Κ.Ε., να μη φέρει την ευθύνη για τα βήματα της Κ.Ε. που δεν συμμερίζεται». Δύο χρόνια αργότερα, στο 9ο Συνέδριο, όμως, απέρριπτε τη συλλογική καθοδήγηση και στο 10ο (τον Μάρτιο του 1921, ταυτόχρονα με την καταστολή της εξέγερσης στην Κρονστάνδη), καταργούνταν οι φράξιες, θεωρούνταν «συνδικαλιστικός αναρχισμός» η διεύθυνση της οικονομίας από τα συνδικάτα και τις εργατικές επιτροπές, υιοθετούνταν η μονοπρόσωπη αντί της συλλογικής διεύθυνσης στην παραγωγή, υποστηριζόταν ότι η δικτατορία του προλεταριάτου μπορεί να ασκηθεί μόνο από το κόμμα και ότι «το συνέδριο πρέπει να καταλήξει πως τώρα η αντιπολίτευση τέλειωσε, δεν θέλουμε πια να ξέρουμε για αντιπολίτευση»!
Αν τότε είχε μια λογική η υιοθέτηση τέτοιων επιλογών –πράγμα που αμφισβητείται, και όχι αβάσιμα-, ως αναγκαίων για την εδραίωση της νέας σοβιετικής εξουσίας, η αναγόρευσή τους σε θεωρητικό υπόδειγμα ήταν και είναι εγκληματική, και σίγουρα εχθρική προς το πνεύμα του Μαρξ, αλλά και του Λένιν. Είναι ενδεικτικό ότι πολλές από τις φωνές που δεν συμμερίζονταν αυτές τις επιλογές του Λένιν, του ασκούσαν κριτική με βάση τόσο τα κείμενα του Μαρξ όσο και τις απόψεις που ο ίδιος είχε διατυπώσει προεπαναστατικά στο Κράτος κι επανάσταση. Η κριτική αυτή, ιδίως της Ρόζας, στο βιβλίο Ρωσική Επανάσταση, αλλά και της Εργατικής Αντιπολίτευσης και της Κολοντάι, κατανοούσε τις δυσκολίες στις οποίες είχε βρεθεί το νεαρό σοβιετικό καθεστώς, ιδίως μετά την αποτυχία των επαναστάσεων του 1919 στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όμως υποστήριζε ότι με αυτές τις τακτικές επιλογές απεμπολούνταν η στρατηγική της εργατικής αυτοδιεύθυνσης, των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών και του μαρασμού του κράτους στην πορεία προς την κατάργησή του, που αποτελούν συστατικά της κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Η σχέση τακτικής-στρατηγικής, δηλαδή, που τόσο ευφυώς είχε οικοδομήσει ο Λένιν στην πορεία προς τον Οκτώβριο του 1917, και που με κορυφαίο τρόπο εκφράστηκε στις Θέσεις του Απρίλη, τώρα αντιστρεφόταν, εις βάρος της στρατηγικής, σύμφωνα με αυτή την κριτική
***
Για το τι έγινε μετά τον Οκτώβρη του 1917, σε συνθήκες εμφυλίου, λιμού και ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης κι επέμβασης, ασφαλώς χωρά πολύ συζήτηση. Για το τι έγινε, όμως, πριν από τον Οκτώβρη, τα πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα. Δανειζόμαστε και πάλι μια φράση του Βρανίτσκι: «Ο Λένιν ήταν ένας πολιτικός διανοητής και όλα του τα ενδιαφέροντα συγκεντρώνονταν σε έναν μοναδικό σκοπό: την επανάσταση». Αν υπάρχει ένα έργο που το πιστοποιεί αυτό πάνω από όλα, είναι ο Ιμπεριαλισμός, νεότατο στάδιο του καπιταλισμού. Νεότατο, δηλαδή σύγχρονο, κι όχι ανώτατο, όπως λαθεμένα μεταφράστηκε, με πλείστες όσες συνέπειες αυτού του λάθος τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη. Γραμμένος το 1916, μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος οδήγησε τον Λένιν να θεωρεί την επανάσταση περισσότερο επίκαιρη από ποτέ, στηρίχτηκε σε έναν πλούτο στοιχείων και σε μια πολύπλευρη μελέτη των πλέον μοντέρνων για την εποχή διεργασιών που χαρακτήριζαν τον καπιταλισμό. Αυτό αποκαλύπτουν οι εξαντλητικές σημειώσεις του στα λεγόμενα Τετράδια για τον ιμπεριαλισμό.
Η τελική του γραφή, όμως, αποτελεί μια εκλαϊκευτική μπροσούρα, όπως ο ίδιος ο Λένιν σημειώνει –όχι ένα έργο αντίστοιχο του Κεφαλαίου του Μαρξ-, εστιάζει στις εκτός της άμεσης διαδικασίας της παραγωγής πλευρές και κυρίως, όπως επίσης ο ίδιος αναφέρει, έχει ως βασικό στόχο να αναδείξει την επικαιρότητα της επανάστασης. Της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, όχι μιας επανάστασης με δύο στάδια, αντιμονοπωλιακό-αντιιμπεριαλιστικό στην αρχή κι αντικαπιταλιστικό στη συνέχεια, όπως θεώρησαν διάφορες εκδοχές της κομμουνιστικής Αριστεράς ότι προκύπτει από τη λενινιστική παρακαταθήκη του Ιμπεριαλισμού. Μπορεί, δηλαδή, να μην έχει την πληρότητα του Κεφαλαίου του Μαρξ ο Ιμπεριαλισμός του Λένιν σε ό,τι αφορά την άμεση σχέση εκμετάλλευσης, καταλήγει όμως στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα και κυρίως το επικαιροποιεί: στην ανάγκη επαναστατικής κατάργησης της εκμετάλλευσης και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, δρομολόγησης της πορείας προς μια κοινωνία χωρίς τάξεις, καταπίεση, εκμετάλλευση, διακρίσεις και κράτος.
***
Και μια τελευταία πλευρά. Είναι αλήθεια ότι ο Μαρξ άφησε πίσω του μια συνεπή κι αναπτυγμένη θεωρία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όχι όμως μια αντίστοιχα αναπτυγμένη πολιτική θεωρία. Δεν κληροδότησε ο Μαρξ ένα ανάλογο του Κεφαλαίου σώμα εννοιών για την πολιτική στρατηγική και τακτική της προλεταριακής επανάστασης. Να σημειώσουμε, πάντως, ότι στο σχεδίασμα των ζητημάτων που θα πραγματευόταν το Κεφάλαιο, υπήρχαν τέτοιες πλευρές, όμως ο Μαρξ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το φιλόδοξο αυτό πλάνο. Να υπενθυμίσουμε, επίσης, ότι στα ιστορικά έργα του, και συγκεκριμένα στην τριλογία για τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία (Οι ταξικοί Αγώνες στη Γαλλία από το 1848 έως το 1850, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία), καθώς και «στα άρθρα του Ένγκελς για την ευρωπαϊκή γεωπολιτική, αναδύεται μια καινοτόμα αντίληψη για την πολιτική, για την αντιπροσώπευση, για το κράτος, για τη δημοκρατία», παρατηρεί ο Μπενσαΐντ. Τέλος, να προσθέσουμε ότι είχαν συνείδηση του κενού αυτού.
Γράφει, χαρακτηριστικά, ο Ένγκελς στον Μπλοχ:
«Για το γεγονός ότι η νεολαία δίνει στην οικονομική πλευρά μεγαλύτερη βαρύτητα απ’ ό,τι της αναλογεί, φταίμε εν μέρει εμείς οι ίδιοι, ο Μαρξ κι εγώ. Απέναντι στους αντιπάλους μας ήμασταν υποχρεωμένοι να τονίζουμε τη βασική αρχή που την αρνούνταν κι έτσι δεν υπήρχε πάντα ο χρόνος, ο τόπος και η ευκαιρία να δώσουμε τη θέση που ταιριάζει και στους άλλους παράγοντες που συμμετέχουν στην αλληλεπίδραση».
Στο ίδιο πνεύμα, γράφοντας στον Μέρινγκ σημειώνει ότι «δώσαμε, και έπρεπε να δώσουμε, πρώτα τη μεγαλύτερη βαρύτητα στην παραγωγή από τα οικονομικά θεμελιακά γεγονότα των πολιτικών, νομικών και άλλων ιδεολογικών παραστάσεων και των πράξεων που καθορίζονται απ’ αυτές τις παραστάσεις. Έτσι για χάρη του περιεχομένου αμελήσαμε τότε το ζήτημα της μορφής».
Η γενιά των θεωρητικών που διαδέχτηκε τον Μαρξ και τον Ένγκελς, κύριοι εκπρόσωποι της οποίας ήταν ο Λαμπριόλα, ο Μέρινγκ, ο Κάουτσκι, ο Πλεχάνοφ, ο Μπερνστάιν, δεν κάλυψαν αυτό το κενό. Συστηματοποίησαν τον ιστορικό υλισμό, επεκτάθηκαν σε κάποια πεδία με τα οποία δεν είχε ασχοληθεί ο Μαρξ, φρόντισαν για την επιμελημένη έκδοση των χειρογράφων του – αλλά έως εκεί. Συμπλήρωσαν, δηλαδή το έργο του Μαρξ, ανακεφαλαίωσαν μια κληρονομιά, αλλά δεν το ανέπτυξαν. Επιπλέον, όλοι διαμορφώθηκαν σε μια σχετικά ήρεμη περίοδο και δεν έπαιξαν βαρύνοντα ρόλο στην ηγεσία εθνικών κομμάτων.
Η επόμενη γενιά, κεντρικές φιγούρες της οποίας είναι ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ, αλλά και οι Τρότσκι, Πρεομπραζένσκι, Μπουχάριν, Χίλφερντινγκ, Μπάουερ, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ηγεσία των εθνικών κομμάτων και διαμορφώθηκαν σε μια ταραγμένη εποχή, μετάβασης σε ένα νέο στάδιο του καπιταλισμού και παγκοσμίου πολέμου. Οι αλλαγές που είχαν συντελεστεί καθιστούσαν άκρως αναγκαία τη δημιουργική ανάπτυξη του μαρξισμού, πρώτα απ’ όλα στο οικονομικό πεδίο. Σε αυτή την ανάγκη απαντήσαν ο Χίλφερντινγκ, γράφοντας το Χρηματιστικό κεφάλαιο (1910), η Λούξεμπουργκ με τη Συσσώρευση του κεφαλαίου (1913), ο Μπουχάριν με το Ιμπεριαλισμός και παγκόσμια οικονομία (1915) και, φυσικά, Λένιν με τον Ιμπεριαλισμό (1916).
Ο Λένιν, βέβαια, προχώρησε ακόμη παραπέρα, καλύπτοντας αρκετές από τις ελλείψεις που, όπως είπαμε, παρουσίαζε το έργο του Μαρξ και αναπτύσσοντάς το δημιουργικά. Ας δώσουμε τον λόγο στον Άντερσον:
«Το συστηματικό χτίσιμο μιας μαρξιστικής πολιτικής θεωρίας της πάλης των τάξεων, στο επίπεδο της οργάνωσης και της τακτικής, ήταν έργο του Λένιν. Το ύψος του επιτεύγματός του σε αυτόν τον τομέα άλλαξε οριστικά την όλη δομή του ιστορικού υλισμού. […] Οι συγκεκριμένοι τρόποι συνδυασμού προπαγάνδας και κινητοποίησης, απεργιών και διαδηλώσεων, σφυρηλάτηση ταξικών συμμαχιών, στερέωση της κομματικής οργάνωσης, χειρισμός των προβλημάτων εθνικής αυτοδιάθεσης, ερμήνευση των εσωτερικών και διεθνών συγκυριών, εντόπιση των κάθε είδους παρεκκλίσεων, χρησιμοποίηση του κοινοβουλίου, προετοιμασία της επαναστατικής εφόδου – όλες αυτές οι καινοτομίες που θεωρούνται συχνά ως απλά “πρακτικά” μέτρα, αντιπροσώπευαν στην πραγματικότητα αποφασιστικά διανοητικά βήματα, σ’ ένα ανεξερεύνητο πεδίο».
Τα βήματα αυτά προσμετρούνται -και δικαίως- στον Λένιν, σχετίζονται όμως και με την άνοδο της επαναστατικής δραστηριότητας των μαζών στη Ρωσία. Φυσικά υπάρχουν περιορισμοί και παραλείψεις, που σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με τα χαρακτηριστικά του ρωσικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Και προφανώς οι απόψεις του Λένιν έφεραν ανεξίτηλα τα σημάδια των ιδιαίτερων συνθηκών της Ρωσίας (σχετικά ολιγάριθμο προλεταριάτο, μεγάλος αγροτικός πληθυσμός, αδύναμη αστική κουλτούρα, απολυταρχία, φεουδαλισμός, παρανομία), ώστε η μηχανιστική αναπαραγωγή τους και το στρίμωγμά τους στον στενό κορσέ ενός εγχειριδίου να είναι εξαιρετικά προβληματική. Ο ίδιος ο Λένιν, όντας οπαδός της «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης», την οποία ονόμαζε «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού», θα ανατρίχιαζε αν μπορούσε να δει αυτή την κακοποίηση του έργου του. Αντιθέτως, θα χειροκροτούσε θερμά όσους και όσες αναζητούν με τη θέρμη ενός νεαρού αλλά και αιώνιου εραστή της κομμουνιστικής απελευθέρωσης αυτήν ακριβώς τη ζωντανή ψυχή του μαρξισμού.
Ιδού, λοιπόν, η πρόκληση. Μπορούμε να αποσπάσουμε το χειροκρότημα του Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν σήμερα;
Kαι μετα φιλε το χαος. Απεμειναν να κανουν ψυχοθεραπεια με του 20ου την ιστορια, μαλωνοντας σαν διαφορα δογματα του χριστιανισμου πριν κατι αιωνες. Ντοκουμεντα φερνουν λεει, συνομωσιες καταριπτουν λεει, σχισματα και αιρεσεις.
Μηδεν σχολια στο κειμενο σου, χαμος στα τροτσκοσταλινικα σωψυχα. Τους μπερδευεις, και ειναι κριμα κι αδικο.
Σωστός ο πικαπα!
Νταξ, τώρα με κάνεις και κοκκινίζω, πάντως η κατάσταση είναι σίγουρα χαοτική και φυσικά τα θέματα τόσα πολλά, που δεν είναι δυνατό να μην υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις. Δεν ξέρω πως -και εάν- μπορεί να βρεθεί ένα νήμα όπου το Σ-Κ κίνημα μπορεί να γράψει επάνοδο, ας τολμήσω και νίκες. Κατά πρώτο, χρειάζεται κανείς να κοιτάζει το παγκόσμιο και επομένως οι διαφορές των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως Σ-Κ πάντα θα είναι αρκετές. Το τοπικό και το παγκόσμιο επικοινωνούν βέβαια, αλλά οι τρέχουσες αντιπαραθέσεις όπως π.χ. στο παράλληλο σύμπαν με το τροτσκοσταλινικό φάγωμα, δεν αντιστοιχούν στα τρέχοντα παιζούμενα (τοπικώς και διεθνώς). Βλέπω ανέκυψε εκεί και θέμα Ουκρανίας, brics κλπ και είναι ένα σημείο κάπως πιο “συγκεριμένης κατάστασης” που θα άξιζε να συζητηθεί σοβαρότερα.
Μπορεί όμως να συζητηθεί έστω και κάτι πιο συγκεκριμένο, εάν ο καθείς έχει μια τόσο δογματική ιδιο-πρόσληψη της πολιτικής ιστορίας και θεωρίας; Από την άλλη, αυτά τα μελετημένα που βάζει ο αγαπητός που έκανε αυτή την εισήγηση, ουσιαστικά εκκινούν από βασικά φιλοσοφικά-ιδεολογικά-”επιστημονικά” ζητήματα, για τα οποία ελάχιστοι θέλουν και μπορούν να συνομιλήσουν – έτσι όπως τίθενται στη συζήτηση. Όμως, η θεωρητική επεξεργασία από λίγους είναι προβληματική πλέον. Πάντα ήταν εδώ π τα λέμε. Αλλά όσοι έχουν αυτή τη δυνατότητα (χρόνου βασικά) να μελετήσουν εμβριθώς λεπτομέρειες, θα ήταν καλό να βοηθούν για το ζουμί των ενεργών θεωρητικών-ιδεολογικών θεμάτων έτσι ώστε να υπάρξει συζήτηση σε ευρύτερο κοινό. Όχι να λειτουργούν ως ερμηνευτές των γραφών. Γενικότερα, η απόδοση του τίτλου της “επιστήμης” στον Μαρξισμό ή στον Μαρξισμό-Λενινισμό-(και τι άλλο; ) ειναι προβληματική όταν διαχωρίζει τον Μ από την πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία και πράξη, ως το big bang αυτής. Ταυτόχρονα, δημιουργεί το τετελεσμένο των ειδικών “επιστημόνων’ του Κομμουνισμού. Ζητήματα με ιδιαίτερα αμφίσημα εως και επικίνδυνα ενδεχόμενα.
Σίγουρα σε κάθε περίπτωση και οι δύο διεργασίες χρειάζεται να προχωρούν παράλληλα ( η βασική θεωρία και το συγκεκριμένο στη συγκυρία). Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει με τέτοια πολυδιάσπαση του χώρου, χρειάζονται ικανές δυνάμεις. Που θα βάλουν κάτω την ιδιορρυθμία τους, θα αφήσουν για αργότερα τα “μεγάλα” και θα συμβληθούν σε σταθερή οργανωτική συμπλευση στο κίνημα (ένα είναι το κίνημα). Ούτε και το μέγεθος του ΚΚΕ είναι αρκετό – άσε που και το ίδιο λειτουργεί αδιέξοδα με φοβικό αμυντισμό. Οι μικρότεροι όμως μου είναι ιδιαιτέρως γραφικοί, μου βγάζουν μα μικρομεγαλομανία – και ένα αδιέξοδο. Θα μου πεις, εδώ εσύ ρε πικάπα τολμάς και μας τη βγαίνεις έτσι, ένας άγνωστος και μόνος τίποτες. Έλα μου ντε. Αδιέξοδο όμως βλέπω. Όχι μόνο εγώ, αλλά η κοινωνία που δεν κοιτάζει προς το Σ-Κ.
Τα “ιδεολογικο-πολιτικα ζητηματα” και τα ιστορικα αλυτα ζητηματα “στο παραλληλο συμπαν” αντανακλουν πραγματικες και εντελως γειωμενες διαφορες κοσμαντιληψης. Ο τροπος που “λυθηκαν” τα προβληματα της σοσιαλιστικής οικοδομησης αποτελει παραδειγμα προς αποφυγη ή αντιγραφη, και ως γνωστον η κοινωνικη εξελιξη δεν ειναι μονο πρωτοτυπη αλλα ταυτοχρονα και ακολουθωντας ιστορικα παραδειγματα. Μονο στειρες δεν ειναι οι αποτιμησεις του παρελθοντος οταν γινονται με αρχες. Το παρελθον ζει στο παρον, θελεις αποδειξεις, κοιτα γυρω σου.
Η κοινωνια δεν κοιταει στο σοσιαλισμο; Φυσικα το 90% δεν κοιταει, οπως δεν κοιτουσε τα χρονια της οικονομικης ανοδου. Τωρα που χανει τα κεκτημενα της προηγούμενης περιοδου, στρεφεται δεξια. Εχεις σκευτει ποτε οτι η στροφη δεξια ειναι και αντικειμενικο ζητημα; Δεν φταιει δηλαδη η πολυδιασπαση που πεισματικα προτεινεις ως αιτια του κακου.
Δηλαδη, η σημερνη ευρωπη δεν ειναι η ιδια που εφτιαξε την Κομμουνα, γενικα τις επαναστασεις του 19ου αιωνα! Η ευρωπαϊκή εργαζομενη ταξη ειναι σε μεγαλο βαθμο αστοποιημενη. Καμμια αριστερη ενοτητα, κανενα προσκαιρο εκλογικο σχημα, πλατφορμα συσπειρωση κτλ δεν το αλλαζει αυτο. Το προσταγμα των αγωνων το δινει το αγροτικο μικρομεσαιο νοικοκυριο, η εργατικη αριστοκρατια, οι φοιτητες. Ψεμματα; Ειναι ιδιο το υποκειμενο με αυτο της εποχης οπου μπηκαν οι βασεις μιας συγκεκριμένης, υπαρκτης ακομα, φλεβας ιδεολογικης και πολιτικης με κοντινες ή μακρυνες, ζωντανες ή ψοφιες, αναφορες στο Μαρξ και τον Λενιν! Οι μεταναστες δεν ειναι το κοντινοτερο υποκειμενο σε αυτο που ειχε ο Μαρξ και ο Λενιν, αυτοι ειναι μαλλον λουμπεν, με τασεις ενσωματωσης και αυτοι. Συνεπως κατα τη γνωμη μου δεν αναζητειται πολιτικος φορεας τυπου αχταρμα, αλλα μαλλον περισσοτερος πρωτοτυπος στοχασμος στα βασικα ζητηματα.
Σε αρκετα απο αυτο το 2ο σχολιο συμφωνω.
1. Κατ αρχην μιλησα για “ενοτητα”;, οχι ακριβως ενοτητα, αλλα για οργανωτικη συμπλευση στο κινημα. Για λογους που καπως εξηγησα.
2. Η αντικειμενικη κατασταση και βεβαια ειναι πολυ διαφορετικη. Η δεξια στροφη υπαρχει και αντικειμενικα, η αναλυση θαταν μεγαλη. Εαν δηλαδη θα ηταν ευκολο να δωσει λυσεις, το Σ-Κ θα ειχε ανακαψει.
3. Ακριβως επειδη ειναι αλλη η κατασταση, οι ερμηνειες για τα συμβαντα του 20ου δεν μπορουν ουτε να κοπιαριστουν ουτε να εκσυγχρονιστουν. (Οπως λεει το 1ο σχολιο). Ασε που εαν υπηρχε συνταγη κ τοτε, δεν θα ειχε ηττηθει το Σ-Κ κινημα. Ασε που προκειται για μονομερεις ερμηνειες.
4. Αυτη η πολυδιασπαση ερμηνειων ειναι λοιπον αντικειμενικη, αντανακλα το πολυσυνθετο και το αμφισημο των πραγματων. Διαφορες ερμηνειων παντα θα υπαρχουν, ενω επισης ζωη χωρις αντιφασεις δεν υπαρχει. Ομως, Υποκειμενικη ειναι η “πιστη” στην αιρεση μας, οταν τα πραγματα εχουν δειξει ηττα..
5. Αλλα αυτα ισχυουν και για τα βασικα της θεωριας. Στο βαθμο που ειναι ζωντανη, ειναι υποχρεωμενη να ανασυντεθει κ να γινει πιο “αντικειμενικη”. Στο βαθμο που ειναι και “επιστημη” αναποφευκτα θα υποστει τομες κ ανατροπες. Υποκειμενικη ομως ειναι η εμμονικη “πιστη” σε γραφες.
6. Και εδω ερχεται το θεμα της “πρωτοτυπιας” στην οποια συμφωνω, κατα την εννοια του παραπανω. Οχι ομως ως προφητες στα πυθαρια, ουτε εκκλησιες με λυσαρια. Κανεις δεν εχει τη δυναμη, τη μαγκια;, για ολα αυτα. Ουτε πλεον και πια, παει αυτο κ περασε, μπορει ενας φιλοσοφος η ενας μαγκας ηγετης να τα λυσει – ουτε μπορεσε ποτε δηλαδη.
Ετσι επανερχεται το θεμα της οργανωτικης συμπλευσης στο κινημα, προυπουποθεση συγκεντρωσης λαικων δυναμεων και για τη θεωρητικη επιλυση…Αν περιμενεις ξανα εναν πρωτοτυπο μαγκα, παρεα, η ιερατειο, να δωσει το σχεδιο στο κινημα, δεν προκειται.
7) προκειται λοιπον για τοσο δυσκολα ζητηματα, οπου ειναι αδυνατον να λυθουν ετσι πως παει το πραμα. Σιγουρα για τετοια καθηκοντα θα χρειαστουν οργανωμενα λαικα κομματα, οχι ομως ψευδοπρωτοπορειες. Και οχι μονο ενα. Ετσι κι αλλιως δεν μπορει να ειναι ενα, υα ζητηματα τιθενται σε διεθνες επιπεδο.
26/02/2024 at 01:49
Η “αστικοποιημένη” για σένα εργατική τάξη, στη Γαλλία όπως λες ήταν κοντά στο μισό χρόνο στους δρόμους για το ασφαλιστικό μακρόν με απαγορεύσεις και άγρια καταστολή από τα Γαλλικά Ματ
Το ξυπνημα του Γαλλικού κόκορα είναι πλέον γεγονός. Το Ε.Κ Μασσαλίας είχε έρθει στην Πρωτομαγιά στο πλευρό του ΠΑΜΕ
Δεν πειράζει αν η πραγματικότητα διαφέρει με αυτά που νομίζετε. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα
Μα για να υπάρξη οργανωτική σύμπλευση, πρέπει να υπάρξη ένας κοινός στόχος. Ποιός είναι ο κοινός στόχος; Να μπη το ενωμένο οργανωτικό σχήμα στη -λέμε τώρα- Βουλή; Ευχαριστώ, δε θα πάρω.
Mαρκελα, οσο παρακολουθησα, η ιδιομορφια των ερμηνειων σου, λογω προσωπικης προσπαθειας, μαζι με την χρηση (οχι πιστη) του Μαρξισμου, ειναι ζητουμενο για πολλους του χωρου που τρωνε αγονο κομματικο πατριωτισμο…ασχετα εαν συμφωνω σε νυξεις σου κ σε αλλες οχι. Ειπαμε πως οι διαφορες ερμηνειες ειναι αντικειμενικη αντανακλαση της πολυπλοκοτητας των προβληματων. Δεν καταστελλονται, ουτε καλουπωνονται.
Η οργανωτικη συμπλευση στο κινημα δεν αφορα την κοινοβουλευτικη εκφραση. (Αν κ εχει ξεπερασει τα ορια του κωμικοτραγικου, η αυτονομη καθοδος για τη Βουλη παρακαλω, του καθενου μικρου, επειδη ξερωγω διαφωνουμε στην επαναστατικη γραμμη. Τρατζικ).
Δεν τιθεται καν θεμα της μιας επαναστατικης γραμμης (οπως ειπες). Κατι τετοιο δεν υπαρχει και για να το επιχειρηματολογησω υπολογιζω θα χρειαστω πανω απο 2 σελιδες Α4.
Αλλα για τη συμπλευση στο κινημα ειχα αναφερθει αναλυτικοτερα προσφατα, αφορα τη κοινη σταθερη οργανωτικη προσπαθεια για την υλοποιηση τακτικων πολιτικων στοχων (μη κυβερνητικων) συνδεοντας τις επιμερους διεκδικησεις ως ενα λαικο κινημα (ταξικο), που θα πετυχει καποιες εστω νικες αποσυρσης μετρων κλπ. Μονο ετσι μπορουν να αναθαρησουν κ συγκεντρωθουν ικανες λαικες δυναμεις στο κινημα. Και μου την επεσε τοτε προφανως νεαρος ενθουσιωδης του κκε, εμφορουμενος, οκ.
Απο εκει και περα, ακομη κ για την πολιτικη εκφραση, ανεξαρτητως Βουλης η οχι, υπαρχουν περιθωρια λαικων κομματων, με την προυποθεση της συνυπαρξης κατω απο μια γενικη οραματικη κατευθυνση, και ικανη κοινωνικη λειτουργια. Ειναι αρκετο στην παρουσα φαση ανομβριας. Στη περιπτωση αυτη ειναι οι οροι της συνυπαρξης και η λαικοτητα αυτα που εχουν σημασια, μεγαλη κουβεντα. Αλλα αυτο ειναι πολυ μακρυα απο τη κουλτουρα του χωρου. Εδω ο αλλος εχει βρει το απαυγασμα των ερμηνειων με τον ολοκληρωτικο καπιταλισμο, αλλος στη κριτικη προγραμματος της Γκοτα , οτι του φανει δηλαδη, κι αν δε σε προσηλυτισει δεν θα σε παραδεχτει. Προβλημα του. Μιλω λιγο σαν γερος, αλλα δεν ειμαι κ μικρος.
Ανωνυμε ν.4
Επιβεβαιωνεις τον ανωνυμο 2. Η γαλλικη κοινωνια ειναι ο ορισμος της αστοποιησης. Τα αιτηματα τους ειναι ο ορισμος της σοσιαλδημοκρατικης συνδικαλιστικης αντιληψης που στα λογια το κομμα σου το κκε “πολεμαει”. Οποτε συμφωνουμε οτι με αστοποιημενους συνδικαλιστες και σντεχνιακα αιτηματα δεν γινεται καμμια ανατροπη. Αλλα τι λεω τωρα και σε ποιον απευθυνομαι.
Ο Πικάπα έχει ένα δίκιο, αλλά κ η σιωπή δεν είναι λύση. Με το διάλγο ευρλπιστώ, ότι κάποιοι θα βρεθούν, που να :χουν διάθεση, να προχωρήσουν παραπέρα. Το κείμενο πιάνει οπωσδήποτε πολύ ενδιαφέρονα σημεία. Απόλυτα σωστή είναι η γενική θέση, ότι δεν μπορούμε να βλέπωμε την κάθε άποψη, ανεξάρτητα από τόπο κ χρόνο. Έχω δει μια προεπαναστατική θέση του Λένιν, ότι η επιτυχία της επανάστασης απαιτεί υψηλή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων κ κατάλληλη προετοιμασία του προλεταριάτου. Τι σκεπτικό ήταν απλό. Η βιομηχανική ανάπτυξη δημιουργεί συγκροτημένο προλεταριάτο. Έλεγε ακόμα ο Λένιν λίγους μήνες πριν από τον Οκτώβρη του ’17, ότι πιθανότατα η γενιά του να μην προφτάση να ζήση την επανάσταση. Αλλά δεν ήταν παντογνώστης. Μετά είδαμε κοινωνικές επαναστάσεις κ σε λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Γιατί “το μέλλον αόρατο”.
“Όλα τριγύρω αλλάζουνε/κι όλο τα ίδια μένουν”. Νομίζω, ότι ο μαρξισμός είναι επιστήμη, στο βαθμό που έχουν αξιοπιστία οι κοινωνικές επιστήμες γενικά, ούτε περισσότερο, αλλά ούτε λιγότερο. Η ανθρωπότητα χρειάζεται να αναπροσανατολιστή στις νέες συνθήκες, για να πιάση το νήμα, από κει που έμεινε. Η ευρωπαϊκή Αναγέννηση ξαναβρήκε κ προχώρησε την αρχαία ελληνική σοφία, μετά από ένα μακρύ, σκοτεινό μεσαίωνα. Ελπίζω, ο δικός μας μεσαίωνας να είναι σύντομος.
“Από τον Μαρξ στον Λένιν”.
Και μετά από τον Λένιν την σκυτάλη παρέλαβε ο Στάλιν
Και μετά οπισθοχώρηση μέχρι να έρθουν Γκόρμπι και Γιέλσιν να ξαναγυρίσουμε στον καπιταλισμό
Γνώμη μου βέβαια
Δυστυχώς δεν ξέρω ρωσικά, για να μπορώ να ξεκαθαρίσω, αν η διατύπωση ήταν “ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού” ή “νεώτατο”. Αλλά στην πράξη, αυτό, νομιζω, ξεπερνιέται. Είδαμε, ότι ο ιμπεριαλισμός τροποποιήθηκε, σχετικά, στη βάση του όμως παρέμεινε. Κατά τα άλλα, την κριτική της Λούξενμπουργκ, δεν τη βρίσκω εύστοχη. Υποστήριζε κ σωστά, την ελευθερία της έκφρασης “ελευθερία είναι μόνο η ελευθερία αυτού, που σκέφτεται αλλιώς”. Όμως παράβλεπε, ότι η αντιπαράθεση των απόψεων είναι όπως ένα αγώνισμα δρόμου. Οι αθλητές απαιτείται, να αγωνίζωνται με ίσους όρους κ να ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Όσο για την Κρονστάνδη, ηταν αντεπαναστατικό κίνημα. Όλες οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης είχαν χαραχτήρα συνδιαλλαγής με την ολιγαρχία, για τον απλό λόγο, ότι η επαναστατική γραμμή είναι μόνο μια (ανεξάρτητα από συζήτηση πάνω στις ταχτικές επιλογές) κ αυτή εκφράζονταν τότε από τους μπολσεβίκους. Υπογραμμίζω όμως “οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις”, που συνιστούν συγκέντρωση ισχύος, όχι τους απλούς πολιτες, που συνιστούν εξισορρόπηση της συγκέντρωσης ισχύος από το κόμμα. Τελευταία να αναφέρω, ότι δεν είδα ακόμα πουθενά μια κριτική αποτίμηση του Αργεντινάζο, όπου έγιναν κ προσπάθειες αυτοδιαχείρισης της παραγωγής.
Είπαμε, οι επισκέπτες του μ/λ δεν μπορούν να γνωρίζουν και τέτοιες λεπτομέρειες. Δεν ξέρουν και ρωσσικά… αλλά τη γλωσσίτσα, για να εκφράζουν “νεότατες” μπαρουφίτσες περί …”τροποποιημένου”(;! – …γενετικά;!) Ιμοπεριαλισμού, την έχουν.
Δεν ξέρω καμιά καλύτερη λέξη, για να πώ, ότι ο σημερινός καπιταλισμός δεν είναι ίδιος με αυτόν των αρχών του 20ου αιώνα. Δεν εχει σχέση με τη γενετική τροποποίηση γεωργικών προϊόντων. Αν ξέρης εσυ πάντως καταλληλότερη λέξη, να την πης. Και δεν κατάλαβα, ποιά άποψη τελικά υποστηρίζεις, σχετικά με τον ιμπεριαλισμό. Ότι δεν έχει αλλάξει σε τίποτα από τι 1900; Ότι έχει αλλάξει; Ότι δεν υπάρχει πια, επειδή τη θέση του πήρε μια εντελώς διαφορετική οικονομική σχέση, που τη λέμε παγκοσμιοποίηση; Όσο για τις ταμπέλες, είναι η προσφιλής συνήθεια φακελώματος των καριεριστών, για να μπλοκάρουν τον προβληματισμό κ το διάλογο. Θυμούμαι ένα Αστερίξ, που στη διάρκεια μιας κινητοποίησης σπεύδει κάποιος με μια πλακα κ ζητά από τους αγωνιστές, να δηλωσουν, πού ανήκουν.
Υπάρχει λέξη Μαρκέλλα! Είναι ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ ή ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ καπιταλισμός.
Καλή μας Μαρκέλα, ασφαλώς “τα πάντα ρει”, αλλά οι αλλαγές διακρίνονται σε ποιοτικές και ποσοτικές, αν έχεις ακουστά. Οταν λες “τροποποιήθηκε” τι ακριβώς εννοείς;
Άμα τα λένε οι διαννοούντες μορφωμένοι δημοσιογράφοι έτσι θα είναι ολοκληρωτικός είναι ολοκληρωτικός, καθολικός. Πριν ο Ιμπεριαλισμός ήταν γαπησιάρης δεν εξαπλώνοντας σαν το μικρόβιο και δεν έκανε και επμεβάσεις σε χώρες.Αλλά πάλιωσε και αυτό σαν σταδιο και τωρα έχουμε τεχνοφεουδαρχεία και woke καπιταλισμό.
Δεν πάει να μην έχουν να παραθέσουν ένα νέο γνωρισμα που να έρχεται σε αντίθεση με ένα τουλάχιστον από τα 5 γνωρίσματα του Λένιν, έτσι θα είναι
Αφου μελέτησαν βαθιά το νέο στάδιο του Ολοκληρωτικού Καθολικου β γήκαν νέα καθήκντα. Στήριζαν -όχι όλοι αλλά αρκετοί-“μισοκομμουνιστικές” κυβερνήσεις όπως έλεγαν του Σύριζα-Ανέλ. Πήγαν σαν το παλιο καλό ΠΑΣΟΚ να αλλάξουν το σύστημα “από μέσα”. Βέβαια αυτο μοιάζει με λίγο Κάουτσκι στην χειρότερη και μπουχάριν στην καλύτερη
Που να τα καταλάβουμε εμείς οι “μονολιθικοί” που επιμένουμε πως είμαστε στον Ιμπεριαλισμό στω τελευταίο(όπως έλεγε ο Λένιν) στάδιο του Κπαιταλισμού. Αλλά τι να ξέρει και ο Λένιν;
Στο 04/03 11:36
Η λέξη καθολικός ή ολοκληρωτικός καπιταλισμός απαιτεί τουλάχιστον εξήγηση, του τι εννοεί. Και μετά, πώς ξέρομε, ότι πρόκειται για ολοκληρωτικό καπιταλισμό κ δεν έχει κ παραπέρα; Εγώ τουλάχιστον δεν το βλέπω αυτό. Γι’ αυτό έγραψα τροποποιημένος κ όχι ολοκληρωτικός. Αυτοί που αναφέρονται σε νεώτατο κ όχι ανώτατο στάδιο του ιμπεριαλισμού, θέλουν ναι κ καλά τον καπιταλισμό ολοκληρωμένο! Εγώ πάντως εμμένω στην εμπνευσμένη ρήση του ποιητή, “όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν”, δλδ στην ουσία του ο κόσμος παραμένει ίδιος, παρ’ ότι αλλάζει επιφανειακά.
Μαρκέλα
09/03/2024 at 18:41 , Μαρκέλα, άλλο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟΣ και άλλο ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ. Ολοκληρωτικός και καθολικός καπιταλισμός σημαίνει, καπιταλισμός που έχει εμπορευματοποιήσει το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης δραστηριότητας, του ανθρώπινου σώματος. Σήμαίνει καπιταλισμός που μπορεί να σε παρακολουθεί/επιτηρεί.ελέγχει πολύ πιο ουσιαστικά λόγω της ψηφιακής εποχής και της αντίστοιχης τεχνολογίας, από ότι στην εποχή του ιμπεριαλιστικού σταδίου.
Από πού βγαίνει τώρα, ότι είμαι μ/λ; Επειδή έχω πει, ότι η αγροτιά είναι η βασική σύμμαχη τάξη της εργατιάς; Μα δεν το είπαν μόνο οι μεγάλοι του μαρξισμού, δεν το είδαμε μόνο στην πράξη, τι βλέπομε στο ίδιο το σύμβολο του κομμουνιστικού κινήματος, έστω κι αν αυτό δεν υπάρχει ούτε στη σημαία της Κίνας ούτε της Κούβας. ΤΟ δρεπάνι συμβολίζει την καλλιέργεια της γης, ενώ το σφυρί συμβολίζει τις τέχνες. Και τα δυό αυτά συμβολίζουν τα δυό στοιχεία, που διαφοροποίησαν τον άνθρωπο από τα άλλα είδη κ τον οδήγησαν στον πολιτισμό. Δλδ τα τα δυό μαζί είναι σύμβολο της έννοιας κ της υπόστασης του ανθρώπου, το τελευταίο μέχρι στιγμής -γιατί δεν ξέρομε, τι θα προκύψη στο μέλλον- από τα ιερά σύμβολα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και έρχουνται ορισμένοι, αυτοπροσδιορισμένοι μαρξιστές, να μιλούν περιφρονητικά για τους αγρότες.
Τα έχουν χαμένα μαρκέλα. Ενδεικτικό του πόσο πέτυχε η απεργία στις 28/2/2024 παρόλο που δεν είχε την κάλυψη της ΓΣΕΕ
Αλλοίμονο 02/03/2024 at 19:19. Είχαμε τους καλύτερους Σοβιετολόγους, “λαμπρά μυαλά” που καταπίνατε αμάσητες τις παππάτζες τους χωρίς να ξέρουν γρι από Ρώσικα και δεν είχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην ΣΕ – ΕΣΣΔ.
Δεν το λέω για κακό, στο Ελλάντα δεν διακρίνω επαναστάτες, αλλά επαναστατικολογούντες, την αλήθεια διεκδικούντες. Λέγοντας «η επαναστατική αλήθεια είναι μία» ανοίγεται ένα πάπλωμα πρακτικής φιλοσοφίας:
1. Ας πιάσουμε πρώτα τα «επαναστατικά», ως ένα μίγμα πρακτικής και φιλοσοφίας και επιστημών του ανθρώπου. Το ότι αυτή η αλήθεια είναι μία, μάλλον εννοεί ότι εδώ δεν χωρεί το «ολίγον έγκυος», ή ολίγον ζωντανός: Ή έχουμε (κοινωνική) επανάσταση, ή όχι. Αλλά μόλις αυτό παύει να αφορά τη μία στιγμή και εκτείνεται σε ιστορική περίοδο, αυτές οι βεβαιότητες φεύγουν. Ιστορικά παρατηρούμε ότι στην όποια επανάσταση συνυπάρχουν διάφορες κοινωνικές δυνάμεις και άνθρωποι διαφορετικών ταξικών/μορφωτικών καταβολών/δυνατοτήτων σε σύμπλευση/συμμαχία, που φέρουν ο καθείς τη δική του εκδοχή/ερμηνεία. Οι ίδιες οι διάφορες αλήθειες (ερμηνείες κ πρακτικές) των επαναστατικών ρευμάτων μεταβάλλονται στη πορεία του χρόνου. Αντιμετωπίζοντας δυσεπίλυτα ερωτήματα που πάντα εμμένουν, μέσα στην πολυσύνθετη και αντιφατική ζωή, αλληλεπιδρούν αντιτιθέμενες ή/και αναμειγνυόμενες, τόσο μεταξύ τους, όσο και με τις αντεπαναστατικές δυνάμεις. Ιστορικά επίσης, έχει βεβαιωθεί πως το αποτέλεσμα μακρού χρόνου όλων των επαναστάσεων είτε απέτυχε καταλήγοντας σε παλινόρθωση, είτε επιβλήθηκε και επέτυχε μεταβολή συνθηκών. Είτε αυτή η επιβολή τροποποίησε ριζικά την προηγούμενη κατάσταση αφήνοντας παρακαταθήκες και «επιτεύγματα» είτε απλώς τη μπογιάτισε φευγαλέα, το αποτέλεσμα ποτέ δεν ήταν ταυτόσημο με τις επιδιώξεις είτε της συνισταμένης των επαναστατών, είτε της «αληθούς εκδοχής» του κυρίαρχου ή του «αληθούς;» ρεύματος. Αλλά υπολείπονταν και «ποιοτικά» έναντι οραμάτων και στόχων -όχι απλώς ως ποσοστό εκπλήρωσης. Ξαναγυρνώντας στο «ολίγον έγκυος», η ιστορία πάντα κυοφορεί, η στιγμή της γέννας είναι επαναστατική χωρίς αμφιβολία, ωστόσο η έκβαση του «τέκνου» στη πορεία του χρόνου δεν είναι καθόλου βέβαιη. Είναι βέβαιο ότι δεν θα πρόκειται ούτε για παρθενογένεση, ούτε για πλήρη εκπλήρωση των όποιων οραμάτων των γονέων. Αλλά εάν τα οράματα πατούν στη γη, μάλλον αυτό μάλλον θα είναι καλό για το παιδί.
2. Σε καθημερινό πρακτικό επίπεδο χρησιμοποιούμε καλά τη φράση «η αλήθεια είναι μία» για απλές σχετικά καταστάσεις, μη τρελαθούμε δηλαδή, αυτό είναι γαϊδούρι, εκείνο είναι άλογο και το άλλο είναι μουλάρι – και μη μπερδεύεστε!. Στην πράξη δεν καθόμαστε να το φιλοσοφήσουμε εάν και πόσο αυτές οι λέξεις αντιστοιχούν με ακρίβεια στο αληθές «αντικείμενο», ή εάν αυτό έχει άλλη γνώμη. Πεινάω και κρυώνω, ή κολυμπώ σε χρυσάφια, η αλήθεια είναι μία. Αλλά όταν περνούμε σε πιο σύνθετες έννοιες, όπως το τι είναι δημοκρατία, σοσιαλισμός κλπ, τότε θα δούμε ότι οι «αλήθειες» που κυκλοφορούν είναι πολλές. Και οι λέξεις τότε γίνονται πολύ πιο πονηρές. Εάν και εδώ πούμε πως η αλήθεια είναι μία, τότε προκύπτει το ερώτημα: Ποιος είναι αυτός που γνωρίζει αυτή την μία την αλήθεια..Ποιος; Και εδώ πια κανείς τα αναθέτει στην επιστήμη και στην φιλοσοφία. (κακώς όπως θα δούμε)
3. Όσον αφορά την «επιστήμη», να ξαναθυμηθούμε τα βασικά της: Αυτή δεν υπάρχει ως απομίμηση ιδεών του Πλάτωνα, άλλα α) ως εμπειρική και κατόπιν β) αιτιοκρατική (σε συνεχή συνδυασμό των 2) προσπάθεια του ανθρώπινου είδους, προσπάθεια που εξελίχθηκε σε ανάπτυξη εργαλείων και κατόπιν σε αρμαθιά από επικοινωνούσες επιστήμες. Και εδώ όποιος θέλει να ομιλεί περί επιστημών καλό είναι να πιαστεί κάπως και με την επιστημολογία. Διαπιστώνω γενικευμένη αδυναμία ή απροθυμία τέτοιας γνώσης. (*1). Απλά μένω στην αναφορά βασικών επιστημολογικών εννοιών: Επαλήθευση, διάψευση, επίλυση θεμάτων, δημιουργία επιστημονικών προγραμμάτων, δόμηση δεσμευτικών παραδειγμάτων, ώστε κατόπιν επαναστατικές τομές έως και ανατροπές θεωριών, όσο και εκδοχές (μονοπάτια) των νομοτελειών. Ώστε και εδώ το «ή αλήθεια είναι μια» μπορεί να είναι από μια χρήσιμη φράση -δηλαδή μη τρελαθούμε κιόλας για πολλαπλώς επιβεβαιωμένα απλά ζητήματα- έως αντίθετα και τραγική πλάνη, για πιο σύνθετες καταστάσεις. Ώστε η αλήθεια των επιστημών του ανθρώπου διαχρονικά επιβεβαιώνεται ή/και αναθεωρείται εκ του αποτελέσματος σε μακρό ιστορικό χρόνο και σε πλειάδα προβλημάτων. Φυσικά χρειάζεται και ολόκληρη ανάλυση για το πώς η κατεύθυνση -και το πρόσημο- των επιστημών, ως ανθρώπινο δημιούργημα κ όχι ως αποκάλυψη Ιδεών, εξαρτάται πλήρως από την κοινωνική κατάσταση, εν προκειμένω από την ταξική κυριαρχία. Ήδη όμως γίνεται φανερό πως ο εντοπισμός της «αληθείας» είναι η μακραίωνη προσπάθεια του συνολικού ανθρώπινου είδους να αντιληφθεί την «αντικειμενικότητα», ως Υποκείμενο. Και επειδή το είδος λειτουργεί ως συνδυασμός διαφορετικών ανθρώπων και κοινωνικών δυνάμεων, αυτή η προσέγγιση της «αντικειμενικότητας», δεν αφορά κάποια αλήθεια «εξ αποκαλύψεως», αλλά είναι μια «εσωτερική» προσπάθεια του είδους για «δια-υποκειμενικότητα» του είδους. Έτσι, η αποτίμηση των επιστημών (επιστημολογία) επανέρχεται και ζητεί την εποπτική θεώρηση από τη «φιλοσοφία»
4. Η φιλοσοφία όμως είναι πια κάτι στο οποίο ακόμη λιγότεροι άνθρωποι ευκαιρούν ή αποζητούν να εμπλακούν. Η φιλοσοφία εκκίνησε ως «η αλήθεια των αληθειών», εκ μέρους κάποιων σοφών, αλλά πρακτικά πια δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ο εποπτικός κριτής κ ελεγκτής των επιστημών κ των ανθρώπινων πρακτικών.
[Η τεχνική έχει τεράστια-τρομακτική δύναμη επιβολής πλέον, και μάλιστα με το ερώτημα του ανεξέλεγκτου. Ενώ επίσης, όχι μόνο παραμερίζει τη φιλοσοφία, αλλά κάνει ακόμη πιο προβληματική την διαφορά κοινωνικής ισχύος, αντί της ισότιμης μετοχής π.χ. του εργάτη και του ειδικού που την χειρίζεται ή την κατέχει].
Επίσης, η ακόμη μεγαλύτερη στενότητα των φιλοσοφικώς ομιλούντων υποκειμένων καθιστά ακόμη πιο προβληματική την «δια-υποκειμενικότητα» του είδους. Αυτή μάλλον (ελπίζουμε) επιτυγχάνεται μέσα σε μια μακραίωνη σβούρα ανακύκλωσης της κοινωνικής δράσης με τη διανόηση. Σε κάθε περίπτωση, μια «αληθής» αποτύπωση της «αληθείας», ως «ορθολογισμός» (συνεχής σύμπλεξη εμπειρισμού και αιτιοκρατίας), αναζητεί το Υποκείμενο του ορθολογισμού. Συχνά λοιπόν αναφερόμαστε στην αίγλη του φιλοσόφου τάδε, την τομή του επιστήμονα τάδε, στην τόλμη του πολιτικού τάδε, ωστόσο το Υποκείμενο που γνωρίζει ή δεν γνωρίζει τη «αλήθεια», είναι το σύνολο του είδους -και όχι οι ως άνω παροδικοί και εφήμεροι άνθρωποι μιας πεπερασμένης στιγμής.
5. Επανερχόμενοι στο πολιτικό του πράγματος, μαζί με την επιδίωξη της αδελφικής συνύπαρξης κ ευημερίας του ανθρώπινου είδους, (πάντα μέσα στους καταναγκασμούς των εκδοχών των φυσικών νομοτελειών), πάει και η προσπάθεια αποκατάστασης της «δια-υποκειμενικής» προσέγγισης της «αληθείας». Από πολιτική σκοπιά έχουμε πλέον αρκετή ορθολογική βεβαιότητα πως μια τέτοια επιθυμητή λειτουργία του είδους δεν αφορά μόνον την γνωστική και πολιτική δημοκρατία (αδιαπραγμάτευτη), αλλά και την οικονομική και κοινωνική δημοκρατία. Έτσι λοιπόν η κατάργηση της ταξικής κυριαρχίας προβάλλει -εδώ και αιώνες- ως το Βασικό προαπαιτούμενο για τα περαιτέρω. Εάν αυτή την «ορθολογική αλήθεια» την φέρει και την κινεί «αντικειμενικά» η εργατική τάξη, ως αντικειμενικός φορέας αποκατάστασης αυτού του προαπαιτούμενου, αυτό ήταν μια εύλογη θεωρία, που πράγματι κίνησε σοβαρότατες ιστορικές εξελίξεις, τα αποτελέσματα των οποίων απολογίζουμε. Ωστόσο, μέχρι αυτό να επιβεβαιωθεί στην πράξη είναι απλά μια θεωρητική υπόθεση. Μέχρι τότε, υπόκειται και αυτό σε τομές, έως και ανατροπές θεωριών, όσο και σε εκδοχές των νομοτελειών. Η φράση λοιπόν «η αλήθεια είναι μία» μπορεί να είναι από μια χρήσιμη φράση για πολλαπλά επιβεβαιωμένα απλά ζητήματα, έως αντίθετα τραγική πλάνη για πιο σύνθετες καταστάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και σε αυτή τη θεωρία, ο υποτιθέμενος αντικειμενικός φορέας αποκατάστασης του ως άνω «Βασικού προαπαιτούμενου» στοχεύει στην εφικτή προσέγγιση της «δια-υποκειμενικότητας» του είδους. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να το θυμάται κανείς..
6. Στη βάση όλων αυτών, ισχυρισμοί όπως «εισαγωγή της συνείδησης» εκ των όποιων «πρωτοπόρων», έχουν επαναληφθεί ιστορικά με διάφορες μορφές, ως απόπειρες που κίνησαν σοβαρές εξελίξεις. Έχουν όμως αποδειχθεί κοντή γιορτή. Για να φέρνουμε τις θεωρίες με τις πομπώδεις τους ορολογίες στα ανθρώπινα μέτρα: Μεταξύ των διαφορετικών ανθρώπων, ομάδων κ.λ.π. , πάντα συναντάται στα διάφορα ζητήματα της ζωής κάποια πιο προωθημένη σκέψη ή δράση, ταλέντο ή ενέργεια – σε τούτο ή σ εκείνο. Έτσι δουλεύει το πράμα. Στιγμιαία όμως, παροδικά. Εάν η στιγμή θέλει να γίνει κανονικότητα και να αναπαραχθεί, νομοτελειακά μεταπίπτει σε ολιγαρχία -και συλλογική αποτυχία. Αργά, ή γρήγορα. Ώστε πολλαπλώς έχει αποδειχτεί: Είναι άλλο να ομιλεί κανείς και να κινεί ως υποκείμενο π.χ. για μια κοινωνική συν-ιδιοκτησία των μέσων και μια κοινωνική δημοκρατία, και άλλο να το πράττει αυτό η ίδια η κοινωνία– αυτή δηλαδή να ορίζει το πόσο και το πως. Για το πρώτο ομιλούν πολλοί. Ενώ το δεύτερο, ως όραμα, μπορεί να επιδιωχθεί μόνον δια-υποκειμενικά, και με μερική/πεπερασμένη κάθε φορά προσέγγιση στο ορατό μέλλον.
(*1) Το κωμικοτραγικό(;) είναι ότι απροθυμία -ή το δεν ευκαιρώ- μιας τέτοιας επιστημολογικής γνώσης χαρακτηρίζει κατά κανόνα τους «επιστήμονες», τρεχάτους για την ειδίκευσή τους, το μεροκάματο ή/και το χρήμα. Δεν είναι υπερβολή ότι η «λαϊκή σοφία», όση υπάρχει μη αλλοτριωμένη, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό και επιστημολογικές γνώσεις, με διάφορα ωραία γνωμικά και ρητά. Με χρονοκαθυστέρηση βέβαια. Η δε φιλοσοφική «διανόηση», που ως εκ των υλικών συνθηκών τείνει να συγκεντρώνεται κ χρηματοδοτείται εκ των άνω, όταν είναι μεστή και ανθρωπιστική, μάλλον ποτέ δεν ανακαλύπτει η ίδια εκ του μηδενός διεξόδους. Απλώς διατυπώνει συντεταγμένα ότι ήδη κυκλοφορεί ανομολόγητο στο κοινωνικό σώμα – αν και με υπερβολικά μπλα μπλα κοιλοπονώντας.
Μέχρι το σημείο που διάβασα -γιατί δεν το διάβασα ακόμα όλο- θυμίζω τη φράση του Τσε, “να είμαστε ρεαλιστές και να ζητούμε το αδύνατο”. Να μην ξεχνούμε, ότι άλλο ο ιδανικός κόσμος κ άλλο ο υλικός κόσμος. Αυτό δε σημαίνει, ότι ο ιδανικός κόσμος είναι ψεύτικος, αντίθετα μας είναι απαραίτητος, για να προχωρούμε στη γνώση. Στη φυσική επιστήμη χρησιμοποιούμε συχνά υποθετικά τις λεγόμενες ιδανικές συνθήκες. Όσο για την αλήθεια, είναι σωστό, ότι είναι μια, από την άλλη όμως η απόλυτη αλήθεια θα μείνη απρόσιτη στον άνθρωπο. Έτσι λέει η βαθειά φιλοσοφία, ότι ο κόσμος είναι δυϊκός, θέση κ άρση ταυτόχρονα. Υπάρχει το λεγόμενο “τρίλημμα του Αγρίππα”, ότι δεν υπάρχει λογική απόδειξη της αλήθειας ενός επιχειρήματος. Δεν έχω όμως τη δυνατότητα, να παραπέμψω στο σχετικό βίντεο. Όσο για την επιστήμη, υπάρχει μια σχετική αναφορά του γνωστού καθηγητή Δ. Κούβελα, σε συνέντευξή του στο Γ. Σαχίνη, στην εκπομπή Αντιθέσεις. Δε είναι μαρξιστής ούτε καν αριστερός, αλλά οπωσδήποτε από τους πιο αξιόλογους επιστήμονες στη χώρα μας, στο πεδίο των φυσικών επιστημών, αλλά κ της φιλοσοφίας. Στην εκπομπή διατυπώνει τη θέση, ότι η επιστήμη δε συνιστά την απόλυτη αλήθεια ούτε είναι παντογνωσία, αλλά απλά εργαλείο για την προσέγγιση της αλήθειας, που δε φτάνομε ποτέ ή αλλιώς ένας δρόμος, που προχωρεί μέσω αντιθέσεων, δλδ θέση, αντίθεση, σύνθεση, νέα θέση. Υπ’ όψιν μαζί μ’ αυτά, ότι οι κοινωνικές επιστήμες δε μας δίνουν τις βεβαιότητες των φυσικών επιτημών. Η διαφορά του μαρξισμού, για μένα, είναι, ότι δεν αναπτύσσεται με μελέτες σε πανεπιστημιακές σχολές, όσο κι αν το θέλουν κ το προσπαθούν κάποιοι, αλλά μέσα στη ζωή κ με σκληρή πάλη.
Συμπληρωματικά στο 12/03 15:24, οι πληροφορίες που ανέφερα, είναι από τα βίντεο: 1. Οι Ανοιχτές προκλήσεις των Κοινωνιών σε Γεωπολιτική/Γεωοικονομία/Επιστήμη/… από το κανάλι ΥΤ Αντιθέσεις στην Κρήτη. 2. Το Τρίλημμα του Αγρίππα: Δεν υπάρχει λογική απόδειξη της αλήθειας ενός επιχειρήματος, από το κανάλι ΥΤ, Διαμαντής Κούτουλας.
Διόρθωση στο προηγούμενο: Θετικών επιστημών, αντί φυσικών επιστημών.
Στο 04/03 18:19
Αγσπητέ Πικάπα, ο προβληματισμός σου είναι πολύ ενδιαφέρων κ σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου. Μόνο που η διατύπωση είναι δύσκολη στην κατανόησή της. Να σου πώ εγώ με απλά λόγια μια άποψη πάνω σ’ αυτά. Το κακό με την ανθρωπότητα είναι, που κάθε τόσο ξεπέφτει στην αυταπάτη, ότι μπορεί να δημιουργήση έναν παράδεισο κ να τη βολέψη μια κ καλή για πάντα. Αυτή την συταπάτη, την εκμεταλλεύονται κατάλληλα οι επιτήδειοι. Όμως αυοι σοφοί έχουν αντιληφτεί κ το λένε, από πολύ παλιά, ότι ο κόσμος είναι ένα ράβε – ξύλωνε, αν θες μια διαρκής μετάπτωση ανάμεσα σε δύο αντίθετες καταστάσεις. Και δε γίνεται αλλιώς, γιατί το αντίθετο θα εσήμαινε ακινησία, ενώ η αέναη κίνηση είναι αυτό που διαιωνίζει τον κόσμο. Ετοιμάζομε φαγητό, τρώμε, πλύνομε τα πιάτα κ είμαστε ευχαριστημένοι. Άλλωστε χωρίς τροφή δεν επιβιώνομε. Αυτό δε θα πη, ότι δε θα ξαναπεινάσωμε. Για μένα ο μαρξισμός είναι ο αγώνας για την αποκατάσταση της δικαισύνης, απ’ αυτούς που δε βολεύονται στην αδικία, για την ανατροπή μιας κατρακύλας στον όλεθρο, για έναν καλύτερο κόσμο, που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη για την επιβίωσή της.
Στην απάντηση του ΠΙΚΑΠΑ, 04/03 15:57
Λέγοντας “κοινός στόχος”, δεν εννοούσα ” τη μια επαναστατική γραμμή”, αλλά ένα οποιοδήποτε κοινό στόχο -ή κοινούς στόχους- γιατί αυτό ειναι το ενωτικό στοιχείο κάθε οργανωτικού εγχειρήματος. Αν σε κατάλαβα, προτείνεις οργανωτική σύμπλευση, για την υλοποίηση ξεχωριστών ταχτικών πολιτικών στόχων, όπως απόσυρση αντιλαϊκών μέτρων κλπ. Μα δε χρειάζεται καν ενιαία οργάνωση γι’ αυτό, επειδή αρκεί η κοινή δράση, για στόχο που βρίσκει σύμφωνους κάποιους ανθρώπους. Και ό,τι δε χρειάζεται, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Η εμπειρία έχει δειξει, ότι συνεκτικό στοιχείο για ένα πολιτικό φορέα μπορεί να είναι μόνο ένας ή περισσότεροι κοινοί στόχοι, άσχετα από διαφωνίες στα επί μέρους. Οι κοινοί αυτοί στόχοι πρέπει να έχουν προσδιοριστεί από την αρχή κ όχι να πούμε, ενωνόμαστε κ αντιπαλεύομε ό,τι προκύπτει, αναλόγως. Αυτή η αναγκαιότητα, που αναφέρω εδώ, κατά τη γνώμη μου πάντα, ειναι αντικειμενική, δλδ θέμα ανθρώπινης ψυχολογίας κ όχι επιλογής.
Το κατα ποσο ειναι αρκετη η υποτιθεμενη “κοινη δραση” στο κινημα, κατ ευφημισμο, φαινεται α) απο τα αποτελεσματα επι του πεδιου και β) απο την παραταξη κ κινηση των “διαφορετικων τακτικων” επι του πεδιου, αλλα και γ) απο εδω μεσα π.χ. ως παραδειγμα του που απορροφαται και σπαταλαται ο “διαλογος” κατ ευφημισμο των “διαφορετικων τακτικων”. Την κυρια ευθυνη την εχει παντα ο μεγαλυτερος (κκε-παμε) που με την “μαχη κατα του οπορτουνισμου” (λες κι εχει τιπτε χρυσοβουλα), εχει καθαρα ελεγκτικη πρακτικη. Ομως η νοοτροπια των μικροτερων αναπαραγει τα ιδια μπαχαλα. Δεδομενο πως τα ιδια η κ χειροτερα θα εκαναν.
Παρουσιαζεται μια κατασταση οπου επι δεκαετιες αδυνατο να υπαρξει π.χ. μια ΓΣΕΕ των εργατων. Μια κατασταση οπου η παλια πρωτοπορα παρουσια της κομ. αριστερας σε καθε ειδους σωματεια, συλλογους πολιτιστικους κλπ εχει υποκατασταθει απο κρατικα χορηγουμενους συλλογους (συν τις νεοτευκτες μ.κ.ο.), που εχουν πιασμενη ολη την κοινωνια ως πλεγμα. Η κοινωνικη δραση κ διεισδυση της κομ.αρ. ειναι για κλαμματα.
Ομως αυτο υποκρυβει την ιδια αρνηση της πραγματικοτητας στο θεμα του πολιτικου φορεα. Την ιδια αντιληψη, οτι εμεις και η ερμηνεια μας, συνιστα πρωτοπορια, η εστω “κεκτημενο”. Η πραγματικοτητα ωστοσο δειχνει αλλα. Κανενα υποκειμενο, ουτε καν το κκε, δεν ειναι σε θεση να θεσει πολιτικους στοχους, πολλα πολλα χρονια τωρα. Και το μεν κκε, επιδεικνυει μια αμυντικη σταση υπο τον ελαφρως ευλογο καπως φοβο οτι αν “χαλαρωσει” και αυτο, θα διαλυθει και αυτο…Οι δε λοιποι, αρνουνται να αντιληφθουν οτι δεν προκειται να ειναι σε θεση να πραγματωσουν ουτε πολιτικους ουτε εκλογικους στοχους “απο την αρχη”, και να το δουν εντελως αλλιως: Να αναζητησουν μια σοβαροτερη αρχη, μεσα σε ενα λαικο πολιτικο υποκειμενο για το οποιο αρκει ενας κοινος οραματικος στοχος κ στοιχειωδεις αρχες δημοκρατικης-λαικης λειτουργιας, αντι δηθεν “μετωπικου διαλογου” μηχανισμων κ γκρουπων.
10 χρονια τα ιδια λεμε, τα ιδια κανουμε, τα ιδια θα εισπρατουμε. Μην ειν και 20.
Μία χαρά πάει η “ΓΣΕΕ των εργατών”. Αλλά κατα περίεργο λόγο κατηγορείται το ΠΑΜΕ που κάνει απεργίες χωρίς την ΓΣΕΕ για τα καμώματα της ΓΣΕΕ. Και φαίνεται να υπάρχουν διαφορετικά “κριτήρια”
Π.χ. ποτέ δεν άκουσαν να μιλάει κάποιος “Πασοκικη ΓΣΕΕ”. Μόνο το ΠΑΜΕ είναι “κομματικό” αλλά όχι η ΓΣΕΕ που ο Πρόεδρος της παρεβρέθηκε σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ της Φωφης σε εκλογές του 2019
Το ενδιαφέρον είναι πως με το ΠΑΜΕ κατεβαίνει κόσμος που ψηφίζει Σύριζα Πασοκ ΝΔ αλλά και ΑΝΤΑΡΣΥΑ//εξωκοινοβουλευτική αριστερά ή ακόμα και αναρχικοί.
Το ΠΑΜΕ ως Μέτωπο δηλαδή Συμμαχία του ΚΚΕ με την εργατική τάξη δεν είναι το ΚΚΕ. ΄Άλλος ο ρόλος των σωματείων και άλλος του Κόμματος
Με απλά λόγια το ΚΚΕ δεν “καπελώνει” αλλά ενώνει
Αν δηλαδή ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ όσοι κατέβαιναν με το ΠΑΜΕ ψήφιζαν…ΚΚΕ(?!) το ΚΚΕ θα είχε αυτή την στιγμή στάνταρ 15% Δεν είναι σκοπός του ΠΑΜΕ να ψηφίζει κάποιος το ΚΚΕ αλλά να υπάρχει η απαραίτητη συμμαχία μέσα στο εργατικό κίνημα απέναντι στις αυθαιρεσίες των εργοδοτών. Το οποίο ήδη γίνεται.
Δεν είναι θέμα “τακτικών” αλλά συμμετοχής.
“Το κίνημα έχει ανάγκη κόσμο και όχι ποσοστά” λένε σε ένα στίχο τους οι REBELLION CONEXION. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε
Υ.Γ.
Να θυμήσω πως το “έξω τα κόματα από τα σωματεία” το πρωτοδιατύπωσε -και όχι τυχαία- ο Μουσολίνι. Το γράφω για να μην μπερδευτούμε με πολλούς “ακομμάτιστους” ήδη από τις εποχές των “πλατειών” του 2011
Είσαι άσχετος και έχεις και άποψη, ενώ ούτε το ΠΡΙΝ διαβάζεις, ούτε τις ανακοινώσεις των ταξικων εργατικων σωματείων, ούτε του ΝΑΡ, αλλά ούτε και συμμετέχεις στις δράσεις των ταξικων εργατικων σωματείων.
Αν έκανες κάτι από τα παραπάνω, θα έβλεπες αμέσως ότι, και το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ απορρίπτουμε λόγω της κομματοσκυλίασης και της πυρόσβεσης των αγώνων που το χαρακτηρίζει, αλλά φυσικά και την ΓΣΕΕ λόγω του κρατικού, εργοδοτικού χαρακτήρα της.
Στο 11/03 12:49
Ο Μουσολίνι κ ο φασισμός γενικά, αποσκοπούσε στο “έξω ο λαός από την εξουσία”, έξω η λαο-κρατία από το κράτος. Η απαγόρευση του “συνέρχεσθαι”, δλδ συλλόγων, ομίλων προβληματισμού, συλλογικοτήτων κάθε είδους, είναι ολοκληρωτισμός. Εγώ λέω, όχι στη διαχείριση των θεσμών από τα κόμματα. Άμεση δημοκρατία. Και στον τόπο της δημοκρατίας, την αρχαία Ελλάδα, υπήρχαν τα δύο κόμματα των δύο βασικών τάξεων, που δείχνει ο μαρξισμός, λαός κ Κολονάκι, αριστοκρατικοί κ δημοκρατικοί. Όμως οι δύο αυτές παρατάξεις δεν είχαν σαν τέτοιες θεσμικό ρόλο στη διακυβέρνηση. Αν ένας αριθμός μελών εργατικού σωματείου θέλει να έχουν μια συλλογικότητα ανταλλαγής απόψεων, προβληματισμού, προώθησης στόχων κλπ. ό,τι όνομα κ αν της δώση κανείς, μπορούν να την έχουν. Τα σωματεία να λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς διοικητικά συμβούλια κ “αντιπροσώπους”, όπως τα εργατικά Συμβούλια στην Ευρώπη των αρχών του περασμένου αιώνα. Ας υποστηρίζουν εκεί όλα τα μέλη του σωματείου την άποψή τους ξεχωριστά κ ισότιμα, ασχέτως αν κάποιοι έχουν την ίδια άποψη, επειδή συζήτησαν κ συμφώνησαν μεταξύ τους. Απλό. “Ναι στα κόμματα, καμιά εξουσία στα κόμματα”.
Δλδ το ΚΚΕ έχει δημιουργήσει ένα συνδικαλιστικό όργανο μέσα στο επίσημο συνδικαλιστικό όργανο, όπου το ίδιο ελέγχει το πρώτο, ενώ οι αστικές δυνάμεις ελέγχουν το δεύτερο. Αυτό λειτουργεί διασπαστικά. Οι επαναστάτες μαρξιστές πρέπει να παλέψουν μέσα στα σωματεία, για τον εκδημοκρατισμό τους, μέσω της λειτουργίας τους σε προσωπική βάση κ με συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων, με παράλληλο περιορισμό των αρμοδιοτήτων των διοικητικών συμβουλίων σε διαδικαστικά κυρίως θεματα, λογοδοσία κ έγκριση από την ολομέλεια, για ολες τις σημαντικές ενέργειες κ αποφάσεις. Νομίζω, ότι αυτός ο αγώνας μέσα στα σωματεία, με τη στήριξη κ των μελών, θα ενισχύση την προώθηση των θέσεων των δυνάμεων της ανατροπής κ θα συμβάλη στην ισχυροποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος κ κατ’ επέκτασιν του λαϊκού κινήματος συνολικά.
πικαπα
από την μέρα που εμφανίστηκε εργατικό κίνημα,
2 ήταν και εξακολουθούν να είναι οι κατευθύνσεις μέσα στο κίνημα
Του συμβιβασμού ή της ανατροπής
Του εφησυχασμού ή της ρήξης
΄Η με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες. που λέει το ΠΑΜΕ
Άρα λοιπόν σε επίπεδο κορυφων δεν γίνεται να πάνε “όλοι μαζί” ΠΑΜΕ – ΓΣΕΕ + διάφοροι άλλοι . Υπηρετούν αντίθετες κατευθύνσεις Σε επίπεδο βάσης ναι ήδη περισσότεροι εργάτες έρχονται κοντά στο ΠΑΜΕ
Αν είχες λίγο μεγαλύτερη εμπειρία από το εργατικό κίνημα ακόμα και αν κατέβαινες με την ΓΣΕΕ δεν θα είχες τέτοιου είδους απορίες. Η έστω και μικρή εμπειρία αποτελεί βασικό παράγοντα
Ξαναδιάβασε την “Κριτική του Προγράμματος της Γκότα”.
Την κριτική σε ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα των τυχοδιωκτισμών του Λασάλ(στην ουσία από τα πρώτα προγράμματα του μελλοντικα γνωστού …SPD! ) που έκανε έξαλλους τον “Μαυριτανό” και τον “Στρατηγό”
Το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, μάλλον στις δυνάμεις της ενσωμάτωσης αλά φιλολαικο κοινωνικό συμβόλαιο ανήκουν, παρά στις δυνάμεις ανατροπής του καπιταλισμού.
Πάντα οι δυνάμεις του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, μόλις καταλάβει το ΚΚΕ ότι προσέθεσε κάποια κηγα ψηφαλακια στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, αποκλιμακωνουν. Το είδαμε πολύ πρόσφατα με τους αγρότες. Το είδαμε σε όλη τη δεκαπενταετία 2008-2024.
Μην τον παιρνετε με το αγριο. Ντροπαλο κκε ειναι. Μπορει και παμε. Απλως ηταν με το κυβερνητικο συριζα και δεν μπορει να σας βγει απο αριστερα, οσο και αν προσπαθει. Εκτος αν ηταν αλλος πικαπα.
Αν ψαξετε θα βρειτε οτι ολοι οι νεο-κκεδες την ιδια διαδρομη εκαναν.
Ανωνυμε 11/03/2024 at 14:17,
Πιστευεις οτι τυχαια αυτο το κομμα που στήριξε το ναι στο ευρω γιατι “εκτος ευρω θα καταστραφουμε, παιρνει θεση για τον πολεμο οχιυπερ της ειρηνης γιατι προφανως ο πολεμος θα καταστρεψει τον πλανητη, αλλα εναντιον της ρωσικης εισβολης και υπερ των αμυνομενων; Γιατι αυτη η αντιφατικη σταση;
Γιατι παντα με την δυση; Γιατι παντα με το κατεστημένο;
Προσπάθησε λοιπόν κι εσύ να καταλάβεις ότι όταν μιλάμε σοβαρά δεν το γυρνάς στο τι έχω ζήσει και τι ξέρω, αλλά μένεις βασικά στο τι λέω. Εάν τυχόν αυτό που λέω το λέει σοβαρό ποσοστό της κοινωνίας (εν προκειμένω θα συμφωνούσε η μεγάλη πλειοψηφία, απλώς δεν ασχολείται με τέτοιες διατυπώσεις), τότε λοιπόν αυτό είναι μια κάποια εκτεταμένη κοινωνική γνώμη, ανεξάρτητη από εμένα που την εκφέρω. Και ως τέτοια, μάλλον θα έπρεπε να σε απασχολήσει σοβαρότερα.
Όσο για το τι εμπειρίες έχω και τι έχω μελετήσει, συστέλλομαι, αλλά ας περιαυτολογήσω μιας και μιλάς ως κατάλληλος να με συμβουλεύεις: Έχω εμπειρία κ μελέτη μεγαλύτερη του μέσου όρου. Αρκεί. Και επειδή λοιπόν ότι είναι να γίνει θα πρέπει να γίνει μαζί με την πλειοψηφία, με την οποία τακτικά συνομιλώ, δεν αναγνωρίζω ειδικούς γνώστες και ερμηνευτές των γραφών στα κοινωνικοπολιτικά. Διότι αλλέως, θα έπρεπε και εγώ να ασχοληθώ με το ποιος την έχει πιο μεγάλη, τη μελέτη και την εμπειρία. Μπα.
Προς καλοθελητες, υπερασπιστες μικροκομματικων κεκτημενων και κριτες αλλογνωμουντων με αποπειρες προσωπικης αποδομησης. Με τις υγειες σας.
Το μεν κκε καταλαμβανει εναν εφημερα διαστολοσυστελλομενο χωρο, με διαχρονικη αδυναμια πολιτικων στοχων. Αυτο λεγεται στειροτητα. Κατ αλλους αυτο λεγεται σταθεροτητα, ελλειψει κατι αλλου. Κατα καιρους αρκετοι επανερχονται κ το ψηφιζουν, “απογοητευμενοι” απο αλλα, θελοντας να αναβαθμισουν την αριστεροσυνη τους. Αν τους κανει καλο, γουστο τους, οχι ομως οτι με αυτο κανουν κατι σοβαρο
Οι δε λοιποι, οπως πολιτευονται δεν εχουν να καταλαβουν κανενα χωρο. Το ιδιο κ χειροτερο οσοι προσανατολιζονται να κανουν λεει το καλο κ.κ. το συγχρονο, γιατι δεν παει αλλο. Δεν παει ομως ουτε εκει. Αλλιως νομιζουν; γουστο τους, θα δειξει, κι αν το βλεπεις παιξτο στη λοταρια.
Υπαρχει ομως χωρος για ενα λαικο πολιτικο κ κοινωνικο υποκειμενο υπο τον κοινο οραματικο απελευθερωτικο στοχο, χωρις τις παθογενειες γκρουπων κ μηχανισμων, ιερατειων και δηθεν πρωτοποριων (ωρε ετσι ειν οι πρωτοπορειες;).
Υπαρχει αυτο το κενο, αφενος για να εκφρασει μια διαλυμενη σημερα λαικη αντιπολιτευση κ αντισταση, αφετερου για να επεξεργαστει σε υγιη (βλ. λαικη) βαση: θεωρια, εθνικους στοχους και διεθνικη συμπορευση.
Υπαρχει, αλλα καποιες υπαρκτες δυναμεις χρειαζεται να το εκκινησουν. Μεχρι στιγμης ειναι φανερο οτι στην Ελλαδα δεν απεμειναν ικανες τετοιες δυναμεις.
Ντροπάλοί είσαστε εσείς που δεν μας λέτε το ψηφίζετε τόσο καιρό. Αν και μαντεύω πως αρκετοί είσαστε δεξιοί ή πασοκοι (όπως απέδειξε ο χρόνος είναι το ίδιο). Αλήθεια γιατί δεν λέτε τι ψηφίζετε; Που είναι το πολιτικό θάρρος σας; Εκτός αν ντρέπεστε
Όντως νεοΚΚες 11/03/2024 at 17:05. Από τις Διερευνητικές Εντολές του 2012.
Τότε κατάλαβα τι πολιτικά παίζονταν.
Δυστυχώς για σένα πασοκος δεν ήμουν ποτέ. Ποτε δεν το είχα ψηφίσει. Είχα ψηφίζει σε εκλογές περιστασιακά και τα δύο μλ σχήματα, το ναρ σε διάφορα σχήματα / ανταρσυα ΚΚΕ κ.α.
Λυπάμαι αλλά δεν πιστευα πως μέσα σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και Καπιταλισμό θα σκιστούν μνημόνια με οποιαδήποτε κυβέρνηση στα πλαισια του καπιταλισμού. Και από τo 2012 πως δεν χρειάζεται “μεταβατικό πρόγραμμα” (ποιος θα το έκανε οι Πασoκοι του Συριζα;) για να πιεστεί μία “αριστερή”κυβέρνηση αλλά αλλαγή τάξης στην εξουσία. Τ νούμερα εξωτερικού χρέους ήταν και είναι τρομακτικά. Και οι τραπεζες που δάνειζαν δεν ήταν ηλίθιες να χάσουν τα “λεφτά τους ”
Ή ακόμα και να κάνουν “κούρεμα” χωρίς να διασφαλιστούν πολλαπλάσια “ανταλλάγματα” σε βάρος του λαού
Κρυφοδεξιούληδες και “ακομματιστοι” πασοκοι πήγατε στον Σύριζα για την καταργηση του ΕΝΦΙΑ και φύγατε μόλις ο Κυριάκος σας είπε πως θα σας τον μειώσει
Καλά πήγε και αυτό.
Ανώνυμος
12/03/2024 at 13:34 , Αχ αυτά τα μέλη του ΚΚΕ. Ούτε ΕΝΑ ψέμα δεν μπορούν να πουν πια… Λέει το μέλος του ΚΚΕ”ναι είμαι νεοΚΚΕς από το 12 και είχα ψηφίσει μλ, ΝΑΡ, κλπ. Και ΤΙ μας λέει στα 1000+ σχόλια που γράφειο διαρκώς στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ; Μας γράφει πως ή θα είσαι ΚΚΕ, ή θα είσαι ΣΥΡΙΖΑ/ΝΔ/ΠΑΣΟΚ! Δεν υπάρχουν άλλες πολιτικές κομμουνιστικές δυνάμεις για το εδώ και δεκαετίες μέλος του ΚΚΕ που μας συστήνεται ως νεοΚΚΕς!
ΑΝ όμως ήταν όντως νεοΚΚΕς το μέλος του ΚΚΕ, τότε θα ήξερε. Θα ήξερε πως υπάρχουν έστω και μειοψηφικές, ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ κομμουνιστικές πολιτικές δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ. Και πως η φράση “Ή ΚΚΕ, ή ΠΑΣΟΚ/ΝΔ/ΣΥΡΙΖΑ”, που μας σερβίρει, είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Ομως αυτά δεν τα ξέρει το μέλος του ΚΚΕ, ακριβώς γιατί ΔΕΝ είναι ένας ψηφοφόρος που ψηφιζε παλιά μλ, ΝΑΡ κλπ, και τώρα στηρίζει ΚΚΕ. Είναι απλά, ένα μέλος του ΚΚΕ με χρέωση τα σχόλια στην ΠΑΝΤΙΕΡΑ που δεν μπορεί, ούτε ένα ψέμα να μας πει….
Ανώνυμος
12/03/2024 at 13:34 , φίλε ΚΚΕ, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζουμε και ψηφίζουμε πάρα πολλοί από εδω μεσα.
Κκε δεν ψηφιζω, αν ψηφιζα δεν θα ντρεπομουν να το πω οπως ο αλλος.
Αν υπηρχε ανωνυμια θα σου ελεγα, αλλα εχω εμπειρια οταν παλιοτερα γραφοντας σχετικα ανωδυνα σχολια στο γνωστο διανοουμενο κκεδικο βλογ, εφαγα επιθεση στη γειτονια μου απο αγνωστο. Ελπιζω η παντιερα να εχει αποτελεσματικο antihack.
Αν είσαι επαναστάτης αριστερός, τι σε νοιάζει τι έχει ψηφίσει ο συνομιλητής σου; Είναι κάποιο τεκμήριο επαναστατικότητας ή αριστεροσύνης;
Βλέπεις πολύ λυπηρά θα έλεγα την πολιτική δράση. Μου θυμίζει τους χριστιανούς που η έγνοια τους είναι πώς θα σώσουν την ψυχή τους. Μην ανησυχείς, ψήφισες αρκετό ΚΚΕ, θα πας στον παράδεισο.
Από εκεί και πέρα το τι χρειαζόταν να πει ένα κομμουνιστικό κόμμα την περίοδο των μνημονίων είναι μεγάλο θέμα. Σίγουρα, ο ελληνικός λαός έκρινε ότι η μελλοντολογία του ΚΚΕ δεν τον ενδίεφερε. Μέσα στη λαίλαπα των μνημονίων του φάνηκε προτιμότερος ένας κοινωνικά και κινηματικά ανύπαρκτος ΣΥΡΙΖΑ με όλες του τις αντιφάσεις.
Και σήμερα, όσες ψήφους και να παίρνει το ΚΚΕ δεν μπορεί να το μεταφράσει σε αλλαγή συσχετισμών στο κίνημα. Η εργατική τάξη, ο λαός, οι φοιτητές εκτός από επιμέρους μικρές εστίες, δεν μπορουν να προβάλλουν μια πιο συγκροτημένη αντίσταση στην επίθεση στα δικαιώματά τους. Πάμε από ήττα σε ήττα, η κοινωνία συντηρητικοποιείται και εκφασίζεται και το ΚΚΕ πανηγυρίζει που πήρε 7.5%.
Είναι προφανές ότι αναλώνεται σε μια λογική αναπαραγωγής του μηχανισμού του, κυρίως μέσω εκλογικής δουλειάς, χωρίς να το ενδιαφέρει πώς θα εμπνεύσει μεγαλύτερο κομμάτι της ε.τ. και του λαού να συμμετέχει στα αγωνιστικά μέτωπα.
Το ΚΚΕ βέβαια δεν είναι χαζό να μην καταλαβαίνει τι ώθηση δίνουν τα κοινά μέτωπα μαζί με τις άλλες αριστερές δυνάμεις. Έχει όμως εσωτερικεύσει τόσο το φόβο της ήττας των 2ων εκλογών του ’12, της εξαφάνισης που φοβάται ότι θα γίνει αν σπάσει ο στενός κομματικός έλεγχος στα πεδία δράσης του, που ενώ κάνει εκτός της λογικής του προγράμματός του, κοινά μέτωπα και κοινά πλαίσια με τους «οπορτουνιστές» στο φ.κ., δε θεωρεί πως από αυτό πρέπει να αντλήσει συμπεράσματα και να το εφαρμόσει πιο γενικευμένα και πιο κεντρικά. Ή έστω να απολογηθεί στα μέλη του που καταπατά το πρόγραμμά του και γιατί συμβαίνει αυτό.
Αυτά από εμένα που έχω ψηφίσει ΚΚΕ όσες φορές έχω πάει στην κάλπη εκτός από το Γενάρη του ’15. Κάνω ή είμαι πασόκος;
“Τι ψηφίζουν”;! Αυτοί είναι σε άλλα επίπεδα. Δεν κατεβαίνουν τόσο χαμηλά.
Ευτυχώς….
Φυσικά και έχει σημασία το ποιος ψηφίζει τι. Φυσικά και έχει σημασία η πολιτική / ταξική του θέση για να υπάρχει και ανάλογη κριτική.
Αλλιως γράφεις σε ένα απληροφόρητο, αλλιώς σε ένα εργάτη / εργαζόμενο αλλιώς σε ένα πασοκο που κάνει πως δεν ξέρει αλλιώς σε ένα δεξιό αλλιώς σε ένα ναριτη αλλιώς σε ένα τροτσκιστή. του ΣΕΚ αλλιώς σε ένα μετανοημένο,που ψήφιζε παλιοτερα άλλα κόμματα
Γιατί λοιπόν ντρεπεστε να μας; πείτε τι ψηφίζετε; Μιας και θέλετε να κάνετε κριτική δεν είναι καλό να γίνεται γνωστό σε ποια βάση γίνεται η κριτική σας;
Μόνον εσείς έχετε το δικαίωμα της κριτικής; Μόνο εσείς με ύφος 100 καρδιναλίων έχετε το δικαίωμα να κάντε κριτική και να ειρωνεύεστε τους ανθρωπους που λιώνουν τις σόλες τους στις πορείες;
Μόνο οι ναρίτες έχουν το πολιτικό ανάστημα να λένε πως είναι ναρίτες; Ασχέτως αν διαφωνώ αρκετές φορές μαζί τους π.χ. για τον Ολοκληρωτικό Καπιταλισμό
Θα σας πω και μία ιστορία της πραγματικής ζωής. Παλιά σε καφετέρια είχαμε ένα Πασοκο ο οποίος ψήφιζε Σύριζα. Δεν το έλεγε αλλά το καταλάβαμε όλοι από τα συμφραζόμενα του. Τι ποιο σύνηθες θα πει κάποιος,
Ε λοιπόν μετά τον νόμο κατρούγκαλου το 2016 είπε πως ο Τσίπρας είναι…ΚΚΕ! Και ζητούσε τα ρέστα από το…ΚΚΕ γιατί έλεγε πως είναι κυβέρνηση μέσω του… Τσίπρα.
Τέτοια πολιτική παράνοια
12/03/2024 at 17:13 φίλοΚΚΕς και ψηφοφόρος του από το 2012. Πριν ψήφιζα περιστασιακά από ανταρσυα – τα δύο μλ – και σχήατα με το ΝΑΡ Δεν έγραψα πουθενά πως είμαι μέλος. Στην νεο-ορολογία σας λέγεται “νεοΚΚΕς”. Λες και υπάρχει και “παλαιοΚΚΕς”.
Αλλά σαν μετα-μοντέρνοι δικαιωματιστές “αριστεροί” (παίζετε το τελευταίο το “αριστεροί”) υιοθετείτε και νέες λέξεις πιο “δικαιωματίστικες” πιο “πιασάρικες”
Όπως οι δεξιοί θεωρούσαν “σταλινικό” τον Σύριζα με μεγαλοστελέχη πιο αντικομμουνιστές και από πορωμένους από το “βαθύ” πασοκ, έτσι και εσείς έχετε παρόμοια λογική. Μετά γκρινιάζετε όταν σας λέμε πασοκους ή κρυφοδεξιούς.
Επίσης τα μέλη στο ΚΚΕ έχουν αυστηρές δεσμεύσεις από το καταστατικό. Και πάντα λένε πως είναι μέλη,. Δεν το κρύβουν.Και δεν έχουν συμφέρον να το κρύψουν γιατί αυτόματα ανεβάζει το κύρος της πολιτικής παρέμβασης που κάνουν.
Το ΚΚΕ επιπλέον δεν είναι εκτός νόμου για να το “κρύψουν”.
Δεν υπάρχει “κρυφτούλι” όπως στις πλατείες του 2011 που όλοι ξαφνικά έγιναν “ακομμάτιστοι” Κάποιο αριστεροί “τσίμπησαν” και το έπαιξαν “ακομμάτιστοι” στις πλατείες για να κάνουν -έτσι νόμιζαν- καλύτερη πολιτική παρέμβαση. Το ΚΚΕ δεν έκανε τέτοια πολιτικά καραγκιοζιλίκια δεν υπόστειλε την σημαία του μπροστά στο “ακομματιστο”.κατά όλων των “-ισμών”
Αν λοιπόν θες να βρεις μέλη ΚΚΕδες τότε μετακόμισε στο twitter. Υπάρχουν κάποια μέλη όπως υπάρχουν και πάρα πολλοί και υπερπολλαπλάσιοι φίλοι του ΚΚΕ. Εκεί μετακόμισαν σχεδόν όσα από τα παλιά, 2 – 3 φιλοΚΚΕ blog που άντεξαν στον χρόνο μέχρι πριν την πανδημία καθως και πολλαπλάσια παλιά Blog του Σύριζα και του χώρου της ανανεωτικής “αριστεράς”.
Αν ήσουν λίγο παρατηρητικός στα 1000+ σχόλια (πολύ λιγότερα βέβαια ) θα καταλάβαινες παλαιότερα περίπου σε ποιον πολιτικό χώρό ήμουν πολιτικά “κοντά”.
Όπως είχα γράψει και παλαιότερα είχα φιλοτροτσκιστικές απόψεις.
Μέχρι που είδα τους aganaktistas στις πλατείες του 2011 και προσπαθούσα από το 2011 να ερμηνεύσω την τόσο μεγάλη άνοδο της ακροδεξίας και φασισμού που υπήρχε στις “πλατείες”
Γιατί άραγε δεν πήγαν ταπράγματα πιο “αριστερά” αλλά αντίθετα πήγαν πιο “δεξιά”;
Γιατί το ρολόι της ιστορλας αντι να πάει “κοινωνικοπολιτικά”μπροστά πήγε πίσω;
Κλειδί για την κατανόηση του οικονομικοπολιτικού ο “Ιμπεριαλισμός Ανωτατα Στάδιο του Καπιταλισμού” του Λενιν. Καθως και ην μελέτη τις εποχές των οικονομικων κρίσεων
Το αντιφασιστικό ένστικτο, η ταξική θέση σε συνδιασμό με αρκετό αναλυτικό διάβασμα (Την κριτική του προγράμματς της γκότα 40 σελίδες όλες όλες έκανα 1 μήνα για να την καταλάβω) και η μικρή γαι μένα συμμετοχή στο εργατικό κίνημα κατάλαβα πως δεν ήταν τυχαίο πως ο Στάλιν τσάκισε τον φασισμό.
Γιατί μόνο η Σ.Ε. με ΓΓ τον Στάλιν μπορούσε όταν οι δήθεν “αριστεροί” στην ουσία κεντροαριστεροί σοσιαλδημοκράτες κυβερνώντες σε Γαλλία Βέλγιο(εκεί ήταν ένας ούλτρα υπεραριστερός που αργότερα πήγε Γραμματέας στο ΝΑΤΟ) Αυστρία -Δανία Νορβηγία-“σκανδιναβικό μοντέλο”- μόνο σοκολατάκια δεν κέρασαν τον Χίτλερ
Λυπάμαι που θα το πω αλλά μετα το Δημοψήφισμα του 2015 έγινε ο διαχωρισμός ποιοι πολιτικοί φορείς είναι ‘κομμουνιστές ΄ή φιλοκομμουνιστές και ποιοι νομίζουν πως είναι αυτό που νομίζουν και δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Ο Τσίπρας για να περάσει το 3ο μνημόνιο του “θυσίασε” πολιτικά σχεδόν όλο το εξωκοινοβούλιο, σχεδόν όλο τον ΡΙΖΑ και μέρος από την “αριστερή” πτέρυγα του ΣΥΝ.
Άλλοι μετάνιωσαν γιατι συμμετείχαν στην όλη κοροϊδια προβάλλοντας το “ΌΧΙ” αλλά στην ουσία “ΝΑΙ στο μνημόνιο Σύριζα” και άλλοι χωρίς αυτοκριτική κάνουν πως “πέρα βρέχει” “μηδένισαν” το “πολιτικό κοντέρ” και συνεχίζουν για άλλα “κατορθωματα”
Κια φυσικά για τους τελευταίους φταίει (ποιος άλλος;) το..ΚΚΕ
Καλά το πάνε
μεταβατικε αν ψήφιζες ΚΚΕ όλα τα χρόνια και ειδκά όλο το 2012 δεν νομίζω να είχες τόσες απορίες.
Στις 2ερες εκλογές του 2012 το ΚΚΕ ήξερε το κόστος που πήρε σε ψήφους αλλά δεν θυσίασε την πολιτική του για να προδώσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.
Προειδσοποιώντας τον Ελληνικό λαό για τα πολιτικά ψέμματα που έλεγε ο Σύριζα
Τελικά το ποιος επιβεβαιωθηκε από την πραγματικότητα φάνηκε
Αρκετοί ψηφίζαν παλιαιότερα ΚΚΕ λόγω παράδοσης λόγω του μη χείρον βέλτιστον λόγω του είναι τίμιο αγωνιστικό κόμμα. Κυρίώς με συναισθηματικό δέσιμο όχι όμως ως πολιτική κατανόηση
Ακριβως εκεί στηρίχθηκαν οι παλαιότερα πασοκοι που κύρια στις δεύτερες εκλογές του 2012 αλλά και σε μικρότερο βαθμό στις πρωτες του 2015 πήγαιναν στοχευμένα πόρτα πορτα σε σπίτα ψηφοφόρων του ΚΚΕ με ψηφοδέλτια του Σύριζα
Αποτελεί πολιτικά παράδοξο από την μία να κατηγορείται το ΚΚΕ πως δεν νοιάζετε για τις ψήφους (π.χ. η κύρια “κριτική” του 2012 για να θεωρηθεί ως λαθος απόφαση η μη συνεργασία με τον Σύριζα) και από την άλλη πως νοιάζετε μόνο για τις ψήφους
Αυτές τις παραδοξολογιες κατά του ΚΚΕ τις επισήμανε ακόμα και ο ευρύτερος χώρος με τροτσκιστικές αναφορές π.χ. “Κόκκινη Ορχηστρα” με αφορμή το άρθρο τους “Που ήταν οι αγανακτισμένοι” στις 16/6/2012. Όσοι το googlρετε θα το βρείτε
Ανώνυμος
13/03/2024 at 12:12, αγαπητό μέλος του ΚΚΕ που το παίζεις εδώ μέσα ψηφοφόρος του ΚΚΕ, βρες ρε συ κάτι καλύτερα ψέματα για να πείσεις:
Α. Ήσουν για χρόνια φιλοτροτσκιστης και τώρα είσαι σταλινικος. Αυτή η ιβιδιακη μεταμόρφωση, ούτε ο τσιπρας που έκανε το όχι ναι να ήσουν!
Β. Κράζεις το λαϊκό κίνημα των πλατειων κ κάθε λαϊκό εργατικό κινημα που δεν ελέγχει το κόμμα του οποίου είσαι μέλος δηλαδή το ΚΚΕ, ότι ενίσχυσε σύριζα και ακροδεξιά, ενώ την ίδια στιγμή αρνείσαι να δεις ότι σύμφωνα με τη δική σας σάπια λογική, αυτό έκανε κ το κίνημα των Τεμπών στο οποίο πρωταγωνιστησε το ΚΚΕ: ενισχύθηκε η ΝΔ και η ακροδεξιά. Λοιπόν;
Γ. Δεν θες να δεις ότι, το ΚΚΕ αρνείται να κλιμακωσει παντού και πάντα. Πήγαν κουβά το κίνημα των αγροτών, τα μπλόκα τους κλπ.
Τις απορίες μου δεν τις λύνει το βολικό σου αφήγημα περί τιμιότητας και μη προδοσίας του κκε στον καιρό των μνημονίων. Δεν είναι η δουλεία ενός επαναστατικού κόμματος, ο ρόλος της Κασσάνδρας.
Να προειδοποιεί και να βγαίνει μετά από όταν έχει τελειώσει η περίοδος της πιθανής ρήξης και να λέει σας τα λεγα εγώ, φάγατε τα μούτρα σας.
Πιο σωστά, αυτό που έκανε ήταν να παραδωσει το λαό και την εργατική τάξη στα χέρια των ρεφορμιστών, στέλνοντας τους σε μια μάχη που ουσιαστικά είχε κριθεί από τα πριν. Αντί την περίοδο αυτη να ψάχνει τρόπους να αξιοποιήσει την ανώριμη πολιτική οργή, τη φοβήθηκε και ασχολούταν περισσότερο με εσωκομματικά ζητήματα. Ενώ, ο κόσμος καιγόταν αυτοί κοιτούσαν να ανατρέψουν αντικαταστατικά το πρόγραμμα του ΑΑΔΜ που ήταν πολύ πιο χρήσιμο εργαλείο για τη χάραξη τακτικής την περίοδο εκείνη.
Άμα είναι η δουλειά των επαναστατών να χάνουν στις περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης από τους ρεφορμιστές και να παρουσιάζουν ως νίκη ότι μετά από 10 χρόνια άυξησαν τα ποσοστά τους, τότε κάτι πάει πολύ λάθος με το πώς σκέφτονται.
Ανώνυμε, 13/03/2024 at 14:47 το λαϊκό κίνημα βγαίνει δυναμωμένο και πιο συνειδητό από τις πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις. Το ΚΚΕ δεν “πετάει από νίκη σε νίκη”, ξέρει να παλεύει με συνέπεια, επιμονή και υπομονή, γιατί έρχεται από μακρυά και πάει μακρυά.
Κουβά πήγαν οι φρούδες ελπίδες αστών και μικροαστών για ένα ρεφορμιστικό-αντικουκουέδικο “κίνημα”.
Η συνέχεια στους τόπους δουλειάς, στο δρόμο και στις κάλπες οσονούπω.
Ανώνυμος
13/03/2024 at 21:09, ρε ψευδοπροφήτη του ΚΚΕ, που το βλέπεις το δυναμωμενο λαικο κίνημα; Από ήττα σε ήττα πάμε ως εργατική τάξη κ λαος. Το ότι μπορεί στας ευρωεκλογάς να τσιμπήσει κάνα ψήφο το ΚΚΕ, δεν λέει πια απολυτως τίποτα. Αφού έκλεισε το ΚΚΕ ο τι κοινωνικό μέτωπο μπορουσε να κλεισει, τώρα θα σφυρίξει εκλογές.
Σωστός, Ανώνυμος 14/03/2024 at 02:25!
Αν κάθε απεργία/διαδήλωση δεν οδηγεί άμεσα στην κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων φταίει το ΚΚΕ, που φτύνει αίμα για να τις οργανώσει.
Από ήττα σε ήττα, και κουβά, πάει, εδώ και πολύ καιρό πια, ο μικροαστικός τριτοδρομισμός, αυτός, που “πετούσε από νίκη σε νίκη” και φούσκωνε τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Λαός προχωράει μέσα από τις δικές του διαδικασίες, και το ΚΚΕ πρωτοστατεί σε αυτές. Και τους αψίκορους στρατηγούς χωρίς στρατό τους έχει καταλάβει και τους κάνει πλάκα. Μαθαίνει σιγά-σιγά και σταθερά. Κι αυτή η γνώση θα γεννήσει και τα ξεπετάγματα, και το άλμα στον ουρανό.
Ναι είδες τι κάνει η πραγματικότητα 13/03/2024 at 14:47;
Μεγάλες αλλαγές. Πεισματικά πράγματα τα γεγονότα.που έλεγε ένας Βλαδίμηρος από το χωριό (δεν τον ξέρεις).
Aπό φιλοτροστσκιστής με κριτική σκέψη (καλη η Σ.Ε που τσάκισε τον φασισμό αλλά ο Στάλιν κλπ) υπερασπιστής της Σ.Ε. με ΓΓ τον Στάλιν, Δεν καταπίνουν όλοιμει φιλοτροτσκιστές απόψεις τα αντιΣταλινικά παραμύθια χωρίς δράκο.
Κάποιοι έχουν το πρόβλημα πως ..διαβάζουν(!), διασταυρώνουν στοιχεία και έχουν και δική τους κρίση. Άσχημο πράγμα για το αστικό κράτος το να σκέφτεσαι. Ε για αυτό προσπαθεί όσο μπορεί να το περιορίσει
Θα το διαπίστωσες μετα τόσα βιβλία του Τρότσκι που πόσταρα σε προηγούμενα σχόλια. Και με συγκεκριμμένα εδάφια για τις κωλοτούμπες του Λέοντα “Εκφυλισμένο” αλλά παράλληλα “Εργατικό Κράτος”.είναι από τα “κορυφαία” του Και τα 2 ταυτόχρονα δεν γίνεται!
Προσπάθησα να ερμηνεύσω την πολιτική άνοδο της ακροδεξιάς και του φασισμού που είχαμε δει όλοι με τα μάτια μας στις πλατείες αλλά κυρίως σε πάρα πολλά video. Ίσως βοηθησε ό,τι τι σαν και από οικογενειακά βιώματα κεντρωών αντιφασιστών παπούδων να είμαιι κατά του φασισμού,
Συνθηματα όπως “δεν υπάρχει δεξια΄δεν υπάρχει αριστερά αλλά μόνο των ελλήνων τα ιερά”. Μπορω να σου ποστάρω και λινκ αν και το αποφεύγω από τον ακροδεξιό χώρο.
Καλού κακού πάρε αλλού από το blog “Κοκκινη Ορχήστρα”
Πρωην Κ.Σ -Εργατική Εξουσία (παλιά “δυναμική” αριστερή αντιφασιστική οργάνωση που έχει πλέον διαλυθεί) ένα πόστ με τα video. Συμφωνώ σε αρκετά όχι σε όλα με το παρακάτω σχόλιο μάλλον από τους ίδιους,
https://avantgarde2009.wordpress.com/2011/06/16/%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%cf%87%ce%b8%ce%b5%cf%82-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%b3%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%ce%b9/#comment-537
Απόψεις να καταργηθούν τα κόμματα και τα σωματεία,
Ποιος το πρωτοδιατύπωσε; Μα κάποιος Μπενίτο (ένας πρώην “κεντριστής” σοισιαλδημοκράτης από ένα ιταλικό χωριό, δεν τον ξέρεις)
Επίσης “πέσιμο” που έγινε σε τραπεζάκι ενός μλ ΚΚ επειδή είχε το πανό “αριστερά στην πλατεία”. Ακόμα και η λέξη “αριστερά” πείραξε τους “ακομμάτιστους” της πάνω ή κάτω πλατείας
Λυπάμαι αλλά σαν γενικά πρώην αριστερός δεν μπορούσα να μην πάρω παρά μία τίμια πολιτική θέση πάνω στην πραγματικότητα. Η οποία πάνω στο διάβασμα στο ψάξιμο στα οικογεναιακά ωβιώματα και στην επαφή με το εργατικό κίνημα με οδήγησε στς ε΄δω και 12 χρόνια φίλοΚΚΕ θέσεις μου
Ίσως για αυτό τον λόγο δεν σας αρέσει να διασταυρώνετε ό,τι διαβάζετε.
Από ένστικτο ξέρετε πως μπορεί να σας οδηγήσει σε πολιτική θέση υπέρ του Στάλιν ή / και του ΚΚΕ. Και μετά πως θα έρθει μία νέα πασοκάρα για να περνάτε άκοπα μπέεικα να το παίζετε ΚΑΙ πολιτικοί μάγκες και πιο αριστερά από το ΚΚE στην ουσία αντανακλώντας την ταξική σας θέση στην καπιταλιστική πυραμίδα;
Γιατί η άποψη που έχει ο καθενας είναι πολυπαραγοντική (π.χ. βιώματα προσωπικά οικογενειακά ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος τρόπος εξασφάλισης εισοδήματος αστικής προπαγάνδας) με κύριο παράγοντα ακριβως την θεση του στην καπιταλιστική πυραμίδα (εργάτης / εργαζόμενος μικροαστός μεσοαστός μεγαλοαστός)
Μιας και έγραψα την πολιτική μου θέση, δεν είναι καιρός να μας πεις την δική σου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ πολιτική θέση;
Το να “κρύβεσαι” πολιτικά πίσω από τον αυθεντικό Τροτκισμό του ίδιου του Λέοντα προσωπικά δεν με πείθει. Σου το γράφει ένας πρώην (πολύ πρώην) με φιλοτροτκιστές απόψεις και με αρκετό διάβασμα σε βιβλία του Λέοντα νυν φιλοΚΚΕς και υπερασποστής της Σ.Ε. με ΓΓ τον Στάλιν.
Εκτος να ντρέπεσαι να μας πεις. Οκ το τελευταίο μπορώ κατά κάποιο τρόπο να το κατανοήσω. Τι να γράψεις; Πως κάποτε μπορεί και να ψήφιζες ΓΑΠ ή ΠΑΣΟΚ -πολιτικά λάθη γίνονται από όλους- και το κυριότερο δεν έχεις πολιτικά μετανοιώσει για τις παλιές πολιτικές επιλογές; Δύσκολο πράγμα ο ανθρώπινος υπερ-εγωϊσμός, Και ειδικά όσο μεγαλώνουμε
Μεταβατικέ με αυτα΄που γράφεις νομίζω πως μπήκα σε χρονοκάψουλα και μεταφέρθηκα στις εποχές από το 2008 και μετά τα χρόνια του “αντι-μνημονίου” .(2010 -2015)
Που τότε κάποιες από τις χιλιοειπωμένες απορίες σου θα μπορούσαν να είχαν κάποα μικρή βάση. Τωρα όμως με τόσο πλούσια εμπειρία από την διακυβέρνηση του Σύριζα-Ανελ και ένα Δημοψήφισμα μούφα φυσικά και όχι
Από τις απορίες σου εικάζω πως δεν ψήφιζες ποτέ (η σπάνια ψήφισες) ΚΚΕ ούτε κατέβαινες σε εργατικούς αγώνες. Αν είχες κάνει κάποιο από αυτά θα τα είχες ήδη αν όχι όλα τουλάχιστον αρκετά θέματα λυμμένα. Υπάρχει πλεον επαναλαμβάνω πλουσια πολιτική εμπειρία
Λοιπόν το ρεύμα τότε ήταν υπερ του Σύριζα (το δεξιό “ευρωπαϊκό”αδελφάκι του ΠΑΣΟΚ) και “αντιμνημονιακού” ΠΑΣΟΚ που πήγε όλο μαζί στον Σύριζα ήδη από τα τέλη του 2011.
Που τότε έλεγε πως μέσα σε Καπιταλισμό / ΕΕ και ΝΑΤΟ με μία καλή διαπραγμάτευση και με ένα χτυπημα στο τραπεζι ή μία αλλαγή νομίσματος θα έσκιζε μνημόνια.
Το τελευταίο ( αλλαγή νομίσματος )πήγε να το υπαινιχθεί ένας Υπουργάρας του ΓΑΠ-Πασοκ το 2011 και μέσα σε 1 ώρα (σε μία ώρα κυριολεκτικά) ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ειδησεογραφικά site έγραφαν για το ύψος των λογαριαρμών σε τράπεζες της Ελβετίας από “Ελληνικά Διαβατήρια”. Σε λίγη ώρα ο Υπουργός φυσικά και τα “”μάζεψε”.
Μάλλον το Η.Β. η Σουηδία και άλλες χώρες της ΕΕ εκτός ευρώ Ουγγαριία Βουλγαρία θα είχαν σουπερ σοσιαλισμό αν το θέμα ήταν μόνο απλά τεχνικό απλά θέμα αλλαγής νομίσματος
Αντίθετα το ΚΚΕ προειδοποιοιύσε από το 2007με αφορμή το σύμπτωμα (Λιμαν Μπράδερς) πως η γενική καπιταλιστική κρίση είναι τόσο μεγάλη και χρειάζονται ριζικές αλλαγές. όχι μια απλή αλλαγή “τιμονιέρη” στο πηδάλιο του ίδιου έδαφους του αστικού κράτους
Φυσικά το εύκολο είναι η αλλαγή τιμονιερη. Το δύσκολο οι ριζικές αλλαγές. Και λογικά ο κόσμος και λόγω έλλειψης πολιτικής εμπιερίας επιλέγει πρώτα το πιο εύκολο. Όπως είχε πει και πρωην Ευρωβουλευτής του Σύριζα “αν ο κόσμος ήθελε επανάσταση θα ψήφιζε ΚΚΕ και όχι Σύριζα”
Το ΚΚΕ βλέπεις είναι ένα κομουνιστικό κόμμα. Και δεν παίζει τον ρόλο του ηλεκτρολόγου που τον καλεί κάποιος όταν χαλάνε οι “μπρίζες” και τα “φώτα” του Καπιταλισμου τις επιδιορθωνει και μετά φεύγει ώσπου να ξαναχαλάσουν
Η κατάσταση τότε την περίοδο του αντιμνημονίου δεν ήταν ούτε για αστείο προεπαναστατική.
Δεν υπήρχαν κατελλειμένα εργοστάσια εργοτάξια ή άλλοι χώροι εργασίας. Εξαιρώντας τον ηρωϊκό αγώνα στην Χαλυβουργεία. Ο κόσμος ενω υπήρχε το “διαίρει και βασίλευε” της αστικής εξουσίας ενάντια σε συνδικαλισμό. Αφορμές για να συκοφαντηθεί έμμεσα και ο ταξικός συνδικαλισμός από τα αστικά ΜΜΕ υπήρχαν από συνδικαλιστικούς εκπροσώπους αστικών κομματων στο εργατικό κίνημα Από τους οπαδούς του συμβιβασμού και όχι της ρήξης όπως το ΠΑΜΕ
Όσο για το “κίνημα” των αγανακτισμένων μικροαστών, που για μένα ήταν πολιτικά από τα “πάνω” με σπόνσορα τα τηλεοπτικά κανάλια, με μούτζες σποδοκιμασίες και με απόψεις πως “θα μας σωσει ένας Παπαδόπουλς, ένας μαρκεζίνης ” “να καταργηθούν τα κόμματα” “να καταργηθούν τα συνδικατα “γυρνούσαν το ρολόι της ιστορίας προς τα πίσω. Ακόμα πιο πίσω και από τις εποχές της Αστικής Γαλλικής Επανάστασης του 1789 όταν τα κόμματα είχαν εμφανιστεί με την μορφή των λεσχών
Δεν είναι τυχαίο πως από την 2η μέρα κιόλας μερα γνωστός πολιτικός σχολιαγράφος στην “Καθημερινή” πανηγύριζε για τους αναγακτισμένους των πλατειών του 2011. Ούτε οι δηλώσεις του τότε εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ πως το “κίνημα” των αγανακτισμένων δεν τους ήταν πολιτικό πρόβλημα.
Υ.Γ.
Θα σε καλούσα να διαβάσεις την “διορατική” δήλωση μετά τις εκλογές του 2012 του τότε προέδρου του ΣΕΒ Καλό είναι να διαβάζουμε τι λένε στα ίσα οι ίδιοι οι αστοί όπως έκανε και ο Λένιν
11/03 13:27
Λες, ότι δυό είναι οι τάσεις στο εργατικό κίνημα, συμβιβασμός κ ανατροπή. Μα ο δυισμός υπάρχει ήδη μέσα στο λαό. Η εργατική τάξη κ τα λαϊκά στρώματα συνιστούν την τάση της ανατροπής, ενώ οι αστοί συνιστούν τη συντήρηση. Ζητούμενο λοιπόν είναι ακριβώς η επικράτηση της τάσης της ανατροπής στο εργατικό κίνημα κ όχι η τάση του συμβιβασμού. Από πού κι ως πού θεωρείς αναπόφευκτη κ αυτονόητη, μια ΓΣΕΕ του συμβιβασμού; Μας λες για Συνομοσπσνδία των εργατών, που δεν μπορεί να είναι των εργατών, για εργάτες που δεν είναι με τους εργάτες. Αυτά είναι παραλογισμός.
Στο 11/03 13:27
Εδώ έδωσα ήδη μια απάντηση. Συμπληρωματικά όμως, επειδή θεωρώ το θέμα σπουδαίο κ επειδή ο σχολιαστής πέφτει έξω για έξω: Σύμφωνα με το μαρξισμό, η εργατική τάξη θεωρείται η δύναμη της ανατροπής. Μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα ασφαλώς εμπεριέχεται κ η τάση της συνδιαλλαγής. Ζητούμενο είναι, η επικράτηση της τάσης της ανατροπής κ όχι να μας λέη ο σχολιαστής, ότι είναι απόλυτα φυσική κ αυτονόητη η συμβιβαστική τάση(!). Για την επικράτηση της επαναστατικής τάσης απαιτείται η ενδυνάμωση του εργατικού στοιχείου, που είναι αυτός καθεαυτός ο παράγοντας της ανατροπής. Άν ο εργατικός παράγοντας είναι αδύναμος, τείνει στο συμβιβασμό, αν είναι ισχυρός, τείνει στην αντίσταση, μέχρι κ τη διεκδίκηση της εξουσίας. Τα βασικά όπλα για την ισχυροποίηση του εργατικού στοιχείου είναι, από ιδεολογικής πλευράς η θεωρία του μαρξισμού κ από πολιτικής πλευράς η δημοκρατία (=ισονομία, ισηγορία, ισοπολιτεία). Στον τόπο μας, απουσιάζε από μιας αρχής η δημοκρατία από το συνδικαλισμό.
Σύμφωνοι για την αδυναμία κοινής δράσης. Αλλά όποιες κι αν είναι οι αιτίες, η απάντηση στο πρόβλημα δε βρίσκεται στη δημιουργία κοινού φορέα, που είναι στην περίπτωση ένα παραπάνω αδύνατη.
Μα για τα εύκολα υπάρχουν άλλοι. Συμπερασματικά -γιατί έχω κάνει εκτεταμένες εξηγήσεις εδώ κι εκεί- ο υποκειμενισμός είναι η αιτία της δυσκολίας. Επαναλαμβάνω μόνο ένα βασικό εκ των αναλυθέντων. Το υποκείμενο του ορθολογισμού που γνωρίζει ή δεν γνωρίζει την «αντικειμενικότητα» είναι η δια-υποκειμενικότητα, δηλαδή η λαϊκότητα. Όποιος δεν στρέφεται εκεί, ως τέλος αλλά και ως αρχή, ως όραμα αλλά και ως μέθοδο, λιμνάζει βλέποντας τις ήττες να περνούν. Είτε είναι ένα μεγάλο (νομίζει) κόμμα, είτε ένα οποιοδήποτε (μικρότερο) σκαλί προς τα «κάτω», μέχρι και εμένα τον προφήτη στο πυθάρι που είμαι κάτω-κάτω.
Προσοχή στους ψευδοπροφήτες.
Στο 10/03 08:52
Να πώ μια κακία: Μήπως δεν τους ενδιαφέρουν ουσιαστικά ποσώς οι ταχτικές καταχτήσεις, χάριν του λαού, αλλά η δική τους μικροπολιτική ενδυνάμωση; Πριν από χρόνια το σύστημα είχε φέρει ένα νόμο -νομίζω, σχετικά με τις συνδρομές σε εφημερίδες, αλλά δε θυμούμαι καλά- που έθιγε τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις κ τότε συνεννοήθηκαν κ συσπυρώθηκαν στη στιγμή, με θετικό, αν δεν κάνω λάθος, αποτέλεσμα. Μα αν είναι πραγματικά έτσι, κ το λαό δεν τον ενδιαφέρουν οι διακηρύξεις τους κ προτιμά τα απτά αποτελέσματα της συνδιαλλαγής με το σύστημα ή αναζητά απλά ατομικές λύσεις επιβίωσης. Είδαμε κ την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβεβαιώνει την υπόθεση. Αλλά μια κ αναφέρεσαι στο συνδικαλισμό, ισχύει, ότι κάθε αναγνωρισμένο κ νόμιμο εργατικό σωματείο έχει καταθέσει δήλωση, ότι συμφωνεί με το πολίτευμα κ δεν επιδιώκεθ την ανατροπή του; Αν ναι, πώς δικαιολογούν τη συμμετοχή τους στα εργατικά σωματεία, οι πολιτικές οργανώσεις που δεν έχουν υπογράψει την ανάλογη δήλωση, που υπόγραψε το ΚΚΕ; Και τι μπορούν να ελπίζουν οι επαναστάτες από ένα τέτοιο συνδικαλισμό;
Στο 2. σχόλιο, 26/02 01:49
Δε συμφωνώ με την εξήγηση που δίνεται για τη δεξιά στροφή, ότι δλδ φταίει η αστικοποίηση των εργατολαϊκών στρωμάτων. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για αστικοποίηση, αλλά πολιτική αποδυνάμωση, που κάνει αδύνατη την αυτοτελή υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων, με αποτέλεσμα την προσκόλληση του κόσμου της εργασίας σε παράγοντες της οικονομικής ελίτ. Και αυτή η αποδυνάμωση, στις ανεπτυγμένες χώρες θα μπορούσε να αποδωθή στη διάλυση του βιομηχανικού προλεταριάτου, με τη μεταφορά της παραγωγής στις αναπτυσσόμενες χώρες, από τους κεφαλαιοκράτες, αλλά βλέπομε την ίδια αδυναμία κ στις αναπτυσσόμενες χώρες. Συνεπώς το φαινόμενο συνδέεται με το βάλτωμα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού κ είναι πρόβλημα αδυναμιών της θεωρίας. Άλλωστε, αν το κομμουνιστικό κίνημα σε Ευρώπη κ ΗΠΑ είχε νικήσει, οι λαοί εκεί δε θα είχαν επιτρέψει την αποχώρηση της παραγωγής από τις χώρες τους. Ωστόσο σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μηδενίζωμε τα όσα πέτυχε ο κομμουνισμός στο έστω σύντομο διάστημα, που επικράτησε, γιατί αυτό δείχνει, ότι μπορεί να ξεπεράση τις δυσκολίες κ να προχωρήση παραπέρα.
Στο 04/03 17:38
Εγώ όπως έχω δηλώσει, γνώσεις οικονομίας δεν έχω. Αναφέρω την άποψη ενός γνωστού οικονομολόγου βρετανικού πανεπιστημίου, όνομα δε λέω, για μη χαραχτηριστή φασίστας ο άνθρωπος -επειδή όποιο δε μας αρέσει, τον κάνομε φασίστα-, αλλά αν είναι λάθος, μπορεί κανείς να το διαψεύση, άλλωστε ειδικός δε θα πη αλάθητος. Λοιπόν παλιά ο ιμπεριαλισμός ίδρυε δικές του επιχειρήσεις στις χώρες της επιρροής του. Αυτό έχει αλλάξει κ σήμερα οι οικονομικές ελίτ των εξαρτημένων χωρών συνδέονται με τους ιμπεριαλιστές με μια σχέση υπεργολαβίας, έτσι που να δίνεται η εντύπωση, ότι δεν υπάρχει πια εξάρτηση, αλλά συνεργασία. Στην πραγματικότητα όμως η εξάρτηση ισχύει στο ακέραιο, γιατί τα μεγάλα αφεντικά εξακολουθούν να έχουν την ισχύ κ ελέγχουν το σύστημα. Θα ήθελα βέβαια, να είχε πη αυτός ο οικονομολόγος περισσότερες λεπτομέρειες κ να είχε δώσει συγκεκριμένα παραδείγματα, κατά τα άλλα όμως το σκεπτικό φαίνεται απολύτως λογικό. Πριν από καιρό είχε κυκλοφορήσει κ ένα βίντεο του αμερικανικού καναλιού Brighteon, που ίσως κάποιοι να το είδατε κ όπου αναφέρονταν, ότι όλες σχεδόν οι γνωστές μας φίρμες των διαφόρων καταναλωτικών αγαθών που ξέρομε, ανάγονται στην πραγματικότητα σε ορισμένες πολυεθνικές, που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Στο 09/03 18:41
Κι εσύ όμως βάνεις ένα σχεδόν. Γι’ αυτό προτιμώ τη λέξη μεταβολή από τη λέξη ολοκλήρωση. Πάντως αυτή η μεταβολή του καπιταλισμού – ιμπεριαλισμού περιγράφεται εκτός άλλων κ στο βιβλίο του Κ. Λαπαβίτσα, “η κατάσταση του καπιταλισμού”. Σε συνέντευξή του στο διαδίκτυο αναφέρει ενδεικτικά ορισμένα πράμματα
.https://www.youtube.com/watch?v=AMhcLu0io8A&t=1002s
Είναι κάπου στο 16:40. Δεν ειναι φυσικά ο μόνος που τα λέει κ ενδεικτικά μόνο τον αναφέρω.
Στο 09/03 18:41
Επειδή κι εσύ βάνεις ένα σχεδόν στη λέξη ολοκλήρωση κ η διαφορά ανάμεσα στο ολοκληρωτικός κ ολοκληρωμένος, εγώ προτιμώ να λέω μεταβολή. Αυτή τη μεταβολή περιγράφει εκτός των άλλων κ ο Κ.Λσπαβίτσας στο βιβλίο του “η κατάσταση του καπιταλισμού”. Ορισμένα πράμματα σχετικά λέει σε συνέντευξή του στο κανάλι Militaire News, που το σύνδεσμο προσπάθησα να στείλω, αλλά το σύστημα σχολιασμού δεν τον δέχεται. Ωστόσο πιστεύω, ότι το σημερινό βάλτωμα του κομμουνισμού έχει τη ρίζαντου στην πολιτική κ όχι την οικονομία, συγκεκριμένα την ιδιοποίηση της εξουσίας από μια πολιτική ελίτ (η λέξη εξ-ουσία δεν είναι γλωσσικά σωστή, γιατί σημαίνει ήδη ιδιοποίηση κ πιο σωστή θα ήταν η λέξη κράτος), με παράλληλη πολιτική περιθωριοποίηση των μαζών. Αυτό το φαινόμενο πιστεύω, ότι σχετίζεται με το ότι ο όλος προβληματισμός επικεντρώθηκε κ το βάρος αντίστοιχα δώθηκε στον εκδημοκρατισμό της παραγωγικής διαδικασίας δλδ τις παραγωγικές σχέσεις, ενώ αγνοήθηκε ο εκδημοκρατισμός στο πεδίο της διακυβέρνησης.
Συμπλήρωση: Ο τίτλος της συνέντευξης του Κ.Λαπαβίτσα, που προανέφερα, είναι “Η μάχη για τη νέα ηγεμονία που οδηγεί στον τελευταίο πόλεμο και η Ελλάδα- “
Α οκ Λαπαβίτσας. Ακόμα και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ τον θεωρούσαν πως έχει “δεξιές” θέσεις. Εντάξει στον συριζα φαίνεταιι αριστερός.
Μα δεν πρόκειται για την ιδεολογική τοποθέτηση του οποιουδήποτε, αλλά για το κατά πόσο στέκει το περιεχόμενο μιας άποψης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Κρίνομε απόψεις, κατά το περιεχόμενό τους, όχι ανθρώπιυς, κατά τον ιδεολογικό χώρο, όπου θεωρείται, ότι ανήκουν.
Μαρκέλλα δεν υπάρχει το από που και αν προέρχεται, Ή ΄άποψη” δεν είναι ανεξάρτητη της πολιτικής πορείας
Οι ιδέες δεν γενιούνται στα σύννεφα σε μία Πολιτεία του Πλάτωνα. Αλλά αντίθετα από στομάχια πεινασμένων, μισοπεινασμένων και αχόρταγων
Ο Λαπαβίτσας ήταν στους “αριστερούς οικονομολόγους” του 2010 μαζί με κάποιους του Αναρσυα / εξωκοινοβουλίου και του ευρύτερου -ΡΙΖΑ Θεωρούνταν ακομα και τότε συντηρητικός (δεξιός) Μετέπειτα ήταν μαζί με Τσακαλώτο Βαρουφάκη και έγινε και βουλευτής του Σύριζα
Αυτό που κάνεις λέγεται Ad hominem. Η «αποκάλυψη» του Λαπαβίτσα τι ακριβώς εξυπηρετεί πέρα από το χουλιγκάνικο: είναι με το συριζα, απορρίπτεται η άποψή του. Αν δεν μπορείς να απαντήσεις σε αυτόν ή αυτή που κάνεις διάλογο άσε κανέναν που ξέρει να απαντήσει. Μην κάνεις τον ασφαλίτη ρωτώντας τι ψήφισε και πού ανήκει ο καθένας.
Η πολιτική πορεία του καθενός έχει σχέση με την πολιτική θέση του Μεταβατικέ. Την τότε και την τώρα Δεν είναι ανεξάρτητα.
Οι “αφηρημένες” “ιδέες” εκπροσωπούν τα υλικά συμφέροντα της τάξης στην οποία ή ανήκεις ή υπηρετείς όπως μας δίδαξαν οι κλασικοι του μαρξισμού
Το “χουλιγκανικό” που το βρηκες: Μάλλον δική σου παρερμηνευτική “ερμηνεία” εκτός πραγματικότητας των γραμμένων σχολιών.
Δεν αναφέρθηκε κάτι προσβλητικά στο πρόσωπο του κ.Καθηγητή για να γίνει Ad hominem κριτική αλλά στην πολιτική πορεία του. Να μην την πούμε; Να ξεχάσουμε πως ήταν βουλευτής του Σύριζα;
Εκτός αν θέλεις μεταβατικέ να τα ξεχάσουμε όλα όσα έγιναν την περίοδο των “αντιμνημονίων” όπως π.χ. ο Σύριζα.Και να τα ξεχάσουμε υπάρχουν τόσα μα τόσα video στο youtube που επιβεβαιώνουν όσα γράφω.
Όπως και τις οικονομολογικές προσεγγίσεις του καθηγητή (ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ 2010-2011) που απο τότε θεωρούνταν πολιτικά ας μου επιτραπεί “στα δεξιά” της Ανταρσυα
Επίσης θα ήξερες πως άλλοι καθηγητες του παλιού Σύριζα (π.χ. Μηλιός – πρόγραμμα Θεσ/κης 2014) είναι γνωστό πως παράτησαν τον σύριζα και ήρθαν κοντά στο ΚΚΕ ήδη από το 2019
Την επόμενη φορα, προσπάθησε να διατυπώσεις επιχειρήματα πάνω στα ήδη γραφόμενα παρά να παρερμηνεύεις σχόλια
Υ.Γ.
Φυσικά και έχει σημασία τι ψηφίζει ο καθένας και η πολιτική του θεση. Απόψεις από τον ουρανό δεν υπάρχουν .
Ανάλογα την πολιτική τοποθέτηση του καθενός υπάρχει και η αντίστοιχη πολιτική άποψη. Π.χ. οι ΝΑΡιτες λένε τις αποψεις τους γράφπυν τις πολιτικές τοποθετήσεις τους και φυσικά υπάρχουν τα δικά μου αντι-επιχειρήματα
Βαρέθηκα πάνω από σχεδόν 15 χρόνια να ακούω απόψειις καικριτικέε απο δήθεν “ακομματιστους” που δεν ψήφισαν ποτέ ΠΑΣΟΚ/ ΝΔ (για αυτό ο ΓΑΠ πήρε 45% το 2009). Οι εποχές των πλατειών όμως έχουν παρέλθει.
Και είδαμε που οδήγησαν οι δήιθεν “ακομματιστοι”. Σε άνοδο του Σύριζα / ακροδεξιάς ένα τρίτο μνημόνιο και στην μετέπειτα πολιτική αναστήλωση της ΝΔ του σαρανταενα-τακατω
Τους χαρακτηρισμους λοιπόν καλύτερα να τους απευθύνεις αλλού.
Μπελαντης Ξηροτυρη και Μηλιος στο ΚΚΕ. Πρωσεχτε γιατι γινεστε ΚΑΠΗ για συνταξιουχους αριστεριζοντες.
Καλό θα είναι να μην ερμηνεύεις όσα κάποιος γραφει ξεκάθαρα σύμφωνα με τα δικά σου θέλω
Το κ.Μπελαντης ψήφισε το ΚΚΕ to 2019 ως περίπου μη “χείρον βέλτιστον” .Το έχει γράψει άλλωστε και ο ίδιος το 2019.
Πηγή:
“Μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση πολιτικής σοβαρότητας – Δήλωση-έκπληξη εκλογικής στήριξης από το Δ. Μπελαντή
24-05-2019”
https://www.katiousa.gr/politika/mono-to-kke-mou-dinei-mia-aisthisi-politikis-sovarotitas-dilosi-ekpliksi-eklogikis-stiriksis-apo-to-d-mpelanti/
Όσο για το “νέο” είδαμε την “ελπίδα που έρχεται” με τον Τσίπρα τον Φίλη τον Τσακαλώτο τον Βαρουφάκη και λοιπούς καθως και το “νέο” με τον κΚασσελάκη president of Syriza
Δεν υπάρχει ψήφος με επιφύλαξη ως μη χείρον βέλτιστου, δεν υφίσταται ως επιλογή. Επιλογή ήταν καθαρή υπέρ ΚΚΕ. Και για να μην μείνει καμμία αμφιβολία, το δηλώνει κιόλας δημόσια, και το αναπαράγει το ΚΚΕδικό σαϊτ.
Αυτοχαρακτηρίζεται δηλαδή χωρίς αμφιβολία.
Αν ο Μπελαντης ψήφιζε Χρυσή Αυγή και το δήλωνε δημοσίως προτρέποντας έτσι όλο τον κόσμο να τους ψηφίσει, ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΣ;
Ο Μπελαντης από όσο ξέρω δεν έχει κάνει καμμία καινούρια δήλωση, συνεπώς ήταν (από το ’19) και είναι μέχρι σήμερα ΚΚΕς. Όπως πριν ήταν ΣΥΡΙΖΑ και πιο πριν αναρχικός.
Κακό δεν είναι, και κακώς το μεγαλοποιειτε.
Είναι ξεκάθαρο το τι έγραψε τότε ο κ.Μπελαντής το 2019
https://www.katiousa.gr/politika/mono-to-kke-mou-dinei-mia-aisthisi-politikis-sovarotitas-dilosi-ekpliksi-eklogikis-stiriksis-apo-to-d-mpelanti/
——————————————————————–
“(..)Όμως, σχεδόν λυπάμαι που θα το πω και θα το γράψω: στις συγκεκριμένες εκλογές -και όχι διαχρονικά- μόνο το ΚΚΕ μου δίνει μια αίσθηση σχετικής πολιτικής σοβαρότητας.
Διαφωνώ πλήρως με την προσέγγισή του στο τι είναι σοσιαλισμός και κομμουνισμός και πώς οικοδομείται, διαφωνώ όσο δεν παίρνει άλλο με την λατρεία του Στάλιν, την εκλογίκευση των “εκκαθαρίσεων” στην Σοβιετική ένωση, την δήθεν συνέχεια Λένιν και Στάλιν κλπ.
Όμως, αντικειμενικά τώρα δεν παίζεται ο σοσιαλισμός και πώς θα είναι. Τώρα παίζεται μια τακτική άμυνα του κινήματος. Μια τακτική άμυνας που θα έχει ένα ελάχιστο εργατικό και λαϊκό έρεισμα.
Και πάλι : δεν συμφωνώ με μια θεολογική αναχώρηση προς την λαϊκή εξουσία, η οποία δεν συνοδεύεται από ένα μεταβατικό πρόγραμμα, ενδιαφέρομαι για μια υλική και όχι προσχηματική πολιτική συμμαχιών, αντιπαθώ έναν κομματοκεντρισμό σαν του ΚΚΕ κλπ.
Όμως, οι άλλες δύο επιλογές είναι, σχετικά πάντοτε, λιγότερο καλές ή χειρότερες από τακτική άποψη , αν και είναι, όπως είπα , θεμιτές και μέσα στο πλαίσιο των θετικών λύσεων. ”
————————————————————————-
Αν ήταν ΚΚΕ όσοι κατα καιρούς ή περιστασιακά ψήφιζαν ΚΚΕ τότε το ΚΚΕ θα ήταν εδώ και καιρό αξιωματική αντιπολίτευση.
Ο κ.Μπελαντής με όσες πολιτικές διαφωνίες έχω μαζί του ποτέ δεν θα ψήφιζε αυτό που γράφεις στην 2η παράγραφο 19/03/2024 at 17:05 έστω και σαν υπόθεση (“Αν ο Μπελαντης ψήφιζε “). Και είναι ντροπή που το γράφεις έστω και σαν υπόθεση. Επίσης βάζεις από την πίσω πόρτα την προπαγάνδα περί “δύο άκρων”.
Όχι δεν είσαστε δεξιοί ιδέα μας είναι 19/03/2024 at 17:05
Όσο να είναι έχετε ανησυχήσει γιατί η μόνη αντιπολίτευση εντος και ττο μεγαλύτερο μέρος του εκτός βουλής είναι το ΚΚΕ. Τον δρόμο τον ανοίγει πάντα η πρωτοπορία που . Το ΚΚΕ δεν είναι τίποτα άλλα παρά η πρωτοπορία της εργατικής τάξης που συσπειρωνει κόσμο της εργατικής τάξης της φτωχο μεσαίας αγροτιάς των αυτοπαασχολούμενων που παλαιότερα μπορεί και να ψήφιζε ΠΑΣΟΚ Συριζα ή και ΝΔ
Καλά το πάτε
13/03. 13:21,
απάντησα αλλού (κι αλλού, αλλά δε φταίω εγώ). Επαναλαμβάνω, άλλο απόψεις κ ιδέες και άλλο στοιχεία κ γεγονότα. Τα δεύτερα δεν έχουν να κάνουν με τις ιδέες, αλλά με την ιστορική πραγματικότητα.
Πρόσεξε, εδώ δε μιλούμε για ιδέες, αλλιώς θα συμφωνούσα. Μιλούμε για συγκεκριμένα φαινόμενα κ εξελίξεις, διατυπωμένα από άνθρωπο, που είναι ειδικότητά του κ τα μελετά. Θα μπορούσε να είναι κ δεξιός ή ακροδεξιός. Ισχύουν τα στοιχεία που δίνει, σχετικά με την εξέλιξηωτου καπιταλισμού ή όχι; Αν ισχύουν, ο καπιταλισμός έχει υποστεί μεταβολές. Αλλα δε χρειάζεται να το πη ο Λαπαβίτσας, το λένε κι άλλοι κ το βλέπεθ κι ο καθένας. Από ‘κει κ μετά εναπόκειται στην κρίση του, να αξιολογήση τα συμπεράσματα, στη βάση της λογικής. Οι ειδικοί, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας λένε, ότι τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια δεν έχουν πια δικές τους επιχειρήσεις έξω από τις χώρες, τους, αλλά συνεργάζονται σε ανισοδύναμη σχέση με εταιρίες των χωρών αυτών. Εχθές άκουα τον Καζάκη, ότι η Blackrock δεν ειναι τράπεζα, αλλά επενδυτικό ταμείο κ ελέγχει -αν θυμούμαι καλά- ένα εκατομμύριο εταιρίες παγκοσμίως. Άλλος είπε, ότι η JP Morgan διοργανώνει συνέδριο Ελλήνων κ Τούρκων επιχειρηματιών τον Απρίλη. Αυτά είναι ψέματα; Και πιστεύεις, ότι η JP Morgan είναι ίση από άποψη ισχύος με αυτές τις διάφορες Ελληνικές, Τουρκικές κ όποιες άλλες εταιρίες; Ο Λαπαβίτσας όμως λέει, ότι αυτό κάποτε θα αλλάξη κ οι εξαρτημένοι θα χειραφετηθούν. Αν δεν το πιστεύης, δικαίωμά σου, είναι θέμα κρίσης. Εγώ νομίζω, πως η “ενηλικίωση” αυτή θα είναι η φυσική συνέπεια, αλλά είναι φανερό, ότι αναφέρεται στο μέλλον
Στο 14/03 12:38
Το “όχι στα κόμματα” δε διατυπώνεται στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, μαζί με τη θέση της δικτατορίας του προλεταριάτου;
Μας καραφλιάζεις Μαρκέλα η απλά μας τρολάρεις;!
Η Μαρκελα ( και όχι Μαρκέλλα!!!) είναι το alter ego του Ραζιηλ.
17/03 22:02 18/03 09:50 19/03 13:18
Το Μαρκέλα θέλει πράγματι δυό λ. Τότε είχα δυσκολία να περάσω το όνομα στο μπλογκ, όχι εδώ, αλλά στην Ίσκρα κ πάνω στη βιάση μου, μπου πέρασε απ’ το νου το τραγούδι του Μητσιά, “άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη/ κι άλλος στης Σύρας τα στενά αίμα και δάκρυα πίνει”, που έχει κ το όνομα Μαρκέλλα. Κατά λάθος το ‘γραψα ανορθόγραφα κ δεν το αλλάζω, για να μη δημιουργηθή πρόβλημα στο σύστημα κ γιατί υπάρχει κ άλλη Μαρκέλλα, γραμμένη σωστά. Λοιπόν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο δεν αναφέρει κάτι συγκεκριμένο για κόμματα, αλλά για “δικτατορία της εργατικής τάξης”κ για “κόμμα της εργατικής τάξης” – όχι για κόμμαΤΑ της εργατικής τάξης. Τι συμπέρασμα βγαίνει; Για τα εργατικά συμβούλια, συμφωνώ πλήρως. Και το δικαίωμα στο συνέρχεσθαι υποστηρίζω. Διαφωνώ με τη νομή της εξουσίας από οργανωμένα ταξικά συμφέροντα, αφού θέλομε λαϊκό κράτος κ καταστέλλομε το ταξικό κοινωνικό σύστημα που κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί όμως να εξαφανιστή στον απόλυτο βαθμό κ για πάντα, όπως κ η ίδια η αδικία. Τα κόμματα εκφράζουν εξ ορισμού ταξικά συμφέροντα, υπάρχουν κ θα υπάρχουν, ακόμα κ στα πιο αυταρχικά κ στα απολυταρχικά καθεστώτα.
Αθώα η κατηγορούμενη Μαρκέλα (με ένα μ, σαν τον Γιάνη).
Η ουτοπική προς το παρόν κοινωνία που λέμε “κομμουνιστική” δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει κανόνες αυτορρύθμισης, απλά δεν θα λέγονται κόμματα. Τα κόμματα είναι μία πρωτόγονη μορφή κοινωνικής οργάνωσης, αντίστοιχη με την μόρφωση, την κοινωνική καλλιέργεια και το τεχνολογικό επίπεδο της τωρινής εποχής. Θα πρέπει να φανταστούμε έναν άλλο άνθρωπο στην κομμουνιστική κοινωνία , περισσότερο μέλος του συνόλου και λιγότερο άτομο.
Γι αυτό έλεγε ο παππούς Μαρξ ότι ο άνθρωπος δεν έχει αρχίσει ακόμα να γράφει την Ιστορία του.
Μαρκελα δεν έχεις διαβάσει ούτε καν το μανιφέστο του κομμουνιστικου κόμματος! Ο Μαρξ προφανώς και είναι υπέρ της ύπαρξης κομμάτων στην εργατική εξουσία και δημοκρατία! Κ υπέρ των εργατικων συμβουλίων που αυτά έχουν και την εξουσία.
19/03 13:18
Αλήθεια λοιπόν μπορεί η εργατική εξουσία να μοιράζεται την εξουσία με αστικά κόμματα; Ή μονο με “εργατικά” κόμματα; Μα οι ιδέες κ κατά συνέπεια τα κόμματα έχουν γείωση στην κοινωνική πραγματικότητα, οπως αναφέρθηκε εδώ κ από άλλον. Πόσες εργατικές τάξεις υπάρχουν; Και με ποιά κριτήρια διαχωρίζονται τα “εργατικά” κόμματα, από τα ρεφορμιστικά κ τα αστικά;
Πλήρως απογοητευτική η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές. Καμία απάντηση στα ερωτήματα της εποχής και ειδικά στο σημαντικότερο, την παγκόσμια ειρήνη. Μόνο αυταρεσκα τσιτάτα…
@ 18/03/2024 at 10:30
Μιας και γράφεις για αυταρέσκια
Δηλαδή κατέβηκες σε αντι-Ιμπεριαλιστικές συγκεντρώσεις για την Παλαιστίνη, για τον πόλεμο στην Ουκρανία και δεν είχε κόσμο;
Αυτοί που βλέπεις στον ορίζοντα δεν είναι οι κόκκινοι φρουροί, είναι οι φασίστες. Στο 19% το AfD.
Αυτό που κραδαίνει ο Μακρόν δεν είναι ο φρυγικός σκούφος της Επανάστασης, είναι τα πυρηνικά της Γαλλίας.
Τα ελληνικά νησιά στέλνουν όπλα στην Ουκρανία και μένουν άοπλα.
Διαδήλωσαν οι φοιτητές στη Θεσσαλονίκη για τα πανεπιστήμια-ΙΕΚ και συνέλαβε η αστυνομία 49 παιδιά. Σκοτώνονται οι πληβείοι καθημερινά μεταξύ τους, τρελαμένοι από την φτώχεια και την ανέχεια.
Ο νταβατζής της 12χρονης αθώος, όπως και οι εγκληματίες των Τεμπών.
Και εσύ αυτάρεσκα μου λες ότι πήγες σε μία πορεία για την Παλαιστίνη και σε άλλη μία στη πρεσβεία της Ρωσία (οι μόνοι που είχατε θράσος να πάτε)
Αρχικά η έννοια της “αριστεράς” είναι συνδεδεμένη με την έννοια “κίνημα”
Εσύ λοιπόν τι έκανες και “ζητάς τα ρέστα” από την -όπως την εννοείς- “Αριστερά”;
Δεν είναι καλό να μας πεις πολιτικά ανήκεις μιας και κάνεις πολιτική κριτική στην “αριστερά”; Και ποια είναι η δική σου συμετοχή στο κίνημα μιας και όσα κάνει δεν σου είναι αρκετά;
Μακριά και να χλευάζουμε τους ανθρωπους που λιώνουν τις σολές τους στον δρόμο; Όσοι κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις δεν έχουν οικογένειες παιδιά δουλειές υποχρεώσεις;
Εσυ π.χ. γιατί δεν πάς να διαμαρτυρηθείς έξω από την Γαλλική Πρεσβεία για τις δηλώσεις Μακρόν: Ή μήπως περιμένεις και αυτό να το κάνει η “αριστερά” όπως την έχεις πλάσει στο μυαλό σου.
Και τι είναι η Αριστερά; Ένας υδραυλικός που όταν χαλανε τα υδραυλικα του καπιταλισμού αλλάζει βρύσες ξεβουλώνει λούκια και μετά φεύγει για να ξαναλειτουργήσει ο καπιταλισμός;
Γράφεις για τον ιμιτασιόν ναπολέοντα αλλά δεν γράφεις για τον τόσο κόσμο που κατέβηκε στη Γαλλία για 6 μήνες την αύξηση ορίων ηλικίας για την σύνταξη. Ναι ρε η Ρωσία δεν είναι για σένα Ιμπεριαλιστική Χώρα με την Λενινιστική έννοια.
Το ότι η χ.α. δεν είναι 2ο – 3ο κόμμα (εκεί ήταν αρχικα ο σχεδιασμός τους) με 15% το χρωστάς πρώτα από όλα και κύρια στο ΚΚΕ με την πολιτική της απομόνωσης των φασιστών από το εργατικο κίνημα όταν άλλοι τους πήγαιναν βόλτα σε Καστελόριζα και αλλού. Βλέπεις υπάρχει μία αντιφασιστική παράδοση του λαού μας που όσο και να προσπαθούν οι αστοί δεν ξεβάθει
Ο Ιμπεριαλισμός είναι το Τελευταίο Στάδιο του Καπιταλισμού. Το στάδιο της Σαπίλας. Για δείτε πόσες χώρες ακόμα και με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις ήταν ή είναι κρυφοφασιστικές; Να αρχίσομε με τις χώρες της EE;
Περνάμε ένα διαφορετικής μορφής ριμέικ από τις εποχές του 1920’ς – 1940’ς αλλά με ίδιο περιεχόμενο. Αλλά δεν θέτε πολιτικές “Σοβιετίας” και Στάλιν για να έχουμε happy end στην μάχη με τον φασισμό και το καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννάει. Εμ όσο δεν θέτε, τόσο θα μεγαλώνει ο φασισμός.
Σε αντίθεση με το κλιμα κατήφειας και πανικού που προσπαθείς να καλλιεργήσεις υπάρχει ένα μικρό αλλά ολοένα μεγαλύτερο ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής με κορμό το ΚΚΕ
Η μόνη δυνατή υπολογίσιμη αντιπολίτευση 19/03/2024 at 18:31 είναι το ΚΚΕ τόσο εντός βουλής και εκτός Βουλής με τις συμμαχίες του σε επιπεδο κοινωνίας (ΠΑΜΕ – ΠΑΣΕΒΕ – ΟΓΕ – Λαϊκη Συσπείρωση κ.α.)
18:03 10:30
Η παγκόσμια ειρήνη, κατά τη γνώμη μου, θα αποκατασταθή μόνο όταν κατανικηθούν οι δυνάμεις του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου της “συλλογικής Δύσης”, που επιδιώκουν σήμερα τον απόλυτο έλεγχο του πλανήτη. Ορισμένοι μιλούν για διαπραγματεύσεις, νέα Γιάλτα κλπ. Κατά τη γνώμη μου, αυτές οι δυνάμεις δε θα σταματήσουν, αν η ανθρωπότητα δεν τις κατανικήση, όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά πρώτα κ κύρια ιδεολογικά, όπως κατανίκησε το ναζι-φασισμό.
Καθολου απογοητευτικη. Μια χαρα τα παει . Δεν υπαρχει βεβαια “αριστερα”, “αριστερες” ελιτ υπαρχουν ( μιλω για τη “Δυση”,),που ως πολιτικη και ιδεολογικη υποσταση φερει εις περας μια χαρα τις λειτουργιες τις οποιες υπηρετει,φυσικα με το αζημιωτο. “Αριστεροι” “διανοουμενοι”, “πολιτικοι”, “καθηγητες”, δημοσιογραφοι, συνδικαλιστες κλπ,ενας εσμος μισθοφορων, οργανικο τμημα του συστηματος συγκοινωνουντων δοχειων τιυ ολου μηχανισμου της αμερικανοσιωνιστικης Αυτοκρατοριας. Οτιδηποτε εκπορευεται απο απο το αμερικανοσιωνιστικο Διευθυντηριο, γινεται αμεσως “κινημα”, συνθημα καθ καλοπληρωμενη προπαγανδα προς τον κοσμο που εχιυν ,για λιγαριασμο της Αυτικρατοριας,αναλαβει να ” διαφωτιζουν”. “Πανδημιες”, “εμβολια”, “κλιματικη αλλαγη”,συγκαλυψη καθε γενοκτονιας της Αυτοκρατοριας με φρασεις οπως ” πολεμος”, “ανθρωπιστικη κριση”, δηλαδη παρουσιαση των εγκληματων της ως φυσικων καταστροφων,που δε μπορουμε ουτε να ξερουμε την αιτια τους ουτε να τις ελεγξουμε. Ποιες “λυσεις” προτεινουν στα δηθεν “πανανθρωπινα προβληματα”? “Ανθρωπιστικη βιηθεια στη Γαζα”, ” Υποδοχη και φροντιδα για τους προσφυγες”, “επιδοματα για τους ανεργους” και λοιπες “ανθρωπιστικες” και κατινιστικες αρλουμπες,αρκει να μην αντιληφθουν οι κατατρεγμενοι ποιος τους εξοντωνει. Ουτε λογος βεβαια για εξεγερσεις,οργανωση σε ταξικη βαση κλπ
Αντικαπιταλισμος ναι, αρκει να μην αμφισβητει το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, κλπ , τυπου Συριζα,Πασοκ και Μελανσον . ( Σε ενα ανωνυμο που με εβρισε προχτες, χωρις να απαντησει σε αυτα που με αποδειξεις υποστηριξα,θα απαντησω οταν θα εχω τεχνικη δυνατοτητα,εντος λιγων ημερων),ενα προς το παρον θα ξαναπω , Συνελθετε μερικοι,οσοι δεν εχετε υλικο συμφερον ,οπως οι επαγγελματιες “αντιρατσιστες” η οι παρατρεχαμενοι του κουτσουμπα και ολος ο εσμος των μισθοφορων που. ανεφερα στην αρχη.
Πλήρως πολιτικά απογοητευτικοί σε -επαναλαμβάνω- πολιτικό επίπεδο όσοι όχι απλά δεν συμμετέχουν στο εργατικό ταξικό κίνημα αλλά κουνάνε και το δάκτυλο απέναντι στις κινητοποίησεις της όπως λένε “αριστεράς”
Στι 05:03 11:18
Κι εγώ, από τα όσα καταλαβαίνω, δε βλέπω να ακυρώθηκε κανένα από τα πέντε γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού, του Λένιν. Ωστόσο είναι φανερό, ότι άλλαξε η σχέση του με τις άρχουσες τάξεις των εξαρτημένων απ’ αυτόν χωρών. Αυτό λογικά δεν μπορεί, παρα να έχη κάποια συνέπεια. Θα έλεγα, ότι συνιστά μεγαλύτερη πρόσδεση των εξαρτημένων αστικών τάξεων στο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, που παράλληλα σημαίνει κ μεγαλύτερη απόκλιση των συμφερόντων αστικών τάξεων (ολιγαρχιών) κ μαζών. Αν τώρα δεχτούμε, ότι καθοριστικό συστατικό στοιχείο του έθνους – κράτους είναι τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των κατοίκων του κ όχι της μειοψηφίας, τότε μπορούμε να δεχτούμε κ ότι έχει δημιουργηθεί χάσμα ανάμεσα στα συμφέροντα των ολιγαρχιών κ αυτά των εθνικών κρατών (“παγκοσμιοποίηση” κόντρα σε έθνη – κράτη) κάτι που υποστηρίζουν αστοί αριστεροί οικονομολόγοι, όπως π.χ. Ν. Ιγγλέσης.
Ρε Μαρκέλα, εδώ δεν ήξερες ότι ο Μαρξ είναι υπέρ της υπαρξης κομμάτων και έλεγες πως είναι κατά….
Δεν έχεις ιδέα από μαρξισμό, και όμως πουλάς ότι έχεις και θέση….
Λόγου χάρη η νέα ανοησία που ξεφούρνισες: Από που και ως που Μαρκέλα “καθοριστικό και μάλιστα ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ στοιχείο ενός έθνους/κράτους είναι τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των κατοίκων του”; ΠΟΙΟΣ το λέει αυτό; Διότι η ιστορία και η πραγματικότητα, τα γεγονότα δηλαδή, μας λένε πως ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ/ΚΡΑΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ αυτού του έθνους/κράτους!
Και ΕΦΟΣΟΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΤΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΝΟΙΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΨΗ ΕΠΩΦΕΛΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΧΕΣΕΩΝ, ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΤΑΞΕΙΣ! Δες λιγάκι την ιστορία των εθνών/κρατών! Πότε νοιάστηκαν ως κράτη για τα συμφέροντα της πλειοψηφίας των κατοίκων τους; Στους διάφορους πολέμους μεταξύ των; Στους 2 παγκοσμίους πολέμους που έκαναν; Στην ενίοτε πολύ ΑΙΜΑΤΗΡΗ καταστολή ΟΛΩΝ των εσωτερικών εξεγέρσεων που πραγματοποιούσαν ολοκληρα κοινωνικά τμήματα;
19/03 18:37
Δικτστορία του προλεταριάτου κ οργανώσεις που εκπροσωπούν συμφέροντα ανώτερων τάξεων στη διακυβέρνηση, δε συμβιβάζονται. Ανώτερες τάξεις εννοούνται οι τάξεις πάνω από το προλεταριάτο. Τα κόμματα εκφράζουν ταξικά συμφέροντα.
Κάνεις λάθος, γιατί σταματάς στα φαινόμενα. Σε ένα έθνος – κράτος, μια “άρχουσα καπιταλιστική τάξη” χωρίς λαό μπορεί να σταθή, όσο ένας τσέλιγκας χωρίς κοπάδι. Ο πρώην τσέλιγκας θα πάρη των ομαθιών του κ η στάνη θα γίνη ερείπιο κ θα περάση σε άλλα χέρια.
Πού το είδες, ότι ο Μαρξ ήταν υπέρ των κομμάτων; Και ξέρεις κανένα κράτος, που μετά την εργατολαϊκή επανάσταση λειτούργησε πολυκομματικά -εκτός της ΕΣΣΔ, όπου ο πολυκομματισμός διατηρήθηκε για ένα σύντομο μεταβατικό διάστημα;
Εχεις συνειδητοποιήσει τι λες;
Τι θα πει “μεγαλύτερη πρόσδεση των εξαρτημένων αστικών τάξεων”;
Ενα παράδειγμα; Να πάρουμε την Ινδία; Ισχύει αυτό, που λες; Η την Ν. Αφρική; Η την Αίγυπτο; Η όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής; Η την Ινδονησία; Η τ6ην Αυστραλία;
Τι εννοείς “μεγαλύτερη πρόσδεση”;
Ισχυρότερη εξάρτηση ή τι άλλο;
Κι αφού “δεν ακυρώθηκε κανένα από τα πέντε γνωρίσματα” τότε τι έγινε; Τι καινούργιο υπάρχει, που μάλιστα να προστέθηκε σαν έκτο ξέρω-γω γνώρισμα, ώστε να στοιχειοθετείται ποιοτική αλλαγή και άρα νέο “στάδιο”, νέα ονόματα κλπ;
Ακούμε….
Πολλές έννοιες τους βάζεις. Ένα παλιό καλό ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα θέλουν οι περισσότεροι. Η Μαρκέλα ψιλομπλέκεται με νοητικά σχήματα
Υ.Γ.
Το Μανιφεστο λέγεται “Μανιφεστο του Κομμουνιστικού Κόμματος”. Το έγραψαν κατά την ανάθεση της Λέσχης / όμιλο σκέψης των Δικαίων στην Αγγλία
Για Κόμμα μιλούσαν Μαρξ και Εγγέλς και όχι γενικά και αφηρημένα για τον κομμουνισμό ως μία “ιδέα”
Στην ένωση συμμετείχε και ο Στάλιν. Αλλά δεν τα λέτε.
Βεβαίως το “Μανιφέστο” λεγεται “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” κ αυτό το ξέρουν όλοι οι κομμουνιστές. Κομμουνιστικό Μανιφέστο το λέμε για συντομία.
Δεν το ξέρουν όλοι Μαρκέλα
Ασε, που τα “πέντε γνωρίσματα” δεν είναι ….ανεξάρτητες μεταβλητές(!), που απλά αθροίζονται η και προσθαφαιρούνται μαζί με άλλα! Είναι αλληλένδετα στοιχεία-αντανακλάσεις ενός ενιαίου όλου και δεν μπορούν ούτε να ξεχωριστούν, ούτε να πάρουν και …τσόντες!
Μεσάνυχτα από Διαλεκτική…..
Ένας άνθρωπος μπορεί να έχη έναν αριθμό αμετάβλητων γνωρισμάτων από τη γέννηση ως το θάνατό του. Αυτό δε σημαίνει, ότι θα παραμήνη αμετάβλητος στη μορφή του σε όλη του τη ζωή. Το ανάλογο συμβαίνει με τα κοινωνικά φαινόμενα. Μπορεί να έχουν γνωρίσματα αμετάβλητα σε όλη την ιστορία της ανρωπότητας, αλλά αυτό δε σημαίνει, οτι μπορούν να παγώσουν σε μια ορισμένη μορφή στο διεινεκές, το αντίθετο μάλιστα. Μιλούμε για την οικονομική σχέση που συνδέει τους ιμπεριαλιστές με τις εξαρτημένες απ’ αυτούς χώρες. Άλλο υποκατάστημα κ άλλο φρανσάιζ. Ισχύει η συγκεκριμένη μεταβολή, που αναφέρει ο Κ. Λαπαβίτσας -κ άλλοι οικονομιλόγοι- ή όχι; Και η κάθε μεταβολή σε ένα φαινόμενο επιφέρει ορισμένες συνέπειες. Τίποτ’ άλλο.
Αν θες, μπορείς να πης τη “μεγαλύτερη πρόσδεση” κ “ισχυρότερη εξάρτηση”. Δεν είναι εδώ ο χώρος, για να αναλύσωμε εκτεταμένα το φαινόμενο. Εσύ έχεις κολλήσει στα 5 γνωρίσματα κ έχεις παγώσει την εικόνα εκεί. Συνοπτικά πρόκειται για την ισχυροποίηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, που έχει απλωθεί σε πολλες χώρες κ έχει σε μεγάλο βαθμό αυτονομηθεί από τα συμφέροντα των εθνών – κρατών της βάσης του κ έχει δημιουργήσει δική του ατζέντα, κρατώντας σε ομηρία τον παραγωγικό καπιταλισμό των ίδιων των ιμπεριαλιστικών χωρών. Αυτό, το βλέπομε κ στην ενδοαστική διάσπαση, που παρατηρείται στα δυτικά κράτη. Πολύ ωραία περιγράφει το πρόβλημα ο Δ. Κωνσταντακόπουλος σε συνέντευξή του στο Militaire News “Ποιός έκανε το τρομοκρατικό χτύπημα στη Μόσχα κ το κομμα του πολέμου”, καθώς κ το κανάλι στο ΥΤ Κομμουνιστική Επανάσταση, “Τι είναι ο ιμπεριαλισμός”. Τα συμπεράσματα μπορεί να τα αμφισβητή, όποιος θέλει, όχι ομως το φαινόμενο καθεαυτό.
Στο σχόλιο αυτό (19/03 21:44) απαντώ με το 26/03 16:05 σχόλιό μου.
Συμπληρωματικά στο 19/03 21:44
Δε χρειάζεται καινούριο γνώρισμα o ιμπεριαλισμός, με τα πέντε γνωρίζεται ήδη. Το καινούριο απ’ ότι φαίνεται, είναι η ισχυροποίηση, που τον οδηγεί στην τάση να καταπιή τα εθνικά κράτη κ να οδηγηθούμε σε αυτοκρατορία. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που συμβαίνει αυτό.
Κι έτσι και γκιουβέτσι, Μαρκέλλα;!
Κάποιος από την καθοδήγηση(!) μάλλον σε ενημέρωσε ότι ο λενινιστικός ορισμός του Ιμπεριαλισμού δεν επιδέχεται …τσόντες!
Οπότε, μην πας να τα μπαλώσεις. Και μην ξεπέφτεις σε ρεφορμιστικές μεταμοντέρνες θεωρίες για …”Αυτοκρατορίες”! Καουτσκικά αναμασήματα είναι αυτά!
Διάβασε τα βασικά και …ξαναέλα με τις νέες απορίες σου!
Αν δεν αναιρείται τουλάχιστον ένα χαρακτηρσιτικό όπως π.χ. έδειξε ο Λένιν και δεν προστείθεται ένα καινούργιο χαρακτηρηστικό , νέο σταδιο δεν υπάρχει
Ο Λένιν έγραψε για τον Ιμπεριαλισμό στις αρχές του. ΤΟ 70%+ των κρατών ειδικά σε Ασία Αφρική ήταν τότε αποικίες Άγγλων Γαλλων Βέλγων Ολλανδών ή μισοαποικίες Αμερικάνων στην Αμερικάνικη Ήπειρο (π.χ Κούβα)
27/03 22:00
Λυπούμαι, αλλά δεν μπορώ να παρακολουθήσω τις παρόλες σου. Γιουβέτσι, τσόντες, μπάλωμα, ρεφορμισμός, μεταμοντερνισμός, καουτσκισμός. Εγώ συζητώ με επιχειρήματα και στη βάση της λογικής. Αν μπορης να συζητήσης μ’ αυτούς τους όρους, ευχαρίστως να τα πούμε.
Επειδή “Μαρκέλα” δεν είναι μόνο μία:
Η ποσοτική ανάπτυξη, επέκταση, ενός φαινομένου δεν στοιχειοθετεί και ποιοτική αλλαγή. Ιδιες αντιθέσεις, που απλά πληθαίνουν και αγκαλιάζουν περισσότερο χώρο, υποκείμενα και αντικείμενα, που μετέχουν σε αυτές. Οταν όμως η ανάπτυξη του φαινομένου καταλάβει ουσιαστικά όλο τον υπάρχοντα χώρο, όταν δημιουργηθεί το αντίστοιχο αυτού, που στην Χημεία λέμε “κορεσμό”, τότε βρισκόμαστε στα πρόθυρα της ποιοτικής αλλαγής. Εχουμε δηλαδή “κορεσμό αντιθέσεων”. Στην Φύση συνήθως ο κορεσμός οδηγεί αυτόματα στην ποιοτική αλλαγή, αν κι εδώ συχνά παρατηρούνται τα λεγόμενα “φαινόμενα υστέρησης”, καθώς απαιτείται κάποιο “κλικ”, κάποια πυροδότηση. Στην κοινωνία, που είναι μια πιο σύνθετη εκδοχή της Φύσης, το τελευταίο παρατηρείται πολύ πιο έντονα και εκφράζεται με την πρόσθετη διαλεκτική αντίθεση υποκειμενικού παράγοντα με την υπάρχουσα διαμορφωμένη κρισιακή αντικειμενικη πραγματικότητα.
Η αστική/αντιδραστική θεώρηση, υπερθεματίζει στην φιλολογία της λεγόμενης “Παγκοσμιοποίησης”, σαν κάτι “καινούργιου” και δήθεν “ξεχωριστού”-νέου σταδίου του Καπιταλισμού, που μάλιστα στην πιο αντιδραστική της εκδοχή το εξιδανικεύει και σαν ….πρόοδο! Αλλά πρόκειται απλά για την ποσοτική επέκταση του Ιμπεριαλισμού, που κυριαρχεί εδώ και πάνω από αιώνα.
Κι εδώ, όπως συνήθως “τσιμπάνε” και οι αναπόφευκτοι αμφιταλαντευόμενοι, και φκειασιδώνουν αυτή την θεώρηση στο πιο “αριστερό”, να μοιάζει με “μαρξισμό” και Ιστορικό Υλισμό, βρίσκοντας διάφορα ονόματα-παραλλαγές, περιπίπτοντας και σε χοντρές αντιφάσεις. .
Εγώ πάντως δεν είμαι της γνώμης, ότι η “παγκοσμιοποίηση” είναι φαινόμενο ξεχωριστό κ άσχετο με τον ιμπεριαλισμό κ το έχω ξεκαθαρίσει. Κι εγώ, όπως κ άλλοι, εννοώ τη λέξη σαν νεολογισμό, που προσδιορίζει τη μεταβολή που έχει υποστεί ο ιμπεριαλισμός κ που αφορά στη σχέση των καπιταλιστικών ολιγαρχιών των χωρών μεταξύ τους. Πρόκειται δλδ για τον ιμπεριαλισμό της εποχής μας, στο βαθμό που διαφέρει από τον ιμπεριαλισμό του 20ου αι. Το διατυπώνω με απλά λόγια, για να μην έχη δικαιολογίες, όποιος κάνει, ότι δεν καταλαβαίνει. Πιο ξεκάθαρα, δε γίνεται.
Από Ριζοσπάστη το αλίευμα:
“… εν μέσω της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία ανάμεσα στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο και στο υπό διαμόρφωση ευρασιατικό, που βρίσκονται σε έναν σφοδρό γεωπολιτικό ανταγωνισμό ο οποίος έχει προεκτάσεις και στο εσωτερικό της χώρας…”
Τι να πεί κανείς με μια τόσο σοβαρή ανάλυση;
https://www.youtube.com/watch?v=E2GlGyd7D6k
Xα, χα, ….”ανάλυση”! Τάχατες την “ανεβάζεις” προσδοκώντας να την κατεδαφίσεις με περισσότερο πάταγο!
Μα, μια απλή και αυτονόητη διαπίστωση είναι, για όποιον διαθέτει κοινό νου, και δεν περδικλώνεται με θεωρίες και “αναλύσεις” σαν το γατάκι, που παίζει με το κουβάρι! Μερικούς, ο παπαγαλισμός των τσιτάτων τους κάνει το μυαλό κουρκούτι….
Σαν πολλές ανησυχίες έχετε 20/03/2024 at 21:11. Μάλλον ανεβαίνει και άλλο το ΚΚΕ.
Θα μπορούσες να κάνεις εξυπναδούλες τις εποχές μέχρι λίγο πριν το πρώτο μνημόνιο. Μετά φάνηκε (2010 – 2015)ο πολιτικός ρόλος του καθενός.
Τόσο των αστών “προοδευτικών” πολιτικών όσο και των “δήθεν” ανεξάρτητων ή αυτοπροσδιοριζόμενων “αριστερών” ή “αναρχικών” καλλιτεχνών ή δημοσιογράφων κλπ. Να μην ποστάρω τι έλεγε ο Τζιμάκος ή τι έγραφε ή έλεγε πολυ παλαιότερα ο Ψαριανός.
Π.χ. στο παλιό τραγούδί “Εκλογές κόμματα με φρου -φρου και αρώματα” ποιος το τραγούδησε και ποιος έγραψε τους στίχους;
Πολύ μαγκιά . Μεχρι που επίσημα ήρθε η κρίση με τα μνημόνια
Το Τζιμακο ούτε μέχρι τον αστράγαλο δεν τον φτάνετε.
https://m.youtube.com/watch?v=HBu9YXh6Rrk
Σαν άλλος φιλος του ΚΚΕ να επισημάνω πως “είδαμε” το πολιτικό μεγαλείο του ανδρός από τις αρχές της οικονομικής κρίσης. Ο με το παλαιότερο προφιλ των “ασυμβίβαστων” “υπερεπαναστάτικών” ιδεών ‘ που έκανε “κριτικές” (της πλάκας) στο ΚΚΕ από τότε (2010-2011)φώναζε ας μην γίνει λαϊκή δημοκρατία αλλά ένας καλύτερος καπιταλισμός. Τόση “επανάσταση”!
Στα γεράματα κατπαντησε να εκφράζει ιδέες κατά της εργατικής τάξης – αριστεράς, ειρωνεύονταν τις απεργίες, έκανε κοινές εκπομπές μαζί με τον δεξιό Καζάκη φιλικά προσκείμενο προς τον Καμμένο και οι δηλώσεις του κατά του ΚΚΕ “φιλοξενούνταν” από εθνικιστικά και χρυσαυγήτικα σάιτ.
Το 2015 υπήρξε”Μουσική Απάντηση” στο “κατιούσα” Τζιμάκου – Αγγελάκα
Η πιο περιεκτική κριτική στις “ιδέες” του Τζιμάκου έγινε σε hip-hop μουσική και μάλιστα από εργάτες από το Πέραμα
Δεν συμφωνώ με όλους τους στίχους αλλά αξίζει να το ακούσετε
https://www.youtube.com/watch?v=A9VnIkiyBRA
Για να δούμε ποιος λοιπόν φτάνει στον αστράγαλλο ποιου 22/03/2024 at 18:05;
Υπάρχει και άλλο μουσικο video απάντηση στο “κατιούσα” Τζιμάκου – Αγγελάκα πολύ πιο “βαρύ” σε στίχους
Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έστησαν μπλόκο και ανάγκασαν να γυρίσει πίσω τρένο με αμερικανικά άρματα μάχης
…κρατώντας και σημαίες της Παλαιστίνης.
Το ΚΚΕ είναι η διεθνιστική αξιοπρέπεια της Ελληνικής Εργατικής Τάξης και του Ελληνικού Λαού, σε αντίθεση με μιαν “Αριστερά”, που τάχει χαμένα και ψάχνει για …διάδοχο του Λένιν, και προβληματίζεται αν ο Πούτιν είναι Ιμπεριαλιστής…
ΚΚΕ = φυτώριο Θεοδωρικακων.
Μα, μια απλή και αυτονόητη διαπίστωση είναι, για όποιον διαθέτει κοινό νου, και δεν περδικλώνεται με θεωρίες και “αναλύσεις”….
Ασχετο!
Λεπτομέρεια. Επειδή το ΚΚΕ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα η ιδιότητα του μέλους παύει να ισχύει ΄όταν ο άλλος παραιτείται ή διαγράφεται. Δεν είναι “αιώνια” όπως η ιδιότητα του Προέδρου σε οτιδήποτε.
Επίσης το ΚΚΕ πολιτικά δεν ευθυνεται για το τι κουβαλάει στο μυαλό του τις πολιτικές επιδιώξεις, τις πολιτικές φιλοδοξίες που είχε, έχει, θα έχει ή για τι πολιτικές πράξεις του κάθε πρώην μέλους του.
Μετά ο κύριος πήγε στον ΣΥΝ(όλο το ξεχνάτε ε; ) την περίοδο του Μάαστριχ(1992) δηλαδή στις κατευθυντηρια γραμμή όλων των μνημονίων ακι αντιλαϊκών μέτρων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, το ΑΡΧΙΜΝΗΜΟΝΙΟ με απλά λόγια,
Για την οποία πανηγυριζε η κύρια συνιστωσα του μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ(*).
Μετά ο κύριος πήγε στο ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πήγε στη ΝΔ όταν πλέον το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ ταυτίζονταν και με αποδείξεις κατά 70-90%
Μια απλή όχι απλοϊκή (σαν την δική σου) και αυτονόητη διαπίστωση είναι, για όποιον απλά καθήσει να σκεφτεί και γνωρίζει τόσο για το καταστατικό του ΚΚΕ όσο και τις πολιτικές διαδρομές των “πρώην” 21/03/2024 at 04:00
(*)Το ωραίο είναι πως πιστέψατε πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι “αντιμνημονιακός”.
Το ΚΚΕ δεν ευθύνεται που γέμισε την Ελλάδα πολιτικά σκουπίδια; για την πολιτική ανάδειξης στελεχών έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική; ποιες ήταν οι περγαμηνές του Θεοδωρικακου; οι συστάσεις του Καλογριτσα; ωραίο κομμουνιστικό κόμμα είσαστε.
Κάποια μέλη ή στελέχη του ΚΚΕ πέρασαν και απο ΣΥΝ και από ΝΑΡ.
Φαντάζομαι 22/03/2024 at 14:10 πως το ΚΚΕ πολιτικά φταίει και για την μετέπειτα πολιτική πορεία όσων έφυγαν και έμειναν στο ΣΥΝ ή έφυγαν για το ΝΑΡ και μετέπειτα ξαναέφυγαν σε ΝΔ ΠΑΣΟΚ.
Φαντάζομαι επίσης με το σκεπτικό σου το ΝΑΡ και ΚΚΕ-μλ να φέρνουν πολιτική ευθύνη για την μετέπειτα πολιτική πορεία των όσων τους έφυγαν και πήγαν δεξιότερα. Π.χ. το ΚΚΕ-μλ (με το σκεπτικό σου) μάλλον θα έχει μερίδιο πολιτικής ευθυνης για την μετέπειτα πολιτική πορεία του Ταμήλου.
Ο Καλογρίτσας ήταν από τους βασικούς του εγχειρήματος και το ενιαίο Συνασπισμό(ΚΚΕ – Εσωτερικού – Πασοκογενείς). Ούτε τα βασικα δεν ξέρετε, κριτική κάνετε.
Επειδή ακριβως καταλαβαίνεις πως αυτά που γράφεις είναι αστεία θα σου πω να μην στεναχωριέσαι.
Τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη και συνεργάτες σε θέσεις κλειδιά ήταν και Πασοκάρα, παλιά στελέχη εφημερίδων της “αριστεράς” π.χ της παλιάς αντικομμουνιστικής “λατρεμένης” σας “Ελευθεροτυπίας”
Ο Κυριάκος ούτε τους δικούς του δεν θεωρεί και τόσο ικανούς του “α και ου και δαπν δφκ”
— ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ —
https://www.mononews.gr/politics/nar-to-komma-tis-aristeras-sto-opio-itan-o-kotzias-i-valavani-ke-o-polakis
(Ωραία η φωτογραφία με τον κυρ.Σάββα)
https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/giati-o-k-kotzias-koyrase-toys-pantes/
https://www.katiousa.gr/epikairotita/o-makis-kopsidis-katigorei-gia-oportounismo-kke-kai-spaei-konter-tis-grafikotitas/
https://www.parapolitika.gr/parapolitika/article/89150/tamilos-mexri-ta-30-mou-imoun-kke-ml-video/
https://periodista.gr/i-proti-efimerida-tou-kalogritsa-to-kke-i-koumparia-me-ton-floraki-kai-to-louketo/
Ο Ταμήλος δεν ήταν ΚΚΕ(μ-λ). Γενικά η τεκμηρίωσή σου δεν είναι έγκυρη
Μηνκαι τυχόν και γράψουμε κουβέντα για όσους εγκατέλειψαν τους χώρους γύρω από το ΠΑΣΟΚ για το ΠΑΣΟΚ., Για αυτούς τους πολιτικούς χώρους μάλλον ισχύουν “άλλα κριτηρια” δεν τρέχει τίποτα
Ο Ταμηλος στην συνέντευξη με τον Τράγκα άλλα λέει πως στα νιάτα του ήταν Μαοϊκός. Μπορεί βέβαια να το επιβεβαιώσει ή να το διαψεύσει το ΚΚΕ-μλ ή το ΜΛ – ΚΚΕ
Είσαι μέλος του ΚΚΕ – μλ για να το διαψεύσεις kokkiniotis Post author;
Με αυτό τον τρόπο υπάρχει “τεκμηρίωση”.
Επίσης Τσουκάτος, Πανταγιάς, Καφετζόπουλος(*) και άλλοι γνωστοί ηθοποιοί ήταν παλιά στο ΕΚΚΕ. Πολύ επανάσταση εκεί στο ΕΚΚΕ πέρα από το να έκαναν νυχθημερόν “κριτική” στο ΚΚΕ πήγαν σχεδόν όλοι τους στο ΠΑΣΟΚ όπως της Β’ Πανελλαδικής
Καλά πήγε και αυτό
(*) https://www.efsyn.gr/stiles/ypografoyn/335482_koita-poios-milaei
Δεν είναι μόνο ότι δεν γνωρίζεις, κάνεις και τον έξυπνο. Ο Ταμήλος δεν ήταν στο ΚΚΕ(μ-λ). Επίσης, γιατί ψεύδεσαι περί Πανελλαδικής; Και περί ΈΚΚΕ. Θες να μετρήσουμε πόσοι από το ΚΚΕ μεσουράνησαν στο ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ;
Σαν άλλος φίλος του ΚΚΕ σου επισημαίνω kokkiniotis Post author ό,τι και ο 29/03/2024 at 12:08.
Για το “μετά” από διαγραφή η αποχώρηση δεν φταίει το ΚΚΕ
Αλλιώς θα έφταιγε και το ΝΑΡ για όσους μετέπειτα πήγαν στο ΠΑΣΟΚ / ΣΥΡΙΖΑ
Εδώ η Β’ Πανελλαδική ανέδειξε και κοτζάμ υπουργάρα, “τσάρο της Οικονομίας”, τον Χριστοδουλάκη. Τι να λέμε τώρα….
Είσαι άσχετος ή ψεύτης.
Ξεχνάς ΚΑΙ τον άλλο “ταλέντο”της οικονομίας τον Γιάννο 02/04/2024 at 22:15.
Το ΠΑΣΟΚ εμπλουτίστηκε κυρίως από εξωκοινοβουλευτική .αριστερά (Αρχικά Τροτσκιστές μετά πρωην Μαοϊκοί του ΕΚΚΕ) ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΎ και με ή χωρίς Β Πανελαδική . Μετά από ΣΥΝ
Αλλά εντάξει αυτές δεν θεωρούνται “μεταγραφές” αλλά μάλλον ενδοομαδικές μετακινήσεις μεταξύ θυγατρικής και κύριας ομάδας. “Αδελφο κόμμα” έλεγε για το ΠΑΣΟΚ ο Μίμης του ΣΥΝ
Παρατηρώ Νευράκια kokkiniotis Post author.
Αν έχεις κάποιο επιχείρημα αντί για σπέκουλα, ακούω.
Δεν σου αρκεί το σχόλιο 22/03/2024 at 09:19 kokkiniotis Post author;
Μην εξάπτεσαι, διαχειριστή (03/04/2024 at 01:17) και μην δείχνεις εμπάθεια καταρχήν: Ούτε “ασχετος”, ούτε και “ψεύτης”. Πριν δώσεις την δική σου εκδοχή (χωρίς κανείς να σε κατηγορήσει προκαταβολικά σαν ψεύτη), ρώτα και κανάν παλιό, που θα τον χρέωνε πολιτικά τον εν λόγω κύριο το 76-77;! Ακόμη κι αν δεν ήταν “ταξινομημένος” σε αυτό τον χώρο, έ, δεν απείχε και παρασάγγας! Αλλωστε αυτοί οι λεγόμενοι “ελευθεριακοί” χώροι γενικά δε γουστάρουν να κατατάσσονται πουθενά. Εξαπανέκαθεν το βλέπουν σαν ..περιορισμό της “ελευθερίας” τους (να οπορτουνίζουν γενικώς, προφανώς να ….γίνονται και “τσάροι” του νεοφιλελευθερισμού, αξιώνοντας ταυτόχρονα να θεωρούνται και οι μόνοι πραγματικοί “κομμουνιστές”!). Εκτός αν αισθάνεσαι κι εσύ πολιτικά συγγενής ή έστω “συμπάσχων”, οπότε κατανοητή η έξαψη.
Για ρώτα εσύ, εγώ γνωρίζω πρωτογενώς.
Μετά χαράς, kokkiniotis Post author 03/04/2024 at 12:18, ρωτάω εσένα!
Ο Θεοδωρικάκος ήταν γραμματέας της ΚΝΕ μετά από το συνέδριο του 1990 με την σύμφωνη γνώμη όλης της ηγεσίας, όχι μόνο των μετέπειτα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Δραγασάκης ήταν μέλος του ΠΓ και για ελάχιστους ψήφους δεν βγήκε γραμματέας του ΚΚΕ.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης ήταν επίσης στο ΠΓ, εμπνευστής του προγραμματικού ντοκουμέντου του 13ου συνεδρίου το 1991 που ψήφισαν όλες οι φράξιες -και όσοι ηγήθηκαν του ΚΚΕ μετά τη διάσπαση με τον Συνασπισμό .
Προφανώς δεν βρέθηκαν τυχαία εκεί ούτε κάποιοι που απλώς πέρασαν από το ΚΚΕ.
Δηλαδή ήσουν στο ΚΚΕ-μλ; Ή στην τότε φοιτητική νεοαλία του;
Γνώστη, είχαμε πήξει στις “διαρροές” εκείνη την εποχή. Ότι παπαριά έλεγε ο Μίμης, πρώτα την μαθαίναμε στις ΚΟΒ και μετά μπαίναν σε κομματική συζήτηση. Μια παπαριά που δεν τόλμησε να βγάλει προς τα έξω, ήταν η κατάργηση του σφυροδρέπανου. Έλεγε βέβαια ότι πρέπει να βάλουμε όλες τις μηχανές του κόμματος να δουλέψουν, αλλά δεν τόλμησε η φράξια της πλειοψηφίας να το βγάλει στον αέρα. Οι μόνοι που δεν ήξεραν τίποτα ήταν η φράξια των “κεντρώων”. Αυτών δλδ που κατάφεραν να διώξουν τους πρώην συνεργάτες τους ακραίους δεξιούς και να κρατήσουν τελικά των μηχανισμό. Την ιδεολογικοπολιτική βέβαια κατρακύλα δεν την γλύτωσαν ούτε αυτοί .
@Γνωστης
Το 1991 από τα “δεξιά” έφυγαν όσοι ήθελαν το Κόμμα να είναι μέσα σε μία σοσιαλδημοκρατική σούπα (κάτι σαν τον Σύριζα. ). ή ήθελαν να το διαλύσουν
Έφυγαν οι υπέρμαχοι των ΣυγΚυβερνήσεων Τζανεττάκη Ζολώτα (*)
Εφυγαν από το ΚΚΕ οι περισσότεροι στο τέλος του 1991
όταν στο 13ο αλλά κυρίως στο 14ο συνέδριο ξεκαθάρισαν αρκετά πράγματα.
Μετά διαμαρτύρεστε πως με ΓΓ την Αλέκα “σκλήρυνε” το Κόμμα μιας και δεν υπήρχαν πολλες “τρανταχτές” αποχωρήσεις. Εκτός αν εννοείται του κ.Κοψίδη.
Στην αρχή οι “ανανεωτικοί”πήγαν να πάρουν την Γ.Γ αλλά δεν τους βγηκε -ας είναι καλά ο Χαρίλαος με το 64-0 στη Λάρισα- και βγήκε η Αλέκα. Το “σκορ” για την ΓΓ μεταξύ Αλέκας – Δραγασάκη ήταν μεγαλύτερο από ότιι λέει ο αστικός μύθος με μόλις 4 ψήφους.
Μετά κάποιοι λίγοι -όχι όλοι ούτε η πλειοψηφεία- από τους “ανανεωτικούς” επιχείρησαν ακόμα και για περιουσιακά στοιχεία του Κόμματος. Ας είναι καλά οι οικοδόμοι / μεταλλεργάτες που προστάτεψαν την Κομματική Περιουσία.
Μετά αφού δεν βγηκε η διάλυση ως Κομμουνιστικού Κόμματος η αλλαγη φυσιογνωμίας, ε βγηκε αποχώρηση
ALL time clasik
Άλλοι πήγαν στο ΠΑΣΟΚ άλλοι στον ΣΥΝ μετέπειτα Σύριζα. και άλλοι στο ΠΑΣΟΚ μέσω ΣΥΝ ή έκαναν “αριστερή στροφή” σε εξωκοινοβούλιο για μερικά φεγγάρια πριν πάνε στο ΠΑΣΟΚ
Ο μεταγενέστερος Θεοδωρικάκος έφυγε ή διαγράφηκε (δεν ξέρω) γιατί έλεγαν πως ήθελε κοινή νεολαια με τον ΣΥΝ και οι αριθμοί της ΚΝΕ ήταν αρκετά μικροί. Μετά η πολιτική πορεία του είναι γνωστη: Στο ΣΥΝ, μετά στο ΠΑΣΟΚ και μετά στη ΝΔ.
Για τις πολιτικές / σοσιαλδημοκρατικές φιλοδοξίες όλων τους δεν φταίει το ΚΚΕ
Αλλά φραντάζομαι Συριζα και ΠΑΣΟΚ δεν έχουν καμία πολιτική ευθύνη για την πολιτική πορεία του καθενός. Στο κάτω κάτω όπως έδειξαν και τα μνημόνια είναι κοντινά κόμματα σε διαφορετική συσκευασία με παρόμοιο περιεχόμενο αλλά με διαφορετικά ονόματα. Κάτι σαν τις κονσέρβες στα σουπερ – μαρκετ
(*) Μια απορία από το “βρόμικο ’89”
https://teddygr.blogspot.com/2015/10/89.html
Υ.Γ.
Ξέχασες να γράψεις και για Αλαβάνο / Λαφαζάνη Γνώστη. Γιατί άραγε;
Μαζί με τον 03/04/2024 at 12:48 σε ρωτώ και εγω
Αφου τα ξέρεις “πρωτογενώς “δηλαδή” ήσουν κάποτε μέλος του ΚΚΕ-μλ ή της φοιτητικής νεολαίας του θα ξέρεις να απαντήσεις
Πάντως η ουσία είναι άλλη. Πως για τις μετεπειτα πόλιτικές πορείες κάποιων δεν φταίνε ούτε το ΝΑΡ ούτε το ΚΚΕ-μλ ούτε το ΚΚΕ
Για το τότε τελών 1970 αρχών 1980 ΕΚΚΕ ΄ή το “Εσωτερικού” ε εντάξει πολιτικά ξαδελφάκια ήταν με τον ΠΑΣΟΚ
Ανώνυμε 17, δεν θα γίνω εγώ τιμητής κανενός, αλλά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Ο μεν Αλαβάνος είχε το θάρρος και έκανε την αυτοκριτική του , λέγοντας ότι ήταν λάθος που ψήφισε το Μάαστριχτ, σε αντίθεση με το ΚΚΕ που ναι μεν το καταψήφισε αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να το αποδέχεται στη πράξη (ευρώ).
Ο δε Λαφαζάνης έχει μάζεψει ένα κάρο ποινικά από το κίνημα συμπαράστασης ενάντια στις κατασχέσεις. Νομίζω είναι λίγο άβολο να γίνεται το ΚΚΕ τιμητής των πάντων.
Αιώνιοι τριτοδρομικοί οιονεί “επαναστάτες”, Ανώνυμε 19. 03/04/2024 at 17:42, που μονίμως και σκοπίμως μπερδεύουν τις βούρτσες….!
Κάποιοι θέλουν Καπιταλισμό χωρίς Μάαστριχτ, και γι αυτό στην ανάγκη κάνουν και …αυτοκριτική(!), που τον θέλησαν και με Μάαστριχτ! Εσάς σας ..υποχρέωσαν(!) – εμάς όχι!
Το ΚΚΕ δε θέλει Καπιταλισμό, είτε με Μάαστριχτ είτε και χωρίς. Και γι αυτό δεν πέφτει στη λούμπα του “Καπιταλισμού-χωρίς-Μάαστριχτ”.
Το 1988 το “Οχι στο Μάαστριχτ” ήταν όχι σε ισχυρότερα καπιταλιστικά δεσμά. Εξοδος από το Ευρώ σήμερα, με τα άλλα καπιταλιστικά δεσμά πολύ πιο ισχυροποιημένα από τότε, και κυρίως με την …ηγεσία της Καπιταλιστικής Εξουσίας(!), ισοδυναμεί με αυτοχειρία του ήδη αδύναμου λαϊκού κινήματος και ισχυροποίηση ακόμη περισσότερο του Καπιταλισμού.
Μαθητευόμενοι μάγοι….
“…ήδη αδύναμου λαϊκού κινήματος…”;
Ανώνυμε 20, είσαι εκτός γραμμής. Το κόμμα ηγεμονεύει στο κίνημα, όλα πάνε περίφημα και ανεβαίνουν τα εκλογικά ποσοστά του.
Δεν έχεις ιδέα από τη γραμμή του ΚΚΕ.
Ανώνυμος
03/04/2024 at 21:35, αυτές οι ανοησίες περί ευρώ και επικείμενης καταστροφής σε περίπτωση εξόδου από το ΚΚΕ είναι η επιτομή του ραγιαδισμου. Μπροστά σας ωχριά το Φανάρι και οι κοτζαμπάσηδες.
Καλά σας έλεγε κάποιος σχολιαστής πέμπτοφαλαγγίτες.
Η καταστροφή (22. Ανώνυμος 03/04/2024 at 23:43) είναι ήδη εδώ, εξελίσσεται εδώ και πολλά χρόνια, αρειμάνιε “επαναστάτη” μας. Δεν “επίκειται”. Είπαμε Πασόκ, αλλά όχι κι έτσι. Απλά κανένας σοβαρός αγωνιστής, και όχι μόνο το ΚΚΕ, δε θα ακολουθούσε τους “δραχμικούς” τυχοδιωκτισμούς του κάθε “Λαφαζάνη”, για να οδηγήσει το καθημαγμένο λαϊκό κίνημα στην αυτοχειρία, την εξαφάνιση κάθε ίχνους λαϊκής αντίστασης και τον απόλυτο θρίαμβο του Κεφαλαίου στην Ελλάδα και “εκτός Ευρώ”.
Ακου “εκτός Ευρώ” σήμερα, με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό Κεφάλαιο πολύ πιο ενισχυμένο και θωρακισμένο από ότι το 1988 και ακριβώς λόγω και του Μάαστριχτ, που υποστήριξαν οι συνεταίροι σας του 2015…
Δεν υπάρχουν πια “Τρίτοι Δρόμοι”!
Η “Λαϊκή Εξουσία” ή Ρεφορμισμός, “Μεταβατικά Στάδια” και τα κεφάλια μέσα και κάτω. Και να δω και τι σόϊ Ρεφορμισμός θα γινόταν με μια ξεκάρφωτη “έξοδο από το Ευρώ” το εγχώριο κεφάλαιο απείραχτο και τις πληρωμένες κατσαρόλες να βροντάνε στους δρόμους!
Φαρσοτραγωδίες ονειρεύεστε μέσα στις αντικουκουέ ονειρώξεις σας.
Για τα πανηγύρια είστε…..
ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες
Τόσο απλά
Ή Λαϊκή Εξουσια (Σοσιαλισμός) ή καπιταλισμός με ή χωρίς ευρώ. Τα παραμύθια και τα “αφηγήματα” τελείωσαν στισ 05/07/2015 (ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ)
Για κάποιους Σουηδία και Ουγγαρία μάλλον θα έχουν σούπερ σοσιαλισμό μιας και είναι εκτός ευρώ. Για αριστεροί προοδευτικοί ξεκινάτε ακροδεξιοί καταλήγετε
Μπορείτε και χειρότερα
03/04/2024 at 17:42 δεν ήξερα πως το ΚΚΕ έπρεπε να συναλλασεται με δικό του νόμισμα για να μην το “αποδεχθει στην πράξη”. Δεν ήξερα πως ο Περισσός έχει διική του εκδοτική τράπεζα και κόβει το νόμισμα στην Ελλάδα.
Καλά το πας
Για κυρ Αλέκο και σχέδια Β ‘άστο. Μέχρι και οι αναρχικοί πολιτικά τον δούλευαν ψιλο γαζί “-Seragievo magazine”- για επιστροφή στο “εθνικό νόμισμα”
Για Π.Λαφ εδω και χρόνια διολισθαίνει προς δεξιές απόψεις. Εκεί καταλήγει ο “επιστημονικός οπορτουνισμός” όπως θα έλεγε και ο Χαρίλαος
Σαν άλλος φίλος του ΚΚΕ να επισημάνω πως αν το ζήτημα του σοσιαλισμού ή του χρέους ήταν αποκλειστικά”μηχανικό” θέμα (που είναι και το πιο εύκολο) π.χ. μία απλή μετάβαση σε άλλο νόμισμα, τότε θα τα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα.
Το δυσκολο είναι να αντιληφθείτε ή να μην θέλετε να αντιληφθείτε το τι σημαίνει καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Γιατί ακριβως βάζει το θέμα της Εξουσίας της Εργατικής Τάξης μέσα από το ερωτημα “Ποιος θα έχει τα μέσσ παραγωγής”;
Το ωραίο είναι πως το ΚΚΕ είναι με το ευρώ και τα μνημόνια. Λογικό, άλλο να πέφτουν τα αργύρια σε ευρώ και άλλο σε δραχμουλες.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Εφόσον το ΚΚΕ αποδέχεται το ευρώ, αποδέχεται και τη συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία είναι η ιδρυτική πράξη του ενιαίου νομίσματος. Και όπως πολύ σωστά λέει ο οπαδός του ΚΚΕ παραπάνω, το Μάαστριχτ υπήρξε το ΑΡΧΙΜΝΗΜΟΝΙΟ.
Ευρώ = μνημόνια στο διηνεκές. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι παγκοσμίως πρώτη στη σχέση χρέους/ΑΕΠ με 250%, μηπως χρειάζεται παραγωγική αναδιάρθρωση η χώρα αλλιώς πάμε στη καταστροφή; Μπορεί να γίνει όμως παραγωγική αναδιάρθρωση χωρίς εθνικό νόμισμα;
Καμία σοβαρή απάντηση από το “κόμμα του λαού”.
ΚΚέδες, απορείτε γιατί σας λέμε οπορτούνες; γιατί είσαστε.
Και με το ευρώ και ενάντια στο Μάαστριχτ, δεν γίνεται.
In order to join the euro area, EU member states are required to fulfil so-called ‘convergence criteria’.
These binding economic and legal conditions were agreed in the Maastricht Treaty in 1992 and are also known as ‘Maastricht criteria’.
https://european-union.europa.eu/institutions-law-budget/euro/countries-using-euro_en
Εξυπναδούλες 22/03/2024 at 18:02. Και τις συνεχίζει ο 23/03/2024 at 12:04, αλλά …αυτολογοκρίνεται! Καλά το ξεκίνησες, αλλά ….για προχώρα το λίγο:
Μπορεί να γίνει παραγωγική αναδιάρθρωση και εθνικό νόμισμα με κεφαλαιοκράτες και την εξουσία τους στο τιμόνι;!
Γιατί το αφήνετε στη μέση; Τι παθαίνετε; Λόξυγκα;!
Ναι όπως τα λες. Είδαμε τι ψηφίσατε στο δημοψήφισμα με χέρια και πόδια. Το μνημόνιο Τσίπρα.
Αν ο σοσιαλισμός ήταν θέμα νομίσματος τότε Σουηδία Η.Β.(Αγγλία) Ουγγαρία έχουν σούπερ σοσιαλισμό.. Για αριστεροί ξεκινάτε, ακροδεξιοί καταλήγετε
Καλά το πάτε
Το ωραίο είναι το γιατί δεν μας λένε το ποιος μέσα σε Καπιταλισμό – ΕΕ – ΝΑΤΟ θα πληρώσει την άμεση υποτίμηση κατά 30-40% αν πάμε τώρα σε “εθνικό”(εδώ γελάμε) νόμισμα. Π.χ. Τα χρηματιστηριακά κόλπα εταιριών του Σόρρος το 1992 είχαν υποχρεώσει σε υποτίμηση κοντά στο 15% την λίρα Αγγλίας το “εθνικό νόμισμα” του Η.Β. μέσα σε μία μέρα.
Γιατί σε μία καπιταλιστική αγορά κανένα πλέον διαπραγματεύσιμο στα χρηματιστήρια νόμισμα δεν είναι “εθνικό” . Οι τράπεζες που κόβουν το χρήμα στις δυτικές αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες στην πλειοψηφία τους -για να μην γράψω όλες-είναι ιδιωτικές.
Η μόνη δυνατότητα του “εθνικού” νομίσματος μέσα στον Καπιταλισμό είναι η υποτίμηση ή ανατίμηση (συνήθως το πρώτο) ανάλογα με τις πιέσεις (δηλαδή την δύναμη, τα κέρδη ) διεθνοποιημένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου και των εισαγωγέων ή εξαγωγέων.
Το Η.Β.(Αγγλία) επιπλέον βρίσκεται εκτός ΕΕ αλλά εντός Καπιταλισμού.Γιατί πολύ απλά δεν ήθελε να ανακατέβονται Γερμανοί Γάλλοι (Ε.Ε.)στους “κανόνες εμπορίου” με τις χώρες της “Κοινοπολιτείας” ή και πρώην αποικίες του “στέμματος”. Άρα η πραγματικότητα φανερώνει πως δεν αρκεί μόνο η αλλαγή νομίσματος ή η έξοδος από μια καπιταλιστική ένωση αλλά συνολικά η αλλαγή Τάξης στην εξουσία. Ειδάλως το Η.Β. θα έχει φοβερό σοσιαλισμό μιας και έχει ακόμα και “αυτοδιαχειριζόμενες μορφές οικονομίας”.
Από όπου και να το πιάσεις, ακόμα και “τεχνοκρατικά” όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ίδια την Ρώμη: στην αλλαγή τάξης στην εξουσία.
Αλλά κάνετε πως δεν το βλέπετε για τους δικούς σας λόγους. Και διολισθαίνετε σε ακροδεξιές απόψεις ή κάποιων παλιών του Σύριζα. Φυσικά το “μάρμαρο” το πληρώνει ο απλός λαός είτε έτσι είτε αλλιώς.
Το μονο που οι λαοί έχουν δικό τους μέσα στον Καπιταλισμό είναι το χρέος, έγραφε κάποιος Κάρολος(“Οι ταξικοί αγώνες στην Γαλλία 1848-1850”). Είναι από το χωριό και εσείς οι μαρξισταράδες σαν τον 23/03/2024 at 18:36 δεν τον ξέρετε.
Πράγματι:
Der einzige Teil des sogennanten Nationalreichtums, der wirkilich in dem Gesamtbesitz der modernen Völker eingeht ist – ihre Staatsschuld. 243a Daher ganz Konsequent die moderne Doktrin, das ein Volk um so reicher wird, je tiefer es sich verschuldet. Der öffentliche Kredit wird zum Credo des Kapitals. Und mit dem Entstehen der Staatsverschuldung tritt an die Stelle der Sünde gegen den heiligen Geist, für die keine Verzeihung ist, der Treubruch an der Staatsschuld.
______
243a O William Cobert bemerkt, dass in England alle öffentliche Anstalten als “königliche” bezeichneten werden, zum Ersatz dafür gab es jedoch die “National”-Schuld (national debt).
(Das Kapital, 1-er Band, 24-stes Kapitel. “Die sogenannte ursprüngliche Akkumulation”, 6. Genesis des industriellen Kapitalisten. Seite 782
Institut für Marxismus-Leninism us beim ZK der SED)
Και η μετάφραση από το πρωτότυπο:
Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους.243a Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπές το σύγχρονο δόγμα, που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το Credo [“Σύμβολο της Πίστεως”] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή, που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο Aγιο Πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών, την παίρνει η απιστία στο δημόσιο χρέος. (1)
_______
243a O William Cobert παρατηρεί εδώ, ότι στην Αγγλία όλα τα δημόσια ιδρύματα αναφέρονται ως «βασιλικά», αλλά σε αντιστάθμιση αυτού υπήρχε το «εθνικό»-χρέος.
(Κ. Μάρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781, και ….
To Kεφάλαιο. 1ος τόμος, 24-ο κεφάλαιο. Η λεγομένη “Πρωταρχική Συσσώρευση. 6 – Η γέννηση του βιομηχανικού καπιταλιστή
Στην πρωτότυπη Γερμανική έκδοση του Institut fur Marxismus-Leninismus der ZK der SED, εκδόσεις VMB, Σελ. 782).
………………………………….
Και συμπληρώνω, επιδοκιμάζοντας τον 27/03/2024 at 10:23:
Με απλά λόγια, οι Λαοί έχουν συμφέρον να αυξάνονται οι κοινωνικές δαπάνες, μεγαλώνοντας το δημόσιο χρέος, και να αρνούνται να το πληρώσουν. Ανταποδίδοντας τα ίσα στους εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες!
Αλλη στάση, στα πλαίσια του Καπιταλισμού, είναι συμβιβασμός με την λογική του και “εκσυγχρονισμός”!.
@27/03/2024 at 13:57
Το δημόσιο χρέος δεν αυξάνεται με κοινωνικές δαπάνες. Με άλλα αυξάνεται Από “δανεικά και αγύριστα” σε επιχειρηματίες από εγγυήσεις του Δημοσίου, από “επιδοτήσεις”, από φορολογικές απαλλαγές, από “κίνητρα” για επενδύσεις από απλήρωτες ασφαλιστικές εισφορές επιχιερηματιών ή σε οργανισμούς κοινής ωφέλειας
Η άρνηση πληρωμής ττου δημόσιου χρέους από την πλευρά των λαών μόνο ως ενδιάμεσο αίτημα για την όξυνση της ταξικής παλης με σκοπό τον σοσιαλισμό (όχι μεταβατικά προγράμματα και μεταβατικές κυβερνησεις) μπορεί να εκληφθεί
Ο ίδιος τα είπε στιν Τράγκα πως μέχρι τα 30 του ήταν πολιτικά εκεί
Δηλαδή ήσουν στο ΚΚΕ-μλ; Ή στην τότε φοιτητική νεοαλία του kokkiniotis Post author μιας και γράφεις πως τα γνωρίζεις “πρωτογενώς”;
Το θέμα μας και η ουσία είναι άλλη και δεν θα κολλησουμε σε αυτά
Φυσικά και το ΚΚΕ-μλ δεν φέρνει καμία πολιτική ευθύνη για την μετέπειτα πολιτική πορεία του καθενός. Όπως και το ΝΑΡ για τις μετεπειτα πολιτικές ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ άλλων σε ΣΥΝ/Συριζα αλλά και Πασοκ.