Η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί με την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου στις 23/12/19 να πετύχει ένα συντριπτικό πλήγμα στα δημοκρατικά δικαιώματα με την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων. Με βάση όσα δηλώνονται επίσημα και όσα διαρρέουν στα ΜΜΕ από τους κυβερνητικούς παράγοντες, μια διαδήλωση θα γίνεται μόνο αν το κρίνει η αστυνομία, με βάση περιορισμούς που ειρωνεύονται ακόμα όσα αναγνωρίζει το Σύνταγμα για το δικαίωμα της διαδήλωσης και της συλλογικής δράσης. Περιορισμοί όπως η ύπαρξη «εκπροσώπου» της διαδήλωσης, νομικά υπεύθυνου για ό, τι συμβεί, δεν απλά αδύνατο και παράλογο να απαιτούνται, πχ από μια διαδήλωση μαθητών, αλλά και προσχηματικό για να απαγορευτεί πλήρως η διαδήλωση με νομικίστικα τεχνάσματα.
Όσα θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση έχουν ακραίο αυταρχικό χαρακτήρα και θυμίζουν σκοτεινές εποχές, αλλά και αυταρχικά καθεστώτα που καταπιέζουν τους λαούς. Η κυβέρνηση φοβάται.
Το φόβο τον γεννάει η κοινωνική αντίσταση στη Γαλλία, τη Χιλή και μια σειρά από άλλες χώρες, όπου οι λαοί δε δέχονται να υποταχτούν σε ένα μέλλον χωρίς αύριο για τα κέρδη των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Η κυβέρνηση φοβάται ότι η κοινωνία, οι εργαζόμενοι, το λαϊκό και εργατικό κίνημα θα βγουν στους δρόμους αργά ή γρήγορα μαζικά ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης –ΕΕ. Για αυτό και η λυσσαλέα αυταρχική επίθεση της αστυνομίας και τα ΜΑΤ ενάντια στη νεολαία που πρώτη ανοίγει το δρόμο.
Η κυβέρνηση επιχειρεί μια τομή, ένα άλμα προς τα πίσω, αξιοποιώντας όσα κληρονόμησε από το ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το νομικό πλαίσιο των αυταρχικών μέτρων, ειδικά της μνημονιακής περιόδου, την αστυνομία με τις ολοένα και ενισχυόμενες δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ κλπ), τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που στοχεύουν το λαϊκό κίνημα.
Όλα αυτά έχουν τη σφραγίδα της ΕΕ που δήθεν εγγυάται τη δημοκρατία στην Ευρώπη και στην πραγματικότητα τη μετατρέπει σε ένα φρούριο και φυλακή για τους λαούς της.
Όσα με περισσή υποκρισία δηλώνει η κυβέρνηση της ΝΔ για τους δρόμους που κλείνουν και την αγορά που ζορίζεται από τις κινητοποιήσεις, δεν μπορούν να κρύψουν τις πραγματικές προθέσεις. Οι δρόμοι κλείνουν εξάλλου κυρίως από τις κρατικές και επιχειρηματικές φιέστες, ενώ τα μαγαζιά υποφέρουν από τη φτώχεια των λαϊκών στρωμάτων που δεν μπορούν να ψωνίσουν ούτε τα στοιχειώδη.
Το δόγμα της ΝΔ «νόμος-τάξη-κέρδος» συναντά ήδη αντιστάσεις και αυτό προκαλεί την υστερία ενάντια στο άσυλο, τις απεργίες και τις πορείες. Είναι δεμένη η αυταρχική επιλογή με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, το χάιδεμα του φασιστικού παρακράτους σαν δύναμη κρούσης ενάντια στο λαϊκό κίνημα, τη βαθύτερη πρόσδεση με την ιμπεριαλιστική μηχανή του πολέμου των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και τον επικίνδυνο ανταγωνισμό για τις ΑΟΖ.
Καλούμε κάθε δημοκρατική φωνή, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να αντισταθεί. Καλούμε το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τη μαχόμενη Αριστερά, κάθε δύναμη του συλλογικού αγώνα να μπει μπροστά στον αγώνα για να μην περάσει το ακραίο αυταρχικό μέτρο της κατάργησης των διαδηλώσεων. Είναι ώρα για δράση, οργάνωση, συντονισμό και αποφασιστικότητα. Ο λαός θα πει την τελευταία λέξη.
Η σφραγίδα της ΕΕ μπαίνει σε αυτό το οικονομικό θέμα του Λεωνίδα Βατικιώτη που ακολουθεί. Η σφραγίδα αυτή δημιουργεί αναπότρεπτα τετελεσμένα. Όταν μαζεύουν τον πλούτο οι πολυεθνικές που προστατεύονται από την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία που διορίζουν, τι νόημα έχουν τα κινήματα και οι διαδηλώσεις; Ποιον θα πιέσουν, την πολυεθνική ή τον τοπικό γκαουλάιτερ;
Η χαριστική βολή στις προσπάθειες καταπολέμησης της φοροδιαφυγής, μέσω μιας πρότασης νόμου που θα ανάγκαζε τις πολυεθνικές να δημοσιεύουν στοιχεία για τις χώρες στις οποίες πραγματοποιούν κέρδη και πληρώνουν φόρο, δόθηκε από το Λουξεμβούργο την Πέμπτη 28 Νοεμβρίου που κατάφερε να μπλοκάρει την ψήφιση του. Μαζί με το Λουξεμβούργο, που πρωτοστάτησε των προσπαθειών, συντάχθηκαν τα εξής 11 ακόμη κράτη: Κύπρος, Μάλτα, Ιρλανδία, Κροατία (που αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ τον Ιανουάριο), Αυστρία, Τσεχία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λετονία, Σλοβενία και Σουηδία. Οι προσπάθειες ρύθμισης του φορολογικού πλαισίου ξεκίνησαν πριν τρία χρόνια με αφορμή τη δημοσίευση των Εγγράφων του Παναμά ή Panama Papers όπως έμειναν γνωστά, από τη Διεθνή Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων. Στη λίστα μάλιστα περιλαμβάνονταν 223 εταιρείες και 400 δικαιούχοι (επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, κ.α.) από την Ελλάδα.
Το επιχείρημα που επικαλέστηκαν οι πολέμιοι της φορολογικής ρύθμισης ήταν πώς ένας νόμος στο πλαίσιο της ΕΕ θα εκτροχίαζε τις προσπάθειες που είναι σε εξέλιξη για την επιβολή ψηφιακού φόρου (digital tax) σε διεθνές επίπεδο. Ειπώθηκε επίσης ότι ένας τέτοιος φόρος, που θα έπληττε σοβαρά τις αμερικανικές πολυεθνικές, θα εξόργιζε τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά του εμπορικού πολέμου και οδηγώντας τον στην επιβολή νέων κυρώσεων κατά της ΕΕ. Εμφανώς, πρόκειται για προφάσεις εν τοις αμαρτίαις… Οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις λειτουργώντας σαν φερέφωνα των πολυεθνικών επέλεξαν να τορπιλίσουν μια προσπάθεια ρύθμισης του φορολογικού περιβάλλοντος που θα απόβαινε πολλαπλά επωφελής για τους πολίτες τους.
Η ευθύνη για τη διαιώνιση του καθεστώτος φοροασυλίας εντός της ΕΕ δεν βαραίνει μόνο τις 12 χώρες που καταψήφισαν την πρόταση νόμου. Βαραίνει την ίδια την ΕΕ και την Επιτροπή. Άπειρες φορές από ιδρύσεως της Ένωσης, το λεγόμενο διευθυντήριο με πρωταγωνιστή τη Γερμανία έχει επιβάλλει πολιτικές παρά κι ενάντια στη θέληση των κρατών μελών, τα οποία στο τέλος καλούνταν αδιαμαρτύρητα να τα ενσωματώσουν στο εθνικό τους δίκαιο… Γιατί και τώρα η Μέρκελ ή η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λέγιεν, δεν εξάσκησαν τις εξουσίες που διαθέτουν πίσω από τις κουίντες για να υλοποιηθεί μια πολιτική που βρίσκει σύμφωνους όλους τους πολίτες της Ένωσης; Πιθανά γιατί ο υπερβάλλον ζήλος του Λουξεμβούργου εξυπηρετεί και τμήματα της οικονομικής ελίτ όλης της Ευρώπης που βολεύεται με τους «δικούς μας παραδείσους», αντί να τρέχει στην Καραϊβική…
Οι συνέπειες από την φοροδιαφυγή των πολυεθνικών είναι πολλαπλές και δραματικές. Ξεκινούν από την στέρηση των φορολογικών εσόδων για τα κράτη. Έκθεση της βρετανικής οργάνωσης Oxfam, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Μάρτιο του 2019, έδειξε ότι μόνο σε τέσσερα κράτη της ΕΕ (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία και Γερμανία) το 2015 η φοροδιαφυγή στέρησε από τα δημόσια τους ταμεία 35 δισ. ευρώ. Τόνιζε μάλιστα πώς «αν αυτά τα χρήματα επενδύονταν στη δημόσια υγεία θα μπορούσαν να μειώσουν τα χρήματα που πληρώνουν οι πολίτες ακόμη και κατά 28%»! Η αδιαφορία που επιδεικνύουν τα κράτη μέλη της ΕΕ για τον τερματισμό του καθεστώτος φοροαποφυγής, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με το δρακόντειο καθεστώς περικοπών δημοσίων δαπανών που επιβάλλουν στο εσωτερικό τους, σε βάρος μάλιστα των πλέον αδύναμων κοινωνικά και εισοδηματικά. Η ΕΕ φαίνεται να χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά: Αδικαιολόγητη φορολογική αυστηρότητα απέναντι στους μισθωτούς και προκλητική ανοχή απέναντι στις πολυεθνικές!
Οι συνέπειες ωστόσο από τη φορολογική ασυλία βλάπτουν σοβαρά και τον ανταγωνισμό, στον οποίο ομνύουν οι Βρυξέλλες όταν επιβάλλουν μέτρα φιλελευθεροποίησης της αγοράς, υποστηρίζοντας την ανάγκη κατάργησης κάθε εμποδίου που περιορίζει τον ανταγωνισμό. Το ειδικό φορολογικό καθεστώς ωστόσο που έχουν επιβάλλει οι πολυεθνικές αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωση νόθευσης του ανταγωνισμού, καθώς μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αυτοαπασχολούμενοι και πολίτες, που δεν μπορούν να αποκρύψουν τα εισοδήματα τους, είναι υποχρεωμένοι να φορολογούνται με τους υπέρογκους συντελεστές, που ενίοτε πλησιάζουν και το 30%, την ίδια ώρα που οι πολυεθνικές φορολογούνται ακόμη και με μονοψήφιο ποσοστό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι μικρομσεσαίες καταδικάζονται στην αφαίμαξη και τα λουκέτα, ενώ η φορολογική συμμόρφωση και η λεγόμενη φορολογική συνείδηση καταντάει να αφορά τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης…
Σχόλια άσχετα με την ανάρτηση καλό είναι να αποφεύγονται