Συνδικάτα, απεργίες και αγώνες στα χέρια των εργαζομένων!
Τα μνημόνια και το δημοσιονομικό σφαγείο κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ
ανατρέπονται με ταξικούς-εργατικούς αγώνες
ΟΧΙ με «ουρά» στον εργοδοτικό, κυβερνητικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τάζει «μεταμνημονιακές καλύτερες μέρες», φέρνει όμως νέα θηριώδη πλεονάσματα δηλ. νέες αιματηρές θυσίες στη φτωχολογιά. Μιλάει για μη μείωση συντάξεων, εφαρμόζει όμως το νόμο Κατρούγκαλου που τις πετσοκόβει. Μιλάει για ΣΣΕ και αύξηση του κατώτατου μισθού όταν βρίσκονται σε ισχύ 714 ψηφισμένοι αντεργατικοί νόμοι που τις καταργούν. Φτιάχνει στρατιές μισοεργαζομένων – μισοανέργων με συμβάσεις 8μήνων και 12μήνων ενώ μόνιμη και σταθερή δουλειά εξασφαλίζει μόνο για τους εργολάβους και τους επενδυτές. Παραδίδει όλο το δημόσιο πλούτο στους επιχειρηματίες, έλληνες και ξένους. Χαρίζει φόρους, ασφαλιστικές εισφορές, χρέη στο κεφάλαιο. Ετοιμάζει χιλιάδες πλειστηριασμούς λαϊκής κατοικίας, ενώ ζεσταίνει την πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας με νέο γύρο υπέρογκων εξοπλισμών που θα πληρώσει ο λαός.
Από κοντά ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙ και φυσικά ΣΕΒ, ΕΕ και ΔΝΤ, ΜΜΕ, ζητούν ακόμα πιο σκληρά μέτρα και άτεγκτη εφαρμογή των «συμφωνηθέντων» θεωρούν τα ψίχουλα του Τσίπρα «παροχολογία»!
Κυβέρνηση – κεφάλαιο – εργοδοσία προσπαθούν να κάνουν πράξη το όνειρό τους: να παρουσιάσουν τις εργατικές διεκδικήσεις σαν περιττές, να αποδυναμώσουν την ταξική πάλη, τα σωματεία, τους αγώνες, και να καθορίζουν θωρακισμένοι απ΄ όλα αυτά τον μισθό, τα δικαιώματα και τις συνθήκες που συμφέρουν τις επιχειρήσεις.
ΔΕΝ ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ!
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΣΑ ΜΑΣ ΚΛΕΨΑΝΕ, ΟΣΑ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!
Σε αυτό το αντιδραστικό μέτωπο, μόνο ένα κίνημα χειραφέτησης, ανεξάρτητο από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, με ταξική ενότητα, σε ρήξη με τα κέρδη της εργοδοσίας, τους νόμους της κυβέρνησης και της ΕΕ, που θα βασίζεται στον αγωνιστικό συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, πραγματικούς αγώνες και όχι επετειακές ντουφεκιές, μπορεί να νικήσει και να φέρει κατακτήσεις.
Η «κοινωνική συμμαχία» ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με ΣΕΒ, ΕΕ και κυβέρνηση είναι πλήρως ενσωματωμένη στα καπιταλιστικά συμφέροντα. Ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός δεν υπερασπίζεται τις ανάγκες των εργαζόμενων, αλλά σκοπό έχει να κατασυκοφαντήσει τους λαϊκούς αγώνες, να τους χειραγωγήσει και να μετατρέψει το εργατικό κίνημα σε «σφάξε με αγά μου να αγιάσω» για να έρθουν οι επενδύσεις και η «ανάπτυξη» της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Αυτό έδειξε η 30 Μάη, που αποτέλεσε έκφραση μιας μόνιμης στρατηγικής «συσπείρωσης» του υποταγμένου συνδικαλισμού στο κεφάλαιο και όχι απλή παρένθεση.
Στήριξη στην διακλαδική απεργία της 1η Νοέμβρη
Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση υποστηρίζει ολόπλευρα την πρωτοβουλία διακλαδικής απεργίας πρωτοβάθμιων σωματείων του ιδιωτικού τομέα την 1η Νοέμβρη και των στάσεων εργασίας συλλόγων του δημόσιου τομέα την ίδια μέρα. Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί έναν πρώτο βασικό σταθμό της πάλης για τις ΣΣΕ, και έμπρακτο βήμα στην ανασυγκρότηση και αντεπίθεση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος σε διεκδικητική βάση, περιεχόμενο και μορφή οργάνωσης του αγώνα, χωρίς υποταγή στο ημερολόγιο ήττας των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, οι οποίες θέλουν εθιμοτυπικές, κινητοποιήσεις χωρίς πολιτικά αιτήματα και στοχεύσεις. Στηρίζουμε τους συντονισμούς σωματείων που παλεύουν σε ταξική, αγωνιστική κατεύθυνση.
Θεωρούμε ότι η στάση των ΠΑΜΕ, ΜΕΤΑ δεν ανταποκρίνεται στην αναγκαία ταξική και απεργιακή ενότητα πριν απ΄ όλα των πρωτοβάθμιων σωματείων, κόντρα στο συμβιβασμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Το ΠΑΜΕ, για μια ακόμη φορά επιλέγει το δρόμο του ακολουθητισμού στις αποφάσεις του υποταγμένου συνδικαλισμού, περιφρονώντας ακόμα και τις δημοκρατικά αποφασισμένες απεργιακές αποφάσεις σωματείων και συνελεύσεων. Έτσι, το ΠΑΜΕ αρχικά, χωρίς να σταθεί με ταξική ευθύνη και την αναγκαία ενωτική τακτική, διακήρυξε πως θα στηρίξει απεργία στις 8 Νοέμβρη. Μάλιστα εξαπέλυσε επίθεση συκοφάντησης της διακλαδικής απεργίας στις 1 Νοέμβρη. Στη συνέχεια, ακόμη χειρότερα, αδειάζοντας εν ψυχρώ και χωρίς καμιά νομιμοποίηση τις αποφάσεις πλήθους σωματείων για απεργία στις 8 Νοέμβρη, έτρεξε να κρυφτεί μέσα σε απόφαση για απεργία στις 14 Νοέμβρη, στο πλαίσιο αποφάσεων ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ!
Οι απεργίες όμως δεν είναι ούτε «κινητές γιορτές», ούτε υπόθεση απόφασης Πολιτικών Γραφείων και κομπρεμί. Οι υποχωρήσεις στις μανούβρες και τους ελιγμούς της γραφειοκρατίας δεν συγκροτούν, αλλά αποσυγκροτούν μάχιμες δυνάμεις. Δεν χτίζουν προοπτική, αλλά γκρεμίζουν δυνατότητες. Δεν απομονώνουν την γραφειοκρατία, αλλά την ξανακάνουν «ρυθμιστή των αγώνων». Τι θα γίνει αλήθεια στην περίπτωση που έρθει στη συνέχεια η ΓΣΕΕ και πάει την απεργία σε άλλη ημερομηνία και συνηγορήσει σε αυτό και η ΑΔΕΔΥ; Θα ακολουθήσουν το ΠΑΜΕ και το ΜΕΤΑ τον εξευτελιστικό δρόμο των περσινών απεργιών όταν σύρθηκαν όλοι πίσω από τον Παναγόπουλο;
Σε αυτή την κατεύθυνση η απεργία βάσης την 1η Νοέμβρη, πρέπει να στηριχτεί ολόπλευρα, με μαζικές διαδικασίες συνελεύσεων σωματείων, αλλά και άλλων μορφών οργάνωσης εργαζομένων και ανέργων, καθώς αυτή μπορεί να διαμορφώσει τα πρώτα βήματα για μια άλλη δυναμική αγωνιστικής δράσης, ανεξάρτητης από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Η πρωτοβουλία των κινήσεων, πρέπει και μπορεί να αφαιρεθεί από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Για την απεργία στις 14 Νοέμβρη
Μέσα στις σημερινές συνθήκες η απεργία στις 14/11 πρέπει να γίνει (και όχι να αναβληθεί πάλι!), να εκφραστεί από τα πρωτοβάθμια σωματεία το αναγκαίο διεκδικητικό περιεχόμενο, να γενικευτεί και να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα. Μπορεί επίσης να συνδεθεί με τον μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό γιορτασμό του Πολυτεχνείου και άρα να γίνει βήμα ανάτασης των αγώνων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας απέναντι στην κλιμακούμενη κοινωνική επίθεση και την πολεμική απειλή. Οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στο να απεργήσουν και να διαδηλώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι, όχι βεβαίως για να στηρίξουν την πυροσβεστική γραμμή του υποταγμένου συνδικαλισμού, αλλά για να ανοίξουν έναν άλλο δρόμο ανατροπής. Με ανεξάρτητες ταξικές απεργιακές συγκεντρώσεις κόντρα στη γραμμή ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ.
Ενωτικός αγωνιστικός συντονισμός
Μαζί με την μάχη για την επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων, το σπουδαιότερο ζήτημα είναι ο σχεδιασμός του επόμενου βήματος. Κατά τη γνώμη μας αυτό περνάει μέσα από μια κοινή πολιτική πρωτοβουλία των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων για μια οριζόντια συνάντηση και συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων που θα σχεδιάσει ενωτικά και με σχέδιο κλιμάκωσης μια γενική πανελλαδική πανεργατική απεργία, καλά προετοιμασμένη και στηριγμένη σε διαδικασίες βάσης.
Βασικοί άξονες θα μπορούσαν να είναι η υπογραφή συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα κατοχυρώνουν: ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση του εξευτελιστικού υποκατώτατου μισθού τώρα, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, 5μερο-35ωρο, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συλλογικές συμβάσεις με πλήρη ισχύει και επεκτασιμότητα, να σταματήσει το αίσχος της απλήρωτης-αδήλωτης-ανασφάλιστης εργασίας τώρα, αξιοπρεπές επίδομα ανεργίας και δικαιώματα σε όλους τους ανέργους, κάτω τα χέρια από την εργατική-λαϊκή κατοικία, όχι στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις στα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Απαιτούμε παράλληλα την κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και πολυετών δεσμεύσεων, του «υπερταμείου» ιδιωτικοποιήσεων, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση. Κονδύλια για τις λαϊκές ανάγκες και όχι για το ΝΑΤΟ και τους εξοπλισμούς.
• Τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα διεκδικούμε να μπουν μπροστά!
• Διεκδικήσεις και κατακτήσεις σύμφωνα με τις ανάγκες μας
• Απειθαρχία στους δανειστές και τις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας
• Αγώνας για διαγραφή του χρέους και αποχώρηση από την ΕΕ.
Αν δεν έχω χάσει κάποιο επεισόδιο, προετοιμάζονται φοιτητικά συλλαλητήρια για τη 1η Νοέμβρη, έτσι δεν είναι;
Αν είναι έτσι, δε μπορώ να κατανοήσω τη στάση του ΠΑΜΕ (το ΜΕΤΑ το έχω χεσμένο) να μην ακολουθήσει. Ή το ανάποδο, να μεταφερθεί και το φοιτητικό στις 14.
Κάποτε φωνάζαμε “εργάτες, αγρότες, φοιτητές, με μέτωπο απαντάμε στις πολυεθνικές”. Τώρα το’φαγε κι αυτό η μαρμάγκα.
Πληροφορίες επιμένουν πως ζητήθηκε η παραίτηση του γραμματέα του ΜΕΤΑ από τα άλλα μέλη του ανώτατου οργάνου του γιατί έχει το ΜΕΤΑ χεσμένο ο Γιώργος ο Λυγκουνάκης. Κάποιοι λένε πως υπάρχει εισήγηση το ΜΕΤΑ να μετονομαστεί σε “Κύκλος φίλων της σκέψης Γιώργου Λυγκουνάκη
Κώστας
Καλά, απάντα πρώτα σε αυτά που σας καταλογίζουν όλοι οι υπόλοιποι συνδικαλιστές στο χώρο της Αριστεράς και άστα αυτά.
Βαριέμαι να τα επαναλάβω, είναι μακριά η λίστα. Άλλωστε και από άποψη μεγέθους θα ήταν χάσιμο χρόνου.
Λυγκουνάκη αν παρακολουθούσες στοιχειωδώς τις συζητήσεις αντί να γράφεις επώνυμα λες και σε ξέρει κανείς, θα ήξερες πως δεν έχω σχέση με το ΜΕΤΑ, πως γράφω αυστηρά προσωπικές απόψεις από την σκοπιά υπεράσπισης άλλου πολιτικοσυνδικαλιστικού χώρου και κανενός κεντρικοπολιτικού χώρου, αλλά θέλω πολύ να ακούσω την γνώμη σου αν και συμφωνώ μαζί σου πως είναι χάσιμο χρόνου να ασχολούμαι μαζί σου. Είπες και κάτι σωστό δηλ.
Επίσης οι “συνδικαλιστές της αριστεράς” τοποθετούνται μέσα στα σωματεία και τα συνδικάτα, δεν έχουν ανάγκη αυτόκλητους υπερασπιστές χομπίστες του διαδικτύου που όπως ο άλλος ή η άλλη που μιλάει με την ώρα σε site γνωριμιών αντί να πάει να μιλήσει με γυναίκα ή άντρα έτσι και αυτοί κάνουν παρέμβαση στο net. Για να μας πουν πως αυτός προσωπικά, με ονοματεπώνυμο λες και είναι γνωστός, έχει χεσμένη μια παράταξη και πως αυτό το λένε οι … συνδικαλιστές της αριστεράς. Σε πληροφορώ πως εμείς στις Παρεμβάσεις δεν το έχουμε χεσμένο, επιδιώκουμε, σαν κοινό τόπο, την κοινή δράση μαζί του και αρκετοί από μας και την ενότητα, όπως έχει γίνει σε χώρους όπως οι νοσοκομειακοί γιατροί. Εσύ ποιος είσαι που θα πεις ότι το έχουμε χεσμένο στο όνομα μας ?
Κώστας
Αυτό πως το να μιλάς επωνύμως είναι κατακριτέο στα 31 μου το ακούω πρώτη φορά.
Και δε σου είπα πως είναι χάσιμο χρόνου να μιλάω μαζί σου, αλλά πως είναι χάσιμο χρόνου να μιλάω για το ΜΕΤΑ και τη ΛΑΕ. Αν εσύ θες να μιλάς με κατασταλαγμένους συνειδητούς ρεφορμιστές δικαίωμα σου (πολιτικά πάντα, δε μιλάμε για προσωπικές σχέσεις). Ρεφορμιστές στη θεωρία και στη πράξη. Αυτούς που αφού έκαναν τη συγκυβέρνηση μετά επιχείρησαν να διαλύσουν και το ΚΚΕ. Ανθρώπους που ήταν στο κόμμα που είπε ναι στο Μάαστριχτ, ναι στο σχέδιο Ανάν.
Άλλωστε πάντα πολιτικά μιλάω, και δε θα σου έλεγα επί προσωπικού τέτοιο πράμα ακόμη και αν σε ήξερα, πόσο μάλλον τώρα.
Όταν μιλούσα για την Αριστερά δεν μιλούσα μόνο για τις Παρεμβάσεις φυσικά, αλλά για τον ευρύτερο χώρο (κατά κάποιο τρόπο του ΠΑΜΕ συμπεριλαμβανομένου το οποίο θυμάμαι από την ίδρυση του).
Εσύ μπορεί να θεωρείς πως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ρεφορμιστικό και όχι αστικό κόμμα ακόμα. Και αυτό δικαίωμα σου. Μπορεί ίσως και η θέση σου να είναι εκεί. Γούστο σου καπέλο σου.
Αλλά μη το ρίχνεις στους άλλους.
Θα σου πω και κάτι τελευταίο. Στη διαδρομή μου έμαθα να είμαι απλό μέλος. Στο εξωκοινοβούλιο πάρα πολλοί δείχνετε να πιστεύετε πως είστε στελέχη. Στελέχη δίχως μέλη όμως.
Ο ένας “επιδιώκει” το ένα, ο άλλος “επιδιώκει” το άλλο. Γι’ αυτό έχετε μείνει μόνοι σας, εσείς, οι επιδιώξεις σας και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις σας (μιλάω πάντα για ανθρώπους που θεωρώ ότι είναι σε μια συνεπή γραμμή, η ΛΑΕ δεν εμπίπτει σε αυτό, παρά τη προσωπική φιλοτιμία του Χ ή του Ψ προσώπου).
Η ΛΑΕ ειναι μια σοσιαλδημοκρατικη αριστερη δύναμη. Έχεις δίκιο γιωργο. Εφ όλης της ύλης κεντρική συμμαχία με την ΛΑΕ δεν πρέπει να γίνει. Κοινές δράσεις της κομμουνιστικής και της δοσιαλδημοκρατικης αριστερας σε γειτονιές, σε εργατικούς αγώνες, στο αντιφασιστικο κλπ, βεβαίως γίνονται κ θα πρέπει να γίνονται! Όχι όμως κεντρικό μέτωπο.
Επίσης έχεις δίκιο στο να επιλέγεις να γράφεις επώνυμα. Δεν είναι καθόλου κατακριτέο αυτο. Ούτε φυσικά ειναι και η ανωνυμια, αρκεί να μην βρίζει.
Εννοείται μιλάω με ρεφορμιστές είτε αυτό είναι το ΚΚΕ είτε το μεγαλύτερο τμήμα της ΛΑΕ.
Κώστας
ΟΚ έντιμη απάντηση.
Εγώ πάλι έχω (ακόμα) φίλους στο ΚΚΕ και (πιο πρόσφατους) στη ΛΑΕ. Αλλά πολιτικά δεν τους παίζω, και το ξέρουν.
Πιστεύω μου αναγνωρίζεις αυτό το δικαίωμα.
Δεν καταλαβαίνω Γιώργο τι εννοείς δικαίωμα και με ποια έννοια θα σου το απαγορεύσω. Δικαίωμα σου είναι να έχεις μια γνώμη για το ΜΕΤΑ και δικαίωμα μου να έχω μια άλλη. Απλά η δικιά σου είναι αντίθετη με την γνωμη των “συνδικαλιστών της αριστεράς” που μετά μου είπες πως εννοείς και το … ΠΑΜΕ. Ε χαίρω πολύ, Κώστας, το ΠΑΜΕ περίμενες να πει καλή κουβέντα ?
Έκανες μια επίκληση σε κάποιου είδους απρόσωπη αυθεντία (συνδικαλιστές της αριστεράς) ότι συμφωνούν μαζί σου. .Δεν ισχύει.
Είπες διάφορα, πχ για το Μάαστριχτ. Είναι ένα θέμα να συζητήσουμε για το αν μπορείς να κάνεις τόσο γραμμικές αντιστοιχήσεις ανάμεσα στο τι έκανε ο Λαφαζάνης στα πλαίσια του ΣΥΝ τότε και το ΜΕΤΑ τώρα. Εγώ λέω πως δεν μπορείς, εσύ διαφωνείς μάλλον. Επίσης να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι και ακριβώς, 10 χρονών ήμουν και συ 5. Λευκό είχαν ψηφίσει ?Ναι είχαν ψηφίσει ? Είχαν διαφοροποιηθεί εσωκομματικά οι του Λαφαζάνη ? Ούτε αυτό είχαν κάνει ? Δεν τα θυμάμαι γιατί δεν έχουν καθοριστική σημασία. Δεν έχουν καθοριστική σημασία για έναν βασικό λόγο. Τα διάφορα ρεύματα του κομμουνιστικού κινήματος και της αριστεράς δεν μένουν αναλοίωτα και ξύλινα στον χρόνο. Ο Λαφαζάνης τότε ήταν ηγετικό στέλεχος στην δεξια τάση του ΚΚΕ ,μέχρι το 91. Η κατάρρευση του σοσιαλισμού (για τον Λαφαζάνη) τον έφερε σε αυτή την θέση. Απάντησε προς τα ακόμα πιο δεξιά και πιο ρεφορμιστικά δηλ πάνω στην προηγούμενη ρεφορμιστική θέση του σαν ένας κανονικός σοβιετόφιλος μπρεζνιεφικός και γκορμπατσοφικός κομμουνιστής. Και τι θα κάνουμε τώρα ? Θα λέει κάτι το ΚΚΕ και θα του απαντάμε για το Κοινό Πόρισμα ? Θα λέει κάτι ο Λαφαζάνης και θα του λέμε για το 92 ? Το καθοριστικό σήμερα, δυστυχώς πριν την συντριβή του 15 αλλά έστω, είναι τι λες σήμερα για το Μάαστριχτ. Και το ΚΚΕ λέει πως είναι μονόδρομος μέχρι τον σοσιαλισμό με την αποδοχή της ΟΝΕ και της ΕΕ εώς τότε. Ο Λαφαζάνης δεν το λέει και αυτό είναι το καθοριστικό. Επίσης, επειδή το 2004 ήμουν 22 και το ξέρω, ο Λαφαζάνης ήταν κατά του σχεδίου Ανάν δημόσια. Αν θες συζητάμε για το αν είναι σοβαρό πράγμα αυτό με τον τότε ΣΥΝ που ήταν 3 κόμματα σε ένα και πήγε και στον ΣΥΡΙΖΑ και έγινε 103.
Το θέμα είναι πως προσπάθησα να πω 2 κουβέντες για το ότι δεν κάνεις καλά που έχεις το ΜΕΤΑ χεσμένο και συζητάμε για το Μάαστριχτ και το Σχέδιο Ανάν και το αν η ΛΑΕ είναι …σοσιαλδημοκρατία που λέει ο San Rocco, αστικό κόμμα εξουσίας, δηλ, κόμμα του κράτους και του ιμπεριαλισμού. Και δεν είπα καν κάτι για την ΛΑΕ ή για το αριστερό ρεύμα αλλά για μια συνδικαλιστική παράταξη που στην σημερινή της μορφή ιδρύθηκε πριν από 2 χρόνια. 24 χρόνια μετά το Μάαστριχτ, με κόσμο ανένταχτο, του Κόκκινου Δικτύου και του Αριστερού Ρεύματος και κόσμο που ήταν ξέρω γω ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να είναι κάτι πιο συγκεκριμένο. Και όταν σου είπα πως δεν έχεις δίκιο, οι άλλες παρατάξεις της αριστεράς θεωρούν το ΜΕΤΑ πως είναι μια από τις φωνές του ταξικού συνδικαλισμού μου είπες πως κάποια πολιτικά στελέχη συνδεόμενα με το ΜΕΤΑ δεν είχαν καλή στάση το 92.
Γιώργο έντιμες είναι οι απαντήσεις και οι δικές μου και οι δικές σου, εκτός από την αυθαίρετη επίκληση των συνδικαλιστών της αριστεράς που πάλι δεν σου χρεώνω ανέντιμη πρόθεση, ίσως κάνεις την επιθυμία σου πραγματικότητα. Δεν είναι ομως στην ίδια κουβέντα οι απαντήσεις μας και δεν το κρύβεις πως δεν θες να είσαι στην ίδια κουβέντα. Γιατί αν εγώ μιλάω με το ΜΕΤΑ, και συ δεν μιλάς με το ΜΕΤΑ θα μου πεις πως δεν μιλάς (πολιτικά και στους χώρους, όχι προσωπικά) και με μένα. Να στηρίζεις όμως την άποψη σου στα επιχειρήματα σου για το ΜΕΤΑ το ίδιο και όχι για το μακρυνό πολιτικό παρελθόν πολιτικών χώρων που σχετίζονται μαζί του. Επίσης ο Λαφαζάνης εκτός από το 1992 χρεώνεται το Αφγανιστάν του 83, δεν θυμάμαι ακριβώς. Φταίει το ΜΕΤΑ ? Επίσης ήταν ηγετικό στέλεχος της ΚΝΕ το 73 και χρεώνεται όλα αυτά που συζητάμε κάθε 17 Νοέμβρη για την Π08 κλπ. Φταίει το ΜΕΤΑ ? Να πω και γω πως δεν μιλάω με το ΠΑΜΕ γιατί δεν μου αρέσει το Κοινό Πόρισμα ΚΚΕ- ΕΑΡ ? Να πω πως δεν μιλάω με το ΠΑΜΕ γιατί δεν μου αρέσει η παραμονή σε ΟΝΕ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, υποθέτω και σ αυτό, μέχρι τον σοσιαλισμό ? Και αυτό είναι σημερινή γραμμή του ΚΚΕ και όχι πριν 24 χρόνια
Κώστας
Εντάξει, άποψη για την όποια συνδικαλιστική παράταξη (πλην ΠΑΜΕ που είναι σχετικά μασίφ αν και εκεί υπάρχουν ανθρώπινες διαφοροποιήσεις), ποτέ δεν μπορείς να έχεις μονολιθικά. Το θέμα είναι η στάση του πολιτικού φορέα που τη γέννησε.
Ο Λαφαζάνης χρεώνεται πολλά, αν και αυτό δεν έχει να κάνει με την όποια υποστήριξη αξίζει να έχει στα ντράβαλα του με το νόμο για τη τωρινή του στάση σε πλειστηριασμούς κτλ, αλλά εγώ δε θέλω να το προσωποποιήσω στο Λαφαζάνη. Εγώ θα σου πω ότι χρεώνεται και τη στάση του το 15, συνολικά, από τα πρώτα δείγματα γραφής της συγκυβέρνησης, μέχρι και την υπογραφή του μνημονίου.
Όμως ο Λαφαζάνης και η πτέρυγα του ήταν μόνο μια πτέρυγα που μεγάλωσε δίπλα στο Φλωράκη. Η στάση του πήγε να εξαφανίσει το ΚΚΕ από προσώπου γης. Το ήθελε; Όχι, ήταν θέμα εκτίμησης.
Μπορώ να μιλάω με τις ώρες για αυτό.
Μια άλλη τάση ήταν αυτή που πολλά χρόνια μετά εξέφρασε ο Καζάκης. Οι άνθρωποι αυτοί, προσπαθώντας να εκφράσουν τον πατριωτισμό των λαϊκών μετώπων, εγκατέλειψαν από μόνοι τους κάθε έννοια αυτού που συμβατικά λέμε “Αριστερά”. Το έκαναν επίτηδες; Όχι, ήταν θέμα εκτίμησης. Σε παρόμοιο δρόμο βαδίζουν και άλλοι διαγραφέντες από το ΚΚΕ πρόσφατα.
Μια άλλη τάση που, ξεκινώντας από ένα υγιές ένστικτό αντίδρασης, με την αποχώρηση τους του 89 πήγαν και αυτοί να διαλύσουν το ΚΚΕ, ήταν η φράξια που μετά έγινε το ΝΑΡ. Το έκαναν επίτηδες; Όχι, ήταν θέμα εκτίμησης.
Μια άλλη τάση είναι η γραμμή που επικράτησε τελικά στο ΚΚΕ από την Παπαρήγα και μετά. Προσπαθώντας να κρατήσουν το Κόμμα ζωντανό, σταδιακά το έκαναν από ιδεολογικής πλευράς και αυτό ένα κλειστό κλαμπ, με ιδεολογικούς όρους μια φράξια. Ούτε και αυτό θεωρώ πως στην αρχή είχε από πίσω του πρόθεση. Όλα ήταν θέμα εκτίμησης.
Άμα φύγουμε από το ΚΚΕ και πιάσουμε τους τροτσκιστικούς χώρους, τους μαοϊκούς χώρους και τους χώρους του Τρίτου Δρόμου που εκφράστηκαν μέσα από το ΠΑΣΟΚ και όποιον άλλον δε θα τελειώσουμε ποτέ. Υπό μια άποψη όλοι έχουν τα δίκια τους. Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες.
Το θέμα είναι πως ούτε και τώρα η στάση αυτού που είναι σήμερα το Αριστερό Ρεύμα έχει αλλάξει και αυτό φαίνεται σε όλα, δε χρειάζεται ανάλυση, δηλώσεις, απαιτήσεις, γενικότερη στάση.
Για μένα και οι προσκλήσεις τους σε ενότητα είναι ψευδεπίγραφες, όχι γιατί απαραίτητα θέλουν από πρόθεση να κοροϊδέψουν κανένα, αλλά γιατί η υποταγή των πάντων στην εκλογική στόχευση τις καθιστά άνευ νοήματος.
Τη στιγμή που θες να τσουβαλιάσεις στο ίδιο ψηφοδέλτιο, ιδανικά, ανθρώπους που ξεκινούν από χώρους της αναρχίας μέχρι ανθρώπους της λαϊκής δεξιάς, αναρχικούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, χριστιανούς, φιλελεύθερους, τους πάντες όλους, χωρίς να πιστεύεις, και αυτό φαίνεται, έστω τυπικά σε αυτοοργανωτικές διαδικασίες βάσης, Ό,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΛΕΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΛΟΙΠΑ για μένα είναι τρίχες. Σόρρυ, αυτό πιστεύω.
Οι άνθρωποι δεν είναι πατάτες, και εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει κανέναν από τη ΛΑΕ που να μπορεί να μου στηρίξει τη στάση τους. Στη καλύτερη περίπτωση κουνάνε το κεφάλι σα να σου λένε: “Ε, κι εγώ τι να κάνω”.
Ε, κι εγώ δεν μπορώ να τους κάνω κάτι όμως.
Όσο η αγωνια “του να φανουμε πολλοί”, η αγωνια του “να μπούμε συν βουλή, να εκλέξουμε κανα δήμαρχο, να κάνουμε νταλαβερι για έδρες στα δσ των σωματείων” ειναι το βασικό κριτήριο διαμόρφωση κοινών δράσεων κ ακομα χειρότερα κεντρικών συγκλισεων/μετωπων, τόσο τα πράγματα θα πηγαίνουν δεξια/συστημικα στην αριστερά κ άσχημα για τον λαό.
ΤΙ σημαίνει αντικαπιταλιστικη μαζική λαϊκή πάλη σημερα; ΤΙ σημαίνει κομμουνισμός και πως τον προσσεγγιζουμε; ΠΩΣ μπορούμε να συνδέουμε κατανοητά και αποτελεσματικα τον κομμουνισμό ως στρατηγική με το σήμερα ως τακτική; Να ορισμένα κρίσιμα πεδία που όσο πρυτανεύει το αρχικό κριτήριο που προανέφερα, δεν θα συζητωνται ποτέ προς όφελος ανούσιων παραγοντιστικων/ψηφοθηρικων συζητήσεων.
Ε, αυτό μόνο αν μαζευτούμε σε κοινές τοπικές και κλαδικές μπορεί να γίνει. Εώς τώρα, εγώ δε το έχω δει. Μόνο στη ΔιΕΕξοδο έγινε λίγο, και από το ΚΚΕ ως πρόσωπο το έχει κάνει ο Πελετίδης.