Γράφει ο Σεΐτ Αλντογάν
Μόλις ακούστηκε η εισβολή των οπαδών του Τραμπ στο Καπιτώλιο της Αμερικής, όλοι οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ΜΜΕ, διεθνείς οργανώσεις κ.λπ., έσπευσαν να δηλώσουν τη “βαθιά θλίψη τους”. Μέσα στις ποικίλες αντιδράσεις αυτές που ξεχώρισαν ήταν πως «επλήγη η δημοκρατία που είναι ριζωμένη βαθιά».
Τα γεγονότα στην Αμερική δείχνουν σαφώς πιο ξεκάθαρα το πραγματικό πρόσωπο της αστικής τάξης και της ψευτοδημοκρατίας της.
1. Καταρχήν, απ’ την αρχή φαινόταν ότι η εισβολή στο Καπιτώλιο δεν θα οδηγήσει σε γενικευμένες διαταραχές και δεν θα απειλήσει το αμερικάνικο καθεστώς. Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε είναι καθαρό ότι προερχόταν από μία μορφή ενδοαστικών τριβών και θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ως ουσιαστικό πρόβλημα που θα μπορούσε να τραβήξει παραπέρα. Δηλ. δεν είναι ένα ενδοαστικό πρόβλημα που βασίζεται σε διάφορες κλίκες της αστικής τάξης ή μία τριβή μεταξύ των μονοπωλιακών δυνάμεων.
2. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είχε πρόβλημα με τον Τραμπ και δεν θα έχει με τον Μπάιντεν. Δηλ. η εκλογή του Τραμπ και η εκλογή του Μπάιντεν δεν αποτελούσε και δεν αποτελεί απειλή για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, ακριβώς το αντίθετο: και οι δύο υποστηρίζονται απ’ το κεφάλαιο, και οι δύο εξυπηρετούν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οπότε, το πρόβλημα που δημιουργήθηκε ούτε καν μπορεί να θεωρηθεί ότι άνοιξε ένα πόλεμο μεταξύ δύο αστικών κλικών με σκοπό ποιος θα κυριαρχήσει στην εξουσία. Είναι καθαρά μία κρίση της εκτελεστικής εξουσίας με ανταγωνισμό για το ποιος θα συνεχίσει να εκπροσωπεί τα συμφέροντα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
3. Όπως αναφέραμε παραπάνω, απ’ την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι τα γεγονότα δεν θα τραβούσαν παραπάνω γιατί στην Αμερική δεν υπάρχει ζήτημα εξουσίας για να πει κανείς ότι οι ενδοαστικές αυτές τριβές μπορούν να οδηγήσουν σε παραπέρα κρίση. Πολλοί θαυμαστές και θεωρητικοί πατέρες της αστικής τάξης συνεχώς έκαναν λόγο για το ότι οι εικόνες που βλέπουν μέσα κι έξω απ’ το Καπιτώλιο θυμίζουν τις εικόνες τριτοκοσμικών χωρών και η στεναχώρια πάει στα σύννεφα. Δηλ. αυτή η στενοχώρια δεν ήταν επειδή μπορεί να άλλαζε το πολίτευμα ή η εξουσία στην Αμερική αλλά ήταν μία στεναχώρια που δεν άντεχε να δει ότι η περίφημη αστική δημοκρατία των ιμπεριαλιστών γίνεται πατσαβούρα κάτω απ’ τα πόδια μερικών χιλιάδων φασιστών, ναζιστών και τραμπούκων.
4. Πράγματι το γεγονός αυτό δείχνει πόσο κούφια είναι η ψευτοδημοκρατία τους αλλά ταυτόχρονα πως οι δημοκρατικοί θεσμοί, νόμοι και το Σύνταγμά τους μέσα σε λίγες ώρες μπορούν να μετατραπούν σ’ ένα κακόγουστο θεατρικό έργο.
Ταυτόχρονα δείχνει ότι η περίφημη δημοκρατία τους ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανασταλεί και να καταπατηθεί όταν έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους. Η αστική τάξη όταν δέχεται απειλές, ξεχνάει και τη δημοκρατία και τους θεσμούς και τα δικαιώματα. Δηλαδή μέσα σε λίγες ώρες μία ψευτοαστική δημοκρατία μπορεί να μετατραπεί σε φασισμό. Δημοκρατία είναι η αστική τάξη να είναι ελεύθερη.
Φαίνεται ότι το γεγονός αυτό επί πολλά χρόνια θα μετατραπεί σε μία βρώμικη προπαγάνδα στα χέρια των αστών και του κεφαλαίου περί ενότητας του λαού και της εξουσίας. Θα χρησιμοποιηθεί ως απειλή ενάντια σε κάθε είδους δημοκρατικές απαιτήσεις και δικαιώματα. Κάθε αντίσταση του αμερικάνικου λαού θα συντριβεί με βάναυσο τρόπο με το πρόσχημα ότι απειλείται η δημοκρατία όπως έγινε στο Καπιτώλιο.
Στενοχωριούνται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι εκπρόσωποί τους, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, ο Ερντογάν, η Μέρκελ, ο Μπόρις Τζόνσον και όλοι οι άλλοι, γιατί είδαν την αστική δημοκρατία να γίνεται πατσαβούρα μπροστά στους γυμνούς κώλους, κέρατα και αηδιαστικές πράξεις.
Αυτοί μπορεί να έχουν μυαλό χρυσόψαρου, εμείς όχι.
Ξέρουμε πως στην Αμερική δολοφονούνται άνθρωποι λόγω φυλετικών διακρίσεων, φτώχειας, ρατσισμού κ.ά.
Ξέρουμε πως δεκάδες χιλιάδες αστυνομικοί μετέτρεψαν τους δρόμους και τις πλατείες σε αίθουσες βασανιστηρίων.
Ξέρουμε ότι η δημοκρατία αυτή είναι υπεύθυνη για τους πολέμους, τις επεμβάσεις, τους εξοπλισμούς, τη φτώχεια. Τώρα μας δείχνουν το χάρο σαν ελευθερωτή.
Ο Σεΐτ Αλντογάν είναι ανταποκριτής της ημερήσιας εφημερίδας της Τουρκίας Εβρενσέλ
Το κείμενο του Σειτ Αλντογάν είναι, να μου επιτραπεί η έκφραση,προβληματικό.
Παρουσιάζει την απόπειρα πραξικοπήματος, απ’τις φασιστικές ορδές των Proud Boys, σαν κάτι τετριμμένο που δε θα ‘χει συνέχεια.
Υποτιμάει έτσι έναν τεράστιο κίνδυνο που αναδύεται αυτή τη στιγμή μέσα στις ΗΠΑ:
Να μετατραπεί η συμμορία των Proud Boys, QAnon κλπ σ’έναν φασιστικό στρατό που θα επιτίθεται ανοιχτά σε συνδικάτα, αντιρατσιστές, μετανάστες κλπ.
Δε συζητάμε αυτή τη στιγμή για περιθωριακές ρατσιστικές ομάδες τύπου ΚουΚλουξΚλαν που δρουν κυρίως στον αμερικανικό Νότο κλπ, αλλά για έναν οργανωμένο στρατό φασιστών που υπακούει στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ και πάμπλουτο μεγαλοεπιχειρηματία.
Λέει ο συντάκτης:
Α) “Καταρχήν, απ’ την αρχή φαινόταν ότι η εισβολή στο Καπιτώλιο δεν θα οδηγήσει σε γενικευμένες διαταραχές και δεν θα απειλήσει το αμερικάνικο καθεστώς.”
Αυτή τη στιγμή κάνουν το γύρο του κόσμου εικόνες μπάτσων να διευκολύνουν την εισβολή των φασιστών στο Καπιτώλιο. Από που προκύπτει πως ήταν προεξοφλημένη η αποτυχία της εισβολής των φασιστοειδών;;
Η κοινωνική βάση των ορδών του Τραμπ είναι η καταστραμένη μεσαία τάξη, οι μικρο-ιδιοχτήτες των μεσο-δυτικών πολιτειών, οι μεσαίοι αγρότες-φάρμερς καθώς κι αυτοί που ο αμερικανός μαρξιστής Μαικ Ντέιβις έχει ονομάσει “λούμπεν-δισεκατομυριούχοι”.
Παναπεί, πάμπλουτοι επιχειρηματίες που ‘χουν πεταχτεί έξω απ’το παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης.
Β) “Δηλ. δεν είναι ένα ενδοαστικό πρόβλημα που βασίζεται σε διάφορες κλίκες της αστικής τάξης ή μία τριβή μεταξύ των μονοπωλιακών δυνάμεων.”
Χτες, η Αμερικανική Ένωση Κατασκευαστών (National Association of Manufacturers) ζήτησε να απομακρυνθεί ο Τραμπ απ’την προεδρία πριν την ορκωμοσία του Μπάιντεν. Και να σκεφτεί κανείς ότι εκπροσωπεί τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που είχαν με ενθουσιασμό υποστηρίξει τα μέτρα του.
Είναι ξεκάθαρο ότι το πολυεθνικό Κεφάλαιο στηρίζει αυτή τη στιγμή τον Μπάιντεν, ενώ στον Τραμπ κάνουν πλάτες οι δευτεροκλασάτοι καπιταλιστές στις ΗΠΑ.
Γ) “Φαίνεται ότι το γεγονός αυτό επί πολλά χρόνια θα μετατραπεί σε μία βρώμικη προπαγάνδα στα χέρια των αστών και του κεφαλαίου περί ενότητας του λαού.”
Το γεγονός ότι η άρχουσα τάξη γύρω απ τον Μπάιντεν θα χρησιμοποιήσει την απόπειρα πραξικοπήματος για να πλασαριστεί ως η μόνη εναλλαχτική απέναντι στην ακροδεξιά του Τραμπ, δεν μειώνει καθόλου το μέγεθος του κινδύνου.
Η Αριστερά, και στις ΗΠΑ και παγκόσμια, θα πρέπει να στηρίξει τον αγώνα κατά της Τραμπικής νεοφασιστικής ακροδεξιάς κι όχι να κρατάει “ίσες αποστάσεις”.
Ηλία, προσυπογράφω την τελευταία παράγραφο με τα χίλια. Δεν πρέπει να πάθει και άλλο κομμάτι της Αριστεράς ΚΚΕ και να λέει αυτά είναι ενδοαστικές αντιθέσεις, δε μας αφορούν, όλοι τα ίδια είναι.
Και ποιος σου είπε Ηλία ότι ο αγώνας κατά του τραμπισμου συνοδεύεται αναπόφευκτα από την ενσωμάτωση στους δημοκρατικούς; Κανένας, μόνο το κομμάτι της εκεί αριστεράς που θέλει να ενσωματωνεται στους δημοκρατικούς! Και η ίδια λογική που θέλει και κομμάτι της εδώ αριστεράς στην χώρα μας , να ταυτίζει τον αγώνα εναντίον της ΝΔ με την ενσωμάτωση ποτε στο ΠΑΣΟΚ και πότε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Και γιατί η αριστερά Ηλία πρέπει να λέει ψέματα στον λαό για το τι είναι η σοσιαλδημοκρατία; Φυσικά κ μπορείς ς να κάνεις κοινή δράση (όχι ενσωμάτωση κ υποταγή σε αυτήν όπως κάνει το κομμάτι της αριστεράς που ανέφερα) με την σοσιαλδημοκρατία, αλλά γιατί να λες ψέματα για το τι είναι; Ναι, το δημοκρατικό κόμμα είναι ένα αισχρό διεφθαρμένο κ καπιταλιστικό κόμμα. Ναι έχει κάνει τα περισσότερα πραξικοπήματα σε βάρος προοδευτικών χωρών. Ναι, στο εσωτερικό των ΗΠΑ ευθύνεται για πληθώρα αντεργατικων πολιτικών. Γιατί αυτά να τα κάνεις κοκοκο επειδή ο τραμπισμός είναι χειρότερος ;
Σόρρυ, Ράγκναροκ, σε ποιό σημείο του post που έκανα λέω ότι “πρέπει η Αριστερά να ενσωματωθεί στο Δημοκρατικό Κόμμα”;
Σε ποιό σημείο λέω ότι η Αριστερά πρέπει να λέει ψέματα για τη σοσιαλδημοκρατία;
Επιπλέον τι σχέση έχει η σοσιαλδημοκρατία με το Δημοκρατικό Κόμμα;;
Είναι το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ σοσιαλδημοκρατικό;;
Αυτό που λέω απλά είναι ότι όταν έχεις απέναντί σου τα αρχινίσματα ενός φασιστικού στρατού, όπως αυτός που μπούκαρε προχτές στο Καπιτώλιο, δεν πρέπει να τον υποτιμήσεις και να πεις “Άλλη μια επίθεση απ’ την αστική τάξη”.
Προφανώς και το Δημοκρατικό Κόμμα είναι κόμμα του μεγάλου Κεφαλαίου, νομίζω το επισήμανα αυτό.
Άλλωστε η Standard & Poor στο index 500 που ασχολείται με τις πλουσιότερες επιχειρήσεις, έλεγε πριν τις εκλογές ότι οι 30 ισχυρότεροι CEO στις ΗΠΑ στήριξαν ανοιχτά Μπάιντεν.
Όμως, συμφωνάμε όλοι ότι είναι άλλο πράμα οι περικοπές στους μισθούς, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, οι ιδιωτικοποιήσεις κλπ, κι άλλο η απειλή κατάλυσης της αστικής (έστω) δημοκρατίας.
Προφανώς αυτό που έγινε προχτές στις ΗΠΑ δεν ήταν πραξικόπημα.
Ένα πραξικόπημα χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη κινητοποίηση συμμοριών, χρήματα απ’ το Κεφάλαιο, υποστήριξη απ’ την αστυνομία κλπ.
Στην παρούσα φάση ο καπιταλισμός δε χρειάζεται ακόμα τις φασιστικές ορδές του Τραμπ.
Ο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα μοιάζουν ικανοί ακόμα να ξελασπώσουν τον αμερικάνικο καπιταλισμό απ’την βαθιά κρίση του.
Το ζητούμενο για την Αριστερά στις ΗΠΑ δεν είναι φυσικά να γίνει ουρά των Democrats.
Ακόμα και την τελευταία στιγμή ο Μπάιντεν ζητούσε απ’ τον φασίστα να…συγκρατήσει τις ορδές των Proud Boys.
Τόσο αφοσιωμένοι στο σύστημα είναι οι Democrats.
Χρειάζεται κινητοποίηση μαζών για να παρθεί πίσω η μαύρη “κληρονομιά” του Τραμπισμού και να τσακιστεί το αυγό του φιδιού τώρα που ‘ναι ακόμα αρχή (σχετικά).
Αυτό που έγινε την Τετάρτη στο Καπιτώλιο είναι μια προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν υποτιμήσουμε τον κίνδυνο του φασισμού.
Τότε Ηλία γιατί μιλάς για “ίσες αποστάσεις που πρέπει να απορριφθούν”; Στ ποιους αναφέρεσαι και σε τι;
Πάντως μεγάλο κομμάτι της αριστεράς των ΗΠΑ, είναι ουρά των δημοκρατικών. Το κομμουνιστικό κόμμα ΗΠΑ, οι δημοκράτες σοσιαλιστές, το αντίστοιχο swp των ΗΠΑ είναι ουρές των δημοκρατικών.
Άλλα τμήματα της αριστεράς των ΗΠΑ, έχουν ξεκόψει από το να είναι ακολουθητές των δημοκρατικών.
Επίσης Ηλία, οι δημοκρατικοί είναι το αντίστοιχο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στις ΗΠΑ . Με την μεγάλη διαφορά που υπάρχει στις έννοιες εκεί κ εδώ βέβαια.
Ρε σεις πριν και πάνω απολα, ο διχασμός που υπάρχει στο εσωτερικό των καπιταλιστικών τάξεων σε ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ αφορά το ότι αυτές οι ιμπεριαλιστικές χώρες κ σχηματισμοί μετά από 2 κ βάλε αιώνες πλανητικής κυριαρχίας, υποσκελίζει τσι από το ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ κ την Κίνα!
Αυτό πρέπει να έχουμε κατά την γνώμη μου ως πλοηγό στην σκέψη κ στην άνθηση που κάνουμε! Ο τραμπισμός είναι ένα σιχαμένο τέκνο αυτής της κοσμοιστορικης διαδικασίας! Οι άρχουσες τάξεις του ανατολικοί ιμπεριαλιστικού μπλοκ και της Ένωσης ελεύθερου καπιταλιστικου εμπορίου που σχηματίστηκε πριν 3 μήνες μάλλον δεν έχουν αυτή την εσωτερική διάσπαση!
Το έθνος/κράτος ξαναβγαίνει μπροστά στο δυτικό μπλοκ, σαν προσπάθεια επαναπλασαρισματος των εθνικών καπιταλισμων στο νέο παγκόσμιο στάτους που διαμορφώνεται, με την ανάδυση σε νέο ηγεμόνα του ανατολικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Τπτ άλλο!
Ας ξεκινήσουμε με αυτά ως ανάλυση και παράλληλα να συζητήσουμε τα ερωτήματα για το τι διάολο ουσιαστικά μπορούν να πουν οι κομμουνιστές σε ανατολή κ δύση όσον αφορά το πώς οι εργατικες τάξεις κ οι λαοί μπορούν να αντιμετωπίσουν την νέα πραγματικότητα που αναδύεται.
Ραγκναροκ εχεις δίκιο και όχι μονο για την αριστερα οτι τρεχει πισω απο τους δημοκρατικούς.Υπάρχουν και μερικοι αναρχιζοντες ελευθευριακοι διανοουμενοι στυλ Τσομσκι που στις εκλογες ψηφιζουν δημοκρατικους σαν μικροτερο κακό.Διαφωνω λίγο με τον παραληρισμό που έκανες των δημοκρατικών με την ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία.Αυτό γιατί οι τελευταίοι είναι πολεμοχαρεις ιμπεριαλιστες ,εισβαλουν σε χωρες ,οργανωνουν πραξικοπηματα,δολοφονουν ακομα και σε καιρο ειρηνης με drone κλπ.Η δε ευρωπαιοι σοσιαλδημοκρατες( εκτος των γαλλων) είναι απλα διαχειριατικα κομματα του παγκοσμιοποιημενου καπιταλισμου με στελεχη που κυττανε να αυξησουν απλα την περιουσια τους.
Είναι λοιπον αλλη φυσης ‘ αμαρτημα” να υποστηριζει η αριστερα πχ τους σοσιαλδημοκρατες της Σουηδιας και αλλο τους δημοκρατικους των ΗΠΑ που είναι φιλοπολεμοι χασαπηδες και στραγγαλιζουν χώρες και λαους με επεμβασεις κλπ.
Σίγουρα υπήρξε προσυννενοηση του κράτους/κεφαλαίου που στηρίζει και σπρώχνει τον τραμπισμό με το έτερο κομμάτι κράτους/κεφαλαίου που στηρίζει τους δημοκρατικούς. Είδε όλη η γη ότι, δεν υπήρχε καμία σοβαρή αστυνομική φύλαξη του Καπιτωλίου κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των τραμπικων/Ρεπουμπλικάνων και της ομιλίας του Τραμπ. Σε αντίθεση με την φύλαξη του Καπιτωλίου κατά την διάρκεια της εξέγερσης μαύρων/λευκών/Λατίνων , του blm που εκείνο τον καιρό ήταν τίγκα στον στρατό.
Η μπούκα των τραμπικων στο καπιτωλιο ήταν λοιπόν εντελώς προσυννενοημενη και προσυμφωνημένη με το κράτος εκεί, αλλά επειδή συνιστά και μεγάλο γεγονός , υπάρχουν και οι 4 φασίστες/ναζί ζόμπι τραμπικοι νεκροι.
Η κίνηση αυτή μπορεί να ερμηνευθεί στο πλαίσιο της εσωτερικής κρίσης των ΗΠΑ αλλά και της γεωπολιτικής σύγκρουσης/συμπόρευσης με την Κίνα. Μάλλον είναι πια αμετάκλητη η άνοδος της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής Κίνας στην θέση του ηγεμόνα του πλανήτη . Οι ΗΠΑ δύουν και δίνουν την θέση τους στην Κίνα. Το θέμα είναι, η καπιταλιστική τάξη των ΗΠΑ πως στέκεται απέναντι σε αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός: Το μισό κομμάτι της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ το δέχεται αυτό και θέλει συμπόρευση με την Κίνα, το άλλο μισό το απορρίπτει και θέλει σύγκρουση με την Κίνα. Και εδώ μπαίνει ο τραμπισμός και ο μπαιντενισμος, η χτεσινή τους σύγκρουση κλπ.
Ο τραμπισμός ειναι ένα καπιταλιστικό απάνθρωπο, παρανοϊκό ακροδεξιό ρατσιστικό πολιτικό/πολιτισμικό κίνημα που ενώνει σε αυτή την βάση την μισή καπιταλιστική τάξη των ΗΠΑ με ένα μεγάλο κομμάτι του λαού της (και της εργατικής της τάξης ). Θέλει να κάνει ξανά τις ΗΠΑ τον αδιαμφισβήτητο ηγεμόνα του κόσμου κ για αυτό θέλει την σύγκρουση .ε την Κίνα και τον προσαιτερισμο της Ρωσίας, για να διαλυθεί εν τη γενέσει του το ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Οι δημοκρατικοί θέλουν το ανάποδο: συμπόρευση με την Κίνα μοιράζοντας τον κόσμο και σύγκρουση με την Ρωσία για να καταστήσουν το ανατολικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ πρωταγωνιστή μεν , πιο αδύναμο δε.
Όσο σιχαμένος και αντιανθρωπινο πολιτικό ρεύμα είναι ο τραμπισμός και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, άλλο τόσο σιχαμένο και αντιλαϊκό είναι το δημοκρατικό κόμμα: Μη ξεχνάμε ότι το gendrification/ανάπλαση πολλών αμερικανικών πόλεων που δημιούργησε ή επεξέτεινε τα γκέτο των φτωχών, έγινε υπό δημαρχία δημοκρατικών κύριων δημοτικών αρχών έτσι;
Και είναι ξεφτίλα της πλειοψηφίας της αμερικανικής αριστεράς (πχ δημοκράτες σοσιαλιστές D.S. και ΚΚ ΗΠΑ που στηρίζουν αιωνίως το δημοκρατικό κόμμα. Ξεφτίλα και μόνο ξεφτίλα.
Για πιο ΚΚ ΗΠΑ μιλάς;
Για το γνωστό ΚΚ ΗΠΑ ανώνυμε. Αυτό που είχε για χρόνια γ.γ. τον Γκας χωλ
Καταρχήν, νομίζω ότι το κείμενο του Αλνογάν έχει κάποια προβλήματα με τη διατύπωση, καθώς ενώ γράφει (σωστά) ότι “…Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε είναι καθαρό ότι προερχόταν από μία μορφή ενδοαστικών τριβών…”, λίγο μετά γράφει ότι “…Δηλ. δεν είναι ένα ενδοαστικό πρόβλημα…”. Νομίζω ότι έχει μπει ένα παραπάνω “δεν”. Κατά τα άλλα είναι μάλλον καλό κείμενο, καθώς εξισώνει ουσιαστικά Τραμπ-Μπάϊντεν (όλο το 2. αυτό είναι), αφαιρεί οποιαδήποτε σκέψη “επαναστατικής ” αξιοποίησης της όλης κατάστασης (στην -και- λόγω πανδημίας κινηματική νέκρα, κάποιοι νομίζουν ότι με αυτά ή με τη “δική μας” εκκλησία, μπορεί να ξυπνήσει ο κόσμος…) και τέλος αναδεικνύει την υποκρισία περί δημοκρατίας (ανησυχία για κάποιους από τα γεγονότα, ενίσχυση ουσιαστικά των εισβολέων από τις δυνάμεις καταστολής και αξιοποίηση μελλοντικά των γεγονότων ενάντια στο κίνημα με την πρόφαση της προστασίας της δημοκρατίας). Τέλος Ηλία και Ragnarok, ο φασισμός κι η ακροδεξιά, ναι μεν έχουν κρατήσει κάποια ερείσματα στο Κράτος, αλλά επειδή πλέον απομυθοποιήθηκαν (δείτε και τη ΧΑ στα καθ’ ημάς), δε συμφέρει και πολύ (τουλάχιστον για την ώρα) να είναι η “αιχμή του δόρατος” για το σύστημα. Μια “ήπια” συστημική εκδοχή (Μπάιντεν, Κούλης ή Τσίπρας, Μακρόν, Μέρκελ κλπ) είναι (για την ώρα πάντα) πολύ προτιμώτερη…
Γιάννη Σ., θα συμφωνήσω δίχως δεύτερη σκέψη μαζί σου ότι, όπως λες,
“…δε συμφέρει και πολύ (τουλάχιστον για την ώρα) να είναι η “αιχμή του δόρατος” για το σύστημα. Μια “ήπια” συστημική εκδοχή (Μπάιντεν, Κούλης κλπ) είναι πολύ προτιμώτερη”.
Σωστά το θέτεις ότι το καπιταλιστικό σύστημα ακόμα φαίνεται να τα βγάζει πέρα δίχως τις φασιστικές ορδές.
Όμως, έχω μια παρατήρηση. Λες ότι “αν και η ΧΑ έχει ακόμα κάποια ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό, την ίδια στιγμή έχει απομυθοποιηθεί.”
Φυσικά, ξέρεις ότι η απομυθοποίηση της ΧΑ δεν έπεσε απ’τον ουρανό.
Ούτε ήταν αποτέλεσμα κάποιας φυσικής διαδικασίας.
Αν δεν είχαν υπάρξει οι αγώνες του αντιφασιστικού κινήματος, που απείλησε να κάψει τα ορμητήρια των ερπετών το 2013 μετά τη δολοφονία Φύσσα, τώρα μπορεί νάμασταν σε πολύ άσχημη θέση.
Κάτι αντίστοιχο με το Καπιτώλιο, δηλαδή. Αλλά στο ακόμα πιο σκληροπυρηνικό του, μιας και στην Ελλάδα η κρίση είναι πιο βαθιά, φτώχια, εξαθλίωση κλπ.
Οπότε δεν επιτρέπεται ούτ’ εδώ, ούτε στις ΗΠΑ να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο του φασισμού.
Μα δεν αρνήθηκα ότι το αντιφασιστικό κίνημα ανέδειξε τα εγκλήματα των φασιστών, και επιτάχυνε τη(ν κατα)δίκη τους. Το θέμα είναι όμως ότι η 07/10 από κάποιους θεωρήθηκε ως “νίκη της αστικής δημοκρατίας”…
Προς Ράγκναροκ (8.01.2021 at 14:45),
Δε νομίζω ότι λέω τίποτα πρωτότυπο.
Αυτό που καταλαβαίνουμε και φοβόμαστε όλοι επαναλαμβάνω.
Η ακροδεξιά του Τραμπ προχτές έβαλε τις βάσεις για ένα πολύ επικίνδυνο φασιστικό στρατό.
Προφανώς μην έχοντας την υποστήριξη του μεγάλου Κεφαλαίου, εκτός από ολιγάριθμα πολιτικά “τζάκια” των Ρεπουμπλικανών, δεν είχε πολλές ελπίδες να πετύχει κάτι παραπάνω.
Το γνώριζε βέβαια αυτό, αλλά ήθελε να αφήσει “παρακαταθήκη” πίσω του.
Νομίζω όλοι συμφωνάμε ότι είν’ άλλο να’χεις απέναντί σου τους μπάτσους της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που θα καθοδηγούνται απ’τους Μπάιντεν του Δημοκρατικού Κόμματος και άλλο να’χεις τους μπάτσους συν οργανωμένες ορδές νοσταλγών του Χίτλερ, της ρατσιστικής Συνομοσπονδίας του δουλοχτητικού Νότου κλπ, κλπ.
Μ’αυτήν την έννοια είπα το αυτονόητο, ότι θα’ταν εγκληματικό να υποτιμήσουμε την απειλή που αντιπροσωπεύει αυτή τη στιγμή ο Τραμπισμός.
Εννοείται πως οι πρώτοι υπεύθυνοι για το ξεσάλωμα του Τραμπισμού, μετά τα τζάκια της Ευαγγελικής Δεξιάς που υπάρχουν ιστορικά μέσα στους Ρεπουμπλικάνους,
είναι οι Δημοκρατικοί που εφαρμόζουν την ίδια πολιτική των ρατσιστικών διακρίσεων κατά των μεταναστών, των ατελείωτων ιμπεριαλιστικών πολέμων, των νεοφιλελεύθερων επιθέσεων κλπ.
Εννοείται πως θα’ταν έγκλημα να εμπιστευτεί η εργατική τάξη τους Δημοκρατικούς ότι θα σταματήσουν αυτοί την προέλαση των ορδών του Τραμπισμού.
Χρειάζεται κινητοποίηση μαζών, ακριβώς όπως το 2016 αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές τότε, όταν κατέβηκαν στους δρόμους εκατομμύρια.
Προς Ράγκναροκ (8.01.2021 at 15:29),
Α) Φαντάζομαι όταν λες ότι το αντίστοιχο SWP είναι ουρά των Δημοκρατικών αναφέρεσαι στην ISO (International Socialist Organization) που αυτοδιαλύθηκε το 2019.
Εκτός κι αν εννοείς το SWP της 4ης Διεθνούς.
Δεν καταλαβαίνω, στ’αλήθεια, τι σημαίνει το “ουρά των Δημοκρατικών” μιας κι ουδέποτε είχαν ψηφίσει (η ISO) Δημοκρατικούς σε εκλογές, τουλάχιστον όχι στις εκλογές για Πρόεδρο και Κογκρέσο. Δεν ξέρω για Δημοτικές εκλογές τι έκαναν.
Απ’όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω το 2000 και το 2004 είχαν στηρίξει την υποψηφιότητα του Green Party και του Ραλφ Νέιντερ.
Έκτοτε, δεν στήριξαν κανέναν στις Προεδρικές, ούτε Ομπάμα, ούτε πολύ περισότερο Χίλαρυ.
Τη στιγμή αυτή η IST (Internationalist Socialist Tendency) έχει σχέση στις ΗΠΑ με το Marx21. Και απ’όσο ξέρω δεν ψηφίζουν ούτε συνεργάζονται πουθενά με Δημοκρατικούς.
Β) Όσο για τους Δημοκρατικούς και τη Σοσιαλδημοκρατία πρέπει να πω ότι δεν έχουν καμιά σχέση μιας κι η ευρωπαική Σοσιαλδημοκρατία φτιάχτηκε από εργατικά συνδικάτα, ενώ το Δημοκρατικό Κόμμα ιστορικά ήταν το κόμμα των βιομήχανων και των φάρμερς των Νότιων πολιτειών.
Αντίστοιχα, το Labour Party της Βρετανίας φτιάχτηκε απ’την TUC (τη βρετανική ΓΣΕΕ), το γερμανικό SPD απ’ τη λασαλική Γερμανική Εργατική Συνομοσπονδία, το γαλλικό SFIO απ’την CGT (γαλλική ΓΣΕΕ) και πάει λέγοντας.
Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν είχε ποτέ καμία σχέση με εργατικά συνδικάτα ή εργατική τάξη παρά μόνο με τους καπιταλιστές.
Οκ Ηλία, μπερδεύτηκα με την διαχρονική υποταγή του swp στους εργατικούς στην Αγγλία.
Ραγκναροκ, αναρωτιέμαι, σε τι αναφέρεσαι όταν λες “διαχρονική υποταγή του SWP στους Εργατικούς”;;
Πότε το SWP της Βρετανίας “υποταχτηκε” στο Labour και με ποια πολιτική του επιλογή;;
Όταν “πετάμε” τόσο βαριές κουβέντες για “υποταγες” και τέτοια, καλόν είναι να φέρνουμε και κάνα παράδειγμα.
Η καμπάνια Lexit (Left Exit) ήταν η μόνη που άνοιξε τη συζήτηση για αποδεσμευση απ’ την ΕΕ δίχως καμία υποχώρηση απ’ τα βασικά της Αριστεράς:
Ανοιχτά σύνορα για τους μετανάστες,
Να μην πληρώσουν οι εργάτες τα σπασμένα της εξόδου, κλπ.
Σε σχέση με το εργατικό κίνημα δε γνωρίζω κάποια ενέργεια του SWP που να δείχνει υποταγή στους Εργατικούς. Αν ξέρεις κάποια, πληροφορησε με.
Στις εκλογές, το SWP κατέβαινε για δέκα χρόνια (1994-2004) με τη Socialist Alliance και έπειτα (2004-2008) με το μέτωπο Respect.
Απ’ το 2008 και μετά στήριξε το Left Unity και το 2015 κατέβηκε με το Trade Unionis and Socialist Coalition.
Στις εκλογές του 2017 έδωσε ψήφο χωρίς αυταπατες στον Κορμπυν, για να συνδεθεί με τις μάζες που είχαν προσχωρησει στο Labour απ’ τη στιγμή που η ηγεσία πέρασε στην αριστερή πτέρυγα.
Δεν έκανε τίποτα παραπάνω απ’ το να εφαρμόσει την τακτική της ψήφου στους ρεφορμιστες την οποία είχε αναλύσει ο Λένιν στις αρχές του 20ου αιώνα (“Αριστερισμος, παιδική αρρώστια του κομμουνισμου”).
Ο Λένιν ήταν υποταγμενος στο ρεφορμισμο;
Ηλία καλό είναι να μην εμπλέκεις τον φουκαρά τον Λένιν στις συζητήσεις μας, διότι ο άνθρωπος έχει πεθάνει από το 1924 και όσο και αν ήταν μεγάλος θεωρητικός και πολιτικός επαναστάτης, δεν μπορεί να του φορτώνουμε την δικαιολόγηση των δικών μας πολιτικών επιλογών έτσι;
Στο λέω αυτό διότι ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ πολιτική απόφαση κομμουνιστικών ή/και απλά αριστερών κομμάτων, οποιαδήποτε όσο αντιθετικές και αν είναι μεταξύ τους αυτές οι αποφάσεις (ρεφορμιστικές, επαναστατικές, ενδιάμεσες, και έτσι και γιουβέτσι κλπ) , πάντα στον Λένιν , στον Μαρξ, στον Ενγκελς προσέτρεχαν για να αντλήσουν νομιμοποίηση! Ε, αυτό μας τελείωσε χρόνια τώρα! Με αποτέλεσμα, θεωρητική και πολιτική φτώχεια, τεμπελιά, μπόλικη κοσμικού τύπου θρησκοληψία και ο μαρξισμός πολύ πίσω από τον σύγχρονο καπιταλισμό….
Εχεις να πεις κάτι δικό σου υλιστικό και διαλεκτικό για την συγκεκριμένη πολιτική του swp; Ε, πέστην και άσε τον Λένιν.
Εγώ έχω να πω: Η τακτική ψήφου λοιπόν που λές και που είχε εισάγει σε πολύ διαφορετικές εποχές ο Λένιν ως συγκεκριμένη τακτική ΕΚΕΙΝΗΣ της εποχής, έγινε ο φερετζές για το swp προκειμένου να δικαιολογήσει την πολιτική ουράς στους Εργατικούς, την ουσιαστική σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία του, την άρνηση του να συγκροτησει μια εφόλης της ύλης πολιτική/πολιτισμική/προγαμματική κομμουνιστική φυσιογνωμία.
Αφέθηκε για δεκαετίες στο γλυκό νανούρισμα “κάνουμε οικονομικούς αγώνες και πολιτικά στηρίζουμε εργατικούς μπας και ψήσουμε κανα μέλος τους και βλέπουμε”! Αποτέλεσμα; Εδώ και δεκαετίες που λές Ηλία, ούτε κανα σοβαρό κομματι των εργατικών πήρε μαζί του το swp, ούτε συγκρότησε ή έστω συνέβαλλε στο να συγκροτηθεί ένα αντίπαλο πολιτικά, πολιτισμικά, θεωρητικά και πρακτικά δέος στον βρεταννικό καπιταλισμό! Αντιθέτως, καλλιέργησε στον κόσμο, τον οικονομισμό, την ενσωμάτωση στους εργατικούς (δλδ στην καπιταλιστική βρετανική σοσιαλδημοκρατία έτσι;), τον πρακτικισμό και στο τέλος, τίποτα.
Μπορείς Ηλία να ενημερώσεις το αγαπητό αναγνωστικό κοινό των σχολίων μας εδώ μέσα για την τύχη της καμπάνιας του λέξιτ; Που είναι σήμερα, αν υπάρχει, τι αποτελέσματα είχε κλπ; Επίσης μπορείς να μας ενημερώσεις που διάολο πήγαν, τι περιεχόμενο είχαν, τι στόχους έθεσαν και τι κατάφεραν τα 1-2 εκλογικά σχήματα τα οποία και στήριξε -εκτός των εργατικών- το swp;
Δεν θυμαμαι πουθενα το Λενιν να ιποστηριζει ενα κομμα του ιμπεριαλισμου, κυβερνητικο μαλιστα, ακομα και αν αυτο λεγεται “εργατικο” ή “σοσιαλιδημοκρατικο”.
Ο λενιν μαλιστα ηταν αυτος που τροποποιησε την παλια αποψη εγκελς περι εργατικης αριστοκρατιας. Στην εποχη του ιμπεριαλισμου αυξανουν τα κρουσματα εργατικων και σοσιαλδημοκρατικων κομματων που ταυτιζονται με την ιμπεριαλιστικη πολιτικη.
Για αυτο ακριβως ο λενιν επεβαλλε την αλλαγη του ονοματος του ΡΩΣΔΕΚ (μπ.) σε κομμουνιστικο, για να διαχωριζεται απο τα κομματα που εγιναν “ουρα της αστικης ταξης”.
ΝΠΔΒ.
Προς Ράγκναροκ (20:43)
Ράγκναροκ, απ’όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, η οργάνωσή σου πατάει πάνω στο στέρεο θεμέλιο που λέγεται “Λενινισμός”.
Για παράδειγμα, πατάει πάνω στη μεγαλοφυή ανάλυση του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό.
Την ανάλυση αυτή ο Λένιν την έκανε πριν έναν αιώνα ακριβώς.
Είναι κι αυτή ξεπερασμένη λόγω παλαιότητας;
Δεν μπορείς να επικαλείσαι το πόσο παλιά είναι μια θεωρία για να την απορρίψεις, μιας και στην περίπτωση αυτή θά’πρεπε να πετάξουμε όλο το Μαρξισμό στη χωματερή.
Το βιβλίο του “Αριστερισμός, Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού” (ΑΠΑτΚ), ο Λένιν τό’γραψε το 1920 για να καθοδηγήσει τους άγγλους, κυρίως, σοσιαλιστές που είχαν σπάσει απ’το Labour και αναζητούσαν εκλογική ταχτική.
Στο ΑΠΑτΚ, λοιπόν, εξηγεί το τι σημαίνει ρεφορμισμός, αριστερή πτέρυγα της αστικής τάξης κλπ, και λέει ακόμα πως οι επαναστάτες δεν επιτρέπεται, αυτά που οι ίδιοι έχουν ξεκαθαρίσει στο κεφάλι τους γύρω απ’τον καπιταλισμό, να τα θεωρούν ξεκαθαρισμένα και για τους εργάτες.
Και καταλήγει λέγοντας πως οι εκλογές είναι η μορφή εκείνη της ταξικής πάλης που, λιγότερο απ’όλες τις άλλες, δείχνει το πραγματικό επίπεδο της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης.
Περσότερο σαν ένα γκάλοπ το αντιμετώπιζε ο ίδιος μιας κι ο καπιταλισμός δεν αλλάζει μ’εκλογές.
Επιπλέον, να θυμίσω ότι την περίοδο εκείνη Labour σήμαινε
α) Ξεδιάντροπη υποστήριξη στη συμμετοχή της Βρετανίας στον Α’ ΠΠ
β) Στραβά μάτια για τα εγκλήματα του αγγλικού ιμπεριαλισμού και της βρετανικής αυτοκρατορίας.
Θες τώρα με λίγα λόγια να μας πεις σε ποια σημεία έχει αλλάξει το σύστημα έτσι που να αναιρεί την ανάλυση του Λένιν;
Προς Ράγκναροκ (11.01.2021 at20:43),
Για άλλη μια φορά, Ράγκναροκ, κάνεις κάτι που δε σε τιμάει καθόλου. Λες απίστευτες ανακρίβειες και γενικότητες δίχως κανένα στοιχείο.
Επαναλαμβάνεις συνεχώς κάτι για “το SWP ουρά του Labour” κλπ.
Διαφωνείς με το να κατεβάζει ένα επαναστατικό κόμμα κοινό πλαίσιο στα συνδικάτα μαζί με ρεφορμιστές, πχ για την κήρυξη απεργίας;;
Διότι, απ’όσο ξέρω, και οι “Παρεμβάσεις”, στις οποίες πρωταγωνιστεί η οργάνωσή σου, ουκ ολίγες φορές έχουν κατεβάσει κοινό πλαίσιο με το ΠΑΜΕ κι άλλους ρεφόρμες αντάμα.
Όταν, λοιπόν, σου ζητούν να δώσεις ένα παράδειγμα “ουράς”, το μόνο που έχεις να πεις είναι “Μα, ψηφίζουν Labour”.
Όλη αυτή η φοβερή “πολιτική ουράς”, για την οποία οδύρεσαι, άμα τη στύψεις απομένει το εξής ένα: η εκλογική ταχτική του SWP.
Να σ’ ενημερώσω ότι, στην επαναστατική πολιτική, άλλο πράμα είναι η ταχτική (ποιόν ψηφίζουμε, με ποιόν συνεργαζόμαστε) κι άλλο η στρατηγική (ποιός είναι ο προορισμός που θέλουμε να φτάσουμε).
Για να’χει ένα κόμμα “σοσιαλδημοκρατική φύση”, όπως λες, θα πρέπει να κάνει πολιτικές επιλογές που να στηρίζουν τον καπιταλισμό.
Πχ, να’χει στηρίξει κυβερνήσεις δια της πλαγίας οδού.
Σα να λέμε, κυβερνάνε οι Εργατικοί κ’ οι σοσιαλιστές δείχνουν ανοχή.
Πότε έκανε κάτι τέτοιο το SWP;;
Να σου θυμίσω ότι την περίοδο που ο Μπλερ ετοιμαζόταν για το Ιρακ (2003) πρωτοστάτησαν στο “Stop the War Coalition” που κατέβασε 1 εκατομύριο κόσμου στις 15 Φλεβάρη 2003 ενάντια στην εισβολή;;
Η οργάνωσή σου έχει χτίσει πολλά μέτωπα σαν το “Stop the War Coalition”;;
Έχει οργανώσει πολλά αντιπολεμικά συλαλητήρια σαν αυτό του 2003;;
Άσε, την ξέρουμε την απάντηση.
Να σου θυμίσω ότι το 1977 έφτιαξαν το Anti-Nazi League (ANL) και διέλυσαν τους ναζί του National Front (NF);;
Έχεις ακούσει κάτι για τη μάχη του Λιούισαμ (νοτιο-ανατολικό Λονδίνο), τον Αύγουστο του ’77, όταν με πρωτοβουλία του ANL, δέκα χιλιάδες κόσμος πήρε στο κυνήγι αρκετές χιλιάδες φασίστες του NF;;
Η οργάνωσή σου έχει φτιάξει πολλά Anti-Nazi League;;
Άσε, κι εδώ γνωστή είν’ η απάντηση.
Την απάντηση για το που βρίσκονται τα εκλογικά μέτωπα στα οποία συμετείχε κατά καιρούς το SWP δεν την έχω.
Με βάζει σε υποψίες βέβαια, το ότι το μόνον που σ’ενδιαφέρει είναι τα εκλογικά μέτωπα.
Αλήθεια, Ράγκναροκ, η Μαχόμενη Αριστερά και το ΜΕΡΑ το συγκρότησαν το αντίπαλο στον καπιταλισμό δέος;;
Άσε, εδώ κι αν είναι γνωστή η απάντηση!!
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, την ατάκα “Αυτά που έλεγε ο Λένιν είναι για μιαν άλλη εποχή” την αγαπούν πολύ οι ρεφόρμες για να μπορούν να κάνουν δεξιές κωλοτούμπες.
ΥΓ 2. Η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τα γεγονότα στο Καπιτώλιο είναι κόπυ-πάστε απ’το κεντρικό άρθρο του Socialist Worker (εφημερίδας του SWP) αυτής της βδομάδας. Ενημέρωσε τα συντρόφια σου στο ΚΕ του ΝΑΡ ότι βάζουνε τη τζίφρα τους κάτω από “σοσιαλδημοκρατικά” κείμενα.
Ντροπή, παιδιά!!!
Ενα ιμπεριαλιστικο κομμα, ενα κομμα του μεγαλου κεφαλαιου, ενα κομμα των υπερμονοπωλων και της παγκοσμιας ιμπεριαλιστικης κυριαρχιας, ειναι αδυνατο να εχει καποιου αλλου ειδος πολιτικη σε κοινωνικα ζητηματα.
Συνεπως ειναι αδυνατο να υπαρχει καμμια κεντρικη πολιτικη στηριξη σε ενα τετοιο κομμα. Εδω που τα λεμε δεν υπηρχε και ποτε τετοιου ειδους στηρηξη απο τους κομμουνιστες ην εποχη του Λενιν, παρα μονο σε ειδικες συνθηκες(παγκοσμιος πολεμος, ανοδος ναζισμου).
Παγιωμενη πλεον απο δεκαετιες η πολιτικη του “εργατικου” κομματος.
Αν υπηρχε καποιου ειδους επαναστατικη διαδικασια στο εσωτερικο του, τοτε φυσικα θα μπορουσε να υποστηριχθει και πρακτικα με πολλους τροπους. Φυσικα κατι τετοιο ανηκει στην σφαιρα της πολιτικης φαντασιας. (Political fiction). Η ακομα αν οπως την εποχη του λενιν κυριαρχουσε ο αντικομμουνισμος στις μαζες, και ηταν αδυνατο για ενα οποιοδηποτε στελεχος του Κ.Κ.Μ.Β. να απευθυνθει στις μαζες χωρις να υποστηριξει καπως του εργατικους…..γιατι θεωρουταν σεχταρισμος.
Σημερα υπαρχει δυνατοτητα απ ευθειας απευθυνσης στο κοινο, με πολλους τροπους, δεν υπαρχει αντικομμουνισμος στις μαζες …καθε προσπαθεια συνδεσης με το εργατικο κομμα για δημιουργια κοινου ειναι αχρηστη και μονο συγχιση προκαλει.