Το σύνθημα είναι πολύ σωστό κ στα δυό του σκέλη, όπως κ συμπληρώνω με το σύνθημα “οι λαοί είναι ανίκητοι, όταν στηρίζωνται στις δικές τους δυνάμεις”. Με τη διαφορά, ότι αυτή, κάθε άλλο παρά είναι η περίπτωση της Χαμάς. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ενδοαστικές αντιπαραθέσεις, όπου εμπλέκονται διάφορες μικρότερες κ μεγαλύτερες χώρες. Αυτή η διαπάλη, ναι μεν επιρρεάζει την έκβαση των αγώνων των λαών κ σαν τέτοια έχει τη σημασία της, από την άλλη όμως δεν πρέπει να φτάνη στο σημείο να τους διχάζη. Κανένας καλοπροαίρετος άνθρωπος δεν αμφισβητεί το δικαίωμα τόσο του Παλαιστινιακού, όσο κ του Ισραηλινού λαού σε εθνικό κράτος, παρ’ ότι η περίπτωση είναι εξαιρετικά δύσκολη, εξ αιτίας του προβλήματος της εδαφικής συνέχειας του ζητούμενου Παλαιστινιακού κράτους, ωστόσο προτείνονται κάποιες λύσεις. Θέλω να επισημάνω, ότι ο κάθε αγώνας για το δίκιο απαιτείται να είναι δίκαιος κ ως προς τους στόχους κ τα μέσα, για να αποβή νικηφόρος. Να γκρεμίσωμε την αδικία, για να οικοδομήσωμε ένα δίκαιο κόσμο, όχι για να γίνωμε χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Δικαιοσύνη δεν είναι, να εκτελήται μια γυναίκα, επειδή δε φορεί σωστά τη μαντήλα ούτε να τιμωρήται ένας άντρας με 99 μαστιγωματιές, για μιαν αυθόρμητη εκδήλωση φιλίας σε μια γυναίκα. Για έναν τέτοιο στόχο κ έναν τέτοιο κόσμο δεν αξίζει ούτε να αγωνίζεται ούτε να πεθάνη κανείς. Μεγάλη ευθύνη για την αρνητική μέχρι σήμερα έκβαση του αγώνα των Παλαιστινίων είχε η αριστερά, που αγνόησε τον ανθρωπιστικό χαραχτήρα του κομμουνιστικού κινήματος κ επέλεξε για κύριο μέσο πάλης την τρομοκρατία.