Συνεχίζουν τον αγώνα τους για το δικαίωμα στη δουλειά οι εργαζόμενοι στη χαρτοποιία Σόφτεξ, που η ιδιοκτήτρια πολυεθνική Μπόλτον έχει αποφασίσει να την κλείσει οριστικά πετώντας στο δρόμο 130 οικογένειες. Την Τρίτη απέκλεισαν την Ιερά Οδό και κάλεσαν τους εργαζόμενους να στηρίξουν με την αλληλεγγύη τους τον αγώνα που δίνουν, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στη δουλειά. Επίσης η Περιφέρεια Αττικής απέρριψε το εργοδοτικό αίτημα για ομαδικές απολύσεις. Ωστόσο το μέλλον του εργοστασίου είναι άδηλο με την κυβέρνηση να αναμασά διάφορα περί «ΚΟΙΝΣΕΠ» και αρνούμενη να εθνικοποιήσει το εργοστάσιο που παράγει χρήσιμα προϊόντα για τις κοινωνικές ανάγκες.
Την συμπαράστασή τους στο δίκαιο αγώνα των εργατών της Σόφτεξ εξέφρασαν με επίσκεψή τους στο χώρο του εργοστασίου συνδικαλιστές από την Πρωτοβουλία για τη συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων Αττικής, ενώ περιοδεία πραγματοποίησε και κλιμάκιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε προκήρυξη που μοίρασαν στους εργάτες οι συνδικαλιστές των σωματείων τονίζεται μεταξύ άλλων: «Μόνο ένας δρόμος υπάρχει: ο δρόμος του αγώνα, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένου, αποφασισμένου να φτάσει μέχρι το τέλος. Για να εθνικοποιηθεί άμεσα και να συνεχίσει εδώ και τώρα την λειτουργία του με τον έλεγχο των ίδιων των εργατών του». Εξέφρασαν δε τη στήριξή τους στην κατάληψη του εργοστασίου και την περιφρούρηση των εγκαταστάσεων».
Στην προκήρυξη της πρωτοβουλίας για το συντονισμό των σωματείων σημειώνεται σχετικά με τη στάση της κυβέρνησης: «Το υπουργείο Εργασίας λέει ότι “θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο τρόπο για την επαναλειτουργία του εργοστασίου”. Δεν υπάρχει κανείς νόμιμος τρόπος για να εμποδιστεί κάποιος να κλείσει μια επιχείρηση. Τα εκατοντάδες κλειστά και παρατημένα εργοστάσια αυτό δείχνουν. Nόμος στην Ελλάδα του ΔΝΤ, του δημοσιονομικού σφαγείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των “επενδυτικών κινήτρων” είναι το “δίκιο του επιχειρηματία”!»
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουσιαστικά κάνει πλάτες στην πολυεθνική δίνοντας υποσχέσεις μόνο για «τήρηση της νομιμότητας», μιας «νομιμότητας», που επέτρεψε στην πολυεθνική να κλείσει το εργοστάσιο. Αυτή άλλωστε είναι η γενικότερη πολιτική της που βάζει πάνω από τα συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού, τα συμφέροντα των δανειστών, των τραπεζών και των πολυεθνικών.
Η λύση βρίσκεται στην αυτοδιαχείριση η ΒΙΟΜΕ δείχνει τον δρόμο
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΟΦΤΕΞ (http://biom-metal.blogspot.gr/)
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΟΦΤΕΞ
ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Το “έργο” το έχουμε ξαναδεί: κλείνουν το εργοστάσιο της Σόφτεξ τα αφεντικά, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους. Αυτοί που την πήραν από το δημόσιο, αφού πρώτα την “εξυγίανε”, για να τη βάλουν στο …σωστό δρόμο της αγοράς. Άλλη μια πετυχημένη ιδιωτικοποίηση! Το υπουργείο Εργασίας λέει ότι “θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο τρόπο για την επαναλειτουργία του εργοστασίου”. Δε γνωρίζουμε να υπάρχει κανείς νόμιμος τρόπος για να εμποδιστεί κάποιος να κλείσει μια επιχείρηση. Τα εκατοντάδες κλειστά, παρατημένα ή χρεοκοπημένα εργοστάσια αυτό δείχνουν.
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει: ο τρόπος του αγώνα, συλλογικά και αμεσοδημοκρατικά οργανωμένου, και μάλιστα ενός αγώνα μαχητικού, με κατάληψη του εργοστασίου και περιφρούρηση των εγκαταστάσεων, και αποφασισμένου να φτάσει μέχρι το τέλος, μέχρι την ντε φάκτο επαναλειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος αν μιλάμε πράγματι για επαναλειτουργία και όχι απλώς για την αυτονόητη διεκδίκηση των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων.
Ας κάνουμε πράξη το “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά”, κάνοντας σαφές ότι αυτοί μπορεί να φύγουν αλλά το εργοστάσιο θα μείνει στα χέρια των πραγματικών παραγωγών, κι αυτή τη φορά θα λειτουργήσει για τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι για τα κέρδη των αφεντικών. Για πρώτη φορά παράγοντας χωρίς εκμετάλλευση, με ισότιμη συνεργασία όλων, βασικά αγαθά που θα είναι ποιοτικά και προσιτά για τον καθένα.
Όπως έδειξε και το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, που φέτος κλείνει τρία χρόνια λειτουργίας στα χέρια των εργαζομένων, ο δρόμος αυτός μπορεί να αγκαλιαστεί και να στηριχτεί από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, δίνοντας του τη δύναμη να αναμετρηθεί με τις απαιτήσεις των αφεντικών, του κράτους και της αγοράς.
Να μην εγκαταλείψουμε αυτά που μας ανήκουν.
Αν δεν μπορούν αυτοί, μπορούμε εμείς!
Όλοι μαζί για να περάσουν τα εργοστάσια στα χέρια των εργαζομένων και η παραγωγή στα χέρια της κοινωνίας.
Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ
protviome@gmail.com
H ΒΙΟΜΕ είναι η πασόκικη απάντηση στο ταξικό πρόβλημα.
Δε θα πάρουμε.
Μάλλον η εθνικοποίηση είναι Πασόκικη. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε είχε εθνικοποιήσει τη Σόφτεξ…
Εργοστασιάρχη, “κοινωνικοποίηση” τη λέγανε τότε τα πασόκια, για να κάνει “αριστερό” μπούγιο…. Αλλά η “κοινωνικοποίηση” αφορούσε μόνο τα …χρέη της! Αυτά, μάλιστα, κοινωνικοποιήθηκαν! Κυριολεκτικά.
Τότε είχαν “χρεοκοπήσει” περίπου 4000 (!!) επιχειρήσεις, και είχαν υπαχθεί στον “ΟΑΕ” = Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων. Το “χρεοκοπήσει” είναι ευφημισμός. Στην πραγματικότητα, τις ληστέψανε οι ιδιοκτήτες τους, πήρανε ό,τι ρευστό η τιμαλφές μπορούσαν και φόρτωσαν στο Κράτος χρέη και ντουβάρια/παληοσίδερα. Η ΒΙΟΜΕ είναι μια μικρογραφία, του τι έγινε τότε, σε γιγάντια κλίμακα. Αν υπήρχε λαϊκή δικαιοσύνη, θάπρεπε 4000 “εργοστασιάρχες” νά μπουν φυλακή η και να εκτελεστούν, ανάλογα με το πόσα φάγανε….. Και να δημευτούν οι περιουσίες τους, δηλ. τα κλεμμένα.
Το πασόκικο αστικό Κράτος, βέβαια, με πολύ ….χαρά, αποδέχτηκε αυτό το χρέος, και το φόρτωσε, (που αλλού;) στον Λαό!
Τότε μπήκαν τα θεμέλια του σημερινού “χρέους”, που κατά ένα μέρος του είναι πραγματικό (=δεν οφείλεται μόνο σε “χαρτιά”). Μόνο, που δεν είναι χρέος, ούτε των εργαζομένων, ούτε του Λαού. Είναι χρέος της Αστικής Τάξης.
το ότι δεν θα πάρετε το ξέρουμε, τουλάχιστον αν είχατε τίποτα να δώσετε..
Kοινωνικοποίηση το λέγανε τα Πασόκια, αλλά μια χαρά την κάνατε τη συνδιαχείριση σε αυτές τις εθνικο – κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις.
Μέχρι και ποσοστώσεις στις προσλήψεις βάζατε (κάτι σαν απλή αναλογική δηλαδή για να ανοίξει ο δρόμος για την πραγματική αλλαγή)
Τα θυμάσαι Ηλία Τζ. ή ήσουνα αλλού τότε;
Τότε,για να δούμε πως η ιστορία διδάσκει,παίχτηκε και η λεγόμενη συμμετοχή των εργαζόμενων στη διοίκηση των επιχειρήσεων.Αυτή την αθλιότητα σε βάρος των εργαζόμενων την έκαναν κυρίως τα πασόκια με συνυπεύθυνο τον περισσό που σε ανακοίνωση του ΠΓ,Ριζ.3/7/84, έλεγε για κατοχύρωση του εθνικοποιημένου χαρακτήρα των επιχειρήσεων,δημοκρατικό διαχειριστικό έλεγχο και συμμετοχή των εργαζόμενων.Το αποτέλεσμα ήταν να διαμορφωθεί στους εργάτες η αντίληψη ότι ήτανε συνιδιοκτήτες και συνυπεύθυνοι.Ένας εργατοπατέρας έλεγε στον Οικ.Ταχ.3/4/86 ότι δέχονται αυτή τη συμμετοχή και θα βοηθήσουν,διότι ιδιοκτήτης είναι το αστικό κράτος στο οποίο είναι ανεκτικοί και όχι κάποιος ιδιώτης.Αποδέχτηκαν,λοιπόν, στο όνομα της αύξησης της παραγωγικότητας,για να ορθοποδήσει η επιχείρηση ,την εντατικοποίηση της δουλειάς και την καταπάτηση στοιχειωδών συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.Η συμμετοχή των εργαζομένων έγινε το όχημα για να πετύχει η αστική τάξη,σε συνθήκες εργασιακής ειρήνης,τους στόχους της σε βάρος των εργαζομένων.Αυτό, όμως , δεν κράτησε για πολύ αφού αργότερα πολλές απ’ τις επιχειρήσεις αυτές έκλεισαν,οι εργάτες χρεώθηκαν την ευθύνη και το εργατικό κίνημα εισέπραξε ακόμα ένα γερό κτύπημα.
Mε το που βγήκε το ΠΑΣΟΚ ξέρω ότι ταχτοποιήθηκαν στις “κοινωνικοποιημένες” χιλιάδες αριστεριστές. Ιδίως από αυτουνούς των λεγόμενων “εργοστασιακών σωματείων”. Κουτί τους ηρθε η πολιτικοσυνδικαλιστική τους επιλογή. Γινήκανε δημόσιοι υπάλληλοι…., αλλά “σοσιαλιστές”. Από ΚΚέδες ξέρω ότι διορίστηκαν πρόσφυγες από τις σοσ. χώρες, που είχαν ανάγκη γιατί ήταν ξεκομμένοι, αλλά το ίδιο έγινε σε πολύ μεγαλύτερη αναλογία με αντικομματικούς πρόσφυγες, με ….”την ρήτρα του πιο ευνοημένου πελάτη”!
Και γενικά, το ποιούς ευνόησε το ΠΑΣΟΚ το ξέρουμε ΟΛΟΙ. Μικρός τόπος και γνωριζόμαστε “σύντροφοι”….
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείς να αποταθείς στην ιστορική ηγεσία του τΣύριζα-ΛΑΕ-Ναρ, που ξέρουν πολύ καλύτερα από μένα…..
Αλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του τότε στελεχικού δυναμικού του ΚΚΕ ανήκει σήμερα σε αυτούς τους χώρους, χα!
Αν μιλούμε για κατάληψη του εργοστασίου της ΣΟΦΤΕΞ,αυτό μπορεί να εννοηθεί μόνο σαν μια μορφή αγώνα για την επαναλειτουργία του εργοστασίου για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας και του επιπέδου των μισθών.Είναι μάλιστα η πιο προωθημένη μορφή συνδικαλιστικού αγώνα που προυποθέτει μαχητική και καθολική κινητοποίηση των εργατών.Με την αυτοδιαχείριση και τον εργατικό έλεγχο στις σημερινές συνθήκες οι εργάτες είτε θα εξαναγκαστούν στη διαχείριση της δικής τους αθλιότητας είτε η κολλεκτίβα τους θα μετατραπεί σε μια κλασσική καπιταλιστική επιχείρηση και συνυπεύθυνοι για την πορεία της επιχείρησης.Κι’αυτό ισοδυναμεί με ταξική αυτοκτονία.