Του Γιώργου Παυλόπουλου
Προαναγγελία αποστολής ελληνικών στρατιωτικών μονάδων με τον μανδύα της ΕΕ, εκεί όπου επιχειρούν ήδη Τούρκοι και μισθοφόροι τους
Όσοι εξακολουθούν να διατηρούν αμφιβολίες για το εάν και κατά πόσο η αστική τάξη της Ελλάδας και η κυβέρνησή της είναι έτοιμες να εμπλακούν ενεργά σε ένα πολεμικό μέτωπο στην γειτονιά μας, καλά θα κάνουν να διαβάσουν πολύ προσεκτικά τη δήλωση την οποία έκανε ο Νίκος Δένδιας, μετά τη συνάντηση που είχε με τον πολέμαρχο Χαλίφα Χάφταρ, ο οποίος βρέθηκε ξαφνικά στην Αθήνα το βράδυ της Πέμπτης: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να βοηθήσει για την επόμενη ημέρα στη Λιβύη, είτε με τη συμμετοχή στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες χρειάζονται για να υπάρξει η ανακωχή είτε με τη συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων στην ευρωπαϊκή επιχείρηση επιβολής του εμπάργκο των όπλων και της μεταφοράς των μισθοφόρων στη Λιβύη», είπε ο υπουργός Εξωτερικών.
Η παραπάνω θέση, παρά την προσπάθεια μερικής ανασκευής της στη συνέχεια (όχι ακριβώς στρατός αλλά «παρατηρητές»), δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών. Πολύ περισσότερο που, σχεδόν αμέσως μετά, ο Ευρωπαίος συνάδελφος του Δένδια, Χοσέπ Μπορέλ, ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρος αναφορικά με τις προθέσεις της ΕΕ, η οποία ετοιμάζεται να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε το 2011 με τη στρατιωτική επέμβαση που οδήγησε στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι (με τον οποίο μέχρι τότε έκανε μπίζνες): «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να είναι έτοιμη να βοηθήσει στην εφαρμογή και παρακολούθηση της κατάπαυσης του πυρός [στη Λιβύη], ενδεχομένως και με στρατιώτες, για παράδειγμα στο πλαίσιο κάποιας αποστολής της ΕΕ».
Φυσική συνέχεια της στήριξης σε ΗΠΑ, Σ. Αραβία και Ισραήλ κατά του Ιράν
Η στάση της κυβέρνησης της ΝΔ εντάσσεται, όπως όλα δείχνουν, στο πλαίσιο της ρελάνς που αποφάσισε εσπευσμένα να κάνει αφότου διαπίστωσε πως δεν προσκλήθηκε στη σημερινή διάσκεψη, η οποία πραγματοποιείται στο Βερολίνο. Κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα σε αντίθεση με την δήθεν «απομονωμένη» Τουρκία –η οποία φέρεται να απαίτησε από την Μέρκελ να μην προσκαλέσει τον Μητσοτάκη– μένει έξω από τον «πυρήνα» εκείνων που θα πάρουν τις αποφάσεις για τη Λιβύη (και όχι μόνο), με αποτέλεσμα να κινδυνεύει στο τέλος να ακολουθήσει τη μοίρα όσων… «πάνε για μαλλί και βγαίνουν κουρεμένοι!». Η ρελάνς αυτή προφανώς περιλαμβάνει τα πάντα, ακόμα και τον κίνδυνο να βρεθούν αντιμέτωπες Ελλάδα και Τουρκία στο μέτωπο της Λιβύης — και μάλιστα όχι δι’ αντιπροσώπων αλλά απευθείας. Το παραπάνω σενάριο, άλλωστε, μοιάζει ολοένα πιο ρεαλιστικό, από τη στιγμή που ο Ερντογάν στέλνει ήδη εκεί όπλα, μισθοφόρους και Τούρκους στρατιώτες (επίσης ως συμβούλους και παρατηρητές), για να υποστηρίξουν το στρατόπεδο του αλ-Σάρατζ από τις επιθέσεις του Χαφτάρ.
Όσο για τις απειλές του πρωθυπουργού περί βέτο στις αποφάσεις της ΕΕ για τη Λιβύη, εάν δεν ακυρωθούν τα μνημόνια που έχει υπογράψει με την Τουρκία, δεν έχουν απολύτως κανένα αντίκρισμα — εκτός κι αν τελικώς μπλοκάρει μια επιχείρηση την οποία έχει δεσμευτεί ότι θα στηρίξει και στρατιωτικά. Εκτός αυτού, οι εξελίξεις δεν εξαρτώνται κυρίως από την ΕΕ, αλλά από τη Μόσχα και την Άγκυρα — ουσιαστικά ο δρόμος για την εκεχειρία άνοιξε στη συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν. Την ίδια στιγμή, είναι γνωστό ότι εδώ και πολύ καιρό η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική δεν ασκείται στη βάση της ομοφωνίας αλλά με βάση αυτό που θέλουν οι ισχυροί, κυρίως Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία, που εδώ έχουν στο πλευρό τους και την Ιταλία.
Το σίγουρο είναι πως οι εξελίξεις αυτές και ο –ορατός πλέον– κίνδυνος μιας καταστροφικής για τους λαούς ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία αλλά το αποκορύφωμα για την ώρα –μέχρι τα επόμενα επεισόδια– της επιθετικής στάσης που τηρούν οι κυβερνήσεις στις δύο πλευρές του Αιγαίου όλο το τελευταίο διάστημα. Κι αν για την Άγκυρα και τον Ερντογάν αυτό είναι περίπου αυταπόδεικτο, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τρεις ακόμη κινήσεις, τις οποίες έχει κάνει εσχάτως η ελληνική πλευρά. Η μία είναι η ανοιχτή και προκλητική στήριξη την οποία πρόσφερε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στις ΗΠΑ και τον Τραμπ για τη δολοφονία του στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί. Σε μια ενέργεια, δηλαδή, η οποία άνετα θα μπορούσε να εκληφθεί ως κήρυξη πολέμου από την Τεχεράνη και σε μια τέτοια περίπτωση –όπως ευθέως τονίζει η ανακοίνωση της ιρανικής πρεσβείας που δημοσίευσε η Καθημερινή– οι αμερικανικές βάσεις στην Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα θα θεωρούνταν στόχοι για πιθανά αντίποινα. Η δεύτερη κίνηση αφορά την αποκάλυψη ότι έχει επέλθει συμφωνία για τη μεταφορά ελληνικών αντιαεροπορικών συστοιχιών Patriot στο έδαφος της Σαουδικής Αραβίας, μετά από οδηγία της Ουάσινγκτον. Πρόκειται, αναμφίβολα, για έμπρακτη στήριξη ενός ακραία αντιδραστικού και θεοκρατικού καθεστώτος που διαπράττει εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, στο έδαφος της οποίας ουσιαστικά βρίσκεται σε πόλεμο με το Ιράν. Όσο για την τρίτη κίνηση, έχει να κάνει με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από το Φόρουμ του αγωγού East Med — η κυβέρνηση της οποίας διαμαρτυρήθηκε με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η ελληνική για τη μη πρόσκλησή της στο Βερολίνο!
Πρέπει να σημειώσουμε, τέλος, ότι όλοι αυτοί οι τυχοδιωκτισμοί σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά στη ΝΔ. Διότι έτσι θα ήταν σαν να λησμονούμε ότι ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αυτή που έθεσε γερά τις βάσεις για τον «γάμο» με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους στην περιοχή, ενώ τώρα ισχυρίζεται πως αν ήταν στην κυβέρνηση, η Ελλάδα θα ήταν παρούσα στο Βερολίνο. Θα ήταν, επίσης, σαν να παραβλέπουμε ότι και το ΚΙΝΑΛ έχει στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις την «εθνική» πολιτική. Ως συνήθως, στα δύσκολα το αστικό πολιτικό στρατόπεδο εμφανίζεται ενωμένο — και θα το επισφραγίσει εκλέγοντας από κοινού και την επόμενη πρόεδρο της δημοκρατίας του.
Πηγή: ΠΡΙΝ
Ο ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
Εντάξει, ο Γιώργος Παυλόπουλος σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα ταλέντα τού κυρίου Ρίπλεϊ. Ωστόσο, εγώ τουλάχιστον, πολύ θα το σκεφτόμουν να παίξω πόκα μαζί του, αν δεν είχα διασφαλίσει η τράπουλα να είναι δική μου…. :-)
Στο άρθρο του όμως, που εσείς το διαβάζετε τζαμπέ, αλλά εγώ το διάβασα αφού έσκασα το τακτικό δίευρο της Κυριακής, δεν μπορώ να διασφαλίσω τίποτε. Όλα τα χαρτιά είναι δικά του. Και μερικά είναι σημαδεμένα (ουδείς τέλειος· ακόμα και οι κομμουνιστές μπορεί να «πειράζουν» τα χαρτιά καμιά φορά –για καλό σκοπό πάντοτε….).
Γράφει (τα bold δικά μου):
Το σίγουρο είναι πως οι εξελίξεις αυτές και ο –ορατός πλέον– κίνδυνος μιας καταστροφικής για τους λαούς ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία αλλά το αποκορύφωμα για την ώρα –μέχρι τα επόμενα επεισόδια– της επιθετικής στάσης που τηρούν οι κυβερνήσεις στις δύο πλευρές του Αιγαίου όλο το τελευταίο διάστημα. Κι αν για την Άγκυρα και τον Ερντογάν αυτό είναι περίπου αυταπόδεικτο, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε τρεις ακόμη κινήσεις, τις οποίες έχει κάνει εσχάτως η ελληνική πλευρά. Η μία είναι η ανοιχτή και προκλητική στήριξη την οποία πρόσφερε ο ίδιος ο Μητσοτάκης στις ΗΠΑ και τον Τραμπ για τη δολοφονία του στρατηγού Κασέμ Σουλεϊμανί. Σε μια ενέργεια, δηλαδή, η οποία άνετα θα μπορούσε να εκληφθεί ως κήρυξη πολέμου από την Τεχεράνη και σε μια τέτοια περίπτωση –όπως ευθέως τονίζει η ανακοίνωση της ιρανικής πρεσβείας που δημοσίευσε η Καθημερινή– οι αμερικανικές βάσεις στην Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα θα θεωρούνταν στόχοι για πιθανά αντίποινα. Η δεύτερη κίνηση αφορά την αποκάλυψη ότι έχει επέλθει συμφωνία για τη μεταφορά ελληνικών αντιαεροπορικών συστοιχιών Patriot στο έδαφος της Σαουδικής Αραβίας, μετά από οδηγία της Ουάσινγκτον. Πρόκειται, αναμφίβολα, για έμπρακτη στήριξη ενός ακραία αντιδραστικού και θεοκρατικού καθεστώτος που διαπράττει εγκλήματα πολέμου στην Υεμένη, στο έδαφος της οποίας ουσιαστικά βρίσκεται σε πόλεμο με το Ιράν. Όσο για την τρίτη κίνηση, έχει να κάνει με τον αποκλεισμό της Τουρκίας από το Φόρουμ του αγωγού East Med — η κυβέρνηση της οποίας διαμαρτυρήθηκε με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η ελληνική για τη μη πρόσκλησή της στο Βερολίνο!
Για μισό, κύριε Παυλόπουλε, για μισό! Αναφέρεστε σε τρεις ελληνικές κινήσεις επιθετικές απέναντι στην Τουρκία που δέχεστε ότι η επιθετικότητά της είναι αυταπόδεικτη (αλλά μόνο «περίπου»· γιατί «περίπου»; τι θα θέλατε για να το βγάλετε αυτό το «περίπου»; να κάνουν οι Τούρκοι απόβαση
στο Καστελλόριζοστη Ρόδοστην Κρήτη;). Και αναφέρεστε σε αυτές για να στηρίξετε τη στάση ίσων αποστάσεων από τις κυβερνήσεις και στις δύο πλευρές τού Αιγαίου που τηρεί το ΝΑΡ. Σωστά; Ολόσωστα: αυτό εξάγεται χωρίς την παραμικρή αμφιβολία από το γραπτό σας (και δεν φαίνεστε να είστε σαν μερικούς-μερικούς σχολιαστές εδώ που δεν κατέχουν την ελληνικήν –ονόματα δεν λέω και υπολήψεις δεν θίγω· δεν είναι αυτός ο καημός μου τώρα). Αφού είναι έτσι, διερωτώμαι:Από πού κι ως πού η δήλωση Μητσοτάκη περί Σολεϊμανί (νομίζω, αυτό είναι το σωστό: Σο κι όχι Σου) αποτελεί επιθετική κίνηση απέναντι της Τουρκίας; Δεν μπορεί να αγνοείτε ότι Άγκυρα και Τεχεράνη δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά (για να το θέσω κομψά, σύμφωνα με τη διπλωματική γλώσσα). Και μπορεί ο Ερντογάν να τηλεφωνήθηκε με τους ομολόγους του τού Ιράν μετά τη δολοφονική εκτέλεση του Ιρανού στρατηγού, αλλά αυτό δεν ήταν για να προσθέσει και τις δικές του κατάρες για τους «Αμερικάνοι φονιάδες τών λαών» στις κατάρες τών Ιρανών. Διαφορετικά, στην επίσημη ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, θα υπήρχε και κάποια κουβέντα καταδίκης για την ενέργεια των ΗΠΑ. Όπως βλέπετε, τσιμουδιά δεν έβγαλαν οι Τούρκοι. Μόνο τις ανησυχίες τους για την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή εξέφρασαν. Χάρηκα πολύ!
Για τα άλλα δύο χαρτιά που παίξατε, δεν μπορώ να πω τα ίδια. Ειδικά το τρίτο, αυτό για τον East Med, και «απείραχτο» είναι, και bien joué. Διότι αυτό είναι όντως επιθετική κίνηση ευθέως στρεφόμενη εναντίον τής Τουρκίας (εγώ τη χαρακτηρίζω αμυντική, αλλά χρησιμοποιώ τη δική σας «γραμμή πλεύσης» για την οικονομία τής κουβέντας) Όσο για το μεσαίο, αυτό για τους Patriot στη Σαουδική Αραβία, επίσης «απείραχτο» (Ριάντ και Άγκυρα είναι στα ισλαμικά μαχαίρια), αλλά παιγμένο ερασιτεχνικά: σας έφαγε η υπερβολική προσκόλληση στην «πολιτική αρχών» και ξεχάσατε ότι ο στόχος σας ήταν να αναδείξετε την εξ ίσου επιθετική στάση τής Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία. Έτσι, αντί να θυμίσετε αυτό που εγώ είπα παραπάνω για τις εχθρικές σχέσεις τής Τουρκίας με τη Σαουδική Αραβία και να βγάλετε με άνεση την Ελλάδα «κακιά», αφού ενισχύει τους εχθρούς τού Σουλτάνου, χάσατε τον πολιτικό στόχο σας κι ανοίξατε τις βρύσες (= βάλατε τα κλάματα) για τη «στήριξη ενός ακραία αντιδραστικού και θεοκρατικού καθεστώτος που διαπράττει εγκλήματα πολέμου».
Κι έτσι, αποδείξατε ότι είστε ηθικός. Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, το ΠΡΙΝ δεν είναι και Η Φωνή τού Κυρίου.
Ή μήπως κάνω;
ΥΓ Παρακαλείται το φιλοπερίεργο, φιλομαθές και φιλόχριστο κοινό να μην απομακρυνθεί και πολύ. Αργότερα, θα δούμε τι λέει για την (ίση) επιθετικότητα των κυβερνήσεων και «στις δύο πλευρές τού Αιγαίου» ένας παλιός γνώριμος….
Απλά να θυμίσω ότι, της άκρως επιθετικής κίνησης του τουρκικού έθνους/κράτους με την υπογραφή μνημονίου κ χάραξη αοζ Τουρκίας κ Λιβύης , προηγήθηκε πριν μερικά χρόνια μάλιστα , η επίσης άκρως επιθετική κίνηση του ελληνικού έθνους /κράτους με τηνντιυε συγκρότηση του άξονα Ελλάδας , Κύπρου , Ισραήλ κ Αιγύπτου με δική τους χάραξη αοζ , όπου από τότε ήδη, πέταξαν την Τουρκία εκτός . Όπως κ τώρα η Τουρκία πέταξε την Ελλάδα εκτός. Έτσι είναι οι ανταγωνισμοί . Αλλά ξέχασα. Το να πετάς την Τουρκία εκτός, είναι αμυντική κίνηση. Το να σε πετα η Τουρκία εκτός, είναι επιθετική κίνηση. .
Μπράβο υλισμός κ διαλεκτική λεφτ, αβιρ κ σ.τ.! Πώς λέμε καμία σχέση; Βρε ξυπνάτε!!!!
Σαν Ρόκο η Ελλάδα δεν κάνει υπερπτήσεις κάθε μέρα πάνω από την Σμύρνη.
Δεν κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη η την Αλβανία, επειδή λέει η ελληνική μειονότητα θέλει προστασία. Δεν απειλεί με πόλεμο ‘casus beli’ αν επεκτείνει τα χωρικά υδατα κατά 6 μιλια. Δε καταλαμβάνει κάθε τρις και λίγο τεράστιες περιοχές στην Μαύρη θάλασσα για ‘ασκησεις’ πολεμικού Ναυτικού και αεροπορίας. Αυτά όλα τα κάνει η Τουρκία. Θύτης και θύμα δεν εξισώνονται. Είτε με διαλεκτική είτε χωρις..Η ελληνική αστική τάξη μπορεί να έχει κάθε πρόθεση να γίνει ιμπεριαλιστης ίσως θεωρητικά να είναι (δυνάμει που λένε) στην πράξη είμαστε πολύ μακρυά με τα δεδομένα που έχουμε τα τελευταία 60 -100 χρονια. Τότε οι πληθυσμοί των δύο χωρών είται σιγκρισιμοι, ενώ η τουρκική οικονομία ήταν στα χέρια Ελλήνων αστών. Σήμερα η Τουρκία έχει τετραπλάσιο πληθυσμό, και μεγάλη οικονομική βάση, έτσι που εμένα με αναγκάζει να μιλήσω για τουρκικό ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ. Πολλά αλλάζουν στην περιοχή και για αυτο να κοιταξτε να προσαρμόσετε τις απόψεις σας που έχουν μείνει στα 1980 και στον ψυχρό πολεμο. Γιατί σύμφωνα με την λενινιστική θέση ούτε η ρωσια είναι ιμπεριαλιστης, αφού δεν έχει ρωσικά διεθνικά μονοπώλια ούτε κάνει σημαντικές εξαγωγές κεφαλαίου. Όσα ίσχυαν τότε δεν ισχύουν σήμερα με την ίδια μορφή. Είναι φανερό ότι χρειάζεται προσαρμογή στην λενινιστική θέση για το τι είναι ιμπεριαλιστης. Οι χώρες είναι σε διάφορες βαθμίδες ανάλογα με την ποιότητα της καπιταλιστικής τους οικονομίας και από τον βαθμό εξάρτησης από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και όχι ιμπεριαλιστές και ημιαποιοκιες όπως ήταν τότε που έγραφε ο Λένιν.
Σ.τ., η μεγάλη πλειοψηφία των τουρκικών παραβιάσεων γίνεται στον εναέριο χώρο πέραν των έξι μιλίων κ ως τα δέκα μίλια που βάσει παγκόσμιας πρωτοτυπίας διεκδικεί η Ελλάδα, την ίδια στιγμή που στην θάλασσα ισχύουν τα 6 ν.μ.
Η διαφορά Ελλάδας κ Τουρκίας υπάρχει κ είναι 1 προς 4 σε όφελος της Τουρκίας. Αυτό όμως δεν ακυρώνει και την ελληνική επιθετικότητα. Αλήθεια, σας έθεσα σε σένα, τον αβιρ κ τον λεφτ που αναπαράγετε την ισχύουσα καθεστωτική προπαγάνδα, το εξής ερώτημα:
Πριν λίγα χρόνια η Ελλάδα προώθησε την κήρυξη αοζ με Ισραήλ, Κύπρο, Αίγυπτο πετώντας έξω την Τουρκία κ τον Λίβανο. Κ για αυτό αυτή η κήρυξη αοζ δεν έχει καμία διεθνή νομιμότητα.
Τώρα, έκανε το ίδιο κ η Τουρκία , κηρύσσοντας αοζ με την Λιβύη, πετώντας έξω την Ελλάδα. Κ αυτή η αοζ δεν έχει καμία διεθνή νομιμότητα. Για κάθε σοβαρό ανθρωπο ΚΑΙ αυτή η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας κ η αντίστοιχη της Τουρκίας ΡΙΝΑΙ ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ Κ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ μεταξύ τους . Ρωτώ λοιπόν:
Γιατί η τότε κίνηση της Ελλάδας την λέτε αμυντική κ την τωρινή πανομοιότυπη κίνηση της Τουρκίας την λέτε επιθετική; Γιατί αγαπητοί;
Η Τουρκία είναι δύναμη αποσταθεροποίησης. Με μαρξιστική ανάλυση βγαίνει ότι είναι ιμπεριαλιστης. Απο την εξολόθρευση των Αρμενίων η οποία προηγήθηκε αυτής των Εβραίων. Υπάρχει μάλιστα Άγγλος καθηγητής που υποστηρίζει ότι η Τουρκία του Ατατούρκ ήταν ο δάσκαλος της γενοκτονίας στην Χιτλερική Γερμανία. Ψαξτο.
Απο τον διωγμό των άλλων λαών (Πόντιοι, Έλληνες, Ασσύριοι κτλ). Από την εκκαθάριση των ομβρίων και κοσταντινοπουλιτων.
Στα πιο νομικά θέματα, (που υποπτεύονται ότι δεν κατέχεις) δεν έχει υπογράψει το δίκαιο της θάλασσας που ορίζει την διαδικασία ανακήρυξης αοζ. Υπέγραψε ένα δισέλιδο με την μειοψηφική κυβέρνηση της κύησης η οποία θα πάρει ποδι, έγγραφο το οποίο δεν έχει νομική αξία, η μάλλον έχει την ίδια αξία με την αμφισβήτηση των Ιμίων, και του Καστελόριζου, την ίδια με το καζους Μπέλι τουτέστιν μόνο με τα όπλα και ντε φάκτο μπορεί να αποκτήσει αξία, και νόημα σαν κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ενέργεια.
Αοζ η Ελλάδα δεν έχει καθορίσει. Καταπίνετε ολόκληρη την τουρκική προπαγάνδα ότι η Ελλάδα αδικεί την Τουρκία και η Τουρκία απαντά.
Τραγικό.
Ρε σ.τ., θύμα της καθεστωτικής προπαγάνδας , η Ελλάδα καθόρισε πριν λίγα χρόνια μονομερώς αοζ -αρα κ άκυρη – με Ισραήλ, Αίγυπτο κ Κύπρο, πετώντας απέξω την Τουρκία ναι ή ου; Ναι θύμα σ.τ.! Έκανε τώρα ακριβώς το ίδιο κ η Τουρκία πετώντας απέξω την Ελλάδα ναι ή ου θύμα της καθεστωτικής προπαγάνδας σ.τ.;;; Ναι!!
Είναι κ οι δύο άντρες κ επιθετικές κινήσεις; Είναι! Εσύ ο αβιρ κ ο λεφτ γιατί αρνειστε το προφανές κ το ρίχνετε στο τσάμικο;
Ποιος σας είπε ρε αδέρφια ότι η Τουρκία δεν είναι αναθεωρητική κ επιθετική καπιταλιστικη δύναμη; Κανείς κ όχι πάντως το ΝΑΡ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ !! Μα το ίδιο κάνει ακριβώς κ η Ελλάδα με δεδομένο ότι είναι πολύ πιο ασθενής καπιταλιστική χώρα από ότι η Τουρκία. Όπου την παίρνει προσπαθεί ανταγωνιζομενη την Τουρκία, να ασκήσει επιθετική πολιτική.
Τι σχέση έχουν αυτές οι πολιτικές αυτών των καπιταλιστικών εθνών/κρατών με τα συμφέροντα των λαών τους ; Καμία! Αλλά εσείς την βιόλα σας , τρώτε αμασητη την εθνικιστική προπαγάνδα.
Φυσικά και δεν έχει, ορίσει εννοώ ούτε αοζ’ ούτε ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ, αλλά αυτό είναι το κλασσικό, από μέρους σου, αριστεριστικη αμάθεια δηλαδή και κακομοιρια, και νομίζεις ότι γνωρίζεις, διπλό κακό, το άλλο το ωραίο που βλέπω είναι (πρόοδος για σένα), εκεί που έχεις άδικο αν το αντιληφθείς, ‘το γυρνάς'(πράγματι) ‘στο τσαμικο.’!!!!!!
Και βεβαια, έχεις γίνει πλέον εντελώς διάφανος, που βλέπω ανάμεσα, από την έλλειψη επιχειρηματων, το κενό της λογικής, από κι μεσα ξεπετάγονται όλο και περισσότερες κοτσανες, πεπονοφλουδες και άλλα πολλά.
Φάκελλοι, Σκάι, http://folders.skai.gr/main/theme?locale=el&id=266
Σοφία Παπαϊωάννου:
Όλα αυτά τα χρόνια που είσαστε στο υπουργείο υπήρχε κάποια στιγμή που ο Έλληνας πολιτικός ζήτησε να προχωρήσουνε σε συνομιλία για την οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και στην Ελλάδα;
Σόλων Κασίνης, δ/ντής Υπηρεσίας Ενέργειας Κύπρου:
Όχι. Δε θυμάμαι κανέναν.
Σοφία Παπαϊωάννου:
Είχατε διαπραγματευθεί ποτέ με την Ελλάδα για την ΑΟΖ;
Νίκος Ρολάνδης, πρ. Υπουργός Κύπρου:
Όχι, διότι η Ελλάδα δεν το ήθελε….Η Ελλάδα ακολουθεί μια – ας την ονομάσω – προσεκτική πολιτική πάνω στο θέμα αυτό, δεν λέω ότι κακώς πράττει, από την δεκαετία του 70 η Ελλάδα αποφεύγει να κάνει οτιδήποτε στο Αιγαίο ή σε χώρους τους οποίους διεκδικεί η Τουρκία.
Παιδί μου Σουτου παραληρείς γιατί;
Α. Ζοριστηκες και φαίνεται ! Μια χαρά επιχειρήματα κ.λογικη έχω : ειμε κ είμαστε πάρα πολλοί μέσα στον λαό που δεν θέλουμε καμία χάραξη αοζ υπό καπιταλιστικό πλαίσιο, γιατί ξέρουμε για ποιον χτυπά η καμπάνα. Αλλά, αν παρόλαυτα έπρεπε να προτείνω κάποια πολιτική υπό καπιταλιστική διαχείριση, θα πρότεινα εξωτερική πολιτική εκ μέρους της Ελλάδας που να συμπεριλαμβάνει το ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΟΜΟΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΑΡΑ Κ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ, στην από κοινου κ οριστικα κ διεθνώς νομιμα χάραξη αοζ της κάθε χώρας.
Αυτό δεν το κάνει ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τουρκία . Λες ανοησίες κ αυτό που ποσταρεις είναι ψέμα. Η Ελλάδα προχώρησε εδώ κ μερικα χρόνια , σε χάραξη κοινά συμφωνημένων αοζ με Κύπρο, Αίγυπτο κ Ισραήλ , πετώντας απέξω Τουρκία κ Λίβανο. Τώρα, έκανε το ίδιο κ η Τουρκία με τη. Λιβύη κ πέταξε έξω τους υπόλοιπους. Καλά σ.τ., τόσο άγνοια έχεις πια που δεν θες να ξέρεις τα βασικά;
Αφηνω τον Μαρξισμο για να μην μπλεξουμε αφου ο καθενας τον χρησιμοποιει κατα πως νομιζει.Αυτο που φαινεται στα ελληνοτουρκικα ειναι οτι δεν βρισκομαστε στο 22 που ειχαμε επιθετικη ελληνικη αρχουσα ταξη.Τωρα υπαρχουν ραντιερηδες πανικοβλητοι που θελουν την ησυχια τους και στον μονο που επιτιθονται ειναι στο λαο ( οτι εχει απομεινει απο δαυτον ) κ την χωρα ωστε να εκποιησουν οτι μπορουν.Η αρχουσα ταξη της Τουρκιας επαψε να ειναι ραντιερικη.Παραγει ( κ οπλα παρακαλω) τονωνει την εσωτερικη αγορα ενω επεκτεινεται στο εξωτερικο.Τα τελευταια χρονια εxει εισβαλει σε Συρια Ιρακ κ Λιβυη.Εχει στρατιωτικες βασεις σε Αλβανια, Σομαλια και Καταρ. Επιπλεον σαν μεγαλη δυναμη μπορει πλεον να κανει πολεμο δια αντιπροσωπων( χωρις να μακελευει κληρωτους) χρησιμοποιωντας ισλαμιστικες ομαδες.Το θεμα λοιπον δεν ειναι ιδεαλιστικο ποιος εξουσιαστης ειναι καλος η κακος αλλα ποιος ειναι παραγωγικος κ επομενως αυτονομος κ επιθετικος και ποιος παρασιτο που απλα σερνεται για να βγαλει οτι μπορει κ προλαβαινει.
Αν είναι έτσι θεοδωρε, αυτή η διαπίστωση ΕΝΙΣΧΥΕΙ την λογική που λέει πως , στο καπιταλιστικό γεωπολιτικό πλαίσιο που ζούμε, θα έπρεπε η καπιταλιστική Ελλάδα , να ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΟΜΙΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ στη ν.α. Μεσόγειο ΣΥΝΕΠΩΣ ΚΣΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, με στόχο να συμφωνηθεί κοινή οριστική κ διεθνώς νομιμη ΑΟΖ.
Εγώ συμπαρατασσομαι με την αντίληψη που λέει “καμία χάραξη καμίας αοζ , διότι γαμας το περιβάλλον , φέρνεις τον πόλεμο πιο κοντά κ γενικά γσμιεται ο άνθρωπος κ κερδίζει ο καπιταλισμός”. Αλλά, αν έπρεπε να πάρω μια φιλολαϊκή θέση για φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης αυτό που θα έλεγα είναι να συμφωνηθεί ΑΟΖ και με την Τουρκία ! Αυτό θα έπρεπε να κάνει το καπιταλιστικό ελληνικό κράτος με το τουρκικό . Ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον που έχει διαφορά ισχύος 1 προς 4 με το τουρκικό. Αυτή θα ήταν μια όντως φειληρηνικη καπιταλιστική εξωτερική πολιτική.
Δεν έκανε όμως, ούτε κάνει αυτή την πολιτική το ελληνικό κράτος. Κάνει την αντίθετη. Κάνει κ αυτό επιθετική πολιτική, όπου το παίρνει
San Rocco μικρες διαφορες εχουμε.Συμφωνω κ γω οτι τωρα χαραξη ΑΟΖ μονο προβληματα φερνει ( αυτα που ανεφερες) ασε που οτι βρεθει μεσα θα το παρουν Αμερικανοι Ευρωπαιοι κλπ.Μια αλλη Ελλαδα Ελευθερη ανεξαρτητη Λαικοδημοκρατικη κλπ θα μπορουσε να εχει μια αποτελεσματικη πολιτικη εναντι της Τουρκιας με δυο αξονες.Ο πρωτος της φιλιας χ ωρις προστατες κ ενδιαμεσους.Αυτο βεβαια θα σημαινε οτι αν η Τουρκια ανοιγε την πορτα του φρενοκομειου αυτο που θα επακολουθουσε δεν θα ειχε το fair play που επιβαλλουν οι προστατες.Αυτος θα ηταν ο δευτερος αξονας που θα διασφαλιζε τον πρωτο….
ΧΑ ΧΑ ΧΑ.
Σου αφιερώνω και τον τίτλο από ένα βιβλίο του Σενέρ λεβεντ: Η πατρίδα μου είναι υπό κατοχή. Τι ξέρει ενας Τούρκος στρατηγός από λευκωσιατικες νύκτες που μυρίζουν γιασεμι.;
Ρε παιδιά, πλάκα κάνετε;
Η Ελλάδα δεν μπόρεσε να πάει Γερμανία για να υπερασπιστεί την κοινή λογική για να μην ανοίξει η πόρτα του φρενοκομείου που οι Τούρκοι ήδη μισανοιγουν.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να δηλώσει παρουσία 6 μιλια ανατολικά της Κρήτης, και θα στείλει στρατό σε εμπόλεμη ζωνη για να αντιπαρατεθεί στους μισθοφόρους;
Πόση πια άγνοια; Πόση επιπολαιότητα;
Η Ελλάδα θα πάει Λιβύη (αν πάει) μόνο μετά την κατάπαυση του πυρός, με νατοϊκή εντολή και μόνο σε αστυνομικό ρόλο και κάτω από αυστηρή επιτήρηση των νατοίκων και πιθανότατα και κάτω από τουρκική διοίκηση.
ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ ΗΡΘΕ ΑΠΟΨΕ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΛΙΑ (ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ»)
Εν ολίγοις, η Τουρκία –και όταν μιλάμε για Τουρκία, εννοούμε βέβαια την ηγεσία της, όχι τον λαό της– συμπεριφέρεται ως ανοιχτά αναθεωρητική δύναμη που αμφισβητεί τα υπάρχοντα σύνορα.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι απόψεις που θέτουν την Ελλάδα και την Τουρκία στο ίδιο περίπου επίπεδο, κάνοντας λόγο για «δύο ιμπεριαλιστικές χώρες» έτοιμες να ριχτούν σε έναν πόλεμο που θα είναι «άδικος και από τις δύο πλευρές», μόνο από κάποιον πεισματικό εθνομαζοχισμό θα μπορούσαν να αιτιολογηθούν. Το παράξενο είναι ότι, αν και παραδοσιακά παρόμοιες απόψεις φυτοζωούσαν σε μικρές πολιτικές οργανώσεις, από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 υιοθετήθηκαν εν μέρει και από την ηγεσία του ΚΚΕ –αν και τελευταία διαφαίνεται μια πιο ισορροπημένη προσέγγιση.
Το να θεωρείται η Ελλάδα ιμπεριαλιστική επειδή είναι χώρα του «μονοπωλιακού καπιταλισμού» αποτελεί γελοιογραφία του μαρξισμού, κοινό οικονομισμό. Ούτε βέβαια η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ, από θέσεις ελάσσονος εταίρου, αρκεί για να αναβαθμίσει μια χωρα σε ιμπεριαλιστική, αλλιώς θα έπρεπε να κατατάξουμε σε αυτή την κατηγορία τη Λιθουανία, τη Μάλτα ή την Κύπρο.
Ασφαλώς, η ελληνική αστική τάξη έχει τάσεις οικονομικού επεκτατισμού και διάθεση να ασκήσει πολιτική επιρροή όπου μπορεί να το πράξει, κυρίως σε πιο αδύναμες χώρες των Βαλκανίων. Εκμεταλλεύεται τις υπηρεσίες που προσφέρει στους ιμπεριαλιστές συμμάχους της για να βελτιώσει όσο γίνεται τη θέση της έναντι της Τουρκίας –μάλιστα ο Πάνος Καμμένος έφτασε να προσφέρει στους Αμερικανούς αεροπορική βάση στην Κάρπαθο, ως δυνητικό υποκατάστατο της τεράστιας βάσης που διατηρούν στο Ιντσιρλίκ της Τουρκίας. Ωστόσο, στα ζητήματα ασφάλειας και εδαφικής ακεραιότητας, η συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων είναι κατά βάση φοβική, υπό το βάρος του Αττίλα και της κρίσης των Ιμίων. Άλλωστε, η Ελλάδα υστερεί καταφανώς της Τουρκίας στο δημογραφικό, οικονομικό και ως έναν βαθμό και στο στρατιωτικό πεδίο. Το να υιοθετείς πολιτική ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον ισχυρότερο και τον ασθενέστερο, σε εκείνον που διεκδικεί και εκείνον που υφίσταται την πίεση, σημαίνει ότι ταυτίζεσαι –από πολύ «διεθνιστική» βέβαια σκοπιά– με την πολιτική Πόντιου Πιλάτου που ακολουθούν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και άλλοι εταίροι τους.
Η Ελλάδα όχι μόνο δεν διεκδικεί εδάφη από την Τουρκία, αλλά δυσκολεύεται να ασκήσει και τα κυριαρχικά δικαιώματα που της αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο, ιδιαίτερα το Δίκαιο της Θάλασσας, τη στιγμή που η Άγκυρα χαρακτηρίζει τα 12 μίλια casus belli (αιτία πολέμου) και αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών. […]
Στο σημείο ου έχουμε φτάσει σήμερα, η απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να βρίσκεται στην προσπάθεια για αποτροπή ενός πολέμου με την Τουρκία, που θα ήταν καταστροφικός και για τους δύο λαούς. Παρά τους κακούς οιωνούς, δεν είναι μοιραίο να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν προς τα εκεί, σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Η ισλαμοεθνικιστική κλίκα που κυβερνά την Τουρκία γνωρίζει ότι Ελλάδα δεν είναι Αφρίν και ότι το τίμημα ενός πολέμου, όποια κι αν είναι η έκβασή του, θα είναι πολύ βαρύ και για τη δική της χώρα, υπονομεύοντας ό,τι κερδήθηκε μέσα σε 16 χρόνια καλπάζουσας οικονομικής ανάπτυξης. Μπορεί ο Ερντογάν να έχει τους λόγους του να επιδίδεται σε φραστικούς λεονταρισμούς για εσωτερική πολιτική κατανάλωση. Μπορεί ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζέφρι Πάιατ να έχει τους δικούς του λόγους να καλλιεργεί κλίμα τρομοκρατίας, «προβλέποντας» κάθε τόσο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ώστε η χώρα του να πουλά όπλα και «προστασία» στις δύο χώρες. Αλλά η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο ούτε να πανικοβάλλεται, ούτε να παρασύρεται σε εθνικιστικές πλειοδοσίες και παιχνίδια με τη φωτιά.
[…]
Δεν μπορεί, όμως, να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και από το μεγαλοϊδεατισμό της κυβέρνησης Ερντογάν στη ρήξη. Σε αυτή την περίπτωση, που όλοι απευχόμαστε, δεν μπορεί να υπάρχει δίλημμα. Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, σε ομιλία του στο Σύνταγμα τον Φεβρουάριο του 2018, συνόψισε τη στάση του κόμματός του: «Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην εκατόχρονη ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει να επιτεθεί στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, όμως, επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμία εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο». Και συνέχισε: «Επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης (πρέπει) να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για τον λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες». Είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με αυτή την τοποθέτηση.
(Πέτρος Παπακωνσταντίνου[*], Το Εθνικό Ζήτημα στην εποχή μας, Εκδόσεις Τόπος, α´ έκδοση Μάιος 2018, σελ. 157, 158, 159, 160, 161 & 162)
[*] Τουλάχιστον μέχρι και τις δεύτερες βουλευτικές εκλογές τού Ιουνίου 2012 και οπωσδήποτε πριν από τις εκλογές τού Ιανουαρίου τού 2015 ήταν επιφανές και εξαιρετικά δημοφιλές στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο ΠΠ παραμένει εξαιρετικά δημοφιλής μέχρι και σήμερα.
Λυπάμαι, αλλά ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου (έφυγε τυπικά από το ΝΑΡ το 2015 και ουσιαστικά είχε αποστασιοποιηθεί χρονικώς αρκετά νωρίτερα), έχει πέσει έξω σε μια σειρά κρίσιμα πολιτικά του συμπεράσματα: α. Στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ όπου προμόταρε την ανοιχτή στήριξη του ήδη από το 2010 και μέχρι το 2015, β. μετά αβάνταρε την ΛΑΕ και την στροφή στην Ρωσία και στην κινα, έλεγε μάλιστα ότι η Κίνα οικοδομεί την ….”αρμονική (sic!!!) κοινωνία”, κλπ. Αστο λεφτ, ούτε δημοφιλία έχει πια, και έχει υποστηρίξει και πολλές κομβικές λάθος θέσεις. Αλλά και δημοφιλία να είχε, δεν είναι σοβαρός αναλυτής εδώ και πολλά χρόνια.
San Rocco,
1. Για την ουσιαστική του αποχώρηση μίλησα κι εγώ. Η τυπική δεν έχει σημασία, δεν με ενδιαφέρει και ούτε μπορώ να την ξέρω άλλωστε.
2. Ανοιχτή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ (ορθάνοιχτη!) έδωσε τον Ιούνιο του 2012 το 75% αυτών που ψήφισαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές τού Μαΐου. Δεν είναι μομφή αυτό. Αυτό είναι παρόμοιο με ό,τι σάς λέει κι εσάς το ΚΚΕ για τη συνάντησή σας με τον Τσίπρα στις διερευνητικές. Αυτά δεν είναι πολιτικά επιχειρήματα. Είνα οπαδικά παιδιαρίσματα.
3. Για την αρμονική κοινωνία που έλεγε ότι έχτιζε η Κίνα και τα λοιπά: πηγές και ντοκουμέντα, παρακαλώ. Τότε μόνο θα μιλήσουμε. Αρκετά πια με τη λάσπη ή με ό,τι καταλαβαίνει το κούφιο κεφάλι σας! Να μάθετε να καταθέτετε και τα σχετικά πειστήρια όταν αμολάτε τέτοια πυροτεχνήματα.
4. Περί στροφής προς Ρωσία και Κίνα άλλα λέει στο συγκεκριμένο βιβλίο. Τα αντίθετα: σχέσεις με όλους — καμία πρόσδεση με κανέναν.
4. Δεν τον έφερα εδώ ως αναλυτή. Ως αριστερό τής κομμουνιστικής αριστεράς τον έφερα, με σοβαρή θεωρητική κατάρτιση και πολιτική σκέψη που έχει την ικανότητα να πηγαίνει σε κάποιο βάθος και να μη μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων και στα αφελή παιδιαρίσματα, που έλεγε κι ο Μεγάλος..
Λεφτ , άσε τα σαπια : α. Ο Πέτρος ήταν στέλεχος κ δημοσιογράφος. Συνέβαλλε στην προώθηση μιας πολιτικής αντίληψης γενικώς, η οποία ηττήθηκε μέσα στο ΝΑΡ κ που ήταν παραπληρωματικη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν απλά ένας ψηφοφόρος.
Β. Δεν πετώ καμία λάσπη. Για την Κίνα αυτά έγραφε κ σχετικά πρόσφατα.
Γ. Σε πολλές κομβικές του πολιτικές εκτιμήσεις ως αναλυτής , έχει διαψευστεί. Κ αυτό είναι αλήθεια.
Β. Δεν πετώ καμία λάσπη. Για την Κίνα αυτά έγραφε κ σχετικά πρόσφατα.
______________________________
Φως: στοιχεία, πειστήρια, ντοκουμέντα. Όλα τα άλλα είναι λόγια που δεν κοστίζουν μια πεντάρα!
Επειδή ένα πρώην στέλεχος του ΝΑΡ δεν ταυτίζεται με τις αναλύσεις του Πριν σήμερα, αυτό δεν σημαίνει κάτι για την ανάγκη διεθνιστικής ταξικής αντπολεμικής πάλης, ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατις αστικς τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας.
Πολύ περισδότερο δε δικαιώνει το κάλεσμα του λεφτ να χυθεί τοαίμα του λαού για τις ΑΟΖ, για τα συμφέροντα των πολυεθνικών
Προφανώς κ επειδή ο Πέτρος έχει άλλη αντίληψη από αυτή του ΝΑΡ κ της ΝΚΑ , αυτό δεν δικαιώνει τον λεφτ, ούτε τις θέσεις του λεφτ.
Θα επιμείνω όμως ότι, κατά την γνώμη μου, οι θέσεις του Πέτρου Παπακωνσταντίνου σε ορισμένα κομβικά πεδία, ήταν κ παραμένουν λαθεμένες. Τετια πεδία είναι οι συνεργασίες, τα εθνικά, η γεωπολιτική κλπ.
Το 2015 απέδειξε την αποτυχία της αντίληψης συμμαχιών όπως είχε μάθει κ εξακολουθεί να εφαρμόζει στην πλειοψηφία της η αριστερά , όπως κ την αποτυχία της αυτοκεντρης κομματικής υπαρξης κ πολιτικής που απορρίπτει τις συμμαχίες γενικα. ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου υπήρξε υποστηρικτής μιας ενότητας της αριστεράς σε μια σοσιαλδημοκρατική βάση . Τι σημαίνει αυτό; Περιεχόμενο κυρίως για τα άμεσα κ βλέπουμε , σε συνδυασμό με συμφωνίες κορυφών μεταξύ πολιτικών δυνάμεων κ βαθιά υποτίμηση έως κ ανυπαρξια διαδικασιών βάσης .
Έτσι έχει μάθει να ενώνεται η αριστερά . Πλευρές αυτής της αντίληψης ενότητας απετέλεσαν κ την βάση συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για αυτό κ απέτυχε, παρόλο που έζησε κάποια χρόνια κ προσέφερε θετικά για το ν και πράγματα.. Αυτή η αντίληψη κυριάρχησε από την αρχή στην ΛΑΕ κ για αυτό η ΛΑΕ δεν έζησε ούτε μια μέρα ουσιαστικά.
Από την άλλη, η αυτοκεντρης κομματική πολιτική αλά ΚΚΕ, και αυτή μας τελείωσε το 2015 , διότι δεν προσφέρει ουσιαστικά κάτι, στην οργάνωση του λαού (της εργατικής τάξης συμπεριλαμβανομένης ). Πχ το ΠΆΜΕ ο,τι ήταν είναι σε επίπεδο μαζικότητας , κ μάλλον υποχωρεί κ αυτό με τα χρόνια, και η συντριπτική πλειοψηφία λαού /εργατικής τάξης, παραμένει ανοργάνωτη, διαλυμένη κ κατακερματισμενη.
San Rocco, χωρίς να θεωρώ το ΠΠ και τόσο ιδιαίτερα προωθημένο (αν και σαφώς ορθότερος του ΝΑΡ), η κριτική που του κάνεις σχετικά με τον τρόπο συγκρότησης κ συμμαχιών δείχνει ότι ΔΕΝ έχεις ιδέα από διαδικασίες μαζικότητας και λαϊκότητας. Καθώς φαίνεται, δεν έτυχε στη ζωή σου να γνωρίσεις πραγματικά μαζικές και λαϊκές συλλογικοποιήσεις. Για αυτό λες αυτά που λες.
Εν όψει μάλιστα και των κομμουνιστικών σας, οι προδιαγραφές δήθεν μη ρεφορμισμού που (νομίζετε ότι) θέτετε είναι ακριβώς και μόνον η αυτοαναφορικότητά σας και τίποτε άλλο. Αυτήν θα εισπράξετε και πάλιν μετά βεβαιότητητος,..Δεν είναι ευχή, όχι καθόλου δεν το εύχομαι, αλλά είναι βεβαιότητα!
Αν βάλουμε όλο το ΝΑΡ, σου βάζω μαζί και το ΣΕΚ και την ΑΡΑΝ και τη ΔΕΑ και κάτι άλλες ψιλαδούρες και τους συγκρίνουμε με τους αριστερούς που υπάρχουν (υπάρχουν ακόμη, απλά συγκροτημένη αριστερά δεν υπάρχει πλην του ΚΚΕ), τότε θα βγείτε σαφώς υποδεέστεροι Υποδεέστεροι σε αριθμούς, καταφανώς, ούτε συζήτηση, αλλά και υποδεέστεροι ποιοτικώς. Εννοώ από άποψη προσωπικής πολιτικής συγκρότησης. Δεν έχετε σχεδόν κανένα αξιόλογο ποιοτικό κεκτημένο σε σχέση με τον μέσο αριστερό. Η διαφορά είναι ενδεχομένως στην αντοχή φθοροποιών καταστάσεων, και ίσως (ίσως) υπερτερείτε σε αγωνιστική διαθεσιμότητα χρόνου. Κατά τα άλλα, οι ίδιες οι αναλύσεις σας (και δεν είναι μόνον τα πρόσφατα αμίμητα σας για τα ΕλληνοΤουρκικά), δείχνουν ότι σε σχέση με έναν αριστερό της παρέας, δεν μπορείτε να χωρίσετε ούτε δυο γαϊδουριών άχυρα.
Πικάπα, δυστυχώς δεν έχεις δίκιο: αλλο πράγμα η μαζική πολιτική που μπορεί να εμπνέει τον κόσμο, και άλλο πράγμα η ενότητα και διαμέσω αυτής η μαζική πολιτική, όπως έμαθε να την πράττει η πλειοψηφία της Αριστεράς. γνωρίζω τι εστί διαδικασία μαζικότητας και λαϊκότητας, πολύ πολύ περισσότερο από ό,τι μπορείς να φαντάζεσαι.
Ε λοιπόν για αυτό και σου λέω ότι, άλλο πράγμα η διαδικασία μαζικότητας/λαϊκότητας, άλλο πράγμα ο σεχταρισμός κάθε είδους και άλλο πράγμα η ενότητα και διαμέσω αυτής η μαζική δουλειά, όπως η πλειοψηφία της αριστεράς έμαθε να κάνει.
Η λαϊκότητα πικάπα, δεν θέλει ούτε σεχταρισμούς/ελιτισμούς (ναι από πάσχει η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστών πάσης φύσεως), ούτε όμως θέλει παραγοντιλίκια, εκλογικισμούς, κοπτοραπτικές και την πλέμπα αφισοκολλητή, έτσι δλδ όπως έμαθε να πράττει ενωτικές διαδικασίες η πλειοψηφία της αριστεράς, μαζί και ο πέτρος παπακωνσταντίνου.
Ευτυχώς δεν το πήρες προσωπικά. Ποτέ δεν το εννοώ προσωπικά, ωστόσο οι ίδιες οι καταστάσεις το έχουν φτάσει στην προσωπική στάση του καθενός, καθώς (πλην ΚΚΕ) η κατάσταση που μας περιγράφει είναι η διάσπαση του ατόμου και οι αναδιασπώμενες ανασυγκολήσεις – και κατά πλειοψηφία οι αποχωρήσεις..
Ναι μεν καλά όσα αναφέρεις στην δεύτερη παράγραφο, που όλα αυτά της παραγράφου κατατρέχουν την πλειοψηφία των “κομμουνιστών πάσης φύσεως”, και το μόνο λογικότερο είναι ότι και ο ΠΠ σε τέτοιο περιβάλλον είχε μεγαλώσει. Ενώ είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι όσο πιο επώνυμος και με κάποια θέση έτυχε να γίνει κανείς τόσο δυσκολότερο να ανατρέψει αυτές τις “δεύτερες φύσεις”. Ωστόσο, αυτές οι έξεις, ίσως χαρακτηρίζουν τα πρόσωπα, αλλά εντοπίζονται στους ίδιους τους χώρους. Κατά συνέπεια, το μόνο λογικό είναι ότι χαρακτηρίζουν κύρια και πρωταρχικά τις οργανώσεις που ανάφερα -και τις άλλες ψιλαδούρες.
Ερχόμαστε τώρα στο ουσιαστικότερο, αυτό των συγκροτήσεων/συμμαχιών. Η κατάσταση είναι φανερή σε όλους ότι δεν πάει έτσι και κάτι πρέπει να γίνει. Τι να γίνει, τι να γίνει, να κάνουμε ένα κομμουνιστικό. Ένα; Δυο και βλέπουμε. Εκείνο στο οποίο στέκομαι είναι οι (δήθεν) “προδιαγραφές μη ρεφορμισμού”, τα “δεν ξεκινάμε από το μηδέν” που τίθενται. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει ότι έχει γίνει η εκτίμηση πως υπάρχει πράγματι πολιτικό κενό από ΚΚ (σφάλμα) και κυρίως η εκτίμηση πως εκείνο που λείπει είναι η δράση μιας μη ρεφορμιστικής πρωτοπορίας (σφάλμα).
Πέρα από αυτά, μια τέτοια επιλογή σημαίνει ότι πράγματι το αρχικό “υποκείμενο” έχει τα καίρια κεκτημένα που χρειάζονται για να θέσει τις “μη ρεφορμιστικές” προϋποθέσεις. Ακριβώς αυτό είναι που αμφισβητώ -δεν το συζητώ!. Κανένα τέτοιο κεκτημένο δεν διαφαίνεται και ο ισχυρισμός του ανύπαρκτου κεκτημένου είναι η διαιώνιση της φθοροποιάς αυτοαναφορικότητας.
Η απάντηση θα χρειαστεί να είναι πολύ πιο ριζοσπαστική. Εάν τα τρέχοντα σχήματα θα συμβάλλουν τότε θα πρέπει να ξεκινήσουν σχεδόν από το μηδέν, πρακτικά αυτοδιαλυόμενα.Αλλιώς θα είναι άλλοι αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μόνο στο τέλος διαφωνώ. Δεν είναι και πολύ δημοκρατικό να ζητάς από τον άλλο να αυτοδιαλυθεί. Σωστά τα άλλα, θεωρώ, όπως τα έθεσες. Κομμουνιστικό Κόμμα στην Ελλάδα υπάρχει και δεν υπάρχει χώρος να αμφισβητηθεί, αλλά ούτε και η ιδεολογική πρωτοπορία είναι αυτό που μας λείπει.
Δεν είμαι σίγουρος πως αυτό που λες για τις “δεύτερες φύσεις” έχει να κάνει τόσο με το πόσο επώνυμος υπήρξε ο καθένας, αλλά με την ίδια την ιστορική διαδρομή δυο γενεών (του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης) και άρα δεν το προσωποποιώ στον κάθε ΠΠ (μια που με αφορμή αυτόν γίνεται η κουβέντα).
Νομίζω ότι η λύση είναι ένα χαλαρό μετωπάκι, πολύ πιο χαλαρό από αυτά που υπήρχαν, με κάποιες ελάχιστες προϋποθέσεις και κοινά σημεία τα οποία θα βρεθούν. Αρκετά χαλαρό, ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια πρόσκρουσης ανάμεσα στις συνιστώσες, αλλά όταν και όπου τίθεται θέμα ψηφοδελτίου, να γίνεται μια επί τόπου διαπραγμάτευση ανάμεσα στα άτομα που προσωπικά τα αφορά. Όσον αφορά την αγωνιστική κοινή δράση, αυτό ήδη γίνεται, δε χρειάζεται κάποια αλλαγή.
Δε πιστεύω όμως πραγματικά πως αυτή τη νέα (ισορροπημένη και τόσο-όσο) κουλτούρα συνεργασίας, μπορούν να τη φέρουν οι παλιές φουρνιές. Οπότε νομίζω, πως στους χώρους με μεγάλες νεολαίες, η λύση είναι να το πάρουν οι νεολαίοι πάνω τους, και στους χώρους που οι νεώτεροι ήμασταν τρεις κι ο κούκος, να αποχωρήσουμε και να αυτονομηθούμε.
Βασικά, δε θα με χάλαγε αν έβλεπα μια τέτοια κίνηση και από τους νεώτερους εντός του ΚΚΕ, από την ηλικία του Πρωτούλη και κάτω. Δε νομίζω ότι τους λείπει κάτι, μάλλον καλύτεροι και σταθερότεροι έχουν αποδείξει ότι είναι.
Αυτήν την ενότητα μάθαμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ San Rocco, αυτήν έμαθε και ο ΠΠ
Κώστας
Αυτόν τον τρόπο να ενωνομαστε Κώστα τον μάθαμε σε όλη ΣΧΕΔΟΝ την αριστερά . Κ στην αραν, κ την αράς, κ το αριστερό ρεύμα της λαε . Τουλάχιστον το ΝΑΡ έχει δώσει κ σοβαρά, άλλα δείγματα ενότητας. Με διαδικασίες βάσης. Δεν το εξαιρω από το πρόβλημα , αλλά έχει δώσει κ σωστά δείγματα ενότητας.
Μάλιστα αγαπητέ Κώστα. Πες μας όμως και εσύ ποια ενότητα μάθατε στην ΛΑΕ. Εάν έχετε έστω και τώρα αναλογιστεί αυτήν σας την επιλογή. Εάν συμμετέχετε ακόμα στην ΛΑΕ. Πες μας για την νέα σας επιλογή να «συντονιστείτε» με κάποιους με τους οποίους δεν είχατε καμιά κοινή δράση τα προηγούμενα χρόνια (Κορδάτος, εργατικός αγώνας) και αποχαιρετάτε ξανά ότι χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Έχετε αποσυρθεί από την κοινωνική πάλη. Δεν σας βρίσκει κανείς πουθενά. Τι γίνεται; Υπάρχει κάποια αποτίμηση για όλα αυτά; Κάποιος σκεπτικισμός; Κάτι να μας πεις και για την ΑΡΑΝ; Οι άλλοι όλοι έχουν κάνει την αποτίμησή τους όποια και αν είναι αυτή. Η δική σας;
Φίλε μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν απαντάω σε, υπο κανονικές συνθήκες, μη δημοσιεύσιμες πολιτικές αλητείες πως η Αριστερή Ανασύνθεση δεν συμμετέχει στα κοινωνικά μέτωπα Επανόρθωσε για να σου απαντήσω στα άλλα τα οποία είναι δημοσιεύσιμα και απαντήσιμα αλλά όταν φύγει από πάνω σου το BAN που σου έριξα.
San Rocco δυσκολεύομαι να καταλάβω πως η καθοριστική, ηγεμονική, δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ, δεν φέρει ευθύνη για το μηδενικό επίπεδο πολιτικής δημοκρατικής διαδικασίας στο εσωτερικό της όλα τα 11 χρόνια που υπήρχε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν γίνονται όλα στην ζωή. Δεν γίνεται και να είναι μια πραγματικότητα το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να μην πάρει το ΝΑΡ την μερίδα του λέοντος στις ευθύνες. Εργατική δημοκρατία χωρίς άλλο ήθος πολιτικής λογοδοσίας και ευθύνης δεν νοείται
Κώστας
Εντάξει Κώστα, εγώ παίρνω πίσω το ότι η ΑΡΑΝ δεν συμμετέχει στα κοινωνικά μέτωπα. Πες κάτι για τα άλλα
Αφού λοιπόν επανόρθωσες, προβληματιζόμενος για το πως έπεσες τόσο χαμηλά ελπίζω και όχι υποκριτικά, να σου απαντήσω
Στην ΛΑΕ δεν μάθαμε καμία δημοκρατία γιατί δεν υπήρχε καμία δημοκρατία στην ΛΑΕ. Η αποτίμηση ειναι πως η θέση μας τον Σεπτέμβριο του 2015 πως η ΛΑΕ είναι ανεπαρκής σε σύνθεση, συναγωνιστικές σχέσεις, κοινωνικές εκπροσωπήσεις κλπ και δεν συνιστά την αναγκαία στην συγκυρία εκδοχή αριστερού ριζοσπαστικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου δικαιώθηκε. Αλλά, από την άλλη, δεν δικαιώθηκε μια άποψη που ήθελε τον Σεπτέμβρη του 2015 την πολιτική απάθεια της επαναστατικής αριστεράς απέναντι στην ανάγκη πολιτικής εκπροσώπησης της ηττημένης αλλά ακόμα τότε υπαρκτής κοινωνικής τάσης εργαζομένων και νεολαίας για αντίσταση στην ιμπεριαλιστική νεοφιλελευθερη κανονικότητα που είχε μόλις δώσει την τελικά ακυρωμένη από τον σοσιαλφιλελευθερισμό αλλά πραγματική ενσώματη λαική αντιιμπεριαλιστική νίκη του Ιουλίου 15. Η αποτίμηση είναι πως ο Ολλάντ είχε δίκιο, το σπουδαίο για τον ιμπεριαλισμό στις εκλογές του Σ15 ήταν η ήττα της ΛΑΕ. Η αποτίμηση ήταν πως καλώς η ΑΡΑΝ είχε ιδρύσει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλους ξεκαθαρίζοντας, το 2010, πως η πολιτική αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι τακτική και όχι στρατηγική επιλογή η οποία ήταν η ανασύνθεση του κομμουνιστικού κινήματος εντός της ριζοσπαστικής αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς. Η αποτίμηση ήταν και είναι πως καλώς η ΑΡΑΝ έκανε το 2015 αυτά που έλεγε από το 2010, και αυτά που έλεγε η απόφαση της Β Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2010. Να σου πω τέλος πως η ΑΡΑΝ δεν έχει παραιτηθεί απο κανένα κεκτημένο της, συμμετέχει στα ΕΑΑΚ και στις Παρεμβάσεις όπως πάντα και παλεύει για την τριπλή ανασύνθεση, σχημάτων, μετώπων και οργανώσεων. Το ότι το δυναμικό πρώην του ΚΚΕ έχει αποφασίσει να εμπλακεί με την ΑΡΑΝ, το Κ Σχέδιο, την Αναμέτρηση και την Παρέμβαση, στην διαδικασία που λες ήταν δικαίωμα του που δεν προεξοφλεί άλλωστε κάτι. Μάλλον προβληματίσου για το πως 2 διαδικασίες που συζητιούνται τόσα χρόνια για το Κ αφενός δεν έχουν προχωρήματα, αφαιτέρου δε η μία έχει γίνει υπόθεση μετονομασίας μιας οργάνωσης ενώ η άλλη συσπειρώνει περισσότερες δυνάμεις με τις βασικές να είναι από τον πυρήνα της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς στην Ελλάδα μετά το 89. Ταυτόχρονα η ευρύτερη διαδικασία προς έναν μετωπικό πολιτικό φορέα προσπαθεί να κάνει και αυτή τα βήματα της. ΛΑΕ δεν υπάρχει, αν θα προηγηθεί η ανακοίνωση αυτουπέρβασης της ή αποχώρησης της ΑΡΑΝ δεν το ξέρω και δεν έχει καμία σημασία.
Πιστεύω σου απάντησα σε όλα, σκόπιμα σε μια κουραστική σεντονοειδή παράγραφο για να δεις έστω έτσι πόση κακή πολιτική κουλτούρα κρύβεται πίσω από την βροχή κακόπιστων επιθετικών ερωτήσεων σου απέναντι σε μια οργάνωση, που αφού θες αποτίμηση, το μεγαλύτερο ιστορικό διαχρονικό της λάθος, βασικά όχι λάθος αλλά πηγή των προβλημάτων της και των κρίσεων της, ήταν η επένδυση σε μια προοπτική αμοιβαίας αυθυπέρβασης της με το ΝΑΡ προς μια ανώτερη κομμουνιστική οργάνωση.
Κώστας
Ναι Κώστα μου απάντησες. Ελπίζω τώρα που καταφέρατε να ξεκόψατε από το ΝΑΡ, (που το θεωρείτε την πηγή των προβλημάτων σας) να καταφέρετε να ανθίσετε κάπως περισσότερο ως οργάνωση. Προσωπικά δεν το βλέπω αυτό να συμβαίνει τα τελευταία 5 χρόνια που πήρατε αυτή την επιλογή. Το αντίθετο θα έλεγα, δυστυχώς, άλλοι πήραν το πάνω χέρι στο ρεύμα που εκπροσωπείται, δεν ξέρω αν σας προβληματίζει αυτό. Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο δεν έχει βοηθήσει κανέναν.
Για την αποτυχία στο να αλλάξουμε φιλολαϊκά τους συσχετισμούς , όπως κ για την παρακμή της οργάνωσης η του κόμματος στο οποίο είμαι μέλος, δεν ευθύνεται η διπλανή οργάνωση ή κόμμα. Ευθύνεται πρώτα κ κυρια η συνολική αντίληψη κ πρακτική με την οποία πολιτευθηκε η οργάνωση ή το κομμα στο οποίο είμαι μέλος, όλα τα προηγούμενα χρόνια κ σημερα.
Ευθύνεται επίσης κ ο συνολικός συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στον λαό κ το εθνικό/υπερεθνικό κεφάλαιο όπως αυτός έχει διαμορφωθεί.
Αν αυτή η διαλεκτική κ υλιστική ανάλυση της καθημερινότητάς μας κυριαρχήσει στα μυαλά των οργανωμένων , τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες καταστάσεις για την αριστερά κ τον λαό.
Άρα, για να γίνει αυτό, θα πρέπει η συζήτηση να περιστρέφεται διαρκώς γύρω από το πώς θα ανταποκρινομαστε καλύτερα στα διάφορα πεδία της ταξικής πάλης (οικονομικό, οικολογικό, εμφυλο/γυναικείο, αντιφασιστικό, πολιτισμικό , κλπ) , γύρω από το πώς διαμορφώνονται οι δια-κρατικοι ανταγωνισμοί στην περιοχή μας κ ποια στάση κρατάμε , κλπ.
Και όλα αυτά κ μέσα από όλα αυτά να προωθείται τόσο η αυτοτελής δουλειά της κάθε πολιτικής αριστερής δύναμης, όσο κ η συνεργασία μεταξύ τους.
San Rocco δεν είπα ότι φταίει το ΝΑΡ για, κάποια, παρακμή, της ΑΡΑΝ, την οποία βλέπεις στον ύπνο σου για λόγους που μου διαφεύγουν και με στεναχωρούν για τον χουλιγκανισμό σου. Είπα πως το πολιτικό σχέδιο ανασύνθεσης του κομμουνιστικού κινήματος εντός της ριζοσπαστικής αριστεράς με όχημα μάχιμης παρέμβασης σχήματα κοινωνικής και πολιτικής ενότητας της αριστεράς με βασικό εταίρο σε όλα αυτά το ΝΑΡ (δυστυχώς μεγάλο κομμάτι μόνο του ΝΑΡ εώς το 4ο Συνέδριο του) παραμένει σε ισχύ. Πως τα πολιτικά αποτελέσματα που ενέγραψε εντός της Αριστερής Ανασύνθεσης με την μορφή παναριστερών και αριστερίστικων παρεκκλίσεων το 12 και το 15 με τις αντίστοιχες διασπάσεις που της προκάλεσαν είναι θεμιτά και ένα πολιτικό κόστος που η ΑΡΑΝ το έχει επωμιστεί και υιοθετήσει. Οπότε “Μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ” σου έχω απαντήσει, είμαστε εμείς, και το σύνολο του Συντονισμού Κομμουνιστικών Δυνάμεων, που διαφωνούμε ανοιχτά με το “πουθενά με την ΑΡΑΝ, το Κ Σχέδιο και την Αναμέτρηση” του ΝΑΡ και που δεν έχουμε μείνει και χωρίς μετρήσιμα αποτελέσματα σε αυτό με την έννοια ότι αναγκάζεστε και δεν το υλοποιείτε (πχ ακόμα να φτιάξετε τα νέα ΕΑΑΚ της νκΑ ή τα δημοτικά που συρθήκατε σε ενότητα) Δεν καταννοώ λοιπόν ποιο είναι το “ρεύμα” στο οποίο άλλος έχει το πάνω χέρι και ποιος είναι αυτός μιας και όποιος συμμετέχει στο ρεύμα της κομμουνιστικής ανασύνθεσης ας είναι και μεγαλύτερη οργάνωση από την ΑΡΑΝ, δεν με νοιάζει ούτε λέω αν υπάρχει. Μακάρι να ήταν το ΝΑΡ στην προσπάθεια για την κομμουνιστική υπέρβαση και θα σου έλεγα πως είναι υπερδιπλάσιο από την ΑΡΑΝ και μαγκιά του, αλλά δεν είναι καθώς θα μετονομάσει τον εαυτό του σε ΚΚΑ Έτσι κι αλλιώς η ΑΡΑΝ αυτό που θα ήθελε ειναι να μην υπήρχε, να είχαμε άλλης κλίμακας κομμουνιστική οργάνωση και ελπιζω οι 2 διαδικασίες να συγκλίνουν σε δεύτερο χρόνο
Κώστας
Κώστα stay calm:
https://www.zarpanews.gr/wp-content/uploads/2015/10/meimarakis2-696×521.jpg
Γιωργο, και τα άλλα τα παιδιά: Όλα τα “μετωπικά” έχουν παιχτεί με πολλούς και διάφορους τρόπους, τόσο στο Συριζα όσο και στο Μερα/Ανταρσυα. Όσο για τη δυνατότητα των νεώτερων που λες να αναλάβουν, εκ πρώτης μακάρι, ωστόσο οι έξεις και δεύτερες φύσεις αυτών που προηγούνται σε “κοινωνικές δεξιότητες” (το λέω κατ ευφημισμό) καθιστούν τις διαφορές ακόμη εντονότερες στις νεαρότερες άψητες ηλικίες. Σήμερα ένας αριστερός άνω των 50, ακόμη και εάν έχει ξεχάσει την ορολογία του χώρου, όχι μόνο δεν θα παραμυθιαστεί από κάποιο “ιστορικό στέλεχος”, αλλά μάλλον θα τον βάλει στη θέση του με δυο απλές και σταράτες κουβέντες (βγαλμένες από τη ζωή που λένε..). Αυτή η δυνατότητα δεν υπάρχει για τους νεώτερους. Όπως το θέμα δεν προσωποποιείται, έτσι και δεν ηλικιοποιείται.
Αλλά αυτή η δεδομένη μετωπολογία είναι συνυφασμένη με όλα αυτά που περιέγραψε και ο San Rocco. Συνέχιση αυτών, με όποιο τρόπο, είναι εντελώς γκροτέσκα, καθώς δεν υπάρχουν οι ελάχιστες μαζικότητες και ενέργειες που θα δικαιολογούσαν την έννοια “μέτωπο”. Μέτωπο σημαίνει συνεύρεση λαϊκών μαζών και όχι αποστεγνωμένων μηχανισμών.
Κουτσομπολιό;;; Εάν το Μερα/Ανταρσυα το παρακολούθησα πάντα εξ αποστάσεως, το Συριζομέτωπο το είδα από κοντά. Το πράμα ήταν ριζοσπαστικό όσο η μετωπικότητα δεν υπήρχε, με την έννοια ότι οι συνιστώσες δεν έκαναν κουμάντο στο “αποκάτω” ρευστό και κινηματικό πράμα, αλλά ο ίδιος ο πολύς χύμα κόσμος που προς στιγμή μαζεύτηκε ενθουσιωδώς, προσέδωσε μια πραγματικά ανατρεπτική -και χύμα βέβαια- δυναμική. Το πράγμα φυσικά δεν πήγαινε έτσι και χρειαζόταν κάποια αποκρυστάλλωση Αλλά ομοθυμαδόν οι συνιστώσες/τάσεις απέτρεψαν την συντεταγμένη “επανίδρυση” όσο ήταν εκ των πραγμάτων επίκαιρη. Αν γινόταν στη βράση, θα σήμαινε ότι δικαιώματα και υποχρεώσεις (αλλά προφανώς και θεματολογία) θα ορίζονταν από νέα “μηδενική βάση” μαζικής ισοτιμίας, προφανώς με ένα σαφές καταστατικό και οργανωτική στερεοποίηση/ενοποίηση. Κάτι τέτοιο, στο διάστημα 2009-2010, θα αφαιρούσε πλήρως τον έλεγχο όχι μόνο από τις τάσεις του ΣΥΝ, αλλά και από όλες τις άλλες συνιστώσες (οι οποίες στο βαθμό που πολιτεύτηκαν δηθεν “δημοκρατικά” το έκαναν καθαρά πολιτικάντικα, να ψαρέψουν, εισοδίσουν, διαπραγματευθούν κλπ). Κάποιος μάλιστα στην ερώτηση, “ρε φίλε τι νομίζετε πως κάνετε με αυτές τις μεθοδεύσεις;”, απάντησε ότι αλλιώς υπάρχει κίνδυνος “να το χάσουμε από τον ταξικό αντίπαλο..” WHAT? Αν αυτό σου θυμίζει κάτι από ΚΚΕ κάνεις λάθος, είναι ακριβώς η διαχρονική αρτηριοσκλήρωση όλων των υπαρχόντων ¨λοιπών” θραυσμάτων (και δήθεν κεκτημένων). Κεκτημένα έναντι ποιου ακριβώς και πόθεν τεκμαιρόμενα; Αν μιλάμε για μια μαζική και λαϊκή κατάσταση, (που αν δεν υπάρχει τότε να τα βράσω), τότε ναι, πρέπει να χαθεί ο έλεγχος… Αυτά τα δήθεν κεκτημένα δεν έχουν αποδείξει τίποτε από ουσιαστικές πολιτικές δυνατότητες.
Ναι λοιπόν, αυτοδιάλυση στην πρώτη ευκαιρία λαϊκού αναβρασμού. Θέλει όμως να είσαι έτοιμος γι αυτό κι όχι να καμώνεσαι και να καμαρώνεσαι. Αλλά όσο χάνουμε τους όποιους θετικούς αναβρασμούς, θα απομένει να εισπράττουμε μόνο αρνητικούς..
ΥΓ. Όλοι μαζί, δε θα μπορέσουμε. Μια και μόνη παραγωγική διχοτόμηση θα σημάνει όχι απλά αναδιάταξη συμμαχιών, αλλά θα διαπεράσει τις ίδιες τις τρέχουσες οργανώσεις, που έχουν συνηθίσει να διατάσσονται είτε με βάση την απάντηση παλαιότερων ερωτημάτων, είτε με βάση ερωτήματα του γούστου τους πλην άκαιρα, είτε επειδή βολεύει, είτε συναισθηματικά, παρεϊστικα και γενικά με οποιοδήποτε αναποτελεσματικό τρόπο. Παραγωγική διχοτόμηση και αναδιάταξη σημαίνει με βάση τα καίρια και ουσιώδη που θέτει η εποχή, με τη μεσοπρόθεσμη έννοιά της, δηλ ούτε ακριβώς η βραχεία συγκυρία, ούτε και το καθαυτό εσχατολογικό όραμα. Στη φάση αυτή η πρωταρχική συσσώρευση αφορά το να συμφωνήσουμε στα καίρια και ουσιώδη της εποχής και να χαράξουμε τις δυο εμφανώς αποκλίνουσες κατευθύνσεις.
Έτσι νομίζω ο φουκαράς και έχω πάθει κι εγώ το ίδιο με τους περισσότερους: Ενώ μου φαίνονται τόσο προφανή (σε εμένα και την παρέα μου), αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μην τα έχουν καταλάβει τα υποτιθέμενα κεκτημένα. Απορία μιας ζωής.
Δεν νομίζω ότι έχουν πλέον νόημα διχοτομήσεις άλλες (για το δικό μου μυαλό). Είναι τέτοιος χυλός πλέον η κοινωνία, ταξικά πρώτα και έπειτα ιδεολογικά, που ή μαθαίνουμε να διαπραγματευόμαστε και πάμε όλοι μαζί ή δε πάει κανείς μας πουθενά (βασικά όλοι μαζί στο γκρεμό).
Ειναι ενδιαφεροντα τα οσα αναφερεις πικαπα.Δυο παρατηρησεις χωρις να ακυρωνω οτι εγραψες.Πρωτα διαφωνω με την αυτοδιαλυση στο λαικο αναβρασμο.Εδω λεμε να οργανωσουμε τους αλλους και θα διαλυθουμε εμεις; Πιο λογικο μου φαινεται σπασιμο στεγανων και συγχωνευση με τα πιο προωθημενα τμηματα του λαου.Μεγαλο ρισκο που μπορει να οδηγησει σε διαλυση αλλα ας ειναι.Αν ενας μηχανισμος δεν μας παει σε εξεγερση συγκρουση αναμετρηση ας διαλυθει.Δευτερον για τον συριζα.Εζησα την μετατροπη του κοινωνικου φορουμ σε συριζα κ εκει την κοπανησα.Εκει χαθηκε το παιχνιδι.Ενα πετυχημενο μετωπικο σχημα που εφερε φρεσκο αερα εγινε κοινο μετωπο που μσθηματικα θα το κηδεμονευαν οι δεξιοτεροι που εχουν τα κονε και το know how.
ατυχης συνηγορία – αυτός με την Λιβύη την πάτησε
Ψιτ, Ανώνυμε! Αν την πάτησε με τη Λιβύη ο Παπακωνσταντίνου, τι να πει κι ο Λένιν που λίγο πριν ξεκινήσει η πρώτη έφοδος στον ουρανό έλεγε:
“Σύντροφοι, κακά τα ψέματα! Δεν είναι γραφτό εμείς να δούμε την επανάσταση όσο ζούμε…”
Αν απορρίπτεις τον ΠΠ επειδή έπεσε έξω με τη Λιβύη, κανονικά, πρέπει να πας στο Μαυσωλείο του Λένιν και να τον κατουρήσεις στο νεκροκρέβατό του, επειδή έπεσε έξω με την Οκτωβριανή!
Σοβαρέψου.
Λεφτ, πάλι γράφεις ο,τι ναναι. Ο Πέτρος, προώθησε ένα πολιτικό σχέδιο που ήταν παραπληρωματικο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Λένιν προώθησε επαναστατικό πολιτικό σχέδιο. Ο Πέτρος, ακόμα κ σήμερα, κάνει αβαβα την επιθετικότητα του ελληνικού έθνους/κράτους κ αναδεικνύει μόνο την επιθετικότητα του τουρκικού. Πάλι λάθος κάνει.
Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου , έγραφε πριν αρκετά χρόνια κ προωθούσε την πολιτική γραμμή εντος της αριστεράς , που έβλεπε σαν δημοκρατική εμβάθυνση της ΕΕ, τον απογαλακτισμο της από τις ΗΠΑ κ θεωρούσε αιτία για την κακοδαιμονία αλλά κ τις αντεργατικες επιλογές της εε , τον …ατλαντισμο κ τις ΗΠΑ. Τι να λέμε τώρα; Άστο!
Καμία σχέση , αλλά εσύ την βιόλα σου.
San Rocco γκρέμισες με την μια ότι καλό έχω πει, πρόσφατα, για την περίπτωση σου συμπεριφερόμενος ως κοινός κομματικός χουλιγκάνος κατά ενός σπουδαίου συντρόφου με τεράστια ατομική συνεισφορά. Εγώ λέω πως έπρεπε να έχει ακολουθήσει το ρεύμα σκέψης του εντός ΝΑΡ και να είναι στο Κ Σχέδιο, άλλο θέμα που άργησαν να φύγουν έτσι κι αλλιώς. Η αποστασιοποίηση του από το 2013 (και όχι πάρα πολύ παλιά) ήταν σωστή αλλά εκφράστηκε λάθος, κουρασμένα, απογοητευμένα, ατομικίστικα, ελιτίστικα και με πολιτικά λάθη. Αλλά δεν θα συναρτήσω διαφορές τακτικής, ακόμα και λίγο σημαντικότερες από την εκτίμηση, ΕΛΕΟΣ. Ούτε θα ανεχτώ τον κάθε, δηλωμένο, κασαπαουντικό να επικαλείται συντρόφους, θα υπερασπιστώ τους συντρόφους 100%, δεν θα ιεραρχήσω πρώτα τις διαφωνίες μου μαζί τους.
Που μπορεί (σίγουρα) η ένταξη του στο Αριστερό Ρεύμα να ήταν λάθος (και όχι στην ΛΑΕ) και να κάνει διάφορα λάθη σε σημεία εκτιμήσεων (πχ στο απόσπασμα που ανέβηκε απο τον κασαπαουντικό καπηλευτή του εκεί που λέει πως τα νησιά έχουν πλήρη υφαλοκρηπιδα ‘η αν έχει προτείνει πρόσδεση στην Ρωσία να την έχει όντως όμως και όχι να την “έχει”, ή η εκτίμηση του πως η ανερμάτιστη αριστεροδεξιά οπορτουνίστικη γραμμή του ΚΚΕ ειναι “κάτι”) αλλά το να λέμε πως … δεν είναι … σοβαρός αναλυτής ή δεν είναι … δημοφιλής δείχνει νοοτροπία κακού ΚΚΕ. Δεν θεωρείς κανέναν σοβαρό και άξιο λόγου αν δεν είναι μέλος του ΝΑΡ, αυτή είναι η αλήθεια. Και την δημοτικότητα πως την έκρινες ? Έχεις πχ την αναγνώσιμότητα του στο kathimerini gr ? Την κυκλοφορία των βιβλίων του ? Υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια στις εκδηλώσεις της αριστεράς που μιλάει κάθε τόσο ? Έκανες γκάλοπ ?
Εννοείται πως πρέπει να κομίσεις ΠΟΛΙΤΙΚΗ δουλειά του ΠΠ που να υποστηριζει την ένταξη σε άλλους άξονες με την έννοια που είμαστε τώρα στον ευρωατλαντικό και την εμβάθυνση της ΕΕ.
Κώστας
Κώστα, δεν βρίζω ούτε τον Πέτρο, ούτε κανέναν. Ούτε κ προσπαθώ μέσω ψεματων να μειώσω την συνεισφορά του Πέτρου που είναι σημαντική κ καταγράφεται στα βιβλία που έχει εκδώσει.
Καταγράφω τα πεδία των διαφωνιών κ την κατά την γνώμη μου λάθος προσέγγιση που έχει σε ορισμένα βασικά ζητήματα.
Παράλληλα, δεν γράφω για τον λεφτ ότι είναι καζαπαουντικος γιατί δεν είναι γαμωτο! Κ ο λεφτ κάνει λάθος κατά την γνώμη μου σε ορισμένα βασικά πεδία της ταξικής παλης πχ εθνικό κ εμφυλο, υιοθετεί αντιλήψεις του συρμού υποτασσομενος στην ατζέντα όπως την θέτει ο αντίπαλος, αλλά δεν είναι καζαπαουντικος πως να το κάνουμε. Δεν μπορούμε να συζητάμε χωρίς χαρακτηρισμούς;
San Rocco τα περί μη δημοφιλούς και μη σοβαρού αναλυτή καταλαβαίνεις πως ήταν μειωτικά και όχι δηλώσεις διαφωνίας αλλά με καλύπτει η διευκρίνηση σου. Πολλά και σοβαρά τα λάθη του ΠΠ, συμφωνώ, είπα και εγώ κάποια
Για το άτομο που έχει καταφέρει να γίνει θέμα συζήτησης το έχω εξαντλήσει, και έχω θέσει και την παρουσία μου υπό την αίρεση της απουσίας του. Ένας που γράφει πως καλώς μιλάει κάποιος φουσάρος στην Casa Pound η οποία τον αποθεώνει οταν λέει “Κονστάντσο Πρέβε” άρα δεν είναι και τόσο κακή και ο οποίος, λέει ο προαναφερόμενος για τον Πρέβε, καλώς στήριζε ανοιχτά την ακροδεξιά στο τέλος της ζωής του είναι κασαπαουντικός. Και όλα τα άλλα που έχει πει για τους αποίκους, τους λαθροεισβολείς, την υποκατάσταση πληθυσμού, την αριστερά που κοιτάει μόνο μετανάστες και όχι έλληνες εργαζόμενους, τις γυναικοκτονίες που δεν ειναι γυναικοκτονίες, τους μη φυσιολογικούς ανθρώπους. Το αν είναι οργανωτικά σε τέτοιες ομάδες, αν έχει παρελθόν στην αριστερά κλπ είναι αδιάφορο. Μάλιστα το παρελθόν στην αριστερά είναι στοιχείο εναντίον του, σε ένα αριστερό βήμα διαλόγου για μια τέτοια αμετανόητη και όλο και προκλητικότερη ακροδεξιά προπαγάνδα. Η ακροδεξιά θέλει ηχεία κανονικοποίησης του λόγου της και των αξιών της και αν έχουν και αριστερή αναφορά τόσο το καλύτερο για αυτήν. Το ότι έχει χειροτερέψει τελευταία, από τον … θαυμασμό που του έχει προκαλέσει ο πολύ πιο ακροδεξιά συγκροτημένος αβίρ, δεν σημαίνει πως θα τον βγάλουμε λάδι. Και εννοείται πως σε ότι με αφορά έχει πάντα το δικαίωμα στην έμπρακτη αυτοκριτική
Μιλάω χωρίς χαρακτηρισμούς όταν έχουμε “αντιθέσεις στους κόλπους του λαού” που έλεγε ο Μάο. Δεν έχουμε αυτό.
Κώστας
Ως εκεί έφτασε η πολιτική αλητεία σου, ρε παθημένο; Να λασπώνεις ακόμα και νεκρούς μαρξιστές φιλοσόφους τής εμβέλειας του Πρέβε; Πότε στήριξε ο Πρέβε την ακροδεξιά (για να πω εγώ, δήθεν, ότι “καλώς τη στήριζε”);;;
Άσε τούς πεθαμένους ήσυχους. Βρες άλλους τρόπους να λύσεις τα προσωπικά σου troubles….
Τα είχα ξαναβάλει αναλυτικά κασαπαουντικέ λεφτ. Ευτυχώς για τον διανοούμενο, όχι για τον άνθρωπο, πέθανε νωρίς
http://www.eek.gr/index.php/publications/newspaper/129-articles/2243-konstantso-preve-1943-2013.
Κώστας
Τι είχες ξαναβάλει, my troubled Kostas? Τη νεκρολογία για τον Πρέβε από τον Μιχαήλ; Ακόμα κι αν σε πιστέψω (έχω
πολλούςαμέτρητους λόγους για να μην το κάνω), ένα έχω να πω: κρίμα που δεν το είχα προσέξει, να ανοίξω το λινκ από τότε για να διασκεδάσω. Και να διασκεδάσω όχι με τον σοβαρό διανοούμενο Μιχαήλ, αλλά με τον τροτσκιστή Μιχαήλ, που ούτε η μεγάλη του καλλιέργεια τον σώζει από το να σκέφτεται περισσότερο σαν τροτσκιστής –ή μάλλον νεοτροτσκιστής– παρά σαν κομμουνιστής (κάτι αντίστοιχο παρουσιάζει ο κόσμος τών γηπέδων, όπου κάποιοι δεν σκέφτονται σαν Ολυμπιακοί αλλά σαν γαύροι και κάποιοι άλλοι αντί για Παναθηναϊκοί είναι βάζελοι). Τι μας λέει εδώ; Ας βάλω μερικά:1. Κεντρική –και μόνιμη– θέση τού Πρέβε [είναι] ότι ο Μαρξ έκανε λάθος αποδίδοντας στην εργατική τάξη τον επαναστατικό ιστορικό ρόλο του φορέα της υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ο Πρέβε δεν είχε αυτό ακριβώς σαν κεντρική και μόνιμη θέση. Στην πραγματικότητα ασπαζόταν ευλαβικά τη θέση τού Λένιν (και του Κάουτσκι). Για άνοιξε τα ματάκια σου να δεις τι λέει επ’ αυτού ο ίδιος ο Πρέβε, από την εισαγωγή κιόλας τού βιβλίου του «Κριτική ιστορία τού μαρξισμού» (γραμμένο το 2007) στη σελίδα 19:
Το πρώτο πρόβλημα αφορά την εκτίμηση της μορφής του Λένιν, μορφή που δεν μπορεί να παρακαμφθεί, για την οποία είναι αδύνατον να αποφευχθεί μια απόπειρα απολογισμού. Ο γράφων απορρίπτει έναν απολογισμό αδιαφοροποίητο ή χονδρικό (του τύπου «όλα καλά» ή «όλα κακά»). Ο Λένιν ήταν ο Αϊνστάιν του ιστορικού υλισμού, του οποίου ο Μαρξ υπήρξε ο Νεύτων. Το βιβλίο του Τι να κάνουμε; στο οποίο εκθέτει τη θεωρία του για το πολιτικό κόμμα, είναι για εμένα όχι τόσο ένα πολιτικό εγχειρίδιο δράσης, όσο ένα βιβλίο επιστημολογίας, ο πυρήνα του οποίου είναι η συνειδητοποίηση της απόλυτης ανικανότητας της εργατικής τάξης, ως τέτοιας, να μπορέσει να πραγματοποιήσει μια δομική αντικαπιταλιστική επανάσταση, και της ανάγκης επομένως να πρέπει να την αντικαταστήσει με μια άλλη υποκειμενική οντότητα, το πολιτικό κόμμα λενινιστικού τύπου. Σήμερα γνωρίζουμε πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα (εν συντομία, η εργατική τάξη δεν είναι σίγουρα ικανή να υπερβεί τον καπιταλισμό, αλλά ούτε το λενινιστικό κόμμα είναι ικανό, και το διαπιστώσαμε σε πάρα πολλές περιπτώσεις), αλλά θα ήταν άδικο, μικρόψυχο και μεθοδολογικά εσφαλμένο, να προχρονολογήσουμε ένα αιώνα πριν αυτή τη συνειδητοποίηση. Ο Μαρξ είχε δικαίωμα να κάνει λάθος για την εργατική τάξη το 1867, και ο Λένιν είχε δικαίωμα να κάνει λάθος για το κομμουνιστικό κόμμα το 1903.
Συνεπώς, ο Πρέβε δεν μιλάει τόσο για το ρόλο ή την αποστολή τής εργατικής τάξης, όπως μάς λέει ο Μιχαήλ, όσο για τις ικανότητές της να υπερβεί τον καπιταλισμό· και σ’ αυτό είναι ένας καθαρόαιμος λενινιστής. Έχει μια λεπτή διαφορά το πράγμα που αν το μυαλό τού Μιχαήλ δεν τον βοήθησε να τη δει μέσα από τις (νέο)τροτσκιστικές μαρμελάδες που του σκεπάζουν τα μάτια, είναι περιττό να πω ότι εσύ με το άδειο σου κεφάλι δεν έχεις την παραμικρή πιθανότητα να το καταφέρεις αυτό.
2. Μίλησε σε εκδήλωση του ΙΣΤΑΜΕ. Τι είπε;
3. Έδωσε δοκίμιο στο Occident. Τι έγραφε το δοκίμιο;
4. Ύμνους στο γαλλικό ιμπεριαλισμό. Πού τους είδε τού ύμνους ο Μιχαήλ; Άσε ξέρω. Εκεί που είδε κι ο ΑΩ να έχω γράψει ότι πρέπει να βομβαρδίζουμε τις βάρκες με τους πρόσφυγες!
5. Θα ψήφιζε Μαρίν Λεπέν. Σιγά τα ωά! Ο Λένιν διευκόλυνε τους στρατοκράτες τού Βερολίνου να παρακάμπτουν τις απαγορεύσεις τής Συνθήκης τών Βερσαλλιών μέσω κοινών ασκήσεων με τον Κόκκινο Στρατό στο έδαφος τη Σοβιετικής Ένωσης. Κι ο Στάλιν ήπιε σαμπάνια στην υγεία τού Φύρερ στις 23 Αυγούστου τού 1939.
Υπάρχουν κι άλλα και πολύ πιο σοβαρά να συζητήσει κανείς για τον Πρέβε. Δεν θα είχα την παραμικρή αντίρρηση (το αντίθετο!) να τα συζητήσω με τον Μιχαήλ (ή οποιονδήποτε άλλον του βεληνεκούς του).
Με σένα; Δεν σφάξανε!!! Υπάρχουν πολύ πιο ευχάριστοι και ωφέλιμοι τρόποι να αξιοποιεί κάποιος το χρόνο από το να προσπαθεί να το κάνει συζητώντας με έναν φανατικό φανταμενταλιστή και ημιαναλφάβητο πολιτικά σαν και (ανάξιου) λόγου σου.
Λεφτ όταν καταγγέλλεις τους πρόσφυγες επειδή έρχονται στην Ελλάδα για καταφύγιο, όταν καταγγέλλεις όσους υποστηρίζουν ότι χρειάζονται υποδοχή και αλληλεγγύη, τότε ταυτίζεσαι με αυτούς που θέλουν να τους αφήσουν να θαλασσοπνίγονται ή να βομβαρδιστούν τα πλεούμενα που τους φέρνουν.
Δεν είναι τυχαίο πως αναπαράγεις τις ακροδεξιές δοξασίες για “αντικατάσταση πληθυσμού” και θεωρείς ότι η διεθνιστική αλληλεγγύη στους πρόσφυγες είναι εγκατάλειψη ή και πολιτική θέση ενάντια στην εργατική τάξη.
Αλλά εδώ επιχειρείς να μας βγάλεις ¨…”λενινιστική” την ψήφο στη Λεπέν και τον Στάλιν θαυμαστή του Χίτλερ.
ΥΓ Είναι καθημερινή σου υποχρέωση να μας εξοικειώνεις με την ακροδεξιά ή ασχολείσαι και με κάτι άλλο, στο βεληνεκές του Μιχαήλ;
ΑΩ μου, όσα από αυτά που γράφεις και τώρα (και έχεις ψράψει και κατά καιρούς) τα πιστεύεις όντως αποδεικνύουν ότι η πολιτική σου σκέψη είναι νηπιακού επιπέδου. Και όσα δεν τα πιστεύεις δεν δείχνουν τίποτε άλλο από το ότι δεν εννοείς να αφήσεις την αγαπημένη σου συνήθεια (αυτή τής ξεδιάντροπης συκοφαντίας).
Λέω να κάνω οικονομία δυνάμεων και να απέχω.
Ο καθένας βλέπει ότι στα σχόλιά σου πχ αναπαράγεις την ακροδεξιά θεωρία συνωμοσίας για την “αντικατάσταση πληθυσμού”;
Δεν ισχύει; Είναι παρεξήγηση λόγω νηπιακού επίπεδου;
Ή είναι συκοφαντία ξεδιάντροπη;
Για πες μας μεγάλε διανοητή, παντογνώστη και επιτομή της ευγένειας και του δημιουργικού διαλόγου;
Δεν απέχεις λεφτ. Κάνεις την πάπια. Γιατί από λεφτ (αν ήσουν ποτέ κάτι εκτός από οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ) πήγες στο αλτ ράιτ και μας κάνεις καθημερινό φροντιστήριο (μάταια).
Ας σταθώ μόνο στο σημείο -5, εξάλλου είναι γνωστό τι ήταν ο Κοστάντσο Πρέβε στο τέλος της ζωής του.
Αποενοχοποιείς την ψήφο στην Μαρίν Λεπέν! (“σιγά τα ωά!”). Σου διαφεύγει(;) φαίνεται, ότι όποιος την ψηφίζει είναι ακροδεξιός και όχι υπέρ του Λένιν, του Κόκκινου Στρατού ή του Στάλιν, όπως προσπαθείς να παρουσιάσεις…
Μηνά μου, λυπάμαι, είσαι αδιάβαστος. Το τραγικό είναι ότι δεν πονηρεύεσαι ούτε καν απο τις νύξεις που κάνω στο σχόλιό μου. Δεν έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Πολιτικά μιλώντας, εσύ δεν έχεις τελειώσει ακόμα ούτε το Δημοτικό, κι εγώ ετοιμάζω τα χαρτιά μου για ντοκτορά. See you (next decade).
Αρκετά με τα λεφτ παιδιαρίσματα. Ο λένιν και ο στάλιν ότι κι αν έκαναν με το μυαλό που είχαν, το έκαναν από θέση ισχύος και έχοντας ένα κράτος και πολύτιμα κεκτημένα να προασπίσουν – ποτέ ως ατυχήσαντες διανοούμενοι άνευ λαϊκής ισχύος και όρων. Απρόσεκτη είτε ηθελημένη υστέρηση ή άρνησή σου να κλείσεις οριστικά τις πόρτες της σπέκουλας και της θολούρας και να αναγνωρίσεις καθαρά και ξάστερα αυτό το συγκεκριμένο λάθος σου, σε κατατάσσει “αντικειμενικά” στην “αποδώ” ή στην “αποκεί” πλευρά. (αντικειμενικά..).
Όταν λέμε παραγωγική διχοτόμηση, εννοούμε πολιτική διαύγαση, καθαρά πράματα, και όχι παλιές ιστορίες, συμπάθειες ή αντιπάθειες..
ΧΑΧΑ, στο τέλος θα μείνω εγώ και η παρέα μου, τι να κάνουμε μόνοι μας, γύρω στους 15 άντρες;…Θα πάμε για ούζα.
Έχεις 15 άτομα; Και δεν έχετε πάρει ακόμα όνομα;;;
πικάπα, πολύ λυπηρό το σχόλιό σου. Κι αν ήταν ανώνυμο και έλεγε τα ίδια πράγματα αλλά όχι με το δικό σου ύφος γραφής, θα εχανα ό,τι έχω και δεν έχω σε στοίχημα ότι αποκλείεται να το έχεις γράψει εσύ.
Οι παλιοί φίλοι είναι για να σου λένε πρόσεχε γκρεμος. Όχι να σε χαιδευουν
Κατά δεύτερο, ξεπέρασε τη λύπη και δες την ουσία. Είναι τζιζ.
Κατά τρίτον επειδή λυπάμαι αν λυπούνται καλόπιστα παλιοί φίλοι: Οι συσχετισμοί ισχύος είναι καθοριστικοί για τον λεγόμενο Λενινιστικό “οπορτουνισμό”. Η αριστερή αυτοτέλεια είναι το ελάχιστο για μένα. Για τον Λένιν ήταν η αδιαμφισβήτητη θέση κρατικής ισχύος. Άσπρη γάτα μαύρη γάτα, no matter, αν είναι γατάκια στην αυλή μας και εμείς κύριοι. Όχι αυτοί πρόεδροι δημοκρατίας, κι εμείς γατάκια. Στα ενδότερα: Αν ο λεφτ στο μπλογκ του υπαινίσσεται ότι μπορεί και να μας βγει σε καλό αν βγει η Λεπέν, αυτό είναι λαθάκι, αλλά έχει κόστος, γιατί ο λεφτ δε γράφει στο μπλογκ για φάση, αλλά γράφει για την αναθεμελίωση της αριστεράς, οπότε δεν μπορεί να θέτει υπό αναστολή την αριστερή αυτοτέλεια, μιας παραπαίουσας μάλιστα αριστεράς..Αν όμως ένας μαρξιστής διανοούμενος, διαπράξει αντίστοιχο λάθος λέγοντας μάλιστα πως θα ψηφίσει, το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο! Παραδίδει επ αόριστο, ως αποτυχημένος υποκλίνεται, η βασίλισσα πέφτει!
Πως μπορεί κανείς να προχωρήσει έτσι; Η αναγνώριση του λάθους, ακόμη κι αν η υστέρηση είναι ηθελημένη, σημαίνει από εδώ μεριά, κλείνοντας την πόρτα σε σπέκουλες εκατέρωθεν (δηλ και κάποιων πρόθυμων ¨κατηγόρων” σου). Αλλά και τις σπέκουλες πάνω στον λεγόμενο Λενινιστικό οπορτουνισμό που ξέρεις καλά ποιοι τις λαθροχρησιμοποιούν .
Βέβαια, δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε, αλλά δεν είναι δυνατόν να θεωρήσω ότι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από την ίδια πλευρά μια αναθεμελίωση με τέτοιες κρίσιμες διαφορετικές οπτικές. Όταν πας για αναθεμελίωση, δεν πάς για ανάθεση ελπίδων σε όποιους αλλους, πόσο μάλλον της αποκεί μεριάς..Σαφέστατα από μεριάς μου. Μίλησα και έσωσα τη ψυχή μου, που έλεγε και ο ΔΜ..
πικάπα, αυτά που λες τώρα είναι ουσία. Και εκφράζουν πολιτική διαφωνία. Πιστεύεις στ’ αλήθεια ότι με λύπησε το σχόλιό σου επειδή ψυχανεμίστηκα ότι υπέκρυπτε πολιτική διαφωνία; Είναι ποτέ δυνατόν;;; Τόσα χρόνια μιλάμε. Τίποτε δεν έχεις καταλάβει από “τους δικούς μου τρόπους και τα φυσικά” που λέει κι ο Μουφλουζέλης;
Αλλά τι λέω; Εδώ κατάλαβες μέχρι κι ότι κάνω …σπέκουλα!
Εντάξει. Με τσάκωσες.
Επίσης Κώστα, η πρόταση του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για προσέγγιση Ρωσίας κ Κίνας , δλδ για προσέγγιση του ανατολικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ έναντι του δυτικού, είναι το λιγότερο αφελής. Κ να σου πω γιατί; Δες την συμπεριφορά της ΚΟΣΚΟ στην Ελλάδα. Κινέζικη κρατική εταιρεία , που λυμαινεται τον Πειραιά όπως και κάθε άλλη κρατική ή ιδιωτική καπιταλιστική πολυεθνική , που εφαρμόζει σκληρη αντεργατικη νομοθεσία !
Τι να λέμε τώρα; Δυστυχώς, άμεση κεντρική πολιτική πρόταση που να ανακουφίζει στο εδώ κ στο τώρα τον λαό, χωρίς άμεση κ οργανική εμπλοκή του ίδιου του λαού και χωρίς απόφαση του λαού ότι θα ματώσει μπας κ καταφέρει να ζήσει φτωχά αλλά όχι εξσθλιωτικα, ενδεχομένως κ πολύ φτωχά αλλά το ίδιο για όλους και με αξιοπρέπεια , δεν υπάρχει !!
Το 2015 απεδείχθη πως αριστερή κυβέρνηση κ φιλολαϊκή κεντρική πολιτική πρόταση , χωρίς συνειδητό κ οργανωμένο πλειοψηφικό κομμάτι του λαού που να έχει επιλέξει τα παραπάνω, δλδ την σύγκρουση με την εθνική κ υπερεθνική καπιταλιστική τάξη , δεν μπορεί να υπάρξει.
San Rocco η πρόταση του Πέτρου που λες παραμένει στην σφαίρα του ατεκμηρίωτου από μεριάς σου. Επίσης αυτό που λες για το 15 το έλεγε και το λέει ο Πέτρος, δεν λέει τίποτα απολύτως από΄μόνο του. Επίσης έλεγε και λέει κάτι άλλο. Πως ΠΡΙΝ την ανατροπή της αστικής εξουσίας, πόσο μάλλον πριν την ανατροπή του καπιταλισμού, μπορεί να υπάρξουν κατακτήσεις και πως χωρίς αυτές η ανατροπή του καπιταλισμού ή έστω της αστικής εξουσίας είναι αδύνατη και αστεία άσκηση επί χάρτου. Απαντώντας ορθά στο δεύτερο αρνήθηκε την σημασία ορθής απάντησης και στο πρώτο. Αλλά δεν είχε μικρότερο λάθος και ευθύνες από την γραμμή άρνησης του δεύτερου. Πάντως ήταν η ορθή απάντηση του Πέτρου στο δεύτερο που τον έφερε εκτός ΝΑΡ και όχι η λάθος απάντηση στο πρώτο
Κώστας
Όποιο κι αν είναι το θέμα της ανάρτησης, οι σχολιαστές δεν με ξεχνούν.
«Από τον κλασικό μαρξισμό του Μαρξ, του Gramsci, του Λένιν, δεν έχει μείνει τίποτα, τόσο πολύ ώστε σήμερα αυτοί που αυτοαποκαλούνται «μαρξιστές» ή «αριστεριστές» ή «κομμουνιστές» στην πραγματικότητα λέω πάντα από κόκκινο σε ροζ, από σφυρί και δρεπάνι στο ουράνιο τόξο των ατομικών δικαιωμάτων των καταναλωτών. Αναφέρθηκα επίσης στο βιβλίο μου “Ιστορία και συνείδηση της επισφάλειας. Υπηρέτες και Αφέντες της παγκοσμιοποίησης” που εκδόθηκε από τον Bompiani. Θεωρούν τον κομμουνισμό όχι ως μια κοινωνία χωρίς τάξεις, αλλά ως μια μόνιμη “ομοφυλοφιλική υπερηφάνεια” όπου πρέπει να πραγματοποιείται κάθε επιθυμία για κατανάλωση, αν υπάρχουν τα απαιτούμενα χρήματα. Αυτό είναι το θεμελιώδες σημείο.
Οι αριστεροί σήμερα έχουν προδώσει τον Μαρξ και τον Gramsci και έχουν περάσει από την υπεράσπιση της εργασίας στην υπεράσπιση του κεφαλαίου της κοσμοπολίτικης παγκοσμιοποίησης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σήμερα η αριστερά δεν είναι η λύση, αλλά είναι το πρόβλημα: έχει περάσει από τον αγώνα ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, στον αγώνα υπέρ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, έχουν περάσει από τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό στον αγώνα υπέρ του καπιταλισμού και της ελεύθερης αγοράς. Η Αριστερά, σήμερα, είναι ακριβώς όλα αυτά τα οποία πολέμησε ο Μαρξ σε όλη του τη ζωή».
https://www.diegofusaro.com/curriculum/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B1%CF%81%CE%BF/
Κι όποιος λέει για ακροδεξιούς, Φουμαρο και τέτοια, να τα συνοδεύει με το βιογραφικό του.
Μάλλον δεν έχεις καταλάβει σε ποιο σάιτ σχολιάζεις…
kokkiniotis με την ευκαιρία, ζητώ συγνώμη από το site γι αυτό που κάνω, το θεωρώ ασέβεια να σχολιάζω άσχετα πράγματα με την ανάρτηση, αλλά δεν το ξεκινώ εγώ· κάπως πρέπει να αμυνθώ και το κάνω με τρόπο εποικοδομητικό.
Δεν αμύνεσαι γιατί δε δέχεσαι επίθεση. Κάνεις διαρκώς προπαγάνδα υπέρ του εθνικισμού και του ρατσισμού
Δεν αμύνεσαι γιατί δε δέχεσαι επίθεση.
______________________________
Χαίρε (αφελές) θράσος απροσμέτρητο!!!
Όταν κάποιος ο αβίρ λασπολογεί γράφοντας “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κυβέρνηση”, όταν συνδέει -χωρίς κανένα στοιχείο- τον Θανάση Αγαπητό, περιφερειακό σύμβουλο της Ανταρσία στην Κ. Μακεδονία, με τον Ψυχάρη, τότε κάνει επίθεση. Δε δέχεται επίθεση.
Σε έχουν εντυπωσιάσει φαίνεται (μόνο εσένα) τα τσιτάτα του εθνικοσοσιαλιστή φουζάρο που αναπαράγει ο αβίρ και σπεύδεις να κάνεις το δικηγόρο του.
Ρε αβιρ αγόρι μου , τι πίνει ο φουζαρο κ γράφει αυτά τα παραληρήματα ; Και εσύ πόσο εμμονικος είσαι που αναπαράγεις αυτές τις βλακείες κ αυτά τα ψέματα; Για πες ρε αβιρ που δεν απαντάς ποτέ όταν ζοριζεσαι , ΠΟΙΑ είναι αυτή η αριστερά στην οποία αναφέρεσαι εσύ κ ο παρλαπιπας σαχλαμαροπουλος φουζαρο ; Ονόματα κομμάτων, οργανώσεων κλπ. Για πες μας !!!!!
Το κκ Ιταλίας; το κκ εργαζομένων (το ιταλικό ΕΕΚ ); Τα εργατικά σωματεία cobas; Για πες ρε αβιρ!!! Κ στην Ελλάδα αβιρουλη έλα για πες μας! Ποια είναι η αντίστοιχη αριστερά που καταγγέλει ο φουζαρολίνι; Το ΝΑΡ; Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ; Το ΚΚΕ ; Το ΕΕΚ ; Το κ σχέδιο ; Ποια είναι ;
Άσε τα ψοφια αβιρ γιατί δεν σας παίρνει. Μιλά αβιρ Βίρνα, με ονόματα, ή αλλιώς σώπασε για πάντα !!!!
Ο Φουζάρο, πρώην μαρξιστής, τώρα είναι ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος VOX Italia (παραπέμπει στο φασιστικό αντίστοιχο της Ισπανίας) με κεντρικό σύνθημα “αξίες της Δεξιάς, ιδέες της Αριστεράς”.
Μια εθνικοσοσιαλιστική καρικατούρα που είναι ουρά του Σαλβίνι, με σημαίες τον ρατσισμό ενάντια σε πρόσφυγες-μετανάστες και τον επιθετικό εθνικισμό. Η επανάληψη του μουσολινισμού σαν φάρσα.
Αυτά προτείνει και για την Ελλάδα ο Αβίρ. Μια “αριστερά μόνο για Έλληνες”.
Αω παρόλο που τον είπα ΦΟΥΖΑΡΟΛΙΝΙ λίγο περιπαικτικά, δεν περίμενα να έχει πάει τόσο ακροδεξιά ο φουζαρο. Δυστυχώς, διαχρονικά ένα κομμάτι της αριστεράς πήγε στον φασισμό όπως πχ ο Μουσολίνι (εξ ου κ το ΦΟΥΖΑΡΟΛΙΝΙ) που ήταν ηγέτης της αριστερής πτέρυγας των σοσιαλδημοκρατών.
Ο αριστερός που γίνεται φασίστας , γίνεται φασίστας είτε για λεφτά κ καριέρα μιας και ο φασισμός χρηματοδοτείται διαχρονικά από τον εθνικό κ υπερεθνικό καπιταλισμό , είτε από ιδεολογια, μολις αντικαταστήσει στον μυαλό του ως κεντρική έννοια την πάλη των τάξεων με το έθνος/κράτος κ την υπαγωγή όλων σε αυτό. Είτε κ για τα δύο φυσικά.
Κάποιος που γίνεται φασίστας από ιδεολογια, πιστεύει ότι το έθνος/κράτος και το έθνος, είναι έννοιες που πρέπει να τεθούν υπεράνω όλων τόσο σαν αξίες του, όσο κ σαν αξίες τις κοινωνίας. Έτσι ξεκινά κάποιος να γίνεται φασίστας και ακόμα χειρότερα ναζί ιδεολογικα.
Μετά, σαν πλακώσει η οικονομική καπιταλιστική κρθση, εμφιλοχωρει και το ατομικιστικό συμφέρον του: ο εθνικιστής , ακροδεξιός ο φασίστας , γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν βγάλουν το μίσος τους στο εθνικό κ υπερεθνικό κεφάλαιο που τους χρηματοδοτεί, και που ευθύνεται για την κρίση κ την εξαθλίωση , πάει η χρηματοδότηση, πάει κ το ατομικό βολεμα! Για αυτό κ ο εθνικιστής ακροδεξιός, γραφίστας, θα βγάλει το μίσος για την κατάσταση του , στον διπλανό ή πιο συχνά στον πιο κάτω από αυτόν ! Για αυτό κ αυτοί που είτε είναι, είτε σταδιακά γίνονται εθνικιστές, αξτοδρξιοι,/φασίστες, δεν ανοίγουν ποτέ συζήτηση για το “γαμωτο οι πλούσιοι μας γαμανε κ οι φτωχοί φτωχαινουμε”, ποτέ αν το δείτε!! Πάντα οι νυν και οι εκολκαπτομενοι εθνικιστές /αξτοδρξιοι/φασίστες θα μιλήσουν ή θα κάνουν σχόλια , ή θα ανοίξουν συζητήσεις , για “τους πρόσφυγες που αλλοιώνουν τον πολιτισμό “, για ” μετανάστες που μας παίρνουν τις δουλειές “, σταδιακά πάει η κουβέντα στο ψεύτικο μότο “όταν γενικά ενωνομαστε όλοι οι Έλληνες μεγαλουργουμε “, κ τελικά πάει στον φύρερ ή την ν Ντούτσε που θα εκφράζει το “πεπρωμένο του έθνους”.
Αβιρ, ακόμα περιμένω να ονοματίσεις ποιος αριστερές πολιτικές δυνάμεις σε Ελλάδα κ Ιταλία, απέρριψαν την εργατική τάξη κ την δουλειά σε αυτήν προμοταροντας ανταγωνιστικά, αλλά πεδία.
Προφανώς και τα λεγόμενα του Αβίρ είναι από άστοχα έως επικίνδυνα αλλά και εσύ ρε Σαν Ρόκο σαν πολύ απότομα δεν βγήκες στα κεραμίδια?
Θα ξεχνάς ότι ο Φουζάρο ή Φουζαρολίνι όπως λες πριν από ένα δίχρονο έδινε συνεντεύξεις στο ΠΡΙΝ.
Όμως δεν είδα εκεί τους προβληματισμούς σου/σας για την επαίσχυντη ιδεολογική του στάση ούτε μια εκ των υστέρων κριτική ή αυτοκριτική που καλέσατε έναν “μαρξιστή” ουρά του Σαλβίνι.
Να κοιτάμε και την μπάντα μας πριν κάνουμε κριτική στους άλλους Σαν Ρόκο,άσχετα το πόσο δίκιο έχουμε στην προκειμένη περίπτωση.
Ναι σε αυτό έχεις δίκιο φφ, ήταν αστοχία του πριν κ του ΝΑΡ αυτό. Κ το σωστό πρέπει να λέγεται.
Όπως πχ αστοχία κ λάθος του ΚΚΕ είναι πως συμμετέχει ακόμα σε διεθνή φόρα με το κκ Κίνας που οικοδομεί βάρβαρο ολοκληρωτικό καπιταλισμό εδώ κ 5 δεκαετίες στην Κίνα κ την έκανε παγκόσμια ιμπεριαλιστική δύναμη.
Μετά κομπλεξισμού και ετεροκαθορισμού ίσως κάποτε να κάνεις μια στοιχειώδη αυτοκριτική που θα λειτουργήσει έστω και σε ένα βαθμό προωθητικά.
Αποδεικνύεις για ακόμη μια φορά πόσο πωρωμένος και απόλυτος οπαδός του ΝΑΡ είσαι.
Βέβαια στην κουβέντα μας δεν αναφέρθηκε ούτε το ΚΚΕ ούτε κάτι άλλο για να το κοτσάρεις στην λογική του ναι μεν αλλά που σε διέπει.
Επόμενη απάντηση θα είναι καθρεφτάκι?
Όπως και να χει αυτό με το ΚΚ Κίνας που είναι μόνιμη καραμέλα εδώ μέσα για σπέκουλα (αν και με αποσπασματικό και παραπλανητικό τρόπο) σου έχει απαντηθεί τουλάχιστον 5 φορές από εμένα προσωπικά αλλά και από άλλους σχολιαστές.
Περισσότερη ψυχραιμία και λιγότερο κομπλεξισμό εύχομαι μπας και γίνει καμιά συζήτηση της προκοπής εδώ μέσα.
Άκου φφ, όταν ζητάς από τους άλλους να αναγνωρίσουν λάθη κ αστοχίες της πολιτικής δύναμης της οποίας είναι μέλη, να είσαι έτοιμος να παραδεχθείς τα λαθη κ τις αστοχίες και της πολιτικής δυναμης της οποιας είσαι εσύ μελος. Οκ φφ; Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα η απαίτηση σου.
Ναι λοιπόν ήταν λάθος κ αστοχία του ΝΑΡ κ του ΠΡΙΝ που πήρε συνέντευξη από τον φουζαρο σχετικά πρόσφατα.
Δεν σου είπα όμως τυχαία το λάθος κ την αστοχία του ΚΚΕ! Διότι γνωρίζω πολύ καλά πως αν κάποιος αναγνωρίσει τα λαθη κ τις αστοχίες της πολιτικής δύναμης της οποίας είναι μέλος, αμέσως θα πεταχτούν μέλη από άλλες πολιτικές δυνάμεις , κακηωρα όπως εσύ, για να μας πεις πως η δική σου κομματική ένταξη (το ΚΚΕ εν προκειμένω ) είναι οκ!! Καταλαβαίνεις λοιπόν πως ούτε το ΚΚΕ είναι οκ!
Για αυτό λοιπόν στο μέλλον , αν θες ο συνομιλητής σου να αναγνωρίζει λάθη κ αστοχίες του ΝΑΡ , να είσαι κ εσύ έτοιμος να αναγνωρίσεις λαθη κ αστοχίες του ΚΚΕ . Κ ο οποιοσδήποτε να δίνει έτοιμος να αναγνωρίσει δικά του λάθη κ αστοχίες. Αλλιώς τζάμπα καίει η λάμπα
Όταν δέχομαι κριτική και την μετουσιώνω σε αυτοκριτική, θα την κάνω στα όρια των δικών μου λαθών και προβληματικών και όχι συναρτώμενα από το τι κάνει ή έκανε κάποιος άλλος χώρος με τον οποίον εκφράζω διαφωνίες.
Δεν θα πω “μαλακία μας εκεί αλλά δες τι έκανε τότε το ΝΑΡ ή πως αντιλαμβάνεται το συγκεκριμένο ζήτημα το ΣΕΚ”.
Αυτή η λογική προσιδιάζει σε δημοτικό και όχι σε πολιτικό ογκόλιθο όπως εμμέσως πλην σαφώς φαντάζεσαι ή παρουσιάζεις τον εαυτό σου εδώ μέσα.
Σου επισήμανα πως παρά το επικριτικό υφάκι σου για τον Φουζάρο (με τον οποίο ΣΑΦΩΣ και διαφωνώ και κατανοώ αρκετά από όσα λες) η εφημερίδα του χώρου σου πριν από δύο χρόνια φιλοξένησε στις σελίδες της συνέντευξη του.
Εσύ ενώ υποκριτικά δέχεσαι την κριτική γυρνάς το μπαλάκι στο ΚΚΕ και συνενώνεις δύο παντελώς άσχετα θέματα για να γλιτώσεις λίγο από το βάρος της.
Άσε που έχω ξεκαθαρίσει εδώ και 10 φορές ότι ουδεμία οργανωτική και κομματική ένταξη έχω στο ΚΚΕ αλλά συνεχίζεις να προβοκάρεις με τα ίδια και τα ίδια.
Αν θες να σου απαντήσω ως οπαδός-ψηφοφόρος του ΚΚΕ,αναγνώστης και περιστασιακός σχολιαστής της Παντιέρα με μεγάλη μου ευχαρίστηση να το κάνω αρκεί να υπάρχει συνάφεια και σχετικότητα σε αυτό που συζητάμε.
Μάζεψε λοιπόν τον κομπλεξισμό σου και το αλάθητο του χώρου και προσγειώσου στην πραγματικότητα μακρυά από πολιτικούς κανιβαλισμούς και άρπα κόλα αναλύσεις της πενταροδεκάρας.
Εμ δεν σε έχω δει ποτέ να κάνεις αυτοκριτική ή να κριτικάρεις το κόμμα σου το ΚΚΕ, για αυτό γράφω αυτά που γράφω
Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι ο εθνικισμός στην εποχή μας είναι ένα σκοταδιστικό αντιλαϊκό πολιτικό/πολιτισμικό κοινωνικό ρεύμα που εξυπηρετεί κάργα τον εθνικό κ υπερεθνικό καπιταλισμό ! Γιατί; Διότι σήμερα δεν υφίσταται παγκόσμια, η εθνοκρατογενεση του 18ου , 19ου αιώνα κ των αρχών του 20ου. Αυτή η ιστορικών διαστάσεων διαδικασία, έχει πια ολοκληρωθεί με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως πχ των Κούρδων, των Παλαιστινίων , των Βάσκων , άντε κ των Καταλανών. Εκεί ναι, υπάρχει θέμα κ ο εκει εθνικισμός, ίσως, κ να μπορεί να μπολιαστει με ένα χειραφετητικο ταξικά κ κοινωνικά περιεχόμενο . Πουθενά αλλού όμως, δεν μπορεί να γίνει αυτό. Ούτε φυσικά κ στην Ελλάδα: Ο εθνικισμός που αναδύεται στην Ευρώπη , δυτική κ ανατολική, είναι ένα άκρως σκοταδιστικό, αντιανθρωπινο κ αντιλαϊκό ιδεολόγημα .
Διότι, ο εθνικισμός είναι το όχημα ταύτισης του κάθε λαού με την κάθε εθνική καπιταλιστική τάξη ενός κράτους. Όπου ο λαός μαθαίνει μέσω του εθνικισμού, να ρίχνει την αιτία της κακοδαιμονίας του, στον κάθε φουκαρα ντόπιο κ μετανάστη/προσφυγα, και όχι σε αυτόν που φταίει και που είναι το εθνικό κ υπερεθνικό κεφάλαιο. Και πως μαθαίνει ο λαός μέσω του εθνικισμού να σκέφτεται λαθος κ αυτοκαταστροφικά ;; Με το να αναχθεί στα μυαλά του λαού ως υπέρτατη αξία του ατόμου κ της κοινωνίας, το έθνος κ το έθνος κράτος . Αν γίνει αυτό, τότε ο εθνικός καπιταλιστής εξισώνεται με το αιώνια θύμα του που είναι ο Έλληνας εργάτης, διότι και τους δυο τους καταστρέφει και καλά ο πρόσφυγας, ο μετανάστης, οι απεργίες, η Μέρκελ που μισεί έτσι γενικά κ αόριστα τον Έλληνα, ή ένα αόριστο “οι τραπεζίτες ” (ξεχνώντας φυσικά πως υπάρχουν και αρκετοί ΕΛΛΗΝΕΣ πάμπλουτοι τραπεζίτες που κερδίζουν χρόνια τώρα από τα μνημονια ).
Έτσι λοιπόν, η εθνική καπιταλιστική τάξη εξισώνεται δια μέσω της επιβολής του εθνικισμού ως υπέρτατης αξίας στα μυαλά του λαού , με την πλεμπα. Κ έτσι, ο εθνικισμός είναι το πιο σίγουρο χαρτί στα χέρια της καπιταλιστικής τάξης , με το οποίο διαιωνίζει την εξουσία της , και δια μέσω αυτής ηγεμονεύει κ ο υπερεθνικος καπιταλισμός.
Να γιατί εφημερίδες όπως ο δρόμος της…αριστεράς κ πολιτικές ομάδες όπως η ΚΟΕ που ζητούν την…επαναεθνικοποιηση της πολιτικής ζωής της χώρας, προσφέρουν την καλύτερη υπηρεσία στον εθνικό κ υπερεθνικό καπιταλισμό.
Από την άλλη μεριά, ο κοσμοπολιτισμός κάνει την δουλειά του καπιταλισμού, μιας κ στα μυαλά του λαού συμβάλλει κ αυτός όπως κ ο εθνικισμός, στο να μην υπάρχει η έννοια της ταξικης πάλης και της εργατικής τάξης (το ίδιο κάνει κ ο εθνικισμός απο άλλη σκοπιά) διότι, σημασία έχει το άτομο κ οι επιθυμίες του (για τον εθνικισμό σημασία έχει το έθνος/κράτος κ η υποταγή σε αυτο ). Κ ο εθνικισμός κ ο κοσμοπολιτισμός, μοναδικό αντίπαλο έχουν τον κάθε λαό, που τόνε θέλουν υπηρέτη του εθνικού κ υπερεθνικού κεφαλαίου.
Κοντολογις, ο εθνικός κ ο κοσμοπολιτισμός , συμφωνούν στο πιο βασικό πράγμα του κοσμου: στο ότι δεν υπάρχει ταξική πάλη, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις , υπάρχει μόνο ειτε το άτομο, είτε το έθνος/κράτος ως υπέρτατη αξία. Κ η μίξη εθνικισμού κ κοσμοπολιτισμου, που προωθείται σήμερα από την Λεπέν, τον σαλβινι, τον Ορμπάν, τι λέει ως υπέρτατη αξία; Ότι υπάρχει μόνο το άτομο εντός του έθνους/κράτους! Το οποίο άτομο πρέπει ως άτομο να εντερνιστει τις αξίες της θρησκείας, της ανωτετοτητας του Χ έθνους, του ρατσισμού εντασσόμενο έτσι οργανικά στο έθνος/κράτος στο οποίο φυσικά δεν χωρα κανένας αλλος και στο οποίο φυσικά δεν υπάρχει ούτε κράτος πρόνοιας, ούτε κάποιο άλλο λαϊκό δικαίωμα . Αυτή η σύμπλεξη κοσμοπολιτισμου, νεοφιλελευθερισμού κ εθνικισμού γίνεται σήμερα στο αμερικανικό κ ευρωπαϊκό altright δλδ ακροδεξιό κίνημα.
Εμείς τι λέμε; Λέμε καταρχήν ότι, δεν θέλει καμία παγκοσμιοποίηση που να θέλει να γαμησει κανένα έθνος/κράτος γενικά,, παρά μόνο οποιο κράτος το πάρει ο λαός ύστερα από επανάσταση κ το κάνει αντιιμπεριαλιστικό/αντικαπιταλιστικό. Μια χαρά τόσο στο πλαίσιο της ΕΕ όσο και κατά μόνας τα καπιταλιστικα έθνη /κράτη , γαμανε τους λαούς τους. Διότι είναι καπιταλιστικα.
Λέμε επίσης ότι αγωνιζομαστε για άμεση αποδέσμευση από την καπιταλιστοφωλια που λέγεται ΕΕ , σε μια αντιιμπεριαλιστική /αντικαπιταλιστική πορεία για την χώρα. Επιστροφή στο πρότερο υλικό επίπεδο διαβίωσης δεν υπάρχει σε καμια πολιτική, οποία κ να είναι αυτή. Εμείς όμως λέμε πως, ο λαός δεν θα ζει εξαθλιωμένος, ούτε θα του πάρουν το σπίτι οι καπιταλιστές Έλληνες ή ξένοι. Κ καλό είναι να καταλάβουμε ότι θα ματωσουμε για να ζήσουμε αξιοπρεπώς .
Δεν πειράζει αβιρουλακο μου, ο πόθος του Φουζαρολίνι γίνεται πραγματικότητα: τα ευρωπαϊκά έθνη/κράτη επιστρέφουν σταδιακά στην όρο εε κατάσταση . Με αποικιοκρατία, πολέμους, εξοντώσεις πληθυσμών κλπ. ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΤΑ ΣΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ ΕΘΝΗ/ΚΡΑΤΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΕ, έπειτα ΩΣ ΕΕ -ξερεις εσύ κ ο φουζαρολίνι σου, διάλυση της Λιβύης από Γαλλία κ Ιταλία , επέμβαση της Γαλλίας στο Μάλι με την Λεπέν σου να πανηγυρίζει κλπ- και σήμερα και ως ΕΕ κ ξεχωριστά ! Κ έτσι κ γιουβέτσι!
Υγ: περιμένουμε ποιες πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς εμπίπτουν στις κατηγορίες του Φουζαρολίνι σου . Πες γιατί οι γενικότητες στην πολιτική κρύβουν πάντα ανοησία κ άγνοια κ εμπάθεια
Ρε αβιρ να σε αρωτηξω κάτι; σχολιάζεις σε μια ιστοσελίδα /πόρταλ, στην οποία σε κάθε 10 αναρτήσεις, οι 8 αφορούν δράσεις/αγώνες σε χώρους δουλειάς του ιδιωτικού κ του δημόσιου τομέα που κάνει αυτή η αριστερά που εσύ την βρίζεις ότι δεν θεωρεί την εργατική τάξη υπαρκτή κ δεν δρα εντός της! Παιδί μου έχεις πρόβλημα; Δεν διαβάζεις τις αναρτήσεις της ΠΑΝΤΙΕΡΑΣ κ απλά βάζεις μπρος την κασέτα κ όποιον πάρει ο χάρος;
Είναι του συρμού διάφοροι ανύπαρκτοι στυλ καραμπελια, Ρινάλντι, Λυγερού κ των γραφιαδων τους , να κατηγορούν μια αόριστη ..αριστερά η οποία αρνείται να δράσει στην εργατική τάξη, δεν την αναγνωρίζει καν, κ επιλέγει αλλά πεδία όπως το εμφυλο, το οικολογικό για να δράσει ως δικαιωματιστικη δύναμη. Όταν ζητούμε να κατοκομαστουν οι δυνάμεις που δρουν έτσι, παθαίνουν αλαλία όλοι τους ! Γιατί άραγε; Γιατί λένε βλακείες , για αυτό ! Το πρόβλημα της αριστεράς δεν είναι ότι απορρίπτει τον ρόλο της εργατικής τάξης, ή ότι αρνείται να δράσει εντός της επιλέγοντας με ανταγωνιστική λογική αλλά πεδία. Αυτά είναι παπαριές .
Το πρόβλημα είναι πως η ίδια η εργατική τάξη σήμερα είναι κατακερματισμένη σε ανταγωνιστικά μεταξύ τους κομμάτια, είναι πολυσύνθετη κ πολυεθνική. Ενώ έχει διαλυθεί οργανωτικά κ ιδεολογικά. Αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Φυσικά για χαβαλεδες χομπίστες στυλ Φουζαρολίνι, καραμπελια , Ρινάλντι, λυγερό , κλπ αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αυτοί τρέχουν να χαράξουν αοζ για το κράτος τους, ή είναι βολεμενοι σε κάποια θεσουλα υπουργείου , ή εταιρείας .
Είναι προφανές ότι οι δυο τρεις που γράφετε κάτω από τα σχόλια μου είστε μαρξιστικά αστοιχείωτοι και ακατάρτιστοι. Είτε δεν έχετε αφιερώσει χρόνο στους κλασικούς είτε διαβάσατε πολλά χίπικα και τα έχετε κάνει όλα αχταρμά στο μυαλό σας είτε βλέπετε τον μαρξισμό σαν νεανική αμαρτία που δεν θέλετε να θυμάστε και τον περνάτε μερικά χέρια φιλελεύθερο λούστρο τώρα που ανήκετε πια στην υπαλληλοκρατία του αστικού κράτους. Αγνοείτε ακόμη και βασικές μαρξιστικές θέσεις για την πατρίδα, το έθνος, το εθνικό κίνημα, την εθνική ενότητα, την αυτοδιάθεση, τη συγχώνευση εθνών, τον απάτριδο κοσμοπολιτισμό, τον εθνικό μηδενισμό κλπ. Εν προκειμένω δεν γνωρίζετε ούτε οτι ανάμεσα στον εθνικισμό και στον ιμπεριαλισμό οι μαρξιστές τάσσονται με τον εθνικισμό, γι αυτό και πετάτε λάσπες στον ανεμιστήρα. Είναι πολύ εύκολο να αποδομήσω τις χαζομάρες περί εθνικισμού με γραφτά των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι· δεν έχει νόημα όμως.
Πάλι με γενικουρες μιλάς αβιρ, πράγμα που δείχνει ποιος είναι ο αστοιχείωτος……………
Έλα, πάμε πάλι τσιτατολογια αποκομμένη από τις συγκεκριμένες πολιτικές /οικονομικές συνθήκες που γέννησαν αυτά τα αποσπάσματα που θα αναφέρεις υπό μορφή τσιτατων! Όπως κάνει κάθε αστοιχείωτος σαν τον Φουζαρολίνι !
Εν τω μεταξύ περιμένουμε να μας πεις Συγκεκριμένα ποιες αριστερές πολιτικές δυνάμεις εννοείς σε Ιταλία κ Ελλάδα οι οποίες κ καλά , εφαρμόζουν δικαιωματικη κ όχι ταξική πολιτική. Περιμένουμε
Όλες πλην τού ΚΚΕ.
Τι σχέση έχει ο εθνικισμός του 18ου, 19ου και αρχών του 20ου αιώνα, με τον σημερινό εθνικισμό; Καμία!! Ο αβίρ μας, όμως τσιτατολογικώς δηλαδή θρησκευτικώς σκεπτόμενος (έτσι κατανοεί την διαλεκτική και τον υλισμό), μας παραθέτει κάθε τρεις και λίγο τσιτάτα/αποσπάσματα κλασικών, αποκομμένα από το περιβάλλον που γέννησε αυτές τις σκέψεις/θέσεις!
Τι και αν κατά τον 18,19 και αρχών του 20ου αιώνα είχαμε μια κοσμοιστορική διαδικασία διαλυσης παμπάλαιων αυτοκρατοριών και ανάδυσης/συγκρότησης του έθνους/κράτους, άρρηκτα δεμένη με τον διαφωτισμό, την πάλη κατά των θρησκευτικών ανοησιών/φανατισμών, την ανάδυση της έννοιας του -λευκού ιδιοκτήτη άντρα αλλά αυτό ηταν πρόοδος- πολίτη με δικαιώματα; Τι και αν εδώ και μισόν τουλάχισοτν αιώνα πια, έχει τελειώσει αυτή η εποχή με την εξαίρεση των Κούρδων, των Παλαιστίνιων, των Βάσκων και αντε και των Καταλανών;
Ναι, τότε ο εθνικισμός ως κοινωνικό/πολιτικό κίνημα, κουβαλούσε και ένα προοδευτικό φορτίο μιας και αναδύονταν παρέα με την έννοια των πολιτικών δικαιωμάτων (έστω και κολοβών, έστω και αν αρχικά αφορούσαν τον λευκό άντρα ιδιοκτήτη), παρέα με την έννοια του πολίτη και όχι του υπηκοου του βασιλιά, μαζί με την προσπάθεια εκκοσμίκευσης των κοινωνιών και απαλλαγήςτους από τις θρησκευτικές μισσαλοδοξίες! ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΝΔΕΘΗΚΕ τότε ο εθνικισμός. Και για αυτό έγραψαν αυτά που έγραψαν οι Μαρξ, Λένιν, Τρότσκι που φυσικά προωθούσαν την ΤΑΞΙΚΗ και όχι την εθνική ενότητα, αλλά αυτό το θεμελιώδες είναι για τους αβίρ μας, ψιλά γράμματα!!!
Για να δούμε ΣΗΜΕΡΑ ο εθνικισμός ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ;
Α. Ο εθνικισμός σήμερα συνδέεται με την προσπάθεια επαναρθρησκειοποίησης της καθημερινής ζωής των ανθρώπων: Οι αμβλώσεις, οι προγαμιαίες σχέσεις (ειδικά για τους μουσουλμάνους), η επιστήμη, όλα αυτά πολεμούνται από τους εθνικιστές.
Β. Ο εθνικισμός σήμερα συνδέεται με την ανυπαρξία και την ισοπέδωση εργατικών δικαιωμάτων, λαϊκών κατακτήσεων (κράτος πρόνοιας, απεργίες, προστασία από τις απολύσεις, μισθοί, ωράρια, πολιτικές ελευθερίες κλπ). Ο Τραμπ και οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ, ο Μπολσονάρο και το κόμμα του στην ΒΡαζιλία, ο Ορμπαν και το εθνικιστικό κόμμα του στην Ουγγαρία, οι αυστριακοί κυβερνώντες εθνικιστές, η Λεπέν κλπ, διαμορφώνουν την σημερινή σύζευξη εθνικισμού/νεοφιλελευθερισμού! Η alt right πολιτική πλατφόρμα σε ΗΠΑ και ΕΥΡΩΠΗ ΑΥΤΗ ακριβώς την συζευξη εθνικισμού/νεοφιλελευθερισμού πραγματώνουν ως εθνικιστική πολιτική!!!
Γ. Ο εθνικισμός ΗΔΗ από την δεκαετία του ’30 στην Ευρώπη, μετατρέπεται πια σε ένα σκοταδιστικό απάνθρωπο ιδεολογικό και πολιτικό δόγμα: Ο Μουσολίνι και οι Ιταλοί ιφασίστες, ο Χίτλερ και οι γερμανοί εθνικιστές/ναζί, ο Μεταξάς και οι Ελληνες εθνικιστές μετέπειτα συνεργάτες των γερμανών/Ιταλών/Βούλγαρων κατακτητών εθνικιστών δολοφόνων, ο Χόρτυ στην Ουγγαρία κλπ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ που άσκησαν, αποδεικύνουν σαφέστατα πως υπηρέτησαν την εθνική καπιταλιστική τους τάξη σε βάρος των λαών εκεί. Τοσο απλά και σαφέστατα.
Ο αβιρούλης μας, θα μας κοτσάρει πάλι τσιτάτα ΓΡΑΜΜΕΝΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ για να μας πει ότι ο εθνικισμός και σήμερα είναι προοδευτικός, ερχόμενος και καλά σε συγκρουση με τον…. ιμπεριαλισμό!!! Αλλά και εδώ πιάνεται με την κατσίκα στην πλάτη του: Δεν μας ωρέ αβίρ, το κόμμα της Λεπέν ως εθνικιστικό κόμμα που είναι απορρίπτει ή προωθεί τον ιμπεριαλιστικό ρόλο του Γαλλικού εθνους/κράτους στην Ευρώπη και την Αφρική; Το κόμμα του Σαλβίνι στην Ιταλία που είναι εθνικιστικό κόμμα απορρίπτει ή προωθεί τον ιμπεριαλιστικό ρόλο της Ιταλίας στην Λιβύη και αλλού; Ο Τραμπ και οι ρεπουμπλικάνοι Ως ΕΘΝΙΚΙΣΤΈΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ απορρίπτουν ή προωθούν τον ιμπεριαλιστικό ρόλο των ΗΠΑ παγκόσμια;
Ας δούμε όμως και τα πολιτικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των δεκαετιών του ’50 και του ’60 στην Αφρική, την Λατινική αμερική, την Ασία: Ορισμένα από αυτά τα ονόμασαν ΑΛΛΟΙ ΑΝΑΛΥΤΕΣ και όχι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές τους, εθνικιστικά (πχ το κίνημα υπό τον Νάσερ στην Αίγυπτο, ή το αντίστοιχο στην Συρία με το κόμμα ΜΠΑΑΘ του Χαφέζ Αλ Ασαντ, ή το αντίστοιχο στο Ιράκ με το Ιρακινό ΜΠΑΑΘ) που ονομάστηκε “αραβικός εθνικισμός”. Ας δεχθούμε ότι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του, δεν είχαν κανένα προβλημα να ονομάζονται Αραβες εθνικιστές. Για να δούμε λοιπόν ΜΕ ΤΙ ΠΗΓΕ ΠΑΚΕΤΟ αυτός ο λεγόμενος “Αραβικός εθνικισμός”;;;
Πήγε πακέτο αβιράκο μ., με την θεμελίωση λαϊκών και εργατικών κατακτήσεων, με την ανάδυση επιτέλους της γυναίκας ως πολίτη αυτών των κρατών, με την υποχώρηση ΚΑΙ ΕΚΕΙ της κρατούσας θρησκείας (ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ), με την σοβαρή ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ των εκεί κοινωνιών!! Για να δούμε ΣΗΜΕΡΑ ο εκεί ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ που ονομάζεται ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ με ΤΙ συνδέεται:
Α. Συνδέεται ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, με την επαναφορά θρησκευτικών δογμάτων ως κανονιστικών πλαισιών της καθημερινής ζωής. Που σημαίνει, ξανά η γυναίκα και ειδικά η φτωχή (για να το συνδέουμεκαι με το ταξικό) γυναίκα στον κουβά με τσαντόρ και χωρίς δικαιώματα, ξανά η σεξουαλικότητα κάτω από τον έλεγχο της θρησκείας (αυτό απαιτούν και οι ευρωπαίοι/έλληνες και οι αμερικάνοι εθνικιστές) κλπ κλπ.
Β. Συνδέεται ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ/ΑΜΕΡΙΚΗ με την συντριβή των λαϊκών/εργατικών κινημάτων και των κατακτήσεων που αυτά είχαν καταφέρει για τις χώρες τους. Οπως και σε Ευρώπη/Αμερική έτσι και εκεί, γίνεται προσπάθεια (εκεί τα έχουν καταφέρει πολύ καλύτερα οι εθνικιστές) να τεθεί η θρησκεία και το έθνος/κράτος ως παντοδύναμη ρυθμιστική αρχή, με επίθεση εξαφάνισης της ταξικής πάλης και με λογο που αρνείται την υπάρξη κοινωνικών τάξεων!
Ακόμα λοιπόν και σε αυτές τις χώρες όπου είναι πολύ πιο πρόσφατη μια προοδευτική λειτουργία του εκεί εθνικισμού εναντίον των ιμπεριαλιστών (Γάλλων, Αγγλων, Αμερικάνων, Βέλγων κλπ), Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΣΥΝΟΛΟ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ
Ο μαρξισμός έχει σαν σύνθημα και αρχή το “Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!”. Όχι το “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”.
Ο αντι-αριστερός αβίρ παριστάνει τώρα τον …μαρξιστή, αλλά δύσκολα μπορεί να κρύψει ότι κάνει εθνικιστική προπαγάνδα με σχόλια ένα αντικαπιταλιστικό σάιτ, για άγνωστους, σκοτεινούς λόγους.
Πάντως από την ατάκα “δεν γνωρίζετε ούτε οτι ανάμεσα στον εθνικισμό και στον ιμπεριαλισμό οι μαρξιστές τάσσονται με τον εθνικισμό”, φαίνεται ότι στον παρακρατικό “πατριωτικό” βάλτο που συχνάζει υποτιμούν τον κόσμο της Αριστεράς. Οι μαρξιστές δε διαλέγουν ανάμεσα σε Βορίδη και Τσακαλώτο, παλεύουν για την επανάσταση και την κομμουνιστική προοπτική.
Επειδή είναι και άσχετος, δεν αντιλαμβάνεται ότι “πατριωτικός αντικαπιταλισμός” χωρίς ταξική πάλη που πλασάρει οδηγεί στην αστική πολιτική όπως και ο “δικαιωματικός αντικαπιταλισμός” χωρίς ταξική πάλη που τόσο δήθεν απεχθάνεται. Στην εθνικιστική γραμμή αλτ ράιτ ο ένας, στη φιλελέ γραμμή Μακρόν ο δεύτερος.
Μάλιστα: αγαπητοί σχολιαστές κ αναγνώστες της ΠΑΝΤΙΕΡΑΣ , διαβαστε το παρακάτω κείμενο /αποδόμηση του Ιταλού τσαρλατάνου που ακούει στο όνομα ντιεγκο φουζαρο το οποίο κ δημοσιεύθηκε στο υπεράνω πάσης υποψίας ιστολόγιο του Σταύρου Λυγερού. Μετράει :
https://slpress-gr.cdn.ampproject.org/v/s/slpress.gr/idees/gramsi-diavazei-kai-i-italiki-akrodexia/amp/?amp_js_v=a2&_gsa=1&usqp=mq331AQCKAE%3D#aoh=15796493599710&referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.com&_tf=%CE%91%CF%80%CF%8C%20%251%24s&share=https%3A%2F%2Fslpress.gr%2Fidees%2Fgramsi-diavazei-kai-i-italiki-akrodexia%2F
Βασικά μαλακομπουκομένο μου φαίνεται.
Εν τω μεταξύ στο κείμενο αποδομησης του τσαρλατάνου Φουζαρολίνι , αναφέρονται ρητώς , τα εξής: α. Στόχος του Φουζαρολίνι είναι να συνδέσει τον Γκράμσι, με την σκέψη του θεωρητικού του ιταλικού φασισμού, Τζιοβάνι Τζεντίλε , τον οποίο για κάποιον φουζαρολινικό λόγο, θεωρείται από τον Φουζαρολίνι , ο πιο μεγάλος Ιταλός μαζί με τον Γκράμσι , φιλόσοφος ! Κ ο καλός μας Φουζαρολίνι μιλάει για εθνικό σοσιαλισμό !!!!!
Β. Τον καλό μας επικίνδυνο για τον λαό Φουζαρολίνι, δεν τον κάλεσε απλώς το καζα Πάουντ για ομιλητή σε πάνελ , όπως ψευδώς μας είχαν ενημερώσει οι γκρουπις του εδώ μέσα , ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΕ ΩΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΟΜΙΛΗΤΗ ΣΕ ΣΕΙΡΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕ ΤΟ ΚΑΖΑ ΠΑΟΥΝΤ, ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΦΟΥΖΑΡΟΛΙΝΙ!!!!!!!!!
με απλά λόγια : ο φουζαρο είναι φασίστας διανοούμενος, κ αυτά που λέει για την ιταλική αριστερά είναι παπαριές . Η ιταλική αριστερά δλδ το ΚΚ Ιταλίας , το ΚΚ εργαζομένων (το αντίστοιχο του ΕΕΚ) κ ένα μεγάλο κομμάτι επίσης του βοτερε α πόπολο (αυτή είναι άλλωστε πια η ιταλική αριστερά εδώ κ χρόνια) μαζί με τα ταξικά συνδικάτα βάσης κομπας, δίνουν μάχες τόσο μέσα στην εργατική τάξη σε όλα όμως τα πεδία δκδ κ στο οικονομικό, κ στο οικολογικό κ στο εμφυλο , ίσο κ στον υπόλοιπο λαό.
Ο κρατικοδιαιτος φασιστας διανοούμενος Φουζαρολίνι , από την άλλη, γράφει στα παπάρια του την εργατική τάξη κ δουλεύει για το κορπορστίστικο κράτος αλά Μουσολίνι.
Να σημειώσω επίσης κάτι ακόμα : συνήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ της Ευρώπης , “έγκυρων” κ κίτρινων , είναι να ονομάζουν “αριστερά “, οτιδήποτε βρίσκεται αριστερά της δεξιάς. Έτσι, “αριστερά ” για τα καθεστωτικά ΜΜΕ της Ευρώπης , είναι πχ και όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κομματα!!! Το γερμανικό spd, το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα, το ιταλικό δημοκρατικό κόμμα , οι Βρετανοί εργατικοί, το ολλανδικό εργατικό (sic!!!!!) κόμμα μέχρι πρότινος πρόεδρος του ήταν ο γνωστός μας ……..Γερούν Νταισελμπλουμ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Όλα αυτά τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικα σοσιαλδημοκρατικά /σοσιακφικελευθερα κόμματα καταγράφονται από τα ευρωπαϊκά καθεστωτικά ΜΜΕ, σαν…. αριστερά . Ημαρτον Παναγία μου. Μάλλον αυτές τις πολιτικές δυνάμεις εννοεί ο κάθε αβιρ, αλλά σόρρυ φίλε ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ, Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Κ ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ.
αυτά για να καταλαβαινομαστε .
Δηλαδή πήγατε στο site του Λυγερού (κι επειδή έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο “σκέψης” σας, προφανώς το θεωρείτε site ψεκασμένων εθνικιστών), το οποίο έχει οικονομικό πρόβλημα και μάλλον γι αυτό κάνει άνοιγμα και στο …προοδευτικό κοινό, φιλοξενώντας άρθρο σφουγγοκωλάριου του Τσίπρα, για να ανακαλύψετε ότι ο Fusaro είναι φασίστας. Μάλιστα… ο σκοπός αγιάζει τη λάσπη κύριοι συριζαίοι.
Και τι μας λέει ο σφουγγοκωλάριος; Για εθνικό σοσιαλισμό με σύνορα και δασμούς!!! Έπαθα μεγάλο σοκ πρέπει να ομολογήσω. Ακούς εκεί σύνορα και δασμούς στα εισαγόμενα για να προστατευτεί το εθνικό προϊόν από τις πολυεθνικές του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και να χρηματοδοτηθεί η ανακατανομή πλούτου!!! Ανήκουστα πράγματα! Που ζούσε δηλαδή αυτός ο άνθρωπος επί Ανδρέα Παπανδρέου; Σε φασιστικό καθεστώς; Κι ένα άλλο σοκαριστικό στοιχείο που έδωσε ο σφουγγοκωλάριος για τον Fusaro. Ασχολήθηκε με τον Gentile! Μα αυτή είναι η δουλειά του, να μελετά τα πάντα και τους πάντες.
Σχετικά με τον Gentile, απαντά ο ίδιος ο Fusaro, σε αυτούς τους συστημικούς επιδοτούμενους ροζ αριστερούς συριζαίους και πασόκους (σαρδέλες κλπ) της Ιταλίας που τον στοχοποίησαν.
“Το μεγάλο δώρο που μας άφησε ο Giovanni Gentile είναι αυτό που σήμερα καταστρέφουν οι «ειδικοί χωρίς νοημοσύνη» (Weber) των νέων κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων: λατινικά και ελληνικά, η ιστορία της τέχνης και η λογοτεχνία θα αντικατασταθούν σύντομα από τα αγγλικά και τα οικονομικά, τη διοίκηση και τις επιχειρήσεις. Η βαρβαρότητα είναι επάνω μας και παρουσιάζεται, με έναν καθησυχαστικό τόνο, ως «καλή σχολή», ακριβώς όπως οι βομβιστικές επιθέσεις ονομάζονται «ειρηνευτικές αποστολές» και τα οικονομικά πραξικοπήματα ονομάζονται «τεχνικές κυβερνήσεις». Ο Orwell ήταν ερασιτέχνης: η πραγματικότητα ξεπέρασε τη φαντασία, καθιστώντας το αδιανόητο εμφανές κανονικό και εύλογο. Η σημερινή βαρβαρότητα απαιτεί από εμάς να αξιολογούμε τα πάντα με βάση και μόνο το κριτήριο χρησιμότητας, υπό το φως της οποίας η φιλοσοφία και η τέχνη, η θεολογία και η ιστορία είναι προφανώς άξια να καλλιεργηθούν και να μελετηθούν. Η ηλιθιότητα δεν έχει όρια.”
Ένα άρθρο για τον Fusaro, να κατανοήσουμε τον τρόπο σκέψης του αλλά η μετάφραση βγαίνει λίγο χάλια, υπάρχει το λινκ αν κάποιος ξέρει ιταλικά.
Κάτω από το αποτύπωμα Γερμανών στοχαστών όπως ο Karl Marx και ο Georg WF Hegel και οι Ιταλοί όπως ο Antonio Gramsci και ο Giovanni Gentile, η προτεραιότητα του Fusaro είναι να αναλύσει τη σημασία των εννοιών του έθνους, της κοινότητας και της δημοκρατίας σε μια εποχή όπου μόνο οι ομοιόμορφες λύσεις η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης (η οποία για τις περισσότερες από τις παλαιές και τις νέες ευρωπαϊκές δυνάμεις παρουσιάζεται κάτω από τις απόψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης) επιμένει να προσφέρει μια ενιαία απάντηση, την οποία ο φιλόσοφος μειώνει με το άμεσο και αιχμηρό ύφος του σε “αποπολιτικοποίηση, και η απο-κυριαρχία της οικονομίας της αγοράς που επιλέχθηκε ως το μόνο πραγματικό και συμβολικό θεμέλιο της παλαιάς ηπείρου.”
Αλλά πώς να συμφιλιώσουμε τη λαϊκή και τη γλωσσική και πολιτισμική πολυφωνία με το καθολικό της ανθρώπινης φυλής; Και πώς να εναρμονίσουμε, αν είναι δυνατόν, τον εθνικό με την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης; Το πλαίσιο στο οποίο ο Fusaro επέλεξε να θέσει αυτά τα ερωτήματα δεν είναι το πιο άνετο, ούτε είναι η σειρά των διανοουμένων μεταξύ των οποίων οι ιδέες του αποκτούν τη δική τους μορφή και ισχύ. Και γι ‘αυτό, λέει ο Fusaro, ότι η γενναιότητα να “λες τα πράγματα με το όνομα τους” είναι σήμερα η πρώτη “επαναστατική πράξη”. Αλλά τι είδους “επανάσταση” κάνει αυτός ο φιλόσοφος να αναφέρει ότι δηλώνει ότι δεν πρέπει να συγχέουμε τα γνήσια πλεονεκτήματα μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας με τις παγίδες μιας κοινωνίας της “μονοκαλλιεργητικής αγοράς”;
Κατ ‘αρχήν, αυτό που επιδιώκει ο Fusaro είναι μια «επανάσταση» του τρόπου σκέψης. Υπό την έννοια αυτή, το στοίχημα είναι να ανταποκριθεί στις πολυάριθμες οικονομικές, πολιτιστικές και πολιτικές απογοητεύσεις που έχουν εντοπιστεί τα τελευταία χρόνια μεταξύ πολλών από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου η έξαρση της εθνικιστικής ξενοφοβίας και των ακροδεξιών κομμάτων που εμφανίζονται στα συμπτώματα μιας κρίσης αντιπροσωπευτικότητας, με την άνοδο του αριθμού των «ευρωσκεπτικιστών», στην οποία, τέλος, ούτε με τη βία τους ούτε με τον συντηρητικό φανατισμό τους δεν μπορούν να προσφέρουν μια πραγματική εναλλακτική λύση.
Αντιμέτωποι με αυτό το σενάριο, η πρόταση δεν είναι να αποφευχθεί ο φόβος των αρχαίων φαντασμάτων του εθνικισμού (μια διεστραμμένη παραμόρφωση της αίσθησης του έθνους, που στο παρελθόν, εξηγεί η Ιταλία, προσπάθησε να στερήσει το δικαίωμα εθνικής ύπαρξης για άλλα έθνη, όπως κάνει τώρα η παγκοσμιοποίηση), αλλά να το αντιμετωπίσουμε στη ρίζα του μέσω μιας διαφορετικής αντίληψης: του Εθνικού Ενδιαφέροντος. Αυτό εξηγεί ο Fusaro είναι η απαραίτητη πυξίδα για να ενώσει τις “αξίες που έχουν ξεχαστεί από το δικαίωμα και τις ιδέες που εγκαταλείφθηκαν από την αριστερά”, έτσι ώστε οι χώρες που παγιδεύονται στην ασφυκτική λογική της παγκοσμιοποιημένης αγοράς να μπορούν να πηδήξουν εκείνο το φανερό τείχος βεβαιότητας που, στο τέλος Κάθε νέο κατακλυσμός πολιτικής αγωνίας ωφελεί μόνο έναν κόσμο σχεδιασμένο για τον ακριβή βαθμό της «υποκαλλιέργειας της κατανάλωσης».
Τι συμβαίνει εάν οι «προλεταριακές αξίες» (εργασία, αλληλεγγύη, κοινωνικά δικαιώματα) και «αστικές αξίες» (οικογένεια, θρησκεία, ηθική) μπορούν να ενωθούν κάτω από ένα ανανεωμένο «κοινό καλό» εναντίον της «υπερκαπιταλιστικής» άρχουσας τάξης, που εκτοπίζει μέσω των οικονομικών της οργανισμών την παραδοσιακή πολιτική και την παραγωγική εργασία προς όφελος του καθαρού υπολογισμού της οικονομικής κερδοφορίας; «Δεν έχει σημασία αν από δεξιά θα πουν ότι είμαστε κομμουνιστές και από αριστερά θα πούν ότι είμαστε φασίστες», γράφει στο The Backlash, «αυτό είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει όποιος έχει το θάρρος να προχωρήσει ενάντια στο ρεύμα, γνωρίζοντας ότι το παλιό πεθαίνει και ότι είναι δύσκολο για το νέο να γεννηθεί.”
https://www.infobae.com/america/cultura-america/2019/09/08/quien-es-y-como-piensa-diego-fusaro-el-provocador-filosofo-italiano-que-enfrenta-a-los-prejuicios-de-las-izquierdas-y-las-derechas/
Υπενθυμίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα σάιτ της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και όχι στο “στέκι του Φουζάρο”.
Ναι αλλά έτσι όπως πάει θα αρχίσει να γίνεται και στέκι του Δημήτρη Κιτσίκη. Έχει γίνει cult.
ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Φίλε kokkiniotis,
Η υπενθύμισή σου αυτή, πρακτικά, σημαίνει ένα πράγμα:
Ότι μπορεί να έρχεται εδώ ο κάθε ένας (πικραμένος) και να χαρακτηρίζει τον Fusaro ακροδεξιό, φασίστα, ναζιστή και γενικά απόβρασμα της κοινωνίας, αλλά απαγορεύεται στον Αvir να επιχειρηματολογήσει για το αντίθετο, παραθέτοντας λόγια τού ίδιου τού Fusaro (ή σκέψεις του μεταφερμένες από άλλους).
Κάπως μού κάνει αυτό. Και νομίζω ότι θα συμφωνούσε μαζί μου μέχρι και ο Βισίνσκι.
Λέει ο Αβίρ ότι ο Φουζάρο γράφει κάτω από “το αποτύπωμα Γερμανών στοχαστών όπως ο Karl Marx και ο Georg WF Hegel και οι Ιταλοί όπως ο Antonio Gramsci και ο Giovanni Gentile”.
Δηλαδή μια σαλάτα που μπερδεύει τον Μαρκ, τον Χέγκελ και τον Γκράμσι με τον φασίστα θεωρητικό και υπουργό Παιδείας του Μουσουλίνι με έργα μεταξύ άλλων το “Μανιφέστο των Φασιστών διανοουμένων”, τις “Ρίζες και δόγματα του φασισμού” κ.ο.κ. Τέρμα στο βρόμικο ρόλο του έβαλε η εκτέλεσή του από τους κομμουνιστές αντάρτες.
Καλά, ο Αβίρ αναπαράγει αυτή την προβοκάτσια για να διαφημίσει τον εθνικοσοσιαλιστή παρλαπίπα Φουζάρο και να κάνει εθνικιστική προπαγάνδα.
Εσύ λεφτ πιστεύεις ότι είναι εθνικοσοσιαλιστής για κάποιους “πικραμένους” ο Φουζάρο που επικαλείται τον Τζεντίλε, ενώ παράλληλα μιλάει για “αρχές της δεξιάς και ιδέες της Αριστεράς”, ενώ αξίζει να διαβάζουμε τις λαθροχειρίες του Αβίρ; Ο καθένας έχει τη γνώμη του απλά; Μεταμοντέρνα προσέγγιση ή πλυντήριο στην ακροδεξιά; Πόσο πιο χαμηλά θα πέσεις;
ΑΩ μου, μην το πάρεις κατάκαρδα (και, προ παντός, μην πεις ότι επιδεικνύω αλαζονεία –απλώς είμαι ειλικρινής):
Δυστυχώς, για την πολύ ενδιαδέρουσα συζήτηση που πας να ανοίξεις, δεν έχεις ούτε τα απολύτως απαραίτητα προσόντα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους περισσότερους τακτικούς σχολιαστές. Ποιο το νοημα, λοιπόν, να την ανοίξουμε;
Εδώ που τα λέμε η ικανότητα να συζητάς δεν είναι το δυνατό σου σημείο. Καθόλου τυχαία, παράτησες και το μπλογκ σου. Ποιος ενδιαφέρεται εξάλλου για τις ρηχές απόψεις του συρμού που αναπαράγεις παριστάνοντας τον σπουδαίο διανοητή, αν παραπέμπεις στον Μπογδάνο με τον τρόπο που μεταχειρίζεσαι τον ωκεανό των γνώσεών σου.
Βέβαια ούτε και στο ρόλο του Μέγα Αξιολογητή (ή Ιεροεξεταστή) της Παντιέρας τα καταφέρνεις βγάζοντας σκάρτες τις περισσότερες αναρτήσεις, αλλά και τους περισσότερους σχολιαστές.
Δε συγχωρείς όσους δε σε θαυμάζουν, αλλά τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν όταν νομίζεις ότι μπορείς γράφοντας εξυπνάδες να βαφτίσεις το ρατσισμό σύγχρονη αριστερή σκέψη. Δεν έγινε κανείς αντιρατσιστής γιατί άκουσε κάποιον κουβεντομάστορα. Απλά απορρίπτει τη διαίρεση των εργατών και των φτωχών στη βάση της καταγωγής, του χρώματος κλπ και κρατάει την ιδέα ότι η αιτία της κοινωνικής αδικίας είναι το κεφάλαιο.
Αγαπητέ Left G700,
Ουδείς χαρακτήρισε τον Φουζάρο “απόβρασμα της κοινωνίας”. Είναι όμως εθνικοσοσιαλιστής -γνωρίζεις βέβαια τον όρο και τη βαρύτητά του- και ακροδεξιός, παρά το ότι παλαιότερα ήταν αριστερός.
Ο Avir δεν επιδιώκει να μας εξηγήσει ότι ο Φουζάρο είναι αριστερός. Άλλωστε ο ίδιος θεωρεί την αριστερά στυλοβάτη του καπιταλιστικού συστήματος. Επιδιώκει να μας πείσει ότι ο Φουζάρο έχει δίκιο. Η Παντιέρα, ως σάιτ του αντικαπιταλιστικού χώρου, δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για να διαδίδει κανείς τις ιδέες ακροδεξιών όλη την ώρα. Με την ευκαιρία, ούτε η άποψη ότι δεν τρέχει τίποτα άμα οι αριστεροί ψηφίζουν Λεπέν είναι προσφιλής εδώ. Τα περί Βισίνσκι δεν έχουν θέση στην περίσταση, θα έλεγα.
Φίλε kokkiniotis,
Η απάντησή σου στο σχόλιό μου είναι μια πολύ καλή αφορμή να στηθεί μια ωραία συζήτηση. Για πόσο θα διατηρήσει αυτό το χαρακτήρα, πριν δηλαδή εμφανιστεί κάποιος ασόβαρος ή κουφιοκεφαλάκης σχολιαστής που θα την κάνει σαν το άδειο του κεφάλι, δεν μπορώ να το ξέρω. Ας ελπίσουμε ότι θα προλάβουμε να πούμε τουλάχιστον τα βασικά.
Λοιπόν, φίλε kokkiniotis, κατ’ αρχήν, θέλω να σου πω ότι πολύ το διασκεδάζω αυτό που συμβαίνει με τον Fusaro. Και μάλιστα το διασκεδάζω με μια κάποια «χαιρέκακη» διάθεση. Διότι στην προκείμενη περίπτωση φαίνεται να συμβαίνει το εξής ορέο, που φέρνει στο μυαλό μου τη φράση «εδώ πληρώνονται όλα». Ενώ ανήκετε, ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ αξεχώριστα εν προκειμένω, στο κομμάτι εκείνο της Αριστεράς που έχετε ταιριάξει σχεδόν κάθε ελληνική λέξη με τη λέξη φοβία (ξενοφοβία, ομοφοβία, ισλαμοφοβία, τοξικοφοβία –ναι, έσκασε μύτη κι αυτό!), «ποινικοποιώντας» έτσι ένα από τα κύρια συναισθήματα του ανθρώπου, το φόβο και την ανασφάλεια, και ερχόμενοι έτσι σε πλήρη διάσταση με τα φτωχά και λαϊκά στρώματα» που θέλετε να εκπροσωπήσετε και να υπερασπιστείτε αφού αυτά ακριβώς είναι που κατ’ εξοχήν πλήττονται από τέτοιου είδους συναισθήματα, ενώ, λοιπόν, είσαστε από τους πρώτους και καλύτερους διώκτες τών ανθρώπων που φοβούνται, την πατήσατε σαν αγράμματοι με τον signor Fusaro. Μόνο που δεν έχετε χωθεί κάτω από τα κρεβάτια σας για να κρυφτείτε από τον μπαμπούλα! Κι επειδή θέλετε παρέα στην κρυψώνα σας (όσο πιο πολλοί, τόσο μοιράζεται ο φόβος) τον δαιμονοποιείτε.
Έρχεσαι και ισχυρίζεσαι ότι είναι εθνικοσοσιαλιστής, δεχόμενος ότι γνωρίζω τον όρο και τη βαρύτητά του. Βεβαίως τα γνωρίζω αυτά. Και επειδή ακριβώς τα γνωρίζω, εγώ, αντίθετα από εσένα, ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αυτό που του προσάπτεις (πιθανό ελαφρυντικό σου: να είσαι εσύ αυτός που δεν έχει καθαρή εικόνα στο μυαλό του για το τι εστί εθνικοσοσιαλισμός). Ακριβέστερα και πληρέστερα: με βάση αυτά που έχω διαβάσει γι’ αυτόν και από αυτόν μέχρι σήμερα, ισχυρίζομαι ότι δεν είναι αυτό που του προσάπτεις (αύριο είναι μια άλλη μέρα, όπως έλεγε κι η Σκάρλετ Ο’Χάρα· ποιος μπορεί να ξέρει τι θα φέρει το αύριο; θεωρητικά, εσύ, π.χ., μπορεί να καταλήξεις μάρτυρας του Ιεχωβά –κι εγώ ακόμα χειρότερα: τροτσκιστής –ή και αναρχικός!).
Παρά τη διαμορφωμένη άποψή μου, είμαι –φυσικά– ανεπιφύλακτα πρόθυμος να ακούσω τη δική σου εκδοχή (αυτό άλλωστε δεν σημαίνει διάλογος; να ακούς προσεκτικά την αντίθετη άποψη;). Όπου, βέβαια, σ’ αυτή τη συζήτηση πρώτη υποχρέωσή σου είναι να καταθέσεις τα πειστήρια που αποδεικνύουν κατά την άποψή σου πως ο τύπος είναι διαπνέεται από τα «ιδεώδη» τής εθνικοσοσιαλιστικής σκέψης. Διότι, όπως καταλαβαίνεις, ένας χαρακτηρισμός δεν αρκεί (ακόμα κι αν προέρχεται από πολλούς: για παράδειγμα αρκετοί είναι αυτοί που εδώ με έχουν χαρακτηρίσει κατά καιρούς ακροδεξιό· αλλά και για αρκετούς, μεταξύ τών οποίων, νομίζω, και η αφεντιά σου, οι πολλαπλοί αυτοί ισχυρισμοί δεν ήταν αρκετοί για να πειστούν περί τού λόγου τους το αληθές).
Στο μεταξύ, όσο εσύ κάνεις την έρευνά σου για να μαζέψεις τα πειστήρια της ετυμηγορίας σου ότι ο Fusaro είναι εθνικοσοσιαλιστής και ακροδεξιός, εγώ λέω να ρίξω μια ματιά στο κείμενο που υπογράφει ο ίδιος και ορίζει τι είναι και τι θέλει το VOX, το κόμμα που ίδρυσε πρόσφατα (το κείμενο είναι στα ιταλικά, αλλά το site έχει ενσωματωμένο μεταφραστή πάνω δεξιά για να το γυρίσεις στα αγγλικά ή σε όποια άλλη γλώσσα). Εκεί, διαβάζοντας ως αριστερός, διαπιστώνω διάφορα πράγματα. Ας αναφέρω κάποια από αυτά.
Κατ’ αρχήν (είπαμε: διαβάζω ως αριστερός), διαπιστώνω μία έλλειψη, δομική για μας. Δεν βλέπω καμία δήλωση αντίθεσης με το εκμεταλλευτικό σύστημα του καπιταλισμού. Βλέπω εναντίωση και μάλιστα μεγάλη απέναντι στο πολυεθνικό ή και υπερεθνικό εταιρικό σύστημα, τον κόσμο τών μεγάλων επιχειρήσεων και τους θεσμούς τους, τα χρηματιστήρια και τα λοιπά, αλλά όχι κάτι εναντίον τού συστήματος που γέννησε αυτά τα τέρατα.
Έπειτα, διαπιστώνω μια όχι ακριβή διήγηση περί αριστεράς. Λόγου χάρη, δεν είναι όλη η Αριστερά που μιλάει σήμερα, ρητά ή άρρητα, για κοσμοπολιτισμό χωρίς σύνορα. Αυτό το κάνει η ευρωαριστερά, η αναρχία και όλη σχεδόν η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που «κωλοτρίβεται» μαζί της στη βάση τού αντιφασισμού και στην πράξη έχει μεταλλαχθεί για διάφορους λόγους σε μια μεταμοντέρνα Αριστερά, με τα γνωστά χαρακτηριστικά που τη συνοδεύουν: αεθνισμός, μειονοτισμός (αντιδημοκρατία το άλλο όνομά του), αποθέωση της πολυπολιτισμικότητας, (ατομικιστικός) δικαιωματισμός, που στη συνεπή εφαρμογή του ως το τέλος καταλήγει αντικοινωνικός, λατρεία τού διαφορετικού, λατρεία τής queerness (= απόκλιση, παρέκκλιση, ιδιομορφία, ιδιαιτερότητα), μηδενιστική ριζοσπαστικοποίηση εφ’ όλης τής ύλης, κατεδάφιση κάθε σταθεράς, ακόμα και των φυσικών, βολονταρισμός άνευ ορίων που οδηγεί συχνά σε τερατώδεις όσο και κωμικούς ιδεαλισμούς κ.λπ. Όχι, δεν είναι όλη η Αριστερά έτσι, όπως την περιγράφει ο Fusaro. Οφείλω, όμως, αν θέλω να είμαι έντιμος πρώτα με τον εαυτό μου και μετά μαζί του, να παραδεχθώ ότι τις περισσότερες φορές είναι αυτή η Αριστερά που δίνει τον τόνο, είτε μέσω τού σοσιαλφιλελεύθερου αριστερο-ευρωπαϊστικού τμήματός της που, ως αντίβαρο στην ταξική αποστασία του, δίνει στο πόπολο όχι παντεσπάνι αλλά (ατομικά) «δικαιώματα» και «αντιεθνικισμό» (via τής Ευρωπαϊκής Ένωσης) είτε μέσω τού περιθωριακού μεν αλλά αρκετά φασαριόζικου εξωκοινοβουλευτικού κομματιού που αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως Ριζοσπαστική Αριστερά (κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες). Συνοψίζοντας επ’ αυτού: ο ευφυής και συμπαθής Fusaro με έχει απέναντί του στο βαθμό που δεν δίνει έστω και σε βάθος χρόνου αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό στο κόμμα του, αλλά με έχει δίπλα του στην προσπάθεια κατεδάφισης αυτών τών εκδοχών τής Αριστεράς που περιέγραψα παραπάνω. Αν όλα αυτά με κάνουν κι εμένα εθνικοσοσιαλιστή και ακροδεξιό, εσύ θα μου πεις.
Τέλος, για να ολοκληρώσω αυτή τη σύντομη περιήγησή μου στο κείμενο «Θέσεων» του VOX, βλέπω εκεί στόχους για τους οποίους και η δική σου Αριστερά αγωνίζεται. Και δεν εννοώ μόνο τον αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Εννοώ και την προτεραιότητα που δίνετε κι εσείς στο Εθνικό Συμφέρον. Σοκάρεσαι; Να μη σοκάρεσαι καθόλου. Ο εργαζόμενος λαός δεν είναι το ελληνικό έθνος για σας (το ένα από τα δύο έθνη σε κάθε έθνος για τα οποία μίλαγε ο Λένιν); Ε, αυτό είναι το Εθνικό Συμφέρον για το οποίο αγωνίζεστε κατά προτεραιότητα εσείς και, σε τελική ανάλυση, μη λαμβάνοντας υπ’ όψη αν σε αυτόν τον Εθνικό Αγώνα άλλα έθνη εργαζόμενων (το ιταλικό, το γαλλικό, το πορτογαλικό και τα λοιπά) βραδυπορούν στη δική τους χώρα. Αν βρεθεί στο χέρι σας το κουμπί που πατώντας το θα βγάλετε την Ελλάδα από την ΕΕ, θα το πατήσετε με χέρια και με πόδια. Δεν θα περιμένετε πρώτα να κάνουν το ίδιο και οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, για να το πατήσετε παρέα, έτσι δεν είναι; Όπερ έδει δείξαι: πρώτα το Εθνικό Συμφέρον βάζει το VOX (όπως το εννοεί ο Fusaro), πρώτα το Εθνικό Συμφέρον βάζετε κι εσείς (όπως το εννοούν ο Χάγιος, ο Γκαργκάνας και «τ’ άλλα παιδιά»).
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ]
Φίλε kokkiniotis,
Αν έτσι έχουν τα πράγματα –και έτσι έχουν, δεν «έκλεψα», ο καθένας μπορεί να δει το ταυτοτικό κείμενο του VOX–, αναρωτιέμαι, επανερχόμενος σε κάτι που ήδη έθιξα, για ποιο λόγο, μόνο και μόνο επειδή ο Avir πόσταρε εδώ κάποια αποσπάσματα με κείμενα του Fusaro, έχετε κιτρινίσει από το φόβο σας και κροταλίζουν τα δόντια σας σαν πολυβόλο M61 Vulcan (σχήματα λόγου, εντάξει; :-) ), έτσι που του «υποδεικνύετε» εμμέσως πλην σαφώς να «το κόψει»; Τι έχετε να φοβηθείτε; Τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδέες που εσείς είστε πεπεισμένοι ότι έχει στο κεφάλι του ο Fusaro; Μα κι αν τις έχει, τις κρύβει. Γιατί δεν αφήνετε να εξελιχθεί η κουβέντα κι ο διάλογος, ώστε να γίνει φανερό τι καπνό φουμάρει ακόμα και στον πιο αφελή ή και χαζό αναγνώστη τής Παντιέρας (για την οικονομία τής συζήτησης και από ευγένεια, να δεχθώ ότι εγώ είμαι αυτός); Στη θέση σας όχι μόνο δεν θα εμπόδιζα να ξεδιπλωθούν εδώ οι απόψεις του, αλλά θα έκανα ό,τι θα ήταν δυνατόν για να διευκολύνω την κατάσταση. Ο καλύτερος τρόπος να αποκαλυφθούν τα πραγματικά πιστεύω κάποιου που τα κρύβει είναι να του παραχωρήσεις το μικρόφωνο χωρίς κανένα περιορισμό χρόνου και να τον αφήσεις να μιλάει με τις ώρες. Αργά ή γρήγορα, θα «τα πει» μόνος του. Και τότε, η Παντιέρα, αυτό «το σάιτ τού αντικαπιταλιστικού χώρου», όχι μόνο δεν θα είναι παράδειγμα προς αποφυγή επειδή έγινε όχημα για τη διάδοση ακροδεξιών ιδεών, αλλά θα έχει τη μεγάλη τιμή ότι συμβάλλει στην αποκάλυψή τους όταν κυκλοφορούν με πολιτικά.
Αλλά, αν (λέω αν), φίλε kokkiniotis, η ούγια τού Fusaro και του VOX και κατά προέκταση και του Avir δεν γράφει «εθνικοσοσιαλισμός» και «ακροδεξιά»; Αν, χωρίς βέβαια να δηλώνουν «ριζοσπαστική- αντικαπιταλιστική-διεθνιστική-επαναστατική Αριστερά», μπορούσαν να αποτελέσουν σύμμαχό σου σε ορισμένα από αυτά που θέλεις κι εσύ; Το έχεις σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο (το οποίο με τίποτε στον κόσμο δεν μπορεί να αποκλειστεί); Θα έπρεπε. Εκτός κι αν δεν σε απασχολεί, εκτός κι αν πιστεύεις ότι δεν έχεις ανάγκη συμμάχους πέρα από αυτούς που σκέπτονται ακριβώς ή κατά 99% σαν εσένα. Τότε, δεν έχω παρά να σου θυμίσω τα λόγια τού Λένιν (οι εμφάσεις στο κείμενο είναι του ίδιου):
Γιατί, όταν νομίζει κανείς ότι μπορεί να νοηθεί κοινωνική επανάσταση χωρίς εξεγέρσεις των μικρών εθνών στις αποικίες και στην Ευρώπη, χωρίς επαναστατικές εκρήξεις μια μερίδας των μικροαστών με όλες τις προλήψεις τους, χωρίς το κίνημα των μη συνειδητών προλεταριακών και μισοπρολεταριακών μαζών ενάντια στον τσιφλικάδικο, εκκλησιαστικό, μοναρχικό, εθνικό κτλ ζυγό, όταν σκέφτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι απαρνιέται την κοινωνική επανάσταση. Είναι σαν να πρόκειται να συνταχθεί από το ένα μέρος ένας στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του σοσιαλισμού», και από το άλλο ένας άλλος στρατός που θα πει: «εμείς είμαστε υπέρ του ιμπεριαλισμού», κι αυτό φαντάζονται θα είναι η κοινωνική επανάσταση!! […]
Όποιος περιμένει μια «καθαρή» κοινωνική επανάσταση, δεν θα τη δει ποτέ του. Αυτός είναι επαναστάτης στα λόγια που δεν καταλαβαίνει τι θα πει αληθινή επανάσταση.
____________________Κλείσιμο____________________
Στο τσάκα-τσάκα, γιατί ήδη έχω πει πολλά:
1. Βεβαίως και ο Avir «δεν επιδιώκει να μας εξηγήσει ότι ο Φουζάρο είναι αριστερός». Αυτό είναι προς τιμή του, θα έλεγα. Επιπλέον, άσχετα από το τι είναι και θέλουν ακριβώς ο Fusaro και ο Avir (αποκλειομένου βέβαια του εθνικοσοσιαλισμού κατά τη γνώμη μου), ορισμένες από τις επιδιώξεις τους συμπίπτουν με κάποιες από τις επιδιώξεις τής Αριστεράς, όπως εξήγησα παραπάνω. Αν πιστεύεις ότι οι καραμπινάτοι, συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι «για ζωή και θάνατο» αριστεροί που σας ακολουθούν είναι ήδη αρκετοί και δεν χρειάζεστε ούτε άλλους για να πραγματοποιήσετε την κοινωνική επανάσταση που ευαγγελίζεστε, ούτε συμμάχους, ούτε και καμία επαφή με ανθρώπους που θα μπορούσαν κάποια μέρα να μεταστραφούν προς την Αριστερά, από μένα ελεύθερα. Αλλά, νομίζω, «ελεύθερα» και από τη στοιχειώδη πολιτική λογική, τακτική και στρατηγική.
2. Για το μεγαλύτερο μέρος τής εκτός ΝΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αριστεράς αυτό που λέει ο Avir (που, πάντως, δεν νομίζω ότι το λέει με το νόημα που εσύ εισπράττεις) το λέτε κι εσείς: όπως εύγλωττα και γλαφυρά μάς έδειξε η περίφημη αφίσα τής νεολαίας σας (με τη σύμφωνη γνώμη τών «μπαμπάδων» της) τον περασμένο Μάιο, λίγο πριν τις ευρωεκλογές, θεωρείτε το ΚΚΕ και τη ΛΑΕ (Θεός σχωρέστη!) ακριβώς «στυλοβάτες τού συστήματος»! Γιατί τα βάζεις με τον Avir;
3. Φίλε kokkiniotis, το ξέρω πως «ούτε η άποψη ότι δεν τρέχει τίποτα άμα οι αριστεροί ψηφίζουν Λεπέν είναι προσφιλής εδώ». Σε κανέναν δεν είναι προσφιλής. Και ούτε εγώ έγραψα αυτό και μόνο. Του είχα κολλήσει και μια «ουρά» μέσω αναφοράς σε ιστορικά παραδείγματα που υποδήλωναν τον καταναγκασμό τής Ιστορίας και των συνθηκών που κάθε μέρα διαμορφώνει και είχαν ως υπόβαθρο τα λόγια τού Μαρξ όταν έλεγε ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να γράφουν την ιστορία τους αλλά δεν είναι στο χέρι τους να διαλέγουν τις εναλλακτικές λύσεις που έχουν στη διάθεσή τους (με όρους χαρτοπαιξίας: είναι ελεύθεροι να παίξουν όποιο χαρτί θέλουν, αλλά, δυστυχώς, διαλέγοντας υποχρεωτικά από τα χαρτιά μόνο που τους έχουν μοιραστεί στο χέρι).
Αυτό (και αυτό) είναι πρόβλημα για σας, φίλε kokkiniotis. Και είναι αυτή η ίδια προβληματική πλευρά σας που καθιστά μη προσφιλή και τον κατ’ εξοχή κήρυκα της ιδέας ότι πρέπει κανείς να αρμενίζει σύμφωνα με τον καιρό που φυσάει (αφού, βέβαια, έχει κάνει πρώτα ό,τι περνάει απ’ το χέρι του για να τον φέρει όσο γίνεται στα μέτρα του).
Ναι, σωστά μάντεψες. Ασφαλώς και μιλάω για τον Λένιν (τον Μεγάλο, όπως συνηθίζω να τον λέω εγώ, όχι από προσωπολατρία αλλά από σεβασμό και εκτίμηση).
Αυτόν που, αν ζούσατε εκείνα τα χρόνια, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα του είχατε πρήξει το συκώτι και για τη Συνθήκη τού Μπρεστ-Λιτόφσκ, και για την ιεραρχική «καπιταλιστική» οργάνωση της βιομηχανικής παραγωγικής διαδικασίας, και για τη ΝΕΠ.
Και αυτόν για τον οποίο, τρεις Γενάρηδες τώρα που έχω περάσει εδώ, δεν σας είδα να αξιώνεστε ούτε μία φορά να τον θυμηθείτε στις 21 τού μήνα και να του ανάψετε ένα κεράκι….
ΥΓ Τα περί Βισίνσκι θα έπρεπε να μην έχουν θέση στην περίσταση, φίλε kokkiniotis. Όμως, όταν επιτρέπεται στους εισαγγελείς να αγορεύουν, αλλά όχι και στους κατηγορούμενους να απολογούνται, κάτι που δεν συνέβη ούτε στις Δίκες, τι άλλο μού έμενε από το να τον κουβαλήσω μέχρι εδώ, πεθαμένο άνθρωπο και μέσα στο καταχείμωνο;
Δεκτή η παρατήρηση kokkiniotis. Άλλωστε θα μπορούσαμε να πούμε τα ίδια ψάχνοντας σε βιβλιογραφία Ελλήνων διανοητών της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Απλά ο Fusaro ανοίγει δρόμους, πέρα από τα λόγια, γι αυτό και τον ανέφερα.
Από το ΠΡΙΝ
Σήμερα οι λαοί χρειάζονται ένα νέο “1848” για να αποκαταστήσουν την εθνική-λαϊκή κυριαρχία που στραγγαλίζεται από τη γερμανική Ευρώπη, γεγονός που βάζει φραγμό σε κάθε κοινωνική τους διεκδίκηση» (Π. Παπακωνσταντίνου Το Εθνικό Ζήτημα στην εποχή μας – σελ. 79).
(Το αναλύει περαιτέρω)
Το εθνικό πρόβλημα στην εποχή μας -η κατάκτηση της εθνικής, λαϊκής κυριαρχίας σε ρήξη με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό- αποτελεί αναγκαίο πεδίο μάχης για την εργατική ηγεμονία. Το ότι δεν υπάρχουν υποψήφιοι σύμμαχοι στο αστικό στρατόπεδο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει εθνικό ή δημοκρατικό πρόβλημα. Το να παραιτηθεί κανείς από κάθε δημοκρατικό και εθνικό στόχο στο όνομα της ταξικότητας, σημαίνει ότι παραχωρεί την ηγεμονία στον αντίπαλο. Κι αυτό, για να θυμηθούμε τον Γκράμσι, σημαίνει ότι καταδικάζει την εργατική τάξη σε ρόλο όχι ηγεμονικής τάξης, αλλά κορπορατίστικης.
Ρωτά ο φουζαρολίνι μας ,”…Τι συμβαίνει εάν οι «προλεταριακές αξίες» (εργασία, αλληλεγγύη, κοινωνικά δικαιώματα) και «αστικές αξίες» (οικογένεια, θρησκεία, ηθική) μπορούν να ενωθούν κάτω από ένα ανανεωμένο «κοινό καλό» εναντίον της «υπερκαπιταλιστικής» άρχουσας τάξης, που εκτοπίζει μέσω των οικονομικών της οργανισμών την παραδοσιακή πολιτική και την παραγωγική εργασία προς όφελος του καθαρού υπολογισμού της οικονομικής κερδοφορίας;”.
Να σου απαντήσω τσαρλατάνε Φουζαρολίνι τι θα συμβεί; Θα φτιάξεις το ολοκληρωτικό φασιστικό κράτος του μέντορα σου Τζιοβάνι Τζεντίλε , όπου όλα θα υπαχθούν στο καπιταλιστικό φασιστικό έθνος/κράτος σου, με απαγορευμένη την ταξική πάλη κ τα συνδικάτα με γαμημενη την εργατική τάξη κ τον υπόλοιπο λαό . Αυτό θα συμβεί, αυτό ήταν κ το φασιστικό κράτος των Μουσολίνι /Τζεντίλε που ονειρεύεσαι χάπατο.
Διότι μας τα μπλεκι ο φουζαρολίνι μας, είτε γιατί τα έχει μπλεγμένα ο ίδιος στην μεγάλα του, είτε από σκοπιμότητα, είτε κ για τα δύο! Αυτή η…υπερκαπιταλιστικη άρχουσα τάξη Φουζαρολίνι , είναι απλώς μια αόριστη παγκόσμια ελίτ , ή μήπως περιλαμβάνει ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ άρχουσα τάξη της Ιταλίας; Οέο;;για αυτό τι λέτε οι γκρουπις του Φουζαρολίνι εδώ μέσα; Γιατί ο ίδιος, μέσω αυτής της θολουρας, αφήνει να εννοηθεί με σαφήνεια ότι ΘΕΩΡΕΙ ΣΥΜΜΑΧΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ, εναντίον του κατά τον ίδιον κοινού εχθρού , της παγκόσμιας χρηματιστικής ελίτ!! Που και ψέμα πελωριο είναι αυτό το συμπέρασμα του Φουζαρολίνι κ φασιστικό !!
Αβιρ σε παρακαλώ συνέχισε να αναρτας αποσπάσματα από κείμενα του εθνικοσοσιαλιστή φασίστα Ντιέγκο φουζαρο, για να τα αποδομουμε αποτελεσματικά εδώ μέσα ! Συνέχισε!
Κεντρική ιδέα της σκέψης του Φουζαρολίνι είναι η σύζευξη του φασίστα φιλοσόφου Τζιοβάνι Τζεντίλε με τον ….Γκράμσι (!!!). Όπως ανέφερα κ σε προηγούμενο σχόλιο , κεντρική ιδέα που χαρακτηρίζει κ διαπερνά όλο το έργο του Τζεντίλε , είναι η οικοδόμηση του ολοκληρωτικού κράτους, όπου ΤΑ πάντα, υπάγονται σε αυτό . Κατά τον Τζεντίλε “δεν υπάρχει τίποτα πάνω, δίπλα και έξω από το κράτος. Όλα υπάγονται σε αυτό. Όλοι, όλες, όλα”. Μα φυσικά επειδή έχουμε κ καπιταλισμό έχουμε κ άρχουσα καπιταλιστική τάξη, αυτό που έκανε μέχρι τέλους ο Τζεντίλε κ ο φασισμός , είναι να υπαγαγει τα πάντα στον έλεγχο του κράτους κ διαμέσω αυτού στον έλεγχο της ιταλικής εθνικής καπιταλιστικής τάξης κ επίσης φυσικά κ της εκκλησίας. ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ ΤΕΧΝΗΤΑ Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ, ΥΠΟΤΑΣΣΟΝΤΑΣ ΛΑΟ/ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ στο ιταλικό κεφάλαιο κ την εκκλησία. Πολεμήθηκε μέχρι θανάτου η απεργία, ο συνδικαλισμός, τα λαϊκά/εργατικά δικαιώματα. Πολεμήθηκε μέχρι θανάτου κ ι ίδιος ο Διαφωτισμός !!! Αυτα πίστευε κ έπραξε ο Τζεντίλε, την σκέψη του οποίου θέλει να συνδυάσει ο φουζαρολίνι με τον ….Γκράμσι .
Αυτός είναι κ ο σημερινός εθνικισμός /φασισμός , αυτός είναι ο φουζαρο ! Απορρίπτει έναν αόριστο κ για αυτό βολικό “υπερκαπιταλισμο”, προωθώντας τον εθνικό καπιταλισμο που στην περίπτωση της Ιταλίας είναι κ ιμπεριαλιστικός !!!
Να μου το θυμηθειται: αν συνεχίσει ο φουζαρολίνι αυτόν τον κατήφορο, σε έναν χρόνο θα μιλά για την ανάγκη ενός νέου Ντούτσε ή φύρερ. Εδώ είμαστε.
ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΗΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ SAN ROCCO
San Rocco, πολύ γλαφυρή η περιγραφή που κάνεις των ιδεών τού Τζεντίλε για την υπαγωγή τών πάντων όλων στο κράτος. Το κίνημα για την επίσημη καθιέρωση της θεωρίας τών δύο άκρων ως της μοναδικής έγκυρης θεωρίας σε συγχαίρει και σε ευχαριστεί θερμά!
(Δια την αντιγραφήν: Left G700)
Επίσης είναι απλά τα πράγματα : αν γίνει επανάσταση θα γίνει στο πλαίσιο κάποιου ή κάποιων εθνων,/κρατών . Κ σε αυτό το πλαίσιο θα πάρει η δεν θα καταφέρει να πάρει την εξουσία. Άρα, το έθνος/κράτος παραμένει ως γεωγραφική/οικονομική/πολιτική οντότητα , ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΟ στοιχείο στην αριστερή κ κομμουνιστική πολιτική ΚΑΙ σήμερα κ στο ορατό μελλον. Άλλο αυτό κ ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο, η εθνική ενότητα που κυρηττει ο φουζαρο…λίνι κ που αποδέχεται ο κάθε αβιρ. Πώς το λέμε; ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!!!!!
Ο Ντιέγκο φουζαρο , διαβάζω κ στο ιστολόγιο του, αναμεταδίδει ο,τι εθνικιστική μπούρδα μπορείτε να ακούσετε! Όλες!!! Ημαρτον πια με τους τσαρλατάνους . Μπορεί να ξεκίνησε κάπως καλά αλλά τα τελευταία 4-5 χρόνια έχει κάνει ορατή κ συνειδητή ακροδεξιά στροφη κ λέει ΠΑ ΠΑ ΡΙ ΕΣ
Ενδιαφέροντα, αλλά όπως φαίνεται όχι κατανοητά;
1) Η διχοτόμηση, (μια και μόνη αντί των τρεχουσών ατέρμονων παραλυτικών τριχοτομήσεων και αναδιασπάσεων του ατόμου), είναι ο λογικός τρόπος ανασυγκρότησης σε στέρεες, καίριες και ουσιώδεις βάσεις.
2) Η αυτοδιάλυση εν μέσω αναβρασμού, είναι ο λογικός τρόπος συντεταγμένης επανίδρυσης, αναβαπτισμένης σε μαζικότητα και λαϊκότητα, αντί της τρέχουσας διαπραγμάτευσης “κορυφής” μεταξύ αναπόδεικτων κεκτημένων.
3) Τα υπαρκτά κεκτημένα αγωνιστικότητας και πολιτικής εμπειρίας των ενεργών αγωνιστών δεν θα αυτοδιαλυθούν, αλλά θα αναδιαταχθούν και θα αναδειχθούν οι πραγματικές αρετές στη βάση της οργανωτικής ισοτιμίας.
4) Η “οργάνωση” του αναβρασμού δεν μπορεί να γίνει με διαπραγμάτευση μεταξύ πλατφορμών, αλλά με ένα καταστατικό και μια συνεκτική ενιαία οργάνωση ενός αναβαπισμένου πολιτικού υποκειμένου.
5) Η “διχοτόμηση¨ έχει έτσι συγκεκριμένο και σαφές θετικό αναθεμελιωτικό πρόσημο. Δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχουν δύο εμφανώς αποκλίνουσες πολιτικές λογικές, που ενδεχομένως μπορεί να επανασυγκλίνουν κάποτε, τώρα όμως χρειάζεται να διαχωριστούν και να σχηματοποιηθούν παραγωγικά, αντί να εμπλέκονται στο σημερινό αριστερο-τουρλουμπούκι. Τις έχω περιγράψει αρκετές φορές, από τη μια είναι η “γειωμένη”, από την άλλη η “μεταμοντέρνα”.
6) Το τρέχον τουρλού επιτείνει τόσο την ιδεολογοπολιτική σύγχυση, όσο και την οργανωτική παράλυση. Στοιχειώδης πολιτική λογική, ωστόσο δεν είναι κεκτημένη από τα υποτιθέμενα κεκτημένα. Το κενό που απομένει είναι επικίνδυνο, το κενό το καλύπτουν οι τερατογενέσεις.
7) Εκ των υστέρων “άμυνα” απέναντι στις τερατογενέσεις είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Η καλύτερη “άμυνα” είναι η πρόληψη: Δηλαδή, να έχει καλυφθεί το κενό.
8) Το ΚΚΕ, με τις γνωστές αδυναμίες και οροφές δυνατοτήτων του, είναι το μόνο που καλύπτει ένα καίριο και ουσιώδη χώρο και χωρίς αμφιβολία δικαιολογεί την ύπαρξή του. Είναι προφανές ότι ευτυχώς που υπάρχει το ΚΚΕ, όσο προφανές είναι ότι δεν μπορεί να καλύψει όλο το κενό.
9) Τα λοιπά υπάρχοντα σχήματα είναι ανεπιστρεπτί ανίκανα, βαλτωμένα σε ένα παραλυτικό τουρλου μεταξύ παρελθόντος δογματισμού μιας άλλης εποχής που πέρασε και μιας μεταμοντέρνας φυγής σε μιαν άλλη εποχή που δεν ήρθε.. κατά το μάλλον κινούνται στο αρνητικό του πολιτικού άξονα με τραγικά πολιτικά σφάλματα και βλαβερές ανεδαφικές αναλύσεις.
10) Το κενό θα μπορούσε να καλύψει η “γειωμένη¨ εκδοχή: Η αποφασιστική εκδίπλωση, πολιτική εξειδίκευση και λαϊκή γείωση του συνθετικού διπόλου πατριωτισμός/διεθνισμός είναι το κλειδί.
Σαν ροκο συμφωνω μεχρι εδω.Παιρνω θαρρος απο την πρωτη σου παραγραφο να παρατηρησω οτι οι περισσοτερες επαναστασεις των λαων που τις θαυμαζουμε δεν εχουν γινει στο ονομα του μαρξισμιυ Λενινισμου.Οι δε μαζες δεν ειχαν μαρξιστικη παιδεια αλλα σαν ιδεολογικο εξοπλισμο ειχαν την παραδοση τους.Οι Κουβανοι τον Χοσε μαρτι.Οι Λατινοαμερικανοι γενικα ειχαν τον Μπολιβαρ κ την ιθαγενικη παραδοση κλπ.Ακομα κ εδω το 40-49 ναο μεν ειχαμε το κκε αλλα οι λαικες μαζες ειχαν το κλεφταρματολικι και. το 1821.Βαση αυτου οποιος απορριπτει ως εθνικισμο κ εθνικο μυθο την αντιστασιακη και δημκρατικη παραδοση του λαου μας απλα ΑΦΟΠΛΙΖΕΙ ιδεολογικα τις μαζες κ αφηνει κ την προαναφερομενη παραδοση αμανατι σε πατριδοκαπηλους.Ο εν λογω ιδεολογικος αφοπλισμος ειναι και η εξηγηση για το πως φτασαμε να εφαρμοζουν αριστεροι( εστω κ ρεφορμιστες) την πιο κανιβαλικη νεοφιλελευθερη πολιτικη και αλλοι που την εβλεπαν κ πιο ακραιοι να ψιλοσιγονταρουν κ να την ανεχονται.Δεν μιλαω για το ΝΑΡ μην παρεξηγηθουμε.
Εννοείται πως όποιος απορρίπτει ως….εθνικισμό τις δημοκρατικές αντιστασιακές παραδόσεις του λαού μας, συμβάλλει στον αφοπλισμό του κινήματος κ του λαού μας. Καθαρά πράγματα
Για παράδειγμα: στην δημοκρατική αντιστασιακή παράδοση του λαού μας, εγγράφονται ακόμα, πολλοί αγωνιστές της επανάστασης του 1821, μα κ η ίδια η επανάσταση . Ακόμα κ σήμερα λοιπόν, είναι καθήκον για το ΝΑΡ, τη ΝΚΑ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, να έχουν θέσεις για την επανάσταση του 1821 κ τους αγωνιστές της. Θέσεις που θα απορρίπτουν μάλλον την θέση του Κορδάτου.
Η επανάσταση του 1821 ήταν κ εθνικοαπελευθερωτική κ κουβαλούσε κ μια κοινωνική/ταξική απαίτηση για συγκρότηση κοινωνίας κ κράτους που θα υποστηρίζει πρακτικά τα συμφέροντα των φτωχών αγροτών κ των φτωχών κομματιών των πόλεων. Για ένα κράτος με κοινωνική ισότητα κ δικαιοσύνη. Αυτή την απαίτηση της εξέφρασαν πολλοί αγωνιστές κ οπλαρχηγοί τους οποίους είτε παραγκωνισε, είτε απλά εξόντωσε το νέο ελληνικό έθνος/κράτος . Για να λέμε αβιρ κ λεφτ κ Σουτου, τα πράγματα με το όνομα τους κ όχι εθνικοθρησκευτικες παπαριές κ ψέματα. Οκ ;;;
Να λοιπόν που ακόμα μπορούν να είναι χρήσιμες στον αγώνα για κοινωνική κ ταξική απελευθέρωση οι αντιστασιακές παραδόσεις του λαού μας.
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ DIEGO FUSARO
Η εξέλιξη της συζήτησης στην ανάρτηση αυτή έφερε τα πράγματα έτσι, ώστε να μπορούμε να πούμε με κάθε άνεση ότι ο ταλαντούχος κύριος Fusaro είχε εδώ την τιμητική του –αυτό και με τις δύο έννοιες: και με αυτήν που παίρνεται at face value και με αυτήν που αντιστρέφει ειρωνικά τη σημασία τής λέξης.
Ούτως εχόντων τών πραγμάτων, αξίζει (χρυσάφι) να δούμε τι έγραφε ο Παναγιώτης Μαυροειδής το καλοκαίρι τού 2016 στο πρώτο-πρώτο τεύχος τού περιοδικού Τετράδια Μαρξισμού για τον περί ου ο λόγος σε μια βιβλιοκριτική για το βιβλίο τού Fusaro Ευρώπη και Καπιταλισμός – ανοίγοντας ξανά τις πόρτες τού μέλλοντος.
Για να προφυλάξω από έναν ακόμα δημόσιο εξευτελισμό τους «συνήθεις ύποπτους» που κατά πάσα πιθανότητα θα ισχυριστούν ότι «το συγκεκριμένο βιβλίο πρωτοεκδόθηκε στα ιταλικά το 2015, όταν δηλαδή ο Fusaro δεν είχε γίνει ακόμα φασίστας», σπεύδω να πω ότι, όπως θα δει το φιλοθεάμον, φιλόχριστο και φιλομαθές κενό που θα διαβάσει τη βιβλιοκριτική τού Μαυροειδή, ο Fusaro ήδη στο συγκεκριμένο βιβλίο του (μπορεί και πριν από αυτό, αλλά δεν το γνωρίζω) εκθέτει τις αιρετικές ιδέες του για «ψευδή αντίθεση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς», για την «άγονη αντίθεση μεταξύ των δύο ανύπαρκτων πόλων, του αντιφασισμού και του αντικομμουνισμού» καθώς και για την ανάδειξη «του εθνικού κράτους ως αντίπαλου δέους απέναντι στην [καπιταλιστική] παγκοσμιοποίησηση».
Παρ’ όλα αυτά, ο Μαυροειδής όχι μόνο δεν βαφτίζει τον Fusaro «φασίστα», «ακροδεξιό» και όλα αυτά τα ορέα, όχι μόνο δεν εκτρέπεται και παρεκτρέπεται σε εξορκισμούς και κατάρες, αλλά, χωρίς να κρύβει τις διαφωνίες του, δεν διστάζει να πει ότι η ανάγνωση του βιβλίου «θα προκαλέσει γόνιμο προβληματισμό» και να κλείσει το σχολιασμό του με την έμμεση πλην σαφή προτροπή να διαβαστεί:
«Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι το διάβασμα του δοκιμίου δεν θα αφήσει αδιάφορο τον αναγνώστη.»
Εύγε, λοιπόν, στον Παναγιώτη Μαυροειδή που διόλου δεν κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι του, έντρομος και έγχρωμος (= κίτρινος από φόβο) στη θέα τού μπαμπούλα Diego, αλλά αναμετρήθηκε μαζί του, καταθέτοντας τις διαφωνίες του σαν κομμουνιστής-άνθρωπος κι όχι σαν πρωτόγονος ανθρωποφάγος. Όσο για τους «συνήθεις ύποπτους» (στους οποίους ρητά, αριθμητικώς και ολογράφως ξεκαθαρίζω με κάθε σαφήνεια ότι δεν συγκαταλέγω τον kokkiniotis), τι να σας πω; Η απαισιοδοξία τής γνώσης δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια να ελπίζω ότι το παράδειγμα του Μαυροειδή θα επιδράσει ευεργετικά πάνω τους και θα τους ξεκολλήσει από τον ισοπεδωτικό, μανιχαϊστικό και παιδιάστικο σε τελική ανάλυση τρόπο σκέψης. Αλλά, πάλι, ποτέ δεν ξέρει κανείς. Όπως έλεγαν κι οι ιστορικοί πρόγονοι του Diego Fusaro, dum spiro spero….
__________________________________________________
Ευρώπη και καπιταλισμός του Diego Fusaro
Παναγιώτης Μαυροειδής
To δοκίμιο του Ντιέγκο Φουζάρο Ευρώπη και καπιταλισμός (μτφ. Όλγα Αναματερού, Αθήνα, Ασίνη, 2015) παρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον. Η ανάγνωσή του θα προκαλέσει γόνιμο προβληματισμό, μαζί με πλήθος διαφωνιών.
Ο συγγραφέας (διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο Vita − Salute S. Rafaele του Μιλάνο) είναι μελετητής της Φιλοσοφίας της Ιστορίας.
Ο «απόλυτος καπιταλισμός» αποτελεί μία από τις βασικές έννοιες της ανάλυσής του. Το «απόλυτο» του κεφαλαίου ορίζεται πρωτίστως αρνητικά, με την απουσία ορίων στην ανάπτυξή του, ειδικά μετά την κατάρρευση του 1989. Η κατάργηση οποιουδήποτε φραγμού στο εσωτερικό πεδίο ορίζει αυτό που ο συγγραφέας ονομάζει «κοινωνική Guernica» αναφερόμενος στο χαρακτήρα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ενώ σε διεθνές επίπεδο χρησιμοποιείται αντίστοιχα η έννοια της παγκοσμιοκρατίας.
Η ΕΕ προσεγγίζεται ως έκφραση του σύγχρονου απόλυτου καπιταλισμού, με το ευρώ ως θεμέλιό του (σ. 17), ενώ την παρομοιάζει με «κοινωνικό στρατόπεδο συγκέντρωσης». Στην προσέγγιση του συγγραφέα, όροι για αυτή την πορεία ήταν και είναι αφενός η ακύρωση της δύναμης που μπορούσε να την εξουδετερώσει, αυτής του εθνικού κράτους δηλαδή, και αφετέρου η απόλυτη πρωτοκαθεδρία της οικονομίας και των «ειδικών χωρίς ψυχή» στην πολιτική. Με τον τρόπο αυτό η ΕΕ καθίσταται προνομιακό πεδίο για τον ακαταμάχητο κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων και της μείωσης της δημόσιας δαπάνης, της προσωρινότητας της εργασίας και της ολοένα βεβαιότερης απαλοιφής των κοινωνικών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας εντέλει την οικονομική βία στους εξαρτώμενους και στους πιο αδύναμους οικονομικά λαούς.
Σε ειδική αναφορά στον ευρωπαϊκό Νότο ο συγγραφέας μιλάει για εντοπισμό του ως «αδύνατου κρίκου» από μεριάς του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και για τη χρήση του ως «εργαλείου μόχλευσης» για την απόλυτη επιβολή του αμερικανικού υποδείγματος (σ. 21). Ενώ η είσοδος στην ΕΕ αποτέλεσε μια αντιδημοκρατική επιλογή, δεν ισχύει το ίδιο με την έξοδο από αυτήν, τονίζει με έμφαση, υπερασπίζοντας ως δημοκρατικό δικαίωμα τη ρήξη με αυτήν (σ. 18).
Για το συγγραφέα η οικουμενική χειραφέτηση μπορεί να έχει ως αφετηρία την εθνική κυριαρχία και το εθνικό κράτος και όχι την «αυτόματη μετατροπή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε διεθνισμό», άποψη που πιστώνει ατεκμηρίωτα στη μαρξιστική ανάλυση (σ. 34). Μόνο στο εθνικό κράτος, υπερτονίζει, μπορεί να υπάρξει κοινωνικό κράτος, καθώς και δημοκρατικά δικαιώματα.
Το εθνικό ζήτημα στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, και ειδικά των ολοκληρώσεων τύπου ΕΕ, ασφαλώς και συναρθρώνεται οργανικά με την ταξική διαπάλη, και η αδυναμία να ενταχθεί σε μια αντικαπιταλιστική κομμουνιστική στρατηγική θα κοστίζει ακριβά.
Ωστόσο, η προσέγγιση του Ντιέγκο Φουζάρο δεν στρατεύεται σε αυτή την κατεύθυνση, ακόμη και όταν τη διακηρύσσει. Αντίθετα, τα εθνικά κράτη των μικρών χωρών, αλλά και όσων αντιστέκονται στις ΗΠΑ (π.χ. Ρωσία, Κίνα) όχι μόνο νοούνται ως ενιαίες οντότητες χωρίς ζωτικούς ταξικούς διαχωρισμούς, αλλά σχεδόν θεωρούνται υποκείμενα της αντιπαγκοσμιοποιητικής πάλης. Το γενικό σχήμα της ανάλυσης φαίνεται να είναι «παγκοσμιοκρατία και δικτατορία της οικονομίας εναντίον εθνικού κράτους και προτεραιότητας της πολιτικής».
Η κριτική μας αυτή δικαιώνεται από τη ρητή τοποθέτηση του συγγραφέα, στο πλαίσιο του παραπάνω σχήματος, για «εγκατάλειψη της ψευδούς αντίθεσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς». Σε ένα πρώτο επίπεδο η θέση αυτή φαντάζει ελκυστική, καθώς προβάλλεται στο πλαίσιο της ανάγκης για «προσχώρηση στον αντικαπιταλισμό και στο ιδεώδες της οικουμενικής επιδίωξης μιας ανθρωπότητας ως αυτοσκοπό». Παραθέτουμε: «Η παλιά διχοτομία Δεξιάς-Αριστεράς πρέπει να αντικατασταθεί από μια νέα αντίθεση, αυτήν ανάμεσα στον αντικαπιταλισμό […] και στην αποδοχή του “ζωικού βασιλείου του πνεύματος (Χέγκελ)” [σ.σ. κατά Χέγκελ, το ζωικό βασίλειο του πνεύματος είναι η αστική κοινωνία] είτε ως τον καλύτερο δυνατό κόσμο είτε ως αναπόδραστη μοίρα» (σ. 69).
Η ιδέα του «αντικαπιταλισμού» του Ντιέγκο Φουζάρο δεν φαίνεται όμως να αποκτά πολιτική υπόσταση στην ταξική διαπάλη. Ενώ δηλώνεται ότι «η μαρξιστική έννοια της πάλης των τάξεων δεν εξαφανίστηκε», σπεύδει να συμπληρώσει ότι «τη διαχειρίζεται μονομερώς το κεφάλαιο σε βάρος των κυριαρχούμενων» (σ. 148).
Αντίθετα, ακόμη πιο ρητά, ο συγγραφέας κηρύσσει άγονη την αντίθεση και ανύπαρκτους τους πόλους μεταξύ αντιφασιστών και αντικομμουνιστών, καθώς ισχυρίζεται ότι «οι δύο εναλλακτικοί και κρυφά συμπληρωματικοί πόλοι του αντιφασισμού σε πλήρη απουσία φασισμού και του αντικομμουνισμού σε απόλυτη απουσία κομμουνισμού κορεννύουν [σ.σ.: χορταίνουν –ουσ. κορεσμός] το πολιτικό φαντασιακό των νέων, αμβλύνοντας την κριτική ικανότητά τους και εμποδίζοντάς τους να δουν τις καπιταλιστικές αντιφάσεις» (σ. 155).
Από τα πλέον ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου είναι αυτά που αναφέρονται στην υπεράσπιση μιας νέας ουτοπίας ως όρου για την επαναστατική μετασχηματιστική δράση, καθώς και στην οντολογική πρόταξη της δυνατότητας έναντι της περιοριστικής αναγκαιότητας. Ο συγγραφέας καλεί να δράσουμε σε ό,τι ονομάζει «αιωνιοποίηση του παρόντος και ερημοποίηση μέλλοντος» (σ. 42). Ο Ντιέγκο Φουζάρο εξηγεί:
Εάν στις απαρχές του ο καπιταλισμός είχε ανάγκη το μέλλον για να μπορέσει να σκεφτεί τον εαυτό του σαν μια πραγματικότητα που έμελλε να γίνει παγκόσμια, τώρα, που πράγματι κέρδισε αυτό το καθεστώς με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης της αγοράς και της πλανητικής ομογενοποίησης της σκέψης και του τρόπου ζωής, μπορεί να είναι ικανοποιημένος με το αναπαραγόμενο αιώνια παρόν.
(Ντιέγκο Φουζάρο, σ. 141)
Αντίθετα, σημειώνει αλλού:
Η σκέψη, για να εξεγείρει −και να φέρει περήφανα τον τίτλο “επαναστατική”−, πρέπει σήμερα να γίνει εκ νέου ουτοπική, δηλαδή να αμφισβητήσει άνευ όρων την ιδεολογία του αιωνίου παρόντος, διαφοροποιώντας το συντελεστή του αναπόφευκτου και απορρίπτοντας τη συνένοχη συνύπαρξή της με τον παραλογισμό […]. Μόνο έτσι θα γίνει το ίδιο το παρόν νοητό εκ νέου ως ιστορία και δυνατότητα.
(Ντιέγκο Φουζάρο, σ. 146)
Ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται την ιδέα της ουτοπίας και της «εξόδου» σε μεγάλο βαθμό με ιδεαλιστικό τρόπο, σε αναλογία −και αναφέροντάς το ρητά− με το σχήμα της «ιδέας» της εξόδου από το Σπήλαιο του Πλάτωνα. Το δοκίμιο δεν καταπιάνεται με τις κινητήριες δυνάμεις «εδώ και μέσα», που θα καθιστούσαν υπό προϋποθέσεις δυνατή την ταξική πάλη, την επανάσταση και τελικά την «έξοδο».
Αντίθετα, δηλώνει ότι «η μόνη εφαρμόσιμη αντίδραση συνίσταται σε ένα φιλοσοφικό προσηλυτισμό, ο οποίος θα καταστήσει εφικτό να αλλάξουμε, πρώτα από όλα στο επίπεδο του φαντασιακού, το συντελεστή του αναπόφευκτου που έχει επιβληθεί από τον κυρίαρχο μυστικισμό της ανάγκης» (σ. 54). Ή με άλλη διατύπωση: «Η επανάσταση πρέπει να είναι πριν απ’ όλα πολιτισμικού χαρακτήρα, με σκοπό να παράγει ένα νέο κοινό μέτωπο αιτιολογημένης εναντίωσης στη μαζική ομογενοποίηση του πολιτισμού της κατανάλωσης» (σ. 67).
Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι το διάβασμα του δοκιμίου δεν θα αφήσει αδιάφορο τον αναγνώστη.
Όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει ο καθένας, ο Μαυροειδής κάνει μια απλά μια βιβλιοκριτική, στην οποία μάλιστα δεν πλασάρει σαν ομοϊδεάτη τον Φουζάρο. Ούτε του δίνει αντικαπιταλιστικά ή αριστερά εύσημα
Και φυσικά όταν πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο στα ιταλικά το 2015 δεν ήταν γενικά στη φάση που “ο Fusaro δεν είχε γίνει ακόμα φασίστας”.
Δεν είχε ακόμα ιδρύσει το εθνικοσοσιαλιστικό (φασιστικό) κόμμα Vox Italiae.
Εσύ Λεφτ μάλλον θα επιμένεις πως ένα ηγετικό στέλεχος ενός φασιστικού κόμματος δεν είναι φασίστας γιατί αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτείς ότι οι εξυπνάδες που γράφεις είναι ανυπόστατες. Κάτι που η ιδέα που έχεις για το μεγαλείο της σκέψης δεν το επιτρέπει.
Είχε ξαναμπεί αυτή η βιβλιοκρτική, και μάλιστα όχι από κάποιον εκ των φουσαρικών, καζαπαουντικών μουσολινικών “συνομιλητών” μας (δυστυχώς τους φορτωθήκαμε) αλλά από εμένα. Είναι μια σύντομη βιβλιοκριτική που περιγράφει ευστοχα την ιδεαλιστική φιλοσοφική στροφή του Fusaro, αν μπορούμε δηλ να μιλήσουμε για στροφή για έναν άνθρωπο 32 ετών, τότε. Δηλ, για να είμαστε σωστοί, ο Fusaro δεν πρόλαβε και ποτέ του να ειναι μαρξιστής υλιστής φιλόσοφος ξεκίνησε με την ιδεαλιστική στροφή πραγματωμένη. Το ότι τον οδήγησε αυτή και σε ρητή ακροδεξιά πολιτικοποίηση δεν είναι έκπληξη, ολόκληρος Πρέβε την πάτησε, την πάτησε και ένας τύπος των social media και της reality τηλεόρασης. Το ότι το 15 δεν είχε γίνει η ακροδεξιά πολιτική τοποθέτηση ή ακόμα και αν είχε γίνει, που πιστεύω δεν είχε γίνει, ο ΠΜ δεν την γνώριζε χαρίζει στην βιβλιοκριτική τον επιεική της τόνο. Αυτόν που ο καζαπαουντικός “φίλος” μας εκμεταλλεύεται με τον πάγιο ακροδεξιό τρόπο καπηλείας και διαστρέβλωσης και φίμωσης του επικαλούμενου, εν προκειμένω του ΠΜ. Και είναι καπηλεία και διαστρέβλωση γιατί συζητάμε άλλα πράγματα. Δεν συζητάμε αν μπορεί μέσα σε ένα ιδεαλιστικό φιλοσοφικό σύστημα να υπάρχουν ενδιαφέρουσες όψεις αλλά αν πρέπει να πάψει η, τελικά, ασυμφιλίωτη αντίθεση διαλεκτικού υλισμού και ιδεαλισμού και, πολιτικά, αριστεράς και ακροδεξιάς. Ο Παναγώτης Μαυροειδής αποτιμάει μια στρεβλή φιλοσοφική τοποθέτηση, εμείς αποτιμάμε τις ακροδεξιές πολιτικές της συνέπειες.
Ξαναπροσπάθησε λεφτ. Όση καπηλευτική κολακεία και να επιστρατεύεις για να θολώσεις τα νερά σου δεν έχεις μαζί σου τον ΠΜ στο ότι αριστερά και ακροδεξιά πρέπει να τα βρουν, πολιτικά και φιλοσοφικά. Άλλο Γκράμσι και άλλο Τζεντίλε, άλλο Ζαχαριάδης, Πασιονάρια, Τολιάτι, Στάλιν, Χόντζα, Μάο και άλλο Μουσολίνι, αλλο Στάλιν και άλλο Χίτλερ, άλλο Αριστερά και άλλο Casa Pound. Όχι απλά άλλο, η Αριστερά αντιμετωπίζει (ή πρέπει να) την Casa Pound με μεθόδους μαζικής λαικής αυτοάμυνας.
Και ναι λεφτ, οι ιταλοί φασίστες ήταν “μαλακότεροι” των ιταλών ναζί περίπου σε κάθε θέμα, αν και μετά το 43 ταυτιστήκανε πλήρως μαζί τους με τον Τζεντιλε να το ακολουθεί ΚΑΙ αυτό. Αλλά και αν ήταν πιο μαλακοί μέχρι τέλους συμπάθεια και επιείκεια από το κομμουνιστικό κίνημα και την αριστερά και πάλι δεν θα δικαιούνταν
Κώστας