«Νίκη Κεραμέως, άκουσε καλά, ο νόμος για το άσυλο θα μείνει στα χαρτιά!»
Ηχηρό πρώτο μήνυμα από τη νεολαία στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας: «Κατάργηση του ασύλου; Ούτε να το σκέφτεστε…»
Ιδιαίτερα μαζική, μαχητική και με παλμό, ήταν η σημερινή (23/7/19) συγκέντρωση και πορεία από τα Προπύλαια στη Βουλή που διοργάνωσαν φοιτητικοί σύλλογοι και παρατάξεις.
Το απόγευμα της Τρίτης 23 Ιούλη 2019 στις 18.00, 45 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας, πάρα πολλοί διαδηλωτές, κυρίως νέες και νέοι, συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια για να βάλουν φραγμό στα κυβερνητικά σχέδια για την κατάργηση του ασύλου.
Η διαδήλωση ακολούθησε τη διαδρομή Προπύλαια – Πανεπιστημίου – Χαυτεία – Σταδίου – Πλατεία Συντάγματος – Όθωνος – Αμαλίας – Βουλή. Στη συνέχεια οι φοιτητές κατευθύνθηκαν στο Πολυτεχνείο όπου θα έκαναν συνέλευση.
Μερικά από τα συνθήματα που φωνάχτηκαν, ήταν και τα εξής:
«Κάτω τα χέρια από το άσυλο! Το άσυλο ανήκει σε όλο τον λαό»
«Ο νόμος για το άσυλο θα μείνει στα χαρτιά! »
«Κεραμέως, άκου, τον πόνο της Γιαννάκου…»
«Φοιτητές – Εργατιά –Μια φωνή και μια γροθιά»
«Η εξέγερση δε μπαίνει στο μουσείο – Κάτω τα χέρια απ’ το Πολυτεχνείο»
«Το λόγο για το άσυλο τον έχουμε εμείς, όχι οι πρυτάνεις, τα ΜΑΤ κι οι εισαγγελείς»
«Νίκη Κεραμέως, άκουσε καλά, ο νόμος για το άσυλο θα μείνει στα χαρτιά!»
«Οι εξεγέρσεις δε μπαίνουν στα μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία»
«Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη»
«Αγώνας μαζικός, πανεκπαιδευτικός, θα είναι η απάντηση από δω και μπρος»
“Η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή, Αγώνας – Ρήξη – Ανατροπή”
“Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα – Λαμπράκη μας οδηγεί”
«Τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για καταλήψεις, συγκρούσεις – διαδηλώσεις»
«Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά»
Αργότερα, στις 19.30 στα Προπύλαια, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και πορεία του ΜΑΣ για το ίδιο θέμα.
Δείτε το κάλεσμα της ΕΑΑΚ για τη σημερινή συγκέντρωση: ΕΑΑΚ: κινητοποίηση ενάντια στην κατάργηση του ασύλου την Τρίτη 23/7.
Δείτε στα δύο βίντεο που ακολουθούν, στιγμιότυπα από τη σημερινή διαδήλωση για την υπεράσπιση του ασύλου:
To κίνημα έχει παλμό
Απ ότι φαίνεται οι φοιτητές δεν συμφωνούν με αυτά που γραφτήκανε σε σχόλια πως, εδώ που τα λέμε, τα πανεπιστήμια όντως είναι κέντρα “ανομίας”, πως η έδρα της μαφίας είναι σε χώρους ασύλου, πως στην μαφία μπορούμε να προσθέσουμε και τους αναρχικούς ή “αναρχικούς” που δεν είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι στις 3 την νύχτα όταν τα ΜΑΤ τους βάζουν στο Κάτω Πολυτεχνείο σε εκγρήγορση για να το αποτρέψουν.
Η νεολαία αντιλαμβάνεται την ένταση του αυταρχισμού σαν ένα συνεχές με την ήδη εμπεδωμένη επιδείνωση της ζωής της, της εκπαίδευσης, των πτυχίων και τα νέα κύματα που έρχονται. Αντιλαμβάνεται τους σκοπούς και τα προσχήματα και δεν θεωρεί συνομιλητή της τον κάθε Πορτοσάλτε και τα παραμύθια του.
Αλοίμονο στους “αριστερούς” και στην κουλτούρα μια ορισμένης αριστεράς που όταν ξεκινάει μια προσπάθεια για άρθρωση αντιστάσεων βγαίνουν και προβλέπουν πως δεν πρόκειται να υπάρξουν γιατί δήθεν έχει το κινημα, στις πιο μαζικές, ριζοσπαστικές και πιο ζωντανές ακόμα μορφές του και κοινωνικούς χώρους, τεράστιες και εγκληματικές ευθύνες, μηδέποτε προσδιορισμένες ακριβώς.
Που προφανώς η φοιτητική και νεολαίστικη αριστερά έχει ευθύνες, δεν διάβασε έγκαιρα την συγκυρία στο πανεπιστήμιο εν μέσω μνημονίου, την αλλαγή της νοοτροπίας των φοιτητών, την ανάγκη σύνδεσης των φοιτητών γενικά με την νεολαία ειδικά την επισφαλή- άνεργη κλπ, την ανάγκη να συγκλίνει σε ένα σχέδιο οργάνωσης της με πυρήνα το ένα αριστερό σχήμα ανά κοινωνικό χώρο με τον αναντικατάστατο ρόλο των ΕΑΑΚ σε κάτι τέτοιο.
Είναι όμως ευθύνες στον αντίποδα όσων διαβάσαμε εδώ πριν λίγες μέρες από σχολιαστές. Αλλοίμονο στους “αριστερούς” και στην “αριστερά” που νιώθουν άβολα στην προοπτική να σηκωθεί φοιτητικό κίνημα γιατί θα πετάξει έξω τις προβλέψεις τους που στηρίζονται στην εσωτερίκευση του κυρίαρχου αντιδραστικού λόγου
Κώστας
Κώστα μου, το ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στο «Βασίλειο της Γνώσης» σε σχέση με τον ποινικό νόμο, πράγμα που συνεπάγεται μια κάποια ποινική ανομία, δεν γράφτηκε σε σχόλια. Οι ίδιοι οι εισηγητές μάς τα είπαν. Για διάβασε (αλλά να δεις κιόλας· το «διαβάζω» δεν σημαίνει σώνει και ντε «βλέπω»):
EAAK:
Την ρύθμιση αυτή έρχεται να περάσει με το έδαφος στρωμένο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κάθε άλλο παρά επανέφερε το άσυλο. Το πόρισμα της «Επιτροπής Παρασκευόπουλου» με το τσουβάλιασμα διαφόρων περιστατικών εγκληματικότητας, όπως η διακίνηση ναρκωτικών και οι μικροκλοπές μαζί με τις κινητοποιήσεις των φοιτητικών συλλόγων, τα απανωτά λοκ-αουτ σε ιδρύματα, η αυταρχικοποίηση των διοικήσεων, η είσοδος ΜΑΤ στο ΑΠΘ, οι επιχειρήσεις-σκούπα μεταναστών και τοξικοεξαρτημένων, συνέβαλε στην κατασκευή του αφηγήματος της «βίας» και της «ανομίας» μέσα στα πανεπιστήμια, συντηρώντας την κουβένταα περί «ανομίας» που επί έναν τουλάχιστον χρόνο αναπαράγεται συστηματικά από κάθε λογής ΣΚΑΙ , Καθημερινές και λοιπά καθεστωτικά ΜΜΕ.
Όμως –τι περίεργο, αλήθεια!– και άλλοι εισηγητές, σε άλλες «αίθουσες», παρόμοια πράγματα είπαν. Λόγου χάρη:
Ξεκίνημα:
Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι ένα συνολικότερο πρόβλημα, όχι μόνο σε χώρους πανεπιστημίων όπως το ΑΠΘ, αλλά και σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη για παράδειγμα, εκτός από το ΑΠΘ, πιάτσες υπάρχουν στην Αριστοτέλους (λίγα μέτρα από το ΑΤ Λευκού Πύργου), στην Ροτόντα και στην πλατεία Ναβαρίνου. Στην Αθήνα μια από τις μεγαλύτερες πιάτσες ναρκωτικών και πορνείας βρίσκεται στους δρόμους γύρω από το ΑΤ Ομόνοιας. Σε όλα αυτά τα μέρη δεν υπάρχει άσυλο. Γιατί λοιπόν δεν έχει χτυπηθεί η διακίνηση εκεί;
Κι αν δεν σου φτάνουν αυτά, δες τι γράφουν αυτοί με τους οποίους συμπορεύεσαι στα πλαίσια του Κομμουνιστικού Συντονισμού:
Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο:
Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία χέρι χέρι με όλες τις ακροδεξιές φωνές του πολιτικού σκηνικού και τα παπαγαλάκια των κυρίαρχων ΜΜΕ, επιδίδεται σε μια εκστρατεία φόβου και συκοφάντησης του Πανεπιστημίου, αξιοποιώντας και αποδίδοντας στη λειτουργία του ασύλου «φαινόμενα ανομίας», διακίνηση ναρκωτικών, εγκληματικές πράξεις. Η ίδια η Νέα Δημοκρατία, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις όχι μόνο έκλεισαν τα μάτια στο μεγάλο οργανωμένο έγκλημα, όπως στην περίπτωση του Noor 1, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι γνωστό ότι η εγκληματικότητα, η ανάπτυξη του παρεμπορίου και της διακίνησης ναρκωτικών «σπρώχνονται» εκ μέρους κρατικών και παρακρατικών κέντρων προς συγκεκριμένες περιοχές με στόχο την βαθύτερη υποβάθμισή τους. Και έπειτα, «καθαρίζονται» για να πουληθούν σε συμφέρουσες τιμές στις επιχειρήσεις του real estate, όπως επιχειρείται τώρα με τη λαϊκή γειτονιά των Εξαρχείων. Άλλωστε, οι μέχρι τώρα πολιτικές οδήγησαν τους πανεπιστημιακούς χώρους να στερούνται στοιχειώδους φωτισμού, καθαριότητας, δημόσιας φύλαξης διαμορφώνοντας το υπόστρωμα για φαινόμενα τα οποία οι ίδιοι σήμερα έρχονται να αξιοποιήσουν προκειμένου να χτυπήσουν το άσυλο και να επιβάλλουν αυστηρή αστυνόμευση.
Συνέχισε να κυνηγάς με τη μυγοσκοτώστρα τον «εσωτερικό εχθρό» και άσε τον ελέφαντα να αλωνίζει (από μια άποψη, σοφά πράττεις: πότε ο αριστερισμός είχε τα προσόντα που απαιτούνται για να τα βάλει κανείς με ελέφαντες;).
Από πότε σκέφτεται ο λεφτ για να έχει ο άτυχος αναγνώστης τη δυνατότητα να διαβάσει σοβαρό σχολιο από αυτόν;
Σκέφτεται ο Λεφτ, όπως ο ΣΚΑΙ και η Εστία. Απλά για κάποιο λόγο πιστεύει ότι αυτά είναι αριστερά πράγματα
Καλά, ΑΩ. Δες πρώτα τι θα κάνεις με ΕΑΑΚ, Κομμουνιστικό Σχέδιο και Ξεκίνημα που, σύμφωνα με τη λογική σου, σκέφτονται κι εκείνοι “όπως ο ΣΚΑΪ και η Εστία” κι άσε με εμένα στην τύχη μου…
Πώς δηλαδή τα θεωρείς εσύ τα σοβαρά σχόλια, τι προδιαγραφές πιστεύεις ότι πρέπει να έχουν; Την αέναη επανάληψη των διάφορων αριστερων στερεοτύπων;
Μια καλή αρχή είναι να αποφεύγεις την επανάληψη δεξιών στερεοτύπων.
Στο έγραψα και παραπάνω: δες πρώτα τι θα κάνεις με ΕΑΑΚ, Κομμουνιστικό Σχέδιο και Ξεκίνημα κι άσε με εμένα για μετά…
Λεφτ τα αποσπάσματα αυτά μιλάνε όλα για προσχηματα και δεν συμφωνούν με σένα και την Κεραμεως αλλά με μένα, ευχαριστω που τα εβαλες
Την απάντηση την πήρες στον δρομο.
Κωστας
Εντάξει, εντάξει. Κι αύριο έχουμε παραμονή Χριστουγέννων…
Αρκετά καλή μαζικότητα δεδομένων των συνθηκών (κλειστές σχολές, κατακαλόκαιρο, μετεκλογική περίοδος). Οι φοιτητές δείχνουν ξανά το δρόμο. Εμπρός για ανασυγκρότηση του κινήματος!
Υστ.: Η Παντιέρα (καλώς) αναφέρει και την κινητοποίηση του ΜΑΣ. Η δε Κατιούσα είδε μόνο την κινητοποίηση του ΜΑΣ χθες…
Ε αφού όλα τα γνωστά (συστημικά και μη συστημικά) ειδησιογραφικά σας παίζουν αποκλειστικότητα τι ζητάς τα ρέστα από την Κατιούσα?
Εδώ βγήκαν τα ΜΜΕ και είπανε πως το ΚΚΕ έκανε ξεχωριστή πορεία, την στιγμή που δεν υπήρχε το παραμικρό διακριτικό του κόμματος και υπήρξαν ΣΩΜΑΤΕΙΑ και ΦΟΡΕΙΣ που στήριξαν την κινητοποίηση του ΜΑΣ σε αντίθεση με την πορεία των φοιτητών που είχε από διακριτικά του ΣΕΚ,μαυροκόκκινες μέχρι δεν ξέρω και γω τι.
Εδώ το pressproject παίζει μονοπώλιο ανακοινώσεις των φοιτητών των/της/@ ΕΑΑΚ και έχει κάνει γαργάρα και την κινητοποίηση και την ανακοίνωση του ΜΑΣ,μήπως βρήκε κανείς τον ελέφαντα στο δωμάτιο?
Κουραστικό κατάντησε αυτό το “σωματεία και φορείς” τόσα χρόνια. Και τα πανό των..φορέων τα κρατούν τύποι με τον Ριζοσπάστη να προεξέχει απ’την τσέπη… Σας προδίδει μέχρι και η γραμματοσειρά στα πανό πια… Ίδια όλα.
Και που είναι το κακό που μια σειρά από οργανώσεις της Αριστεράς και συλλογικότητες της αναρχίας στήριξαν την κινητοποίηση των φοιτητικών συλλόγων και συμμετείχαν με τα διακριτικά τους στην πορεία;
Ναι ρε όπως η πορεία των “συλλόγων και των φοιτητών” που καταγράφεται έτσι απροσδιόριστα την ίδια στιγμή που στη γωνία πουλούσατε Εργατική Αλληλεγγύη και τα λοιπές πολιτικές εφημερίδες-περιοδικά και παράλληλα στον κύριο όγκο της πορείας ήταν θεόρατα πανό πολιτικών οργανώσεων.
Κακό δεν ήταν που έγινε Νίκο,δεν είπα κάτι τέτοιο.
Αλλά και φοιτητές και σύλλογοι ήταν στην πορεία του ΜΑΣ και μάλιστα για του λόγου το αληθές στο ίδιο μέρος και στην ίδια ώρα είχανε καλέσει και άλλες οργανώσεις του εξοικονοβούλιου.
Αλλά ναι όσο λιγότερο συγκεκριμένος τόσο πιο συμπαθής.
ΚΟΜΠΑ μικρή αξία έχουν αυτά.
Θα μπείτε σε κοινό Συντονιστικό αν υπάρξουν αντιστάσεις κλίμακας ? Να υπάρξουν αντιστάσεις κλίμακας ? Στην μια πορεία χτες ακούστηκε το “τέρμα πια στις εκτονώσεις, εμπρός για καταλήψεις, συγκρούσεις διαδηλώσεις”. Είναι αυτός ένας πολιτικός τόνος που υπήρχε στην πορεία του ΜΑΣ ?
Αυτά είναι τα ζητήματα για να δούμε γιατί ήταν 2. Προσωπική μου γνώμη είναι πως τα μέσα της αριστεράς πρέπει να καλύπτουν τα πάντα αλλά όχι δημοσιογραφικά, σε κάθε περίπτωση έντιμα αλλά και με πολιτική τοποθέτηση επί των διαφορών που κάνουν τις πορείες πχ 2 όπως χτες
Κώστας
Ρε μεγάλε συντονιστικά με ποιους?
Με αυτούς που κάνανε τόσα χρόνια κινηματικές πλάτες στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και από φρασεολογία επανάστασης άλλο τίποτα?
Με τα παιδιά που παίρνουν γραμμή από τον Λαφαζάνη και την λοιπή συμμορία των πρώην υπουργών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α?
Ή μήπως με τα παιδιά του ΝΑΡ που όπου φυσάει το ρεύμα μπαίνουν ευκαιριακά, για να μην ξεχάσουμε και τα περσινά με την απεργία στην COSCO και πόσα άλλα ακόμη…
Εδώ δεν έχετε αποφασίσει αν είστε “η” ή “τα” ΕΑΑΚ, μπλοκάρετε σχήματα που συμμετέχει ο τάδε και ο δείνα από την συγκεκριμένη παράταξη (θες και ονόματα μήπως? ), τις παίζετε μεταξύ σας με κατσαβίδια λοιπά “κινηματικά” εργαλεία και είστε σε συνεχή κόντρα ποιανού η γραμμή θα περάσει και περιμένεις από το ΜΑΣ να “μπει”,ούτε καν να υπάρξει η λέξη συνδιαμόρφωση για τα τυπικά, σε συντονιστικά κατάληψης?
Χώρια να θυμηθούμε πόσες φορές με την στάση σας μπλοκάρετε,θάβετε ή παραποιείτε κινητοποιήσεις και δράσεις του ΜΑΣ.
Ή να θυμηθούμε πόσες φορές χύνεται μελάνι διαδικτυακού κρετινισμού σε άρθρα παρωδίες όπου δήθεν γίνεται σοβαρή κριτική στο ΚΚΕ, τώρα αλήθεια τι σας έπιασε?
Και κάτι τελευταίο όσα συνθήματα και με ό,τι στόμφο ή ένταση και να λέτε η προϊστορία και το περιεχόμενο δράσης σας κατατάσσουν στις αυστηρώς ΑΦΕΡΕΓΓΥΕΣ δυνάμεις, συνεπώς την απάντηση την έχεις ήδη μπροστά σου.
Σε μεγάλο βαθμό δε και οι ΠΑΣΠίτες της εποχής είναι σπίτια τους για να μη σου πω και πολλοί ΔΑΠίτες.
ΟΚ ΚΟΜΠΑ καλά, από άποψη οιωνών πέρα από την μαζική πορεία των Συλλόγων και το εξίσου σημαντικό γεγονός του συντονιστικού στο Κάτω Πολυτεχνείο, ξεκινάει η προσπάθεια του φοιτητικού κινήματος να ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης, με το ΚΚΕ έξω και απέναντι.
Φοιτητικός αγώνας με το ΚΚΕ μέσα, πριν να έχει 400 καταλήψεις, θα ήταν κάτι παράξενο.
Δεν μου απάντησες αν η πορεία του ΜΑΣ είχε τον πολιτικό τόνο που σε ρώτησα. Πρέπει να ακυρώνονται οι νόμοι της κυβέρνησης με καταλήψεις ? Είναι διαχειριστική, φιλοπασοκική, αυταπάτη όπως μας λέγατε το 06-07 πριν παρακαλέσετε τους φοιτητές να μπείτε στις Καταλήψεις που μέχρι τότε καταγγέλατε ?
https://www.youtube.com/watch?v=sTm3FVMODXM
Κώστας
Πόσα βήματα έκανε μπροστά ή πίσω και ποια παρακαταθήκη του άφησε το 06-07?
Και που καταλήξανε τα παιδιά εκείνα θα μου θυμήσεις?
Θα μας θυμήσεις λίγο τις μόντες που κάνατε για να χωράει στα κοινά πλαίσια κι η ΠΑΣΠ που είχε ενεργό συμμετοχή στο “μπλοκ της κατάληψης” σε αρκετές σχολές?
Και αν ήταν το ΠΑΜΕ η πρώτη δύναμη που συμπαραστάθηκε στους φοιτητές την ώρα που όλα τα αστικά ειδησιογραφικά μπλοκ κατονόμαζαν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α ως το κόμμα της αντίστασης,το θυμάσαι?
Έτσι για να τα λέμε όλα.
Αλλά αν κάποιος πολιτικός χώρος διεκδικεί “μερίδιο” στην οργάνωση και την καθοδήγηση-επιτυχία του κινήματος,δεν μπορεί να μη χρεωθεί και τις αντίστοιχες ευθύνες σχετικά με το βάθος αυτής της τομής, που έμεινε χωρίς συνέχεια και το ξέρεις πολύ καλά αυτό.
ΥΓ:
Η πορεία του ΜΑΣ είχε μια χαρά πολιτικό τόνο ουσίας και όχι του φαίνεσθαι για να εξηγούμαστε εδώ πέρα.Οι νόμοι ακυρώνονται με καταλήψεις και δράσεις αρκεί να υπάρχει το αντίστοιχο πολιτικό περιεχόμενο και η κατεύθυνση που δεν θα βλέπει το κάθε νομοσχέδιο αποσπασματικά αλλά στην ολότητα του.Και για να γίνει αυτό δεν απαιτείται μόνο η καλή βούληση αλλά σίγουρα πολιτικό σχέδιο δράσης,συνέπεια και συντονισμός με τα υπόλοιπα τμήματα της εργαζόμενης κοινωνίας.
Αδερφέ γιατί πάλι υπονόμευε την διαλεκτική σκέψη στην οποία ορκιζεστε χρησιμοποιώντας μεταφυσικά επιχειρήματα για να στηρίξετε την λαθεμένη αντίληψη σας για το κίνημα που έχετε ως ΚΚΕ;
Που πήγαν λοιπόν οι φοιτητές του 06-07 του τότε μεγαλειώδους κινήματος; Οι περισσότεροι είναι ακόμα ενεργοί! Εσύ μπορείς να μας πεις που κατάντησε κ που πήγε η πλειοψηφία των στελεχων της κε του ΚΚΕ της δεκαετίας του ’80; Που πήγε δλδ η πλειοψηφία συνειδητοποιημένων υποτίθεται κομμουνιστών;
Παρακαταθηκες του 06-07
1)Η μη αναθεώρηση ΟΛΟΥ του Συντάγματος, με μια σειρά αντιδραστικές αλλαγές που θα γίνονταν και όχι μόνο το 16
2)Η πλατιά απονομιμοποίηση του Νόμου Πλαίσιο της Γιαννάκου που έκανε δύσκολη την εφαρμογή του
3)Η παρακαταθήκη σχημάτων και μπλοκ αγώνα στους συλλόγους που έκανε δύσκολη την προώθηση της αναδιάρθρωσης έκτοτε
4)Το αγωνιστικό παράδειγμα στους μαθητές που άφησε ρίζες που φάνηκαν τον Δ08
5)Η κρίση της ΚΝΕ με την κωλοτούμπα εισόδου στις καταλήψεις, την διαγραφή στελεχών της Σπουδάζουσας μετά, την επιτάχυνση των προδιαγεγραμμένων εξελίξεων μέσω της όξυνσης των αντιθέσεων στο ΚΚΕ με το τσουβάλιασμα από το ΚΚΕ των υποτιθέμενων φιλοσύριζα με τους ΑΑΔΜικούς και την άποψη εισόδου της ΚΝΕ στα μπλοκ αγώνα. Η πόλωση της ΚΝΕ στο ανοιχτό σχέδιο υπονόμευσης των φοιτητικών συλλόγων μέσω του ΜΑΣ έκτοτε. Αρκετά από αυτά δεν είναι και τόσο καλά βέβαια αλλά αν το κίνημα οξύνει αντιφάσεις και ξεχωρίζει εχθρούς και φίλους δεν φταίει το κίνημα. Εχθρούς που αναδεικνύονται ως τέτοιοι όταν οι φοιτητές οξύνουν τον αγώνα, παίρνουν την ζωή τους στα χέρια τους.
6)Η κληροδότηση μιας γενιάς αγωνιστών της ανεξάρτητης αριστεράς που παλεύουν στο εργατικό κίνημα, στους νέους εργαζόμενους του πρεκαριάτου, στα στέκια αλληλεγγύης, στις καταλήψεις στέγης, στον ενσώματο αντιφασισμό, στο φεμινιστικό αντισεξιστικό κίνημα. Οι επόμενες φουρνιές της φοιτητικής αριστεράς που έδωσαν την μάχη για τους νόμους Διαμαντοπούλου -Αρβανιτόπουλου, την μάχη κατά του ιμπεριαλισμού και του αστισμού σε κάθε τόπο δουλειάς και γειτονιά το καλοκαίρι του 2015. Οι βάρδιες αλληλεγγύης στην Κατάληψη της ΕΡΤ.
Σε τελευταία αναλυση όλος αυτός ο κόσμος που είναι στον αγώνα και μεταφέρει στις επόμενες “γενιές” ένα υπόδειγμα νίκης. Το ότι ακόμα και το 2019, μετά από μια τέτοια ήττα, ενδέχεται να υπάρξει εκείνο το αντανακλαστικό στους φοιτητές που θα απομονώσει και πάλι μια γραμμή “διαμαρτυρία, πολιτικά συμπεράσματα, ενίσχυση του Κόμματος στην προοπτική των 320.000 ψήφων από 300.000, το 2023”
https://www.youtube.com/watch?v=sTm3FVMODXM
Κώστας
Κώστα το πρόβλημα όλων σας είναι πως κοιτώντας τα πεπραγμένα σας στον καθρέφτη το είδωλο παραφαίνεται μεγάλο και τρομερό, σε μια δίνη εξιδανικεύσεων που μόνο εσείς έχετε ταλέντο να το κάνετε.
Αλλά το είδωλο είναι είδωλο και προφανώς δεν αντιστοιχεί σε πραγματικά δεδομένα όσο χρυσόσκονη και να ρίχνετε.
Βλέπω στα κείμενα σου μια απύθμενη εξιδανίκευση των δράσεων της Αριστεράς του εξωκοινοβουλευτικού χώρου αλλά δεν βλέπω πουθενά να υπάρχει συνέχεια και ευθύνες όλων αυτών.
Αφού λοιπόν είστε τόσο γαμάτοι γιατί το φοιτητικό κίνημα πάει κατά διαόλου μετά από την πρωτοπόρα και ρηξικέλευθη δράση των εαακιτών?
Και μιλάω τόσο σε επίπεδο μαζικότητας, όταν την συγκεκριμένη περίοδο κατέβαιναν χιλιάδες των φοιτητών σε δρόμους και κινητοποιήσεις όσο και σε επίπεδο αναγνώρισης μιας και καταγεγραμμένα πλέον η/τα/@ ΕΑΑΚ βρίσκονται σε φθίνουσα πορεία εκλογικά.
Και που πήγε όλη αυτή η συσπείρωση κόσμου και τι αποτύπωμα όντως,πέρα από τις δικές σου φαντασιοκοπίες, άφησε στον κόσμο της εργασίας το διάστημα 06-07?
Γιατί ενώ λες για κληροδότηση γενιάς αγωνιστών υπάρχουν και πόσοι άλλοι που μέσα από το φοιτηταριάτο ικανοποίησαν της νιότης τα καμώματα και την φασάρα τους και γίνανε από όψιμους συριζαίους,καρεκλάκηδες μέχρι στελεχάρες πολυεθνικών και επέτρεψε μου να μην γίνουμε Τατιάνες και αναφερόμαστε ονομαστικά στον τάδε και στον δείνα, λίγο πολύ όλοι τα γνωρίζουμε…
Όταν θα μπεις στην λογική να καταλάβεις από ποια σκοπιά μελετώ και σου θέτω τα γεγονότα και τους προβληματισμούς ίσως να έχουμε μια τυπική συνεννόηση.
Για τα γεγονότα τώρα
1)Η συνταγματική αναθεώρηση δεν πέρασε εξαιτίας του τακτικού ελιγμού του ΠΑΣΟΚ και της αποχώρησής του από τη διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος, το 07′ ,αφήνοντας κατά τόπου την ψευδαίσθηση και τις αυταπάτες ότι ολάκερο το νομικό εποικοδόμημα μόνο λόγω της πίεσης των φοιτητών παρέμεινε ως είχε.Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα αγαπητέ.
2)-3) Ξέρεις πολύ καλά ότι ακόμα και έτσι δεν δύναται να καρπώνεται μονάχα ένας χώρος την δράση των φοιτητών,ο καθένας από το δικό του μετερίζι πάντα.Συνεπώς σταμάτα να παρουσιάζεις σαν εποποιία και αποκλειστικότητα κάτι στο οποίο ήταν μείζονος σημασίας η δράση της Πανσπουδαστικής με τις όποιες αδυναμίες (τις οποίες βέβαια καταλαβαίνουμε αλλιώς).
4) Δεν ήταν κρίση της ΚΝΕ αγαπητέ ήταν κρίση ολόκληρου του κόμματος από διαφορετική σκοπιά όμως.
Όταν διαγράφονταν επιφανή στελέχη που είχανε κάτω από το τραπέζι συναλλαγές με τον Αλαβάνο και στελέχη που είχαν σοβαρότατες διαφωνίες με τις προγραμματικές θέσεις αυτό δεν είναι τσουβάλιασμα διαγραφών λόγω πιέσεων κάποιου ριζοσπαστικού κινήματος.Συμβαίνουν και τώρα και θα συμβαίνουν στο μέλλον, το κόμμα είναι ζωντανός οργανισμός που σε μια κίνηση του χρόνου θα έχει και αποχωρήσεις και προσχωρήσεις, οπότε μη γελιέσαι και μην δίνεις πολιτικό στίγμα εκεί όπου δεν υπάρχει.
Βέβαια μιας και μιλάμε για υπονόμευση να σου θυμήσω πόσες συνελεύσεις και κινητοποιήσεις ετών έχουν σαμποτάρει και διαλύσει με την βία οι εαακίτες και σε πόσα πλαίσια του ΜΑΣ έχουν μπει έκτοτε και σπάνε καταλήψεις ανά περίσταση και ανά οργάνωση.
Και πολλά άλλα που προφανώς δεν σε συμφέρουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, άλλωστε το ποιόν σας το επισήμανα και στο προηγούμενο σχόλιο μου και δεν νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση για ποιο λόγο η εκτίμηση των φοιτητών προς τα πρόσωπα σας έχει πάρει την κατιούσα.
6) Είναι λογικό μέσα στο κύμα κομπλεξισμού που σας διακατέχει να ομφαλοσκοπείτε στα του οίκου σας.
Δηλαδή το ΠΑΜΕ,το ΜΑΣ,το ΚΚΕ δεν είναι πουθενά?
Οι κκουέδες αναλώνονται σε ψηφοθηρικές δράσεις και αυτό είναι όλο?
Βγήκαν ποτέ σαν ντελάλης να πούνε πόσα γαμάτοι ήταν στην Χαλυβουργία,στην Ανακύκλωση,στην COSCO,στη ΣΙΔΕΝΟΡ,στη Frigoglass στους οικοδόμους,στα πόσα ταξικά σωματεία που αντιστέκονται σε εργοδοτικούς μηχανισμούς ή δεν ξέρω εγώ που?
Το αν λοιπόν το ΚΚΕ έχει γείωση με όλες τι μάζες (εργαζόμενους,φοιτητές,άνεργους,μαθητές,συνταξιούχους) άσε να το κρίνει η ίδια η πραγματικότητα και όχι η δικιά σου αποψάρα Κώστα.
Το ποιος αγωνίζεται με σεμνότητα,χωρίς να το διατυμπανίζει και να λογοκοπεί επαναστατικά λογύδρια το φανερώνει η αντανάκλαση της συσπείρωσης των μαζών στις θεωρητικές βάσεις και πρακτικές του κόμματος.
Οπότε αν αποζητάς κουτόχορτο μπορείς να μηρυκάσεις με την ησυχία σου όσο γουστάρεις όσα σεντόνια και να γράψεις, η αντικειμενική πραγματικότητα σε/σας ξεπερνάει.
Δεν είναι ακριβώς έτσι όπως το λες, γιατί στο ενδιάμεσο πέρασε και πήρε πτυχίο μια ολόκληρη γενιά αδιάφορων φοιτητών, που το ότι είχαν κάπου να πάνε χωρίς να πληρώνουν και με τουλάχιστον ένα δωρεάν σύγγραμα, το χρωστούσαν σε μας που κατά τα άλλα μας απαξίωσαν, να τα λέμε κι αυτά.
Επίσης πέρα από τους τραμπουκισμούς, που εμένα, όπως και πολλούς άλλους, δε με πείραζε να τραμπουκίζω ή να με τραμπουκίζουν από τη στιγμή που υλοποιούσα τη γραμμή μου, υπήρξαν και στιγμές συνεργασίας με τα ΕΑΑΚ, σε περιφρουρήσεις πορειών του συλλόγου κτλ.
Ρε Γιώργο, είσαι απίθανος μέσα στην ειλικρίνειά σου! Το λέω γι’ αυτό:
Επίσης πέρα από τους τραμπουκισμούς, που εμένα, όπως και πολλούς άλλους, δε με πείραζε να τραμπουκίζω ή να με τραμπουκίζουν από τη στιγμή που υλοποιούσα τη γραμμή μου, […].
Συνειδητοποιείς τι λες;;; Μάλλον όχι, νομίζω. Είναι κι αυτό ένα δείγμα (και δήγμα) τής απέραντης σύγχυσης που σε διακρίνει…
Αδερφέ, δεν πας καθόλου καλά (εννοώ ότι έχεις πάρει λάθος πορεία, όχι πως τα έχεις χάσει). Σύνελθε, γιατί σε βλέπω να έχεις πολύ άσχημη πολιτική(;) κατάληξη…
Δε νομίζω να λέω κάτι που να μην είναι κοινή γνώση όταν λέω ότι εκεί ήμασταν βασικά για να περιφρουρούμε, να αφισοκολλούμε, να στήνουμε, να ξεστήνουμε και όχι να λέμε τη γνώμη μας. Αυτό, όποιος δεχόταν να μπει σε αυτή την οργανωμένη κατάσταση το ήξερε.
Δε το λέω σα παράπονο, δεν το έχω μετανιώσει, ούτε με κορόιδεψε κανείς. Και δε θεωρώ ότι μπορεί να υπάρξει οργανωμένο κόμμα που να λειτουργεί αλλιώς. Τα κόμματα είναι μηχανισμοί εξουσίας. Για την ακρίβεια νιώθω ότι εμάς μας τζάσανε όταν, εξ’ εμπειρίας δηλαδή, αρχίζαμε να αποκτάμε άποψη.
Κατά τα λοιπά υπηρετήσαμε ένα κόμμα που πιστεύαμε ακράδαντα πως μπορεί να αλλάξει τη ζωή τη δική μας και του κόσμου μας, ακόμα και αν χρειάστηκε να κάνουμε και πράματα που δε θα τα κάναμε από μόνοι μας, αυτό πα να πει οργανωμένος you know?
Αυτό που με ενοχλεί είναι τα διάφορα αφηγήματα από ‘δω κι από ‘κει τόσα χρόνια μετά, για τον κακό “άλλο” που τον είχαμε μονίμως απέναντι. Για πάρα πολλούς ανθρώπους όμως, από όλες τις πλευρές, η σύγκρουση ήταν πολιτική, υπό την έννοια της υπεράσπισης μιας γραμμής, και δε μεταφερόταν έξω από την αίθουσα.
Είσαι αφελής ΚΟΜΠΑ όταν παραδέχεσαι ότι το ΚΚΕ διαγράφει όσους έχουν σοβαρότατες διαφωνίες με τις προγραμματικές θέσεις. Θα είχε μία σημασία να μας πεις το μέτρο σοβαρότητας που χρησιμοποιεί το κόμμα και περισσότερο βέβαια να το πείτε στα μέλη σας, ώστε να έχουν συγκεκριμένο μέτρο και να μην κινδυνεύουν από εκπαραθύρωση στα καλά του καθουμένου.
Αγώνες γίνονται και σε πολλούς είναι μπροστάρηδες Παμίτες. Αυτό όμως καθόλου δεν αναιρεί ότι σε κεντρικό επίπεδο το ΚΚΕ βρίσκεται σε μία διαρκή συνδιαλλαγή (μου είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσω τη λέξη συναλλαγή) με την άρχουσα τάξη. Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, η ηγεσία σας ήταν στην αντίπερα όχθη. Τουλάχιστον τα 30 τελευταία χρόνια!
KOMΠΑ εγώ συνεννόηση με τους “ποιο Πολυτεχνείο, την είδαμε την Δαμανάκη” σαν εσένα δεν θέλω, ούτε τυπική ούτε ουσιαστική. Επίσης πες ονόματα, εγώ είπα όνομα, μάλιστα ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και το είπα γιατί δεν συμφωνώ με αυτή την λογική. Προφανώς για να λες πως έχεις ονόματα, εντυπωσιακά, που έγιναν όλα αυτά που λες θα τα ξέρουμε κιόλας, πες τα. Μην μου πεις κανέναν Νάσο Ηλιόπουλο ή Δημήτρη Τζανακόπουλο όμως, χαίρω πολύ. Σου λέω προκαταβολικά πως καλώς ήταν στον αγώνα τότε και πως και από τον δικό τους χώρο, σαν κομματική Νεολαία μιλάω, η συντριπτική πλειοψηφία είναι στον αγώνα και σήμερα
Το ερώτημα παραμένει. Γιατί το ΚΚΕ μπήκε επί 4 (από 5 ) μήνες σε ένα κίνημα που αν δεν ήταν και τίποτα ιδιαίτερο γιατί τόσο μίσος 12-13 χρόνια μετά.
Ότι εγώ λέω για το τι γαμάτη που είναι η επαναστατική αριστερά είναι πολύ δύσκολο κάποιος να σε πάρει σοβαρά όταν λέω πως είναι ανύπαρκτη. Ανύπαρκτη, σε σημαντική κλίμακα, εδώ και πάνω από 40 χρόνια με συμβολικό όριο την καπιταλιστικοποίηση της Κίνας και το τέλος τότε του ότι το κρατικό ρεφορμιστικό σοβιετόφιλο κομμουνιστικό κίνημα είχε αντίπαλο υπαρκτό πέρα από κάθε σφαίρα παραγωγής και αναπαραγωγής και σε κρατικό συνολικό επίπεδο. Το ότι όμως το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα είναι ανύπαρκτο δεν σημαίνει πως δεν είναι αναγκαίο, δεν υπάρχουν ψήγματα, δεν υπάρχουν συσπειρώσεις κάτω από την έμμεση επιρροή του στους χώρους, δεν υπάρχει τίποτα. ¨
Ενα κύτταρο λοιπόν ήταν και τα ΕΑΑΚ, που προφανώς περνάνε και αυτά μεγάλη κρίση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι αγώνες της νεολαίας που είχαν την ΚΝΕ απέναντι και τα ΕΑΑΚ στο πλευρό τους κακώς έγιναν ή πως δεν πρέπει να παλευτεί τώρα να ανατραπεί η πολιτική της ΝΔ στην εκπαίδευση. Μόνο εκεί θα απαντηθεί και το θέμα του οχήματος, να σου πω εγώ τώρα την γνώμη μου για τα ΕΑΑΚ τα σημερινά έχει μια σχετική αξία. Η αλήθεια είναι πως όπως ιδρύθηκαν από το κίνημα και όχι μόνο στο κίνημα του 90-91 κάπως έτσι μόνο θα απαντηθεί και σήμερα ποιες θα είναι οι επαναστατικές αριστερές φοιτητικές μορφές. Αλλά αυτή η συζήτηση προυποθέτει να πουν ποιες δυνάμεις συμφωνούν με έναν φοιτητικό και πανεκπαιδευτικό αγώνα με Καταλήψεις Συγκρούσεις Διαδηλώσεις για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης που θα απαντήσει και στο θέμα των πολιτικών μορφωμάτων όπως ο ίδιος νομίζει. Αλλά και αυτός ο αγώνας προυποθέτει πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς που δεν βρίζουν τους φοιτητές ως φοιτηταριάτο όπως κάνεις εσύ και κάνετε εσείς ως ΚΝΕ και ΚΚΕ.
Κώστας
Κώστα παρεμπιπτόντως για το ανύπαρκτο και ψηφοθηρικό ΚΚΕ που λες έχουμε την δέκατη μέρα απεργίας σήμερα από τους εργαζόμενους στην «Αφοί Βλάχου»,λόγω εκδικητικής απόλυσης.
Δέκα μέρες εργάτες χωρίς μεροκάματο στην ύψιστη κίνηση συμπαράστασης στο συνάδελφό τους,πες μου ποιοι έχουν τα κότσια να το τρέξουν και κάνουνε στην πράξη και όχι στης εξαγγελίες απεργίες διαρκείας?
Θες να μάθεις και το “πρωτότυπο” της υπόθεσης?
Δεν είστε πουθενά και δεν έχει ανακινηθεί το ζήτημα από κανέναν και καμία κινηματικό-αλληλέγγυο ή οτιδήποτε.
Συνεπώς τα σάπια και τα δήθεν εκλογικευμένα σχήματα λόγου και φτηνές συνδικαλιές περί Δαμανάκη,ηρωικών ΕΑΑΚ και αποστειρωμένων κινηματικά Κνιτών και τα σχετικά ξέρεις που τα γράφω.
Άντε πάρε την δόση φαντασιοπληξίας σου,ζήσε στο παραμυθένιο σου πληκτρολόγιο και άσε μας ήσυχους εμάς τους “μικρούς” πολιτικά και ποιοτικά.
Γιατί ζητήσατε βοήθεια και δε σας δόθηκε;
Ένα κορδόνι καταλήψεων προϋποθέτει ενεργούς συλλόγους φοιτητών. Πιστεύεις αυτή τη στιγμή ότι υπάρχει κάτι τέτοιο; Πιστεύεις επίσης ότι είμαστε στο πολιτικό επίπεδο να υπάρξει η όποιας μορφής συνεννόηση για να προκύψουν κοινά πλαίσια;
Εγώ νομίζω ότι δεν συντρέχουν ούτε η μία ούτε η άλλη συνθήκη. Και χωρίς να με αφορά βέβαια πια προσωπικά παρά μόνο έμμεσα, καθώς η επιτυχία ή αποτυχία της όποιας όξυνσης της ταξικής πάλης στα πανεπιστήμια, αυτή τη στιγμή θα παίξει καθοριστικό ρόλο ευρύτερα στο κίνημα, νομίζω ότι το καλύτερο είναι να σηκώσουν τον αγώνα πάνω τους οι παρατάξεις και να προσπαθήσουν να συντονιστούν στο δρόμο.
Εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή η επανενεργοποίηση των συλλόγων θα είναι φιάσκο μεγαλύτερο και από αυτό που έχουν πάθει τα συνδικάτα.
Δεν ξέρω που τα γράφεις, πες μου
Κώστας
ΘΕΛΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΤΙΚΟΥΚΟΥΕΔΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ!
Πρέπει να ευγνωμονούμε τον Κώστα για τη συνήθειά του να ακολουθεί το στυλ τής αυτόματης γραφής (χωρίς να πλησιάζει ούτε στο νυχάκι την ικανότητα προς τούτο ενός Πεντζίκη ή ενός Χειμωνά –και δεν τολμώ καν να σκεφτώ τον Εμπειρίκο). Γιατί αυτή η ροπή του μας δίνει τη δυνατότητα να διαβάσουμε την κατά βάση «κινούσα αιτία» τής πολιτικοποίησής του μέσα –συχνά και πίσω ή ανάμεσα– από τις γραμμές που γράφει εδώ. Μας λέει τώρα (26/07/2019 at 15:51):
Ενα κύτταρο λοιπόν ήταν και τα ΕΑΑΚ, που προφανώς περνάνε και αυτά μεγάλη κρίση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι αγώνες της νεολαίας που είχαν την ΚΝΕ απέναντι και τα ΕΑΑΚ στο πλευρό τους κακώς έγιναν […].
Τελικά, ρε παιδιά, οι φοιτητικοί αγώνες τού 2006-2007 έγιναν για τα μάτια τής Μαριέττας ή της Αλέκας; Το ρωτάω γιατί μπερδεύτηκα!
Να το κόψουμε ισοπαλία, δηλαδή μισό μισό, γιατί η συζήτηση μπορεί να πάει πολύ μακριά και πρέπει να πάμε και για κάνα μπάνιο;
Η ΚΝΕ συμμετείχε τελικά στο 06-07 αλλά μετά το μετάνιωσε λεφτ.
Μακριά από μένα αυτά που πας να μου χρεώσεις, αγώνα είχαμε δώσει, και προσωπικό αγώνα, να μπει στα πλαίσια
Το να λες την αλήθεια δεν είναι αντικουκουεδισμός.
Πάντως να ξέρεις πως σε ενθαρρύνω να κόψεις τις αναζητήσεις σου κάπου μεταξύ Λαφαζάνη, ΕΠΑΜ, ΔΗΚΚΙ, Κατσανέβα, ΚΟΕ και Καραμπελιά και να πας στο ΚΚΕ αφού έχεις αυτό το αυθόρμητο οπαδηλίκι υπέρ του.
Για σένα καλά είναι, είναι κάποια πρόοδος
Κώστας
«Οπαδιλίκι», είπες Κώστα μου; Είναι αστείο (και όχι καλό). Οπαδιλίκι υπέρ ποιου κόμματος, οργάνωσης, σχήματος; Έτσι και παρακολουθήσει κάποιος τι εχω γράψει εδώ στο διάστημα που μπαινοβγαίνω στην Παντιέρα χάνει τ’ αυγά και τα πασχάλια. Διότι άλλοτε θα με κατατάσσει στη ΛΑΕ, άλλοτε στο ΚΚΕ, κι άλλοτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ (να μη σου πω ότι κάποιες φορές θα του πάει το μυαλό και σε ελευθεριακό…). Και, εν πάση περιπτώσει, δεν νομίζεις ότι ξεπερνάς τα όρια να με κατηγορείς εσύ για οπαδιλίκι; Το γεγονός ότι δεν πολυπούλαγες κουπόνια τής ΑΡΑΝ και τώρα τελευταία δεν πουλάς καθόλου (και τι να πεις;) σημαίνει ότι δεν είσαι τυπικό δείγμα οπαδού; Ας πάρουμε το ΚΚΕ. Δεν είσαι φόλα οπαδός τού αντικουκουέ ρεύματος; Γιατί; Επειδή δηλώνεις αντι-; Δηλαδή ο βάζελος που λέει «φίλε, εγώ είμαι πρώτα αντιολυμπιακός και μετά Παναθηναϊκός» δεν είναι οπαδός;;; Και αν φύγουμε από το ΚΚΕ και πάμε αλλού, κι εκεί δεν θα σε βρούμε βουτηγμένο στο οπαδιλίκι μέχρι το λαιμό; Δεν είσαι βαμμένος αντιεθνικιστής, φόλα αντισεξιστής και λυσσασμένος λοατκιστής (όπως καταλαβαίνεις εσύ τα πράγματα, βέβαια, όχι όπως είναι…);;; Λοιπόν; Τι κάθεσαι και μου λες;
Ξέρεις, στις αναζητήσεις μου «κάπου μεταξύ Λαφαζάνη, ΕΠΑΜ, ΔΗΚΚΙ, Κατσανέβα, ΚΟΕ και Καραμπελιά» λοξοδρομώ και παραέξω καμιά φορά. Όχι δεν θα σου μιλήσω για τον Μεγάλο πάλι, να σου ψιλοχαλάσω το σαββατόβραδο κι εσένα και του San Rocco (έλα, ρε συ, πες το, δεν είναι κακό: με τη Ρόζα και την Αλεξάνδρα είσαι κι όχι με τον Λένιν, τότε που «πλακωθήκανε» για την Πολωνία και τα «εργατικά»). Θα σου μιλήσω για έναν άλλο «αιρετικό», τον Πρέβε. Στο βιβλίο του «Κριτική ιστορία του Μαρξισμού. Από τη γέννηση του Κ. Μαρξ μέχρι την κατάρρευση του ιστορικού κομμουνισμού του 20ού αιώνα», κάποια στιγμή, στο τελευταίο κεφάλαιο περιλαβαίνει τρία είδη από τις φυλές τής Αριστεράς και τις κάνει καινούργιες, δηλώνοντας ότι κανείς δεν πρέπει να περιμένει τίποτε καλό από αυτές σχετικά μια πιθανή «δεύτερη εποχή» για τον μαρξισμό. Αυτές οι τρεις φυλές είναι (με τα δικά του λόγια): «οι πολιτικές ηγεσίες τών κομμάτων τής Αριστεράς, τα μέλη τών φονταμενταλιστικών και σεχταριστικών ομάδων οι οποίες αναφέρονται σε μια ακαμψία και αιωνιότητα του ‘‘μαρξισμού’’, και τέλος η πανεπιστημιακή κοινότητα των μελετητών οι οποίοι δηλώνουν ότι έχουν ακόμη σημείο αναφοράς τον ‘‘μαρξισμό’’».
Για δες τι έγραφε για τη δεύτερη ομάδα τού αριστερίστικου συρφετού, μέσα στον οποίο λάμπει σαν «Υπέρλαμπρο Άστρο» και η ΑΡΑΝ σου (σελ. 209-210):
Όλοι αυτοί οι οποίοι σπρώχνονται από την ακατανίκητη νοσηρή περιέργεια του πολιτικού ηδονοβλεψία, μόλις μπουν σε ένα βιβλιοπωλείο της «αριστεράς» ή του «κινήματος», θα προσελκυσθούν από εκείνα τα ράφια όπου είναι τοποθετημένα πολιτικά περιοδικά των μικρών φονταμενταλιστικών μαρξιστικών ομάδων διαφόρων πεποιθήσεων (νεο-μπορντιγκιστές, νεο-τροτσκιστές σε μία από τις πέντε χιλιάδες παραλλαγές του, παλαιο-σταλινικοί, νεο-σταλινικοί, αναρχοκομμουνιστές, ακατέργαστοι χειρώνακτες εργατιστές, εκλεπτυσμένοι εργατιστές της πληροφορικής και τα λοιπά). Παραδέχομαι ότι πάντα ήμουν ένας από αυτούς τους ηδονοβλεψίες. Το γνωστικό περιεχόμενο αυτών των περιοδικών είναι ελάχιστο, και ταυτόχρονα χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξή της «έμειναν έξω» από μια σημαντικότατη διάσταση της πιθανής φύσης της μαρξιστικής σκέψης, τη γνωστική και κατηχητική. Ας δούμε καλύτερα, γιατί αξίζει πραγματικά τον κόπο.
Οι μικρές μαρξιστικές φονταμενταλιστικές ομάδες ακολουθούν τον βιολογικό νόμο της αναπαραγωγής με αυτοαναφορά, όμοια σε αυτό με εκείνα τα είδη του ζωικού βασιλείου τα οποία αναπαράγονται με διχοτόμηση και εκβλάστηση, χωρίς να υπάρχει ανάγκη εξωτερικής γονιμοποίησης. Κάθε μία από αυτές τις ομάδες διαθέτει μία δική της κατηχητική γνώση, η οποία τους επιτρέπει να επιδιώκουν μία ψυχολογική εξασφάλιση που εξορκίζει την ανησυχητική συνθετότητα του κόσμου, σύμφωνα με το μοντέλο ψυχολογικής γένεσης της επιστήμης του Έσσεν, στον οποίο έχω αναφερθεί στο πρώτο κεφάλαιο. Στη βάση αυτής της κατηχητικής γνώσης ο κόσμος φαίνεται απλός και καθολικά κατανοητός. Σύμφωνα με την μπορντιγκιστική γνώση όλος ο κόσμος είναι και ήταν πάντοτε εκατό τα εκατό καπιταλιστικός, ακόμη και η Ρωσία τού Στάλιν την εποχή τών μεγάλων δικών, και τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο όταν ο Αγαθός Γίγαντας, η τάξη τών παγκόσμια ενοποιημένων μισθωτών, ξυπνήσει τρέποντας σε φυγή τούς άθλιους αστούς εχθρούς της και πάνω από όλα τους μικροαστούς. Σύμφωνα με την τροτσκιστική γνώση υπάρχει μια ιερή εκπροσώπηση η οποία βάζεις ασταμάτητα στο προσκήνιο τον Λαό και την Γραφειοκρατία και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πότε θα αντικατασταθεί αυτό το σκηνικό, αν και είναι ενδεχόμενο ότι θα γίνει όταν η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων θα επιτρέψει μια πολιτική επανάσταση ενάντια στον Γάτο και την Αλεπού, δηλαδή ενάντια στην Αστική Τάξη και την Γραφειοκρατία. Υπό το φως τής υστερο-εργατιστικής γνώσης, αργά ή γρήγορα γιγαντιαία πλήθη επιθυμούντων θα τεθούν σε κίνηση για να ενεργοποιήσουν έναν άμεσο καταναλωτικό κομμουνισμό, ευνοημένο από έναν μεσσιανικό κομμουνισμό. Και τα λοιπά και τα λοιπά.
Ο αναγνώστης δεν πρέπει να παρεξηγήσει. Δεν θέλω να κάνω εύκολο χιούμορ., διότι δεν υπάρχει τίποτα να γελάμε. Η κατηχητική γνώση που εκδηλώνεται στην κωμική μορφή της αυτοαναφοράς, όπως οι μεθυσμένοι οι οποίοι μιλούν μόνοι τους χτυπώντας το στήθος τους, εκφράζει στην πραγματικότητα μία τραγική κατάσταση, δηλαδή τον παντελή διαχωρισμό ανάμεσα στο στοχασμό ο οποίος εμπνέεται από τον Μαρξ και την άμεση ή έμμεση παραγγελία του από κοινωνικές ομάδες οι οποίες αναφέρονται σε αυτόν. Το μόνο πράγμα λοιπόν που δεν μπορούμε να περιμένουμε από την κατηχητική γνώση αυτοαναφερόμενης αναπαραγωγής είναι ότι αυτή θα μπορέσει να απαντήσει στην τέταρτη κρίση του μαρξισμού. Θα έφθανε πράγματι να αγοράσουμε την εφημεριδούλα τους και η κρίση θα εξαφανιζόταν ως δια μαγείας.
Εεοπ!
ΥΓ Το ΚΚΕ κάτι τύπους σαν εμένα δεν τους θέλει ούτε ζωγραφιστούς. Και αν έκανε το λάθος (παρασυρμένο από τον kolokotronis και, ίσως, τον ένα, που θα έλεγαν «εντάξει, είναι ρεφορμιστής, αλλά είναι καλό παιδί» :-) ) και με έμπαζε «στο Κόμμα», ο χρόνος πολιτικής μου επιβίωσης μέσα εκεί θα ήταν πάνω-κάτω ανάλογος με το χρόνο επιβίωσης ενός ανθυπολοχαγού τού πεζικού στην πρώτη γραμμή κατά τον Α´ ΠΠ: δυο-τρία 24ωρα, αν θυμάμαι καλά…
Σταμάτα να διαβάζεις αυτές τις παπαριές, σου έχει κουρκουτιάσει το μυαλό.
Εντάξει, Γιώργο μου, εντάξει. Πάτα το ξυπνητήρι και άλλαξε πλευρό. Νωρίς είναι ακόμα, έχεις καιρό. Ούτε που θα το καταλάβεις για πότε θα βγεις (και τυπικά) στη σύνταξη…
Εσύ κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι, κανείς άλλος εδώ μέσα. Οι υπόλοιποι κάπου πατάμε σε πραγματικά περιστατικά, όχι σε φιλοσοφίες και φαντασιώσεις.
Λεφτ οπαδός είναι αυτός που η θέση του υπέρ ή κατά μιας συλλογικότητας ή ενός ιδεολογικού υποσυνόλου δεν προκύπτει από την συμμετοχή του στην συλλογικότητα και την διαμόρφωση της, από την καθοριστική συμβολή της στην διαμόρφωση του, από την εμπλοκή του σε πρακτικές που να απορρέουν από την συμμετοχή του με όρους δημοκρατικού ελέγχου της συλλογικότητας ή της ιδεολογίας κλπ. Είναι σαν να λέμε “φίλος” και δεν είναι κακό.
Εσύ για παράδειγμα όμως επιμένεις για να μου την πεις να αναφέρεσαι σε μια συγκεκριμένη οργάνωση χωρίς ποτέ να έχεις πει κάτι που να δείχνει πως γνωρίζεις κάτι για αυτήν, την ιστορία της, τις θέσεις της, την φυσιογνωμία της, τους ανθρώπους της. Αυτό είναι κακό οπαδηλίκι, είναι χουλιγκανισμός.
Όπως χουλιγκανίστικες είναι όλες οι θέσεις σου κατά της αριστεράς γενικά, κατά των κινημάτων όταν ξεπερνάνε τα εσκαμμένα της κυρίαρχης πολιτικής, κατά των ιδεολογικών υποσυνόλων που η αριστερά υπερασπίζεται ή οι θέσεις που παίρνεις υπέρ του ΚΚΕ σε κάθε κριτική που του γίνεται από τα αριστερά ή οι θέσεις που παίρνεις υπέρ χώρων και απόψεων εξωτερικών προς την αριστερά όπως οι έσχατες απόψεις του Λαφαζάνη, του Καζάκη κ.α. Δεν με έχεις πείσει πως τις έχεις διαμορφώσει, πως σε έχουν διαμορφώσει, πως έχεις επιδωθεί σε πρακτικές για αυτές με όρους δημοκρατικού ελέγχου τους. Επίσης δεν με έχεις πείσει πως έχεις, ή επιδιώκεις, κάποια σχέση με το ΚΚΕ.
Οι θέσεις σου όμως τελικά είναι χουλιγκανιστικες και όχι απλά οπαδικές γιατί διανθίζεις την ξύλινη αντιδιαλεκτική προπαγάνδιση τους με μίσος και επιθέσεις, επί προσωπικού και επί συλλογικού.
Ελπίζω η διάκριση μέλος, οπαδού και χούλιγκαν να σε βοηθάει στο να αποτιμήσεις την όποια σχέση σου με την αριστερά και το κίνημα και για να ξαναδείς το περιεχόμενο των δημόσιων παρεμβάσεων σου.
Κώστας
Κώστα μου, συνεχίζεις τα κορδελάκια σου και τις δικολαβίες επιπέδου δικηγοράκου σε επαρχιακό ειρηνοδικείο. Μη μου αναλύεις τι σημαίνει οπαδός, ξέρω πολύ καλά (και, εννοείται, καλύτερα από σένα). Εσύ μίλησες για «οπαδιλίκι» που είναι η εκφυλισμένη μορφή τού οπαδισμού, όπου τον τόνο δίνουν οι φίλοι «μιας συλλογικότητας» οποία έχουν αναθέσει να σκέφτεται για λογαριασμό τους, είτε γιατί οι ίδιοι είναι ανίκανοι να σκεφτούν είτε γιατί βαριούνται (αυτό το «είτε είτε» δεν αποκλείει το συνδυασμό τού ενός παράγοντα με τον άλλο).
Άσε μας, Κώστα μου, που θα κάτσω να αφιερώσω τη ζωή μου στη μελέτη τής …ΑΡΑΝ! Να είμαστε και λίγο σοβαροί. Τι κομίσατε στην Αριστερά πέρα από το μονότονο σάλπισμα της αντεπίθεσης, της ανατροπής κι της ρήξης (εσείς και καμιά δεκαπενταριά ακόμα γκρουπούσκουλα παρομοίου κάλου(ς);;; Τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τού Σωτήρη και τώρα τα μακρόπνοα σχέδια δράσης του Τουλιάτου;;; Σε παρακαλώ!
«Κινήματα», είπες Κώστα μου; Ποια «κινήματα»;;; Ακόμα στα «κινήματα» έχεις μείνει;;; Εδώ μέχρι κι ο Ιωακειμίδης, που το 2007 κοιμόταν τόσο όρθιος ώστε πήγε να συνεκδοθεί με τη …Σώτη, ξύπνησε! Για δες τι έγραψε πρόσφατα (στο στέκι άλλων υπερεπαναστατών τής δεκάρας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) για τα «κινήματα»:
Εκ των πραγµάτων έχει έρθει, λοιπόν, η ώρα του απολογισµού της περιόδου που κλείνει (1991-2019), της «εποχής των κοινωνικών κινηµάτων», στη διάρκεια της οποίας είδαµε, αµέσως µετά την συντριβή του 1989-1991,
• την καταφυγή των ηττηµένων δυνάµεών µας στους κόλπους των αναδυόµενων κοινωνικών κινηµάτων,
• τη σταδιακή διάλυση, αλλοίωση, µετάλλαξη των στιβαρών οργανωτικών σχηµάτων που η παράδοση µάς είχε κληροδοτήσει,
• τη σιωπηλή εγκατάλειψη όλων των βασικών θέσεων της µαρξιστικής θεωρίας για το κράτος και τις κοινωνικές τάξεις,
• την ανάπτυξη των χαλαρών «πλατιών κοµµάτων» και την υποχώρηση των λενινιστικών αρχών οργάνωσης,
• τη διάρρηξη των οργανικών σχέσεων της πολιτικής εκπροσώπησης µε τις µάζες και την εδραίωση της κοινοβουλευτικής αυταπάτης και του κυβερνητισµού,
• την υιοθέτηση µειωµένων προσδοκιών από την πολιτική µας δράση και τη συνακόλουθη έκλειψη κάθε συλλογικού οράµατος για ριζικές αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και στην καθηµερινή ζωή στην πόλη, την οικογένεια, το σχολείο κ.λπ.,
• τη σύγχυση σχετικά µε τη φύση και τον ρόλο του αστικού κράτους και ιδιαίτερα των ιδεολογικών του µηχανισµών,
• την εγκατάλειψη της έννοιας της οικονοµικής εκµετάλλευσης και την υποτίµηση του ανταγωνισµού της εργασίας µε το κεφάλαιο,
• την αποσιώπηση της ανάπτυξης ενός πολυπληθούς προλεταριάτου και την επικέντρωση του ενδιαφέροντος προνοµιακά ή ακόµη και ολοκληρωτικά στους αποκλεισµένους, στους υπολειµµατικούς πληθυσµούς που ο καπιταλισµός αφήνει πλέον, µε αυξανόµενους ρυθµούς, εκτός συστήµατος ως περιττούς (για εκείνον),
• την υποκατάσταση των οργανικών διανοουµένων της Αριστεράς που αποδέχονταν την προσωπική διακινδύνευση ως πολιτική στάση, από επαγγελµατίες πανεπιστηµιακούς µε «κοινωνικές ευαισθησίες» που τους εµπλέκουν µε την πολιτική ως χόµπι,
• την υποχώρηση από τη διεκδίκηση της κεντρικής εξουσίας και της πολιτικής ηγεµονίας στην ανάπτυξη αντιστάσεων και διεκδικήσεων µεταρρυθµιστικού χαρακτήρα σε διάφορες βαθµίδες της κοινωνίας.
Πάνω σε αυτές τις γραµµές η Αριστερά της «εποχής των κινηµάτων» και των «πλατιών κοµµάτων» οργανώθηκε και έκανε πολιτική στη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών· και καταφανώς αυτός ο τρόπος να κάνει πολιτική έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του όπως αποδεικνύεται από τη βαθιά, συντριπτική και παρατεταµένη ήττα που υφίσταται στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Λατινική Αµερική.
∆εν χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικά σοφός για να αντιληφθεί ότι αφού έτσι έχουν τα πράγµατα, πρέπει αµέσως να ξεκινήσει η µεγάλη συζήτηση για το ερώτηµα τι να κάνουµε µετά την ιστορική ήττα.
Το τέλος της «εποχής των κινηµάτων»1 αφήνει ευθύς αµέσως µπροστά µας,
• έναν κενό χώρο στη θεωρία, που αφέθηκε επί δεκαετίες στην τύχη της και στην υπναλέα ενασχόληση µεταµοντέρνων πανεπιστηµιακών σε πορεία διαρκούς αποµάκρυνσης από την ταξική πραγµατικότητα (και ακόµη περισσότερο από τους ταξικούς αγώνες),
• έναν κενό χώρο στην οργάνωση, της οποίας οι χαλαρές µορφές που αναπτύχθηκαν σαν φυσικές, άµεσες και αυτονόητες µετά την ήττα του 1989-1991 δεν µπορούν πλέον να µας καθησυχάζουν µε τις αυταπάτες της υποτιθέµενης επάρκειάς τους,
• έναν κενό χώρο στην ιδεολογική αµφισβήτηση των θεσµών της αστικής κοινωνίας, που σφύζει πλέον από ιδεολογήµατα της καπιταλιστικής τάξης και των κοινωνικών υπονόµων του ναζισµού, του νεοφιλελευθερισµού και της ιστορικής συνάντησής τους που βρίσκεται σε εξέλιξη,
• έναν κενό χώρο στην πολιτική παρέµβαση, ο οποίος γεµίζει πλέον µόνο µε αµηχανία.
Τα είδες, Κωστάκη μου κουφιοκεφαλάκη μου; Τράβα τώρα να πεις και τον Ιωακείμογλου «εχθρό τής αριστεράς και των κινημάτων»!!!
Ποιος σού είπε, Κώστα μου, ότι προσπαθώ να σε πείσω ότι έχω ή επιδιώκω να έχω σχέσεις με το ΚΚΕ; Ούτε γι’ αυτό προσπαθώ να σε πείσω ούτε για κάτι άλλο. Όταν έγραφα στο μπλογκ, συνήθιζα να λέω συχνά ότι στα σχόλια έγραφα κατά 50% γι’ αυτόν με τον οποίο τύχαινε να συζητάω και κατά το άλλο 50% γι’ αυτούς που τυχόν παρακολουθούσαν τη συζήτηση. (Στη δική σου περίπτωση ξέρεις πού έχουν πάει αυτά τα ποσοστά αντίστοιχα; 5% και 95%. Διότι είμαι πεισμένος μέχρι τα νυχοπόδαρά μου ότι αν ζούσες σε κάνα Πακιστάν ή Αφγανιστάν θα ήσουν ένας τζιχαντιστής πρώτης γραμμής –δυστυχώς, έτυχε να ζεις στην Ελλάδα και, αντί να τα πληρώσει το ισλάμ, τα πληρώνει η ελληνική αριστερά. Οπότε, με τέτοιο τσιμενταρισμένο μυαλό που έχεις, είτε μιλάω σε ντουβάρι είτε σε σένα ένα και το αυτό –πες το ψέματα!) Για το ΚΚΕ, λοιπόν, ξεφτέρι μου, σε σχέση με μένα, μίλησα μόνο και μόνο γιατί εσύ την πήγες εκεί την κουβέντα. Κατανοητόν; Δόξα τω Θεώ, κατάλαβες και κάτι επί τέλους!
Σ’ αφήνω τώρα. Πάω να μελετήσω Λαφαζάνη, Καζάκη, Καραμπελιά και τ’ άλλα παιδιά!
Το ξέχασα, αλλά να μη στο χρωστάω, Κώστα μου:
Καλά, έχεις τόσο απίστευτο θράσος να με κατηγορείς για «προσωπικές επιθέσεις»;;; Ποιος, εσύ που εδώ και επτά χρόνια, όπου σταθείς κι όπου βρεθείς στο διαδίκτυο, μου πετάς λάσπη με το τσουβάλι, μιλώντας άλλοτε για «πράκτορα», «άλλοτε για ράιτ που ντύθηκε λεφτ για να κάνει ζημιά στη λεφτ», κι άλλοτε απλώς για «ράιτ»;;; Όταν έβρεχε τσίπα ο Θεός εσύ ακόμα δεν είχες γεννηθεί;;;
Να σε χαίρεται, ρε συ, η ΑΡΑΝ! Ψώνισε από σβέρκο!
Η ομολογία σου πως δεν έχεις ιδέα για μια οργάνωση που της αφιερώνεις σεντόνια σε κατατάσσει στα αντικείμενα έρευνας της ψυχιατρικής.
Κατά τα άλλα, αν θες να διαμαρτύρεσαι πως ουδείς σε παίρνει στα σοβαρά, πρέπει να γράψεις κάτι δικό σου και να κόψεις το google και το copy paste.
Κώστας
Κώστα μου, ουδεμία έκπληξη: όπως ακριβώς κατασκεύαζες «πρακτοριλίκια» από τα λόγια μου, έτσι ακριβώς κατασκευάζεις και «ομολογίες». Πρώτα θα σου βγει η ψυχή και μετά το χούι να διαστρεβλώνεις αυτά που σου λένε (παίζει και το ενδεχόμενο να μη διαστρεβλώνεις, αλλά να τα παίρνει στραβά το πολιτικά διαστρεβλωμένο και αλλοιωμένο μυαλό σου, δεν θα σου αρνηθώ το ελαφρυντικό).
Κατά τα άλλα, πολύ με άρεσε αυτό που είπες περί …copy paste. Όπου «copy paste» είναι οι …μάρτυρες που φέρνω εδώ για να στηρίξουν πράγματα που λέω εδώ και κάτι χρόνια (ξέρεις εσύ)! Πώς το είχε πει ο Γκάτσος; «Εσύ κερδίζεις, μάνα μου, και κύπελο Ουέφα!» (στη συνδικαλιά)!
Και εντάξει! Copy paste θες; Copy paste! Έχεις να μας πεις κάτι σε αντίλογο αυτού τού «copy paste»; Όχι; Πώς όχι, βρε κουτό! Εγώ στη θέση σου θα έβαζα την «περισπούδαστη» ανάλυση του/της/του συντρόφου σας Gianfranco Rebucini που μας την έχετε κρεμασμένη εδώ και κάνα χρόνο στο σάιτ σας, για να ευθυμούμε στις δύσκολες ημέρες τού μήνα:
Προς έναν κουήρ κομμουνισμό: Αυτόνομη συνείδηση, αποταυτοποίηση και σεξουαλική επανάσταση.
Πες τα αυτά στον Ιωακείμογλου να δεις που θα βγάλει μαλλιά από το κακό του!
Κουηροεπαναστάτες! Ε κουηροεπανδτάτες!
Ρε καημένε λεφτ τι θες να πω για τον ΗΙ, μια χαρά τα λέει, ενάντια σε ότι πρεσβεύεις, τα “πλατιά κόμματα”, την πτώση των ταξικών διαχωριστικών γραμμών, τον κυβερνητισμό, τον κοινοβουλευτισμό, υπέρ της άρθρωσης των αναπαραγωγικών αντιθέσεων με την βασική.
Κώστας
Εκεί, εκεί, στη Serie B! Μαζί με τον Gianfranco Rebucini. Εγώ δεν τα πιάνω τα κουηρίστικα. Καλή επιτυχία στον αγώνα σου για “αυτόνομη συνείδηση” (αυτόνομη από τι, Κωστάκη μου;;; μήπως από τα “στενά κόμματα” που τα θυμήθηκες ξαφνικά;;;), “αποταυτοποίηση” (τι θα γίνεις άμα αποταυτοποιηθείς Κώστα μου; τι γλώσσα θα μιλάς, τι φαγητά θα τρως, πώς θα σε λένε;;;) και “σεξουαλική επανάσταση” (για προλεταριακή δεν το πηγαίνατε; τι έγινε και λοξοδρομήσατε; είπατε να το ρίξετε λίγο έξω;)!!!
Θα λέγεται όπως γουστάρει κάθε μέρα, και όσο για τη σεξουαλική επανάσταση μη τον πλησιάζεις σε απόσταση βολής και θα’ σαι ασφαλής, Όχι, την άδεια σου θα ζητήσει μαζί με του κάθε νοικοκυραίου.
Μια χαρά είναι το κείμενο λεφτ, μια βιαστική ματιά που του έριξα.
Αποταυτοποίηση εννοεί την ανάγκη κάθε σεξουαλικό υποκείμενο είτε ετερό είτε ομο να γίνει μέτοχος μιας συλλογικής ταυτότητας έξω από την ετεροκανονιστικότητα και την αποπολιτικοποίηση του συγκεκριμένου πεδίου μέσα από την αποσύνδεση του από την τάξη και την φυλή, δηλ τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας και τον ρατσισμό.
Εσύ πολύ καλά θα κάνεις να ρωτάς ότι δεν καταλαβαίνεις και σου υπόσχομαι πάντα με υπομονή να σου εξηγώ. Η διάθεση σου να μάθεις άλλωστε και να μπορέσεις κάποτε να πάρεις μέρος στην συζήτηση της αριστεράς σε κάνει εώς και συμπαθητικό
Κώστας
Γιώργο Λυγκουνάκη, όπως άλλο θα πει Χαλκιδική κι άλλο θα πει Χαλκίδα, έτσι κι άλλο θα πει ανθρώπινη ταυτότητα κι άλλο θα πει ταυτότητα μέλους τού Άρη Πετρούπολης. Μην τα μπερδεύεις.
Κώστα μου, ένας Μπελαντής την ημέρα τον ψυχολόγο τον κάνει πέρα (τα μπολντ από το πρωτότυπο):
Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας ή και εικοσαετίας είναι το φαινόμενο του δικαιωματισμού ή, αλλιώς, του ταυτοτικού φιλελευθερισμού. Θα έλεγε κανείς χωρίς δόση υπερβολής ότι ήδη αυτή η τάση όχι μόνο αποτελεί μια από τις κυρίαρχες πολιτισμικές τάσεις του ύστερου καπιταλισμού αλλά πλέον διεμβολίζει πολύ σημαντικά και την ίδια την πολιτική σκηνή. Το αν θα είναι θετικό το Μπρέξιτ εξετάζεται σε μεγάλο βαθμό από το αν θα ενισχύσει την ξενοφοβία και θα βλάψει έτσι τον μεταναστευτικό πληθυσμό. Το ίδιο ισχύει για την κυβέρνηση Πέντε Αστέρων-Σαλβίνι στην Ιταλία. Κάθε κίνηση που υπονομεύει τις ολοκληρώσεις ή την διεθνοποίηση του κεφαλαίου οφείλει να εξετασθεί μέσα από την κρισάρα των πολιτικών ταυτότητας και «ορθότητας».
Θα σήμαινε αυτό ότι η ατζέντα του δικαιωματισμού και των διακρίσεων κατά συγκεκριμένων ομάδων (μετανάστες – πρόσφυγες – γυναίκες – ΛΟΑΤ κοινότητα – Ρομά κ.λπ.) είναι ψευδής και φανταστική; Όχι βέβαια. Οι μη μονοσήμαντα ταξικές διακρίσεις και υπάρχουν και είναι επικίνδυνες και σε ορισμένες χώρες μπορεί και να επεκτείνονται (βλ. βία κατά των γυναικών στην Ινδία).
Όμως, το κύριο πρόβλημα βρίσκεται αλλού: βρίσκεται στη λογική του έντονου αποχωρισμού/διαχωρισμού των δικαιωματικών πολιτικών ταυτότητας από την συνολική ταξική σύγκρουση και την συνολική κοινωνική χειραφέτηση (παρά το ότι η «υπερταξική»-αντίφα ρητορική έρχεται να το συγκαλύψει μερικές φορές), στη λογική ενός φαντασιακού καταπιεσμένου ανθρώπινου σώματος που βρίσκεται σε καθολικό πόλεμο με μια συνολικά εκφασισμένη κοινωνία, στη λογική ότι οι ταυτότητες, για να ελευθερωθούν, πρέπει να καταστρέψουν ριζικά σημαντικούς θετικούς κοινωνικούς δεσμούς (την μη σωβινιστική ένταξη σε μια πατρίδα, την ένταξη σε ένα φύλο που είναι και κοινωνικό αλλά και βιολογικό ταυτόχρονα, την ένταξη σε μια κοινωνική επαγγελματική δραστηριότητα, στον βαθμό που αυτή δεν είναι εκμεταλλευτική κ.α.). Όποιος υπερασπίζεται θετικά αυτούς τους προσδιορισμούς όχι μόνο εμφανίζεται ως απολογητής υπέρ της καταστολής πάνω στο φαντασιακό σώμα της καταπιεσμένης ταυτότητας, αλλά συχνά κρίνεται και ως καθαρός φασίστας ή φασίστρια. Η παραπάνω εκτίμηση δεν είναι φανταστική ή υποβολιμαία από τον γράφοντα, οι τοίχοι της πόλης «μιλούν»: η «Ελλάδα πρέπει να σκάσει», ο πατριωτισμός είναι φασισμός, πρέπει να είμαστε όλοι αναγκαστικά ουδέτερου φύλου και άρθρου κ.λπ. Είναι ένας λόγος επιθετικός και διαυγής .Και δεν πρόκειται για τα διαταξικά κοινωνικά κινήματα του ‘68, αλλά για την γεροντική τους αρρώστια και την πολιτισμική τους επεξεργασία με τρόπο που ενισχύει τον μεταμοντέρνο καπιταλισμό και το «νέο πνεύμα του κεφαλαίου», ένα πνεύμα καταστροφής των παλιών συλλογικών προσδιορισμών και ανασχεδιασμού του ανθρώπου μέσα από την νομαδικότητα, την υβριδικότητα, την εξατομίκευση, την απουσία φύλου με βιολογική βάση κ.λπ. Δεν πρόκειται για αγώνα απελευθέρωσης αλλά για αγώνα κυριάρχησης.
Το πρόβλημα βρίσκεται ακόμη στο πολύ σοβαρό ζήτημα της πολιτικής ορθότητας, που είναι μια από τις Ιερές Εξετάσεις της εποχής μας. Όπως, μιλώντας για την βία πρέπει εξαρχής «να καταδικάσεις την βία από όπου και αν προέρχεται», έτσι ακριβώς μιλώντας για τις ταυτότητες πρέπει να κάνεις εξαρχής μια δήλωση φρονήματος: ότι δεν είσαι ρατσιστής. Κι ακόμη, αν θέλεις να υπερασπίσεις ομάδες που εντάσσονται στην «πολιτική ταυτοτήτων», πρέπει να αποδεχτείς και να υποταγείς στα σχήματα, την νοοτροπία και το οργανωτικό πλαίσιο του κυρίαρχου δικαιωματισμού. Όταν το πεδίο έχει εξ ολοκλήρου «καταληφθεί», η «διαφορετική» υπεράσπιση των ταυτοτήτων, κόντρα στις «φυλές», στα ιερατεία και τις ΜΚΟ, καθίσταται απολύτως απαγορευμένη.
Αυτά ακριβώς που λέει ο Μπελαντής, καμία σχέση δηλ με την αποδοχή του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της πατριαρχίας, του σεξισμού και της ομοφοβίας
Κώστας
Περήφανη Αρειανάρα.
Κώστα μου, διάλεξε και πάρε:
https://www.youtube.com/watch?v=qVYiJ061aks
https://www.youtube.com/watch?v=5S6LVhNlkro
https://www.youtube.com/watch?v=0eymJkOq9rE
https://www.youtube.com/watch?v=JUg63qFcRXU
https://www.youtube.com/watch?v=luvQo3h-tVk
https://www.youtube.com/watch?v=jGtfsqk958I
Λεφτ διαλέγω αυτό το γυναικείο πρότυπο, sorry
https://www.youtube.com/watch?v=-hXpnH4m_No
Κώστας
Κώστα μου, αδερφάκι μου, έχεις πολύ μεγάλο πρόβλημα! Δηλαδή, αυτά τα βιντεάκια που έβαλα εγώ εσύ τα πήρες ως απόπειρα πλασαρίσματος γυναικείων …προτύπων από τη μεριά μου;;; Σους Χριστός!
BTW: Δεν αρκεί να λέει κάποιος ποια γυναίκα έχει ως πρότυπο. Πρέπει να ορίζει και το πλαίσιο μέσα στο οποίο την έχει ως πρότυπο. Διότι, από πλαίσιο σε πλαίσιο, τα πρότυπα είναι λίαν πιθανό να διαφέρουν. Παραδείγματος χάρη, ο Μεγάλος είχε τη Ρόζα ως πρότυπο επαναστάτριας. Για το κρεβάτι του, όμως, προτιμούσε την Ινές με χίλια (σωστή επιλογή εκ μέρους του και εδώ, οφείλω να ομολογήσω).
Elementary, my dear Costas!
Ωχ!
Το μάτι μου!
(…και να πω ότι δεν το περίμενα!)
Λεφτ μου αδερφάκι μου το μόνο σίγουρο είναι πως εσένα δεν θα σε διαλέξει καμία για επανάσταση και για να μοιραστείτε την κοινωνική και πολιτική πάλη άρα σε καλύτερη μοίρα ήταν η Ρόζα που και για επανάσταση την διαλέγανε.
Για που ήθελε ο Λένιν την Ρόζα και η Ρόζα τον Λένιν προσθέτω εγώ, αν δεν σε σοκάρει πολύ η αποκάλυψη πως δεν διαλέγουν οι άντρες μόνο, και αν είχαν συναντηθεί στο συγκεκριμένο έπιπλο εσύ πως το ξέρεις ?
Κώστας
Κώστα, εκτός από τα πολιτικά, δεν σκαμπάζεις μια και στα έμφυλα. Δεν επιλέγουν οι άντρες. Οι γυναίκες επιλέγουν. Οι άντρες απλώς επιλέγουν από τις εναλλακτικές λύσεις που τους έχουν προσφερθεί από τις …εκλεκτόρισσες και, επειδή υποφέρουν από το σύνδρομο ΚΔΟΑ (= Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Άγνοια), έχουν την εντύπωση ότι αυτοί είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Σαν αυτούς (για να θυμηθούμε και τον Μαρξ) που, επειδή έχουν την ελευθερία να παίξουν τα χαρτιά τους, έχουν και την ψευδαίσθηση ότι τα χαρτιά που βρέθηκαν στα χέρια τους τα επέλεξαν οι ίδιοι.
Τώρα για το ερώτημά σου («και αν είχαν συναντηθεί στο συγκεκριμένο έπιπλο εσύ πως το ξέρεις?»), σου έχω δύο απαντήσεις. Η μια σοβαρή, η άλλη «προβοκατόρικη» (διότι την τραβάει ο οργανισμός σου την προβοκάτσια, δεν το συζητάω).
Η σοβαρή: Ουδεμία μαρτυρία, έστω και έμμεση ή υπαινικτική, υπάρχει για ερωτικό δεσμό μεταξύ Λένιν και Ρόζας.
Η προβοκατόρικη: Στην πραγματικότητα, η Ρόζα καλόβλεπε τον Μεγάλο. Όταν, όμως, εκείνος έπιασε τα υπονοούμενα και της τα έριξε, του έθεσε ως όρο να χωρίσει την Κρούπσκαγια (μικροαστικό κατάλοιπο: τον ήθελε όλον για πάρτη της). Αυτό ήταν κάτι που ο Λένιν δεν το συζητούσε καν (η Κρούπσκαγια του έφτιαχνε τις ωραιότερες σούπες τού κόσμου και πού θα τις ξανάβρισκε με τη Ρόζα που έτρεχε από σύσκεψη σε σύσκεψη;). Έτσι, κατέληξε στην Ινές, που του είχε διαμηνύσει με όλους τους τρόπους: «πασά μου, δεν με νοιάζει ακόμα κι αν έχεις ολόκληρο χαρέμι, φτάνει να συμπεριλαμβάνομαι σ’ αυτό κι εγώ».
Έτσι ο Λένιν συνέχισε να απολαμβάνει και τις σούπες τής Κρούπσκαγια και τα κάλλη τής Ινές! Κορόιδο ήταν;
Λεφτ αυτή είναι άλλη μια θεωρία του ***** και δεν την ξέρεις καν ολόκληρη, γιατί, όπως ξέρεις, δεν είναι και πολύ πιθανό να βρούμε θέμα να το ξέρεις καλύτερα απο μένα
Η θεωρία πως η γυναίκα διαλέγει λέει και γιατί διαλέγει, το πιο δυνατό αρσενικό για τεκνοποιία. Άλλη μια θεωρία φυσικοποίησης της πατριαρχίας είναι.
Πάντα στην διάθεση σου να σου λύνω τις απορίες, καλή συνέχεια
Κώστας
Χα, χα! Η “φυσικοποίηση της (ποιάς;!) …της ….Πατριαρχίας”!
Ρε σεις, έχετε αναρωτηθεί γιατί στην Φύση όλα τα σερνικά έχουν πλουμιστά χρώματα, φτερά, χαίτες κλπ;!
Μανάρια μου, για να τα διαλέξει ένα στρυφνό και κακομούτσουνο θηλυκό!
Βρε κακομαθημένα, ο πατέρας σας δεν ήταν …”φασίστας”!
Το καλό σας ήθελε!
Ούτε αυτό δεν καταλάβατε. Τι να καταλάβετε από Φυσιογνωσία, την μάνα του Διαλεκτικού Υλισμού…, τι από πολιτική….
Ενας εξήγησε μου κάτι γιατί διαπιστώνω πως είσαι πολύ δυνατός σε θέματα ανθρωπολογίας, φύλου, εξέλιξης κλπ
Εγώ που δεν έχω πλουμιστά χρώματα, φτερά, χαίτες κλπ δεν είμαι σερνικός ?
Να ανησυχώ ?
Κώστας
Φόρα λαμέ να στραφταλάς.
ΑΠΟΡΙΑ 10 ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ
Εδώ κανονικά έπρεπε να εμφανίζεται ένα σχόλιο που έστειλα χθες βράδι. Μπορεί κάποιος «αρμόδιος» να μου εξηγήσει τι είναι αυτό που κρίθηκε «ακατάλληλο» ώστε να προβώ στις σχετικές «στοχαστικές προσαρμογές»;
Δύο, ακόμα πιο πέρα!
Ο σημερινός καπιταλισμός έχει πολύ διαφορετικές πολιτικές και πολιτισμικές λειτουργίες από τον κλασσικό. Στον σύγχρονο καπιταλισμό, οι αριστερές και ανατρεπτικές ιδέες δεν καταστέλλονται ανοιχτά (τουλάχιστον προς το παρόν).Το βασικό όπλο είναι η σύγχυση ,η παραπληροφόρηση καθώς και η παραμόρφωση των ιδεών ως προς το περιεχόμενό τους. Με πρωτοβουλία των ακαδημαϊκών δικτύων ή των δικτύων του λεγόμενου δικαιωματισμού για παράδειγμα, διαμορφώνονται αντιλήψεις στεγανοποίησης των ατομικών από τα κοινωνικά δικαιώματα. Ή πάλι, στα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς συγκροτούνται Τμήματα Δικαιωμάτων που ασχολούνται μόνο με τα –απολύτως σεβαστά– δικαιώματα στην διαφορά και στο προσωπικό, ενώ λ.χ. τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα πάνε στην κεντρική πολιτική ατζέντα και δεν λογίζονται ως δικαιώματα με την στενή έννοια. Έτσι, μια σημαντική λειτουργία του κεφαλαίου ιδεολογικά είναι να παρεμβαίνει στις αριστερές ή και ακροαριστερές ακόμη οργανώσεις και να ανασυγκροτεί την ατζέντα τους έτσι ώστε η διάκριση Αριστερά/καπιταλισμός να ανασυγκροτείται στα χνάρια της παλιάς αντίθεσης συντηρητισμός/φιλελευθερισμός.
Προφανώς, οι αριστερές οργανώσεις πρέπει να έχουν πάντοτε ως στόχο τον εθνικισμό, ρατσισμό, φασισμό κάθε φύσης Φτάνει, όμως, αυτό; Σε ένα σωρό αριστερά κόμματα και οργανώσεις θα βρείτε την αντίθεση στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και τον εθνικισμό/φασισμό. Ποτέ, όμως, την αντίθεση στον φιλελευθερισμό. Οι κλασσικές μαρξιστικές τοποθετήσεις, ενώ ποτέ δεν παραιτούνταν από το να χτυπούν την μοναρχία, την αντίδραση και τον αντιδραστικό εθνισμό ή εθνικισμό, ως πρώτο μέλημά τους είχαν την κριτική στον ατομικισμό, που ξεκινούσε από τον οικονομικό ατομικισμό, και κατέληγε στο γυμνό άτομο, το ξεκομμένο από την κοινωνία, το εκτός συλλογικών δεσμών. Πλέον, το μέτωπο στον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό έχει εκλείψει. Αντίθετα, για αυτήν την Αριστερά, ο κοσμοπολίτικος φιλελευθερισμός είναι βασικό κριτήριο ένταξης στην Αριστερά. Χωρίς να φτάσουμε στο άλλο άκρο, της διάλυσης του ατόμου ή προσώπου μέσα στην κοινότητα, πρέπει να δούμε ότι η απουσία μετώπου στον ατομικιστικό φιλελευθερισμό και άρα και στον κοινωνικό δαρβινισμό της ατομικής οικονομικής επιτυχίας, της ευελιξίας και της κινητικότητας, και ενισχύει τον καπιταλισμό αλλά και εκτρέφει συμμετρικά και διαδραστικά τον συντηρητικό κοινοτισμό .Μια Αριστερά που δεν είναι αντιφιλελεύθερη αναγκαστικά δεν είναι κι αντινεοφιλελεύθερη.
Όσο η διεθνής Αριστερά ταυτίζεται με τον πολιτισμό των ατομικών δικαιωμάτων , υπό την συγκεκριμένη έννοια που προσδίδουν τα δίκτυα τύπου Democracy Now και Solidarity Now και άλλα παρόμοια, τόσο γίνεται ακίνδυνη για το κεφάλαιο. Ο αντίλογος στον πολιτισμικό φιλελευθερισμό από δημοκρατικές και κομμουνιστικές θέσεις περιθωριοποιείται όλο και περισσότερο από τα κυρίαρχα δίκτυα στον χώρο των ιδεών, και μάλιστα με την χρήση τεράστιων υλικών πόρων παγκοσμίως. Ένα μεγάλο μέρος της αντεπίθεσης του κεφαλαίου είναι ο λόγος περί «ετερότητας», που είναι και συμμετρικός με τον λόγο της αυταρχικής και ρατσιστικής ομοιογένειας. Το βασικό στοίχημα είναι να μην υπάρξει και να μην συγκροτηθεί ένας χώρος αξιακά τρίτος απέναντι στους δύο παραπάνω.
Στην Δύση, το κεφάλαιο δεν καταστέλλει κυρίως την επίσημη Αριστερά. Μια βασική του στρατηγική είναι να αναπαράγει την Αριστερά που του μοιάζει. Οικονομικά, πολιτικά και κυρίως πολιτιστικά. Τα παραπάνω είναι ουσιώδη ως έναυσμα για ένα σύγχρονο χειραφετητικό κίνημα. Και για να φέρω ένα παράδειγμα – οι αδύνατοι κάθε λογής μπορεί όντως να καταστέλλονται και ως «έτεροι» από την κυρίαρχη ομάδα. Αυτό όμως που τους δίνει ανατρεπτική δύναμη δεν είναι κυρίως η αρνητική ετερότητά τους ως πρόσληψη ή ως αποκλειστική αυτοοικειοποίηση. Είναι η κατάκτηση μιας κοινωνικά προσανατολισμένης θετικής συλλογικής δύναμης και ιδίως η συνάρθρωση αυτής της θετικής συλλογικής δύναμης με την κεντρική «θετικότητα» αυτής της ταξικής κοινωνίας, τον σύγχρονο λαό, την σύγχρονη ενότητα της μισθωτής εργασίας και των κοινωνικών συμμάχων της. Αυτό δεν είναι, δυστυχώς, η σημερινή κρατούσα πρακτική των κινημάτων ταυτότητας. Η κρατούσα πρακτική είναι η εμφατική κι αταξική αντίθεση σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία ως αδιαμεσολάβητο ρατσιστικό εκφραστή της κυριαρχίας πάνω τους. Πράγμα που είναι παραμορφωτικό. Κι εκεί ξεδιπλώνεται η διασπαστική στρατηγική του συλλογικού κεφαλαίου, που διάφοροι ανόητοι θεωρούν ότι κυρίως επενδύει στα Χρυσαύγουλα και την Μαύρη Διεθνή.
Δεν νομίζω Γιώργο η λύση να βρίσκεται σε “πορείες των ΕΑΑΚ” ή σε “πορείες του ΜΑΣ”, αν και από τις δεύτερες δεν είναι και τόσο σαφές τι ακριβώς είναι μιας και υπάρχει ως φρούτο αλλά έχει μια θέση εντός εκτός συλλόγων έχοντας προσθέσει στην αποσυγκρότηση του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Έλα πχ στην θέση άλλων κομματιών της εκπαίδευσης, με ποιους θα συντονιστούν ? Με τα ΕΑΑΚ ?
Ας μην τα κάνουμε όλα τόσο βουνό, πως αποκλείεται να γίνουν ΓΣ, βρέθηκε αρκετός κόσμος στον δρόμο κατακαλόκαιρο, κάποια αντανακλαστικά υπάρχουν, να δούμε τώρα τι μπορεί να υπάρξει ως πολιτική γραμμή, ως γραμμή συμμαχιών κλπ
Κώστας
Και στα άλλα κομμάτια της εκπαίδευσης υπάρχουν παρατάξεις.
Δεν αποκλείεται να γίνουν ΓΣ, το δύσκολο είναι να μαζευτεί επαρκείς κόσμος για να υπάρχει η “νομιμοποίηση” να κλείσεις μια σχολή, ειδικά με αυτό το ευρύτερο κλίμα. Κυρίως όμως δεν το βλέπω να υπάρχουν στη βάση του κινήματος οι άνθρωποι οι οποίοι στο τέλος θα επιβάλλουν την υπογραφή ενός κοινού πλαισίου, όπως βγει και στο βαθμό που κάπως θα ικανοποιεί τους συνυπογράφοντες.
Η μεγάλη διαφορά με τότε είναι ότι τότε οι από κάτω, κατά βάσιν θέλαμε να βρούμε μια κάποια λύση και να προχωρήσουμε, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό..
Για πολλούς από σας μπορεί το 0,41% που πήρατε να μη σας λέει τίποτα. Έχετε ένα (αντιΚΚΕ) φαντασιακό που τσακίζει κόκκαλα, σας γκρουπάρει, σας πωρώνει και είναι τελικά ο βασικός (ο μόνος;) λόγος ύπαρξής σας. Και μόνο αυτό σάς φτάνει για να επιβιώσετε, σαν μια αυτιστική οπορτουνιστική “κιβωτός” που δεν επικοινωνεί με τίποτα…
Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς, και οι κομπλεξικοί με τα αντιΚΚΕ σύνδρομα στον κόσμο τους (για πάντα)…
Κώστα. Η κατάληψη εκείνη την εποχή φετιχοποιήθηκε ως τρόπος πάλης και αυτό είχε αποτέλεσμα, ανάμεσα σε άλλους παράγοντες, την εξαφάνιση των αντιστάσεων όταν φύγαμε εμείς που σηκώσαμε τους αγώνες στη πλάτη. Η ΚΝΕ εκείνη την εποχή έχασε ακόμη και συντρόφους που δεν άντεξαν τα επαναλαμβανόμενα κλεισίματα, ανάμεσα φυσικά στα εσωοργανωτικά προβλήματα που υπήρχαν.
ΚΟΜΠΑ. Η ΠΑΣΠ όπου ήθελε καλά έκανε και έμπαινε στα κοινά πλαίσια, αλλοίμονο αν ετεροκαθορίζεσαι για να μη μπει ο Χ ή ο Ψ. Οι περισσότεροι ΕΑΑΚίτες και ΑΡΕΝίτες εκείνης της εποχής είναι κάπου στο εξωκοινοβούλιο ή σπίτια τους όπως και οι περισσότεροι ΚΝίτες της εποχής. Για το ότι οι αγώνες της εποχής έμειναν χωρίς συνέχεια δε φταίει το φοιτητικό ή το όποιο εργατικό κίνημα αλλά ο μικροαστικός κοινωνικός περίγυρος.
Γιώργο η κατάληψη είναι η βασική μορφή πάλης του φκ. Δεν ήταν δεδομένο, κατακτήθηκε το 79 από το μαχόμενο φκ απέναντι στο μπλοκ ΠΣΚ, ΠΑΣΠ-ΔΑ.
Η ήττα που ακολούθησε μωρέ Γιώργο ήταν η βασική αιτία αυτής της αίσθησης ότι κάπου ξεχείλωσε, κάπου μεγαλοποιήθηκε, κάπου χάθηκε κλπ. Ήταν ένας μεγάλος αγώνας στο τέλος όμως της προηγούμενης μορφής κοινωνικών συμμαχιών και ισοροπιών στην ελληνική κοινωνία. Μετά αλλάξαμε πίστα, πήγαμε σε μια πολύ μεγαλύτερη, ηττηθήκαμε και το 06-07 έγινε κάτι σημείο αναφοράς για κάποιους (λιγότερο για τους εαακίτες όπως πολύ εύστοχα λέει* ο σύντροφος) αλλά και ανάθεμα από την μεριά του ΚΚΕ.
Και αυτό με οδηγεί στο τελευταίο. Πρέπει να αποτιμήσουμε αυτό το φαινόμενο, 12 χρόνια μετά το ΚΚΕ να ρίχνει το ανάθεμα σε έναν μεγάλο αγώνα, με νίκες, που κράτησε 5 μήνες και το ΚΚΕ συμμετείχε τους 4. Αν πεις σε άνθρωπο του ΚΚΕ πως διαγράψατε κόσμο για το 06-07 θα σου πει πως το διάβασες στην Ελευιθεροτυπία. Ε, τότε γιατί αυτό το μίσος για αυτόν τον αγώνα, 12 χρόνια μετά ?
*https://k-lab.zone/thlimmeni-sti-giorti-mas/
Κώστας
Μμμμμμ, από τη στιγμή που έχω δουλέψει στην Ελευθεροτυπία το λες κι έτσι. Δεν είπα ότι διαγράψαμε κανέναν γι’ αυτό, είπα πως κάποιοι δεν άντεξαν και αποτραβήχτηκαν.
Κώστα, ούτε και για μένα και για όσους παλιούς συντρόφους ξέρω είναι σημείο αναφοράς το 06-07. Εμείς υλοποιήσαμε τη γραμμή μας, όπως πάντοτε κάναμε. Το ότι κόσμος δεν άντεξε και “έσκασε” είχε να κάνει με το τρόπο που λειτουργούσαμε, συνέβαινε γενικά όλη την ώρα, αλλά τότε τεντώσαμε το δυναμικό μας στα άκρα, κυρίως στις εξεταστικές.
Οι επιρροές μας όμως τα είδαν όλα.
Γιώργο δεν θεωρώ βρισιά το Ελευθεροτυπία, ή Εφημερίδα των Συντακτών σήμερα σαν διάδοχη μορφή, και ας είχε πάντα αυτόν τον περίεργο χαρακτήρα από ΠΑΣΟΚ εώς αναρχία και ας παίζει ανοιχτά ΣΥΡΙΖΑ. Και γενικώς έχω συντρόφους στον τύπο και δέχομαι και σε μέσο μεγαλοεπιχειρηματία να είναι κάποιος, ή σε κάτι συνεταιριστικό αλλά με προβληματική γραμμή τελικά, και όλα τα δέχομαι αρκεί να κρατάει κάποιες αρχές και να μην υπογράφει πράγματα που τον εκθέτουν προσωπικά
Κώστας
Καλά, πολλές φορές, ειδικά άμα είσαι καινούριος, είναι και θέμα αρχισυντάκτη. Μπορεί να θες να υπογράψεις κάτι και να μη στο υπογράφει ή να διεκπεραιώνεις κάτι ανωνύμως και να δεις το όνομα σου να φιγουράρει από κάτω χωρίς τη θέληση σου.
Σε μεγάλο βαθμό δε και οι ΠΑΣΠίτες της εποχής είναι σπίτια τους για να μη σου πω και πολλοί ΔΑΠίτες.
Εδώ πήγαινε αυτό.
Ας όψονται όλοι αυτοί που δημιούργησαν τις προϋποθέσεις και έδωσαν τις αφορμές για τη σημερινή επιχείρηση κατάργησης του ασύλου.
Μπαχαλάκηδες, αναρχοαυτόνομοι, υπερεπαναστάτες “γόνοι”, επαγγελματίες καταληψίες και λεηλατητές, ετοιμαστείτε!
Η ιστορία, ετοιμάζει τα σφυριά και τα καρφιά της! Ο πάσσαλος της ατίμωσης, έχει θέσεις και για σας!
Εμ, οι “προϋποθέσεις που έδωσαν τις αφορμές για τη σημερινή επιχείρηση κατάργησης του ασύλου” υπάρχουν από τη δεκαετία του ’80. Δεν τις δημιούργησε ο σημερινός πιτσιρικάς που πετάει νεράντζια στα ΜΑΤ κάθε Σάββατο στην Στουρνάρη… Πάντως βλέπω υιοθετείς εύκολα λεξιλόγιο φιλελέδων και λοιπών καμένων (“μπαχαλάκηδες”, “γόνοι”, “επαγγελματίες καταληψίες”), μπράβο…
Είπα εγώ ότι δεν υπάρχουν από το 80?
Χρησιμοποιώ λεξιλόγιο, ανάλογα με το που απευθύνομαι.
…..για να καταλαβαινόμαστε!
Γλώσσα φιλελε από το ΚΚΕ. Μπραβο
Να σου ποστάρω εγώ μερικά αποσπάσματα από τον Μεγάλο να δεις εκείνος τι γλώσσα φιλελέ συνήθιζε να χρησιμοποιεί για “το χώρο”;;;
Παλι έχεις ανάγκη να χρησιμοποιήσεις τσιτατο του μεγάλου για να κρύψεις την γύμνια σου λεφτ;
Στο βαθμό που και οι δύο πορείες είχαν κάποιες χιλιάδες κόσμο, μες το κατακαλόκαιρο και για τα δεδομένα της εποχής ήταν καλά και ρίχνουν θεμέλιο για τη συνέχεια.
Για πολλούς από σας μπορεί το 0,41% που πήρατε να μη σας λέει τίποτα. Έχετε ένα (αντιΚΚΕ) φαντασιακό που τσακίζει κόκκαλα, σας γκρουπάρει, σας πωρώνει και είναι τελικά ο βασικός (ο μόνος;) λόγος ύπαρξής σας. Και μόνο αυτό σάς φτάνει για να επιβιώσετε, σαν μια αυτιστική οπορτουνιστική “κιβωτός” που δεν επικοινωνεί με τίποτα…
Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς, και οι κομπλεξικοί με τα αντιΚΚΕ σύνδρομα στον κόσμο τους (για πάντα)…
Πες αυτά στο Λαθραναγνώστα, στον Έναν και στον άλλο που έχουν αφιερωσει τη ζωή τους στο να κατασυκοφαντούν το ΝΑΡ με σχόλια σε 24ωρη βάση. Ίσως βρουν κάτι πιο δημιουργικό να κάνουν, πιο κοντά στον μαρξισμό , πιο μακριά από τον αυριανισμό
Ρε ΑΩ, να είμαστε σοβαροί! Δηλαδή θέλεις να μας πεις ότι η αποτυχία τού ΝΑΡ να ανανεώσει επί το ορθότερο το εγχώριο κομμουνιστικό κίνημα (που εγώ δέχομαι ότι αυτό είχατε στόχο) οφείλεται στις συκοφαντίες τού ΚΚΕ (που εγώ επίσης δέχομαι ότι σάς συκοφαντεί σε κάποια πράγματα –όπως, όμως, κι εσείς το συκοφαντείτε σε κάποια άλλα· άμα είναι να τα λέμε, να τα λέμε όλα…);;;
ΑΩ, game over. Κατάλαβέτέ το επί τέλους, τρεις δεκαετίες περάσανε, διάολε!! Παίξατε και χάσατε. Δεν ξέρω ποιοι θα ανανεώσουν το κομμουνιστικό κίνημα, αλλά εσείς, πάντως, δεν θα είσαστε ανάμεσά τους. Δεν έχω την παραμικρή δυσκιλία να δεχθώ ότι είχατε τις καλύτερες των προθέσεων. Όμως, τα προσόντα δεν τα είχατε. Sad but true.
Είμαστε σοβαροί και γι αυτό δε μας απασχολεί η εμμονή σου (μεταξύ άλλων) να κατεβάσει ρολά το ΝΑΡ.
Πολύ περισσότερο επειδή θα μας πείσουν οι φλυαρίες σου στα σχόλια της Παντιέρας που είναι γεμάτες από νεοσυντηρητικά στερεότυπα τύπου “Εστίας” και “Φιλελεύθερου”, συκοφαντίες, γλείψιμο του ΚΚΕ (αυτόν τον καιρό, αύριο βλέπουμε) και φυσικά τη γραφική σου προσπάθεια να περάσεις για διαβασμένος.
Να είμαστε σοβαροί λοιπόν, μην περιμένεις να σε πάρει κανείς στα σοβαρά επειδή λες εξυπνάδες. Οι πολιτικές θέσεις μας ενδιαφέρουν και εμάς και όλους τους αναγνώστες. Όχι οι αργόσχολοι νάρκισσοι.
ΑΩ μου (και αόμματέ μου), επί τής ουσίας το ΝΑΡ (και όλος ο αριστερισμός, να μη σας αδικήσω!) έχει κατεβάσει ρολά προ πολλού. Μια τζίφρα απομένει να πάτε να βάλετε στο Πρωτοδικείο, να κηρυχτείτε και τυπικά σε πτώχευση. Όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα. Θα γλυτώσετε και τα νοίκια, βρε κουτό, στο κλειστό κατάστημα, και το άγχος να βγαίνετε κάθε τόσο στη γύρα για οικονομική ενίσχυση του ΠΡΙΝ!
Νάρκισσος;;; Να λες κι ευχαριστώ που είμαι τόσο μετριόφρων και τη βγάζετε εδώ τόσο φτηνά. Αν ήσουν στη θέση μου (και στο επίπεδό μου), θα απαιτούσες να σου στήσουν άγαλμα δημοσία δαπάνη απέναντι από το Χίλτον και να πάνε το Δρομέα αλλού!
Λεφτ επειγόντως διακοπές να πας! Γρήγορα! Όσο για το κειμενό του μπελαντη που παραθέτεις αλλού, αυτό που νομίζω ότι πρέπει να κάνει η κομμουνιστική αριστερά είναι να συμβάλλει στην εμπέδωση της αντίληψης που λέει ότι στο εργατολαικου κίνημα που θέλουμε κ στην κοινωνία που επιδιώκουμε να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό, χωρούν ισότιμα οι ομοφυλόφιλοι κ οι ετεροφυλόφιλοι, οι γηγενείς κ οι μεταναστες, οι μαύροι κ οι άσπροι, οι γυναίκες κ οι αντρες. Για να τελειώνουμε με την καφριλα από τη μια κ τον καπιταλιστικό δικαιωματισμο από την άλλη, είναι το ίδιο φυσιολογικό να είσαι άσπρος ή μαύρος, γυναίκα ή άντρας, ομοφυλόφιλος ή ετεροφυλόφιλος. Είναι όμως καταστροφικό να είσαι ρατσιστης , εθνικιστής, φιλελε κ κεφαλαιοκρατης.
My dear San Rocco, you don’t have the slightest fucking idea what I’m talking about! Go to bed, please.
Αγάπη μου λεφτ, γνωρίζω μάλλον καλύτερα από σένα το θέμα. Και σου λέω λοιπόν ότι, ο καπιταλιστικός δικαιωματισμο εν Ελλάδι, είναι πολύ πιο μειοψηφικος στην αριστερά σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Επίσης, μην μπερδεύεις την Λωζάννη με την Κοζάνη και την ταξική πάλη στο εμφυλο, με τον καπιταλιστικό δικαιωματισμο: το να παλεύουν τα σωματεια στους χώρους δουλειάς για το μεροκάματο κ παράλληλα εναντίον του σεξισμού, δεν έχει καμία σχέση με το να παλεύει κατά του σεξισμού μια ΜΚΟ.
Για το θέμα του ατομικιστικου φιλελευθερισμού που εμπεριέχει ως όλον τον καπιταλιστικό δικαιωματισμο, αλλά στο χονδροειδές κ ταλαιπωρημενο αδαείς μυαλό σου είναι το ίδιο: ο ατομικιστικος φιλελευθερισμός είναι όντως κυρίαρχος στην κοινωνία κ σε μεγάλο κομμάτι της αριστεράς. Για να τον αντιμετωπίσουμε δεν αρκούν ούτε τα ξόρκια σου, ούτε αυτό που καταλαβαίνεις πχ εσύ, ως μαρξιστικό κεκτημένο.
Η επανασύσταση του κοινωνικού ιστού των ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμεμων, είναι τιτάνιο έργο, διότι θα πάει παράλληλα με την ανάδυση μιας νέας λαϊκότητας. Η παλιά λαϊκότητα την οποία τόσο ύμνησε πχ ο Παζολίνι που εσύ τον αναμασας χωρίς να τον γνωρίζεις, έχει πεθάνει πια. Πέθανε εδώ κ δεκαετίες κ την Πέθανε ο σωρός των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Ο οποίος φτιάχνει μια νέα καπιταλιστική κοινωνία κ έναν νέο ανθρωποτυπο: ατομικιστη, κλπ. Αν λοιπόν η αριστερά έχει τελειώσει, αυτό το έπαθε γιατί είτε παρέμεινε προσκολλημένη σε μια πεθαμένη λαϊκότητα σαν τον Παζολίνι (η οποία όμως ήταν κ αυτή εξόχως δογματική όσον αφορά διαφόρων μορφών “παρεκκλίσεις”, για αυτό κ θα σταύρωνε τον Παζολίνι ως γκέι), είτε απέρριψε ΓΕΝΙΚΑ την λαϊκότητα προς όφελος του ελιτισμου των μεσαίων στρωμάτων κ των ανώτερων στρωμάτων της εργατικής τάξης, τα οποία κ εκφράζει.
Μια νέα λαϊκότητα είναι ζητούμενο η οποία θα εμπεριέχει τους αποκλεισμούς που αρνήθηκε ή που κουτσοεπιασε η προηγούμενη (εμφυλο, θρησκεία, γυναικείο, εθνικά διαφορετικός) κ η οποία θα είναι η ραχοκοκαλιά για τις κοινότητες των καταπιεσμένων, για την επανασύσταση του κοινωνικού ιστού τους.
Θα εμπεριέχει αυτά που αρνήθηκε ή κουτσοεπιασε η παλιά λαϊκότητα είναι το σωστό: μια νέα λαϊκότητα η οποία θα χειραφετει τον λαό από τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον σεξισμού πάνω απολα από την ταξική καπιταλιστική αντιληψη για την κοινωνία κ την οικονομία. Αυτή η λαϊκότητα μπορεί να προωθεί σαν αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό είτε στην εθνική είτε στην κοσμοπολίτικη εκδοχή του.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ (ΕΠΑΝ)ΟΡΘΟΤΗΤΑ
[ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για άλλη μια φορά, σχόλιό μου –προς τον San Rocco (Ανώνυμος, 31/07/2019 at 11:06) αυτή τη φορά– έπεσε θύμα τού Δαίμονα της Πολιτικής Ορθότητας που καταλαμβάνει που και που κάποια από τα μέλη τής διαχειριστικής ομάδας τής Παντιέρας. Αυτή τη φορά το «έγκλημά» μου ήταν ότι, θέλοντας να πω στον San Rocco πως η αριστερά στην οποία αναφέρεται συχνά μπερδεύει τα αμιγώς γυναικεία αιτήματα με αιτήματα του κομμουνιστικού κινήματος, αντί να του γράψω, λόγου χάρη, ότι μπερδεύουν τα σώβρακα με τις γραβάτες, χρησιμοποίησα μια άλλη παρεμφερή παρομοίωση λέγοντάς του ότι μπερδεύουν το κόκκινο χρώμα που μπορεί να έχει ένα γυναικείο σώβρακο με το κόκκινο που έχει η Κόκκινη Σημαία. Αυτό ήταν. Χράααπ έπεσε η χατζάρα! Εντάξει, εντάξει. Επανορθώνω. Θα ‘μαι καλό παιδί, άριστος μαθητής, αρκεί το παριζάκι μου να ειναι Υφαντής]
San Rocco, κοροϊδεύεις τον εαυτό σου (μην το πάρεις επάνω σου: δεν είναι δα και τόσο δύσκολο…).
Ώστε, «ο ατομικιστικος φιλελευθερισμός είναι όντως κυρίαρχος στην κοινωνία κ σε μεγάλο κομμάτι της αριστεράς». Οπότε, μας λες εσύ μες στην καλή χαρά, «για να τον αντιμετωπίσουμε δεν αρκούν ούτε τα ξόρκια σου, ούτε αυτό που καταλαβαίνεις πχ εσύ, ως μαρξιστικό κεκτημένο».
Έκτακτα! Για δείξε μας τώρα έστω και ένα (1) άρθρο στην Παντιέρα που επιχειρεί να κάνει αυτό για το οποίο «τα δικά μου ξόρκια δεν αρκούν», δηλαδή να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή από τον ατομικιστικό φιλελεύθερο δικαιωματισμό. Κανονικά, αφού κι εσύ ο ίδιος παραδέχεσαι ότι «ο ατομικιστικός φιλελευθερισμός είναι όντως κυρίαρχος και σε μεγάλο κομμάτι τής αριστεράς», τα άρθρα έπρεπε να είναι πολλά (όπως πολλά είναι και τα άρθρα, λόγου χάρη, για τον κίνδυνο «εθνικιστικής παρέκκλισης» της Αριστεράς, λέω εγώ), αλλά στα χαρίζω τα πολλά. Υπόδειξέ μας έστω και ένα (1). Ενάμιση χρόνο plus εδώ, δεν έχω δει ούτε αράδα!
San Rocco (και σου κάνω χάρη: πιάνω μόνο ένα ζήτημα του δικαιωματισμού) έχετε πιαστεί κότσοι. Ξέρεις, δεν συνδέονται όλα τα ιδιαίτερα αιτήματα του γυναικείου κινήματος με την κομμουνιστική απελευθέρωση στην οποία προσβλέπετε (μερικά μάλιστα, απολύτως αντίθετα, έχουν ως υπόβαθρο το κίνητρο της αντικατάστασης της πατριαρχίας από τη μητριαρχία, κάτι που, αν δεν κάνω λάθος, κινείται στους αντίποδες της απελευθέρωσης κομμουνιστικής ή μη). Δεν σας το έχει εξηγήσει ποτέ η καθοδήγησή σας αυτό;
Δεν μου κάνεις χάρη για τπτ. Δεν γνωρίζεις τα θέματα, όμως γράφεις . Οκ, εσύ εκτιθεσαι.
Όταν αγάπη μου οι διεκδικήσεις για το εμφυλο εντάσσονται στο ευρύτερο πλαίσιο μιας συνολικής κριτικής αποδόμησης των καπιταλιστικών αξιών κ προτύπων, αυτό αποτελεί μια γερή βάση για να μην εισχωρήσει ο καπιταλιστικός δικαιωματισμος. Αυτό κάνει το ΝΑΡ.
Η αποκοπή του εμφυλου κ του γυναικείου πεδίου από την ταξική πάλη, κ από μια συνολική κριτική του καπιταλισμού, αυτό συνιστά καπιταλιστικό δικαιωματισμο. Λεφτ κάτσε κ σκεψου κ μην γράφεις εμπαθως κ επιπόλαια.
Όντως, πάει πολύ άτομα σαν τον G3 να αναπαράγουν όλη την αστική προπαγάνδα για το άσυλο (και για πολλά άλλα) και να ζητούν από πάνω και δήθεν ……”σοβαρή” συζήτηση μέσα στην Παντιέρα. έλεος.
υγ: κάτι γράφτηκε για τον Σκαμνάκη, πάλι από τον G3 νομίζω. Δεν θέλω καν να χαλάσω τον χρόνο μου για να διαβάσω τι έγραψε ο Σκαμνάκης, ότι τον μνημονεύει ο G3 μου αρκεί. Σε κάθε περίπτωση οι φιλο-ΛΑΕ ( η ποια ;;;;;) είναι μειοψηφία μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
nezard μου, δεν τα ‘μαθες τα νέα; Ο Σκαμνάκης διαβάζει “G3”! Ξύπνα και θα σε πιάσουν οι Τούρκοι ζωντανό και θα σε παραδώσουν στους “Μακεδόνες”!
Δεν υπαρχει ουτε παλια λαικοτητα ουτε νεα λαικοτητα. Σε καθε δεδομενη συγκυρια υπαρχει μια τρεχουσα λαικοτητα, με τρεχοντα χαρακτηριστικα. Η εισαι μεσα σε αυτην σαν το ζωντανο ψαρι μεσα στο γαργαρο νερο, η δεν εισαι. Εν προκειμενω, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ.. Δεν ησουν..και δεν θασαι(προβλεψη)
Παρ’ όλα αυτά, είναι σταθερά ένα μικρό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το οποίο αναπαράγεται ως τύπος στη νεολαία ξανά και ξανά, πράγμα που σημαίνει πως από κάπου έχει βάση.
Επίσης δεν σημαίνει πως υπάρχει απαραίτητα πάντα ένα ενιαίο χαρακτηριστικό. Αν δεν υπάρχει πια ένας ενιαίος λαός που να βλέπει τα πράματα σχετικά συνολικά ποια λαϊκότητα να ψάξεις.
Το σχολιο μου με αριθμο 10 ηταν ανταπαντηση στον Γιωργο 10.08. Ας οψεται η προχειροτητα του κινητου.. Εκει λοιπον, απαντω και στον ανωνυμο, σαν ροκκο, τελοσπαντων. Το κρεσσεντο με τις πολλες θεωριες πως να σιδερωσουμε τη λαικοτητα δεν αντιστοιχει στο ασημαντο των ομιλουντων.. Η λαικοτητα προφανως ειναι κατι πολυ μεγαλυτερο και λιγοτερο εφημερο απο την ασημαντη σκια μας. Πολλα λογια γενικα κ αναλυσεις δειγμα ελιτισμου κ ταυτοχρονως αδυναμιας πατεμβασης. Οσο για αλλες αναλυσεις πιο επωνυμων, επισης πολλα λογια που διατυπωνονται αλιμινο, εκ των υστερων.. Η διανοηση ομως οφειλει να προπορευεται, αλλιως τι να σε κανω;
Πικαπα μου, δεν έχεις δίκιο. Δεν υπάρχει τρέχουσα λαικοτητα, υπάρχει τρέχουσα επικαιροτητα. Η λαϊκότητα δεν είναι σαν την εφημερίδα ή την ανάρτηση στο fb. Έχει ιστορικότητα, παρελθόν παρόν κ μέλλον, αλλάζει μορφές, δεν είναι στατική (αλλά δεν είναι κ διάρκειας 5-6 ημερών σαν τα γαλατα).
Η λαϊκότητα στην εποχή του καπιταλισμού όπως μας κληροδοτήθηκε από τους προηγούμενους αιώνες, ήταν η λαϊκότητα των αγροτικών περιοχών, είτε μιλάμε για το χωριό, είτε για την πόλη στην οποία μεταφέρθηκε. Ακόμα και η συλλογικοτητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση της κοινότητας που είχε η εργατική τάξη μέχρι και τη δεκαετία του 60, ήταν προϊόν αφενός του μεγάλου εργοστασίου , αφετέρου της μνήμης από τις προηγούμενες αγροτικές γενιές και ζωή.
Αυτη η λαϊκότητα εμπεριείχε την κοινοτική αντίληψη, την αλληλεγγύη, μια ντομπροσυνη, μια αίσθηση του μέτρου, κοινοτική αντίληψη για τον πολιτισμό, κοινά ήθη και εθιμα. ΑΥΤΑ ύμνησαν πολλοί όπως πχ ο Παζολίνι.
Αυτή η λαϊκότητα ομως εμπεριείχε κ την στενοκεφαλια έως κ την άρνηση/απόρριψη/καταστολή όλων όσων δεν χωραγαν στα μέχρι τότε κατασταλαγμένη ήθη κ έθιμα. Πχ η γυναίκα ήταν υπό. Η ομοφυλοφιλία καταστέλλοντας άγρια. Οι θρησκευτικές δεισιδαιμονίες κ η εξουσία του παπά καθόριζαν εν πολλοίς την ζωή. Τυχαίο εξάλλου ειναι που ο Παζολίνι ενώ ύμνησε αυτή την λαϊκότητα ΔΕΝ έμεινε στο χωριό του, ούτε κ ακολούθησε την ζωή του χωριού; Τυχαίο είναι που οι τότε νέες γενιές κ μιλώ για το 60 αμφισβήτησαν κ την ζωή του χωριού;
Πάμε παρακάτω. Αυτή η λαϊκότητα που μεταφέρθηκε κ στις τότε πόλεις κ κρατούσε από τις παλιές αγροτικές κοινότητες, χάθηκε. Κ χάθηκε τόσο εξαιτίας των τεχνολογικών ανακαλύψεων, της βιομηχανικής ανάπτυξης , όσο κ εξαιτίας των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που μεταμόρφωσαν κ την καθημερινότητα κ την αντίληψη των κοινωνιών: η λογική του εμπορεύματος κατέκλυσαν τα πάντα. Ο ιδιώτης αστός ως αντίληψη των πραγμάτων κ των σχέσεων μετακόμισε και στα μεσαία στρώματα κ σε μεγάλο κομμάτι των εργατικών τάξεων: ατομισμός, καταναλωτισμός, ταύτιση με το κράτος , εμπορευματικά κριτήρια αντίληψης για την πολιτική, τον πολιτισμό, κλπ.
Έτσι λοιπόν η παλιά λαϊκότητα πέθανε.
Η αριστερά είτε παρέμεινε προσκολλημένη στα παλιά μορφή της λαϊκότητας , είτε απορρίπτοντας τα στραβά της (σεξουαλική καταστολή, παπάδες, δισειδαιμονιες, καταπιεση γυναικών κλπ), απέρριψε εν γένει την λαϊκότητα, υιοθετώντας την ελιτίστικη κ σνομπ λογική των μορφωμένων μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων. ΑΥΤΟ το τελευταίο είναι το σοβαρά αρνητικό που το έχει κατά κόρον κ η ελληνική αριστερά με εξαίρεση το ΚΚΕ κ ίσως λιγουλακι κ του ΝΑΡ (πχ στις γενικά στερεοτυπικες ομιλίες στελεχων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δείγμα έλλειψης λαϊκότητας, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις , ξεχώρισαν λίγες ουσιαστικά λαϊκές ομιλιες).
Σήμερα η λαϊκότητα επαναδιαμορφωνεται από τα ιδεολογικά θινκ τανκ του καπιταλισμού είτε στην εθνικιστική είτε στην κοσμοπολίτικη εκδοχή του. Στη μεν εθνικιστική υπάρχουν πολλοι δημοσιογράφοι κ καπιταλιστές (εκδοτες, καναλαρχες), που επενδύουν στην εθνικιστική, ρατσιστική, σεξιστική επαναδιαοεδαγωγηση των λαών. Οι Ρεπουμπλικάνοι στις ΗΠΑ έχουν φτιάξει κανονικές ακαδημίες εκπαίδευσης τέτοιων στελεχών που με δημοσιεύσεις, ρεπορτάζ, και επιστημονικές αναλύσεις, ΟΛΑ ΨΕΥΤΙΚΑ, προσπαθούν να επανασυγκροτησουν την λαϊκότητα κ το φαντασιακό τους σε ρατσιστική, εθνικιστική, θεολογική κατεύθυνση. Πρόσφατα άνοιξαν ακαδημία και στην Ευρώπη στην κεντρική Ιταλία σε μοναστήρι του 13ου αιωνα δυναμικοτητας 350 φοιτητών.
Το κοσμοπολίτικο κομμάτι των καπιταλιστικών τάξεων, μέσω του νεοφιλελευθερισμού προσπαθεί κ αυτό να διαμορφώσει την λαϊκότητα κατά τα δικά του πρότυπα: Το ανθρώπινο σώμα είναι εμπόρευμα, όλα είναι εμπόρευμα κ πρέπει να κερδίζουμε από αυτά, δεν υπάρχει άλλος ελεγκτής παρά μόνο το εμπόρευμα, αυτό κρίνει τα πάντα. Ο ατομισμός δεύτερη αξία που προωθείται, λέει ότι , μόνο εσύ αξίζεις όλοι οι άλλοι δεν σε ενδιαφέρουν .
Τι είναι μια σύγχρονη λαϊκότητα που εμπεριέχει χειραφετητικο πρόταγμα; Είναι η βιωματική δια-προσωπικη σχέση που συγκροτούν οι σημερινοί ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι άνθρωποι, (εργατική τάξη κ υπόλοιπος λαός) σε αντίθεση με το σημερινό υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα και στην εθνικιστική κ στην κοσμοπολίτικη εκδοχή του. Σε όλα τα πεδία: οικονομικό, πολιτισμικό, εμφυλο, οικολογικο κλπ. Δλδ πολύ απλά, εγώ είμαι εργάτης, εγώ είμαι υπάλληλος, εγώ είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, εγώ είμαι εργάτης γης ή έχω ένα μικρό χωράφι, ΓΟΥΣΤΑΡΩ αυτούς που είναι σαν κ μένα, θέλω την κατάργηση της εργασιακής εκμετάλλευσης , των πολέμων που δημιουργούν πρόσφυγες και των κρατών που τους πνιγουν, της καταστροφής του πλανήτη, της σεξουαλικής καταπίεσης, της καταπίεσης της γυναίκας, ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, τις πρακτικές κ τις αξίες του.
Όποιος θέλει να συμβάλλει έμπρακτα στην ανάδυση μιας λαϊκότητας που θα χειραφετει , α. Όχι μόνο δεν φοβάται , αλλά ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ να μιλά με κόσμο της γειτονιάς του κ της δουλειάς του, πέρα από τις παρέες του!
Β. Ο πολιτικός λόγος που εκφερετε είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΙΚΟΣ, δηλαδή, βάζουμε φράσεις κλισέ στην ομιλία μας, τις αυγκολλαμε και φτιάξαμε μια πολιτική ομιλία σωστή μεν, ανεμπνευστη κ στείρα δε. Σε αντίθεση με τον ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΙΚΟ λόγο που είναι στείρος , ανεμπνετστος κ αηδία, (αλλά που τα κείμενα, προκηρύξεις κ δημόσιες ομιλίες στελεχων χαρακτηρίζονται από τον ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΙΚΟ λόγο), οποια πολιτική ομάδα, οργάνωση, κόμμα ενδιαφέρεται για να συνομιλήσει γόνιμα κ να την ακούσει κανένας πέρα από τους γνωστούς , πρέπει να υιοθετήσει στα γραπτά , στις αφίσες , στις προκηρύξεις, στις δημόσιες ομιλίες των στελεχών μελών της, ένα άμεσο βιωματικό πολιτικό λόγο.
Ο στρεοτυπικος λόγος εκφράζει μια αποκοπή από τον υπόλοιπο λαό, μια άγνοια για το πώς μιλά, μια άγνοια ακόμα και για τις θέσεις της Χ πολιτικής οργάνωσης διότι αν δεν μπορείς να τεκμηριώσεις με βιωματικό λόγο τις θέσεις σου, τότε έχεις μεγάλο πρόβλημα .
Εξαιρετικό κείμενο του Δημήτρη Μπελαντή, μόνο που τόσο η Ισκρα που το δημοσιεύει όσο και η ΛΑΕ συνολικά, είναι πολύ πολύ μακρια τόσο απο την μεθοδολογία, όσο και από τα συμπεράσματα του Μπελαντή. Ο προβληματισμός που προσπάθησε το ΝΑΡ τόσα χρόνια να συστηματοποιήσει σε θέσεις, είναι πολύ πιο κοντά στους σημερινούς προβληματισμούς του Δημήτρη Μπελαντή, χωρίς αυτό να άρει τις σοβαρότατες δομικές ανεπάρκειες και του ΝΑΡ ή της ΝΚΑ.
Διαβάστε το κείμενο του Δημήτρη Μπελαντή, αξίζει. Προς λεφτ, πικάπα και λοιπούς, ειδικότερα προς λέφτ που αναπαράγει κείμενα θριαβολογώντας υπέρ και καλά της άποψής του, την ίδια στιγμή που οι θέσεις αυτών των κειμένων, ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ απο τις θέσεις του λεφτ! Οι επισημάνσεις του Μπελαντή αφορούν το σύνολο των κομμουνιστών, αριστερών, αναρχικών:
https://iskra.gr/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac/
Εχω άλλη άποψη και θεωρώ ενμέρει λαθεμένες τις θέσεις του Μπελαντή, -λέω ενμέρει και όχι εξ ολοκλήρου γιατί αυτό ισχύει- στα εξής:
α. Στο εθνικό: Σωστά επιημαίνει ο Μπελαντής ότι ΔΕΝ υπάρχει μιαπαγκόσμια εργατική τάξη, και ότι οι εργαζόμενοι διαμορφώνουν συνείδηση με κύριο διαμεσολαβητή το έθνος κράτος που γεννήθηκαν ή/και που είναι πολίτες και φυσικά και την αντίθεση κεφάλαιου/εργασίας. Αυτό είναι σωστό, και οποια κομμουνιστική, ή αναρχική πολιτική δύναμη το αρνείται, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
Θα συμφωνούσα λοιπόνενόλω με τον Μπελαντή, ΑΝ κάτω από αυτή την αντικειμενικά και υποκειμενικά σωστή διαίστωση, έθετε ως προαπαιτούμενο για την σύνδεση του εθνικού με το ταξικό, την ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Ο ελληνας εργαζόμενος,άνεργος κλπ ΔΕΝ έχει κανένα λόγο να θέλει τηνεθνική του ενότητα με τονέλληνα καπιταλιστή και το ελληνικό κράτος που είναι αυτοί που τον κρατάν στην κατάσταση φτώχειας, μιζέριας ή/και εξαθλίωσης. Και που είναι αυτοί που θα τονε στείλουν να πολεμήσει για τα συμφέροντά τους. Ομως, ο έλληνας εργαζόμενος (ο γάλλος, ο Ρώσος, ο Κινέζος, ο αμερικάνος κλπ), επειδή αποτελεί τον ασθενή πόλο στην αντίθεση κεφάλαιου/εργασίας, γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι ΑΝ δεχθεί την εθνική ενότητα, μπορεί και να του πετάξουν προσωρινά και ένα κοκκαλάκι απο την πίτα. Μεγαλύτερο και πιο ψωμωμένο αν πρόκειται για πρώτες και ισχυρές καπιταλιστικές χώρες,μικρό και κακομοίρικο αν πρόκειται για μεσαίες ή ακόμα πιο μικρές καπιταλιστικές χώρες.
ΕΔΩ λοιπόν βρίσκεται ο ρόλος μιας συγχρονης κομμουνιστικής ή/και αναρχικής πολιτικής δύναμης: ΝΑ ζυμώνει στις συνειδήσεις του λαικού κόσμου,μ την ΑΛΗΘΕΙΑ: Οσα ξεροκόμματα και να φας, αμα αποδέχεσαι την εθνι8κή ενότητα με τους ταξικούς καταπιεστές σου, δενέχεις κανένα μέλλον, ενώ και το παρόν σου θα δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο.
β. Στο ΕΜΦΥΛΟ: Συμφωνώ με τονΜπελαντή, ότι οι θεωρίες που πλειοψηφούν σε ένα ΜΙΚΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ και τέλος (οσοναφορά την αριστερά και την αναρχία) και που λένε ότι ΔΕΝ υπάρχει βιολογικό φύλο, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ και εισώρηση του φιλελευθερου καπιταλισμού ως αντίληψης στις γραμμές τους. ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΦΥΛΟ (αρσενικό και θηλυκό) ΥΠΗΡΧΕΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο ερμαφροδιτισμός, που ένας άνθρωπος γεννιέται και με τα δύο γεννιτικά όργανα πχ, είναι γενικά σπάνιος και μπορεί να λυθεί με το να επιλέξει ο άνθρωπος ποιο βιολογικό φύλο θέλει, τελεία και παύλα!
Κοινωνική κατασκευή του φύλου όμως υπάρχει και αυτή, και είναι ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ για τον άνθρωπο: Τα ροζ χρώματα για τα κορίτσια και τα γαλάζια για τα αγόρια πχ είναι μια πρόσφατη και άχρηστη/επιζήμια κατάσταση διαχωρισμού. Ο ρόλος του προστάτη αρσενικού και του αδύναμου θηλυκού, ο ρόλος του μόνιμα κηνυγού αρσενικού και του μόνιμα κηνυγούμενου θηλυκού, είναι μια ηλίθια και επιζήμια αντίληψη που πρέπει να χτυπιέται. Ο κοινωνικός ρόλος του άντρα οικογενειάρχη και της γυναίκας κυράς του σπιτιού, ε, δεν έχει και πολύ αξιοβίωτη καθημερινότητα μεσα του. Ολα αυτά αλλά και άλλα συγκροτούν την πατριαρχία η οποια χωρίς μίσος, χωρίς υστερίες και χωρίς να έμφυλο εμφύλιο απο μεριάς μας, πρέπει να καταπολεμούνται καθημερινά.
Σχολιάζοντας τη τελευταία σου παράγραφο Σαν Ρόκκο, πιστεύω πως αυτά που λες δε χρειάζεται να τα κάνει η Αριστερά. Τα κάνει το life coaching. Εκσυγχρονίσου.
Γιώργο δυστυχώς μέσα στον υπόλοιπο λαό -διοτι και νέος λαός ειμαστε- παίζουν τόσο φιλελεδικες αντιλήψεις για τις διαπροσωπικές σχέσεις (ατομισμός, ο κωλος μου να είναι ασφαλής, καριερα, εμπορευμα κλπ), όσο κ συντηρητικές όπως ανωτερότητα του άντρα έναντι της γυναίκας, ομοφοβια, ρατσισμός, εθνολαγνεια, συνομοσιολογιες, δισειδαιμονιες κλπ. Και μάλιστα, τις περισσότερες φορές οι φιλελεδικες, και οι δεξιες/ακροδεξιές αντιλήψεις για την καθημερινότητα κ τις διαπροσωπικές σχέσεις, ΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ ΑΞΕΔΙΑΛΥΤΑ στα μυαλά του περισσότερου κόσμου. Αυτή είναι η σημερινή ηγεμονική κατάσταση εντός του λαού. Αλλαζει; Και βέβαια. Με απόρριψη τόσο της υποταγής σε αυτή την λαϊκότητα, όσο και του δνομπισμου/ελιτισμου απέναντι σε αυτήν την λαϊκότητα.
Ο δαίμων του πληκτρολογίου: το σωστό είναι, διότι κ εμείς κομμάτι του λαού είμαστε.
Καλά Ρόκκο, κάτσε ψάξε μες το μυαλό του καθενός να δεις τι τρέχει. Μέχρι το τρεις χιλιάδες εδώ θα είμαστε (not)
Γιώργο δυστυχώς ο μέσος σύμβουλος life coaching κλπ ή και ακόμα χειρότερα επαγγελματίας ψυχικής υγείας θα αναπαράξει σαν επιστημονικό δόγμα πως η πατριαρχία έχει και τις φυσικές της όψεις γιατί η γυναίκα δεν κυνηγούσε και ήταν πάνω στο δέντρο και θέλει ασφάλεια και μέχρι να παγώσει ο ήλιος ένα κομμάτι των κοινωνικών ρόλων έχει περάσει στο DNA και έτσι θα είναι για πάντα
Κώστας
Σε ενα τμημα νεολαιας καποιων λιγων σχολων ΑΕΙ. Τοσο ασημαντη κ εφημερη, που η αναπαραγωγη π.χ. του φλου ελευθεριακου χωρου ειναι αισθητα μεγαλυτερη ποσοτικα, αν κ το ιδιο ομως ασημαντη, καθως και αυτη τοποθετει τον εαυτο της ως ειδικος ιδιαιτερος χωρος εξω απο την οποια λαικοτητα.
Για το δευτερο. Ακομη και ενας διαλυμενος κοινωνικος ιστος, εχει ωστοσο καποια ενοποιητικα χαρακτηριστικα που ανθιστανται. Καθε ειδικος κ ιδιαιτερος χωρος που φιλοδοξει να επηρεασει το συνολο, χρειαζεται δυο κρισιμα χαρακτηριστικα. Πρωτο, σοβαρο μεγεθος, αναλυσεις κ οργανωτικη δυνατοτητα. Δευτερο, φυση κ θεση (κ προθεσει) λαικοτητα. Αλλιως προκειται σαφως για αυτοαναφορικοτητα, ιδιαιτεροτητα κλπ. Υπαρχουν εξαλλου πιλλες τετοιες ταυτοτητες που αναπαραγονται για τον εαυτο τους. Μαγκια τους..
Ε, αυτή η αυτοαναφορικότητα όμως ολοένα και αναπαράγεται χωρίς κάπου αυτό να σταματάει ούτε να φαίνεται ότι θα φρενάρει κιόλας. Απλώς ένα μεγάλο κομμάτι έχουμε φύγει από τη πολιτική και το αναπαράγουμε πλέον σε επίπεδο άτυπης παρέας, χωρίς μπλογκ, ανακοινώσεις, άρθρα, κινητοποιήσεις κτλ.
Για μένα το να προσπαθείς να επηρεάσεις το σύνολο είναι προσκόλληση στο παρελθόν. Δεν υπάρχει σύνολο για να ζυμώσεις. Ίσως, αν η πραγματικότητα μας ζορίσει αρκετά, να υποχρεωθούμε τα παρεάκια να έρθουμε σε μια διαπραγμάτευση. Αληθινή ανταλλαγή όμως, δε μπορεί να υπάρξει μάλλον, γιατί πολύ απλά πλέον δεν έχουμε κοινά.
«ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣΩ!»
Όχι! Αυτή τη φορά δεν θα συμμορφωθώ με τις υποδείξεις κανόνων σχολιασμού (υποδείξεις αόρατες καθ’ ότι άγραφες, όπως επισημαίνω –όχι για πρώτη φορά– στον kokkiniotis εδώ). Θα μιμηθώ κι εγώ τον Γιώργο Γράψα τού 1989 και δεν θα υπακούσω, ξαναστέλνοντας το σχόλιο προσαρμοσμένο στην «πολιτική ορθότητα». Διότι αυτή τη φορά ο κανόνας τών δύο μέτρων και δύο σταθμών (άλλος για τους «δικούς μας», άλλος για τους παραέξω) εφαρμόστηκε τόσο απροκάλυπτα που σου κόβει κάθε διάθεση rewriting.
Θέλησα νωρίτερα να συνεχίσω έναν διάλογο με τον Κώστα που τραβάει εδώ και μέρες (χωρίς και να υπάρχει το ενδεχόμενο να οδηγήσει πουθενά, έτσι όπως συμβαίνει συνήθως όταν συζητάει κανείς με τον Κώστα). Ξεκίνησε στις 26 Ιουλίου και συνεχιζόταν μέχρι πριν λίγες ώρες έως ότου η διαχείριση της Παντιέρας έκρινε σκόπιμο να του βάλει τέλος.
Το σχόλιο που μου έκοψε τώρα περιείχε μια «κακή» λέξη. Συνηθισμένη στο λεξιλόγιο της απλής καθημερινής επικοινωνίας όσο το αλάτι στο φαγητό. Παρ’ όλα αυτά, φρόντισα να την «καμουφλάρω», επιστρατεύοντας τα γνωστά @ καθώς και λατινικούς χαρακτήρες. Φαίνεται όμως πως ούτε αυτό το καμουφλάρισμα ήταν αρκετό για τον διαχειριστή υπηρεσίας. Ο μπαλτάς έπεσε αμείλικτος.
Κι έτσι έμαθα ότι οι αρθρογράφοι τής Παντιέρας, ιδίως όταν είναι και μέλη τού ΠΣΟ τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν το δικαίωμα να γράφουν το γυναικείο γεννητικό όργανο όπως το γράφει ο Στέλιος Μαρίνης εδώ (τρίτη αράδα της δεύτερης παραγράφου), αλλά οι σχολιαστές τής Παντιέρας, ιδίως όταν είναι απλοί ρεφορμιστές άνευ αξιώματος και χωρίς πολλά αγωνιστικά χιλιόμετρα στο κοντέρ τους, δεν έχουν το δικαίωμα να γράψουν τη σεξουαλική διέγερση k@yL@.
Hurrah! Hurrah! Hurrah! Για μια ακόμα φορά, η «πολιτική ορθότης» βγήκε θριαμβεύτρια στη μάχη τής Παντιέρας με το Κακό! Μπροστά στη Μεγάλη Νίκη ελάχιστη σημασία έχει ότι αυτή επιτεύχθηκε με ταυτόχρονο βιασμό τής Λογικής και της Δημοκρατίας. Στο κάτω-κάτω, έτσι όπως είναι θηλυκά και τα δύο, μπορούμε πάντα να ισχυριστούμε ότι ήταν προκλητικά ντυμένες και άρα πήγαιναν γυρεύοντας!
1) Το συγκεκριμένο μπλοκ που μας φιλοξενεί στο χαβά μας προφανώς έχει τους λόγους του και την νόμιμη “ιδιοτέλειά” του. Πρόκειται για ένα “ιδιωτικό“ μπλοκ και γούστο του και καπέλο του το πως θα κρίνει τα σχόλια. Φαντάζομαι πως με ανάλογα ειδικά του ιδιοκριτήρια αποφασίζει πιο άρθρο είναι σκόπιμο να δημοσιεύσει ή όχι. Αυτά είναι λογικά.
2) Η σοβαρή λειτουργία μιας πράγματι πλατιάς πλατφόρμας διαλόγου θα είχε πολύ πολύ περισσότερες απαιτήσεις δουλειάς αλλά και υποδομής. Δεν είναι ευθύνη του μπλοκ η αδυναμία του ευρύτερου αριστερού χώρου για κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται απλά για αδυναμία, αλλά για καραμπινάτη απροθυμία και άρνηση. Γενικότερα εξ άλλου, οι αρνήσεις που χρειάζεται ο “λοιπός” αριστερός χώρος να αρνηθεί είναι δυσβάστακτες για τα κιλά του.
2) Όσον αφορά την ουσία κάποιων επιχειρημάτων από παραπομπές, ότι σεντόνια από λινκ και να δώσει κανείς δεν ωφελούν να πείσουν κάποιον που ήδη είναι υπερβέβαιος πως τα ξέρει σωστά. Ε ναι είναι στου κουφού την πόρτα – και όλοι μας κάποιες φορές γινόμαστε σκοπίμως κουφοί (και καλά κάνουμε κάποιες φορές!).
Άσχετο: Γιατί και διάφοροι επώνυμοι γράφουν καμιά φορά τις κάλτσες τους σε κιλομπάιτ, και μάλιστα κατόπιν εορτής, για να μας πουν απλά ότι ο γάιδαρος Δεν πετάει. Αλλά και πάλι όποιος νομίζει ότι πετάει, εύκολα μπορεί να προσπερνά το νόημα του “Δεν”. Προς τι λοιπόν τόσο ζόρι:
Φίλε πικάπα, δεν σε αναγνωρίζω (εντάξει, καθ’ υπερβολή το λέω αυτό)! Τι θα πει “γούστο του και καπέλο του” να εφαρμόζει δυο μέτρα και δύο σταθμά (όπως πέρα από κάθε αμφιβολία απέδειξα); Μπερδεύεις τη δυνατότητα να κάνει κάποιος κάτι με το δίκαιο της πράξης του. Είναι σαν να μου λες μ’ άλλα λόγια “γούστο τους και καπέλο τους των δύο στη Ρόδο που έφαγαν το κορίτσι στην ψύχρα”. Μπορούσαν και το έκαναν. Μαγκιά τους. Φυσικά, δεν θα το πεις ποτέ αυτό. Όμως, αυτό είναι η ευθεία συνεπαγωγή τής επιπόλαιης ετυμηγορίας που έβγαλες για τα όρια του διαχειριστικού δικαιώματος της Παντιέρας. Κι έπειτα:
Ιδιωτικό μπλογκ η Παντιέρα;;; Από πού κι ως πού; Η Παντιέρα είναι το (ημι)επίσημο διαδικτυακό πλατύ μέσο τής ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με έμφαση στο ΝΑΡ). Αυτό είναι γνωστό μέρι και στα κάπως πολιτικοποιημένα 16χρονα!
Φίλε πικάπα, μάλλον δεν ήσουν σε φόρμα στις 17:31 το απόγευμα όταν έστελνες το σχόλιο αυτό χωρίς να του ρίξεις μια δεύτερη ματιά! ;-) :-)
Τα λέμε
Υπάρχουν πολύ πιο συγκινητικά βίντεο,από το 1974 ως το 2015, με πολύ περισσότερα αγόρια και κορίτσια να τραγουδούν αποφασισμένα σε πορείες. Έχοντας τα ζήσει ο ίδιος, βλέποντας και τα παιδιά να ζουν τα ίδια, κι άλλα παιδιά, κι ακόμη κι άλλα… Δεν φτάσανε με τίποτε οι θαυμαστές κάποτε πορείες, που κι ο λίγος κόσμος που τις κοιτούσε απέξω δίσταζε ακόμη και να θαυμάσει. Και δεν φτάσανε κατόπιν ούτε κι οι μούτζες αγανακτισμένων, που γρήγορα σχόλασαν. Δεν κάνανε τι τα φυλλάδια επί μέρους “οργανώσεων¨, είτε μοιράζονταν θαρρετά σε κόσμο αδιάφορο να τα πάρει, είτε μοιράζονταν ντροπαλά στη γωνία. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να προδιαγράψει την ιστορία των νεώτερων, η να προβλέψει όλες τις εκδοχές που κρύβονται στη συγκυρία, ούτε βέβαια την όποια ετερογονία. Αλλά πολλά τραγούδια λέγονται με μιαν αβάσταχτη ελαφρότητα και αθεράπευτη αυτοαναφορικότητα.
Η καλοκαιρινή ραστώνη δεν μπορεί να κρίνει τις καταστάσεις. Η άλλη πλευρά είναι σήμερα πολλαπλά οργανωμένη, πολιτικά αναβαπτισμένη, πρόσφατα νομιμοποιημένη να νομοθετεί και φαίνεται να έχει και μια κατ αρχή μεγάλη συναίνεση της σιωπηρής κοινωνικής πλειοψηφίας για το συγκεκριμένο θέμα. Άγνωστη είναι ακόμη η θέληση της πλειοψηφίας των φοιτητών, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί βολονταριστικά… Αν λοιπόν πράγματι υπάρξει ανάλογη αντιπολιτευτική μαζικότητα και αγωνιστικότητα τότε θα πρόκειται πράγματι για σημείο καμπής. Το στοίχημα θα έχει συνέχεια, βαρύτερο από άλλοτε -και δεν σηκώνει τις συνήθεις προχειρότητες και ευκολίες. Ενώ δε η νομοθέτηση θεωρείται δεδομένη, η όποια πολιτική διαπάλη θα είναι εκ των πραγμάτων διαρκείας και αυξημένης δυσκολίας.
Το βασικό σενάριο -δεδομένων των καταστάσεων- είναι μια κατ αρχή εύκολη νίκη γοήτρου που τόσο επιζητεί η ρεβανσιστική δεξιά, παράλληλα με συνήθη μπάχαλα και κινηματική απαξίωση. Το όποιο “κίνημα” Δεν μπορεί χωρίς να ανοιχτεί, χωρίς να μπορεί να απευθυνθεί σε αυτό το συγκεκριμένο λαό που σκύβει το κεφάλι κοιτώντας πως θα τη βγάλει. Δεν μπορεί αν δεν απλωθεί μεθοδικά σε μαζικούς κοινωνικούς χώρους, αν παγιδευτεί απομονωμένο σε μια αυτοαναφορική αντιπαράθεση -σαν νάταν τάχατες εργολαβία κάποιων οργανώσεων.(*1). (Το αντίθετο: είναι υπόθεση των συλλόγων.Όχι μόνο φοιτητών και διδασκόντων αλλά και των εργαζομένων)
Είναι πράγματα ιδιαίτερα δύσκολα για τα φουριόζικα νιάτα, πράγματα που απαιτούν ιδιαίτερη οργάνωση και αντοχή, ενότητα και ευθύνη, πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει μεταπολιτευτικά σε τέτοια κλίμακα, που κανείς εκ των “λοιπών” δεν έχει καταπιαστεί, κανείς δεν έχει εκπαιδευτεί. Εξάλλου αν είχαν γίνει δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο απαξίωσης.
(*1) Πως είναι δυνατόν άλλωστε τέτοια πράγματα να γίνουν από κατατεμαχισμένες οργανωσούλες που η πείρα τους αφορά να συνευρίσκονται αποσπασματικά -ή όχι- μεταξύ τους κατά περίπτωση , “μετωπικά”, στους “αγώνες”, αναδιασπώμενες από ήττα σε ήττα, με οιονεί διαλόγους προαποφασισμένων κωφών και πάντα κατόπιν εορτών – και που δεν δείχνουν έστω τώρα ότι “πήραν το μήνυμα”;
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΥΙΖ
Μέσα από μια αναδημοσίευση σε κάποιο μπλογκ, πήρα είδηση ότι ο ΚΙΜΠΙ (κατά κόσμο Γιάννης Κιμπουρόπουλος –δεν είναι κρυφό, δεν αποκαλύπτω κάποιο μυστικό) επανήλθε πρόσφατα στη δημοσιογραφία από τις σελίδες τής ΕφΣυν (εγώ τον διάβαζα στο Δρόμο τής Αριστεράς). Ψάχνοντας, έφτασα και σε ένα άρθρο του από τις 20 Ιουλίου. Εκείνο που με τράβηξε, όμως, και είναι η αφορμή για να βάλω αυτό το κουίζ (το βάζω εδώ γιατί όσοι δεν έχουμε φύγει ακόμα για διακοπές σ’ αυτή την ανάρτηση φαίνεται να μαζευόμαστε, όπως δείχνει ο αριθμός τών σχολίων), δεν είναι το άρθρο του, αλλά ένα κάτι σαν υστερόγραφο που έχει βάλει στο τέλος κάτω από τον τίτλο «Θεωρίες για την υπεραξία». Το υστερόγραφο αυτό είναι ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο τού Μοράβια, που έχει γίνει και ταινία από τον Μπερτολούτσι παλιά («Ο κονφορμίστας»). Δεν έχω δει την ταινία ούτε έχω διαβάσει το βιβλίο, όπως δεν έχω διαβάσει και κανένα βιβλίο τού Μοράβια. Ξέρω εγκυκλοπαιδικά ότι θεωρείται μεγάλος συγγραφέας και στο ψάξιμο είδα ότι είχε βγει ευρωβουλευτής με το ΚΚΙ το 1984. Στο δε βιβλίο-ταινία, από όπου και το απόσπασμα που παραθέτει ο Κιμπουρόπουλος, είδα ότι αναλύει κοινωνικά το φαινόμενο του ιταλικού φασισμού την εποχή τού μεσοπολέμου.
Αυτά και τέλος το μπλαμπλά. Περνάω στο κουίζ.
Το απόσπασμα από το βιβλίο του Μοράβια είναι αυτό (προφανώς πρόκειται για διάλογο μεταξύ δύο από τα πρόσωπα του μυθιστορήματος-ταινία, αγνώστων λοιπών στοιχείων –φύλο, ηλικία κ.λπ.):
– Πώς σκέφτεσαι έναν κανονικό άνδρα;
– Ένας κανονικός άνδρας! Για μένα κανονικός άνδρας είναι ένας κάποιος που γυρίζει το κεφάλι για να δει τα οπίσθια μιας όμορφης γυναίκας. Το θέμα δεν είναι μόνο να γυρίσεις το κεφάλι. Υπάρχουν 5-6 λόγοι… Ο κανονικός άνδρας είναι ευτυχισμένος όταν βρίσκει ανθρώπους σαν κι αυτόν, ομοίους του. Να γιατί αγαπά τις πολύκοσμες παραλίες, το ποδόσφαιρο, τα μπαρ στο κέντρο, στην Piazza Venezia. Του αρέσουν άνθρωποι σαν κι αυτόν και δεν εμπιστεύεται αυτούς που είναι διαφορετικοί. Να γιατί ο κανονικός άνδρας είναι ο αληθινός αδελφός, ο αληθινός πολίτης. Ο πραγματικός πατριώτης!
– Ο πραγματικός φασίστας!
Και τώρα η ερώτηση του κουίζ (όποιοι απαντήσουν να απαντήσουν με το χέρι στην καρδιά ή αλλιώς να μην απαντήσουν καθόλου):
Το διάβασα και το ξαναδιάβασα και το ματαξαναδιάβασα και κάθε φορά που το έκανα, όλο και περισσότερο ανατρίχιαζα! Είναι δυνατόν ένας άντρας που κοιτάζει τα οπίσθια μιας όμορφης γυναίκας, και που θέλει όταν θα μπει σ’ ένα μπαρ να μην είναι μόνος του με τον μπάρμαν, και που του αρέσει το ποδόσφαιρο (κι όταν πηγαίνει στο γήπεδο το θέλει γεμάτο κόσμο κι όχι τρεις κι κούκος), είναι δυνατόν ένας τέτοιος άντρας να θεωρηθεί «πραγματικός φασίστας»;;; Δηλαδή, άμα ήταν έτσι, ποιος από μας δεν είναι φασίστας, ρε αγόρια;
Για πείτε κι εσείς, γιατί εμένα κοντεύει να μου στρίψει!
_______________________
INFO:
«Retour a l’ anormal»
https://www.efsyn.gr/oikonomia/204568_retour-l-anormal
Λεφτ μην τραβας ζορι. Σε λιγο θα γινουμε ολοι ετ @, και μονο απο τα μορια πλαστικου που θα κατακλυζυν τα κυτταρα μας. Φαινεται πως ειναι πολυ αποτελεσματικα μεταλλαξιογονα. Ετσι θα γλυτωσουμε και απο βλαβερες φυλογεννητικες παρορμησεις που μας αποσπουν πολυτιμη ενεργεια μεχρι τα γεραματα. Χωρις φυλο, χωρις πατριδα, ολα θα ειναι πιο ευκολα, ανωδυνα, ανεπαισθητα και ειρηνικα. Απλα εμεις γεννηθηκαμε νωρις και παιδευομαστε τζαμπα.
Φίλε πικάπα, μια κουβέντα είναι να μην τραβάει κανείς ζόρι. Όταν διαπιστώνει ότι με τούτα και με κείνα οι εναλλακτικές που του μένουν είναι α) ο στρατώνας τού ΚΚΕ και, β), η ιδεολογικοπολιτική παράνοια στην οποία βυθιζεται κάθε μέρα και πιο πολύ η αυτοαποκαλούμενη (με υπερβολική δόση αυταρέσκειας) Ριζοσπαστική Αριστερά, τι κάνει;
Τα λέμε (αλλά ρίξε κι εσύ καμιά καλύτερη ιδέα από τις …σαγιονάρες!)
Φίλε λεφτ, όλες οι εποχές είναι μεταβατικές, αλλά για τα μικρά δικά μας μέτρα αυτή η εποχή είναι πιο μεταβατική από τις άλλες (κλεμμένο). Τα πράγματα ποτέ δεν ήταν εύκολα, απλά είμαστε σε φάση όπου κατέπεσαν κάποιες βολικές αυταπάτες. Για να σε παρηγορήσω, το σύμπαν μας έχει γραμμένους, λαμπερό και σκοτεινό, καυτό και ψυχρό, αδιάφορο για τα δικά μας νομίσματα. Ούτε ο σοσιαλισμός είναι δεδομένος, ούτε η αιώνια επιβίωση του είδους μας είναι χαρισμένη, ούτε κι έχει δάφνες και στεφάνια στον τερματισμό. Αν το δεις έτσι, κάθε τι παραπάνω είναι κέρδος.
Είναι εποχή όπου το “παντός καιρού” έχει ιδιαίτερη σημασία. Όπου δεν έχουν πάψει να υπάρχουν άνθρωποι, ομαδούλες και σύνολα που δεν συμβιβάζονται με τη βαρβαρότητα. Όπου κουβαλούμε μια μακραίωνη και θαυμαστή ιστορία κατορθωμάτων, που καθόλου δεν είναι ωστόσο στρογγυλή και εύπεπτη, ούτε βέβαια απλουστευτικά σπειροειδής… Όπου κι εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε να είμαστε όπως θα θέλαμε – πόσο μάλλον τα σύνολα μας και οι ομαδούλες μας. Όμως είμαστε ακόμα εδώ, ασήμαντοι, αδύναμοι και πλανημένοι, γνήσια συνέχεια παλιών σοφών και ηρώων, σίγουροι πρόγονοι μελλοντικών. Έτσι ήμασταν πάντα.
Το να “βλέπει” κανείς πότε-πότε μια μεγαλύτερη “εικόνα” από αυτή που πράγματι μπορεί απτά να ψηλαφίσει, πάντα βοηθά να επανέλθει στα χειροπιαστά και συγκεκριμένα με λιγότερο φραστρέισον. Αρκεί βέβαια να επανέλθει..