Παναγιώτης Μαυροειδής
Είναι εύκολο να δοξολογούμε σήμερα την Οκτωβριανή Επανάσταση, 100 χρόνια μετά την νικηφόρα εργατική έφοδο στον ουρανό. Υπάρχει όμως ένας κάποιος δισταγμός να αναφερθεί κανείς στο υποκείμενό της, τόσο το κοινωνικό δηλαδή στην εργατική τάξη της Ρωσίας όσο και στο πολιτικό δηλαδή κατά βάση στο (Κομμουνιστικό) Κόμμα των Μπολσεβίκων.
Η μεγαλοσύνη εκείνων των πρωτοπόρων επαναστατών σχετίζεται με το πώς κατέχτησαν και τίμησαν το ρόλο της πρωτοπορίας, ως μορφή κίνησης του συνολικού επαναστατικού υποκειμένου. Το λενινιστικό εκείνο «εσείς μόνο μπορείτε» τον Απρίλιο του 1917 προς τους κολασμένους της Πετρούπολης, της Μόσχας και άλλων βιομηχανικών κέντρων της Ρωσίας, είχε μια διπλή σημασία:
Από τη μια, σήμαινε «εσείς μόνο ως εργατική τάξη και όχι άλλη τάξη, μπορείτε να μπείτε στο τιμόνι της επανάστασης για όλη την κοινωνία».
Από την άλλη, ακτινοβολούσε και το «εσείς γενικά και όχι μόνο εμείς ειδικά ως κόμμα ή άλλα κόμματα, μπορείτε μέσα από όργανα τύπου Κομμούνας (σοβιέτ), να αναλάβετε την ευθύνη της επανάστασης και της μελλοντικής αυτοκυβέρνησης».
Αυτή ήταν η διαλεκτική της Οκτωβριανής Επανάστασης. Με την ευκαιρία ας σημειώσουμε ότι οι επιφανείς άνθρωποι της μπολσεβίκικης ηγεσίας στην κρίσιμη δεκαετία 1917-1927, δηλαδή της νίκης και της αντιστροφής της πορείας της επανάστασης, συμφώνησαν και διαφώνησαν κατά καιρούς όλοι με άλλους, καθώς καμία τάση ή άλλη ομαδοποίηση δεν ήταν σταθερή και δε συμπλήρωσε άνω του χρόνου παρουσία μέσα στο κόμμα. Δεν ήταν παθιασμένοι με αυτή ή την άλλη άποψη, αλλά με την επανάσταση.
Δε μπορούμε να συζητάμε για καμία κοινωνική επανάσταση χωρίς παράλληλα να συζητάμε για το υποκείμενό της. Τόσο με τη θετική αλλά και με την αρνητική έννοια προκύπτει το ίδιο συμπέρασμα. Όταν το υποκείμενο της επανάστασης μετατρέπεται στο αντικείμενό της, αρχίζει η πορεία του εκφυλισμού της.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι να συζητάμε για το επαναστατικό υποκείμενο, ας μη μιλάμε και για την επανάσταση…
Σήμερα τίθεται ζήτημα εργατικών επαναστάσεων;
Πρωτίστως τίθεται ζήτημα ενός νέου κομμουνισμού.
Το θέτει η υλική αντικειμενική δυνατότητα, το γεγονός ότι σήμερα χρειάζονται μόλις 11 ώρες για να παραχθούν εκείνα τα πράγματα που το 1950 απαιτούνταν 40 ώρες.
Το θέτει η διαστροφή και αντιστροφή αυτών των δυνατοτήτων από τον καθολικό ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, που προτιμά να μετατρέπει τους μισούς ανθρώπους σε εργασιακούς δουλοπάροικους και τους άλλους μισούς σε ανέργους και όχι να υπάρχει μια αξιοπρεπής διαβίωση για όλους.
Το θέτει η διεύρυνση των γραμμών της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο, παρά τις θεωρίες για «εξαφάνισή» της ή αυτές που την ταυτίζουν με τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε επιχειρήσεις με «φουγάρα».
Το θέτει ο αστικός κόσμος με τον έξαλλο αντικομμουνισμό του. Προδίδει έτσι τον τρόμο του στην προοπτική ενός πιο ώριμου κομμουνιστικού γύρου που θα απαιτεί κοινωνική ιδιοκτησία και κοινοκτημοσύνη, ελευθερία και ειρήνη, ελεύθερο χρόνο και πολιτισμό. Με άρνηση της αγοραίας, καταναλωτικής, ατομικιστικής κοινωνίας, της ταξικής διαίρεσης και καταπίεσης. Σε αντιπαράθεση με την εμπορευματοποίηση των πάντων ακόμη και των κοινωνικών σχέσεων και αισθημάτων των ανθρώπων. Με πόλεμο στον πόλεμο, τη βιομηχανία πολέμου, την προσφυγιά και την περιβαλλοντική ερήμωση
Το θέτει η μαζική ριζοσπαστική κινητικότητα και πάλη εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις χώρες του κόσμου, που αναζητούν επίμονα μια νέα εναλλακτική, ανεξάρτητα από το αν δεν καταφέρνουν προς το παρών να τη βρουν.
Αντίθετα, ζήτημα κομμουνισμού, δεν θέτει η σημερινή κυρίαρχη ρεφορμιστική ή παλαιάς κοπής δήθεν κομμουνιστική αριστερά. Οι διάφορες παραλλαγές της παρουσιάζουν το δικό τους έλλειμμα, ως δήθεν αντικειμενικό όριο και αδυνατότητα της ανθρωπότητας και ειδικά «της εργατικής τάξης που ενσωματώθηκε».
Ας κοιτάξουμε τα προγράμματα της λεγόμενης «ριζοσπαστικής δημοκρατίας», από τον Σάντερς ως τον Μελανσόν και τον Κόρμπιν: Χρήσιμες κοινωνικές, φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, κυρίως στο πεδίο της «κοινωνίας των πολιτών», άντε και στο πεδίο μιας ελάχιστης και μερικής αναδιανομής του πλούτου», αλλά το ζήτημα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και άρα της εξουσίας του κεφαλαίου, δεν τίθεται ούτε με όρους ρητορικής. Όλα αυτά με τη λογική της “χρήσιμης” αριστεράς, του “μικρότερου κακού” και της αντιμετώπισης του “ακροδεξιού κινδύνου”.
Είναι εντυπωσιακό πως συναθροίζονται σε μια στρατηγική διαχείρισης και τελικά ήττας, παλαιοκομμουνιστικές, σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις μαζί με αναρχικά ρεύματα και κινήματα, με μαρξίζουσες αναλύσεις, που εν τέλει καταλήγουν στη διεκδίκηση ενός φιλελεύθερου «σοσιαλισμού», εντός του ολοκληρωτικού, φονικού καπιταλισμού της εποχής μας.
Αυτό ακριβώς είναι που συνιστά την αποδοχή του νεοφιλελεύθερου ΤΙΝΑ. Αντίθετα η αναζήτησης μιας νέας κομμουνιστικής εναλλακτικής, είναι η μόνη στρατηγική που το αμφισβητεί καίρια.
Το ερώτημα ωστόσο επιμένει: Τίθεται σήμερα ζήτημα εργατικών σοσιαλιστικών επαναστάσεων; Ή μήπως αυτές ανήκουν στην εποχή του 1917 και μόνο, καθώς «στη συνέχεια δεν είχαμε νικηφόρες επαναστάσεις», όπως λέγεται;
Στην «εποχή του 1917», ανήκει η Ρώσικη επανάσταση που έγινε και νίκησε, αλλά και οι επαναστάσεις στη Γερμανία, την Αυστρία, την Ουγγαρία που έγιναν και δε νίκησαν ή και άλλες σε άλλες χώρες που δεν έγιναν. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα εποχής.
Πρόκειται για ψευδή επιφανειακή εικόνα το να παρουσιάζει κανείς τον 20ο αιώνα ως αιώνα απουσίας νικηφόρων επαναστάσεων μετά την Ρώσικη επανάσταση.
Ξεχνούμε έτσι την Ισπανική Επανάσταση και τη δυνατότητα που υπήρχε να νικήσει με άλλη στάση του ΚΚ, αλλά και της ΕΣΣΔ, απέναντι στον αστικό κόσμο και τα εργατικά συμβούλια αντίστοιχα.
Ξεχνούμε το μεγαλειώδες επαναστατικό κύμα σε Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία και αλλού στον πόλεμο και την αντίσταση στη ματωμένη δεκαετία 1940, που ηττήθηκε με την πολιτική των «Λαϊκών Μετώπων», της συμμετοχής των ΚΚ στις αστικές κυβερνήσεις και της αντικατάστασης του προλεταριακού διεθνισμού με την πρωτοκαθεδρία των κρατικών συμφερόντων της ΕΣΣΔ.
Ξεχνούμε την Κινέζικη Επανάσταση, ακριβώς επειδή δεν ακολουθήθηκε η καταστροφική πολιτική συνεργασία των Κομμουνιστών με τους αστούς εθνικιστές.
Ξεχνούμε τη νικηφόρο Κουβανέζικη Επανάσταση που δεν έγινε από το ΚΚ. Ξεχνούμε τη Βιετναμέζικη Επανάσταση, παρά τη μη ταύτιση της στρατηγικής της (και ίσως εξαιτίας αυτού) ούτε με την ΕΣΣΔ ούτε με την Κίνα.
Ξεχνούμε την επαναστατική ορμή του 1968 σε όλο τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο και την άρνηση των ΚΚ («φιλοσοβιετικών» και ευρωκομμουνιστικών) να συμβάλλουν σε αυτό, αντίθετα την αρνητική τους επίδραση στις εξελίξεις.
Σε κάθε εποχή και σε χώρα, τίθεται το ζήτημα εκείνης της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής που θα θέτουν θαρραλέα αλλά και με επίγνωση το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης. Αυτό είναι το ζητούμενο και σήμερα, με επαναστατική αναίρεση και υπέρβαση της αντεπαναστατικής κληρονομιάς και την αξιοποίηση των καλύτερων στιγμών του κομμουνιστικού κινήματος.
Αποτελεί άχρηστη αλλά και σκόπιμη κοινοτυπία η διαπίστωση ότι «η επανάσταση δεν είναι του τώρα». Όποιος αρχίζει και τελειώνει με αυτό το κλισέ, δε συμβάλλει στην αναζήτηση εκείνων των προϋποθέσεων για την επαναστατική κομμουνιστική στρατηγική και αντίστοιχη τακτική, που θα κάνουν εφικτή την προσέγγιση της επανάστασης.
Χρειαζόμαστε σήμερα ένα κομμουνιστικό κόμμα και με ποιο χαρακτήρα;
Η αλήθεια είναι πως αυτό το ερώτημα για το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας και ειδικά για το κομμουνιστικό κόμμα ανήκει συχνά στην «απαγορευμένη ζώνη». Και όμως, το κόμμα αποτελεί τον κρίκο, το μέτρο και το κριτήριο και για το μέτωπο και για το ευρύτερο κίνημα. Ας θέσουμε στη σωστή της διάσταση την «τριπλέτα» του ΝΑΡ «κόμμα, μέτωπο, κίνημα».
Δεν αναζητούμε ούτε μόνο το κόμμα, ούτε ένα κόμμα ανάτυπο του χρεωκοπημένου ΚΚ, ούτε καν «ένα και μοναδικό» κόμμα.
Χρειαζόμαστε ένα ευρύτερο, συνεκτικό αντικαπιταλιστικό μέτωπο, αυτοτελές και όχι συνεχές με ρεφορμιστικά ή νέο-ρεφορμιστικά ρεύματα, δεμένο με την εργατική τάξη και την προοπτική χειραφέτησής της. Κρίκος όμως για αυτό είναι μια κομμουνιστική οργάνωση (ή/και πολλές σε μια περίοδο), με στρατηγική ενοποίηση και φυσικά ενότητα δράσης, επαναστατική πειθαρχία και συνειδητή αυτοπειθαρχία.
Χρειαζόμαστε μια αντεπίθεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με κοινωνικούς και πολιτικούς στόχους. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει με διακηρύξεις. Χρειάζεται προσανατολισμός στην ανασυγκρότηση της ταξικής πτέρυγας μέσα σε αυτό.
Το ζήτημα της προγραμματικής, μαζικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης της πρωτοπορίας σε όλα τα επίπεδα, και ειδικά των κομμουνιστικών δυνάμεων, είναι το καθοριστικό πεδίο της ερχόμενης περιόδου για την ανάταξη του κινήματος από την φάση ήττας που διανύουμε και την αντιμετώπιση της αστικής μνημονιακής επίθεσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Από πού πρέπει να ξεκινήσουμε για αυτό;
Πριν από όλα από τα ΝΑΡ, επαναστατικά αυτοκριτικά, απαιτητικά και αισιόδοξα. Στο ΝΑΡ είναι πρωτίστως που χρειάζεται μια μεγάλη τομή, μια «πολιτιστική επανάσταση».
Ο ρόλος του ΝΑΡ και η συμβολή του στη συζήτηση, στις θεωρητικές αναλύσεις, την πολιτική δράση και κοινωνική πρακτική της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστικής αριστεράς είναι αναντικατάστατα και δεν μπορούν να απαξιωθούν ασυλλόγιστα από κανέναν. Χωρίς τη ρήξη του ΝΑΡ το 1989 με την μυθολογία της κομματικής πειθαρχίας και της «ενότητας της αριστεράς», σε κάθε γραμμή και «για κάθε νόσο», ακόμη και τη συναλλαγή με τα αστικά κόμματα σε αντίστοιχες κυβερνήσεις, θα ήταν πολύ διαφορετική η πολιτική γεωγραφία της κομμουνιστικής αριστεράς σήμερα στην Ελλάδα: Το πιθανότερο θα ήταν να είχαμε σήμερα μια ενιαία αριστερά τύπου ΑΚΕΛ, με «δεξιές» και «αριστερές» τάσεις, με τα σφυροδρέπανα και όλα τα σύμβολα ψηλά και τη δεξιά γραμμή να ηγεμονεύει πλήρως.
Αυτός όμως ο απολογισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να σκεπάσει τα προβλήματα και πολύ περισσότερο την μεγάλη απόσταση από το ζητούμενο σήμερα;
Πλησιάζουμε κοντά στα 30 χρόνια παρουσίας και η ανάπτυξη του ΝΑΡ, αν και ενισχυμένη τα τελευταία χρόνια, είναι περιορισμένη. Ας αναλογιστούμε ότι εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες που οργανώνονται στη Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν συνεχίζουν τη στράτευσή τους στο ΝΑΡ. Είναι θέμα της οργάνωσης νεολαίας να το εξετάσει αυτό. Σχετίζεται επίσης με την ποιότητα της οργανωτικής και πολιτικής σχέσης του ΝΑΡ και της ΝΚΑ και του τρόπου που αυτή βοηθάει (ή δε βοηθάει) στην πολιτική και θεωρητική ανάπτυξη των μελών της. Πρωτίστως όμως αναδεικνύει ανάγλυφα το βασικό πρόβλημα του ΝΑΡ: Δεν έχουμε τη θεωρητική και στρατηγική πολιτική συγκρότηση, ούτε την επαναστατική δημοκρατική λειτουργία, ούτε εκείνη τη μαχόμενη κοινωνική πρακτική, ώστε να καταφέρνει να «στερεώνει», να μετασχηματίζει δημιουργικά την επιλογή των νέων αγωνιστών και αγωνιστριών που μας επιλέγουν και μας «δοκιμάζουν». Στα δύσκολα τα χρόνια της πραγματικής εργασιακής, κοινωνικής και πολιτικής δοκιμασίας, ειδικά στο μεσοδιάστημα των 30 και 40, στα «βαριά» χρόνια, η επαναστατική στράτευση αδυνατίζει.
Μη φοβηθούμε να δούμε την πραγματικότητα: Σε μεγάλο βαθμό το ΝΑΡ λειτουργεί σαν ένας ζωντανός χώρος αναπαραγωγής ενός πολιτικοποιημένου κινηματικού ριζοσπαστισμού (κατά βάση νεανικού) και μιας ακροαριστερής ρητορικής κοινοβουλευτικής παρέμβασης με διάφορες αποχρώσεις. Δεν είναι λίγο αυτό, αλλά δεν είναι καθόλου επαρκές.
Σε αυτό το μοτίβο, η σύνδεση με ζωντανές δυνάμεις της εργατικής τάξης όχι μόνο είναι ασθενική, μα καθίσταται και ανέφικτη.
Υπάρχει καταφανώς ζήτημα θεωρητικής συγκρότησης. Οι επεξεργασίες είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα ατομικών προσπαθειών. Δε διαμορφώνεται έτσι συνεκτική βάση ενοποίησης, αλλά ούτε και δημιουργούνται ερευνητικοί ορίζοντες.
Τα δομικά αυτά προβλήματα, είναι αυτά ακριβώς που «ναρκοθετούν» την ουσιαστική στράτευση, καθώς η συσπείρωση της οργάνωσης, ακόμη και όταν εμφανίζεται «χωρίς διαφωνίες», στην ουσία είναι αβαθής. Δε θεμελιώνεται με αφετηρία τον επαναστατικό μαρξισμό και την εξέλιξή του, δε συγκροτείται με βάση την κομμουνιστική στρατηγική και την απελευθερωτική δυνατότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης.
Στην πραγματικότητα, το σημερινό ΝΑΡ, ενώ διαρκώς προσπαθεί, επαγγέλλεται και είναι φιλόξενο στην συζήτηση στο εσωτερικό του και στις διαφωνίες των μελών του, αποκλείει πολύ περισσότερες και ειδικά εργατικές δυνάμεις από μια κομμουνιστική στράτευση, ενώ συχνά «αποστρατεύει» σιωπηλά το δυναμικό του.
Πολλά από αυτά τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν μόνο το ΝΑΡ, αλλά συχνά σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, όλες τις οργανώσεις και κόμματα κομμουνιστικής αναφοράς, ακόμη και πιο μαζικές. Σε μεγάλο βαθμό μας “υπερβαίνουν” ως προβλήματα και ανάγονται στο γενικότερο ζήτημα της επανίδρυσης μιας σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού” σοσιαλισμού. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για το ΝΑΡ και τους αγωνιστές τους, αλλά, αντίθετα, υπογραμμίζει την συνθετότητα και επιτακτικότητα της αντιμετώπισής τους.
Ας είμαστε συγκεκριμένα αυτοκριτικοί: Τα προβλήματα αυτά κάθε άλλο παρά τα «χρεώνεται» ειδικά και αποκλειστικά αυτή ή η άλλη μειοψηφία, αλλά το «όλον ΝΑΡ».
Οι ομαδοποιήσεις στο εσωτερικό του ΝΑΡ, προσωρινά προσφέρουν μια «σκέπη» και αυτό-αναφορική σιγουριά και «ταυτότητα», αλλά μακροπρόθεσμα απογοητεύουν, περιθωριοποιούν τους συντρόφους, απονεκρώνουν τη συζήτηση στην οργάνωση και τα όργανά της. Καθόλου παράξενο, οι απογοητεύσεις των συμμετεχόντων σε σταθερές διαχρονικά ομαδοποιήσεις είναι πάντα εντονότερες, ενώ δε λείπουν και προσχωρήσεις σε άλλα ρεύματα και οργανώσεις.
Ένα ΝΑΡ ως ομοσπονδία απόψεων, με φετιχοποίηση της ατομικής άποψης και της δημόσιας διαφωνίας και αντιπαράθεσης με κάθε αφορμή και σε κάθε στιγμή, ένα ΝΑΡ ως συνάθροιση εγωισμών και αλαζονικών συμπεριφορών, δε συνιστά κομμουνιστική οργάνωση. Το ζητούμενο είναι ένα κόμμα, ας το πούμε πιο σεμνά οργάνωσης αν αυτή είναι η διαφορά, που θα λειτουργεί με βάση την αρχή της εργατικής δημοκρατίας και της δημοκρατικής ενότητας δράσης, που προϋποθέτει συνειδητή πειθαρχία και αυτοπειθαρχία πάνω στο αδιαπραγμάτευτο δίπολο «δημοκρατία/ελευθερία συζήτησης και ενότητα στη δράση». Η αρχή αυτή δεν αποτελεί κυρίως διαχειριστική διευθέτηση «απόψεων» και αριθμητικών ψηφοφοριών χωρίς ψυχή, όσο βασανιστική και συντροφική διερεύνηση συλλογικής γραμμής παρέμβασης στον ταξικό και πολιτικό αγώνα. Ούτε η «γραμμή» ταυτίζεται με την «άποψη», οποιασδήποτε πλειοψηφίας ή μειοψηφίας ή μειοψηφιών. Είναι, οφείλει να είναι, μια ενότητα σκοπών, μέσων προώθησης, δοκιμών, αλληλέγγυας δράσης, απολογισμών, αυτοκριτικής εξέτασης και αναστοχασμού για επανεξέταση. Αυτό είναι ακριβώς που διαφοροποιεί ένα κόμμα από μια κατά τα άλλα χρησιμότατη λέσχη συζήτησης και προβληματισμού.
Η συνειδητή επιλογή μας για ένα βήμα μπροστά, πάνω σε ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, μπορεί και πρέπει να ενώσει εμάς αλλά και τόσους άλλους κομμουνιστές εκτός ΝΑΡ, προωθητικά και στέρεα. Θα είναι η μεγαλύτερη συμβολή που θα έχει συνεισφέρει το ΝΑΡ σε όλη την ιστορία του, μαζί και η πιο επαναστατική και δημιουργική αυτοκριτική του.
Δεν «τελείωσαν» τα κομμουνιστικά κόμματα στην εποχή μας. Μας «τελείωσαν» τα κόμματα της εγκατάλειψης της εργατικής πολιτικής και κομμουνιστικής στρατηγικής και της τακτικής που έμπρακτα την υπηρετεί, της εσωτερικής «σιγής νεκροταφείου» αλά ΚΚΕ, της απόρριψης του επαναστατικού διεθνισμού, του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Μας «τελείωσε» στα βράχια (αλλά και στην «ποδιά» της Κλίντον και του Κόρμπιν) η λογική του τεμαχισμού, των «ταυτοτήτων», του «υποκειμένου ως ομοσπονδία υποκειμένων των καταπιέσεων», με άρνηση της κεντρικότητας του ρόλου της εργατικής τάξης και της εν δυνάμει επαναστατικής της δυνατότητας.
Το κόμμα και γενικά το επαναστατικό υποκείμενο καλείται να (και βεβαίως κρίνεται αν) ενοποιεί την κίνηση της τάξης και όχι αν κολακεύει ή/και αναπαράγει τη διαίρεσή της. Αν δίνει συνοχή και κατεύθυνση, χωρίς να αναπαράγει την παράλυση και τη σύγχυση. Αν συγκεντρώνει δυνάμεις και θέτει επαναστατικό στρατηγικό στόχο, στον οποίο στοχοπροσηλώνεται και δεν ακυρώνει αλλά υπηρετεί με την τακτική του. Το γεγονός ότι η σύγχρονη πλειοψηφική εργατική τάξη είναι περισσότερο κατακερματισμένη συνηγορεί περισσότερο και όχι λιγότερο υπέρ ενός κομμουνιστικού κόμματος – ηγεμόνα, που θα επιδιώκει να ενοποιεί. Ακόμη πιο συγκεκριμένα: Η ενοποίηση αυτή είναι εφικτή μόνο σε στρατηγική βάση, στη βάση των καθολικών συμφερόντων, στο πλαίσιο ενός άλλου πλαισίου κοινωνικής σχεδίασης και οργάνωσης. Αντίθετα, η «επένδυση» σε μια συγκυριακή ενότητα ή ακόμη χειρότερα σε επιμέρους δυναμικές αντιτιθέμενων κυρίως «άμεσων» συμφερόντων, καταλήγει στην παράλυση. Αυτή τη «δουλειά», την γνωρίζει εξαιρετικά καλά ο αστικός αντίπαλος.
Δεν είναι το κόμμα «ένας ακόμη καταπιεστικός μηχανισμός για το απόγευμα». Ασφαλώς υπάρχει το «δικαίωμα» που παρέχει η αστική δημοκρατία να μην οργανώνεται κανείς, ούτε να δεσμεύεται επομένως σε τίποτα που να τον «καταπιέζει». Υπάρχει ωστόσο και η συνειδητή εθελοντική επιλογή της στράτευσης και της συνειδητής πειθαρχίας και αυτοπειθαρχίας στη συλλογική επαναστατική κοινωνική δράση. Το να δίνει κανείς νόημα στη ζωή του, ζώντας και δρώντας με τους «άλλους» και για τους «άλλους».
Δεν αντικαθιστά το κόμμα την ανάγκη ενός ευρέος και πιο συνεκτικού πολιτικού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Αντίθετα, συμβάλλοντας στη συνοχή του, αντικαθιστά τη φλυαρία που χτίζει πάνω στην άμμο, με τα έμπρακτα βήματα. Κάθε βήμα κομμουνιστικής συγκρότησης μιας οργάνωσης πολλαπλασιάζει τα βήματα στη διεύρυνση του μετώπου, αλλά ενδεχομένως και στην εμφάνιση και άλλων κομμουνιστικών οργανώσεων που θα καθιστά εκ νέου επιτακτική την ανάγκη του μετώπου. Και αντίστροφα φυσικά. Αυτό το θετικό σπιράλ χρειαζόμαστε, ξεφεύγοντας από τη λογική τόσο του κόμματος-“φρουρίου”, όσο και του κόμματος ως «στούντιο» προβολής απόψεων. Το δίλλημα λοιπόν δεν είναι «κόμμα ή μέτωπο;». Αν κάτι είναι καταστροφή είναι ο χυλός ενός κόμματος-μετώπου ή αντίστροφα ένα «μέτωπο» ως προσωπείο κόμματος ή κοινοπραξίας κομμάτων χωρίς εσωτερική ζωή.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι να αν τυχόν «κλείσει στα βιαστικά η συζήτηση για το κόμμα» και η «μεταβατική λειτουργία» του ΝΑΡ. Παρεμπιπτόντως αυτή κρατά ήδη κοντά στα 30 χρόνια! Δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ούτε η φοβία ούτε η κινδυνολογία, μπροστά στους υπαρκτούς κινδύνους. Η νηφάλια συζήτηση και οι προσεκτικές επιλογές για το «πότε, ποια βήματα και με ποια μέθοδο θα κάνουμε», δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να θέτουμε σωστά τον πήχη του «τι θα έπρεπε από καιρό να κάνουμε».
Αν «τρομάζει» η ιδέα ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος-ηγεμόνα στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, της εργατικής γενοκτονίας και της λοβοτομής της κοινωνικής συνείδησης, τότε θα καθίσταται απλή «επιθυμία» και μελαγχολική ονείρωξη η ίδια η κοινωνική επανάσταση.
Η ιστορία όμως έχει άλλη «λογική» και δεν κάνει συμφωνίες. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ροβεσπιέρου: «Η αρετή χωρίς τρομοκρατία, είναι ανίσχυρη. Η τρομοκρατία χωρίς ηθική είναι ανήθικη». Εμείς βεβαίως δε μιλάμε για τρομοκρατία αλλά για εργατική και κομμουνιστική επανάσταση. Ας κρατήσουμε όμως το διπλό μήνυμα αυτής της φράσης…
Το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση με την απόφαση του Τέταρτου Συνεδρίου του, μέσα από το δημιουργικό βάσανο της δημοκρατικής συζήτησης, δεσμεύεται να συμβάλλει στον παραπάνω αναγκαίο αν και αχαρτογράφητο δρόμο. Όχι χωρίς διαφωνίες, επιφυλάξεις ή διαφορετικές προσεγγίσεις ακόμη και μεταξύ αυτών που υιοθέτησαν την κατεύθυνση για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα, μεταξύ των άλλων αποφάσεων που πάρθηκαν (71% υπέρ, 17% λευκά, 12% λευκά). Όχι μόνο στην απόφαση, αλλά και εντός και των τριών αυτών «ποσοστών», αλλά και εντός του προβληματισμού κάθε συντρόφου και συντρόφισσας, ενυπάρχει ένας θησαυρός και πλούτος πολύτιμων απόψεων.
Στο ΝΑΡ δεν κρύψαμε ποτέ τις διαφωνίες μας ούτε τις θεωρήσαμε “πρόβλημα”. Ίσως είναι η μοναδική οργάνωση της αριστεράς που κατά καιρούς τα λεγόμενα “ηγετικά” και “ιστορικά” στελέχη της (όρο που τα ίδια προς τιμή τους αρνούνται), βρέθηκαν να μειοψηφούν! Όσοι βιάστηκαν να μιλήσουν ασυλλόγιστα για …διάσπαση ή και για …τέλος του ΝΑΡ, θα διαψευστούν δημιουργικά. Η έμφαση είναι στο «δημιουργικά»: Πράγματι, ορίζοντάς μας είναι η δημιουργική υπέρβαση/κατάργηση του ΝΑΡ, μέσω της συμβολής και άλλων ρευμάτων και αγωνιστών μαρξιστικής, κομμουνιστικής και μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αναφοράς σε μια ανώτερη κομμουνιστική οργάνωση/κόμμα και ένα πιο ισχυρό αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα αναμετρηθεί με το νεοσυντηρητικό και νεορεφορμιστικό ΤΙΝΑ.
*Το κείμενο βασίζεται στην παρέμβαση/ομιλία στο τέταρτο συνέδριο του ΝΑΡ
στις εννιά έμαθε ο κουφός πως πέθανε η γυναίκα του.
πριν 30 χρόνια σας μιλούσαμε για την αναγκαιότητα μπολσεβίκικου κόμματος σ’ Μαυροειδή και μας λοιδορούσατε, τώρα θα μου πεις κάλιο αργά παρά ποτέ.κάτι είναι κι αυτό.ελπίζουμε για να ευοδωθεί η προσπάθεια να μην χρειαστούν άλλα τριάντα χρόνια.
“Ας αναλογιστούμε ότι εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες που οργανώνονται στη Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση (ΝΚΑ), στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν συνεχίζουν τη στράτευσή τους στο ΝΑΡ. Είναι θέμα της οργάνωσης νεολαίας να το εξετάσει αυτό.”
Α, γειά σου!
Mετά από τριάντα χρόνια(!) δεν πήρατε χαμπάρι εσεις (και όχι η νεολαία…) ότι το “εκκλησίασμά” σας , είναι πασόκια, που σας χειροκροτάει/υποστηρίζει γιατί επιβεβαιώνετε την αμετακίνητη μικροαστικη τους κοσμοθεώρηση!
Οταν έχουν χορτάσει επιβεβαίωση από σας, κι έχει κάτσει και η νεανική τεστοστερόνη τους, γυρνάνε στους δικούς τους γνήσιους εκπροσώπους.
Γιατί στο φινάλε, το γνήσιο θα επιβληθεί….
…και ο αντικουκουέδικος “κομμουνισμός” είναι ένα πολύ σύντομο ανέκδοτο.
αντε ρε εμμονικέ “ενας”! Η κατάσταση είναι ίδια ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ στις άλλες οργαν΄νωσεις της κομμουνιστικής και μη κομμουνιστικής αριστερ΄σς! Το 70 % των μελών της ΚΝΕ ΔΕΝ εντάσσονται στο ΚΚΕ, μετά το φοιτητιλίκι ή/και στρατό. Αϊντε κομματόσκυλο!
Μη ζωχαδιάζεσαι αντι-κομματόσκυλο, Γιώργο!
Αυτό, που λές ισχύει, αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί το εκλογικό 95% φιλο-ΕΕ του ~70% του εκλογικού σώματος καθώς και η πλήρης κινηματική νηνεμία. Τώρα για το πού είναι χειρότερη, ο καθένας καταλαβαίνει, αλλά δε θάλεγα πως έχει και τόση σημασία για να επιμείνω.
Θυμίσου μόνο ποιός θριαμβολογούσε για “αριστερές στροφές” και ποιός πέταγε “από νίκη σε νίκη”. Τουλάχιστον στο ΚΚΕ δείχνουν να έχουν επίγνωση του προβλήματος.
Φϊλε μου, είπες κάτι πολύ συγκεκριμένο, το οποίο είναι κομματοσκυλικό και λάθος! Μίλησες για πασόκικο ακροατήριο του ΝΑΡ και της ΝΚΑ. Μέγιστη παπαριά που και λάθος είναι, αλλά και δείχνει την κομματοσκυλική εμπάθειά σου! Δεύτερον, ξεχνάς πως αυτού του είδους η αποστράτευση μετά το φοιτητιλίκι ή/και στρατό των νέων, είναι κοινή ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ στην υπόλοιπη Αριστερά, κομμουνιστική και μη κομμουνιστική.
Αν έχεις επίγνωση του προβλήματος και δεν το προλαβαίνεις είσαι ανεπαρκής, όπως ανεπαρκές έχει αποδειχθεί το ΚΚΕ στην υπόθεση της προάσπισης της εργατικής τάξης.
Όσο για το θέμα του άρθρου, προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από τις ηγεσίες ΟΛΩΝ των οργανώσεων της αριστεράς. Το καινούργιο (ένα επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης) θα είναι αποτέλεσμα της ενεργοποίησης των εκτός νομενκλατούρας αγωνιστών ή απλά δεν θα υπάρξει ποτέ…
Κάτι δεν καταλαβαίνω και Εγώ όταν κάτι Δεν καταλαβαίνω σημαίνει ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΒΑ ΕΩΣ ΎΠΟΠΤΟ!
Στο Διαυτά:
Δεν ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ “Τί Είδους Κουμμουνιστικού Κόμματος” θέλουμε ή κάπως έτσι!!!
Εξάλλου γιατί περιπλέκετε Ανόμοια και Ασύμπτωτα Ιστοριοχρονικά Πράγματα;;;;
1. Διαπίστωση: Η Ισπανία Δεν είτανε Ποτέ Αποικιοκρατούμενη!
Ερώτηση: Γιατί η Ισπανία “έμεινε” ουδέτερη στον Β’Καπιταλιστικό Πόλεμο εάν και είταν κώλος και βρακί με την Ναζιστική Γερμανία;;; Γιατί η Ναζιστική Γερμανία “κατέκτησε” την μισή Γαλλία;;; Κουράστηκε ή … βαρέθεικε;;;;
2. Διαπίστωση: Η Κίνα είναι μια Ιδιάζουσα Περίπτωση! Ένα μικρό μέρος Της είταν Αποικιοκρατούμενο από Ευρωπαϊκές Χώρες! Πρόσφατα μετά 99 χρόνια της Επεστράφει το Χόνγκ Κόνγκ! Το Αλλο είτανε σε μια Άλλη Φάση!
3. Διαπίστωση: Η Κούβα είτανε μια Αποικία Πορνείο! Το Απελευθερωτικό/Επαναστατικό Κίνημα Της Κούβας Είτανε Πέρα Ως Πέρα Κουμμουνιστικό/ΜαρξιστοΛενινιστικό!!! Κοιτάξτε τα Πεπραγμένα!
Ερώτηση: Τί θέλατε Π.Γραφείο και Κ.Επιτροπή με … Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό;;;
4. Διαπίστωση: Το Βιετνάμ Είτανε Αποικία Ευρωπαϊκών Φασιστικοκαπιταλιστικών Συμφερόντων!!! Το Απελευθερωτικό Κίνημα στο Βιετνάμ ξεκινώντας με Αιματηρούς Απελευθερωτικούς Αγώνες Ενάντια Των Γάλλων (Ντιέν Μπιέν Φού) τον Συνέχισαν με τους φίλους μας Τους Αμερικανούς! Υπενθυμίζουμε ότι οι Βάσεις Του Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος Είτανε ΚΑΘΑΡΑ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ!!!
Ερώτηση: Γνωρίζετε ότι σχεδόν παράλληλα με τον Εθνοαπελευθερωτικό Αγώνα του Βιετνάμ στην Ινδονησία σχεδόν 5 (πέντε) εκατομμύρια Κουμμουνιστές τους Σκότωσαν χωρίς να υπάρχει κανένα σημαντικό Απελευθερωτικό Κίνημα;;;; Τους Σκότωσαν ….. Προληπτικά!!!!!!
5. Καλύτερα ας μην πιάσατε τα χρονικά του 68plus … της Ευρώπης διότι θα σας παραπέμψουμε στα παράλληλα και όμοια/ίδια γεγονότα στης ΗΠΑ!!!!
6. Διαπίστωση: Η Ελλάδα Είναι μια ΑΠΟΙΚΙΑ!!!
Ερώτηση: Τί Σας Φοβίζει να το παραδεχθείτε;;; Μήπως Επειδή θα αναγκαστείτε να “κτυπηθείτε” με τους Αποικιοκράτες;;; Ποιοί Είναι Αυτοί;;;; Δεν Σας Το Κρύβουμε: ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΓΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!!!!
…… και μιλάτε και ψάχνετε για …. “τί είδους κουμμουνιστικό κόμμα”;;;;;
Σχόλιο νο1 – Για το κόμμα: Η κριτική αξιολόγηση της έννοιας και της πρακτικής της λέξης «κόμμα» είναι παρόμοια με αυτή του κράτους. Παρατηρούμε και εδώ μια διπλή, τίγκα αντιφατική πραγματικότητα: α. Αφενός το κόμμα είναι αναγκαίο, όπως είναι αναγκαίο και το κράτος για να αντιπαλέψεις ένανν τόσο ισχυροο αντίπαλο όπως είναι τα καπιταλιστικά κράτη. Αφετέρου όμως, όπως και το κράτος, έτσι και το κόμμα, επειδή είναι ΚΑΙ μηχανισμοί όπου ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ υπάρχει ιεραρχία, αυτό το χαρακτηριστικό σε συνθήκες κατάληψης πλέον της εξουσίας, ΕΝΙΣΧΥΕΙ σχεδόν πάντα, τις εκμεταλλευτικές κοινωνικές σχέσεις. Διότι ακριβώς η αντίθεση μεταξύ «διευθυντή» και «διευθυνομένου» η οποία στον καπιταλισμό επισκιάζεται από την βασική αντίθεση «κεφάλαιο/εργασία», τώρα, που αυτή η αντίθεση «κεφάλαιο/εργασία» απομακρύνεται/καταστρέφεται απο την επανάσταση, ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ πλέον, η προαιώνια αντίθεση «διευθυντής/διευθυνόμενος», ως η νέα βασική αντίθεση των επαναστατημένων κοινωνιών!
ΑΥΤΗ η αντίθεση είναι που επιτρέπει αφενός την επιβίωση των καπιταλιστικών στοιχείων στη νέα κοινωνία, αλλά και την γέννηση/συγκρότησηη μιας νέας άρχουσας τάξης που ονομάζεται «κρατική κομματική γραφειοκρατία». ΑΥΤΟ είναι το βασικό συμπέρασμα από την μελέτη των χωρών του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αρα, ΕΔΩ να στρέψουμε την μελέτη μας και την οπτική μας.
Ομολογώ,ότι έχω ελάχιστη εμπειρία από οργάνωση.Θέλω όμως κι εγώ,να πω όσα ξέρω κ όσα συμπεράσματα έχω (μέχρι στιγμής) βγάλει. α) Η “ιεραρχία” των κομμουνιστικών κομμάτων διαφέρει από αυτή των αστικών,στο εξής: Το κ..κ. στηρίζεται στη θεωρία του μαρξισμού.Συνεπώς είναι όχι μόνο εργαλείο δράσης,αλλά κ σχολείο.Έτσι η “ιεραρχία” έχει διττό σκοπό..Από τη μια χρειάζεται για το συντονισμό της δράσης κ απ’ την άλλη για να μαθαίνουν οι νεώτεροι απ’ τους παλιότερους τη θεωρία ζωντανά,πράμμα που δεν το αντικαθιστά η ανάγνωση βιβλίων.(συννεχίζω).
Σχόλιο νο2 – Για το κόμμα: Το κομμουνιστικό κόμμα, χρειάζεται. Είναι ένα απολύτως αναγκαίο εργαλείο για να μπορέσει ένα τμήμα της εργατικής τάξης να οργανωθεί, και να πολιτικοποιηθεί τόσο, όσο να καταφέρει να ανατρέψει μαζί με τον υπόλοιπο λαό, το καπιταλιστικό σύστημα, στην κατεύθυνση της εμφάνισης του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.
Ομως, το κομμουνιστικό κόμμα έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που μπορεί κάλλιστα, να αποτελέσει και θανλάσιμη παγίδα για την επαναστατημένη κοινωνία: Την ιεραρχία. Η ιεραρχία είναι μεν αναγκαία για να μπορέσει οργανωτικά να δράσει το κομμουνιστικό κόμμα (και οργάνωση το ίδιο είναι σε αυτό το σημείο), όμως ήδη από το σήμερα, γεννά την αντίθεση “διευθυντής/διευθυνόμενος”. Διαμορφώνει έτσι, μέληη 2 ταχυτήτων. Αυτά που εκλέγονται στα καθοδηγητικά όργανα και αυτά που είναι απλά μέλη των ΟΒ. Αυτές οι 2 ομάδες μελών, ενώ ΤΥΠΙΚΑ έχουν τα ίδια δικαιώματα, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ διαφέρουν! Διότι οι αποφάσεις λαμβάνονται στα καθοδηγητικά όργανα. Οχι στις ΟΒ. Αυτή είναι η απλή, ιστορική απόλυτη αλήθεια. Η εσωκομματική δηνοκρατία στο κομμουνιστικό κόμμα, ιστορικά, ελάχιστα προχώρησε από την αστική δημοκρατία στα καλύτερά της. Και αυτό επίσης είναι μια ιστορική αλήθεια.
Το κ.κ.πρέπει υποχρεωτικά να αποτελείται στη μεγάλη του πλειοψηφία από εργάτες.Μαρξιστική οργάνωση,που δεν πληρεί κ για όσον καιρό δεν πληρεί αυτή την προϋπόθεση,δεν είναι κ.κ. ,χωρίς φυσικά να αμφισβητούνται προθέσεις.Η μειοψηφία του κ.κ.,που προέρχεται από άλλες τάξεις,αποχτά αυτόματα την προλεταριακή συνείδηση.Οι αντιθέσεις ανάμεσα στους κομμουνιστές δεν είναι ανταγωνιστικές,γιατί οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις έχουν οικονομικά αίτια.Αυτά,θεωρητικά.Στην πράξη οι εκτροπές είναι πάντα πιθανές.Αποφασιστική σημασία έχει η θέληση των κομμουνιστών,πρώτ’ απ’ όλα η διαπαιδαγώγηση,η αφοσίωση στις βασικές αρχές κ η δημοκρατία.Ο όρος “εργατική δημοκρατία”, που αναφέρεται στο πλαίσιο της κοινωνικής κ οικονομικης συγκρότησης,δε βλέπω,τι σχέση έχει με τους όρους λειτουργίας μιας πολιτικής οργσνωσης.Η δημοκρατική διαδικασία είναι μια κ μόνη,μέ συγκεκριμένες αρχές.Όλοι συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων κ εφαρμόζεται η αρχή της πλειοψηφίας.Υπάρχει όμως το δικαίωμα της αποχής,για όσους διαφωνούν.Έτσι δε γίνεται στα σωματεία;Κάθε τι άλλο έχει αρνητικές συνέπειες.Η επιβεβαίωση ή αποτυχία μιας επιλογής δεν εξαρτάται από το πόσοι τη στηρίζουν,αλλά από το αν είναι σωστή ή όχι.Αν αρμόζεται αυτό στο κ.κ.,νομίζω ότι θα αποτελεί επαρκή έλεγχο της βάσης,απέναντι στα καθοδηγητικά όργανα.
Σχόλιο νο3 – Για το κόμμα: Εννοείται φυσικά πως η ιεραρχία δεν αφορά μόνο το κομμουνιστικό κόμμα σε όλες τις εκδοχές του (μαοϊκό, τροτσκιστικό, σταλινικό, ευρωκομμουνιστικό κλπ) αλλά αφορά τα έτωπα (πχ ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ), αφορά και την μη κομμουνιστική αριστερά (λχ ΛΑΕ). Μάλιστα στην μη κομμουνιστική Αριστερά τα πράγματα απο αυτή την άποψη είναι πολύ χειρότερα, διότι σε αυτήν βασιλεύει συν τοις άλλοις ο παραγοντισμός,ο διαδρομισμός κλπ.
ΟΛΑ τα παραπάνω αρνητικά χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής και μη Αριστεράς, είναι γέννημα των ανταγωνιστικών σχέσεων που είναι κυρίαρχες στον καπιταλισμό. Παράλληλα είναι γέννημα της ταξικής διάρθρωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας που έχει γίνει βίωμα των ανθρώπων, και φυσικά και των ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένων. Η κομμουνιστική και μη κομμουνιστική Αριστερά, ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ανταγωνιστικότητα/ταξικότητα των ανθρώπινων/κοινωνικών σχέσεων. Και επηρεάστηκε απο όλη αυτή την σαπίλα σε μεγάλο βαθμό, διότι αυτή η σαπίλα μεταφέρθηκε άκριτα στο εσωτερικό των αριστερών και κομμουνιστικών οργανώσεων/κομμάτων, ΧΩΡΙΣ ποτέ να προβληματιοποιηθεί στα σοβαρά, παρα μονάχα κυρίως με ευχολόγια, “θα” και εκθέσεις ιδεών.
Συμπληρωματικά στα όσα έγραψα παραπάνω,πιστεύω,ότι η υποχρεωτική εφαρμογή των αποφάσεων είχε μέχρι σήμερα ολέθριο ρόλο στη διατάραξη της δυναμικής ισορροπίας κ της ισοτιμίας ανάμεσα στα μέλη,που οδήγησε σε υδροκεφαλισμό κ στο φαινόμενο της γραφειοκρατίας.(θα συνεχίσω)
Σχόλιο νο4 – Για το κόμμα: Το ΝΑΡ προσπάθησε όλα αυτά τα χρόνια και με αρκετά σοβαρές τομές για την μέχρι τώρα χαμηλή ποιότητα της εσωκομματικής δημοκρατίας/συγκρότησης της κομμουνιστικής και μη, Αριστεράς. Το κατοχυρωμένο δικαίωμα στην ύπαρξη, κατάθεση και συζήτηση ξεχωριστών κειμένων/πλατφορμών σε όλη την κλλίμακα ΝΑΡ και ΝΚΑ και στα Συνέδρια αυτών, τόσο εσωκομματικά όσο και δημόσια, αποτέλεσε ένα σοβαρό βήμα εσωκομματικής δημοκρατίας.
Ωστ΄σο, αυτό το σοβαρό βήμα δεν άλλαξε, ούτε μπορεί να αλλάξει την μεγάλη εικόνα: ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ και πέρα απο ευχολόγια ωραίες διατυπώσεις στα κείμενα και “θα”, η ΟΒ σε ένα οποιοδήποτε κομμουνιστικό κόμμα ή οργάνωση, είναι κυρίως ένας ιμάντας μεταβίβασης των κεντρικά παρμένων αποφάσεων. Αυτή είναι η αλήθεια η ιστορική και η βιωματική. Οσες εκθέσεις ιδεών κα ικείμενα και αν γραφούν, τα μέλη σε μια κομμουνιστική οργάνωση και κόμμα, δεν υπήρξαν ποτέ ούτε και σήμερα, είναι ίσα: Υπάρχουν 2 κατηγορίες μελών: Αυτά που συμμετέχουν στα καθοδηγητικά οργανα και λαμβάνουν τις αποφάσεις και αυτά που συμμετέχουν μόνο στην ΟΒα τους και εκτελόυν τις αποφάσεις, λιγότερο ή περισσότερο δηιουργικά η/και αποτελεσματικά. Πρέπει να αλλάξει δομικά και πραγματικά, αυτή η κατάσταση; ΝΑΙ! Μπορεί να αλλάξει; Ίσως, αλλά σίγουρα προϋπόθεση αποτελεί η παραδοχή ανοιχτά και πλήρως, όλης της προβληματικής εικόνας και των αιτίων που την δημιουργούν.
Σχόλιο νο5 – Για το κόμμα: Και πάλι ξανατονίζω, πως αυτή η προβληματική συγκρότηση/λειτοργία, αφορά ολη την Αριστερά, τα κόμματά της, τις οργανώσεις της, τα μέτωπά της. Και όσο πιο σοσιαλδημοκρατική είναι αυτή η Αριστερά, τόσο πιο εκφυλισμένη (παραγοντισμός κλπ) δημοκρατία και λειτουργία, έχει! Να μαστε σαφείς, αυτό λέει η πραγματικότητα.
Σύντροφε άσε τα όλα αυτά για το κόμμα, ούτε ο Κίρχνερ δεν μπόρεσε να τα βρει. Νίκα πρώτα την ΝΔ του Μητσοτάκη σε στρατολογίες εργατών στις γειτονιές και μετα τα βρίσκουμε όλα αυτά τα πανεπιστημιακά μετα-μαρξιακά. Όταν δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συζητήσουμε εάν οι εργάτες μπορούν απλά να σκάσουν συνδρομή και εσύ να τους εκπαιδεύσεις στον μπολσεβικισμό, ενώ μέχρι και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης μπαίνει στον κόπο να εκπαιδεύσει τα μέλη του στον σοσιαλδημοκρατισμό, τότε όλες οι αλλαγές που γίνονται καταντούν άκαρπες.
Βέβαια μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα τώρα μέρες που είναι!
Συντροφικά,
Γειά χαρά!
Αγα΄Πορφυρογή, δεν είναι αυτά που γράφω “μεταμαρξιακά” και “πανεπιστημιακά”. Και δεν βρίσκεται σε αντίθεση η συζήτηση για τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος, με την ανάγκη να πειστούν οι ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένοι να μηνυποστηρίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ.
Ισα-ισα, όσο βλέπουμε έμπρακτα πως η κομμουνιστική οργάνωση που οικοδομούμε δεν φέρνει ούτε σε ρέπλικα του κομμουνιστικού κόμματος που γνωρίσαμε, ούτε φέρνει σε αλά κάρτ οργανωτικές συναντήσεις, αλλά επηρεάζεται από τις ανάγκες των ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένων του σήμερα, τότε μάλλον όλο και κάποιοι από τους υπόλοιπους ταξικά/κοινωνικά καταπιεσμένους μπορεί και να ενδιαφερθούν για την ταξική/κοινωνική χειραφέτηση!
Αλλιώς, αν ΔΕΝ αλλάξουμε τα κακώς κειμενα (μερικά απο αυτά συζητούμε και στο παρόν άρθρο), τότε μάλλον θα πέφτει η κομμουνιστική αριστερά σε ολοένα και μεγαλύτερη ανυποληψία. Για την δε σοσιαλδημοκρατική τύπου ΛΑΕ, ανάλογα -και χειροτερα- θα είναι τα αποτελέσματα.
Σύντροφε νομίζω ότι φάνηκα πολύ επιθετικός για να με λες Αγά, εκτός κι αν είναι autocorrect. Εάν όντως φάνηκα πολύ επιθετικός συγνώμες δεν είχα τέτοια πρόθεση. Τώρα όμως που μου έδωσε έναυσμα η απάντηση σου θα σου πω κι εγώ λίγα λόγια και κρίμα που δεν τα λέμε σε όβα γιατί μπορεί να μοιάζουν λίγο πιο επιθετικά από τα πρώτα σχόλια μου. Αυτά που γράφεις είναι μεταμαρξιακά και πανεπιστημιακά γιατί τα παραλές ενώ δεν χρειάζεται!
Και δεν είπα ποτέ ότι βρίσκεται σε αντίθεση η συζήτηση για τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος, με την ανάγκη να πειστούν οι ταξικά (δέν υπάρχει κοινωνικά) καταπιεσμένοι να μην υποστηρίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Διότι πρέπει να καταλάβεις κάτι πολύ σημαντικό. Το σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα είναι αυτό που τσακωνόταν ο Λένιν με τους συντρόφους του, ένα ικανό να μπορεί να κάνει και ληστείες σε τσαρικές τράπεζες και να εκδίδει νόμιμη εφημερίδα. Οι εργάτες που τους έχουν όλες οι «πρωτοπορείες» ως ζαβά, μια χαρά γνωρίζουν τι εστί καταπίεση και για ποιον λόγο τους πείθει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Είναι γιατί όλα τα κόμματα «νέου τύπου», «παντός καιρού», και«σύγχρονα» δέν το έχουν λυμένο το εσωκομματικό σε σχέση με τα αστικά κόμματα. Γιατί τα κόμματα νέου τύπου, σύγχρονα και εργατικά και παντός καιρού και θερμοκρασίας θα έπρεπε να έχουν εργατική δημοκρατία εργοστάσιου και όχι δημοκρατία. Με Λενινιστκούς όρους (να μήν μεταμαρξίσω κι εγώ :P ) Πχ. Μπορεί ο καινούργιος να αναλάβει το πριόνι χωρίς να κόψει κανένα δάχτυλο? Όχι. Μπορεί ο καινούργιος σύντροφος μας να γίνει κομμουνιστής ηγέτης εάν δεν έρθει κανένας άλλος σύντροφος να του δείξει? Όχι δεν μπορεί (μόνο ο Γκότβαλτ!). Πρέπει λοιπόν κάποιος να καθοδηγεί όχι με γνώμες αλλά με αναλύσεις, να μην περιμένει τον εργάτη να ρίξει μόνος του την εικόνα του Τσάρου και της Παναγίτσας μα να έρχεται σε επαφή με αυτόν και να του πει γιατί δεν πρέπει ποτέ να σηκώνει αυτές τις εικόνες.
Η κομμουνιστική οργάνωση που οικοδομείται εσείς και μόνο εσείς (γιατι δεν τον θέλετε τον εργατόβλαχο! Λίγο μπρουταλ ακούγεται αυτό σορυ) φέρνει σε ρέπλικα του «κομμουνιστικού» κόμματος που γνωρίσαμε με τα κρούσματα αντεργατικής δημοκρατίας (δεν κυβερνούν οι σκληρές μαθηματικές αναλύσεις αλλά οι γνώμες), και φέρνει λίγο στο νου τις Ιταλικές οργανώσεις που γράφουν ότι επηρεάζονται από τις ανάγκες των ταξικά καταπιεσμένων του σήμερα και περιμένουν πως όλο και κάποιοι από τους υπόλοιπους ταξικά καταπιεσμένους (επειδή τους έχουν για ζαβά) μπορεί και να ενδιαφερθούν για την ταξική χειραφέτηση…
Κάτι ακόμα. Εσύ/εσεις/αυτοί δεν μπορείτε να αλλάξετε τα κακώς κείμενα με Τροτσκιστικού τύπου παραληρήματα στην αριστερά σαν τον παράγοντα που πάει και αποκαλεί τους άλλους ένα μάτσο ρεφορμιστές χωρίς να βλέπει την δική του κατάσταση. Επίσης δεν είναι δικό σου/σας τσιφλίκι η κομμουνιστική αριστερά (υπάρχει και αντικομμουνιστική αριστερά? Μάλλον αυτή που ζητάει συγγνώμη στον Χίτλερ για το Γολόντομορ) για να προσέχετε μήπως και πέσει σε ολοένα και μεγαλύτερη ανυποληψία. Αυτή θα πέφτει όσο είναι η δεξιά πιό ανοιχτή στον διάλογο και στην κοινωνικότητα από την αριστερά. Όσο για την σοσιαλδημοκρατική αριστερά τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το μεταβατικό της πρόγραμμα που δεν διαφέρει από την ΛΑΕ, καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα εάν κάποιοι κάνουν και λίγο αυτοκριτική μια φορά
Χμ, λίγο πιο Λενινιστικού τύπου κείμενο «συντροφικής αγάπης» προς όσους διαφωνούν το έκανα το κείμενο, αλλά δεν πειράζει με πείραξε το Αγάς!!!
Συντροφικά,
Γεια χαρά!
“αγαπητέ πορφυρογη” ήθελα να γράψω σύντροφε! Εννοείται πως δεν εξελαβα ως επιθετικό το σχολιο σου!
Δεν συμφωνώ όμως με αυτά που χρεώνεις στο ναρ. Κ ξαναλέω το ότι δεν σε είπα αγά. Απλώς, το ασύρματο πληκτρολόγιο έφαγε τα γράμματα..
Κανένα πρόβλημα σύντροφε. Αυτά που γράφω δεν είναι μόνο για το ΝΑΡ, είναι προβλήματα ολόκληρης της αριστεράς γενικώς. Απλά στο γραπτό μήνυμα φαίνονται κάπως πιο σκληρά τα λόγια αντί για ειρωνικά. Τα ξαναλέμε στους αγώνες.
Συντροφικά,
Γειά χαρά!
Σχόλιο 6ο – για το κόμμα: Εφόσον λοιπον η ιεραρχία σε ένα κόμμα (ή/και μετωπο) είναι μεν αναγκαία απο την μια, αλλά είναι και καταστροφική απο την άλλη διότι παράγει το δίπολο “διευθυντης/διευθυνόμενος” ΕΝΤΟΣ των αριστερών/κομμουνιστι΄κων κομμάτων και μετώπων, ας προχωρήσουμε λίγο αυτή την σκέψη: Οκ σε περιπτωσεις όπου το χ κόμμα ή μέτωπο είναι στην αντιπολίτευση (δλδ εκτός εξουσίας), το δίπολο “διευθυντής/διευθυνόμενος” δεν έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα, ή έστω δεν πολυ φαίνεται ως προβληματικό. Δεν έιναι έτσι, αλλά ας το συνομολογήσουμε προς ώρας! ΤΙ διάολο γίνεται, άμα το χ κόμμα ή μέτωπο πάρει την εξουσία; α. Εντός του καπιταλισμού είναι γνωστό. Θα τα στρίψει, η διαφορά βάσης/ηγεσίας θα γίνει ανταγωνιστική και αβυσεα, μιας και η ηγεσία θα κοροϊδέψει την βάση, η βάση δεν έχει και κάποιο ουσιαστικό δικαίωμα παρέμβασης στην ηγεσία, τα έχουμε δει αυτά και τώρα με τον ΤΣΙΡΙΖΑ, στα χνάρια του βαδίζει η ΛΑΕ.
β. Τι διάολο όμως γίνεται άμα το χ κόμμα ή μέτωπο πάρει την εξουσία ύστερα από μια νικηφόρα επανάσταση και συντριβή της αστικής τάξης; Αχα! Το έιδαμε ΚΑΙ αυτό το έργο: το χ κόμμα ή μέτωπο σε συνθήκες που έχει την εξουσία, μεταμορφώνεται! Η πρώην δευτερύεουσα εντός του κόμματος και του μετώπου αντίθεση “διευθυντής/διευθυνόμενος” σε συνθήκες κρατικής εξουσίας, γίνεται ΚΥΡΙΑΡΧΗ. Και ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ. Δηλαδή, αναδεικνύεται η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ πλευρά έναντι της αναγκαίας πλευράς της ύπαρξης της ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ! Και μέσω αυτής της εξέλιξης, διαμορφώνονται οι ιδανικές συνθήκες για την γέννεση μιας νέας εκμεταλλεύτριας άρχουσας τάξης: Της κρατικής/κομματικής γραφειοκρατίας! ΠΩΣ απαντάμε ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;
Για το 6ο Σχόλιο – Να σου πώ το μυστικό κόλπο? Κι αυτό το έχει πει ο Λένιν αλλά οι μεταφραστές τον χαβά τους! Μην διορίζεις μια ΠΕ που είναι στην θέση της και διατάζει από την διάσπαση της το 1989 μέχρι τον βιολογικό της θάνατο (βλέπε τον χαμό του αγαπημένου μας Τάκη). Μην κάνεις ηγετικές πρακτικές χωρίς να ξέρεις το τι θα κάνουν (διότι κι εγώ τον άκουγα τον σύντροφο Ευτύχη Μπιτσάκη στο 4ο Συνέδριο), και για μια ακόμη φορά άκου τα ίδια σου τα μέλη που κοντεύουν να σπάσουν σε κάθε συνέδριο γιατί χωρίς αυτούς τα πολλά λόγια είναι περιττά.
Σχόλιο 7ο – για το κόμμα: Με βάση όλα τα προηγούμενα σχόλια, στην συζήτηση μας για τα χαρακτηριστικά και το εχόμενο ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος λίγο μπορεί να συνεισφέρει ο Λένιν. Και αυτό, γιατί εν τω μεταξύ απο τότε που έγραψε τα έργα του για το κόμμα, έχουν περάσει πια 80+ χρόνια. Με ένα κάρο εμπειρίες ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και καπιταλιστικών αλλά και ΚΥΡΙΩΣ επαναστατημένων χωρών από τα ΚΚ και τα διάφορα μέτωπα τους. Μια διακυέρνηση που παρήγαγε νέες καταστάσεις που ο Λένιν και ο Μαρξ δεν είδαν και φυσικά δεν προκειται να δουν ποτέ μιας και είναι πεθαμένοι καιρό τώρα. Τα δε κριτήρια που κυρίως ο Λένιν έθεσε για το κόμμα, αντούν μόνο στην αποτελεσματικότητα στην παρέμβαση του κόμματος. Δεν αφορούν το ΠΩΣ θα συνδυαστεί η αποτελεσματικότητα στην δράση με την σωκομματική χειραφέτηση από το αναγκαίο μέν, καταστροφικό δίπολο “διευθυτής/διευθυνόμενος” που παράγει η επίσης αναγκαία λήν όμως καταστροφική όσον αφορά την ταξική χειραφέτηση, ΙΕΡΑΡΧΙΑ.
Για το Σχόλιο 7ο – για το κόμμα: Κανείς λάθος σύντροφε που δεν σε προλαβαίνω! Το έχει απαντήσει το ζήτημα σε ένα βιβλιαράκι με όνομα «Για το Προλεταριακό Κόμμα Νέου Τύπου»
Πορφυρογη έχουν περάσει 100 σχεδόν χρονια απο τότε που έγραψε ο Λένιν. Κ μεσολάβησαν κατακλυσμιαιες εξελίξεις. Δεν μπορούμε πια να βασιστούμε μόνο στον λενιν για την συγκρότηση ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος.
Α, γι αυτό όλα τα γκρουπούσκολα έχουν ηγεσίες, που απέρχονται μόνο από φυσικά αίτια η διασπάσεις/αποχωρήσεις! (Και η …Χρυσή Αυγή, αλλά αυτή ας την αγνοήσουμε για να μην προκύψουν παραπλανητικά τσουβαλιάσματα).
Βλέπετε, OΛΑ τα συστημικά κόμματα (ασφαλώς και το ΚΚΕ) σε τριάντα χρόνια έχουν αλλάξει τουλάχιστον από τρείς και πάνω ηγεσίες…
Εχουν βασιστεί μόνο στον απαρχαιωμένο Λένιν!
Τρικυμία;
παπαριές ανώνυμου σαχλαμάρα! Αϊντε βλάκα που θα συγκρίνεις την κομμουνιστική αριστερά με τα τσιράκια των αφεντικών τους εθνικιστές!
Βασικά σύντροφε Ανώνυμος έχουν βασιστεί πολλοί και σε πολλά πράγματα και σε ελλείψεις πάλης ενάντια στις ηγεμονικές τακτικές. Πάντα όμως το κόλπο είναι να υπάρχουν έτοιμα μέλη που να μπορούν να κάνουν και την δουλειά των καθοδηγητών! Μα και να φροντίσουν να μην γίνονται οι ίδιοι οι καθοδηγητές πίσω από τα ψηφισμένα στελέχη. Δύσκολο αλλά έχει γίνει εφικτό στο παρελθόν και είναι πολύ πιο εύκολο ιδικά στην εποχή μας που όποιος θέλει να λέγεται έστω και αριστερός, είναι επειδή δεν θέλει να υπάρχει καταπίεση.
Ο.κ για τα γκρουπούσκουλα, αλλά ο Λένιν τι σου φταίει; και ο Ευκλείδης απαρχαιωμένος είναι αλλά την Γεωμετρία του την διδασκόμαστε.Αν θέλεις να κάνεις επαναστατική εξέγερση οφείλεις να διδαχτείς από τους προηγούμενους, παρεκτός και θέλεις να ξανα-ανακαλύψεις τον τροχό…
Εϊναι σωστό αυτό που λες,να διδασκόμαστε από τους προηγούμενους,αλλά δεν πρέπει να παραμένομε εκεί.Τον Ευκλείδη τον διδασκόμαστε κ μας καλύβει κ σήμερα μέχρις ενός σημείου,ξέρομε όμως,ότι από ένα σημείο κ πέρα δεν ισχύει.
Σχόλιο 7ο χωρίς λάθη – για το κόμμα: Με βάση όλα τα προηγούμενα σχόλια, στην συζήτηση μας για τα χαρακτηριστικά και το περιεχόμενο ενός σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος λίγο μπορεί να συνεισφέρει ο Λένιν. Και αυτό, γιατί απο τότε που έγραψε τα έργα του για το κόμμα, έχουν περάσει πια 80+ χρόνια. Με ένα κάρο εμπειρίες ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και καπιταλιστικών αλλά και ΚΥΡΙΩΣ επαναστατημένων χωρών από τα ΚΚ και τα διάφορα μέτωπα τους. Μια διακυβέρνηση που παρήγαγε νέες καταστάσεις που ο Λένιν και ο Μαρξ δεν είδαν και φυσικά δεν προκειται να δουν ποτέ μιας και είναι πεθαμένοι καιρό τώρα. Τα δε κριτήρια που κυρίως ο Λένιν έθεσε για το κόμμα, απαντούν μόνο στην αποτελεσματικότητα όσον αφορά στην παρέμβαση του κόμματος. Δεν αφορούν το ΠΩΣ θα συνδυαστεί η αποτελεσματικότητα στην δράση με την εσωκομματική χειραφέτηση από το αναγκαίο μέν, καταστροφικό δίπολο δε, «διευθυτής/διευθυνόμενος» που παράγει η επίσης αναγκαία, πλήν όμως καταστροφική όσον αφορά την ταξική χειραφέτηση, ΙΕΡΑΡΧΙΑ.
Καλέ μου σύντροφε μπερδεύεσαι νομίζω : )
Καθόλου μα καθόλου αναγκαία δεν είναι για την αποτελεσματικότητα η ιεραρχία, ίσα ίσα άκρως καταστροφική είναι και εκεί, όπως και για τα πάντα…
Νομίζω μπερδεύεις την ιεραρχία με την όντως απολύτως αναγκαία καθοδήγηση, την όντως απολύτως αναγκαία οργάνωση, σχεδιασμό και συντονισμό, τον όντως απολύτως αναγκαίο σεβασμό στις αποφάσεις που έχουν ληφθεί συλλογικά με τους συντρόφους μας- δημοκρατική ενότητα δράσης.
Ιεραρχία σημαίνει ότι ο Α σύντροφος είναι ανώτερος του Β με όλα τα τραγικά όσα αυτό συνεπάγεται… Καθοδήγηση σημαίνει ότι ο Α, ο οποίος γνωρίζει λόγω εμπειρίας παραπάνω στο χ ζήτημα, καθοδηγεί τον Β σύντροφο σε αυτό ενώ ταυτόχρονα μπορεί ο Β, ο οποίος γνωρίζει παραπάνω στο ψ ζήτημα, να καθοδηγεί τον Α σε αυτό…
Το πρόβλημα είναι ότι η καθοδήγηση πρέπει να γίνεται – και είναι πρόβλημα γιατί δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο- οργανωμένα και με σωστό σχεδιασμό ώστε να μεταδίδεται η γνώση και η εμπειρία σε όλη την οργάνωση και να είναι δυνατή η άκρως αναγκαία διαρκής εναλλαγή στα όργανα και στις χρεώσεις, ώστε να μην διαλύονται σύντροφοι από την πίεση και το φόρτο καθηκόντων, να σπάει η λογική της ανάθεσης και να μην καλλιεργούνται ψευδαισθήσεις ύπαρξης οποιουδήποτε είδους ιεραρχίας ή διπόλου «διευθυτής/διευθυνόμενος».
Νομίζω στο ΝΑΡ τα προσπαθούμε πολύ σοβαρά όλα τα παραπάνω. Στο κόμμα που πάμε να φτιάξουμε πρέπει να γίνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικοί σε αυτό το δρόμο.
Συντρόφισσα, γόνιμη η τοποθέτησή σου. Ενα σχόλιο πάνω σε αυτή:
Δυστυχώς, στο κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα που κομμάτι του είναι και η οργάνωσή μας το ΝΑΡ, οι έννοιες της “ιεραρχίας” και της “καθοδήγησης” ταυτίζονται σχεδόν. Και νομίζω πως ταυτίζονται, ακριβώς επειδή τα καθοδηγητικά οργανα σε ένα ΚΚ οποιουδήποτε ρεύματος (τροτσκιστικό, μαοϊκό, σταλινικό, αλλά και της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης) είναι και “πολιτικά όργανα με την πλήρη σημασία του όρου”. Δηλαδή είναι τα όργανα εντός των οποίων χαράζεται η πολιτκή κατεύθυνση του κομμουνιστικού κόμματος (ή οργάνωσης).
Ετσι όμως, οι ΟΒες, αποτελούν διαχρονικά, μόνο έναν απλό ιμάντα μεταβίβασης της κεντρικά αποφασισμένης (στα καθοδηγητικά όργανα) πολιτικής. Για αυτό και βλέπουμε ότι, οι ΟΒες εκτός απο ελάχιστες εξαιρέσεις, και σε όλες τις κομμουνιστικές/αριστερές οργανώσεις/κόμματα, στεγνώνουν από ουσιαστική πολιτική συζήτηση και γεμίζουν από ένα λιγότερο ή περισσότερο άγονο, καθηκοντολόγιο. Η αιτία, δεν είναι η κακή ποιότητα της συζήτησης ή η λειψή μεταφορά της από τα κεντρικά καθοδηγητικά όργανα. Η αιτία είναι η ίδια η φύση της συγκρότησης ενός ΚΚ ή μιας κομμουνιστικής οργάνωσης: τα κεντρικά καθοδηγητικά όργανα, ως πλήρη πολιτκά όργανα, είναι ακριβώς, επιφορτισμένα εξαρχής, με την ευθύνη χάραξης πολιτικής! Συνεπώς, εκεί παίζεται η φυσιογνωμία και η πολιτκή κατεύθυνση της οργάνωσης ή/και του κόμματος. Ετσι, ταυτίζεται η ιεραρχία και η καθοδήγηση. Και έτσι, δεύτερη αρνητική συνέπεια, η ΟΒ χάνει οποιοαδήποτε ουσιαστική σημασία, πέραν της εφαρμογής -καλής ή κακής- της κεντρικά αποφασισμένης πολιτκής.
ΑΥΤΗ την δομική κατάσταση είναι που πρεπει να θέσουμε στο επίκεντρο της συζήτησης μας, για τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που θ΄ςελουμε να έχει ένα ΚΚ του 21ου αιώνα. ΠΩΣ θα συμβάλλουμε έμπρακτα στο να αποκοπεί η έννοια της ιεραρχίας, από την έννοια της καθοδήγησης; ΠΩΣ θα συμβάλλουμε έμπρακτα στο να μετατραπεί η ΟΒ σε ουσιαστικό στην πράξη και όχι στα λόγια, κύταρρο ενός νέου κομμουνιστικύ κόμματος; Και ΠΩΣ παραληλα θα συνδυάσουμε εσωκομματική δημοκρατία και πολιτική αποτελεσματικότητα; ΝΑ ποια είναι τα ουσιαστικά και κρίσιμα ερωτήματα για την φύση και την λειτουργία ενός νέου κομμουνιστικού κόμματος!
Για να καταθέσω τη δική μου,μικρή εμπειρία,θεωρητικά,το σκεπτικό της λειτουργίας της οργάνωσης (δεν ήταν το ΚΚΕ) δεν ήταν ακριβώς έτσι που το περιγράφεις.Τα πολιτικά ζητήματα έπρεπε να συζητούνται ισότιμα κ ελεύθερα μέσα στις ΟΒ,ενώ η καθοδήγηση να παρεμβαίνει όπου υπήρχαν αποκλήσεις από τη θεωρία.Οι αποφάσεις των ΟΒ μεταφέρονταν μέσω του εκπροσώπου/καθοδηγητή στα ανώτερα όργανα,όπου κ παίρνονταν οι αποφάσεις στη βάση της πλειοψηφίας των εκπροσώπων/ΟΒ.Δε γνωρίζω,αν οι συνεδριάσεις των ανωτέρων οργάνων ήταν ανοιχτές σε όλα τα μέλη,νομίζω πάντως,ότι επιβάλλεται.Αυτό το σύστημα θεωρούνταν,ότι διασφάλιζε το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.Στην πράξη βέβαια,το πρόβλημα ήταν,ότι η διαπαιδαγώγηση έμμεσα επεδίωκε,να προκαταβάλλει τη συμφωνία κ απέφευγε τη διαμόρφωση κριτικής σκέψης.Το αποτέλεσμα ήταν,ότι κάποια στιγμή η καθοδήγηση βρέθηκε σε αμηχανία,καθώς δεν έβλεπε να αναδείχνεται μέσα στην ΟΒ κάποιος,για να προωθηθεί σε θέση ευθύνης,ώστε η ίδια να αναλάβει περετέρω καθήκοντα.Και ενώ εγώ,μέσα μου,έδινα την εξήγηση,ότι απλά είμαστε όλοι βλάκες,η καθοδήγηση έδειχνε προβληματισμένη,σχετικά με το μερίδιο της δικής της ευθύνης.
Ναι, το ΝΑΡ και η ΝΚΑ (ως κομμουνιστική οργάνωση νέων) με όλα τους τα στραβά και τις ανεπάρκειες, είναι οι μοναδικές κομμουνιστικές οργανώσεις που έχουν προβληματοποιήσει το δομικό -και προβληματικό συνάμα- χαρακτηριστικό των ΚΚ του 20ου αιώνα (όλων των αποχρώσεων): Η καθοδήγηση και η ιεραρχία ταυτίστηκαν. Και όχημα αυτής της ταύτισης υπήρξε και λειτουργεί και σήμερα, η επίσης δομική αντίληψη που λέει πως “σε ένα κομμουνιστικό κόμμα ή μια κομμουνιστική οργάνωση, η πολιτική παράγεται στα καθοδηγητικά όργανα“. Αυτή η αντίληψη είναι που αποστεώνει την λειτουργία των ΟΒ και που ταυτίζει καθοδήγηση και ιεραρχία.
Μπορουμε να την υπερβούμε διαμορφώνοντας ένα νέο οργανωτικό -και πολιτικό- μοντέλο κομμουνιστικού κόμματοςπου θα έχει ως δομικά χαρακτηριστικά την εσωκομματική δημοκρατία, την παραγωγή πολιτικής σε όλη την κλίμακα του κόμματος και την αποτελεσματικότητα; Δυσκολο πολύ. αλλά και αναγκαίο παράλληλα.
Πριν ολοκληρώσω πάνω στο ζήτημα,θα ήθελα να διευκρινήσω,ότι δεν πρόκειται ακριβώς για απάντηση στο Μέλος του ΝΑΡ, αλλά ήταν οι παρατηρήσεις του,που μου έδωσαν το έναυσμα,να διατυπώσω κι εγώ τη σκέψη μου.
Τη λέξη “ιεραρχία” τη βάνω σε εισαγωγικά,γιατί νομίζω,ότι δεν είναι η τυπική ιεραρχία που συναντούμε σε άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης,καθώς το κ. κίνημα έχει δημοκρατικές αρχές,οπόταν επικρατεί ισοτιμία.Πρόκειται μάλλον για κατανομή αρμοδιοτήτων κ νομίζω ότι μας αδικούν όσοι μας προσάπτουν ιεραρχία.Αυτά ισχύουν ωστόσο πάντα στην περίπτωση που εφαρμόζονται σωστά οι κανόνες.
β) Όσον αφορά στη μετάδωση γνώσης κ εμπειρίας πάνω στη θεωρία,αυτή συμπεριλαμβάνει υποχρεωτικά κ μια ηθική διάσταση.Επειδή ο μαρξισμός έχει βασική αρχή το ξεκαθάρισμα του σωστού από το λάθος,απαιτεί τη συνειδητή απόφαση του κομμουνιστή,να είναι κ ο ίδιος ένας σωστός άνθρωπος.Αυτό το χαραχτηριστικό του κ. κόμματος το κάνει για πολλούς απωθητικό,αλλά κ γοητευτικό μαζί.Από τη βιωματική εμπειρία μου -που είναι πολύ μικρή- θα έλεγα,ότι το κ. κόμμα έχει ορισμένα στοιχεία κοινά με τις διάφορες αδελφότητες που εμφανίστηκαν από τα αρχαία χρόνια κ παγκόσμια,με σκοπό τη γνώση κ την αρετή,υπάρχει λοιπόν κ μια κάποια παράδοση.Η σχέση δασκάλου – μαθητή είναι ολότελα διαφορετική απ’ αυτή που ξέρομε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα.Υπάρχει απόλυτη ισοτιμία,όπου ο μαθητής μαθαίνει από το Δάσκαλο κ αντίστροφα.Αυτή η σχέση λοιπόν πρέπει να ισχύει κ ανάμεσα στους κομμουνιστές,αλλά κ ανάμεσα στους κομμουνιστές κ το λαό,τον κάθε ένα πολίτη γενικά.Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα πράμματα.Σε συλλογικότητες τέτοιου τύπου το πρόβλημα από ένα σημείο κ πέρα δεν αντιμετωπίζεται τεχνικά – οργανωτικά.Χρειάζονται επιπρόσθετα διαπαιδαγώγηση,προσπάθεια κ κυρίως θέληση.Ζητούμε το αδύνατο κ πάμε για το ανώτερο δυνατό.
Ο Πορφυρογής αγνοεί παντελώς την πολιτική διάσταση της οργάνωσης.Συγκεκριμένα η πολιτική,με την έννοια της συμμετοχής του ατόμου στα κοινά (κ αυτό ισχύει κ για το κομμουνιστικό κίνημα κ κόμμα) έχει διαφορετική βάση απ’ αυτή της παραγωγικής διαδικασίας.Η παραγωγή αποσκοπεί στην ικανοποίηση των αναγκών της κοινότητας,σε αγαθά κ υπηρεσίες.Επομένως η συμμετοχή του ατόμου στην παραγωγή σημαίνει συνεισφορά στην εκπλήρωση αυτού του σκοπού.Και βέβαια η εργασία απαιτεί δεξιότητες.Για τη μετάδοση όμως τεχνικών γνώσεων αρκεί μια μονοσήμαντη σχέση ανάμεσα σε δάσκαλο κ μαθητή.Αυτό δημιουργεί ιεραρχία κ δεν είναι τυχαίο,ότι ακριβώς στις συντεχνίες έχει παρατηρηθεί από τα αρχαία χρόνια η ιεραρχία στην τυπική της μορφή.Από την άλλη,η πολιτική αποσκοπεί στη διαχείρηση της οργάνωσης της κοινωνικής ζωής,στη βάση της εξισορρόπησης των αντιθέσεων ανάμεσα σε άτομα κ ομάδες,μέσω της εκπροσώπησης κ διασφάλισης του συμφέροντος όλων των μελών της κοινότητας Για την αποτροπή της εκμετάλευσης λοιπόν,ζητούμενο εδώ είναι η ισοτιμία στη θέση της ιεραρχίας.Σ’ αυτή τη λογική άλλωστε ανατράπηκε η μεσαιωνική αντίληψη,ότι μόνο η “καλλιεργημένη” αριστοκρατία πρέπει να κάνει πολιτική κ όχι το “απαίδευτο” πόπολο.Υπ’ όψιν τώρα,ότι κ η μετάδωση γνώσης στο κ. κόμμα,που ανέφερε ο Πορφυρογής,δε συντελεί ευθέως στην παραγωγική διαδικασία.Συγκεκριμένα στο κ.κόμμα λοιπόν,αυτά σημαίνουν την ανάγκη μιας διαλεκτικής,αμφίδρομης σχέσης ανάμεσα στον “επαΐοντα”, δλδ αυτόν που έχει γνώση κ πείρα κ τον ” αδαή”,δλδ τον αμαθή,που διαθέτει όμως ακριβώς τη σοφία της απλοϊκότητας.Κατά τα άλλα,συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τη συντρόφισσα από τα νότια.
Μια διευκρίνιση στο προηγούμενό μου σχόλιο: Καθόλου δεν εννοούσα,ότι η οργάνωση των συντεχνιών ήταν ό,τι καλύτερο κ ότι εκεί δεν υπήρχε στιγνή εκμετάλευση.Απλά η ιεραρχική σχέση ανάμεσα στο μάστορα κ το μαθητή επαρκούσε για την πραγμάτωση του στόχου της παραγωγής κ παρέμενε εκεί.