Παναγιώτης Μαυροειδής
Α. ΗΠΑ
Πρώτες οι ΗΠΑ έσπευσαν να αποχαρακτηρίσουν τις τζιχαντιστικές συμμορίες ως τρομοκρατικές και να ακυρώσουν την επικήρυξη του Αλ-Τζολάνι αντί 10 εκ. δολαρίων. Έχουν να κάνουν δουλίτσες με το άτομο…
Β. Ευρωπαϊκή Ένωση
Η επικεφαλής της Ευρωπαϊκής διπλωματίας (και γνωστό γεράκι του πολέμου) Kaya Kallas δηλώνει ότι η ΕΕ είναι έτοιμη να άρει τις κυρώσεις από τη Δαμασκό και να αναγνωρίσουν το καθεστώς αποχαρακτηρίζοντας τις συμμορίες τζιχαντιστών ως τρομοκρατικές οργανώσεις “εάν αυτό το καθεστώς εκδιώξει τον ρωσικό στρατό από τις βάσεις στο Tartus και στο Khmeimim”. Εξαιρετικά ανθρωπιστικό και δημοκρατικό κριτήριο!
Γ. Ρωσία
«Προσπαθούν να παρουσιάσουν αυτό που συνέβη στη Συρία ως ήττα για τη Ρωσία. Σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι», υπογράμμισε ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ακούγεται παράξενο, έχει όμως επιχειρήματα: «Η συντριπτική πλειοψηφία από τις χώρες της Μέσης Ανατολής μας λένε ότι θα τους ενδιέφερε να παραμείνουν οι στρατιωτικές μας βάσεις στη Συρία», είπε ο Πούτιν. Το κρατικό Ρωσικό πρακτορείο Ria Novosti έσπευσε να τα εξηγήσει όλα :
“Γενικά, η προηγούμενη φύση των σχέσεών μας με τους Σύρους δεν αποτελεί εμπόδιο για νέες” (επισημαίνει μάλιστα το προηγούμενο με το Αφγανιστάν)
Και συνεχίζει:
“Το ενδιαφέρον της Ρωσίας είναι ξεκάθαρο: να διατηρήσει βάσεις για το Πολεμικό Ναυτικό στο Tartus και για τις Αεροδιαστημικές Δυνάμεις στο Khmeimim (…). Οι άνθρωποι που απέκτησαν τον έλεγχο στο μεγαλύτερο μέρος της Συρίας αποδείχτηκαν πραγματιστές. Παρά τον στρατιωτικο-επαναστατικό χαρακτήρα της κατάληψης της εξουσίας, δεν ανακοίνωσαν τη δημιουργία ενός νέου κράτους, όπως οι Μπολσεβίκοι, αλλά όρισαν τη διαδοχή από το παλιό. (…) Αυτό σημαίνει επίσης ότι οι νέες αρχές αναγνωρίζουν προηγούμενες διακρατικές συμφωνίες – συμπεριλαμβανομένης της συμφωνίας με τη Ρωσία.(…) Η Ρωσική αεροπορία μπορεί να είναι χρήσιμη για τις νέες αρχές, όπως ήταν χρήσιμη για τον Άσαντ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ήδη αναφέρει την ανθρωπιστική συνεργασία, αλλά υπάρχει δυνητικά κάτι άλλο – στρατιωτική. Η Συρία είναι μια περίπτωση όπου πρέπει πάντα να προετοιμάζεσαι για πόλεμο”.
Μεγαλύτερος κυνισμός δεν υπάρχει.
Δ. Τουρκία
Στο δημοσίευμα με τίτλο “Κατάρ-Τουρκία Αγωγός Φυσικού Αερίου” στο πρακτορείο Anadolu αναφέρεται ότι αυτό θα μπορούσε να είναι δυνατό μετά την αλλαγή κυβέρνησης στη Συρία και ότι θα δημιουργήσει μια εναλλακτική λύση για το φυσικό αέριο στην Ευρώπη, ενώ άλλα τουρκικά ΜΜΕ αναφέρονται στον διευρυμένο ρόλο της Τουρκίας στην Συρία επισημαίνοντας πως «όσοι θέλουν να προσεγγίσουν τους ηγέτες της αντιπολίτευσης θα πρέπει πρώτα να χτυπήσουν την πόρτα της Άγκυρας».
Τη γραμμή βέβαια την έχει δώσει ο Ερντογάν υπενθυμίζοντας ότι η Δαμασκός και όλη η Συρία ήταν κάποτε μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο ανακυκλωμένος τέως τρομοκράτης και νυν δημοκράτης Αλ-Τζολάνι συμφωνεί: «Η Τουρκία έχει προτεραιότητα στην οικοδόμηση του νέου συριακού κράτους. Θα υπάρξουν επίσης αμοιβαίες εμπορικές σχέσεις. Εμπιστευόμαστε ότι η Τουρκία θα μεταφέρει την εμπειρία της για την οικονομική ανάπτυξη της Συρίας».
Ε. Ισραήλ
Tο Ισραήλ είναι πράγματι από τους μεγάλους κερδισμένους με τις εξελίξεις στη Συρία,. Όχι γιατί το καθεστώς Άσαντ πολεμούσε εναντίον του, αλλά επειδή λειτουργούσε ως διάδρομος για τη μεταφορά Ιρανικής βοήθειας στη Χεζμπολάχ. Η τελευταία μένει απομονωμένη και αποκλεισμένη από ξηράς, αέρος και θαλάσσης.
Το Ισραήλ δε χρειάζεται να κάνει δηλώσεις. Κάνει απλά πόλεμο. Καταλαμβάνει εδάφη της νότιας Συρίας, ενώ ισοπέδωσε τις εγκαταστάσεις του Συριακού στρατού.
ΣΤ. Ελλάδα
Η Ελλάδα κλαίει επειδή τα πόδια της δε φτάνουν ως τη Συρία. Έτρεξε όμως ο Μητσοτάκης ως το Λίβανο για να προσφέρει “ανοικοδόμηση” και συμβόλαια στους εργολάβους. Έτσι απάντησε και στις κακές γλώσσες ότι δουλεύει μόνο για τους εφοπλιστές στην Ερυθρά Θάλασσα.
Ζ. Ποιοι Σύροι;
Υπάρχουν και Σύροι; Υπάρχουν και λαοί; Μανάδες, παιδιά, εργάτες, φτωχοί, κυνηγημένοι, νηστικοί; Ναι υπάρχουν και τους θυμήθηκαν από την πρώτη μέρα Ελλάδα, Τουρκία, ΕΕ. Μιας και η Συρία πλέον είναι “δημοκρατική χώρα”, απορρίφθηκαν αυτόματα όλες οι αιτήσεις ασύλου. Οι πρόσφυγες πρέπει να γυρίσουν. Διότι, για τα καπιταλιστικά κέρδη δεν αρκούν οι πιστώσεις και η διανομή της λείας. Χρειάζονται και εργάτες δουλοπάροικοι.
Όμορφος κόσμος, ηθικός, καπιταλιστικά πλασμένος
Σε άλλες ειδήσεις:
και η Κούβα στους bricks. Καλά πήγε και αυτό.
Δε “διαλέγουν ιμπεριαληστή”, όπως …εσύ! Μην είσαι τόσο βιαστικός! Ταχτική πολιτικής και φυσικής επιβίωσης κάνουν εδώ και ~60-τόσα χρόνια.
Βέβαια η πίεση, που αντιμετωπίζουν έχει και συνέπειες, εξωθεί σε συμβιβασμούς, γιατί όχι και σε λάθη – αλλά ….μή βιάζεσαι! Αυτοί έχουν δικαιολογίες, που εσύ δεν έχεις.
Και θυμήσου ότι και ο Φιντέλ, στους “Αδέσμευτους” πάλευε, μπας και τους ξεκουνήσει – τι άλλο νάκανε; Δεν “τους διάλεγε”! Εκανε ό,τι μπορούσε εκεί, που έφτανε το χέρι του. Αλλά τις ήξερε τις μπομπές τους – δεν τους εξιδανίκευε σαν κι εσάς με τον Πούτιν, που μας τον μοστράρετε και για ..”αντιϊμπεριαλιστή”! Και ….δεν έθεσε και το ΚΚ εκτός νόμου, σαν μερικούς…..
Το 2016, ο Ομπάμα ήρε αρκετούς περιορισμούς στο εμπάργκο, επιτρέποντας τους κουβανούς εμιγκρέδες (δηλαδή τους αντικομμουνιστές, ακροδεξιούς Κουβανούς) να στέλνουν εμβάσματα στις οικογένειές τους στην Κούβα. Οσο κι αν αυτό φαντάζει απίστευτο, το συνάλλαγμα αυτό συνιστά μια από τις βασικότερες πηγές εισοδήματος, δίπλα στον τουρισμό! Οι απολογητές του κουβανικού καθεστώτος το κρύβουν επιμελώς, γιατί βέβαια το γεγονός αυτό συνιστά όνειδος για το «σοσιαλισμό» που υπερασπίζονται. Το 2017, ο Τραμπ επανέφερε τους σκληρούς περιορισμούς του εμπάργκο και αυτή η πηγή συναλλάγματος εξανεμίστηκε.
Αριστοφάνη, ωραία η κωμωδία σου περί εμβασματων των μαφιόζων του Μαϊάμι. Προφανώς οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλάβει πόσο οπορτουνες είναι οι Κουβανοί, οπότε άδικα κάνουν εμπάργκο. Το ίδιο και για τους Κορεάτες Εκεί ακόμα πιο τσάμπα δουλειά, αφού ξοδεύουν δις για να σιγονταρουν τους νοτιοκορεατες
Μέσα στη θερινή ραστώνη, συγκεκριμένα την Παρασκευή 6 Αυγούστου, το κουβανικό καθεστώς αποφάσισε να προχωρήσει αποφασιστικά στη διεύρυνση του ιδιωτικού τομέα, επιτρέποντας την ίδρυση ιδιωτικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων που μπορούν να απασχολούν μέχρι και 100 άτομα. Διαβάζουμε στη «Γκράνμα», την επίσημη φωνή του κυβερνώντος κόμματος, σε άρθρο με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις στην Κούβα: Ενα ομαλό ξεκίνημα» (σ.σ.: οι επισημάνσεις παντού δικές μας):
«Η δημιουργία πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην Κούβα, στο πλαίσιο της αναθεώρησης των οικονομικών παραγόντων, έχει προκαλέσει έντονη συζήτηση και πολλές προσδοκίες, ειδικά στον μη κρατικό τομέα. Οπως αναφέρθηκε πρόσφατα από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Οικονομίας και Προγραμματισμού Αλεχάντρο Χιλ Φερνάντες στο πρόγραμμα Mesa Redonda της κουβανικής τηλεόρασης, εργάζονται επί του παρόντος με επιταχυνόμενο ρυθμό στα πρότυπα που θα διέπουν την οργάνωση και τη λειτουργία αυτών των εταιριών αφιερωμένων στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, σχεδιασμένων με νομικά πρόσωπα, τόσο για τον κρατικό όσο και για τον ιδιωτικό τομέα. […]
»Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Κούβα ταξινομούνται ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων που περιλαμβάνουν: Πολύ μικρές: από 1 έως 10. Μικρές: από 11 έως 35. Μεσαίες: από 36 έως 100».
Για το επίπεδο ανάπτυξης της Κούβας, που βασίζεται στον τουρισμό, σε επιχειρήσεις παραγωγής ειδών κατανάλωσης και στην αγροτική οικονομία για το βασικό της συνάλλαγμα, τέτοιες επιχειρήσεις μπορούν να καλύψουν σχεδόν όλους τους βασικούς κλάδους της οικονομίας, εκτός από τις ιατρικές υπηρεσίες που χρειάζονται σημαντικές κρατικές επενδύσεις και συνεισφέρουν σημαντικά στο συνάλλαγμα που αποκομίζει η Κούβα από πλούσιους πελάτες της Νότιας Αμερικής. Οι ιδιωτικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν θα αφορούν μόνο τον υπαρκτό ιδιωτικό τομέα της Κούβας, που πλέον απασχολεί 600.000 εργαζόμενους, περίπου το 13% του εργατικού δυναμικού, με την ταμπέλα του «αυτοαπασχολούμενου». Αφορούν και το μέλλον των κρατικών επιχειρήσεων.
Διαβάζουμε στο ίδιο άρθρο στη «Γκράνμα» την αναφορά του υπουργού Οικονομίας Αλεχάντρο Χιλ Φερνάντες: «Οι πρώτες μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα δημιουργηθούν από τις τρέχουσες επιχειρήσεις που λειτουργούν από ελεύθερους επαγγελματίες, έναν τομέα που προσλαμβάνει πολλούς εργαζόμενους».
Στη συνέχεια η Γκράνμα αναφέρει: «Στην περίπτωση των κρατικών επιχειρήσεων, εξηγεί (σ.σ.: ο υπουργός Οικονομίας) ότι “διεξάγουμε μια μελέτη για να δούμε ποιοι οργανισμοί θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτήν την εμπειρία, με κύριο στόχο πάντα τις προτεραιότητες της χώρας”. “Το πρώτο βήμα είναι να οργανώσουμε αυτό που έχουμε ήδη”, δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας, αναφερόμενος στην αναδιάρθρωση που βρίσκεται σε εξέλιξη, σταδιακά και υπό την ηγεσία της κυβέρνησης, προκειμένου “να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, να αρθούν τα εμπόδια και να ενισχυθεί η κοινωνική ευθύνη μεταξύ αυτών των οικονομικών παραγόντων”».
H γνώριμη γλώσσα της ρωσικής περεστρόικα διαπνέει όλο το κείμενο. Μαθαίνουμε από τον Αλεχάντρο Χιλ Φερνάντες ότι η «ελεύθερη αγορά», στην οποία κυριαρχεί ο νόμος της αξίας, όπου το κέρδος καθορίζει τις επενδύσεις, όπου την υπεραξία των εργατών καρπώνεται ελεύθερα ο εκμεταλλευτής εργοδότης, «απελευθερώνει» τις παραγωγικές δυνάμεις από τα… εμπόδια (προφανώς των «γραφειοκρατικών, κρατικών αγκυλώσεων») και… ενισχύει την «κοινωνική ευθύνη».
Τί διαφορετικό λένε οι αστοί οικονομολόγοι όταν συγκρίνουν το σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ του ‘30 και του ‘50 με τον καπιταλισμό;Σύμφωνα με τις στοιχειώδες μαρξιστικές αρχές, οι παραγωγικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στον καπιταλισμό απελευθερώνονται όταν οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις -που βασίζονται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής- ανατρέπονται, όταν οι απαλλοτριωτές της ξένης εργασίας και των μέσων παραγωγής, οι καπιταλιστές και το κεφάλαιό τους, απαλλοτριώνονται. Σύμφωνα με τον κουβανό υπουργό Οικονομικών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η ατομική ιδιοκτησία, συνεισφέρει στην… κοινωνική ευθύνη και τα εμπόδια είναι τα «κρατικά δεσμά».
Οι υπαρκτές ιδιωτικές επιχειρήσεις έχουν τη δυνατότητα από τον Φλεβάρη να προσανατολιστούν σε ένα τεράστιο εύρος δραστηριοτήτων, που ξεπερνούν τις 2.000, και στην πραγματικότητα είναι καθαρά καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στις οποίες αποκομίζεται η υπεραξία από τουε νέους καπιταλιστές με τον κλασικό τρόπο που γίνεται σε όλο τον υπόλοιπο καπιταλιστικό πλανήτη: από εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Τα νέα μέτρα θα επιτρέψουν την άμεση συγκεντροποίηση κεφαλαίου σε λίγους καπιταλιστές που έχουν καταφέρει να εκμεταλλευτούν κερδοφόρα την ξένη εργασία αρκετών χιλιάδων από τους 600.000 εργαζόμενους που δουλεύουν στον ήδη συγκροτημένο ιδιωτικό τομέα σε επενδύσεις που αποδίδουν. Στη συνέχεια, θα ακολουθήσουν οι επιχειρήσεις που βρίσκονται ακόμη υπό κρατικό έλεγχο, με τη διαφορά ότι ο κρατικός έλεγχος στην Κούβα δε διαφέρει σε τίποτα από εθνικοποιημένες καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε οποιοδήποτε τμήμα του πλανήτη.
Το κρατικό περίβλημα του καπιταλισμού της Κούβας θα σαρωθεί αργά ή γρήγορα και τότε μια νέα αστική τάξη, με τεράστιο εισόδημα, θα ξεπροβάλει μέσα από τους μάνατζερ των κρατικών επιχειρήσεων που θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν το σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο των νέων ιδιωτικών επιχειρήσεων, καθώς και το σκληρό συνάλλαγμα από τις αγοραπωλησίες με τους ξένους καπιταλιστές. To κρατικό μονοπώλιο στο εξωτερικό εμπόριο σε λίγο δε θα υφίσταται και με κρατική βούλα.
Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν η άρχουσα τάξη της Κούβας θα συνεχίσει να στηρίζει το συγκεκριμένο μονοκομματικό καθεστώς στο μέλλον, ειδικά όταν η οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει στον νησί μπορεί να οδηγήσει στα άκρα τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε πλιατσικολόγους του δημόσιου πλούτου της χώρας, που θα ξεπουλάνε ό,τι ελέγχουν για σκληρό συνάλλαγμα, όπως συνέβη στη Ρωσία του 1991.
Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν μετά από τις νέες αντιδραστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα ακολουθήσει κατάρρευση του καθεστώτος ή αν το καθεστώς θα καταφέρει να διασωθεί ακολουθώντας τον «κινέζικο δρόμο», που ήδη εξυμνεί ως πρωτοπόρο. Πρέπει να έχουμε υπόψη μας, όμως, ότι ο «κινέζικος δρόμος» καπιταλιστικής ανάπτυξης είχε ως προϋπόθεση μια τεράστια χώρα της Ασίας, με αχανείς εφεδρείες εργατικών δυνάμεων που δούλευαν νυχθημερόν στα κάτεργα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Στην περίπτωση της Κούβας οι όροι αυτοί δεν υπάρχουν.
Σίγουρα, όμως, η στροφή αυτή θα βγάλει τις τσίμπλες από πολλούς που πιστεύουν ότι ο σοσιαλισμός είναι συνώνυμος με τις κρατικοποιήσεις και ότι η σοσιαλδημοκρατία της Νότιας Αμερικής αποτελεί μια προοδευτική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό, όταν στην πραγματικότητα φενακίζει συνειδήσεις και βάζει τεράστια εμπόδια στην ανάπτυξη της επαναστατικής, ταξικής συνείδησης. Τον καιρό της «κοινωνικής νηνεμίας» και της επαναστατικής καθόδου, η λογική του «μικρότερου κακού» είναι το χειρότερο εμπόδιο για να αρχίσει το ταξίδι της ανατροπής.
Ο κουβανικός κρατικός καπιταλισμός σε αποσύνθεση
Ηταν αναμενόμενο κάτι τέτοιο; Από τη δεκαετία του ‘90, μετά την κατάρρευση της κρατικοκαπιταλιστικής ΕΣΣΔ και των Λαϊκών Δημοκρατιών που αποτελούσαν τους βασικούς εμπορικούς της εταίρους, η Κούβα προσπάθησε απεγνωσμένα να προσελκύσει στο έδαφός της επενδύσεις ευρωπαϊκών μονοπωλίων που θα εκμεταλλεύονταν την υπεραξία των κουβανών εργατών. Για το μόνο που καιγόταν η άρχουσα τάξη της Κούβας ήταν το ξένο συνάλλαγμα. Τα αποτελέσματα, όμως, ήταν πενιχρά. Οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πόνταραν ότι κι αυτό το καθεστώς θα καταρρεύσει άμεσα και ενέτειναν το εμπάργκο σε βάρος της Κούβας. Μετά από παρατεταμένες οικονομικές κρίσεις και φριχτή εξαθλίωση, η οικονομία εξομαλύνθηκε, όμως η οικονομική κατάσταση της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς της Κούβας δεν έφτασε ποτέ το επίπεδο πριν από την περεστρόικα και την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ.
ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΤΕΣ ειναι. Και οι συμβιβασμοι, ειναι το smoking gun.
υ.γ. ξερεις που οδηγουν οι οπορτουνισμοι. Στον φασισμο.
υ.γ.2 την αποψη μου για τον Πουτιν, δεν την εχω διατυπωσει ποτε. Ουτε και πρόκειται, γιατι και ο ιδιος το παει απο …συμβιβασμο σε συμβιβασμο ο …οπορτουνας.
υ.γ 3 και η Λ.Δ.Κορέας στο μετωπο….του οπορτουνισμού.
Τελικα εμεις οι συνεπείς κομμουνιστες θα μεινουμε μονοι παλι και ακουγοντας Μητροπανο στο ipod θα πνιγουμε τον καημο μας με γουϊσκι, …
Ανώνυμε 23.19, λαικ, φατσουλα και απβοτ, αλλα οπορτουνιζεις ωρε με τα ουισκια. Τσιπουρο ωρε, σκετο χωρις γλυκανισο η παγο.
Στον εικοστό πρώτο αιώνα, το κουβανικό καθεστώς ακολούθησε την πολιτική που είχε χαράξει η ηγεσία του «ρεαλιστή» Κάστρο απαλλαγμένη από τον «στενοκέφαλο» κομμουνιστή Γκεβάρα, ο οποίος ήθελε μια οικονομικά ανεξάρτητη και πραγματικά σοσιαλιστική Κούβα. Ο Κάστρο ακολούθησε το δρόμο της οικονομικής εξάρτησης από τα μονοπώλια, όπως νωρίτερα είχε ακολουθήσει το δρόμο της οικονομικής εξάρτησης από τη ρεβιζιονιστική ηγετική ομάδα του Κρεμλίνου, που την περίοδο εκείνη είχε ολοκληρώσει το ξεπάτωμα των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής και την παλινόρθωση του καπιταλισμού με κρατικό περίβλημα. Οσο η Κούβα είχε την ευκαιρία να πουλάει ζάχαρη και πούρα στη Ρωσία και τις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες, η κουβανική κυβέρνηση δεν προσπάθησε ποτέ να αξιοποιήσει το αποκομισθέν σκληρό συνάλλαγμα προκειμένου να συγκροτήσει τη δική της βιομηχανία, να παράγει τα δικά της τρόφιμα, τα δικά της φάρμακα, και τελικά τη δική βιομηχανία κατασκευής μηχανών. Ηταν πάντα εξαρτημένη από τους εισαγωγείς της, που χρυσοπουλούσαν τα βιομηχανικά τους εμπορεύματα στην Κούβα.
Αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο την καταγεγραμμένη πρόθεση του υπουργού βιομηχανίας της Κούβας Γκεβάρα, να αποκτήσει η χώρα βιομηχανία κατασκευής μηχανών, αρχής γενομένης από μηχανές προσανατολισμένες στη γεωργία, και αργότερα, βαθμιαία, με την ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας και της αυτοματοποίησης. Ελεγε συγκεκριμένα ο Τσε, τον Σεπτέμβρη του ’64, σε συνομιλίες στο υπουργείο Βιομηχανίας:
«Eµείς αντίθετα πρέπει να επεξεργαστούµε ένα σχέδιο πρόβλεψης µε τις ιδέες µας, ακόµα κι αν δεν υπάρχει ένα σχέδιο εθνικής πρόβλεψης, υποτάσσοντάς το φυσικά στις αντιλήψεις που θα έχει η κυβέρνηση σε σχέση µε κάθε σηµείο, και µετά, µε την ελευθερία δράσης που θα µας δοθεί, να πάρουµε τις εσωτερικές αποφάσεις. Kαι, από αυτήν την οπτική γωνία, πρέπει να σεβαστούµε απολύτως τα βασικά χαρακτηριστικά που έχουµε υποδείξει, δηλαδή την ανάπτυξη µιας µηχανοκατασκευαστικής βιοµηχανίας. […]
Ολοι εσείς γνωρίζετε τον τρόπο σκέψης µας, µε κίνδυνο να ακούσετε να επαναλαµβάνεται ακατάπαυστα: αυτές είναι οι βάσεις της ανάπτυξης του κοµµουνισµού. Δεν είναι οι βάσεις, είναι οι συνθήκες, ας πούµε οι αναγκαίες συνθήκες, για να µπορέσουµε να φτάσουµε στον κοµµουνισµό».
Μόνο αν αναπτύσσεις τις δικές σου μηχανές, βελτιώνεις συνεχώς την τεχνολογία στην παραγωγή και η παραγωγικότητα της εργασίας εκτινάσσεται συνεχώς, μπορείς να ικανοποιείς τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων. Η εκβιομηχάνιση είναι προκαταρκτικός όρος για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μιας κοινωνίας στην οποία δεν υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μιας κοινωνίας στην οποία οι δραστηριότητες της παραγωγής και της διανομής, τόσο των προϊόντων όσο και της εργασίας σε διάφορες σφαίρες της οικονομίας, δεν καθορίζονται από το κέρδος αλλά από την ισόμετρη ανάπτυξη όλης της κοινωνίας και τις ανάγκες των εργαζομένων, που συνεχώς αυξάνονται.
Για να αντιμετωπίσεις τον νόμο του κέρδους, να περιορίσεις την ισχύ του νόμου της αξίας, χρειάζεσαι συνεχώς πλεόνασμα αγροτικών εμπορευμάτων στις κρατικές αποθήκες, που θα ρίχνουν τις τιμές των αγροτικών προϊόντων στην αγορά όταν θα εμφανίζεται κακή σοδειά και θα παρέχουν σταθερά τα βασικά τρόφιμα σε χαμηλές τιμές στους εργαζόμενους όλο το χρόνο. Χρειάζεσαι τις δικές σου εργοστασιακές μηχανές που θα δημιουργούν νέες και θα βελτιώνουν τις υπάρχουσες βιομηχανίες παραγωγής ειδών κατανάλωσης, απορροφώντας παραγωγικά νέους εργάτες από την ύπαιθρο, βελτιώνοντας και ελαφρύνοντας τη δουλειά στα χωράφια, αυξάνοντας συνεχώς και ασταμάτητα την παραγωγικότητα της εργασίας, μειώνοντας τον αναγκαίο χρόνο για την παραγωγή των εμπορευμάτων.
Αλλος δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν υπάρχει. Για αυτό και μόνο το μέλλον αξίζει κάποιος να αγωνιστεί αφιερώνοντας όλη τη ζωή του, με όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα υπάρξουν στην πορεία. Γιατί η πορεία, για αντικειμενικούς λόγους που άπτονται της συνείδησης και των συνθηκών της παραγωγής που κληροδοτεί ο καπιταλισμός σε μια επαναστατημένη χώρα, καθώς και της ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης, δεν είναι ευθύγραμμη και ομαλή. Η πορεία της Κούβας του Κάστρο και των επιγόνων του, όμως, δεν έχει καμία σχέση με αυτό το μέλλον.
Αντιθέτως, το κουβανικό καθεστώς προσανατολίστηκε κυρίως στην ανάπτυξη του τουρισμού για την αποκόμιση συναλλάγματος, με το οποίο εξασφάλιζε απαραίτητα τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα από εισαγωγές. Με αυτόν τον τρόπο, τμήμα του προϊόντος της υπερεργασίας του (κέρδη των επιχειρήσεων) αλλά και της αναγκαίας εργασίας (μισθός για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης) του κουβανού εργαζόμενου κατέληγε και καταλήγει στις τσέπες των ξένων κεφαλαιοκρατών. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Κούβα, αλλά σε όλες τις οικονομικά εξαρτημένες χώρες μεσαίου επιπέδου ανάπτυξης, όπως καλή ώρα η χώρα μας.
Το υπόλοιπο, βέβαια, τμήμα του προϊόντος της υπερεργασίας, μετά την αφαίρεση του συνολικού ποσού που αφορά τις νέες επενδύσεις, καταλήγει σε εισόδημα της άρχουσας τάξης που κυβερνά την Κούβα, του μεγάλου τμήματος της διοίκησης, των μάνατζερ, του στρατού και του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος, που είναι ξεκομμένο από το λαό και την παραγωγή και ελέγχει την οικονομία της χώρας, ζώντας ζωή χαρισάμενη (έχουν πρόσβαση όχι απλώς στα απαραίτητα προϊόντα, αλλά σε όλα τα τεχνολογικά επιτεύγματα της σύγχρονης βιομηχανίας, έχουν καλά σπίτια, αυτοκίνητα, καύσιμα και ζουν με όλες τις ανέσεις και τις πολυτέλειες μιας ευκατάστατης και πλούσιας οικογένειας της Δύσης), παρότι η πλειοψηφία του πληθυσμού της Κούβας στενάζει σήμερα από την κατάρρευση της οικονομίας, λόγω της πανδημίας που έπληξε τη βασική πηγή συναλλάγματος, τον τουρισμό.
Μετά από τις μαζικές πορείες εναντίον του καθεστώτος στο νησί, τον Ιούλη, ο ίδιος ο πρόεδρος της Κούβας αναγκάστηκε να αποκαλύψει την πραγματικότητα, ότι βασικές πηγές συναλλάγματος στην χώρα εξαλείφθηκαν, οδηγώντας σε: «Ελλείψεις τροφίμων, φαρμάκων, πρώτων υλών και εισαγωγών που απαιτούνται από τις οικονομικές και παραγωγικές μας διαδικασίες, οι οποίες συμβάλλουν τόσο στις εξαγωγές όσο και στον εφοδιασμό για το λαό».
Η Κούβα δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο του κρατικού καπιταλισμού και πάντα όλες οι επενδύσεις στη βιομηχανία προσανατολίζονται σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Το μέγιστο κέρδος καθόριζε πάντα τις επενδυτικές κινήσεις στο νησί, τις νέες επενδύσεις από το υπερπροϊόν της υπερεργασίας των εργατών, και γι΄ αυτό άλλωστε ευδοκιμούν επιχειρήσεις ειδών κατανάλωσης, αγροτικές εκμεταλλεύσεις και τουριστικές υπηρεσίες, δραστηριότητες που είναι οι πλέον κερδοφόρες σε μια υπανάπτυκτη, εξαρτημένη οικονομία.
Η εκβιομηχάνιση της Κούβας απαιτούσε την εισροή επενδύσεων από όλες τις υπόλοιπες επιχειρήσεις στη βαριά βιομηχανία, απαιτούσε θυσίες που θα απέδιδαν σε βάθος δεκαετίας, όπως έγινε τη δεκαετία του ‘30 στην ΕΣΣΔ. Αντιθέτως, οι ρεβιζιονιστές ηγέτες γύρω από τον Κάστρο εξασφάλισαν και σταθεροποίησαν την εξουσία τους και την κοινωνική αναπαραγωγή μιας νέας άρχουσας τάξης, συντηρώντας την καπιταλιστική οικονομία με κρατικό μανδύα. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κεντρικός σχεδιασμός δεν διαφέρει σε τίποτα από το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ενός καπιταλιστικού κράτους και η αναρχία στην παραγωγή είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο που παρουσιάζεται στην Κούβα συνεχώς, όπως σε κάθε καπιταλιστική χώρα.
Η λαϊκοδημοκρατική επανάσταση της Κούβας προσέφερε σημαντικές κατακτήσεις τη δεκαετία του ‘60, τις εθνικοποιήσεις των βιομηχανιών (ντόπιων και ξένων) και την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών χωρίς αποζημιώσεις. Ολες αυτές οι κατακτήσεις είναι σημαντικές ιστορικές μνήμες (έπαψαν να είναι παρακαταθήκες) για το προλεταριακό και αγροτικό κίνημα στις χώρες της Νότιας Αμερικής. Ομως, η κουβανική επανάσταση δεν προχώρησε πέρα από τα όρια του κρατικού καπιταλισμού. Η ηγεσία της νέας εξουσίας γύρω από τον Κάστρο, αντί να αξιοποιήσει τον κρατικό καπιταλισμό ως εφαλτήριο προκειμένου να συγκροτήσει βαθμιαία τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, εκφύλισε τη λαϊκή εξουσία σε καπιταλιστική διαχείριση με κρατικό περίβλημα. Αντίστοιχα, οι κατακτήσεις των εργαζομένων χάθηκαν στην πορεία, η πορεία της επανάστασης αντιστράφηκε και η ταξική εκμετάλλευση, αντί να περιοριστεί, κυριάρχησε.
Ο φτωχός αγρότης της Κούβας, που ζει από το αποτέλεσμα της σοδειάς του σε απαρχαιωμένες συνθήκες εργασίας και με πενιχρές κρατικές πιστώσεις και πενιχρά αγροτοεφόδια, δεν ζει καλύτερα από τον φτωχό αγρότη της Νότιας Αμερικής, που στενάζει από τον βραχνά των τοκογλύφων και τις χαμηλότατες τιμές που επιβάλλει ο ανταγωνισμός με τους βορειοαμερικανούς φάρμερ του αναπτυγμένου καπιταλιστικού Βορρά στα εμπορεύματά του. Ο εργάτης που δουλεύει σε βιοτεχνία, είτε στον κρατικό είτε στον ιδιωτικό τομέα, βγάζει ένα πενιχρότατο μεροκάματο, με το οποίο σε καμία περίπτωση δεν καλύπτει τις βασικές του ανάγκες. Το 2013, ο μέσος μηνιαίος μισθός στην Κούβα ήταν 471 πέσος, δηλαδή γύρω στα 20 δολάρια!
Οσον αφορά τη διαχρονική προπαγάνδα των απολογητών του καθεστώτος για δήθεν κρατικές επιδοτήσεις βασικών διατροφικών προϊόντων, που υποτίθεται ότι αυξάνουν τον πραγματικό μισθό του εργαζόμενου, ή την ελεύθερη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, αυτή σήμερα φαντάζει ανέκδοτο. Οταν ο ίδιος ο κουβανός πρόεδρος παραδέχεται ότι υπάρχουν βασικές ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, επειδή είναι εισαγόμενα και λείπει συνάλλαγμα για την αγορά τους, τότε ο καθένας καταλαβαίνει ότι o μέσος κοινωνικά αναγκαίος χρόνος παραγωγής αυτών των προϊόντων στην Κούβα είναι τεράστιος σε σχέση με τον μέσο κοινωνικά αναγκαίο χρόνο παραγωγής τους από τα δυτικά μονοπώλια, όχι μόνο τώρα που υπάρχει κρίση, αλλά και προ κρίσης.
Η Κούβα δεν παρήγαγε πετρέλαιο για να αποκτά σημαντικό συνάλλαγμα για επιδοτήσεις, όπως η Βενεζουέλα του Τσάβες. Επομένως, το κουβανικό κράτος δεν μπορεί να επιδοτεί τίποτα για την πλατιά μάζα του κουβανικού λαού, παρά μόνο αν βαπτίζει ως επιδότηση επιδόματα με υποτιμημένο κουβανικό πέσο.
Το 2010, το καθεστώς με πρόεδρο τον Ραούλ Κάστρο αποφάσισε να κάνει τα πρώτα σημαντικά βήματα προς το άνοιγμα της «ελεύθερης αγοράς», με το μάτι στραμμένο στη Δύση για προσέλκυση επενδύσεων ή περιορισμό του εμπάργκο από τις ΗΠΑ. Εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις ανειδίκευτων εργατών στη βιομηχανία θεωρήθηκαν από τον αδελφό και συμμαχητή του Φιδέλ «υπεράριθμες», λόγος για τον οποίο έπρεπε να περικοπούν. Για χρόνια η Κούβα έκρυβε την δική της ανεργία επιδοτώντας τις θέσεις αυτές με πληθωρισμένο πέσο, πράγμα που έκαναν στο παρελθόν και οι αναπτυγμένες Λαϊκές Δημοκρατίες και η ίδια η κρατικοκαπιταλιστική ΕΣΣΔ. Οι θέσεις αυτές περικόπηκαν τελικά μετά το 2011 και οι άνεργοι που δημιουργήθηκαν συγκρότησαν τον ιδιωτικό τομέα βαπτιζόμενοι «αυταπασχολούμενοι» στον τουρισμό, στις μεταφορές (ταξί) και σε διάφορες οικοδομικές δραστηριότητες.
Ανώνυμε 18¨27 δεν γίνονται όλα σε αυτή την ζωή
Δεν μπορεί οι BRICS να είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Κούβα όχι ιμπεριαλιστική. Ή εξαρτημένη και το ΚΚΚ προδοτικό. Αλλά το ΚΚΕ δεν λέει τίποτα από τα 2 αυτά γιατί αν πει την Κούβα ιμπεριαλιστική θα είναι κοτσάνα και για στόκους τύπου Ελισαίος Βαγενάς και για εξάρτηση πάλι δεν μπορεί να πει διότι λέει πως στον ιμπεριαλισμό όλες οι χώρες είναι ιμπεριαλιστικές
Ξαφνικά θυμήθηκες πως η Κούβα χρειάζεται … συμμάχους ? Χαίρω πολύ, η Ελλάδα μετά από κάποιας μορφής ρήξη δεν θα χρειάζεται ? Γιατι΄καταγγέλετε προκαταβολικά κάθε τέτοια σκέψη ?
Κακό marketing να καταγγείλετε και δημόσια το ΚΚΚ και την Κούβα αλλά μερικά πράγματα βγάζουν μάτι
Μήπως θες να σου βάλω ΚΚΚούβας και τι λέει για την φράξια της CIA που το ΚΚΕ έχει υιοθετήσει και που ονομάζει τον εαυτό της ΚΚΒ ?
ΑΑΑΑ, πάλι θα μου πεις, διακρατικό θέατρο.Ε, αν στηρίζουν τον σοσιαλφασίστα, ή΄όπως τον λέτε, Μαδούρο στην καταστολή των κομμουνιστών να τους καταγγείλετε δημόσια, όχι μόνο ιδιωτικά. Δεν το κάνει το Κράτος πλέον, το κάνει το ΚΚΚ, πολιτικά
Ξέρεις, επίσης, γιατί το ΚΚΕ κάνει ότι μπορεί ώστε να μην τοποθετηθεί, στην Ελλάδα, για το θέμα της Βενεζουέλας ? Θέλει ψάξιμο, κάπου βαθιά μέσα στα διεθνή του 902 με ρεπορταζάκια, copy paste του Reuters. Αλλά το ΚΚΕ κεντρικά πολιτικά, με ντόρο, δεν το κάνει θέμα.
Γενικά με το Κόμμα που έμπλεξες κάνε το κορόιδο, το ίδιο κάνει και εκείνο..
Κώστας
Θάλασσα τάκανες πάλι, Κώστα, γιατί θάλασσα είναι το μυαλό σου.
Οι “BRICS” είναι ένα καπιταλιστικό σκορποχώρι, όπου ξεχωρίζουν οι νεόκοποι ανερχόμενοι ιμπεριαληστές, αλλά χωρίς καμιά συνοχή (και αλληλεγγύη) πέρα από το όνομα και τις …μαζώξεις τους με τις γραφικότατερς ..απουσίες τους! Κατευθείαν συνέχεια των ανεκδιηγήτων “αδεσμεύτων”. Δεν κάνουν κυριολεκτικά τίποτε, πέρα από την “αυτόματη” ανάπτυξη του Καπιταλισμού (παραδομένοι στον αυτόματο πιλότο) τους και την αναπότρεπτη αναβάθμισή του σε σύγχρονο Ιμπεριαλισμό. Και με όλους τους κανόνες! Δηλαδή, να σκάβει ο ένας τον λάκκο του αλλουνού, όταν (θεωρεί ότι) τον συμφέρει. Διάβασε καλά το “Γ.” της ανάρτησης – τα λέει, αντί για τον …Ελισσαίο Βαγενά! Δεν τολμάνε καν να αμφισβητήσουν το δολάριο γιατί καθένας τους κοιτάει την …πάρτη του!
Τώρα, αν η όποια Κούβα, και, (λέμε τώρα), μια υποθετική “σοσιαλιστική Ελλάδα” κάνει κάποια ταχτική προσέγγιση με ένα από τα θηρία, αυτό λογικό είναι να μπερδεύει όσους σηκώνεται η τρίχα τους για το ..”Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ”! Εμάς, πάντως, δε μας μπερδεύει, γιατί, όπως σου είπα, …έχουμε κάνει και “χειρότερα” (κατά τη δική σας “άποψη”)!
Γκέγκε;!
Και τον Σοσιαλφασίστα Μαδούρο να τον χαίρεστε οι ….μαγεμένοι οπαδοί του!
Εμείς, μπορεί να κάνουμε και με αυτόν, άμα χρειαστεί, κανένα “Σύμφωνο”, που βέβαια δε θα μας εμποδίσει μετά να του καρφώσουμε μια σημαία στο δικό του Ράϊχσταγκ!
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν, όχι μόνο τους καλούς φίλους, αλλά και τους καλούς …εχθρούς!
Αειντε, αιώνιοι ανερμάτιστοι ανεμόφερτοι “πασόκες”….
Εσεις λέτε πως μια σοσιαλιστική Ελλάδα δεν πρέπει να έχει σχέσεις με καμία χώρα γιατί αυτό είναι “κάτω από ξένη σημαία”
Και προφανώς, για να έχει μια σοσιαλιστική Ελλάδα κάποτε πρέπει οι πολιτικοί χώροι που αγωνίζονται για μια σοσιαλιστική Ελλάδα να το δουλεύουν από σήμερα. Όταν η μαζική συνείδηση που καλλιεργείς είναι κάπου μεταξύ απομονωτικής αυτάρκειας και, βασικά, σεβασμού στον ευρωαταλαντισμό δεν καλλιεργείς τίποτα
Τι κάνει το ΚΚΕ για τις σχέσεις της σοσιαλιστικής Ελλάδας με ποιες “ιμπεριαλιστικές” χώρες” ? Αφού δεν έχει κόμπλεξ με αυτά πες μας, τι κάνει ? Πορείες στην Πρεσβεία της ΡΟ ?
Για την πορτοκαλί επανάσταση του ΚΚΕ στην Βενεζεουέλα δεν μας είπες. Την βλέπεις να πετυχαίνει σύντομα ? Θα τα κατααφέρετε ? Προσπαθείτε τουλάχιστον 20 χρόνια. Ως ΚΚΕ λιγότερα, τότε, που ήταν και άλλα χρόνια, αγοράζαμε Ρ της Κυριακής, εμείς που δεν ήμαστε καν ΚΚΕ, για να διαβάσουμε για την Βενεζουέλα, τώρα ο Ρ θυμίζει FOX
Κώστας
(Διαλεγουν ιμπεριαλιστή οι οπορτούνες.)
Ο Στάλιν στον Β Π.Π. διάλεξε ιμπεριαληστη, τους Αγγλοσάξονες…
Βρωματε δογματιλα…
Αφιερωμένο στους κουκουέδες που δεν διαλέγουν ιμπεριαλιστή: το ρώσικο πλοίο Ursa Mayor βυθίστηκε πιθανόν από τορπίλες. Όπως και το αζέρικο αεροπλάνο, που πιθανόν καταρρίφθηκε από πυρά.
Είσαστε καταδικασμένοι να χάσκετε άφωνοι, κουκουέδες…
Και κάτι ακόμα. Όχι μόνο ο Στάλιν αλλά οι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ συμμάχησαν με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές για να τσακιστούν οι ΦΑΣΙΣΤΕΣ ιμπεριαλιστές. Ο στόχος ήταν διπλός α) να προστατευθεί η αστική δημοκρατία όταν αυτή κινδύνευε από τον φασισμό όπως και κάθε δημοκρατική ελευθερία που κερδήθηκε με αγώνες εξού και τα ΛΜ της Κομιντέρν και β) να μην πέσουν οι χώρες στα νύχια του φασιστικού άξονα χάνοντας την εθνική τους ανεξαρτησία από κράτη που θα καταργούσαν κάθε δημοκρατική ελευθερία. Βλέπετε όταν η αστική δημοκρατία κινδυνεύει από τον φασισμό οι κομμουνιστές αγωνίζονται ώστε να την προστατεύσουν. Επιπλέον οι κομμουνιστές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για τον ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ των αστικών κοινωνιών, ήταν οι πρώτοι που μάχονταν για τα δικαιώματα των γυναικών, των μειονοτήτων, για εθνική ανεξαρτησία, για στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες.
Το κομμουνιστικό κίνημα έπραξε το ακριβώς αντίθετο όμως από αυτό που κάνει σήμερα οι ψευτοκομμουνιστές που τάσσονται με τους ΦΑΣΙΣΤΕΣ ιμπεριαλιστές για να επικρατήσουν αυτοί εναντίον των δυτικών ιμπεριαλιστών ανταγωνιστών τους.