ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;
Μιχάλης Ρίζος
Το πρώτο τρίμηνο του 2025 έχει μπει με καταιγισμό εξελίξεων που σοκάρουν.
Ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός οδεύει προς την απόλυτη βαρβαρότητα είναι πλέον ορατό από πολλούς.
Ότι η χώρα μας, που ιστορικά βρίσκεται πάντα στο σταυροδρόμι μεγάλων ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, προετοιμάζεται ταχέως για ισχυρή συμμετοχή σε μια γενικευμένη πολεμική αναμέτρηση είναι επίσης γεγονός.
Ότι ταυτόχρονα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ένας αδυσώπητος κοινωνικός πόλεμος χωρίς οδό διαφυγής εντός του υφιστάμενου πλαισίου είναι αδιαμφισβήτητο.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη διορατικότητα ούτε αναλυτική ικανότητα για να συμπεράνει ο μέσος εργαζόμενος ότι το ζοφερό παρόν δίνει τη θέση του σε ένα ακόμα πιο ζοφερό μέλλον και ότι το σημερινό σύστημα δεν αφήνει ούτε ελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας.
Και μπορεί βέβαια να μην «απλώνεται το φάντασμα του κομμουνισμού» πάνω σε έναν καπιταλισμό που απογειώνει την εκμετάλλευση, καταστρέφει τη φύση, εκμαυλίζει συνειδήσεις και ετοιμάζει νέα αλληλοσφαγή των λαών, σίγουρα όμως το φάντασμα της «δικαιοσύνης», του «αντισυστημισμού», ακόμα και της ριζοσπαστικής «αντι-πολιτικής» είναι παρόν. Πόσο πιο καθαρά να το θέσει η 28/2;
Φυσικά εκτός από τα φαντάσματα υπάρχουν κι οι βρυκόλακες. Ο πολύμορφος νεοφασισμός, εντός και εκτός κυβερνήσεων, εντός και εκτός αστικών κοινοβουλίων, δυτικού και ανατολικού τύπου, κάνει εξίσου ηχηρή την παρουσία του, διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις και συμπληρώνει την κρατική τρομοκρατία απέναντι στο εργατικό και γενικότερα το μαζικό κίνημα.
Το ερώτημα είναι η στάση της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς μπροστά σε αυτές τις ιστορικές εξελίξεις.
Δεν θα πέφταμε πολύ έξω αν διαπιστώναμε ότι ένα μεγάλο μέρος της δυσκολεύεται να αντιληφθεί την αλλαγή κατάστασης, το ανώτερο επίπεδο αναμέτρησης και απαιτήσεων της ταξικής πάλης στο οποίο καλούμαστε να συμμετέχουμε. Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την επιμονή σε ξεπερασμένες και ηττημένες τακτικές, σε παρελθοντολογικό προγραμματικό λόγο, σε αυτοαναφορικότητες και παράλληλες πρωτοβουλίες αυτοεπιβεβαίωσης, σε απεγνωσμένες προσκολλήσεις με διαχειριστικές δυνάμεις ή θραύσματα της κυβερνώσας «αριστεράς»;
Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:
1ο) Η Ευρώπη, θέατρο των δύο παγκοσμίων πολέμων στον 20ο αιώνα, ντύνεται ξανά στο χακί. Γιγάντια ποσά προϋπολογίζονται για εξοπλισμούς στην ΕΕ, οι πολεμικές ιαχές πληθαίνουν ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός μας καλεί να (ξανα)γίνουμε «κρέας για τα κανόνια τους» λέγοντας χωρίς περιστροφές:
«Το δίλημμα κανόνια ή βούτυρο που έβαζε για χρόνια η αριστερά σήμερα είναι λάθος».
Σε αυτή τη συνθήκη, υπάρχουν δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που εξακολουθούν να φαντασιώνονται μια Ευρώπη της ειρήνης και του κοινωνικού κράτους και δεν τολμούν να βάλουν ευθέως το στόχο για απειθαρχία στα προγράμματα σταθερότητας, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ.
Απ’ την άλλη μεριά το ΚΚΕ ενώ καταδικάζει την αύξηση των εξοπλισμών, στην πράξη διαχωρίζει τις πολεμικές δαπάνες σε δαπάνες «εσωτερικού» και «εξωτερικού», θεωρώντας τις πρώτες αποδεκτές αφού προστατεύουν τα εθνικά, κυριαρχικά δικαιώματα.
2ο) Ο πόλεμος των δασμών και η όξυνση των ανταγωνισμών ως προϊόν της αντίφασης ανάμεσα στην υπερσυσσώρευση αναξιοποίητων κερδών και την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους (κέρδος vs κέρδους !), αναδεικνύει το κρυμμένο μυστικό της εκμετάλλευσης και της υπεραξίας, την αδυσώπητη και θεμελιώδη αντίθεση ιδιοκτητών και παραγωγών, την ταξική πάλη ως κινητήριο μοχλό της Ιστορίας. Αντί όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς (αλλά και το ΚΚΕ) να θέσουν εργατικούς στόχους, δηλαδή ζήτημα κερδών, ιδιοκτησίας, κλεμμένου πλούτου και να διεκδικήσουν ΣΣΕ με αυξήσεις κόντρα στο δημοσιονομικό σύμφωνο και τον κανόνα της «χρυσής κερδοφορίας», μείωση χρόνου εργασίας, εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση, συγκαλύπτουν τη βασική αντίθεση υπερτονίζοντας και αυτονομώντας γεωστρατηγικές διαφορές, εθνοτικούς και θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ακόμα και συνωμοσίες για να εξηγήσουν τη βαρβαρότητα του σημερινού καπιταλισμού. Ούτε την καταγγελία της σύμβασης με τη δολοφονική Hellenic train δεν τολμούν να θέσουν ως άμεσο αίτημα.
3ο) Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης επιστρέφει εκδικητικά στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής αφού στα χέρια τους γίνεται όπλο καταστροφής και όχι μέσο ευημερίας, ισότητας, ειρήνης, απελευθέρωσης των εργαζομένων.
Η «τεχνητή» νοημοσύνη γιγαντώνει την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, ρίχνει το μέσο ποσοστό κέρδους και οξύνει έτσι τους ανταγωνισμούς και τον εργασιακό μεσαίωνα αντί να μειώνει το χρόνο εργασίας και να σπάει τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Η ενέργεια από παραγωγική δύναμη βελτίωσης της κοινωνικής ζωής εμπορευματοποιείται πλήρως και επιδεινώνει την κλιματική καταστροφή, την ενεργειακή φτώχεια, τους ανταγωνισμούς.
Η πρόοδος στην Ιατρική και τις υπόλοιπες θετικές επιστήμες αντί να μειώνει την παιδική θνησιμότητα, τους θανάτους από πείνα, τα λοιμώδη νοσήματα, τις ψυχικές νόσους, τα εργατικά εγκλήματα και τις νόσους φθοράς, τα απογειώνει, ενώ εμπορευματοποιεί ακόμα και τη μητρότητα, την τεκνοθεσία, τη θέση στη ΜΕΘ ή τη λίστα για ένα χειρουργείο.
Αντί το σύνολο της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς (αλλά και το ΚΚΕ) να αντιμετωπίσει την τεχνολογική πρόοδο με όρους εμπιστοσύνης στη δύναμη των παραγωγών του πλούτου και των δημιουργών των επιστημονικών επιτευγμάτων, να συντονιστεί για τη μείωση του χρόνου εργασίας και ένα νέο ΣΙΚΑΓΟ της εποχής μας, να επιχειρήσει να αποτινάξει από αυτήν τα δεσμά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κράτους της, στέκεται αμήχανα, την αποθεώνει ή τη δαιμονοποιεί, θεωρεί ότι μπορεί να τη διαχειριστεί κοινωνικά χωρίς την αλλαγή ιδιοκτήτη.
4ο) Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε φάση προχωρημένης παρακμής με εντεινόμενες τάσεις αστάθειας. Η 28 Φλεβάρη έδειξε ότι εκτεταμένα λαϊκά τμήματα έχουν πάρει διαζύγιο από αυτό, ιδιαίτερα βέβαια από την κυβέρνηση της ΝΔ και τα κόμματα που κυβέρνησαν και συναινούν στην (διακομματική) πολιτική της.
Επιπλέον, παρότι αντιφατικά και με αρκετές αυταπάτες, βάζουν στο στόχαστρο το βαθύ κράτος και τις δομές εξουσίας. Από το κοινοβούλιο των αντιλαϊκών νόμων μέχρι τη δικαστική εξουσία και από τους διεφθαρμένους θεσμούς μέχρι τις δυνάμεις καταστολής. Στο πλαίσιο αυτό, αντί όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς να θέσουν ζήτημα ανατροπής της κυβέρνησης στη χρονική στιγμή ανόδου της λαϊκής δράσης και παράλληλα να συγκροτήσουν ενιαία και ενωτικά, πλατιά όργανα ανυπακοής και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής και των φορέων της (που θα μπορούσαν να εξελιχτούν σε όργανα επιβολής της θέλησης των εργαζομένων), ορισμένοι ξαναεπιχειρούν παναριστερά μέτωπα κορυφής, εκλογικές συμμαχίες για το κοινοβούλιο, ευκαιριακές συγκολλήσεις ή «δυνάμωμα του κόμματος» δηλ. business as usual. Στην ουσία τρομάζουν μπροστά στην εισβολή του λαϊκού παράγοντα και την ενδεχόμενη ανατροπή της πολιτικής κανονικότητας.
-Τα παραπάνω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά και δείχνουν ότι τμήματα της αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς αναπαράγουν για το «κίνημα των Τεμπών» την ίδια συζήτηση με τις «πλατείες». Αν δεν δει κανείς σε αυτές τις απότομες εισβολές των εργαζομένων και της νεολαίας στο πολιτικό προσκήνιο τις πραγματικές τάσεις και τις φλέβες ριζοσπαστικοποίησης θα φοβάται διαρκώς τον κόσμο, θα φοβάται την «αστάθεια», τους «τυχοδιωκτισμούς» και τους «λαϊκισμούς».
Δεν υπάρχει κίνημα χωρίς αυταπάτες (και απάτες). Δεν υπάρχει κίνημα χωρίς εσωτερική διαπάλη. Δεν υπάρχει όμως και κίνημα χωρίς δυνατότητα ανατροπών και ισχυρών ρηγμάτων στην αστική πολιτική και εξουσία.
Στο αίτημα πχ για «Δικαιοσύνη» εκφράζεται και η τάση για θεσμική αντιμετώπιση της διαφθοράς και η τάση μάχης κατά της δικαστικής εξουσίας.
Στο σύνθημα «Οι ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους» εκφράζεται και η τάση γενικολογίας και απλής αξιακής διαμαρτυρίας και η τάση συγκεκριμένης μάχης ενάντια στη συγκεκριμένη κατάσταση, δηλαδή η μάχη να μειωθούν – εξαλειφτούν τα κέρδη των πλουσίων για να αυξηθούν οι μισθοί και τα εισοδήματα των φτωχών.
Στο σύνθημα «Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις» εκφράζεται και η τάση αποφυγής της σύγκρουσης (με το ιδεολόγημα «τι δημόσιο τι ιδιωτικό το ίδιο είναι στον καπιταλισμό») και η τάση που απαιτεί εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των κοινωνικών αγαθών, με κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και ακύρωση όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.
Στο σύνθημα «Καμιά συγκάλυψη» εκφράζεται και η τάση προσφυγής στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, τις προανακριτικές επιτροπές, τους αδιάφθορους πολιτικούς και η τάση της συνολικής ρήξης με την κυβέρνηση και την αστική εξουσία από τη σκοπιά της εργατικής δημοκρατίας και της λαϊκής δικαιοσύνης-τιμωρίας.
Εξαρτάται και από μας το τι θα επικρατήσει. Η Αναγέννηση αναζήτησε καύσιμα από την ελληνική αρχαιότητα πριν φτάσει στο Διαφωτισμό και τη Γαλλική επανάσταση, ο ΜΑΡΞ αναζήτησε καύσιμα από την προσωκρατική υλιστική φιλοσοφία και την ιδεαλιστική διαλεκτική πριν φτάσει στο Μανιφέστο, το Κεφάλαιο και θεμελιώσει το κίνημα της Κομμούνας και του Οκτώβρη. Χρέος μας είναι τα γενικόλογα, πρωτόλεια, ιδεατά και διφορούμενα ίσως παραπάνω συνθήματα να τα κάνουμε συγκεκριμένο πρόγραμμα ανατροπής για τα εργατικά συμφέροντα.
-Όσο η αριστερά της ανατροπής δίνει τη θέση της στην αριστερά «της σύνεσης» δεν θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί τα ιστορικά άλματα. Οι συσχετισμοί γι’ αυτήν θα (νομίζει ότι) αλλάζουν ήρεμα, σιγά-σιγά κι ελεγχόμενα και γι αυτό δεν θα αλλάζουν ποτέ. Δεν θα φταίει πάλι ο λαός λοιπόν όταν αναζητήσει αλλού «αντισυστημικές λύσεις» από τους μεταμφιεσμένους τυχοδιώκτες της αστικής πολιτικής.
-Το πολιτικό κενό είναι σήμερα υπαρκτό και μεγάλο. Η κοινωνική δυσφορία, οι μάχες του κινήματος, ο αστικός ολοκληρωτισμός, η συναίνεση της ρεφορμιστικής αριστεράς και η πολιτική αυτοκατάργηση του ΚΚΕ (που δεν σταματάει να μιλάει για αγώνες όχι όμως για πολιτική ανατροπή) έχουν συμβάλει σε αυτό. Δεν θα κρατήσει για πολύ.
Η ευθύνη επομένως των μαχόμενων δυνάμεων είναι μεγάλη. Και το πραγματικό δίλημμα συνοψίζεται στο εξής: Αυτοτέλεια της αντικαπιταλιστικής, επαναστατικής αριστεράς στο υπάρχον πολιτικό κενό και τη ρεφορμιστική κρίση ή πάλι πρόσδεσή της σε ένα «μεγαλύτερο», κοινοβουλευτικό ή δυνάμει κοινοβουλευτικό πόλο της θεσμικής αριστεράς για να παρέμβουμε (τι αυταπάτη!) στα πλατιά ακροατήρια;
Ας μιλήσουμε ανοιχτά. Ο κατακερματισμός των δυνάμεων, οι αμβλυμένοι στόχοι, η συμπόρευση με ρεφορμιστικά κόμματα, η άρνηση κινηματικής και απεργιακής κλιμάκωσης βάζουν φρένο στην αυτοτελή αντικαπιταλιστική παρουσία και πρόταση διεξόδου για τη χειμαζόμενη εργατική τάξη. Λογικές που στο όνομα του αντισεχταρισμού αρνούνται το αντικαπιταλιστικό μέτωπο οδηγούν κατευθείαν στην εξ αριστερών ενσωμάτωση.
Μια νέα μετωπική συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς είναι ανάγκη των καιρών. Σε ποια βασικά σημεία;
Α) Ως τώρα ένα μεγάλο μέρος των δυνάμεων επέλεγε την τακτική της κινηματικής δράσης που πολιτικά συμπληρώνονταν με την προσκόλληση στη ρεφορμιστική αριστερά (πχ ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25) για ανάσες ανακούφισης και μετριασμού της αντιλαϊκής επίθεσης, ενώ παρέπεμπε την αντικαπιταλιστική στρατηγική για το μέλλον.
Στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα απαιτείται άμεση αντικαπιταλιστική τακτική, πρόγραμμα, δράση και μέτωπο, με αυτοτέλεια και με πλατιά απεύθυνση στον μαχόμενο και πολιτικά «άστεγο» κόσμο της αριστεράς και των κινημάτων από τη σκοπιά της κομμουνιστικής στρατηγικής και απελευθέρωσης.
Β) Σήμερα, δεν υπάρχουν περιθώρια για μοναχικές διαδρομές. Είναι η ώρα να κάνουμε σοβαρά βήματα στην συγκρότηση ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού πολιτικού μετώπου. Νέο διευρυμένο αντικαπιταλιστικό μέτωπο που θα συνδυάζει το κεκτημένο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τη δημιουργική συμβολή όλων των δυνάμεων εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ που κατανοούν τις ανάγκες της περιόδου, στοχεύουν στη βελτίωση των προγραμματικών θέσεων και του σχεδίου δράσης, τάσσονται υπέρ της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δεν μας ταιριάζουν οι διπλοί σχεδιασμοί για να τη βγει ο ένας στον άλλο. Δεν μας ταιριάζει η αδυναμία ενιαίας δράσης με ένα αυτοτελές σχέδιο στο εργατικό και μαζικό κίνημα.
Γ) Είναι καταστροφική και ουτοπική η πρόταση της πολιτικής συμπόρευσης ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 που διατυπώνουν κάποιες δυνάμεις (Μετάβαση κλπ). Άλλο η κοινή δράση στο κίνημα παρόλο που κι αυτή συναντά αρκετά εμπόδια. Η πρόταση αυτή αντικαθιστά την πολιτική με τον συνδικαλισμό και στην ουσία είναι πρόταση «μέσου όρου», πρόταση νέου ΣΥΡΙΖΑ. Οι ιδιωτικοποιήσεις, η στάση απέναντι στην ΕΕ, την κυβέρνηση, τις πολεμικές δαπάνες, το δημοσιονομικό σφαγείο είναι ή δεν είναι απαράβατα στοιχεία μιας τέτοιας συμπόρευσης;
Πώς μπορεί σε αυτά να ενταχθεί το ΚΚΕ που εξοβελίζει την αντικαπιταλιστική τακτική σε σχέδια νόμου για το κοινοβούλιο και το ΜέΡΑ 25 της τεχνοφεουδαρχίας και της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής; Η πολιτική είναι μάχη πραγματικότητας ή ευσεβών πόθων;
Δ) Η εμπειρία από την υγεία, τα κινήματα και τα πρόσφατα εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή σε ΕΙΝΑΠ, ΟΕΝΓΕ δείχνουν ότι η ανατρεπτική πολιτική γραμμή μπορεί να ενώνει αλλά και αντίστροφα ότι η ένωση δημιουργεί πιο προωθητικούς όρους ανατροπής.
Ο λαός το πήρε απόφαση. Κάποιοι ήδη έχουν κινήσει. Εμείς;
Αν ο Λαός “το είχε πάρει απόφαση” τώρα κάποιοι θα τρέχαν και δε θα προλαβαίναν. Ο Λαός δεν έχει ακόμη σπάσει τις αλυσσίδες του και η 28/2 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα πρώτο σκίρτημα και με μπόλικη θολούρα και υστερούμενες αυταπάτες. Θέλει ακόμη πολλή επαναστατική δουλειά και λιγότερη μικροαστική φούρια….
Ορισμένες επισημάνσεις που ασφαλώς δεν αφορούν τον συντάκτη του εξαιρετικού άρθρου:
Συχνα υποβαθμίζεται ο καθοριστικός ρόλος των πολυεθνικών πολυκλαδικών μονοπωλίων(ΠΠΜ) που καταλαμβάνουν όλο το πάνω μέρος της πυραμίδας του κεφαλαίου. Και από κοντά το φρούτο των αρπαχτικών funds αυτό το είδος αφορολόγητου αμοιβαίου κεφαλαίου, αγνώστου ιδιοκτησίας που κινούμενο νομαδικά αποκομίζει πότε από δω και πότε από κει το πιο γρήγορο και υψηλό κέρδος. Επίσης δεν προσέχονται και οι διαφόρων ειδών, έκτασης , διάρκειας και συνοχής καπιταλιστικές ολοκληρώσεις σαν μορφές κίνησης, οργάνωσης και λειτουργίας των ΠΠΜ οι οποίες βέβαια δεν μπορούν ποτέ «να φτάσουν μέχρι το τέλος». Αντιθέτως θα υπακούν στο σχήμα «συγκρότηση-σύγκρουση-ανασυγκρότηση με νέα μορφή» γιατί οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ΠΠΜ θα οξύνονται στο έπακρον, ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυ-ξης δεν καταργείται, αλλά δρα με νέους τρόπους και μορφές ενώ πάντα θα υφίσταται η πρωταρχικότατα των «εθνικών καπιταλιστικών σχηματισμών» και των ξεχωριστών αστικών κρατών.
Υποτιμάται η εκρηκτική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που ξεκίνησε στα μέσα του 1970 με την διάδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του διαδικτύου για να κορυφωθεί τα τελευταία 15 χρόνια με την τεχνητή νοημοσύνη, τα BIG DATA, την Κυβερνοασφάλεια, τα συστήματα κρατικο- βιομηχανικής παρακολούθησης και ελέγχου του λαού, το cloud και το διαδίκτυο πραγμάτων. Η προέλαση των νέων τεχνολογιών οδηγεί την επιστήμη σε μια ποιοτικά ανώτερη φάση ανάπτυξης, ενισχύει τη διαδικασία μετατροπής της σε άμεση παραγωγική δύναμη, επιφέρει βα¬θιές αλλαγές στο περιεχόμενο, στις μορφές της ανθρώπινης εργασίας, στους τρόπους οργάνωσης της παραγωγικής διαδι¬κασίας. Τροποποιείται σε σημαντικές του πλευρές το σύστημα απόσπασης υπεραξίας, των μορφών εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, της έκτασης και της ποιότητας της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης μαζί και του λεγόμενου πλασματικού κεφαλαίου( είναι όλα τα αξιόγραφα σε χάρτινη η ηλεκτρονική μορφή π.χ. κρατικά ομόλογα, έντοκα γραμμάτια, αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου, repos, «χρηματοπιστωτικά παράγωγα» όπως swaps,CDS κ.ά.) ο ρόλος του χρηματοπιστωτικού συστήματος( Τραπεζικό κεφάλαιο) στην σύμφυσή του με το βιομηχανικό κεφάλαιο ενώ έχει αναδυθεί ήδη και το στρατιωτικο- ψηφιακό σύμπλεγμα. Συμπέρασμα: Η τέτοια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ασφυκτιά περισσότερο παρα ποτέ σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού από την ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας ενώ η τσάμπα ιδιοποίηση από την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία, του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργάτες, παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Και δεν μας σώζουν ούτε οι «ενάρετοι» καπιταλισμοί ούτε τα κράτη δικαίου εντός του καπιταλισμού, ούτε τα φύκια με μεταξωτές κορδέλες…..
ΕΝΩ όλο και περισσότεροι μιλάνε ότι κάτι πολύ σοβαρό τρέχει με τον σημερινό καπιταλισμό και τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, δεν τολμούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια νέα βαθμίδα/εποχη διαλεκτικής εξέλιξης του καπιταλισμού που επικρατεί πια σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με την Κούβα να έχει απομείνει ως η τελευταία των Μοικανών. Θα άξιζε μάλιστα να διατυπωθούν συνολικά και σύντομα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα αυτής της βαθμίδας όπως έκανε ο Λένιν για τον ιμπεριαλισμό και έστω να σκιαγραφηθεί η πολιτική της οικονομία. Επ ευκαιρία είναι αδιανόητη η συστηματική διαστρέβλωση της λενινικής άποψης περί ιμπεριαλισμού/μονοπωλιακού καπιταλισμού όχι ως ένα στάδιο του ίδιου του καπιταλισμού αλλά ως σύστημα εξωτερικής πολιτικής για την προσάρτηση και κατοχή εδαφών εκτός των συνόρων μιας χώρας με στρατιωτικά μέσα φτάνοντας έτσι στο σημείο να αποκρύβεται ότι η Κίνα από την άποψη της ανάπτυξης του καπιταλισμού εκεί, έχει περάσει τόσο στο ιμπεριαλιστικό στάδιο όσο και στην νέα βαθμίδα που ήδη αναφέρθηκε. Είναι φαίνεται τόση η φτώχεια της σκέψης που πλασάρεται ως χρήσιμο για την σημερινή ταξική πάλη το ξεπερασμένο, αταξικό, «αποκαπιταλιστικοποιημένο» σχήμα «Βορρά -Νότου» αποκρύβοντας την ουσία των όσων συμβαίνουν στο διεθνές κεφαλαιοκρατικό πλέγμα σήμερα.
Η ακολουθούμενη υπεραντιδραστική πολιτική της ΝΔ είναι εσωτερική ανάγκη αυτής της νέας βαθμίδας/εποχής του καπιταλισμού. Είναι μάλιστα κατοχυρωμένη για δεκαετίες από το οικονομικό Σύνταγμα των 3 μνημονίων από τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, ψευδόμενος για άλλη μια φορά, διαλαλεί ότι μας έβγαλε. Οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση( που εν πολλοίς είναι πλέον εθνική επιτροπή απροσχημάτιστης προαγωγής των συμφερόντων πρωτίστως των ΠΠΜ τα οποία όλο και περισσότερο συμμετέχουν και άμεσα σ’ αυτήν) με μαύρα, μπλε, πράσινα και ροζ χρώματα θ’ ακολουθούσε αυτή την πολιτική η έστω παραλλαγές της επι το ηπιότερο η ακόμα και σκληρότερη. Αλήθεια ακόμα να βγουν συμπεράσματα από την δήθεν προοδευτική διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ? Η μόνη πραγματικά εναλλακτική για τα συμφέροντα του εργαζόμενου και εκμεταλλευόμενου λαού είναι η εργατική πολιτική με το αντίστοιχο μέτωπό της.
Ο τακτικός αντικαπιταλιστικός, αντι-ΕΕ και αντι- ΝΑΤΟ αγώνας και το αναγκαίο ενιαίο μέτωπο των ταξικών αναμετρήσεων όπου και όταν ξεσπάνε, είναι ο μόνος δρόμος μαχητικής, ουσιαστικής και σε βάθος αντιμετώπισης της ουσίας ( και όχι μόνο η κυρίως των πιο ακραίων συνεπειών της σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας) αυτής της υπερεκμεταλλευτικης, επιθετικής αστικής πολιτικής, για να ραγίσει, να κλονιστεί και να ηττηθεί πραγματικά αυτή, ακόμα και σε επιμέρους, αλλά κρίσιμα, πεδία. Για να αλλάξουν κάπως οι ανυπόφοροι σε βάρος της εργατικής τάξης και του κινήματός της, κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί υπερ της χειραφέτησής της και της απελευθερωτικής της προοπτικής. Δεν έχει νόημα να ψάχνουμε κάτι ενδιάμεσο του ενδιάμεσου αυτού του δρόμου, ένα «έξυπνο» πολιτικό κόλπο και να καταλήγουμε οπισθοχωρώντας διαρκώς με σοφιστείες και «συνδικαλιές» στο θολό, γενικόλογο, νέτο- σκέτο σύνθημα «ανατροπή» διαβάλλοντας μάλιστα την αντικαπιταλιστική και αντι-ΕΕ πάλη. Έτσι, ούτε μάχη οπισθοφυλακών κάνουμε μα ούτε και πόλεμο θέσεων. Στο κάτω- κάτω ορισμένοι, μίλαγαν για αντικαπιταλιστική δημοκρατική ανατροπή, τώρα πάει κι αυτό? Δεν χρειάζεται επίσης να υποκύπτουμε σε μεταφυσικές, υπαρξιακές αγωνίες του τύπου «Δεν έχω 1 βουλευτή στην Βουλή ,άρα δεν υπάρχω», «Δεν έχω 1 σύμβουλο στην περιφέρεια , άρα δεν υπάρχω» κ.ο.κ. Ούτε βέβαια να ψάχνουμε για τις ξεπερασμένες ιστορικά, κοινωνικές αντιμονοπωλιακές συμμαχίες που στην πράξη σημαίνουν συνεργασία με τα μη μονοπωλιακά τμήματα της αστικής τάξης.
Αν υποτιμάται σήμερα η σημασία των πολυεθνικών, με ποιους τρόπους θα καταφέρουμε να δώσουμε περισσότερη βαρύτητα στην πάλη ενάντια σε αυτές; Η σύσταση για μεγαλύτερη επικέντρωση σε αυτές λογικά οδηγεί στο ότι είναι προτιμότερη η πολιτική εξουσία οποιουδήποτε τμήματος της αστικής τάξης δεν είναι μέρος των πολυεθνικών, ακόμα και μετοχικών εταιρειών δηλαδή, οι οποίες έχουν μόνο εγχώρια σύσταση και προσανατολισμό. Αυτό θυμίζει την στρατηγική του κινέζικου κομμουνσιτικού κινήματος περί συμμαχίας με την εθνική αστική τάξη που από ότι καταλαβαίνω δεν είναι επιθυμητή στρατηγική για εσένα.
Αν όντως η κυριαρχία των πολυεθνικών είναι τόσο ολοκληρωτική και ανεπιθύμητη δε θα έπρεπε η «αντικαπιταλιστική αριστερά» να εργάζεται πάνω στη συγκρότηση μιας συμμαχίας δυνάμεων που αντιτίθενται στις αλλαγές που προωθούν οι πολυεθνικές και μόνο ή τέλος πάντων κυρίως αυτών;
Εκτός αν το πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι η κυριαρχία αυτή είναι τόσο μεγάλη που δε χωρούν περιθώρια για παραχώρηση επιμέρους σημασίας σε συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους ενάντια στις αλλαγές που προωθούν οι πολυεθνικές, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την εμμονή στη σημασία των πολυεθνικών αφού αυτή η ανάλυση αντί να μας δώσει εργαλεία για τη στοχοποίησή τους ως ακόμα μικρότερη και πιο καταστροφική μειοψηφία, μας πάει πιο πίσω και από την πρόταση για αντιμονοπωλιακό μέτωπο, αλλά και σε αναφορές για αντι-ΕΕ και ΝΑΤΟ κινήματα. Το κίνημα γενικά βρίσκεται σε παρατεταμένη ήττα και στάση και συζητάμε αν θα σπάσουμε και τις συμμαχίες με παραδοσιακούς συμμάχους του εργατικού κινήματος; Αυτό είναι λογική αυτοκαταστροφής.
Τέλος, όσο λάθος είναι το άγχος της επιβεβαίωσης της κοινωνικής απεύθυνσης μέσω καλών εκλογικών αποτελεσμάτων, άλλο τόσο καταθλιπτικό είναι νομίζω η αδιαφορία για την επιβεβαίωση αυτή. Ποιο θα είναι το μέτρο για το πόσο αποδίδει ένα πολιτικό πρόγραμμα, η στρατηγική και η τακτική που ακολουθείται εν τέλει; Έχουμε ένα σωρό αριστερίστικες, σεχταριστικές, επαναστατικολογούσες οργανώσεις που δεν έχουν καμία γείωση ενώ έχουν πολλά χρόνια δράσης, δε νομίζω ότι χρειαζόμαστε κι άλλες που θα αδιαφορούν αν έχουν γίνει συνώνυμο της γραφικότητας.
Γραφεις: “Το κίνημα γενικά βρίσκεται σε παρατεταμένη ήττα και στάση και συζητάμε αν θα σπάσουμε και τις συμμαχίες με παραδοσιακούς συμμάχους του εργατικού κινήματος; Αυτό είναι λογική αυτοκαταστροφής”.
Που ειναι η συγκεκριμενη αναλυση της συγκεκριμενης πραγματικοτητας για να απεμπλακουμε απο “παραδοσιακους συμμαχους” οπως λες. Δεν υπαρχουν τετοιοι σημερα για την εργατικη ταξη. Οι κοινωνικες συμμαχιες με τα ανωτερα μεσοστρωματα και τα τμηματα της μη μονοπωλιακης αστικης ταξης τελειωσαν αν επρεπε να υπαρξουν και ποτε . Μονο ο συνολικος αντικαπιταλιστικος, (χωρις αστερισκους και αλλα επιθετα), αγωνας με τις αντιστοιχες κοινωνικες & πολιτικες συμμαχιες που τον προωθουν, ειναι σημερα ο μονος δρομος συγκεντρωσης δυναμεων στην μακρια οντως πορεια της επαναστατικης καταργησης του καπιταλισμου και της μεταβασης στον κομμουνισμο. Αλλα και ταυτοχρονα ο μονος τροπος να ραγισει, να κλονιστει και να ηττηθει η αστικη πολιτικη καθε κυβερνησης με μαυρα, μπλε, πρασινα και ροζ χρωματα.
Κηπουρέ, εσύ ταυτίζεις τις αντιμονοπωλιακές συμμαχίες με συνεργασίες με μη μονοπωλιακά τμήματα της αστικής τάξης. Η ουσία μιας τέτοιας συμμαχίας είναι η συμπόρευση με τμήματα μη εργατικά που έχουν συμφέρον από το αδυνάτισμα της εξουσίας των μονοπωλίων, δηλαδή μικρομεσαίων αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων διοικητικών στελεχών και που δεν εκμεταλλεύονται εργατική δύναμη σε μεγάλη κλίμακα ούτε ζουν παρασιτικά εις βάρος της πλειοψηφίας (όπως μπάτσοι, ελεγκτές, μανατζεραίοι κλπ). Οι δεσμοί αυτοί φοβάμαι ότι θα την πληρώσουν αν ακολουθηθούν τέτοιες αριστερίστικες λογικές στο κίνημα.
Επίσης, το αντιμονοπωλιακό μέτωπο γεννήθηκε ως ανάγκη στο πέρασμα του καπιταλισμού από το στάδιο του ελεύθερου ανταγωνισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας μιας ακόμη μικρότερης παρασιτικής μειοψηφίας που άρχισε να καταστρέφει εκτεταμένα τα μικρομεσαία, αλλά και κάποια ανώτερα στρώματα. Εσύ από ότι καταλαβαίνω συμφωνείς ή ταυτίζεσαι με την ανάλυση του ΝΑΡ για νέο στάδιο στον καπιταλισμό. Πώς εξηγείται η αντίφαση να κυριαρχεί ένα ακόμα μικρότερο κομμάτι του κεφαλαίου (ΠΠΜ το λες), αλλά τα μέτωπα της εργατικής τάξης να πρέπει να είναι ακόμα πιο στενά;
Η ανάλυση αυτή να σου πω την αλήθεια μου φαίνεται ως ένα κατασκεύασμα ελαφρά ρηχό για να δώσει λύσεις σε κάποια πολιτικά αδιέξοδα του τότε, το οποίο δεν ακολουθείται και στη λογική συνέπεια του με ότι έχει να κάνει με τις πολιτικές συμμαχιών. Γιατί δίνεται τέτοια έμφαση στον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα και όχι στο αντι-πολυεθνικό όπως θα περίμενε κανείς αν η εξουσία των πολυεθνικών είναι πιο καταστροφική και άρα ανεπιθύμητη.
Τέλος, το ότι απαιτείται αντικαπιταλιστική συσπείρωση για να φτάσουμε στην επανάσταση δεν επαληθεύεται από την ιστορία των επαναστάσεων και των μεγάλων λαϊκών εξεγέρσεων. Σε αυτές κυριάρχησαν οικονομικά, δημοκρατικά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα και μόνο όταν δημιουργείται μια κρίσιμη μάζα που αποκτά αρκετή δύναμη ώστε να αμφισβητήσει την εξουσία της αστικής τάξης μπαίνουν επείγοντα τα ζητήματα της εξουσίας. Η υπερπολιτικοποίηση και ο σεχταρισμός οδηγούν και αυτοί σε απαξίωση το κομμουνιστικό κίνημα, όπως και ο δεξιός οπορτουνισμός. Δε θα φτιάξουμε ποτέ τα μαζικά κινήματα αυτά που θα έχει ουσία ο διαχωρισμός πάνω στο αντικαπιταλιστικό.
Θέλει περισσότερη έμφαση στο χτίσιμο αυτών των προϋποθέσεων σήμερα, πρωτοβουλίες και συσπειρώσεις ενωτικές, λαϊκές, αντιπολεμικές, δημοκρατικές και φεμινιστικές, όχι σφραγίδες, όχι προέκταση της κάθε οργάνωσης. Να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να δείξουμε εμπιστοσύνη στο λαϊκό παράγοντα να εκφραστεί και να ξεπεράσει την κρίση εκπροσώπησης και της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος. Όχι ο καθένας το μαγαζάκι του, χορτάσαμε και κρίνονται πολλά τα επόμενα χρόνια. Ο φασισμός ξεπροβάλλει το κεφάλι του και δεν είμαστε έτοιμοι.
Ο κόσμος φαίνεται να ψάχνει τρόπο να ξεπεράσει τα προβλήματά του, σηκώνει ελαφρά το κεφάλι και τα Τέμπη το δείχνουν. Κανένας μόνος του από την κομμουνιστική αριστερά δεν μπορεί να αποτελέσει έκφραση προς το παρόν, αλλά δε θα είναι για πάντα εκεί αυτό το κενό. Ιδού η Ρόδος.
Σχεδόν “λίαν καλώς” θα έβαζα στο κατεβατό σου Κηπουρέ, αν είχα το “κομμουνιστόμετρο”.
Δυό ενστάσεις θεμελιακού χαρακτήρα: 1. Είναι άλλο πράμα η εξέλιξη των δυνάμεων παραγωγής και άλλο η εξέλιξη των σχέσεων παραγωγής. Εχουμε πράγματι μιαν εντυπωσιακή εξέλιξη των δ/π, που όμως χρήζει κριτικής αξιολόγησης τόσο στην κατεύθυνση, που έχει πάρει, όσο και τα αποτελέσματα, που παράγει, καθώς υπάρχουν πολλές συζητήσιμες ενστάσεις κατά πόσο αυτά είναι χρήσιμα για την Κοινωνία, την Ανθρωπότητα και την ίδια την Φύση.
2. Ο χαρακτήρας κάθε κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού προσδιορίζεται όχι από τις επικρατούσες δ/π αλλά από τις επικρατούσες σ/π. Εδώ γίνεται και μια παραχάραξη: Επιχειρείται να φορτωθεί ένα περίεργο “επόμενο του Ιπεριαλισμού” καπιταλιστικό στάδιο στον άνθρωπο, που ξεκαθάρισε τελεσίδικα και μετά από σκληρή ιδεολογική πάλη, ότι ο Ιμπεριαλισμός είναι το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού, που πλέον εισέρχεται με αυτό στην Γενική Κρίση του. Και που μπορεί να λυθεί είτε με την Σοσιαλιστική/Κομμουνιστική Επανάσταση είτε και με την απόλυτη Καταστροφή.
[ Παρένθεση: Το τελευταίο, δεν ήταν δυνατόν να ειπωθεί το 1917, καθώς οι εξέλιξη των δ/π τότε δεν είχε ακόμη τερατογεννήσει…. Τότε η Επανάσταση φάνταζε νομοτελειακή. Σήμερα ξέρουμε ότι υπάρχει και εναλλακτική “λύση”, που, βέβαια, κάθε άλλο παρά “στάδιο” είναι, καθώς καταργεί την ανθρώπινη κοινωνία και επομένως και το ίδιο το πρόβλημα… ]
Οσοι υποστηρίζουν, λοιπόν, την τέτοια Αναθεώρηση του Μ/Λ έχουν πολύ βαρύ έργο, που υπόκειται σε βαρύτερη, και συντριπτική όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, κριτική. Η επικαλούμενη αλλαγή των σχέσεων παραγωγής (π.χ. “Ολοκληρωτικός Καπιταλισμός”) πρέπει να τεκμηριωθεί σαν τέτοια ποιοτική αλλαγή των ίδιων των σ/π, και όχι να αποδίδεται στην (αμφιλεγομένη…) εξέλιξη των δ/π(!), ή, ακόμη χειρότερα, στην ποσοτική/χωρική επέκταση του Καπιταλισμού σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη και την εξαφάνιση των προκαπιταλιστικών ή πρωτόλειων καπιταλιστικών σ/π. Εδώ, μάλιστα, εμφιλοχωρεί/βοά και η γνωστή αντίφαση, που αρνείται την γενίκευση του Ιμπεριαλισμού με τη γνωστή θεωρία της αμετάβλητης/(κατεψυγμένης;) “χούφτας”! Ξεπέρασμα ενός υποθετικά ενδιαμέσου σταδίου χωρίς την πλήρη ανάπτυξη (κορεσμό) του!
Η Διαλεκτική, κοινώς, έχει πάει περίπατο….
Ολα αυτά, βέβαια δε συμβαίνουν τυχαία, αλλά αυτό είναι μια επόμενη ανάλυση και σταματάω εδώ.
Μια απο τις αρρωστιες του παραγωγικου διαλογου μεταξυ μας ειναι η επιλεκτικη κατα πως μας βολευει ανασυρση μιας σκεψης του απεναντι μας για να τον κατατροπωσουμε!!! Στο κειμενο αναφερεται το εξης:
“Συμπέρασμα: Η τέτοια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ασφυκτιά περισσότερο παρα ποτέ σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού από την ύπαρξη των καπιταλιστικών σχέσεων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας ενώ η τσάμπα ιδιοποίηση από την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία, του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργάτες, παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις. Και δεν μας σώζουν ούτε οι «ενάρετοι» καπιταλισμοί ούτε τα κράτη δικαίου εντός του καπιταλισμού, ούτε τα φύκια με μεταξωτές κορδέλες…..” Το διαβασες? Εχεις υποψη σου την αντιθεση παραγωγικων δυναμεων-καπιταλιστικων σχεσεων και που οδηγει η λυση της?
Γραφεις: “Η επικαλούμενη αλλαγή των σχέσεων παραγωγής ……….. πρέπει να τεκμηριωθεί σαν τέτοια ποιοτική αλλαγή των ίδιων των σ/π”. Καλε μου ανθρωπε οι εκμεταλλευτικες καπιταλιστικες σχεσεις δεν στηριζονται στην ιδιωτικη ιδιοκτησια? Και συ ψαχνεις τις δηθεν ποιοτικες αλλαγες αυτης της ιδιοκτησιας που δεν αλλαζει σαν τετοια, αντι να ψαχνεις πως σημερα γινεται η αποσπαση της σχετικης και απολυτης υπεραξιας και ποια σχεση διαμορφωνεται μεταξυ τους. Δηλ. να ξεψαχνισεις το “καλα κρυμενο μυστικο του καπιταλισμου” που ελεγε ο Μαρξ.
Οι σχέσεις παραγωγής, οι εκμεταλλευτικές του Καπιταλισμού, δεν εξαντλούνται στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (και όχι ιδιοκτησία γενικά). Αυτός είναι ένας γενικόλογος χαρακτηρισμός, ορθός μεν, αλλά αγνοεί την εξέλιξη αυτής της σχέσης στις ανώτερες ποιοτικές μορφές της. Ξεκίνησε από απλή εμπορευματική (καπιταλιστική, γιατί υπήρχε και πριν τέτοια, προκαπιταλιστική) παραγωγή, πέρασε σε μανιφακτούρα, βιομηχανία, και με την ανάπτυξη του Χρηματοπιστωτικού (και των δυνάμεων/παραγωγής παράλληλα) έφτασε στην μεγάλη μονοπωλιακή ιδιοκτησία, που ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα με την εξαγωγή κεφαλαίων, αυτό, που σήμερα λέμε Ιμπεριαλισμό. Εδώ είμαστε σήμερα και παραπέρα από εδώ δεν έχει. Δεν έχουμε νέες μορφές ιδιοκτησίας. Με ένα κωλόχαρτο σήμερα, μπορείς να έχεις τον έλεγχο, να είσαι ιδιοκτήτης δηλαδή, και να “λύνεις και να δένεις” σε τεράστια κεφάλαια (=σύμφυση μ/π και ε/δ), οτιδήποτε μορφής: άμεσα, εργοστάσια, μεταφορικά μέσα, “πρωτογενή” παραγωγή, είτε και έμμεσα, διαμεσολαβητικά στα προηγούμενα, όπως τράπεζες, ασφαλιστικές, διαχείριση επενδύσεων, funds κλπ. Ασφαλώς πάντα εναλλάσονται ποικιλίες μορφών πραγματοποίησης της εκμετάλλευσης, κι όλο βρίσκονται και νέες, αλλά όλα αυτά στηρίζονται σε κάποια κωλόχαρτα (και όλο το ασύλληπτο εποικοδόμημα, που χτίστηκε για να τα διασφαλίζει). Δεν υπάρχει δυνατότητα να έχουμε τίποτε περισσότερο από αυτό, το ανώτατο στάδιο. [Παρένθεση: Να το πω απλά, ο Κάουτσκι ονειρεύτηκε (ονειρώχτηυκε) ότι αυτά τα κωλόχαρτα μπορούσαν να γίνουν ένα και μοναδικό και να υποτάξει όλα τα άλλα σε μιαν ιεραρχική λειτουργία με λογική ενιαίας οικονομίας και βέλτιστης απόδοσης, χωρίς πολέμους κλπ… Μετά από ~110 χρόνια η ζωή απέδειξε το δίκηο του Λένιν.]
Υπάρχει σήμερα εξέλιξη; Ασφαλώς, στην ένταση, το πλάταιμα και βάθαιμα αυτού του χάους των όλο και πιο παράλογων καταστροφών, και των, πλέον, άγριων και καταστροφικών συγκρούσεων των (ιμπεριαλιστικών….) κεφαλαίων. Αλλά όλο αυτό δεν συνιστά ποιοτική μεταβολή. Είναι απλά ένας παροξυσμός, ο παροξυσμός της εξέλιξης του Ιμπεριαλισμού, που όσο θα παρατείνεται θα σπρώχνει την ανθρωπότητα και την Βιόσφαιρα (και το προσιτό Διάστημα) προς την αυτοκαταστροφή.
Εκτός αν προλάβουμε….
Να πληροφορησω οτι δεν υάρχει καμμια Κουβα σαν τελευταιος μοϊκανος του Σοσιαλισμου. Η Κουβα αν δεν ειναι ακομα καπιταλιστικη (οσο και αν το ηθελε η γραφειοκρατια φεουδαρχια της), ειναι γιατι καμμια μεγαλη εταιρια δεν προσηλθε στην προσκληση της κυβέρνησης για μπιζνες αλα κινα. Οποιος αμφιβαλει ας παει στην δπισημη ιστοσελίδα οπου υπαρχει ο νομος για τις “ειδικες οικονομικες ζωνες”.
Επισης και αφου ειμαστε ακριβεις στην οικονομικη αναλυση, πρεπει να πουμε οτι υπαρχει διαφορα αναμμεσα
α. στην ποικιλοτητα των οικονομικων τοπιων (κλασσικος καπιταλισμος μερκαντιλισμος ή *παγκοσμιοποιηση* κρατικος καπιταλισμος, κρατικος σοσιαλισμος κτλ) και
β. στην μονοσμημαντη κατηγοριοποιηση που τα τρια κριτηρια καθοριζουν για την ταξικη κυριαρχια . Καπιταλισμος ή Κομμουνισμος;
Μισθωτη εργασια, ατομικη ιδιοκτησια μονοπωληση των μεσων παραγωγης απο μια εκμεταλλευτικη ταξη.
Απο την αποψη αυτη ΚΑΝΕΝΑ καθεστως ποτε δεν πλησιασε καν στον κομμουνισμο….υπαρχουν απλως πετυχημενα και αποτυχημενα πειραματα επαναστατικης αλλαγης των ορων παραγωγης και κυριαρχιας.
Απο την αποψη αυτη πετυχημένο πειραμα ειναι μαλλον της κινας παρα της Αλβανιας, της Κουβας, της Κορεας ή του Νεπαλ….
Τρικυμία εν κρανίω, παλικάρι, 21/04/2025 at 16:14! “Οικονομικά τοπία”:::!!!, “Τρία κριτήρια(;!), που καθορίζουν την ….”ταξική κυριαρχία ….κλπ.”!
“επαναστατική αλλαγή(!-τι μου θυμίζει…) των …”όρων” κλπ.”!
Και το κερασάκι για την …”κίνα”, άπαιχτο!
Διάβασε Διαλεκτικό και Ιστορικό Υλισμό, “Κεφάλαιο”, Λένιν κλπ. και ξαναέλα!
Δε θα τρελλαθούμε με τους αυτοσχεδιασμούς του κάθε βαρεμένου.
Ο Μαρξ αναφερθηκε σε καποιο “σύστημα της μισθωτης εργασιας”.Στο μανιφεστο των κομμουνιστων γραφει καθαρα : ” ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΎΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ” ειτε καπιταλιστικο ειτε ψευδεπιγραφα σοσιαλιστικο.
Χαρακτηριστικό δείγμα της σύγχρονης “ανάπτυξης των δυνάμεων παραγωγής”, αφιερωμένο στους “τεχνοληγούρηδες”:
Παντού σκουπίδια, μόλυνση, ζημιές και οσονούπω και θάνατοι, στο βωμό της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας (αρκεί οι “τεμπέληδες” να πληρώνουν τα έξοδα…) του κάθε γελοίου εξυπνάκια “Μασκ”…. Κι αυτό είναι μόνο μια πλευρά της αχαλίνωτης Συγκεκριμένης Καταστροφής, που εκστασιάζει τους τεχνοληγούρηδες και τους “ψαγμένους” του “ούτε-ούτε” (…”αποθεώνει ή δαιμονοποιεί”!). Που, μεταξύ άλλων εξηγεί μια χαρά και το λεγόμενο “Τεχνολογικό Παράδοξο”, που μόνο στο ανεπαρκές μυαλό τους φαντάζει “παράδοξο”….