Παναγιώτης Μαυροειδής
Από τη μια, χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι στα κάγκελα με τη σύγχρονη Συμφωνία της ευρω-Βάρκιζας που υπέγραψε η ηγεσία του, ενώ και ολόκληρες νομαρχιακές οργανώσεις του καταγγέλλουν ανοιχτά τη δρομολόγηση της ψήφισης νέου Τρίτου και πλέον φαρμακερού Μνημονίου από την “κυβέρνηση της αριστεράς”.
Από την άλλη, αναλυτές μιλούν για «απόλυτη κυριαρχία Τσίπρα», ενώ κάποιες δημοσκοπήσεις αναφέρονται σε ενδεχόμενο απόλυτης πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ με 42,5% σε περίπτωση εκλογών.
Μια διπλή μετάλλαξη συντελείται με εντελώς σαφή τρόπο, που μόνο τυφλοί και αιχμάλωτοι του κομματικού σωλήνα, δεν μπορούν να διακρίνουν.
Στα μάτια των εργαζομένων, των ανέργων και ειδικά των αριστερών και των αγωνιστών των μαζικών κινημάτων, η προσδοκία πως «κάτι τέλος πάντων μπορούν να κάνουν ετούτοι για μας», δέχεται ένα συντριπτικό πλήγμα. Ο μισο-αριστερός (στη φράση και διακήρυξη) ΣΥΡΙΖΑ, τελειώνει εκκωφαντικά. Απέναντί τους βλέπουν, άλλοι με έκπληξη και οργή, άλλοι με πρόωρη επιβεβαίωση εκτιμήσεων και φόβων, ένα μνημονιακό κόμμα, πιο θαρραλέο από τη ΝΔ του Σαμαρά, που τέλος πάντων προτίμησε να χάσει τις εκλογές παρά να αυτοκτονήσει αποδεχόμενη τις (πολύ λιγότερες) απαιτήσεις της τρόικας εν όψει της πέμπτης αξιολόγησης του προηγούμενου Μνημονίου.
Ας κοιτάξουμε όμως τα πράγματα από την άλλη γωνία:
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια, δίνει μια ορατή προοπτική συσπείρωσης του εθνικού αστικού μπλόκ μαζί με ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ, εκεί που άλλοι που έπιναν νερό στο όνομα της «εθνικής συναίνεσης», έγιναν περίγελος και απέτυχαν οικτρά. Ποιο Μνημόνιο προτάθηκε από τους «πολέμιους» του και μάζεψε 252 ψήφους υπέρ στη Βουλή;
Από την άλλη, η κατάκτηση αυτού του ρόλου, περνάει πάνω από τα ερείπια των παλιών ηγεσιών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τις οποίες κατάπιε τελειωτικά η μεγάλη πηγάδα του συντριπτικού ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα.
Στα μάτια των συστημικών δυνάμεων, ο μισο-δεξιός ΣΥΡΙΖΑ, αναδύεται εξαιρετικά δυναμικός και ελπιδοφόρος. Ο ακροδεξιός πρώην Γενικός Γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά Μπαλτάκος, δικαιώνεται πανηγυρικά: «Στους κόλπους της ευρύτερης Αριστεράς η αστικοποίηση αργά, μαυλιστικά και ανεπαίσθητα έχει προχωρήσει ως τον μυελό των οστών. Οι ίδιοι δεν το νιώθουν αυτό, αλλά ένας έμπειρος παρατηρητής το βλέπει ξεκάθαρα. Έχουν “μαλακώσει” πολύ. Όταν έρθει η στιγμή για κρίσιμες αποφάσεις, θα σαστίσουν. Σαν ταλαντευόμενοι μεσοαστοί θα αντιδράσουν, αφού οι προλετάριοι σπανίζουν στην ηγεσία τους. Πόσοι από αυτούς γεννήθηκαν στα “Κουντουριώτικα”; Είναι μια ιστορική στιγμή, αλλά η Αριστερά θα αποτύχει στην αξιοποίησή της» (Συνέντευξη από 1 Ιουνίου 2014).
Στην πραγματικότητα η μια μετάλλαξη προϋποθέτει την άλλη. Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτινάσσει δευτερεύοντα αριστερά χαρακτηριστικά, τόσο καταχτά το ρόλο μιας αστικής συστημικής σταθεροποιητικής δύναμης με άλλους όρους. Η διαδικασία είναι ουσιαστικά μία και μοναδική: από τα αριστερά προς τα δεξιά. Μόνο οι γωνίες θέασης την διπλασιάζουν. Άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι … ένας και μοναδικός. Δεν υπάρχει μισο-αριστερός ή/και μισο-δεξιός ΣΥΡΙΖΑ. Έρχονται στιγμές που οι αντιφάσεις ωριμάζουν και αναπτύσσονται. Ακόμη και στο πλέον αντιφατικό φαινόμενο κυριαρχεί πάντα η βασική πλευρά του.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ η βασική πλευρά που καθόριζε και καθορίζει την ουσία της φυσιογνωμίας του ήταν η δέσμευση ότι θα κινηθεί εντός των ορίων της ευρωζώνης και του καπιταλιστικού πλαισίου με ταυτόχρονη αποκήρυξη κάθε λογικής ρήξης. Όποιος δε θέλησε να δει αυτή τη πλευρά κρύφτηκε και κρύβεται πίσω από τη μηχανιστική παράθεση «θετικών και αρνητικών» πλευρών, προτείνοντας μια αντίστοιχη πολιτική στάση κατά περίσταση και συμβουλεύοντας διαρκώς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για τη «σωστή πολιτική στάση».
Οι εξελίξεις τα σάρωσαν όλα αυτά.
Προβάλλει εύλογο το ερώτημα: «Εντάξει, ας πούμε ότι είναι έτσι. Αλλά ήταν υποχρεωτική η εξευτελιστική αποδοχή ενός τόσο άγριου τρίτου μνημονίου;»
Γιατί πήγαν έτσι τα πράγματα με το ΣΥΡΙΖΑ;
Μια εύκολη απάντηση θα απέδιδε αυτή την εξέλιξη στο «ξεπούλημα» της ηγεσίας ή στα «σοβαρά λάθη της ηγεσίας, λόγω απειρίας».
Οι προσεγγίσεις αυτές είναι εκτός πραγματικότητας, δεν αναδεικνύουν το «αντικειμενικό» υπόστρωμα της σημερινής ολοκλήρωσης της αστικής μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Επισήμανση πρώτη: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και έχει σαφές προγραμματικό πολιτικό όριο. Όταν ξεκινάς από την αφετηρία ότι η όποια διέξοδος θα δοθεί εντός ευρωζώνης και ΕΕ, που είναι το βασικό πεδίο σχεδιασμού και βίαιης επιβολής των αντεργατικών μνημονιακών πολιτικών βάθους, δεν μπορεί παρά η κατάληξη να είναι ένα τρίτο μνημόνιο.
Επισήμανση δεύτερη: ο ΣΥΡΙΖΑ είχε και ένα δεύτερο αμετακίνητο θέσφατο που ήταν η άρνηση της ρήξης. Ήταν και είναι εδραία η πεποίθησή του, ότι η όποια «διέξοδος» θα ήταν αποτέλεσμα συντεταγμένης διαπραγμάτευσης μιας κυβέρνησης με τους θεσμούς των εταίρων. Αυτό το νήμα και στις δύο άκρες του και σε όλη την εκτύλιξή του αποκλείει ρητά την ανατροπή με την εισβολή του λαϊκού παράγοντα, αλλά υπηρετεί τη γνωστή λογική για ρήξεις χωρίς ρήξη και επαναστατική τομή. Η άρνηση της ρήξης, οδηγεί στην απουσία έστω της προετοιμασίας για αυτήν και τελικά στην αδυναμία «διαπραγμάτευσης» ακόμη και για τα στοιχειώδη.
Επισήμανση τρίτη: τελικά η δεύτερη «κόκκινη» γραμμή, πέραν αυτής της παραμονής στην ευρωζώνη, ήταν η παραμονή στην κυβέρνηση. Ένας σχολιαστής το έγραψε ωμά: «Σημασία δεν έχει τι λέει η Συμφωνία, αλλά ποιος θα την εφαρμόσει». Τελικά πρόκειται όχι για μια κυβέρνηση της αριστεράς και της αριστερής πολιτικής, αλλά για μια αριστερά της κυβέρνησης, για την κυβέρνηση. Μπορούν και το δικαιολογούν: «κοιτάξτε, έτσι και αλλιώς η συνέχεια θα είναι μνημονιακή. Αυτοί δεν ανατρέπονται. Συνεπώς, καλά έκανε ο Τσίπρας και υπέγραψε ότι του έδωσαν, διότι έτσι μένει στην κυβέρνηση, που σημαίνει, όπως και να έχει κάποια πράγματα θα τα κάνει, έστω και ελάχιστα». Πρόκειται όχι απλά για πολιτικό αμοραλισμό, αλλά για προσπάθεια μαζικής εμπέδωσης της λογικής της ήττας. Διαφορετικά: η αριστερά όχι στο ρόλο του μαχητή για να κερδηθεί ο πόλεμος, αλλά σε αυτόν της παρηγορήτρας νοσοκόμας στα μετόπισθεν…
Ποια στάση; Ποια αριστερά;
Τέσσερις πολιτικές προτάσεις είναι μπροστά μας.
Η πρώτη μιλάει ανοιχτά για στήριξη της «πατριωτικής» προσπάθειας Τσίπρα, με παράλληλη καταγγελία του «εκβιασμού» της κυβέρνησης από τους «εταίρους». Αφήνουμε αυτή τη στάση, ως ορθή να την ακολουθήσουν οι αστικές μνημονιακές δυνάμεις. Για την αριστερά αποτελεί πολιτική αυτοκτονία. Για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα κοινωνικό θάνατο με αυτά που θα συμβούν άμεσα.
Η δεύτερη πρόταση, είναι η στάση της αλήθειας του σταματημένου ρολογιού και της αριστερής εκδοχής του «ώριμου φρούτου»: Περιμένουμε να σαπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον κόσμο αδρανή να βγάζει «πολιτικά συμπεράσματα». Είναι μια νεκρή πολιτική στάση, δυστυχώς προσφιλής στο ΚΚΕ, που στην ακραία της εκδοχή λαμβάνει και ανοιχτά συστημικά χαρακτηριστικά όπως το άθλιο ΟΧΙ στο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ή το τελευταίας κοπής σύνθημα «ούτε τρίτο μνημόνιο, ούτε έξοδος από την ευρωζώνη».
Η τρίτη προσέγγιση είναι αυτή της αναπόλησης του «παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ».
Είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Π. Λαφαζάνης:
«Ο αγώνας θα συνεχισθεί ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει τη θέση του και το νέο μνημόνιο να μην εφαρμοσθεί στην πράξη, να ακυρωθεί στη ζωή και μαζί του να ακυρωθούν και τα παλιά μνημόνια. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει να εφαρμόσει, δίπλα στα παλιά και το νέο μνημόνιο, κινδυνεύει να υποστεί μετάλλαξη”.
Το ευρύτερο μοτίβο της στάσης της Αριστερής Πλατφόρμας είναι τούτο: «αντιπαλεύουμε τα μνημονιακά μέτρα, υποστηρίζουμε την κυβέρνηση την οποία την εκβίασαν».
Μάλιστα. Έγινε λοιπόν ένα δικαστήριο και αποφάσισε: Εις θάνατον το μαχαίρι, αθώος αυτός που το έμπηξε…
Απαράδεκτη λογική που οδηγεί σε στάση συνενοχής για τη νέα εργατική γενοκτονία που θα γίνει στο όνομα της αριστεράς και ακύρωση των διαφοροποιήσεων.
Κατά τη γνώμη μας, η ανατροπή των μνημονίων δεν είναι υπόθεση εσωκομματικών παιχνιδιών και ισορροπιών. Η ”αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ” προς τα αριστερά, ούτε μπορεί να υπάρξει, ούτε αφορά την κοινωνία, που τώρα εισπράττει τη βουτιά προς τα δεξιά. Το νέο μνημόνιο δεν το εφαρμόζει ο θεός, αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πλήρης αστική μετάλλαξη σε ότι αφορά τη βασική γραμμή και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει συντελεστεί και δεν επίκειται. Η γραμμή και το πρόγραμμα του ”καλού ΣΥΡΙΖΑ” στο όνομα του οποίου μιλάει ο Π. Λαφαζάνης, είχε και έχει στον πυρήνα του τη σημερινή κατάντια, υπακούοντας στη βαθύτερη λογική των ρήξεων χωρίς ρήξη με την ΕΕ και το καπιταλιστικό πλαίσιο. Η αριστερή πολιτική δεν (πρέπει να) είναι αυτοσκοπός και παίγνιο κατάχτησης πολιτικού ρόλου, αλλά έχει ταξικούς και κοινωνικούς καθορισμούς. Όποιος τους ξεχνά, ακόμη και αν έχει ”αριστερό πρόγραμμα”, αργά ή γρήγορα νανουρίζεται στην αγκάλη της αστικής εξουσίας, έστω στην αριστερή μεριά της. Αυτό δεν αφορά μόνο την Αριστερή Πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλους όσους τρέχουν νομίζοντας πως θα ξυλέψουν την πεσμένη βελανιδιά και θα αποκτήσουν μπόι άκοπα.
Σε διάλογο αλλά και αντίθεση με τις παραπάνω προτάσεις, σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες και η ανάγκη μιας τομής στο χαρακτήρα και τη μαζικότητα μιας αριστερής αντικαπιταλιστικής και αντιΕΕ πολιτικής πρότασης. Ας μας επιτραπούν κάποιες επισημάνσεις εδώ.
Πρώτο: Το βροντερό ΟΧΙ αποτελεί το έδαφος, την προωθημένη αφετηρία, που έρχεται να συνηγορήσει για τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ, κόντρα στη λογική της ήττας. Στο έδαφος της ενωτικής υπεράσπισης αυτής της δυναμικής, κινηματικά και πολιτικά, τοπικά και κεντρικά, από τα «πάνω» και από τα «κάτω», μπορεί να ανθίσει ένας νέος κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός.
Δεύτερο: Η συσσωρευμένη πολιτική εμπειρία του κόσμου, απαιτεί ένα πολιτικό άλμα στον προγραμματικό λόγο της μαχόμενης αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Να μην ξεχάσουμε τα δύο πράγματα που έκαναν μπαμ στη μάχη του δημοψηφίσματος: Ο αντιδραστικός χαρακτήρας ευρωζώνης και η ΕΕ και η συστράτευση του αστικού κόσμου ενάντια στο λαό και σε κάθε δρόμο ρήξης. Απαιτείται αναβάθμιση επομένως της αναγκαιότητας ενός άλλου δρόμου έξω και ενάντια στην ΕΕ και το καπιταλιστικό πλαίσιο, με τις κοινωνικές ανάγκες μπροστά και τον κόσμο της εργασίας πρωταγωνιστή των εξελίξεων. Ας μην αρχίσει πάλι το ίδιο βιολί, ειδικά για το θέμα της ΕΕ. Υπάρχει η υπο-ιδιότητα της Ελλάδας ως μέλος της ευρωζώνης και η βασική ιδιότητα ως μέλος της ΕΕ. Ίσως κάποια στιγμή στην αριστερά να κατανοήσουμε ότι αν κόψουμε την αλήθεια στη μέση ή την τεμαχίσουμε σε δόσεις, δεν έχουμε μισή αλήθεια, αλλά το τίποτα, βαφτισμένο σε «σοφή τακτική».
Τρίτο: Δεν προχωρούν τα πράγματα χωρίς συνειδητή και σχεδιασμένη στρατηγική ρήξης και ανατροπής, συγκέντρωση δυνάμεων ακριβώς πάνω σε αυτή την ανάγκη. Ο αντίπαλος δεν ηττάται με χαρτιά και προγράμματα, αλλά με ανατρεπτική δράση, επαναστατική απειλή και επανάσταση με γενικό ξεσηκωμό ποικίλης μορφής. Και αυτά θέλουν εργαλεία, υποκείμενα στο πεδίο της ταξικής πάλης και της συγκρότησης της εργατικής τάξης. Αλίμονο αν η επαναστατική αριστερά δεν ορίζεται από αυτό και αρχίζει και τελειώνει με τη Βουλή και την κυβέρνηση.
Ένα σύνολο δυνάμεων και ρευμάτων της αριστεράς μπορεί να συναντηθεί σε μια ευρύτερη μαχόμενη μετωπική συνεργασία, που θα κρατήσει όρθια την ελπίδα και θα σημάνει αντεπίθεση. Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΜΑΡΣ και τις ως τώρα διαφοροποιήσεις από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, έως το μαχόμενο κόσμο των κοινωνικών αγώνων, τις νέες διαφοροποιήσεις στο ΣΥΡΙΖΑ και τμήματα του αντι-εξουσιαστικού χώρου. Μια συνεργασία, όχι κυρίως και μονοδιάστατα εκλογική, αλλά πρωτίστως ως κοινή δέσμευση πολιτικής υποστήριξης ενός ευρύτερου κοινωνικού και πολιτικού μαχόμενου μετώπου εργατικής αντιπολίτευσης, αντεπίθεσης και ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
O ίδιος ο αρθρογράφος “αρχίζει το ίδιο βιολί”.Μιλάει για μετωπική συνεργασία κοιτάζοντας τον καθρέπτη του.Το απαραίτητο πρόγραμμα μεταβατικών διεκδικήσεων (λενινιστική κληρονομιά)μετατρέπεται σε σεχταριστική παραμόρφωση(επανάσταση με γενικό ξεσηκωμό ποικίλης{sic!} μορφής).
Στο ίδιο έργο(εξαετές πλέον) θεατές;”Στρίβειν ” (από την συγκρότηση πολιτικού μετώπου )μέσω του περιεχομένου(διαχωριστικές γραμμές που de facto αποκλείουν πολιτικές συμμαχίες).Ας ελπίσουμε ότι ο Π.Μ εκφέρει προσωπικές απόψεις και ότι αυτή τη φορά ο μαχόμενος αριστερός κόσμος θα επιβάλλει την θέλησή του.Oι καιροί ου μενετοί.
σας πληροφορώ ότι υπάρχουν σύγχρονα μέσα διόρθωσης πολιτικών λαθών. Μπορείς να τα ενεργοποιείς όπως τους συλλαβιστές στο word. Εντοπίζουν λέξεις όπως επανάσταση, καπιταλισμός και άλλες και τις αντικαθιστούν με άλλες όπως ανακατωσούρα, κλεπτοκρατία κλπ. Είναι αρκετά έξυπνο πρόγραμμα: Αν ο συγγραφέας δεν είναι αριστερός ή κομμουνιστής οι λέξεις επιτρέπονται, καθώς τότε αποτελούν απόδειξη πλατύτητας, έλλειψης προκατάληψης και ευρυμάθειας. Αντίθετα, αν ο αρθρογράφος είναι κομμουνιστής, οι λέξεις αυτές προδίδουν στενότητα και άρνηση μετωπικής λογικής
O φετιχισμός των λέξεων και η υπερ-αριστερή ρητορεία δεν συνιστούν επαναστατική γραμμή (βλ. και Αριστερισμός….). Όσο για την ταμπακιέρα(περιεχόμενο μετωπικής συμπαράταξης ή συνεργασίας ή…) το κείμενο, πέραν προβληματικής ρητορικής και εκφοράς λόγου,είναι επιτομή καρικατουρίστικης προσέγγισης πολιτικής συμμαχιών και κακοχωνεμένου μαρξισμού.
να υπάρξει τουλάχιστον η εντιμότητα να πείτε όχι από την αρχή, και να μην προσαθήσετε να προκαλέσετε μακρόσυρτες διαπραγματεεύσεις μπουλετομαχίας, όπως προαναγγέλλει το κείμενο στο δεύτερο σημείο, για την ΕΕ.
ακολουθείστε αυτό που λέει το τρίτο σημείο, τον όρο δηλ το μέτωπο να είναι αντικαπιτλαλιστικό-επαναστατικό. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα γίνει, αν δεν γίνει, και που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα κινηθεί ενιαία τον επόμενο καιρό.
σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να κινηθεί ενιαία, αν αυτά που λέει το κείμενο αποτελούν οριστική γραμμή των συντρόφων του ΝΑΡ
οι διαφορετικές στρατηγικές είναι για να παίζονται με όρους μαζών.
“κάποιος σύντροφος”
Εξαιρετικό κείμενο.Ως προς την δεύτερη επισήμανση,για να μη χαθούμε στη μετάφραση,θα ήταν πιο σωστό να περιλάβουμε στο μετωπικό πρόγραμμα όχι μόνο την απόρριψη του ευρώ και της ΟΝΕ,αλλά και την απόρριψη οποιασδήποτε ευρωπαικής Συνθήκης στέκεται εμπόδιο στον εθνικό σχεδιασμό της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής και μεταποίησης,στον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων,στην κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και φυσικά στην εθνικοποίηση των στρατηγικών επιχειρήσεων.Εξηγώντας παράλληλα στον κόσμο ότι η Ελλάδα συμβάλλει κάθε χρόνο-και στα χάλια που είναι-με το 1% του ΑΕΠ,δηλαδή 1,8 δις ευρώ στο κοινοτικό προυπολογισμό,εξηγώντας επίσης ότι η πολιτική διεθνών συμμαχιών που έχουμε στο μυαλό μας,εξυπηρετείται καλύτερα έξω από υπερεθνικές ενώσεις,με διακρατικές συμφωνίες,ή έστω με συμφωνίες σύνδεσης.Δεν είναι τόσο δύσκολο,χρειάζεται απόφαση κι αγώνας.
‘δυστυχώς προσφιλής στο ΚΚΕ, που στην ακραία της εκδοχή λαμβάνει και ανοιχτά συστημικά χαρακτηριστικά όπως το άθλιο ΟΧΙ στο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ή το τελευταίας κοπής σύνθημα «ούτε τρίτο μνημόνιο, ούτε έξοδος από την ευρωζώνη»’
Σε 3 γραμμές ξεμπερδεύεις: με το κόμμα που
– δικαιώθηκε για την στάση του απέναντι στον σύριζα όταν στον χώρο σου ακόμα πέφτετε απ΄ τα σύννεφα (καμιά αυτοκριτική για τη στάση σας το τελευταίο εξάμηνο παίζει; και ποιά ώρα ο σύριζα έγινε συστημικός;)
– καταδίκασε την κύκνεια αντιμνημονική έξαψη του σύριζα σ ένα άθλια κατασκευασμένο δημοψήφισμα (που εγκλώβισε πολλά ΟΧΙ στην Ε.Ε.) ενώ το 3ο μνημόνιο είχε ήδη αποφασιστεί (κι εσύ ακόμα πανηγυρίζεις που συνεισέφερες στο άλλοθι που έψαχνε ο Τσίπρας)
– έχει ξεκάθαρες θέσεις για έξοδο απ την Ε.Ε. που ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τις παραποιείς
– είναι ο κύριος κορμός της Αριστεράς που ξαναδυναμώνει (κι εσύ ανακαλύπτεις διαφοροποιημένους απ’ το ΚΚΕ για να συνεργαστείς μαζί τους!)
Για θυμήσου πώς ξεκινήσατε (από αριστερά του ΚΚΕ) και καταντήσατε ένας μικρός σύριζα.(γκουγκλάρισε το ‘οπορτουνισμός’ όλο και κάτι καλό θα βρεις).
υ.γ. Τα τμήματα του αντι-εξουσιαστικού χώρου μη ξεχάσετε στο μέτωπο!
Μέχρι και η ν. ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη συγκυρία μιλάει για αποδέσμευση από την ΕΕ -ανεξάρτητα από τις σκοπιμότητες και τα πολιτικά της όρια- όταν την ίδια στιγμή διάφοροι στην αντικαπ. Αριστερά (ΑΡΑΝ/ΑΡΑΣ) το αποσύρουν ή απλά δεν τολμούν να το υιοθετήσουν: «Οφείλουμε να δούμε πως τελικά η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη λειτουργούν ως θεσμοθετημένος νεοφιλελευθερισμός, που περιορίζει ασφυκτικά τα περιθώρια μετασχηματισμού τους. Η διεθνιστική μας στρατηγική οφείλει να περνά μέσα από την αποδέσμευση απ’ αυτούς τους σχηματισμούς, ως ένα αίτημα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας, αλλά και ως προϋπόθεση για την αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού.»
http://neolaiasyriza.gr/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC/
Kώστα. To ψέμα έχει κοντά ποδάρια.Οι θέσεις ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ κ,α για έξοδο από ΕΕ πεντακάθαρες και σταθερές.Αν έχεις άλλα στοιχεία μπορείς να τα παραθέσεις εδώ και τώρα.
Με την ευκαιρία συμφωνείς με τρίτο στοιχείο που βάζει ο Π.Μ για μέτωπο:Εδώ είναι η ουσία δηλ. ο σεχταρισμός Π.Μαυροειδή ή ΝΑΡ (και ΣΕΚ) και μην το παρακάμπτεις θολώνοντας τα νερά.Η ώρα της αλήθειας έφτασε για όλους.
Ρε παιδιά, αφού με τον τρόπο του ο καθένας σας και πέρα από τεχνητούς διαχωρισμούς σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ν.ΣΥΡΙΖΑ-ΜΑΡΣ-“διαφωνούντες” κλπ όλοι σοσιαλδημοκράτες είστε, μια χαρά μπορείτε να τα βρείτε, ακούστε εδώ τον έμπειρο παναγιώτη που περνάει γραμμή, ξέρει αυτός… Όσο για τα “προαπαιτούμενα” και τα 3 στοιχεία κλπ, είναι απλά για εσωτερική (σας) κατανάλωση. Άλλωστε, και για όσους παλιούς μερακλήδες θυμούνται, στις εκλογές του 2007 το ΝΑΡ-ΜΕΡΑ τότε χαρακτήριζε “ρεφορμιστές” τους ΣΕΚιτοΑΡΑΝίτες-ΕΝΑΝΤΙΑ , μετέπειτα συντρόφους του στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι οποίοι προφανώς έγιναν “επαναστάτες” μέχρι το 2008. Στην ίδια λογική (στην εξέλιξη του κατήφορου του συγκεκριμένου χώρου) εντάσσεται και η συμμαχία με τον Αλαβάνο, κάτι πρώην ΠΑΣΟΚους τύπου Θ. Τζήμα κλπ. που προφανώς κι αυτοί βαφτίστηκαν “επαναστάτες”, “αντικαπιταλιστές” και δε συμμαζεύεται.
Αλλά έτσι είναι αυτά- πέρα από τα προσχήματα, το θέμα είναι να στηθεί λίγο καλύτερα το νέο οπορτουνιστικό μαγαζάκι-ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση ενός κόσμου- και ο παναγιώτης νομίζω ότι εδώ έχει και πάλι να “προσφέρει”…
Φίλοι ΚΚΕδες, αφού θέλετε να μιλάτε μερακλίδικα-όπως μας καλεί ο Κώστας Β.- μην παίρνεται τόση φόρα και χύνετε δηλητήριο για να υψώνετε τείχη ανάμεσα στους αγωνιστές (δεν έχετε την αποκλειστική αντιπροσωπεία, ούτε το προνόμιο της αλήθειας, ούτε πολύ περισσότερο είστε αλάνθαστο κόμμα, κάθε άλλο…). Το κόμμα σας για 3 ψήφους θα είχε γραμματέα τον κ. Δραγασάκη αν θυμάμαι καλά. Ο κ. Σταθάκης ήταν επικεφαλής του οικονομικού τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ, αν θυμάμαι επίσης καλά. Η συγκρότηση του ΣΥΝασπισμού ήταν επίσης απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, αν θυμάμαι καλά (όπως και η τοποθέτηση της Μαρίας Δαμανάκη στην προεδρία του…). Επίσης, επειδή έχω μαι μικρή δόση μερακληδισμού, θυμάμαι ότι τους ΝΑΡίτες και πολλούς σημερινούς ΑΝΤΑΡΣΥους του διαγράφατε μαζί με τον κ. Λαφαζάνη και Αλαβάνο (εννοώ τη σ. Αλέκα, το σ. Γόντικα, το σ. Κουτσούμπα, το σ. Σοφιανό, κ.α. πολλούς). Δεν θυμάμαι σωστά; Γέννημα θρέμα του κόμματός σας είναι η μισή σημερινή κυβέρνηση, μην μας τσαμπουνάτε συνέχεια πόσο σοσιαλδημοκράτες είμαστε, επειδή διαφωνήσαμε με αυτούς και τη γραμμή τους και πράξαμε αυτό που πρέπει, στην πολιτική και οργανωτική ρήξη με το κόμμα που πάει “Βάρκα-γυαλό” τη γραμμή του, μερικά χρόνια έτσι, μερικά αλλιώς…
Αλφόνσο, τον ΝΑΤΟ-Κοτζιά τον θυμάσαι στέλεχος του ΝΑΡ και μάλιστα τα πρώτα “αθώα” χρόνια, ή εδώ σε εγκαταλείπει η μνήμη σου;
Λοιπόν έχετε πλάκα ρε σεις γιατί παραβιάζετε ανοιχτές πόρτες. Το ΚΚΕ έχει κάνει αυτοκριτική για τη στρατηγική του στο παρελθόν, που έφτασε να αφήσει τον οπορτουνισμό και στο εσωτερικό του να σηκώσει κεφάλι και μέσα από μια δύσκολη πορεία από τη δεκαετία του ’90 και το 15ο Συνέδριο και δώθε κατάφερε να αποκαταστήσει πλήρως την επαναστατική στρατηγική και φυσιογνωμία του. Στον αντίποδα, εσείς ενώ ξεκινήσατε υποτίθεται ασκώντας “απ’ τα αριστερά” κριτική (δρώντας ήδη από χρόνια πριν φραξιονιστικά και αντικομματικά), φτάσατε να συμπλέετε και να συμμαχείτε συνειδητά με το ΣΥΡΙΖΑ και να κάνετε κριτική στο ΚΚΕ από τα δεξιά… μαζί με όλους τους υπόλοιπους αστούς και οπορτουνιστές.
Τότε υποτίθεται ότι η αιχμή της κριτικής του ΝΑΡ στο ΚΚΕ ήταν η συμμετοχή του ενιαίου ΣΥΝ στην κυβέρνηση τζανετάκη (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι σε ΚΑΘΕ αστική διακυβέρνηση, αλλά στη συγκεκριμένη!) Τώρα (εμμέσως πλην σαφώς) εγκαλούν το ΚΚΕ που αρνείται -και σωστά- κάθε συμμετοχή σε αστική διακυβέρνηση.
Τότε υποτίθεται ότι κατηγορούσαν το ΚΚΕ ότι είναι με τη λογική των σταδίων και των μεταβατικών προγραμμάτων. Τώρα το ίδιο το ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κάνει σημαία του τα στάδια και τα μεταβατικά (προς μια άλλη αστική διαχείριση) προγράμματα…
Αλλά έτσι είναι ο οπορτουνισμός. Κι άμα βρίσκει τα δύσκολα, πετάει και τη μπαλίτσα στην εξέδρα με κανένα (πασόκικο) “βρώμικο 89” και νομίζει ότι έτσι θα τη βγάλει καθαρή, ο κακομοίρης…
Κώστα Β, τον θυμάμαι τον επί πολλά χρόνια υπεύθυνο της ιδεολογικής επιτροπής της Κ.Ε. του ΚΚΕ Ν. Κοτζιά, και επειδή η μνήμη μου δεν θέλει να είναι καθόλου επιλεκτική, τον θυμάμαι να αποχωρεί από το ΚΚΕ, να περνάει 2 ή 3 μήνες από το τότε πρόπλασμα του ΝΑΡ και να φεύγει γρήγορα-γρήγορα γιατί δεν χωρούσε σε μια ταξική κομμουνιστική αριστερή πολιτική γραμμή.
Όσο για τα υπόλοιπα που αναφέρεις: οι διαστρεβλώσεις στην παρουσίαση της θέσης και άποψης μιας οργάνωσης και ενός κόμματος και οι υποκειμενικές κρίσεις, δεν αποτελούν κριτική. Αν θέλεις να κάνεις κριτική στις θέσεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα πρέπει να την κάνεις πάνω στα ντοκουμέντα και στις γραπτά διατυπωμένες θέσεις και στις πράξεις και όχι στο τι νομίζεις ότι λένε…
Για παράδειγμα, θέση του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι καμία αστική ή άλλη κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει εργατική πολιτική εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης. Το σύνθημα ¨Με καμιά κυβέρνηση δεν ξεπερνιέται η κρίση, στους ταξικούς αγώνες η δική μας λύση” που φωνάζουν συνεχώς και με μανία τα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κάθε κινητοποίηση απέχουν πολύ από την “κριτική” της διαστρέβλωσης που επιχειρείς. Επίσης, η κριτική (και όχι διαστρέβλωση) που κάνουμε στο ΚΚΕ εξακολουθεί να είναι από τα αριστερά. Και φυσικά καμία σχέση δεν έχουν τα όσα λες με τη στάση απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Μερικές ανακοινώσεις, η στάση μας στο κίνημα και οι θέσεις μας είναι δημόσιες και δεχόμαστε κάθε καλοπροαίρετη κριτική πάνω σε αυτές. Αλλά όχι με ψέμματα και υποκειμενικές κρίσεις που απέχουν πάρα πολύ από την πραγματικότητα.
Διάβασε π.χ. την τοποθέτησή μας για την αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΡΙΖΑ και τον καταστροφικό της ρόλο στην ενσωμάτωση της οργής και κριτικής πολλών αγωνιστών: http://narnet.gr/articles/%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CF%89%CE%B2%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7
Φίλοι(και όχι σύντροφοι) του κ.κ.ε έχετε δίκιο σε ότι λέτε
για αντ.αρ.συ.α. ,ν.α.ρ. σ.ε.κ.κτλ κτλ.Είναι οπορτούνες, ψευτο επαναστάτες,δεκανίκια του συριζα και κρυφοπασοκοι.
Εσείς όμως ένα κοινοβουλευτικό κόμμα του 5,47 με ισχυρό μηχανισμό , ιστορία αγώνες και θυσίες για δεκαετίες γιατί ασχολείστε με αυτους του 0,64;;;
γιατι ο γ.γ. αναφέρεται (τρις)μέσα στην βουλή για ένα τσούρμο οπορτουνιστών;;;
μήπως γιατι στο εσωτερικό σας βράζετε με το άκυρο -άκυρο και κάποιοι λένε οτι κάτι δεν πάει καλά;;;
μήπως γιατι στο δρόμο καθώς και σε συνδικ.τομείς (δάσκαλοι καθηγητές οτα) φαίνονται όλο και περισσότερο;;;
προβληματιστείτε μόνο και μόνο με τα χειροκροτήματα της δεξιάς στις ομιλίες του κ.κ.ε……
και πείτε ξεκάθαρα τι θέλετε: την ισορροπία του συστήματος και απλά να έχετε εξασφαλισμένη την θεσούλα στο πολιτικό κάδρο.
Γίνεστε πιο γραφικοί και απ τα καλάβρυτα…
Κλειδωθείτε στο μοναστήρι του περισσού και αφήστε τον κόσμο να παλέψει λέφτερος
ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ το θράσος σας δεν έχει όρια-
-Δεν είναι γεγονός ότι υιοθετείτε τη ρεφορμιστική λογική των “μεταβατικών προγραμμάτων” ή μήπως αυτό δε σηματοδοτεί αντικειμενικά ενδιάμεσο “στάδιο”, ή μήπως δεν προύποθέτει αντικειμενικά μια (αστική) κυβέρνηση όπως κι αν τη βαφτίσετε (¨αριστερη”, “αντικαπιταλιστική”, “ριζοσπαστική” κλπ) ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ;
-Είναι διαστρέβλωση ή μήπως είναι υποκειμενική κρίση το γεγονός ότι μέχρι σήμερα είστε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ- πράγμα που εκτός του ότι το χει τούμπανο όλος ο κόσμος κι εσείς κρυφό καμάρι, το έχετε παραδεχτεί και οι ίδιοι ως ΝΑΡ σε πρόσφατο απολογισμό εκλογών-;
-Δεν είναι γεγονός ότι συνεργάζεστε (ακόμα και με κοινή κάθοδο στις εκλογές) σε μια σειρά χώρους του δημοσίου με το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και μετά την ανάδειξή του στην κυβέρνηση;
-Δε μιλούσατε για “νίκη του λαού” στις 25-1;
-Δεν είναι γεγονός ότι τρέχατε να κάνετε το ακροατήριο στις κυβερνητικές συγκεντρώσεις τον περασμένο Φλεβάρη (που τις βαφτίσατε και “λαϊκές κινητοποιήσεις” κιόλας για ξεκάρφωμα;)
-Δεν είναι γεγονός ότι συνταχθήκατε κι εσείς με την κυβερνητική πρόταση για το “Όχι”, εν γνώσει σας ότι σημαίνει ‘Ναι” στο συριζέικο μνημόνιο (άσχετα αν για τη δική σας προπαγάνδα το βαφτίσατε όπως θέλατε) και συμβάλλατε με τις όποιες δυνάμεις σας στην καλλιέργεια αυταπατών και νέων απογοητεύσεων; (Κι αφήστε τα σάπια για “όχι σε όλα τα μνημόνια”. Αυτή η πρόταση υπήρχε, κατέβηκε απ’ το ΚΚΕ και όχι μόνο δεν την ψηφίσατε, αλλά τόση ήταν η λύσσα σας να στηρίξετε για άλλη μια φορά τους συντρόφους σας του ΣΥΡΙΖΑ που φτάσατε στο σημείο να απειλείτε με εισαγγελείς (!!!) τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έξω από εκλογικά τμήματα.
Τόσο “επαναστάτες”…
Κώστα – Β απαντώ ένα προς ένα στο τελευταίο σχόλιό σου όχι λόγω ανάγκης να απολογηθούμε αλλά για να σπάσει η παραπληροφόρηση και η στρεβλή ερμηνεία των επιλογών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από πλευράς ηγεσίας του ΚΚΕ. Δεν θα αντιπαραβάλω την στάση του ΚΚΕ σε αντίστοιχα ζητήματα γιατί είναι δική του δουλειά να αποτιμήσει τις επιλογές του.
1) Στο πρόγραμμα ΠΑΛΗΣ που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξεκάθαρα αναφέρεται ότι θα το υλοποιήσει ο αυτοοργανομένος λαός με τα δικά του όργανα και την δική του δομή σε εργατικό και τοπικό επίπεδο. Η κατάληψη της κυβέρνησης μπορεί να βοηθήσει μόνο στην οργάνωση του λαού. Εννοείται πως θα υπάρξει μια περίοδος αβεβαιότητας μέχρι να εδραιωθεί η εργατική εξουσία και τα αιτήματά της εργατικής τάξης.
2) Όσοι από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεώρησαν ότι η κυβερνησιμότητα ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει όφελος για τον λαό ήδη έχουν προσχωρήσει σε αυτόν (π.χ. πρωτοβουλία 1000). Ουδέποτε ταυτιστήκαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε σε πολιτικό ούτε σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
3) Ναι. Δεν ντρεπόμαστε να εμπλακούμε ενεργά με άλλα αγωνιστικά τμήματα της εργατικής τάξης που θεωρούμε ότι είναι εγκλωβισμένα σε ρεφορμιστικές πολιτικές. Άλλωστε πάντα οι συνεργασίες έγιναν υπό το αντικαπιταλιστικό πλαίσιο των 5 σημείων που βάζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
4) Το ΌΧΙ αποτέλεσε την μεγαλύτερη νίκη του λαού απέναντι σε ομοβροντία ΜΜΕ, αστικού πολιτικού δυναμικού, κεφαλαίου, εργοδοσίας υπέρ του ΝΑΙ. Επίσης άνοιξε τον δρόμο για ευρύτερη ριζοσπατικοποίηση του κόσμου και εξαγωγή συμπερασμάτων. Απεγκλώβησε εργαζομένους από τις αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις. Έδωσε το δικαίωμα για περαιτέρω οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων. Τεράστια νίκη!
5) Οι κινητοποιήσεις, γιατί τέτοιες ήταν, βοήθησαν το ΟΧΙ και την ανάπτυξη της συνειδητότητας του κόσμου. Ήμασταν και θα είμαστε ενεργοί χωρίς φόβο και ντροπή.
6) Εν μέρη απάντησα παραπάνω. Συμπληρωματικά: Το μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι απονομημοποιημένο λόγω του ΟΧΙ. Θα φανεί σε σύντομο διάστημα όταν αρχίσει να εφαρμόζεται. Δεν συνταχθήκαμε με την γραμμή ΣΥΡΙΖΑ. Το ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ δεν έλεγε ναι στο ευρώ όπως το οχι του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα καλούσε σε πλήρη αποδέσμευση από τους μηχανισμούς της ευρώπης (ΕΕ-ΕΚΤ-Ευρωζώνη) βάζοντας όλο το αντικαπιταλιστικό πλαίσιο στο τραπέζι.
Υ.Γ. Όταν προσπαθεί να κάνει κάποιος καλοπροαίρετη κριτική αναζητά τα πρωτότυπα στοιχεία και όχι ερμηνείες τους όπως έκανες εσύ. Αλήθεια ποιος είναι ο στόχος τέτοιων σχολίων? Να μας ωθήσει σε αυτοκριτική και αλλαγή πολιτικής ή να μας απομονώσει? Μην ξεχνάτε ότι είμαστε κομμάτι της εργατικής τάξης. Τελικά μάλλον πιο σίγουρα βγαίνουν τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την γενικότερη συζήτηση παρά προβληματισμένα μήπως κάνουν λάθος επιλογές.
Αυτά και σόρρυ αν κούρασα.