Εκδήλωση «εκτός πλάνου» στην Αργυρούπολη

Η αντικαπιταλιστική κίνηση Ελληνικού Αργυρούπολης ΕΚΤΟΣ ΠΛΑΝΟΥ
σας καλεί στην ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ
με θέμα:

«Η αντικαπιταλιστική αριστερά και το τοπικό κίνημα,
στο νέο τοπίο της μνημονιακής συναίνεσης»

Κυριακή 18/10/15 στις 19:00 στο Α΄ ΚΑΠΗ Αργυρούπολης (Αλεξιουπόλεως 27)
ομιλητές:

Δέσποινα Κουτσούμπα, περιφερειακή σύμβουλος Αττικής
Γιώργος Μητροβγένης, δημοτικός σύμβουλος Δάφνης-Υμηττού

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.
ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΟΝΗ Ή ΓΝΗΣΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ, ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ;

Και τώρα τι; Μετά τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη ποια θα είναι η τύχη των αιτημάτων του κινήματος που με πολύμορφο τρόπο διατυπώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και οδήγησαν στην ήττα τους καθαρόαιμους υποστηρικτές των μνημονιακών πολιτικών (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-ΠΟΤΑΜΙ) φέρνοντας μια πρώτη περίοδο ελπίδας ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς για την κοινωνική πλειοψηφία; Η απότομη προσγείωση που έφερε η γραμμή συμβιβασμού του ΣΥΡΙΖΑ με την πραξικοπηματική μετατροπή του μαζικού λαϊκού ΟΧΙ της 5ης Ιούλη σε ναι υποταγής και την ψήφιση του τρίτου μνημονίου κοντά στο δεκαπενταύγουστο ήταν σίγουρα ένα χαστούκι στις προσδοκίες του κόσμου που πάλεψε για την κατάργηση των μνημονίων, βρέθηκε στο δρόμο ενάντια στα χαράτσια, συγκρότησε επιτροπές για να επανασυνδέσει το ρεύμα, μπλόκαρε τα ακυρωτικά μηχανήματα ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων, έκλεισε τα εμπορικά για να μην καταργηθεί η κυριακάτικη αργία, προσπάθησε να εμποδίσει το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, στάθηκε όρθιος μπροστά από τις διμοιρίες των ΜΑΤ, γέμισε τις πλατείες για να δείξει έναν άλλο δρόμο χωρίς το χρέος, χωρίς την κηδεμονία της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ στη ζωή του, χωρίς την πρωτοκαθεδρία των συμφερόντων των τραπεζών και των αφεντικών.

Παρά το ότι μια πρώτη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος της 20ης Σεπτέμβρη δεν δίνει νότα αισιοδοξίας σε όσες και όσους οραματίζονται μια κοινωνία στα χέρια των παραγωγών του πλούτου, ωστόσο αυτό δεν αποτελεί παρά μια στρεβλή αποτύπωση της διαμορφωμένης συγκυριακά συνείδησης του κοινωνικού σώματος. Και μέσα σε αυτό μπορεί κανείς να διαβάσει τον κόσμο που απείχε ή στήριξε ΣΥΡΙΖΑ «για να δώσει μια ακόμα ευκαιρία» και που μπορεί μέσα από συναγωνιστική δράση να ξεπεράσει τις αυταπάτες του και να δεθεί με ένα καινούριο ανατρεπτικό ρεύμα στο κίνημα, πιο συνειδητό, πιο οργανωμένο και με καλύτερα επεξεργασμένο σχέδιο για το πώς θα αλλάξει τα πράγματα.

Η ίδια η ζωή δεν αφήνει περιθώρια. Τα σχολεία που ξεκίνησαν πάλι με κενά σε εκπαιδευτικούς και υποδομές, ο ΕΝΦΙΑ και οι άλλοι φόροι που θα χτυπήσουν την πόρτα σε σπίτια και μικροεπιχειρήσεις, οι απολύσεις στα Carrefour, οι χιλιάδες απλήρωτοι εργαζόμενοι, οι διπλανοί μας άνεργοι που αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον τους. Το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού που περιμένει να κερδηθεί ή για τα συμφέροντα του Λάτση ή για τις λαϊκές ανάγκες για αέρα και πολιτισμό και οι μαυρισμένες από τις εμπρηστικές φωτιές πλαγιές του Υμηττού που ζητούν την υπεράσπισή τους. Οι χιλιάδες πρόσφυγες που αφήνουν την βαρβαρότητα του πολέμου για να βρεθούν αντιμέτωποι με τους φράχτες, τους δουλέμπορους, τους φασίστες και τον θάνατο και που δεν δίνει τέλος στη δυστυχία τους μόνο η ζεστή αγκαλιά όσων τους σταθούν αλληλέγγυοι.

Η ιστορία δεν τελειώνει στη λιγότερο ή περισσότερο βάρβαρη διαχείριση ενός συστήματος που μας θέλει σκλάβους στα σύγχρονα εργασιακά γκέτο, εθελοντές ή επωφελούμενους των δημάρχων και περιφερειαρχών, τρόφιμους ενός σχολείου φυλακή, πελάτες των ιδιωτών κερδοσκόπων στα βασικά αγαθά της εκπαίδευσης και της υγείας, καταναλωτές των άχρηστων και επικίνδυνων προϊόντων των πολυεθνικών του κεφαλαίου, αναλώσιμους στις μπίζνες των επενδυτών, αιχμάλωτους στη μέγγενη των τραπεζιτών.

Όσες και όσοι συνεχίζουμε να μη θεωρούμε κοινωνικά δίκαιη τη μείωση των συντάξεων, την υψηλή άμεση και έμμεση φορολογία, τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, την παράδοση του Ελληνικού στα χέρια του Λάτση, την απλήρωτη εργασία, τις απολύσεις, την κατάργηση της αργίας την Κυριακή για τους εργαζόμενους του εμπορίου. Όσες και όσοι δεν συμβιβαζόμαστε με τον εθελοντισμό, την εργασία λάστιχο και τα 12ωρα από τη μια ή την αχρηστία που μας καταδικάζει η ανεργία από την άλλη, δεν δεχόμαστε την κοροϊδία όσων ψηφίζουν από την μια τον ενταφιασμό των ζωών μας και από την άλλη προβάλλονται ως σωτήρες μας, δεν νανουριζόμαστε από τους χαμαιλέοντες των μέσων «ενημέρωσης» που «συμπονούν» τον κόσμο για την οικονομική δυσπραγία του αλλά ταυτόχρονα εξιλεώνουν τις πολιτικές που τον έφεραν σε αυτά τα δεινά, δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει εθνική λύση στην κρίση που να ικανοποιεί και τα συμφέροντα της εργοδοσίας και των εργατών.

Όσες και όσοι θεωρούμε ότι σήμερα μπαίνει ξανά με μεγαλύτερη απαιτητικότητα η ανάγκη να σχεδιάσουμε την αποτροπή της εφαρμογής μέτρων που θα συνθλίψουν κι άλλο τη ζωή μας, την αντεπίθεση των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και την αναπόφευκτη ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των τραπεζών και των μηχανισμών που τα εξυπηρετούν (τοπικό και κεντρικό κράτος, κυβερνήσεις, Ε.Ε., ΔΝΤ), οφείλουμε να πάμε πιο βαθιά το διάλογο για αυτά τα ζητήματα, να συγκροτήσουμε τα μέσα αγώνα αναζωογονώντας υπάρχοντα τέτοια και δημιουργώντας καινούρια, να αφυπνίσουμε το συλλογικό και ανατρεπτικό κεκτημένο για ένα νέο πιο αποφασιστικό γύρο που θέλουμε να είναι νικηφόρος.
Καμιά αναμονή- Καμιά συναίνεση στην πολιτική που τσακίζει τη ζωή μας.

Στο συλλογικό αγώνα και την αναζήτηση της ρήξης βρίσκεται η αληθινή και όχι κάλπικη, ελπίδα για το μέλλον που προσδοκούμε.