Π. Παυλίδης: “Η γνώση στη διαλεκτική της κοινωνικής εξέλιξης”

“Και ενώ αρκετοί διανοούμενοι έσπευσαν να αποκηρύξουν τις μεγάλες αφηγήσεις, να παραιτηθούν από τη σύζευξη γνώσης και χειραφετικής πράξης, στο ιστορικό προσκήνιο παρέμεινε κυρίαρχη μια αφήγηση, ένας καθολικός τρόπος νομιμοποίησης κάθε ύπαρξης, υλικής και ανθρώπινης: η διαδικασία μετατροπής της σε εμπόρευμα και υπηρέτησης υπό αυτή την ιδιότητα της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Άλλωστε η πλέον αδυσώπητη πλευρά της παγκόσμιας κρίσης είναι αυτή που μας θυμίζει ότι ο άνθρωπος, ως φορέας του εμπορεύματος “εργασιακή ικανότητα”, δεν έχει καμία κοινωνική σημασία από μόνος του, ακριβώς ως άνθρωπος, παρά αποκτά τέτοια στο βαθμό που δύναται να έχει ανταλλακτική αξία. Γι αυτό και όταν καθίσταται περιττός για την εμπορευματική οικονομία (πράγμα που σήμερα συμβαίνει κατά κόρον) καθίσταται και κοινωνικά περιττός.

Την ίδια στιγμή, η παρατηρούμενη σύζευξη γνώσης και εργασίας σηματοδοτεί την εμφάνιση νέων χαρακτηριστικών της τελευταίας, τη διαμόρφωση δυνατοτήτων ριζικής αλλαγής του περιεχομένου της, των ιδιοτήτων του υποκειμένου της, καθώς και των αναγκαίων κοινωνικών σχέσεων εντός αυτής. Η γνώση ως αποφασιστικός παράγων της εργασίας και ευρύτερα της κοινωνικής ζωής προϋποθέτει την ύπαρξη ανθρώπων που μορφώνονται πολύπλευρα, σκέπτονται πρωτότυπα, συνεργάζονται συντροφικά και δραστηριοποιούνται δημιουργικά…”

Περικλής Παυλίδης, από τον πρόλογο του βιβλίου