Αφιέρωμα “Πολιτική & βία” – Προβολή της ταινίας “Το μίσος” στη Λέσχη Εκτός Γραμμής

Κινηματογραφικό αφιέρωμα που διοργανώνει η πολιτική-πολιτιστική Λέσχη Εκτός Γραμμής με θέμα:

«Πολιτική και Βία»

που παρουσιάζει ο Δημήτρης Λένης

συνεχίζεται την Παρασκευή, 8 Μαΐου, 8:30μμ

με την προβολή της ταινίας: Το μίσος

του Ματιέ Κασοβίτς

Γαλλία, 1995

«Μπάτσοι Δολοφόνοι! Είναι εύκολο να μας νικάτε, εμείς έχουμε μόνο πέτρες!»

«Το ξέρεις αυτό για τον τύπο που πέφτει από τον πεντηκοστό όροφο; Πέφτοντας λοιπόν μέτραγε τους ορόφους κι έλεγε – για να καθησυχάσει τους φόβους του: Μέχρι εδώ καλά. Μέχρι εδώ καλά. Μέχρι εδώ καλά. Δεν είναι όμως η πτώση που μετράει. Αλλά η σύγκρουση».

Με αυτές τις δύο ατάκες ξεκινάει Το μίσος, μια ταινία γυρισμένη μια δύσκολη χρονιά για τη Γαλλία, το 1995, χρονιά απεργιών, σκληρής λιτότητας, οικονομικής δυσπραγίας και επιστροφής της τυφλής βίας (σχετιζόμενης με τον βρώμικο εμφύλιο της Αλγερίας) με βομβιστές να αφήνουν πίσω τους νεκρούς και ταραχές στα προάστια – μια κατάσταση που εντέλει έχει εξελιχθεί στην κανονικότητα της ζωής στην νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική μητρόπολη.

Η ταινία αυτή (μαζί με την προηγούμενη αμερικανική Do the right thing του Spike Lee) έκαναν ξαφνικά ορατή την κατάσταση στα μητροπολιτικά γκέτο. Σαν υπνοβάτες που τους ξυπνούν μακριά οπό το κρεβάτι τους, οι θεατές στην Γαλλία και αλλού συνειδητοποιούσαν ότι βρίσκονταν στη μέση μιας κατάστασης που ούτε ήθελαν να γνωρίζουν την ύπαρξή της ούτε ήξεραν πώς να επιλύσουν. Και οι δύο αυτές ταινίες όμως δεν ενδιαφέρονταν να βοηθήσουν: Χωρίς να εξηγούν, χωρίς να έχουν λύσεις να προσφέρουν, όντας συχνά απλοϊκές ή γοητευμένες από την ίδια την απελπισία τους, είναι εντούτοις πολύτιμες επειδή προειδοποιούν. Προειδοποιούν για τις θύελλες που θα έρχονταν από τον αποκλεισμό ολόκληρων κομματιών νεολαίας από την (ψεύτικη…) ελπίδα μιας ζωής σαν κανονικής.

Γι αυτό είναι ταινίες που ακόμα και σήμερα βλέπονται με την ίδια κομμένη ανάσα. Με μόνο έναν προφανή πλέον αναχρονισμό: Αν κάτι από αυτά που λέει το «μίσος» δεν ισχύουν πια, αυτό είναι ότι ένας εβραίος, ένας άραβας και ένας μαύρος που μεγάλωσαν μαζί στο γκέτο δεν μπορούν πια να είναι φίλοι. Το μίσος είναι πια πολύ πιο βαθύ.