Δημήτρης Ψαρράς, Δημήτρης Καρύδας
Αναδημοσίευση από “Το Φάντασμα της Ιστορίας” της Εφημερίδας των Συντακτών
Επιμέλεια: Τάσος Κωστόπουλος
Συμπληρώνονται την Τετάρτη 45 χρόνια από την πτώση της δικτατορίας. Και στις 3 Οκτωβρίου, 40 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Πουλαντζά.
Η Μεταπολίτευση υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία αναγεννήθηκε η διαπάλη των ιδεών στη χώρα μας, ένα φαινόμενο που είχε ξεκινήσει από την εποχή της αντιδικτατορικής αντίστασης.
Ανασύρουμε σήμερα ένα μικρό επεισόδιο από την ιδεολογική αντιπαράθεση εκείνης της εποχής, χαρακτηριστικό για την ένταση και το πάθος των εκατέρωθεν επιχειρημάτων. Πρωταγωνιστές ήταν από τη μια πλευρά ο Νίκος Πουλαντζάς με δύο κείμενά του και από την άλλη ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Ενώ ο ίδιος δεν αντέδρασε προσωπικά παρά αρκετά αργότερα, την άμεση υπεράσπισή του ανέλαβαν με επιστολές τους δύο υποστηρικτές του.
Το επεισόδιο ξεκίνησε με μια σύντομη απαξιωτική αναφορά του Πουλαντζά στον Καστοριάδη σε άρθρο του την Πρωτοχρονιά του 1977. Ακολούθησαν οι δύο επιστολές και υπήρξε τέλος ανταπάντηση (στη μία απ’ αυτές) του Πουλαντζά, για να επανέλθει ο Καστοριάδης σχεδόν δύο χρόνια αργότερα.
Από πολιτική άποψη στο επίκεντρο της διαμάχης βρίσκεται η Μεταπολίτευση, εφόσον ο Πουλαντζάς επικρίνει τις θέσεις του Καστοριάδη για την πτώση της δικτατορίας, την Αριστερά και το προοδευτικό κίνημα που περιέχονταν στο βιβλίο του «Το επαναστατικό πρόβλημα σήμερα», το οποίο είχε μόλις μεταφραστεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Βέργος.
Οι θέσεις αυτές που αντιμετώπιζαν αφ’ υψηλού το αντιδικτατορικό κίνημα βρίσκονταν στον αντίποδα της ανάλυσης του Πουλαντζά («Η κρίση των δικτατοριών», εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 1975). Βέβαια τα δύο άρθρα του Πουλαντζά προκάλεσαν αντιδράσεις κυρίως επειδή έθιγαν δύο «λεπτά» ζητήματα: το γεγονός ότι ο Καστοριάδης υπήρξε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΟΟΣΑ, καθώς και την επιδεικτική άρνησή του να στηρίξει έστω και μόνο με την υπογραφή του το αντιδικτατορικό κίνημα.
«Αν υπάρχει κάπου σκάνδαλο, δεν είναι σ’ αυτά που είπα, αλλά στο ότι κανείς δεν θεώρησε αναγκαίο να τα πει πρωτύτερα»
Νίκος Πουλαντζάς, 6/2/1977
Η ανάδειξη αυτών των αρνητικών στοιχείων της πορείας του Καστοριάδη θεωρήθηκε άδικη ή και εμπαθής από τους υποστηρικτές του, σε σημείο που να προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του Πουλαντζά (βλ. Βασίλης Δωροβίνης, «Ν. Πουλαντζάς και Κ. Καστοριάδης. Ενας διάλογος που δεν έγινε», περ. «Αντί», τχ. 697, 15.10.1999).
Ο βιογράφος επιβεβαιώνει
Η αλήθεια είναι ότι και οι δύο σκληρές παρατηρήσεις του Πουλαντζά, όσο κι αν είναι δευτερεύουσες, επιβεβαιώνονται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από τη βασική βιογραφία του Καστοριάδη που έχει εκδοθεί και στη χώρα μας (François Dosse, «Καστοριάδης: Μια ζωή», μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2015).
Ο βιογράφος αναφέρεται στο επεισόδιο Πουλαντζά-Καστοριάδη παίρνοντας σαφώς το μέρος του δεύτερου, καθώς θέλει να πιστεύει, χωρίς να το εξηγεί περαιτέρω, ότι οι πρώην μαρξιστές δεν του συγχώρησαν πως «είχε δίκιο τόσο νωρίς» (σ. 408).
Βέβαια στην ίδια παράγραφο ο βιογράφος θα σημειώσει ότι ορισμένοι εθνικιστές στην Ελλάδα «επιχείρησαν να οικειοποιηθούν [τον Καστοριάδη] διαστρέφοντας τις απόψεις του». Και λίγο πιο κάτω: «Σε μια περίοδο ανόδου της Ακρας Δεξιάς στην Ελλάδα, η ιδέα [του Κ.] ότι οι σύγχρονοι Ελληνες είναι απευθείας απόγονοι των Ελλήνων της αρχαιότητας μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη, οδηγώντας σε απόψεις περί “εκλεκτής φυλής”» (σ. 409).
Οσο για το γεγονός ότι ο Καστοριάδης υπήρξε ανώτερο στέλεχος του ΟΟΣΑ, ο βιογράφος του παραδέχεται ότι «αυτή η κατάσταση ισοδυναμεί με ένα είδος διχασμού της προσωπικότητάς του» (σ. 200) και αλλού παραθέτει τη γνώμη επ’ αυτού του επί τέσσερις δεκαετίες συνοδοιπόρου του Καστοριάδη, Κλοντ Λεφόρ:
«Βρίσκω αφόρητη την αξίωσή του να ενσαρκώνει το πνεύμα της επανάστασης, ενώ αναπαράγει ανεστραμμένον τον ολοκληρωτικό μύθο (αυτός, κατ’ εμέ, είναι ο βασικός λόγος που δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να μας ταυτίζουν, ή να μας θεωρούν δίδυμο). […]
Ο τρόπος με τον οποίο επωφελείται από αυτήν την κοινωνία, προς την οποία ανερυθρίαστα δηλώνει ότι αισθάνεται ξένος και επομένως του επιτρέπεται να κερδίζει από αυτήν το… βούτυρό του, με ενοχλεί πολύ» (επιστολή στις 19/2/1982, στο ίδιο, σ. 278-9).
Οσο για τη στάση του Καστοριάδη την περίοδο της δικτατορίας, άδικα θα ψάξει ο αναγνώστης έστω και μια λέξη στη βιογραφία των 620 σελίδων, πέρα από τη δράση κάποιων στο Παρίσι που φέρονται να εμπνεύστηκαν από αυτόν (σ. 243). Προφανώς σκεφτόταν αυτό που παραδέχτηκε στην επετειακή εκπομπή της ΕΡΤ για τους Ελληνες στην εξέγερση του Μάη του ’68, ότι δηλαδή δεν μετείχε ενεργά επειδή φοβόταν ότι θα τον απελάσουν.
Την αδράνειά του υπό τον φόβο της απέλασης καταγράφει και ο βιογράφος του (σ. 243). Λες και έχουν όλοι ξεχάσει ότι ο παρισινός Μάης κορυφώθηκε ακριβώς με μια απέλαση, του «Γερμανοεβραίου» Κον Μπεντίτ (βλ. σχετ. Αναστασία Χριστοδουλοπούλου, «Καστοριάδης και Στίνας», περ. «Σχολιαστής», τχ. 75, Απρίλιος 1989).
Πέραν αυτού, ο -έστω θεωρητικός- κίνδυνος της απέλασης εκλείπει το 1970, όταν ο Καστοριάδης παίρνει τη γαλλική υπηκοότητα. Την ίδια χρονιά αποχωρεί από τον ΟΟΣΑ για να στραφεί επαγγελματικά στην ψυχανάλυση. Η χούντα κρατάει όμως μέχρι τον Ιούλιο του 1974.
H «απάντηση» Καστοριάδη
Ο ίδιος ο Καστοριάδης θα περιοριστεί αργότερα σε ένα ειρωνικό τσουβάλιασμα του Αλτουσέρ, της ΟΠΛΑ και του Πουλαντζά, χωρίς να θίγει κανένα από τα ζητήματα που έθετε ο τελευταίος. Εμβόλιμα σε μια γενική πολεμική κατά του Αλτουσέρ, δημοσιευμένη στο περιοδικό «Libre» το 1978, παραπέμπει στο επεισόδιο.
Αφού θεωρεί απλή «πονηριά» την αναφορά του Αλτουσέρ στους επαναστάτες που διώχθηκαν από καθεστώτα και κινήματα τα οποία διατείνονται ότι διέπονται από μαρξιστικές αρχές, γράφει:
«Οσο για μένα, εγώ δεν εξαφανίστηκα παρά τις προσπάθειες που έκαναν κάποιοι Ελληνες φίλοι του Αλτουσέρ στη διάρκεια της κατοχής (και, για να περάσουμε από αυτό που δεν ήταν καθόλου αστείο σε κάτι που σίγουρα είναι, παρά τις προσπάθειες κάποιου άλλου φιλαράκου του Αλτουσέρ, ενός κάποιου Πουλαντζά, που έγραψε στην ευρωκομμουνιστική -ναι- ελληνική εφημερίδα «Αυγή» τον Γενάρη 1977 -ναι- ότι είναι περιττό να συζητιούνται οι ιδέες μου γιατί εργάζομαι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό) και νιώθω λιγότερο από ποτέ “λησμονημένος”» (το άρθρο συμπεριλαμβάνεται στο «Η γαλλική κοινωνία», εκδ. Υψιλον 1986, εδώ σ. 220-221).
Σε κάθε περίπτωση, η στάση του Καστοριάδη είναι εμμονικά απαξιωτική σε σχέση με οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Οταν του είχε ζητηθεί το 1989 να προσθέσει την υπογραφή του σε κείμενο καταγγελίας της χούντας της Τουρκίας και συμπαράστασης στους τέσσερις Ελληνες αντιφασίστες που κρατούνταν εκεί μετά από εκδήλωση αλληλεγγύης σε στρατοδικείο, ψήφισμα το οποίο υπέγραψαν Γάλλοι διανοούμενοι (Βιντάλ-Νακέ κ.ά.), αρνήθηκε λέγοντας:
«Δεν καταλαβαίνω την ελληνική ευαισθησία για τέσσερις Ελληνες, ενώ τόσα χρόνια έχει χούντα η Τουρκία».
Κι όμως, πολλά μεμονωμένα άτομα, όπως και πολλές ομάδες της Αριστεράς και της Ακρας Αριστεράς στην Ελλάδα όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν αναπτύξει μεγάλη δραστηριότητα έμπρακτης αλληλεγγύης σε διωκόμενους Τούρκους αντιφασίστες.
Ο Καστοριάδης θα μπορούσε να την έχει ευκολότατα πληροφορηθεί από τις εφημερίδες, ενώ προφανώς δεν είχε πλέον ανάγκη να φοβάται την απέλαση.
1. Ο Πουλαντζάς για τον Καστοριάδη
(«Η Αυγή», 1/1/1977, απόσπασμα από το άρθρο «Η χρονιά 1976 στον τομέα της επιστήμης και διανόησης»)
Ανάμεσα στα πιο ενδιαφέροντα πρωτότυπα βιβλία τη χρονιά αυτή ήταν αναμφισβήτητα τα ιστορικά. Η ρηξικέλευθη επιστημονική ανανέωση στην Ελλάδα κάτω από την επιρροή και την ηγεμονία του μαρξισμού που μεταφράζεται για πρώτη φορά σε μια πλειάδα τόσο σημαντικών έργων ανάλυσης της ελληνικής πραγματικότητας, κυρίως από επιστήμονες που έκαναν τις σπουδές τους ή δούλευαν στο Παρίσι (Σβορώνος, Τσουκαλάς, Ελεφάντης, Μοσκώφ, Εμμανουήλ, Βέλτσος, Ηλιού, Βεργόπουλος, Δημητράκος, Πατρικίου και άλλοι, για ν’ αναφέρω μόνο αυτούς που έχουν ήδη δημοσιεύσει βιβλία στα ελληνικά), εκφράζεται σε μια στροφή προς τη μελέτη της ιστορικής διαμόρφωσης του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού: δηλαδή σε μια αναζήτηση των ριζών (με την έννοια σύγχρονα των καταβολών και των θεμελίων) της πρωτοτυπίας και ιδιαιτερότητας του ελληνικού χώρου. […]
Σαν απαραίτητο αντιστάθμισμα όλων αυτών παρατηρούμε την αρχή της «αντιμαρξιστικής» αντεπίθεσης.
Αντεπίθεση που έπρεπε να περιμένει κανείς και που δεν έρχεται πρώτιστα από τη σκέψη της παραδοσιακής Δεξιάς, αλλά που παίρνει ιδιάζουσες μορφές και εμφανίζεται μεταξύ άλλων κάτω από το «υπερεπαναστατικό» πρόσχημα ότι «πρέπει να εγκαταλείψουμε τον μαρξισμό αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά επαναστάτες». Στον ευρωπαϊκό χώρο, η τάση αυτή εμφανίζεται ενίοτε με έργα αξιώσεων (Foucault, Deleuze), στον τόπο μας όμως με τη μορφή ενός εκλεκτικού φληναφήματος και εκλαϊκευμένου υποπροϊόντος του ευρωπαϊκού ιρασιοναλισμού, όπως τα γραφτά του συμπατριώτη μας Κορνήλιου Καστοριάδη, για τα οποία γίνεται πολύς λόγος τελευταία και που τόσο φαίνονται να εμπνέουν τον νεο-χριστιανό ορθόδοξο φιλόσοφο Χρήστο Γιανναρά. Βέβαια, ένα έργο πρέπει, σε κάποιο βαθμό, να διαχωρίζεται από το προσωπικό πολιτικό ποιόν του συγγραφέα. Εκτός όμως από τη χαμηλή ποιότητα του έργου αυτού, θα αναλάβω τη δυσάρεστη ευθύνη να σημειώσω πως σίγουρα δεν είναι τυχαίο το ότι τα γραφτά του «υπερεπαναστάτη» Καστοριάδη προέρχονται από έναν άνθρωπο που διατέλεσε επί χρόνια ολόκληρα μέχρι πρόσφατα ένας από τους κορυφαίους διοικητές του διεθνούς οικονομικού οργανισμού ΟΟΣΑ, ενός από τους κύριους φορείς, με τη Διεθνή Τράπεζα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη, και που υπήρξε ο μόνος σχεδόν Ελληνας διανοούμενος του εξωτερικού που αρνήθηκε συστηματικά και ρητά να έχει την παραμικρή έστω και συμβολική συμμετοχή (υπογραφή διαμαρτυρίας το 1967 ή μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου) στην αντίθεση ενάντια στη δικτατορία.
Αναφέρομαι σ’ αυτό το παράδειγμα τελείως εμπαρενθετικά για να καταλήξω σ’ ένα επί πλέον χαρακτηριστικό της διανοητικής παραγωγής την τελευταία χρονιά: την απουσία της μαρξιστικής σκέψης από το ιδεολογικό μέτωπο αντίκρουσης των διαφόρων νεο-ιδεαλιστικών ιδεολογιών. Θάλεγε κανείς ότι αρκεί αυτές να παρουσιάζονται από προοδευτικούς και δημοκράτες συγγραφείς, ώστε στο όνομα ενός κάποιου ιστορικού συμβιβασμού στον ιδεολογικό – θεωρητικό τομέα (πράγμα τελείως παράλογο) να παραλύει και να σταματάει η κριτική. Απουσία που, ας μη βαυκαλιζόμαστε, θα πληρωθεί κάποτε ακριβά και που ήδη σήμερα αφήνει ανοιχτό το δρόμο σε επιχειρήματα σαν κι αυτό που ανέφερα προηγούμενα.
Νίκος Πουλαντζάς
2. Για ένα άρθρο του Ν. Πουλαντζά
(«Η Αυγή», 12/1/1977)
Το να διαφωνεί κανείς με ένα συγγραφικό έργο, οποιουδήποτε το έργο, είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθένα μας. Οταν όμως απορρίπτεις το έργο ενός Κορνήλιου Καστοριάδη από τις στήλες του Τύπου, έχεις την υποχρέωση (πρώτιστα απέναντι του εαυτού σου) να προβάλεις επιχειρήματα, που να συνηγορούν σε μια τέτοια κρίση. Σε καμιά περίπτωση, αν θέλεις να περνάς για επιστήμονας, μπορείς βιβλία σαν αυτά του Καστοριάδη, για τα οποία διαθέτουν κατεβατά ολόκληρα οι σοβαρότερες εφημερίδες του κόσμου, εσύ να τα κάνεις πέρα με υβρεολόγιο του είδους «εκλεκτικό φληνάφημα» και «εκλαϊκευμένο υποπροϊόν του ευρωπαϊκού ιρασιοναλισμού».
Πέρα από αυτά, ο κ. Νίκος Πουλαντζάς, στο άρθρο του στην «Αυγή» της 1ης Ιανουαρίου, σημειώνει πως «σίγουρα δεν είναι τυχαίο το ότι τα γραφτά του “υπερεπαναστάτη” Καστοριάδη προέρχονται από έναν άνθρωπο που διατέλεσε επί χρόνια ολόκληρα, μέχρι πρόσφατα, ένας από τους κορυφαίους διοικητές του διεθνούς οικονομικού οργανισμού ΟΟΣΑ, ενός… από τους κύριους φορείς… του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη».
Πού το πάει ο κ. Πουλαντζάς; Πιστεύει, ότι ο Κορνήλιος Καστοριάδης είναι πράκτορας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού; Αν το πιστεύει, να έχει το θάρρος να μας το πει ορθά κοφτά. Αν όχι, θα έπρεπε να έχει προσέξει καλύτερα τη διατύπωσή του. Είναι εξίσου απλοϊκό να χαρακτηρίζεις κάποιον από τον εργοδότη του, όσο και να τον χαρακτηρίζεις από τους συγγενείς του.
Εριφύλη Καρτάλη
Αθήνα
3. O Κορνήλιος Καστοριάδης και το έργο του
(Απόσπασμα επιστολής στην «Ελευθεροτυπία», 25.1.1977)
1. Ψεύδεται εν επιγνώσει ο Πουλαντζάς λέγοντας ότι ο Καστοριάδης «αρνήθηκε συστηματικά, έστω και συμβολική συμμετοχή (υπογραφή διαμαρτυρίας το 1967 ή μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου) στην αντίθεση ενάντια στη δικτατορία».
Πρώτον, ο Καστοριάδης δεν «αρνήθηκε συστηματικό και ρητά» για τον απλούστατο λόγο ότι δεν του ζητήθηκε ποτέ από κανένα να «υπογράψει διαμαρτυρίες». Δεύτερο και το κυριότερο, η πολιτική δράση του Καστοριάδη δεν συνίσταται στο να «υπογράψει διαμαρτυρίες», μέθοδος με την οποία διάφοροι διανοούμενοι αυτο-βεντετοποιούνται και αντισταθμίζουν την έλλειψη πολιτικής τους δράσης. Το τι έκανε και δεν έκανε ο Καστοριάδης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας το ξέρουν οι πολιτικοί του σύντροφοι και στο Παρίσι και στην Ελλάδα, με τους οποίους έμεινε σε στενή επαφή σ’ όλο το διάστημα της παρανομίας. Οσο για την καινούργια καπηλεία του Πολυτεχνείου, με την οποία ο Πουλαντζάς προσπαθεί να εκμεταλλευθεί την ευαισθησία των νέων, ας σημειωθεί ότι η ελληνική ομάδα με την οποία συνεργαζόταν ο Καστοριάδης στο Παρίσι δημοσίευσε και διάδωσε αμέσως μετά τα γεγονότα (με την υπογραφή «Χειραφέτηση») ανάμεσα στους Ελληνες του Παρισιού, την πρώτη και, ως σήμερα, περίπου πληρέστερη ανάλυση των γεγονότων του Πολυτεχνείου και της σημασίας τους.
2. Ψεύδεται επίσης ο Πουλαντζάς, λέγοντας ότι ο Καστοριάδης «διετέλεσε επί χρόνια ολόκληρα μέχρι πρόσφατα ένας από τους κορυφαίους διοικητές του διεθνούς οικονομικού οργανισμού ΟΟΣΑ, ενός από τους κύριους φορείς, με τη Διεθνή Τράπεζα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην Ευρώπη». Ο Καστοριάδης δούλεψε στη Διεθνή Γραμματεία του ΟΟΣΑ ως τεχνικό στέλεχος (οικονομολόγος) και όχι ως πολιτικό στέλεχος ή «κορυφαίος» διοικητής.
Η δουλειά που έκανε στον ΟΟΣΑ δεν διέφερε από αυτήν που θα έκανε αν δούλευε σ’ ένα «εθνικό» υπουργείο Οικονομικών ή σε μια Κεντρική Τράπεζα ή και σ’ ένα Πανεπιστήμιο. Μήπως οι διάφοροι μισθοί του Πουλαντζά πληρώνονται από αυθόρμητες εισφορές του διεθνούς προλεταριάτου; Ή μήπως το Πανεπιστήμιο δεν έχει «κοινωνική λειτουργία»; Ο Καστοριάδης έμεινε στον ΟΟΣΑ όσο ήταν απαραίτητο για να έχει τίτλο παραμονής στη Γαλλία. Μόλις πολιτογραφήθηκε (Οκτώβριος 1970) παραιτήθηκε αμέσως από τον ΟΟΣΑ.
3. Μαργαριτάρι κουτοπονηριάς, ψευδών και αμαλγαμάτων είναι η φράση του Πουλαντζά: «Στον ευρωπαϊκό χώρο η τάση αυτή εμφανίζεται ενίοτε με έργα αξιώσεων (Foucault, Deleuze), στον τόπο μας όμως με τη μορφή ενός εκλεκτικού φληναφήματος και εκλαϊκευμένου υποπροϊόντος του ευρωπαϊκού ιρασιοναλισμού, όπως τα γραφτά του συμπατριώτη μας Κορνηλίου Καστοριάδη για τα οποία γίνεται πολύς λόγος τελευταία…» Πρώτα – πρώτα, ο Καστοριάδης δεν εμφανίζεται «στον τόπο μας» όπου εκτός από ένα βιβλιαράκι που βγήκε τέλη Νοεμβρίου 1976, τα γραφτά του δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί.
Ο Καστοριάδης έχει εμφανισθεί στον γαλλικό και δυτικο-ευρωπαϊκό χώρο με την ομάδα και το περιοδικό «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» από το 1949, όπου έγραφε και δρούσε φυσικά με ψευδώνυμο, και με την επώνυμη έκδοση των βιβλίων του που άρχισε το 1973. Την Κριτική του μαρξισμού την άρχισε από το 1955 και την ολοκλήρωσε το 1964, δηλαδή χρόνια πριν οι Foucault και Deleuze εμφανιστούν σαν συγγραφείς με αξιώσεις εξω-πανεπιστημιακές και εξω-φιλοσοφικές. Ο Πουλαντζάς δίνει ψευδείς πληροφορίες στο ελληνικό κοινό, το οποίο προφανώς περιφρονεί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι γίνεται κριτική του μαρξισμού από τους Foucault και Deleuze. Ως τώρα, καθ’ όσον γνωρίζουμε, ποτέ οι συγγραφείς αυτοί δεν έκαναν τέτοια κριτική του μαρξισμού. Οσο για τον χαρακτήρα του έργου του Καστοριάδη σαν «εκλεκτικού φληναφήματος και εκλαϊκευμένου υποπροϊόντος», ας λεχθεί μόνο τούτο: Το έργο αυτό άρχισε από το 1945-1946 και δημοσιεύτηκε από το 1949 στο περιοδικό «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», μικρής κυκλοφορίας, αλλά μεγάλης επίδρασης, όπως το απόδειξε ο Μάης του 1968 στη Γαλλία.
Η δημοσίευσή του σήμερα επιτρέπει να διαπιστώσει ο αναγνώστης δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι οι αναλύσεις του Καστοριάδη επιβεβαιώθηκαν όλο και περισσότερο με τον χρόνο πού διέρρευσε μετά την πρώτη δημοσίευση των κειμένων (χαρακτήρας της ρωσικής, κινεζικής κ.λπ. γραφειοκρατίας σαν εκμεταλλεύτριας τάξης, καινούργια ανάλυση της κρίσης του καπιταλισμού, αυτοδιεύθυνση σαν πραγματικό περιεχόμενο του σοσιαλισμού κ.ο.κ.).
Δεύτερο, ότι το έργο αυτό αποτέλεσε αντικείμενο συνεχούς ληστείας, από μέρους διαφόρων «μαρξιστών» και άλλων «θεωρητικών», που επωφελήθηκαν από την με ψευδώνυμο και σε μικρής κυκλοφορίας περιοδικό δημοσίευσή του για να οικειοποιηθούν μερικές ιδέες, να τις παραμορφώσουν και να τις εκχυδαΐσουν παρουσιάζοντάς τες σαν δικές τους.
Παράδειγμα: ο ίδιος ο Πουλαντζάς. Οσα αυτός ο «μαρξιστής» καθηγητής, όπως και διάφοροι άλλοι «θεωρητικοί» του ευρωκομμουνισμού, ψελλίζει κατά τρόπο δημοσιογραφικό πάνω στα φαινόμενα του σοβιετικού καθεστώτος, δεν είναι παρά χυδαιοποιημένο υποπροϊόν της ανάλυσης της φύσης της σοβιετικής κοινωνίας που έκανε αμέσως μετά τον πόλεμο ο Καστοριάδης και που περιέχεται στο κείμενό του «Οι παραγωγικές σχέσεις στη Ρωσία» (1949). Στο άρθρο αυτό, μεταξύ άλλων, γίνεται ανελέητη κριτική του τότε συνηγόρου της ρωσικής γραφειοκρατίας (έπειτα έγινε συνήγορος της κινέζικης γραφειοκρατίας) Bettelheim.
Είκοσι χρόνια υστερότερα, ο Bettelheim «λησμόνησε» όσα έγραφε το 1946-1948, και αντέγραψε τις βασικές ιδέες του Καστοριάδη, χωρίς φυσικά να το αναφέρει. Αλλο παράδειγμα: ο ομόθρησκος του Πουλαντζά (αλτουσεριανός) Godelier που το 1973-1974 άρχισε να κάνει κριτική του μαρξισμού αντιγράφοντας (χωρίς παραπομπή) και ρηχεύοντας όσα είχε γράψει το 1964 ο Καστοριάδης στο κείμενο «Μαρξισμός και επαναστατική θεωρία».
Μπορεί νάχει κανείς όσες αντιρρήσεις θέλει πάνω στις ιδέες του Καστοριάδη, όπως και πάνω στις απόψεις κάθε μεγάλου στοχαστή. Ενα μόνο πράμα δεν μπορεί να κάνει: ν’ αρνηθεί την υψηλή ποιότητα του έργου, το βάθος της σκέψης του. Το έργο αυτό καλύπτει χώρους όπως η φιλοσοφία, η επιστημολογία, η οικονομία, η γλωσσολογία, και η ψυχανάλυση. […]
Το τελευταίο σημείο είναι το πιο σημαντικό γιατί ξεπερνάει κατά πολύ τα πρόσωπα, κι έχει πολιτική σημασία. Γιατί η «Αυγή» δημοσιεύει σήμερα ένα τέτοιο άρθρο, ενώ σχεδόν τίποτα δεν έχει δημοσιευθεί στα ελληνικά από το έργο του Καστοριάδη; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια: Η προσπάθεια τείνει ν’ αποκλείσει σύρριζα, μέσω της συκοφαντίας, την ουσιαστική συζήτηση πάνω στις ιδέες που προφανώς τους καίνε. Και γιατί ένα τέτοιο άρθρο;
Οι «ευρωκομμουνιστές» κλαίνε και κτυπάνε τα στήθια τους για τα εγκλήματα του σταλινισμού (των οποίων ήταν συνένοχοι και ιδεολογικά καλύμματα), κάνουν «αυτοκριτικές» και κριτικές. Προσπαθούν να πείσουν το κοινό ότι έχουν πραγματικά αλλάξει. Ναι. Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Οι νεο-σταλινικοί του 1977 δεν διαφέρουν στην ουσία από τους σταλινικούς του 1947 ή του 1937. Και κάνουν αυτά που κάνουν, όντας έξω από την εξουσία. Ο καθένας μπορεί να συμπεράνει εύκολα, τι θα έκαναν αν είχαν την εξουσία.
Χρ. Δ. Λουκόπουλος
Παρίσι, Γενάρης 1977
4. Η απάντηση του Πουλαντζά
(Αρθρο στην «Αυγή» με τίτλο «Η ευθύνη των διανοουμένων», 6.2.1977)
Σε σύντομο άρθρο μου που δημοσίευσε η «Αυγή» στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της, επιχειρώντας μια ανασκόπηση της κίνησης των ιδεών, το 1976, στον τομέα της επιστήμης και κουλτούρας, αναφέρθηκα και στον Κ. Καστοριάδη, με κάπως βίαιο τρόπο. Λυπάμαι γιατί με το άρθρο μου αυτό έδωσα αφορμή να προκληθούν αντιδράσεις, και προς την «Αυγή», όπως χαρακτηριστικά εκφράσθηκαν σε γράμμα της κ. Ερ. Καρτάλη (12.1.1977).
Θα προσπαθήσω να απαντήσω -σχετικά σύντομα- στο γράμμα αυτό και να δώσω διευκρινίσεις για τον κύριο άξονα του άρθρου μου και ειδικότερα για μερικά σημεία που εξηγούν τον βίαιο τόνο του ως προς τον Κ. Καστοριάδη.
Πρέπει να πω, όμως, προκαταρκτικά, ότι βρίσκω στο γράμμα της Ε. Καρτάλη και τις σχετικές αντιδράσεις κάτι το πολύ θετικό και ελπιδοφόρο. Μια υγιή και νόμιμη καχυποψία και ευαισθησία σε οποιαδήποτε μορφή δογματισμού ή νεοσταλινισμού. Αλλά ας δούμε τα πράγματα πιο νηφάλια: Πρόκειται πραγματικά για κάτι τέτοιο;
1. Αρχίζω από ένα ερώτημα που έθεσα στο άρθρο μου της «Αυγής»: Είναι δυνατό μια πολιτική σκέψη, και διευκρινίζω όχι μια οποιαδήποτε σκέψη (περί τέχνης λ.χ.), αλλά μια σκέψη που δίνεται ανοιχτά και ρητά, στη δομή και στον λόγο της, σαν πολιτική και ακόμα περισσότερο μια πολιτική σκέψη που δίνεται σαν επαναστατική, σαν κι αυτή του Κ. Καστοριάδη, να θεωρηθεί τελείως διαχωρισμένη και αποκομμένη από τη συγκεκριμένη πολιτική πρακτική του φορέα της; Απαντώ χωρίς δισταγμό: ΟΧΙ. Αυτή η άποψή μου νομίζω με νομιμοποιούσε να σημειώσω στο άρθρο μου της «Αυγής» ότι είναι παράδοξο, μιας τέτοιας πολιτικής σκέψης που αναφέρεται στις μεταδικτατορικές εξελίξεις και επικρίνει τους πάντες για τη στάση τους, ο Ελληνας φορέας της να έχει μείνει κατηγορηματικά και απόλυτα αμέτοχος στον αγώνα ενάντια στη Δικτατορία, στον αγώνα του Πολυτεχνείου. Είναι αυτό ένδειξη σταλινισμού από μέρους μου; Μα νομίζω ότι ο Ζαν-Πολ Σαρτρ έχει θέσει προ πολλού τα προβλήματα αυτά καλύτερα απ’ τον καθένα σε σημείο που να είναι πια εντελώς αυτονόητα, χωρίς να μπορεί κανείς, πιστεύω, να τον θεωρήσει σταλινικό!
2. Το γενικό αυτό θέμα το συνέδεσα με κάτι πολύ συγκεκριμένο: Ο Κ. Καστοριάδης δημοσίευσε πρόσφατα ένα βιβλίο (πραγματικά λίβελο στο πρώτο μέρος του) με τον μετριόφρονα τίτλο «Το επαναστατικό πρόβλημα σήμερα», στο οποίο δίνει τη γνώμη του για την ελληνική πραγματικότητα. Και σ’ αυτό το βιβλίο αναφερόμουν, όταν έγραφα περί Κ. Καστοριάδη στο άρθρο μου της «Αυγής».
Γράφει λοιπόν στο βιβλίο αυτό (σελ. 48) ο Κ. Καστοριάδης απαντώντας σε παρατήρηση «Τρίτου προσώπου», ότι ο λαός δεν ήθελε λύση Καραμανλή, αλλ’ αυτή μεθοδεύτηκε καταλλήλως.
Γράφει ακόμα ότι: «Νομίζω ότι στη μεθόδευση αυτή η συνενοχή ήταν γενική. Ολες οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις κράτησαν την ίδια στάση: προσοχή, μη σπάσει τίποτα, μη γίνει καμιά παρεκτροπή. Υπήρχε μια σιωπηλή συνενοχή αυτών που εσείς ονομάζετε “προοδευτικές δυνάμεις”». Και συνεχίζει: «Πρέπει κυρίως να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από αυτές ή οποιεσδήποτε άλλες ηγεσίες. Οσο συζητάμε σ’ αυτή τη βάση μένουμε μέσα στα πλαίσια του καθεστώτος και δέσμιοι των σχημάτων του. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αποκλειστικός σκοπός των “προοδευτικών ηγεσιών” είναι η συντήρηση του καθεστώτος».
Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με πρόλογο του ίδιου του Κ. Καστοριάδη τον Νοέμβρη του 1976. Και έχουμε -αν είχα καταλάβει καλά, γιατί κάποτε πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε- σε μια περίοδο που με τρομερές δυσχέρειες πάει να προωθηθεί η δημοκρατική συμμαχία στην Αντιπολίτευση, έναν διανοούμενο με βαρύγδουπη σοβαροφανή πολιτική σκέψη που καταγγέλλει υπεύθυνα και συλλήβδην τους Μαύρο, Παπανδρέου, Δρακόπουλο, Φλωράκη, Ηλιού, Τσάτσο, Μαγκάκη, Σοσιαλιστική Πορεία κ.λπ. σαν φορείς του κατεστημένου και της συντήρησης και συνένοχους της σημερινής κατάστασης. Σημειώνω μάλιστα ότι ο Κ. Καστοριάδης δεν είναι απλά αντίθετος σε μια στρατηγική ή τακτική (Δημοκρατική Συμμαχία, π.χ.) αλλά καταγγέλλει το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων ότι έχουν από τη φύση τους σαν αποκλειστικό σκοπό τη συντήρηση του καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρατηθεί χωρίς αυτές, δηλαδή για να μην είμαστε αφελείς, σαν κύριους εχθρούς κάθε γνήσιου επαναστάτη. Στηριζόμενος λοιπόν στα παραπάνω θεώρησα σωστό όχι τόσο να αντικρούσω την «άποψη» αυτή, όσο να σημειώσω από ποια πολιτική θέση και στάση μιλάει αυτός που καταγγέλλει μ’ αυτόν τον τρόπο τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας, πού ήταν και τι έκανε όταν αυτές οι κατά τον επικριτή τους φορείς της συντήρησης δυνάμεις, αγωνίζονταν, κινδύνευαν, βασανίζονταν, φυλακίζονταν. Γιατί, επί τέλους, πρέπει να πάψει η Ελλάδα κάποτε να θεωρείται τόπος όπου ο καθένας μπορεί να λέει οτιδήποτε με το αζημίωτο, και όπου πρέπει κάποτε να καθιερωθεί μια στοιχειώδης πολιτική ηθική. Γιατί κάθε Λόγος στέκεται κάπου και έρχεται από κάπου, εκτός πια αν πιστεύουμε ακόμα στην freischwebende Intelligenz (σ.σ. ελεύθερα αιωρούμενη διάνοια, μια έννοια που εισήγαγε ο Καρλ Μανχάιμ).
Είχα άδικο να ρωτήσω: ΠΟΙΟΣ και ΑΠΟ ΠΟΥ μιλάει και να σημειώσω την παντελή εκ του ασφαλούς απουσία του επαναστάτη Κ. Καστοριάδη από τους αγώνες στους οποίους αναφέρεται για να κατακεραυνώσει όλους; Δεν το νομίζω. Και αν υπάρχει κάπου σκάνδαλο, δεν είναι σ’ αυτά που είπα, αλλά στο ότι κανείς δεν θεώρησε αναγκαίο να τα πει πρωτύτερα.
Οσο δε για την επαγγελματική ενασχόληση του Κ. Καστοριάδη, την ανέφερα απλά και μόνο, πρώτον για να σημειώσω ότι ορισμένες επαγγελματικές ενασχολήσεις εμποδίζουν ίσως τυπικά τον κάτοχό τους να πάρει πολιτική θέση και τότε πρέπει να διαλέξει, δεύτερον δε για να πω ότι όταν κάποιος καταγγέλλει όλες τις προοδευτικές ηγεσίες, σαν φορείς του κατεστημένου, θάπρεπε ίσως να κοιτάξει πριν και τη δική του ένταξη στο κατεστημένο.
Επισημαίνω, τέλος, ότι δεν αναφέρομαι καθόλου εδώ στα διάφορα εξυβριστικά που λέει ο κ. Καστοριάδης για την Αντίσταση και τα Δεκεμβριανά. Με αυτά ας ασχοληθούν άλλοι. Εμένα με ενδιαφέρουν μόνο αυτά που έχω ζήσει προσωπικά.
3. Ας δούμε τώρα κατά πόσο εκδηλώθηκε στο άρθρο μου της «Αυγής» κάποιος μαρξιστικός δογματισμός μου. Στο βιβλίο του ο Κ. Καστοριάδης (σελ. 50) γράφει τα εξής για τη σύγχρονη σκέψη γενικά και όχι μόνο τον μαρξισμό (ο αντιμαρξισμός του είναι το λιγότερο ίσως που πρέπει να σημειώσει κανείς):
«Αυτό που υπάρχει σήμερα στον κόσμο, που παράγεται μαζικά και βιομηχανικά είναι “πνευματικά” προϊόντα πλαστικά, “σκέψη” νάιλον και “τέχνη” συνθετική. Ετσι, π.χ., ο στρουκτουραλισμός, διάφορα ψευδο-ψυχαναλυτικά ρεύματα, ο Αλτουσέρ, η σημειωτική κ.λπ. Σ’ αυτή τη βιομηχανία πλαστικής σκέψης έχουν μάλιστα διακριθεί οι Γάλλοι, που κάνουν τώρα κι εξαγωγή, κυρίως στους Αγγλοσάξονες, αυτών των ειδών μόδας, αληθινών Articles de Paris – όπως ήταν άλλοτε οι μυρουδιές, τα γυναικεία φορέματα κ.λπ.»
Αν έχω καταλάβει και πάλι καλά, ο κ. Κ. Καστοριάδης επιχειρεί, εξαιρετικά «εμπεριστατωμένα», να σβήσει με μια μονοκονδυλιά όλη τη σύγχρονη επιστήμη και σκέψη, τη σοβαρή ψυχανάλυση (την αντι-ψυχιατρική), τη γλωσσολογία, την εθνολογία (στρουκτουραλισμός), τον μαρξισμό, προτείνοντας βέβαια σα μόνη σκέψη τη δική του!
Σχετικά υπενθυμίζω ότι στο εναρκτήριο μάθημά μου στην Πάντειο πέρυσι που είχε δημοσιευθεί στην «Αυγή» τον Μάρτη του ’76, είχα επισημάνει την τεράστια αξία επιστημών σαν την ψυχανάλυση, τη γλωσσολογία κ.λπ., και είχα χαιρετίσει τη σημασία της εισαγωγής τους στην Ελλάδα. Σε μια στιγμή λοιπόν που, ύστερα από τόσους αγώνες, αρχίζει και στον τόπο μας μια σοβαρή προβληματική γύρω από τις επιστήμες αυτές, ο Κ. Καστοριάδης, με μια ανεύθυνη συνθηματολογία και βοηθούμενος και από τη σχετική ιδεολογικο-θεωρητική σύγχυση που επικρατεί ακόμα στην Ελλάδα, προσπαθεί να μας ξαναφέρει πίσω. Δεν θεώρησα αναγκαίο να αντικρούσω σοβαρά όσα απαράδεκτα υποστηρίζει ο Κ. Καστοριάδης. Εξέφρασα απλά στην «Αυγή» την τελείως προσωπική μου άποψη για την επιστημονική ποιότητά τους και για το γενικότερο έργο του, το οποίο εξακολουθώ να θεωρώ εκλαϊκευμένο υποπροϊόν του σύγχρονου ευρωπαϊκού ιρασιοναλισμού. Εκείνο που θα μπορούσα να προσθέσω είναι ότι πολλοί από τους παλιότερους και νεότερους φορείς της συντηρητικής ιδεολογίας έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν να αξιοποιήσουν όσα υποστηρίζει ο Κ. Καστοριάδης – με «αριστερή» μάλιστα πατέντα – στην πολεμική τους εναντίον των «βαρβάρων», εναντίον δηλ. του μαρξισμού, της ψυχανάλυσης (όχι της συντηρητικής – κατεστημένης, αλλά της σύγχρονης αντι-ψυχιατρικής), της γλωσσολογίας, της εθνολογίας κ.λπ.
Υπήρχε θέμα αντίκρουσης στην ουσία και σε βάθος αυτών που υποστηρίζει ο Κ. Καστοριάδης; Εκείνο που πραγματικά υπήρχε είναι αναμφισβήτητα ένα πρόβλημα αντίκρουσης σε βάθος του γενικότερου σύγχρονου ιρασιοναλιστικού και νεο-ιδεαλιστικού ρεύματος – του οποίου ο Κ. Καστοριάδης αποτελεί κατά τη γνώμη μου τελείως δευτερεύον στοιχείο – στις σοβαρότερες και ουσιαστικότερες μορφές του. Αυτό δεν μπορούσα βέβαια να το κάνω στο σύντομο κατατοπιστικό μου άρθρο στην «Αυγή».
Θα τελειώσω λέγοντας ότι ελπίζω το άρθρο μου στην «Αυγή» να δώσει μια αφορμή έστω και με μορφή πρόκλησης για να ταραχθεί η κάποια αποτελμάτωση της ιδεολογικο-θεωρητικής ζωής στον τόπο μας, ώστε να φανούν οι πραγματικές ρωγμές, οι τομές και τα ιδεολογικά μέτωπα που σήμερα καλύπτονται βαθιά κάτω από μια επίφαση αγγελικότητας, και αναγκαστούμε κάποτε να οδηγηθούμε σε μια ουσιαστική αντιπαράθεση. Μέχρι τότε, δεν πρόκειται να επανέλθω στο θέμα.
Νίκος Πουλαντζάς
[Σημείωση Παντιέρας: Σε επόμενη ανάρτηση θα αναδημοσιεύσουμε τη συνέχεια του διαλόγου για το θέμα]
Επίσης αρετος, το κείμενο του περιοδικού που ποσταρες σχετικά με την μη αναίμακτη διάλυση της ΕΣΣΔ , έχει ένα θεματακι: η ΕΣΣΔ διαλύθηκε τον Αύγουστο του 1991 ουσιαστικα, μετά το χαβαλε πραξικόπημα των κριουτσκοφ, γιαναεφ κ λιγκατσοφ κ τυπικά τον Δεκέμβρη του 1991 με την υποστολή της σοβιετικής σημαίας κ την εφαρμογή της αντικατάστασης της ΕΣΣΔ από την κοινοπολιτεία ανεξάρτητων κρατών (κακ).
Η εξέγερση του λαού της μοσχας έγινε 2 ολόκληρα χρόνια ΜΕΤΑ την διάλυση της ΕΣΣΔ. Κ αφορούσε κυρίως την Μόσχα δυστυχώς. Οι δε ηγέτες του ανωτάτου σοβιέτ (κατ’ευφημισμον τίτλος εδώ κ δεκαετίες) ο ρουτσκοι κ νομίζω ένας χασμπουλατοφ αν θυμάμαι καλά, ως κεντρικό αιτημα έβαζαν το να μην κάνει ο Γιέλτσιν ο,τι γουστάρει κ να ρωτάει κ το “ανώτατο σοβιέτ”, κ όχι φυσικά την ανασύσταση της ΕΣΣΔ , πόσο μάλλον τον σοσιαλισμό.
Επίσης το συμπέρασμα του κείμενο στο περιοδικό που λέει ότι “όσοι μιλούν για ανύπαρκτη η καθυστερημένη λαϊκή σντιδραση ενάντια στην κατάρρευση πρέπει να το ξαναδούμε”, είναι ανόητο.
Και είναι ανόητο διότι , ναι το να εξεγείρεται ένα τμήμα της πρωτεύουσας μιας αχανούς χώρας σαν την ΕΣΣΔ εναντίον της διάλυσης της ΕΣΣΔ κ μάλιστα δύο χρόνια μετά την διάλυση , ε ναι το λες ψιλοανύπαρκτη στον καιρό που συντελέσθηκε η διάλυση (δύο χρόνια μετά) αλλά κ τον περιορισμό του αγώνα μόνο στην πρωτεύουσα. Το λες κ καθυστερημένη αντίδραση, ένεκα του δύο χρόνια μετά.
Εντάξει τώρα, μιλάμε για ένα κοινωνικό σύστημα που υπονομευθηκε από τα μέσα ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ.!!!!! ;;;;;;; !!!!!!!
Το λέει το ΝΑΡ, το λέω και εγώ αν και δεν συμφωνώ στα περισσότερα.
Τι απαντάνε οι κκεδες; Ότι την ανατροπή προετοίμασαν από το1956, με τα τρακτέρ που μοιρασαν στους συνεταιρισμούς!!!
Τα ίδια και για την Κίνα λένε.
Ρωτώ λοιπόν, τι προκάλεσε το 1956;
Ήταν λάθος; Λανθασμένη κατανόηση της πολιτικης οικονομίας;
Και αν ναι, τότε πως η ανάπτυξη δυνάμεων μικρο-καπιταλιστικων ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ επέδρασε στο εσωτερικό της καθοδήγησης; ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ την μετέτρεψε από επαναστατική σε δύναμη παλινόρθωσης, πως την έκανε τον κύριο φορέα του καπιταλισμού στα 1989; (Γέλτσιν);
Αυτά είναι απίθανα πράγματα που μόνο οι κκεδες υποστηρίζουν.
Η πραγματικότητα είναι ότι η γραφειοκρατία από την στιγμή που έβγαλε αρχηγό τον Στάλιν και αυτός ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ στο εργατικό κράτος, με την καγκεμπε και τα Γκουλάγκ (τέλος ’20- αρχες’30) ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΛΛΑΓΗ δεν συνέβη στην συνείδηση της γραφειοκρατίας. Υπήρχε ανέκαθεν η συνείδηση της χωριστοτητας από την εργατική τάξη, τα διαφορετικά συμφέροντα, τον παρασιτικό χαρακτήρα, και την στοιχειώδη υποχρέωση να διατηρεί το κομμουνιστικό χαρακτήρα των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής έστω και σε εμβρυακό στάδιο. Το μόνο που ενοχλούσε την γραφειοκρατία, ήταν η εμπέδωση των σχέσεων αυτών, με την ολική επικράτηση του νόμου της αξίας σε όλους του τομείς και της εκφράσεις των κοινωνικών σχέσεων.
Και αυτό γιατί είχε την συνείδηση της σχετικής μόνο εξουσίας της, η οποία ήταν μεν με το μαστίγιο της βίας αλλά έπρεπε να είναι ταυτόχρονα και με το καρότο του Στάλιν που από το Κρεμλίνο σκέφτεται για τον λαό!!!!!
Μπορούσε μεν να εξωντονει την πρωτοπορία μεσα στο κόμμα (αριστερή αντιπολίτευση) με σιδερένια πυγμη, αλλά δεν μπορούσε να καθυποτασσει συνεχώς και μαζικά την πλειοψηφία του αμορφωτου και άσχετου με τον σοσιαλισμό πληθυσμού!!! Αυτούς έπρεπε με απλά λόγια και δήθεν εκλαικευση να ΞΕΓΕΛΑΕΙ !!!!
Έδινε δηλαδή την δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγαση ασφάλιση κτλ, αλλά πάντα με την διαμεσολάβηση της (της γραφειοκρατίας) ανάμεσα στους εργάτες και του κράτους ΤΟΥΣ.
Αυτό σήμαινε ότι α) δεν μπορούσε να καταργήσει τον σοσιαλισμό, αλλά να τον φθείρει με μέθοδο και να πυροδοτεί δυνάμεις διαφθοράς και όχι δυνάμεις ανάπτυξης και παγιωσης του σοσιαλισμού.
β)Όσο υπήρχε το σοσιαλιστικό σύστημα, δεν μπορούσε να αντλεί υπεραξία ούτε να αποθησαυριζει, παρά μόνο μέσω της παράλληλης, μαύρης οικονομίας η οποία υπήρχε ήδη από την εποχή του Στάλιν.
Έφτασε στο σημείο που ο σοσιαλισμός δυστυχώς ταυτίστηκε με την ρωσική επέμβαση στις άλλες χώρες, και με την μαύρη αγορά και τις ελλείψεις βασικών αγαθών!!!!!!!
Τότε ήξεραν ότι είχε φτάσει επιτέλους η στιγμή που αναίμακτα θα ανέτρεπαν ΟΛΕΣ τις ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ που οι λαοί της ρωσικής αυτοκρατορίας πήραν με το αίμα τους στον εμφυλιο-εισβολη και στον β π.π. Αυτό και έκαναν !!!!
Κατάργησαν το σοσιαλισμό, με ένα νόμο, μια διαταγη, χωρίς να ανοίξει μύτη!!! Στοχευμένα και με σχεδιο, που προϋπήρχε, όχι από το 1956, αλλά πολύ πολύ πιο πριν, όταν ο Στάλιν απαγόρευε την διακίνηση απόψεων στο κόμμα, από τότε που άρχισε να στέλνει τους αριστερούς (τροτσκιστές και λοιπούς) στα Γκουλάγκ, όταν έφτιαξε ένα κράτος φυλακή για να εξυπηρετεί την γραφειοκρατία και τα συμφέροντα της.
Η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης, η υπαγωγή όλων των εργατολαικων θεσμών στο κράτος κ το κόμμα, ο μονοκομματισμος ήταν βασικές αιτίες του εκφυλισμού, της κατάρρευσης κ τελικά της καπιταλιστικής παλινόρθωσης.
Η λαθεμένη, ο Θεός να την κάνει εξήγηση που δίνει το ΚΚΕ κ οι απανταχού μουλου, είναι η αξιωματικου τύπου θέση, ότι “δεν πρέπει κ δεν νοειται να υπάρχουν εργατολαικου θεσμοί ανεξάρτητοι από το εργατικό κράτος κ το κόμμα, αφού το κομμουνιστικό κόμμα κ το εργατικό κράτος είναι όργανα της εργατικής τάξης”.
Το παραπάνω αξίωμα είναι διάτρητο διότι: Α. Το κομμουνιστικό κόμμα ΔΕΝ είναι μόνο όργανο της εργατικής τάξης. Είναι παράλληλα κ δυστυχώς κ ένας μηχανισμός με εσωτερική ιεραρχία όπου άλλοι ουσιαστικά αποφασίζουν και άλλοι εκτελούν (και μην πει κανείς ότι είναι ψέμα αυτό, τα συνέδρια και σήμερα ακόμα, παίζουν πολύ δευτεροτερο ρόλο στην χάραξη της πολιτικής ενός κόμματος). Η οποία ιεραρχια σε συνθήκες αντιπολίτευσης κ ακόμα περισσότερο παρανομίας είναι άκρως αποτελεσματική , όμως μόλις το κ.κ. πάρει την εξουσία, τα πράγματα αλλάζουν: το διευθυντικό στρώμα του κόμματος βρίσκεται τώρα να διευθύνει την κοινωνία. Κ αν την κατάσταση αυτή την συνδυάσουμε κ με την επίσης αναπόφευκτη κρατικού τύπου οργάνωση της κοινωνίας, ΝΑ ορισμένες αντικειμενικές αιτίες απόσπασης του κόμματος από την κοινωνία κ την εργατική τάξη!
Β. Για το κράτος : όπως έχουμε εξηγήσει κ παλιότερα, το κράτος ως ένα σύνολο μηχανισμών με καταστατικό ρόλο τον έλεγχο, την εποπτεία, την διοίκηση μιας κοινωνίας κ χώρας, από την φύση του αποκόπτεται από την κοινωνία, τίθεται πάνω από αυτήν κ μέσα από αυτό προκύπτει η νέα άρχουσα τάξη, εάν η παλιά για Χ λόγους εκλείψει. ΑΥΤΟ έγινε πχ στην ΕΣΣΔ. Άρα, η φράση εργατικό κράτος συνιστά μια αντίφαση εν τοις όροις. Η οποία μπορεί να λυθεί είτε με τον τρόπο που λύθηκε στον λεγόμενο υπαρκτό, μπλοκαροντας την πορεία προς τον κομμουνισμό, παράγοντας νέα άρχουσα τάξη κ τελικά κατάρρευση κ καπιταλιστική παλινόρθωση, είτε αφαιρώντας σταδιακά την ανάγκη που καθιστά αναπόφευκτη την ύπαρξη κράτους κ γραφειοκρατικου στρώματος κατά την μετάβαση στον κομμουνισμό.
Αυτή η δεύτερη πιθανότητα σαφώς κ προϋποθέτει την διεθνή επικράτηση της επανάστασης, την ωρίμανση της ταξικής κ κοινοτιστικης συνειδησης στον λαό κ την άρση της διχοτομιας ανάμεσα σε πνευματική κ χειρωνακτική εργασία. Προϋποθέτει όμως κ ένα πολιτικό σύστημα κ κοινωνικοπολιτικές δυναμειςπου θα ωθουν προς τα εκεί , προς τον μαρασμό δλδ του κράτους κ του ρόλου της γραφειοξρατιας. Που θα εκφράζουν την επίσης αναπόφευκτη ανάγκη για ύπαρξη εργατολαικων θεσμων ανεξάρτητων από το κράτος κ το κομμα. Ο,τι δλδ σταμάτησε να γίνεται στην ΕΣΣΔ, από τις αρχές του ’30 κ ύστερα.
Ο μόνος τρόπος να φτάσουμε σε μια κοινωνία που δε θα πουλάμε αλλά θα χαρίζουμε και άρα δε θα χρειαζόμαστε “μπαμπά” να μας κάνει τη μοιρασιά, είναι ο σταδιακός μηδενισμός των τιμών που θα μετατρέψει τα εμπορικά προϊόντα σε κοινά αγαθά. Και αυτό μόνο με οικονομικές πολιτικές που θα στοχεύουν στην υπερπαραγωγή και υπερπροσφορά των βασικών αγαθών και υπηρεσιών μπορεί να υπάρξει. Δε γίνεται με διατάγματα.
Το εργατικό κράτος είναι ο στόχος, αλλά αποδείχτηκε ότι για να λειτουργήσει πρέπει να δοθεί η δέουσα προσοχή σε αυτό. Δεν είναι νομοτέλεια ότι η δικτατορία του προλεταριάτου μετατρέπεται αυτόματα σε δικτατορία του κόμματος, του πολιτικού γραφείου, του υπέρτατου άρχοντα γενικού γραμματεα!!!!
Επειδή το κράτος δεν καταργείται με διατάγματα, όσο είναι απαραίτητο θα υπάρχει. Οι ανεξάρτητοι από το κράτος θεσμοί είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε αποκέντρωση του κράτους. Ούτε έτσι όμως (με αποκέντρωση ) λύνεται το πρόβλημα γιατί τελικά όταν αυτοί οι θεσμοί και οι τάξεις που ελέγχουν το κράτος θελήσουν να καταπνίξουν την παράλληλη θεσμική αντιπροσώπευση εκτός του κράτους θα το κάνουν. Τελικά είναι ζήτημα αν μπορείς να αποκέντρωσεις και την εξουσία μαζί με την αποκέντρωση των θεσμών αντιπροσώπευσης. Μπορείς;
Σαφώς και δεν είναι νομοτέλεια ότι το εργατικό κράτος θα μετατραπεί αυτόματα σε δικτατορία του κράτους και του κόμματος ΕΠΙ της εργατικής τάξης και του λαού! Υπάρχουν όμως, οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προυποθέσεις για να γίνει αυτό, όπως και έγινε. Αυτές οι αντικειμενικές και υποκειμενικές προυποθέσεις, έχουν αναλυθεί πολλάκις εδώ!
Επίσης, το κράτος όπως επίσης έχουμε αναλύσει διάφοροι εδώ μέσα, ΔΕΝ καταργείται με διατάγματα, ακριβώς γιατί είναι και ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ της κοινωνίας, εκτός από σύνολο μηχανισμών ελέγχου, διοικησης και εποπτείας της κοινωνίας, και οργανο καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, κανείς δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει μαγικές λύσεις! Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να μελετήσουμε σε βάθος την έννοια και την πρακτική “ΚΡΑΤΟΣ”, και να συμβάλλουμε απο σήμερα όσο μπορούμε, στο να εκπαιδευόμαστε εμείς, η εργατική τάξη, ο υπόλοιπος λαός, εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους. Ετσι ώστε, ΑΝ και ΟΤΑΝ έρθει η ώρα της εργατικής εξουσίας/δημοκρατίας, να υπάρχει ένα κοινωνικό σώμα που να μπορεί να θέσει με περισσότερη αποτελεσματικότητα το θέμα της υπερβασης των εμπορευματικών και των κρατικών σχέσεων μέσα στην κοινωνία, προς όφελος των κομμουνιστικών.
Αυτό στο σήμερα σημαίνει πχ ότι συμβάλλουμε σε διεκδικητικά κινήματα απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο, την ίδια στιγμή όμως, συμβάλλουμε και στην αυτενέργεια/αυτοοργάνωση του λαού (και φυσικά και της εργατικής τάξης) με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο.
“…. συμβάλλουμε (…third party!) σε διεκδικητικά κινήματα (“αυθόρμητα”!) απέναντι στο κράτος και στο κεφάλαιο (= τους δυό …συνεταίρους;!), την ίδια στιγμή όμως, συμβάλλουμε (αλλά …χωρίς να αλλοιώνουμε – “έξω τα κόμματα”) και στην αυτενέργεια/αυτοοργάνωση του λαού (και φυσικά και της εργατικής τάξης) με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο (για …αλατοπίπερο!)..”
…πιο πριν:
“…Επειδή το κράτος (τίνος) δεν καταργείται με διατάγματα, όσο είναι απαραίτητο (σε ποιούς;) θα υπάρχει. Οι ανεξάρτητοι από το κράτος (! – αλλά όχι και από τα αφεντικά του…) θεσμοί …”
…και πιο πριν:
“…είναι ο σταδιακός μηδενισμός των τιμών που θα μετατρέψει τα εμπορικά προϊόντα σε κοινά αγαθά….”
Αποκλείεται όλοι αυτοί, κι άλλοι πολλοί, νάχουν διαβάσει Μπερνστάϊν Μπακούνιν κλπ., και δε χρειάζεται. Η αστική κοινωνία αναπαράγει τις ιδεολογίες και ιδεοληψίες, που χρειάζεται, με ποικίλους τρόπους – καλά νάναι οι δαιδαλώδεις “θεσμοί” της, και οι ωκεανοί της Υπεραξίας, που τους ταϊζουν.
Εγώ δεν έχω διαβάζει ούτε Μπερνστάιν, ούτε Μπακούνιν. Όταν μιλάω για σταδιακό μηδενισμό των τιμών που θα μετατρέψει το ένα μετά το άλλο τα εμπορικά προϊόντα σε κοινά αγαθά, αυτό θα γίνει από το λαίκό κράτος με κεϋνσιανές πολιτικές, και κεντρικό σχεδιασμό με κίνητρα κτλ (πέρα από την κοινωνικοποίηση των εργοστασίων, των υποδομών κτλ κτλ)
Αν πάντως ο Μπερνστάιν και ο Μπακούνιν λένε κάτι ανάλογο, πες μου που να πάω να το δω.
Το κρατος υπαρχει οσο υπαρχουν οι ταξεις γιατι το κρατοςειναι η οργανωμενη βια μιας ταξης στις υπολοιπες. Αυτη ειναι μια βασικη θεση του υλισμου, διατυπωμενη απο τον μαρξ.
Ο Σταλιν βεβαια ειπε το αντιθετο, οτι δηλαδη ακομα και στον κομμουνισμο (δηλαδη σε εντελως αταξικη κοινωνια) το κρατος πρεπει να ισχυροποιειται.
Οχι οτι μας εκπλησσει το γεγονος της σταλινικης αγνοιας του μαρξισμου ……ελπιζαμε ομως οτι οι υπερασπιστες του σταλινισμου, θα ειχαν εν τω μεταξυ βαλει μιαλο μετα απο την αποτυχια και την αυτοκτονια εν πολοις του αυταρχικου σοσιαλισμου.
Υ.Γ. εκτος απο τον “αποστατη Καουτσκι”, χρησιμη ως εκλαικευτικο εγχειριδιο ειναι και η “18η Μπρυμαιρ”, για να κατανοηθει οτι το κρατος και η πολιτικη εξουσια, οχι λιγοτερο απο το εργοστασιο, διαμεσολαβουν στην σχεση κεφαλαιο-εργασια και αποτελουν την σιγκεκριμενη υλικη πραγματωση της σχεσης αυτης ως σχεση υποταγης (ισως και ανισοτιμης αλληλεξαρτησης). Αλλα αυτη ειναι μια αλλη συζητηση.
Έχεις δίκιο σ.τ. Το κράτος όμως είναι και κάτι άλλο εκτός από όργανο καταπίεσης στα χέρια της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Είναι και ΤΡΟΠΟΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ μιας κοινωνίας. Είναι δλδ ο βασικός εδώ και αιώνες τρόπος δια-μεσολαβησης των υποθέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε οικονομικό, δικαιικο, κλπ επίπεδο.
Επίσης, ως σύνολο μηχανισμών διοίκησης, εποπτείας κ ελέγχου μιας κοινωνίας, έχει αποκοπεί από αυτήν, κ έχει τεθεί ΠΑΝΩ από αυτήν. Αυτό έχει ως μια βασική συνέπεια το να αναγνωρίζεται εδώ κ πολλά πολλά χρόνια, ως η πιο φερεγγυα κ αποτελεσματική δύναμη που μπορεί να ενοποιήσει τις ανθρώπινες ομαδοποιήσεις σε πανκοινωνικο επίπεδο: πχ αν δεν υπάρχει η εγγύηση εφαρμογής των νόμων από μια κρατική οντότητα , μήπως σφαχτεί το ένα χωριό με το άλλο, η μια πόλη με την άλλη, η μια ανθρώπινη ομάδα με μια άλλη;
Να γιατί το κράτος ως τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας είναι αναπόφευκτο κ στην οργάνωση της κοινωνίας μετά την επανάσταση: Είναι εκείνη η αποσπασμένη από την κοινωνία δύναμη, που μέχρι τώρα έχει μάθει ο άνθρωπος ως την πιο αποτελεσματική δύναμη που κρατά μια κοινωνία σε μια στοιχειώδη ενοποιηση.
Ξέρουμε όμως ότι, την ίδια στιγμή το κράτος, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΚΡΑΤΟΥΣ, αποτελεί μηχανισμό αναπαραγωγής ταξικων διαιρέσεων κ φυτώριο εκκόλαψης κ ανάδυσης μιας νέας άρχουσας τάξης όταν η παλιά για Χ λόγους, εκλείψει!
Μαγικές λύσεις σε αυτή την δυσκολότατη αντίφαση δεν υπάρχουν: για αυτό όσο αναγκαία κ αναπόφευκτη μετά την επανάσταση είναι η ύπαρξη μιας μορφής κράτους, άλλο τόσο αναγκαία κ αναπόφευκτη αν θέλουμε να πάμε προς τον κομμουνισμό, είναι κ η ύπαρξη εργατολαικων θεσμών, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ από τον οργανωτικό κ πολιτικό ελεγχο κράτους κ κόμματος.
Καλά μη το λες, ο κοινοτισμός πλέον ως τρόπος σκέψης κερδίζει έδαφος.
Μακάρι Γιώργο, κ αυτό πρέπει να προωθούμε ως καθημερινή πρακτική: παράλληλα με την δουλειά στους εργασιακούς χώρους, η προσπάθεια οικοδόμησης μιας κοινοτιστικης αντίληψης κ πρακτικής σε πόλεις, κωμοπόλεις κ χωριά, είναι άκρως απαραίτητη.
To κλειδι ειναι για την επιβιωση του λαου μας σημερα κατω απο συνθηκες μιας ιδιαζουσας κατοχης.Ο κοινοτισμος επισης θα ηταν θεμελιο μιας ανεξαρτητης κ ελευθερης Ελλαδας.Οχι μονο βεβαια αυτος της αλληλεγγυας οικονομιας αλλα κ αυτος του Καραβιδα του Δανιηλιδη και αλλων που τοσο επικαιροι ειναι αλλα κ τοσο ξεχασμενοι.
Και επίσης πρέπει να γίνουν και δρόμοι, πολλοί δρόμοι, να προχωρήσει “η ενσωμάτωση της χώρας” που έλεγε από παλιά ο Μ.Χαραλαμπίδης.
Πολύ ενδιαφέρον αυτό:
“Ο Σταλιν βεβαια ειπε το αντιθετο, οτι δηλαδη ακομα και στον κομμουνισμο (δηλαδη σε εντελως αταξικη κοινωνια) το κρατος πρεπει να ισχυροποιειται.”
και απορώ, πως μου έχει διαφύγει.
Εχεις καμιά παραπομπή;
Tι έγινε λεβέντες;
Αργεί εκείνη η παραπομπή (Σ.Τ. 28/08/2019 at 23:35) στον Στάλιν, που ήθελε ….”το Κράτος να ισχυροποιείται στον Κομμουνισμό;”
Tόσοι συμφωνείτε, δε μπορεί, κάποιος κάτι θα ξέρει……
….κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει……
Αποκλείεται κ σεις ένας να έχετε διαβάσει Μαρξ, Ένγκελς κλπ. Φαίνεται από αυτά που γράφετε.
Εχω διαφορετική άποψη, η Ρωσία νίκησε τον πόλεμο, όχι χάρη στον σταλιν, αλλά παρά τις καταστροφικές πρωτοβουλίες του Στάλιν, που δολοφόνησε τους στρατηγούς στις παρωδίες δικής που έκανε, και επέμενε να αγνοεί τις προειδοποιήσεις για επίθεση από την Γερμανία ενώ δεν τολμούσε να εξοπλίσει τον στρατό, για να μην προκαλέσει την Γερμανία….. και μετά την επιθεση υποκατέστησε τους στρατηγούς, και επέμενε σε πόλεμο χαρακωμάτων ενώ οι Γερμανοί προελαυναν και εκτελούσαν επιχειρήσεις σε βάθος πεδίου. Εξαιτίας της παρουσίας του Στάλιν εξολοθρεύτηκε σε λίγες μέρες όλη η ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ της ΕΣΣΔ, η οποία ήταν σε διασπορά στο μέτωπο, , αντί να φυλάγεται σαν στρατηγικό οπλο. Εξαιτίας του Στάλιν που δεν προέβλεπε επίθεση παρά σε ένα ακόμα χρόνο, το πεζικο ήταν σε φάση ανάπτυξης, έσπασε το μέτωπο σε όλα τα σημεια και αντί να υποχωρήσουν και να κάνουν άμυνα με αναδίπλωση σε αλλά σημεία, η διαταγή να μην υποχωρήσουν κόστισε μερικά εκατομμύρια θύματα στις πρώτες λίγες βδομαδες την κατάκτηση του μεγαλύτερου μέρους του εδάφους της ΕΣΣΔ με καταστροφικές συνέπειες για την συνέχεια της άμυνας και φυσικά τις εκατόμβες των θυμάτων που ακολούθησαν στα επόμενα χρόνια λόγω βασικών ελλείψεων σε εφοδιασμό.. Όλα είναι στο λόγο του Νικήτα στο εικοστό συνεδριο. Αυτά τα λέει και ο Ε.Φισερ και ο Λ.Τρεππερ, ακόμα και ο Ζούκωφ τα μισολεει.
Η νίκη ενάντια στον άξονα ανήκει στους λαούς της ΕΣΣΔ όχι στον δικτάτορα σταλιν. Και κατακτήθηκε με ασύμμετρες θυσίες εξαιτίας της απιστευτα αποτυχημένης ηγεσιας. Μάλιστα ήταν η αρχή του τέλους του. Ο Στάλιν δεν πέθανε όπως θα άξιζε σε ένα κομμουνιστη. Μετά τον πόλεμο άρχισαν πάλι να δουλεύουν υπερωρία οι τριάδες της καγκεμπε και γέμισαν κάργα τα γκουλαγκ, αυτό ήταν το τέλος για τον υπέρτατο άρχοντα ::
το κονκλαβιο τον τελείωσε.
Ο χρουρτσωφ απελευθέρωσε την σύντροφό του Ν. Μπουχάριν, η οποία έζησε είκοσι χρόνια σε ενα υπόγειο της Λιουμπλιάνα χωρίς παράθυρο και σκαμμένο στο χώμα. Το έγκλημα της ήταν η σχέση της με το Μπουχάριν που ήταν από τους τελευταίους εξαπαπατημενους από τους συμμάχους του Στάλιν.
“Δεξιότερα, Κουρουπάτκιν”!!!!!
—————————————————–
Μήπως θάταν καλύτερα, αντί για “στρατηγικές αναλύσεις” καφενείου, να μας βρείς εκείνη την παραπομπή “28/08/2019 at 23:35) για τον Στάλιν, που ήθελε …. “”ο Κράτος να ισχυροποιείται στον Κομμουνισμό;»
Δεκτή και βοήθεια από ανωνύμους “σαν ρόκους” του ακροατηρίου…..
Ένας, ξανά διακοπές γρήγορα. Παραμένεις ρεταρισμενος.
Τη θέση εκ δεξιών του Πατρός δηλαδή του Πατερουλη, την έχετε εξασφαλισμένη εσείς και η ‘κόντρα’.
Πιο δεξιά είναι γκρεμός και προσέξτε να μην πέσετε.
Σ.Τ.-ανώνυμοι-σαν ρόκοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, δόξα τω Θεώ, είμαι ακόμη σε διακοπές, δε γύρισα, η φωτό του Πατερούλη παραμένει στη θέση της, και οι γκρεμοί επίσης!
Αλλά, (…τρίτη αίτηση!) που διάολο διαβάσατε ότι ο Στάλιν, ήθελε …. “το Κράτος να ισχυροποιείται στον Κομμουνισμό;»
Ε;
Αν εννοείς τις δίκες της Μόσχας αυτές που δηλαδή έγιναν κατόπιν και λαϊκής απαίτησης και ανοιχτές σε όλο το κοινό ( εκτός των στρατιωτικών για ευνόητους λόγους),αυτές που διπλωμάτες και πρέσβεις των δυτικών χωρών παρακολούθησαν και δεν είδανε τίποτα το μεμπτό στη διαδικασία αλλά τουναντίον επιβεβαίωσαν το συνωμοτικό χαρακτήρα στις πράξεις των κατηγορούμενων μάλλον είσαι τρομερά αδιάβαστος.
Ακόμη αγαπητέ ΣΤ αν νομίζεις πως η επαναστατική βία περιορίζεται μόνο στους αστούς κατά την επανάσταση και η ταξική πάλη λύνεται με κουβέντες και ευχολόγια,ότι οι μπολσεβίκοι πρέπει να μένανε παναγίες στα παρατεταμένα σαμποτάζ,στους προδότες,στους οπορτουνιστές,στον εισοδισμό και εξαγορά στελεχών από τις μυστικές υπηρεσίες των δυτικών ειλικρινά παράτα το το σπορ.
Κάντε όσες αγιογραφίες θέλετε στον Μπουχάριν,τον Κάμενεφ,τον Ζινόβιεφ,τον Τρότσκι,τον Χρουστσώφ.
Που επίσης κάθεσαι και μας λες τι ειπώθηκε υπό άκρα μυστικότητα στο 20ο συνέδριο της ΕΣΣΔ κεκλεισμένων των θυρών για τον Στάλιν από τον Χρουστσώφ. Το συνέδριο δηλαδή που ευλόγησε η δύση και τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη ως επιστροφή στην κανονικότητα και στην οικονομία της αγοράς.
ΣΩΡΑΙΟΣ ΔΙΚΕ ΜΟΥ
Επόμενες πηγές από βικιπεδία σου εύχομαι!
Αφιερώνεις ένα λιβελογράφημα της πλάκας που αναμασά αστικές και μικροαστικές “αλήθειες”,απολυτοποιείς τα όποια λάθη και τα αποδίδεις με μια άκρως αστική αντίληψη σε ένα πρόσωπο και μόνο.
Και κερατάς και ζημιωμένος ο Στάλιν δηλαδή,τέρας πανούργο και ζοφερό παρά την εποποιία του σοβιετικού λαού και τις τεράστιες κατακτήσεις κάτω και από τη δική του καθοδήγηση και συμβολή.
Για τους αφελείς λοιπόν εδώ μέσα ο εξαιρετικός Περικλής Παυλίδης κάνει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση πάνω στο ζήτημα της καταστολής στην ΕΣΣΔ στο 1:57:03
https://www.youtube.com/watch?v=3xJtY029bh8
Φίλε θγ για μιαν ακόμα φορά αναμασας τα τετριμμένα που δεν απαντούν.
Α. Μιλάς για δικες της Μόσχας κατόπιν κ λαϊκής απαίτησης! Καμμία πηγή για αυτο, παρά μόνο η Πράβντα που ήταν η εφημερίδα του κυβερνητικου του κράτους κόμματος , που…διεξήγαγε τις δικές! Μια ακόμα ταυτολογια δλδ σαν αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι 2-3 εκπρόσωποι του πολιτικού σου ρεύματος εδώ μεσα!
Β. Στην επανάσταση κ μετά δεν θα υπάρξει καπιταλιστική υπονόμευση τόσο από το εξωτερικό όσο κ από το εσωτερικό; Φυσικά κ θα υπάρξει, φυσικά κ υπήρξε! Μόνο που φίλε θ.γ. το να εκτελέσεις τα 4/5 της κεντρικής επιτροπής του 1917 που πρωταγωνίστησαν στην επανάσταση κ που και μετά τα έδωσαν όλα για την εδραίωση της, ΕΙΚΟΣΙ (20) ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ όπως κ το να εκτελέσεις τα 2/3 των αντιπροσώπων του συνεδρίου του κ.κ. που εξέλεξαν πλειοψηφική την…δική σου σταλινική τάση (το λεγόμενο συνέδριο των νικητών) ελάχιστα χρόνια μετά, σημαίνει το εξής:
– Αυτοί που έκαναν κ αγωνίστηκαν για την εδραίωση της επανάστασης ήταν πράκτορες του καπιταλισμου. Επίσης, αυτοί που ως αντιπρόσωποι ανέδειξαν την σταλινική αντίληψη κυρίαρχη στο συνέδριο των νικητών, ήταν και αυτοι πράκτορες των καπιταλιστών κ των φασιστών. Με μπόλικη χρήση lsd αυτή η ερμηνεία, μπορεί να γίνει κάπως λιγότερο ανόητη κ παράλογη.
– Η αναδυόμενη κρατική/κομματική άρχουσα τάξη, είχε ανάγκη την τρομοκρατία όχι για να στερεωθεί ο σοσιαλισμός , αλλά για στερεωθεί κυρίως, η δική της εξουσία. Έτσι, χρησιμοποίησε την υπαρκτή υπονόμευση, την διόγκωσε απίστευτα κ ενέταξε εντός της πρώτα κ κυρία όλη την παλιά φρουρά στελεχών αλλά και απλων μελων, που μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα φρένο στην γραφειοκρατικοποιηση .
Εμείς επιλέγουμε την δεύτερη ερμηνεία. Εσύ επέλεξε την πρώτη, αλλά όπως είπαμε χωρίς lsd δεν υπάρχει σωτηρία .
Γ. Την γνώμη του Αμερικανού πρέσβη δεν την υπολογίζουμε καν. Εσύ υπολόγισε την. Αλλά τότε υπολόγισε κ την μεταπολεμική γνώμη του Αμερικανού πρέσβη που έβλεπε σιδηρούν παραπέτασμα. Όχι 2 μέτρα κ 2 σταθμά αδερφέ έτσι;
Ρε δεν πειράζει αν είσαι τόσο αφελής όπως επίσης και η επιμονή σου να γράφεις εδώ μέσα ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ και να φτάνεις σε ΓΕΛΟΙΑ συμπεράσματα και ερωτήματα όπως αυτό το ανεκδιήγητο στο τέλος ή ότι ήταν όλοι οι εκτελεσθέντες πράκτορες.
Για τις ιστορικές ανακρίβειες που έγραψες παραπάνω σχετικά με το ποσοστό των εκτελεσθέντων από το 17′ τι να πω είναι άμεση απόρροια του πόσο “διαβασμένος” και “γνώστης” είσαι.
Για το αν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι γραμμική και δεν αλλάζει ή μεταστρέφεται επίσης δεν ξέρω τι να σου πρωτοπαρουσιάσω,η Ιστορία παραείναι πλούσια σε αυτό δεν θα κάτσω να αναλύσω και τα βασικά,δηλαδή έλεος.
Για το αν γίνανε και αυθαιρεσίες και υπερβολές νομίζω πως είναι πασιφανές πως το αποδεχόμαστε,άλλωστε ο ίδιος ο κακός και σατανιασμένος Στάλιν μαζί με τον Μολότοφ το 38′ είχανε εισηγηθεί στην ΚΕ του ΜΠΚΚ τα σφάλματα και τις αυθαιρεσίες πολλών στελεχών στις λεγόμενες “εκκαθαρίσεις” από οπορτουνιστές,χαφιέδες και τα σχετικά.
Ναι λάθη γίνανε και υπάρχει κριτική και πείρα να μην ξανασυμβούν στο μέλλον αλλά σε καμία περίπτωση η απολυτοποίηση τους δεν εξηγεί τις παπαριές που υποστηρίζεις!
Εσύ δηλαδή δεν ταυτολογείς όταν αναπαράγεις με αυθαίρετη λογική τα ίδια και τα ίδια σε όποιον διαφωνεί μαζί σου?
Εσύ δηλαδή είσαι σε έναν υπεργόνιμο διάλογο όταν δεν ακούς και δεν απαντάς τι σου έχουν παρουσιάσει εδώ μέσα αλλά πιάνεσαι και κάνεις κοπτοραπτική σε ΟΤΙ σε συμφέρει?
Και δεν μας λες εσύ με τις πηγές σου ποιές ομάδες ή ποιές ατομικότητες “μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα φρένο στην γραφειοκρατικοποιηση” και τι πλάνο είχανε για ύστερα από αυτό?
Οπότε τα περί ταυτολογιών και λοιπών σαχλαμαρών που γράφεις σωρηδόν εδώ μέσα όταν σε βάζουν στη γωνία,δεν αγγίζουν κανέναν σκεπτόμενο.
Α εδώ ο Παυλίδης στις ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ λέει κάποια ωραία περί του καθεστώτος της ΕΣΣΔ πράγματα,ξεστραβώσου και δες λιγάκι πτωχέ το πνεύματι Ανώνυμε:
https://www.youtube.com/watch?v=IyHc8kYka98&t=15s
“Για το αν η συνείδηση ενός ανθρώπου είναι γραμμική και δεν αλλάζει ή μεταστρέφεται επίσης δεν ξέρω τι να σου πρωτοπαρουσιάσω,η Ιστορία παραείναι πλούσια σε αυτό δεν θα κάτσω να αναλύσω και τα βασικά,δηλαδή έλεος.”
Αλκιβιάδης! Αλκιβιάδης….!
Εμμονικε θ.γ. το ότι τα 4/5 της ηγεσίας του 17 που συνέβαλαν τα μέγιστα για την επιτυχία κ την εδραίωση της επανάστασης εκτελέστηκαν 20 χρόνια μετά ως χαφιέδες κ πράκτορες δεν το λέω εγώ, το λέει το σοβιετικό κράτος κ η ηγεσία του κκ το 37.
Το ίδιο ισχύει και για τα 2/3 των αντιπροσώπων του κομματικού συνεδρίου των νικητών, που εξελεξε την ηγεσία υπό τον Στάλιν για να εκτελεστούν και αυτοί το 1937 ως χαφιέδες κ πράκτορες σύμφωνα πάντα με την κομματική ηγεσία που ψηφίστηκε από αυτούς κ το σοβιετικό κράτος.
Αν λοιπόν ήταν πράκτορες όλοι αυτοί, τοτε ήταν πράκτορες κ αυτοί που ψηφίστηκαν από αυτούς ως η σταλινική ηγεσία του κκ, Στάλιν , μολότωφ κλπ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΣΑΣ.
ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ τότε είναι σάπια η λογική της ηγεσίας κ του σοβιετικού κράτους που αναμασατε εδώ μεσα, κ η οποία για τους λόγους που αναλύσαμε , τους εκτέλεσε.
Συνεπώς άσε τα ψοφια. Αν δεν μπορείς να απαντήσεις , οκ δεκτό.
Θα μας απαντήσεις ποιές ομάδες ή ποιές ατομικότητες «μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα φρένο στην γραφειοκρατικοποιηση» και τι πλάνο είχανε για ύστερα από αυτό?
Επίσης θα μας αναλύσεις τι θα γινόταν αν ακολουθούσαμε την δική ΣΑΣ λογική στα “προεόρτια” του Β ΠΠ?
Κάπου παραπάνω σου θέσαν ένα ερώτημα όταν είπες ότι η ΕΣΣΔ ήταν ΜΗ σοσιαλιστική,ποιος στο διάολο καρπωνόταν την υπεραξία της δεύτερης δύναμης παγκοσμίως και που πήγανε αυτή με βάση τους κανόνες της πολιτικής οικονομίας ?
Βλέπεις ότι σου απαντάνε όλοι εδώ μέσα απλά εσύ κάνεις σόου μπας και κρύψεις την ανεπάρκεια σου!!!
Εμμονή έχεις εσύ εδώ μέσα με τα πολλαπλά και ανούσια σχόλια,που επαναλαμβάνεις με ταυτολογική συνέπεια σε όσους δεν μπορείς να απαντήσεις.
Σόρρυ αν δεν το μπορείς να κάνεις κουβέντα είναι δεκτό,κάτσε στον τοίχο καμαρωτός και απείγγγειλε τις σαχλαμάρες σου μπας και νιώσεις γαμάτος.
Μέχρι εκεί και πολύ είσαι!
Θ.γ. η μετεπαναστατική Ρωσία, δεν ήταν πια μια καπιταλιστική χώρα. Η καπιταλιστική τάξη είχε ανατραπεί, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είχε σχεδόν εξαφανιστεί (η νέπ ήταν μια υποχώρηση που σχετικά σύντομα καταργήθηκε).
Μπήκαν σε εφαρμογή μέτρα που μετέτρεψαν την ιδιοκτησία των μ.π. από ατομική σε κρατική με διαχειριστή κ υπεύθυνο της παραγωγής την κομματική/κρατική γραφειοκρατία. Όχι την εργατική τάξη για αντικειμενικούς κ υποκειμενικούς λόγους που έχουμε αναλύσει (πόλεμος, ιμπεριαλιστική περικύκλωση, κατεστραμμένη οικονομία, ανικανότητα του λαού να διαχειριστεί τις υποθέσεις του χωρίς την ύπαρξη του διευθυνττικου στρώματος που είναι η γραφειοκρατία που σου λέμε).
Συνεπώς το υπερπροιον που παράγονταν έως κ λίγο μετά το 45, πήγαινε κατά το μεγαλύτερο μέρος του αφενός στην βιομηχανοποίηση κ αφετέρου στο να φτιαχτούν υποδομές στις πόλεις.
Ένα μικρό μέρος του υπερπροιοντοε πήγαινε στην κομματική/κρατική γραφειοκρατία (το διευθυντικό στρώμα της παραγωγής κ της κοινωνίας ) αυξάνοντας σταδιακά τα ταξικά του προνόμια έναντι της εργατικής τάξης (μισθός, επιδόματα, κατοικία, πρόσβαση σε καταναλωτικά προϊόντα κλπ).
Αυτή η νέα ταξική διαίρεση της ΕΣΣΔ με κυριαρχη τάξη την κομματική/κρατική γραφειοκρατία (μετεξελθσδονταν σταδιακά σε κυρίαρχη τάξη ήδη από τις αρχές του 30) κ κυριαρχουμενη την εργατική τάξη, δεν ήταν η καπιταλιστική ταξική διαίρεση .
Ήταν μια ταξική διαίρεση που προήλθε από την ανατροπή του καπιταλισμού στην Ρωσία σε συνδυασμό με την ανικανότητα της εργατικής τάξης κ του λαού να διαχειριστούν κοινωνία κ οικονομία χωρίς την ύπαρξη γραφειοξρατιας. Αυτή η ανικανότητα σε συνδυασμό με την ιμπεριαλιστική περικύκλωση , την καπιταλιστική λύσσα δλδ, την αποτυχία των υπολοίπων επαναστάσεων κ την κρατικιστικη αντίληψη του κ.κ., έθεσε φραγή στην πορεία προς τον κομμουνισμό.
Διάβασε κ μην αναμασας απολογητικες αντιλήψεις!
Δεν ηταν σοσιαλιστικες αλλα ουτε καπιταλιστικες-ηταν ενα μπασταρδεμα που μονο τα σαινια και οι πρωτοποροι της πολιτικης οικονομιας του ΝΑΡ ανακαλυψανε!Τετοια τομη στην οικονομικη σκεψη μοναχα εσεις!
“Ένα μικρό μέρος του υπερπροιοντοε πήγαινε στην κομματική/κρατική γραφειοκρατία”
Καταλαβαινεις οτι δεν εχεις ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΙΔΕΑ για το τι οικονομικα μεγεθη μιλαμε και για το πως η υπεραξια προερχεται μεσω εκμεταλλευτικων σχεσεων ΜΙΣΘΩΤΗΣ εργασιας?
Καταλαβαινεις πως στον σοσιαλισμο υπαρχει διαφοροποιηση της επιτελικης και εκτελεστικης εργασιας,της πνευματικης και χειρωνακτικης,του χωριου και της πολης?
Οτι υπαρχει ακομη η κινηση στην οικονομια “στον καθενα αναλογα με την εργασια του” ?
Θ.γ., από την πόλη έρχεσαι κ στην κορφή κανέλα !
Αν είναι στον καθένα ανάλογα με την εργασία του, τότε δεν υπάρχει λόγος ξεσηκωμού, μια χαρά είμαστε και τώρα.
θ.γ. ναι αυτά υπάρχουν στον σοσιαλισμο. Υπήρξαν όμως και στην ΕΣΣΔ κ τις λοιπές λ.δ. χωρίς αυτές να είναι σοσιαλιστικές χωρες. Η διάφορα είναι, αν οι διαφοροποιήσεις που περιγράφεις εντάσσονται σε μια ταξική κοινωνια μεν αλλά που βαδίζει προς τον κομμουνισμό ,ή εάν εντάσσονται σε μια ταξική κοινωνία όπως της ΕΣΣΔ, όπου έχει μπλοκαριστεί η πορεία προς την αταξική κ ακρατικη κοινωμια!
Β. Αυτές τις διαφοροποιήσεις λοιπόν που κ εσύ επισημαίνεις, τις αναλύουν κ οι θέσεις του ΝΑΡ που καλό είναι να τις διαβάσεις, κ μάλιστα εμείς προσθέτουμε κ την αληθή διαπίστωση
που λέει ότι, στις νέες ταξικές διαιρέσεις των χωρών του λεγόμενου υπαρκτού αυτές οι διαφοροποιήσεις έπαιξαν ρόλο υπέρ της ανάδυσης της νέας άρχουσας τάξης που ήταν η κρατική /κομματική γραφειοκρατία .
Θα σου ελεγα τι αναλυουν αλλα θα φαει μπλοκ το σχολιο μου.
Στον σοσιαλισμο υπαρχει κρατος αρα και ταξικη καταπιεση αρα και ταξεις.
Αυτα ειναι τα στοιχειωδη που πρεπει να ξερει καποιος,αρα μηπως ταυτολογεις λιγακι στο σχολιο σου?
Γενικα βλεπω οτι παιρνεις κοπι πειστ τις θεσεις του ΝΑΡ,δεν αντιλαμβανεσαι τι σου θετουνε πολλοι εδω μεσα και εχεις τρομερη αγνοια πολλων θεματων πανω στoν μαρξισμο και στην ιστορικη πορεια διαμορφωσης των σοσιαλιστικων σχεσεων στην ΕΣΣΔ.
ΑΛΛΑ εχεις πολλα να μαθεις αν διαβασεις με τις παρωπιδες σου αφημενες στο κομοδινο.
Βλεπω παντως οτι παρολο που με λες εμμονικο κανεις σχολια σωρηδον το πρωτο στις 02:28 και το δευτερο στις 15:55,για να μην αναφερθω στα υπολοιπα.
Τεσπα ο,τι και να ναι καλη συνεχεια στους μονολογους σου εδω μεσα παρανοικε μαχητη του πληκτρολογιου.
Χα, χα! Μόλις έμαθες ότι η ταξική πάλη έχει και νεκρούς, ανώνυμε φίλε, σαν τον ρόκο, του (….τροτσκιστικού;!) ναρ!
Που να σε είχα στο γαλλικό Thermidor, που να σε είχα και στον Μελιγαλά!
Αλλά, θα μου πείς, κι αυτά σταλινικά πραξικοπήματα (μπρρρρ!) ήταν!
Μπα, μπα τι διαβάζουμε από το ΚΚΕ! Ο ένας μας εξισώνει τα θύματα του Μελιγαλά που ως επί το πλείστον ήταν φασίστες κ συνεργάτες των ναζί, με τα 4/5 της ηγεσίας των μπολσεβίκων του 17 και με τα 2/3 των αντιπροσώπων που εξέλεξαν την σταλινική ηγεσία κ που όλοι αυτοί εκτελέστηκαν το 37.
Ρε μπας κ το ΚΚΕ υιοθετεί την θεωρία των 2 άκρων κ της εξίσωσης φασιστών κ κομμουνιστών;
Μπράβο ένας! Μπορείς κ χειρότερα!
Οταν μια Επανάσταση παίζεται στην κόψη του ξυραφιού και έχει όλη την Αντίδραση όλου του Πλανήτη, δηλαδή πρακτικά ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ αφού αυτοί κυριαρχούν, εναντίον της, …..
….όποιος “την κάνει” είτε ευθέως, είτε με πλάγια πηδηματάκια, προς το μέρος του Εχθρού, ΕΚΤΕΛΕΙΤΑΙ ΕΠΙΤΟΠΟΥ, ακριβώς όπως ο λιποτάκτης την ώρα της μάχης.
Με την Επανάσταση κανείς δεν παίζει.
Γκέγκε;
——————-
Α, και την Επανάσταση την κάνει ο Λαός, “από τα κάτω”, δεν την κάνουν οι σελέμπριτις, ας είναι και ….”4/5″ (που δεν ήταν, αλλά μικρή σημασία έχει) “της ηγεσίας των μπολσεβίκων”.
Οι γραφειοκράτες και οι προδότες πάνε εκεί που τους αξίζει, ιδίως όταν τους έχουν δοθεί δύο και τρείς ευκαιρίες, και τους έχουν συγχωρεθεί (κακώς) από τον Λαό πολλά.
Και ο Λαός δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν.
Γκέγκε;
Αυτή είναι ιστορία, που καλά κάνετε και την διαβάζετε, προς γνώσιν……
Ρε θ γ. Και οι λοιποί που πιστεύετε τα ίδια να σας κάνω μια ερώτηση;
Εφόσον σύμφωνα με την εισαγγελία της ΕΣΣΔ , την ηγεσία του ΚΚΣΕ και εν γένει το σοβιετικό κράτος ήταν πράκτορες κ χαφιέδες τα 2/3 των αντιπροσώπων στο επονομαζόμενο “συνέδριο των νικητων:”, τότε ΤΙ ΗΤΑΝ η ηγεσία που αυτοί οι πράκτορες /χαφιέδες ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΕΞΕΛΕΞΑΝ; Χ Α Φ Ι Ε Δ Ε Σ κ πράκτορες κ αυτοι!
Δηλαδή, ο Στάλιν, ο μολότωφ και όλοι αυτοί που εξελέγησαν ηγεσία στο κ.κ. με τις ψήφους των πρακτόρων/χαφιεδων αντιπροσώπων , και αυτοί λογικά είναι πράκτορες κ χαφιέδες!
Ε;
Θ.Γ. Μιλας με μεγαλη ευκολια για προδοτες, οταν οι σκευωριες εχουν καταρριφθει και κυριως εχουν εξηγηθει καταλληλως και πολλαπλως. Δεν ειναι μονο ο στινας και ο Καστοριάδης που τα μελετησαν, ουτε απο την αλλη μονο ο Παυλιδης, οπως θελετε να λετε, υπαρχει πληθωρα βιβλιογραφιας στο θεμα. Αυτο για μενα σημαινει οτι κι αν πεθανε ο σταλιν ο σταλινισμος ζει και βασιλευει, και κυριως ζει η εθελοτυφλια και η θρησκευτικη πιστη στον υπερτατο αρχοντα. Φυσιολογικα πραγματα για εναν μικροαστο αλλα οχι για ενα μαρξιστη….
Συμπερασμα 70 χρονια μετα το σταλιν αναζητειται μαρξιστικη πολιτικη σκεψη.
Ανώνυμε για σένα και μόνο:
https://atexnos.gr/dyo-kosmoi-dyo-sxediasmoi-to-ergostasio-vef-sti-sosialistiki-letonia/?fbclid=IwAR2T75i8V6QJ96nk9DhG0iiqiy_S8BvSKnss4A7hgOQurKZp-jEq6ASUxTI
Σωτηρια δεν υπαρχεις….
;Σ.Τ εσύ τώρα που αναζητάς τη μαρξιστική σκέψη για πες μας για το άρθρο του τροτσκιστή Chris Ford,Letter-ukrainian marxism που υποστηρίζει τα κινήματα upa και oun δλδ. τον σημερινό δεξιό τομέα στην ουκρανία,Διατείνεται ότι ήταν επαναστάτες ενώ και οι κότες ακόμα ξέρουν ότι ήταν συνεργάτες του χίτλερ και αργότερα της cia.Πολύ απλά όποιος πολεμούσε την ΕΣΣΔ ήταν …επαναστάτης.Ο ίδιος ο τρότσκι βέβαια λίγο πριν την επίθεση του χίτλερ ενάντια στην ΕΣΣΔ είχε ζητήσει την ανεξαρτησία της δυτικής ουκρανίας και όλοι καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιόν βόλευε τη δοσμένη χρονική περίοδο αυτή η θέση.Πρόσθεσε και τη θέση του τρότσκι ότι έπρεπε να γίνει εξέγερση ενάντια στον στάλιν και ότι ο λαός της τσεχοσλοβακίας δεν έπρεπε ν’αντισταθεί στην επίθεση του χίτλερ..όπως κατάλαβα εσείς τη μόνη σωτηρία που ψάχνετε είναι η καπιταλιστική.
Ο σταλινικος Λούβρο Μάρτενς που έγραψε το βιβλίο μια ματιά στον Στάλιν που έβγαλε η εκδοτική του ΚΚΕ ζητάγε στην δεκαετία του 1970 να επέμβει το ΝΑΤΟ για να σωθεί η Ευρώπη από τον ρωσικό ιμπεριαλισμό.
Για τις ΒΡΩΜΙΕΣκές που γράφεις να παραθέσεις αξιόπιστες πηγές.
Παρακαλώ και τους υπεύθυνους να κόβουν εκτός από τις (κατά την γνώμη τους άσεμνες εκφράσεις ) ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ.
Εγώ πάντα αξιόπιστες πηγές βάζω και μάλιστα εκτός απ τον τροτσκιστή Chris Ford σου προτείνω να διαβάσεις τα άρθρα του τρότσκι:
1.A Fresh Lesson,Οχτώβρης 1938 που αφορά τη τσεχοσλοβακία
2.Problem of the Ukraine,Απρίλης 1939
3.Το πόνημα του Ντόιτσερ The prophet Outcast σελ.389-390 για το γράμμα του τρότσκι στους σοβιετικούς εργαζόμενους για εξέγερση ενάντια στον Στάλιν.
Κι αυτά λίγο πριν την εισβολή του χίτλερ στην ΕΣΣΔ που ήταν δεδομένη.
Ο Μαρτένς δεν με εκφράζει,εσύ όμως καλό θα ήταν να διαβάζεις τρότσκυ για να απαντάς αξιόπιστα.
Tην ώρα που ο Τρότσκι ζητάγε να ανατραπεί η κλίκα του Στάλιν, ο Στάλιν εκτιμούσε ως κίνδυνο μόνο την επίθεση Αγγλίας Γαλλίας εναντίον του σοβιετικού κρατους.!!!! Και για αυτό το λόγο ακολουθούσε φιλική προς τους ναζί πολιτική. Οταν μιλάμε για θεωρητικές προδοσίες του Τρότσκι, μην ξεχνάμε ότι ταυτόχρονα ο Στάλιν κατέλαβε στρατιωτικά το 1/2 της Πολωνίας, μετά από συμφωνία όχι με την Πολωνία φυσικά αλλά με τον αδόλφο….ότι παρέδωσε τους Πολωνούς και Γερμανούς κομμουνιστές στον Χίτλερ και αυτός τους έστειλε κατευθείαν στο κρεματόριο….είναι γνωστές οι προδοσίες του Στάλιν, με σκοπό να υπερασπιστεί την συμμαχία με τους Άγγλους αφότου ο Χίτλερ τον πρόδωσε, τις προάλλες εδώ ήταν μια συζήτηση για την γραμμή των λαϊκών μετώπων, τα οποία δεν ήταν συμμαχία των εργαζομένων από τα κάτω, όπως είχε ορίσει ο Λένιν στο πρώτο συνέδριο της διεθνούς δηλαδή τα ενιαία μέτωπα. Ήταν συμφωνίες κορυφής κομμάτων αστικών με τα Κ.Κ. τέτοιο ήταν και το ΕΑΜ, η μάλλον έτσι εξελίχτηκε γιατί αρχικά ήταν ακριβώς το λενινιστικό ενιαίο μέτωπο από κάτω (Μιλάω για την αλληλεγγύη, την πρωτοβουλία Θ.Χατζη, Δ.Μανεση κτλ, ακόμα και την πρωτοβουλία του ΕΛΑΣ από τον Βελουχιώτη.)
Είναι λοιπόν πολλές και αλλεπάλληλες οι προδοσίες του Στάλιν, για αυτο ας μην μιλάμε με τέτοια ευκολία απαξιωτικά για τον Τρότσκι, ο οποίος έδειξε την ιδεολογία του όταν ήταν επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού και τον καθοδήγησε να νικησει.
Άλλα μας έλεγες ότι τάχα δεν είχαμε ντοκουμέντα,φαίνεται μάλλον ότι δεν ήξερες τα άρθρα του τρότσκυ,δεν πειράζει εδώ είμαστε εμείς για να σου υποδεικνύουμε και να μαθαίνεις.
Ο τρότσκι με την πολιτική του,που φαίνεται καθαρά απ τα άρθρα που σου ανέβασα επεδίωκε κι αυτός όπως οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές την επίθεση της φασιστικής γερμανίας ενάντια στην ΕΣΣΔ.Οι αγγλογάλλοι βέβαια σήμερα μιλούν ότι ήταν λάθος η πολιτική του …κατευνασμού
ενώ στην πράξη πάλευαν για τη νίκη της φασιστικής γερμανίας ενάντια στην ΕΣΣΔ.Τα ίδια βέβαια και ο τρότσκι που με τις θέσεις του για την τσεχοσλοβακία,την ουκρανία και την επιστολή για την εξέγερση τον απρίλη του 1940 τα έδοσε όλα.Δίκαια ο Γκράμσι τον αποκάλεσε πουτάνα του φασισμού.
Αυτά βέβαια δεν
έπιασαν γιατί η ΕΣΣΔ είχε στο τιμόνι τον μεγάλο μπολσεβίκο Στάλιν που εκτός των άλλων έδοσε στους συνομότες την απάντηση που έπρεπε.Ο αντεπαναστάτης τρότσκι έπαιξε και έχασε.
Αυτοσυγχαιρεσαι βρε κακομοίρη, για τα στοιχεία που δεν προσκομίσες…..τι κατάντια αυτή η κουκουεδικη ανοησία και αγραμματοσύνη.
Κανω έκκληση κκεδες,
Αντιπαρατεθειτε με επιχειρήματα και στοιχεία.
Σταματήστε τα copy paste της κοντρας, αυτογελοιοποιειστε.
Πως γινεται ρε παιδια να νοσταλγουν τον σταλιν οσοι δεν τον εζησαν;
Πως γινεται οι πιο κοντινοι του να μην εχουν τιποτα καλο να πουν;
Η κορη του ηταν πρακτορας;
Ο γιος του;
Η γυναικες του;
Ο χουρτσωφ που ηταν πρωτοπαλλικαρο του και ν.1 του κρατους και του κομματος στην Ουκρανια;
Ο μπερια; Ο μυστικοσυμβουλος του, το παιδι για τις βρωμικες δουλειες;
Ολοι αυτοι πρακτορες;
Ο στραταρχης Ζουκωφ, ;
Το κονκλαβιο που τον εθαψε και εβγαλε τον Χρουστσωφ;
Ο οποιος τον στηριζε οσο ζουσε για να μην προκαλεσει την οργη του, αλλα μετα αποκαλυψε σε μια αφωνη ανθρωποτητα ολα οσα καποιοι φωναζαν απο καιρο και οι πολλοι δεν τολμουσαν η δεν ηθελαν να υποθεσουν;
Ολοι πρακτορες;
Υ.Γ. εδω και καιρο η μυστικη εκθεση δεν ειναι πια μυστικη….υπαρχει ολοκληρη στα αγγλικα στο marxists org
Τ’ ακους….Παυλιδη;
Είδες, είδες πράγματα ακατανόητα…?
Η πλειοψηφία του Ρώσικου λαού, 70 χρόνια μετά και μετά από τόση σπέκουλα από τον Χρουστσώφ και τα ….”χρουστόπουλα”, να νοσταλγεί ακόμα τον Στάλιν…!
Αλλά και πάλι….τι να ξέρουν κι αυτοί οι Ρώσοι οι φουκαράδες….
Ξεσαλωνουν τα ορφανά του Στάλιν…
Τουλάχιστον παραδέχεσαι, άθελά σου, ότι ….υπάρχουν “ορφανά του Στάλιν”!
“Ορφανά του Τρότσκι” είδε ποτέ κανένας;
Ρε με την προσωπολατρεία ή την προσωποπαπαρία! Μόλις στριμωχτουν οι του ΚΚΕ κ εν γένει όλοι οι μουλου, ξεχνάνε κ υλισμους κ διαλεκτικές , κ ξεκινάνε να μιλάνε για τους ηγέτες σα να περιστρέφεται όλη η ιστορία γύρω τους !
Την πατάνε κ οι τροτσκιστές κ ακολουθούν. Κ όλη η συζήτηση εκφυλίζεται σε πρωιναδικο.
Αδέρφια του ΚΚΕ κ λοιποί μουλου, καταλάβετε ότι, δεν μισούμε τον Στάλιν. Αναλύουμε τις υποκειμενικές κ αντικειμενικές συνθήκες που οδήγησαν στην ήττα την εργατική εξουσία στην ΕΣΣΔ κ την ανάδυση της κομματικής/κρατικής γραφειοκρατίας ως η νέα άρχουσα τάξη της ΕΣΣΔ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 30, κ ηγέτης αυτής της νέας άρχουσας τάξης ανεδείχθη ο Στάλιν. Μάθετε να μην κολλάτε στα πρόσωπα. Παίζουν σημαντικοτατο ρόλο στην ιστορία, αλλά δεν παύει να εκφράζουν πετυχημένα ή αποτυχημένα κοινωνικές τάσεις κ δυναμικές.
Και εσείς αδέρφια τροτσκιστές, μην πατάτε την πεπονοφλουδα ! Ο Τρότσκι υπήρξε μεγάλη μορφή του κομμ. κινήματος, αλλά συνέβαλλε κ αυτός στην γραφειοκρατικοποιηση της ΕΣΣΔ, όντας υπέρμαχος της στρατιωτικοποίησης των συνδικάτων κ της παραγωγής, όντας υπέρμαχος της μονοκρατορίας του κ.κ. μέσω της καταστολής επί δικαίων κ αδίκων! Κ όλα αυτά μέχρι το ’23 όπου αρχίζει δειλά δειλά να αντιλαμβάνεται ότι στραβωνει η πορεία …
Αφήστε τις σταλινολογιες κ τις τροτσκολογιες .
Έχεις δίκιο ήταν κακός πολύ και η αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται σε προσωπικό επίπεδο με όρους όπως ήταν αιμοβόρος και τα σχετικά.
Βέβαια ΣΤ τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ λέει και η αστική ιστοριογραφία αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φυσιοδίφες της ιστορίας και της ταξικής πάλης εδώ μέσα…
Δες εδώ ρε έναν μη λαοπρόβλητο ηγέτη.
https://www.youtube.com/watch?v=7TXP9JLa6zs
Επίσης στα όσα παραπάνω λες,με κάποιες ανακρίβειες όπως για παράδειγμα του στρατάρχη Ζούκοφ,υπάρχουν άλλα τόσα ονόματα που τον υποστηρίζουν.
Ας πούμε ο Μολότοφ,ο Τιμοσένκο,ο Τσουίκοφ,ο Ιλιένκοφ ή ο Πικάσσο ή Πάμπλο Νερούντα ή ο επιστήθιος φίλος του κάποιος Μαξίμ Γκόρκι ή ακόμη ο Σοστακόβιτς με εν μέρει διαφωνίες.
Ή όσοι δεν αναφέρεις μέσα στο κόμμα.
Ή κάτι χειρότερο ο σοβιετικός λαός και όχι μεμονωμένα άτομα.
Ή ότι στο 20ο συνέδριο ήταν διαπάλη ατομικοτήτων και όχι αντιλήψεων,πολιτικής κατεύθυνσης και συμφερόντων κοινωνικών ομάδων…
Ή ότι από το έργο του εμπνεύστηκε ο Τσε και ασπάστηκε τον κομμουνισμόςεξαιτίας του εχμ κακού Στάλιν.
«Κατά τη διαδρομή μου είχα την ευκαιρία να περάσω απ’ την «επικράτεια» της United Fruit Co, πείθοντας με ακόμη μια φορά πόσο απαίσια είναι αυτά τα καπιταλιστικά χταπόδια. Ορκίστηκα μπροστά σε μια φωτογραφία του παλαιού και θρηνημένου συντρόφου Στάλιν ότι δεν θα ησυχάσω μέχρι να δω τον αφανισμό αυτών των χταποδιών».
Επίσης τον συμπαθούσε ο ξάδερφος του από το σόι του πατέρα του και η δεύτερη ξαδέρφη της μάνας του όπως επίσης και το γειτονόπουλο που παίζανε μαζί κρυφτό στο Γκόρι,αν θεωρείς πως αυτά είναι επιχειρήματα…
Παίδες, να σας την πω την αμαρτία μου; Με τα πολλά-πολλά (σχόλια), φαίνεται ότι ο Σ.Τ. σιγά-σιγά πάει να με ψήσει. Αρχίζω να πιστεύω ότι ο Στάλιν φταίει ακόμα και για την τρύπα τού όζοντος! ;-) :-) (Να μη σας πω και για έναν φρονιμίτη που με ψιλοταλαιπωρεί και με θεωρήσετε υπερβολικό…)
BONUS:
Κακοί ντυθήκανε καλοί – 1997
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Πάνος Κατσιμίχας & Μανώλης Ρασούλης & Χάρης Κατσιμίχας
Κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσίες
Κι υπερωρία πέσανε στις αγιοαμαρτίες
Λύκοι ντυθήκανε αρνιά κάνουν πως μπεμπενίζουν
Κι όσοι τους είδαν για ψητά στον Άδη αρμενίζουν
Στ’ άρματα, στ’ άρματα. Τρέχτε και κάνουν κατοχή
Τα μέσα και τα έξω μου καθάρματα
Στ’ άρματα, στ’ άρματα. Τίποτα, τίποτα πια δε μας σώνει.
Τίποτα. Ούτε κι οι Μασόνοι.
Εγώ τ’ ό,τι είχα πια να πω το είπα
Και γαμώ του όζοντος την τρύπα.
Κακοί ντυθήκανε καλοί και κάνουν τη δουλιά τους
Στον Ήλιο δείχνουν οι αμνοί τώρα τα κόκκαλά τους
Κακοί ντυθήκανε καλοί και πιάσαν εξουσία
Αυτοί που ξεγελάστηκαν φταίγανε κατ’ ουσία.
Στ’ άρματα, στ’ άρματα. Τρέχτε και κάνουν κατοχή
Τα μέσα και τα έξω μου καθάρματα
Στ’ άρματα, στ’ άρματα. Τίποτα, τίποτα πια δε μας σώνει.
Τίποτα. Ούτε κι οι Μασόνοι.
Εγώ τ’ ό,τι είχα πια να πω το είπα
Και γαμώ του όζοντος την τρύπα.
https://www.youtube.com/watch?v=D5IORebxPig
Oταν οι Μανιάτες αποίκισαν την Κορσική, ήταν καλά;
Τώρα ενοχλουμαστε που οι αλλοθρησκοι έρχονται απροσκλητοι;
τώρα υπάρχει σχεδιο;
Πόσο ρηχή και κύρια ακούγεται όλη αυτή η αντιμεταναστευτικη φιλολογία στα αυτιά ενός μαρξιστή…..
Να πιστέψουμε άραγε ότι ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ;
Που δεν έχω δουλειά;
Που η γυναίκα μου με κερατωνει;
Που η μπύρα δεν έχει γεύση;
Που το λεωφορείο πάντα είναι γεμάτο;
Και οι μασόνοι;
Ποιος ξεχνά τους Μασωνους;
ΘΑ ΣΑΛΤΑΡΩ
ΑάαΑααααααααααααΑΑΆΑΑΑΑΑΑΑΑΆΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Φίλε, αυτό που πλέον νοθεύουν μέχρι και τη μπύρα με οδηγεί στα όρια.
Όλα τα υπόλοιπα μπορώ να τα αντέξω.
Βρε ξεκούρδιστε Σ.Τ., τι σχέση έχουν αυτά που γράφεις με το σχόλιο που έγραψα εγώ και μου τα κοτσάρεις ως απάντηση; Το χάος που διακατέχει το μυαλό σου σε έφτασε στο σημείο να τρολάρεις τον ίδιο σου τον εαυτό, να παρενοχλείς/αποπροσανατολίζεις/υπονομεύεις συζητήσεις που άνοιξες εσύ ο ίδιος;;;
Θέλεις να συμμετάσχεις στη σχετική συζήτηση για μετανάστες, εποικισμούς, αποικισμούς και τα παρόμοια; Γιατί δεν κοπιάζεις εκεί που γίνεται αυτή η συζήτηση; Σε εμπόδισε κανείς;
Σίγουρα δεν εχεις περάσει από την ΚΝΕ;
Γιατί όποτε σε ρουμπωνουν και δεν έχεις απάντηση το γυρνάς στις προσβολές..
Βρε , γύρνα στην ΚΝΕ και κόλλα τα τελευταία ένσημα που μας το παίζεις νεολαία, και πάρε σύνταξη επιτέλους, δεν είσαι για σοβαρή συζήτηση, λίγη αυτογνωσία πια.
Αμ δεν φταις εσύ, καημένε μου. Άλλος φταίει. Αλλά ποιος μπορεί να ζητήσει τα ρέστα από τη φύση για τα λάθη της; Γίνεται; Δεν γίνεται.
Ακόμα ένας ρουμπος για τον λεφτ , έχει αλαλιασει ο φουκαρας.
Υπάρχει το άρθρο του Τρότσκι ”τα εγκλήματα του Σταλιν” γραμμένο σε μια εποχή που η ανθρωπότητα (δηλαδή οι πολιτικοί, αστοί και τριτοδιεθνιστες έκλειναν τα μάτια στα ανουσιουργηματα που διαπράττονται εις βάρος του μπολσεβικισμού στο ΡΚΚ(μπ) και στα κόμματα της διεθνούς. Ήδη από την Ισπανία είχαμε δείγματα (δολοφονία του ηγέτη του poum). Διαβάστε το για να δείτε τι είναι ο πολιτικός λόγος με επιχειρήματα.
Ένας γνωστός που γοητεύτηκε από τον Στάλιν ήταν ο Μίκης….επίσης χωρίς λενιν-τροτσκι δεν θα υπήρχε ούτε ΕΣΣΔ ούτε Στάλιν…
Ο Στάλιν ήταν μέγας, εν υπάρχει σύγκριση με τον Τρότσκι η τον Λένιν …
Υ.Γ. Μέγας ήταν και ο Αλέξανδρος ο Μακεδών, μέγας και ο Ναπολέων εκ Κορσικής. Μέγας είναι και ένας που κατασκευάζει πάνες βρακάκια.
Στον Στάλιν έχουν αποδοθεί όλα τα επιτεύγματα της σοβιετικής εποχής. Και τα λάθη αποδόθηκαν στον λαό η στους συνεργάτες του Στάλιν και τους διάφορους αξιωματούχους (συνήθως με την ποινή του θανάτου η της εξορίας στην Σιβηρία). Το γεγονός ότι ο Στάλιν ήταν αναφανδόν υπέρ του κατευνασμού των ναζιδων, μέχρι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, δεν λαμβάνεται υποψην. Ότι άφησε απροετοιμαστη την ΕΣΣΔ στην επικείμενη επίθεση ούτε…
Ο Στάλιν δεν γνώριζε γρι από στρατηγική πολέμου. Και όμως επέμενε να την καθορίζει αυτός.
Δολοφόνησε τον Τουχασευσκι που ήταν ήρωας του πολέμου της δημιουργίας της σοβιετικής Ένωσης. (1918-1920) Που είχε γνώσεις στρατηγικής και οι προτάσεις του για εξοπλισμό με ευέλικτα μηχανοκίνητα σε συνδιασμό με αεροπορια, με παραλληλη ανάπτυξη αερομεταφερόμενων δυνάμεων στο βάθος της άμυνας του εχθρού, για συνδιάσμενη επίθεση διαφορετικών όπλων στα καίρια τμήματα Διοίκησης μάχης του αντιπάλου, στις επικοινωνίες, και τον εφοδιασμο, δημιουργούσαν πλεονέκτημα και εν τέλει αυτά τα δόγματα, που ο Τουχασευσκι ανέλυε στα συγγράματα του, εφάρμοσε ο Ζούκωφ, πολύ αργότερα και με θανάσιμη καθυστέρηση. Και όχι μόνο ο Ζούκωφ, αλλά εν τέλει αποτέλεσαν την βάση όλων των κατοπινών πολέμων….πόσοι γνωρίζουν τι οφείλει η σοβιετική Ένωση στη στρατηγική Τουχασευσκι;
Χωρίς πχ το Τ114, το ευέλικτο άρμα που άρχισε να κατασκευάζεται πολύ μετά την γερμανική επίθεση, δεν θα είχε γραφτεί στην ιστορία η νίκη στο Κουρσκ, που αποτέλεσε μια από τις πιο πετυχημένες κινήσεις της σοβιετικής άμυνας.
Το Τ114 είχε πιέσει ο Τουχασευσκι να κατασκευαστεί σε μαζική ποσότητα ήδη από το 1936, ο Στάλιν , τον απομάκρυνε και τον εκτέλεσε, για να μην θυμωσει ο αδόλφος….για να μην φανεί ότι η Ρωσία εξοπλίζεται ενάντια στην Γερμανία….αυτή ήταν η μεγαλοφυής σύλληψη του Στάλιν….ο οποίος όμως, αντιθετα ενέκρινε την ανάπτυξη και παραγωγη ενός άλλου, βαρύτατου και δισκινητου αρματος, και για αυτό καθόλου αξιόμαχου, ακαταλληλου για γρήγορη κίνηση σε σφήνες, με κατεύθυνση το βάθος του μετωπου, ακατάλληλο για διάσπαση και περικύκλωση εχθρικών μοναδων, ευάλωτου σε πυρά και σε βλάβες, ακαταλληλου για κίνηση σε λάσπη η σε άσφαλτο, ένα τανκ πολυτελείας δηλαδή….. Αυτό το γεγονός αποδείχθηκε πολύ γρήγορα στο πεδιο της μάχης και για αυτό η παραγωγή του εγκαταλειφθηκε τα πρώτα χρόνια του πολέμου. Αυτή ήταν μια μόνο από τις πολλές ”συνεισφορες ” του Στάλιν στην σοβιετική άμυνα…..
Αντιθετα, δεν αποδόθηκε στον χουρτσωφ πχ η εποποιία του Γιούρι Γκαγκάριν, του πρώτου κοσμοναύτη, η το γεγονός ότι κάθε σοβιετικός πολίτης απέκτησε κατοικία ενώ επί Στάλιν ζούσε σε καλυβες. Ούτε η γενική άνοδος του βιοτικού επιπέδου που είναι μια εποποιία σε ειρηνική περίοδο, αποδόθηκαν στον Χρουστσόφ. Διότι ο Χρουστσόφ τόλμησε να βγάλει τα άπλυτα στη φόρα και τα εν οίκω εν δήμω.
Αυτό δεν το συγχώρεσαν ούτε οι εθνικιστές ούτε οι κομματικοί.
Όμως η στάση Χρουστσόφ ήταν περισσότερο πολύτιμη μακροπρόθεσμα για την υπόθεση του κομμουνισμού…..
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι η σταλινολατρια ΔΕΝ είναι δείγμα κομμουνιστοφροσυνης αλλά οπισθοδρόμησης και προγονολατρειας (πρωτόγονο έθιμο είναι αυτό)…
Ο Στάλιν δεν ήταν με τον κατευνασμό των ναζίδων. Η απόδειξη λέγεται απλά Ισπανία. Εκεί βέβαια υπάρχει η άλλη γραμμή τυφλής αντισταλινικής πολεμικής, ο Στάλιν παραήταν με την αντιμετώπιση του φασισμού και του ναζισμου και οχι με την σοσιαλιστική επανάσταση
Μονά ζυγά χαμένος δηλ
Κώστας
Κώστα τι περίεργο, ξύπνησα σήμερα και θυμήθηκα διό λέξεις σαν μακρινή ηχώ: Μολότωφ,….Ριπεντροπ……στο όνειρο μου ….φανταστικές λέξεις …τι να σημαίνουν;
Κώστα, τα έχει πει ο Μπουχάριν αυτά που προσπαθείς να πεις:
”υπαρχει ένα μεγαλοφυές σχέδιο πίσω από τον μεγάλο διωγμό””
Σου θυμίζω και τον Ντ.Λοσουρντο.
”ο Στάλιν ήταν για τον σοσιαλισμο ότι ο Ροβεσπιέρος για την αστική επανασταση.
Ο Στάλιν παίζει σκάκι με πέντε και κανει ματ σε όλες τις σκακιέρες.
Όχι πως δεν την ξέρεις την απάντηση Σ Τ, σημαίνει πως Αγγλία Γαλλία δεν κατάφεραν να στρέψουν την ναζιστική Γερμανία κατά μόνο της ΕΣΣΔ όπως ήταν το σχέδιο τους.
Μπορείς πχ να ψάξεις γραπτά του Τσόρτσιλ κατά των προκατόχων του όπου θα βρεις μεγάλο κομμάτι της επιχειρηματολογίας της ΕΣΣΔ για εκείνα τα χρόνια
Βάλε και λίγο Κατίν, ανέλυσε μας την άποψη σου για το ότι δεν μπορεί να είπανε ψέματα οι ναζήδες, αν είναι να είσαι προβλέψιμος να το τερματίζεις
Κώστας
Κώστα καλημέρα, το σύμφωνο Μολότωφ Ριππεντροπ δεν έχει να κάνει με το κατιν, κακώς μετακινείς την κουβεντα. Είναι απόδειξη της πολιτική χωρίς αρχές που ακολουθεί η γραφειοκρατική κάστα της εσσδ προκειμένου να αποφύγει τον πόλεμο με την δύση, και όχι για να κερδίσει χρόνο και να εξοπλιστει. Ένα βασικό στοιχείο στρατηγικής του Στάλιν ήταν να ΜΗΝ εξοπλιστεί, για να μην προκαλέσει τους ναζι…
Για να μην νομίζεις ότι αποφεύγω, παγωτό είμαι μόνος και απαντώ σε πολλούς, δηλώνω τα εξής: Κατιν μπορεί να μην υπήρχε per se , αλλά υπήρξαν απροσδιόριστου αριθμού εκτελεσεις, και φυσικά και από τους δύο εισβολεις. Το ότι δούλεψε η ναζιστική μηχανή προπαγάνδας και αυτό ισχύει, όμως και για το κατιν ζήτησε επίσημα ο Γκορμπατσώφ συγνώμη από την πολωνική κυβέρνηση και για όλα τα υπόλοιπα χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες γιατί δεν συμφέρει κανένα κράτος να μπαίνει σε λεπτομέρειες για τα ”ανδραγαθηματα ‘ που διαπράττουν τα στράτα και οι μυστικές υπηρεσίες σε καιρό πολέμου…… Από κει και μετά , i rest my case και καλά κρασιά.
Ελα, ρε! Ο Πούτιν και ο …Γκορμπατσώφ(!) …ενδιαφέρονταν για τα υποτιθέμενα …”άπλυτα” των μπολσεβίκων;!;! Μη θιγεί η υστεροφημία του ….Στάλιν!
Ρε, μπας και είναι κι αυτοί …κρυφο”σταλινικοί” και μας δουλέψανε;!
Ρε, τρότσκια, θα μας τρελλάνετε.
Αυτή η αυτοαναφορικότητα (=μόνος μου κατασκευάζω ιστορίες και προθέσεις και με βάσει αυτές …”καταλήγω” στα προειλημμένα μου συμπεράσματα) σας έχει κάνει κωμικούς! Μόνοι σας τα λέτε, μόνοι σας τ’ ακούτε, οι αστοί σας χειροκροτάνε γιατί απλά επιβεβαιώνετε από τα “αριστερά” (τρομάρα σας) τις χειρότερες συκοφαντίες τους (άκου ….Κατίν!),
αλλά…..
Μόνο γι αυτό σας χρειάζονται.
Δε σας παίζουν παραπέρα.
—————————————————-
Υπενθυμίζω, πως ακόμη δεν έχετε δώσει μια πειστική απάντηση,
1. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΡΟΤΣΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΕΣΣΔ,
και επίσης, κάνετε την πάπια για…
2. Εκείνο το λινκ για τον Στάλιν, που ήθελε …. «το Κράτος να ισχυροποιείται στον Κομμουνισμό;»
[Επειδή η μνήμη απωθεί τα δυσάρεστα, σας θυμίζω, εδώ το, κοινής αποδοχής, σχόλιό σας: 28/08/2019 at 23:35]
Σταλινες να κάνετε πάρεα με τους οπαδούς του ζηρινοφσκι, δηλαδή τους φασίστες, γιατί αυτοί είναι οι περισσότεροι νοσταλγοί του Στάλιν, εσείς το λέτε ότι δεν είστε αριστεροί.
Της “αγίας παπαρίας” το ανάγνωσμα…..
Να αφήσεις τις αγίες ήσυχες…
….ποιό ….Τ114, βρε άσχετε!
“Αλλο 1-1-4, άλλο 984, βρε!” Μάθε πρώτα ελαφρά τραγουδάκια, κι αυτά αλήθειες λένε, και μετά μπαίνεις και στα πιο δύσκολα!!!!
Άγιοι Πάντες, τι διαβάζουμε! Ο Στάλιν, λέει, εκτέλεσε τον Τουχασέφσκι «για να μην θυμώσει ο αδόλφος….για να μην φανεί ότι η Ρωσία εξοπλίζεται ενάντια στην Γερμανία….». Αλλά, «αντιθετα ενέκρινε την ανάπτυξη και παραγωγη ενός άλλου, βαρύτατου και δισκινητου αρματος»!!! Και ο Αδόλφος;;; (ΑΩ, San Rocco και λοιποί: να ένα ακόμα «στοιχείο»! έγραψα το «αδόλφος» τού Σ.Τ. με άλφα κεφαλαίο!) Δεν θα θύμωνε ο Αδόλφος που θα φαινόταν ότι «η Ρωσία εξοπλίζεται ενάντια στη Γερμανία», και μάλιστα με έγκριση του ίδιου τού Στάλιν, και μάλιστα με ένα «βαρύτατο άρμα», που ως «βαρύτατο» θα ήταν δύσκολο και να το κρύψουν στις τουαλέτες τού Κρεμλίνου, ας πούμε;
(Οι σύντροφοι του ΚΚΕ να μην το διαβάσουν αυτό) Ρε παίδες, όλοι ξέρουμε τι κάνει το παιδί το πολύ το κάπα-κάπα. Καμιά ιδέα για το τι το κάνει το πολύ το λάμδα ταυ; ;-) :-)
Σας ξεβλαχεψε (;) η Αλέκα που ήταν της Αρσακείου.
Μάλλον όχι…έχετε παραμείνει αγριανθρωποι, όπως και τα είδωλα σας..
Λεον Τρότσκι. Τα εγκλήματα του Στάλιν
https://web.archive.org/web/20140812140912/
http://marxistbooks.gr/crimedestalin.htm
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
Αυτό το συγκλονιστικά αποκαλυπτικό βιβλίο γράφτηκε πριν από ένα τέταρτο αιώνα, όταν στη χώρα των Σοβιέτ συντελούνταν ένα από τα πιο φριχτά εγκλήματα του καιρού μας που μόνο με τις γενοκτονίες του Χίτλερ θα μπορούσε να συγκριθεί.
Τα θύματα της σταλινικής τυραννίας, που συσσωρεύονταν ολοένα ύστερα από την έκδοση του βιβλίου και δε σταμάτησαν με τη δολοφονία του συγγραφέα του, υπολογίζονται σήμερα σε εκατομμύρια. Στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του Σοβιετικού Κ.Κ. τον Ιούλη του 1957, ο Νικήτα Χρουστσόφ μίλησε για 1.600.000 εξοντωμένους σοβιετικούς κομμουνιστές, μα ο πραγματικός αριθμός φαίνεται πως είναι πολύ μεγαλύτερος – χωρίς να λογαριάσουμε εκείνους που πέρασαν από τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεπερνάνε τα 20.000.000 –μιλάμε μόνο για τους νεκρούς. Και δω ο Στάλιν επισκιάζει το Χίτλερ: τα θύματά του δεν είναι παρμένα από το σωρό, μα διαλεγμένα ανάμεσα σ’ ό,τι καλύτερο έχει να δόσει ολόκληρη ιστορική εποχή.
(…….)
Όσο κι αν όλο αυτό το όργιο αίματος και βούρκου κατευθυνόταν προσωπικά από τον Στάλιν και φέρνει τη σφραγίδα της νερωνικής του μορφής, δεν μπορεί νά ’γινε από έναν μόνον άνθρωπο. Χρειαζόντανε γι’ αυτό κατάλληλοι συνεργάτες και εκτελεστές και πάνω απ’ όλα ένα ολοκληρωτικά αντιδραστικό πολιτικό καθεστώς. Η χρουστσοφική άποψη της «προσωπολατρίας» είναι μια εξήγηση λειψή και ύπουλη που προσπαθεί να μεταθέσει τις ευθύνες από το καθεστώς του γραφειοκρατικού βοναπαρτισμού στα κακά ένστικτα ενός ανθρώπου. Εξηγεί τα εγκλήματα του Στάλιν με την ψυχοπαθολογία κι όχι με την κοινωνιολογία. Μέσα σε ποιές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, λοιπόν, φύτρωσε και γιγάντωσε το φαινόμενο της «προσωπολατρίας»; Την απάντηση στο θεμελιακό αυτό ερώτημα την δίνει ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου που δεν περιορίζεται να καταγγείλει το έγκλημα, να αποκαλύψει το ψέμα και την απάτη που κρύβονται πίσω από τις βδελυρές δικαστικές σκηνοθεσίες της Μόσχας, να βροντοφωνήσει το αμείλικτο «Κατηγορώ» του, μα και να χαράζει την πορεία μιας βοναπαρτιστικής τυραννίας που είναι καταδικασμένη από τους ιστορικούς νόμους και που κανένα τέχνασμα δε θα μπορέσει να την σώσει.
Τα εγκλήματα του Στάλιν
(συνέχεια)
ΤΙΣ ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΔΙΚΗΣ
Κογιοακάν – 21 Γενάρη 1937. Στις 19 του Γενάρη, το πρακτορείο ΤΑΣ ανάγγειλε για τις 23 την έναρξη μιας καινούργιας δίκης «τροτσκιστών» (Ράντεκ, Πιατάκοβ και άλλοι…). Ξέραμε από καιρό ότι προετοιμαζόταν, μα αναρωτιόμασταν αν η σοβιετική κυβέρνηση θα αποφάσιζε να την σκαρώσει ύστερα από την εξαιρετικά δυσμενή εντύπωση που προκάλεσε η δίκη Ζινόβιεφ. Αυτή η κυβέρνηση επαναλαβαίνει τη μανούβρα που μεταχειρίστηκε με την ευκαιρία της δίκης των Δεκάξι: σε τέσσερεις μέρες οι διεθνείς εργατικές οργανώσεις δε θά ’χουν τον καιρό να επέμβουν, οι οχληροί μάρτυρες που βρίσκονται στο εξωτερικό δε θα μπορέσουν να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή τους, οι ανεπιθύμητοι ξένοι δε θα μπορέσουν ούτε να επιχειρήσουν καν να πάνε στη Μόσχα. Όσο για τους δοκιμασμένους και μισθοδοτούμενους «φίλους», αυτοί προσκλήθηκαν έγκαιρα, έτσι που να εγκωμιάσουν έπειτα τη δικαιοσύνη του Στάλιν – Βισίνσκι. Όταν θα δημοσιεύονται στον Τύπο αυτές οι γραμμές, η δίκη θά ’χει τελειώσει, οι καταδικαστικές αποφάσεις θά ’χουν ίσως εκτελεστεί. Το σχέδιο των σκηνοθετών είναι ολοκάθαρο: να αιφνιδιάσουν την κοινή γνώμη και να την εκβιάσουν. Γι’ αυτό το πιο σημαντικό είναι να χυθεί φως πάνω στην απαίσια σκευωρία, στους σκοπούς της και στις μέθοδές της, προτού αυτή μπει σε κίνηση. Δε θα πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές το κατηγορητήριο δεν έχει ακόμα δημοσιευτεί κι ούτε έχει δοθεί στις εφημερίδες ο πλήρης κατάλογος των κατηγορούμενων.
Η δίκη των Δεκάξι έγινε το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου 1936. Στα τέλη του Νοέμβρη ξετυλίχτηκε ξαφνικά, στα βάθη της Σιβηρίας, μια δεύτερη δίκη «τροτσκιστών» που συμπλήρωνε τη δίκη Ζινόβιεφ – Κάμενεφ και προετοίμαζε τη δίκη Ράντεκ – Πιατάκοβ. Το πιο αδύνατο σημείο της δίκης των Δεκάξι (που δεν είχε άλλωστε ισχυρά σημεία, εκτός από το μάουζερ των δημίων) είταν η τερατώδης κατηγορία για σύνδεσμο με τη Γκεστάπο. Εξαιρετικά σοβαρή αυτή η κατηγορία, στηριζόταν μόνο στα λεγόμενα άγνωστων ανθρώπων τόσο αμφίβολων όσο οι Όλμπεργκ και οι Ντάβιντ, λεγόμενα, που δεν στηρίζονταν με τη σειρά τους σε τίποτα. Μια δεύτερη δίκη γινόταν αναγκαία για την επικύρωση της πρώτης. Μα προτού αποφασιστεί μια μεγάλη παράσταση στη Μόσχα, έγινε μια δοκιμή στην επαρχία. Αυτή τη φορά έγινε στο Νοβοσίμπιρσκ, σε μεγάλη απόσταση από την Ευρώπη, από τους ξένους δημοσιογράφους και γενικά από τα οχληρά βλέμματα. Η δίκη του Νοβοσίμπιρσκ στάθηκε αξιόλογη από το γεγονός ότι εμφανίστηκε στη σκηνή ένας Γερμανός μηχανικός, ψεύτικος ή αληθινός πράκτορας της Γκεστάπο. Έπειτα, με τη βοήθεια των τυπικών ομολογιών, αποκαταστάθηκε ο σύνδεσμός του με Σιβιριανούς «τροτσκιστές», ψεύτικους ή αληθινούς, που μου είταν όπως και νά ’ναι ολότελα άγνωστοι. Το κυριότερο κεφάλαιο της κατηγορίας αυτή τη φορά δεν είταν η τρομοκρατία, μα το «σαμποτάζ της βιομηχανίας».
Ποιοί είναι αυτοί οι Γερμανοί μηχανικοί και τεχνικοί που συλλαμβάνονται σ’ όλες τις γωνιές της χώρας και που προορίζονται ολοφάνερα να ενσαρκώσουν το σύνδεσμο ανάμεσα στους τροτσκιστές και τη Γκεστάπο; Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να διατυπώσω εδώ μιαν υπόθεση. Οι Γερμανοί που, με τις τωρινές σχέσεις της Γερμανίας και της ΕΣΣΔ, αποφασίζουν να παραμείνουν στην υπηρεσία της σοβιετικής κυβέρνησης μπορούν από τα πριν να διαιρεθούν σε δυο ομάδες: πράκτορες της Γκεστάπο και πράκτορες της Γκε-Πε-Ου. Ορισμένοι κρατούμενοι φαίνεται ν’ ανήκουν και στις δυο ομάδες: πράκτορες της Γκεστάπο παρασταίνουν τους κομμουνιστές και εισχωρούν στη Γκε-Πε-Ου· κομμουνιστές, εκπαιδευμένοι από τη Γκε-Πε-Ου, παρασταίνουν τους φασίστες για να γνωρίσουν τα μυστικά της Γκεστάπο. Όλοι αυτοί οι πράκτορες ακολουθούν ένα στενό μονοπάτι ανάμεσα σε δυο βάραθρα. Μπορεί να φανταστεί κανείς πρόσωπα πιο κατάλληλα για όλα τ’ αμαλγάματα, για όλες τις δικαστικές άπατες;
Τα εγκλήματα του Στάλιν
(2)
Είναι πολύ πιο δύσκολο να καταλάβουμε από πρώτη άποψη την υπόθεση Πιατάκοβ – Ράντεκ – Σερεμπριάκοβ. Μέσα στα τελευταία οκτώ ή εννιά χρόνια, αυτοί οι άνθρωποι, προπαντός οι δυο πρώτοι, υπηρέτησαν όσο μπορούσαν καλύτερα τη γραφειοκρατία, κατάτρεξαν την Αντιπολίτευση, ύμνησαν τη δόξα των αρχηγών, στάθηκαν συνάμα θεράποντες και στολίδια του καθεστώτος. Γιατί ο Στάλιν νά ’χει ανάγκη απ’ τα κεφάλια τους;
Γιος μεγάλου ζαχαροβιομήχανου της Ουκρανίας, ο Πιατάκοβ έλαβε γερή μόρφωση, προπαντός μουσική. Γνωρίζει πολλές γλώσσες, καταπιάστηκε με την πολιτική οικονομία κ’ έγινε ειδικός στα τραπεζικά ζητήματα. Σε σχέση με το Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ, ανήκε στη νέα γενιά, αφού είναι σήμερα μόλις 46 χρονών.
Στην Αντιπολίτευση, ή καλύτερα στις διάφορες αντιπολιτεύσεις, κατέλαβε σημαντική θέση. Στον παγκόσμιο πόλεμο, χτύπησε τον Λένιν μαζί με τον Μπουχάριν, που είταν τότε στην άκρα αριστερά, προπαντός πάνω στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνικοτήτων. Στην ειρήνη του Μπρεστ – Λίτοβσκ, ο Πιατάκοβ, ο Μπουχάριν, ο Ράντεκ, ο Γιαροσλάβσκι, ο μακαρίτης ο Κουϊμπίσεφ άνηκαν στη φράξια των «αριστερών κομμουνιστών». Στην πρώτη φάση του εμφυλίου πολέμου, ο Πιατάκοβ είταν στην Ουκρανία αποφασιστικός αντίπαλος της στρατιωτικής πολιτικής μου. Από το 1923, ενώθηκε με τους «τροτσκιστές» και είταν στο διευθυντικό πυρήνα μας. Είναι ένας από τους έξι αγωνιστές που αναφέρονται από το Λένιν στη Διαθήκη του (Τρότσκι, Στάλιν, Ζινόβιεφ, Κάμενεφ, Μπουχάριν, Πιατάκοβ). Σημειώνοντας τις μεγάλες του ικανότητες, ο Λένιν προσθέτει πως δεν μπορεί να τον θεωρεί κανείς για σίγουρο στην πολιτική, γιατί, όπως κι ο Μπουχάριν, έχει σκέψη φορμαλιστική, στερημένη από διαλεκτική ευστροφία. Αντίθετα από το Μπουχάριν, οι διοικητικές του ικανότητες είναι εξαιρετικές και είχε την ευκαιρία να τις φανερώσει κάτω από το σοβιετικό καθεστώς. Κατά το 1925 ο Πιατάκοβ βρέθηκε κουρασμένος από την Αντιπολίτευση και γενικότερα από την πολιτική. Οι διοικητικές του ασχολίες τού ’διναν αρκετές ικανοποιήσεις. Από αδράνεια και προσωπικές σχέσεις, έμεινε «τροτσκιστής» ως το τέλος του 1927, μα με το πρώτο κιόλας κύμα διωγμών έκοψε αποφασιστικά μ’ αυτό το παρελθόν, κατάθεσε τα αντιπολιτευόμενά του όπλα και πολιτογραφήθηκε αμέσως γραφειοκράτης. Ενώ ο Ζινόβιεφ κι ο Κάμενεφ, με όλες τις αποκηρύξεις τους, παράμεναν στη σκιά, ο Πιατάκοβ έγινε δεκτός στην Κεντρική Επιτροπή και έλαβε το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού στη βαριά βιομηχανία. Με τη μόρφωσή του, τις ικανότητές του, τη συστηματική του σκέψη, τις οργανωτικές του συλλήψεις, είναι πολύ πάνω από τον επίσημο προϊστάμενο της βαριάς βιομηχανίας Ορντζονικίντζε, που διαθέτει περισσότερη εξουσία και που η εξουσία του είναι περισσότερο του Πολιτικού Γραφείου, του καταναγκασμού, του υβρεολόγιου, της προσταγής… Και να που στα 1936, ο άνθρωπος που σχεδόν επί δώδεκα χρόνια διεύθυνε τη βιομηχανία, αποκαλύπτεται ότι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά «τρομοκράτης», σαμποταριστής και πράκτορας της Γκεστάπο. Τι να πει κανείς;
Ο Ράντεκ –είναι σήμερα 54 χρονών– δεν είναι παρά δημοσιογράφος. Έχει όλες τις λαμπρές ιδιότητες των ανθρώπων αυτού του είδους, μα και όλα τα ελαττώματά τους. Η μόρφωση του είναι μάλλον μόρφωση ενός μεγάλου φιλαναγνώστη. Η γνώση του πολωνικού εργατικού κινήματος, η μακρόχρονη συμμετοχή στη γερμανική σοσιαλδημοκρατική κίνηση, η προσεχτική παρακολούθηση του διεθνούς Τύπου, κυρίως αγγλικού και αμερικάνικου, πλάτυναν τους ορίζοντες του, έδοσαν μια καινούργια ευκινησία στη σκέψη του, την εξοπλισμένη με άπειρα παραδείγματα, συγκρίσεις και τέλος ανέκδοτα. Μα του λείπει κείνο που ο Λασάλε αποκαλούσε «φυσική δύναμη της νόησης». Στις διάφορες πολιτικές ομάδες ο Ράντεκ είταν πιότερο μουσαφίρης παρά πραγματικός αγωνιστής. Η σκέψη του είναι πάρα πολύ παρορμητική και ευμετάβολη για συστηματική δράση. Τα άρθρα του διδάσκουν πολλά. Οι παραδοξολογίες του μπορούν να παρουσιάσουν ένα ζήτημα από απροσδόκητη σκοπιά, μα δεν υπήρξε ποτέ πολιτική προσωπικότητα. Η φήμη που του δίνει, σε ορισμένες εποχές, αποφασιστική επίδραση στο Επιτροπάτο των Εξωτερικών είναι αβάσιμη. Το Πολιτικό Γραφείο εκτιμούσε το ταλέντο του Ράντεκ, μα δεν πήρε ποτέ τον Ράντεκ πολύ στα σοβαρά.
Από το 1923, ο Ράντεκ ταλαντεύτηκε ανάμεσα στην Αριστερή Αντιπολίτευση στη Ρωσία και τη Δεξιά Αντιπολίτευση του γερμανικού κομμουνισμού (Μπράντλερ, Ταλχάιμερ). Τη στιγμή της ρήξης ανάμεσα Ζινόβιεφ και Στάλιν, επιχείρησε να πείσει την Αριστερή Αντιπολίτευση να κάνει μπλοκ με το Στάλιν. Ανήκε έπειτα για δυο ή για τρία χρόνια στην Αριστερή Αντιπολίτευση («τροτσκιστική») και μαζί της στο αντιπολιτευτικό μπλοκ (Τρότσκι -Ζινόβιεφ). Μα και δω ακόμα δεν έπαψε να ελίσσεται πότε προς τα δεξιά, πότε προς τα αριστερά. Το 1929 συνθηκολογεί, κι αυτό δεν γίνεται με υστεροβουλία, γίνεται με αφοσίωση, οριστικά, αμετάκλητα, για να καταντήσει ο πιο ονομαστός δημοσιογράφος της γραφειοκρατίας. Δεν υπάρχει κατηγορία, που να μην την ρίχνει πάνω στην Αντιπολίτευση, δεν υπάρχει εγκώμιο που να μην το προσφέρει στο Στάλιν. Γιατί λοιπόν βρίσκεται κι αυτός στο εδώλιο του κατηγορούμενου;
Τα εγκλήματα του Στάλιν
(3)
Δυο άλλοι κατηγορούμενοι, όχι λιγότερο σπουδαίοι, ανήκουν στην ίδια γενιά με τον Πιατάκοβ. Ο Σερεμπριάκοβ είναι ένας από τους πιο αξιόλογους μπολσεβίκους εργάτες, από τους λιγοστούς οικοδόμους του Κόμματος τα δύσκολα χρόνια ανάμεσα στις δυο επαναστάσεις (1905-1917). Τον καιρό του Λένιν άνηκε στην Κεντρική Επιτροπή και είταν μάλιστα, ορισμένη εποχή, γραμματέας της. Το τακτ και η λεπτότητα του τού επιτρέψανε να παίξει σημαντικό ρόλο στο ξεκαθάρισμα πολλών εσωκομματικών συγκρούσεων. Ήρεμος, καλοσυνάτος, δίχως φιλοδοξία, ο Σερεμπριάκοβ είχε ανάμεσα στους συντρόφους πλατιές συμπάθειες. Ως το τέλος του 1927, είταν ένας από τους ηγήτορες της Αριστερής Αντιπολίτευσης πλάι στον Ι.Ν.Σμίρνοφ, τον τουφεκισμένο της δίκης των Δεκάξι. Αναμφισβήτητα διευκόλυνε σε υπέρτατο σημείο την προσέγγισή μας με την ομάδα Ζινόβιεφ («Αντιπολίτευση του 1926») και βοήθησε να εξομαλυνθούν οι προστριβές στους κόλπους του μπλοκ που μπόρεσε έτσι να συγκροτηθεί. Η θερμιδοριανή πίεση θα τον τσάκιζε όπως πολλούς άλλους. Αφού παραιτήθηκε από κάθε πολιτική δράση, ο Σερεμπριάκοβ συνθηκολόγησε μπροστά στη διευθύνουσα φατρία με τρόπο, είν’ αλήθεια, πιο αξιοπρεπή από ορισμένους, μα όχι και λιγότερο αποφασιστικό. Από την εξορία γύρισε στη Μόσχα, στάλθηκε με αποστολή στις Ενωμένες Πολιτείες και εκπλήρωσε αθόρυβα τα καθήκοντά του σαν ανώτερος υπάλληλος στους σιδηροδρόμους. Όπως αρκετοί συνθηκολόγοι, είχε μισοξεχάσει το αντιπολιτευτικό του παρελθόν. Μα με διαταγή της Γκε-Πε-Ου, οι κατηγορούμενοι της δίκης των Δεκάξι δήλωσαν πως σχετιζόταν με την «τρομοκρατία» που οι ίδιοι είταν ολότελα ξένοι μ’ αυτήν…
Ο Σοκόλνικοβ, ο τέταρτος κατηγορούμενος, γύρισε από την Ελβετία στη Ρωσία, τον Απρίλη του 1917, με το λεγόμενο σφραγισμένο βαγόνι και έγινε αμέσως ένας από τους πιο επιφανείς αγωνιστές του μπολσεβίκικου κόμματος. Τους αποφασιστικούς μήνες της επαναστατικής χρονιάς, ο Σοκόλνικοβ συνεργάζεται με τον Στάλιν στο κεντρικό όργανο του Κόμματος. Και ενώ ο Στάλιν, αντίθετα από το μύθο που πλάστηκε κατοπινά, κρατάει σ’ όλες τις κρίσιμες στιγμές στάση αναμονής ή ταλάντευσης, έντονα αποτυπωμένη στα πρακτικά της ΚΕ που δημοσιεύτηκαν κατόπι, ο Σοκόλνικοβ ακολουθεί δραστήρια την πολιτική που αποκαλούνταν τότε πολιτική «Λένιν και Τρότσκι». Στον εμφύλιο πόλεμο εκπληρώνει τις υψηλότερες αποστολές και διοικεί για ένα διάστημα την 8η στρατιά στο νότιο μέτωπο. Στη διάρκεια της ΝΕΠ, επίτροπος του λαού στα Οικονομικά, δημιουργεί ένα τσερβόνετς [1]. αρκετά σταθερό. Αργότερα αντιπροσωπεύει την ΕΣΣΔ στο Λονδίνο. Προικισμένος με πολλά χαρίσματα, οπλισμένος με γερή μόρφωση, βλέποντας τα πράγματα στη διεθνική τους κλίμακα, ο Σοκόλνικοβ υπόκειται ωστόσο, καθώς και ο Ράντεκ, σε μεγάλους δισταγμούς. Στα πιο σπουδαία οικονομικά προβλήματα οι συμπάθειές του πήγαν με τη Δεξιά του Κόμματος. Ποτέ δεν μπήκε στο αντιπολιτευτικό μπλοκ που σχηματίστηκε στα 1926-1927. Διακήρυξε τη συμφωνία του με την επίσημη πολιτική στο 15ο Συνέδριο που αποφάσισε τον αποκλεισμό της Αριστερής Αντιπολίτευσης (τέλος του 1927). Ξαναβγήκε αμέσως στην Κ.Ε. Όπως γενικά οι συνθηκολόγοι, δεν θά ’παιζε πια κανένα πολιτικό ρόλο. Όμως, αντίθετα από τον Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ, προσωπικότητες ολότελα ξεχωριστές, που ο Στάλιν τις φοβόταν ακόμα και στην ταπείνωσή τους, ο Σοκόλνικοβ, όπως κι ο Ράντεκ και ο Πιατάκοβ, γρήγορα αφομοιώθηκε από τη γραφειοκρατία σαν ανώτερος σοβιετικός υπάλληλος. Δεν είναι καταπληκτικό να βλέπεις να τον κατηγορούν για τα χειρότερα εγκλήματα εναντίον του κράτους ύστερα από δεκάχρονη ειρηνική συνεργασία;
Τον Αύγουστο οι Δεκάξι κατηγορούμενοι, πλειοδοτώντας ο ένας με τον άλλο και όλοι μαζί με τον εισαγγελέα, απαιτούσαν την κεφαλική ποινή. Χτεσινοί τρομοκράτες επικίνδυνοι, δεν είταν πια παρά αυτομαστιγούμενοι και επιζητούσαν το στεφάνι του μαρτυρίου. Ο Πιατάκοβ και ο Ράντεκ έγραφαν κείνη τη στιγμή στην «Πράβδα» μανιακά άρθρα αξιώνοντας για κάθε κατηγορούμενο πολλούς θανάτους. Όταν θα δημοσιεύονται στον Τύπο αυτές εδώ οι γραμμές, το πρακτορείο ΤΑΣ θα έχει αναγγείλει χωρίς άλλο ότι ο Ράντεκ και ο Πιατάκοβ, ομολογώντας τα δικά τους φανταστικά εγκλήματα, απαιτούν με τη σειρά τους τη θανατική ποινή…
Για να δόσει στις ιεροεξεταστικές του δίκες τουλάχιστο μια πειστική επίφαση, ο Στάλιν οφείλει να παρουσιάσει σ’ αυτές παλιούς μπολσεβίκους γνωστούς και με κύρος. «Είναι αδύνατο αυτοί οι ατσαλωμένοι επαναστάτες να αυτό-συκοφαντούνται τόσο τερατώδικα», θα πει ο μέσος ηλίθιος. «Εξάλλου είναι αδύνατο ο Στάλιν να τουφεκίζει τους πρώην συντρόφους του αν δεν έχουν κάνει κανένα έγκλημα». Οι υπολογισμοί του κύριου οργανωτή των δικών της Μόσχας, αυτού του Καίσαρα Βοργία του καιρού μας, στηρίζονται ίσα – ίσα στην αναρμοδιότητα, την απλοϊκότητα και την ευκολοπιστία του μέσου ανθρώπου.
Στη δίκη των Δεκάξι, ο Στάλιν έριξε τα ισχυρότερα ατού του, το Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ. Μέσα στη μετριότητά του, που βρίσκεται κάτω από την πρωτόγονη δολιότητά του, υπολόγιζε σταθερά ότι οι ομολογίες του Ζινόβιεφ και του Κάμενεφ, επικυρωμένες με εκτελέσεις, θα έπειθαν την υφήλιο. Τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Κανείς δεν πείστηκε. Οι πιο διορατικοί παράμεναν δύσπιστοι. Η δυσπιστία τους, ενισχυμένη με την κριτική, απλώνεται σε κύκλους ολοένα και πιο πλατιούς. Οι σοβιετικοί ιθύνοντες δε θα μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να το δεχτούν αυτό: η εθνική και διεθνής υπόληψή τους ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με τη στάθμη των δικών της Μόσχας.
Τα εγκλήματα του Στάλιν
(4)
Στις 15 Σεπτέμβρη του περασμένου χρόνου, δυο βδομάδες ύστερα από τον περιορισμό μου στη Νορβηγία, έγραψα σ’ ένα μήνυμά μου στον Τύπο: «Η δίκη της Μόσχας, αν τη δούμε μέσα στον καθρέφτη της παγκόσμιας κοινής γνώμης, είναι τρομερό φιάσκο… Η διευθύνουσα φατρία δε θα το υπομείνει αυτό. Όπως ύστερα από την κατάρρευση της πρώτης δίκης Κίροφ (Γενάρης 1935) χρειάστηκε να προετοιμάσει μια δεύτερη δίκη (Αύγουστος 1936), έτσι δε θα παραλείψει να ανακαλύψει τώρα, για να στηρίξει τις κατηγορίες που διατυπώνει εναντίον μου, καινούργιες τρομοκρατικές επιθέσεις, καινούργιες συνωμοσίες κλπ.». Η νορβηγική κυβέρνηση κατακράτησε τη δήλωση μου, μα τα γεγονότα την επιβεβαίωσαν. Χρειαζόταν μια δεύτερη δίκη για να επικυρώσει την πρώτη, να γεμίσει τα κενά, να σκεπάσει τις αντιφάσεις που αποκαλύφτηκαν ήδη απ’ την κριτική.
Ο Ράντεκ, ο Πιατάκοβ, ο Σερεμπριάκοβ, ο Σοκόλνικοβ, αφήνοντας κατά μέρος τον Ρακόβσκι που δεν τον άγγιξαν ακόμα, είναι οι πιο αξιόλογοι επιζώντες συνθηκολόγοι. Ο Στάλιν αποφάσισε όπως φαίνεται να τους θυσιάσει για να γεμίσει τα κενά της πρώτης του δίκης. Κι άλλωστε όχι μόνο γι’ αυτό. Στη δίκη των Δεκάξι δεν γινόταν λόγος παρά για την τρομοκρατία, και χρόνια τρομοκρατίας, περιορίζονταν πραγματικά στη δολοφονία του Κίροφ, πολιτικού προσώπου δεύτερης σειράς, από τον άγνωστο Νικολάγιεφ (με την άμεση συνδρομή της Γκε-Πε-Ου, όπως το απόδειξα κιόλας από το 1934). Αυτό το έγκλημα είχε πληρωθεί ήδη με 200 τόσες εκτελέσεις με δίκη ή χωρίς δίκη! Δε μπορούσαν ωστόσο να χρησιμοποιούν επ’ άπειρο το κουφάρι του Κίροφ για να εξοντώσουν όλη την Αντιπολίτευση· τόσο πιο πολύ όσο οι πραγματικοί αντιπολιτευόμενοι, κείνοι που δεν συνθηκολόγησαν, δεν εγκαταλείψανε από το 1928 τη φυλακή και την εξορία. Η καινούργια δίκη χρειάζεται λοιπόν καινούργιες κατηγορίες: οικονομικό σαμποτάζ, κατασκοπεία, απόπειρα παλινόρθωσης του καπιταλισμού, απόπειρες «μαζικής εξόντωσης των εργατών»! Κάτω απ’ αυτούς τους τίτλους μπορείς να βάλεις ό,τι θέλεις. Αν ο Πιατάκοβ, που σε δυο πεντάχρονες περίοδες διεύθυνε πραγματικά την εκβιομηχάνιση, αποκαλύπτεται σαν ο μεγάλος οργανωτής του σαμποτάζ, τί να πεις τότε για τους κοινούς θνητούς; Η γραφειοκρατία θα επιχειρήσει, προχωρώντας, να φορτώσει τις οικονομικές της αποτυχίες, τους σφαλερούς της υπολογισμούς, τις σπατάλες της, τις καταχρήσεις της, στους… τροτσκιστές που ο ρόλος τους στην ΕΣΣΔ είναι ακριβώς ίδιος με κείνο που αποδίνουν στους κομμουνιστές στη Γερμανία. Φαντάζεται κανείς τι ατιμίες, τι υπαινιγμούς και τι κατηγορίες θ’ απευθύνουν εναντίον μου!
Η καινούργια δίκη φαίνεται πως πρέπει να λύσει ακόμα ένα πρόβλημα. Η «τροτσκιστική τρομοκρατία», σύμφωνα με τη δίκη των Δεκάξι, πρωταρχίζει από τα 1932, πράγμα που κάνει απρόσιτους στο δήμιο τους τροτσκιστές που βρίσκονται στη φυλακή από το 1928. Πάω να πιστέψω πως θα υποχρεώσουν τους κατηγορουμένους της τωρινής δίκης να ομολογήσουν εγκλήματα ή εγκληματικά σχέδια που ανάγονται στην εποχή όπου δεν είχαν ακόμα αποκηρύξει τις ιδέες τους. Σ’ αυτή την περίπτωση εκατοντάδες παλιοί αντιπολιτευόμενοι θα πέσουν αυτόματα κάτω απ’ τα πιστόλια.
Τα εγκλήματα του Στάλιν
(5)
Μα μπορεί να παραδεχτεί κανείς ότι ο Ράντεκ, ο Πιατάκοβ, ο Σοκόλνικοβ, ο Σερεμπριάκοβ –και άλλοι– θα μπουν στο δρόμο των ομολογιών ύστερα από την τραγική πείρα των Δεκάξι; Ο Ζινόβιεφ κι ο Κάμενεφ είχαν μιαν ελπίδα σωτηρίας. Τους ξεγέλασαν. Πλήρωσαν με τον φυσικό τους θάνατο ομολογίες που σήμαιναν το ηθικό τους τέλος. Ο Ράντεκ και οι συγκατηγορούμενοί του δεν τό ’χουν καταλάβει αυτό το μάθημα; Θα το μάθουμε τις μέρες που έρχονται. Ωστόσο θά ’ταν πλάνη να πιστέψουμε πως αυτά τα καινούργια θύματα έχουν να διαλέξουν. Ύστερα από πολύμηνη ιερή εξέταση, αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν αργά, αδυσώπητα, το θάνατο να απλώνεται πάνω τους. Όσοι αρνούνται να ομολογήσουν αυτό που τους υπαγορεύουν, τουφεκίζονται χωρίς δίκη. Στον Ράντεκ, στον Πιατάκοβ, στους άλλους αφήνουν τη σκιά μιας ελπίδας. –Μα τουφεκίσατε τον Ζινόβιεφ και τον Κάμενεφ. –Ναι, τους τουφεκίσαμε γιατί αυτό είταν αναγκαίο, γιατί είταν κρυφοί εχθροί, γιατί αρνήθηκαν να ομολογήσουν τις σχέσεις τους με τη Γκεστάπο, γιατί… κλπ. Αντίθετα δεν έχουμε ανάγκη να τουφεκίσουμε εσάς. Εσείς πρέπει να μας βοηθήσετε να ξεκαθαρίσουμε για πάντα την Αντιπολίτευση και να εκθέσουμε τον Τρότσκι. Αυτή η υπηρεσία θα σας χαρίσει τη ζωή. Θα σας δόσουμε ακόμα και δουλειά σε λίγο καιρό… κλπ. –Βέβαια, ύστερα απ’ ότι έγινε, ούτε ο Ράντεκ, ούτε ο Πιατάκοβ μπορούν να δόσουν μεγάλη πίστη σε παρόμοιες υποσχέσεις. Είναι, στριμωγμένοι ανάμεσα σ’ ένα θάνατο αναπόφευκτο και βέβαιο και… ένα θάνατο καμουφλαρισμένο με κάποιες λάμψεις ελπίδας. Σε τέτοια περίπτωση οι άνθρωποι, προπαντός οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι ταπεινωμένοι, οι εξαντλημένοι κλίνουν προς την ελπιδοφόρα λάμψη…
Τελική σούμα?
Πόσους “ξέκανε” ο ακατονόμαστος”
20, 30 40…10 εκατομμύρια? Ποσοτικοποιείστε επί τέλους την κατηγορία!
Έλα πόσταρε μας και λίγο λάιφο να γουστάρουμε!
https://www.lifo.gr/team/sansimera/55830
Τόσα χρόνια μετά και η μεγάλη αυτή προσωπικότητα του κομμουνιστικού κινήματος σας φέρνει πόνο και όχι μόνο!
Να είστε καλά γιατί γελάμε πολύ με τις ανοησίες σας εδώ μέσα!
Ψηλά, στον επουράνιο Σοβιετικό παράδεισο, ο Στάλιν ξέσπασε σ ένα βροντερό γέλιο που έκανε τα παράσημα πάνω στη λευκή στολή του ναυάρχου του Σοβιετικού ναυτικού που φορούσε, να κουδουνίσουν. Ο 20χρονος ΚΝΙτης- αγγελάκι που του είχε φέρει το καινούργιο πόνημα “Τα εγκλήματα του Στάλιν” σε 5 τεύχη, έπαιξε χαρούμενος τα κόκκινα βελουδένια φτερά του.
Καιρό είχε να δει τον “πατερούλη” να γελάει τόσο αυθόρμητα.
Όσα παραμύθια και να μας πει ο τρότσκι,ένα σκοπό έχουν.Να κρύψουν τα δικά του εγκλήματα.Οι πιιο στενοί του συνεργάτες,πχ Πιέρ Μπρουέ και Ντόιτσερ έχουν αναδείξει μερικές απ τις πιο χοντρές ψευτιές του,πόσο πολύ του άρεσε το ψέμα.
Ο Π.Μπρουέ με άρθρα του στα Cahiers trotskists και μετά από μελέτη των αρχείων τρότσκι στο χάρβαρντ τον κάνει σκόνη,ξεσκεπάζοντας τον ότι τάχα δεν είχε φραξιονιστική δραστηριότητα στην ΕΣΣΔ απ το 1932 και μετά.Όσα κατέθεσε ο τρότσκι στην επιτροπή Ντιούι ήτανε παραμύθια,για να αθωώσει τον εαυτό του και ούτε τον έκοψε αν με τα ψέματα του θα εξέθετε την επιτροπή που τον κήρυξε…αθώο.
Τα ίδια του σέρνει και ο Ντόιτσερ που στη σελίδα 366 The prophet outcast γράφει:He picks up any piece of gossip or rumour if only it shows a trait of cruelty or suggests treachery in the young Djugashvili.
There is no more need to go into many examples of this approach.The most striking is ,of course,trotsky’s suggestion ,that Stalin poisoned Lenin…If he had left this convinction or suspicion in 1924 ,why did he never voice it before 1939?Why did he even after Lenin’s death ,describe Stalin as a ”brave and sincere revolutionary…?
Τι να πει κανείς,γι αυτόν τον αντεπαναστάτη,που με άρθρο του που ανεβάσαμε πιο πάνω και μετά την συμφωνία του Μονάχου ,όταν έγινε πιά ξεκάθαρο ότι ο χίτλερ θα καταλάμβανε και θα σκλάβωνε τη τσεχοσλοβακία με τις πλάτες των αγγλογάλλων αυτός ζητούσε να μην γίνει υπεράσπιση,παίζοντας το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας.
ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ-ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ: Συμπτώματα, αιτιολογία, αντιμετώπιση
(Του Σάββα Ν. Σαλπιστή*)
Γενικά
Η «ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή» (Ψ.Κ.Δ.) συμπεριλαμβάνει ψυχαναγκασμούς ή καταναγκασμούς, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις συνυπάρχουν και τα δύο.
Για να τεθεί η διάγνωση «ψυχαναγκαστική-καταναγκαστική διαταραχή», θα πρέπει οι ψυχαναγκασμοί ή/και οι καταναγκασμοί να εμφανίζονται για τουλάχιστον μία ώρα στη διάρκεια της ημέρας ή να βιώνονται ως ιδιαίτερα ενοχλητικοί και επιβαρυντικοί για τη διάθεση ή να έχουν ως συνέπεια την επιδείνωση της λειτουργικότητας του ατόμου στην καθημερινή του ζωή. Συχνά, στο ίδιο άτομο, συνυπάρχουν πολλές και διαφορετικές μορφές ψυχαναγκασμών και καταναγκασμών.
Η επίγνωση της υπερβολής των ψυχαναγκαστικών και καταναγκαστικών συμπτωμάτων ποικίλει από άτομο σε άτομο. Συνήθως, το άτομο έχει επίγνωση των υπερβολών του και, για το λόγο αυτό, προσπαθεί να τις κρύψει από τον περίγυρο, επειδή ντρέπεται για τη συμπεριφορά του.
Συμπτώματα
Στην Ψ.Κ.Δ., οι σκέψεις έχουν την τάση να «κολλούν» και να ανακυκλώνονται, πράγμα που πυροδοτεί έντονο άγχος και ανησυχία, π.χ. φόβο για μολυσματικές ασθένειες, φόβο μήπως το άτομο κάνει κακό στο ίδιο του το παιδί κ.ά. Το άτομο με Ψ.Κ.Δ., για να αυτοκαθησυχασθεί και για να μειώσει το αίσθημα έντονης δυσφορίας και άγχους που το διακατέχει, καταφεύγει σε διάφορες καταναγκαστικές ενέργειες (τελετουργίες).
Ψυχαναγκασμοί είναι οι διάφορες επίμονες και επανερχόμενες εκείνες σκέψεις που προκαλούν ένα αίσθημα δυσφορίας και άγχους στο άτομο, γι΄αυτό και προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να τις αποδιώξει, να τις αγνοήσει ή να τις απωθήσει. Το ίδιο το άτομο θεωρεί τις σκέψεις του αυτές , συνήθως, ως ακούσιες.
Συνήθη θέματα ψυχαναγκασμών αφορούν στη βρωμιά, στις ασθένειες, σε διάφορες καταστροφές, σε ατυχήματα ή σε φόβο τραυματισμού κάποιου από το ίδιο το άτομο.
Παραδείγματα ψυχαναγκασμών είναι σκέψεις του τύπου: «Σκέψου, να ξέχασα το μάτι της κουζίνας ανοιχτό» ή «Μήπως ξέχασα να κλειδώσω την πόρτα;» ή «Μήπως έχω κολλήσει κάποια ασθένεια; κ.ά.
Καταναγκασμοί είναι οι επαναλαμβανόμενες εκείνες πράξεις ή νοητικές ενέργειες που αποσκοπούν στη μείωση του άγχους ή της δυσφορίας ή, επίσης, στην αποτροπή μιας πιθανολογούμενης καταστροφής.
Συνήθη θέματα καταναγκασμών αφορούν στην καθαριότητα, στον έλεγχο, στην επανάληψη συγκεκριμένων λέξεων ή φράσεων, στη συλλογή διαφόρων αντικειμένων κ.ά.
Παραδείγματα καταναγκασμών είναι π.χ. το επαναλαμβανόμενο πλύσιμο των χεριών μετά από το άγγιγμα ενός αντικειμένου, ο έλεγχος των ματιών και του φούρνου της ηλεκτρικής κουζίνας, βρυσών, κλειδαριών, διάφορες νοητικές τελετουργίες όπως η αρίθμηση, κάποιες «μαγικές» λέξεις, η συμμετρία, η επανάληψη μιας συγκεκριμένης φράσης για δύο λεπτά προς αποτροπή κάποιου φανταστικού κακού κ.ά.
Οι καταναγκασμοί γίνονται προς «εξουδετέρωση» των ψυχαναγκασμών, ώστε να καταστούν «ακίνδυνοι» ή να εξαφανισθούν. Μετά την ολοκλήρωση των καταναγκασμών, το άτομο αισθάνεται μεγάλη ανακούφιση, τουλάχιστον προς στιγμήν.
Υπάρχουν περιπτώσεις ατόμων που ζητούν επίμονα διάφορες διαβεβαιώσεις από κοντινά τους πρόσωπα καθώς πολλές φορές δεν εμπιστεύονται καν τις ίδιες τους τις αισθήσεις.
Ορισμένα άτομα με έντονη ανάγκη ελέγχου αργούν συνήθως στα ραντεβού τους.
Συχνότητα εμφάνισης – συνοσηρότητα
Η συχνότητα εμφάνισης της Ψ.Κ.Δ είναι περίπου στο 2%, με την ίδια κατανομή και στα δύο φύλα. Η έναρξη της διαταραχής γίνεται στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, της εφηβείας ή της πρώιμης νεανικής ζωής, αλλά σπάνια μετά την ηλικία των 35 χρόνων.
Η Ψ.Κ.Δ. έχει συνήθως μια χρόνια πορεία και συνυπάρχει συχνά με άλλου είδους αγχώδεις διαταραχές, διαταραχές προσωπικότητας και κατάθλιψη. Συχνή είναι και η συνύπαρξη της με το σύνδρομο Tourettes και σε διάφορες καταστάσεις του αυτιστικού φάσματος.
Αιτιολογία
Η αιτιολογία της διαταραχής είναι ετερογενής και σε μεγάλο βαθμό άγνωστη. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες που η κάθε μία από αυτές προσεγγίζει τη διαταραχή από διαφορετική οπτική και, ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να πούμε πως λειτουργούν συμπληρωματικά.
Έχει παρατηρηθεί πως ορισμένα άτομα εμφάνισαν σχετικά ξαφνικά την κλινική εικόνα της διαταραχής, μετά την προσβολή τους από αμυγδαλίτιδα, δηλαδή από στρεπτόκοκκο. Αυτό συνηγορεί στο ότι, στην περίπτωση αυτή, έχουμε να κάνουμε με μια αυτοάνοση αντίδραση του οργανισμού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, συνυπάρχουν tics, άγχος αποχωρισμού, άγχος και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και αυτοκτονικός ιδεασμός.
Θεραπευτική αντιμετώπιση
Ο μέσος όρος εμφάνισης της διαταραχής είναι το 14ο έτος της ηλικίας. Ο μέσος ασθενής ζητά βοήθεια για πρώτη φορά στην ηλικία των 24 χρόνων και, στα 30 του χρόνια, έχει διαγνωσθεί για πρώτη φορά σωστά, ενώ, περίπου ένα χρόνο μετά, έχει και την ενδεδειγμένη θεραπευτική αντιμετώπιση. Αυτά τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ καταδεικνύουν την ύπαρξη ενός κενού 17 ετών ανάμεσα στην εμφάνιση της νόσου και στην έναρξη μιας ενδεδειγμένης θεραπευτικής αντιμετώπισης. Το κενό αυτό κατατάσσει την καταναγκαστική-ψυχαναγκαστική διαταραχή στη δέκατη θέση παγκοσμίως, όσον αφορά στο οικονομικό κόστος για την κοινωνία και στις αρνητικές συνέπειες στη λειτουργικότητα του ατόμου και στη ζωή του γενικότερα. Την πρώτη θέση καταλαμβάνει η κατάθλιψη…
Η Ψ.Κ.Δ. μπορεί να αντιμετωπισθεί φαρμακευτικά, ψυχοθεραπευτικά ή με ένα συνδυασμό των δύο. Η φαρμακευτική αγωγή είναι παρόμοια με αυτή της κατάθλιψης. Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας στην αντιμετώπιση της διαταραχής είναι η πληροφόρηση που από μόνη της δρα με τρόπο καταπραϋντικό. Αποτελεσματικές έχουν αποδειχθεί, επίσης, και ορισμένες μορφές ψυχοθεραπείας.
Υπολογίζεται πως το 80% περίπου αυτών που εμφανίζουν τη διαταραχή αποκαθίστανται είτε πλήρως είτε έχουν σημαντική μείωση των επώδυνων συμπτωμάτων τους. Όσο ηλικιακά νωρίτερα ξεκινήσει μια κατάλληλη θεραπεία τόσο καλύτερα είναι συνήθως τα αποτελέσματά της.
Η στάση του άμεσου περιβάλλοντος
Τα συμπτώματα της διαταραχής είναι τέτοιας μορφής που επηρεάζουν κάποια στιγμή και τα πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος του ασθενούς που συνήθως αρχίζουν να ανησυχούν και να νιώθουν ανήμπορα. Για παράδειγμα, το άτομο με Ψ.Κ.Δ., στην απόγνωσή του, μπορεί να απαιτεί να συμμετέχουν και τα κοντινά του πρόσωπα στις διάφορες τελετουργίες που χρησιμοποιεί για να μειώσει το άγχος του, κάτι που είναι αφάνταστα επώδυνο. Για το λόγο αυτό, είναι σημαντικό τα κοντινά πρόσωπα του ασθενούς να πληροφορηθούν για τις ιδιαιτερότητες της διαταραχής, για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκφράζεται και για τη στάση που τα ίδια θα πρέπει να τηρούν ώστε να στηρίξουν όσο γίνεται περισσότερο το αγαπημένο τους πρόσωπο.
_____________________________________
* Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής, Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης, Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης.
Τον Σ.Τ ..τον ενδιαφέρει ποιός παρουσιάζει τα στοιχεία ,αν είναι απ το κκε ή απ την κόντρα,κι αυτό για τον απλό λόγο ότι πιστεύει έτσι ότι μπορεί να παρουσιάζει τις αστήρικτες ανοησίες του.
Αλλά εμείς πάντα στηρίζουμε τις απόψεις μας και σ’αυτή την περίπτωση μάλιστα από τροτσκιστικές πηγές.Πάρτε,λοιπόν,Βόλεμπεργκ.
”According to reliable sources of information,there was actually a plan for apalace revolution and the overthrow of Stalin’s dictatorship by forcible means.It is also true that red army was alloted a decicive role in the execution of this plans,which was to be carried out under the leadership of Tuchachevsky and Gamarnic.
When Piatakov and his comrades were brought to trial in January 1937 ,Radek gave hints of Tuchachevsky’s associations with the communist opposition group.”Από το άρθρο του RED ARMY.
Όλα τα στοιχεία είναι εις βάρος τους.Οι δίκες της μόσχας απλώς επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές.