Θεματική Ενότητα: Κοινωνία, Ποίηση
Έμμετρα Επίκαιρα: Καύσωνες
Καύσωνες Ο καύσωνας που έφτασε από τη Αφρική, κι αν ήταν ο χειρότερος τα τελευταία χρόνια, κι αν ταλαιπώρησε πολύ ιδίως τους απόκληρους και ηλικιωμένους, κι αν άναψε κάποιες φωτιές, μία βδομάδα κράτησε και έφυγε και πάει˙ κάπως θα ανασάνουμε....
Η Χαίτη του Ποταμού
Η ΧΑΙΤΗ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ Ανοίγει μεγάλα φτερά ήχοι ξεχύνονται απ’ τα μαλλιά του κουνάει τα δάχτυλα χορεύουν όλα τα στοιχεία βρυχάται κελαηδάει και κλαίει θύμωσε κατεβάζει πλάτανους ξεριζωμένους κοτρόνια θάμνους τρομοκρατημένα...
“Παραβολή”: Ποίημα του Γιώργου Ζιόβα
ΠΑΡΑΒΟΛΗ Αιθρία με λίγα ευγενικά σύννεφα μόνο όπως και σε μια ζωγραφιά θυμάμαι του Μαγκρίτ Όψιμη άνοιξη ευωδιάζει σε κάνει λίγο να ξεχνάς τα πάθη μας τον ξεπεσμό αυτού του τόπου λες: είναι μια μακρόσυρτη Μεγάλη Εβδομάδα αυτό που ζούμε κάποτε θα σημάνει κι η...
Έμμετρα Επίκαιρα: Ιδού ο Νυμφίος …έφτασε…
Ιδού ο Νυμφίος …έφτασε… Με δεύτερη αξιολόγηση ήρθαν να μας στιμάρουν κι αέρα που αναπνέουμε θέλοντας να μας πάρουν. Απ’ τον Οκτώβρη άρχισαν σκληρές διαπραγματεύσεις ˙ μα με θεσμούς και Σόιμπλε καλύτερα μη μπλέξεις ˙ όσο κι αν...
Διαχρονικά Επίκαιρο: “Αθανασία”
Αθανασία Στου σύμπαντος την απεραντοσύνη αμμόκοκκοι απειροελάχιστοι καθένας μας πυρήνας του, γεμάτοι ‘‘ταπεινότητα’’, αθανασία ψάχνουμε για το μικρό εγώ μας. Μα μόνη ελπίδα κάτι να σωθεί απ’ τη μικρή μας ύπαρξη, είναι να ζούμε τη ζωή σαν...
“Ο Δειλός” -Ποίημα του Γιώργου Ζιόβα
Ο ΔΕΙΛΟΣ Μοιραίος άνθρωπος κρύβει την τρομερή του φιλαυτία κι έπαρση μέσα σ’ αυτήν τη χλιαρή σεμνότητα στο παιδικό το πρόσωπό του περπατάει η γερασμένη του ψυχή ζεσταίνει με τον τροφαντό του πισινό την πρωθυπουργική καρέκλα βάφτισε τη δειλία σωφροσύνη κι όλο...
Έμμετρα Διαχρονικά: Το νόημα της ζωής
Το νόημα της ζωής Εάν φύσει δεν είναι δυνατό μα εντελώς αδύνατο να ζει κανείς στη μοναξιά μόνος χωρίς συντρόφους ενώ το ζην κερδίζεται πάντα μαζί με άλλους κυρίως με το δούναι και με το ‘‘συμφιλείν’’, ακόμη πιο αδύνατο χώρια τους το ευ ζην. Γι...
Έμμετρα Διαχρονικά: Η γιαγιά μας η καλή
Η γιαγιά μας η καλή Η γιαγιά μας η καημένη, λίγο κουφή, λίγο στραβή και λίγο σαλεμένη, δεν θέλει να την ‘περετούν κι ας είν’ αναγκεμένη. Πάντα κάτι θε να δίνει μέσα απ’ της καρδιάς τα βάθη έστω λίγο, όσο μπορεί, έστω κι αν αυτή δεν έχει. Μα έχει...
