Παναγιώτης Μαυροειδής
Άστραψε και βρόντηξε ο Μακρόν: “Ποιος αλήθεια πιστεύει πως ο Πούτιν θα σταματήσει στην Ουκρανία αν την νικήσει στον πόλεμο;”
Θεωρώντας λοιπόν αυτονόητο ότι η Ρωσία θα καταλάβει το Παρίσι, δήλωσε διαθεσιμότητα για μια νέα επική πολεμική προετοιμασία για τη σωτηρία της Ευρώπης. Προσφέρθηκε μάλιστα ταπεινά να ηγηθεί αυτής, μιας και η Γαλλία είναι η μόνη πυρηνική δύναμη της Δυτικής Ευρώπης.
Ο Πολωνός πρωθυπουργός Τουσκ θέλοντας να υποστηρίξει την “αμυντική αυτονομία” της ΕΕ, είπε: “Μα δεν είναι παράλογο, 500 εκ Ευρωπαίοι να ζητάμε από 300 εκ. Αμερικανούς, να μας σώσουν από 150 εκ. Ρώσους;”
Άθελά του όμως ξεφτιλίζει και τον Μακρόν και τον εαυτό του.
Τα μεγέθη περιγελούν τα νεκρόφιλα πολεμικά διαγγέλματα.
Όχι μόνο ούτε κυρίως τα πληθυσμιακά.
Πριν από όλα αυτά της οικονομίας. Το ΑΕΠ της ΕΕ είναι 20 τρισ., της Ρωσίας υποδεκαπλάσιο μόλις 2 τρισ.
Στις πολεμικές δαπάνες η αναλογία είναι 3 προς 1 υπέρ της ΕΕ. Η Φον Ντε Λάιεν κάνει πως το ξεχνά και κινδυνολογεί, μόνο και μόνο για να συμφωνήσουν όλοι στην ΕΕ σε εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ 800 δισ. στην ΕΕ.
Ο Πούτιν και η υπερεθνικιστική νέα αστική τάξη της μετασοβιετικής Ρωσίας είναι επικίνδυνη για το λαό της Ρωσίας και συνυπεύθυνη (μαζί με τον χρήσιμο ηλίθιο του ΝΑΤΟ Ζελένσκι) για τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και ακρωτηριασμένους και εκατομμύρια πρόσφυγες Ρώσους και Ουκρανούς. Δεν είναι όμως αυτή η αιτία της πολεμικής παράκρουσης του Μακρόν και της παρέας του.
Δεν κινδυνεύουν το Παρίσι, το Λονδίνο ή το Βερολίνο από Ρωσική εισβολή. Ιστορικά, όπως και να το κάνουμε, ήταν ο Γερμανός Κάιζερ ή Χίτλερ και πολύ περισσότερο οι Γάλλοι κουφιοκέφαλοι αυτοκράτορες που βάδισαν ανατολικά, μη έχοντας στοιχειώδη επίγνωση πού πραγματικά φτάνουν τα χέρια και τα πόδια τους.
Αυτό που συνιστά κίνδυνο για τις χώρες του ευρωατλαντικού ΝΑΤΟϊκου άξονα, είναι η τελματώδης ανάπτυξη στα όρια της ύφεσης των οικονομιών τους.
Είναι η παρόξυνση όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλισμού όχι μόνο με όρους οικονομίας, αλλά και οικολογικής ισορροπίας, κλιματικής κρίσης, πολιτικών θεσμών και αξιών.
Ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός έχει κρίση προοπτικής. Είναι η ίδια βάση της κρίσης που έχουν και οι ΗΠΑ, που βρυχώνται απελπισμένα, πολεμικά, κατακτητικά, καταφεύγοντας σε κυριαρχία και επί των συμμάχων τους, ομολογώντας την απώλεια του ρόλου του ηγεμόνα που μπορεί να ορίζει τους κανόνες για όλους. Είναι η ίδια βάση που αρχίζει να κατατρώει και τις βάσεις της Κίνας παρά την οικονομική δυναμική της, η οποία πλέον εμφανώς φρενάρει.
Ο σύγχρονος καπιταλισμός πρέπει να αναπτυχθεί για να ζήσει. Όμως όταν νέα εδάφη, νέοι πληθυσμοί δεν υπάρχουν και όταν τα νέα πεδία παρά τις τεχνολογικές επαναστάσεις που αναγγέλλονται δεν είναι και τόσο εύφορα μακροπρόθεσμα ή/και ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, μία είναι η λύση: ο καπιταλισμός πρέπει να καταστρέψει για να ξαναχτίσει.
Αν το δούμε με όρους οικονομίας θυμίζει τα άρρωστα κοτόπουλα της φάρμας που όταν λιμοκτονούν ραμφίζουν και τρώνε τις σάρκες τους στο πίσω μέρος. Αν το δούμε με όρους ανθρωπότητας, αρκεί η εικόνα της Γάζας: χρειάζονται τη φρίκη, τη γενοκτονία των Παλαιστινίων για να μιλήσει μετά ο Τραμπ για Ριβιέρα και επενδύσεις!
Ο πόλεμος για τον καπιταλισμό που σαπίζει είναι ζωτική ανάγκη και θανάσιμη απειλή για τους λαούς.
Αν δεν υπήρχε η Ρωσία, άνετα θα σφάζονταν μεταξύ τους Γαλλία και Γερμανία (τόσες φορές το έχουν κάνει άλλωστε!). Αν φαίνεται αδιανόητο, ας σκεφτούμε πόσο αδιανόητο φαίνονταν χθες το σημερινό ρήγμα ΗΠΑ με ΕΕ. Ή η (προσωρινή και καιροσκοπική βέβαια) λυκοφιλία Τραμπ – Πούτιν.
Αν λοιπόν ο “κίνδυνος” για την Ευρώπη βρίσκεται πρωτίστως μέσα στα ίδια τα σπλάχνα της, στη λογική και τις αξίες της κεφαλαιοκρατίας, η σωτηρία των λαών από τη νέα πολεμική στρατηγική, επίσης βρίσκεται μέσα στην Ευρώπη και όχι σε “προστασία” από άλλα καπιταλιστικά ιμπεριαλιστικά μπλοκ. Βρίσκεται στην απροθυμία των νέων να πολεμήσουν για το τίποτα και τα αφεντικά τους, αλλά και στο εργατικό κίνημα που αργά ή γρήγορα θα, αφυπνιστεί και θα συνδέσει τον αντιπολεμικό αγώνα με την αντικαπιταλιστική ανατροπή και κοινωνική χειραφέτηση.
