.
.

Παντιέρα, ιστότοπος αντικαπιταλιστικής ενημέρωσης

.


Εκλογές ΗΠΑ: Όταν ο αστικός κυνισμός παίρνει κεφάλι απέναντι στην αστική υποκρισία…


Παναγιώτης Μαυροειδής

1. Ο Τράμπ -σε αντίθεση με την περιρρέουσα εντύπωση ότι από το πρωί ως το βράδυ μιλούσε υπέρ της απαγόρευσης των αμβλώσεων- επικέντρωσε σε δύο καίρια ζητήματα:

α) Οικονομία και

β) Πόλεμος.

Η Χάρις αντίθετα, επεδίωξε να μείνει η συζήτηση μακριά από αυτά και ειδικά από την οικονομία και έδωσε έμφαση σε: α) “κίνδυνο για δημοκρατία που συνιστά δεύτερη θητεία Τράμπ” και β) δικαίωμα αμβλώσεων

2. Από άποψη αναφοράς σε εκλογικά γκρουπ και για να βρει “αυτούς που θα έκαναν τη διαφορά”, ο Τράμπ απευθύνθηκε καίρια σε τμήματα της εργατικής τάξης, ειδικά της “λευκής”, αλλά και της “νόμιμης” μετανάστευσης (ακόμη και όταν ανέπτυξε αντιμεταναστευτική ρατσιστική ρητορική), υποβαθμισμένα “μεσαία” στρώματα, ειδικά της υπαίθρου.

Η Χάρις επικέντρωσε σε γυναίκες (με συγκεκριμένο και περιοριστικό τρόπο), σε Λατίνους (μιλώντας όμως παράλληλα για ” έλεγχο συνόρων” ), μουσουλμάνους (έχοντας όμως φθορά από στήριξη γενοκτονίας σε Παλαιστίνη) και δήθεν “μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνους”, ανεμίζοντας την υποστήριξη από (εγκληματία πολέμου) Ντ. Τσένι, κόρη Μπους, Σβαρτσενέγκερ και άλλα γελοία πρόσωπα.

3. Ο Τράμπ σήκωσε δημαγωγικά και έντονα το θέμα του πληθωρισμού που κατατρώει το εισόδημα εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών, ενώ η Χάρις προτίμησε να προβάλλει τους ρυθμούς ανάπτυξης που βασικά έκλεινε το μάτι προς το “επιχειρείν” .

4. Ο Τράμπ δήλωσε ότι θα “τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία που επιβαρύνει τις τσέπες των Αμερικανών”, η Χάρις είπε ότι θα τον συνεχίσει ως τη νίκη του Ζελένσκι.

5. Ο Τράμπ είπε ότι θα βρεθεί στο πλευρό του δολοφόνου Νετανιάχου, η Χάρις απάντησε πως είναι ήδη ανεπιφύλακτα στο πλευρό του.

6. Ο Τράμπ τοποθέτησε έντεχνα την Χάρις και τους Δημοκρατικούς σε θέση και ρόλο εκπροσώπησης του “κατεστημένου”, για να κρατήσει για τον εαυτό του το ρόλο αυτού που είναι “ενάντια”. Η Χάρις αποδέχτηκε με περηφάνια αυτή τη θέση και ρόλο, αντιγυρίζοντας πως ο Τράμπ είναι “λαϊκιστής”.

7. Ο Τράμπ συγκρότησε ένα συνεκτικό ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό, μισογύνικο, εθνικιστικό, θρησκόληπτο και συχνά φασίζοντα λόγο, προβάλλοντας ένα συνολικό πολιτικό – πολιτισμικό πλαίσιο “διεξόδου” από τη σημερινή “σήψη”.

Η Χάρις ταυτίστηκε σχεδόν απόλυτα με τη σημερινή οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική δυστοπία για τα εκατομμύρια εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, κατηγορώντας τον Τράμπ για “φασίστα”. Έδωσε έτσι έδαφος στη λανθάνουσα (ή φανερή) επιχειρηματολογία του Τράμπ, “αν ο αντιφασισμός σας είναι η υποστήριξη της σημερινής σήψης, πειράζει κανέναν η δικιά μας φασίζουσα και αντικομμουνιστική ρητορική;”.

8. Ο Τράμπ κατάφερε, όχι να περιορίσει αλλά να ενισχύσει την εικόνα του ανθρώπου που μιλάει “απλά, χοντροκομμένα, με λάθη και αυθάδεια”, δηλαδή “όπως ο “απλός κόσμος”, αφήνοντας με ευχαρίστηση στη Χάρις τον “ορθό πολιτικό λόγο”, ο οποίος στη λαϊκή συνείδηση είναι, όχι άδικα, ταυτισμένος με την υποκρισία, το ψέμα, το περιτύλιγμα κενών πραγμάτων, το “δήθεν”.

9. Για να συνοψίσουμε: Σε ένα περιβάλλον πλήρους σχεδόν εδώ και δεκαετίες απουσίας πράξης και λόγου εργατικής πολιτικής (καθώς ό, τι υπάρχει δίνεται προίκα στους Δημοκρατικούς στο όνομα του “μικρότερου κακού” και του “αντιακροδεξιού μετώπου”), κάποια στιγμή το στρατόπεδο του ΑΣΤΙΚΟΎ ΚΥΝΙΣΜΟΥ συντρίβει (χωρίς φόβο παράπλευρων απωλειών) το στρατόπεδο της ΑΣΤΙΚΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ. Με αυτή την έννοια, όχι, ο Τράμπ δεν είναι “φωνή από το παρελθόν”, αλλά προσιδιάζει καλύτερα στο παρόν και το μέλλον της ακραίας επιθετικότητας της αστικής πολιτικής ενάντια στην εργατική τάξη, τη ζωή, την ειρήνη, τον κοινωνικό πολιτισμό. Ακόμη και αν αύριο οι Τράμπ, Μελόνι, Μόντι, Μίλεϊ, Λεπέν πεταχτούν στα σκυλιά, θα έχουν κάνει τη δουλειά τους

10. Με τούτα και με τα άλλα, η ακροδεξιά δεν είναι κυρίως η άρνηση της αστικής πολιτικής και αστικής δημοκρατίας, αλλά μορφή “ριζοσπαστικοποίησής” της, δηλαδή έντασης του εκμεταλλευτικού, αντεργατικού, αντεπαναστατικού χαρακτήρα της. Το ζητούμενο δεν είναι επομένως τα “δημοκρατικά λαϊκά μέτωπα” αλά Γαλλία ενάντια σε κάθε Λεπέν και για σωτηρία του κάθε Μακρόν, αλλά η ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής πολιτικής. Δηλαδή η ανασυγκρότηση της κομμουνιστής εναλλακτικής σε στρατηγικό επίπεδο αλλά και στο πολιτικό παρόν και ο πολιτικός αγώνας με διεκδίκηση της πλήρους ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής κομμουνιστής αριστεράς από την αστική πολιτική και τους φορείς της.

Οργή επομένως για τη νίκη του ακροδεξιού Ντόναλντ Τράμπ, καμία λύπη για την ήττα του γερακιού του πολέμου και εκπροσώπου του “βαθέος κατεστημένου” της αστικής τάξης, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της πολεμικής βιομηχανίας, Κάμαλα Χάρις.
Άλλα καθήκοντα έχουμε…

image_pdfΛήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης


Κριτικές - Συζήτηση

Βαθμολογία Αναγνωστών: 98.00% ( 15
Συμμετοχές )



4 σχόλια στο “Εκλογές ΗΠΑ: Όταν ο αστικός κυνισμός παίρνει κεφάλι απέναντι στην αστική υποκρισία…

  1. Ανώνυμος

    Πολύ σωστά όλα με μιαν επιφύλαξη: Βλέπω μια διάθεση καταμερισμού υποκρισίας και κυνισμού στους δύο υποψηφίους. Δε βλέπω σε τι εξυπηρετεί αυτή η διάκριση. Δεν ξεχνάμε.π.χ. ότι προ επταμήνου ήταν ο ίδιος ο Τραμπ, (“θα “τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία” για να μην “επιβαρύνει τις τσέπες των Αμερικανών”), που …επιβάρυνε την τσέπη των Αμερικανών, με, ούτε λίγο ούτε πολύ, 61 δις για την Ουκρανία, υπερψηφίζοντας το σχετικό κονδύλιο του Μπιντέ. Ηταν επιλογή του να συμφωνήσει. Μπορούσε να μην ψηφίσει και να …ελαφρώσει την τσέπη των Αμερικανών. Αλλά έτσι …μείωνε πολύ τις προοπτικές του να ξαναγίνει πρόεδρος!
    Συνεπώς, το μονοπώλιο της υποκρισίας δεν τώχει κανείς, όπως και του κυνισμού (Χάρις-Παλαιστινιακό). Είναι και οι δύο και κυνικοί και υποκριτές!
    Και δε νομίζω να στεναχωρήθηκε το χ/π κεφάλαιο στην Αμερική για το Trump 2.0….. Mήπως και το μεθόδευσαν, αν αναλογιστούμε όλο το σκηνικό, που προηγήθηκε, με την φαιδρή “υποψηφιότητα” του ετοιμοθάνατου Μπιντέ; Μάλλον θέλαν έναν περίπατο του Τραμπ, με αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά που είχε, και το πέτυχαν. Για νομιμοποίηση του ό,τι θα επακολουθήσει.
    Το σίγουρο συμπέρασμα είναι πως η ε/τ και οι Λαοί πρέπει να απογαλακτιστούν εντελώς από θεωρίες “σκαλοπατιών” και “συμμαχιών” με αστούς η μικροαστούς παπατζήδες. Κάτι, που τσαμπουνάει και παλεύει το ΚΚΕ εδώ και ~15 με 17 χρόνια απερίφραστα και χωρίς περικοκλάδες.
    Είναι θετικό ότι και ο Π.Μ. συγκλίνει πια σε αυτή τη θέση.

    Reply
  2. θεοδωρις Σαμιωτακης

    Νομίζω ότι κ θριαμβος Τραμπ και η ανοδος της alt right δεξιάς είναι ότι αυτή έχει τον ρεαλισμό να χειριστεί τον πολεμικο κσπιταλισμό που είναι ήδη εδώ. Γιατί όπως και να το κάνουμε όταν ετοιμαζεται ένα κράτος για πόλεμο απαγορευει εκτρώσεις,προωθεί θρησκευτική πιστη,τονώνει την συλλογική ταυτοτητα,αποθεώνει την αρρενοπωτητα ,κλείνει τα σύνορα, επιτηρει πληθυσμούς που θεωρεί υπόπτους κλπ.Τωρα οι απανταχού left liberals που βαδίζουν σε πόλεμο με τρία φύλλα,gay parade, αδιαφορώντας για εθνικη κ θρησκευτική ταυτότητα και με open borders σε πληθυσμους που παίζει να είναι και με τους άλλους φαντάζουν σαν μαζοχιστες αυτόχειρες στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων τα οποία βέβαια δυστυχώς έχουν αποδεχθεί τη μοιρα τους και πάνε σαν πρόβατα στη σφσγη.

    Reply
  3. Χρ Παρισης

    Το WEF του Κλαους Σβαμπ, το ΝED του Πενταγωνου, το Atlantic Council ,και αλλα εκατο αδελφα και συγκοινωνουντα think tanks του Αμερικανοσιωνιστικου Αξονα… κατα την “ιστορικη αναλυση” που διακινει ο εσμος των “εγκυρων” ΜΜΕ ανα τον κοσμο , την οποια αντιγραφουν τα “αριστερα” μαγαζια και τα παραρτηματα τους, ΔΕΝ ειναι η ” alt right”… ( γιατι δεν το γραφετε ακροδεξια? Γιατι, οπως εξηγει η κοινωνιοι στορικη Γλωσσολογια , η χρηση της γλωσσας του Κυριαρχου δημιουργει στον υποταγμενο πληθυσμο την ψευδαισθηση του “ανηκειν” στους Κυριαρχους και, αρα,τα γραφομενα η λεγομενα του αποκτουν αυξημενο Κυρος ) . Το Καθεστως γελαει …

    Reply

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.