Του Γιώργου Κολλιά
«..Οι σοσιαλιστές που δεν αντιλαμβάνονται ότι ο δοσμένος πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, που δεν τον εξετάζουν ιστορικά, τίποτε δεν θα καταλάβουν σ αυτόν τον πόλεμο και είναι ικανοί με παιδική αφέλεια να τον φανταστούν με την εξής μορφή: ένας την νύχτα αρπάζει τον άλλον από το λαιμό και οι γείτονες είναι αναγκασμένοι να σώσουν το θύμα της επίθεσης ή να «κλειστούν» μέσα δειλά (έκφραση του Πλεχάνοφ), επειδή φοβούνται τον καυγά. Δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γελαστεί και δεν θα αφήσουμε τους αστούς συμβουλάτορες να εξηγήσουν τον πόλεμο έτσι απλά, ότι ζούσαμε κάποτε ειρηνικά, ο ένας επιτέθηκε, ο άλλος υπερασπίζει τον εαυτό του». Λένιν, Άπαντα τόμος 26 σελ. 31»
1. Η Λενινιστική προσέγγιση στο ζήτημα του πολέμου
Το ζήτημα του πολέμου έχει διχάσει αρκετές φορές το εργατικό κίνημα και την αριστερά από την περίοδο, ακόμη, της δεκαετίας του 1910, του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Το βασικό αντικείμενο της διαμάχης ήταν η στάση απέναντι σε έναν ενδεχόμενο πόλεμο και οι διαφωνίες που προέκυψαν στο να καθοριστεί ο ίδιος ο χαρακτήρας του. Αμυντικός ή επιθετικός, ιμπεριαλιστικός ή εθνικοαπελευθερωτικός κλπ.
Για τον Λένιν ο χαρακτήρας αυτός καθορίζονταν, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου, μέσα από την ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών και της συγκεκριμένης κατάστασης. Η ανάλυση αυτή πρώτα και κύρια αφορούσε το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχηματισμών την διαμόρφωση του ταξικού συσχετισμού στο εσωτερικό τους, ποια τάξη ηγείται στον πόλεμο και για ποια συμφέροντα διεξάγεται. Αυτού του τύπου η ερμηνεία του πολέμου συγκροτεί μια υλιστική και όχι μια εκλεκτική ιδεαλιστική προσέγγιση του ζητήματος. Επομένως, για τον Λένιν, η στάση απέναντι σε έναν πόλεμο, δεν είναι μια γενική αρχή που τηρείται κάτω από οποιεσδήποτε ιστορικές συνθήκες και περιόδους. Για παράδειγμα, διαφορετικά έθετε το ζήτημα για τους πολέμους τον 18ο και 19ο αιώνα και διαφορετικά στην περίοδο του ιμπεριαλισμού.
Για τους πολέμους του 18ου και 19ου αιώνα μας λέει: «..όλοι αυτοί ήταν εθνικοί πόλεμοι που συνοδεύτηκαν με την δημιουργία εθνικών κρατών και συνέβαλαν σ αυτό. Οι πόλεμοι αυτοί σήμαναν την καταστροφή της φεουδαρχίας και ήταν έκφραση της πάλης της νέας αστικής κοινωνίας ενάντια στην φεουδαρχική…, η πάλη για την αυτοδιάθεση του έθνους, για την ανεξαρτησία του, για την ελευθερία της γλώσσας, για λαϊκή αντιπροσώπευση εξυπηρετούσε το σκοπό αυτό – την δημιουργία εθνικών κρατών – αυτής της απαραίτητης βάσης για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης του καπιταλισμού» (Λένιν, Άπαντα τόμος 26, σελίδα 58, Διάλεξη πάνω στο θέμα: Το προλεταριάτο και ο πόλεμος).
Είναι προφανές ότι εδώ, ο Λένιν, τοποθετεί το ζήτημα από την άποψη της προόδου και της ανόδου νέων κοινωνικών δυνάμεων που γύρω από την ανερχόμενη τότε αστική τάξη συγκροτούσαν ένα, προοδευτικό για την εποχή, κοινωνικό μπλοκ που οδηγούσε στην μετάβαση του αναδυόμενου καπιταλισμού. Κάνει λόγο για «…θρίαμβο του σύγχρονου πολιτισμού, για την πλήρη άνθιση του καπιταλισμού, για την προσέλκυση όλου του λαού, όλων των εθνών στον καπιταλισμό…» Οι εθνικοί πόλεμοι και η εμφάνιση των αστικών κρατών, μας λέει, «..σήμαναν την καταστροφή της φεουδαρχίας και ήταν έκφραση της πάλης της νέας αστικής κοινωνίας ενάντια στη φεουδαρχική». Αναφέρει ως παράδειγμα τέτοιων πολέμων που ξέσπασαν, την περίοδο της γαλλικής επανάστασης έως και τους ιταλικούς και πρωσικούς πολέμους.
Για την περίοδο όμως που ο καπιταλισμός βρίσκεται ήδη στην φάση του ιμπεριαλισμού, ο χαρακτήρας του πολέμου είναι διαφορετικός. Είναι πόλεμος για το μοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις αστικές τάξεις των εθνικών κρατών. «…Ο καπιταλισμός έφτασε ήδη στην ανώτερή του μορφή και εξάγει πια όχι εμπορεύματα, αλλά κεφάλαιο. Αισθάνεται στενόχωρα στο εθνικό του περίβλημα και τώρα γίνεται πάλη για τα τελευταία υπολείμματα της γήινης σφαίρας..» και καταλήγει ότι «…ολόκληρη η περίοδος, τέλη του 19ου αιώνα και αρχές του 20ου αιώνα χαρακτηρίζεται από πλήρη κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής πολιτικής..» (Λένιν, Άπαντα, το ίδιο όπως παραπάνω)
Η παραπάνω εκτίμηση του Λένιν, για τον χαρακτήρα των πολέμων, εάν ίσχυε για την περίοδο των αρχών του 20ου αιώνα, ισχύει και σήμερα σε απόλυτο βαθμό. Για τον λόγο ότι ο καπιταλισμός έχει ενισχύσει στο έπακρο τα χαρακτηριστικά που του απέδιδε ο Λένιν στην εποχή του. Οι αστικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών, για να συνεχίσουν να αναπαράγονται, έχουν ανάγκη από την εξαγωγή κεφαλαίων, το μοίρασμα των αγορών που, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, οδηγούν σε τοπικούς περιφερειακούς και παγκόσμιους πολέμους. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν και την σφραγίδα των πολέμων στην σημερινή εποχή και τους ξεχωρίζουν από τους (επιθετικούς ή αμυντικούς) πολέμους την εποχή της ανάδυσης του καπιταλισμού και των εθνικών κρατών. Συνεπώς όταν προσεγγίζουμε το ζήτημα του πολέμου μέσα στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες με βάση την μαρξιστική μεθοδολογία σύμφωνα με τον Λένιν, μόνο τότε μπορούμε να διευκρινίσουμε την στάση απέναντί του.
2. Η φύση της Ρωσίας και το Ουκρανικό ζήτημα
Είναι η Ρωσία ιμπεριαλιστική δύναμη; Παρότι ο Λένιν έχει απαντήσει στο ερώτημα αυτό από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μια μερίδα της αριστεράς, παραβλέποντας την μαρξιστική μέθοδο ανάλυσής του για την οικονομική φύση του ιμπεριαλισμού, προσεγγίζει το ζήτημα με έντονο συναισθηματισμό και ιδεαλισμό. Στην προσπάθειά της να αντιπαρατεθεί απέναντι στην στρατηγική επιδίωξη του νατοϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να ανακόψει την επανεμφάνιση της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή, με όρους γεωπολιτικού ανταγωνισμού ακόμη και στρατιωτικής αντιπαράθεσης, επιχειρεί να δικαιολογήσει με απολογητικό τρόπο παρά να ερμηνεύσει την στάση της Ρωσίας στο ουκρανικό ζήτημα, ισχυριζόμενη, ότι αυτή δεν αποτελεί ιμπεριαλιστική δύναμη. Εάν θέλουμε να είμαστε συνεπείς, με τα μεθοδολογικά εργαλεία του Λένιν για την ανάλυση του ιμπεριαλισμού και να ορίσουμε το αν η Ρωσία, ως κοινωνικοοικονομικός σχηματισμός, έχει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά ή όχι, τότε εύκολα θα μπορέσουμε να ξεκαθαρίσουμε και την φύση της αναμέτρησης ΗΠΑ – ΝΑΤΟ με την Ρωσία πάνω στο Ουκρανικό ζήτημα.
Η Ρωσία λοιπόν, με βάση την λενινιστική αντίληψη, συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που την συγκροτούν ως μια δύναμη ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, ανεξάρτητα εάν σε αυτή την συγκυρία, είναι αντιμέτωπη με μια προσπάθεια επέκτασης του αντιπάλου της σε βαθμό που να την αποκόπτει από σφαίρες οικονομικής και πολιτικής επιρροής ακόμη και με στρατιωτικούς όρους με την προσπάθεια ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Τα στοιχεία αυτά είναι:
1. Μονοπωλιακές δομές οργάνωσης της παραγωγής με συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου
2. Συγχώνευση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου και δημιουργία χρηματιστικού κεφαλαίου.
3. Ένταξη στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσω της τάσης του ρωσικού κεφαλαίου (όπως και κάθε κεφάλαιο) να υπερβεί τα στενά εθνικά πλαίσια (εξαγωγή κεφαλαίου) για διευρυμένη αναπαραγωγή ως βασικό στοιχείο της καπιταλιστικής της ανάπτυξης.
4. Συγχώνευση κράτους και μονοπωλίων Ο καπιταλισμός της στο κρατικομονοπωλιακό του στάδιο.
5. Ανταγωνισμός γεωπολιτικός με το ΗΠΑ – ΝΑΤΟ για το μοίρασμα σφαιρών επιρροής, ελέγχου των φυσικών πόρων που ενίοτε παίρνει το χαρακτήρα στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.
Μια τέτοιου τύπου προσέγγιση βεβαίως, δεν συνιστά σε καμιά περίπτωση ίσες αποστάσεις και ξέπλυμα στην ουσία του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από την στρατιωτική περικύκλωση που επιχειρεί έναντι της Ρωσίας. Από την άλλη, μας προφυλάσσει από λάθος ερμηνείες για την ταξική φύση του Ρώσικου καπιταλισμού που επιδιώκει στρατιωτική οικονομική και πολιτική ηγεμονία μέσω της ανακοπής, σε πρώτη φάση, της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς ανατολάς.
Θέλω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις.1.Στο κείμενο αναφέρεται η “στρατηγική επιδίωξη του νατοϊκού κ αμερικανικού ιμπεριαλισμού,να ανακόψη την επανεμφάνιση της Ρωσίας στη διεθνή σκηνή,με όρους γεωπολιτικού ανταγωνισμού”.Αλλά είναι μόνο συτό; Ναι,η Ρωσία “ανοίγει τα φτερά της”,αλλά η Δύση επιδιώκει απλά να τη σταματήση ή να την καταπιή; Ο καπιταλισμός δεν ξέρει ειρηνική συνύπαρξη κ δεν μπορεί να σταματήση να επεκτείνεται.Είναι “ο θάνατός σου,η ζωή μου”.Αν δούμε απ’: αυτή την οπτική το ζήτημα,η Ρωσία,με όρους αστικής πολιτικής αντίληψης -γιατι η μαρξιστική πολιτική εναλλακτική αυτή τη στιγμή εκεί δεν υπάρχει- βρίσκεται σε άμυνα.Άλλο,το τι θα γίνη,σε περίπτωση που επικράτηση.2.Οι πόλεμοι του 18ου κ 19ου άι. οδήγησαν στη δημιουργία εθνικών κρατών,μέσω της κατάλυσης της φεουδαρχίας.Αλλά η δημιουργία εθνικών κρατών στην Ευρώπη συνεχίστηκε τον 20ο άι.,με τη διάλυση τριών αυτοκρατοριών,μέσω του Α’ ΠΠ,που αν κ έγινε από τις μεγάλες δυνάμεις για το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής,ξεκίνησε από μια τρομοκρατική ενέργεια ενός αυτονομιστικού κινήματος.Το αίτημα των εθνών για ανεξαρτησία συνδέονταν με τη δημοκρατία κ τη λαϊκή κυριαρχία,που δεν μπορούν να λειτουργήσουν σε μιαν αυτοκρατορία.Οι μεγάλες δυνάμεις λοιπόν έκαμαν ένα πόλεμο για τους δικούς τους λόγους,από κει όμως προέκυψαν θετικά αποτελέσματα για τους λαούς,χωρίς να ξεχνούμε το σημαντικότερο,την ΕΣΣΔ.
1. Γιατί είναι …”άλλο τι θα γίνει σε περίπτωση, που θα επικρατήσει”;! Ο Λένιν, πριν 100 χρόνια, και σε πολύ πιο δυσμενείς συνθήκες για ..”μαρξιστική εναλλακτική”(;!) δε μπήκε σε τάχατες “διλήμματα”! Γιατί πρέπει σήμερα να πάμε ακόμη πιο πίσω από τον 19ο αιώνα;!..
2. “…ξεκίνησε από μια τρομοκρατική ενέργεια….”. Από πότε οι αφορμές μπορούν να συσκοτίζουν τις αιτίες; Και ποιος σας είπε πως οι “αυτονομιστικές ενέργειες” δεν έχουν σχέση με την επεκτατική πολιτική των “μεγάλων δυνάμεων”, δηλαδή των ιμπεριαλιστών κάθε κοπής;
Ακόμη δε βάλαμε μυαλό για τις …”πορτοκαλί ανοίξεις” και τις “πλατείες” κάθε είδους (είχαμε κι εδώ τέτοιες!), με προεξάρχουσα την “πλατεία Μαϊντάν”, που ακόμη και σήμερα μερικοί, -ές, δεν εννοείτε να αντιληφθείτε τις αιτίες, τις σκοπιμότητες και κυρίως τις συνέπειές τους;!
Το εξωκοινοβούλιο άγεται και φέρεται από τον Ιμπεριαλισμό εξ ίσου με το Κοινοβούλιο….
Καλά σας τα λέει εδώ ο Κ.Β. Και για σας είναι…
Για το 2.:Δεν πρόκειται για απλή αφορμή.Οι μεγάλες δυνάμεις είχαν πετύχει ένα στάτους κβο για μεγάλο διάστημα (Μπέλ Επόκ).Όμως η βιομηχανική ανάπτυξη ενδυνάμωσε πολιτικά τα λαϊκά στρώματα,με σποτελεσμα να ζητούν περισσότερα.Εδώ εμφανίζεται η “εθνική αφύπνιση” ή αλλιώς εθνικισμός,με την πρώτη σημασία του όρου.(Τη σημασία του εθνικού σοβινισμου,την απόχτησε αργότερα).Το αίτημα της συγκρότησης εθνικών κρατών διατάραξε την ισορροπία,που βασιζόταν σε ένα σύστημα συμμαχιών των μεγάλων κ όπου όλα ήταν επακριβώς μοιρασμένα.Ασφαλώς εμπλέκονταν μυστικές υπηρεσίες στη δολοφονία του Αυστριακού διαδόχου,αυτές πάντα υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις,αλλά αυτό δεν αναιρεί το πολιτικό φαινόμενο καθεαυτό,που νομίζω,πώς ήταν το αρχικό αίτιο.Ύστερα ήρθε διαδοχικά η προσχώρηση των διαφόρων Ευρωπαϊκών δυνάμεων εξ αιτίας των συμμαχιών μεταξύ τους,για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους,όπως μεταδίδεται η φωτιά από ένα σημείο εστίας σε όλο το δάσος.Πρώτη αντέδρασε η Αυστρουγκαρία για το βαρύ,εδώ που τα λέμε,στο γόητρο της χτύπημα, από δίπλα η αδερφή Γερμανία,απ’ την άλλη η Σερβία,που συνδέονταν με τη Ρωσία κ ακολούθησαν μια – μια οι άλλες.
Για το 1.Δε χρειάζεται να μπαίνωμε σε διλήμματα,για να κάνωμε επιλογές,αναφορικά με αντιθέσεις,που δεν έχουν να κάνουν ευθέως με τα λαϊκά συμφέροντα.Αυτό όμως δε σημαίνει,ότι δεν τα θίγουν έμμεσα.Εκτιμήσεις πρέπει να κάνωμε,για να τις αξιοποιούμε στους δικούς μας αγώνες,για τους δικούς μας στόχους.Τέτοιου είδους εκτιμήσεις σίγουρα έκανε κ ο Λένιν,παρ’ ότι δεν ξέρω αν στην προκειμένη περίπτωση θα συμφωνούσε μαζί μου κ πολύ λυπούμαι που δεν μπορώ να έχω την άποψή του.
Διευκρινιστικά στο παραπάνω εννοώ,ότι χειριζόμαστε κ αξιοποιούμε κάθε φάση,ανάλογα με ποιούς όρους μας παρουσιάζεται στο τώρα κ όχι με το τι πιθανόν θα γίνη στο μέλλον.Την επόμενη φάση,τη χειριζόμαστε πάλι ανάλογα.
“…. ο μόνος τρόπος για να κατανοήσουμε έστω και λίγο τον πόλεμο της Ουκρανίας, είναι να κοιτάξουμε τους βρώμικους πολέμους της δεκαετίας του 90.
………..
Να σκεφτούμε πως σχεδιάζονται οι πόλεμοι και ποιός επωφελείται. Το 2011 μάλιστα ο εκπρόσωπος του State Department, Mark Toner, παραδέχτηκε την εμπλοκή των ΗΠΑ και την αυθεντικότητα των εγγράφων του Wikileaks δικαιολογώντας το όμως ως «προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη Συρία» και βαφτίζοντάς τους αντάρτες «κινήματα πολιτών».”
Περιττό να θυμίσω, με τη σειρά μου, ποιοί χώροι, ποιές “συλλογικότητες” κλπ. και πως υποδέχτηκαν τις …”λαϊκές εξεγέρσεις” της διαβόητης “Αραβικής Ανοιξης” και τις στημένες από την cia “λαϊκές” πορτοκαλί “Ανοίξεις” στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.!
Ολα αυτά φωτίζονται με την λενινιστική ανάλυση του τι εστί Ιμπεριαλισμός, που, εξαιρετικά καλά, μας θυμίζει ο συναγ. Γ. Κ. εδώ.
Όχι, δεν το δέχομαι,ότι είναι δυνατόν,να στηθούν οι κάθε είδους λαϊκές εξεγέρσεις.Πρόκειται για ιστορικό φαινόμενο,που δεν μπορεί να δημιουργηθή κατά βούληση.Το μόνο που γίνεται, είναι, να χειραγωγηθή κ αυτό συμβαίνει,όταν απουσιάζει η σωστή προοπτική.Ο Μάο είπε,δε δημιουργήσαμε εμείς την επανάσταση, απλά την οργανώσαμε.Κατ’ ανάλογο τρόπο όμως μπορούν να ιδιοποιούνται κ να κατευθύνουν μια εξέγερση αντιδραστικές δυνάμεις.Οι “πορτοκάλι επαναστάσεις”,”Αραβική Άνοιξη” κ άλλες παλιότερες κ νεώτερες εξεγέρσεις ήταν γνήσιος λαϊκός ξεσηκωμός,που για ιστορικούς λόγους βρήκε διέξοδο να εκδηλωθή,δεν είχε όμως απαντήσεις.
Μαρκελα, αν μπορεί να χειραγωγεί τις λαϊκές εξεγέρσεις η Αντίδραση, τότε μπορεί και να τις στήνει! “Κατά βούληση” (=βολονταρισμός) κανείς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα σίγουρα, ούτε οι επαναστάτες ούτε η και Αντίδραση. Ασφαλώς σε μακροχρόνια (“μακροσκοπική”) θεώρηση, οι κοινωνικές αντιθέσεις κινούν τις κοινωνικές δυνάμεις και κύρια τις λαϊκές μάζες. Αλλά μη βλέπουμε αυτούς τους βασικούς νόμους του Ιστορικού Υλισμού μηχανιστικά. Εχει πολλά ζιγκ-ζάγκ η ιστορική εξέλιξη και πολλές φορές και οι λαϊκές μάζες κινούνται προς τα πίσω. Εχεις τόσα παραδείγματα, δια του λόγου το αληθές: Το “Μακεδονικό” κινητοποίησε μεγάλες μάζες Λαού, αλλά σε πολύ λάθος δρόμο. Κι όχι μόνο πρόσφατα. Να θυμηθούμε τι γινόταν το 1993; Μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους τότε. Σάμπως και ο Φασισμός/Ναζισμός δεν κινητοποίησε τεράστιες λαϊκές μάζες στην Γερμανία και την Ιταλία; Βεβαίως την οργή και την αγανάκτηση του Λαού αξιοποίησε η Αντίδραση αλλά ..προς όφελός της! Αυτό εννοώ όταν λέω “στήνει”. Ετσι έγινε και με τις “πορτοκαλί εξεγέρσεις”, τις διάφορες “Ανοίξεις” και βέβαια την πλατεία Μαϊντάν, που τώρα θαυμάζουμε τα επιτεύγματά της.
Η Αντίδραση ξέρει να πολεμάει το εργατικό κίνημα χρησιμοποιώντας τα δικά του όπλα. Και αξιοποιεί τα προβλήματα, που η ίδια δημιουργεί στους Λαούς προς όφελός της! Πρόκειται για μια πολύ επεξεργασμένη και αποτελεσματική τακτική. Οταν μπορείς να πολεμάς τον αντίπαλο χρησιμοποιώντας τα δικά του όπλα και μεθόδους, η νίκη σου είναι εξασφαλισμένη…
Ας το πάρουν χαμπάρι αυτό όσοι προβληματίζονται και αγωνιούν για τους εργαζομένους, τους Λαούς, αλλά και την ίδια την Ανθρωπότητα.
Η αντίδραση δεν μπορει να οργανωσει λαικες εξεγερσεις/ επαναστασεις κλπ.Μπορει όμως εκει που υπσρχει κενό πολιτικό να εκμεταλευθει την υπαρχουσα κοινωνικη δυσαρεσκεια και να την καναλιζαρει κατα εκει που θέλει.Εμας σαν Ελληνες μας φαινονται κωμικά τα ” πορτοκαλι” κινηματα γιατι ο κοσμος εδω για οτι θελει να διαμαρτυρηθει/ φωναξει υπαρχει αριστερη παραδοση και συλλογικοτητες ετοιμες ,οποτε δεν υπαρχει το κενο που περιεγραψα Σε αλλες χωρες ομως που υπαρχει κενο τα οποια αιτηματα ποδηγετουνται απο διαφορους.
Μας φαίνονται κωμικά τα “πορτοκαλί” κινήματα;
Σε όλους;
Να θυμίσω ανακοινώσεις και “αναλύσεις”;
“κωμικά” μπορεί να μας φαίνονταν, αλλά τη δουλίτσα τους την κάμανε…
Βασικό αξίωμα στην πολιτική είναι,ότι ο λαός,οι λαϊκές μάζες έχουν δίκιο,εξ ορισμού,με την έννοια ότι είναι το σταθερό σημείο αναφοράς,για τις πολιτικές παρεμβάσεις.Ο γυαλός δε θεωρείται ποτέ στρατός,όσους κόλπους κ κολπάκια κι αν έχη,το καράβι πρέπει να προσαρμόζεται ανάλογα.Οι κοινωνικές αντιθέσεις βεβαίως κινούν τις κοινωνικές μάζες.Αυτός είναι βασικός νόμος.Κσι οι μάζες δεν πάνε προς τα πίσω! Αντίθετα,γυρεύουν να πάνε προς τα μπροστά,να ξεπεράσουν την σποτελμάτωση,να σπρώξουν προς την εξέλιξη,που συνιστά τον όρο περαιτέρω επιβίωσης της ανθρωπότητας.Το κατά πόσο το πετυχαίνουν κάθε φορά,είναι το ζήτημα.Περνάς την αδυναμία των μαζών,για το αίτιο της οπισθοδρόμησης που συντελείται κ που ο λαός προσπαθεί να ξεπεράση.Ζητούμενο είναι οι σωστές απαντήσεις κ οι σωστές κατευθύνσεις κ αυτές δεν είναι δοσμένες.Οι πρώτες λαϊκές κινητοποιήσεις στον “υπαρκτό” αναχετιστηκαν,αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη φθίνουσα πορεία του.Ύστερα ήρθαν οι “πορτοκάλι επαναστάσεις”,αλλά δεν ήταν αυτές η αιτία της παλινόρθωσης.Στην Κίνα η εξέγερση της Τιεν Αν Μεν,που πιθανόν να οδηγούσε σε παλινόρθωση,τσακίστηκε κ δεν υπήρξε άλλη λαϊκή εξέγερση,τέτοιας έκτασης τουλάχιστον,εκεί.Μήπως γι’ αυτό διασώθηκε ο σοσιαλισμός;Στην ιστορία των λαών δεν είναι πάντα διαθέσιμες εμπνευσμένες πρωτοπορίας κ φωτισμένοι ηγέτες,τη στιγμή που χρειάζονται,όπως ο Μαρξ,ο Λένιν,ο Μάο κ αυτό είναι καθαρά ιστορικό φαινόμενο.Είναι η σπειροειδής εξέλιξη της ιστορίας με φωτεινές φάσεις,που προέρχονται από το προχώρημα της γνώσης κ σκοτεινές,που οφείλονται στα λάθη κ τα κενά,που με το χρόνο παράγουν συνέπειες.Πρέπει να κάνωμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε,γιατί δεν ξέρουμε σε ποιο σημείο της ιστορίας βρισκόμαστε.Ο Λένιν εκτιμούσε,ότι ούτε η γενιά του ούτε η επόμενη θα ζούσαν την επανάσταση,μόνο λίγους μήνες πριν αυτή να ξεσπάση.
Είναι μια ολέθρια αντίληψη,αποπροσανατολιστική για την επαναστατική αριστερά.”Καλές” κινητοποιήσεις,μ’ άλλα λόγια,είναι μόνο αυτές,που επιλέγομε εμείς.Συνηθίστηκε πολύ στον “υπαρκτό”,με τα γνωστά αποτελέσματα.Αλλα όσοι το ισχυρίζονται,δεν έχουν,παρά να στήσουν πειραματικά μερικές εξεγέρσεις,για να το επιβεβαιώσουν επιστημονικά.Μ’ αυτή τη θέση φτάνομε κ στο ότι ο ναζισμός ήταν κίνημα.Αλλά ο ναζισμός εισχώρησε στο εργατολαϊκό κίνημα που ήδη υπήρχε κ είχε φτάσει σε αδιέξοδο,επειδή για το προχώρημα του χρειαζόταν άλλα ιδεολογικά-πολιτικά εργαλεία,απ’ αυτά που είχαν χρησιμοποιήσει με επιτυχία τα σοβιέτ,στις εκεί συνθήκες.Οι αντιδραστικές δυνάμεις προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις ανησυχίες του λαού στο μακεδονικό,όπως κ στο υγειονομικό,όπου κ ακόμα το συνεχίζουν.Το καθήκον της πρωτοπορίας είναι,να βρη το σωστό μονοπάτι,που πρέπει να ακολουθήση το κίνημα κ όχι να το αντιμετωπίζη αφ’ υψηλού.
“…Η CIA χρηματοδότησε την εξέγερση της πλατείας Μαιντάν το 2014….”
Χα, χα! “Μ’ αυτή τη θέση φτάνομε κ στο ότι ο ναζισμός ήταν κίνημα”.
Σωστά εμείς έχουμε το δικαίωμα (μας το απένειμε ο …Μάο!) να επιλέγομε ποιές κινητοποιήσεις είναι οι “καλές” και μπορούν να λέγονται”κίνημα”.
Οι “άλλοι” ‘ομως, όταν κάνουν το ίδιο, έχουν “μιαν ολέθρια αντίληψη κλπ.”
No comments…
Χαρακτηριστικό της ιδεαλιστικής σκέψης είναι να θεωρεί δεδομένο, εκείνο, που θέλει να “αποδείξει”.
Tα άλλα, για την φύση του Ναζισμού, για το άν “εισχώρησε” ( …αυτό δεν είναι “στήσιμο”;!) στο εργατολαϊκό κίνημα κλπ. τα αφήνω ασχολίαστα.
Αν εδώ απευθύνεσαι σ’ εμένα,δεν κατάλαβες αυτό που είπα.Διατύπωσα την αντίληψη της διάκρισης των λαϊκών εξεγέρσεων σε “καλές” κ “κακές”,με την έννοια,ότι είναι εσφαλμένη.Όταν ο λαός εξεγείρεται,υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι γι’ αυτό.Καθήκον της πρωτοπορίας είναι,να δώση σωστές απαντήσεις στα προβλήματα κ σωστή κατεύθυνση στον αγώνα,τέτοια,που να υπηρετή τα λαϊκά συμφέροντα.Ελπίζω,να έγινα τώρα αρκετά ξεκάθαρη.
Σωστή η Μαρκέλλα. Όταν εξεγείρονται οι λαοί σε Ανατολή και Δύση πάντα υπάρχουν ταξικοί, κοινωνικοί, εθνικοκαταπιεστικοί, οικονομικοί λόγοι.
Το αν εξελίσσονται κάποιες λαϊκές εξεγέρσεις σε πορτοκαλί εξεγέρσεις, αυτό οφείλεται στο ότι δεν υφίσταται ταξικές λαϊκές χειραφετητικής πολιτικές δυνάμεις. Ούτε συγκροτημένες αντίστοιχες ιδέες και πολιτισμική πολιτική παρέμβαση.
Οπότε, παίζουν μπάλα συστημικές, θρησκευτικές φονταμενταλιστικές πολιτικές ιδέες και δυνάμεις. Και ηγεμονεύουν. Τα δε κ.κ. που υπάρχουν είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τόσο συστημικά, όσο και ανίκανα να κάνουν κάτι σοβαρό χειραφετητικο. Και πάει στρατό όλο το πράγμα.
Συμφωνώ με το Θεόδωρο Σαμιωτάκη.Ο πρώτος κανόνας της επανάστασης είναι,όπως τον διατύπωσε ο Μάο Τσε Τουγκ,”είναι δίκαιο,να εξεγείρεσαι”. Από ‘κει κ μετά αρχίζουν τα δύσκολα.
για να καταλάβεις γιατί ο κόσμος ξεσηκωθηκε κάτω από αστερόεσσες στη δυτική Ουκρανία πρέπει να καταλάβεις τι τον ώθησε. Η οικονομία. Στη Πολωνία λόγω εξαγωγής κεφαλαίου το επίπεδο ζωής βελτιώθηκε (τα υπερκέρδη βέβαια βγήκαν άφθονα για τους γερμανους, γαλλους, και αμερικανους εξαγωγείς). Από την απόλυτη ένδεια, ομως, ο κόσμος απέκτησε δουλειες σε εργοστάσια. Αυτό ώθησε τους δυτικους ουκρανούς σε εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης γιατί από το 91 δεν ειχαν δει ασπρη μερα..Τετοια αντιδραστικά κινήματα υπάρχουν σε πολλές εποχές. Μη λεμε οτι εδώ δεν καταλαβαίνουμε. Εχουμε το προηγούμενο με τους αγανακτισμένους. Πήγαινες να μοιράσεις χαρτί κι έπεφτε γιούχα και σπρωξίδι, φαινόμενα που δεν εχουν σχέση με το εργατικο κινημα του παρελθόντοας. Ωραία ειναι να καμαρώνουμε εδώ πέρα για αριστερές παραδόσεις, αλλά αμα ξαφνικά καταρρεύσει εντελώς το βιοτικό επίπεδο (πράγμα που μπορει να γινει στο μέλλον) να δω αν θα αναπολούμε τις μέρες του 2010 και του 2011 με τις στρακαστρούκες εικοσιτετράωρες σαν…επαναστατικες