Το βράδυ της Πέμπτης 10 Δεκεμβρίου 2020 η εκπομπή Kontra24 με την Αναστασία Γιάμαλη και τον Σπύρο Σουρμελίδη στο Kontra Channel, είχε καλεσμένους στο στούντιο τον ΓΓ της ΟΕΝΓΕ, νευροχειρουργό Πάνο Παπανικολάου και τον Πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ Μιχάλη Γιαννάκο.
Θέμα της εκπομπής, τι άλλο; Οι δραματικές εξελίξεις στο χώρο της Υγείας με την πανδημία του νέου κορωνοϊού SARS-CoV-2.
Στη διάρκεια της εκπομπής πραγματοποιήθηκαν συνδέσεις με πολλές πόλεις, κυρίως της Βόρειας Ελλάδας, που δοκιμάζονται σκληρά. Δόθηκε έτσι ο λόγος σε συνδικαλιστές γιατρούς και μαχόμενους υγειονομικούς της πρώτης γραμμής για να σκιαγραφήσουν την κατάσταση στα νοσοκομεία της πόλης τους.
Από τις εφιαλτικές περιγραφές που παρακολουθήσαμε, διαγράφεται ανάγλυφα το έγκλημα της πολιτικής που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση της ΝΔ στο χώρο της Υγείας τους τελευταίους μήνες, με τα δραματικά αποτελέσματα: Τις καθημερινές εκατόμβες νεκρών, τους θανάτους εκτός ΜΕΘ, την αποδυνάμωση των νοσοκομείων και γενικότερα του ΕΣΥ, τον αποδεκατισμό των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού, όχι μόνο με την καραντίνα των νοσούντων –όταν βέβαια οι αρμόδιοι επιτρέπουν αυτή να τηρηθεί- αλλά ακόμα και με το θάνατο 11 από αυτούς.
Παρακολουθήστε τις παρεμβάσεις στα βίντεο που ακολουθούν:
Πάνος Παπανικολάου:
Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του Νοσοκομείου «Άγιος Σάββας». Μετά από τις αποκαλύψεις για τις ΕΔΕ(!) εναντίον γιατρών που νόσησαν από Covid πάνω στον αγώνα τους, ο Κώστας Καταραχιάς μετατέθηκε εκδικητικά στη ΜΕΘ του Νοσοκομείου «ΣΩΤΗΡΙΑ», αν και ακτινολόγος στην ειδικότητα, προφανώς περισσότερο από απαραίτητος στον «Άγιο Σάββα»:
Μιχάλης Γιαννάκος:
Λάρισα, Λάμπρος Καραγιώργος:
Σέρρες, Βαγγέλης Παπαμιχάλης:
Δράμα, Γιάννης Παπαδόπουλος:
Γιαννιτσά, Σίμος Φωστηρόπουλος:
Κοζάνη, Δημήτρης Ντέντης:
Ξάνθη, Δώρα Πλαστήρα:
Καβάλα, Κατερίνα Πετράκη:
Θεσσαλονίκη, Βασίλης Τσάπας:
Μιχ. Γιαννάκος -2:
Κλείσιμο από Mιχ. Γιαννάκο και Π. Παπανικολάου:
Πολύ σοβαρά όλ’αυτά που επισημαίνουν οι μαχόμενοι υγειονομικοί.
Χρειάζεται να έχουμε υπόψη μας ότι η εμπιστοσύνη του απλού κόσμου στους “ειδικούς” της επιτροπής έχει κλονιστεί.
“Υπάρχει κ’ ένα 25% πολιτών που λέει ότι δεν εμπιστεύεται την ‘Επιτροπή’ ότι κάνει καλά τη δουλειά της”.
https://www.in.gr/2020/12/10/greece/koronaios-klonise-deytero-kyma-tin-empistosyni-ton-politon-stin-epitropi-ton-loimoksiologon/
Ο “απλός” κόσμος καταλαβαίνει πολύ καλύτερα αυτό που δε θέλει να καταλάβει η ηγεσία της (ανύπαρχτης) κοινοβουλευτικής αριστεράς:
Πως οι “τεχνικές” λύσεις των “ειδικών” μόνον ουδέτερες δεν είναι. Απεναντίας, “βρωμάνε” φιλο-καπιταλιστική μονομέρεια και μεροληψία.
Όλοι οι “ειδικοί” συμπορεύονται με τη λογική του “οριζόντιου” λοκντάουν, όπως συνηθίζει να λέγεται, που βολεύει μια χαρά τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τις φιλο-καπιταλιστικές κυβερνήσεις.
Επιπλέον, με αφορμή την πανδημία και την υγειονομική κρίση,
οι κυβερνήσεις ήρθαν να εφαρμόσουν αντιδημοκρατικά μέτρα καταστολής και επιτήρησης με το βλέμμα στις τεράστιες κοινωνικές εξεγέρσεις που έρχονται.
Παρόλ’αυτά, η πλειοψηφία του κόσμου τους λέει κατάμουτρα ότι η ευθύνη για τις εκατόμβες νεκρών βαραίνουν την κυβέρνηση.
https://www.sofokleousin.gr/dimoskopisi-metastrofi-stin-koinonia-i-gnomi-ton-politon-gia-ti-d
Η αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει να βγει πολύ θαρετά προς τα έξω και να οργανώσει την αντίσταση ΤΩΡΑ,
πριν θρηνήσουμε κι άλλους νεκρούς, όχι μόνο απ’ τον κόβιντ αλλά και
απ’τις φριχτές συνέπειες του λοκντάουν (ψυχολογική πίεση, μοναξιά,
μειωμένη φροντίδα για χρόνιες ασθένειες, ανεργία κλπ).
..ο λαός θα ανατρέψει αυτές τις πολιτικές και θάναι μέρα μεσημέρι. Τηρώντας τις αποστάσεις, με όλα τα μέτρα ασφαλείας, με πλήρη ασφάλεια. Περιττό να σημειώσουμε πως δε θα σπάσει ούτε τζάμι…
Η ειρωνεία μου ήταν απαραίτητη..Δε ζητώ από κανέναν κανένα θαύμα. Σαν άτομο τηρώ πιστά τα “μέτρα” που μας λένε οι “επιστήμονες” και οι “ειδικοί”. Ενώ κόσμος και κοσμάκης πεθαίνει άδικα, η δική μου εμβέλεια φτάνει μέχρι την ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης ακροθιγώς και την έκκληση για πολιτική αντιπολίτευση αγωνιωδώς, πράγμα που σήμερα δεν υπάρχει.
Η όλη αριστερά δεν υπάρχει σήμερα στο παιχνίδι. Από τη σοσιαλφιλελεύθερη “αριστερά” καήκαμε στο γιαούρτι. Η πέραν του ΚΚΕ αριστερά προ πολλού έχει βαλτώσει ανεπιστρεπτί, χάνοντας επαφή με τη λαϊκότητα. Απομένουσα ακόμη αναφορά το ΚΚΕ όπου έχει ίσως κάποιο νόημα να ασκηθεί κριτική: Ενώ πολλά από τα ουσιώδη ελαττώματά του, απολιθώματα και ελλείμματα, συνοδεύουν και τους λοιπούς μικρούς, ως ακόμη και τον αναρχικό χώρο. Οι οποίοι μικροί επιπλέον ανακυκλώνουν άγονες συγχύσεις στην φιλοδοξία να μπολιαστούν με πιο σύγχρονα διλήμματα ως και μεταμοντέρνες αντιλήψεις. Οι πολιτικοί δεκάρικοι διαμαρτυρίας του ΚΚΕ και οι συμβολικοί δειγματοληπτικοί ακτιβισμοί του ούτε απαντούν στην αιχμή των συστημικών πολιτικών, ούτε απαλύνουν με οποιοδήποτε τρόπο τις επιπτώσεις της σύγχρονης ταξικής αντεπανάστασης (αντεπανάσταση με την έννοια πια του 18ου αιώνα, ως αριστοκρατική αντίδραση-παλινόρθωση..). Το χειρότερο, δεν δημιουργούν καμία άμυνα, ή έστω μια αχτίδα δημιουργίας όρων, ή προοπτική λαϊκής συσπείρωσης κλπ. Αντίθετα η φθορά των πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων συνεχίζεται. Η ασφαλής πρόγνωση λοιπόν πριν δέκα χρόνια πως “έρχεται θύελλα” δεν συνοδεύτηκε από οποιαδήποτε πρόληψη στο τι να κάνουμε. Τη θύελλα της παγκόσμιας κρίσης του 2008 και των εδώ μνημονίων ακολούθησε η χιονοστιβάδα της πανδημίας του ιού σε σκηνικό 4ης τεχνολογικής επανάστασης. Ως αναμενόμενο, το κόμμα βρέθηκε να κολυμπά όπως νάναι σε βάλτο, χωρίς ενεργή πυξίδα – και οι λοιποί μικροί απλώς ακόμη χειρότερα.
Η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη και βέβαια εδώ κάνω μια απλή σημείωση, προφανώς με ελλείμματα και σφάλματα. Δυστυχώς ο διδικτυακός διάλογος, εκτός από αναποτελεσματικός, έχει αποδειχθεί αν μη τι άλλο…πραγματικά “μυστήριος” αν όχι και κακότροπος. Παρ ότι αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με τις ταγμένες καλές προσπάθειας λίγων (αντέχει ο kokkiniotis!). Ενώ όλη αυτή η απαξία των υποκειμένων δεν αξίζει στους αγωνιστές που παραμένουν εντός ή σε αναφορά αυτών των σχημάτων, ΚΚΕ και λοιπών μικρών και ανένταχτων του χώρου. Όπου συναντάς τα καλύτερα παιδιά που έγιναν άντρες, και γυναίκες,. Και πολλοί πια εγέρασαν κρατώντας ακόμη και τη συνείδηση και την προσπάθεια. Αγάπης αγώνας άγονος..
Συνήθως μου αντιλέγουν: “και τι ήθελες δηλαδή να κάνει, με τις λίγες δυνάμεις του; δε βλέπεις ότι ο κόσμος δε κουνιέται, κι αυτοί είναι παντοδύναμοι;” Δε θα απαντήσω όπως θα μούρχονταν αυθόρμητα, γιατί πάει αλλού το πράμα. Δε θα συντάξω σαν φούφουτος τι να κάνει, ούτε τι να κάνουμε. Γιατί είναι θέματα συλλογικής ανάλυσης και συντεταγμένης πολιτικής δράσης. Θα πω όμως τι κάνει, ή ίσως τι δεν κάνει, σαν καθρέπτης:
Η στρατηγική του κήρυκα δεινών και προφήτη παλιών προφητειών δεν αποδίδει. Εκείνο που δεν κάνει, όπως και με τα μνημόνια, είναι να συλλογιστεί -και να τολμήσει- το πως θα συναντήσει τα ρεύματα του λαϊκού θυμικού εκεί που αυτά βρίσκονται, αντί να περιμένει “ο λαός να ξυπνήσει”. Εκείνο που δεν κάνει είναι να αντιπολιτεύεται τη κυβέρνηση στα εργαλειακά σημεία αιχμής με τα οποία καταφέρνει να υλοποιεί την πολιτική της, αντί να εμφανίζεται σε κρίσιμα σημεία ως και να να συμπλέει με παρόμοια γλώσσα χαρακτηρίζοντας π.χ. συλλήβδην όσους σήμερα αντιδρούν ενστικτωδώς, ανεπεξέργαστα, ή στρεβλά ως “ψεκασμένους”. Γιατί υπάρχουν πολλοί που αγανακτούν με τις αιχμές των εφαρμοζόμενων πολιτικών, προφανώς ενστικτωδώς, ανεπεξέργαστα, στρεβλά, ακόμη και αντιδραστικά, ελλείψει άξιας πολιτικής εκπροσώπησης.
Εκείνο που δεν κάνει, ακόμη και σήμερα, δεν έχει αμφισβητήσει ξεκάθαρα την ιδιότητα του “ειδικού” και του “επιστήμονα” από τους κυρίους επίλεκτους επισήμους των επιτροπών και των πολυεθνικών – μάλιστα φαίνεται σαν να τους ονομάζει ακόμη ειδικούς και επιστήμονες.
Ακόμη και σήμερα, δεν έχει αμφισβητήσει πολιτικά την επ αόριστο εφαρμογή των sms και των προστίμων και της ανορθολογικής επιλογής στους περιορισμούς κυκλοφορίας και στις απαγορεύσεις, χωρίς ορίζοντα, ή με πλαστό ορίζοντα. Όταν όμως ένα υποκείμενο δεν έχει αντιταχθεί ξεκάθαρα, και άρα επί της ουσίας έχει πρακτικά αποδεχθεί ως “μέτρο” την επ αόριστο αστυνόμευση της κυκλοφορίας -και τα πρόστιμα- του στρεβλού “λαουτζίκου” που αλλιώς θα ήταν “ανεύθυνος σε βόλτες και θα έσπερνε τον ϊό”, τότε πραγματικά είναι πολύ δύσκολο αυτό το ίδιο υποκείμενο να υπερασπιστεί το δικαίωμα της πραγματικής ή έστω και της επετειακής συμβολικής διαδήλωσης. Γιατί έτσι έχει χάσει και έρεισμα και αξιοπιστία…Γιατί αυτό το click away ανορθολογικό τουρλουμπούκι που ζούμε καθημερινά, ανεξαρτήτως των διαδηλώσεων ή απεργιών, δεν είναι ούτε καραντίνα, ούτε λοκντάουν ούτε μέτρα. Ως πότε; Μαυρίσαμε από θανάτους και αυταρχισμό.
Όταν ακόμη και τώρα κάποιος θεωρεί ότι εξ ορισμού η “επιστήμη” είναι κάτι καλό που μας παρουσιάζει μόνο σύγχρονα θαύματα, αρκεί να χρησιμοποιηθεί σωστά, αποσπώντας την έννοια επιστήμη και επιστήμονας από τους συγκεκριμένους υλικούς όρους που αυτή πραγματώνεται στη σύγχρονη εφιαλτική πραγματικότητα, τότε έχει πράγματι πάρει διαζύγιο από τον ορθολογισμό, παρεμπιπτόντως και από το μαρξισμό. Η αντιπολίτευση που του απομένει είναι ένας ποιοτικότερος σύριζα, δηλαδή σε ζητήματα που δεν άπτονται των εργαλειακών αιχμών της συγκεκριμένης κατάστασης. Με την επιπλέον οργανωτική δυνατότητα συμβολικών ακτιβισμών.
ΣΣ. Τώρα τελευταία έχω ακούσει από συμπαθέστατο πράγματι στέλεχος και βουλευτή κάτι για ανυπακοή λέει και ότι έτσι λέει προχώρησε ο πολιτισμός κλπ. Αυτά όμως είναι μπερδευτικά γιατί αυτοδιαψεύδονται αμέσως από τη λοιπή θεωρία και πράξη. Για ανυπακοή δεν ξέρω, σαν άτομο τηρώ τα “μέτρα” που μας λένε οι “επιστήμονες” και οι “ειδικοί”. Και διαμαρτύρομαι συμβολικά. Kι ας μας πει λίγα παραπάνω ο συμπαθέστατος βουλευτής πως το εννοεί αυτό δηλαδή, επί του πεδίου…Αλλά νομίζω ότι του λείπουν πάμπολλα στοιχεία σφαιρικής αναλυτικής σκέψης και επικαιρης γνώσης, στην εποχή της 4ης τεχνολογικής επανάστασης και του great reset. Μακάρι να κάνω λάθος -και τη συμπάθειά μου..
ΠιΚαπα,
θα συμφωνήσω με την κριτική που ασκείς σε όλη την Αριστερά,
μηδέ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξαιρουμένης.
Η αλήθεια είναι ότι από “σύνδεση με τη λαϊκότητα” πάσχουμε βαριά.
Θεωρώ, επίσης, καίριο ότι αναφέρεσαι στην αστική φιλολογία του Great Reset, κοινώς τα διάφορα φληναφήματα του World Forum του Νταβός σύμφωνα με τα οποία
“μετά την κρίση του ιού θα ξαναγυρίσουμε στο 1945”,
πα’να’πει στη χρυσή εικοσαετία του καπιταλισμού,
όπου οι ρυθμοί ανάπτυξης έτρεχαν σαν τρελοί.
Όλοι ξέρουμε ότι οι τέτοιες φαντασιώσεις των καπιτα-ληστών
είν’ εχτός τόπου και χρόνου,
μιας και τότε ο κόσμος έβγαινε από την μεγαλύτερη καταστροφή της ιστορίας με 60 εκατ.νεκρούς και ισοπεδωμένα τα πάντα.
Το κεφάλαιο που’χε καταστραφεί ήταν ανυπολόγιστο κ’ έτσι οι μηχανές άρχισαν να δουλεύουν στο φουλ, με συνέπεια το μεταπολεμικό μπουμ.
Σήμερα η “συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου”,
όπως μας τη δίδαξε ο Μαρξ,
είναι τεράστια,
και τα κράτη δεν σκέφτονται καν ν’αφήσουν τις ζημιογόνες
επιχειρήσεις να φαλιρίσουν γιατί θα παρασύρουν μαζί τους
τα πάντα,
όπως έγινε με την Λέμαν Μπράδερς.
Οπότε, το “συναινετικό” Great Reset μας τέλειωσε!
Κ’ έτσι προσπαθούν να το κάνουν με βάρβαρα μέτρα
διάλυσης ακόμα και των υπολειμάτων του κοινωνικού κράτους
και εγκαθιστώντας κατασταλτικούς μηχανισμούς επιτήρησης
πρωτοφανέρωτους.
Η τεράστια υγειονομικη κρίση του κορωνοιού,
που τη γιγάντωσε η δολοφονική ανικανότητά τους,
τους ήρθε “κουτί” για να εφαρμόσουν τα αντι-δημοκρατικά τους
εχτρώματα.
Όμως, δεν πρέπει, για κανένα λόγο,
να λησμονάμε τους τεράστιους αγώνες που δόθηκαν πριν την πανδημία,
αλλά και στη διάρκειά της, ενάντια στην “αντεπανάσταση”, όπως την λες.
α) Μια βδομάδα πριν, στο Περού, κ’ ενώ ο κορωνοιός
σαρώνει στη Λίμα και τις άλλες πόλεις,
χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους ενάντια στο
επιχειρούμενο πραξικόπημα του, δίχως εκλογές, διορισμού καινούργιου προέδρου, ονόματι Μερίνο. Και νίκησαν.
β) Το ίδιο στη Γουατεμάλα πριν τρεις βδομάδες, χιλιάδες ενάντια
στον Προυπολογισμό της Δεξιάς που αναγκάστηκε να τον βάλει
για κωλόχαρτο.
γ) Στη Χιλή το δημοψήφισμα που πέταξε στα σκουπίδια τα απομεινάρια
της χούντας Πινοτσέτ.
δ) Στην Ινδία πάνε δυό βδομάδες που ‘γινε η μεγαλύτερη απεργία στην ιστορία: 250 εκατ. εργάτες κατέβασαν τους διακόπτες και νέκρωσαν τα πάντα! Που ‘ν’ ο Μαρξ να δει την επιβεβαίωση των όσων έλεγε!
Και μαζί με τους εργάτες, χιλιάδες αγρότες που ξεκίνησαν απ’ την επαρχία Παντζάμπ για να φτάσουν στο Δελχί.
Κι όλ’ αυτά ενάντια σε μια ακροδεξιά συμμορία που προσπαθεί να στρέψει τους ινδουιστές ενάντια στους μουσουλμάνους και τους Σιχ.
ε) Στη Νιγηρία, πριν κανα διβδόμαδο πάλι, χιλιάδες στους δρόμους
ενάντια στην αστυνομική καταστολή.
στ) Στη Γαλλία 200 χιλιάδες ενάντια στην αστυνομοκρατία του Μακρόν.
ζ) Στην Πολωνία χιλιάδες για τα δικαιώματα των γυναικών.
η) Στη Λευκορωσία εξέγερση ενάντια στο Λουκασένκο.
Για ν’ αναφέρουμε μόνο τα πολύ πρόσφατα.
Και μάλιστα μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες, φορώντας μάσκες, κρατώντας αποστάσεις κλπ.
Η εργατιά παγκόσμια δείχνει το δρόμο.
Πρέπει κ’ η αντικαπιταλιστική Αριστερά να σηκωθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Έστω και τραβώντας τον εαυτό της απ’ τα μαλλιά.
μάλλον τον εαυτό σου περιγράφεις και δεν βλέπω και γιατί.
ποιός να ενδιαφερθεί δηλαδή;
Ηλία, το ότι το great reset είναι η τωρινή φιλολογία του καπιταλισμού, ή ίσως το νέο marketing-managment του είναι μια αισιόδοξη εκτίμηση. Σε μιαν άλλη δυσμενέστερη περίπτωση πρόκειται για το επόμενο μετα-καπιταλιστικό σύστημα που αναδύεται, όχι όμως με τους κατά Μαρξ όρους χεγκελιανής προόδου, αλλά ως αριστοκρατική αντ-επανάσταση. Ήδη λέμε εδώ και χρόνια ότι πολιτικά και κοινωνικά γυρίζουμε στον 19ο αιώνα..αλλά βέβαια με τεχνολογία 21ου. Ήδη η επιστημονική φαντασία έχει προειδοποιήσει. Ήδη φαίνεται ότι η ανθρωπογενής τεχνολογία υπερβαίνει συντριπτικά την φυσική ανθρώπινη ισχύ (ίσως ήδη και τη νόηση πλέον). Ενώ η συγκεντροποίηση (του κεφαλαίου με τους παλιούς όρους) τείνει σε ολοκληρωτική συγκέντρωση ελέγχου της ισχύος (που απλώς προσωποποιείται σε κάποιους νεο-τεχνο-”αριστοκράτες”). Αυτά, στο βαθμό που σταθεροποιηθούν, υπερβαίνουν το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους κίνησής του. Ολοκληρωτικός καπιταλισμός, δεν λέει.. Τεχνοκρατική φεουδαρχία ως παλινορθωση, ορθότερο. Το ενδεχόμενο αυτού του σεναρίου ως “μετα-εξέλιξη του είδους”, απαιτεί επίκαιρη αποτίμηση της τεχνο-επιστήμης και ενσωμάτωση στην κοινωνική και πολιτική θεωρία.
Αντ αυτών, “εξ αριστερών” έχουμε μια απροθυμία αποτίμησης και προσκόλληση σε ιερές γραφές χωρίς επικαιροποίηση. Έτσι π.χ, η επιστήμη θεωρείται ως ευλογία που απλώς πρέπει να αποσπαστεί από την ιδιοκτησία των καπιταλιστών και να χρησιμοποιηθεί σωστά για την κοινωνία. Μια τέτοια σκέψη φαντάζει αφελώς μηχανιστική, καθώς η πλέον η τεχνολογία εν τη γενέσει της ήδη διαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις και ταυτόχρονα διαμορφώνεται έτσι εξ αρχής για την αναπαραγωγή της (βλέπε αναπαραγωγή του κεφαλαίου, όπου κεφάλαιο θυμίζουμε είναι το νεκρό προϊόν του ανθρώπινου μόχθου και πολιτισμού) και εν τη γενέσει της αποσκοπεί στον έλεγχο των εξαρτημάτων-ανθρώπων .
Η πάλι π.χ. βλέπουμε προσκόλληση σε μια φρασεολογία “αντι-μικροαστισμού”, όταν οι “μικροαστοί” πλέον ανήκουν στο περίφημο 90% (που σήμερα ίσως είναι λιγότερο%, αλλά εκεί τείνει, κι ακόμη παραπάνω). Και άρα λοιπόν αυτοί εν δυνάμει είναι εξ αντικειμένου στην ίδια πλευρά συμφερόντων με τους εργάτες. Αλλά είναι και εν θέσει;
Είναι, εφόσον αναλογιστούμε την ανάγκη για εργαλειακή χρήση των απλών φιλοσοφικών διπόλων: Όπου η ανάλυση οφείλει να είναι πολυπαραμετρική, αλλά αν η ανάλυση θέλει να κάνει κάτι, χρειάζεται να προκρίνει την επίκαιρη βασική φιλοσοφική πόλωση (βλ. αντίθεση). Όπου πράγματι η βασική αντίθεση μπορεί να ταυτίζεται με την κυρίαρχη, όταν είναι επίκαιρη. Και όπου η επίκαιρη είναι απαραίτητη αν κανείς θέλει πραγματικά να κάνει δουλειά και όχι να είναι προφήτης δεινών και παλιών προφητειών.
Όπου όταν λέμε “μικροαστοί”, παλιοί και νέοι, δεν μιλάμε μόνο για την ακριβή ταξική θέση (που είναι πια αρκετά έωλη..) αλλά για το φαντασιακό πολιτισμικό θέλω που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός σε όλο το 90% (και στους εργάτες), αλλά που σήμερα πλέον είναι σαφές ότι δεν θα το καλύψει, αντίθετα “παίρνει πίσω” ότι έδωσε. Έτσι σήμερα, ενώ εργατική αντίδραση δεν φαίνεται στον ορίζοντα (και μη μπερδεύουμε τους εργάτες με κάποιες κουτσές “πρωτοπορίες”), αντιδρούν περισσότερο οι “μικροαστοί” -και όσοι εργάτες μοιάζουν με μικροαστούς, (καθώς οι υπόλοιποι είναι αόρατοι..). Ζητώντας αυτά που τους είχαν δοθεί και που τώρα αφαιρούνται. Πρώτα τα λεφτά, μετά δουλειά, μετά η ελευθερία λόγου, μετακίνησης, συνάθροισης, κλπ.
Το επόμενο είναι, τι καθήκοντα βάζουν όλα αυτά. Καθήκοντα που οι σημερινές λειψές ¨πρωτοπορίες” αδυνατούν αγγίζουν, ίσως και να αδιαφορούν. Άλλοτε βολικά και τεμπέλικα (τω πνεύματι) προσκολλημένες σε πράγματα ξεμυρισμένα. Άλλοτε πάλι να αυτοπραγματώνονται χαμένες σε πράγματα μεταμοντέρνα, δευτερο-τριτεύοντα ή απατηλά.
Δεν ξέρω αν κανείς ενδιαφέρεται, αν δεν ενδιαφέρεται πρόβλημά του. Και πρόβλημά μας.
Κάθε τόσο θα βγαίνει ένας “αρχιερέας” του “μετα-τάδε” για να πραϋνει και τις πονεμένες ψυχές, που ούτε κατάλαβαν, ούτε καταλαβαίνουν, ούτε θα καταλάβουν. Πως τάχα είχαν καταλάβει, “αλλά το ΚΚΕ… και “η Ανταρσύα, που μοιάζει με το ΚΚΕ…”, μπλα, μπλα, μπλα…
Κι όσα δεν πιάνει η αλεπού.
ΠιΚαπα, τρεις παρατηρήσεις
Α) Λες
‘όταν οι “μικροαστοί” πλέον ανήκουν στο περίφημο 90% (που σήμερα ίσως είναι λιγότερο%, αλλά εκεί τείνει, κι ακόμη παραπάνω). Και άρα λοιπόν αυτοί εν δυνάμει είναι εξ αντικειμένου στην ίδια πλευρά με τους εργάτες…’
ΠιΚαπα, σόρρυ, αλλά μπερδεύτηκα.
Ποιό είναι το 90% στο οποίο ανήκουν εργάτες και μικροαστοί μαζί κι αντάμα;
Σίγουρα υπάρχουν κομμάτια των μεσοστρωμάτων, όπως πχ ο πολιτικός μηχανικός ή ο ηλεκτρολόγος μηχανικός που δουλεύουν στο εργοτάξιο και, μολονότι έχουν ένα παραπάνω λόγο απ’ τον εργάτη, τρών κι αυτοί τη φρίκη.
Πιθανόν κάποιοι άνθρωποι απ’ αυτά τα μεσοστρώματα να “τραβιούνται” προς την εργατική τάξη, αλλά αυτό δεν τους κάνει “αντικειμενικά” ή “φύσει” εργάτες.
Ένας μηχανικός σε μια επιχείρηση μπορεί ακόμα και ν’ ασκεί έλεγχο στο αντικείμενο εργασίας ενός εργάτη ή να δίνει κι εντολές.
Κανένας εργάτης όμως δε βρέθηκε ποτέ σε θέση να δώσει εντολές σε κάποιον άλλον.
Η ταξική θέση δεν καθορίζεται μόνο απ’ το αν παίρνεις μισθό διότι σ’ αυτήν την περίπτωση κι ο διευθυντής του νοσοκομείου είν’ εργάτης.
Που, όπως όλοι ξέρουμε, δεν είναι.
Το ίδιο κι ο διευθυντής της τράπεζας.
Χαιρόμαστ’ όλοι πάρα πολύ όταν, μεσοστρώματα που ανήκουν στην τεχνοκρατία, συνδικαλίζονται και παλεύουν δίπλα δίπλα με τον εργάτη, όπως πχ το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών.
Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι “φύσει” εργάτες.
Β) Λες ακόμα
‘αντιδρούν περισσότερο οι “μικροαστοί” -και όσοι εργάτες μοιάζουν με μικροαστούς, (καθώς οι υπόλοιποι είναι αόρατοι..).’
Ελπίζω ότι συφωνούμε πως οι Μπαγκλαντεσιανοί εργάτες γης της Μανωλάδας Ηλείας που ξεσηκώθηκαν πριν δυό χρόνια δεν ήταν “μικροαστοί” ούτε μοιάζουν με “μικροαστούς”.
Το ίδιο επίσης οι καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών που πριν λίγα χρόνια έκαναν κακό χαμό και δικαιώθηκαν.
Γ) Αυτό με το “φαντασιακό” που λες είνε κάπως θολό.
Δε διαφωνώ διόλου ότι το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί εντατικά και μεθοδικά να καλλιεργήσει μέσα στον καθένα μας μια “φαντασίωση” για πλουτισμό, για “ατομικές λύσεις και άσε τους λούζερς να κουρεύονται” κλπ.
Επιπλέον συμφωνώ απόλυτα ότι, κι αν ακόμα πριν χρόνια ο καπιταλισμός μπορούσε να δίνει κάτι για να συντηρεί την παραμύθα, σήμερα αυτό έχει τελειώσει.
Είνε, όμως, η ύπαρξη των φαντασιώσεων αυτών η αιτία της μειωμένης μαχητικότητας κάποιων κομματιών;
Αμφιβάλω.
Φοβάμαι ότι πρέπει να ψάξουμε αλλού.
Και συγκεκριμένα στην ηγεσία των οργανώσεων της αριστεράς.
Η Ρόζα έλεγε ότι το ποιός έχει την ηγεσία παίζει καθοριστικό ρόλο.
Την έχουν οι ίδιοι οι εργάτες ή τα μεσοστρώματα;
Έκατσα κάποια χρόνια στην Αριστερά και ορκίζομαι ότι δεν είδα ούτε ΜΙΑ καθαρίστρια (σχηματικά το λέω) στην ηγεσία της άκρας αριστεράς.
Ούτε τηλεφωνήτριες, ούτε πωλήτριες απ’αυτές που ξεροσταλιάζουνε ώρες ολόκληρες να διπλώνουν ρούχα, ούτε ντελιβεράδες.
Απεναντίας, είδα άφθονους δικηγόρους, μηχανικούς, ψυχολόγους, πανεπιστημιακούς, λογιστές κλπ, κλπ.
Λυπάμαι, αλλά δεν πιστεύω ότι ένας πανεπιστημιακός ή ένας δικηγόρος μπορεί να εκπροσωπήσει τα δίκια ενός ντελιβερά.
Δεν ξέρει καν τι σημαίνει να εργάζεσαι κάτω απ αυτές τις συνθήκες.
Νομίζω ότι αυτός ειν’ ο λόγος που η αριστερά έχει μικρή διείσδυση σ’ αυτό που λέμε πρεκαριάτο (αν έχει κάποιο νόημα η λέξη).
Δεν νομίζω θα συνεννοηθούμε έτσι γιατί ένας αρκετά στοχευμένος συλλογισμός γέννησε αποκλίνουσες και αναίτιες απορίες ή ενστάσεις. Μάλιστα και λέξεων αντικαταστάσεις. Δεν υπήρξε η λέξη “φύσει”, αλλά το εν δυνάμει, και το “εν θέσει” με ερωτηματικό. Ερώτημα που απαντήθηκε καταφατικά για λόγους εργαλειακούς. Που σημαίνει, όταν η βασική αντίθεση παίρνει την περιγραφόμενη επίκαιρη μορφή, ώστε μεγενθύνει συντριπτικά τη δύναμη του “κεφαλαίου”, και συντρίβει την εργασία, δεν κάνεις κυνήγι μαγισσών “μικροαστισμού” γιατί θα καταλήξεις μόνος εσύ κι ο φίλος σου. Όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα.. Και το τραγελαφικότερο είναι να είσαι θέσει νεομικροαστός που μιλάς για τον εργάτη κατά του μικροαστικσμού (..) Αντίθετα, όταν η συγκεντροποίηση προχωρά, δεν θέλει πολύ μυαλό ότι η προοπτική είναι η απάλειψη αυτού που λέμε “μεσαία τάξη”, Αρα; ποια τα καθήκοντα; Τεσπά. Να θυμίσω μόνο ότι η αντίθεση είναι κεφάλαιο-εργασία, αντίθεση απρόσωπη, αντικειμενική = μεταξύ του είδους και του νεκρού προϊόντος του είδους. Το πως αυτή προσωποποιείται στα υποκείμενα είναι άλλη ιστορία, κάπως πιο πολύπλοκη.
Οι ιστορικές προσπάθειες των σοσιαλιστικών και κοινωνικών υποκειμένων δεν μπόρεσαν να απαντήσουν βασικά ερωτήματα του τότε, πράγμα που φαίνεται από τις πολλές αποκλίνουσες ερμηνείες, όσο και από το ίδιο το αποτέλεσμα (κατάρρευση). Κατά μια βολική ερμηνεία των αναλύσεων του Βαζιούλιν, η τεχνολογία δεν ήταν επαρκής, για αυτό. Αλλά σήμερα η τεχνολογία δημιουργεί τόση διαφορά ισχύος ανάμεσα σε αυτόν που τη γεννά και την ελέγχει απο τη μια, και σε αυτόν που την ‘υφίσταται” ως χρήστης από την άλλη. Μάλιστα, οι ίδιοι οι υψηλής ειδίκευσης νεο-εργάτες της τεχνολογίας (ή μήπως είναι μικροαστοί;) συνήθως είναι εξ ίσου αδύναμοι, καθώς η τεχνογνωσία τους είναι τόσο τεμαχισμένη-εξειδικευμένη ώστε δεν έχουν εικόνα και καθόλου βέβαια έλεγχο.
Κοινώς, οι διαφορές ισχύος μεταξύ των ανθρώπων αυξάνονται πλέον τρομακτικά. Αν δεν απαντήθηκαν λοιπόν κρίσιμα ζητήματα κοινωνικής οργάνωσης τότε, που στο κάτω κάτω μπορούσε ένας εργάτης, ή έστω ο μορφωμένος γιος του, να ασκήσει κάποιο έλεγχο σε κάποιους υπολογισμούς, πώς θα απαντηθούν τώρα επί της νέας τεχνολογικής βάσης; Ας εξηγήσει κάποιος, πως θα γίνει ο κοινωνικός έλεγχος επί της βιοτεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης; Μα το παράδειγμα το παίρνουμε ήδη. Με έναν φονικό ιό, που δεν είναι βέβαια και ισπανική γρίπη, αν και τάχουν κάνει μούσκεμα, ωστόσο μας έχουν δέσει και φιμώσει χωρίς να παίρνουν ουσιαστικά μέτρα δημόσιας υγείας, και τάχα “θα λογαριαστούμε μετά”..Ναι καλά..”Ειδικοί επιστήμονες” της συμφοράς, σε παίζουν έναν παρά. Πως θα κάνεις σοβιέτ; Αααα!! Θα πάρει την εξουσία η εργατική τάξη και το πράγμα θα αλλάξει; Και ποιος θα χειρίζεται τότε τη παντοδύναμη τεχνολογία; Πως θα λογοδοτεί; Και είναι δυνατόν μια συνέλευση σοβιέτ να αποφασίσει πιο γονίδιο θα τροποποιήσουμε αύριο; Πως; Γιατί “αυτοί που ξέρουν”, δεν θα είναι και πάλι αυτοί που αποφασίζουν “για το καλό μου”; Γιατί το πανέξυπνο sputnik και ο ήρωας Σταχάνοφ δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την κατάρρευση;
Ακούω λέει ότι ποτέ δεν ήταν στην εξουσία η εργατική τάξη στα κόμματα της εργατικής τάξης. Δε ξέρω. Δεν είναι προσωπικό το θέμα..Ξέρω ότι ούτε η Ρόζα που τάλεγε ήταν εργάτης. Ούτε ο Λένιν, που μάλιστα επέμενε ότι στην εργατική τάξη θα πρέπει να της εισαχθεί η συνείδηση (μήπως όπως εισάγεται τώρα το γονίδιο;)… Άντε καλά, αλλά από ποιον; Και για πόσα τέρμινα η θεραπεία ;;
Κοντολογίς, δεν έχουν απαντηθεί στοιχειώδη ερωτήματα, και δεν παίρνει σε καμιά καθοδήγηση και σε κανέναν επώνυμο ή ανώνυμο να το παίζει εξυπνάκιας γαλαρίας. Το καλύτερο που θα είχε να κάνει είναι να ξεκαβαλικέψει από ¨ειδικός” και ξερόλας.