Γράφει ο Κωνσταντίνος Ρηγόπουλος*
Συνήθως η διαδήλωση της ΔΕΘ αποτελεί την έναρξη της αγωνιστικής χρονιάς καθότι παραδοσιακά συνδυάζεται με τις κυβερνητικές εξαγγελίες, που δίνουν το ακριβές στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθεί σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο (δημοσιοοικονομικά μέτρα, εξωτερική πολιτική κ.ά.).
Καλώς ή κακώς τα σωματεία και οι σύλλογοι που κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση, οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς και του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου στήνουν την επιχειρηματολογία τους με βάση την ατζέντα του αντιπάλου. Ξεχνώντας πολλές φορές τις παρακαταθήκες του προηγούμενου διαστήματος, χωρίς να αξιολογούν χρήσιμα συμπεράσματα που μπορεί να βγήκαν, δίχως αποτίμηση των πάντοτε υπαρκτών λαθών.
Η φετινή ΔΕΘ μόνο συνηθισμένη δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και η ατζέντα κυβέρνησης/κεφαλαίου έχει παρελθόν τουλάχιστον στην περυσινή χρονιά και θα έχει και μέλλον αν ο λαϊκός παράγοντας δεν βάλει φρένο στις επιδιώξεις τους.
Η μάχη είναι τριπλή για αποκάλυψη της δήθεν «εξόδου απ’ τα μνημόνια» απ’ τη μεριά της κυβέρνησης και των φερέφωνών της, για την αναγκαία αντιπολεμική/αντιιμπεριαλιστική πάλη κόντρα στα σχέδια ΗΠΑ-ΕΕ στην περιοχή και τέλος, για την αντιφασιστική απάντηση του λαϊκού κινήματος στα σχέδια ανασυγκρότησης και εδραίωσης των ακροδεξιών-φασιστικών μορφωμάτων που επιχειρείται τους τελευταίους μήνες! Υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά πως η ερχόμενη ΔΕΘ σηματοδοτεί και την είσοδο σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Τα δείγματα γραφής του κόσμου του αγώνα και της ανυπακοής είναι σημαντικά στα συγκεκριμένα μέτωπα και δεν μπορεί να περνάνε στα ψιλά.
Η πραγματοποίηση απεργίας στις 12 Γενάρη από τα κάτω κόντρα στους σχεδιασμούς των εργοδοτικών ηγεσιών, η καταγγελία – απονομιμοποίηση της «κοινωνικής συμμαχίας» που έστησαν κυβέρνηση-εργοδοτικές ενώσεις-γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και της «απεργίας» της 30 Μάη από τις ταξικές δυνάμεις δείχνουν σημαντικές δυνατότητες για ανεξάρτητη, αγωνιστική και ανατρεπτική παρέμβαση το προσεχές διάστημα κόντρα στον ταξικό συμβιβασμό που επιχειρείται.
Οι αγώνες των συμβασιούχων στους ΟΤΑ και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών για μονιμοποίηση, οι αντιεργοδοτικοί αγώνες σωματείων για καταβολή δεδουλευμένων και παράνομες απολύσεις αλλά και το δικαίωμα στη συνδικαλιστική δράση, οι μάχες συλλογικοτήτων και επιτροπών αγώνα για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας στην τουριστική σεζόν σπάζουν το κλίμα εμπέδωσης της λογικής των μειωμένων προσδοκιών, της παγίωσης της γκρίζας ζώνης μεταξύ ανεργίας και εργασίας και του νέου ”success story” που προβάλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η αναγόρευση των ΗΠΑ ως τιμώμενης χώρας της φετινής ΔΕΘ δείχνει με τον πιο φανερό τρόπο τις εγκάρδιες σχέσεις ελληνικής κυβέρνησης και δυτικού ιμπεριαλισμού. Η κυβέρνηση αναδεικνύεται σε τοποτηρητή των Βαλκανίων εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης, ενώ οι ΗΠΑ ανοίγουν νέα πεδία κερδοφορίας στην ευρύτερη περιοχή (όπλα, τεχνολογία, τρόφιμα, τυχερά παιχνίδια κ.ά.), παίζουν ρόλο στα ενεργειακούς δρόμους και εξασφαλίζουν νέα ορμητήρια για τις αιματοχυσίες που ετοιμάζουν στην Ανατολική Μεσόγειο.
Οι μεγάλες αντιπολεμικές πορείες μέσα στο καλοκαίρι, οι παρεμβάσεις-διαμαρτυρίες σε παλιές και νέες βάσεις του ΝΑΤΟ φανέρωσαν την ύπαρξη ενός ευρέος δυναμικού που δεν είναι διατεθειμένο να γίνει κρέας στα κανόνια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.
Καθοριστικά λειτούργησε και η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για συγκρότηση ενός ενωτικού αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού, διεθνιστικού κινήματος που βρήκε ανταπόκριση από οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Πλευρά της παραπάνω προσπάθειας είναι η μόνιμη επικοινωνία, οι κοινές δηλώσεις και ο συντονισμός με το κόμμα της LEVICA από τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με αφορμή το «Μακεδονικό», αλλά δεν περιορίστηκε εκεί.
Τα καλέσματα για συγκεντρώσεις την ημέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ και την επομένη από νεοφασιστικές οργανώσεις είναι συνέχεια του εθνικιστικού παροξυσμού του προηγούμενου διαστήματος με αφορμή το «Μακεδονικό». Το ακροδεξιό μπλοκ προσπαθεί να πάρει κεφάλι στην αντιπολίτευση της κυβέρνησης, να νομιμοποιηθεί πολιτικά αλλά και να καθιερώσει την παρουσία του στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς τους τελευταίους μήνες το λαϊκό κίνημα βγαίνει λαβωμένο μετά το κάψιμο της Libertatia, τις επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους και μετανάστες στο κέντρο της πόλης.
Η μαζική πανβαλκανική πορεία ήταν μια πρώτη απάντηση ενώ ακολούθησαν κι άλλες μαζικές-μαχητικές συγκεντρώσεις που περιόρισαν τη δράση των ακροδεξιών συμμοριών. Ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες στη Θεσσαλονίκη των εβραϊκών ολοκαυτωμάτων, της αιματοβαμμένης απεργίας των καπνεργατών το Μάη του 1936 και της πλατιάς ταξικής αλληλεγγύης που πρόσφεραν συλλογικότητες-σωματεία στα κύματα προσφύγων των τελευταίων χρόνων.
Αυτά τα τρία σημεία είναι σημαντικό να γίνονται αντιληπτά ως σύνολο και όχι να αντιμετωπίζονται κατακερματισμένα. Η απομόνωση ενός από τα τρία στοιχεία θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τα κυβερνητικά επιτελεία και να στοιχίσει στον αποτελεσματικότητα του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Ειδικά ο αντιφασιστικός αγώνας ξεκομμένος από τον αντικυβερνητικό αφήνει χώρο στην ακροδεξιά δημαγωγία που απευθύνεται σε όσους χτυπιούνται από τη μνημονιακή πολιτική. Το χτίσιμο μίας συνολικά άλλης προοπτικής κόντρα στην φτώχεια, τον πόλεμο, τον εθνικισμό, έχοντας στον πυρήνα τον άνθρωπο, είναι αυτό που θα απαλλάξει την κοινωνική πλειοψηφία απ’ τα δεσμά του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για μισόλογα! Δεν υπάρχει περιθώριο για υποτίμηση της επιθετικότητας κυβέρνησης-κεφαλαίου-ιμπεριαλιστών, που ουσιαστικά ανοίγουν το δρόμο στην ακροδεξιά.
Με τα μάτια στραμμένα στην ΔΕΘ και την επόμενη μέρα αυτής, έχοντας όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας την πρόσφατη εμπειρία. Στο πλάι αυτών που βάζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων μπροστά, για μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Το Σάββατο 8/9 στις 6 μ.μ. στην Καμάρα λοιπόν, από κάθε γωνιά της χώρας δίνουμε αγωνιστικό παρών με τα ταξικά σωματεία και τις εργατικές συλλογικότητες, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και της κοινωνικής αναρχίας.
*μέλος ΚΣ νΚΑ και Συντονιστικού ΑΝΤΑΡΣΥΑ Θεσσαλονίκης
