Πάνος Παπανικολάου (*)
Είναι από καιρό προφανές πως διάφοροι παράγοντες του αστικού κράτους, του αστικού πολιτικού συστήματος και των καθεστωτικών ΜΜΕ ήδη στοχοθετούνται στην επόμενη μέρα με βάση το πιθανό σενάριο εκλογικής νίκης ΝΔ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που μάλλον θα γίνουν μέσα στο φθινόπωρο του 2018.
Από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται αγχωτική υπερπροσπάθεια να στηθεί ένα νέο σκηνικό «δεξιάς – αντιδεξιάς» που αν δεν καταφέρει να ανακόψει την πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη προς την αυτοδυναμία, τουλάχιστον να περιορίσει τις εκλογικές απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ έτσι ώστε να ευοδωθεί ένα σενάριο σύντομης δεξιάς παρένθεσης με δεδομένη την ασφυκτική πίεση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στο ΠΑΣΟΚ για μετεκλογική στενή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, μια πίεση που έμμεσα εκφράστηκε και στις πρόσφατες εσωκομματικές διαδικασίες του ΠΑΣΟΚ.
Από την μεριά της ΝΔ είναι φανερή η συμβολή στο σκηνικό «δεξιάς – αντιδεξιάς» ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΔΗ, με επίσης αγχωτική υπερπροσπάθεια να ταυτιστεί ο σημερινός νεοφιλελεύθερος μνημονιακός κυβερνητικά εξευτελισμένος ΣΥΡΙΖΑ με την αριστερά και με τον κομμουνισμό ώστε να συσπειρωθούν εκλογικά γύρω από την σημερινή ηγεσία της ΝΔ όλες οι συντηρητικές δυνάμεις από τον κεντροφιλελεύθερο χώρο μέχρι και την επιρροή της νεοναζιστικής ακροδεξιάς.
Το βαθύ σύστημα όμως έχει πολιτικούς σχεδιασμούς πολύ πιο ουσιαστικούς σε σχέση με τις διάφορες αστικές μαριονέττες του. Αυτό που απασχολεί και τρομάζει είναι μια ενδεχόμενη νέα άνοδος του μαζικού λαϊκού εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος που δυνητικά θα μπορούσε να είναι αιφνίδια, ραγδαία και εκρηκτική όπως δείχνει η εμπειρία των τριών τελευταίων δεκαετιών. Η δυνατότητα αυτή δημιουργείται από την ασφυκτική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στα πιο στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα όταν υπάρχουν τα εξεγερτικά πολιτικά καύσιμα της ανυπακοής και της ανατροπής. Τέτοιες μαζικές κοινωνικές εκρήξεις σημαδεύουν εποχές και γεννούν αριστερές πολιτικοποιήσεις.
Ειδικά σήμερα που ο πλήρης κυβερνητικός μνημονιακός εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε κάθε αυταπάτη ελπίδας για δήθεν «αριστερές» κυβερνήσεις στο πλαίσιο του συστήματος, οι νέες αυτές πολιτικοποιήσεις μπορεί να είναι επαναστατικές κομμουνιστικές στο πραγματικό τους υπόβαθρο: δηλαδή να έχουν στον πυρήνα τους την ανάγκη ριζικής ανατροπής και όχι «βελτίωσης» του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ – μνημονιακών κυβερνήσεων, των οικονομικών – πολιτικών μηχανισμών του, του ίδιου του αστικού κράτους του.
Το ΝΑΡ στα 30 σχεδόν χρόνια πολιτικής του ύπαρξης έχει τεράστια και υπερπολύτιμη κεκτημένη πολιτική εμπειρία από τέτοιες κρίσιμες καμπές. Και σήμερα είναι περισσότερο παρά ποτέ ιδεολογικοπολιτικά ώριμο και αποφασισμένο όχι μόνο να συμβάλει δημιουργικά στις επερχόμενες νέες μαζικές κινηματικές εξάρσεις αλλά να τις συνδέσει με τις νέες μαζικές πολιτικοποιήσεις στην κατεύθυνση του κομμουνισμού που έχει ανάγκη η εποχή μας, ο 21ος αιώνας.
Έχουν καταλάβει πια κι οι πέτρες (όχι φυσικά μόνο το ΝΑΡ…) πως οι πιθανότητες για τέτοιες μαζικές κινηματικές εξάρσεις αυξάνονται κατά πολύ τις περιόδους όπου υπάρχουν «αλλαξοβασιλίκια» στην αστική κυβερνητική διαχείριση.
-Έτσι έγινε π.χ. το 1990 – 1991 όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αποθρασυμμένος από το πλυντήριο που του είχαν κάνει λίγο πιο πριν οι ηγεσίες του τότε ΣΥΝ (ΚΚΕ και ΕΑΡ) νόμιζε πως θα περάσει εύκολα μια σειρά από σημαντικές νεοσυντηρητικές ρυθμίσεις.
-Έτσι έγινε το 1997 – 1998 όταν ο Σημίτης επίσης πίστεψε πως αρκεί να φωνάξει «εκσυγχρονισμός» για να κάτσει σούζα όλη η κοινωνία. Έτσι έγινε αργότερα επί Καραμανλή με το άρθρο 16, επί ΓΑΠ με το 1ο μνημόνιο κλπ, κλπ. Το βαθύ σύστημα με τον ίδιο τρόπο σήμερα ανησυχεί πάρα πολύ για το τι πρόκειται να γίνει αμέσως προσεχώς αμέσως μετά το επόμενο «αλλαξοβασιλίκι».
Το πρόσφατο άρθρο του Γ. Πετρόπουλου στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σχετικά με το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ, ως ένα βαθμό απηχεί τουλάχιστον εν μέρει αυτές τις ανησυχίες. Αν κάποιος δεν σταθεί μόνο στην επιφάνεια του κειμένου και παραμερίσει τόσο τις τύπου επιθεωρητή Κλουζώ «αποκλειστικές εσωκομματικές πληροφορίες», τα γελοία κουτσομπολιά με «ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις» που φτάνουν στο σημείο να παρουσιάζουν τον Β. Μηνακάκη ως …«αναρχοσυνδικαλιστή»(!) όσο και την διάχυτη χαιρεκακία επίσης κουτσομπολοκατινέ επιπέδου, αν παραπέρα προσπεράσει και τις αστειότητες περί … «έλλειψης εσωτερικής δημοκρατίας στο ΝΑΡ» (!!) φτάνει στην ουσία που είναι προφανής από τον τρόπο που ο συντάκτης διαστρεβλώνει τις θέσεις ΤΟΣΟ της «πλειοψηφίας» ΟΣΟ και της «μειοψηφίας». Προσέξτε:
“Βασικός στόχος του συνεδρίου ήταν η συζήτηση και διαμόρφωση θέσεων για ένα «κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας».
Κάτι το οποίο το ΝΑΡ δεν επιδίωξε όταν αποσπάστηκε από το ΚΚΕ -παρόλο που κατηγορούσε το τελευταίο ότι είχε αρνηθεί τα κομμουνιστικά του χαρακτηριστικά-, αλλά ούτε και στη συνέχεια.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί πως όταν τέθηκε πρώτη φορά θέμα συγκρότησης κομμουνιστικού κόμματος, στο 2ο Συνέδριο της οργάνωσης το 2006, η πρόταση αυτή απορρίφθηκε από τις πλειοψηφούσες τάσεις που τώρα βιάζονται να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κόμμα…
Βασικές διαφορές στην άποψη της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας αφορούν την πολιτική συμμαχιών και το πώς θα είναι το νέο κομμουνιστικό κόμμα που θα πρέπει να δημιουργηθεί, τι σχέση θα έχει με το κίνημα κ.λπ.
Η πλειοψηφία αρνείται οποιαδήποτε πολιτική συμμαχία με δυνάμεις της Αριστεράς που θεωρεί ενσωματωμένες, συστημικές ή ρεφορμιστικές (ΚΚΕ, ΛΑ.Ε. κ.λπ.), αποδεχόμενη μόνο την κοινή δράση μαζί τους στις μαζικές οργανώσεις. Αντίθετα, η μειοψηφία θεωρεί αναγκαία την αναζήτηση πολιτικών συμμαχιών με τις προαναφερόμενες δυνάμεις της Αριστεράς.
Σε ό,τι αφορά το κόμμα η πλειοψηφία θεωρεί πως πρέπει να δημιουργηθεί άμεσα, αποκλείοντας όμως μια σειρά κομμουνιστογενείς δυνάμεις (π.χ. όσους ονομάζει φλωρακικούς).
Αντίθετα η μειοψηφία πιστεύει πως το θέμα του κόμματος πρέπει να εδράζεται σε μια ανοιχτή, επίπονη και προσεκτική δουλειά στη μελέτη της πραγματικότητας και της ιστορικής εμπειρίας, χωρίς αποκλεισμούς δυνάμεων που ασπάζονται τις βασικές αρχές του κομμουνισμού.”
Για κάθε μέλος του ΝΑΡ και της νΚΑ αλλά και για κάθε κομμουνιστή ή απλά έντιμο αριστερό αγωνιστή που παρακολουθεί στοιχειωδώς τα τεκταινόμενα, είναι ολοφάνερο πως τα παραπάνω δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Π.χ. ο στόχος της μετάβασης προς νέο σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα είχε επικαιροποιηθεί από το προηγούμενο – το 3ο- συνέδριο του ΝΑΡ τον Δεκέμβρη 2013 πριν 4 (τέσσερα) ολόκληρα χρόνια, ένα συνέδριο που με εξυπνακίστικο τρόπο ο συντάκτης αποφεύγει να το αναφέρει πηδώντας από το 2006 στο 2017 σαν νέος Μακ Φλάι σε ταινία του Ζενέκις.
Αυτό δεν είναι καινούρια τακτική για τον συγκεκριμένο αρθρογράφο: με τον ίδιο τρόπο που σήμερα ανερυθρίαστα αναφέρει πως δήθεν το ΝΑΡ ανακάλυψε την αναγκαιότητα νέου σύγχρονου κομμουνιστικού φορέα αιφνιδιαστικά και απότομα τον Δεκέμβρη του 2017, έτσι παλιότερα διαβεβαίωνε επίσης ανερυθρίαστα πως δήθεν τα στελέχη του ΚΚΕ που είχαν δημιουργήσει αρχικά το ΝΑΡ δεν είχαν διαφωνήσει σε απολύτως τίποτα ως τον Ιούλιο του 1989 οπότε αιφνιδιαστικά και απότομα διαφώνησαν με την συγκυβέρνηση Τζαννετάκη.
Επίσης στο τωρινό κείμενό του ο αρθρογράφος ανακαλύπτει πως κάποιοι έχουν ήδη αποφασίσει να ιδρύσουν από αύριο κιόλας τον νέο κομμουνιστικό φορέα έχοντας προαποφασίσει μάλιστα …ποιους θα αποκλείσουν, μπερδεύει τις έννοιες «πολιτική συνεργασία» – «κοινοβουλευτική εκλογική συνεργασία» και γενικά αποδίδει σε όλα τα σημερινά ρεύματα αντιλήψεων εντός του ΝΑΡ θέσεις που απλά δεν έχουν ούτε είχαν ποτέ.
Είναι σαφές πως ο συντάκτης της Εφ Συν – και κατ’ επέκταση η ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ της Εφ Συν – με αυτό το κείμενο ΔΕΝ απευθύνονται στα μέλη και τους φίλους του ΝΑΡ και της νΚΑ, αλλιώς δεν θα χρησιμοποιούσαν τέτοιες καταγέλαστες ανακρίβειες. Απλά δηλώνουν τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ «θέλω» ΓΙΑ το ΝΑΡ. Αυτή η τακτική είναι συνήθης στον αστικό τύπο, και μάλιστα στον αστικό τύπο σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης. Οι παλιότεροι θα θυμούνται π.χ. τα κείμενα γραμμής στην αλήστου μνήμης «Πρώτη» του Καλογρίτσα που πρώτα γράφονταν εκεί και μετά γίνονταν ως διά μαγείας επίσημη κομματική γραμμή του τότε ΚΚΕ και της τότε ΕΑΡ. Ή διάφορα παρόμοια κείμενα «γραμμής» τα επόμενα χρόνια στην προκάτοχο της «Εφ Συν» αστική εφημερίδα, την «Ελευθεροτυπία».
Ποιό λοιπόν είναι το σημερινό «ΘΕΛΩ» τους για το ΝΑΡ; και διά της πένας ποιού εκφράζεται ;
Πριν λίγους μήνες ο ίδιος αρθρογράφος (Γ. Πετρόπουλος) είχε συντάξει ένα κείμενο με αφορμή τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που δεν ήταν απλά μια τυπική νεκρολογία για έναν πλήρη ημερών αστό πολιτικό. Ήταν ουσιαστικά ένα μανιφέστο υπέρ της αστικής πολιτικής συναίνεσης αριστερών και κομμουνιστών με τις εκάστοτε πιο «νηφάλιες» (κατά τον αρθρογράφο) δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Μάλιστα, ο ίδιος ο αρθρογράφος αμέσως μετά είχε εξαπολύσει επίθεση μέσω των σόσιαλ μίντια ενάντια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αφορμή την ανακοίνωσή της για το ίδιο θέμα, δηλαδή για τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Μια επίθεση τόσο σφοδρή και φαινομενικά αψυχολόγητη που είχε ξενίσει δυσάρεστα πάρα πολλούς συναγωνιστές από τον πολιτικό χώρο του «Εργατικού Αγώνα» στον οποίο υποτίθεται πως ανήκει ο συγκεκριμένος αρθρογράφος.
Για να μην κοροϊδευόμαστε, ΦΥΣΙΚΑ το επί της ουσίας θέμα δεν ήταν ο παλιός πολιτικός βίος του σχεδόν εκατονταετούς Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, δεν ήταν το 1963 ή το 1989. Ήταν η σημερινή πολιτική προοπτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, το 2017 και το 2018. Ο αρθρογράφος εκφράζει με χαρακτηριστικό τρόπο την αστική κοινοβουλευτική αντίληψη που υπάρχει διαχρονικά ΜΕΣΑ στην αριστερά, ΜΕΣΑ στο ίδιο το κομμουνιστικό κίνημα και εδώ και διεθνώς: αφού η αστική πολιτική πάντα εμφανίζεται ως «διχασμένη», ας συμμαχούμε με αυτό που θεωρούμε ως την κάθε φορά πιο καλή της εκδοχή.
Αν θεωρούμε ως τέτοια εκδοχή τον Παπανδρέου, με τον Παπανδρέου. Αν θεωρούμε ως τέτοια εκδοχή τον Μητσοτάκη, με τον Μητσοτάκη. Αν θεωρούμε ως τέτοιαν εκδοχή τον Τσίπρα, με τον Τσίπρα. Αν θεωρούμε ως τέτοιαν εκδοχή την Χίλαρυ, με την Χίλαρυ. Αν θεωρούμε ως τέτοιαν εκδοχή τον Μελανσόν, με τον Μελανσόν και πάει λέγοντας.
Έτσι θα διαφωνούμε απλά για το ΠΟΙΑ είναι αυτή η …«καλύτερη» εκδοχή (π.χ. σήμερα ο Αλέξης ή ο Κούλης;) και θα μετατρέπουμε τον επιφανειακό – χειριστικό – προπαγανδιστικό «διχασμό» της αστικής πολιτικής σε πραγματικό διχασμό της εργατικής πολιτικής σε ΞΕΝΟ γήπεδο με ΠΛΑΣΤΟ ερώτημα.
Σήμερα αντίστοιχα στο κείμενο «ναριτολογίας» του ίδιου αρθρογράφου τα «ΘΕΛΩ» είναι επίσης ευδιάκριτα.
Κατ’ αρχήν είναι η ΑΠΟΤΥΧΙΑ της προσπάθειας για τον σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα που έχει ανάγκη η εποχή μας: το «ΘΕΛΩ» είναι είτε να ακυρωθεί κάθε προσπάθεια συγκρότησής του ώστε να μην υπάρχουν πολιτικά καύσιμα ανατροπής για νέες κινηματικές εξάρσεις και να μην υπάρχουν νέες μαζικές κομμουνιστικές πολιτικοποιήσεις, ή να γίνει μια πρόχειρη φέικ βεβιασμένη συγκρότηση σαν «βαφτίσια» μακριά από πραγματικές κοινωνικές ταξικές πολιτικές διεργασίες που μοιραία θα οδηγήσει σε έναν φιλολογικό μαρξιστικό όμιλο και όχι σε πραγματικό κομμουνιστικό φορέα.
Ταυτόχρονα και σε συνδυασμό με το προηγούμενο, το άλλο «ΘΕΛΩ» είναι ο εκφυλισμός της συζήτησης και διεργασίας για το μέτωπο των αντικαπιταλιστικών – αντιΕΕ κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων αποκλειστικά σε συναντήσεις κορυφών με κάποιες συγκεκριμένες ηγεσίες με αντικείμενο μια πρόσκαιρη εκλογική συνεργασία που μοιραία θα ανακυκλώνει τις αυταπάτες του «παλιού» ΣΥΡΙΖΑ.
Το ΝΑΡ λοιπόν είναι «καταδικασμένο» από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης να πει «όχι, ευχαριστώ» σε τέτοια «θέλω» διάφορων καλοθελητών του αστικού τύπου και της αστικής πολιτικής και να προτάξει τα «θέλω» της εργατικής πολιτικής. Η απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να είναι ΕΝΙΑΙΑ και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η τριάδα «κόμμα – μέτωπο – κίνημα» στις σημερινές συνθήκες με διαλεκτική ενότητα χωρίς σχηματοποιήσεις. Προώθηση της διαδικασίας συγκρότησης κομμουνιστικού φορέα ενιαία και ταυτόχρονα με την διαδικασία συγκρότησης μετώπου αντικαπιταλιστικών αντιΕΕ δυνάμεων ενιαία και ταυτόχρονα με την τροφοδότηση μαζικού κινήματος αντίστασης – ανυπακοής – ανατροπής.
Τις όποιες εξελίξεις και την όποια (ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ) αστάθεια στο αστικό πολιτικό σκηνικό πρέπει να την υποτάσσουμε και να την αξιοποιούμε στο σχέδιο προώθησης της εργατικής πολιτικής, και όχι το αντίστροφο – να υποτάσσουμε δηλαδή την εργατική πολιτική στις όποιες διαφοροποιήσεις της αστικής όπως «θέλουν» οι διάφοροι καλοθελητάδες. Και ας είμαστε σίγουροι, θα υπάρξουν το αμέσως επόμενο διάστημα κι άλλοι τέτοιοι από την …«άλλη» πλευρά, που θα φορούν την «αντίθετη» φανέλα, όχι αυτή του «μητσοτακομμουνισμού» αλλά αυτή του «συριζοκομμουνισμού» ιδιαίτερα σε περίπτωση αλλαγής στην διακυβέρνηση, που και αυτοί θα έχουν πάνω κάτω το ίδιο «θέλω» για το ΝΑΡ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την αντικαπιταλιστική αριστερά: την υποταγή σε σχεδιασμούς αστικής πολιτικής.
Με το κριτήριο της εργατικής πολιτικής λοιπόν ας απαντήσουμε ακριβώς το ίδιο στους μεν και στους δε: ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε.
(*) ο Πάνος Παπανικολάου είναι νοσοκομειακός γιατρός, συνδικαλιστής, μέλος της ΠΕ του ΝΑΡ
Είναι εμφανές από τα διαλαμβανόμενα, ότι ο Π. Παπανικολάου ανήκει σε εκείνη την τάση, που παλεύει να διασώσει την αντι-κουκουέδικη αξία χρήσης του ΝΑΡ, ξέροντας πως αυτό είναι εφικτό μόνο με την ευθεία αμφισβήτηση του ΚΚΕ, που στοιχειοθετεί η πρόθεση για “ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και κόμμα της εποχής μας“.
Από την θέση αυτή, προφανώς έχει την άνεση να καταγγέλει τον (πράγματι) ρεφορμισμό των υπολοίπων “ενωτικών”, “μετωπικών” τάσεων καθώς και “εξωχώριων” τύπου “ΕΑ”, Γ. Π., ΕφΣυν, ΛΑΕ κλπ.
Ομως αυτά, που του σέρνει ο Γ.Π. δεν τα απαντάει πειστικά. Το ότι, π.χ. το ΝΑΡ κλωθογύριζε γύρω από την αναζήτηση της φυσιογνωμίας του, το “νέο επαναστατικό υποκείμενο κλπ.” και μόνο μετά από 30(!) χρόνια “ανακάλυψε” ότι χρειαζόμαστε(!) ένα νέο ΚΚ, δεν απαντιέται με παραπομπή στον “Δεκέμβρη 2013 πριν 4 (τέσσερα) ολόκληρα χρόνια“. Ο Γ.Π. μιλάει για τριάντα (30) χρόνια και όχι για …τέσσερα! Τα 26 χρόνια πριν από τα τέσσερα ….δεν πιάνονται;! Αστεία πράγματα.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα ο χώρος του ΝΑΡ εξέφραζε μιαν ειδική μορφή οπορτουνισμού, με πολλά σφυροδρέπανα, “εξεγερτισμούς” κλπ. που επικαλούνταν μιαν επιφανειακήν αντικαπιταλιστικήν “αδιαλλαξία”, θεμελιωμένη μονοθεματικά στην αντιδεξιά-(κρυπτο)φιλοπασόκικη στάση ως προς την “Κυβέρνηση Τζανετάκη”, που όμως δεν εμπόδιζε την για πολλά χρόνια άτυπη σύμπλευση με τον “Συνασπισμό” και τα παράγωγά του, που ήταν οι πρωτεργάτες του κατά το Πασοκ “βρώμικου ’89”!
Αυτός ο λανθάνων οπορτουνισμός εκφραζόταν με τον γνωστό αντι-κουκουεδισμό του ΝΑΡ και την ουσιαστική άρνηση της αναγκαιότητας του ΚΚ νέου Τύπου, που αποτελούσαν τους βασικούς συνεκτικούς κρίκους αυτού του ιδιότυπου οπορτουνιστικού μορφώματος. Και έπαψε να υπολανθάνει, όταν “σφίξανε τα γάλατα”, από το ’12 και μετά.
Ούτε η αβάντα στον Τσίπρα τον Μάη/12, τότε με τις “διερευνητικές επαφές”, ούτε τα δημοσιεύματα στο “ΠΡΙΝ” (29/12/2013, “Θα καεί ο Σαμαράς στην Κόλαση 2014”) “…το βέβαιο είναι πως η ανατροπή της κυβέρνησης κι η απαλλαγή από αυτήν θα οδηγήσει σε λαϊκή έξαρση(*). Ανεξάρτητα από τη σύνθεση της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί,…” που έτρεχαν να προϋπαντήσουν την επερχόμενη ΠΦΑ, ούτε τα “κριτικά” λιβανιστήρια του 2015/Α εξαμ. στην κυβερνητική πια ΠΦΑ, με αποκορύφωμα την αβάντα στο Δημοψήφισμα 7/2015 πέσανε από τον ουρανό. Είχαν ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο, που αναγκαστικά τότε εκδηλώθηκε ανοιχτά.
Για να το πω απλά, το ΝΑΡ ποντάρησε στην ΠΦΑ κι …έχασε! Μπήκε σε κρίση.
Το “Κόμμα νέου Τύπου, νέο Πρόγραμμα κλπ.” τα κράταγε καιροσκοπικά η τάση του Π.Π. σαν “άσσους” στο μανίκι από το 2013, και τα φανέρωσε, όταν χρεωκόπησε η ΠΦΑ. Αυτή είναι η βάση και η αξία της νέας γραμμής του 4ου Συνεδρίου. Eνα σωσίβιο διάσωσης των υπολειμμάτων ενός μορφώματος, που χρησιμεύει στο άμεσο πλευροκόπημα του ΚΚΕ, και προφανές σε ποιούς.
——————————————————
(*) Μας έχει ταράξει το ΝΑΡ στις ….επιτυχείς προβλέψεις, τις ατελείωτες απανωτές “νίκες” κλπ., κλπ., κλπ.
http://www.cna.gr/stories/rizospastis-panigirize-tin-anodo-tou-pasok/
Αυτό αφιερωμένο στον πιο πάνω οπαδό του κκε που μιλησε για κρυπτοφιλοπασοκικη σταση….
Σωστή παρατήρηση, αλλά σημασία έχει να αναγνωρίζει κανείς τις αιτίες των λαθών του και επίσης να τα διορθώνει με αποφασιστικότητα. Στο ΚΚΕ το 1985 είχε ήδη διαπιστωθεί εσωκομματικά η ανάγκη αναπροσδιορισμού, αρχικά της πολιτικής συμμαχιών, το “εύκολο”, που εκφράστηκε το ’88-’89 με την ταφόπλακα των “δημοκρατικών δυνάμεων“, και την επώδυνη (διασπάσεις…) επιστροφή στην άμεση ταξική θεώρηση της πολιτικής πάλης. Η εσω/εξωκομματική πάλη συνεχίστηκε για την διόρθωση και του Προγράμματος (κατάργηση “μεταβατικών σταδίων” και αταξικής κατανόησης του αντιϊμπεριαλισμού), που ήταν και πιο δύσκολη δουλειά, με τα βήματα να είναι αργά μεν, αλλά σταθερά, και χωρίς πισωγυρίσματα, από Συνέδριο σε Συνέδριο, κάθε τέσσερα χρόνια, συντεταγμένα και καταστατικά, όπως ταιριάζει σε εργατικό κόμμα ν.τ.
Μακάρι να ήταν ψηλότερο το επίπεδο και να πήγαινε πιο γρήγορα η δουλειά, αλλά τουλάχιστον το Κόμμα τα τελευταία 30 χρόνια δεν έχει κάνει μεγάλα πολιτικά λάθη, που να χρειάζεται να τα διορθώσει με συνεδριακά όργανα. Σίγουρα το ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο πρέπει να ανέβει κι άλλο γιατί το εργατικό κίνημα και παγκόσμια, από το ’50 και μετά “σέρνεται” κι αυτό δε βοηθάει κανέναν.
Το ΝΑΡ στο ίδιο διάστημα (28 χρόνια) παραπαίει και αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ να το επηρεάζει, (αποκλειστικά από τα κάτω, μιας και οι ηγετικοί κύκλοι και τάσεις δεν κατάφεραν να υπερνικήσουν τα αντι-κουκουέ σύνδρομα και τις αντιδραστικές επιρροές), θα είχε ακολουθήσει τους δρόμους της πλήρους ενσωμάτωσης του Ευρωκομμουνισμού, όπως πολύ καθαρά φάνηκε στο 2015/Α.
ένας
Οι όροι ή αλλιώς η πολιτική κατεύθυνση της διαφωνίας που οδηγεί μια ομάδα στο να αποχωρίσει από ένα πολιτικό χώρο είναι και η βάση της ταυτότητας αυτής της ομάδας στο μετέπειτα εγχείρημά της. Αυτό ισχύε τόσο για την ομάδα που έφυγε από το ΚΚΕ το 89 και συγκρότησε το ΝΑΡ, όσο και για οποιοδήποτε άλλο παράδειγμα υπάρχει στην ιστορία των διασπάσεων της αριστεράς.
Το κομμάτι που έφυγε από το ΚΚΕ και έφτιαξε το ΝΑΡ κατήγγειλε την ευρωκομμουνιστική πορεία του ΚΚΕ που έφτασε στο αποκορύφωμα της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, συνεπώς δεν μπορείς να κατηγορείς το ΝΑΡ για ευρωκομμουνιστική παρέκλιση.
Αντίστοιχα οι αποχωρήσαντες δεν έφυγαν από το ΚΚΕ με τη λογική ότι δεν χρειάζεται Κομμουνιστικό Κόμμα ως ανώτατη οργάνωση των επαναστατών, αλλά με το ερώτημα του ποιά χαρακτηριστικά πρέπει να έχει το σύγχρονο επαναστατικό κόμμα για να μην καταλήξει να έχει την πορεία ευρωκομμουνιστικής ενσωμάτωσης όλων των παραδοσιακών κομμουνιστικών κομμάτων (όπως και του ΚΚΕ). Αυτό το ερώτημα ταλάνιζε το ΝΑΡ 30 χρόνια, όντως καθυστέρησε πολύ να το απαντήσει (υπάρχει κ αυτοκριτική ως προς αυτό), όμως εδώ και αρκετά χρόνια έχει βάλει στόχο να συμβάλλει στην κατεύθυνση του σύγχρονου κομμουνιστικού κόμματος της εποχής μας. Αυτο να παρατηρήσεις και σε αυτό αν θες να κάνεις και την κριτική σου και να αφήσεις τις αντιδιαλεκτικές και μεταφυσικέ-απολίτικες σαχλαμάρες που λές εσύ και η επίσημη κριτική του Κόμματος σου.
Φιλίκά
Είναι διαχρονική αρρώστια να υποτάσσεταιι η θεωρία στις ανάγκες των πολιτικών ελιγμών.
3η συνδιάσκεψη ΚΚΕ 1950. Ο Ζαχαριάδης από το βήμα την ίδια στιγμή που κατακεραυνώνει τους Βελουχιώτη, Πετσοπουλο για τροτσκισμο, αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι Ίσως είχαν Δίκαιο!!!
Παρακάτω όμως λεει ότι αν ήξερε ότι ό Τιτο θα πρόδιδε, δεν θα ξεκίναγε καθόλου τον β γύρο!!! Λες και έφταιγε ο Τίτο για όλα.. ..Και ο Σιάντος,Βαβουδης που ήταν …πράκτορες….
με προσωπική ενέργεια έφερε τους Άγγλους στην Αθήνα, λες και ο Σιαντος είχε το Απόλυτο κύρος μες το ΚΚΕ…..
Λες και δεν ήταν κοινός τόπος στα κ.κ. της 3ης διεθνούς τα αντιφασιστικά μέτωπα, λες και δεν κατηγορούνταν ως τροτσκιστής 5οφαλαγγιτης και πράκτορας του Χίτλερ οποίος ήταν ενάντια στα αντιφασιστικά μέτωπα…
Ναμαςπειτε όταν αποφασίστε ήταν τελικαπρακτορας οβαβουδηςκαιοπλουμπιδης;
«η προσωποποίηση του κόμματος είναι η ηγεσία του. Καθένας που στρέφεται ενάντια στην ηγεσία, στρέφεται ενάντια στο κόμμα και κάνει τη δουλειά της Ασφάλειας. Οποιος μιλάει ενάντια στην ηγεσία του κόμματος, ή είναι χαφιές ή άρχισε να γλιστράει και θα γίνει χαφιές στα σίγουρα… Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δύο μάχες, τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος». Στις 14 Αυγούστου 1954 εκτελέστηκε στο Δαφνί, φωνάζοντας «Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το ΚΚΕ» (μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα Τάκη Αγκαβανάκη, δημοσιογράφου εφημερίδας «Τα Νέα»).
«Εικονική εκτέλεση»
Ο κομματικός ραδιοσταθμός ανακοίνωσε ότι η εκτέλεση ήταν εικονική και ότι η ελληνική κυβέρνηση τον φυγάδευσε στην Αμερική. Ακόμη και όταν ο Λευτέρης Ελευθερίου, διευθυντής του ραδιοσταθμού από το 1951 έως το 1955, πληροφόρησε τον Ζαχαριάδη ότι υπάρχουν φωτογραφίες από την εκτέλεση, εκείνος του απάντησε ότι είναι ψεύτικες (μαρτυρία Σταύρου Κασιμάτη). Και ο Ελευθερίου συνέχισε να μεταδίδει τη «γραμμή» αυτή από τον κομματικό ραδιοφωνικό σταθμό. Και «όταν ξέθαψαν τον Πλουμπίδη και φωτογράφισαν το πτώμα του και δημοσίευσαν τη φωτογραφία στις εφημερίδες, ο Ελευθερίου ρώτησε τον Ζαχαριάδη: Και τώρα τι θα λέμε;. Κι εκείνος απάντησε: Λέμε αυτό που είπαμε από την αρχή, ότι όλα αυτά είναι πλαστά και ότι ο Πλουμπίδης τραγανίζει τα δολάρια της προδοσίας». «Ο Ζαχαριάδης ήταν ικανός για όλα, έτσι αποδείχθηκε» (μαρτυρία Βασίλη Νεφελούδη).
Μετά τη διαγραφή του Ζαχαριάδη (7η Ολομέλεια, 18 – 24 Φεβρουαρίου 1957) ανέλαβε κομματική επιτροπή να διερευνήσει την υπόθεση. Βάσει του πορίσματός της, της 23ης Νοεμβρίου 1957, η 9η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1958 αποφάσισε αποκατάσταση της μνήμης του Πλουμπίδη.
Βέβαια, «ο Πλουμπίδης τελικά αποκαταστάθηκε αλλά, στην ουσία, ούτε έως σήμερα έχει αποκατασταθεί. Δεν είναι αποκατάσταση αυτή που έγινε. Αποκατάσταση σημαίνει να χυθεί φως σε όλη την υπόθεση: Γιατί; Ποιοι; Πώς; Απάντηση δεν έχει δοθεί» (μαρτυρία Ελλης Παππά).
————————–
http://www.kathimerini.gr/500501/article/epikairothta/ellada/h-tragikh-ypo8esh-ploympidh
Η κατηγορία/εξόντωση του Πλουμπίδη είχε αίτια πολιτικά. Στο παρελθόν ο Πλουμπίδης είχε επιδείξει ανεξαρτησία πνεύματος. Είχε διαφωνήσει: για την επιστολή Ζαχαριάδη προς τον υπουργό Ασφαλείας Κωνσταντίνο Μανιαδάκη γιατί έθετε τις δυνάμεις του Κ.Κ. στην υπηρεσία του Μεταξά στον Πόλεμο του 1940, για τη συμφωνία του Λιβάνου, για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση του Καΐρου, για τη συμφωνία της Καζέρτας (τη θεωρούσε πλήρη παράδοση της Ελλάδας στους Αγγλους), για την απόφαση να κρατούν τον ΕΛΑΣ έξω από την Αθήνα στα Δεκεμβριανά. Οταν επέστρεψε, τον Μάιο του 1945, ο Ζαχαριάδης από το Νταχάου, ο Πλουμπίδης έθεσε θέμα (1η Ολομέλεια Κ.Ε.) να ενημερώσει το κόμμα πώς ενήργησε τα χρόνια που ήταν εκτός Ελλάδας. Η πρότασή του θεωρήθηκε προσβολή στο πρόσωπο του αρχηγού και συζήτηση δεν έγινε, αλλά ο Ζαχαριάδης, με πρόσχημα τη μείωση των μελών του Π.Γ., τον απομάκρυνε. Ο Πλουμπίδης ήταν αντίθετος στην πορεία προς έναν εμφύλιο πόλεμο (2η Ολομέλεια, Φεβρουάριος 1946) και στην αποχή από τις εκλογές του 1946. Ηταν αντίθετος και με την απόφαση του Σεπτεμβρίου του 1947 με την οποία κηρύχθηκε ο Εμφύλιος και σκοπός του ΚΚΕ τέθηκε η κατάληψη της εξουσίας και η μετατροπή της Ελλάδας σε Σοβιετική Δημοκρατία. Πίστευε ότι αυτό ήταν ανέφικτο και ήλπιζε σε συμβιβασμό με αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Κι έπειτα «ο Ζαχαριάδης δεν συμπαθούσε τον Πλουμπίδη γιατί είχε μια ανεξαρτησία πνεύματος, και μερικές πρωτοβουλίες που είχε πάρει το κόμμα με την ΕΔΑ εμπνευστής ήταν αυτός, ο Πλουμπίδης» (μαρτυρία Πάνου Δημητρίου).
————————
http://www.kathimerini.gr/500501/article/epikairothta/ellada/h-tragikh-ypo8esh-ploympidh
ένα προς ένα, “ένας”:
α. Το ΝΑΡ άργησε να βάλει πλώρη για την συμβολή του στην συγκρότηση νέου ΚΚ, διότι η χρεοκοπία των ΚΚ αλά ΚΚΕ, έπεσε σαν ταφόπλακα πάνω στο παγκόμσιο κομμουνιστικό κίνημα. Η αρνητική κληρονομιά είναι και τώρα, ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Δεν έχουμε να εξηγήσουμε μαρξιστικά (δλδ υλιστικά και διαλεκτικά) μονο τα αίτια της γραφειοκρατικής/κρατικής κατρακύλας των ΚΚ του ανατολικου μπλοκ, δεν έχουμε να εξηγήσουμε μόνο την ενσωμάτωση των ΚΚ στην Δύση, έχουμε απο πάνω και να εξηγήσουμε και το ότι το ΚΚ Κίνας ή του Βιετνάμ, οικοδομούν πι,α έναν ΚΑΝΟΝΙΚΟ ΑΓΡΙΟ καπιταλισμό! Με κόκκινη σημαία και σφυροδρέπανο! Και οι θέσεις του ΚΚΕ για όλα αυτά, είναι θέσεις κουτοπόνηρου ανθρώπου, που πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη, και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
β. Το ΝΑΡ προσπάθησε να συμβάλλει στο να πάρουν οι εξελίξεις μετά το ’12, ανατρεπτικό αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα. Και πολύ καλώς έκανε που και στις πλατείες κατέβηκε με ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ και περιεχόμενο (και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και στο δημοψήφισμα έδωσε την μάχη για το 3πλό έγκυρο ΟΧΙ. Το ΚΚΕ, απλώς αρμένιζε στον κόσμο του.
Αλήθεια, με τι συνθήματα κατέβηκε το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις πλατείες (και που φάνηκε αυτό)? Το αυτό ερώτημα και για το δημοψήφισμα.
Με συνθήματα για αντικαπιταλιστικη αποδεσμευση της χώρας απο την εε, για έξοδο απο ευρώ, για να πάρει ο λαός την κατασταση στα χέρια του μέσω λαϊκών συνελεύσεων κλπ.
Οι ΣΕΚίτες έκαναν όλη την δουλειά. Εσείς ήσασταν στο καφενείο.
Ναι βρε συ. Αυτά είναι προπαγανδιστικά συνθήματα. Όμως κάθε σύνθημα οφείλει να λαμβάνει και μορφή (εννοώ στην πραγματική ζωή).
Π.χ. οι μπολσεβίκοι (δεν κάνω καμία αναλογία, ούτε εποχής, ούτε καταστάσεων) είχαν από τον Απρίλη και μετά, ως κεντρικό σύνθημα το “όλη η εξουσία στα σοβιέτ”. Το πάλευαν λοιπόν μέσα στα σοβιέτ, προσπαθούσαν να κατακτήσουν την πλειοψηφία τους ώστε να καλούνται συγκεντρώσεις- από το σοβιέτ- με αυτό το σύνθημα (μαζί με “ειρήνη, ψωμί, γη”) και να πάρουν τους εργάτες- αγρότες- στρατιώτες με το μέρος τους ώστε να ανατρέψουν τον Κερένσκι.
Με λίγα λόγια,είχαν ένα στόχο (την επανάσταση), τα συνθήματα που θα γίνονταν οι διεκδικήσεις για την υλοποίηση του στόχου (“όλη η εξουσία…”, “ψωμί…”), τις μορφές που θα πάλευαν τις διεκδικήσεις (σοβιέτ εργατών, στρατιωτών, αγροτών) και τις μορφές πάλης που χρησιμοποιούσαν για να τα πετύχουν (συγκεντρώσεις για το ψωμί, την ειρήνη κλπ, αναβολές συγκεντρώσεων όταν μύριζαν προβοκάτσιες- Ιούλης, παλλαϊκή ένοπλη κινητοποίηση ενάντια στον Κορνίλοφ, καταλήψεις γης- κατά βάση στήριξη τις αυθόρμητες πρωτοβουλίες των αγροτών, αρνήσεις συμμετοχής στις επιθετικές πρωτοβουλίες του στρατού στο μέτωπο κλπ) μέχρι την επαναστατική εξόρμηση των σοβιέτ των Οκτώβρη.
Αντίστοιχα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τι προσπάθησε να κάνει για να περάσει από την προπαγάνδα στην υλοποίηση αυτών των συνθημάτων στις πλατείες και το δημοψήφισμα.
Δεν ρωτάω προβοκατόρικα.
Ειλικρινά αμφισβητώ ότι έγινε προσπάθεια να περάσει από την προπαγάνδιση των συνθημάτων στην διεκδίκησή και υλοποίηση τους. Πέραν της μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις συγκεντρώσεις της πλατείας (που ποτέ όμως δεν ξέφυγαν από τον στόχο “να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο”) και της συνεπούς προπαγάνδισης του “όχι μέχρι τέλους” (χωρίς ποτέ όμως αυτό να λάβει κάποια συγκεκριμένη μορφή), δεν προσπάθησε ποτέ να προσδώσει μορφές (οργάνωσης και διεκδίκησης) αυτών των προπαγανδιστικών συνθημάτων. Περιορίστηκε στην προσπάθεια “να πειστεί ο λαός”.
Και είναι πραγματικό ερώτημα η αδυναμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να καταφέρει να πάει τη συνείδηση και τον αγώνα ένα βήμα μπροστά στις δυο κρισιμότερες στιγμές της ταξικής πάλης μέσα στην κρίση και τις σχετικά πιο ευνοϊκές συνθήκες, αν αναλογιστούμε τα επίπεδα λαϊκής κινητοποίησης και αυθόρμητου ριζοσπαστισμού.
(Για κάποιο λόγο δεν βρίσκω στο site της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανακοινώσεις πριν το 2012. Ξέρεις μήπως αν υπάρχουν πουθενά?)
“αντικαπιταλιστικη αποδεσμευση“…. αλλά όχι αλλαγή εξουσίας;
Θες να πείς “μέσω λαϊκών συνελεύσεων” τύπου “πλατείας”, όπως τότε στην “κάτω πλατεία” στο Σύνταγμα; Σε …ειρηνική συνύπαρξη(!) με την …”επάνω πλατεία”;
Για κάντο λιανά, πως τώχεις στο μυαλό σου….
Αδερφέ, για διάβασε τα κείμενα του ναρ κ της ανταρσυα εκείνης της περιόδου! Για το κκε που απείχε απο όλα αυτά μας έχουν λυθεί οι απορίες. Δεν έχει γραμμή αλλαγής συσχετισμψν υπέρ του λαού.
”.Θα γίνει αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της χώρας από την εε ..για να πάρει ο λαός την κατάσταση στα χέρια του μέσω λαικών συνελεύσεων”..Με λαικές συνελεύσεις θα γίνει η αντικαπιταλιστική…βαδίζετε ολοταχώς προς νέςο Συριζα/ΛΑΕ.
Πάλι εμπάθειες, ασχετοσυνες κ ψεμματα απο τους κκεδες
Με τίποτα. Καθοντουσαν τα παλιόπαιδα και έπιναν καφεδάκι όταν οι ΣΕΚίτες τράβαγαν όλο το λούκι.