Μετά τις εκλογές: Βαθιά αντιδραστική στροφή σε Γερμανία και ΕΕ
Γιώργος Παυλόπουλος
Βαθιά αντιδραστική στροφή, με έντονα ακροδεξιά χαρακτηριστικά, σηματοδοτεί το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη Γερμανία. Τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για το σύνολο της Ευρώπης και της Ε.Ε., της οποίας η Γερμανία αποτελεί την αδιαμφισβήτητη πολιτική και οικονομική υπερδύναμη.
Το 14% που έχασαν σε σχέση με το 2013 τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, η Ένωση Χριστιανοδημοκρατών-Χριστιανοκοινωνιστών και οι Σοσιαλδημοκράτες, τροφοδότησε σχεδόν αποκλειστικά τους δύο μεγάλους νικητές αυτής της αναμέτρησης.
Αφενός, την Εναλλακτική για τη Γερμανία, η οποία αποτελεί την πολιτική έκφραση του ρατσιστικού εθνικιστικού κινήματος Pegida, ενώ έχει σαφή νεοναζιστικά χαρακτηριστικά, όπως δείχνουν οι πρόσφατες δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της ότι οι Γερμανοί πρέπει να είναι περήφανοι για τα όσα έκανε ο στρατός τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αφετέρου, τους Φιλελεύθερους (για την ακρίβεια, Ελεύθερους Δημοκράτες), που πρεσβεύουν την πιο ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του γερμανικού πολιτικού σκηνικού.
AfD και Φιλελεύθεροι εκφράζουν, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις ίδιες ανάγκες σημαντικού τμήματος της γερμανικής αστικής τάξης, η οποία έχει σήμερα ένα διπλό στόχο:
Από τη μία, επιδιώκει να κάνει μια νέα ποιοτική τομή στην εκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας, πιθανότατα με μια «Ατζέντα 2025». Μια τομή η οποία θα διασφαλίσει το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του «εθνικού» κεφαλαίου έναντι των ανταγωνιστών του, που κινούνται σήμερα προς την κατεύθυνση που βρέθηκε η Γερμανία με την προηγούμενη μεγάλη αντιδραστική μεταρρύθμιση (επί Σρέντερ) προκειμένου να καλύψουν το χαμένο έδαφος.
Από την άλλη, έχει στόχο να οχυρωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα, ενδυναμώνοντας τα εθνικά σύνορα (με την ευρεία έννοια του όρου) και εντείνοντας τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και την καταστολή σε όλα τα επίπεδα, με πρόφαση την αντιμετώπιση του προσφυγικού και της τρομοκρατίας. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που υπηρετούν τόσο η AfD όσο και οι Φιλελεύθεροι, ο ηγέτης των οποίων διαμηνύει σαφώς ότι οι ανταγωνιστές της Γερμανίας στην Ευρώπη πρέπει να ξεχάσουν τα περί ισοτιμίας και κοινού πορτοφολιού.
Φυσικά, πρέπει να σημειώσουμε ότι, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες και πρόσφατα στη Γαλλία, η στροφή προς την πιο επιθετική και ωμή εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου δεν θα ήταν δυνατόν να συντελεστεί χωρίς τις κοινωνικές συμμαχίες που αποτυπώθηκαν στην κάλπη. Χωρίς, δηλαδή, η AfD να πάρει σχεδόν 20% στις τάξεις των παραδοσιακών βιομηχανικών εργατών και να αναδειχθεί δεύτερο κόμμα στην, οικονομικά καθυστερημένη σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα, πρώην ανατολική Γερμανία με 21%.
Σε κάθε περίπτωση, παρά το γεγονός ότι AfD και Φιλελεύθεροι επί της ουσίας συγκλίνουν ουσιαστικά στις αντικειμενικές επιδιώξεις τους, οι πρώτοι δεν θα βρεθούν στην κυβέρνηση. Θα παίξουν, αντ’ αυτού, τον ρόλο του φόβητρου και του καταλύτη για να σχηματιστεί ένας συνασπισμός του «δημοκρατικού τόξου» κατά της Ακροδεξιάς απειλής (πιθανότατα χωρίς το SPD που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ), ακυρώνοντας τις όποιες επιφυλάξεις θα μπορούσαν να προβάλουν οι προαλειφόμενοι ως εταίροι, Πράσινοι.
Ταυτόχρονα, θα ασκούν την αναγκαία διαρκή πίεση για την διαρκώς πιο δεξιά και αντιδραστική στροφή του πολιτικού σκηνικού της Γερμανίας, όπως αποκάλυψε χωρίς περιστροφές ο βαυαρός πρωθυπουργός και ηγέτης των Χριστιανοκοινωνιστών (που δεν απέχουν και πολύ από την AfD). «Κάναμε το λάθος να αφήσουμε τη δεξιά μας πτέρυγα ανοιχτή. και αυτό το εκμεταλλεύθηκαν οι βασικοί μας αντίπαλοι. έχουμε ένα κενό στα δεξιά και θα το κλείσουμε με πολιτικές που θα διασφαλίζουν ότι η Γερμανία θα παραμείνει Γερμανία», είπε ο Ζέεχοφερ.
Ο πόλεμος κλιμακώνεται. Η Γερμανία και η ΕΕ γίνονται ακόμη πιο μαύρες.
Πηγή: ΠΡΙΝ
Ο κύριος Παυλόπουλος ισχυρίζεται σε αυτό το άρθρο οτι Afd και FDP είναι στη ουσία το ίδιο. Όπως γράφει “εκφράζουν, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, τις ίδιες ανάγκες σημαντικού τμήματος της γερμανικής αστικής τάξης” και “AfD και Φιλελεύθεροι επί της ουσίας συγκλίνουν ουσιαστικά στις αντικειμενικές επιδιώξεις τους”.
Αυτή η θέση μου προκαλεί προβληματισμό. Ας δούμε τις θέσεις των δύο κομμάτων εν τάχη (η πηγή μου είναι τα https://www.deutschland.de/en/topic/politics/these-are-the-various-parties-positions και http://www.dw.com/en/afd-cdu-spd-where-do-german-parties-stand-on-refugees-asylum-and-immigration/a-40610988
)
To AfD
Εισηγείται να γίνονται τακτικά δημοψηφίσματα
Θέλει να κρατήσει τον βασικό μισθό και να περιορίσει την μερική απασχόληση
Θέλει την αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση. Θέλει τον στρατό να μην βγαίνει από τα σύνορα της χώρας και μάχεται ενάντια στις συνθήκες τύπου ΤΤΙΡ
Επιθυμεί να μην υπάρχουν μετανάστες, να μην δίνεται άσυλο και να μην επιτρέπεται η σύνδεση των διαμελισμένων οικογενειών. Περιορισμένη είσοδος ξένων μόνο όταν αυτοί έχουν ιδιαίτερα προσόντα.
Από την άλλη πλευρά το FDP:
Δεν ξέρω τι λέει για τα δημοψηφίσματα
Θέλει πιο ευέλικτη αγορά εργασίας, αύξηση των εργάσιμων ορών και διακοπή του κατώτατου μισθού.
Είναι υπέρ της ΕΕ και του Ευρώ. Θέλει η γερμανία να έχει μεγαλύτερη συμμετοχή στην διεθνή πολιτική.
Κανένα όριο στον αριθμό αυτών που ζητάνε άσυλο στην Γερμανιά. Γερμανική Υπηκοότητα σε όσους ζουν 4 χρόνια στην Γερμανία. Εισδοχή περισσοτέρων μεταναστών με την μέθοδο του point system όπως συμβαίνει στον Καναδά.
Είναι νομίζω σαφές πως τα δύο κόμματα είναι όσο πιο αντίθετα γίνεται. Είναι εύλογο λοιπόν κάποιος να ρωτήσει: Με βάση ποια λογική δύο κόμματα τα οποία διαφωνούν σχεδόν σε όλα είναι το ίδιο και το αυτό; Πως γίνεται να κάνουν ακριβώς τα αντίθετα και παρόλα αυτά να ικανοποιούν τους ίδιους σκοπούς;
Επιτρέψτε να δώσω την δική μου ερμηνεία για την ‘παράλογη λογική’ του αρθρογράφου. Παρατηρήστε τα τρία πρώτα σημεία στην πολιτική του AfD. Είναι αιτήματα και λογικές οι οποίες θα μπορούσαν πολύ εύκολα να είναι κομμάτι για να μην πω προμετωπίδα ενός αριστερού κόμματος όπως το ΝΑΡ. Η αγωνία για να ταυτιστούν τα αταύτιστα έχει να κάνει νομίζω με την αγωνία διαφοροποίησης από την λαϊκιστική ακροδεξιά που έχουν κάποιοι στην αριστερά.
Βρε Ζήση, τα 2 αυτά κόμματα, εκφράζουν 2 αυτοτελείς αλλά και σε ορισμένα σημεία και συγκλίνουσες αντιλήψεις που υπάρχουν στο στρατόπεδο των πλουσίων, της αστικής τάξης της Γερμανίας. Οι αντιλήψεις αυτές συγκροτούν τις δικές τους ιδιαίτερες συμμαχίες με τμήματα κοινωνικών στρωμάτων όπως πχ της μεσαίας τάξης που έχουν παρόμοιες αντιλήψεις. Ποιά ταύτιση της ακροδεξιάς με την αριστερά και συγκεκριμένα το ΝΑΡ; Λόγου χάρη, η σχετικά απομονωτική πολιτική (με εθνικούς όρους) του AfD που προτάσσει ζητήματα όπως πχ το να μην βγαίνει στρατός έξω από τα σύνορα, ή την συγκράτηση του βασικού μισθού, μπορεί κάλλιστα να είναι καπιταλιστική, στο βαθμό που κομμάτι της γερμανικής αστικής τάξης, θέλει με αυτόν τον τρόπο, να συγκρατήσει ένα α καταναλωτικό επίπεδο για να μπορεί να έχει μια σοβαρή εσωτερική αγορά.
Μέλος του ΝΑΡ
συμφωνώ και οι δύο κατευθύνσεις μπορούν να είναι καπιταλιστικές. Το point του άρθρου όμως είναι ότι και τα δύο αυτά κόμματα εκφράζουν τις ίδιες ανάγκες και έχουν κοινή στόχευση. Αυτό είναι που θεωρώ πως είναι λάθος εκτίμηση.
Ποια ταύτιση, ποιο ταύτισε το ΝΑΡ και τους φασίστες. Αυτό που λέω είναι ότι τα αιτήματα της αριστέρας σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονται με τα αιτήματα της λαικιστικής ακροδεξιάς. Αυτό είναι εν προκειμένου προφανές αλλά έχει και ιστορική βάση, Μουσουλίνι και Χίτλερ υιοθέτησαν όλα τα αιτήματα της αριστεράς. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ανυσηχήση την αριστερά. Η συγκεκριμένη όμως προσπάθεια του αρθρογράφου, που εντάσσεται σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι προφανώς λανθασμένη.
Ζήση, ο Μουσολίνι και ο Χιτλερ όντως υιοθέτησαν μέρος (όχι το σύνολο, ένα μικρό μέρος) των αιτημάτων της αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα, υιοθέτησαν τα αιτήματα οικονομικού περιεχομένου (αυξήσεις στους μισθούς, δουλειές για τον κόσμο, κοινωνικό κράτος και μια θολή καταγγελία των πλουτοκρατών). Αυτά τα αιτήματα, όπως συμβαίνει με κάθε οικονομικό αίτημα, τα συνέδεσαν με το δικό τους προγραμματικό καπιταλιστικό/εθνικιστικό/ρατσιστικό περιεχόμενο (αντιθέτως, τα οικονομικού τύπου αιτήματα οι κομμουνιστές τα συνδέουν προγραμματικά με αντικαπιταλιστικό/κομμουνιστικό περιεχόμενο).
Το ότι οι Χίτλερ/Μουσολίνι υιοθέτησαν φιλολαϊκά οικονομικά αιτήματα προσδίδοντας τους στρατηγικά ένα ρατσιστικό/εθνικιστικό/καπιταλιστικό περιεχόμενο, δεν πρέπει να φιβίζει την αριστερά. Ούτε ισχύει η κατηγορία “λαϊκισμός” που χρησιμοποιείς. Δεν βρίσκεται εκεί το πρόβλημα ούτε τότε, ούτε και σήμερα. Για να κερδίσεις τον εθνικισμό/φασισμό, χρειάζεται να επιμένεις σθεναρά σε οικονομικά αιτήματα διεκδίκησης αλλά χρειάζεται να ερευνάς συνεχώς, το αν καταφέρνεις να συνδέεις όσο γίνεται πιο πετυχημένα τα οικονομικά αιτήματα με ένα χειραφετητικό αντικαπιταλιστικό/κομμουνιστικό περιεχόμενο. ΑΝ δλδ, διαπιστώνουμε πως διαρκώς μετατοπίζονται συνειδήσεις ουσιαστικά προς την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση. Ετσι μόνο θα καταφέρεις τόσο να φλογίσεις και να εμπνεύσεις τον κόσμο για να αγωνιστούμε για την επιβίωσή μας, όσο και να βοηθήσεις την αλήθεια να επικρατήσει: Την αλήθεια που λέει πως την εξαθλίωσή μας δεν θα την καταργήσουμε αν αγωνιζόμαστε για το ψωμί του έλληνα μόνο, ή του λευκού, ή του ευρωπαίου! Την εξαθλίωσή μας θα την καταργήσουμε, αν μάθουμε να αγωνιζόμαστε για το ψωμί, την εργασία, την ζωή όλων των καταπιεσμένων της χώρας, αντρών και γυναικών, ντόπιων και μεταναστών. Του καθενός ξεχωριστά, και όλων μαζί.
Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα λέει επίσης, πως οι κομμουνιστές και οι αριστεροί τόσο ως συλλογικότητες όσο και μεονωμένα, πολύ λίγο καταφέρνουμε να συνδέσουμε τα οικονομικά αιτήματα με ένα σύγρχονο χειραφετητικό αντικαπιταλιστικό/κομμουνιστικό περιεχόμενο. Και φταίει τόσο η ηγεμονία των καπιταλιστικών ιδεών (του ατομικού δρόμου επιβίωσης, της καριέρας παλιότερα, του ωχαδερφισμού/αδιαφορίας, της μοιρολατρίας κλπ), όσο και το ότι δεν έχουμε σκεφτεί πάνω σε ένα σύγχρονο περιεχόμενο του κομμουνισμού: Πως θα θέκαμε δλδ μια επαναστατημένη κοινωνία; Πως θα λειτουργεί; Με ποιό τρόπο; (σε γενικές γραμμές διότι οτιδήποτε άλλο θα ήταν κατασκευή).
Η αρνητική εμεπιρία από τον εκφυλισμό των χωρών του λεγόμενου υπερκτού σοσιαλισμού, βαραίνει πάνω από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Όμως πρέπει θαρρετά να αρχίσουμε να μιλάμε, να σκιαγραφούμε τρόπους/διαδικασίες υπέρβασης/ανατροπής του καπιταλισμού και μετάβασης σε μια κοινωνία με εργατική/λαϊκή εξουσία/δημοκρατία.