Του Βασίλη Μηνακάκη

Αν ζούσαμε στο πα­ράλληλο σύμπαν της κυβέρνησης, θα βλέπαμε την εβδομά­δα που πέρασε ομη­ρικές αναμετρήσεις μεταξύ των «φί­λων του λαού» και των αντιπάλων του γύρω από τρεις μεγάλες διαχω­ριστικές γραμμές: την απλή αναλο­γική, τα εργασιακά και τη χαλάρω­ση των κάπιταλ κοντρόλς.

Και στις τρεις, βέβαια, τα «χαρα­κώματα» που έστησαν ΣΥΡΙΖΑ κι ΑΝΕΛ είναι μαϊμού: η «απλή ανα­λογική» τους δεν είναι πραγματι­κά απλή κι ανόθευτη αναλογική· το «εθνικό μέτωπο» ΓΣΕΕ-εργο­δοτικών οργανώσεων-κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές αποδέχε­ται την υπάρχουσα εργασιακή ζού­γκλα και λειτουργεί σαν τερματοφύ­λακας που ελπίζει να είναι δοκάρι ή άουτ κάποιο από τα επόμενα «πέ­ναλτι» (εργαλειοθήκη εργασιακών μεταρρυθμίσεων) των «δανειστών» (λέγε με επιχειρήσεων που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα)· και η πολυδιαφημισμένη χαλάρωση των κάπιταλ κοντρόλς για την πλειοψη­φία των εργαζομένων είναι άνευ νο­ήματος, αφού το 840 το διβδόμαδο είναι απλώς 420×2 και σε κάθε περί­πτωση πολύ πάνω από το μισθό τους και τον μεικτό βασικό των 586 ευρώ.

Υπάρχουν, βέβαια, πραγματικά χα­ρακώματα, όμως αυτά στήνονται αλ­λού και προμηνύουν θερμό καλοκαί­ρι και ακόμη θερμότερο φθινόπωρο, στη διάρκεια του οποίου θα παιχτεί το σίριαλ «δεύτερη αξιολόγηση» και θα διεξαχθεί (πιθανότατα) η μεγάλη μάχη για τα εργασιακά.

Αυτά τα πραγματικά χαρακώματα στήνονται από τον κοινοτικό επί­τροπο Πιέρ Μοσκοβισί που, στην αρχή της εβδομάδας, έβα­λε φρένο στις προσδοκίες της κυβέρνησης για μείω­ση του πρωτογενούς πλεο­νάσματος μετά το 2018, προ­αναγγέλλοντας αιώνια λιτό­τητα, κι επέμεινε στις «με­ταρρυθμίσεις» που πρέπει να προωθηθούν, καλώντας τους Έλληνες βουλευτές να τις ψη­φίσουν και μετά …να κάνουν τη θε­ωρία πράξη. Στις «μεταρρυθμίσεις» επέμεινε και ο δεύτερος υψηλόβαθ­μος επισκέπτης της χώρας, ο Τζακ Λιου, υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, που τις θεώρησε προϋπόθε­ση οποιασδήποτε συζήτησης για ελάφρυνση του χρέους, λέγοντας ότι «πρέπει να επιδιορθώσεις τα θε­μέλια για να έχεις μια ισχυρή Ελλά­δα». Ο Λιου έδειξε να ενδιαφέρεται για μια «ισχυρή Ελλάδα» εντός ΕΕ και με «ενισχυμένη δημοσιονομι­κή δομή» (η ομοιότητα με τις αλή­στου μνήμης σημιτικές κορόνες εί­ναι τυχαία;), που μπορεί να λειτουρ­γήσει σταθεροποιητικά στο «ανήσυ­χο» περιβάλλον που δημιουργούν το Brexit και οι εξελίξεις στην Τουρ­κία. Την ίδια εκτίμηση φαίνεται να έχουν και αρκετοί κύκλοι της κυ­βέρνησης και του επιχειρηματικού κόσμου στην Ελλάδα, που βλέπουν σε αυτή τη ρωγμή των εξελίξεων μια ευκαιρία –για να εδραιώσουν τα δι­κά τους συμφέροντα, εννοείται, κι όχι για να βελτιώσουν τη θέση των εργαζομένων.

Να τες, λοιπόν, και πάλι οι πραγμα­τικές διαχωριστικές γραμμές.

Την προηγούμενη εβδομάδα σε δύο ανακοινώσεις: σε αυτήν που ανέβα­ζε σε πάνω από 400.000 τους Έλλη­νες ανώτερης κι ανώτατης μόρφω­σης που έχουν φύγει από το 2008 από τη χώρα, και σε 50 δισ. περί­που τον κοινωνικό πλούτο που πα­ράγουν ετησίως με την εργασία τους· και σε εκείνη που ανέβαζε σε 950.025 τους επίσημα εγγεγραμμέ­νους ανέργους στον ΟΑΕΔ και κα­τέβαζε σε μόλις 88.336 αυτούς που επιδοτούνται.

Τις είδαμε να στήνονται με την υπο­γραφή της σύμβασης για το Ελλη­νικό και την κατάθεση του σχεδίου νόμου για το άνοιγμα της αγοράς σιδηροδρομικών υπηρε­σιών στην Ελλάδα – νό­μου-προπομπού της ιδι­ωτικοποίησης της ΤΡΑΙ­ΝΟΣΕ.

Τις είδαμε να στήνονται με το ότι το μέσο χρεω­στικό εκκαθαριστικό είναι 1.590 ευρώ. Ότι οι ανα­πληρωτές και ωρομίσθιοι εκπαι­δευτικοί που θα προσληφθούν φέ­τος είναι λιγότεροι, μόλις το 21,8% των 92.850 που έκαναν τις σχετι­κές αιτήσεις· και ελάχιστοι σε σχέ­ση με τα κενά. Ότι από 2 Αυγού­στου θα υπάρξουν περικοπές σε κύ­ριες-επικουρικές συντάξεις που ως άθροισμα υπερβαίνουν τα 1.300 ευ­ρώ μεικτά· κι ότι ο ΕΟΠΥΥ πανη­γυρίζει γιατί θα καταφέρει φέτος να μειώσει τις δαπάνες για συνταγο­γραφημένες εξετάσεις κατά 33%! Και για όποιους εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν, έρχεται η Έκθε­ση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής να κάνει τα πάντα πιο σαφή: χαρακτηρίζει το ασφαλιστικό σύστημα μη βιώσιμο (παρά και τον αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκα­λου), καταγγέλλει τα πολιτικά τε­χνάσματα που θέτουν εμπόδια στις αποκρατικοποιήσεις και τις «μεταρ­ρυθμίσεις», υποστηρίζει ότι ο μόνος δρόμος για να επιστρέψει η Ελλά­δα στην ανάπτυξη είναι «να πετύ­χει το τρίτο μνημόνιο» και αναφέ­ρει ότι με τη στάση του στα εργασι­ακά το κράτος εμποδίζει την ευελι­ξία των επιχειρήσεων, η οποία είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη, και ακόμη ότι η προάσπιση του στάτους κβο ή η επαναφορά προηγούμενων κανόνων είναι αδιέξοδη πολιτική.

Στο τελευταίο δεν θα διαφωνήσου­με: το ζήτημα δεν είναι η επιστροφή στο προ μνημονίων καθεστώς, αλλά η ικανοποίηση των εργατικών-λαϊ­κών αναγκών και η απελευθέρωση από το καθεστώς που –με ή χωρίς μνημόνια– διαμορφώνουν η αγο­ρά, η ΕΕ, το χρέος, η ιδιωτική ιδι­οκτησία, η μισθωτή εκμετάλλευση. Αυτή είναι η πραγματική διαχωρι­στική γραμμή.

Πηγή: ΠΡΙΝ

Λήψη - Εκτύπωση δημοσίευσης