του Μάκη Γεωργιάδη
Την πλήρη υποταγή του Ποταµιού στην κυρίαρχη ατζέντα του νεοφιλελευθερισµού και την εναρµόνιση του νεοπαγούς κόµµατος µε τα ιδεολογήµατα που έχει καλλιεργήσει το σύστηµα εξουσίας επιβεβαίωσε η παρουσίαση των 21 πολιτικών θέσεών του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κεντρικός πυρήνας των περιβόητων 21 κυβερνητικών θέσεων τις οποίες παρουσίασε ο Στ. Θεοδωράκης σε ηµερίδα στο Ίδρυµα «Μιχάλης Κακογιάννης» δεν αµφισβητεί ούτε µια κοµβική στρατηγική επιλογή της συντελούµενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και όπου επιχειρεί να πει κάτι διαφορετικό αυτό είναι άµεσα εφαπτόµενο µε τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις.
Χαρακτηριστικότερα όλων είναι η ανεπιφύλαχτη αποδοχή της διαδικασίας αξιολόγησης, την οποία µάλιστα το Ποτάµι οραµατίζεται να επεκτείνει και σε άλλους κλάδους µε τη συµµετοχή των πολιτών, η υιοθέτηση της πηγής κάθε κακού στο πρόσωπο του «διογκωµένου και διεφθαρµένου» ∆ηµοσίου καθώς επίσης και των συντεχνιών οι οποίες αντιµετωπίζονται σαν µάστιγα για την κοινωνία. Παράλληλα τάχθηκε υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστηµίων, έστω κι αν τα ονόµασε µη κρατικά και µη κερδοσκοπικά, υπέρ της αλλαγής του εκλογικού νόµου επί το αναλογικότερο –αλλά όχι υπέρ της απλής αναλογικής– σε ένα µοντέλο µε πολλές µικρές περιφέρειες όπου οι ψηφοφόροι θα έχουν τη δυνατότητα επιλογής τοπικού βουλευτή και παράλληλα περιφερειακού συνδυασµού. Επίσης ζητά την καθιέρωση θέσεων µόνιµων υφυπουργών σε κρίσιµα υπουργεία. Όλα αυτά µε τη σφραγίδα µιας άκρατης τεχνοκρατικής αντίληψης της πολιτικής.
Μια τέτοια αντίληψη φυσικά καθίσταται βασικό συστατικό στοιχεία µιας µεταµοντέρνας πολιτικής δύναµης η οποία σηκώνει τελικά για παντιέρα την αντιδραστική απολιτίκ αντίληψη που µε ευκολία δαιµονοποιει το νοσηρό παλαιοκοµµατικό καθεστώς, αλλά στο τέλος αντιγράφει σαν κλώνος τα πιο συντηρητικά του στοιχεία. Ακόµη και στα δηµοσιονοµικά οι προτάσεις δεν διαφέρουν και τόσο από τις κριτικές φωνές στο πλαίσιο της µνηµονιακής πολιτικής. Πώς αλλιώς µπορεί να αντιληφθεί κανείς τη θέση για το χρέος που µιλάει για ικανό διάστηµα µη εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων, αλλά δεν αµφισβητεί το ίδιο το χρέος και υποτάσσεται στην πλήρη αποπληρωµή των δανείων; Για τη δε µείωση της φορολογίας που ζητεί το Ποτάµι µιλούν όλοι: από τον Σαµαρά ως τους αντάρτες της Ν∆ και από το ΠΑΣΟΚ ως τη ∆ΗΜΑΡ.
Συνεπώς στην πλειονότητά τους οι 21 θέσεις αποτελούν το νέο αµπαλάζ, το λούστρο σε ιδέες που κυκλοφορούν εδώ και χρόνια. Απλώς µε ένα επίχρισµα ριζοσπαστικού κέντρου, όπως θέλησε να προσδιορίσει τον πολιτικό προσανατολισµό του κόµµατος, ο Στ. Θεοδωράκης πιστεύει ότι µπορεί να ξεγελάσει µια κρίσιµη µάζα ψηφοφόρων η οποία αρκείται σε ευχολόγια και εκθέσεις ιδεών γυµνασιακού τύπου µε την έµφαση στην αµφισβήτηση των προσώπων και όχι της πολιτικής του παλιού συστήµατος. Είναι δεδοµένο ότι όλο το σύστηµα αντιλαµβάνεται σαν τελευταία ευκαιρία την εδραίωση και ενίσχυση του Ποταµιού στη θέση του θεµατοφύλακα της πιο σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, οπότε η προβολή και η στήριξή του από ΜΜΕ και προπαγανδιστικούς µηχανισµούς αναµένεται εξαιρετικά πληθωρική…
Πηγή: ΠΡΙΝ
