Επιδιώκεται η συνάντηση με τους κατοίκους της Χαλκιδικής
του Γιώργου Κρεασίδη
Σε ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση το Σάββατο στη Θεσσαλονίκη, στην Καµάρα, στις 6 µ.µ., µε αφορµή την παρουσία Σαµαρά στα εγκαίνια της ∆ΕΘ, καλούν πάνω από 100 συνδικαλιστές της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, µέλη ∆Σ σωµατείων, εργατικών κέντρων, οµοσπονδιών κ.ά. (κάλεσµα και υπογραφές στο http://www.narnet.gr/). Ανάλογο προσανατολισµό έχουν το ΚΚΕ (µ-λ), το ΕΕΚ, εργαζόµενοι του αυτόνοµου και ελευθεριακού χώρου, ενώ επιδιώκεται η συνάντηση µε το κίνηµα αλληλεγγύης στους κατοίκους της Χαλκιδικής. Παράλληλα προτείνεται µια ενιαία διαδήλωση των εργαζοµένων όλων των συγκεντρώσεων.
Το κάλεσµα µε κεντρικό σύνθηµα «Τέλος ανακωχής!» απευθύνεται στους εργαζόµενους, τα σωµατεία και κάθε συλλογικότητα του µαζικού κινήµατος και αποτελεί πρόταση για τον αναγκαίο δρόµο και την αναµέτρηση µε την πολιτική του «µαύρου µετώπου» κυβέρνησης-ΕΕ-∆ΝΤ.
Η πρωτοβουλία αυτή σπάει το πέπλο σιωπής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας γύρω από το αναγκαίο περιεχόµενο των εργατικών αγώνων. ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ καλούν στο άγαλµα Βενιζέλου σε µια συγκέντρωση διαµαρτυρίας χωρίς αύριο και αγωνιστικό προσανατολισµό. Το ΠΑΜΕ, επιλέγοντας και αυτό τους συµβολικούς αγώνες διαµαρτυρίας, ακυρώνει ένα περιεχόµενο µε πολιτικό βάθος και αντικαπιταλιστική µατιά.
Είναι αναγκαίο ένα περιεχόµενο αντικυβερνητικό. Η σύγκρουση µε την άθλια συγκυβέρνηση είναι όρος για την ανατροπή του «µαύρου µετώπου», καθώς έπειτα από τέσσερα χρόνια που οδήγησαν την κοινωνία δεκαετίες πίσω ετοιµάζει µπαράζ µέτρων στο πλαίσιο των Μνηµονίων, παρά την προπαγάνδα για «τέλος του Μνηµονίου και της τρόικας»: Ελεύθερες απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα, αξιολόγηση για απολύσεις και κλείσιµο κοινωνικών υπηρεσιών στο ∆ηµόσιο, νέο χτύπηµα σε µισθούς και ασφαλιστικά ταµεία, γιουρούσι ιδιωτικοποιήσεων του δηµόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος, κολοσσιαία αναδιανοµή πλούτου µέσω ΕΝΦΙΑ και χαρατσιών που στοχεύουν σε σπίτια, χωράφια και οικονοµίες των λαϊκών οικογενειών.
Η εκλογική αναµονή και το κοινοβουλευτικό παιχνίδι που επιλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τροµάζουν την κυβέρνηση, αφού έδειξαν τα όριά τους στο «ψηφίζουµε και φεύγουν» των ευρωεκλογών και στη «µικρή ∆ΕΗ». Η κυβέρνηση µάλιστα ελπίζει να αξιοποιήσει και το γεγονός ότι οι φασίστες της Χρυσής Αυγής συνέβαλλαν στην αποξένωση από µια γραµµή ρήξης µε τα Μνηµόνια της λαϊκής βάσης της ∆εξιάς που είχε νιώσει προδοµένη από το πολιτικό σύστηµα.
Το γεγονός ότι σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η κρίση παραµένει παρούσα και οξύνεται, παρά την κοινωνική εξαθλίωση που ενορχηστρώνει η ΕΕ και η ευρωζώνη στο όνοµα του χρέους, δείχνει ότι χρειάζονται αντίστοιχοι πολιτικοί στόχοι. Η ΕΕ δεν βυθίζεται απλά σε κρίση, όπως φάνηκε µε το ξήλωµα της γαλλικής κυβέρνησης. Γίνεται επικίνδυνη. Βρικολάκιασε ο φασισµός, και µε την επέµβαση στην Ουκρανία η Ευρωπαϊκή Ένωση ξανάφερε τον πόλεµο στην Ευρώπη, που πάντα είναι για το κεφάλαιο µια λύση όταν η κρίση επιµένει. Μαζί τις ΗΠΑ µετατρέπουν τη Μ. Ανατολή σε κόλαση επί της Γης. Η έξοδος από την ΕΕ και το ευρώ, µαζί µε τη διαγραφή του χρέους, γίνονται αναγκαίοι όροι επιβίωσης.
Ακόµη υπάρχει ανάγκη ανάδειξης του πλαισίου διεκδικήσεων που απαντά στην αντεργατική επίθεση. Η απαγόρευση των απολύσεων, η µείωση των ωρών εργασίας και οι αυξήσεις στους µισθούς, τα πλήρη ασφαλιστικά δικαιώµατα και η ελεύθερη πρόσβαση σε παιδεία, υγεία, ρεύµα και νερό, η διαφύλαξη του δηµόσιου πλούτου και του περιβάλλοντος, µαζί µε την υπεράσπιση των δηµοκρατικών ελευθεριών είναι στοιχεία ενός τέτοιου πλαισίου. Η τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας απέναντι στην αξιολόγηση που απολύει και κλείνει κοινωνικές υπηρεσίες να βάζει την καλή αξιολόγηση, να ζητάει στήριξη της εργοδοσίας µήπως και δεν κάνει απολύσεις, να παζαρεύει τους όρους «εθελούσιας εξόδου», να δέχεται ότι δεν είναι εφικτές οι αυξήσεις όταν οι τράπεζες παίρνουν 240 δισ., αφήνει κυβέρνηση και εργοδοσία χωρίς αντίπαλο. Το αναγκαίο περιεχόµενο ζητάει και τη µορφή που του αντιστοιχεί. Απαιτείται ρήξη µε τη µορφή της συµβολικής διαµαρτυρίας που επιβάλλουν ΓΣΕΕ και Α∆Ε∆Υ στις εργατικές κινητοποιήσεις. Τη στιγµή µάλιστα που τα πρωτοβάθµια σωµατεία και οι κλάδοι µάχονται µε αποτελέσµατα. Το κάλεσµα των εργαζοµένων της Κόκα Κόλα για µποϊκοτάζ έφερε σε δύσκολη θέση την εταιρεία. Η ΒΙΟΜΕ άνοιξε ένα µεγάλο κεφάλαιο µε την προσπάθεια να δουλέψουν οι εργαζόµενοι το εργοστάσιο. Οι διαθέσιµοι εκπαιδευτικοί και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών µε µεγάλο κόπο και πλατιά στήριξη κρατάνε το θέµα ανοιχτό, ενώ η κυβέρνηση ήθελε να τους απολύσει από τον Μάρτη. Οι εργαζόµενοι στο ∆ηµόσιο µπλόκαραν τη διαδικασία της αξιολόγησης µε τη µαζική συµµετοχή στην απεργία-αποχή. Οι αγώνες αυτοί, αν µείνουν στα όρια του κλάδου, χωρίς πλαίσιο σύγκρουσης απεργιακής µορφής, κινδυνεύουν να µείνουν αβοήθητοι στη φθορά. Σε αυτό τους καταδικάζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία κι αυτό πρέπει να αµφισβητηθεί. Αυτή την αµφισβήτηση εκφράζει η ανεξάρτητη εργατική συγκέντρωση της Καµάρας, µαζί µε την πεποίθηση ότι είναι δυνατότητα του παρόντος το κίνηµα που θα πολεµήσει και ο αγώνας που θα νικήσει.
∆εν µπορεί να υπάρξει ερήµην των εργαζοµένων ένας τέτοιος αναπροσανατολισµός και καθόλου τυχαία η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-Α∆Ε∆Υ οργανώνεται χωρίς να συνεδριάσουν τα πρωτοβάθµια σωµατεία και οι συνελεύσεις των εργαζοµένων. Όταν δεν ακολουθούνται εκφυλιστικές διαδικασίες, όπως µε το κάλεσµα της Ε∆ΟΘ, του νοµαρχιακού τµήµατος της Α∆Ε∆Υ στη Θεσσαλονίκη, που βγήκε χωρίς να έχει συνεδριάσει κανείς.
Η γραµµή της σύγκρουσης µε κυβέρνηση-εργοδοσία, οι πολιτικοί στόχοι ενάντια σε ΕΕ και χρέος, τα αιτήµατα στη βάση αναγκών και δικαιωµάτων και οι µαχητικές µορφές πάλης δεν µπορούν προχωρήσουν παρά µόνο µέσα από τις γενικές συνελεύσεις των σωµατείων. Αν ο «κόσµος δεν τραβάει» είναι σε µεγάλο βαθµό γιατί λείπουν αυτά.
Πηγή:prin.gr
