Ο Πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς Γκριγκόρι Ζινόβιεφ σε φωτογραφία από την αστυνομία του Στάλιν
του Λέανδρου Μπόλαρη
Στις 19 Αυγούστου του 1936 μια μεγάλη δίκη ξεκίνησε στη Μόσχα. Αυτοί που κάθονταν στο εδώλιο κατηγορούνταν για εντυπωσιακά εγκλήματα. Ότι τον Δεκέμβρη του 1934 είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Σεργκέι Μ. Κίροφ, του γραμματέα της κομματικής οργάνωσης του Λένινγκραντ, δηλαδή του «αφεντικού» της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ρωσίας. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σχεδίαζαν να δολοφονήσουν όλη την ανώτερη ηγεσία της χώρας και τον ίδιο τον Στάλιν. Όταν στις 24 Αυγούστου ο εισαγγελέας Βισίνσκι έκανε την αγόρευσή του ζήτησε «αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά να τουφεκιστούν όλοι!»
Σε αυτά τα «σκυλιά» -οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 16- συγκαταλέγονταν o Ζινόβιεφ, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) από το 1901 και των μπολσεβίκων από το 1903, μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων το 1917, και πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το 1926, ο Κάμενεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, της ΚΕ των μπολσεβίκων και αναπληρωτής του Λένιν σαν πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών επιτρόπων (πρωθυπουργός), ο Ιβάν Σμιρνόφ, εργάτης μέλος του ΣΔΕΚΡ από το 1899, μπολσεβίκος από το 1903, επικεφαλής των σοβιέτ και του κόκκινου στρατού που τσάκισε την αντεπανάσταση στα Ουράλια και την Σιβηρία το 1918-20.
Με άλλα λόγια, όλοι τους ανήκαν στην «παλιά φρουρά» των μπολσεβίκων. Από την άλλη, ο Βισίνσκι, ο αδυσώπητος εισαγγελέας, ήταν παλιός μενσεβίκος και τον Ιούλη του 1917 είχε υπογράψει το ένταλμα της σύλληψης που είχε εκδώσει η Προσωρινή Κυβέρνηση για τον Λένιν. Στη συνέχεια όμως κατάφερε να τρυπώσει στο μηχανισμό της νέας εξουσίας και να ανέρχεται τα σκαλοπάτια του όσο η γραφειοκρατία δυνάμωνε. Η παλιά γνωριμία με τον Στάλιν συνέβαλε στην ανέλιξή του.
Το κατηγορητήριο δεν περιλάμβανε το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ένα έγγραφο, ούτε ένα σημείωμα, ούτε καν ένα γεγονός. Η μόνη «απόδειξη» ήταν οι ομολογίες των κατηγορουμένων. Ο Κάμενεφ, ο Ζινόβιεφ και άλλοι είχαν δικαστεί ξανά τον Γενάρη του 1935 και είχαν κριθεί ένοχοι για την ηθική αυτουργία της δολοφονίας του Κίροφ. Σε εκείνη τη δίκη οι δαιμόνιες διωκτικές αρχές δεν είχαν «ανακαλύψει» την πελώρια συνωμοσία που στόχο είχε την «παλινόρθωση του καπιταλισμού» και τη δολοφονία όλης της κομματικής ηγεσίας. Την ανακάλυψαν ενάμιση χρόνο μετά, αλλά στη δίκη του 1936 δεν υπήρξε καμιά αναφορά στην ετυμηγορία της προηγούμενης.
Έτσι κι αλλιώς το κατηγορητήριο αψηφούσε την ίδια τη λογική. Υποτίθεται ότι παλιοί μπολσεβίκοι που είχαν διαμορφωθεί πολιτικά και ιδεολογικά στην αντιπαράθεση με τα ρεύματα που επέλεγαν τη μέθοδο της ατομικής τρομοκρατίας, ξαφνικά το 1931-32 αποφασίζουν να υιοθετήσουν ακριβώς αυτή τη μέθοδο. Κι είναι τόσο ύπουλοι και αποτελεσματικοί που παρόλο ότι παρακολουθούνται στενά και μπαινοβγαίνουν στα απομονωτήρια και τις φυλακές, ούτε ένα στοιχείο της δράσης τους δεν αποκαλύπτεται.
Και ξαφνικά, τον Αύγουστο του 1936, αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί συνωμότες όλοι, δίχως μια εξαίρεση, ομολογούν «αυθορμήτως» και αυτομαστιγώνονται μπροστά στο δικαστήριο κατηγορώντας εαυτούς και αλλήλους για τα χειρότερα εγκλήματα. Οι «ομολογίες» τους είναι δυσδιάκριτες από τις αγορεύσεις του Βισίνσκι. Δεν είναι παράξενο, αφού και τα δυο γράφτηκαν από το ίδιο χέρι.
Ακόμα και έτσι, το «σενάριο» που έφτιαξε η μυστική αστυνομία κατ’ εντολή του Στάλιν είχε εμφανή λάθη. Για παράδειγμα, ένας από τους κατηγορούμενους, ο Χόλτζμαν, «ομολόγησε» ότι το καλοκαίρι του 1932 έκλεισε δωμάτιο στο ξενοδοχείο Μπρίστολ της Κοπεγχάγης και συναντήθηκε εκεί με τον Τρότσκι και τον γιό του τον Λ. Σεντόφ για να πάρει οδηγίες. Όμως, το ξενοδοχείο Μπρίστολ είχε κατεδαφιστεί το… 1917!
Οι ασυναρτησίες έφτασαν σε νέα ύψη στις επόμενες δίκες: την «δίκη των 17» τον Γενάρη του 1937, τη μυστική δίκη του στρατάρχη Τουχατσέφσκι κι άλλων στρατηγών τον ιούνη της ίδιας χρονιάς, και τη «δίκη των 21» τον Μάρτη του 1938.
Κατηγορούμενοι
Στην δίκη των 17, οι κατηγορούμενοι, πάλι παλιοί μπολσεβίκοι οι περισσότεροι (Πιατάκοφ, Ράντεκ, Σοκόλνικοφ, Σερεμπριάκοφ κ.α) εκτός από την συνεργασία με τους ναζί και τον…Μικάδο της Ιαπωνίας για να φέρουν τον καπιταλισμό με μια κυβέρνηση Τρότσκι-Ζινόβιεφ, «ομολόγησαν» ότι έκαναν και εκτεταμένο οικονομικό σαμποτάζ. Πώς μια χούφτα συνωμότες μπορούσαν μόνο το 1934 να οργανώσουν 1.400 εκτροχιασμούς τρένων έμεινε ανεξήγητο.
Στη δίκη των στρατηγών η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία της Ρωσίας στάλθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα ως συνωμότες. Στις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν οι 3 από τους 5 στρατάρχες, οι 3 από τους 4 διοικητές στρατιών και οι δώδεκα υποδιοικητές τους, οι 60 από τους 97 διοικητές σωμάτων στρατού, οι 136 από τους 199 διοικητές μεραρχιών (και αντίστοιχα στο ναυτικό) εκτελέστηκαν ως πράκτορες της φασιστικής Γερμανίας.
Στη δίκη των 21, εξοντώθηκε ο Μπουχάριν, ο παλιός θεωρητικός των μπολσεβίκων που ο Λένιν στη πολιτική του διαθήκη αποκαλεί «το αγαπημένο παιδί του κόμματος». Σ’ αυτή τη δίκη «αποκαλύφτηκε» ότι ο Τρότσκι ήταν πράκτορας των γερμανικών υπηρεσιών από το…1921 με αμοιβή 250 χιλιάδες χρυσά μάρκα ετησίως. Δηλαδή ο Τρότσκι που ως ηγέτης του Κόκκινου Στρατού το 1921 βρισκόταν στον κολοφώνα της φήμης και της δύναμής του, αποφασίζει να γίνει πληρωμένος πράκτορας της διαλυμένης Γερμανίας έναντι ενός ευτελούς ποσού. Ίσως γι’ αυτό το 1926 αποφασίζει, πάντα σύμφωνα με τις «ομολογίες» να γίνει και πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Όπως διαπιστώνουμε, ο σημαντικότερος κατηγορούμενος και ο «μεγάλος απών» των δικών ήταν βέβαια ο Λέον Τρότσκι. Ήταν ο πρώτος μπολσεβίκος που είχε σηκώσει το ανάστημα, ήδη από το 1923, ενάντια στο σταδιακό πνίξιμο της επανάστασης από την γραφειοκρατία, και είχε συγκρουστεί με τον Στάλιν για αυτό το λόγο.
Άνθρωποι σαν τον Κάμενεφ και τον Ζινόβιεφ (αργότερα ο Μπουχάριν) είχαν υπογράψει επανειλημμένα δηλώσεις μετανοίας για τις αντιπολιτευτικές τους θέσεις. Κάθε νέος συμβιβασμός έστρωνε το δρόμο για τον επόμενο εξευτελισμό τους. Όταν έφτασαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου το 1936 περίμεναν κάτι ανάλογο. Ήταν σκιές του παλιού τους εαυτού. Αυτή τη φορά ο Στάλιν τους ξεγέλασε: μετά τον δημόσιο εξευτελισμό ήρθε το εκτελεστικό απόσπασμα.
Όμως, ο Τρότσκι είχε μείνει ακλόνητος στις αρχές του. Για τον Τρότσκι τα ιδανικά κι οι κατακτήσεις του Οκτώβρη του 1917 ήταν ασυμβίβαστα με την εξουσία της γραφειοκρατίας. Γι’ αυτό ο Στάλιν τον εξόρισε στην Κεντρική Ασία το 1928, και μετά τον απέλασε από την Ρωσία το 1929. Το 1936, όταν ξεκινούσε η πρώτη δίκη βρισκόταν στην Νορβηγία που του είχε δώσει προσωρινά άσυλο, αλλά χωρίς δικαίωμα να απαντάει στις συκοφαντίες που πλημμύριζαν το διεθνή τύπο.
Ο παραλογισμός των κατηγοριών των δικών της Μόσχας ήταν φανερός σε σύγχρονους σχολιαστές. Ο Βίκτορ Αντλερ, ο θεωρητικός της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, τις παρομοίωσε με τις «δίκες των μαγισσών» στην Αμερική του 17ου αιώνα. Για τους φιλελεύθερους απολογητές του καπιταλισμού οι δίκες της Μόσχας ήταν και παραμένουν η απόδειξη ότι οι επαναστάσεις είναι σαν τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του: ολοκληρωτικές ιδεολογίες γεννάνε ολοκληρωτικά καθεστώτα που «τρώνε» τους εμπνευστές τους.
Χάσμα
Τέτοιες απόψεις αγνοούν το χάσμα που χωρίζει την επαναστατική περίοδο από τον Οκτώβρη του 1917 και μετά με τη δεκαετία του ’30. Αυτό που συνέβη από τις αρχές εκείνης της δεκαετίας ήταν ένας μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος της γραφειοκρατικής άρχουσας τάξης ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες.
Το κράτος της δεκαετίας του ’30 δεν ήταν εργατικό, ήταν η ενσάρκωση του κρατικού καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αριθμός των ανθρώπων που εξορίζονταν και κρατούνταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας έφτασε από 1.500.000 το 1930 στα 11.500.000 το 1938 στο αποκορύφωμα του Τρόμου.
Ο Τρόμος που εγκαινίασαν οι δίκες πήρε παράλογες διαστάσεις. Η μυστική αστυνομία έκανε τις συλλήψεις και τις εκκαθαρίσεις με βάση πλάνα που έπρεπε να «πιαστούν και να ξεπεραστούν» όπως όλα τα πλάνα που έβαζε το καθεστώς στην οικονομία. Όμως, η εξήγηση είναι ορθολογική.
Στις εκκαθαρίσεις εξοντώθηκε η παλιά φρουρά των μπολσεβίκων. Ο Τρότσκι δεν υπέρβαλλε όταν έγραφε ότι ένα ποτάμι αίματος χωρίζει τον μπολσεβικισμό από τον σταλινισμό. Με αυτό τον τρόπο ο Στάλιν εξάλειψε κάθε πιθανό σημείο συσπείρωσης για την κοινωνική δυσαρέσκεια που γεννούσε η πολιτική της γραφειοκρατίας.
Η απόδοση όλων των οικονομικών αποτυχιών, της σπατάλης, της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς που γεννούσε η κούρσα της ιλιγγιώδους εκβιομηχάνισης στη «σαμποταριστική δράση» μιας χούφτας συνωμοτών βόλευε την γραφειοκρατία και τον Στάλιν προσωπικά. Παρομοίως, η συκοφάντηση του Τρότσκι ως «φασίστα πράκτορα» ήταν το αντίδοτο στην αίγλη που εξακολουθούσε να είχε το όνομά του μέσα στην Ρωσία.
Τέλος, οι εκκαθαρίσεις που πυροδότησαν οι δίκες εξασφάλισαν την πειθαρχία της ίδιας της άρχουσας τάξης κάτω από την σιδερένια πυγμή του «μεγάλου ηγέτη». Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 1.996 αντιπροσώπους στο 17ο συνέδριο του κόμματος το 1934, το επονομαζόμενο και «συνέδριο των νικητών», οι 1.108 εκτελέστηκαν τα επόμενα πέντε χρόνια όπως και τα 118 από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ που είχε εκλέξει.
Οι Δίκες της Μόσχας σηματοδότησαν την πλήρη, σε φυσικό επίπεδο, ρήξη του σταλινικού καθεστώτος με την γενιά του Οκτώβρη του 1917. Δεν υπάρχει καμιά φυσική συνέχεια ανάμεσα στον Λένιν και τον Στάλιν, στην επανάσταση και την αντεπανάσταση στην Ρωσία. Το πραγματικό λάβαρο της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν κυμάτιζε στο Κρεμλίνο. Το κρατούσαν στα χέρια τους οι χιλιάδες πραγματικοί μπολσεβίκοι, οι «τροτσκιστές» που έμειναν ακλόνητοι στις αρχές τους και εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες στα στρατόπεδα εξορίας της Βορκούτα το Μάρτη του 1938.
Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη τ. 1237
ergatiki.gr
‘Εκείνη την εποχή αναρωτιόμουν: Είναι δυνατό η Σοβιετική Ένωση να βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, να έχει μείνει πίσω στα πλάνα και τις ανάγκες της, ν’ αυξάνεται η δυσαρέσκεια και οι παλιοί Μπολσεβίκοι να θυσιάζονται, να παίρνουν πάνω τους την ευθύνη, για να σώσουν το έργο του Οκτώβρη 1917 που κινδυνεύει; Κάτι τέτοιο πραγματικά δεν το θεωρούσα αδιανόητο… Δεν τολμούσα όμως να φτάσω στη σκέψη ότι ο Στάλιν ήταν ο υποκινητής αυτών των δικών, ο φονιάς του Κίροφ, ο ατιμαστής, διαφθορέας, εξοντωτής των παλιών Μπολσεβίκων, σχεδόν όλων των συντρόφων στον αγώνα του Λένιν. Για μένα ήταν απόλυτα αδιανόητο. Όμως γιατί ήμουν περισσότερο διατεθειμένος να δεχτώ το άλλο αδιανόητο, την προδοσία των παλιών Μπολσεβίκων, την εγκληματικότητά τους, τον αυτοεξευτελισμό τους, να τα δεχτώ σαν κάτι που είχε συμβεί πραγματικά;’
‘Περισσότερο με παραπλάνησε όχι η σύμπνοια των ομολογιών, όχι οι αναλαμπές του Ράντεκ, όχι ο συγκινητικός Μουράλοφ11, αλλά ο Πιατάκοφ, η ισχυρότερη προσωπικότητα σ’ εκείνον το χορό του θανάτου, θαρραλέος, έξυπνος, χωρίς πάθος. Καθώς στεκόταν στο δικαστήριο με το κοκκινωπό μούσι του, μοιάζοντας περισσότερο με καθηγητή παρά με συνωμότη, και εξηγούσε με ήρεμη φωνή με ποιον τρόπο είχε οργανώσει το σαμποτάζ στη βιομηχανία που υπαγόταν σ’ αυτόν, σαν να μιλούσε για κάτι τόσο παλιό όσο η Πηνελόπη, που χάλαγε τη νύχτα αυτό που ύφαινε τη μέρα, σ’ αυτήν την αντικειμενικότητα του τερατώδους, νόμισα πως κατάλαβα για πρώτη φορά τι σημαίνει πάλη για την εξουσία.”
‘ Όμως τι ήταν πιο απίστευτο: ότι ο Τρότσκι, μαζί με τον Λένιν, εμπνευστής της Οκτωβριανής Επανάστασης, ότι οι παλιοί Μπολσεβίκοι έγιναν δεύτερης κατηγορίας βοηθοί της Γκεστάπο, δολοφόνοι και σαμποτέρ – ή ότι ο Στάλιν και ο γραφειοκρατικός μηχανισμός του χρειάζονταν ενόχους, για να δικαιολογήσουν τη δυστυχία του λαού, την οικονομική ανωμαλία; Δεν ήταν πιο πιστευτό ότι ο Στάλιν δυσφημούσε μέχρις εσχάτων τον καθένα που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει κίνδυνο γι’ αυτόν, για να στραγγαλίσει και το τελευταίο απομεινάρι της εσωκομματικής συζήτησης, για να εξασφαλίσει μια ολοκληρωτική δικτατορία του κομματικού μηχανισμού μ’ ένα μοναδικό, αλάθητο ηγέτη επικεφαλής; Δεν διαφαινόταν αυτό; ‘
‘Ξέρουμε σήμερα πώς αποσπούσαν τις ομολογίες, ότι έμπαιναν σ’ εφαρμογή από τα βασανιστήρια ως την επίκληση στην πίστη στο κόμμα, από την απειλή ότι αν ο κρατούμενος δεν υπέγραφε την ομολογία θα σκοτωνόταν η γυναίκα και τα παιδιά του, μέχρι την υπόσχεση ότι οι ομολογίες δεν ήταν παρά σωτήριες διατυπώσεις, όλες οι μέθοδοι της βίας, της απάτης, της ψυχολογικής παραπλάνησης, όλα τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν για να εκπληρωθεί το ακατάσχετα διογκούμενο πλάνο της γραφειοκρατικής τρομοκρατίας.
Έτσι γινόταν και τότε κι αργότερα. Ο παλιός μου φίλος Ι. Β. είχε συλληφθεί στην Ουγγαρία μετά το 1948. Έπρεπε να υπογράψει τη συνηθισμένη ομολογία: πράκτορας της Γκεστάπο, ύστερα πέρασμα στην αμερικάνικη μυστική υπηρεσία, από γεννησιμιού του εχθρός του λαού, κακοποιός, διασπαστής, εντεταλμένος να οργανώνει πράξεις σαμποτάζ και απόπειρες δολοφονίας, κ.λπ.
– Και θέλετε να υπογράψω εγώ τέτοιο πράγμα;’
Παντιερα, το νοημα το πιασαμε,
ολοι οσοι (αυτοπτες μαρτυρες, ιστορικοι) κανουν οποιαδηποτε κριτικη στο ΑΛΑΘΗΤΟ ειναι πρακτορες (δεν εχει σημασια πως και γιατι και ποιανων ακριβως)
τι νοημα εχει η αντιπαραθεση οταν η πολιτικη αντιπαραθεση μετατρεπεται σε ποινικο δικαστηριο
αλλα δεν τηρουνται ουτε οι δικονομικοι νομοι
οι μαρτυριες δεν λαμβανονται υποψη εφοσον δεν στηριζουν την θεση μας περι ΑΛΑΘΗΤΟΥ.
οι μονοι που τα λεν καλα ειναι οι μισοτρελλοι Λουντο μαρτενς και Βεργιδης (ομοιος ομοιω…).
Το σεναριο παραλιγο επαιζε και δω, με Πλουμπιδη, Σιαντο, Βελουχιωτη κτλ αλλα βλεπεις ο Ζαχ. δεν προκανε.
Υ.Γ. παντιερα το marxists.org εχει διαμαντακια, οπως πχ αναμνησεις του Ερνστ Φισερ (αποσπασματα στα ελληνικα) να τα εκμεταλλευθειτε.
‘- Μα κι ο ίδιος ξέρετε τι ανοησίες είναι όλα αυτά!
– Αρνείστε λοιπόν;
– Φυσικά!
Φέρνουν μέσα τη γυναίκα του, τη συνοδεύουν δυο μπράβοι. Είναι οπλισμένοι με ατσάλινες βέργες.
– Ξεσκίστε τα ρούχα του παλιοθήλυκου! Πρώτα την μπλούζα!
Το πρόσωπό της είναι σα μάσκα. Αποστρέφει τα ικετευτικά της μάτια, τη δένουν, τη φιμώνουν. Το πανωκόρμι της είναι γυμνό.
– Πριν την τσακίσουν στο ξύλο και τη βιάσουν μπροστά στα μάτια σας θα υπογράψετε;
– Υπογράφω ό,τι θέλετε, δώστε μου, τι θέλετε; Ότι είμαι ο διάβολος, ότι έχω εντολή να οδηγήσω όλους τους ηγέτες του κόμματος στην κόλαση, να ρίξω ατομικές βόμβες πάνω στη Βουδαπέστη, τι άλλο…;!
Έτσι υπέγραψε την ομολογία του.
Η παλιά μου φίλη Μαρία Σβέρμοβα, καταδικάστηκε στη δίκη του Σλάνσκι. Ώρες ολόκληρες μου διηγιόταν, με σιγανή φωνή, αντικειμενικά, χωρίς πάθος, σχεδόν μονότονα, πώς τελικά κατέληξε να υπογράψει.
– Τον Ν. Ν. εσείς τον φέρατε στο κόμμα, τον τοποθετήσατε στο μηχανισμό;
– Ασφαλώς.
– Ομολόγησε ότι είναι κατάσκοπος, εχθρός του κόμματος και του λαού. Διαβάστε την ομολογία του.
– Αυτό είναι αδύνατο.
– Διαβάστε!
– Δεν το πιστεύω.
– Τότε διαβάστε αυτήν την ομολογία! Άλλος ένας που τον ανεβάσατε εσείς.
– Ντουζίνες τέτοιες ομολογίες. Αναπαραστάσεις. Επιβεβαιώσεις. Όλο σύντροφοι που τους είχα τυφλή εμπιστοσύνη. Ένας κύκλος από κατασκόπους, εχθρούς του κόμματος. Για μένα το κόμμα ήταν η ζωή. Και πώς το υπηρέτησα; Δεν επαγρύπνησα αρκετά, ήμουν αφελής. Αφελής; Κάτι μέσα μου έσπασε, μια ρωγμή καταμεσής μου: κατήγορος και κατηγορούμενη. Σχιζοφρένεια το λένε αυτό, έτσι δεν είναι; Αφού το έλεγαν όλοι, μπορούσε εγώ να έχω δίκιο ενάντια σε όλους; Κάτι δεν είναι σωστό σε μένα, δεν μπορεί να είναι σωστό.
«Πώς μπόρεσες να γράψεις κάτι τέτοιο;»
Υπήρχε ένας δικτάτορας που φοβόταν έναν αντίζηλο, τον Κίροφ, που όλοι μας τον θεωρούσαμε ευνοούμενό του, διαλεγμένο για να τον διαδεχτεί∙ έβαλε να τον σκοτώσουν, ύστερα έβαλε να σκοτώσουν τα όργανα, όσους ήξεραν, έβαλε να κατηγορηθούν για το φόνο οι παλιοί του αντίπαλοι και σύμμαχοι, οι παλιοί Μπολσεβίκοι, να κατηγορηθούν και γι’ άλλα, για συνωμοσία εναντίον του, για «προδοτική δραστηριότητα διάσπασης, δολιοφθοράς, κατασκοπίας και τρομοκρατίας… με σκοπό την επιτάχυνση της πολεμικής επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, με σκοπό την υποστήριξη των ξένων εισβολέων στην προσάρτηση εδαφών της Σοβιετικής Ένωσης, με σκοπό την ανατροπή της Σοβιετικής εξουσίας, την παλινόρθωση του καπιταλισμού και της εξουσίας της αστικής τάξης» (κατηγορητήριο και απόφαση στην υπόθεση Πιατάκοφ, Ράντεκ, Σοκόλνικοφ κι άλλων 14 τροτσκιστών), διέταξε τη φυλάκιση, την εκτέλεση, το βασανισμό μέχρι θανάτου των πιο έξυπνων, πιστών, δοκιμασμένων κομμουνιστών, την αποδεκάτιση ολόκληρων στρωμάτων του πληθυσμού, διανοούμενων, αντρών και γυναικών μη ρωσικής εθνικότητας, τέλος και του στρατού.
Και τα κίνητρα; Αν τα προσθέσει κανείς όλα: το φόβο, τη μανία καταδίωξης, το μίσος ενάντια στον Τρότσκι, ενάντια στη φρουρά του Λένιν, ενάντια στους ηγέτες της Οκτωβριανής Επανάστασης, που δεν είχαν ξεχάσει πόσο διφορούμενο ρόλο είχε παίξει ο Στάλιν την εποχή εκείνη, τις οικονομικές δυσκολίες, την αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και αργότερα, τη σκέψη του Μπέρια να κάνει αποδοτικό το μακρινό Βορρά με εκατομμύρια σκλάβους – όταν τα προσθέσει κανείς όλα αυτά και θεωρήσει ότι ισχύει η απαίσια θέση: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!, εξακολουθεί ωστόσο να παραμένει το ερώτημα: Όλα αυτά δεν έβλαψαν τρομακτικά την υπόθεση του σοσιαλισμού, ακόμα και για το σκοπό εκείνου που διάλεξε τέτοια μέσα, για ποιο λόγο;
Ο στόχος προφανώς δεν ήταν πια ο σοσιαλισμός, όπως τον είχαν σχεδιάσει ο Μαρξ κι επίσης ο Λένιν, αλλά η βιομηχανοποιημένη Σοβιετική Ένωση, μονολιθικό κράτος, μεγάλη δύναμη πρώτου βαθμού κι ο Στάλιν εξυψωμένος σαν θεός, Αύγουστος με απεριόριστη εξουσία. Μαζί με τη δική του δύναμη όμως μεγάλωσε κι η δύναμη του μηχανισμού, που έγινε αυτοσκοπός, και από τη στιγμή που μπήκε σε κίνηση για να οργανώσει ορθολογικά την τρομοκρατία, εκτροχιάστηκε ανώμαλα έξω από κάθε ορθό λόγο, άρχισε ν’ αρπάζει ό,τι έβρισκε γύρω του με μεθοδική παραφροσύνη, κι έτσι, σαν δύναμη αυτόνομη, λειτουργούσε με την τυφλή παρόρμηση να μην ανέχεται τίποτ’ άλλο από τον εαυτό του. Ήταν λοιπόν ο Στάλιν ακόμα κύριος του εαυτού του, όταν είχε στην κατοχή του ολομόναχος την εξουσία; Αυτή η εξουσία δεν τον ξεπέρασε; Με τον παραμερισμό των πιο έξυπνων, ικανών, έντιμων ανθρώπων δεν αδυνάτισε ο Σοβιετική Ένωση τόσο πολύ, με την εγκαθίδρυση ενός δουλικού, χωρίς ηθική υπόσταση μηχανισμού λίγα χρόνια πριν από τον πόλεμο δεν παραδόθηκε σε μια σχεδόν αναπότρεπτη ήττα;’
Ο Δημητρόφ είχε καλέσει σε συγκέντρωση (της κομμ.διεθνους) και θα κρατούσε την προεδρία. Παρόντες ήταν ο Μανουίλσκι, ο Τολιάτι, ο Γκότβαλντ17, οι γερμανοί κομμουνιστές ηγέτες και μερικοί άλλοι. Εγώ καθόμουν απέναντι στους Γερμανούς.
‘Πρώτος μίλησε ο Βίλχελμ Πικ18. Παραπονέθηκε ότι η Διεθνής εξακολουθούσε να μη δίνει στο ΚΚΓ τη θέση που του ανήκε. Με την πολιτική του Λαϊκού Μετώπου15 και με τον Ισπανικό Εμφύλιο είχαν προβληθεί άλλα κόμματα. Τώρα όμως, το σύμφωνο φιλίας της Σοβιετικής Ένωσης με τη Γερμανία είχε αλλάξει ριζικά την κατάσταση. Ο Μολότοφ είχε πει καθαρά και κατηγορηματικά, ότι δεν ήταν πια η Γερμανία ο εισβολέας, αλλά ότι είχε γίνει ανταλλαγή ρόλων. Σήμερα οι επιτιθέμενοι ήταν η Αγγλία κι η Γαλλία.
(….)
Η απάντηση των Γερμανών ξεπέρασε τ’ αναμενόμενα. Είπαν ότι η ομιλία μου δεν ήταν μόνο αντιγερμανική, αλλά κι αντικομμουνιστική, μια ελάχιστα καλυμμένη κριτική του γερμανο-σοβιετικού συμφώνου κι επομένως και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης. Ο σύντροφος Φίσερ, με τη χαρακτηριστική σ’ αυτόν «γενναιοδωρία», έβαλε τον εαυτό του πάνω από τα γεγονότα και τις αρχές. Ξεσκεπάστηκε αυτό που ήταν και που παρέμεινε, ένας αδιόρθωτος σοσιαλδημοκράτης. Υπόκειται, και εκφραζόμαστε με ηπιότητα, στην επίδραση της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Ένας πράκτορας του δυτικού ιμπεριαλισμού δεν θα μιλούσε διαφορετικά απ’ αυτόν τον συντάκτη της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Ο Δημητρόφ χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι: «Αρκετά! Δεν ανέχομαι τέτοιες συκοφαντίες. Ο σύντροφος Φίσερ δεν υπολόγισε την κάθε του λέξη – όμως είναι ένας σκεπτόμενος κομμουνιστής, και πολλά απ’ όσα είπε, είναι σωστά».
(…)
– Πολύν καιρό έχετε να κάνετε διακοπές, είπε ο Δημητρόφ. Πηγαίνετε αμέσως. Αλλιώς θα είναι πολύ αργά…..
Στο Λονδίνο διαδίδονται συστηματικά φήμες για έναν επικείμενο πόλεμο ανάμεσα στη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση. Όλα αυτά δεν είναι παρά χονδροειδής προπαγάνδα, καλλιεργημένη από τους εχθρούς της Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Σύμφωνα με τις σοβιετικές πληροφορίες, η Γερμανία τηρεί εξίσου απαρέγκλιτα το σοβιετο-γερμανικό σύμφωνο μη επίθεσης, όσο κι η Σοβιετική Ένωση.
Οι γείτονές μας είχαν ανησυχήσει. Τα στελέχη καθησύχαζαν με σοβαρότητα εκείνους που έκαναν ερωτήσεις. Το σύμφωνο είναι σταθερό. Ο Στάλιν σκέπτεται για μας. Ο Στάλιν εξασφαλίζει την ειρήνη.
Τη νύχτα προς την 21η Ιουνίου μας ξύπνησε μια θύελλα. Οι βροντές αντηχούσαν κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι συνήθως. Μας ξαναπήρε ο ύπνος. Το άλλο πρωί ρωτήσαμε τους γείτονές μας!
– Ακούσατε τη θύελλα;
Απόφυγαν να μας κοιτάξουν στα μάτια, στενοχωρημένοι, όχι φιλικοί:- Δεν ήταν θύελλα. Οι Γερμανοί βομβάρδισαν τη Σεβαστούπολη.
– Πόλεμος;
– Ναι.
(…..)
Τα σοβιετικά μεγάφωνα στο μέτωπο αποκαλούσαν τους γερμανούς στρατιώτες «συντρόφους», τους παρότρυναν να περάσουν στο σοβιετικό στρατό, να γυρίσουν τα όπλα στους αξιωματικούς τους, για μια σοσιαλιστική Γερμανία. «Οι γερμανοί στρατιώτες», έλεγα στους ρώσους φίλους μου, «δεν ακούν τους ρώσους συντρόφους, υπακούουν στους γερμανούς στρατηγούς. Ακολουθούν τον Φύρερ». Οι Ρώσοι για πολύ καιρό δεν το πίστευαν. Το χιτλερικό καθεστώς, τους είχαν πει, δεν ήταν παρά η δικτατορία μιας εγκληματικής μειονότητας∙ η μεγάλη πλειονότητα του γερμανικού λαού, κι ιδιαίτερα η γερμανική εργατική τάξη, δεν περιμένει παρά τη μέρα της απελευθέρωσης. Το σύμφωνο με τον Χίτλερ πλούτισε αυτούς τους ευσεβείς πόθους με νέα χρώματα ελπίδας και αυταπάτης.
‘Στις 28 Ιουνίου, δηλαδή έξι μέρες μετά την επίθεση, οι Γερμανοί βρίσκονταν κιόλας στο Μινσκ, την πρωτεύουσα της Λευκορωσίας, είχαν εισχωρήσει βαθιά μέσα στη Λιθουανία, τη Λετονία και τη Δυτική Ουκρανία. Προδοσία; Άγνοια; Αιφνιδιασμός;
Υπήρχαν (και υπάρχουν) υπόνοιες ότι ο Στάλιν, ότι αυτός ο δύσπιστος, παρανοϊκός δικτάτορας πραγματικά είχε εμπιστοσύνη στον κουμπάρο του τον Χίτλερ, ότι ο άνθρωπος, που θεωρούσε τον εαυτό τη μεγαλύτερη προσωπικότητα της παγκόσμιας ιστορίας, προσδοκούσε το θαυμασμό του άλλου, που αν και βρισκόταν τόσο πιο κάτω απ’ αυτόν, ήταν ωστόσο ο μονοκράτορας μιας μεγάλης αυτοκρατορίας και χρωστούσε θαυμασμό στον πολύ μεγαλύτερο άρχοντα μιας πολύ μεγαλύτερης αυτοκρατορίας – και πίστη στο σύμφωνο των Καισάρων.
(….)
‘Στο πρότυπο έργο του Η 22α Ιουνίου 1941 ο Α. Μ. Νέκριτς20 διαπιστώνει ότι κατά τη δεκαετία του 1930 «η σοβιετική επιστήμη ήταν μια πηγή προοδευτικών ιδεών για τη στρατιωτική επιστήμη όλου του κόσμου», ότι «το 1932 για πρώτη φορά στον κόσμο δημιουργήθηκαν στον Κόκκινο Στρατό μηχανοκίνητα σώματα και το 1934-35 τα μηχανοκίνητα τμήματα του στρατεύματος ανυψώθηκαν σε αυτόνομο είδος όπλου», ότι η Σοβιετική Ένωση «ήταν η πατρίδα του αλεξιπτωτισμού και των δημιουργημένων πάνω σ’ αυτήν τη βάση στρατευμάτων απόβασης από αέρος». Η Γερμανία άρχισε το 1932-33 να αντιγράφει αυτές τις βασικές αρχές από τους Ρώσους. Το 1941 η θεωρία του κινητικού πολέμου, των προελαυνόντων σφηνών τεθωρακισμένων, και των στρατευμάτων απόβασης από αέρος που δρούσαν στα μετόπισθεν του εχθρού, η θεωρία της περικύκλωσης είχαν καταργηθεί στη Σοβιετική Ένωση και είχαν αντικατασταθεί από την ξεπερασμένη θεωρία του πολέμου θέσεων. Ο πρώην καθηγητής στη Στρατιωτική Ακαδημία του Γενικού Επιτελείου Γκ. Ισέρσοφ είχε συλληφθεί εξαιτίας του βιβλίου του «Νέες μορφές μάχης» και μόλις μετά το 20ό Συνέδριο αφέθηκε ελεύθερος.
Οι πρωτοπόροι αυτών των σύγχρονων στρατηγγικών συλλογισμών, οι στρατάρχες Τουχατσέφσκι, Ουμπόροβιτς, Γιακίρ21, εκτελέστηκαν κατά διαταγή του Στάλιν. Οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς που είχαν λάβει μέρος στην Επανάσταση, στον εμφύλιο πόλεμο, είχαν συλληφθεί. Από το στρατό είχαν απομακρυνθεί: όλοι οι διοικητές σωμάτων, σχεδόν όλοι οι διοικητές μεραρχιών, όλα σχεδόν τα μέλη των στρατιωτικών συμβουλίων και οι διευθυντές των πολιτικών διοικητικών τμημάτων των στρατιωτικών περιοχών, περισσότεροι από τους μισούς επιτρόπους των σωμάτων, μεραρχιών και ταξιαρχιών, περίπου το ένα τρίτο των επιτρόπων των συνταγμάτων. Άρχισε μια «τολμηρή προώθηση» στα διοικητικά πόστα∙ οι «καλοί σύντροφοι», οι άνθρωποι που έλεγαν πάντα ναι, οι γλύφτες, είχαν προτεραιότητα. Πέρασαν από εξετάσεις 225 νέοι διοικητές συνταγμάτων∙ μόνο 25 είχαν τελειώσει στρατιωτικές σχολές, οι υπόλοιποι είχαν περάσει μόνο από εκπαίδευση ανθυπολοχαγού.
(….)
ο αλάθητος ερασιτέχνης Στάλιν είχε διατάξει λίγο πριν από τον πόλεμο να σταματήσει η παραγωγή του 76 μμ, ενός κανονιού πολλαπλής χρήσης, οι κατασκευαστές αυτού του εξαιρετικού όπλου είχαν συλληφθεί. Ο Στάλιν έδωσε εντολή να κατασκευαστεί ένα αντιαρματικό πυροβόλο των 107 μμ∙ μ’ αυτό το όπλο δεν έγινε τίποτε, όμως στην πορεία του πολέμου ξανάρχισε η παραγωγή του πυροβόλου των 76 μμ. Αμέσως πριν τον πόλεμο, επίσης κατά διαταγή του Στάλιν, αποσύρθηκαν τα αντιαρματικά πυροβόλα των 45 μμ, καθώς και οι αντιαρματικές οβίδες. Τα στρατεύματα των συνόρων λοιπόν δεν είχαν τίποτ’ άλλο από χειροβομβίδες και μπουκάλια με βενζίνη.
Στη Στρατιωτικο-ιστορική Επιθεώρηση, τεύχος 6, έτος 1966, ο Σοβιετικός στρατάρχης Γκρέτσκο23 διαπιστώνει:«Τα χαράματα της 22ας Ιουνίου και οι τρεις αεροστόλοι των Γερμανών πετούσαν συγχρόνως πάνω από τα σοβιετικά σύνορα και κατάφεραν ένα ισχυρό χτύπημα σε όλα τα αεροδρόμια των δυτικών στρατιωτικών περιοχών μας… Στην πορεία των πρώτων τριών ως πέντε ημερών χάσαμε ως 90% της αεροπορίας μας. Τα φασιστικά στρατεύματα εδάφους πέρασαν τα χαράματα τα σύνορά μας, συγκρούστηκαν με ασήμαντες δυνάμεις πεζικού, που δεν διέθεταν ούτε τεθωρακισμένα, ούτε πυροβολικό, ούτε αντιαεροπορικά όπλα, ούτε μηχανικό, το οποίο εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στα ειδικά στρατόπεδά του, και σε πεδία στρατιωτικών ασκήσεων στα βαθιά μετόπισθεν. Εκτός απ’ αυτό, το πεζικό δεν ήταν σε μάχιμη ετοιμότητα. Δεν έφτασαν καθόλου σοβιετικές ενισχύσεις, ο εχθρός χρησιμοποιεί τη δεύτερη στρατιά του και τις ενισχύσεις του, και μετά την καταστροφή της σοβιετικής αεροπορίας και τις αεροπορικές δυνάμεις του. Οι Ρώσοι πολεμούν με τουφέκια ενάντια στα τανκς, σκοπεύουν στα ανοίγματα παρατήρησής τους, και με δέσμες χειροβομβίδων καθώς και με μπουκάλια με βενζίνη που τα ρίχνουν στο κάλυμμα του ψυγείου των τεθωρακισμένων, πράγμα που τους στοιχίζει τη ζωή τους. Απ’ αυτήν την πρωτοβουλία των φαντάρων γεννήθηκε η ιδέα της αντιαρματικής χειροβομβίδας και των μπουκαλιών με βενζίνη ή πετρέλαιο για την αντιαρματική άμυνα.’
(…)
Εμείς εκείνον τον καιρό δεν ξέραμε τίποτε απ’ αυτά, δεν μπορούσαμε να τα ξέρουμε, όμως η αποτυχία της ανώτατης διοίκησης ήταν τόσο φανερή, και συγχρόνως τόσο ασύλληπτη, ώστε βρισκόμασταν σε αμηχανία. Χρησιμοποιήθηκε τόσο άσχημα ο χρόνος του Συμφώνου; Γιατί δεν είχε προετοιμαστεί επιθετική άμυνα; Πώς μπορούσε να πετύχει τόσο απόλυτα ο αιφνιδιασμός, όταν η γερμανική στρατηγική ήταν γνωστή ακόμη και σε μας, τους άσχετους;
(….)
αυτός ο πόλεμος, που άρχισε με την απόλυτη αποτυχία των ηγετών, κερδήθηκε με τον ηρωισμό, την αυτοθυσία, τη σταθερότητα και την υπομονή του ρωσικού λαού. Ήταν ένας λαϊκός πόλεμος με τη βαθύτερη έννοια της λέξης. Όμως αυτός ο λαϊκός πόλεμος, όχι μόνο ανέβασε στην κορυφή της δόξας, στην αποθέωση τον Στάλιν, τον ένοχο για εκατομμύρια νεκρούς, αλλά παράδοξα προώθησε και τη διαμόρφωση ενός συστήματος κάστας. Ο Στάλιν έκανε επικλήσεις στο εξωλογικό, στις μεγάλες εθνικές παραδόσεις, στον πατριωτισμό μ’ όλα του τα έθιμα, τα εμβλήματα και τις στολές. Ο στρατός άρχισε όλο και πιο λίγο να θεωρείται παιδί της επανάστασης, όλο και πιο πολύ εγγόνι των τσαρικών στρατών, που υπερασπίζονταν την “αγία” Ρωσία, και με το λεξιλόγιο “αγία” και “ένδοξη” επιβλήθηκαν ξανά οι επωμίδες και τα προνόμια των αξιωματικών.’
‘δίκτυο υπονομευτών συνωμοτών μέσα στο κόκκινο στρατό, που υποστηριζόταν βέβαια και απο κομματικούς σατράπηδες σε ολη την ΕΣΣΔ.’
Να θυμισω επισις οτι ο Γεζωφ (οπως εξαλλου και ο προχατοχος του Γιακχιντα) εκτελεστηκε απο τον μεγα ηγετη Σταλιν. Ο διαδοχος τους Μπερια, πιθανον δηλητηριασε τον Σταλιν (κατι φοβοταν;)
ΤΡΕΛΛΟΚΟΜΕΙΟ (η κατι χειροτερο)
Ο Φισερ τα λεει καθαρα. Μαζικη παρακρουση.
μόνο για να γινει ακομη πιο δημοφιλής η ανάρτηση στο σάιτ της παντιέρα. Οπως βλέπω στα στατιστικά, η κουβέντα διαβάζεται απο πολλους ακομη και σήμερα :-).
Με κατηγορήσατε για στερεοτυπικό λόγο φιλοι της ΔΟ της Παντιέρας! Ειστε μεροληπτικοι υπερ της πλευράς των ΣΕΚιτών κι αυτό ειναι προφανές.
Οριστε, λοιπόν, θα σας αποδείξω πολύ απλά οτι αυτο που έγραψα νωρίτερα ότι κάθε γνήσιος τροτσκιστής που σέβεται τον εαυτό του αμαυρώνει τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο, συντασσόμενος με το Συμβούλιο της Ευρώπης, για μια αντικομμουνιστική ταινούλα, για ένα εξτραδάκι.
Πρώτα λοιπόν πάμε στην αντικομμουνιστική ταινιούλα, στο ανιστόρητο οργουελιανό, τροτσκιστικό συμπίλημα “Γη και Ελευθερία”.
https://parekklisi.wordpress.com/2009/03/07/land-and-freedom/
Ο τροτσκιστής σκηνοθέτης Κεν Λόουτς τα τσέπωσε απο το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Να θυμίσω ότι μια απο τις βασικές πηγές έμπνευσης της ταινίας ειναι το “Προσκύνημα στη Καταλονία” του καταδότη κομμουνιστών στην ΙRD (τα επίσημα χαλκεια της MI6), του Τζωρτζ Οργουελ
Εδώ και η λίστα του καταδότη Οργουελ
https://en.wikipedia.org/wiki/Orwell%27s_list
Oποιος έχει διαβάσει το λιβελογράφημα του Οργουελ που “πολέμησε” κάτι εκατοντάδες μίλια απο το πραγματικό μέτωπο στον ισπανικο εμφύλιο (Γκουανταλαχάρα, Μαλαγα, Χαραμα, Μαδρίτη) το καταλαβαίνει.
ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΕΕΣ ΖΟΥΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ, για το ποιον αυτου του σιχαμερού καταδότη κομμουνιστών, που το 1944 εξίσωνε τους κομμουνιστές με τους ναζί.
Επιστολή του Τζώρτζ Οργουελ το 1944. Ο ΟΡΓΟΥΕΛ ΕΞΗΓΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ 1984
Πηγή: http://www.openculture.com/2014/01/george-orwell-explains-in-a-revealing-1944-letter-why-hed-write-1984.html
Διαβάζουμε λοιπόν τι γράφει ο εμπνευστής της εξίσωσης κομμουνισμού=ναζισμού τη περίοδο που ο κόκκινος στρατός τσάκιζε τους ναζί στο Στάλινγκραντ και επέλαυνε στην Ευρώπη, απελευθερώνοντας τους λαούς της:
I must say I believe, or fear, that taking the world as a whole these things are on the increase. Hitler, no doubt, will soon disappear, but only at the expense of strengthening (a) Stalin, (b) the Anglo-American millionaires and (c) all sorts of petty fuhrers of the type of de Gaulle. All the national movements everywhere, even those that originate in resistance to German domination, seem to take non-democratic forms, to group themselves round some superhuman fuhrer (Hitler, Stalin, Salazar, Franco, Gandhi, De Valera are all varying examples) and to adopt the theory that the end justifies the means.
και παρακάτω μετάφραση στα ελληνικά, ενος άλλου τμήματος της επιστολής: “Ο,τι και να λένε οι Πασιφιστές, δεν έχουμε γίνει ακόμη ολοκληρωτικοί, κι αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο σύμπτωμα. Πιστεύω πραγματικά βαθιά, όπως έγραψα και στο βιβλίο μου “To Λιοντάρι και ο Μονόκερος”, στον αγγλικό λαό και στην ικανότητά του να συγκεντρώνει την οικονομία χωρίς να καταστρέφει την ελευθερία”.
το καταλάβατε αυτο με τους Πασιφιστές; Κατηγορεί τους βρετανούς πασιφιστές που ειναι υπερ της Ειρήνης στο Κόσμο στο τελείωμα του πολέμου και ενάντια στην επανάληψη μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης, ως απολογητές και υποτακτικούς της ΕΣΣΔ :-). Τα ίδια έκανε και στα στερνά του ο Κορνήλιος του ΟΟΣΑ, ξέρετε ποιον τον οργανισμό που στην ελλάδα και σε κάθε άλλη χωρα του πλανήτη προωθεί ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΛΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ. Ο Κορνήλιος τότε κατηγορούσε τους οικολόγους που ειχαν νεκρούς γιατι αντιστέκονταν στους πυρηνικούς εξοπλισμούς στην Ευρώπη, αντι να κατηγορούν το “βασικό εχθρό”, που σύμφωνα με τον υπάλληλο του ΟΟΣΑ ήταν η Ρωσσία :-0. Για να μην ξεχνιόμαστε.
συνεχίζουμε…
Οι τροτσκιστές του ΣΕΚ εχοντας βέβαια χάσει την μπάλα με τις αποκαλύψεις του Ζούκοφ, που έγιναν πολύ μα πολύ μετά το θάνατο του Στάλιν, την εποχή της αγαπημένης για όλους τους τροτσκιστές αντισταλινικής φρενίτιδας, τόσο αγαπημένης που η πλειοψηφία τους στήριζε τη Γκορμπατσοφιάδα (μην βιαστούν οι Σεκίτες να μιλήσουν οτι ο ηγέτης τους Κλίφ, ήταν υπερ της θεωρίας του κρατικού καπιταλισμού, μια ζωή εισοδιστής ήταν στο κομμα του Μπλερ), βρήκαν έναν άλλο υπάλληλο του ρεβιζιονισμού, τον Ερνστ Φισερ, και μας παρουσιάζουν τα παραμύθια του.
η απάντηση βέβαια διδεται πολύ απλά απο τον ίδιο τον σύντροφο Στάλιν την επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης στη Μόσχα. Οι συντροφοι του κοκκινου στρατού που παρακολουθούν το λόγο του ετοιμάζονται να αναμετρηθούν με τις στρατιές της Βέρμαρχτ εξω απο τη Μόσχα. Ο συντροφος ειναι εκει, στη Μόσχα, στην Μόσχα που όλη η Δύση περιμένει να πέσει απο τις ορδές των ναζί, στις 7/11/1941.
Κι ο συντροφος Στάλιν, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, με απόλυτη αισιοδοξία, εξηγεί οτι ειναι αναπόφευκτο ότι ο ναζιστικος στρατός θα ηττηθεί, γιατι η ΕΣΣΔ εχει μετόπισθεν σοσιαλιστικά, μπετόν αρμέ, αντιθέτως τα μετόπισθεν της Γερμανίας έχουν ήδη σκουριάσει.
https://youtu.be/BeK8nV5w_4U
https://youtu.be/8IGbjPqFFvA
Αυτα και την επόμενη φορά τροτσκιστές του ΣΕΚ , μονο και μονο για να ανεβάσω τη δημοφιλία της ανάρτησης (ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΩΝ), θα αποκαλύψουμε πως οι ηγήτορές σας ακολουθούν ακριβώς τις τακτικές των χαλκείων όπου γης για να αποκαλύψουν τα δήθεν εκατομμύρια…νεκρών απο τον “αιμοσταγή” Στάλιν. Με δικα σας ντοκούμεντα, σεκίτικα, θα δουμε πως συντάσσεστε πίσω απο όλη την αντικομμουνιστική σάρα και μάρα της αστικής ιστοριογραφίας.
Ένα ακόμη απόσπασμα από τον DEUTCHER σχετικά με τη σφαγή των τροτσκιστών στη Βορκουτα:
Ένας αυτόπτης μάρτυρας, ένας πρώην κρατούμενος του μεγάλου στρατοπέδου της Βορκουτά, που δεν ήταν ο ίδιος ο τροτσκιστής, περιγράφει έτσι τις τελευταίες δραστηριότητες των τροτσκιστών και τον αφανισμό τους . Υπήρχαν, διηγείται, μόνο στο στρατόπεδό του γύρω στους χίλιους παλιούς τροτσκιστές, που αποκαλούσαν τον εαυτό τους «Μπολσεβίκους-Λενινιστές». Σχεδόν πεντακόσιοι από αυτούς εργάζονταν στο ανθρακωρυχείο της Βορκουτά. Σε όλα τα στρατόπεδα της επαρχίας της Pechora υπήρχαν αρκετές χιλιάδες «ορθόδοξοι τροτσκιστές», οι οποίοι «είχαν εξοριστεί από το 1927» και «παρέμειναν πιστοί στις πολιτικές ιδέες και στους ηγέτες τους μέχρι το τέλος». Ο συγγραφέας προφανώς περιλαμβάνει μέσα στους «ορθόδοξους τροτσκιστές και αυτούς που είχαν προηγουμένως συνθηκολογήσει, διαφορετικά η εκτίμησή του για τον αριθμό τους μοιάζει υπερβολική .
«Εκτός από αυτούς τους γνήσιους τροτσκιστές», συνεχίζει, «υπήρχαν εκείνη την εποχή περισσότεροι από εκατό χιλιάδες έγκλειστοι στα στρατόπεδα της Βορκουτά και αλλού, οι οποίοι σαν μέλη του κόμματος ή της Κομσομόλ είχαν προσχωρήσει στην Τροτσκιστική Αντιπολίτευση και στη συνέχεια, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και για διαφορετικούς λόγους,… είχαν εξαναγκασθεί να «μετανοήσουν και να παραδεχθούν τα λάθη τους» και να εγκαταλείψουν τις γραμμές της Αντιπολίτευσης». Πολλοί εξόριστοι που ποτέ δεν είχαν υπάρξει μέλη του κόμματος, θεωρούσαν επίσης τους εαυτούς τους τροτσκιστές. Οι αριθμοί αυτοί και πάλι πρέπει να περιλαμβάνουν αντιπολιτευόμενους κάθε δυνατής απόχρωσης, ακόμη και μερικούς οπαδούς του Ρίκοφ και του Μπουχάριν και νεοφερμένους από τις ομάδες των νέων και των πολύ νεότερων ηλικιών όπως δηλώνει ο ίδιος ο αυτόπτης μάρτυράς μας.
«Ωστόσο» σημειώνει «οι γνήσιοι τροτσκιστές, οι οπαδοί του Λ. Ντ. Τρότσκι αποτελούσαν την πιο πολυάριθμη ομάδα». Ανάμεσα στους ηγέτες τους ανέφερε τους V. Kossior, Posnansky, Vladimir Ivanov και άλλους παλαίμαχους αυθεντικούς τροτσκιστές. «Μεταφέρθηκαν στο ανθρακωρυχείο το καλοκαίρι του 1936 και εγκαταστάθηκαν σε δύο μεγάλα παραπήγματα. Αρνήθηκαν κατηγορηματικά να εργασθούν μέσα στα πηγάδια. Εργάζονταν μόνο στις εισόδους των πηγαδιών και όχι για περισσότερο από οχτώ ώρες την ημέρα, όχι για δέκα και δώδεκα ώρες, όπως απαιτούσαν οι κανονισμοί και όπως εργάζονταν όλοι οι άλλοι έγκλειστοι. Αγνοούσαν τους κανονισμούς του στρατοπέδου επιδεικτικά και με έναν οργανωμένο τρόπο. Πολλοί από αυτούς είχαν περάσει δέκα χρόνια στην απομόνωση, πρώτα στις φυλακές μετά σε στρατόπεδα στα νησιά Σολόβκι και τέλος στην Βορκουτά. Οι τροτσκιστές ήταν η μοναδική ομάδα πολιτικών κρατουμένων που κριτικάριζαν ανοιχτά τη σταλινική «γενική γραμμή» και ανοιχτά και με οργανωμένο τρόπο αντιστέκονταν στους δεσμοφύλακες». Ακόμη διακήρυτταν, όπως έκανε και ο Τρότσκι στο εξωτερικό ότι σε περίπτωση πολέμου θα υπερασπίσουν χωρίς όρους τη Σοβιετική Ένωση αλλά θα προσπαθούσαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Στάλιν και ακόμη και «ακροαριστεροί» όπως οι οπαδοί του Σαπρόνωφ, ακολουθούσαν την ίδια στάση, αν και με επιφυλάξεις.
Το φθινόπωρο του 1936, μετά από τη δίκη των Ζινόβιεφ και Κάμενεφ, οι τροτσκιστές διοργάνωσαν στο στρατόπεδο συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες προς τιμήν των εκτελεσμένων συντρόφων τους και ηγετών. Λίγο αργότερα στις 27 Οκτωβρίου, ξεκίνησαν μια απεργία πείνας – αυτή ήταν η απεργία στην οποία, σύμφωνα με τη μαρτυρία που παρουσιάσαμε νωρίτερα, πήρε μέρος ο Σεργκέι, ο νεότερος γιος του Τρότσκι. Πήραν μέρος σ’ αυτή οι τροτσκιστές όλων των στρατοπέδων της Pechora και διήρκεσε 132 ημέρες. Οι απεργοί διαμαρτύρονταν για την μεταφορά τους από τους προηγούμενους τόπους εξορίας και για την επιβολή ποινών χωρίς ανοιχτές δίκες. Απαιτούσαν οκτάωρη εργάσιμη ημέρα, την ίδια διατροφή για όλους τους εγκλείστους (ανεξάρτητα του κατά πόσο εκπλήρωναν ή όχι τις νόρμες παραγωγής), διαχωρισμό των πολιτικών και ποινικών κρατουμένων και μετακίνηση των αναπήρων, των γυναικών, και των ηλικιωμένων από τις υποπολικές περιοχές σε μέρη με ηπιότερο κλίμα. Η απόφαση για την απεργία πάρθηκε σε μια ανοιχτή συγκέντρωση. Οι άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι κρατούμενοι εξαιρέθηκαν, «όμως οι τελευταίοι απέρριψαν κατηγορηματικά την εξαίρεση». Σχεδόν σε όλα τα συγκροτήματα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και κρατούμενοι μη-τροτσκιστές, όμως μόνο «στα παραπήγματα των τροτσκιστών η απεργία ήταν καθολική».
Καθώς η διοίκηση φοβήθηκε ότι η κινητοποίηση μπορούσε να εξαπλωθεί, μετέφερε τους τροτσκιστές σε μερικές μισογκρεμισμένες και ερειπωμένες καλύβες εικοσιπέντε μίλια μακριά από το στρατόπεδο. Από ένα σύνολο 1000 απεργών αρκετοί πέθαναν και μόνο δύο έσπασαν την απεργία, όμως αυτοί οι δύο δεν ήταν τροτσκιστές. Το Μάρτιο του 1937, με εντολές της Μόσχας, η διοίκηση υποχώρησε σε όλα τα σημεία και η απεργία έφτασε σε ένα τέλος. Τους επόμενους λίγους μήνες, πριν η τρομοκρατία του Γέζωφ φτάσει στο αποκορύφωμά της, οι τροτσκιστές ευνοήθηκαν από τα δικαιώματα που κέρδισαν. Αυτό ανύψωσε τόσο πολύ το ηθικό όλων των άλλων εξορίστων ώστε πολλοί από αυτούς προσέβλεπαν στην εικοστή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξαγγελθεί μια μερική αμνηστία. Αλλά προς το παρόν ο τρόμος επέστρεψε με νέα μανία. Οι μερίδες του φαγητού μειώθηκαν σε 400 γρ. ψωμιού την ημέρα. Η GPU εξόπλισε ποινικούς κρατούμενους με ρόπαλα και τους υποκινούσε εναντίον των Αντιπολιτευόμενων. Τους πυροβολούσαν αδιάκριτα και όλους τους πολιτικούς κρατούμενους τους απομόνωσαν σε ένα στρατόπεδο μέσα στο στρατόπεδο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα και φρουρούμενο από μια εκατοστή βαριά οπλισμένους στρατιώτες μέρα και νύχτα.
Ένα πρωί, προς το τέλος τους Μαρτίου του 1938, εικοσιπέντε άνδρες, οι περισσότεροι ηγέτες των τροτσκιστών, προσκλήθηκαν να βγουν έξω, τους δόθηκε από ένα κιλό ψωμί και διατάχθηκαν να μαζέψουν τα πράγματά τους και να ετοιμαστούν για μια πορεία. «Μετά από ένα συγκινητικό αποχαιρετισμό με τους φίλους τους άφησαν τα παραπήγματα. Ακολούθησε ένα προσκλητήριο και βάδισαν έξω. Σε περίπου δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά ακούστηκε ξαφνικά μια ομοβροντία γύρω στο μισό χιλιόμετρο μακριά από τα παραπήγματα κοντά στην απότομη όχθη ενός μικρού ποταμού, του Άνω Βουρκουτά. Μετά ακούστηκαν μερικοί άτακτοι πυροβολισμοί και ακολούθησε σιωπή. Σύντομα οι άνδρες του αποσπάσματος επέστρεψαν και πέρασαν μπροστά από τα παραπήγματα. Όλοι κατάλαβαν τι είδους πορεία ήταν αυτή στην οποία έστειλαν τους εικοσιπέντε».
Την επόμενη ημέρα όχι λιγότεροι από σαράντα άνθρωποι κλήθηκαν έξω με τον ίδιο τρόπο, δίνοντάς τους μερίδες ψωμιού και διατάζοντάς τους να είναι έτοιμοι. «Μερικοί ήταν τόσο εξαντλημένοι ώστε δεν μπορούσαν να περπατήσουν και τους υποσχέθηκαν ότι θα τους βάλλουν πάνω σε κάρα. Με κομμένη την ανάσα οι άνθρωποι στα παραπήγματα άκουγαν το τρίξιμο του χιονιού κάτω από τα πόδια αυτών που απομακρύνονταν. Η σιωπή απλώθηκε παντού και όλοι εξακολουθούσαν να ακούνε με ένταση. Μετά από περίπου μια ώρα πυροβολισμοί αντήχησαν σε όλη την τούντρα». Όλοι τώρα στα παραπήγματα γνώριζαν τι τους περίμενε. Όμως μετά από τη μεγάλη απεργία πείνας της προηγούμενης χρονιάς και μετά από πολλούς μήνες παγωνιάς και πείνας δεν είχαν τη δύναμη να αντισταθούν. «Σε όλη τη διάρκεια του Απρίλη και του Μάη οι εκτελέσεις στη τούντρα συνεχίστηκαν. Καθημερινά τριάντα με σαράντα άνθρωποι προσκαλούνταν έξω». Ανακοινωθέντα μεταδίδονταν από τα μεγάφωνα: «Οι παρακάτω εκτελέστηκαν για αντεπαναστατική προπαγάνδα, σαμποτάζ, ληστεία, άρνηση εργασίας και απόπειρες δραπέτευσης». «Μια φορά μια μεγάλη ομάδα περίπου εκατό ανθρώπων, οι περισσότεροι από αυτούς τροτσκιστές, οδηγήθηκαν έξω… Καθώς απομακρύνονταν τραγουδούσαν τη Διεθνή και εκατοντάδες φωνές από τα παραπήγματα ενώθηκαν μαζί τους στο τραγούδι». Ο αυτόπτης μάρτυρας περιγράφει τις εκτελέσεις των οικογενειών των Αντιπολιτευόμενων – η γυναίκα ενός τροτσκιστή βάδιζε με πατερίτσες προς το τόπο της εκτέλεσης. Τα παιδιά τα άφηναν να ζήσουν μόνο εάν ήταν μικρότερα από δώδεκα χρονών. Η σφαγή έγινε σε όλα τα στρατόπεδα της επαρχίας της Pechora και διήρκεσε μέχρι το Μάιο. Στη Βορκουτά «έμειναν ζωντανοί μέσα στις παράγκες λίγο παραπάνω από εκατό άτομα. Πέρασαν δύο ήσυχες εβδομάδες. Μετά αυτοί που επιβίωσαν στάλθηκαν πίσω στα ανθρακωρυχεία όπου τους είπαν ότι ο Γέζωφ αποπέμφθηκε και ο Μπέρια ανέλαβε τη διοίκηση της GPU».
Από τότε σχεδόν κανένας αυθεντικός τροτσκιστής ή ζινοβιεβιστής δεν έμεινε ζωντανός. Όταν δύο χρόνια περίπου αργότερα εκατοντάδες χιλιάδες νέοι εξόριστοι, Πολωνοί, Λετονοί, Λιθουανοί και Εσθονοί έφθασαν στα στρατόπεδα, βρήκαν ανάμεσα στους παλιούς εγκλείστους πολλούς σταλινικούς σε δυσμένεια, ακόμη και λίγους μπουχαρινιστές αλλά όχι τροτσκιστές ή ζινοβιεφιστές. Ένας παλιός εξόριστος θα διηγούνταν την ιστορία του αφανισμού τους ψιθυριστά ή με υπαινιγμούς, επειδή τίποτε δεν ήταν περισσότερο επικίνδυνο ακόμη και για έναν εξαθλιωμένο εξόριστο από το να προκαλέσει για τον ίδιο την υποψία ότι υποκρύπτει κάποια συμπάθεια ή οίκτο για τους τροτσκιστές.
Σιγκινηση και περιφανεια για αυτους τους ανθρωπους που πεθαναν για τις ιδεες τους. Ξεπερναει σε τραγικοτητα η θυσια τους και αυτη των κομμουναρων γιατι πολυ ελαχιστοι εμαθαν την τυχη τους και κανενας ποιητης δεν τους υμνησε..
Ανατριχιαστικη ομοιοτητα με αναλογες περιγραφες απο την αρμενικη και την ποντιακη γενοκτονια. Φρικη για τον εμπνευστη αυτης της ανοσιοτητας… και απορια για το ποσες φορες θα ξεστρατησει στο μελλον η επανασταση. Και για τους εκτελεστες των διαταγων εξοντωσης, που θα ηταν βεβαιοι οτι εκαναν το καθηκον τους στο ονομα του σοσιαλισμου.
Στη “Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού” έχει καλύτερα τέτοια, και πιο πολλά. Θα σας αρέσουν. Αμα δεν πιστεύετε, ρωτήστε και τον μπάρμπα μου τον ψεύτη, τον Ντόϋτσερ!
Αλλά οι τροτσκιστές ήταν οι “πασόκοι” της ΕΣΣΔ, που εκεί ήρθαν δεύτεροι. Πρόλαβαν για κάποιο διάστημα να παίξουν τον υπονομευτικό ρόλο τους, όσο χρειάζοταν για να τους πάρουν χαμπάρι, δεν κατάφεραν να παίξουν τον προδοτικό ρόλο τους.
Ασχετα από τις μελοδραματικές συκοφαντίες του στενού φίλου και συνεργάτη του Τρότσκι, Ισαάκ Ντόϋτσερ, (σιγά, που δε θα το τερμάτιζε το συκοφαντόμετρο…., τι τρότσκας θα ήταν;), εν όψει του Πολέμου, κι όταν αναλογίζεται κανείς τα 20.000.000 παιδιά του Σοβιετικού Λαού, και τους αμέτρητους αντιστασιακούς στην υπόλοιπη Ευρώπη, που οι περισσότεροι τους έπεσαν φωνάζοντας “Ζήτω ο Στάλιν”,
δεν περισσεύει δάκρυ για προδότες πεμπτοφαλαγγίτες, που ήταν άξιοι της τύχης τους. Σιγά να μην τους άφηναν και λυτούς στα μετόπισθεν…
Γι αυτό και μέχρι σήμερα στη Ρωσία, και παρά την αντεπανάσταση, κανείς δε θέλει να θυμάται τον Τρότσκι.
Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανείς.
Ενα πρώϊμο ξετίναγμα αυτού του ψυχροπολεμικού εμετικού λιβελογραφήματος θα βρείτε εδώ, από τα 1950:
Στάλιν: Συκοφαντία και αλήθεια, του C.Allen. Κ.Κ. Βρετανίας
http://mltranslations.org/Britain/stalincr.htm
Εχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.
Κατά τα άλλα, μπαγιάτικες σάπιες πίτες, που ξαναζεσταίνονται την εποχή που βγαίνουν οι σκελετοί από τα ντουλάπια. Επιθανάτιος ρόγχος του ντόπιου και διεθνούς “πασοκισμού”, που χτυπιέται σαν χταπόδι, και αυτή τη φορά ….όχι από τον Στάλιν!
“Σταλινικοί” και “Τροτσκιστές” μόνο στα λόγια είναι όλοι τους σήμερα. Οι παλιοί Σταλινικοί και Τροτσκιστές πέθαναν όλοι τους, και όσο και να φοράνε κάποιοι τα νεκρά τους κουφάρια, όλοι τους
μονο κακό στην αριστερή υγεία μας κάνουν.
Παπαριές μεταπολιτευτικού αμφιθεατρου.Τότε είχαν κ την αναγκαιότητα τους ενώ τώρα είναι αλλά λόγια να αγαπιόμαστε.Δεν είμαστε στην Βαρκελώνη του 36 ούτε στην Αγ πετρούπολη.Είμαστε στην Ελλάδα του 2016 κ αν γρήγορα όσοι μπορούμε δεν κάνουμε κάτι όλοι εμείς οι φτωχομεσαίοι δεν θα μπορούμε να ζήσουμε….
Μια παρατήρηση του Πιερ Μπρουέ, από το έργο του “Les trotskystes en Union Sovietique (1929-1938)” γραμμένο το 1980:
Όμως υπάρχει ένας επιπλέον λόγος να μελετήσουμε προσεκτικά την ιστορία της Αριστερής Αντιπολίτευσης στη Σοβιετική Ένωση μετά την αποβολή της από το κόμμα το Δεκέμβριο του 1927. Είναι γιατί η πάλη ενάντια στο «τροτσκισμό» συνιστά ένα αποφασιστικό βήμα στην εξέλιξη και την καθιέρωση του σταλινικού ολοκληρωτισμού και γιατί ενάντια στους «μπολσεβίκους-λενινιστές» ήταν που αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε το σύγχρονο σύστημα του αστυνομικού μηχανισμού, της GPU στα Γκουλάγκ, που ανακαλύφθηκε πρόσφατα από τόσους υποκριτικά αφελείς ή αυθεντικά ηλίθιους. Από την άποψη αυτή η ιστορία της Αριστερής Αντιπολίτευσης δεν μας παρουσιάζεται σαν ένα απλό επεισόδιο, αλλά σαν μια σελίδα κεφαλαιώδους σημασίας για την ιστορία της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης.
“Εμείς είμαστε με την Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν είμαστε με τον Στάλιν …Ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός είναι μια απελευθερωτική ιδεολογία που δυσφημίστηκε τα χρόνια του Στάλιν…”
Ποιός τα είπε χτες, 9/8/2017, αυτά;
Να ήταν αναρχικός, ΛΑΕ-τζής, Ναρ-ίτης, Σεκ-ίτης, Δημαρ-ίτης, (ρημαδ-ίτης), παλαιοπασόκας η νεοπασόκας (τσυριζάνος), ΟΑΚΚΕίτης
η, μήπως, όλα αυτά μαζί;
Αναμνηστικό, για την επέτειο μιας θλιβερής ανάρτησης, και επίκαιρο!