Ο Πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς Γκριγκόρι Ζινόβιεφ σε φωτογραφία από την αστυνομία του Στάλιν
του Λέανδρου Μπόλαρη
Στις 19 Αυγούστου του 1936 μια μεγάλη δίκη ξεκίνησε στη Μόσχα. Αυτοί που κάθονταν στο εδώλιο κατηγορούνταν για εντυπωσιακά εγκλήματα. Ότι τον Δεκέμβρη του 1934 είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Σεργκέι Μ. Κίροφ, του γραμματέα της κομματικής οργάνωσης του Λένινγκραντ, δηλαδή του «αφεντικού» της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ρωσίας. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σχεδίαζαν να δολοφονήσουν όλη την ανώτερη ηγεσία της χώρας και τον ίδιο τον Στάλιν. Όταν στις 24 Αυγούστου ο εισαγγελέας Βισίνσκι έκανε την αγόρευσή του ζήτησε «αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά να τουφεκιστούν όλοι!»
Σε αυτά τα «σκυλιά» -οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 16- συγκαταλέγονταν o Ζινόβιεφ, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) από το 1901 και των μπολσεβίκων από το 1903, μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων το 1917, και πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το 1926, ο Κάμενεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, της ΚΕ των μπολσεβίκων και αναπληρωτής του Λένιν σαν πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών επιτρόπων (πρωθυπουργός), ο Ιβάν Σμιρνόφ, εργάτης μέλος του ΣΔΕΚΡ από το 1899, μπολσεβίκος από το 1903, επικεφαλής των σοβιέτ και του κόκκινου στρατού που τσάκισε την αντεπανάσταση στα Ουράλια και την Σιβηρία το 1918-20.
Με άλλα λόγια, όλοι τους ανήκαν στην «παλιά φρουρά» των μπολσεβίκων. Από την άλλη, ο Βισίνσκι, ο αδυσώπητος εισαγγελέας, ήταν παλιός μενσεβίκος και τον Ιούλη του 1917 είχε υπογράψει το ένταλμα της σύλληψης που είχε εκδώσει η Προσωρινή Κυβέρνηση για τον Λένιν. Στη συνέχεια όμως κατάφερε να τρυπώσει στο μηχανισμό της νέας εξουσίας και να ανέρχεται τα σκαλοπάτια του όσο η γραφειοκρατία δυνάμωνε. Η παλιά γνωριμία με τον Στάλιν συνέβαλε στην ανέλιξή του.
Το κατηγορητήριο δεν περιλάμβανε το παραμικρό αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ένα έγγραφο, ούτε ένα σημείωμα, ούτε καν ένα γεγονός. Η μόνη «απόδειξη» ήταν οι ομολογίες των κατηγορουμένων. Ο Κάμενεφ, ο Ζινόβιεφ και άλλοι είχαν δικαστεί ξανά τον Γενάρη του 1935 και είχαν κριθεί ένοχοι για την ηθική αυτουργία της δολοφονίας του Κίροφ. Σε εκείνη τη δίκη οι δαιμόνιες διωκτικές αρχές δεν είχαν «ανακαλύψει» την πελώρια συνωμοσία που στόχο είχε την «παλινόρθωση του καπιταλισμού» και τη δολοφονία όλης της κομματικής ηγεσίας. Την ανακάλυψαν ενάμιση χρόνο μετά, αλλά στη δίκη του 1936 δεν υπήρξε καμιά αναφορά στην ετυμηγορία της προηγούμενης.
Έτσι κι αλλιώς το κατηγορητήριο αψηφούσε την ίδια τη λογική. Υποτίθεται ότι παλιοί μπολσεβίκοι που είχαν διαμορφωθεί πολιτικά και ιδεολογικά στην αντιπαράθεση με τα ρεύματα που επέλεγαν τη μέθοδο της ατομικής τρομοκρατίας, ξαφνικά το 1931-32 αποφασίζουν να υιοθετήσουν ακριβώς αυτή τη μέθοδο. Κι είναι τόσο ύπουλοι και αποτελεσματικοί που παρόλο ότι παρακολουθούνται στενά και μπαινοβγαίνουν στα απομονωτήρια και τις φυλακές, ούτε ένα στοιχείο της δράσης τους δεν αποκαλύπτεται.
Και ξαφνικά, τον Αύγουστο του 1936, αυτοί οι φοβεροί και τρομεροί συνωμότες όλοι, δίχως μια εξαίρεση, ομολογούν «αυθορμήτως» και αυτομαστιγώνονται μπροστά στο δικαστήριο κατηγορώντας εαυτούς και αλλήλους για τα χειρότερα εγκλήματα. Οι «ομολογίες» τους είναι δυσδιάκριτες από τις αγορεύσεις του Βισίνσκι. Δεν είναι παράξενο, αφού και τα δυο γράφτηκαν από το ίδιο χέρι.
Ακόμα και έτσι, το «σενάριο» που έφτιαξε η μυστική αστυνομία κατ’ εντολή του Στάλιν είχε εμφανή λάθη. Για παράδειγμα, ένας από τους κατηγορούμενους, ο Χόλτζμαν, «ομολόγησε» ότι το καλοκαίρι του 1932 έκλεισε δωμάτιο στο ξενοδοχείο Μπρίστολ της Κοπεγχάγης και συναντήθηκε εκεί με τον Τρότσκι και τον γιό του τον Λ. Σεντόφ για να πάρει οδηγίες. Όμως, το ξενοδοχείο Μπρίστολ είχε κατεδαφιστεί το… 1917!
Οι ασυναρτησίες έφτασαν σε νέα ύψη στις επόμενες δίκες: την «δίκη των 17» τον Γενάρη του 1937, τη μυστική δίκη του στρατάρχη Τουχατσέφσκι κι άλλων στρατηγών τον ιούνη της ίδιας χρονιάς, και τη «δίκη των 21» τον Μάρτη του 1938.
Κατηγορούμενοι
Στην δίκη των 17, οι κατηγορούμενοι, πάλι παλιοί μπολσεβίκοι οι περισσότεροι (Πιατάκοφ, Ράντεκ, Σοκόλνικοφ, Σερεμπριάκοφ κ.α) εκτός από την συνεργασία με τους ναζί και τον…Μικάδο της Ιαπωνίας για να φέρουν τον καπιταλισμό με μια κυβέρνηση Τρότσκι-Ζινόβιεφ, «ομολόγησαν» ότι έκαναν και εκτεταμένο οικονομικό σαμποτάζ. Πώς μια χούφτα συνωμότες μπορούσαν μόνο το 1934 να οργανώσουν 1.400 εκτροχιασμούς τρένων έμεινε ανεξήγητο.
Στη δίκη των στρατηγών η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία της Ρωσίας στάλθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα ως συνωμότες. Στις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν οι 3 από τους 5 στρατάρχες, οι 3 από τους 4 διοικητές στρατιών και οι δώδεκα υποδιοικητές τους, οι 60 από τους 97 διοικητές σωμάτων στρατού, οι 136 από τους 199 διοικητές μεραρχιών (και αντίστοιχα στο ναυτικό) εκτελέστηκαν ως πράκτορες της φασιστικής Γερμανίας.
Στη δίκη των 21, εξοντώθηκε ο Μπουχάριν, ο παλιός θεωρητικός των μπολσεβίκων που ο Λένιν στη πολιτική του διαθήκη αποκαλεί «το αγαπημένο παιδί του κόμματος». Σ’ αυτή τη δίκη «αποκαλύφτηκε» ότι ο Τρότσκι ήταν πράκτορας των γερμανικών υπηρεσιών από το…1921 με αμοιβή 250 χιλιάδες χρυσά μάρκα ετησίως. Δηλαδή ο Τρότσκι που ως ηγέτης του Κόκκινου Στρατού το 1921 βρισκόταν στον κολοφώνα της φήμης και της δύναμής του, αποφασίζει να γίνει πληρωμένος πράκτορας της διαλυμένης Γερμανίας έναντι ενός ευτελούς ποσού. Ίσως γι’ αυτό το 1926 αποφασίζει, πάντα σύμφωνα με τις «ομολογίες» να γίνει και πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Όπως διαπιστώνουμε, ο σημαντικότερος κατηγορούμενος και ο «μεγάλος απών» των δικών ήταν βέβαια ο Λέον Τρότσκι. Ήταν ο πρώτος μπολσεβίκος που είχε σηκώσει το ανάστημα, ήδη από το 1923, ενάντια στο σταδιακό πνίξιμο της επανάστασης από την γραφειοκρατία, και είχε συγκρουστεί με τον Στάλιν για αυτό το λόγο.
Άνθρωποι σαν τον Κάμενεφ και τον Ζινόβιεφ (αργότερα ο Μπουχάριν) είχαν υπογράψει επανειλημμένα δηλώσεις μετανοίας για τις αντιπολιτευτικές τους θέσεις. Κάθε νέος συμβιβασμός έστρωνε το δρόμο για τον επόμενο εξευτελισμό τους. Όταν έφτασαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου το 1936 περίμεναν κάτι ανάλογο. Ήταν σκιές του παλιού τους εαυτού. Αυτή τη φορά ο Στάλιν τους ξεγέλασε: μετά τον δημόσιο εξευτελισμό ήρθε το εκτελεστικό απόσπασμα.
Όμως, ο Τρότσκι είχε μείνει ακλόνητος στις αρχές του. Για τον Τρότσκι τα ιδανικά κι οι κατακτήσεις του Οκτώβρη του 1917 ήταν ασυμβίβαστα με την εξουσία της γραφειοκρατίας. Γι’ αυτό ο Στάλιν τον εξόρισε στην Κεντρική Ασία το 1928, και μετά τον απέλασε από την Ρωσία το 1929. Το 1936, όταν ξεκινούσε η πρώτη δίκη βρισκόταν στην Νορβηγία που του είχε δώσει προσωρινά άσυλο, αλλά χωρίς δικαίωμα να απαντάει στις συκοφαντίες που πλημμύριζαν το διεθνή τύπο.
Ο παραλογισμός των κατηγοριών των δικών της Μόσχας ήταν φανερός σε σύγχρονους σχολιαστές. Ο Βίκτορ Αντλερ, ο θεωρητικός της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας, τις παρομοίωσε με τις «δίκες των μαγισσών» στην Αμερική του 17ου αιώνα. Για τους φιλελεύθερους απολογητές του καπιταλισμού οι δίκες της Μόσχας ήταν και παραμένουν η απόδειξη ότι οι επαναστάσεις είναι σαν τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του: ολοκληρωτικές ιδεολογίες γεννάνε ολοκληρωτικά καθεστώτα που «τρώνε» τους εμπνευστές τους.
Χάσμα
Τέτοιες απόψεις αγνοούν το χάσμα που χωρίζει την επαναστατική περίοδο από τον Οκτώβρη του 1917 και μετά με τη δεκαετία του ’30. Αυτό που συνέβη από τις αρχές εκείνης της δεκαετίας ήταν ένας μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος της γραφειοκρατικής άρχουσας τάξης ενάντια στους εργάτες και τους αγρότες.
Το κράτος της δεκαετίας του ’30 δεν ήταν εργατικό, ήταν η ενσάρκωση του κρατικού καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αριθμός των ανθρώπων που εξορίζονταν και κρατούνταν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας έφτασε από 1.500.000 το 1930 στα 11.500.000 το 1938 στο αποκορύφωμα του Τρόμου.
Ο Τρόμος που εγκαινίασαν οι δίκες πήρε παράλογες διαστάσεις. Η μυστική αστυνομία έκανε τις συλλήψεις και τις εκκαθαρίσεις με βάση πλάνα που έπρεπε να «πιαστούν και να ξεπεραστούν» όπως όλα τα πλάνα που έβαζε το καθεστώς στην οικονομία. Όμως, η εξήγηση είναι ορθολογική.
Στις εκκαθαρίσεις εξοντώθηκε η παλιά φρουρά των μπολσεβίκων. Ο Τρότσκι δεν υπέρβαλλε όταν έγραφε ότι ένα ποτάμι αίματος χωρίζει τον μπολσεβικισμό από τον σταλινισμό. Με αυτό τον τρόπο ο Στάλιν εξάλειψε κάθε πιθανό σημείο συσπείρωσης για την κοινωνική δυσαρέσκεια που γεννούσε η πολιτική της γραφειοκρατίας.
Η απόδοση όλων των οικονομικών αποτυχιών, της σπατάλης, της κακοδιαχείρισης και της διαφθοράς που γεννούσε η κούρσα της ιλιγγιώδους εκβιομηχάνισης στη «σαμποταριστική δράση» μιας χούφτας συνωμοτών βόλευε την γραφειοκρατία και τον Στάλιν προσωπικά. Παρομοίως, η συκοφάντηση του Τρότσκι ως «φασίστα πράκτορα» ήταν το αντίδοτο στην αίγλη που εξακολουθούσε να είχε το όνομά του μέσα στην Ρωσία.
Τέλος, οι εκκαθαρίσεις που πυροδότησαν οι δίκες εξασφάλισαν την πειθαρχία της ίδιας της άρχουσας τάξης κάτω από την σιδερένια πυγμή του «μεγάλου ηγέτη». Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 1.996 αντιπροσώπους στο 17ο συνέδριο του κόμματος το 1934, το επονομαζόμενο και «συνέδριο των νικητών», οι 1.108 εκτελέστηκαν τα επόμενα πέντε χρόνια όπως και τα 118 από τα 139 τακτικά και αναπληρωματικά μέλη της ΚΕ που είχε εκλέξει.
Οι Δίκες της Μόσχας σηματοδότησαν την πλήρη, σε φυσικό επίπεδο, ρήξη του σταλινικού καθεστώτος με την γενιά του Οκτώβρη του 1917. Δεν υπάρχει καμιά φυσική συνέχεια ανάμεσα στον Λένιν και τον Στάλιν, στην επανάσταση και την αντεπανάσταση στην Ρωσία. Το πραγματικό λάβαρο της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν κυμάτιζε στο Κρεμλίνο. Το κρατούσαν στα χέρια τους οι χιλιάδες πραγματικοί μπολσεβίκοι, οι «τροτσκιστές» που έμειναν ακλόνητοι στις αρχές τους και εκτελέστηκαν κατά εκατοντάδες στα στρατόπεδα εξορίας της Βορκούτα το Μάρτη του 1938.
Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη τ. 1237
ergatiki.gr
Ενα πολύ μικρό απόσπασμα από το τρίτο τόμο της τριλογίας του Ισαάκ Ντόυτσερ:
Μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από το θάνατο του Λιόβα, ο Μπουχάριν, ο Ρίκοφ, ο Ρακόφσκι, ο Κρεστίνσκι και ο Γιάκοντα εμφανίστηκαν στο εδώλιο του κατηγορούμενου στη Μόσχα. Μπορεί να φαίνονταν ότι στις προηγούμενες δίκες η μακάβρια φαντασία του σκηνοθέτη είχε φτάσει στα όριά της. Όμως αυτές οι δίκες έμοιαζαν σχεδόν σαν ένα δοκίμιο μετριοπαθούς ρεαλισμού συγκρινόμενες με τη καινούργια φαντασμαγορία. Για ακόμη μια φορά ο Εισαγγελέας και οι κατηγορούμενοι κατήγγειλαν τον Τρότσκι σαν τον αρχηγό της συνομωσίας που αυτή τη φορά περιλάμβανε και τους Μπουχαρινιστές που υπήρξαν οι θανάσιμοι εχθροί του. Ο Λιόβα εμφανίζονταν σαν ο συνεργός του πατέρα του σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από τα προηγούμενα κατηγορητήρια. Μετά από μια ασθενική προσπάθεια να διαψεύσει τις κατηγορίες ο Κρεστίνσκυ ομολόγησε ότι είχε συναντήσει τον Λιόβα στο Βερολίνο και σε διάφορα ευρωπαϊκά θέρετρα, ότι είχε φέρει σε επαφή το Λιόβα με τον στρατηγό von Seeckt τον επικεφαλής της Reichswehr και είχε καταβάλει δύο εκατομμύρια χρυσά μάρκα, σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια, καθώς και διάφορα άλλα ποσά για τη χρηματοδότηση της συνωμοσίας. Ο Τρότσκι και οι κατηγορούμενοι περιγράφονταν τώρα όχι μόνο σαν πράκτορες του Χίτλερ και του Μικάδο αλλά επίσης και της Βρετανικής Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και ακόμη του πολωνικού Deuxieme Bureau. Στις συνηθισμένες ιστορίες για τις απόπειρες ενάντια στις ζωές του Στάλιν, του Βοροσίλοφ και του Καγκάνοβιτς και για τις καταστροφές των σιδηροδρόμων, τις εκρήξεις των ανθρακωρυχείων και τις μαζικές δηλητηριάσεις των εργατών προστέθηκαν ιστορίες για τη δολοφονία του Γκόρκι, του Menzhinsky, του Kuibyshev και ακόμη του Σβερντλόφ που είχε πεθάνει το 1919 – όλοι αυτοί βάραιναν στη συνείδηση ο Τρότσκι. Μαζί με κάθε ομολογία, η συνωμοσία δεν μεγάλωνε μόνο σε σχέση με τους στόχους της και δεν διογκώνονταν μόνο πέρα από τα όρια της λογικής αλλά επεκτείνονταν και χρονικά προς τα πίσω στις πρώτες ημέρες του σοβιετικού καθεστώτος και σε ακόμη προηγούμενες περιόδους. Σαν φαντάσματα εμφανίστηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου ο Καμκόφ και ο Καρέλιν, που υπήρξαν κάποτε ηγέτες των αριστερών σοσιαλεπαναστατών για να καταθέσουν ότι το 1918 όταν την αντι-μπολσεβίκικη εξέγερση, είχαν συνάψει μια μυστική συμφωνία με τον Μπουχάριν ο οποίος ήταν έτοιμος να δολοφονήσει τον Λένιν. Ο Γιάκοντα που για δέκα χρόνια ήταν επιφορτισμένος με την καταδίωξη των τροτσκιστών, τους είχε μαζικά εξορίσει, τους είχε υποβάλλει σε βασανιστήρια στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και είχε προετοιμάσει τη δίκη των Ζινόβιεφ και Κάμενεφ, τώρα ισχυρίζονταν ότι όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν απλώς ένα όργανο στα χέρια του Τρότσκι. Παραδίπλα στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονταν πρώην μέλη του Πολιτικού Γραφείου ή της Κεντρικής Επιτροπής, πρώην Υπουργοί και Πρεσβευτές, μια ομάδα διακεκριμένων γιατρών. Ένας από αυτούς ήταν ο εβδομηντάρης δόκτωρ Λεβίν που υπήρξε προσωπικός γιατρός του Λένιν και του Στάλιν από την περίοδο της επανάστασης και κατηγορούνταν ότι κάτω από τις διαταγές του Γιάκοντα δηλητηρίαζε το Γκόρκι και τον Kuibyshev. Για πολλές ώρες κατά τη διάρκεια αρκετών συνεδριάσεων οι γιατροί εξιστορούσαν τον τρόπο που ασκούσαν τη τέχνη του δηλητηριασμού μέσα στα τείχη του Κρεμλίνου, περιγράφοντας κάθε είδους σαδιστικές διαδικασίες στις οποίες υποτίθεται ότι είχαν επιδοθεί .
Ο Τρότσκι συνέκρινε αυτές τις δίκες με την υπόθεση του Ρασπούτιν, για τη δίκη έλεγε ότι ανέδιδε τη μυρουδιά «της σήψης και της παρακμής μιας απολυταρχίας». Τίποτε ίσως δεν μας δείχνει πιο ξεκάθαρα από αυτή τη σύγκριση, πόσο το μυαλό του είχε συγχιστεί μπροστά σε αυτό το θέαμα. Η υπόθεση Ρασπούτιν υπήρξε ένα ασήμαντο και σχεδόν αθώο περιστατικό συγκρινόμενο με οποιαδήποτε από αυτές τις δίκες και δύσκολα μπορεί κανείς να πει ότι οι δίκες επέσπευσαν τη πτώση του Στάλιν, έστω και αν επρόκειτο να καλύψουν τη μνήμη του με αισχύνη. Όμως ο Τρότσκι δεν έβρισκε κατάλληλο ή παρόμοιο προηγούμενο, γιατί κάτι τέτοιο δεν υπήρξε. Ο Στάλιν κατά μία έννοια είχε ξεπεράσει όλη την ιστορική εμπειρία και φαντασία: έβαλλε μια νέα κλίμακα στο τρόμο και του προσέδωσε νέα διάσταση. Καθώς προχωρούσε η διαδικασία των δικών κάθε λογική αντίδραση σε αυτές γίνονταν όλο και πιο ανίσχυρη. Ο Τρότσκι προχώρησε εκθέτοντας τους παραλογισμούς της υπόθεσης, επεξεργάσθηκε μεθοδικά το άλλοθι του και απέδειξε ότι ούτε αυτός ούτε ο Λιόβα μπορούσαν να συνωμοτήσουν με κάποιον από τους κατηγορουμένους, πολύ περισσότερο με τον στρατηγό von Seeckt, στους τόπους και στις ημερομηνίες που αναφέρονταν.
Σε αυτή την εγκληματική δραστηριότητα (σχολίαζε) εμφανίζονται πρωθυπουργοί, υπουργοί, στρατηγοί, δικαστές και πρεσβευτές να παίρνουν εντολές πάντοτε από μια μοναδική πηγή – από έναν εξόριστο άνθρωπο και όχι από τον επίσημο ηγέτη τους. Ένα κλείσιμο του ματιού από τον Τρότσκι ήταν αρκετό για τους βετεράνους της επανάστασης για να γίνουν πράκτορες του Χίτλερ και του Μικάδο. Με τις «οδηγίες» του Τρότσκι, που μετέφερε ο πρώτος και καλύτερος ανταποκριτής του Tass, οι επικεφαλής της βιομηχανίας, της αγροτικής παραγωγής και των μεταφορών κατέστρεφαν τις παραγωγικές πηγές του έθνους και θρυμμάτιζαν τον πολιτισμό του. Με μια εντολή από τον «εχθρό του λαού» που στέλνονταν από την Νορβηγία ή από το Μεξικό, οι σιδηροδρομικοί διέλυαν τις στρατιωτικές μεταφορές στην Άπω Ανατολή και γιατροί μεγάλου κύρους δηλητηρίαζαν τους ασθενείς τους μέσα στο Κρεμλίνο. Αυτή είναι η εκπληκτική εικόνα … η ζωγραφισμένη από τον Βυσίνσκι … Όμως εδώ προκύπτει μια δυσκολία. Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι ο μηχανισμός (ο κομματικός και κρατικός μηχανισμός) που ασκεί την δικτατορική εξουσία. Αν όμως οι υποτακτικοί μου έχουν καταλάβει όλες τις κρίσιμες θέσεις στο μηχανισμό, πως γίνεται ο Στάλιν να βρίσκεται στο Κρεμλίνο και εγώ να είμαι στην εξορία;
Αναφέρονταν στη διεθνή κατάσταση και στις συνέπειες των δικών: τα στρατεύματα του Χίτλερ βάδιζαν θριαμβευτικά μέσα στην Αυστρία και ετοιμάζονταν για περισσότερες κατακτήσεις:
Ακόμη καγχάζει η Στάλιν πίσω από τη σκηνή; Αυτή η απρόβλεπτη στροφή των γεγονότων δεν του έχει ακόμη κόψει την ανάσα; Είναι αλήθεια ότι έχει απομονωθεί από τον υπόλοιπα κόσμο με ένα τείχος άγνοιας και δουλικότητας. Είναι αλήθεια ότι είναι συνηθισμένος να θεωρεί ότι η γνώμη του κόσμου δεν είναι τίποτε και η GPU είναι το παν. ‘Όμως τα απειλητικά και πολλαπλασιαζόμενα συμπτώματα πρέπει να είναι ορατά ακόμη και σε αυτόν. Οι μάζες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο έχουν καταληφθεί από οξύ άγχος … Ο φασισμός κερδίζει τη μια νίκη μετά την άλλη και βρίσκει τη κυριότερη βοήθειά του … στο σταλινισμό. Τρομεροί στρατιωτικοί κίνδυνοι χτυπούν όλες τις πόρτες της Σοβιετικής Ένωσης. Και ο Στάλιν επέλεξε αυτή τη στιγμή για να θρυμματίσει το στρατό και να τσαλαπατήσει το έθνος … Ακόμη και αυτός ο αγύρτης της Τιφλίδας … είναι δύσκολο να καγχάσει. Ένα απέραντο μίσος μεγαλώνει γύρω του, μια φοβερή αγανάκτηση αιωρείται πάνω από το κεφάλι του ….
Είναι πολύ πιθανό ότι ένα καθεστώς που εξολοθρεύει … τα καλύτερα μυαλά του έθνους να προκαλέσει πράγματι μια γνήσια τρομοκρατική αντιπολίτευση. Ακόμη περισσότερο, θα ήταν αντίθετο με όλους τους νόμους της ιστορίας (αν κάτι τέτοιο δεν συμβεί) … Όμως αυτή η τρομοκρατία της απόγνωσης και της εκδίκησης είναι εντελώς ξένη για τους οπαδούς της Τετάρτης Διεθνούς … Η ατομική εκδίκηση … θα είναι τόσο πολύ ασήμαντη για μας. Αλήθεια ποια πολιτική και ηθική ικανοποίηση μπορεί να αντλήσει η εργατική τάξη από την εκτέλεση του Κάιν – Τζουγκασβίλι, τον οποίο μπορεί να αντικαταστήσει οποιοσδήποτε νέος «γνήσιος» γραφειοκράτης χωρίς δυσκολία; Όσο αφορά τη προσωπική τύχη του Στάλιν δεν μας ενδιαφέρει καθόλου, μπορούμε μόνο να του ευχηθούμε να επιβιώσει από τη κατάρρευση του ίδιου του καθεστώτος του. Και αυτή δεν πρόκειται να αργήσει.
Πρόβλεψε μια «άλλη αυθεντική δίκη» στην οποία οι εργάτες θα βγάλουν την απόφαση για τον Στάλιν και τους συνεργούς του. «Δεν υπάρχουν λόγια στην ανθρώπινη γλώσσα για να υπερασπίσουν τον πιο κακοήθη από όλους τους Κάιν που υπήρξαν στην ιστορία … Τα μνημεία που ύψωσε για τον εαυτό του θα γκρεμιστούν ή θα μεταφερθούν σε μουσεία και θα τοποθετηθούν σε αίθουσες για την φρίκη του ολοκληρωτισμού. Και η νικήτρια εργατική τάξη θα αναθεωρήσει τις δίκες, δημόσιες και μυστικές και θα υψώσει μνημεία για τα άτυχα θύματα της σταλινικής αχρειότητας και ατιμίας στις πλατείες μιας απελευθερωμένης Σοβιετικής Ένωσης. »
Και πάλι αυτή η προφητεία θα επρόκειτο να επαληθευθεί αλλά μετά από πολλά χρόνια. Στο μεταξύ οι εκκαθαρίσεις, με τεράστια κλίμακα και δύναμη, έδρασαν σαν ένας κολοσσιαίος φυσικός κατακλυσμός ενάντια στον οποίο όλες οι ανθρώπινες αντιδράσεις ήταν μάταιες. Ο τρόμος συνέτριψε μυαλά, έκαμψε θελήσεις και ισοπέδωσε όλες τις αντιστάσεις. To τεράστιο μίσος και η αγανάκτηση για τα οποία μίλησε ο Τρότσκι ήταν εκεί, αλλά συμπιέστηκαν βαθιά κάτω όπου επρόκειτο να παραμείνουν συσσωρευμένα για το μέλλον. Προς το παρόν και για την υπόλοιπη σταλινική περίοδο δεν εύρισκαν διέξοδο. Όλοι όσοι συνέδεαν αυτά τα συναισθήματα με πολιτική συνείδηση και είχαν να προτείνουν ιδέες και προγράμματα για δράση (και πρώτα-πρώτα οι τροτσκιστές) εξολοθρεύθηκαν συστηματικά και ανελέητα.
@ 5ο ορφανο τσιπρα, εχω χάσει πια…το μέτρημα…
ο Ισαακ Ντοϋτσερ παραδέχεται οτι υπήρχε οντως συνωμοσία του Τουχασέφσκι για ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας, ναι ή ου;
Η απάντηση ειναι ΝΑΙ και για αυτή του τη θεση ο Ντουτσερ κατηγορήθηκε αμέσως ο κρυφοσταλινικος.
Μαθετε μπαλιτσα…
Ώστε,λοιπόν,ο Τρότσκι δεν ήταν μενσεβίκος και οι διαφορές μεταξύ μπολσεβίκων και μενσεβίκων ήταν ρευστές.Εσείς βρε είσαστε έτοιμοι να βγάλετε άχρηστο και τον Λένιν που μας λέει ξεκάθαρα για το ποιόν του Τρότσκι ”Το 1901-1903 ο Τρότσκι ήταν φανατικός ισκριστής…Στα τέλη του 1903 ο Τρότσκι είναι φανατικός μενσεβίκος,δηλαδή από τους ισκριστές έχει αυτομολήσει στους οικονομιστές,..Το 1904-1905 αποχωρεί από τους μενσεβίκους και κρατά ταλαντευόμενη στάση,πότε συνεργαζόμενος με τον Μαρτίνοφ τον οικονομιστή και πότε κηρύσσοντας την ασυνάρτητα-αριστερή ”διαρκή επανάσταση”.Το 1906-1907 πλησιάζει τους μπολσεβίκους και την άνοιξη του 1907 δηλώνει ότι είναι αλληλέγγυος με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ.Στην εποχή της αποσύνθεσης …πάει πάλι με τη δεξιά και τον Αύγουστο του 1912 συνασπίζεται με τους λικβινταριστές.Τώρα πάλι απομακρύνεται απ’αυτούς,επαναλαμβάνοντας ωστόσο στην ουσία τις δικές τους ιδεούλες.”τ.25 σελ. 205-206.
Και συνεχίζουμε ”Όταν μιλάμε για λικβινταρισμό έχουμε υπόψη μας ένα ορισμένο ιδεολογικό ρεύμα ,που αναπτυσσόταν χρόνια ολόκληρα,που στην εικοσάχρονη ιστορία του μαρξισμού συνδέεται με βαθιές ρίζες με το μενσεβικισμό και τον οικονομισμό ,που συνδέεται με την πολιτική και την ιδεολογία μιας ορισμένης τάξης,ΤΗΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ”
σελ.205,η επισήμανση δική μας.
Ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του.
Παραθέτω και το απόσπασμα από το Ντόυτσερ για το Τουχατσέφσκι:
Στο μεταξύ στη Σοβιετική Ένωση σπάνια περνούσε μια μέρα χωρίς να γίνει μια ανθρώπινη εκατόμβη. Προς το τέλος του Μαΐου η GPU ανακοίνωσε ότι είχε αποκαλύψει μια συνωμοσία επικεφαλής της οποίας ήταν ο στρατάρχης Τουχατσέφσκι, ο αναπληρωτής κομισάριος Άμυνας, ο εκσυγχρονιστής και πραγματικός αρχιστράτηγος του Κόκκινου Στρατού. Εξαιρετικά σημαντικοί στρατηγοί όπως οι Yakir, Uborovich, Kork, Putna, Primakov και άλλοι περιλαμβανομένου του Gamarnik, του επικεφαλής πολιτικού κομισάριου των ενόπλων δυνάμεων, κατηγορήθηκαν για προδοσία. Με την εξαίρεση του Gamarnik που αυτοκτόνησε όλοι εκτελέστηκαν. Από τους τέσσερις στρατηγούς που οι υπογραφές τους εμφανίζονταν κάτω από την απόφαση της θανατικής καταδίκης: Βοροσίλωφ, Budienny, Blucher, and Yegorov, οι δύο τελευταίοι τώρα αντιμετώπιζαν και αυτοί το εκτελεστικό απόσπασμα. Όλοι αυτοί είχαν αναδειχθεί στις διοικητικές τους θέσεις όταν ο Τρότσκι ήταν Κομισάριος του Πολέμου. Όμως οι περισσότεροι από αυτούς δεν ανήκαν ποτέ στην Αντιπολίτευση και κανένας τους δεν βρίσκονταν σε επαφή με τον Τρότσκι μετά από την εξορία του. Ωστόσο όλοι κατηγορήθηκαν ότι ήταν όργανα του Τρότσκι και του Χίτλερ και ότι εργάζονταν για τη στρατιωτική ήττα και το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Οι εκτελέσεις τους αποτέλεσαν το πρελούδιο για μια εκκαθάριση που έπληξε 25.000 αξιωματικούς και αποκεφάλισε τον Κόκκινο Στρατό στις παραμονές του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, μετά από την επίσημη αποκατάσταση του Τουχατσέφσκι και των περισσότερων από τους υπόλοιπους στρατηγούς, κανένα φως δεν έχει ακόμη ριχθεί στο παρασκήνιο αυτής της εκκαθάρισης. Σύμφωνα με διάφορες αντισταλινικές πηγές, ο Τουχατσέφσκι, ανήσυχος από την τρομοκρατία που υπέσκαπτε το ηθικό και την αμυντική ικανότητα του έθνους, είχε σχεδιάσει ένα πραξικόπημα για να ανατρέψει τον Στάλιν και να τσακίσει την εξουσία της GPU. Όμως αυτό το είχε κάνει χωρίς καμία επαφή με τον Τρότσκι, πόσο μάλλον με τον Χίτλερ ή οποιαδήποτε ξένη δύναμη. Ο Tρότσκι δεν πίστευε ότι υπήρχε κάποιο σχέδιο, αλλά περιέγραφε την πτώση του Τουχατσέφσκι σαν το σύμπτωμα μιας σύγκρουσης ανάμεσα στο Στάλιν και το σώμα των αξιωματικών, μια σύγκρουση που θα μπορούσε να φέρει «στην ημερήσια διάταξη» ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.
Εκείνη τη περίοδο η GPU ήδη έκανε τις πρόβες για την «δίκη των είκοσι ένα» αναθέτοντας τους κύριους ρόλους στους Ρίκωφ, Μπουχάριν, Τόμσκι, Ρακόφσκι, Κρεστίνσκι και Γιάκοντα. (Απ’ όλους αυτούς, μόνο ο Τόμσκι απέφυγε τον εξευτελισμό της δημόσιας δίκης και ομολογίας με την αυτοκτονία). Πριν να σηκωθεί ακόμη η αυλαία γι’ αυτό το θέαμα, η τρομοκρατία χτύπησε επίσης τη σταλινική φράξια. Οι Rudzutak, Mezhlauk, Kossior, Chubar, Postyshev, Yenukidze, Okuzhava, Elyava, Chervyako και άλλοι, μέλη του πολιτικού γραφείου, γραμματείς του κόμματος στη Μόσχα, στην Ουκρανία, τη Λευκορωσία και τη Γεωργία, συνδικαλιστές ηγέτες, επικεφαλείς της Επιτροπής Κρατικού Σχεδιασμού και του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας, όλοι σχεδόν παλαιοί σταλινικοί, στιγματίσθηκαν σαν προδότες και ξένοι πράκτορες και εκτελέστηκαν. Ο Ορντζονικιντζέ, που ήταν αφοσιωμένος στον Στάλιν για περισσότερο από τριάντα χρόνια και του οποίου η συνείδηση ταράχθηκε και άρχισε να εναντιώνεται σ’ αυτόν, πέθανε σε μυστηριώδεις συνθήκες ή όπως πιστεύουν κάποιοι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία. Αν οι Τροτσκιστές, οι Ζινοβιεφικοί και οι Μπουχαρινικοί ατιμάζονταν δημόσια, οι σταλινικοί αυτοί δολοφονούνταν μυστικά χωρίς ανοιχτές δίκες. Ο όλεθρος που προκάλεσε σε αυτούς η μανία του Στάλιν ήταν κρυμμένος στο σκοτάδι. Η τρόμος εξαπλώθηκε πέρα από το Μπολσεβίκικο κόμμα και κατέλαβε πολλούς Γερμανούς, Πολωνούς, Ούγγρους, Ιταλούς και Βαλκάνιους κομμουνιστές που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση σαν πρόσφυγες για να αποφύγουν τις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στις χώρες τους. Στη συνέχεια η «εκστρατεία ενάντια στο τροτσκισμό» μεταφέρθηκε στις χώρες του εξωτερικού.
εντάξει. ζητάω συγνώμη για το “ορφανά του Τσίπρα”, είμαι πολύ πορωμένος. Και για τα άλλα δεν ξέρω τι λέω, συγνώμη απλά χωρίζω με τη γυναίκα μου και ήμουν μεσ στη μαστούρα και άρχισα τα πρακτοριλίκια για χάρη του … Στάλιν. Ας πάει να *θει γι αυτός ο *κας, σκατά τα έκανε και κατέρρευσε και η σοβιετική ένωση…
σόρι άλλη μια φορά, μην ασχοληθείτε με τα προηγούμενα που έγραψα…
προς ΔΟ της Παντιέρα.
σου φαινεται λογικο να εχω γραψει εγώ το παραπάνω; Δεν βλέπεις οτι οι ΠΑΣΕΚίτες επειδη δεν μπορουν να αντιπαρατεθούν έχουν αρχισει τακτικές τρολαρισματος;
ο Βισίνσκι λέει δεν μπήκε στους μπολσεβίκους για να μην … εκτεθεί. Ο κόσμος χανόταν με τον Εμφύλιο και αυτός ήταν τόσο τρομερός ηγέτης που δεν έπρεπε να πολεμήσει όπως όλοι οι άλλοι (που μέχρι που σκοτώθηκαν στον πόλεμο) αλλά να… κρυφτεί.
Ώρε πού τα κονομήσατε αυτά τα ανέκδοτα τώρα. Σοβαρά, πείτε μας.
Έχω κι ένα άλλο:
Ο Τσάρος Νικόλαος ήταν πράκτορας του Λένιν που έκανε τα πάντα για να οργίσει το λαό και να γίνει επανάσταση. Και είχε τόση αυταπάρνηση που όταν τον εκτέλεσαν οι μπολσεβίκοι της βάσης, δεν ξεστόμισε τίποτα για να μην δημιουργήσει πρόβλημα.
Η πηγή είναι ο διεθνούς κύρους σοβιετικός σοβιετολόγος του 1937 Τσαρλος Άταν!
Γενικώς όταν δεν τα βγάζουμε πέρα με την πραγματικότητα και τη λογική, προσγειώνεται μια ουρανοκατέβατη πρακτορολογία-συνωμοσιολογία και ξεμπερδεύουμε. Δεν χρειάζεται να πούμε άλλα νομίζω, όλοι καταλάβανε.
Έτσι είναι και τα υπόλοιπα που είναι όμως πάρα πολλά για εδώ. Μάθημα ιστορίας αν θέλετε να σας κάνω, στείλτε μου μέιλ.
ΥΓ
Δεν απαντάτε,οε,
δεν απαντάτε,
τα ραπανάκια του Λένιν τα γρικάτε;
Τι ήταν τα ραπανάκια,οέο;
Οταν του θυμισαμε οτι ο αγαπητικος του, Ιωσηφ Β., ειναι υπευθυνος μεταξυ αλλων για τον θανατο εκατομμυριων φανταρων, ο ανθρωπος (αν ειναι ) δεν αντεξε.
αρχισε να βριζει χωρις ειρμο.
Ας τον αφησουμε στο βουρκο που κατοικει και ας την κανουμε αποδω, ευχαριστοντας εγκαρδια..
τι εννοεις δεν άντεξα και έβρισα. Μήπως ο Ιωσηφ Β. ειναι υπεύθυνος για το γεγονός οτι στο Ράιχσταγκ καρφώθηκε η κόκκινη σημαία;
Μήπως ξεχνάτε ότι ο Τρότσκι ήταν υπερ της ανεξαρτησίας της Δυτικής Ουκρανίας;
Μήπως ξεχνάτε ότι ο Τρότσκι καλούσε τους τσεχοσλοβάκους να μην πολεμήσουν τους ναζί;
Μήπως ξεχνάτε ότι ο Τρότσκι στήριζε τον Εσθονό δικτάτορα ελεεινολογώντας τον κόσμο που βγήκε μαζικά στις Βαλτικές υπέρ της ένωσης με τα σοβιέτ;
για να δουμε θα ανεβουν αυτα;
τι εγινε ρε ΠΑΣΕΚΟι δεν ντρέπεστε ρε;
τα βρήκατε σκούρα, και αρχίσατε να υπογράφετε σχόλια με το ψευδώνυμο μου;
Πόσο γελοιοι ειστε ρε;
Φαντάζομαι ΔΟ της Παντιέρα θα ανεβασεις το σχόλιό μου.
οριστε λοιπόν τι αποκαλύπτει ο Ντόυτσερ
_____________________
Σύμφωνα με διάφορες αντισταλινικές πηγές, ο Τουχατσέφσκι, ανήσυχος από την τρομοκρατία που υπέσκαπτε το ηθικό και την αμυντική ικανότητα του έθνους, είχε σχεδιάσει ένα πραξικόπημα για να ανατρέψει τον Στάλιν και να τσακίσει την εξουσία της GPU. Όμως αυτό το είχε κάνει χωρίς καμία επαφή με τον Τρότσκι, πόσο μάλλον με τον Χίτλερ ή οποιαδήποτε ξένη δύναμη. Ο Tρότσκι δεν πίστευε ότι υπήρχε κάποιο σχέδιο, αλλά περιέγραφε την πτώση του Τουχατσέφσκι σαν το σύμπτωμα μιας σύγκρουσης ανάμεσα στο Στάλιν και το σώμα των αξιωματικών, μια σύγκρουση που θα μπορούσε να φέρει «στην ημερήσια διάταξη» ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.
_______________________________________________
ώστε ο Τουχασέφσκι οντως πήγαινε για πραξικόπημα;
χα, χα! Τι εγινε ρε ΔΟ της Παντιέρα; ΑΦήνεις τους ΠΑΣΕΚΟΥΣ να γράφουν ανενόχλητοι, ετσι;
Οπως νομίζεις. χα,χα!
Άς συνεχίσουμε,λοιπόν,καταδεικνύοντας απ’τα Άπαντα του Λένιν το ποιόν του Τρότσκι,αυτού του μέγιστου μενσεβίκου,φραξιονιστή,λικβινταριστή.Λίγους μήνες πριν την προλεταριακή επανάσταση ο Λένιν γράφει γράμμα προς την Α.Μ.ΚΟΛΛΟΝΤΑΙ επισημένοντας”Τέτιο γουρούνι είναι αυτός ο Τρότσκι-λέει αριστερές φράσεις και κλείνει συνασπισμό με τους δεξιούς ενάντια στους αριστερούς του Τσίμμερβαλντ.”τ.49 σελ.387.Και λίγο αργότερα σε γράμμα προς την Ι.Φ.ΑΡΜΑΝΤ τονίζει.”…έφτασε ο Τρότσκι και ο παλιάνθρωπος αυτός έπιασε αμέσως στενές σχέσεις με τη δεξιά πτέρυγα της Νόβι Μιρ ενάντια στους αριστερούς τσιμμερβαλντινούς…Αυτός είναι ο Τρότσκι.Πάντα ο ίδιος =όλο υπεκφυγές ,κατεργαριές,ποζάρει σαν αριστερός,βοηθάει τους δεξιούς,όσο αυτό είναι δυνατό.”τ.49 σελ.390.
Εδώ δεν έχουμε ραπανάκια έχουμε παλλούκια.
Και τα παλούκια συνεχίζονται με το ξεσκέπασμα που κάνει ο Λένιν στον Τρότσκι για τη στάση του κατά τη διάρκια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.”Εμείς και αυτοί.1.Ρέννερ ….και σια=λακέδες της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης αστικής τάξης 2.Κάουτσκι,Χίλφερντινγκ και Σία και ο πιό κοντινός φίλος =ο Τρότσκι =κήρυκες της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης ,ξορκιστές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης,μεταρυθμιστές της.3.οι αριστεροί=επαναστάτεςαγωνιστές ενάντια της.’ τ.28 σελ.592.’Εδώ τα παλούκια γίναν τεράστια για τους τροτσκιστές,ακούστε μπολσεβίκικο κόμμα δεν θα μπορούσε να κτιστεί χωρίς την διαρκή πάλη του Λένιν και των μπολσεβίκων ενάντια στον τροτσκισμό που τελικά αποδείχτηκε ένα επικίνδυνο αντεπαναστατικό ρεύμα.Οι τροτσκιστές γράψαν κάτι για Λένιν αλλά το μόνο που κάνουν είναι να γράφουν παπάρες,λόγια του αέρα.
βρε ανεκδιήγητοι μουλούδες (ΚΚΕ και τα παρόμοια), είστε για τα κλάματα!
Αλλος ανακαλύπτει πως ο Βισίνσκι ήτο πράκτορας των μπολσεβίκων, μπας κα ικαλύψει ο φουκαράς τα όργια που έκανε η γραφειοκρατική ηγεσία του ΠΚΚ από τα μέσα του ’30 και μετά.
Αλλος μας ματαξαναλέει για μιαν ακόμα φορά πως ο τρότσκι ήτο κεντριστής και πως ο Λένιν τονε πολεμούσε, πριν μπει ο τρότσκι στο ΠΚΚ.
Επίσης γράφετε μονοτονα και κουραστικά, πως ο τρότσκι και οι υπόλοιποι ήτο σε επαφές με γερμανούς κλπ! Καταρχήν στις επαφές με τους γερμανούς ήτο ολόκληρη η ηγεσία του ΠΚΚ, μέχρι και το ’40. Η ΕΣΣΔ και η Γερμανία έκαναν (για τα δικά τους συμφέροντα ο καθένας) κοινές ασκήσεις και αντάλλασαν τεχνολογία. Παρόλο που σαν συστήματα ήτο τελείως διαφορετικά!!!!
Και δεν τολμάτε να παραδεχτείτε βρε ανεκδιήγητοι και άσχετοι, πως ανεξάρτητα από τα λάθη του Τρότσκι, το ΠΚΚ τονε έκανε στρατάρχη του Κόκκινου Στρατού! Κα πως ο Τρότσκι ήτο και ένας από τους βασικούς οργανωτές και ιδρυτές του Κόκκινου Στρατού!
φιλε, αμα δεν ξέρεις να διαβάζεις, καλύτερα μην εκτιθεσαι, εκτος αν εισαι και εσύ απο την Εργατική Αλληλεγγύη, και εφαρμοζεις τακτικές τρολαρίσματος-πλαστοπροσωπίας, όπως έγινε χτες το βράδυ.
Δεν σε είδα να τοποθετεισαι γι αυτα. Ασε τη σπέκουλα λοιπόν και αν θες να συνεισφέρεις στη κουβέντα, ΠΗΓΟΥΛΕΣ. Αλλιως τσάμπα κορδώνεσαι.
Αυτα που γραφω πλέον ειναι ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ. Εχετε μεινει πίσω στη βιβλιογραφία. Τα σοβιετικά αρχεία εχουν ανοιξει. Συνεχιστε λοιπόν να εκτιθεστε. Αλλα να με συγχωρειτε, να ξέρουμε ο καθένας πολιτικά τι ειναι, για να ξέρουμε ποιος χρεώνεται τι. Εντάξει;
Ευχαριστώ για την κατανόηση
Δεν έχω καμμία σχέση με το ΣΕΚ άσε δε, που το απορρίπτω σε πάρα πολλά.
Παρόλαυτά, δεν μπορώ ούτε να συμφωνήσω με σένα και τους μουλούδες πάσης φύσεως, διότι την στιγμή που παρουσιάζετε διάφορα ντοκουμέντα ή “ντοκουμέντα” εγκαλώντας τους υπόλοιπους κομμουνιστές ή αριστερούς που δεν τα αποδέχονται, εσείς ως μουλούδες κάνετε ακριβώς το ίδιο:
Σας φέρνουν διάφοροι αγωνιστές διάφορα πραγματικά ντοκουμέντα όπως το ότι 17 στα 19 μέλη της ΚΕ των μπολσεβίκων τα κρίσιμα χρόνια από το ’16 έως και το ’28-’30, ξαφνικά, γίνονται πράκτορες και χαφιέδες και εκτελούνται το ’38! Και εδώ προκύπτουν διάφορα ερωτήματα:
α. ΓΙΑΤΙ να αποδεχθούμε τις όποιες “ομολογίες” τους ως αληθινές και να μην δεχτούμε πως αυτές οι “ομολογίες” αποσπάστηκαν με βασανιστήρια και με διάφορες απειλές για την ζωή των οικείων τους προσώπων; Αυτό έχει καταγγελθεί πολλάκις!
β. Πρότεινες -ή ενδιαφέρθηκες να σκεφτείς- ποτέ φίλε μου μια ουσιαστική εσωκομματική -ή/και δημόσια- διαδικασία στην οποία οι αναποφευκτες διαφωνίες να μην δαιμονοποιούνται και να μην ξεκατινιάζονται μεταξύ τους οι κομμουνιστές; Ή μήπως θεωρείς ότι με τις εκτελέσεις -και ακόμα περισσότερες που δεν πρόλαβε να κάνει ο Στάλιν- διαφωνούντων επαναστατών/κομμουνιστών θα πάμε στον….κομμουνισμό;
“α. ΓΙΑΤΙ να αποδεχθούμε τις όποιες «ομολογίες» τους ως αληθινές και να μην δεχτούμε πως αυτές οι «ομολογίες» αποσπάστηκαν με βασανιστήρια και με διάφορες απειλές για την ζωή των οικείων τους προσώπων; ”
Γιατί (υποτίθεται…) ήταν ηγετικά στελέχη, τρομάρα τους! Δεν ήταν ούτε πρωτάρηδες ούτε ακαπνοι κομσομόλοι.
Ομολόγησαν π.χ. Ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, ο Κάππος, ο Ν. Ζαχαριάδης, ο Τέλμαν, κλπ., κλπ., κλπ., χιλιάδες αγωνιστές ; Αυτοί δεν είχαν ψυχή και σώμα, να πονέσει;
Διαλέχτε: Η ήταν ΗΓΕΤΕΣ, οπότε η ομολογία τους έχει αξία, η ήταν ανθρωπάκια η ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ, οπότε …… σας τους χαρίζουμε, μαζί με την μίζερη “αθωότητά” τους!
Σε κάθε περίπτωση ήταν άξιοι της τύχης τους.
“Αυτό έχει καταγγελθεί πολλάκις!”
Α, μπα; Από ποιούς ….”αδέκαστους” και ….”αμερόπληπτους;!;!
“β. Πρότεινες -ή ενδιαφέρθηκες να σκεφτείς- ποτέ φίλε μου μια ουσιαστική εσωκομματική -ή/και δημόσια- διαδικασία στην οποία οι αναποφευκτες διαφωνίες να μην δαιμονοποιούνται και να μην ξεκατινιάζονται μεταξύ τους οι κομμουνιστές;”
Υπερβολές! Οι κομμουνιστές χειρίζονται με πολύ ανεκτικότητα και υπομονή ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ, και επίσης συζητούν πολύ πιο τίμια και ανοιχτά από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό χώρο. Πόσες ευκαιρίες δεν είχαν πάρει όλοι αυτοί στο παρελθόν; Πόσες φορές δε συχωρέθηκαν τα λάθη τους;
“Ή μήπως θεωρείς ότι με τις εκτελέσεις -και ακόμα περισσότερες που δεν πρόλαβε να κάνει ο Στάλιν (!!!….α, ρε Στάλιν, να ζούσες ακόμη 20 χρόνια, πόσους θάχες ξαπαστρέψει!) – διαφωνούντων επαναστατών/κομμουνιστών θα πάμε στον….κομμουνισμό;”
Πέρα από την γραφικότητα της ….προφητείας(!), και το γεγονός ότι δεν υπάρχει πιο δαιμονοποιημένη προσωπικότητα στον κόσμο, στην οποία όλος ο κόσμος ΝΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ, ….
…..Ε, παρ’ όλα αυτά να σου θυμίσω, πως ΟΛΕΣ οι μεγάλες επαναστάσεις, που τράβηξαν μπροστά, είχαν οξύτατες εσωτερικές συγκρούσεις. Ο “Πόλεμος των Χωρικών”, η Αγγλική, η Γαλλική, η κουτσή δική μας, η Ελληνική π.χ. Να σου θυμίσω και την Κροστάνδη; Κι όμως τράβηξαν μπροστά.
Οι μπολσεβίκοι και ο Στάλιν ήταν αγγελούδια μπροστά τους…., ιδίως αν σκεφτείς το μέγεθος του ιστορικού άλματος, που πραγματοποίησαν.
Αν μια επανάσταση δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της, δεν αξίζει δεκάρα!
α, και γνώστη κάτι σου διέφυγε, ο Βισίνσκι εντάχθηκε επίσημε στο μπολσεβίκικο κόμμα το 1920 Οχι το 1930.
Γι αυτο σου λεω, μην το παίζεις γνώστης. Εκτιθεσαι. Ειδικα γι αυτα που λες για τη Γερμανία. Αυτοσχεδιάζεις, να ριχνεις πηγες συγκεκριμένες οταν μιλάς.
ελ κουϊντο πρόσεχε τι γράφεις: Δεν μιλώ για τον βισίνσκι όταν αναφέρομαι στο ’30, μιλώ για τα γραφειοκρατικά όργια που έκανε η ηγεσία του ΠΚΚ από το ’30 και μετά.
Ειδικά για τον Βισίνσκι, το ότι ήταν …πράκτορας των μπολσεβίκων αλλά περίμενε το….1920 για να ενταχθεί στο ΠΚΚ μου φαίνεται απάτη. Ο τύπος ως ένας καρριερίστας και γραφειοκράτης, μόλις μυρίστηκε πως οι μπολσεβίκοι σταθεροποιήθηκαν κάπως στην εξουσία, μπήκε σε αυτούς και τη συνέχεια την ξέρουμε.
θες πηγές; Πάρε μια πρώτη για τον ζηνοβιεφ:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B9_%CE%96%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%86
οσο για σας ΔΟ της ΠΑντιέρα, επειδή πριν με σβήσατε, ορίστε
ΠΗΓΕΣ, για το χαφιεδιλίκι του Τρότσκι.
Μόνος του τα γραφει. Ζητει ακρόαση απο την επιτροπή αντι-αμερικανικών υποθέσεων Dies για να χτυπήσει τα “εγκλήματα του σταλινισμού” σε… ευρύτερο ακροατήριο. Η ιδια επιτροπή εδίωκε απηνώς τους κομμουνιστές και ειναι το προοίμιο της επιτροπής Μακάρθι.
Από ότι φαινεται ο Τρότσκι παζάρευε αμερικάνικο διαβατήριο, πράγμα που κατάφερε και πήρε η κολλητή του Ruth Fischer,
Για δες εδω:
https://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/03/dies.htm
Why I Agreed to Appear Before the Dies Committee
συνεχίζουμε με αλλα στοιχεια
Καλούμε τους σχολιάζοντες να γράφουν χωρίς απαράδεκτες λέξεις/εκφράσεις που προσβάλλουν, όχι μόνο τους συνομιλητές τους αλλά και το σάιτ που φιλοξενεί τη συζήτηση και, φυσικά, πρώτα και κύρια τους ίδιους. Όποιος έχει αμφιβολία για σχόλιο που τυχόν δεν έχει εγκριθεί, μπορούμε να το εγκρίνουμε για να διαπιστώσει ο καθένας περί τίνος πρόκειται.
Για το χαφιέ του FBI Ντιέγκο Ριβέρα, αυτόν που φιλοξενούσε τον Τρότσκι στο Μεξικό, που έδωσε κόσμο και κοσμάκη στο FBI.
Απο independent
http://www.independent.co.uk/life-style/diego-riveras-dirty-little-secret-his-murals-are-magnificent-celebrationsof-socialism-his-friendship-with-trotsky-and-his-marriage-to-frida-kahlo-are-leftist-legend-but-new-evidence-shows-that-he-betrayed-his-comrades-to-his-enemies-phil-davison-reports-1506467.html
\
Ο άθλιος αυτός χαφιές άρχισε να διαδίδει στο Μεξικό ότι το κομμουνιστικό κόμμα του Μεξικού ήθελε να συμμαχήσει με τους μεξικανούς φασίστες για να ανατρέψουν πραξικοπηματικά τη κυβέρνηση του Μεξικου!!! Περιττό να πω ότι αρχισε ένα κηνύγι μαγγισσών και μαζικές διώξεις των κομμουνιστών εκεινη την περίοδο. Ειδικά μέλη του ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος που ειχαν ξεφύγει απο τη φρανκική ισπανια βρέθηκαν πρώτοι στο στόχαστρο των διώξεων. Ο αθλιος χαφιές Ριβέρα στοχοποίησε πρώτους αυτούς.
κι αλλα στοιχεια, η κολλητή του Τρότσκι Ruth Fischer
την εκλεκτή του Τρότσκι στη Γερμανία, με το κωδικο ονομα Alice Mιller, που όπως αποκαλύφθηκε πριν μερικα χρονια (2-3) ήταν πράκτορας της “Pond”, της μετέπετια C I A. Η ίδια η CIA το αποκάλυψε το 2010
https://en.wikipedia.org/wiki/Ruth_Fischer
Ολος ο περιγυρος του Τρότσκι στα στερνά του ήταν χαφιέδες…
και για να δούμε πως υπερασπιζόταν στα λόγια τους ΝΑΖΙ:
πρώτον
https://www.marxists.org/archive/trotsky/1939/07/ukraine.htm
Eδώ αυτος ο κυνικος τυχοδιώκτης υποστηρίζει το 1939!!! την “ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ” της Δυτικής Ουκρανίας!!!!!!
σταχυολογώ τα συνθήματα του Τρότσκι στο κειμενο:
For a Free, Independent Soviet Ukraine!
Against Imperialism and Moscow Bonapartism!
αυτα γράφονταν μετά τη συνθήκη του Μονάχου, όπου γαλλοι-βρετανοι παρέδιδαν τη Τσεχοσλοβακία, δωράκι στο Χιτλερ (Σεπτέμβρη 1938).
Για να δούμε τότε τι έλεγε ο Τρότσκι
δεύτερον
https://www.marxists.org/archive/trotsky/1938/10/czech01.htm
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΛΗΤΕΙΑ ΤΙΤΛΟΥ:
Social-Patriotic Sophistry
The Question of the Defense of Czechoslovakia’s “National Independence”
μονο ύποπτο δεν τον λες πια τον Τρότσκι, έτσι;
Το 1939 ο Τρότσκι ήταν υπερ της ανεξάρτητης Ουκρανίας των δωσιλόγων του Παντέρα και των ουκρανών εθνικιστών. το 1938 ήταν ενάντια στην υπεράσπιση της πατρίδας Τσεχοσλοβακίας απο την εισβολή των ναζί!!!
Ποιος ολοφάνερα τα ειχε κανει πλακάκια με τους ναζί και πάλευε μέχρι τελευταία στιγμή να ανατρέψει τη σοβιετική εξουσία με ολα τα μέσα που διέθετε;
ε;
____________________________
ΠΑΣΕΚΟΙ, θα φάτε καλα κι αλλο αν συνεχίσετε
Βρε ανεκδιήγητε ρεγκιμιέντο, η περίοδος στην οποία αναφέρεσαι ήταν μια περίοδο κατά την οποία, ακόμα και η ίδια η ΕΣΣΔ στο πλαίσιο της απόκτησης τεχνογνωσίας και αναζήτησης των όποιων διεθνών συμμεχιών, έκανε κοινές σκήσεις με τηνΓερμανία, αντάλλασε πληροφορίες, τεχνογνωσία κλπ κλπ!
Η ηγεσία της ΕΣΣΔ (δλδ ο Στάλιν και οι λοιποί) όλη την δεκαετία του ’30 τα έκαναν αυτά ΚΑΙ με την Γερμανία! Συνεπώς, όλη η παπαρολογία που γράφεις για τον τουχατσέφσκι και τους λοιπούς είναι μια παπαριά και μισή, εφόσον ΟΛΗ η ηγεσία της ΕΣΣΔ ενέκρινε και εφάρμοζε αυτή την πολιτική.
Τώρα για τον Τρότσκι, η ιστορική αλήθεια λέει πως έκανε πολλά χρήσιμα για την επανάσταση όντας τμήμα της ηγεσίας των μπολσεβίκων έως και το ’23-24 όπου και σταδιακά τον περιθωριοποιοεί η σταλινική φράξια των μπολσεβίκων. Απο κει και πέρα, το ΠΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ένα επαναστατικό κόμμα όντας κυβέρνηση τα των αναπόφευκτων μικρών ή μεγάλων διαφωνιών εντός και εκτός του κόμματος, είναι η ουσία: Η σταλινική φράξια με τους διωγμούς που εξαπέλυσε, ήταν η βασική αιτία για το ξεκατίνιασμα μεταξύ των κομμουνιστών!
Θέλεις ουσιαστική συζήτηση και αποτλεσματική δράση υπέρ της επανάστασης; Κάνε ακριβώς ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ από αυτά που πρεσβεύει η σταλινική και ευρύτερα η γραφειοκρατική αντίληψη, και κάτι μπορείς να καταφέρεις!
Θέλεις να συνεχιστεί εις τους αιώνας των αιώνων αυτό το αδιέξοδο ξεκατινιασμα και να συκοφαντηθεί και άλλο κοινωνικά η υπόθεση του κομμουνισμού; Συνέχισε όπως συνεχίζεις!
για να μην διανοηθει κανεις να πει οτι η χαφιέδισα Ρουθ Φίσερ δεν ειχε παρτίδες με τον Τρότσκι, αλλα με τον Ζηνόβιεφ, τροτσκιστική πηγούλα εδω:
https://books.google.gr/books?id=_eUtQjseKaIC&pg=PA407&lpg=PA407&dq=Trotsky+Ruth+Fischer&source=bl&ots=AfTOW13NHE&sig=KPBT7RrmK6t6y2_wYTT91-yu1AY&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjakunHl4rPAhWKPxQKHcpLC8UQ6AEIOzAE#v=onepage&q=Trotsky%20Ruth%20Fischer&f=false
σελ 420, ειμαστε στο ετος 1934. Η Φισερ εντάσσεται στη διεθνή οργάνωση του Τρότσκι.
όποιος έχει αμφιβολίες για την επιτροπή Dies, εδώ πηγούλα, γιατι ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ:
Dies Committee (1938–1944)
On May 26, 1938, the House Committee on Un-American Activities was established as a special investigating committee, reorganized from its previous incarnations as the Fish Committee and the McCormack-Dickstein Committee, to investigate alleged disloyalty and subversive activities on the part of private citizens, public employees, and those organizations suspected of having communist or fascist ties.[10][11] It was chaired by Martin Dies, Jr. (D-Tex.), and therefore known as the Dies Committee.
https://en.wikipedia.org/wiki/House_Un-American_Activities_Committee
Ας αναρωτηθει ο κάθε καλοπροαίρετος τροτσκίζων πως μπορει να λέγεται οποιοσδήποτε που θα ήθελε να συμμετέχε σε επιτροπή δίωξης κομμουνιστών προκειμένου να καταγγείλει τα “εγκλήματα του σταλινισμού”
εγώ που ειμαι κακοπροαίρετος σταλινικος δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη απ’ αυτή:
ΧΑΦΙΕΣ!
ειδικά όταν σύντροφοι σάπιζαν στα κελιά της αμερικανικής μπουρζουαζίας. ΟΚ; Για να λέμε τα πράγματα με το ονομά τους..
σε λίγο κι άλλη πηγούλα για τα χαφιεδιλίκια του Τρότσκι
επεδή εχει πέσει το λινκ τoυ Independent
https://taboofart.com/2013/08/18/diego-riveras-dirty-little-secrets/
εδω για τις σχέσεις του Ριβέρα με το FBI.
Three months later, on 20 August 1940, Rivera had a more solid alibi. He was in San Francisco when Frida, by then his ex-wife, called to say: They killed old Trotsky this morning. A Soviet agent had unceremoniously buried an ice pick in Trotsky’s skull while the exile read his mail.
After the first assassination attempt on Trotsky, Rivera had gone into hiding, saying later that he had feared for his own life. The documents obtained by Chase and Reed show that the US embassy in Mexico City secretly helped the painter, who by that time had the Hollywood actress Paulette Goddard in tow, to cross the border into Texas. There are reports from US diplomats in Mexico City to the State Department on secret conversations with Rivera, and FBI reports showing how FBI agents tailed the painter across the United States and tapped his phone.
Rivera’s FBI file number was 100-155423. One report, dated as far back as 18 October 1927, when Rivera was travelling in the US, shows that he had long been of interest: Agent then went through the train and found the man occupying Car number 8, Lower 7, was the only one that resembled a Latin. Agent obtained a seat in this car and later, when this man and other passengers left for the dining car, looked over his baggage, and found Subject’s name on one of the tags. It goes on to describe the subject as having a broad, Indian-type face,wearing a wide-brimmed stetson hat, dark grey suit, tan shoes and carrying a dark gray overcoat and yellow slicker. On arrival at Pennsylvania Station, New York, about 2pm, agent was met by special agent (blacked out) who took up the surveillance
All this material leaves no doubt that Rivera was passing information to the Americans. Whether or not that information was accurate and several diplomats pointed out the painter’s tendency towards exaggeration is another question. True or not, it was all music to the ears of the FBI chief, J Edgar Hoover. Perhaps because Rivera’s warnings of Nazi-Soviet collaboration in Mexico tallied with Hoover’s fears, the FBI tapped the artist’s phone in 1940 while he was in San Francisco to paint a mural. So far there has been no official reaction from the US or Mexican governments, nor from the painter’s grandson, the film maker Diego Lopez Rivera. Communist old-timers, however, were unsurprised. Some recall Rivera as paranoid and egotistical, pointing out that although he was ostensibly opposed to the Mexican government of the time, he eagerly accepted contracts to paint murals in public buildings, such as his magnificent historic masterpiece in the main gate of Mexico Citys Palacio Nacional